Εσπερινός του Αγίου Φιλουμένου στην Αγία Μαρίνα Πατρών

Ομιλία πρωτοπρεσβυτέρου π.Αντωνίου Ρουμελιώτου εφημερίου Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών, στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης, επί τη εορτή του Αγίου Φιλουμένου του Αγιοταφίτου

 Σεβαστοί μου Πατέρες, Αγαπημένοι μου  αδελφοί κι αδελφές

Ο Χριστός στο φρέαρ - πηγάδι του Ιακώβου.

Σήμερα, εδώ στον όμορφο Ναό της Αγίας Μαρίνας, όπου τελείται ο Εσπερινός, για την εορτή του Αγίου Φιλουμένου, ας δούμε λίγο τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό, και την ζωή του Αγίου μας.

Ο Ιησούς Χριστός «κεκοπιακώς εκαθέζετο» Κάθισε όχι σε πολυθρόνα αλλά εκεί δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ. Και να, μέσα στο καταμεσήμερο, μια γυναίκα έρχεται στο φρέαρ του Ιακώβ. Ο Κύριος της ζήτησε λίγο νερό. «Γυναίκα δος μου να πιω νερό». Η γυναίκα εκπλήσσεται. Πως ένας Ισραηλίτης τολμά να ζητά νερό από αυτήν. Δός μου, επιμένει ο Κύριός μας, και θα σου δώσω το νερό το αθάνατο. Μα, Κύριε, λέγει, δεν έχεις άντλημα και το φρέαρ, το πηγάδι, είναι βαθύ. Πώς θα μου δώσεις το νερό το αθάνατο που θα πιω και  δε θα ξαναδιψάσω;;

Τότε ο μεγάλος ψαράς έριξε το αγκίστρι του για να συλλάβει, για να ψαρέψει το «ψάρι» και να το οδηγήσει στην Εκκλησία Του. Της ζήτησε να φωνάξει τον άνδρα της. Η γυναίκα με όλη την ειλικρίνεια της του λέγει πως δεν έχει άνδρα. Έτσι ο Χριστός βρίσκει αφορμή να αποκαλύψει μυστικά της ζωής της: έχεις δίκιο γυναίκα. Μέχρι τώρα είχες πέντε, κι αυτός ο έκτος δεν είναι άνδρας σου.

Εκπλήσσεται και πάλι μπροστά στην αποκάλυψη αυτή η γυναίκα, που ήταν  Σαμαρείτιδα. Ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο να συνομιλούν Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες. Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους καλύτερο από τους Σαμαρείτες. Μάλιστα όταν ήθελαν κάποιον να τον υποτιμήσουν έλεγαν ότι  αυτός είναι Σαμαρείτης. Ο Χριστός όμως ήρθε για  τους αμαρτωλούς και μια από τις κατηγορίες που είπαν οι εχθροί του εις βάρος του Χριστού μας ήταν κι αυτή: ότι ήταν φίλος των τελωνών, των πορνών, των αιχμαλώτων εκείνων από τις αμαρτίες, των αμαρτωλών. Οι εχθροί του, που συκοφαντούσαν  το Πανάγιο έργο Του, πού να ξέρουν ότι ο Ιησούς Χριστός μας είναι φίλος των αμαρτωλών! Ήταν και είναι φίλος κάθε πεσμένου ανθρώπου, είναι γιατρός κάθε πληγωμένου ανθρώπου, είναι Σωτήρας κάθε σκλαβωμένου ανθρώπου. Η γυναίκα λοιπόν, απορεί, εκπλήσσεται μπροστά σε αυτήν την αποκάλυψη. Η Σαμαρείτιδα είναι η Αγία Φωτεινή, η μεγάλη αυτή Αγία. Μια αμαρτωλή γυναίκα η οποία ήρχετο κάθε μεσημέρι για νερό, για να μην τη βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων και την σχολιάζουν και την κρίνουν. Κύριε, συνεχίζει η γυναίκα, δεν μου φαίνεσαι να είσαι ένας απλός άνθρωπος, εσύ μου φαίνεσαι να είσαι προφήτης! Για πες μου, που πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό; στο όρος Γαριζίν ή στα Ιεροσόλυμα, όπως πιστεύετε εσείς οι Ισραηλίτες;

Είναι ένα φαινόμενο, ε;…  κι όμως αδελφοί μου σε αυτήν την περικοπή, στηρίζεται όλη η θεολογική βάση της Εκκλησίας μας. Πού το φανερώνει ο Θεός;  Ακούστε αδελφοί μου στον Ιωάννη, στο Δ’ κεφάλαιο, στον 21^ο  και 24^ο  στίχο. «Γύναι, πίστευσόν μοι, λέει ο Κύριός μας, ότι έρχεται ώρα ότε ούτε εν τω όρει τούτο, ούτε εν Ιεροσολύμοις, προσκυνήσετε τω Πατρί κλπ… αλλά έρχεται ώρα και νυν εστί – τώρα ε; -ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί εν πνεύματι και αληθεία, Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν Πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».

Ναι, αδελφοί μου, ο Θεός λατρεύεται στους Ναούς, λατρεύεται όμως και παντού, όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, μπορεί να προσεύχεται να προσφέρει δόξα και λατρεία. Για να δούμε λίγο τον άγιό μας.

Από μικρός ο Άγιος Φιλούμενος αγάπησε το Χριστό. Τον λάτρεψε όπως και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως κι ο Μεγάλος Αυτός Απόστολός μας ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. Σε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό το περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες. 

Τι όμορφο πράγμα να αγαπάς αυτήν την πνευματική ζωή, γιατί αυτό είναι που μας λείπει. Η άσκηση στη Χριστιανική ζωή είναι πολύ όμορφη. Ασκούμαστε, όταν νηστεύουμε και προσπαθούμε να κόψουμε τα πάθη μας περιορίζοντας ταυτόχρονα και την υλική τροφή. Ασκούμαστε όταν προσευχόμαστε, προσπαθώντας να επιτύχουμε την ένωσή μας με τον Θεό. Ασκούμαστε, όταν αγωνιζόμαστε, με καλή και αγαθή διάθεση για να εφαρμόσουμε τις θεϊκές εντολές. Ασκούμαστε, ακόμη,  όταν υπομένουμε με καρτερικότητα χωρίς γογγυσμούς, με δοξολογία στο Θεό, τις θλίψεις και τις στενοχώριες της ζωής μας, τις κακολογίες και τις ταπεινώσεις, τις ύβρεις και τους κατατρεγμούς.

Ας θυμηθούμε τον Απόστολο των Εθνών τον Παύλο μας. Και τι δεν πέρασε στη ζωή του για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα πέρατα της Οικουμένης! Το ίδιο και ο Απόστολος Ανδρέας μας και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Κόπους, θλίψεις, μαστιγώσεις, ραβδισμούς, φυλακίσεις, λιθοβολισμούς. Επίσης, αγρυπνίες, νηστείες, άσχημες καιρικές συνθήκες στις πορείες τους. Ασθένειες με τις οποίες έφθασαν πολλές φορές στα πρόθυρα όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, του θανάτου. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά βροντοφώναζε στους Κορίνθιους, νοιώθοντας μέσα του θεϊκή χαρά: «Η γαρ δύναμίς μου, εν ασθενεία τελειούται». Εμείς φοβόμαστε αδελφοί μου, τάχατες  μπροστά στο κίνδυνο. Φοβόμαστε. Αυτά τα παιδιά, τα ευλογημένα αδέλφια, σηκωνόντουσαν αργά το βράδυ και καθόντουσαν μέχρι μετά το μεσονύκτιο, μέχρι να ξημερώσει και προσηύχοντο και ασκούντο!!! Πως ζουν σήμερα τα παιδιά μας; Γιατί δεν τα φέρνουμε στην Εκκλησία, γιατί δεν τα φέρνουμε στα Κατηχητικά σχολεία, γιατί δεν τα οδηγούμε κοντά στο Χριστό μας και την Εκκλησία Του;

Ο Άγιός μας, ο Άγιος Φιλούμενος, καταγόταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχε με τον αδελφό του, τη γιαγιά τους Λωξάνδρα, η οποία τι έκανε; Πολύ έξυπνο, πολύ όμορφο! Ζητούσε να της διαβάζουν βίους Αγίων. Εμείς τα παιδιά μας δεν τ’ αφήνουμε να διαβάζουν βίους Αγίων.Δεν τα ωθούμε να πηγαίνουν στο Κατηχητικό Σχολείο. Διαβάζοντας ο Άγιος του Θεού το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, ως άλλος μιμητής Εκείνου, έκαυσε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου και αγάπησε κάτι άλλο.

Δεν είναι κακό αδελφοί μου το να θέλουμε την πνευματική ζωή! Δεν είναι κακό. Δυστυχώς όταν κάποιος θέλει να πάει κοντά στην Εκκλησία, να νηστεύει, να προσεύχεται, να εκκλησιάζεται, να διαβάζει την Αγία Γραφή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας τον αποτρέπουμε. Όμως εδώ, η γιαγιά η Λωξάνδρα είχε ένα πολύ ωραίο κατηχητικό, διδακτικό τρόπο. Να το μάθουμε κι εμείς οι γιαγιάδες, κι εμείς οι παππούδες, διότι θα δώσουμε λόγο στο Θεό αύριο.

Τα δίδυμα αυτά τέκνα της Μαγδαληνής και του Γεωργίου Ορουντιώτη, ο Φιλούμενος κι ο Ελπίδιος, αυτά είναι τα μοναχικά τους ονόματα, φλεγόμενα από τον θείο έρωτα, από την θεία αγάπη, τι έκαναν; Ξεκίνησαν για την παλαίφατη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου. Στην όμορφη και μαρτυρική μας Κύπρο.

Όταν κάποτε αδελφοί μου ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός επισκέφθηκε ένα Αγιασμένο Γέροντα του είπε: παρακάλεσα το Θεό κι έφυγαν από πάνω μου όλα μου τα πάθη. Έτσι ησύχασα και αναπαύομαι ψυχικά μη έχοντας κανένα πόλεμο από τον πονηρό. Τότε ο σοφός γέροντας, αδελφοί μου, τον συμβούλεψε: γύρισε στο κελί σου και παρακάλεσε τον Θεό να επιτρέψει και πάλι στον πονηρό να σε πολεμάει. Διότι χωρίς άσκηση και υπομονή στις θλίψεις δεν προκόβει η ψυχή και δεν αξιώνεται της Ουράνιας χαράς. Αυτό έκαναν κι ο Ελπίδιος, αυτό έκανε κι ο Φιλούμενος ο Άγιός μας που εδώ τιμάται ιδιαίτερα. Σ’ αυτήν την όμορφη ενορία, όπου τιμάται η Αγία Μαρίνα, όπου τιμάται ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κι ο παππούς ο Άγιος Φιλούμενος.

Από τη μαρτυρική Κύπρο λοιπόν, φύγανε μετά από 5 χρόνια περίπου που έζησαν στη Μονή. Έφυγαν και πήγαν στην Αγία Γη, στα Ιεροσόλυμα.  Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από 12 έτη διακονίας του στα Ιεροσόλυμα, συνέχισε το Εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας, και εκοιμήθη στο Άγιο Όρος.

Ο Άγιος Φιλούμενος, έμεινε στην Αγία Γη για 46 χρόνια, διακονώντας εκεί την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου. Πως;; Ως φύλακας των Αγίων Τόπων. Μάρτυρες είναι εκεί πέρα οι Πατέρες, αδελφοί μου, και πρέπει να τους έχουμε στην προσευχή μας. Τελευταίος σταθμός της διακονίας του στους Αγίους Τόπους ήταν το Φρέαρ, γι αυτό και είπα πρωτύτερα για το φρέαρ με την Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα με τον Κύριό μας.

Το φρέαρ του Ιακώβου έγινε τόπος του μαρτυρίου του στις 16 (29 με το νέο ημερολόγιο) Νοεμβρίου του 1979 μ.Χ. Οι φανατικοί Σιωνιστές που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα  του Εσπερινού. Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν στην Αγία Γή. Τέσσερα χρόνια αργότερα κατά την κηδεία θανόντος μέλους της Αγιοταφικής Αδελφότητος ανοίχθηκε ο Τάφος του π. Φιλουμένου για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρισαν ένα εξαίρετο θέαμα. Το σώμα του νεκρού αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ναι, γιατί είχε το Άγιο Πνεύμα Αδελφοί μου. Είναι αλήθεια πως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας πάντοτε γίνονται τα καλύτερα πρότυπα στην ζωή μας. Έτσι είναι κι αυτός ο Άγιος, ο Άγιος Φιλούμενός μας, το πρότυπό μας, μας δείχνουν και μας βεβαιώνουν πως απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς μπορούν να αγωνιστούν στη ζωή τους και να επιτύχουν πολλά. Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν και ασκήθηκαν στη ζωή τους, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους διότι εμπιστεύθηκαν τον εαυτό τους στον Θεό κι ο Θεός τους χάρισε την αιώνια χαρά. Ποια είναι η χαρά εδώ πέρα; Η χαρά ότι χαιρόμαστε εμείς με αυτούς.

Πολλές φορές πάμε να προσκυνήσουμε τις χαριτόβρυτες εικόνες και τα Ιερά Λείψανα. Τα θαυμάζουμε για τα θαύματα που επιτελούνται. Όχι όμως, αδελφοί μου. Να θαυμάζουμε τον Χριστό που μέσα από εκεί φανερώνεται και παρατείνεται εις τους αιώνες, όπως λέγει η Αγία μας Εκκλησία.

Ξανακλείσανε τον τάφο του Αγίου γέροντος και Αγίου της Εκκλησίας μας του Αγίου Φιλουμένου μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984. Οπότε κατά την κηδεία του Αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα του Αγίου βρέθηκε και πάλι ανέπαφο και να ευωδιάζει. Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Ιερού βήματος στον Ιερό Ναό της Αγίας Σιών, όπου και γίνεται αντικείμενο προσκύνησης από 1000άδες πιστούς.

 Για σκεφτείτε, αδελφοί μου, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μας οδηγεί, που φαίνεται και φανερώνεται. Αν δεν έχουμε το Άγιο Πνεύμα φανταστείτε τι έχουμε να πάθουμε. Τι είναι λοιπόν το ύδωρ που ζήτησε ο Κύριος από εκείνο το φρέαρ του Ιακώβου; Είναι το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έρχεται και πέφτει σε ένα χωράφι που έχει διάφορα δέντρα, ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, τριανταφυλλιές, λουλούδια κλπ. Το νερό είναι το ίδιο, αλλά το κάθε δέντρο παίρνει το δικό του συστατικό από το νερό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα φανερώνει, φανερώνεται μέσα από την ποικιλία των χαρισμάτων, που έχει δώσει στον καθένα μας.

Ας κάνουμε κι εμείς τον δικό μας αγώνα χωρίς να αποκάμουμε από τα εμπόδια, χωρίς να απελπιζόμαστε από τις δοκιμασίες. Ας ασκήσουμε τον εαυτό μας ιδιαίτερα τώρα, που περνάμε αυτές τις δυσκολίες, μέσα σε αυτή την Εκκλησιαστική περίοδο που διανύουμε για να εορτάσουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων.

 Και τέλος, αδελφοί μου, ας παροτρύνουμε τα πνευματικά μας παιδιά, μικρούς και μεγάλους να αγαπήσουν την Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα. Διότι προσκυνώντας ένα Άγιο Λείψανο, λέει ο Μέγας Βασίλειος προσκυνούμε το μέλος του σώματος του Χριστού, διότι ο Χριστός φανερώνεται στον κάθε ένα από εμάς, ταπεινώνεται. Ο καθένας μας θα πρέπει να οπλιστεί και με την άσκηση. Ο Άγιος Φιλούμενος  υπέμεινε τα πάντα και έγινε και μάρτυρας της Εκκλησίας μας και υπάρχει το Άγιο σκήνωμά του, υπάρχει η Αγία μορφή του, έχουμε δίπλα μας αυτό τον Άγιο, τον προσκυνούμε, τον παρακαλούμε κι αυτός ικετεύει τον Άγιο Θεό όπως και τόσους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Εδώ οι σεβαστοί πατέρες, ο π. Παναγιώτης και ο π. Γεώργιος κάνουν έναν σπουδαίο έργο στην Εκκλησία του Χριστού και εις την Ιερά Μητρόπολη των Πατρών. Ο Θεός να τους δίνει υπομονή. Η υπομονή αποτελεί ένα από τα ομορφότερα, αρχοντικότερα χαρίσματα του Θεού.

 Κι εσείς αδελφοί μου να έχετε υπομονή. Για να κάνει κανείς υπομονή χρειάζεται να’ χει μεγάλη ψυχική δύναμη, αγαθή κι αρχοντική καρδιά και προπαντός στέρεη πίστη στο Θεό. Ο άνθρωπος που έχει μέσα του πραγματική υπομονή, είναι πράος, γαλήνιος, ήρεμος, ανεξίκακος, συγχωρεί το συνάνθρωπό του κι έτσι  έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να φθάσει στην πρώτη των αρετών την αγάπη. Φθάνοντας στην αγάπη, φθάνει στον ίδιο το Θεό. Με την υπομονή τόσο η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας όσο και με το Θεό τίθεται στη σωστή βάση της. Ο άνθρωπος δείχνοντας την καρτερικότητα στις θλίψεις που του έρχονται στη ζωή ή που του προκαλούν οι συνάνθρωποί του ευαρεστεί τον Θεό και σώζεται.

Ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέγει πως όταν κάποιος υπομένει χωρίς διαμαρτυρία ένα σκληρό λόγο από τον συνάνθρωπό του, γνωρίζοντας πως δεν φταίει σε αυτόν που τον κατηγορεί, εκείνη την ώρα είναι σαν να δέχεται αγκάθινο στέφανο. Όμως είναι μακάριος διότι σε καιρό που ο ίδιος δεν γνωρίζει, θα του αποδώσει ο Θεός στέφανο άφθαρτο. Η υπομονή θα πρέπει να είναι μια διαρκής στάση στην πνευματική μας πορεία. Καθημερινά θα πρέπει να την εξασκούμε και να την διατηρούμε και έτσι θα απολαμβάνει η ψυχή μας τους εύχυμους πνευματικούς καρπούς της.

Για παράδειγμα, ο άνδρας μπορεί να κάνει υπομονή σε μια δύστροπη σύζυγο και το ίδιο η γυναίκα στο σύζυγό της, αντίστοιχα οι γονείς να κάνουν υπομονή στα ζωηρά παιδιά, στις εφηβικές τους εξάρσεις και αντιδράσεις, και τα παιδιά στις παιδαγωγίες των γονέων. Ο φίλος να κάνει  υπομονή στις ιδιαιτερότητες και τον χαρακτήρα του φίλου του, ο γείτονας υπομονή στις παραξενιές ή και στις διεκδικήσεις του γείτονά του. Γενικώς, ο πιστός Χριστιανός οφείλει να είναι ταπεινός και υπομονετικός στη ζωή του. Οφείλει να είναι φωτεινό παράδειγμα και στους άλλους ανθρώπους ώστε να δοξάζεται το όνομα του Θεού.

Στη σημερινή κοινωνία, όπου οι ρυθμοί της ζωής έχουν αυξηθεί κι όλα τρέχουν θα λέγαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, είναι δύσκολο κανείς να υμνεί την υπομονή, και το δυσκολότερο να την εξασκεί και να την διδάσκει με το παράδειγμά του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να τα βρίσκει όλα γρήγορα και με ευκολία. Θέλει να λύνει τα προβλήματά του άμεσα. Ίσως σε υλικά και καθημερινά πράγματα να το καταφέρνει και με επιτυχία. Σε αυτά όμως που με βιασύνη και ανυπομονησία δεν έχει τη δυνατότητα να βρει λύσεις αποτελεσματικές είναι αυτά που αφορούν την ψυχή του και την ειλικρινή σχέση του με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Η λανθασμένη στάση του απέναντι στον Θεό και την ζωή δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα, επιφέροντας ακόμα και ψυχολογικές ή παθολογικές ασθένειες. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα δεν υπάρχει Εκκλησία, η οποία αποτελεί χάρισμα του Θεού. Ο άνθρωπος βρίσκει την ψυχική του ηρεμία και μπορεί να ζήσει Χριστιανική και ανθρώπινη ζωή.

Πολλοί αδελφοί μου, κατηγορούμε τους Επισκόπους, τους Ιερείς, τους Μοναχούς, εμείς που είμαστε τόσο καλοί… ποια παιδιά μας όμως δώσαμε εις τον Χριστό και στην Εκκλησία του; Ποιοι από εμάς προσέφεραν, όπως η Μαγδαληνή κι ο Γεώργιος, (οι γονείς του Αγίου Φιλουμένου) στο Θεό εις το Χριστό και εις την Εκκλησία Του; Γιατί αδελφοί μου;; Εμείς κατηγορούμε, κι όμως δεν έχουμε κάνει ποτέ μια προσπάθεια να δώσουμε κάτι στην Εκκλησία.

 Κι εσείς σεβαστοί μου πατέρες να εύχεσθε για την ταπεινότητά μου να μου χαρίζει ο Θεός υπομονή και καρτερία και ψυχική και σωματική έτσι ώστε να έχω μέσα μου το φόβο Θεού, γιατί αδελφοί μου τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ σε αυτόν τον κόσμο; Είμαστε εδώ σωματικώς σε αυτόν τον κόσμο. Πνευματικώς; Μήπως απουσιάζουμε; Μήπως ταξιδεύει το μυαλό μας αλλού; Γι’ αυτό αδελφοί μου ας προετοιμάσουμε τον εαυτό μας, ας καλυτερεύσουμε την ψυχή μας, ας κοιτάξουμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Πνεύμα ο Θεός και λατρεία πνευματική πρέπει να του προσφέρουμε. Μη φαντάζεσθε ότι έχει ανάγκη ο Θεός από το κεράκι μας ή από το θυμίαμά μας. Ούτε οι δαίμονες φεύγουν με το θυμίαμα αν δεν αντισταθείς στο δαίμονα, όσο θυμίαμα να κάψεις, δεν θα πετύχεις τίποτε. Βεβαίως δεν θα τα καταργήσουμε. Και το θυμίαμα θα ανάβουμε και το κερί θα προσφέρουμε. Αλλά το θυμίαμα που θέλει ο Χριστός είναι το να ευωδιάζει και να αρωματίζει η ζωή μας, όπου κι αν πάμε να αισθανόμαστε την ευωδία της χάριτος του Θεού, το Άγιο Πνεύμα να είναι πάντοτε στη ζωή μας.

Αμαρτωλή η ζωή της Σαμαρείτιδος. Αλλά αυτό το πλάσμα το πήρε ο Χριστός μας το έβγαλε από τη λάσπη και το έκανε Άγγελο. Το καθάρισε, το έλουσε, το έπλυνε, μέσα στα αρώματα της χάριτος του Θεού. Κι έτσι λοιπόν πλέον τρέχει λοιπόν στην πόλη Σιχάρ, κι εκεί τι γίνεται; Γίνεται Ιεραπόστολος. Ελάτε βρήκα το Μεσσία. Αυτό μας λέει κι αυτή η Ενορία. Ευρήκε τον Μεσσία. Αυτό που λέει κι ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας ο Απόστολος Ανδρέας. Ευρήκαμε τον Μεσσία!. Ελάτε, μου αποκάλυψε τα μυστικά της ζωής μου, ελάτε, πρέπει να είναι ο Χριστός. Πίστεψε αυτή και οδήγησε κι όλους τους δικούς της κοντά στο Χριστό, όπως και η Αγία Μαρίνα μας, όπως κι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας, κι ο Άγιος Φιλούμενος, όπως και τόσοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Αυτό ήρθανε να πουν σήμερα, αυτό μας λένε πάντοτε να αγαπήσουμε τον Χριστό. Αλλά πώς να τον αγαπήσουμε αδελφοί μου, αν δεν κοιτάξουμε τη ζωή μας να την διορθώσουμε εκεί όπου σφάλλει , όχι σε βαθμό σύγκρισης με τον άλλον, αλλά όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, να κρίνουμε τον εαυτό μας πάντοτε με τον Ιησού Χριστό κι όχι με τον συνάνθρωπό μας. Να τους αγαπούμε και να προσευχόμαστε.

Σεβαστοί μου πατέρες, της Ενορίας ταύτης  π. Παναγιώτη και π. Γεώργιε σας ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε σήμερα εδώ να συμπροσευχηθούμε μαζί με τους άλλους σεβαστούς πατέρες και να προσκυνήσουμε το Ιερό επιτραχείλιον καθώς και την Ιεράν Εικόνα του. Είθε ο Άγιος Θεός να μας χαριτώνει και να μας ευλογεί και εμάς και το λαό του Θεού. Καλό Παράδεισο. Καλές Γιορτές.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο «για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα 

Εξομολόγηση Ιερού Ναού Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Η πονεμένη μάνα

    Μια  πονεμένη  μάνα  στην  Αθήνα  πήγε  σε  ένα  δικαστή  για  να  τον  παρακαλέσει    να  πιάσουν  το  παιδί  της  και  να  το  βάλουν  στη  φυλακή! Είχε  πιστέψει  η  ταλαίπωρη, ότι  η  φυλακή  ήταν  η  μόνη  ελπίδα  για  να  μπει  ένα  φρένο  στον  κατήφορο  του  παιδιού  της. Και  εκείνο  το  βράδυ  που  τον  συνέλαβαν  κάθισε  στο  δωμάτιό  της  και  στο  προσωπικό  της  ημερολόγιο  μέτρησε  πόσους  ψυχιάτρους  είχε  αλλάξει  το  παιδί,  πόσα  υποκατάστατα  είχε  πάρει  και  σε  πόσες  θεραπευτικές  κοινότητες  είχε  μπει.

    Όσα πάθη  έχει  ο  άνθρωπος  τόσους  και  τυράννους. 

    
    Αν  λοιπόν θέλει  ο  άνθρωπος  να  γίνει  πραγματικά  ελεύθερος, άρα  και  να  χαίρεται  την  ζωή  του, αν θέλει  να  αγαπά  πραγματικά  τον  Θεό  και  τον  συνάνθρωπό  του, χρειάζεται  να  πολεμά την  φιλαυτία  και  τον  εγωισμό  του  διότι  αυτή είναι  η  μεγαλύτερη  ευεργεσία  που  μπορεί  να κάνει  στον  εαυτό  του.

(Αρχιμ.Σάββα  Δημητρέα: «Δυστυχώς  επτωχεύσαμεν! από  τι;» σ.45,51)

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο «για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Για να διαβάσετε τα κείμενα πατήστε πάνω στις φωτογραφίες.

Διαγωνισμός Φωτογραφίας

Δηλώστε συμμετοχή!!!

Ευεργετήριον Γράμμα

Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυστόστομος τίμησε την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων "ΔΙΨΩ" για την προσφορά της στην εθελοντική Αιμοδοσία.

Επίσης τίμησε τον Ιερό Ναό Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών για το φιλανθρωπικό του έργο καθώς και για την προσφορά του στην εθελοντική Αιμοδοσία.

Ακολούθησέ Τον...

Pelagia Yu: "Σε αγαπώ πατρίδα μου Ελλάδα".

9 Φεβρουαρίου 2014 

   τελευταία μέρα διαμονής μου στην Ελλάδα. Ο καιρός είναι βροχερός. Ως συνήθως, πήγα στην Εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία και μετά με προσκάλεσαν να μοιραστώ μαζί τους τις εμπειρίες μου από την Ιεραποστολή στην Ταϊβάν. Τι μπορεί όμως, να είναι στο μυαλό μου η Ιεραποστολή στην Ταϊβάν, όταν δεν έχουμε καν ένα αξιοπρεπές κτίριο για Ιερό Ναό; Δεν ξέρω τι να μοιραστώ πράγματι με τους αγαπημένους μου Έλληνες. Το μυαλό μου είναι άδειο και δεν ξέρω τι να πω. Αυτό το πρόβλημα που αφορά την Εκκλησία μας, λοιπόν, μοιράστηκα με τους αγαπητούς μου αδελφούς και αδελφές.

   Μετά τη Θεία Λειτουργία κάποιος με ρώτησε, αν ήξερα ότι ο καιρός έγινε ηλιόλουστος. Εγώ απάντησα: «Ναι, το ξέρω. Είδα τα φώτα να λάμπουν κάτω από τα παράθυρα και ήξερα ότι έξω έχει ένα μπλε ουρανό. Η Εκκλησία μας, όμως στην Ταϊβάν βρίσκεται σε ένα μεγάλο κτίριο. Είμαστε στον 4^ο όροφο και η οροφή μας είναι το πάτωμα του 5^ου ορόφου, και στη συνέχεια, ο 6^ος, 7^ος όροφος κ.ο.κ.» Μερικοί άνθρωποι άρχισαν να γελούν γιατί νόμιζαν ότι αστειευόμουν. 

      Εγώ στην πραγματικότητα δεν αστειευόμουν, και συνέχισα να μετρώ μέχρι και τον 14^ο όροφο… «Πού είναι ο μπλε ουρανός μας;» Μερικοί άνθρωποι αρχίζουν να κλαίνε. Θέλω να κλάψω κι εγώ, αλλά δεν θα κλάψω, γιατί μέσα στα μάτια του Ελληνικού λαού βλέπω τον γαλάζιο ουρανό της Ελλάδας. Εύχομαι ο λαός μου να μπορεί να διακρίνει στο μέλλον το γαλάζιο του ουρανού της Ταϊβάν μέσα από την Εκκλησία μας.

   «Στην Ταϊβάν, στις Ιερές Ακολουθίες πρέπει να χρησιμοποιούμε με μεγάλη προσοχή το θυμίαμα και τα κεριά, γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να εντοπίσουν τον καπνό οι συναγερμοί καπνού και να τεθούν σε λειτουργία». Όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να δακρύζουν. Θέλω να κλάψω, αλλά δεν θα κλάψω, γιατί από την μύτη του Ελληνικού λαού, που οσφραίνεται στην Ελλάδα τα όμορφα θυμιάματα, εύχομαι κι ο λαός μου να μπορούσε να οσφρανθεί… αλλά δεν τολμώ να το ονειρευτώ.

   «Στην Ταϊβάν προσπαθούμε να τελέσουμε τη Θεία Λειτουργία ήρεμα και ήσυχα προς δόξαν Θεού και το περπάτημά μας στην Εκκλησία πρέπει να είναι αθόρυβο σαν του κλέφτη. Αλλά στην Ελλάδα είδα και άκουσα τα παιδιά να διαβάζουν το «Πάτερ Ημών» με δυνατή φωνή. Μπορούμε εμείς στην Ταϊβάν να δοξολογούμε τον Θεό φωνάζοντας με χαρούμενη φωνή;» Η απάντηση είναι όχι, γιατί οι γείτονες θα καλέσουν την αστυνομία.      
   Κάποιοι άνθρωποι γελούν και τους διευκρινίζω ότι στην Ταϊβάν οι γείτονες και οι Αρχές δεν είναι Ορθόδοξοι. Δεν θα γελάσω, αλλά θέλω να κλάψω, καθώς αυτό το γεγονός συμβαίνει πράγματι στην Εκκλησία μας στη μη ορθόδοξη χώρα της Ταϊβάν κατά τη μεγάλη Εορτή του Πάσχα. Εγώ θα συγκρατήσω τα δάκρυά μου και θα προσπαθήσω να μην κλάψω, γιατί μέσα από τα στόματά σας μπορώ να ακούσω εγκώμια, αλλά για τον λαό μου δεν τολμώ καν να ευχηθώ και να ονειρευτώ… Μόνο ο Κύριος ας ελεήσει και ας συγχωρήσει εμένα την αμαρτωλή εγωίστρια που τα γεύομαι όλα μόνη.

   Εύχομαι μία μέρα να αποκτήσουμε μία μικρή Ορθόδοξη Εκκλησία και μέσα σ’ αυτήν να διαθέτουμε πραγματικές αγιογραφημένες εικόνες, αντί των τυπωμένων χαμηλής ποιότητας εικόνων.

   Εύχομαι μία μέρα ο Ελληνικός λαός να μπορεί μέσα από τα μάτια μας να δει στον ίδιο μπλε ουρανό τη Βασιλεία του Θεού από τα παράθυρα κοντά στον θόλο του Παντοκράτορα.

   Εύχομαι μία μέρα να μπορούμε να κρατήσουμε στα χέρια μας κεριά αφιερωμένα στον Θεό, χωρίς να φοβόμαστε μην τυχόν τεθούν σε λειτουργία οι συναγερμοί καπνού.

   Μακάρι να μπορούσα να μείνω περισσότερο στην Ελλάδα, την όμορφη αυτή χώρα και τον όμορφο γεμάτο αγάπη λαό της.

   Θα ήθελα πραγματικά να σας αγκαλιάσω και να σας φιλήσω. Συγχωρέστε εμέ την αμαρτωλή, γιατί η προσευχή και η βοήθειά σας θα με κρατήσουν ισχυρή και θα σας είμαι πάντοτε ευγνώμων και πάντα θα θυμάμαι την Ελληνική Οικογένειά μου.

   Πιστεύω ότι από εδώ και στο εξής, κανείς δεν θα γελάει για την Ελλάδα. Γιατί μπορεί να είναι φτωχή και γυμνή, αλλά δεν είναι προς λύπηση. Γιατί είναι γεμάτη από την αγάπη και τη δόξα του Θεού. Είναι μία μικρή χώρα, αλλά λάμπει! Από όλο τον κόσμο, η Ελλάδα είναι το κέντρο της αγάπης του Θεού και ποτέ να μη νιώσετε ντροπή. Σε αγαπώ πατρίδα μου Ελλάδα!

Η ανάξια αδελφή σας Πελαγία Yu.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014

Εφημερίδα

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2014                   

Διαβάστε ολόκληρη της Εφημερίδα ΕΔΩ

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο «για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Μία αληθινή Ιστορία...

Σ Υ Γ Χ Ρ Ο Ν Ο Σ      Σ Υ Β Α Ρ Ι Τ Ι Σ Μ Ο Σ

   Η Σύβαρις ήταν μία Ελληνική πόλη της Κάτω Ιταλίας. Τόσο πολύ πλούτισε από το εμπόριο, ώστε οι κάτοικοί της το ρίξανε στο φαΐ, στο πιοτό και στις ηδονές. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν οι νωθρότεροι και μαλθακώτεροι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου.

   Η εκθήλυνσή τους ήταν τέτοια, που απαγορεύσανε στους δούλους τους να εκτελούν βαρειές χειρωνακτικές εργασίες για να μη δημιουργείται θόρυβος και ενοχλούνται. Σφάξανε ακόμη και όλα τα κοκόρια της πόλεως για να μη λαλούνε το πρωΐ και τους ξυπνάνε.

   Και η ζωή συνεχίστηκε μέσα στη μυθώδη χλιδή και μαλθακότητα ως το έτος 510 προ Χριστού. Οπότε, μία μέρα, οι γείτονες Κροτωνιάτες εκστρατεύσανε και περικυκλώσανε τη Σύβαρι, ζητώντας κι αυτοί μερίδιο από τα αμύθητα πλούτη της και τη μυθική καλοπέρασί της.

   Φυσικά δεν είναι κανένας τόσο αφελής, ώστε να φαντάζεται ότι οι Συβαρίτες «ημύνθησαν ηρωϊκώς του πατρίου εδάφους». Δεν πρόφτασαν καλά – καλά να σηκωθούνε από τα τριανταφυλλένια στρωσίδια τους (και είναι αλήθεια ότι έστρωναν με ροδοπέταλα! τα κρεβάτια τους) κι οι Κροτωνιάτες είχαν κιόλας μπει κι άρχιζαν τη σφαγή και την ερήμωση.

   Είναι μια από τις μεγαλύτερες σφαγές που αναφέρει η ιστορία. Δεν έμεινε ρουθούνι από τον πληθυσμό της μακαρίας εκείνης πολιτείας. Και  τόσο ήταν το μίσος των Κροτωνιατών για τους αβρούς και νωθρούς γείτονάς των, που όταν έπεσε και το τελευταίο κεφάλι, στρέψανε τα νερά δύο γειτονικών ποταμών καταπάνω στη Σύβαρι και την εξαφάνισαν για πάντα από το πρόσωπο της γης.

   Η Σύβαρις όμως σαν σύμβολο εξαφανίσθηκε προσωρινά. Στην εποχή μας ιδιαίτερα άρχισε θα λέγαμε ένας «οικοδομικός οργασμός» για το ξαναχτίσιμό της.

   Ο δυτικός τεχνοκρατικός πολιτισμός της ανέσεως και του κομφόρ βάλθηκε να ανοικοδομήση την Σύβαρι, όχι φυσικά σαν πόλη, αλλά σαν νοοτροπία. Κι όχι μονάχα σ’ ένα μικρό κομμάτι της γης, αλλά σ’ ολόκληρη την υφήλιο.

   Θλιβερή αλλά αμφισβήτητη η διαπίστωση. Ο συβαριτισμός σαν νοοτροπία και ζωή ξαναζεί έντονα στις ημέρες μας. Έχει μπολιάσει λίγο ή πολύ όλους. Και ιδιαίτερα ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης νέας γενιάς σε παγκόσμιο κλίμακα.

   Ο ιός του αισθησιασμού με χίλιες μορφές έχει προχωρήσει μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό και τον κατατρώει. Δουλεύει σιγά – σιγά. Ύπουλα τον ναρκώνει και τον νεκρώνει. Αφαιρεί την αγωνιστική διάθεση. Παραλύει κάθε προσπάθεια αντιστάσεως. Προκαλεί μια ηθική νωχέλεια, μια τρομερή πνευματική τεμπελιά. Ένα γενικώτερο ψυχικό υποτονισμό. Μπήκε μέσα; Τίποτε δεν λογαριάζει.

   Ύπουλο μικρόβιο! Χτυπάει αλύπητα όλα τα κέντρα του ανθρώπινου οργανισμού. Όχι μονάχα τα πνευματικά και τα ηθικά, αλλά και τα σωματικά κέντρα. Δημιουργεί απατηλές ψευδαισθήσεις.     Υπνωτίζει με το ηδονιστικό δηλητήριο. Παραλύει κάθε αντίδραση υγείας. Έτσι δεν αργεί να αχρηστεύσει όλο το δυναμικό στοιχείο της ψυχής.

   Και το αποτέλεσμα. Μία κατάσταση χτυπητής αδιαφορίας. Τελεία έλλειψη αντιστάσεως. Παράδοση  στον αργό πνευματικό θάνατο. Ένα ψοφίμι που αφήνεται στο ρεύμα του ποταμού.

Με μια νωχελική έκφραση που είναι χυμένη στο ανέκφραστο πρόσωπό τους και σε κάθε κίνησή τους, οι τύποι αυτοί, δεν διστάζουν να δώσουν συνεντεύξεις -  έγινε κι αυτό της μόδας τώρα τελευταία – και να διακηρύξουν το «πιστεύω» τους. Ένα «πιστεύω» που δύσκολα κανείς θα το συναντούσε στην κατηγορία των τετραπόδων.

 Ιδανικό τους ο ηδονισμός.

 Ιδεολογία τους ο επικουρισμός.

 Στόχος τους η αδράνεια και η νωθρότης.

 Σκοπός της ζωής τους η μαλθακότης και η ακολασία.

   Θρησκεία τους μια βουδιστική απάθεια συγκερασμένη με ένα ανατολίτικο ραχατισμό.

   Άτονα πλάσματα, χωρίς νεύρο, χωρίς μυς, δίχως ραχοκοκκαλιά, μια πλαδαρή και άμορφη μάζα.

   Τέτοια παράξενα όντα μπορούν να ζήσουν σ’ ένα πλανήτη που κινείται, που σφύζει επάνω του η ζωή, που απαιτεί στιβαρότητα; Μπορούν να συγκινηθούν από ιδανικά και πνευματικούς στόχους; Τέτοια μουμιοποιημένα κατασκευάσματα είναι δυνατόν να αποδεχθούν μια θρησκεία δράσεως και αγώνος, ηρωισμού και θυσίας, όπως η Χριστιανική; 

   Είναι απορίας άξιον ύστερα από αυτά, ότι τα άδεια αυτά κεφάλια διαγράφουν με μια μονοκονδυλιά όλες τις πνευματικές αξίες και προπάντων ό,τι έχει σχέση με την θρησκεία των πατέρων μας, την αληθινή θρησκεία, τον Χριστιανισμό;

   «Απαιτητική η χριστιανική ζωή. Υπερβολική. Αταίριαστη για την εποχή μας. Έξω από τα ενδιαφέροντά μας. Πιο βολική η διδασκαλία του Μαχαρίσι και οι διάφοροι βουδισμοί».

Κι όσοι δεν τα φωνάζουν με τα λόγια τα πιστοποιούν με την ζωή τους.

   Αποφεύγουν τον Χριστό. Τον εξορίζουν τελείως από τον κύκλο των ενδιαφερόντων τους. Η χριστιανική ζωή τους ενοχλεί. Ο χριστιανικός αγώνας τους εκνευρίζει. Σύμβολό τους η λευκή σημαία της προδοσίας. Έμβλημά τους η   π ο λ υ θ ρ ό ν α.

   Και είναι τόσο φυσικό. Είναι ποτέ δυνατόν τέτοιοι νωθροί τύποι να βαδίσουν κάτω απ’ τη ματωμένη σημαία του Χριστού, που την κρατούν με χέρι στιβαρό ήρωες και μάρτυρες, φορτωμένοι με δάφνες αγώνων και παράσημα ανδρείας;