Δείτε την ταινία το "Δείπνο του βοσκού"

Η ταινία βασίζεται σε μία παλαιά ιστορία του Γεροντικού. 

Όμως ο σεναριογράφος έδωσε μία δική του ματιά στην ιστορία και την εξέλιξε ώστε να την διαμορφώσει στα πλαίσια της δημιουργίας της ταινίας του.

Πατήστε πάνω στο link  ώστε να την παρακολουθήσετε στο youtube.

 

Πόσοι άνθρωποι δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ και παίρνουν φάρμακα για να ... κατορθώσουν να κοιμηθούν; Μία από τις αιτίες είναι η παρακάτω.

Η συχγώρεση

Κάποιος   δυσκολευόταν  πολύ   να     συγχωρήσει  το  κακό  που   του   έκαμαν. Ο  πνευματικός   του,  παρά   τις  προσπάθειές  του,   δεν  μπορούσε  να   τον  πείσει. Μια  μέρα   εκεί  που   κουβέντιαζαν   του    πρότεινε  ο  ιερέας  να  πουν  μαζί   το  πάτερ   ημών. Όταν   έφθασαν    στο «και  άφες    ημίν  τα   οφειλήματα    ημών   ως  και    ημείς    αφίεμεν   τοις    οφειλέταις    ημών»   ο   εξομολογούμενος   σταμάτησε. Γιατί  δεν   συνεχίζεις;   Τον  ρώτησε  ο   ιερέας. Δεν  μπορώ  απάντησε  ο  άνθρωπος, μια  και  ήταν    στο   σημείο   που    ζητούσε    συγχώρηση   και   έδινε   την  βεβαίωση   ότι  και   αυτός   συγχωρεί   αυτούς  που   του   έφταιξαν.

Αυτό ήταν! Πήρε  πια   την   απόφαση   να    συγχωρήσει   εκείνους  που   τον  έβλαψαν, όπως  και  ο   ίδιος    ζητούσε   από   τον  Θεό   συγχώρηση   για   τα   αμαρτήματά   του.

(Παλιά    ιστορία    αρχιμ. Παύλου   Ντανά) 

Η εκπομπή "Το κουτί της Πανδώρας" 2011 σε μία συγκλονιστική έρευνα - "Η άρρωστη σχέση των γιατρών με την φαρμακοβιομηχανία".

 

Δείτε αυτό το βίντεο από την εκπομπή "Το κουτί της Πανδώρας" και αναρωτηθείτε για ποια χρονιά μιλάνε.

Όλα όσα ακούσετε δεν είναι άγνωστα σε όσους υπηρετούν στο σύστημα Υγείας. Ας τα μάθουμε κι εμείς που νιώθουμε σύμμαχο της υγείας μας τον γιατρό και τα φάρμακα.

Και αυτό το αναφέρουμε όχι γιατί οι γιατροί δεν έχουν σπουδαία αποστολή και γιατί τα φάρμακα τάχα δεν χρειάζονται. Βεβαίως οι γιατροί χρειάζονται και τα φάρμακα! Όμως τα συμφέροντα της Φαρμακοβιομηχανίας καταστρατηγούν την υψηλή αποστολή της Ιατρικής.

Φυσικά θα μάθετε από το βίντεο ότι πολλοί συνειδητοί συνάνθρωποί μας παραιτήθηκαν από σπουδαίες θέσεις για ευνόητους λόγους.

Θα δούμε και τον γνωστό μας κ. Ιωαννίδη, προ δεκαετίας σχεδόν, να μας λέει μεγάλες αλήθειες για το πώς δρουν αυτές οι Εταιρείες, που δηλητηριάζουν τον κόσμο σε παγκόσμιο επίπεδο, με συνέδρια μαϊμού και πληρωμένες "εκδρομές" για τον γιατρό που θα προωθεί το φάρμακο που θα του ζητήσουν.

Για όσους ακόμα δεν έχουν πειστεί για το συμβαίνει από τον Μάρτιο του 2020 παρακολουθείστε το παρακάτω βίντεο.

Μία συμβουλή: Εάν μπορείτε κατεβάστε το βίντεο και φυλάξτε το αρχείο. Προφανώς δεν θα μείνει για πολύ στο youtube.

Τέλειωσαν τα Χριστούγεννα για τους χλιαρούς Χριστιανούς! Τώρα αρχίζει μία ιδιάζουσα περίοδος για όσους αντέχουν. Διαβάστε την παρακάτω συγκλονιστική μαρτυρία και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. (Αληθινή Ιστορία)

 

Χριστούγεννα στο Λένινγκραντ 1979 - Χριστούγεννα στην Αθήνα 2020

Ο ανυπότακτος

Σπούδαζα μεταπτυχιακό μέ υποτροφία στο τότε Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), κατά τα έτη 1977-1980. Η ζωή εκεί κυλούσε με όλα τα συμπαρομαρτούντα του Σοβιετικού καθεστώτος.

Αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, περιορισμός κινήσεων, απαγόρευση κυκλοφορίας απ’  τις 11 μέχρι τις πρωϊνές ώρες και καθόλου τρόπους διασκέδασης από αυτόν που ξέραμε στην πατρίδα μας. Συναυλίες, εκδρομές, διαλέξεις, βιβλιοθήκες ήταν τα μοναδικά που γέμιζαν την μοναξιά μας.

Η φοιτητική μας εστία ήταν ένα σταλινικό κτίριο με πολλές φθορές, μύριζε κλεισούρα και μούχλα. Οι συγκάτοικοι μου ήταν δύο πολλοί καλά παιδιά, τυπικές φιγούρες του τόπου, ως προς το ύψος, το χρώμα, τη σοβαρότητα και τη νοοτροπία.

Βέβαια τα βήματα και τα λόγια μου ήταν πολλοί μετρημένα και προσεκτικά καθότι τα «καλά παιδιά του συστήματος»  ήταν οι κατάσκοποι, καταδότες, συνωμότες. Επίσης πολύν δύσκολο είναι να μιλάς με ανθρώπους άλλης νοοτροπίας, χαρακτήρα, εμπειριών.

Όμως άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Έπρεπε υποχρεωτικά να συζήσω, να συνεργαστώ και να καταβάλω κάθε προσπάθεια προσαρμογής και επιβιώσεως σε κάθε πρόκληση.

Ένα Σάββατο βράδυ, τέλη Νοεμβρίου, που έριχνε πυκνό χιόνι γυρίζοντας από μια συναυλία απ’ την εστία, πέρασα έξω από μια επιβλητική Εκκλησία και αποφάσισα να μπω μέσα περισσότερο από περιέργεια.

Μισοσκόταδο βασίλευε παντού. Πολλά κεριά έκαιγαν μπροστά από κάθε εικόνα, σκορπίζοντας μελιχρό φώς. Εντύπωση μεγάλη μου έκανε ότι η Εκκλησία δεν είχε καθίσματα, όπως στην πατρίδα μου.

Όπως επίσης ότι και όλες οι γυναίκες φορούσαν στο κεφάλι μαντήλια και όλο το εκκλησίασμα έκανε συχνά πυκνά βαθιές υποκλίσεις με πολύ σπάσιμο της μέσης.

Η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική και υποβλητική εν σχέσεις με τις δικές μας Εκκλησίες, αφού ήθελες δεν ήθελες όσο άσχετος κι αν ήσουνα έμπαινες σε μυστικιστική διάθεση.

Πήγα πίσω από μια κολώνα, άκουγα, κοίταγα εντυπωσιασμένος, ώσπου βλέπω κάποια στιγμή έναν από τους συγκατοίκους μου, τον πιο σοβαρό και αμίλητο ντυμένο στα χρυσοκίτρινα να κρατά λαμπάδα.

Μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ήταν τόσο κοντά στο Θεό και ταυτοχρόνως ήταν τόσο υπεύθυνος που δεν έδινε καμία υποψία γι’  αυτό που ήταν για τους γνωστούς λόγους...

Ξαφνιάστηκε στο τέλος που με είδε, συνοφρυώθηκε  και με παρεκάλεσε σχεδόν γονατιστός να μην πω τίποτα για αυτή τη συνάντηση, διότι απ’  ευθείας, αν εγίνετο γνωστή η σχέση του με το Θεό και την Εκκλησία, θα γινόταν εχθρός του κόμματος και του λαού, θα έχανε την υποτροφία, θα εδιώκετο από το πανεπιστήμιο και δεν θα είχε καμία ελπίδα για το μέλλον...

Με αφορμή αυτό γίναμε από τότε και μέχρι σήμερα αχώριστοι φίλοι, έστω κι αν μάς χωρίζουν μεγάλες αποστάσεις.

Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Μια μέρα που έλειπε ο συγκάτοικος από το δωμάτιο, μου λέει πολύ χαμηλόφωνα ο φίλος, σχεδόν ψιθυριστά, διότι υπήρχε ο φόβος των μυστικών μικροφώνων, «θέλεις να γιορτάσεις αλλιώτικα Χριστούγεννα απ’  αυτά που ξέρεις;».

Αυθόρμητα του απάντησα ναι, εξηγώντας του ότι δεν έχω και πολλές σχέσεις με την Εκκλησία. «Πρόσεξε» μου είπε, «δεν θα είναι άνετο, αλλά εκτός αυτού υπάρχει και κίνδυνος να μας συλλάβει η KGB.

Τρόμαξα, αλλά είχα πολλή εμπιστοσύνη στο φίλο μου Ιβάν Και αφετέρου εγώ εκείνο που είχα να πάθω ήταν να μου ακυρώσουν την υποτροφία και να απελαθώ από τη χώρα  ενώ αυτός είχε πολύ χειρότερες επιπτώσεις  και αποκλεισμούς από τη δημόσια ζωή από την ανέλιξή του στην κρατική μηχανή, πληρώνοντας ακριβά την επιλογή της πίστεως του εις τον Χριστόν.

Δεν άλλαξα γνώμη  του είπα εντάξει,  πρόσεξε τσιμουδιά σε κανέναν και θα σου πω εγώ. 

Μετά από μερικές μέρες παραμονή των Χριστουγέννων μεσημέρι μου λέει  αυτή τη φορά ξαπλωμένος στο πάτωμα  για να μην ακούγεται από τα αόρατα μικρόφωνα το βράδυ γύρω στις 8:00  θα βγεις περίπατο προς τη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι.

Θα περπατάς αμέριμνος προς τα αριστερά της Λαύρας,  απομακρυνόμενος από αυτή και θα σε συναντήσω εκεί. Θα έχεις μπότες, ζεστά ρούχα, βαρύ παλτό  και το γούνινο  καπέλο.

Προβληματίστηκα, φόβος με έπιασε, αλλά το διαφορετικό έστω κι αν έχει κινδύνους,  με ωθούσε να το ζήσω. Πράγματι, ξεκίνησα κουκουλωμένος καθότι το θερμόμετρο έδειχνε 20 βαθμούς  υπό το μηδέν.

Περπατούσα μέσα στο τσουχτερό κρύο, Σύμφωνα με τις οδηγίες του φίλου, έφτασα κοντά στη γέφυρα και στάθηκα προβληματισμένος που πάω μέσα στο άγνωστο και τι με περιμένει. 

Συνέχισα να περπατώ  και φθάνοντας στη μέση της γέφυρας, έρχεται ένα αυτοκίνητο, σταματάει δίπλα μου και βλέπω ότι μέσα ήταν ο φίλος μου ο Ιβάν. Γρήγορα μέσα μου λέγει.

Μπήκα μέσα και το αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα. Εκεί ήταν ακόμη δύο, εκτός του φίλου, ο οδηγός και ένας σεβαστός κύριος με γαλλικό μούσι και γούνινο καπέλο.

Το αυτοκίνητο έτρεχε, περάσαμε δυο-τρεις γέφυρες, στρίβοντας δεξιά και αριστερά και μετά κατευθυνθήκαμε δυτικά όπου σε δύο ώρες φτάσαμε σε ένα πυκνό δάσος. Προχωρήσαμε μέσα αρκετά.

Σταματήσαμε σε ένα μέρος και συνεχίσαμε για λίγο με τα πόδια. Το κρύο τσουχτερό 32 βαθμούς κελσίου υπό το μηδέν. Παγωνιά φοβερή,  χιόνι σχεδόν μέχρι το γόνατο. Στο δρόμο συναντούσαμε κι άλλους ανθρώπους όλων των ηλικιών, ντυμένους με βαρύ γούνινο παλτό,  μπότες, γάντια, κασκόλ, γούνινα καπέλα.  

Ερχόταν από διάφορα μέρη του δάσους. Σίγουρα δεν θα γλιτώσω από τα κρυοπαγήματα, σκέφτηκα. Ο Ιβάν δίπλα μού έδινε θάρρος. Αυτά για αυτούς ήταν γνωστά και για αυτό θα αντιμετώπιζαν πολύ άνετα.

Εγώ πρώτη φορά στη ζωή μου περπατούσα και ζούσα σε τέτοιες θερμοκρασίες.

Επιτέλους μετά από μία ώρα περίπου περπάτημα φτάσαμε σε ένα ξέφωτο κι εκεί τα έδωσα όλα. Πού βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι μέσα στο πουθενά  και σε τέτοιες θερμοκρασίες,  φαινόταν από το ντύσιμο και τις κινήσεις  όχι απλοί άνθρωποι. ρωτάω το φίλο μου ποιοι είναι αυτοί; Μου απαντά με πολλή άνεση. 

“Κρυφά μέλη της εκκλησίας”.  Δηλαδή, ρωτάω;  Στελέχη του κόμματος, στρατιωτικοί, επιστήμονες, γιατροί, καθηγητές κλπ. Και τι θέλουν εδώ; Μα τι άλλο; Να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα μού είπε, και έφυγε για να βοηθήσει στην ετοιμασία για την ακολουθία της εορτής. 

Ένα τραπέζι συναρμολογούμενο στο κέντρο, άλλο πιο μικρό παραδίπλα, τα Δισκοπότηρα και γενικά ό,τι χρειαζόταν για να γίνει η Θεία Λειτουργία. Είχα μείνει αποσβολωμένος και άφωνος.

Θα είμαστε περίπου 300 άνθρωποι μέσα σε ένα απέραντο δάσος, πατώντας σε μισό μέτρο παγωμένο χιόνι, με φοβερό κρύο, όρθιοι χωρίς καμία ανθρώπινη παρηγοριά. Κανείς όμως δεν δυσανασχετούσε, ούτε έδειχνε απογοητευμένος.

Όλοι είχαν χαρά, υπομονή και καρτερία. Ο κύριος που ήταν μαζί μας στο αμάξι με το γούνινο καπέλο, ήταν τελικά ο ιερέας και ο οδηγός ο διάκονος, που θα έκαναν μαζί τη Λειτουργία των Χριστουγέννων.

Άρχισε ο Όρθρος, μια θαυμάσια χορωδία σχηματίστηκε και όλα έγιναν όπως αρμόζει στη  μεγάλη ημέρα της χριστιανοσύνης, χωρίς βιασύνη και με μεγάλη λεπτομέρεια.

Τέσσερις ώρες κράτησε όλη αυτή η ανεπανάληπτη λατρεία, μέσα σε τόσο σκληρές καιρικές συνθήκες. “Τιέλο Χριστόβα Πριμίτε ιστότσνινα μπεσμερτναγκοβκουσίτε”. (Σώμα Χριστού μεταλάβατε, πηγής αθανάτου γεύσασθε). 

Όλοι προσέρχονται, όλοι κοινωνούν, όλοι πλησιάζουν. Βλέπεις τη λαχτάρα στα πρόσωπά τους, τη συντριβή και τη συναίσθηση, τν κατάνυξη, την πίστη, το φόβο του Θεού. Πρόσωπα γενναία, σκλαβωμένα αλλά ελεύθερα, είναι η ζωντανή Εκκλησία. Στιγμές για μένα ιερές, ανεπανάληπτες, συγκινητικές. 

Ποιος το περίμενε ότι σε “δημοκρατικό” καθεστώς, μετά από σαράντα χρόνια θα ξαναζούσα λίγο διαφορετικά, αλλά κατ’  ουσίαν την ίδια κατάσταση, με κλειστές Εκκλησίες το Πάσχα και τα Χριστούγεννα: Και πού αυτό; Στην Ελλάδα.

Μια παρέα λοιπόν αρκετά μεγάλη αποφασίσαμε μετά από δική μου παρότρυνση και έχοντας υπόψη μου τα παραπάνω να εορτάσουμε τις γιορτές αυτές, όχι καθήμενοι στα σπίτια σύμφωνα με τις κυβερνητικές επιταγές και την επιβολή των προστίμων, αλλά λατρεύοντας τον Θεό στο χώρο του Ναού.

Απορούσαμε στις συζητήσεις μας πώς οι διοικούντες την Εκκλησία μάς παρότρυναν να μείνουμε στο σπίτι μας, υποβιβάζοντας τη λατρεία σε ατομική προσευχή, υιοθετώντας τρόπους προτεσταντικούς.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 2020 (!!!) αποφασίσαμε, όπως και το Πάσχα να γιορτάσουμε τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Εκκλησία. Το εξωκκλήσι στο βουνό, πέριξ της Αττικής, μάς ήταν γνωστό από το Πάσχα.

Ο ιερέας έτοιμος και έτσι μέσα σε πολύ φυσικά ελαφρότερες συνθήκες από εκείνες του Λένινγκραντ, αλλά μέσα σε κρύο όμως, αφού οι περισσότεροι είμαστε έξω από το εξωκκλήσι στο βουνό μέχρι τις 2 τα μεσάνυχτα, όπου τελείωσε η Θεία Λειτουργία και γίναμε μέτοχοι του μαργαρίτη της ζωής.

Η πίστη και η αγάπη στο Θεό δεν τιθασεύεται. Και τις δύο φορές διαπιστώσαμε ότι στα βουνά της Αττικής πέριξ των Αθηνών, υπήρχαν κι άλλες ομάδες χριστιανών όπου εόρταζαν κι αυτοί την μεγάλη εορτή, κατά παρόμοιο τρόπο.

“Χριστός ετέχθη”, αναφώνησε ο λειτουργός στο τέλος της Θείας Λειτουργίας σε εκείνο το μικρό εξωκκλήσι μέσα στο πουθενά ,που έγινε νέα Βηθλεέμ για τους στενόμυαλους, τους συνομωσιολόγους, που ήθελαν να εορτάσουν τα Χριστούγεννα με συμμετοχή στο μυστήριον που αρχίζει με τη Γέννηση και τελειώνει με την Ανάληψη του Χριστού.

Για μένα, έστω και με πολύ ομαλότερες συνθήκες ήταν ένα βίωμα και μια εμπειρία, μετά 40 χρόνια που αναζωπύρωσε μέσα μου την εμπειρία στο δάσος, στις πολικές θερμοκρασίες και τα χιόνια του Λένιγκραντ. 

Άραγε για τους Μητροπολίτες εκείνους οι οποίοι χλεύασαν, επιτίμησαν και κατέκρινα τις κρυφές Θείες Λειτουργίες, τη Θεία Μετάληψη, τους τελούντας και συμμετέχοντας σ’  αυτές, είμαστε τα απείθαρχα τέκνα της Εκκλησίας, οι ανυπάκουοι και θεληματάρηδες, οι εγωκεντρικοί και οι ετσιθελικοί;

Αν είμαστε, ζητάμε τη συγγνώμη τους. Αν δεν είμαστε, την ευχή τους να χουμε.

Πάντως με την ευχή τους, ή χωρίς αυτήν δεν υβρίσαμε, δεν κατακρίναμε, δεν χλευάσαμε, δεν απορρίψαμε, αλλά φροντίσαμε αθόρυβα και μυστικά, έχοντας μάλιστα και προγενέστερη εμπειρία να φάμε την ημέρα της γέννας του Χριστού τη Σάρκα Του, για να μείνουμε μαζί του, κι Αυτός εάν βρει τόπο στη φάτνη της καρδιάς μας να μείνει μαζί μας.

Ευλογείτε. 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ.

Τι περιπέτειες! - Αληθινή ιστορία

 

Είχαν   τέσσερα  παιδιά  ο Αντώνης  και  η  Λούλα, εργάτης  ο  πατέρας  και  καθαρίστρια  η  μάνα  και  ήρθε  η  ώρα  η  μητέρα  αν  γεννήσει  το  πέμπτο. Στο  ίδιο  μαιευτήριο  μια  άλλη  γυναίκα  γέννησε  το  πρώτο  της  παιδί, όμως  δυστυχώς  γεννήθηκε  νεκρό  και  η  ίδια , λόγω  επιπλοκής  έπαθε  ζημιά έτσι  που  στο  μέλλον  να μην  μπορεί να  γίνει  μητέρα.

 

Τότε  πάνω  στον  αβάσταχτο  πόνο  της  πρότειναν  να  πάρει  ένα  άλλο, υπό τον  όρο   να μην  ξέρει  η  πραγματική μάνα  το  όνομα  της  οικογένειας  που  θα  έπαιρνε  το  παιδί. Η  Λούλα  πιέστηκε  και  τελικά  έδωσε  το  νεογέννητο  παιδί  που ήταν  κορίτσι,  και  κανείς  δεν  έμαθε  το  όνομα  της  νέας  οικογένειας  του παιδιού.

 

Η  Λούλα  έχασε μετά  από  μερικά  χρόνια σε  ένα  δυστύχημα  τον  άνδρα  της  και  το  ένα  κορίτσι,  η  άλλη  έγινε  μοναχή, το  αγόρι  έφυγε  για  τον  Καναδά, η  άλλη  παντρεύτηκε  σε  άλλη πόλη και  έμεινε  πια  μόνη  της  πλένοντας  και  ξενοδουλεύοντας  για  να  ζήσει. Μια  μέρα  πήγε  σε  μια  άλλη   συνοικία  και  χτύπησε  την  πόρτα  ενός  μεγάλου σπιτιού  και  άνοιξε  μια  κοπελίτσα  10  ετών. Η  Λούλα άρχισε  να  την  κοιτάζει  σαν  απολιθωμένη, αφού  το  κορίτσι  έμοιαζε  πολύ  στην  παλιά  κόρη  της, Παιδί μου  της  είπε  φώναξε  την  μητέρα  σου. Όταν  οι  δύο  γυναίκες  έμειναν  μόνες  η Λούλα  ρώτησε  την  άλλη  γυναίκα: Είναι  δικό  σας  το  παιδί; Γιατί  με  ρωτάτε; απάντησε  η  άλλη. Κυρία  μου  συνέχισε  η  Λούλα  είμαι  μόνη  και έρημη,  πάρτε  με  σπίτι  σας  σαν  σκλάβα  μόνο  να  βλέπω  την  Φωτούλα  μου  και  δεν  θα  της  πω  ποτέ  τίποτα. Η καλή  γυναίκα  δέχθηκε  σε  συνεννόηση  με  τον  άντρα  της  την  Λούλα  στο  σπίτι  και  από  τότε  οι  δύο  γυναίκες  η  θεία  Λούλα (έτσι  φωνάζει  η  μικρή  την  πραγματική  της  μάνα)χαίρονται  τον  μικρό  τους άγγελο  που  δεν θα  μάθει  ίσως ποτέ  την   τραγική  αλήθεια.

 

(Γ. Παυλίδου:  «χαμόγελο και  δάκρυ» σ.211-212)

Bill Gates Ποιος είναι; Πόσο επηρρεάζει την καθημερινότητά μας; Θα εκπλαγείτε! (αρνητικά)

Δεν έχει γνώσεις ιατρικής αλλά διευθύνει σε παγκόσμιο επίπεδο την υγεία όλων μας. 

Γιατί; Ποιους χρηματοδοτεί; 

Είναι το πρόσωπο πίσω από τις ΜΚΟ, πίσω από τον ΠΟΥ, πίσω από τον έλεγχο κρατών.

Πόση δύναμη έχει;

Μιμείται τα κόλπα και τις τεχνικές επιβολής του Ροκφέλερ.

Το προφίλ του φιλάνθρωπου που χτίζει με τόση επιμέλεια είναι φαινόμενο των τελευταίων χρόνων.

Και είναι καλοπληρωμένο.

Δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβαιτε πολλά περισσότερα!!!

Δηλώνει ότι θα Κοινωνούσε στην Εκκλησία ακόμα κι αν ήταν πριν από αυτόν ένας λεπρός!!!

Ποιος τα λέει; Ποιος ομολογεί Χριστό ενώ κάνει το συμβόλαιό του με την HEAVEN;

Μία έκπληξη μας περίμενε ακούγοντας την παρακάτω συνέντευξη του Νίκου Οικονομόπουλου. Ακούστε τον μέχρι τέλος, αξίζει. 

Κάνει αυτό που θα έπρεπε να είχαν ομολογήσει πολλοί εκκλησιαστικοί... τύποι.

Τα λόγια του Χριστού δεν έχουν ψέμα. Με μια πιο απλή μεταφορά λέει ότι οι "Πόρνες και τελώνες θα προηγηθούν στην Βασιλεία των Ουρανών".

Πολλοί "καθώς πρέπει" χριστιανοί ούτε την "πόρτα" του Παραδείσου δεν θα δουν.

Διεθνούς φήμης σταρ που ομολόγησαν την Ορθόδοξη πίστη τους!

Τζόναθαν Τζάκσον, Κάρι Άντεργουντ, Τομ Χάνκς, Τζέιν Φόντα!, Τζένιφερ Άνιστον, Ντένζελ Ουάσιγκτον.

Μία αληθινή ιστορία που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι μεταδιδόμενες ασθένειες Δεν μεταδίδονται με την Θεία Κοινωνία!!!

Μόλις βγήκε από το Άγιο Βήμα, έπεσαν στην αγκαλιά του οι λεπροί με δάκρυα στα αυλακωμένα από την αρρώστια πρόσωπά τους, του φιλούσαν τα χέρια και κλαίγανε όλοι μαζί...

Έκπληκτος τώρα ο παπάς για την εκδήλωση αυτής της αγάπης τους, ρώτησε να μάθει τι είχαν πάθει.  
Τότε του είπαν το εξής: 
Αποτέλεσμα εικόνας για Ο παπά Χρύσανθος  ο παπάς των λεπρών
Ο προηγούμενος παπάς, φοβούμενος μην κολλήσει την αρρώστια, είχε ένα ξεχωριστό Άγιο Ποτήριο να κοινωνεί τους αρρώστους. Αυτό που κράταγε ο Χρύσανθος όταν βγήκε στην ωραία Πύλη, ήταν το Ποτήριο που κοινωνούσε μόνο ο παπάς! Όταν το είδαν στα χέρια του δεν έκαμαν βήμα, έχοντας στο νου τους πως γινόταν στον προηγούμενο παπά τους. Έπρεπε να κοινωνήσουν από άλλο Ποτήριο. Όταν λοιπόν τους "έπεισε" ο παπά-Χρύσανθος να μεταλάβουν, μπήκαν με τρόπο στο Ιερό να δουν τι θα κάνει την Θεία Κοινωνία. Βλέποντας τον να καταλύει από το ίδιο Άγιο Ποτήριο νιώσαν την Ανάσταση στην ψυχή τους. Για αυτούς εκείνη η μέρα, πρώτη βδομάδα της Σαρακοστής ήταν Πάσχα…!
Πέρασαν τα χρόνια. Ο παπά-Χρύσανθος έγινε ένα με τους λεπρούς. Ποτέ δεν «κόλλησε» την αρρώστια τους. Κόλλησε ο ίδιος στις πονεμένες καρδιές τους…

Νίκος Παπαγγελής Πρωταθλητής Ποδηλασίας ΑΜΕΑ - Δύναμη ψυχής από έναν 20χρονο

Δείτε το παρακάτω βίντεο

Επέζησε από άμβλωση! ας την ακούσουμε...

Φοβερή η μαρτυρία της Gianna Jessen, η οποία επέζησε ενώ η μητέρα της ήταν σε διαδικασία έκτρωσης ενώ ήταν 7,5 μηνών έγκυος. Ας δούμε το βίντεο.

Αυτός που ένιωθε αλλεργία με την δόξα του κόσμου.

Ο σοφός και ενάρετος αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, βραβεύθηκε (1964) από την Ακαδημία Αθηνών για το σπουδαίο του έργο στην Παλαιά Διαθήκη.

Όταν του έλεγαν «συγχαρητήρια!», τους απαντούσε: «Ρεζιλίκια, βρε...!». Ένιωθε αλλεργία για τη δόξα του κόσμου αυτού, γιατί εργαζόταν για τη δόξα του Χριστού.

Όταν τον ρωτούσαν, «γιατί δεν γίνεσαι Δεσπότης;», τους απαντούσε: «Η Ιερατική μου διακονία γεμίζει την ψυχή μου με χαρά. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να ψάχνω για χαρά. Να ζητήσω δόξα; Αν έχεις χαρά, τι να την κάνεις τη δόξα; Και αν δεν έχεις χαρά, τι να σου κάνει η δόξα;». Και πρόσθεσε: «Όποιος κυνηγάει τη δόξα, έχει λόξα...!».

Το αξίωμα του Δεσπότη συνοδεύεται με πρωτοκαθεδρίες, με δόξες, με τιμές και άλλα. Χωρίς αυτά, ποιος κενόδοξος θα το κυνηγούσε;

Δηλαδή, αν ο Δεσπότης λειτουργούσε ως απλός Ιερέας, χωρίς υποδοχές, καμπανοκρουσίες, προσκυνήματα, μίτρες, θρόνους, μανδύες, ράβδους κ.λ.π. ποιος (κενόδοξος) θα το λαχταρούσε;

Αν όλη η δραστηριότητα του Δεσπότη περιοριζόταν μέσα σ' ένα γραφείο, να συντάσσει ή να διαβάζει διάφορα έγγραφα, ποιος (κενόδοξος) θα έκανε τα πάντα, προκειμένου να αποκτήσει ένα τέτοιο «ανιαρό» αξίωμα;

Με άλλα λόγια, εκείνο που κάνει τον κενόδοξο να κυνηγά το συγκεκριμένο αξίωμα, δεν είναι τάχα ο πόθος του να εργασθεί για την Εκκλησία (αυτό το κάνει και χωρίς αξίωμα!), αλλά οι δόξες, οι τιμές κ.λ.π. που θα απολαμβάνει.

Όμως, με τέτοιο κίνητρο, κρίνεται ανάξιος για Ποιμενάρχης, και θα πρέπει να αποκλείεται, ώστε να πάει μπροστά η Εκκλησία. Αλλά, ποιος θα βρεθεί να τον αποκλείσει;

Ενθυμούμαι: Τη στιγμή που ο αοίδιμος Μελέτιος είχε εκλεγεί (26-2-1980) Μητροπολίτης Νικοπόλεως, εργαζόταν κανονικά στο Γραφεί του (Ι. Σύνοδο).

Ήρθαν, λοιπόν, στο Γραφείο του, και του ανήγγειλαν την εκλογή του. Δέχθηκε την είδηση με παγωμάρα...!

Αφού μου ήρθε ο λογισμός, πως αντί για συγχαρητήρια, καλύτερα να του έλεγαν «συλλυπητήρια!».

Έβλεπε το βαρύ σταυρό, που επωμίζεται ένας Μητροπολίτης, και όχι τις δόξες και τις τιμές! «Σας έτυχε μικρή Μητρόπολη», του είπε ένας παπάς.

«Μακάρι, να ήταν ακόμα πιο μικρή, για να μπορώ να τη διαποιμάνω πιο καλά», απάντησε ο αοίδιμος. «Τα αξιώματα έχουν ευθύνες», έλεγε και ξαναέλεγε.

Οι εκλέκτορες (Αρχιερείς) έχουν την ευθύνη εκλογής αξίων Αρχιερέων. Όμως, αυτό (εκλογή αξίων) δεν είναι και τόσο εύκολο.

Αν ρωτούσαμε τους φαρισαίους, «τι γνώμη έχετε για το Χριστό;», θα μας έλεγαν «μακρυά...!», χωρίς να το πιστεύουν, παρόλο αυτό το έλεγαν.

Αν ρωτούσαμε τους «κολλητούς» του Νέρωνα, «τι γνώμη έχετε για το Νέρωνα», θα μας έλεγαν «άγιος».

Ούτε και αυτοί το πίστευαν, όμως, το έλεγαν. Έτσι γίνεται παντού και πάντοτε! Ο καθένας κρίνει τον άλλο, ανάλογα με τα συμφέροντά του.

Ας ευχηθούμε, ο αρχηγός της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός να φωτίζει τους εκλέκτορες (Αρχιερείς), ώστε να εκλέγουν τους αξίους, ιδιαίτερα σ' αυτές τις δύσκολες ημέρες, ευφραίνοντας τον Εσταυρωμένο Ιησού. ΑΜΗΝ.

Το τρίχρονο αγοράκι που ήθελε να εξομολογηθεί...

Ήρθε ένα ζευγάρι να εξομολογηθεί, που είχε 2 παιδάκια. Το ένα ήταν τρίχρονο αγοράκι και ήθελε κι αυτό να εξομολογηθεί και αυτό φάνηκε αστείο. Το πήραμε, για εξομολόγηση και αστειευόμενοι του λέμε: «Κάνεις προσευχούλα;» Λέει «ναι». «Και τι λες;». Λέω στο Θεό «είσαι Άγιος!». Αυτή τη στιγμή στο παιδί αποκαλύφθηκε εν Αγίω Πνεύματι η αγιότητα του Θεού, που ξεπερνά τους επιστήμονες, που κάνουν διπλάσια τα κεφάλια τους από τη συσσώρευση γνώσεων. Αυτή η κουβέντα «είσαι Άγιος» ήταν ολόκληρη η θεία Λειτουργία. Ζωντανή και άμεση η σχέση του παιδιού με το Θεό, Ορθόδοξο, λειτουργημένο παιδί.

Το παιδί ξεφεύγει από τον εαυτό του και λειτουργεί ως λειτουργικό πνεύμα, ως άγγελος Θεού που λατρεύει το Θεό.

Ένας Δάσκαλος πραγματικός!!!

Στέργιος Παρίζας αναπληρωτής δάσκαλος από τη Νάουσα.

Ένας απίστευτος μονόλογος 16 λεπτών στον οποίο μίλησε για τον αγώνα του στο δημόσιο σχολείο και στην προσπάθειά του να δώσει το δικό του στίγμα…

Δείτε τα δύο παρακάτω βίντεο!

Το φανταστικό τραγούδι που ο Στέργιος έγραψε για τον μαθητή του τον Μιχάλη, δεν ήρθε απ' το πουθενά. Συχνά οι σχέσεις των δασκάλων με τους (φαινομενικά) λιγότερο τυχερούς μαθητές είναι στοργικές και συγκινητικές. 

 Αυτό που μου αρέσει στην περίπτωση αυτού του δασκάλου και αυτού του μαθητή στην Ρόδο, είναι πως η απόλαυση και η χαρά βιώνεται και απ' τις δύο πλευρές. 

Μια άλλη πλευρά του Θέμου Αναστασιάδη...

Ο Θέμος  Αναστασιάδης φοβόταν πολύ για την υγεία των αγαπημένων του προσώπων.

Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, στο περιοδικό «Crash», είχε πει πως κάποια στιγμή, όταν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο, στράφηκε στον Θεό. Χαρακτηριστικά, είχε πει:

«Τα ισοπέδωσα όλα. Ό,τι πίστευα.

Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα.

Ζήτησα να σωθεί το άτομο αυτό και να πάρει εμένα.

Ήταν και ένας παπάς εκεί, ο οποίος δεν με ήξερε, γιατί ήταν σε μια ελληνική εκκλησία πριν πολλά χρόνια στο εξωτερικό.

Μου λέει 'δεν έχω δει τόσο συντετριμμένο άνθρωπο'»

Είναι οι άγαμοι σε υψηλότερη θέση από τους παντρεμένους ιερείς στην κλίμακα αγάπης του Θεού;

Ξέρετε, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άγαμοι βρίσκονται υψηλότερα στην κλίμακα της αγάπης του Θεού.

Δίπλα μου ήταν ένα βιβλίο για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα, και σκεπτόμενος τον Άγιο έγγαμο, πάλι αυτός ο λογισμός πήρε θέση στη σκέψη μου, οπότε νιώθω ένα χαστούκι στο μάγουλο. Σηκώνω τα μάτια και τότε βλέπω τον Άγιο Σπυρίδωνα ζωντανό και θυμωμένο μπροστά μου, αυστηρά να με ρωτάει πώς και το πιστεύω αυτό; Ο ίδιος δεν ήταν έγγαμος, ο Απόστολος Ανδρέας δεν ήταν έγγαμος; Ο Απόστολος Πέτρος δεν ήταν έγγαμος;

Όταν συνήλθα από αυτή την ψυχρολουσία, άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα. Έφτασα στο σημείο που έλεγε ότι ο Άγιος πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς. Όταν κάποιοι κλέφτες πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα απὸ τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει και ο Άγιος, όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους, αλλὰ τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα. Και τελικά, αφού τους νουθέτησε νάναι καλοὶ άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους, χωρὶς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιὰ που θέλανε να κάνουνε.

"Αποκλείεται, δεν το πιστεύω", είπα. "Μα να τους χαρίσει και κριάρι, γιατί είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύκτα";

Άφησα το βιβλίο και ανέβηκα στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Εκεί μια σπουδαία μοναχή, η Βερονίκη,που για χρόνια είχε δουλέψει ως νοσοκόμα στην κλινική Αλεβιζάτου στην Ομόνοια, όπου εφημέριος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, μού πρότεινε να περπατήσουμε λίγο. Ήταν η εποχή που τα γύρω αμπέλια του μοναστηριού έγερναν γεμάτα ώριμα σταφύλια, έτοιμα για τρύγο.

“Σκύψε, Γεράσιμε, σκύψε, να μην αναστατώσουμε τους ανθρώπους", μου λέει.

Γυρίζω και βλέπω δύο χωρικούς να κλέβουν σταφύλια από το αμπέλι του μοναστηριού.

Η Βερονίκη δεν φώναξε, δεν πρόσβαλε, δεν έδιωξε τους κλέφτες, αλλά μου είπε να σκύψω να μην μας δουν και αναστατωθούν.

Από τη Βερονίκη μού ήρθε λοιπόν απάντηση πώς φέρονται οι άνθρωποι του Θεού. Πριν λήξει η μέρα, η αμφισβήτησή μου για ό,τι έπραξε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τους κλέφτες, διαλύθηκε.

διήγηση του μακαριστού π. Γεράσιμου Φωκά

Ένας απλοϊκός τσοπάνος που έφαγε μαζί με τον Εσταυρωμένο

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΤΣΟΠΑΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

...Αυτός ο τσοπάνος, που πήγε στον Παράδεισο, τον λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια και ζούσε µε την γυναίκα του απ' τον κόσµο µακρυά, µε τα ζωντανά του και δεν κατέβαινε στο χωριό, παρά µονάχα για να πουλήσει τα τυριά του και να ψουνίσει τα χρειαζούµενα, ξεκίνησε να λέει ο Προκόπης.

Μιαν ηµέρα το λοιπόν, όπου βρέθηκε στο χωριό για τις δουλειές του, πήγε να ανάψει ένα κερί στην εκκλησιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος και καλής ψυχής άνθρωπος. Εκεί µιλούσεν ο παπάς στους χωριανούς του και τους έλεγε το κήρυγµα για τον ίσιο δρόµο του Θεού, που πάει ολόισια στον Παράδεισο, αν δεν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει να τραβούµεν ίσια και να είµαστε συµπονετικοί για κάθε άνθρωπο, όταν έχει την ανάγκη µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρηδες και να ελεούµε, γιατί το ίδιο κάνει και ο Θεός και ελεεί τον κόσµον όλον για να ζει και να πορεύεται. Κι όποιον δει πως κάνει κι αυτός το ίδιο, τον συµπαθά πολύ και τον παίρνει στον Παράδεισο, όπου είναι η ζωή µεγαλείο ατελείωτο! Έτσι τα έλεγε ο παπάς κι έτσι πρέπει να είναι, κατά την γνώµην µου. Η Εκκλησία δεν λέγει ποτέ της ψέµατα και γιατί να τα πει, µαθές;

Όλοι ακούγαµε τον απλοϊκό τσοπάνο, που µιλούσε µε τον δικό του παραστατικό τρόπο και κάθε λίγο σκούπιζε τα µουστάκια του, άγνωστο γιατί, και δεν έδειχνε δυσκολία στο να εκφραστεί αυθόρµητα και να πει την πίστη του. Ο φίλος µου, που είχε ενθουσιαστεί, ρώτησε, συντοµεύοντας την µικρή παύση στην διήγηση του Προκόπη:

- Και µετά τι έγινε: Πώς πήγε στον Παράδεισο;

- 'Όταν γύρισε στο καλύβι του, το είπε στην γυναίκα του χαρούµενος αυτό το ευχάριστο µαντάτο και της είπε πως θα πάει την άλλη µέρα να συναντήσει τον Θεό. 'Ετσι κι έγινε.

Την άλλη µέρα πήρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε την κυρά του και ξεκίνησε για τον Παράδεισο. Πήρε τον ίσιο δρόµο και προχωρούσε ανάµεσα στα χωράφια, χωρίς να στρίβει δεξιά τι αριστερά, όπως είπε ο παπάς και το βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο και συνέχισε την άλλη µέρα τον ίσιο δρόµο για τον Παράδεισο.

'Εφαγε και το ψωµοτύρι, που είχε µαζί του και συνέχισε και την τρίτη µέρα και την τέταρτη. Το ένα βουνό ανέβαινε, το άλλο κατέβαινε.

Την πέµπτη µέρα πείνασε πολύ και σκέφτηκε τι να κάνει και που να βρει τροφή. Κι όταν ανέβηκε το βουνό, πού ήταν µπροστά του, είδε στην απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. Έσυρε λοιπόν και πήγε. Χτύπησε την πόρτα και ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς το Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στον δρόµο του. Τον βάλανε λοιπόν µέσα στην εκκλησιά του Μοναστηριού να περιµένει, ώσπου να του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τις εικόνες και τις θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, ολοζώντανες. Μόνο, που δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε το µάτι του και είδε στον σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο και µατωµένον τον Χριστό, αναφώνησε:

- Ώχου, το παλικάρι, το λαβώσανε οι άτιµοι! Ώχου και τον έχουν κρεµασµένον ακόµα!

Την ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του έφερε λίγα φαγώσιµα, τα 'βαλε πάνω στον πάγκο και τού 'πε να φάει, συνέχισε ο Προκόπης.

Ο καλόγερος όµως, µπαίνοντας, τον άκουσε που µιλούσε στον Σταυρωµένον και τον ρώτησε:

- Μιλούσες µε κανέναν, αδερφέ;

Ο Μαυρογένης, που υποψιάστηκε τον καλόγερο, πως είναι απ' αυτούς, που τον σταυρώσανε, δεν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στον Σταυρωµένον:

- Έ, παλικάρι! Μπορείς να κατέβεις από κει πάνω, να ΄ρθεις να φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θες να 'ρθώ να σε κατεβάσω εγώ;

- 'Οχι. Μπορώ και µόνος µου να κατέβω. 'Ερχοµαι.

Κατέβηκε το λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης την αφήγησή του, κάθισε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µε τον τσοπάνο.

Εκείνος του 'πε να τον πάρει µαζί του, τώρα που πάει να συναντήσει τον Θεό.

- Θέλεις να σε πάρω κι εσένα; Ο Θεός είναι καλός και θα σε λυπηθεί και θα σε βάλει και σένα στον Παράδεισο. Εγώ γι' αυτό πάω στον Θεό. 'Ερχεοαι µαζί µου;

Δεν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν' αποκριθεί, γιατί ακούστηκε να έρχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στον Σταυρό κι έµεινε µε ανοιγµένα χέρια.

Και ο καλόγερος ρώτησε τον τσοπάνο:

- Τώρα µή µου πεις πώς δεν µίλαγες µε κανέναν. Σ' άκουσα µε τα ίδια µου τ' αυτιά. Λέγε µε ποιόν µιλούσες;

Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στην αρχή, δίστασε και στο τέλος είπε στον καλόγερο πως μιλούσε με το κρεμασμένο αυτό παλικάρι, που το λυπήθηκε και το κάλεσε να φάνε μαζί το βρισκάμενο. Και είπε στον καλόγερο:

- Μη με μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω να πάω στον Παράδεισο και ο παπάς του χωριού μας είπε να πάρουμε τον ίσιο δρόμο και να είμαστε ψυχοπονιάρηδες. Κατάλαβες; Το λυπήθηκα λοιπόν το παλικάρι και το κάλεσα να πάρει κι αυτό μια μπουκιά ψωμί. Κακό έκανα;

- 'Οχι, όχι, καλά έκανες και πάντα να συμπονάς τους αναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ο καλόγερος με τα όσα του είπε ο τσοπάνος. Κι έτρεξε και τα φανέρωσε όλα στον ηγούμενό του.

Ύστερα, λέει η ιστορία, φτάσανε όλοι οι καλόγεροι με τον ηγούμενο στην εκκλησιά και βάλανε μετάνοια στον τσομπάνο, που έφαγε μαζί με τον Σταυρωμένο Χριστό και τον παρακαλέσανε να πει καμμιά καλή κουβέντα και γι' αυτούς, όταν συναντήσει τον Θεό.

- Άμα τον δω τον Θεό, θα Του πω και για σας, αλλά γιατί το κρατάτε σταυρωμένο το παλικάρι; Τί σας έκανε; Κατεβάστε το να φάει και να ντυθεί, που είναι ολόγυμνος και πληγωμένος. Κι αν δεν τον θέλετε εσείς εδώ, τον παίρνω εγώ μαζί μου.

- Εκείνοι κοκαλώσανε απ' την καλοσύνη και την αθωότητα του Μαυρογένη και, αφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τον συνόδεψαν κάμποσο στον ίσιο δρόμο που ακολουθούσε κι όταν εκείνος απομακρύνθηκε, τον βλέπανε που δεν πάταγε στην γη, αλλά περπατούσε στον αέρα μέχρι, που χάθηκε απ' τα μάτια τους.

Αυτός ο καλός άνθρωπος για μένα θα πήγε στον Παράδεισο το δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τους πονεμένους, όπως κάνει κι ο Θεός. Εγώ γράμματα δεν ξέρω για να τα πω πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τον παππού μου τον Χαραλάμπη, που έλεγε πως ό,τι κάνεις σ' αυτήν την ζωή τα ίδια θα σου κάνουνε κι εσένα στην άλλη. Κι αυτό το πιστεύω. Αυτή είναι n ιστορία, που άκουσα.

Γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον.

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα. Το αφηγήθηκε μια απ' τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.

Σ' ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου. Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ' αυτό το άθλημα.

Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή. Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη. Όλοι την αγαπούσαν!

Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών.

Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα. Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της. Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα! Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της.

Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφτηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ' το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο.

Όταν τελικά πήραν είδηση απ' την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις βρήκαν και τις δύο νεκρές!

Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς, το θρήνο που έγινε απ' τους γονείς, αλλά και απ' όλον τόν κόσμο, ειδικά για την Άννα, την ηρωίδα αυτή της αγάπης. Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, για την σωτηρία του πλησίον! Εφάρμοσε τα Θεϊκά λόγια του Κυρίου...

Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε την ηρωική πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της. Εκείνη όμως κλονίστηκε! Ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της.

Τότε επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου. Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στο Θεό η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίστηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, για την ηρωίδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε.

Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει. Και, το θαυμαστό έγινε!

«Ήταν μεσημέρι», αφηγήθηκε η μαθήτρια του Οσίου Πορφυρίου, «δεν κοιμόμουν, ήμουν σε τελείως φυσική κατάσταση, οπότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα! Στην αρχή ταράχτηκα, αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε. Έμεινα άφωνη να την κοιτάζω. Τότε ακούστηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκειά.

Μου είπε:

– Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έρθω, να σ' ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου. Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ. Γνώριζα τον τρόπο ν' απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνο εγώ στην ακτή και ν' αντικρύσω τη μητέρα της (!!) Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε. Σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές μας παρουσιάστηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας. Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε: » Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή. Τί θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έρθετε μαζί μου;» Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του! Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του ομορφιά και αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου.

Μετά πρόσθεσε με περισσότερη ακόμη αγάπη:

- Για το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα μυστικό τ' Ουρανού. Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω καλοί και ενάρετοι. Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, οικογενειάρχες και πιστεύουν, ότι θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό. Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ' αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους! Σ' αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!

Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση...»

«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!...»

Ένας νέος κάποτε...

Ένας νέος, από καιρό έδειχνε αδιαφορία για την θρησκεία και η μητέρα του ήταν απαρηγόρητη, που τον έβλεπε να απομακρύνεται διαρκώς από την Εκκλησία.

Μια Κυριακή πρωί, αφού σκέφτηκε λίγο, πήρε την απόφασή της. Κάλεσε τον γιό της και του είπε:

- Αγαπητό μου παιδί, θέλω να είσαι ευτυχισμένος, τουλάχιστον για μια ημέρα της ζωής σου. Πάρε αυτό το δέμα και πήγαινέ το στην τάδε οδό, εκεί υπάρχει ένα παλαιόσπιτο, στο οποίο ζει μια πολύ φτωχή χήρα, με πολλά παιδιά. Δώσε της αυτό το δέμα...

- Εγώ να πάω αυτό το δέμα; Αποκλείται!... Δεν είμαστε καλά... Ποτέ μου!...

- Άκουσέ με γιέ μου: Πήγαινε αυτό το δέμα και εγώ σου υπόσχομαι να σου δώσω, ό,τι μου ζητήσεις...

- Αφού είναι έτσι μάνα, πηγαίνω!

Έφτασε γρήγορα έξω από το παλαιόσπιτο. Χτύπησε την σπασμένη πόρτα και όταν μπήκε, βρέθηκε μπροστά σε ένα φρικτό θέαμα. Μια γυναίκα κειτόταν στο στρώμα καταγής, ενώ γύρω της, 5 παιδιά έκλαιγαν και φώναζαν:

- Μαμά, μαμά, πεινάω...

Ανίκανος να αντιδράσει ο νέος, έδωσε το δέμα και γύρισε να φύγει...

- Κύριε, του είπε η φτωχή κυρία, φεύγετε χωρίς να σας πω τουλάχιστον ένα ''ευχαριστώ''. Ο Θεός να σας ανταμείψει, για την χειρονομία σας!!!...

Βγήκε έξω ο νέος κλαίγοντας από συγκίνηση, αλλά και από... αγαλλίαση.

Έτρεξε και μπήκε στην πρώτη Εκκλησία που βρήκε, χώθηκε σε μία γωνία και έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε....

Στην επιστροφή του, η μητέρα τον ρωτά:

- Γιατί άργησες παιδί μου; Πήγες τουλάχιστον το δέμα που σε έδωσα;

- Ναι μητέρα, το πήγα. Αλλά και εσύ να μην ξεχάσεις, την υπόσχεσή σου...

- Έχεις δίκιο παιδί μου... Ζήτησέ μου τώρα, ό,τι θέλεις!

- Ετοίμασέ μου μητέρα άλλο ένα δέμα, διότι θέλω να δοκιμάσω άλλη μια φορά την ικανοποίηση, παρηγορώντας ανθρώπους φτωχούς, βασανισμένους και πεινασμένους...