20 ΧΡΟΝΙΑ Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ

Θα μιλήσει ο πατήρ Πολύκαρπος Μπόγρης με θέμα: "Οικογένεια και Αθλητισμός"

Νέες ἁγιασμένες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν

6 Δεκεμβρίου, ἑορτή ἁγίου Νικολάου Μύρων τοῦ θαυματουργοῦ.

Ἀφιέρωμα: Νέες ἁγιασμένες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν.

Σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ἀθληφόρος πρ. Ἀνθή.

Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, Ἱερά Μητρόπολις Κυρηνείας.

«Νέφη ἁγίων» Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης.

Νέφος Πατρινῶν ἁγίων.

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων...» (῾Εβρ. 12, 1).

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ φυσικότατο τρόπο συνδέει τήν Παλαιά Διαθήκη μέ τήν Καινή καί τήν ἐποχή τῆς ᾽Εκκλησίας: οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης -πατριάρχες, κριτές, προφῆτες καί ἁπλοί πιστοί τοῦ ᾽Ισραήλ -  μέ κύριο χαρακτηριστικό τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό, πού ἐπιβεβαιώθηκε ἀκόμη καί μέ τήν θυσία τῆς ζωῆς τους, εἶναι ἐκεῖνοι, πού περιβάλλουν τούς χριστιανούς, παρακολουθώντας καί ἐνισχύοντας τόν πνευματικό τους ἀγώνα, μετά μάλιστα τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.       

Γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο ὁ ἀγώνας τοῦ χριστιανοῦ γίνεται πλέον ἐν Χριστῷ καί Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀλλά μετέχει σ᾽ αὐτόν καί ὁ πνευματικός κόσμος τῶν ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων..., δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα...» (= Ἔχοντας λοιπόν καί ἐμεῖς γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων ἀνθρώπων, πού μαρτύρησαν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως..., ἄς τρέχουμε μέ ὑπομονή τόν ἀγώνα πού προβάλλει μπροστά μας...).

Ὅλοι οἱ πιστοί, πού ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση τοῦ Θεοῦ ἔμπρακτα καί στήν πρώτη καί στήν δεύτερη φάση τῆς ἀποκαλύψεώς Του, εἶναι μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει μέλη της τούς μάρτυρες τῆς πίστεως. Οἱ μάρτυρες συνιστοῦν τούς ἁγίους τῆς ᾽Εκκλησίας.

«Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία Σου στολισαμένη...» (= Ἡ Ἐκκλησία Σου δηλαδή, Χριστέ  μας, στολισμένη μέ τά αἵματα τῶν μαρτύρων σου σέ ὅλον τόν κόσμο, ἔχει σάν ἔνδυμά της τό πορφυρό χρῶμα». 

Αὐτό εἶναι τό χρῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό πορφυρό, γιατί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι τό χαρακτηριστικό ὅλων τῶν ἁγίων. Καί πῶς νά εἶναι ἀλλιῶς, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεως καί ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἔφυγε μαρτυρικά ἀπό τήν ζωή αὐτή; Ἄν Αὐτός, πού συνιστᾶ τό ἀπόλυτο κριτήριο, ζεῖ καί φεύγει ἀπό τόν κόσμο τοῦτο μαρτυρικά, ποιός χριστιανός ὡς μαθητής Του μπορεῖ νά ζήσει μέ ἄλλον τρόπο;

Γι᾽ αὐτό καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ φυσιολογική κατάσταση γιά τήν Ἐκκλησία. Στό μαρτύριο βρίσκει πάντοτε ἡ ᾽Εκκλησία τόν ἑαυτό της. Ἐκκλησία πού δέν ζεῖ μαρτυρικά, πού ἡ πιστότητα στό θέλημα τοῦ Κυρίου δέν ὁδηγεῖ σέ σύγκρουση μέ τόν διεστραμμένο κόσμο τῆς ἁμαρτίας, δέν εἶναι Ἐκκλησία. Γιατί προφανῶς ἔχει ξεφύγει ἀπό τά χνάρια τοῦ ἀρχηγοῦ της. Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽ εἶπε ὁ ῎Ιδιος. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Διότι (= ὅστις θέλει φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται), ἀφοῦ «οὐδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν». Κατά συνέπεια ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν ᾽Εκκλησία εἶναι ἡ λεγόμενη ἐκκοσμίκευση, ἡ Ἐκκλησία δηλαδή - ἐννοεῖται πάντοτε κατά τό ἀνθρώπινο αὐτῆς, πού σημαίνει ἀπό πλευρᾶς τῶν πιστῶν της - νά συσχηματισθεῖ μέ τόν κόσμο, νά γίνει καί ἡ ἴδια κόσμος.

Ὅταν ἡ κοσμική ἐξουσία ἀρχίζει νά «χαϊδεύει» τήν Ἐκκλησία, ὅταν ᾽Εκκλησία καί ἐξουσία ἀρχίζουν νά συμβαδίζουν, τότε ἤ ἡ κοσμική ἐξουσία ἔχει ἡγέτες τέτοιους χριστιανούς, πού λειτουργοῦν ὡς γνήσια τέκνα της (ἀλήθεια, γίνεται αὐτό;), ἤ ἡ Ἐκκλησία ἔχει βάλει «πολύ νερό στό κρασί της», ὅπως λέμε, συνεπῶς ἔχει χάσει τήν αὐθεντικότητά της καί ἔχει ξεπέσει στήν «μωρίαν τοῦ ἅλατος» πού λέει ὁ Κύριος, τό φυσικό ἐπακόλουθο μᾶς τό λέει καί πάλι ὁ ῎Ιδιος: «νά πεταχτεῖ καί νά ποδοπατηθεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους». Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἅγιοί μας, τίς «εἰρηνικές» ἐποχές, ἐκεῖ πού τά πράγματα φαίνονται ὅτι βαίνουν καί κυλοῦν «καλά», τίς θεωροῦν ὡς τίς πιό ἐπικίνδυνες ἐποχές καί καλοῦν σέ ἀδιάκοπη καί συνεχή ἐγρήγορση. Πότε ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς κινδυνεύει ἕνας χριστιανός; Ὅταν σταματήσουν σ’ αὐτόν οἱ πειρασμοί καί οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Τότε εὔκολα μπορεῖ νά «ἀποκοιμηθεῖ».

«Ἔπαρον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σωζόμενος» κατά τό γνωστό ἀσκητικό λόγιο. Τό ἴδιο λοιπόν καί γιά τίς χωρίς πειρασμούς ἐποχές. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως θεωρεῖται ἰσοστάσιο τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, μᾶλλον δέ καί προϋπόθεση αὐτοῦ. Ἄν μέ ἄλλα λόγια δέν μπορεῖ κανείς νά κρατήσει τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, πῶς εἶναι δυνατόν νά δώσει καί τήν ζωή του γι᾽ Αὐτόν; Καί δέν εἶναι μία προσφορά ζωῆς ἡ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ πρός χάριν τοῦ ἄλλου; «Φλέγομαι ἀπό τό πόθο νά μαρτυρήσω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶπε μιά μέρα ἕνας ἀρχάριος μοναχός σ᾽ ἕναν ἔμπειρο Γέροντα. - Ἄν τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ σηκώσεις εὐχαρίστως τό βάρος τοῦ ἀδελφοῦ σου, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, εἶναι σἄν νά ρίχτηκες στήν κάμινο τῶν τριῶν Παίδων» (ἀπό τό Γεροντικό). Καί δέν πρέπει νά λησμονοῦμε τόν συγκλονιστικό λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στόν περίφημο ὕμνο τῆς ἀγάπης. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος τήν θεωρούμενη, χωρίς νά εἶναι ὅμως μέ βάση τά παραπάνω, παραδοξότητα, ὅτι μπορεῖ κάποιος νά δώσει τό σῶμα του γιά νά καεῖ πρός χάρη τῆς πίστεώς του, νά μήν τόν ὠφελήσει ὅμως αὐτή ἡ θυσία του, ἄν δέν διακατέχεται ἀπό ἀγάπη. «Καί ἄν παραδῷ τό σῶμά μου, ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι».

Μάρτυρας λοιπόν κατά τήν ᾽Εκκλησία μας κάθε πλέον πιστός: εἴτε τῆς συνειδήσεως πάντοτε εἴτε καί τοῦ αἵματος, ἄν ζητηθεῖ κάτι τέτοιο λόγω τῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς. Καί ὁ ἀπόστολος ἔρχεται στήν συνέχεια καί καθορίζει πιό συγκεκριμένα τό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ μαρτυρικοῦ ἀγώνα: Μέ τήν συμπαράσταση ὅλων τῶν μαρτύρων ἁγίων ὁ πιστός, συνεπῶς ἐν ᾽Εκκλησίᾳ εὑρισκόμενος, εἶναι ἀπολύτως προσανατολισμένος πρός τόν Κύριο, τόν ἀρχηγό τῆς πίστεως, κάνοντας πέρα συνεπῶς ὁποιοδήποτε φορτίο ἀπό τά βιοτικά πράγματα, κυρίως ὅμως τήν ἁμαρτία πού εὔκολα παρασύρει τόν ἄνθρωπο. Καί ἐπειδή ἡ ἁμαρτία λειτουργεῖ ὡς δεύτερη φύση καί ὁ διάβολος δέν κάνει διακοπές στίς κατά τῶν πιστῶν ἐπιθέσεις του, γι᾽ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ὑπομονή. «Μέ ὑπομονή λοιπόν τρέχουμε τόν ἀγώνα, πού προβάλλει μπροστά μας, χωρίς νά στρέφουμε πουθενά ἀλλοῦ τά βλέμματά μας καί τήν προσοχή μας παρά μόνο στόν ᾽Ιησοῦ, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεώς μας καί μᾶς τελειοποιεῖ σ᾽ αὐτήν».

Οἱ ἅγιοι συνιστοῦν τό ποιοτικό στοιχεῖο τοῦ κόσμου, τήν ἀναφορά καί τήν εὐλογία του. Μέ τήν ἁγιασμένη ζωή τους λειτουργοῦν ὡς οἱ εὐεργέτες αὐτοῦ, γι᾽ αὐτό καί κανονικά μέ ὀρθά κριτήρια ὁ κόσμος θά ἔπρεπε νά τούς εὐγνωμονεῖ καί νά τούς δοξολογεῖ. Μέ τούς ἁγίους μάρτυρες στέκεται τελικά ὁ κόσμος - ὁ Θεός δι᾽ αὐτῶν συνεχίζει νά κρατάει τόν κόσμο. Ἡ συναίσθηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί γιά ἐμᾶς σημαίνει ἤδη χάρη Θεοῦ. Μακάρι ὅμως νά μποῦμε καί στήν χάρη τῆς πράξης καί τῆς ζωῆς τους. Αὐτούς λοιπόν τούς Ἁγίους τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἠμῶν τιμᾶ καί γεραίρει, καί προβάλλει ἡ Αὐτοῦ Πανιερότης, ὁ Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος, τῆς Ἁγιοτόκου καί Μαρτυρικῆς Κύπρου. Τοῦτο δ’  ἀποτελεῖ ὑψίστη τιμή καί δι’ ἡμᾶς τούς ἐκ Πατρῶν ὁρμωμένους, καθ’ ὅτι λίαν προσφάτως ἐτίμησεν τούς ἐκ τῆς πόλεως ἡμῶν ἐν μαρτυρίᾳ καί μαρτυρίῳ διαλάμψαντες: Σημειοφόρον π. Νικόλαον Πέτταν καί τήν τούτου πρεσβυτέραν Ἀνθήν, τήν ἀθλήσασαν στερρῶς ἐν Κοινωνίᾳ καί Ἐκκλησίᾳ.

Ὠσαύτως ἡ τεραστία ἐν Ἐκκλησίᾳ, προσωπικότης τοῦ Πανιερωτάτου προσδίδει εἰς τήν σχετικήν πνευματικήν Ἁγιολογικήν αὐτήν Ἡμερίδα, καί ὑπέρ τῶν ἐκ Πατρῶν ἁγίων μορφῶν εἰσέτι εἰδικόν πνευματικόν βάρος, καθ’ ὅτι ἡ Σεπτή του Ἱεράρχου προσωπικότης πεποικιλμένη ἐστί ἐκ πλουσίου θύραθεν σοφίας, καί κυρίως ἀπολύτως ἐμφορουμένη ἐκ τῆς ἄνωθεν ἐκπορευομένης Κυριακῆς τοιαύτης.

«Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος, ἐγεννήθη ἐν Λάρνακι τῆς Λαπήθου τὸ ἔτος 1970. Διήκουσε τὰ ἐγκύκλια γράμματα εἰς τὴν Λευκωσίαν. Κατὰ τὰ ἔτη 1988-1990 ἐξεπλήρωσε τὰς στρατιωτικὰς αὐτοῦ ὑποχρεώσεις. Ἐσπούδασεν τὴν ἱερὰν ἐπιστήμην εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐξ ἧς καὶ ἀπεφοίτησεν τὸ 1994. Ἐν συνεχείᾳ παρηκολούθησε μεταπτυχιακὸν κύκλον μαθημάτων εἰς τὸ Durham τῆς Ἀγγλίας (1994-1995). Διετέλεσε καθηγητὴς τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀκαδημίας εἰς Λευκωσίαν (1995-1998). Τὰς Μεταπτυχιακὰς αὐτοῦ σπουδὰς ἐπεράτωσεν ὡς ὑπότροφος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐν τῷ Ἰνστιτούτῳ Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἰς Γενεύην, ὑποβαλὼν διπλωματικὴν ἐργασίαν εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τοῦ Φριβούργου ὑπὸ τὸν τίτλον: “La transmission des Dix Commandements d’après le récit de l’Ancien Testament” (1998-2000). Ἀνηγορεύθη διὰ Πατριαρχικοῦ Πιττακίου εἰς Διδάσκαλον Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Διάκονος ἐχειροτονήθη τὴν 8ην Ἀπριλίου 2001 εἰς τὸ ἐν Λευκωσίᾳ Μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κυροῦ Χρυσοστόμου Α΄, λαβὼν τὸ ὄνομα Χρυσόστομος. Διηκόνησεν εἰς τὴν Μητρόπολιν Αὐστρίας ὡς ἀρχιδιάκονος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αὐστρίας κυροῦ Μιχαὴλ καὶ ἐπεράτωσε τὸν κύκλον τῶν διδακτορικῶν μαθημάτων εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης (2001-2004). Κατὰ τὰ ἔτη 2004-2007 ὑπηρέτησε ὡς διάκονος ἐν Μετοχίῳ Κύκκου καὶ ἠργάσθη ὡς καθηγητὴς Δημοσίας Μέσης Ἐκπαιδεύσεως εἰς Λευκωσίαν. Τὴν 8ην Σεπτεμβρίου 2007 ἐχειροτονήθη εἰς Πρεσβύτερον καὶ ἐχειροθετήθη εἰς Ἀρχιμανδρίτην ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου καὶ Τυλληρίας κ. Νικηφόρου. Κατὰ τὰ ἔτη 2007-2011 ὑπηρέτησεν ὡς ἐφημέριος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ παρὰ τῷ Πολιτιστικῷ Κέντρῳ τῆς Μονῆς καὶ διδάσκει εἰς τὴν Ἀγγλικὴν Σχολὴν Λευκωσίας. Κατὰ τὴν πρώτην φάσιν τῆς ἐκλογῆς τοῦ τριποσώπου τῇ 19ῃ Νοεμβρίου 2011 ἡ Α. Π. ἔλαβε τὰς περισσοτέρους ψήφους, εἰς δὲ τὴν δευτέραν φάσιν τῇ 24ῃ Νοεμβρίου 2011 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτης Κυρηνείας. Τὴν 10ην Δεκεμβρίου 2011 ἐχειροτονήθη εἰς Ἐπίσκοπον καὶ ἐνεθρονίσθη ὡς Μητροπολίτης τὴν ἰδίαν ἡμέραν. Τυγχάνει μέλος τῆς Παγκοσμίου Ὁμοσπονδίας Συνδέσμων, Ὁμίλων καὶ Κέντρων UNESCO, ἧς διετέλεσεν καὶ Γενικὸς Γραμματέας. Μετεῖχεν εἰς διεθνῆ συνέδρια, εἰς ἐκκλησιαστικὰς ἀντιπροσωπείας καὶ ἀποστολὰς καὶ εἶναι μέλος θεολογικῶν καὶ ἄλλων ὀργανισμῶν διὰ τὴν Παγκόσμιον Εἰρήνην καὶ Ἀσφάλειαν. Ὁμιλεῖ τὴν ἀγγλικήν, γαλλικὴν καὶ γερμανικὴν καὶ ἀρχαίας βιβλικὰς γλώσσας.

Τὴν παρελθοῦσαν Παρασκευὴν, 20ήν Νοεμβρίου 2015, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος ἐχοροστάτησε κατά τὴν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑπσερινοῦ εἰς τὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸν Ναὸ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἰς τὴν Κοκκινοτριμιθιὰ, συμπαραστατούμενος ὑπὸ κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως. Πρὸ τοῦ πέρατος τῆς Ἀκολουθίας ὁ Πανιερώτατος ὡμίλησε πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα, ἀναφερθεὶς εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Τὴν ἐπομένην 21ην Νοεμβρίου ἐχοροστάτησεν κατὰ τὴν Ὄρθρου καὶ ἐτέλεσεν τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν ἴδιον πανηγυρίζοντα Ἱερὸν Ναὸν.

Τὸ ἑσπέρας ὑπεδέχθη εἰς τὸν Ἱερόν Μητροπολιτικὸν Ναόν Ἀποστόλου Βαρνάβα Κοκκινοτριμιθιᾶς ἀποτμήματα λειψάνων τῶν ἐξῆς Ἁγίων: Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς, Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, Ἁγίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Λαμψάκου, Ἁγίου Σοφιανοῦ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, Ἁγίου Βλασίου Ἀκαρνᾶνος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Ὁσίου Παϊσίου (Παναγῆ) τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ, Ὁσίου Λεοντίου ἐκ Στεμνίτσης, ἐκ τῶν Ἁγίων Δέκα Μαρτύρων Κρήτης, ἐκ τῶν Ἁγίων ἑπταρίθμων Φωτιστῶν τῶν Σλάβων. Τὰ ἐντός λειψανοθήκης λείψανα ἐκόμισε ὁ ἐκ Πατρῶν Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ν. Πέττας, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως καὶ θὰ εὑρίσκονται εἰς τὸ ἑξῆς τεθησαυρισμένα ἐν τῷ Κειμηλιαρχείῳ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας. Σημειώνεται ὅτι ἡ λειψανοθήκη αὕτη ἦν ποτέ κτῆμα τοῦ εὐλαβεστάτου π. Νικολάου Πέττα.

Ἀκολούθως ὁ Πανιερώτατος ἐχοροστάτησε κατὰ τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ πρὸ τῆς ἀπολύσεως, ἀφοῦ ηὐχαρίστησε τὸν π. Νεκτάριον Πέτταν διὰ τὴν εὐγενικῆ χειρονομίαν αὐτοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν αὐτοῦ νὰ δωρήσουν τὴν λειψανοθήκη εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Κυρηνείας, ἀνεφέρθη εἰς τὴν μεγάλην σημασίαν τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων μας, ὡς ζωντανῶν μαρτυριῶν ἁγιότητος, ἀλλὰ καὶ ὡς πηγῆς ἰάσεων καὶ παραμυθίας πρὸς πὰντα πιστὸν. Ἔμπροσθεν αὐτῶν προσηύχεντο τὸ ἡγιασμένο λεϋιτικό ζεύγους Πέττα, ὄχι μόνον διὰ τὰ τέκνα αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ πάντας τοὺς πάσχοντας ἀδελφοὺς. Ἔτσι ἡμεῖς καὶ σήμερον θὰ καταφεύγουμε πρὸς τοὺς Ἁγίους μας ἐκζητοῦντες τὰς αὐτῶν πρεσβείας.

Τὴν Κυριακὴν 22αν Νοεμβρίου ἐχοροστάτησε κατὰ τὸν Ὄρθρον καὶ ἐτέλεσεν τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν Ἱερόν Μητροπολιτικὸν Ναόν Ἀποστόλου Βαρνάβα Κοκκινοτριμιθιᾶς. Ἐκκλησιάσθησαν ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καὶ Φανουρίου Τρικόρφου Φωκὶδος Γερόντισσα Μόνικα, μετὰ συνοδείας, ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Μιχαήλ Τρίτος, Καθηγητής καὶ πρῴην Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., ὁ ἐντιμότατος κ. Χριστάκης Μελετιές, Κοινοτάρχης Κοκκινοτριμιθιᾶς καὶ πλῆθος πιστῶν. Τὸν Θεῖον Λόγον ἐκήρυξεν ὁ κ. Μιχαὴλ Τρίτος, ἀναφερθείς εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἐν συνδυασμῷ με πρὸς εὐλογίαν τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων μας.

Ὁ Πανιερώτατος, πρὸ τῆς ἀπολύσεως, ὡμίλησε πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα καὶ, ἀφοῦ ηὐχαρίστησε διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὸν π. Νεκτάριον Πέτταν, περιεκόσμησεν αὐτὸν διὰ τοῦ Σταυροῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, ὅστις ἀποτελεῖ κειμηλιακὸν ἀντίγραφον ἐκ τῶν «Θησαυρῶν τῆς Λάμπουσας». Τέλος, ὁ Πανιερώτατος διένειμε τὸ ἀντίδωρον εἰς τοὺς πιστοὺς.

Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν, 22αν Νοεμβρίου, τὸ ἑσπέρας, ἔλαβεν χώραν εἰς τὸν ἐν Κοκκινοτριμιθιᾷ Μητροπολιτικὸν Ναὸν τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, Ἐπιστημονικὴ Ἁγιολογικὴ Ἡμερίς, διοργανωθεῖσα ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, ὑπὸ τὸν τίτλον «Σύγχρονες Μορφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑγιῆ πρότυπα προσφορᾶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν συνάνθρωπον».

Εἰς τὴν Ἁγιολογικήν αὐτήν Ἡμερίδαν προσκεκλημένοι ὁμιλητές κατέθεσαν τὰς εἰσηγήσεις των ἐνώπιον πυκνοῦ ἀκροατηρίου. Τὴν ἔναρξιν ἐκήρυξεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος. Τῆς Α΄ Συνεδρίας προήδρευσεν ὁ Ἐλλογιμώτατος κ. Μιχαήλ Τρίτος, Καθηγητής εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Α.Π.Θ. καὶ εἰσηγήσεις ἐξεφώνησαν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως καὶ ἡ Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Μόνικα, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καὶ Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος.

Ὁ π. Νεκτάριος Πέττας ἀνέπτυξε τὸ θέμα με τίτλο: «Οἱ Ὁσιώτατοι Διονύσιος Κολλυβᾶς καὶ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος καὶ ἡ προσφορά τους στὴν σύγχρονη Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία» καὶ ἡ Γερόντισσα Μόνικα θέμα με τίτλο: «Πατὴρ Νικόλαος καὶ Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικὸ παράδειγμα ἀφοσιώσεως στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκογένεια». 

Ἀκολούθως ἡ Β΄ Συνεδρία τὴς Ἡμερίδας τῆς ὁποῖας προήδρευσεν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας. Κατ’ αὐτὴν εἰσηγήσεις κατέθεσαν ὁ Καθηγητὴς κ. Μιχαήλ Τρίτος με θέμα: «Ἀντιστάσεις κατὰ τῶν ἐξισλαμισμῶν στὴν Ἀλβανία. Οἱ περιπτώσεις τῶν δύο Ἠπειρωτῶν ὁσίων ἀνδρῶν Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Νεκταρίου Τέρπου» καὶ ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Τύχων Ἀνδρέου, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, μὲ θέμα: «Πνευματικὲς ἐμπειρίες τοῦ πατρὸς Φιλοθέου Ζερβάκου – Θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις καὶ θεῖα γεγονότα στὴν ζωή του».

Μετὰ τὸ πέρας τῶν εἰσηγήσεων ἠκολούθησαν ἐρωτήσεις ἀπὸ τὸ κοινὸν καὶ συζήτησις ἐπὶ τῶν εἰσηγήσεων καὶ καταληκτήρια ἀποφώνηση ἀπὸ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κυρηνείας κ. Χρυσόστομο».

Ἀπό τήν ἱστοσελίδα τοῦ καθ. Φωτίου Ἀρ. Δημητρακοπούλου: «Ἄν καί εἶναι πολλά τά σημεῖα καί τά θαυμαστά γεγονότα τά σχετικά μέ τήν ἡγιασμένη ζωή τοῦ π. Νικολάου, πού διασώζουν κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι τόν γνώρισαν, ἐν τούτοις θά καταγραφοῦν ὁρισμένες πνευματικές ἐμπειρίες πρός ὠφέλεια καί παρηγοριά πρός τόν δοκιμαζόμενο σημερινό χριστιανό.

Σέ πολλούς χριστιανούς τό ὄνομα τοῦ ὑπερπολυτέκνου π. Νικολάου Πέττα εἶναι γνωστό καί σεβαστό, καί μαθαίνει κανείς ἀπό τό ὕψος τῶν χαρισμάτων, πού ἔκρυβε πολύ καλά μέσα στήν καρδιά του, ὅπως κρύβει τό ὄστρακο τόν μαργαρίτη.

Ὁ π. Νικόλαος προερχόταν ἀπό πνευματική καί ἐπιφανῆ οἰκογένεια Ἑπτανησίων, πού εἶχε ἔλθει στήν Πάτρα. Ἐκεῖ οἱ γονεῖς του μέ τά ἀδέλφια τους, ὡς μικρότερος πού ἦταν, τόν ὁδήγησαν στόν μεγάλο πνευματικό ἀνάστημα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου π. Πενταπόλεως, τόν ἀρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Ὁ π. Γερβάσιος καί ἡ μητέρα του ἔγιναν οἱ ὁδηγοί, πού τόν διέπλασαν πνευματικά μέ περισσή θέληση.

Τά κείμενα, πού ἀκολουθοῦν, παρουσιάζουν ὁρισμένες μαρτυρίες-βιώματα ἀπό τίς πολλές, πού ἔχουν καταγραφεῖ κατόπιν προτροπῆς τοῦ αἰδ. πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου καί τοῦ ὁσιολ. ἱερομ. Εὐθυμίου, Ἁγιορείτου ἀσκητοῦ, ἀπό ἔγκριτα πρόσωπα, πού ἔζησαν τόν π. Νικόλαο, ὥστε νά μήν παραπονιόμαστε ὅτι στίς μέρες μας στερούμαστε ἀπό ἀνθρώπους πνευματικούς καί θαυμαστά γεγονότα γύρω ἀπό αὐτούς. Ἡ κάθε ἐποχή ἔχει τούς δικούς της πνευματικούς ἀστέρες, πού μπορεῖ νά εἶναι δίπλα μας καί νά μήν τούς ἐντοπίσουμε ἐγκαίρως...

Ἐφέτος, ὁπότε συμληρώνονται δεκατρία ἔτη ἀπό τήν κοίμησή του π. Νικολάου, κρίθηκε ἀπαραίτητο νά γραφοῦν ὁρισμένα θαυμαστά ἀπό τήν βιοτή του, γιά νά κατανοήσουν κάποιοι, πού, ὅσο ἐκεῖνος ζοῦσε, ἀδυνατοῦσαν νά καταλάβουν τό ὕψος τῆς πνευματικότητας τοῦ συγκεκριμένου ἱερέως, μέ ἀποτέλεσμα νά τόν παρεξηγοῦν καί νά δεχθεῖ μεγάλη πικρία. Γενικότερα οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πάντα ἤθελαν νά κρύβουν τά χαρίσματά τους καί νά καλλιεργοῦν τήν ὑψοποιό καί σωτήρια ταπείνωση μέχρι παρεξηγήσεως, ὥστε νά κατηγορηθοῦν ἀκόμη μέχρι ὡς καί «σαλοί». Τόν μακραίωνο αὐτό δρόμο τοῦ μυστικοῦ καί μέ ταπείνωση ἀγώνα, πού ἀπαντᾶ συχνά στήν ὀρθόδοξη πατερική παράδοση, ἀκολούθησε ὁ π. Νικόλαος. Ἄς εἶναι αἰώνια ἡ μνήμη του καί ἄς εὔχεται ἀπό τό Ἄνω Θυσιαστήριο καί γιά μᾶς».

            Τό δελτίο τύπου γιά τήν εἰσήγηση τῆς Καθηγουμένης Μόνικας περί τοῦ αοιδίμου λευϊτικού ζεύγους Πέττα καί καταχωρίζεται ἀμέσως κατωτέρω.

«Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν Ἀνακοινώσεων ὁ πρωτοσυγκελλεύων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Κούτσιος, εἰσήγαγε τούς συμμετέχοντες σέ αὐτά, πού θά ἀκολουθοῦσαν:

«Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δυό ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπείνωση καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους καί ἀρκετῶν ἄλλων ἀπό τά φτωχά τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τόν ἑαυτό τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι, ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο καί μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζευγάρια, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους».

Εἰσήγηση τῆς Ὁσιωτάτης Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, Γερόντισσας Μόνικας, στήν Ἐπιστημονική Ἁγιολογική Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας  μέ θέμα: «Πατήρ Νικόλαος καί Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικό παράδειγμα ἀφοσιώσεως στήν Ἐκκλησία καί στήν οἰκογένεια »,  πού ἔλαβε χώρα τήν Κυριακή 22α Νοεμβρίου 2015 στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἀποστόλου Βαρνάβα στήν Κοκκινοτριμιθιά.

 Πανιερώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἐλλογιμώτατε κ. Καθηγητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ἀδελφές!

Εὐχαριστοῦμε γιά τήν ὅλως τιμητική πρός τήν ταπεινότητά μου πρόσκληση συμμετοχῆς σ’ αὐτή τήν ἀξιόλογη ἡμερίδα. Πανιερώτατε, σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν πρόσκληση καί γιά τήν ἀβραμιαία φιλοξενία. 

Πρωτίστως ὅμως εὐχαριστῶ τόν ἐν Τριάδι Ἅγιο Θεό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς Ἁγίους, πού ἁγίασαν στήν Κύπρο καί ἁγιάζουν τήν Κύπρο, γιά τήν μεγάλη εὐλογία τῆς «ἐπί τῷ αὐτῷ» συνάξεως ὅλων μας ὑπό τήν σκέπη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος μᾶς φιλοξενεῖ στόν Ναό του.

Θά ἤθελα ἐπίσης νά μεταφέρω τίς εὐχές τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Φωκίδος κ. Θεοκτίστου, μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου παρευρισκόμεθα στήν ἀξιόλογη ἡμερίδα αὐτή.

Εἰσαγωγή.

Ἔχω τήν αἴσθηση (καί μαζί μου πάρα πολλοί πιστοί, Ἀρχιερεῖς, Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί), ὅτι  σύντομα ἡ Ἐκκλησία θά κληθεῖ νά τοποθετηθεῖ ἐπί τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Προηγουμένως ὅμως θά πρέπει νά τεκμηριωθεῖ ἡ ἁγιότητα αὐτή κατά τά κρατοῦντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τά προβλεπόμενα τόσο ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσή της, ὅσο καί ἀπό τό Κανονικό της Δίκαιο.

Στό σημεῖο αὐτό ὁ πολυσέβαστος Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γράφει: «Ἁγιοπατερική, συνεχής  καί  ἀμετάβλητη  συνείδηση  εἶναι, ὅτι  ἡ  ἁγιότητα  ἀναγνωρίζεται  μέ  βάση  τήν  φανέρωσή  της  ἀπό  τόν  ἴδιο  τόν  Θεό, μέσῳ  τῆς  διενεργείας  αὐθεντικῶν  θαυμάτων. Αὐτό  τό  κριτήριο  εἶναι  ἐκκλησιαστικό, τό  ἀσφαλέστερο  καί ἐπικρατέστερο  στό  χῶρο  τῆς  Ὀρθόδοξης  Ἁγιολογίας».

Ὅταν κατά τόν 17ο αἰώνα τέθηκε ἀπό τούς Παπικούς θέμα περί ὑπάρξεως ἤ μή Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660 – 1669), μεταξύ τῶν κριτηρίων  τῆς ἀληθινῆς «παρ’ ἀνθρώποις» ἁγιότητος, ἔθεσε τήν «ἀρετῶν  κατόρθωσιν  ἁπασῶν»  καί τήν «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξιν  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων». Τόνισε μάλιστα ὅτι τό  πρῶτο  εἶναι «εἰς  ἁγιωσύνης χαρακτῆρα» καί τό δεύτερο «ἀναγκαιότατον εἰς  ἀπόδειξιν». Σημειώνεται ὅτι τίς πάγιες αὐτές ἐκκλησιαστικές θέσεις ἐπανέλαβε κατά τόν 19ο αἰώνα ὁ μεγάλος Διδάσκαλος τοῦ Γένους καί τῆς Ἐκκλησίας Εὐγένιος Βούλγαρης.

Στήν περίπτωση τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ «κατόρθωσις ἁπασῶν τῶν ἀρετῶν» ἀφορᾶ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἐνῶ ἡ «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξις  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων» ἀφορᾶ γεγονότα θαυμαστά καί ὑπερφυῆ ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους, τά ὁποία ἀποδεικνύουν καί τεκμηριώνουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἁγιότητα.

Καί τά δύο καλύπτονται ἀπό τόν ἐλλογιμώτατο Καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο,σέ μία εἰδική Ἰστοσελίδα (www.pnikolaos.gr, ὅπου καί ἡ πηγή τῶν γεγονότων γιά τήν παροῦσα εἰσήγηση), πού δημιούργησε τό 2013, μέ σκοπό, ὅπως γράφει: «Νά καταστεῖ ἕνα ἀφιέρωμα πρός τιμήν ἑνός συγχρόνου ἡγιασμένου λευίτη, πού ἔζησε κατά τήν ἐποχή μας στήν Πάτρα, τοῦ ὄψιμου σημειοφόρου αὐτοῦ Ἱερέα, γιά τόν ὁποῖο, ἄν καί ἔχει κοιμηθεῖ ὁσιακῶς περισσότερο ἀπό μία δεκαετία, τόσα πολλά ἀκούγονται γιά τήν ἐν Χριστῷ βιοτή του, ὥστε προκαλοῦν τόν θαυμασμό».

Πέραν ὅμως τῆς πρωτοβουλίας αὐτῆς τοῦ κ. Καθηγητοῦ, καί ὁ Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης, τ. Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐπιμελήθηκε μία ἐξαιρετική ἐργασία ὑπό τόν τίτλο, «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ὁ πατήρ Νικόλαος Πέττας (1941- 4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-21.11.2012)». 

Ἀκόμη εἰδικά ἀφιερώματα στόν π. Νικόλαο ἔγιναν ἀπό τά Περιοδικά ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί Αὐγουστίνου Ἰππῶνος (φ. 156, 2012) καί ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας Ἁγ. Νεκταρίου (φ. 48, 2012) τοῦ  Γέροντός μας ἀρχιμ. π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, μέ ἐπιμέλεια τοῦ παλιοῦ μαθητῆ τοῦ π. Νικολάου καί σήμερα ἀρχιμανδρίτη π. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, καθώς καί στό Περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ  ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (φ. 33/1987 καί 121/2009).

Τέλος, πολλές μαρτυρίες γιά τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή βρίσκονται ἀναρτημένες στό Διαδίκτυο, σέ ἀξιόλογες, ἔγκυρες καί μεγάλης ἐπισκεψιμότητας Ἰστοσελίδες.

Στίς πηγές αὐτές ὑπάρχουν ἀξιολογότατες μαρτυρίες περί τῆς «μαρτυρουμένης» ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἡ ἀξιοπιστία τόσο τῶν μαρτυριῶν, ὅσο καί τῶν μαρτύρων εἶναι ἀναμφισβήτητη. Καί αὐτό εἶναι κομβικό σημεῖο στήν πραγμάτευση παρομοίων θεμάτων, διότι, ὅπως γράφει ὁ ἤδη μακαριστός Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Στυλιανός Παπαδόπουλος, ἡ διαπίστωση τῆς ἁγιότητος εἶναι «πράξη  ἐμπειρική, ἀποτέλεσμα  θέας  τῶν  γεγονότων  τῆς  ζωῆς  καί  τῆς  δράσεως  τοῦ  προσώπου, ἀλλά  καί  γνώσεως, πού ἀποκτᾶται  μέσῳ  ἀφηγήσεων  ἤ  γραπτῶν  μαρτυριῶν» καί «μέ  τρόπο  συνήθως  ἁπλό  καί  σπάνια  συστηματικό, γίνεται  διαπίστωση  τοῦ  γεγονότος, ὅτι  τό  τάδε  ἀποθανόν  μέλος  τῆς  Ἐκκλησίας, εἶχε  καί  ἔχει  χαρίσματα Ἁγίου». Έτσι, «ἡ  πράξη  διακηρύξεως σημαίνει πανηγυρική  διακοίνωση  γεγονότος  ἤδη  ἐμφανοῦς  καί  ἀποδεκτοῦ  ἀπό  μικρό  ἤ  μεγάλο  ἀριθμό  ἀξιοπίστων  μελῶν  τῆς  Ἐκκλησίας».

Ὁ λόγιος Μανουήλ  Γεδεών ὁμολογεῖ ὅτι «κατέταττεν  εἰς  τόν  χορόν  τῶν  Ἁγίων  πάντοτε  ὁ  λαός. Οἱ  κάτοικοι  πόλεως, ἐπαρχίας  ἤ  χωρίου  ἤ  μοναστηρίου, τόν  ὑπ’ αὐτῶν  κρινόμενον  τοιοῦτον». 

Κατά τόν μακαριστό Καθηγητή Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτο,  «σύσσωμος  ἡ  Ἐκκλησία, Κλῆρος  καί  λαός, ἐν  ἀδιασπάστῳ  ὁμοφωνίᾳ  καί  ἄνευ  τυπικῶν  καί  ὀργανωτικῶν  πράξεων, ἀνεγνώριζον  τήν  ἁγιότητα  τῶν  τιμωμένων, ἡ  δέ  πάνδημος  αὕτη  ἀναγνώρισις  ἀπετέλει  οἱονεί  καί  τήν  ἐπικυρωτικήν  καί  καθιερωτικήν  πρᾶξιν  τῆς τῶν  Μαρτύρων  καί  Ἁγίων  ἐν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ  ἀναγνωρίσεως».

Οἱ θεοσημεῖες  τοῦ π. Νικολάου.

Οἱ θεοσημεῖες, πού ἀφοροῦν τόν π. Νικόλαο, ἀρχίζουν ἤδη ἀπό τά παιδικά του χρόνια, ἀπό τήν βάπτισή του. Ἡ ἀνάδοχός του ἀείμνηστος Γερόντισσα Ἀγαθαγγέλη Κουρκουνάκη, καθηγουμένη και κτιτόρισσα τῆς Μονῆς Γεννήσεως Θεοτόκου στήν Ντάρδιζας τῆς Ἀττικῆς, μαρτυρεῖ ὅτι τό λάδι στήν κολυμβήθρα τῆς βαπτίσεώς του σχημάτισε Σταυρό καί ὅλοι ἐξέλαβαν αὐτό τό σημεῖο ὡς ἔνδειξη τῆς μελλοντικῆς του πορείας.

Πράγματι ὁ π. Νικόλαος σήκωσε στήν ζωή του πολλούς Σταυρούς. Ἀρχικά τόν Σταυρό τοῦ Χριστιανοῦ πολυτέκνου πατέρα, ἐφόσον γέννησε μέ τήν σύζυγό του πρεσβυτέρα Ἀνθή 12 παιδιά (!) καί δημιούργησε μία πολύτεκνη, ἀλλά καί καλλίτεκνη χριστιανική οἰκογένεια.

Στήν συνέχεια σήκωσε τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικῆς πατρότητας, μέ τήν ὁποία ἀναδείχθηκε πράγματι ποιμένας τῶν πονεμένων καί φτωχῶν ἀνθρώπων, τῶν λαϊκῶν / ἐργατικῶν συνοικιῶν τῶν Πατρῶν. Στό πετραχήλι του ἀκούμπησαν ὅλες οἱ κοινωνικές τάξεις, ἀλλά καί πρόσωπα ὅλων τῶν ἱεραρχικῶν θέσεων μέσα στήν Ἐκκλησία. Κατεύφευγαν ἄνθρωποι, γιά νά ἐξομολογηθοῦν, πολλοί ἀπό αὐτούς ἦσαν κληρικοί, ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καί ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος καί τά Ἱεροσόλυμα, καί ὅλοι ἔφυγαν ἀναπαυμένοι.

Ὁ λόγος του χαριτωμένος, «ἅλατι ἠρτυμένος», ἀποκαλυπτικός καί διδακτικός, χαρούμενος καί ἀναγεννητικός.

Τέλος, σήκωσε τόν σταυρό τῆς συκοφαντίας ἀπό ψευδαδέλφους κληρικούς καί γεύθηκε τήν πικρία τῶν «ὑπ’ αὐτοῦ εὐεργετηθέντων», ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος ποιητής Μένανδρος.

Ὁ π. Νικόλαος ἦταν ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό μέ τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς παραμυθίας, δηλαδή τῆς παρηγορίας. Οἱ σχετικές μαρτυρίες εἶναι ἐξαιρετικά πολλές.

Ὅλοι, ὅσοι τόν γνώρισαν, ἔχουν νά καταθέσουν κάποια σημαντική ἐπέμβασή του στή ζωή τους: Προρρήσεις / προφητεῖες, πού ἐπαληθεύθηκαν, ἐμφανίσεις σέ ἄλλους τόπους (ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον), θεραπεῖες ἀσθενῶν, θαυματουργικές ἐπεμβάσεις σέ δύσκολες καταστάσεις (οἰκονομικές, οἰκογενειακές, ὑγείας, σχέσεων μεταξύ τῶν συζύγων  καί μέσα στήν οἰκογένεια, κ.ἄ.).

Βαρέως ἀσθενῆ, προτοῦ φύγει γιά τό Λονδίνο, τόν θεράπευσε δι’ εὐχῶν του, τελώντας τό Ἱερό Εὐχέλαιο.

Ἄλλης ἀσθενοῦς προεῖδε τήν κοίμηση καί ἔσπευσε στό νοσοκομεῖο, γιά νά τήν ἐξομολογήσει καί νά τήν μεταλάβει.

Ἀποκάλυπτε ὀνόματα, οἰκογενειακή κατάσταση καί θέματα ὑγείας ἤ ἄλλα προβλήματα σέ πρόσωπα, πού δέν γνώριζε ἤ πού συναντοῦσε γιά πρώτη φορά!

Σέ σπουδαστές του προέλεγε τήν Σχολή καί τόν τόπο, ὅπου θά περνοῦσαν μετά τίς Πανελλήνιες ἐξετάσεις.

Σέ εὐλαβεῖς Δικαστές, πού ζητοῦσαν τήν προσευχή του, ὥστε νά ἀπονείμουν πραγματική δικαιοσύνη, ὁ πατέρας Νικόλαος ἀνέλυε τίς ὑποθέσεις, χωρίς νά γνωρίζει κἄν τόν φάκελο τῆς δικογραφίας!

Σέ ναρκομανεῖς, πού ἔκρυβαν τά χέρια τους μέ τά σημάδια τῶν ἐνέσεων ἡρωίνης, σήκωνε διακριτικά τά μανίκια καί ἀπεκάλυπτε τό πρόβλημα, σκύβοντας μέ ἀγάπη στούς δυστυχεῖς νέους ἤ νέες, πού ταλαιπωροῦνταν.

Προεῖδε, στήν Προσκομιδή, τόν βίαιο καί αἰφνίδιο θάνατο τῆς θυγατέρας του Σοφίας, σέ τροχαῖο δυστύχημα, τήν 17^η Σεπτεμβρίου τοῦ 1992, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς της.

Σέ νεαρό σπουδαστή, σήμερα κληρικό στήν Ἠλεία, προεῖπε τήν χειροτονία του.

Πολλά ἀπό τά σημεῖα, πού ἀφοροῦν τόν π. Νικόλαο ἔχουν σχέση μέ τήν ἱερατική του ἰδιότητα.

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος, πού τόν χειροτόνησε, στόν λόγο του τόνισε μεταξύ ἄλλων «τό οὐράνιο κάλεσμα τοῦ οἰκογενειάρχη Καθηγητοῦ Νικολάου Πέττα, πού τόν πρόσταζε αὐστηρά ἐπί τρία χρόνια νά γίνει λειτουργός καί οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ». 

Ὁ π. Νικόλαος βίωνε τήν Θεία Λειτουργία τόσο πολύ, ὥστε μετά τήν Ἀπόλυση ἔμενε ξαπλωμένος 2 – 3 ὦρες μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, γιά νά συνέλθει - ὅπως ἔλεγε – νά προσγειωθεῖ στά γήινα, ἀφοῦ τό σῶμα δέν ἀντέχει τά τελούμενα.

Ἀξιώθηκε πολλῶν Θεοτοκοφανειῶν. Ρώτησε κάποτε ἕνα πνευματικό του παιδί: «Ποιός στήν ἄλλη ζωή ντύνει τίς ψυχές;» Καί ὅταν αὐτό τοῦ ἀπάντησε ὅτι δέν γνώριζε, ἐκεῖνος εἶπε μέ βεβαιότητα: «Ἡ Παναγία μας! Δέν λέμε στούς Χαιρετισμούς: «χαῖρε ψυχῶν, νυμφοστόλε, ἁγίων;».

Ἀξιώθηκε ἐπίσης Ἀγγελοφανειῶν καί Ἁγιοφανειῶν. «Ἀγγέλους καί Ἁγίους ἔσχε συλλειτουργοῦντας αὐτῷ», ὅπως τόν ἅγιο Βασίλειο, τόν ἅγιο Νικόλαο, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν Ἀρχιδιάκονο Στέφανο, τόν ἅγιο Νεκτάριο καί τόν ἅγιο Εὐτύχιο τόν Μάρτυρα.

Πολλοί πιστοί, κυρίως παιδιά, τόν εἶδαν αἰωρούμενο, νά μήν πατάει στή γῆ, κυρίως κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας.

Πληροφορήθηκε τήν ἐκδημία του τήν 1η Ἰανουαρίου 2000, ἀπό τόν ἴδιο τόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Ἤγγικεν ἡ ὥρα τῆς ὑμετέρας ἀπελεύσεως, τέκνον π. Νικόλαε». Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα, παρέδωσε τήν μακαρία του ψυχή μέσα σέ ἄπλετο οὐράνιο φῶς!

Κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του, κίνησε τό δεξί του χέρι, κατά τήν μαρτυρία πιστῶν, ἐνῷ ὅταν ἕνας κληρικός προσπάθησε νά τοῦ ἀποσπάσει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ νεκρός παρουσίασε μεταθανάτια αἱμορραγία στό μέρος τῆς καρδιᾶς, 14 ὧρες μετά τήν κοίμησή του! Τό θέαμα ἦταν φοβερό καί ὁ παριστάμενος γιός του, τότε Διάκονος Νεκτάριος, πῆρε τόν ἀέρα, πού κάλυπτε τό πρόσωπό του, καί σκέπασε τήν «πληγή!».

Μετά τήν κοίμησή του ἐμφανίσθηκε στό Βαρθολομιό Ἠλείας, νά θυμιᾶ κατά τήν «Τιμιωτέραν!».

Ἐπίσης ἐμφανίσθηκε τό 2013 στόν Νοσοκομεῖο «Ἅγιος Ἀνδρέας» τῶν Πατρῶν, σέ νοσηλευόμενο γνωστό του ἀστυνομικό!

Ἐμφανίσθηκε ἀκόμη νά συμπροσεύχεται κατά τήν Θεία Λειτουργία σέ Μονή στό Μάτι Ἀττικῆς, μόλις πέρυσι, τόν Νεοέμβριο τοῦ 2014, ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως!

Σέ πολλούς πιστούς ἔχει ἐμφανισθεῖ νά ἐξέρχεται ζωντανός ἀπό τόν τάφο του μέσα σέ ἄπλετο φῶς! Ἄλλοι ἔχουν δεῖ τόν τάφο του νά ἀκτινοβολεῖ, «σέ ὕψος τριῶν μέτρων», ὑπερκόσμιο φῶς!

Ἐμφανίσθηκε στήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή καί τήν πληροφόρησε γιά τήν ἐκδημία της, ὅτι δηλαδή θά συνέβαινε κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικολάου. Πράγματι τό 2012, δώδεκα χρόνια μετά τήν δική του ἐκδημία, ἡ πρεσβυτέρα κοιμήθηκε, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Νικολάου.

Κατά τόν ἐνταφιασμό της, τά λείψανα τοῦ π. Νικολάου ἀνακομίσθηκαν «μυροβόλα καί χρυσαφίζοντα!».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει σχετικά: «Εἶναι  γνώμη  τῶν  Διδασκάλων  τῆς  Ἐκκλησίας  μας, ὅτι  τῶν  Ὁσίων τά Λείψανα δέν προσκυνοῦνται  ὡς  ἅγια, ἄν  ὁ  Θεός  δέν  ἀποδείξῃ  δι’ αὐτῶν  θαύματα  ἤ,  τό  ὀλιγώτερον,  τά  τιμήσῃ διά  τῆς  εὐωδίας, μέ  τό  νά  μήν  εἶναι  ἀποδεδειγμένα  εἰς  τούς  ἀνθρώπους  ἡ  ἐν  κρυπτῶ  πίστις  καί  ἀγάπη  αὐτῶν  πρός  τόν  Θεόν». 

Ἡ ἐνάρετη καί εὐωδιάζουσα πρεσβυτέρα Ἀνθή.

Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ποθοῦσε τήν μοναχική ζωή, ἀλλά μέ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ της σύναψε γάμο μέ τόν εὐσεβῆ Καθηγητή (τότε) Νικόλαο Πέττα.  Τηρώντας αὐστηρά τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου περί ἐγγάμου βίου, ἀπέκτησαν 12 παιδιά, 6 ἀγόρια καί 6 κορίτσια. Ὅταν ὁ σύζυγός της κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά σηκώσει τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης, ἡ Ἀνθή μέ ταπείνωση καί αἰσθανόμενη τήν εὐθύνη, δέχθηκε τόν τιμητικό καί σταυρικό τίτλο τῆς πρεσβυτέρας. Διακόνησε τήν πολυμελῆ της οἰκογένεια καί τήν Ἐκκλησία μέ ὑποδειγματική αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία.

Τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή τήν διέκριναν σπάνιες ἀρετές, ὅπως τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπομονῆς,  τῆς σωφροσύνης, τοῦ μέτρου, τοῦ ἡρωισμοῦ, τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς εὐσέβειας, ἐνῷ ζοῦσε μυστηριακή ζωή μέχρι τέλους. Ὁ π. Νικόλαος λόγω τῆς ἀγαθῆς καί σπάνιας ψυχῆς της, τήν ἀποκαλοῦσε χαριτολογώντας «Γερόντισσα Ἀγάθη». Ὑπῆρξε κραταιό στήριγμα καί ἐπάξια ὑπηρέτησε τόν Ἱερέα σύζυγό της, μοιραζόμενη μαζί του τίς χαρές, ἀλλά καί τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, χωρίς νά χάνει τήν πίστη της καί πάντα δοξάζοντας τόν Θεό, ἀκόμη καί ὅταν, ὅπως ὁ πολύαθλος Ἰώβ, ἔχασαν ἄδικα καί ἀδόκητα τήν θυγατέρα τους Σοφία.

Εἴχαμε τήν εὐλογία ὡς Μοναστική Ἀδελφότητα νά γνωρίσουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή ἀρκετά χρόνια πρίν, ὅταν μέ τόν ἀείμνηστο Ἱερέα σύζυγό της π. Νικόλαο καί τά πολλά παιδιά τους, ἐπισκέπτονταν τήν Μονή μας ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ἱδρύσεώς της.

Γενικότερα τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος, ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός, πού θύμιζε ἐν πολλοῖς κάποιο βιβλικό δίκαιο ζεῦγος. Ἀπό τήν πνευματικότητά τους ἔφθασαν ἀπό αὐτή τήν ζωή νά ἀπολαμβάνουν Οὐράνιες Λειτουργίες. Ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος εἴχαμε καί πάλι τήν εὐλογία νά  βλέπουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή συχνά, γιατί τήν ἔφερναν στήν Μονή τά παιδιά της.

Ὅταν πρωτοεγκατασταθήκαμε στό Τρίκορφο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1991, καί ἀρχίσαμε τόν ἀγώνα γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου,  ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβ. Ἀνθή ἐνθάρρυναν ἐμᾶς, καθώς καί τούς ἀδελφούς στήν ἀνδρική Μονή, κατά τά πρῶτα μας βήματα. Ὁ Πνευματικός μας καί Κτίτορας τῆς Μονῆς μας Πανοσιολογιώτατος ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, Πρωτοσύγκελλος τῆς Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος, ἔχει πεῖ: «Νιώθουμε ὅτι οἱ εὐχές  καί κυρίως οἱ προσευχές καί οἱ μυστικές ἱκεσίες πρός τούς προστάτες Ἁγίους τῶν δύο Μονῶν μας  τοῦ π. Νικολάου καί τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, μᾶς στήριξαν πολύ κατά τήν διαδικασία ἵδρυσης τῶν Μονῶν μας».

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς πολλές ἀρετές, ὅπως τήν εὐσέβεια, τό χριστιανικό ἦθος, τήν εὐλάβεια, τήν ὑπομονή, τήν διάκριση, τόν σεβασμό, τήν σιωπή, τήν μεγαλοψυχία, τήν παλικαριά καί τήν δυναμικότητα, μέ τήν ὁποία ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε προικίσει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή! Ἦταν τόσο ταπεινή καί διακριτική, ὥστε, ὅταν ἔφθανε στήν Μονή, φορώντας μαῦρα ροῦχα καί καλύπτοντας τό καθαρό καί ἤρεμο πρόσωπό της μέ μαντίλα, προσκυνοῦσε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό τούς Ἁγίους μας καί ἐντρυφοῦσε στήν ζωή τῶν Ἁγίων τῶν κατακομβῶν.

Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση τό ἦθος της. Ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτική, δέν ἀπαιτοῦσε, δέν προσέβαλλε, δέν ἦταν ἰδιόρρυθμη. Μέ χαρά καί μεγάλη εὐγνωμοσύνη δεχόταν ὅ,τι τῆς προσφέραμε. Τήν ρωτούσαμε ἄν ἤθελε κάτι ἰδιαίτερο, ἀλλά ἐκείνη μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι ἦταν ἱκανοποιημένη μέ ὅ,τι ἦταν εὐλογημένο!

Ἀγαποῦσε πολύ τά ἄνθη - ὡς Ἀνθή πού ἦταν ἄλλωστε τό ὄνομά της - καθώς καί τά πουλάκια. Τά ἀπολάμβανε στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Μοναστηριοῦ μας καί πάντα εὐχαριστοῦσε καί δόξαζε τόν Πλάστη καί Δημιουργό τους γιά τήν ὀμορφιά τους.

Ἦταν διακριτική καί σοφή πρεσβυτέρα. Μιλοῦσε λίγο καί μέ πνεῦμα Θεοῦ, σέ βαθμό πού, ἄν δέν προκαλούσαμε τόν διάλογο, ἐκείνη σιωπηλή καί ἐν προσευχῇ καθόταν σέ μία ἄκρη ταπεινά. Ὅταν μιλοῦσε, δέν ἔκανε μωρές καί τοῦ κόσμου τούτου συζητήσεις, ἀλλά μοιραζόταν μαζί μας μόνο λόγια ἀγαθά καί πνευματικά. Οἱ συζητήσεις μας ἦταν πάντα οὐσιαστικές καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο διαλεγόταν κανείς μαζί της  θύμιζε  παλαιές Γερόντισσες.

Ὡς σύζυγος Ἱερέως, ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή γνώριζε τά ὅριά της καί σεβόταν τόν βαρύ τίτλο τῆς συζύγου ἑνός πρεσβυτέρου. Ἄν καί διέμενε καί ἐκκλησιαζόταν στήν ἐνορία τοῦ π. Νικολάου, δέν ἀναμιγνυόταν σέ θέματα τῆς ἐνορίας τοῦ ἀνδρός της. Ὅμως ἦταν πάντοτε πρόθυμη νά βοηθήσει τούς συνενορίτες της. Ἐπειδή μάλιστα ἔμεναν σέ ἐργατοπεριοχή, ὅταν γονεῖς ἐργαζόμενοι ἀδυνατοῦσαν νά στείλουν τά παιδιά τους σέ Παιδικό Σταθμό, τά ἀνέθεταν στήν πρεσβυτέρα λέγοντάς της χαρακτηριστικά: «Κυρά πρεσβυτέρα, ἐκεῖ πού κοιτᾶτε τά δικά σας παιδιά, νά σᾶς ἀφήσουμε καί τά δικά μας;». Καί ἡ πρεσβυτέρα ἀκούραστα φρόντιζε καί ἐκεῖνα.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ στό διετές Μνημόσυνό της εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἡ ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή γέννησε δώδεκα παιδιά, γιατί εἶχε ταπείνωση, εἶχε ἀγάπη, εἶχε ἀρετή πολυειδῆ καί ὑπομονές πολλές. Μόνο αὐτό νά σκεφθεῖ κανείς, δηλαδή τό ὅτι δώδεκα φορές ἔδωσε ζωή, εἶναι θαῦμα. Δώδεκα φορές ἔφθασε μπροστά στόν θάνατο καί γύρισε πίσω, διότι αὐτό σημαίνει γέννα. Ἦταν μία πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἀνέστησε τά παιδιά τῆς ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».

Στήν Θεία Λειτουργία, πού ἔγινε κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου της, ὁ Πνευματικός της, πρωτοπρ. π. Ἀντώνιος Ρ.,  στόν ἐπικήδειο λόγο του τόνισε πώς  «ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια τοῦ συγκεκριμένου λευιτικοῦ ζεύγους εἶναι σπανιότατη καί εἶχε δύναμη Θεοῦ,  διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά  ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». 

Σέ αὐτό ὁ λογιώτατος Ἁγιορείτης Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης, στό δημοσιευμένο πόνημά του, πού τιτλοφορεῖται: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», προσθέτει: «Ἡ πρεσβυτέρα  μαζί μέ τόν συζυγό τῆς π. Νικόλαο εἶχαν ἀπόλυτη καί διακριτική συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα καί, παρ’ ὅλο πού ἦταν τοῦ ἐγγάμου βίου, διατηροῦσαν εἰδικά διαμορφωμένα Ἀσκητήρια». Καί συνεχίζει: «Μαζί προσεύχονταν, μαζί ἐξομολογοῦντο, μαζί βίωναν τίς οὐράνιες ἀποκαλύψεις».

Πολλοί ἀκόμη σημαίνοντες πνευματικοί ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι τῶν Γραμμάτων ἐξαίρουν τίς ἀρετές τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ζεύγους.

Χαιρετίζοντας τήν ἐπανέκδοση τοῦ προαναφερθέντος βιβλίου ὁ τότε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιχάλης Τρίτος ὁ ὁποῖος εἶναι παρών, χαρακτηρίζει τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ὡς «ἅγιο πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά», καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή ὡς «ἐκλεκτή».

Στήν παρουσίαση τοῦ ἀναφερομένου βιβλίου ὁ Λογοτέχνης καί Συγγραφέας κ. Κωνσταντίνου Νικολόπουλος - Καμενιάτης χαρακτηρίζει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή «ἄξια», γιατί, ὅπως εἶπε, δεδομένης τῆς ὑπογεννητικότητας, πού ἀπειλεῖ μέ ἀφανισμό τό Γένος μας, ἡ ἀπόκτηση δώδεκα παιδιῶν ἀποτελεῖ «ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, καί ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες».

Παρομοίως, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Σωτήριος τούς ἀποκαλεῖ «ζεῦγος ἁγιασμένο» καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, σέ πρόλογο βιβλίου γιά τόν ὅσιο Λεόντιο τῆς Στεμνίτσας, χαρακτηρίζει τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβ. Ἀνθή «οὐρανοπολῖτες» καί «ἡγιασμένους», καί μάλιστα προσθέτει ὅτι ἡ πρεσβ. Ἀνθή ἦταν «πολύαθλος».

Ὅσοι γνωρίσαμε τόν πατέρα Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι εἶχαν λάβει ἀπό τόν Θεό πλούσιο χάρισμα καί ὅτι παρεῖχαν ἀφειδῶς τίς μεγαλοδωρίες τῆς Χάριτος σέ ἐμᾶς καί σέ ἄλλους πιστούς, ὄχι μόνο ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους. Πολλοί πιστοί τούς ἐπικαλοῦνται ὡς προστάτες τῶν ζευγαριῶν, τῶν βρεφῶν, τῶν πονεμένων, τῶν πικραμένων, τῶν ἀσθενῶν ἀκόμη καί γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά κακά πνεύματα.

Θαυμαστά σημεῖα ἀναφέρονται μετά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθής.

Ἐνδεικτικά θά λεχθοῦν ὁρισμένα, ὅπως τά ἔζησα ἐγώ καί οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου.

Τήν ἡμέρα τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας διαπιστώθηκε ἡ ἄρρητος εὐωδία τοῦ μαρτυρικοῦ της λειψάνου καί ἡ καταπληκτική εὐκαμψία του. Τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν τό σκήνωμά της ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, ὁ ναός μοσχομύρισε καί, καθώς πλησιάσαμε περισσότερο, διαπιστώσαμε ὅτι ἡ εὐωδία ἀναδυόταν ἀπό τό σκήνωμά της!

Ἡ ἔκπληξή μας μεγάλωσε ἀκόμη περισσότερο ὅταν, παρ’ ὅλο πού ἦταν νεκρή, ἀντικρίσαμε τά δάκτυλά της νά κινοῦν τό κομποσχοίνι! Τό ἴδιο θαυμαστό γεγονός παρατήρησαν καί ἄλλοι παρευρισκόμενοι, καί μεταξύ αὐτῶν ὁ π. Γεώργιος Β. ἀπό τήν Πάτρα καί ἡ κ. Μορφούλα Β., μητέρα μοναχῆς.

Ἀκόμη, σύμφωνα μέ μαρτυρία πολλῶν ἀξιοπίστων στό Γραφεῖο Τελετῶν Τσανταρλιώτη στήν Πάτρα, ἡ νεκρή ἀπώθησε νεαρό ὑπάλληλο, πού ἐπιχείρησε νά τήν ντύσει, κάτι πού εἶχαν ἀναλάβει οἱ θυγατέρες της.

Μαρτυρίες ἄλλων ἀνθρώπων ἀπό τήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρο καί τό ἐξωτερικό ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ φωτογραφία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ἐκπέμπει φῶς καί εὐωδιάζει. Μάλιστα, ὅταν οἱ πιστοί προσεύχονται μετά δακρύων καί ἀσπάζονται τήν φωτογραφία, νιώθουν θερμότητα στό σημεῖο τοῦ ὕψους τῆς καρδιᾶς. Σέ ταπεινές κυρίες ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς εἶδαν ἀπό τήν ἴδια φωτογραφία νά τρέχει μύρο καί ἔλαιο.

Ἕνα ἄλλο θαυμαστό γεγονός, πού μεταξύ ἄλλων ἐπιβεβαίωσε καί ὁ Πνευματικός μας Γέροντας Ἀρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, εἶναι ὅτι στόν τάφο τους ἐμφανίζονται τριάδες περιστεριῶν, ἐνῶ τό μνῆμα ἐκπέμπει οὐράνιο φῶς!

Ἕνα ἀκόμη σημεῖο εἶναι καί ἡ θαυμαστή διάσωση τοῦ γιοῦ τους, τοῦ πατρός Νεκταρίου, ἀπό τόν θάνατο. Μετά τό Πάσχα τοῦ 2013, ἐνῶ βρισκόταν στήν Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, ἀσθένησε βαρέως καί οἱ γιατροί ἀπό τό Νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ διαπίστωσαν ὅτι ἐπρόκειτο γιά πνευμονία. Ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένος στό κελλί τῆς Μονῆς, τό βράδυ αἰσθανόταν τήν σκιά τοῦ θανάτου καί ἔβλεπε γιά ἀρκετό διάστημα νά εἶναι πάνω σέ ἕνα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι, σκεπασμένος μέ λευκά σεντόνια. Τίς ἄκρες ἀπό τά σεντόνια κρατοῦσαν ἀπό τήν μία πλευρά ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ γονεῖς του. Τήν ἑπομένη ὁ Καθηγούμενος Κύριλλος κάλεσε ἀσθενοφόρο καί ἀμέσως ὁ π. Νεκτάριος εἰσήχθη στήν ἐντατική του ἀναφερομένου Νοσοκομείου καί ἔτσι εἶχε αἴσιο τέλος ἡ περιπέτειά του.

Διακεκριμένος κληρικός, πνευματικό τέκνο τοῦ π. Νικολάου σέ δημοσιευμένο κείμενό του ἀναφέρει ὡς «νεοφανεῖς ἁγίους τῶν Πατρῶν τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή». Καί συνεχίζει: «Μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων ψυχῶν, ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης, καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου ἐπιτραχήλιον, καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ἅγιος τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπί ἕνα αἰώνα Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος: Ναί, εἶναι Ἅγιος αὐτός ὁ Πνευματικός, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραύνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματικόν Χριστιανόν».

Τελειώνοντας, ἀναφέρω ὅτι στοιχώντας στήν πίστη καί εὐλάβεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ πρός τό Λευιτικό αὐτό ζεῦγος, συναισθήματα πού νιώθω ὅτι ἐκφράζουν ἱκανό ἀριθμό τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος, «γονατίζουμε μπροστά στίς ἱερές σκιές καί τῶν δύο, καί τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Εὔχομαι ἐκεῖ πού εἶναι, μέ τήν παρρησία, τήν ὁποία βεβαιότατα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά δέονται καί γιά μᾶς».

Ἐπίλογος.

Πανιερώτατε, Πατέρες καί ἀδελφοί!

Ὁ Θεός σέ ὅλες τίς ἐποχές ἔχει τούς ἀνθρώπους Του στόν κόσμο. Μάλιστα στήν δική μας ἐποχή τῆς ἀποστασίας, τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς σαρκολατρείας, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς νομοθετημένης κακίας, οἱ ἄνθρωποι, πού ὑπάρχουν καί ἀγωνίζονται, ἀγωνιοῦν καί προσεύχονται, ἁγιάζονται καί ἁγιάζουν, ἀποτελοῦν τούς Μάρτυρές Του μέσα στόν χρόνο καί τήν Ἱστορία, χωρίς σέ πολλές περιπτώσεις νά φαίνονται. Διότι στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Τέτοιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μαρτυρημένοι ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί οἱ μακάριοι π. Νικόλαος καί πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. 

Προς τόν Γέροντα Μάξιμο τόν Ἰβηρίτη, τόν Καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο, τόν Γέροντα Εὐθύμιο Καψάλα καί ὅλους, ὅσοι προσπαθοῦν νά συγκεντρώσουν καί νά διασώσουν τά στοιχεῖα, πού τούς ἀφοροῦν, καί τίς μαρτυρίες, πού ἐπιμαρτυροῦν τήν ἁγιότητά τους, ἁρμόζει κάθε τιμή «ὡς πρός ἐργαζομένους τό ἀγαθόν». Διότι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ ἁγιότητα εἶναι «μαρτυρουμένη» καί ὄχι ἐπιβαλλομένη.

Ὅλοι μας οἱ Ρωμιοί, Κύπριοι καί Ἑλλαδῖτες, ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό, πού δέν μᾶς ἄφησε μόνους καί ὀρφανούς ἀπό Πατέρες, ἀλλά καί στήν ἐποχή μας, ὅπως καί σέ ὅλες τίς ἐποχές, ἀνέδειξε καί ἀναδεικνύει ἀνθρώπους Του, ἱκανούς νά ἀναπτερώσουν τίς ἐλπίδες καί νά ἀναγεννήσουν τήν κλονιζόμενη πίστη.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ὑπομονή καί τήν κατανόησή σας».

Καί ἡμεῖς τά πνευματικά τέκνα, τοῦ ἁγίου πατρός Νικολάου Πέττα, κλίνοντας γόνυ εὐχαριστίας, ἀσμένως εὐγνωμονοῦμεν τήν Ὑμετέραν Πανιερότητα, Μητροπολῖτα Κυρηνείας, Ὑπέρτιμε καί Ἔξαρχε Λαπήθου καί Καραβᾶ κ. κ. Χρυσόστομε Κυκκῶτα, διά τήν τιμήν, ἥτινα λίαν εὐαρέστως ἀπετίσατε εἰς τόν ἐν τῇ συνειδήσει μας ἅγιον σημειοφορον πατέρα ἡμῶν Νικόλαον καί τήν ἀθληφόρον ὡσαύτως ἁγίαν Ἀνθήν.

Εὐχόμεθα μάλιστα ἐν προσευχῇ δή, ὅπως καί οἱ ἐνταῦθα ἐν Πατράσιν κρατοῦντες ἀναγνωρίσωσιν τήν ἁγιότητα τοῦ Πατρός, αἰτούμενοι συνάμα συγγνώμην, οἱ ζῶντες τουλάχιστον κληρικοί, οἱ συνεργήσαντες εἰς  τό μαρτύριον τοῦ ἁγίου ἀνδρός καί εἰς τήν πρόωρον ἔξοδον αὐτοῦ ἐκ τῶν προσκαίρων. Ἀποτελεῖ ἄλγος δι’ ἡμᾶς τό: Ἅπασα ἡ οἰκουμένη βοᾷ ὑπέρ της αὐτοῦ ἁγιότητος καί ἡμεῖς κωφεύομεν ἐν ἀδικίᾳ μένοντες! 

            Εὐσεβάστως. Ἐξ ὀνόματος τῶν πνευματικῶν τοῦ ἁγίου παίδων, π. Χαράλαμπος Ντελῆς Πανουτσακόπουλος, ἐφημέριος τοῦ χωρίου Φράγκα τῆς ἀθληφόρου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, καί μάλιστα κατόπιν προοράσεως τοῦ πνευματικοῦ μου Σημειοφόρου καί ἁγίου Νικόλαου πρό εἰκοσαετίας.

Επιστημονική Αγιολογική Ημερίδα στην Μητρόπολη Κυρηνείας

Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν, 22αν Νοεμβρίου, τὸ ἑσπέρας, ἔλαβεν χώραν εἰς τὸν ἐν Κοκκινοτριμιθιᾷ Μητροπολιτικὸν Ναὸν τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, Ἐπιστημονικὴ Ἁγιολογικὴ Ἡμερίδα διοργανωθεῖσα ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, ὑπὸ τὸν τίτλον «Σύγχρονες Μορφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑγιῆ πρότυπα προσφορᾶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν συνάνθρωπον».

Εἰς τὴν Ἡμερίδαν αὔτη προσκεκλημένοι ὁμιλητές κατέθεσαν ταὶς εἰσηγήσεις των, ἐνώπιον πυκνοῦ ἀκροατηρίου. Τὴν ἔναρξιν ἐκήρυξεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος. Τῆς α’ Συνεδρίας προήδρευσεν ὁ Ἐλλογιμώτατος κ. Μιχαήλ Τρίτος, Καθηγητής εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Ἀ.Π.Θ. καὶ εἰσηγήσεις ἐξεφώνησαν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως καὶ ἡ Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Μόνικα, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου καὶ Ἁγίου Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος. Ὁ π. Νεκτάριος Πέττας ἀνέπτυξε τὸ θέμα με τίτλο «Οἱ Ὁσιώτατοι Διονύσιος Κολλυβᾶς καὶ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος καὶ ἡ προσφορά τους στὴν σύγχρονη Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία» καὶ ἡ Γερόντισσα Μόνικα θέμα με τίτλο «Πατὴρ Νικόλαος καὶ Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικὸ παράδειγμα ἀφοσιώσεως στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκογένεια». 

Ἀκολούθως ἡ Ἡμερίδα ἐσυνεχίσθη με τὴν β΄ Συνεδρία, τῆς ὁποῖας προήδρευσεν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας. Κατ’ αὐτὴν εἰσηγήσεις κατέθεσαν ὁ Καθηγητὴς κ. Μιχαήλ Τρίτος με θέμα «Ἀντιστάσεις κατὰ τῶν ἐξισλαμισμῶν στὴν Ἀλβανία. Οἱ περιπτώσεις τῶν δύο Ἠπειρωτῶν Ὁσίων ἀνδρῶν Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Νεκταρίου Τέρπου» καὶ ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Τύχων Ἀνδρέου, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, μὲ θέμα «Πνευματικὲς ἐμπειρίες τοῦ Πατρὸς Φιλοθέου Ζερβάκου – θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις καὶ θεῖα γεγονότα στὴν ζωή του».

Μετὰ τὸ πέρας τῶν εἰσηγήσεων ἡκολούθησαν ἐρωτήσεις ἀπὸ τὸ κοινὸ καὶ συζήτησις ἐπὶ τῶν εἰσηγήσεων καὶ καταληκτήρια ἀποφώνηση ἀπὸ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κυρηνείας κ. Χρυσόστομο.

Επιστημονική Ημερίδα "Σύγχρονες μορφές της Ορθοδοξίας"

Πατήστε πάνω στην φωτογραφία για να διαβάσετε το πρόγραμμα της Ημερίδας.

Πρόσκληση Πανεπιστημίου Πατρών "Εορτασμός των τριών Ιεραρχών"

 Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015 ώρα 19:00

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα

Ημερίδα στα Τρόπαια Γορτυνίας: "Κοσμάς ο Αιτωλός και Χριστόφορος Παπουλάκος:οι εθνομάρτυρες και προστάτες της Ορθοδοξίας"

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ Κ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΑ ΤΡΟΠΑΙΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ: ΟΙ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ».

Α. Κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου κ. Ιερεμία στο τέλος της Θείας Λειτουργίας στον Ναό της Παναγίας Τροπαίων Γορτυνίας.

Αγαπητοί μου χριστιανοί,

Είναι ωραίο το θέαμα που παρουσιάζει ο ιερός Ναός της Παναγιάς στην ορεινή κωμόπολη των Τροπαίων την σημερινή Κυριακή, πρώτη Κυριακή του Λουκά. Εδώ τα χωριά μας τα ευλογημένα είναι ηρωικά και ιστορικά, πεφημισμένα για την παλαιά τους ιστορία. Στα νεώτερα χρόνια είναι εγκαταλελειμμένα και η κωμόπολις των Τροπαίων δεν έχει πολύ λαό για τούτο και τα εκκλησιάσματα των δύο ενοριών είναι πενιχρά, αλλά είναι ευλογημένο το θέαμα που παρουσιάζει η Παναγιά των Τροπαίων την σημερινή ημέρα γιατί βλέπω να παρευρίσκεται λαός ευσεβής.

Ήρθατε από μακριά κεκλημένοι, και εγώ κεκλημένος είμαι την σημερινή ημέρα διότι ο ευπαίδευτος και ευλαβής αρχιμανδρίτης πατήρ Νεκτάριος Πέττας ετοίμασε συμπόσιο πνευματικό αφιερωμένο σε δύο μεγάλες προσωπικότητες της πατρίδος μας, ιεραποστολικές προσωπικότητες.

Πρώτον τον ιερομάρτυρα και ισαπόστολο Κοσμά Αιτωλό που δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αν δεν είχαμε αυτόν, δεν θα είχαμε πατρίδα ελευθέρα διότι θεοφόρος πατήρ αυτός, τα είχε ενοποιημένα μέσα του και αναμίγνυε το περί Χριστού κήρυγμα με το της ελευθερώσεως της πατρίδος μας κήρυγμα και στο αγιασμένο ράσο του έρχονταν οι αγωνιστές και ορκίζονταν ότι θα χύσουν το αίμα τους για την ελευθεριά της πατρίδος. Εάν δεν είχαμε Κοσμά Αιτωλό δεν θα είχαμε κατήχηση, κατηχημένο λαό σήμερα, γιατί είναι γνωστό ότι το κήρυγμά του δεν ήταν χαρούμενα λόγια ή έτσι μία καλολογία αλλά ήταν κατηχητικό. Εκήρυττε για τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεώς μας ακόμα δε, ήταν και μαχητικό κήρυγμα γιατί αυτός έλεγε όταν τον ρωτούσαν, και το συγκεκριμένο είναι εγγεγραμμένο: «Ποιός είναι αιτία των κακών; Ο Πάπας τα φταίει. Αυτός είναι η αιτία των κακών! Για αυτό κατάρα στον Πάπα», ένα λόγο μαχητικό που Πατριαρχάδες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, θεολόγοι καθηγητάδες, δεν μπορούν όλοι μαζί να εκφέρουν. Αλλά εμείς εδώ που ήρθαμε, συγκεντρωθήκαμε σήμερα σαν παιδιά και εγγόνια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού λέμε τον λόγο Του «κατάρα στον Πάπα και στους διαδόχους του, κατάρα!» γιατί έτσι έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Και είναι πολύ σημαντικό αδελφοί μου χριστιανοί γιατί υπό Τουρκιά υπό σφάγα του τυράννου κρατήσαμε την πίστη και βγάλαμε ήρωες και μάρτυρες ενώ σήμερα η ελευθέρα πατρίδα προδίδωμεν την πίστη και μάλιστα η πίστη προδίδεται από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς!

Στα βήματα του Κοσμά ήρθε ένας άλλος όσιος πατήρ που είναι δικός μας και πρέπει να καυχώμεθα ιδιαίτερα για αυτόν. Τον έλεγαν Χριστοφόρο το όνομα, καλόγερος, τριμμένο το ράσο του ήταν. Εγεννήθη εδώ στα δικά μας μέρη στα Άρμπουνα Καλαβρύτων και αγάπησε ιδιαίτερα την Πελοπόννησο αλλά, μεταξύ μας που είμεθα, ώ Τροπαιάτες, όχι εσείς αλλά οι πατέρες σας, οι παππούδες σας, φάνηκαν ψυχροί στο κήρυγμα του Παπουλάκου και είναι ντροπή αυτό, διότι είναι γραμμένο στα βιβλία το συγκεκριμένο, γιατί η ιστορία δεν παραγράφεται, δεν μπορεί να σβηστεί.

Είναι γραμμένο στα βιβλία ότι τα Τρόπαια δεν ήκουσαν το κήρυγμα του Παπουλάκου, του οσίου Χριστοφόρου αλλά δια τούτο παρακαλώ πολύ, οι ιερείς, ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Ιωάννης Κούλης και εσείς άγιε αρχιμανδρίτα Νεκτάριε, να ονομάζετε συνεχώς και να κατηχείτε τον λαό υπέρ του Παπουλάκου για να ζυμωθεί μες στην ψυχή η προσωπικότητά του και ευγνωμόνως πλέον τα νέα Τρόπαια να φέρονται προς αυτόν. Επίσης, να αναρτηθεί εικόνα και στην μία κάτω την πρωτεύουσα ενορία και μία εδώ στην Παναγία, για να βλέπουν τα νέα τα παιδιά, που είναι τα νέα Τρόπαια, τον ιεροκήρυκα που περπάτησε εδώ, που περιόδευσε την πατρίδα μας. Ήταν και αυτός σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, να πω χριστιανοί μου –εκμεταλλεύομαι την ευλάβειά σας γιατί η ώρα έχει παρέλθει-.

Ξέρετε πότε έγινε η ζημιά στην πατρίδα μας; Αντί να πάρουμε τον Κολοκοτρώνη που τα βόλια είχαν κάνει κόσκινο το κορμί του και να τον κάνουμε Βασιλιά πήγαμε στην Δύση και φέραμε έναν ξενόφερτο, έναν αλλόπιστο, έναν Καθολικό τον Όθωνα και κάναμε Βασιλιά. Ήρθαν λοιπόν μαζί με τον Όθωνα όλοι οι Καθολικοί και τότε έγινε η πρώτη συμπροσευχή στην Μητρόπολη των Αθηνών στην Αγία Ειρήνη Αιόλου, και Αρχιερείς πολλοί, κτλ, υποδεχόμενοι τον Βασιλέα έκαναν συμπροσευχάς μετά των αλλοθρήσκων παραβαίνοντας το ιερό πηδάλιο, τους Κανόνας, όπως θα γράψουμε σε ένα εγγύς κυριακάτικο κήρυγμα που θα μνημονευτεί  ο δέκατος Κανών των Αγίων Αποστόλων που απαγορεύει συμπροσευχάς με αιρετικούς.

Επανέρχομαι και λέω λοιπόν, ενώ αυτή ήταν η κατάσταση της πατρίδος μας και ενώ όλοι προσκυνούσαν τον Καθολικό Βασιλέα Όθωνα, βρέθηκε ένας καλόγηρος αγράμματος, εδώ από την Πελοπόννησο, ο Παπουλάκος και είπε «Μας έφεραν ένα ψωριασμένο πρόβατο που θα ψωριάσει όλη την Ελλάδα!».  Ακούτε πως είπε τον Όθωνα τον Βασιλιά την ίδια στιγμή που Πατριαρχάδες, Αρχιεπίσκοποι κτλ προσκυνούσαν τον Όθωνα; Ο Παπουλάκος είπε «μας έφεραν ένα ψωριασμένο πρόβατο». Δεν είχε ο Χριστοφόρος τίποτα με τον άνθρωπο Όθωνα αλλά «ψωριασμένη» ήταν η πίστη του κατά το δόγμα το αιρετικό που ανήκε, που θα ψωριάσει την Ελλάδα. Όμως, οι άλλοι ρασοφόροι που προσκυνούσαν πέθαναν και σβήσανε, ωστόσο έζησε ο Παπουλάκος και σήμερα εδώ στα Τρόπαια,  την 28η Σεπτεμβρίου, προσκυνούμε και μνημονεύουμε το όνομά του και τον επικαλούμεθα να προσεύχεται υπέρ ημών.

Και οι δύο προσωπικότητες που θα τιμήσουμε σήμερα σε αυτό το συνέδριο ήταν μεγάλες. Πατέρα Νεκτάριε η κυρία καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου  είναι ομιλήτρια; Ναι.. είναι.. είναι; Πάτερ Νεκτάριε εσάς ερωτώ. Α, εντάξει είναι!  Γιατί αν δεν ήταν θα έφευγα γιατί την θεωρώ ορθόδοξο πέρα για πέρα!

Θα τα ακούσετε αγαπητοί μου χριστιανοί αυτά στο συνέδριο το οποίο θα επακολουθήσει. Παρακαλώ πολύ να μείνετε να συμμετέχετε. Τας ευχάς των πατέρων των τιμωμένων του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Οσίου Χριστοφόρου να έχετε και τας ευχάς των συνλειτουργών πατέρων. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας Πάρου, Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Πήχο.

Ηγούμενε, αξιώθηκα μία φορά μόνο να έρθω προσκυνητής στην Μονή σας, διότι ήτο τότε εκεί ο πατήρ Φιλόθεος Ζερβάκος και εκεί πήγαινε ο πατήρ Αυγουστίνος Καντιώτης. Πιστοί θα έχετε ακούσει τα όνοματά τους Ο πατήρ Αυγουστίνος τον πατέρα Ζερβάκο τον είχε εξομολογητή, ήτο πνευματικός του.

Να σας πω και ένα ανέκδοτο; Έτσι μου ήρθε τώρα.  Ένα που είπε ο πατέρας Φιλόθεος στον επίσκοπο Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο. Πήγε να εξομολογηθεί ο επίσκοπος και ο πατήρ Φιλόθεος της Λογγοβάρδας, ο προκάτοχός σας Ηγούμενε Χρυσόστομε, του λέει: «Πάτερ Αυγουστίνε, η Ορθοδοξία είναι ένα ποτήρι με γλυκό κρασί. Αυτό το ποτήρι –το λέει ο πνευματικός βλέπεις- το γλυκό κρασί που λέγεται Ορθοδοξία, πρέπει να το πίνουμε λίγο-λίγο να γλυκαινόμεθα. Εσύ πάτερ Αυγουστίνε, του δίνεις μιά στο ποτήρι, το πίνεις ολόκληρο και μεθάς».  

Ωραία δεν ήταν η εικόνα αυτή; Αυτός ήταν ο πατήρ Αυγουστίνος. Το ποτήρι το έπινε όλο και όπως ο ομηρικός Οδυσσέας έλεγε στα παλικάρια του «πιέστε κρασί, πολύ κρασί να ορμάτε με δύναμη στον εχθρό!», έτσι και ο πατήρ Αυγουστίνος το έπινε όλο μονομιάς. Ρουφούσε το κρασί την Ορθοδοξία με ορμή και με δύναμη και έπειτα μετέδιδε αυτήν την ορμή σε εμάς τα τέκνα του. 

Ευχαριστούμε λοιπόν τον πατέρα Χρυσόστομο, τον Ηγούμενο, τον διάδοχο του πατρός Φιλοθέου που ταξίδεψε από μακριά, από το νησί της Πάρου. Τον ευχαριστούμε πολύ εκ μέρους όλων των Τροπαίων και όλης της Μητροπόλεως και τον παρακαλώ πολύ να ακούσει, και το λέω ενώπιον των εικονισμάτων και ενώπιόν σας, ενώπιον του λαού, εσάς: στην ανθρώπινη και ταπεινή Μητρόπολη μας Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, να έρχεται αυθεντικά, αυταρχικά, με δικαιώματα να κατηχεί τον λαό και εμείς θα τον ακούμε έστω και αν τα λέει πατροαυγουστινιακά!

Να είστε ευλογημένοι.

Β. Εναρκτήριος λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ιερεμία στην Ημερίδα.

Κύριε Δήμαρχε και λοιποί τετιμημένοι  προσκεκλημένοι.

Ως Ποιμενάρχης του τόπου αυτού του ευλογημένου και ηρωικού εκφράζω εκ’ βάθους καρδίας μου την ευχαριστία  μου  για αυτό που γίνεται σήμερα στην πόλη των Τροπαίων και την ευχαριστία μου στον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη κύριο Νεκτάριο Πέττα, διότι αυτός υπήρξε η ψυχή της διοργανώσεως. Όμως, δεν θα έκανε τίποτα αυτός αν δεν ήταν η βοήθεια του κυρίου Δημάρχου και των άλλων λοιπών, όλων υμών των αρωγών.

Θα τιμήσουμε όπως είπα και στην προσλαλιά μου στη Θεία Λειτουργία, δυο μεγάλες μορφές του Ελληνικού Έθνους. Η μια μορφή έζησε πριν από την επανάσταση του 1821, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, στου οποίου το θερμουργό του κήρυγμα οφείλουμε την εξέγερση του Έθνους διότι όρκισε τα παλικάρια να αγωνιστούν και να θυσιαστούν για την ελευθερία της Πατρίδος, την οποίαν ελευθερία την έλεγε «ποθούμενο». Πότε θα έρθει το «ποθούμενο;» ρώταγαν τον Άγιο Κοσμά. «Θα έρθει το ποθούμενο; Άραγε θα έρθει η μέρα;».  «Θα έρθει η μέρα, ευλογημένοι» έλεγε και τόνωνε με το θερμουργό του κήρυγμα την ψυχή των σκλαβωμένων. Η άλλη μορφή του Παπουλάκου είναι μετά την επανάσταση αλλά, συγνώμη κυρία καθηγήτρια Μαντουβάλου να πω, συγνώμη κύριε Δήμαρχε Γιαννόπουλε, -πως μου έρχονται μερικά πράγματα, ένα, ένα, περίεργο νόημα μου ήρθε να πω-, ότι όταν είμεθα σκλαβωμένοι στον Τούρκο τύραννο κρατήσαμε την πίστη, την ζημιά την πάθαμε όταν ελευθερωθήκαμε. Ανοίξαμε τα σύνορα και αντί να πάρουμε τον Κολοκοτρώνη και να τον κάνουμε Βασιλιά, που πίστευε Χριστό και Πατρίδα, φέραμε έναν ξένο που δεν ήξερε, δεκαπέντε ετών στην ηλικία, δεν ήξερε  τίποτε από Ελλάδα, να κυβερνήσει τούτο τον τόπο. Λοιπόν, θόλωσε η ατμόσφαιρα, με εννοήσατε τι είπα, στην Τουρκιά είχαμε καθαρά Ορθόδοξη Ελληνική ατμόσφαιρα, όταν ελευθερωθήκαμε πάθαμε την ζημιά και θόλωσε η ατμόσφαιρα. Καταργήθηκαν τα σύνορα, ήρθαν άλλα ήθη και έθιμα εδώ. Τότε χρειάζονταν μορφές αφύπνισης και αντίστασης σε αυτά.  Θα περιμέναμε τοιαύτη μορφή να ήταν ο Πατριάρχης, να ήταν ο Αρχιεπίσκοπος, να ήταν οι Επίσκοποι, να ήταν οι παππάδες αλλά αυτοί ακολούθησαν μια προδομένη γραμμή. Όμως βρέθηκε από εδώ, από την  Πελοπόννησο, ένας καλογεράκος ο Παπουλάκος που πήρε ένα μπαστούνι και ένα σακούλι και  περιόδευε τα χωριά, τα Τρόπαια τα όργωσε, με τα πόδια του. Εγώ δεν κάνω  κανέναν κόπο κύριε Δήμαρχε, εκδρομή κάνω, με το αυτοκίνητό μου πάω εκδρομή  στα Τρόπαια, δεν είναι κούραση,  αυτός όμως, με τα πόδια του.

Αυτό το ρέμα των Λαγκαδίων, διαβάστε παρακαλώ το βιβλίο του Κωστή Μπασιά χριστιανοί μου, καλύτερο από το οποίο δεν μπορούσε να γραφεί, εκεί που αντάμωσε την Αρετή, το λέω καλά π. Νεκτάριε; Την Αρετή που την κυνηγούσαν τα αδέρφια της γιατί παραπλανήθηκε η κοπέλα, έμεινε έγκυος και δεν το έριξε όπως κάνουν οι σημερινές κοπέλες οι «μορφωμένες», αλλά το έφερε εις πέρας. Πήρε το παιδί και κυνηγημένη από τον αδελφό της Σαράντη, πήγε στο ρέμα  των Λαγκαδίων, εδώ πιο πέρα. Ήταν κρύο και παγωνιά και ο Παπουλάκος λέει: «Από πού να πάω;»  Έτσι η Χάρις του Θεού τον έφερε στο ρέμα. Πού πας άνθρωπε;  δεν υπάρχει δημόσιος δρόμος. Ακολούθησε το ρέμα, τον έσπρωξε εκεί ο Θεός να πάει, και άκουσε τα αγκομαχητά «ωωω»! Βογγητό την νύχτα εκεί στην παγωνιά. Ήτανε η Αρετή η οποία θα αυτοκτονούσε, θα έσφαζε το παιδί πρώτα και θα αυτοκτονούσε η ίδια μετά.

Η Χάρις του Θεού οδήγησε έναν καλόγερο, τον Παπουλάκο, Χριστοφόρο τον έλεγαν, αλλά τον παπά να τον λέτε «Παπούλη». Πόσο χαίρομαι και εμένα όταν δεν με λένε «Σεβασμιώτατε»!  Τι πάει να πει «Σεβασμιώτατε»; Σεβασμιώτατοι είστε όλοι σας, κάθε άνθρωπος είναι σεβασμιώτατος. Από εκεί είναι από το Καλαβρυτινό χωριό Άρμπουνα, που τον επονόμασαν Παπουλάκο. Και ο λαός εδώ της Γορτυνίας του άλλαξε το όνομα από «Χριστοφόρος» σε «Παπουλάκος» και έμεινε με αυτό το όνομα στην ιστορία και στην λογοτεχνία. Λοιπόν, αυτός ήταν μετά την απελευθέρωση και οι σημερινοί «γραικύλοι καλαμαράδες» δεν τον τιμούν, τον διώκουν.

Με συγχωρείτε κύριε Δήμαρχε, να πω άλλη μια αλήθεια: οι σχολικές παλιοφυλλάδες των Γυμνασίων των παιδιών, τα ιστορικά εγχειρίδια δεν γράφουν τίποτε για τον Άγιο Κοσμά και για τον Άγιο Παπουλάκο, και όμως αυτοί προσέφεραν πολλά και στην παιδεία. Χαίρω πολύ γιατί στον τόπο αυτό στα Τρόπαια, έγινε η Επιστημονική Εκδήλωση όπως έγινε στην Μητρόπολη Σαντορίνης, αφού ο Παπουλάκος πέρασε και από εκεί ως εξόριστος.

Ο Παπουλάκος λοιπόν, είπε τον Όθωνα «ψωριασμένο πρόβατο που θα ψωριάσει όλη την Ελλάδα». Τον Βασιλιά να πεις ψωριασμένο πρόβατο; Τον άνθρωπο τον πέρασαν από δικαστήρια. Στο δικαστήριο των Αθηνών, φανταστείτε πήγε όλη η Πελοπόννησος στην δίκη. Ο Πρόεδρος εκεί τον ρώτησε: «Δικηγόρο, έχεις δικηγόρο; Ο Παπουλάκος σηκώθηκε και είπε: «Δικηγόρο  που θα με δικάσει και θα με αθωώσει την ημέρα της Κρίσεως διορίζω τον Κύριων ημών Ιησούν Χριστόν». Ταράχτηκε και σείστηκε το δικαστήριο, τέλος πάντων, καταδικάστηκε βέβαια και πήγε, πού πήγε παρακαλώ; Πού τον πήγαν εξόριστο  παρακαλώ;  Στην Θήρα και την Άνδρο.

            Να δείτε τι είμαστε εμείς οι Δεσποτάδες! Είχαν πανηγύρι στην Μονή Παναχράντου Άνδρου όπου τον είχαν εξόριστο και είχε πάει ο Δεσπότης. Να το ακούσετε κύριε Δήμαρχε αυτό!  Οι παπάδες έκαναν τούμπες στο Δεσπότη. Βγαίνει και ο Παπουλάκος,  τον κοιτάει, ρε τον ήξερε!  Ήταν κατσικοκλέφτης από εδώ από τα Καλαβρυτοχώρια και τον έκαναν Δεσπότη, λεγόταν Μητροφάνης Οικονομίδης. Ο Παπουλάκος ήξερε το μικρό λαϊκό του όνομα, τον έλεγαν Μήτρο. Του λέγει ο Παπουλάκος: – είπαμε οι παπάδες τούμπες, καμπάνες-, «ρε Μήτρο και εσύ έγινες Δεσπότης; Πρόκοψε η εκκλησία»!  Και να σας πω παρακαλώ, στην εκκλησία μπήκαν Μήτρηδες, Μήτρηδες… μπήκαν στην εκκλησία!

Ο Δεσπότης  όπως ήταν, αντί να του πει κάτι, γυρίζει την μπαστούνα ανάποδα, μπάμ του δίνει μια! Τον σκότωσε τον άνθρωπο, πέθανε από αυτό, όπως διασώζει το γεγονός ο Ν. Σαρίπολος. Του σακάτεψε την σπονδυλική στήλη ο Μήτρος. Εδώ, αντί την μαγκούρα να την έχουμε για άθεους, για απίστους, για αιρετικούς, τη ρίξαμε εναντίον του Παπουλάκου. Από πού, από πού πέθανες Παπουλάκο Άγιε; Από Δεσπότη πέθανα.

Αυτούς τους τιμάμε εμείς σήμερα. Αν ο Δεσπότης τον χτύπησε, εμείς θα τον τιμήσουμε και τον έχουμε σε εικόνες εδώ στην Γορτυνία. Να ζήσουν τα Τρόπαια και η Γορτυνία και ανακηρύσσουμε τον Δήμαρχο ισόβια Δήμαρχο, όπως συμφωνούν και οι παραβρισκόμενοι, κατά τα ισόβια δεσμά που λέμε.

Να είστε ευλογημένοι! 

Γ. Ομιλία λήξεως της Ημερίδας υπό του Σεβασμιωτάτου κ. Ιερεμία.

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τους ομιλητές.

            Κύριε Δωρίτη διέγνωσα την καλή σας ψυχή και τα ωραία φρονήματα από το λογίδιο που εκφωνήσατε και έτσι μου ήρθε να  παρακαλέσω το εξής:  με την βοήθεια του κυρίου Δημάρχου Γορτυνίας Γιαννόπουλου, ο οποίος είναι πολύ ενεργητικός και επιταχύνει τα πράγματα, έχουμε λοιπόν επιτάχυνση και εντός  ολίγου, σε ένα μήνα περίπου, λαμβάνω άδεια στα χέρια για να αναγείρω Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄, ο οποίος γεννήθηκε και ανατράφηκε στα μέρη μας. Δεν υπάρχει Ναός προς τιμή του σε όλη την Ελλάδα πουθενά. Σκεφτείτε η πατρίδα του η Δημητσάνα δεν έχει Ναό. Λοιπόν, ευχαριστώ δημοσίως πάρα πολύ εκ’ μέρους όλων των παρευρισκομένων, τον κύριο Δήμαρχο γιατί τον παρακάλεσα και  τον ευχαριστώ γιατί έτεινε ευήκοος στην παράκληση μου και  επιτάχυνε τα πράγματα για να δοθεί η άδεια της ανέγερσης του Ναού. Επειδή αρχίζω να αναγείρω ναό του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ θέλω τη βοήθειά σας κ. Δωρίτη. Παρακαλώ πάρα πολύ, το λέγω ενώπιον όλων, είναι έτοιμα τα σχέδια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην γενέτειρά του, ετοιμάζεται και του Παπουλάκου στην γενέτειρά του, τώρα σας παρακαλώ, θέλω τη βοήθεια σας για την ανέγερση του Ναού του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄ στην γενέτειρά του.

Αυτό το αναμνηστικό και τιμητικό δώρο είναι για τον κύριο Δωρίτη, η ιστορική δαγκεροτυπία από το Μουσείο των Αρμπούνων με την μορφή του Παπουλάκου. Ελάτε κύριε Δήμαρχε να προσφέρω, να προσφέρουμε μαζί στον μεγάλο ρωμιό κύριο Άρη, παρακαλώ ελάτε και εσείς να την προσφέρουμε, εκπροσωπείτε το λαό εσείς. Κύριε, κ. Άρη Δωρίτη σας προσφέρουμε την σπάνια αυτή εικόνα του Αγίου Χριστοφόρου Παπουλάκου. Με συγκίνησε ιδιαίτερα που είπατε ο δικός σας εαυτός είναι «Παπουλακιστή». Είμαι και εγώ στο ίδιο «κόμμα», χριστιανοί μου δεν είναι κόμμα κοσμικό, είναι της εκκλησίας, είναι από το σώμα του Χριστού. Χαίρομαι να είμαι συναγωνιστής σας κ. Δωρίτη. Από μικρά ηλικία, δεκατεσσάρων ετών, μελετούσα το έργο του Αγίου Κοσμά, καθώς και του Παπουλάκου από το έργο του Κωστή Μπαστιά. Και όταν έγινα φοιτητής πήγα σε νέο Παπουλάκο, στον Πάτερ Αυγουστίνο Καντιώτη, θα έχετε ακούσει. Τον επικαλούμαι στην προσευχή μου και προσπαθώ να μιμούμαι το βίο του και το κήρυγμα του. Να μας ευλογεί όλους. Ο κύριος Δήμαρχος μου λέει «μη φωνάζεις και τόσο πολύ»!, αλλά ο π. Αυγουστίνος το ίδιο έκανε.

Δικαιωματικά λαμβάνετε την εικόνα αυτή διότι είναι φωτογραφία τύπου δαγκεροτυπίας του Χριστοφόρου, του οσίου Παπουλάκου που έδρασε κυρίως στη περιοχή μας, στην Γορτυνία και να την έχετε σαν προστάτη σας. Εδώ έχουμε ένα θαυματουργό απεικόνισμα με αχειροποίητο Σταυρό σε κορμό πεύκου. Είχαμε στην Πάτρα έναν Γορτύνιο Πατέρα, τον Πατέρα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, καταγόμενο από την Νυμφασία. Το κήρυγμά του έσειε την πόλη των Πατρών, ήταν μαθητής του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός επειδή αγαπούσε ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, έκανε κατασκήνωση και φύτεψε δένδρα. Σε ένα δένδρο από αυτά λοιπόν, που το φύτεψε με τα χέρια του, όπου το κόψεις βγάζει αυτή την εικόνα. Υπάρχει αυτός ο κορμός από το πεύκο λοιπόν και εδώ έχει σχηματιστεί θαυματουργικά αχειροποίητος Σταυρός, πέστα Άγιε Αρχιμανδρίτα Νεκτάριε που τα ξέρετε!

Άγιε καθηγούμενε Λογγοβάρδας π. Χρυσόστομε, ευχαριστούμε πάρα πολύ για την θυσία που κάνετε, γιατί η Γορτυνία είναι δική σας και παρακαλούμε αυτό να γίνει απαρχή πολλών άλλων επισκέψεων.

Να είστε ευλογημένοι! 

Μητροπολίτης Ιερεμίας                                                        28 Σεπτεμβρίου 2014