Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε

τα κείμενα.

2 απίστευτα ιστορικά γεγονότα!!!

Δύο πολύ θαυμαστά ιστορικά γεγονότα. 

α)Η Ελλάδα έμεινε υπόδουλη 400 χρόνια και Δεν έχασε ούτε την Γλώσσα της, ούτε την Πίστη της στον Ιησού Χριστό. 

β)Η Ελλάδα είναι ελεύθερη σχεδόν 200 χρόνια και χάνει την Γλώσσα της και την Πίστη της στον Ιησού Χριστό!!!

Ἠπειρωτικὸ ἀνέκδοτο γιὰ τὸ πῶς ἔβλεπαν οἱ Ἠπειρῶτες τὴν ἀνυπαρξία ἐθνικῆς ἀλβανικῆς γραφῆς

      «Μία φορὰ κι ἕναν καιρό, ἀντιπρόσωποι ἀπ’ ὅλους τούς λαοὺς τοῦ κόσμου, ἔχοντας γραμμένη τὴν γλῶσσα τους σὲ ἕνα φύλλο χαρτί, παρουσιάστηκαν ὡρισμένη ἡμέρα καί ὥρα ἐμπρὸς στὸν Θεὸ κι ἐζήτησαν νὰ τοὺς τὴν ἐγκρίνῃ!

Ἔτσι ἐσχηματίσθη μεγάλη οὐρὰ ἐμπρὸς στὸν Μεγαλοδύναμο κι ἕνας-ἕνας, μὲ τὴν σειρά, πλησίαζε, ἐνεκρίνετο κι’ ἔφευγε μὲ τὸ ἐγκεκριμένο χαρτὶ στὸ χέρι.

     Οἱ Ἀλβανοὶ ὅμως ἦσαν σὲ κάποιαν κλεψιὰ κι’ ἔλειπαν.

Ὅταν ἦλθαν, βιαστικοὶ ὅπως ἦσαν, ἔγραψαν τὴν γλῶσσα τους ὄχι σὲ χαρτί, ἀλλὰ σ’ ἕνα λαχανόφυλλο. Βλέποντας δὲ κοσμοσυῤῥοὴ καὶ νομίζοντας πὼς θ’ ἀργήση νἄλθη ἡ ἀράδα τους, ἐσκέφθησαν νὰ συνεχίσουν τὸ πλιάτσικο γιὰ λίγο ἀκόμη καὶ ὅτι θὰ προλάβουν νὰ γυρίσουν.

      Ἀφῆκαν λοιπὸν τὸ λαχανόφυλλο σὲ μίαν ἄκρη κι ἔφυγαν. Ὅταν ὅμως γύρισαν, φαίνεται ὅτι δὲν ὑπελόγισαν καλά, ἡ σχετικὴ διαδικασία εἶχε τελειώσει…Ὅλοι εἶχαν φύγει καὶ τὸ λαχανόφυλλο μὲ τὰ ἀλβανικὰ γράμματα τὸ εἶχε φάι κάποιος γάιδαρος!

Ἔτσι οἱ Ἀλβανοὶ οὐδέποτε ἀπέκτησαν γράμματα κι ἔκαμαν τὴν δουλειά τους μὲ τὰ Ῥωμαίϊκα!»

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε

τα κείμενα.

Το νεανικό ξενύχτι

     Συχνά  πολλοί   γονείς    στη   δύσκολη    ηλικία   της    εφηβείας   των παιδιών  τους   απελπίζονται. Ας   δούμε  πώς    αντιμετώπισε   το  πρόβλημα  ο   γνωστός   σπουδαίος    φιλόλογος   Κώστας   Γανωτής,  ικανός   ομιλητής  και   συγγραφέας.

    «Μέσα   στην  απελπισία  μου  και   στις    εφιαλτικές  ολονύκτιες     αναμονές  μου   έβρισκα  παρηγοριά  μόνο   στη   σκέψη   και   στην πίστη  ότι  τα  παιδιά   είναι  όχι   δικά μου   αλλά   του  Θεού. Και   γονάτιζα   στα   εικονίσματα   και  έλεγα: «Θεέ  μου    φύλαξε   τα  παιδιά   ΣΟΥ!». Τότε   ένιωθα  μια    ζεστασιά  και   συγχρόνως  έλιωνε  μέσα  μου  ο    εγωισμός  πως   τάχα  ήμουν  άξιος  να  έχω  δικά μου  παιδιά. Και   δεν  ένιωθα  πως  τα    αγαπώ λιγότερο, επειδή   τα  παράδινα   στο  Θεό. Αντίθετα  μάλιστα   μεγάλωνε  μέσα  μου  ο    σεβασμός   για   την   αξιοπρέπειά τους».

     (Αρχιμ. Βαρνάβα   Λαμπροπούλου: «χτίζοντας   σπίτι  κείμενα   για   την οικογένεια»   σ.44)

Ἡ ἁγιότητα ὡς ἐφικτή πραγματικότητα Τό παράδειγμα τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα

Ἄρθρο τοῦ Νικολάου Ἐπιστηθίου ἐκ Λευκωσίας τῆς Κύπρου

(ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο: nicos.epistithiou@cytanet.com.cy )

Κάθε ἡμέρα ἑορτάζουν πολλοί ἅγιοι γνωστοί καί ἄγνωστοι. Στά ὀρθόδοξα καλανδάρια ὅμως ὁλίγοι καταγράφονται. «Νέφος μαρτύρων», ὅπως ἀναφέρετε τήν Κριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἀλλά τί εἶναι ἅγιος. Τί ἐννοοῦμε μέ τήν λέξη ἅγιος; Πρόκειται γιά ἕναν καλό ἄνθρωπο, πού προσπαθεῖ νά μήν κάνει κακό στούς συνανθρώπους του; Πού ἀναπτύσσει τόν ἀνθρωπισμό του; Τήν ἀλληλεγγύη του; Αὐτός εἶναι ὁ ἅγιος; Ὄχι, αὐτός δέν εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἁπλῶς ἕνας καλός ἀνθρωπος, ἕνας χρήσιμος πολίτης. Ἡ ἁγιότητα δέν έχει καμμία σχέση μέ αὐτό. Ἡ ἁγιότητα ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀγάπη πρός τό Θεό, πού σέ κάνει νά ακολουθείς Ἐκεῖνον. Εἶναι αὐτή, πού σέ θεώνει καί τό πλημμύρισμά της μέσα σου τό προσφέρεις ὡς ἀρετή στούς ἀνθρώπους. Ὁ ἅγιος ἔχει «πληγωθεῖ» καί παράλληλα ἔχει πλημμυρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀναζητᾶ συνεχῶς νά τόν συναντήσει, ώστε να καταστεί χριστοφόρος. Θέλει νά μιλάει γι’ τόν Δημιουργό. Ὁ ἅγιος ἀπό τήν ἕνωσή του μέ τόν Θεό φθάνει στό σημεῖο νά θαυματουργεῖ. Ἐπιτελεῖ ἀσύλληπτα γεγονότα, ἀλλά τά ἀποκρύπτει ἐπιμελῶς. Εἶναι ταπεινός καί ἁπλός. Θυσιάζεται γιά ὅλους. Προσφέρει καί δέν περιμένει ἀνταπόδοση. Ἄν κάποιος ἐμφανίζεται μέ ἄλλα χαρακτηριστικά, καί ὄχι μέ τά ἀνωτέρω, ἁπλῶς δέν εἶναι ἅγιος. Ἤ καλύτερα ἤ δέν εἶναι ἅγιος ἤ εἶναι διά Χριστόν σαλός...

Μιλοῦν κάποιοι γιά τοπικούς ἁγίους, ἐπίσημους ἤ ἀνεπίσημους, ὅπως ἐμεῖς στήν Κύπρο. Μοιάζει πολύ ἀνθρώπινος αὐτός ὁ ὅρος, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἑνωμένος πλέον μέ τόν Θεό, σπάει κάθε ὅριο στον τόπο, στό χρόνο καί στό χῶρο. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεού εἶναι οἰκουμενικός. Οἱ ἅγιοι λοιπόν δέν περιορίζονται οὔτε στόν χρόνο οὔτε στόν χῶρο, ἀλλά εἶναι παρόντες σέ ὅλους, ὅσους τούς ἐπικαλούμαστε. Οἱ «καλοί καί οἱ σωστοί συνάνθρωποι» μποροῦν νά τό κάνουν αὐτό; Ἀσφαλῶς ὅχι. Ἄλλο λοιπόν καλός ἄνθρωπος καί ἄλλο ἅγιος ἄνθρωπος.

Ὁ ἅγιος ἔχει καί ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικό. Ζεῖ τά πάθη καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἱεροκρυφίως μέσα στήν καρδιά του. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ διακρίνεται ἀπό τό φωτεινό πρόσωπό του, τίς εὐγενικές κινήσεις του, τό ὅλο βίωμά του. Ἡ παρουσία του δέν ξεχνιέται. Δέν φοβᾶται ποτέ, γιατί ἡ ἀγάπη ἔχει νικήσει τόν κάθε του φόβο. Δέν κουράζεται νά προσφέρει, ἀντίθετα, λαμβάνει δύναμη ἀπό αὐτό. Νοιώθει ἐλεύθερος, γιατί ἡ ἀλήθεια τοῦ νόμου τοῦ Θεού τόν κάνει ἐλεύθερο. Ἀπαλλάχθηκε ἀπό τήν πιό βαρειά σκλαβιά καί αἰχμαλωσία, αὐτήν πού δημιουργοῦν τά πάθη καί τά ἀμαρτήματα.

Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἁγιότητα δέν γίνεται θεωρητικά καί ἀπομονωμένα. Γίνεται κατά βάση μέσα ἀπό τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Λένε κάποιοι: «Πιστεύω στόν Θεό, ἀλλά ὄχι στήν Ἐκκλησία, καί πολύ περισσότερο ὄχι στούς ἱερεῖς». Συγχέουν τίς ἔννοιες. Δέν ξέρουν ὅτι καί αὐτοί ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί, ὑβρίζοντας αὐτήν καταφέρονται ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ τους. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στήν ἴδια κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας, κληρικοί καί λαϊκοί. Πολλοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Θεωροῦν συχνά καί οἱ ἐντός καί οἱ ἐκτός αὐτῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία ὁμάδα, καθώς πρέπει. Ἤ θεωροῦν ὅτι εἴμαστε κάποιο γραφεῖο αλληλεγγύης. Λάθος! Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικό καί σωματικό ἰατρεῖο, τό ὁποῖο ὅλοι ἐπισκεπτόμαστε, γιά νά βροῦμε τήν χαμένη κατά ἄμφω ὑγεία μας. Γιά νά ἀποκτήσουμε τό ἀρχαῖο κάλλος. Τήν προπτωπτική κατάσταση.

Ὅ,τι δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τόν Θεό καί ποτισμένο ἀπό τήν Χάρη Του, σβήνει. Δέν θέλουμε νά πεθάνουμε, διότι πλαστήκαμε, γιά νά ζήσουμε. Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας γιατί ποθούμε νά ζήσουμε τώρα καί πάντοτε! Ἐπίσης ἡ καλοσύνη καί ἀγαθοσύνη ὑπάρχει καί σέ ἀλλόθρησκους, ἀκόμη καί σέ ἄθεους, ἀλλά εἶναι γεμάτη μέ ἐγωισμό καί ἐμπάθεια.

Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα τῆς Χάριτος τά εἶχε τό ταπεινό καί εὐλογημένο ἱερατικό ζεῦγος τοῦ ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ὄχι μόνο, ἀπό τά γραφόμενα περί τῆς βιοτῆς τους, ἀλλά καί ἀπό τά πολλά σημεῖα, πού τελοῦνται μέ τίς πρεσβείες τους. Τά σημεῖα γιά τήν βοήθεια, τήν στήριξη καί τίς ἰάσεις, πού ἔχει βιώσει ἡ οἰκογένειά μου εἶναι πολλά καί πειστικά. Κάποια τά ἔχει δημοσιεύσει ἡ κόρη μου Σταυρούλα (βλ: https://www.pemptousia.gr/2016/05/iasis-stin-kipro-me-tin-epiklisi-tou-iereos-p-nikolaou-petta ). Ὡστόσο θέλω καί ἀπό μέρους μου θά ἀναφέρω ἐκδεικτικά κάποια γεγονότα πρός δόξαν Θεοῦ.

Κατά τό διήμερο 10 - 11 Ἰουλίου τοῦ 2016 μέ τόν π. Νεκτάριο Πέττα εἴχαμε πάει γιά προσκύνημα στόν Ἄθωνα. Πρῶτος μας σταθμός ἦταν ἡ Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Μετά τό Ἀπόδειπνο στό Καθολικό, βγήκαμε στό κιόσκι, πού εἶναι ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς Μονῆς, δηλαδή τοῦ διαβατικοῦ ὅπως λέγεται στήν μοναστική ὁρολογία. Ἀρχικά ἐκεῖ ἦταν καί ἄλλοι προσκυνητές. Ὡστόσο ὁ Πορτάρης, ἐντεταλμένος μοναχός, μᾶς εἰδοποίησε ὅτι σέ λίγα λεπτά, λόγω τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ὅλοι σηκώθηκαν καί ἔφυγαν, γιά νά εἰσέλθουν στήν Μονή, ἐνῶ τό μισό φύλλο τῆς πύλης τό ἔκλεισαν. Ἐμεῖς, ἐνῶ σηκωθήκαμε τελευταῖοι καί ἑτοιμαζόμασταν νά κατευθυνθοῦμε γιά τά κελλιά, πού φυλοξενούμασταν, ξαφνικά ἀκοῦμε τόν μοναχό νά λέιε: «ἐσεῖς μπορεῖτε νά μείνετε λίγο ἀκόμη στό κιόσκι». Διότι περίμεναν δύο ρῶσους προσκυνητές ἀπό τήν Μονή Ἁγίου Παύλου καί τούς εἰδοποίησαν τηλεφωνικῶς ὅτι θά καθυστεροῦσε τό αὐτοκίνητο, πού τούς μετέφερε. Ἔτσι ἐπιστρέψαμε στά καθίσματα καί συζητούσαμε πνευματικά. Εἴπαμε νά καλέσουμε στό σπίτι μου, γιά νά τούς πῶ ὅτι φθάσαμε καλά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας. Μιλοῦσα μέ τήν θυγατέρα μου, τήν Σταυρούλα, ἡ ὁποία ζήτησε νά βάλουμε στό τηλέφωνο ἀνοιχτῆ ἀκρόαση.

Τότε ἄρχισε νά ἀφηγεῖται τρία νεότερα σημεῖα τοῦ ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Τό πρῶτο πού εἶπε εἶναι τό ἑξῆς: «Μοῦ εἶχε ζητήσει ἡ διευθύντριά μου νά τῆς προσκομίσω κάποιες σημαντικές ἐπιστολές στήν πρωτότυπη μορφή. Ἄρχισα νά ψάχνω, ἀλλά μάταια. Δέν μποροῦσα νά τίς βρῶ. Ἡ διευθύντριά μοῦ τίς ζητοῦσε ἐπίμονα, γιατί θά ἦταν πολύ σημαντικές. Ἀφοῦ κατάλαβα ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά τίς βρῶ ἀπό μόνη μου, ἔκανα τόν σταυρό μου, γονάτισα καί ζήτησα τήν βοήθεια τοῦ ἁγίου πατέρα Νικολάου μπροστά στήν φωτογραφία του μέ τήν πρεσβυτέρα του. Σηκώθηκα καί κατευθεῖαν πῆρα μηχανικά ἕνα box file, τό ἄνοιξα στήν τύχη καί βρῆκα μπροστά μου τήν μία ἐπιστολή μετά τήν ἄλλη σέ σειρά. Δόξασα τόν ἅγιο Γέροντα καί παρέδωσα τίς σημαντικές ἐπιστολές». Τότε, ἀφοῦ τελείωσε αὐτή τήν θαυμαστή ἀφήγηση, ἀκούσαμε κάτι σάν μία χορωδία νά ψάλει μέ ἀπόλυτο συντονισμό καί μέ δοξολογικό χαρακτήρα τρίς φορές τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Ὡστόσο ἡ θυγατέρα μου ἤθελε νά μᾶς ἀφηγηθεῖ καί δεύτερο θαυμαστό γεγονός: «Μία φίλη μου ἦταν ἀπελπισμένη, διότι τό κοριτσάκι της ὑπέφερε ἀπό νευρική ἀνορεξία καί ἦταν σέ πολύ ἄσχημη κατάσταση. Τῆς μίλησα γιά τόν ἅγιο Γέροντα Νικόλαο καί τήν ὁσιοτάτη πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, καί τῆς ἔδωσα τήν κοινή τους φωτογραφία, πού περικλείει τό φυλακτό μέ τό μικρό κομμάτι ἀπό τά θαυμαστά ἄμφια τοῦ ταπεινοῦ ἱερέα. Τό ἔβαλε στό προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ γιά τρεῖς νύχτες καί προσευχόταν μέ κατάνυξη στό ἰαματικό ἱερατικό ζεῦγος. Τότε οἱ πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου λευιτικοῦ ζεύγους λάλησαν ἀγαθά λόγια στήν ψυχούλα τοῦ παιδιοῦ, τό ὁποῖο τήν τρίτη κιόλας ἡμέρα ἄνοιξε τό ψυγεῖο καί μέ δική του πρωτοβουλία μαγείρεψε καί συνέφαγε μέ τά ἀδέρφια του».

Τότε ἀκοῦμε γιά δεύτερη φορά τό ἴδιο τριπλό «Κύριε, ἐλέησον!». Μέ τόν π. Νεκτάριο κοιταχτήκαμε μέ ἀπορία γιά τό ποιοί μπορεῖ νά ἀκοῦνε τήν συζήτηση καί ἀπό θαυμασμό νά δοξάζουν τόν Θεό. Πρέπει νά πῶ ὅτι τό κιόσκι εἶναι ὑπερυψωμένο καί ἀνεβαίνεις σκαλοπάτια, γιά φθάσεις ἐπάνω. Σκεφθήκαμε λοιπόν ὅτι ἴσως ἦταν κάποιοι πιστοί ἤ πατέρες, πού ἔτυχε νά ἀκοῦνε τίς ἀφηγήσεις.

Ὡστόσο συνέχισα τόν διάλογο μέ τήν θυγατέρα μου, ἡ ὁποια μοῦ ἔλεγε καί τρίτο σημεῖο, πού ἔγινε μέ τήν πρεσβεία τους: «Ἔπρεπε νά μεταβῶ στήν δουλειά μου καί καθυστέρησα νά ξεκινήσω, διότι ἐτοίμαζα γιατί φρόντιζα τά παιδιά μου γιά τό σχολεῖο. Ἡ κίνηση στό δρόμο ἦταν τόση πολλή, ὥστε δέν μποροῦσα νά βγῶ ἀπό τήν πάροδο τοῦ σπιτιοῦ μου στόν κεντρικό δρόμο. Ἔκανα τόν σταυρό μου καί ζήτησα τίς πρεσβεῖες τοῦ ἀοιδήμου λευιτικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἀμέσως σταμάτησε ἕνας ὁδηγός καί μέ ἄφησε νά περάσω καί ἡ ροή τῆς κίνησης ἦταν τόσο γρήγορη, πού ἔφθασα στή δουλειά μου στόν ἴδιο χρόνο, πού ἔφθανα χωρίς κίνηση στό δρόμο. Νά ἔχουμε τίς εὐλογίες τους!». Πάλι ἀκοῦμε τήν γνωστή χορωδία νά ἀναφωνεῖ τό «Κύριε, ἐλέησον!».

Τότε βλέπουμε στήν ἀπέναντι πλευρά σέ ἀπόσταση ἀπό ἐμᾶς, τό αὐτοκίνητο πού κατέφθασε μέ τούς ἀναμενόμενους προσκυνητές, καί σηκωθήκαμε, γιά νά ἀποσυρθοῦμε, διότι θά ἔκλεινε ἡ πύλη. Ἀπότομα καληνύχτισα τήν θυγατέρα μου καί σηκωθήκαμε ἀπό τό πάγκο πού καθόμασταν. Ψάχναμε στό μέρος ἀπό τό κιόσκι γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Δέν εἴδαμε κανέναν. Κατεβήκαμε ἀπό τό κιόσκι καί κάναμε βιαστικά τό γῦρο ἀλλά, πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν. Κοιτάξαμε σέ ἀκτίνα μεγάλη ἀπό ἐμᾶς καί πάλι δέν ἐντοπίσαμε κανέναν! Τότε ἀναρωτιόμασταν γιά τό ποιοί ἔλεγαν τό «Κύριε, ἐλέησον». Ἐνῶ περπατούσαμε κατευθυνόμενος πρός τήν μισάνοιχτη πύλη τῆς Μονῆς, ἀριστερά μας εἴδαμε μία μεγάλη δεξαμενή μέ νερό. Τήν στιγμή ἐκείνη ἔλεγα τί θαυματουργοί εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (ὁ π. Νεκτάριος λόγω συγγένειας μέ τούς ἀείμνηστους δέν μιλάει), καί ξαφνικά βγαίνει ἕνα ἀκόμα τριπλό: «Κύριε, ἐλέησον» ἀπό τά στόματα βατράχων, πού ἦταν μέσα στό νερό! Καί τώρα πού τό σκέφτομαι, ἀφοῦ ἔχει περάσει ἀρκετό διάστημα, μοῦ φαίνεται ἀσύλληπτο. Ἐδῶ πραγματικά καταλαβαίνω τί θά πεῖ: «Τά ἀδύνατα παρά τοῖς ἄνθρωποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν». Κάθε φορά πού τό διηγοῦμαι, νοιώθω τό ἴδιο δέος καί κάνω τόν σταυρό μου. Ἀναρωτιέμαι ἄν εἶναι δυνατόν! Καί ὅμως εἶναι!

Θά καταγράψω καί ἕνα ἄλλο σημεῖο, πού καταδεικνύει τήν πρεσβεία τους. Ἔψαχνα τήν κάρτα τοῦ λεωφορείου καί τοῦ μετρό, πού χρησιμοποιῶ στήν ἐργασία μου στίς Βρυξέλλες, διότι δέν ἦταν στό πορτοφόλι μου.  Τότε ζήτησα τήν πρεσβεία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους μέσα ἀπό μία φωτογραφία τους, πού ἔχω συνεχῶς ἐπάνω μου. Καί μέ, τρόπο ἀπίθανο καί μοναδικό ἡ ἀπολεσθεῖσα κάρτα βρέθηκε στά χέρια μιᾶς ὑπαλλήλου τῶν συγκοινωνιῶν πού τήν κράταγε ψηλά καί μοῦ τήν ἐπέδωσε! Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς πρεσβείας τους!

Ἄμεση ἦταν καί ἡ στήριξή τους σέ μία παρουσίαση, πού εἶχα στή Πορτογαλία, στήν πόλη Πόρτο, σέ ἕνα σῶμα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἀντιλαμβάνεσθε τό ἄγχος καί τό τράκ. Καί ὅμως μέ τήν ἠρεμία καί τήν ἔμπνευση, πού ἔνιωθα ὅτι μου προσέφεραν, εἶχα μία πολύ καλή παρουσία καί ἔλαβα καί συγχαρητήρια ἀπό τούς συναδέλφους μου. 

Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀρετή τοῦ ἀοίδιμου ζεύγους εἶναι ποτισμένη μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ φήμη τους δέν θά ἐξαλειφθεί, ὅπως τῶν κοινῶν ἀνθρώπων, ἀντίθετα διαδίδεται καί διατρανώνεται, ἁφοῦ εἶναι ποτισμένη μέ τά δάκρυά τους. Ἄλλωστε καί οἱ δύο κήρυτταν ἐν ζωῇ ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι τό ἐφικτό, εἶναι δίπλα μας. Ἀρκεῖ νά ἀγωνισθοῦμε σκληρά καί μέ ταπείνωση, γιά νά τήν ἀποκτήσουμε!

Ἔτσι, ὅσα κονκλάβια καί ὑπόγειες διαδρομές ἐργάζονται γιά τήν σπίλωση τῆς φήμης τους, μεταιοπονοῦν, διότι ἡ ἀρετή τους εἶναι ἑτερόφωτη, πηγάζει ἀπό τήν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας καί ἀντανακλᾶ στήν ἱερές τους μορφές. Ἐδῶ ἀρμόζει ἡ φράση  «Σκληρόν σοι πρός κέντρα  λακτίζειν…».

Ἔτσι κατανοῶ τήν ἀντίδραση τῶν πατέρων στό ὅτι, ὅταν ἀπό εὐλάβεια ἡ οἰκογένειά μου τύπωσε πλαστικοποιημένες εἰκόνες, πού στήν μία πλευρά φέρουν τήν φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, καί στήν ἄλλη ἀνέγραψε μιά περίληψη ἀπό τήν βιοτή τους, ἀπό καταχωρίση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, πού λέει: «Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δύο ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπεινότης καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους, ἀλλά καί ἀρκετῶν ἄλλων φτωχόπαιδων τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τόν ἑαυτόν τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο, μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζεύγη, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους», καί τήν διαμοίραζα στό Ἅγιο Ὄρος, ἔλεγα στούς Γέροντες ὅτι εἶναι ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή, ἀφοῦ τήν ἀσπάζονταν μοῦ ἔλεγαν μέ εὐγένεια καί μέ πνευματική χαρά ξέρουμε καλά ποιοί εἶναι!  

Γιά αὐτό καί ἐγώ ὁμολογῶ αὐτό, πού διακηρύττει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, ὅτι μπροστά τῆς ἱερές μορφές τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς κλίνω γόνυ καρδίας καί σώματος καί ζητῶ μαζί μέ τόν σοφό Ἱεράρχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τήν πρεσβεία τους! (τόν λόγο τοῦ Σεβασμιότατου κ. Ἰωσήφ βλ: http://www.diakonima.gr/2015/01/20/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1 ).

Ἄλλωστε ἐδῶ ταιριάζει ἡ πνευματική ρήση: «Αὐτό πού θέλουνε πολλοί, σκύβει ὁ οὐρανός καί τό φιλί».

Τέλος, ἄς ἀξιωθοῦμε οἰκογενειακῶς, νά προσκυνήσουμε στόν τάφο τους στήν Πάτρα, ὅπως ἡ θυγατέρα μου. 

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε
τα κείμενα.

Η αγία Ζώνη της Παναγίας στην Πάτρα

Ενορία σε Δράση -- Κατηχητικές Συνάξεις 2015-2016

Παρακολουθείστε στο παρακάτω βίντεο τις Δραστηριότητες του Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Φοβάσαι την ησυχία; Πόση ώρα μπορείς να μείνεις χωρίς να μιλήσεις;

«Όλες οι δυστυχίες των ανθρώπων προέρχονται από το ότι δεν μπορούν να παραμείνουν σε ησυχία στο προσωπικό τους δωμάτιο», έλεγε ο Πασκάλ. Η απουσία επιθυμίας μόνωσης και σιωπής είναι η ασθένεια του σύγχρονου ανθρώπου. Πολλοί ακόμη φοβούνται την ησυχία, φοβούνται τη μοναξιά και τον ελεύθερο χρόνο, γιατί δεν έχουν με τι να γεμίσουν το κενό: τους χρειάζονται λόγια, εντυπώσεις, τους χρειάζονται να είναι απασχολημένοι και να βιάζονται πάντα, ώστε να δημιουργείται η αυταπάτη της θυελλώδους και γεμάτης ζωής. Όμως η ζωή με το Θεό αρχίζει, αφού τα λόγια και οι λογισμοί σωπάσουν, αφού τα επίγεια έργα πάνε σε δεύτερη μοίρα και στην ψυχή του ανθρώπου ελευθερωθεί μέρος, το οποίο μπορεί να αναπληρώσει ο Θεός.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Βασιλιάς και...

     

(Ένα παραμύθι για προβληματισμό...)

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα Παραδεισένιο από ομορφιά Βασίλειο, ζούσε ένας Βασιλιάς με μια καλοσυνάτη Βασίλισσα.

Σύντομα το βασιλικό ζευγάρι απέκτησε δύο δίδυμους γιους, τα πριγκιπόπουλα του Βασιλείου τους!

Δυστυχώς, όμως, για λόγους υγείας, η Βασίλισσα δεν είχε αρκετό γάλα να θρέψει και τα δύο μωρά της. Έτσι, αναγκάστηκε να τα δώσει σε παραμάνες, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη, για να τα θρέψουν με το δικό τους γάλα και μαζί να τα αναθρέψουν με βασιλικές αρχές, ωσότου να έρθουν σε ηλικία να δυναμώσουν και να καταλαβαίνουν. Ότι χρειαζόταν τα παιδιά και οι παραμάνες θα τα οικονομούσε το παλάτι ώστε τίποτα να μην τους λείψει μέχρι να επιστρέψουν πίσω ξανά οι μονάκριβοι γιοι τους, για να συγκυβερνήσουν στο Βασίλειο του πατέρα τους.

Ο καιρός κυλούσε και οι δύο παραμάνες έθρεφαν με το γάλα τους και με πολύ αγάπη τα βασιλικά μωρά.

Μα, η μια παραμάνα, δέθηκε υπερβολικά με το μωρό που ανέλαβε. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να το οικειοποιηθεί τόσο, που να του αποκρύψει τους πραγματικούς γονείς του!

Άφησε το παιδί να πιστεύει ότι εκείνη ήταν η αληθινή μητέρα του και δεν έφτανε αυτό, αλλά έθρεψε και στο παιδί μίσος για τον Βασιλιά και την Βασίλισσα. Του έλεγε ότι αυτοί ήταν τύραννοι που τιμωρούν και βασανίζουν τον λαό και δεν χρειάζεται να τους εμπιστεύεται, ούτε να τους υπακούει. Εκείνην έπρεπε μόνο να ακούει γιατί μόνο εκείνη τον αγαπούσε και ενδιαφερόταν πραγματικά!

Μεγαλώνοντας το παιδί μαζί της έγινε καχύποπτο, άρχισε να μιλάει άσχημα και με αναίδεια σε όλους, όπως και η ίδια η παραμάνα του, να μην σέβεται τους άλλους, να μην βοηθάει και να μην εμπιστεύεται κανέναν…

Φανταστείτε την έκπληξη του Βασιλιά και της Βασίλισσας, όταν έφτασε η στιγμή να χτυπήσουν την πόρτα αυτής της πρώτης παραμάνας, για να συναντήσουν αυτόν τον γιο και να τον πάρουν πίσω στο παλάτι τους!

Η παραμάνα τους ανοίγει αλλά… τρομάζει στην παρουσία τους και με αμηχανία τους βάζει μέσα.

Όλο αγωνία ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα ψάχνουν να δουν γύρω το παιδί τους...

- Εδώ είσαι; Έλα κοντά μας παιδί μου, λέει με γλυκύτητα η Βασίλισσα. Και με χαρά πρώτοι άνοιξαν την αγκαλιά τους οι βασιλικοί γονείς, να το σφίξουν τρυφερά…

Μα, εκείνο το παιδί, φοβισμένο τους χτύπησε βίαια και απομακρύνθηκε. Έτρεξε να βρει την παραμάνα του.

- Μαμά, ήρθαν οι κακοί… Διώξε τους, θέλουν να με πάρουν, να μας χωρίσουν! Φύγετε, δεν σας ξέρω… Είστε πονηροί άνθρωποι, τους είπε κι έπειτα τους έβρισε.

- Μα τι έγινε; Γιατί το παιδί δεν μας αναγνωρίζει; Ρώτησε ο Βασιλιάς την παραμάνα. Γιατί δεν του εξήγησες του παιδιού ποιοι είναι οι πραγματικοί του γονείς; Γιατί δεν το ανέθρεψες με ευγένεια και βασιλικές αρχές; Το παιδί αυτό προοριζόταν για πρίγκιπας του Βασιλείου μας. Εσύ γιατί του στέρησες, με την εγωιστική αγάπη σου και την κακή ανατροφή που του έδωσες, την χαρά να γίνει κληρονόμος του Βασιλείου μας και να συγκυβερνήσει εκεί μαζί μας με δικαιοσύνη και καλοσύνη; Μπορεί να πέτυχες να το θρέψεις σαν μάνα αλλά απέτυχες να το αναθρέψεις ως πνευματική του μάνα και δική μας εντεταλμένη παραμάνα... Στο εξής, και οι δυο σας θα μείνετε όπως το επιλέξατε, μαζί, αλλά έξω πλέον από την βασιλική προστασία. Οι κόποι και οι κακουχίες της ζωής εύχομαι παραμάνα κάποτε να σε συνετίσουν για να καταλάβεις τι ζιζάνια έσπειρες, τι ευκαιρίες στέρησες από το παιδί που σου εμπιστευτήκαμε και τι μελλοντικές τιμές έχασες κι εσύ η ίδια…

* * *

Μετά απ’ αυτά τα λόγια, με πολύ λύπη και δάκρυα στα μάτια, αποχώρησε το βασιλικό ζευγάρι από την πόρτα εκείνου του σπιτιού... Τώρα, δίνουν αμέσως διαταγή να τους οδηγήσουν στο σπίτι της άλλης παραμάνας που μεγάλωσε ο δεύτερος τους γιος. Ευχόντουσαν στον δρόμο να μην ξαναγευτούν την πίκρα που πήραν από την συνάντηση με την πρώτη παραμάνα.

Πλησίασαν την εξώπορτα του δεύτερου σπιτιού. Δειλά – δειλά απλώνουν το χέρι να χτυπήσουν κι αυτήν την πόρτα… Μα, το άκουσμα ενός γρήγορου βηματισμού από το πλάι τους διακόπτει. Γυρίζουν και βλέπουν ένα πανέμορφο καλοσυνάτο παιδί που έτρεχε με λαχτάρα από την πίσω αυλή για να τους συναντήσει.

- Μανούλα μου, πατερούλη μου, εσείς είστε; Καλωσορίσατε στο σπίτι μας! Και πέφτει χωρίς άλλα λόγια στην αγκαλιά τους!

- Παιδί μας αγαπημένο, ναι, εμείς είμαστε! Ήρθαμε να σε πάρουμε κοντά μας πριγκιπόπουλο μας!

Η συγκίνηση εκείνης της στιγμής ήταν απερίγραπτη. Με δάκρυα στα μάτια η μανούλα βασίλισσα ρωτάει το παιδί της:

- Θέλεις παιδί μου να έρθεις μαζί μας στο παλάτι;

- Μα και βέβαια μανούλα… Η καλή μου παραμάνα μου είπε τόσα για σας και το παλάτι που με λαχτάρα περίμενα να έρθει αυτή η στιγμή να συναντήσω από κοντά τους πολυαγαπημένους μου γονείς, που τόσο καιρό μου έστελναν τόσα όμορφα δώρα και με φρόντιζαν με τόση αγάπη για να μην μου λείψει τίποτα… Μόνο… θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη!

- Ότι θέλεις καλό μας παιδί! Πες μου το, και εγώ χατίρι δεν θα σου χαλάσω, είπε ο Βασιλιάς.

- Να, η παραμάνα μου, δεν θέλω να μείνει εδώ μόνη της. Είναι πολύ καλή... Την αγαπάω… Έχει χώρο το παλάτι μας και γι΄ αυτήν;

- Μα και βέβαια πολυαγαπημένο μου παιδί. Φώναξε γρήγορα την παραμάνα σου, είπε ο Βασιλιάς όλο καλοσύνη.

Το παιδί τρέχει και την ειδοποιεί.

Εκείνη βγαίνει έξω και όλο χαρά και σεβασμό γονατίζει αμέσως μπροστά τους να ασπαστεί τα βασιλικά χέρια του Βασιλιά και της Βασίλισσας!

- Σας ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε… Ήταν τιμή μου να μεγαλώσω το παιδί σας στο σπιτικό μου!

- Στο εξής, λέει ο βασιλιάς, για τον σεβασμό, την ευγένεια και την υπακοή σου, ανακηρύσσεσαι ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΡΑΜΑΝΑ! Άξια και βασιλικά ανέθρεψες τον μικρό μου πρίγκιπα και γι΄ αυτήν σου την πράξη, θα μοιράζεσαι μαζί μας αιώνια και την βασιλική στέγη του παλατιού! Η αγαπημένη παραμάνα του αγαπημένου μου παιδιού είναι και δική μου αγαπημένη αδελφή… Να το ξέρεις! Χάρη στην τωρινή σου αφοσίωση στον αγγελικό ρόλο της παραμάνας, στο μέλλον θα σου ανατεθούν και άλλες τέτοιες βασιλικές αποστολές μητρικής αγάπης!

Έλα μαζί μας τώρα στο παλάτι, να χαρείς και να γιορτάσεις με την χαρά μας!

…ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΖΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΑΝΟΥΛΕΣ, ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;

ΑΡΑΓΕ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ;