Ο τάφος του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας (βίντεο)

Δείτε το παρακάτω βίντεο

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας "Όταν ήμουν μικρός..."

   

  Όταν ήμουν μικρός στον κόσμο, είχα δει μια ταινία, που μου έμεινε στη μνήμη και με βοήθησε στο ξεκίνημα της μοναχικής μου ζωής, όταν έβαζα θεμέλιο.

Ήταν μια ταινία με δύο πυγμάχους, που θα έκαναν μια πάλη μεταξύ τους. Ο προπονητής του νεότερου, πριν τον αγώνα, έλεγε στον αθλητή του:

- Αυτή η τέχνη (της πυγμαχίας), προβλέπει θυσίες. Δεν θα πίνεις, δεν θα καπνίζεις, δεν θα ξενυχτάς, δεν θα πηγαίνεις με το άλλο φύλο, για να έχεις υγεία, η οποία θα σε βοηθήσει στην πάλη και στην νίκη! Αν δεν τα φυλάξεις αυτά, θα έχεις αποτυχία...

Στη συνέχεια, ο πυγμάχος αυτός, δεν τήρησε κάποια απ' αυτά που του είπε ο προπονητής του. Και ο προπονητής του τον είδε και τον έλεγξε:

- Δεν πας καλά! Δεν πρόκειται να προχωρήσουμε έτσι!... Και εσύ χάνεις τους κόπους σου και εγώ...

Εκείνος αντέδρασε και όπως ήταν μποξαδόρος, δίνει μία στον προπονητή του και τον ρίχνει κάτω!

Αλλά μετά από λίγες μέρες, έφτασε η ώρα για τον αγώνα! Προχωρεί στην μάχη, δίχως τον προπονητή δίπλα του. Ο άλλος αντίπαλος, είχε βοηθό και καθοδηγητή τον προπονητή του, να τον συμβουλεύει, να τον τονώνει, να τον δυναμώνει, να του δίνει αέρα. Άρχισε πάλη. Ο νεότερος έχανε, έχανε έδαφος συνεχώς και νικούσε ο άλλος. Ο προπονητής του, που καθόταν ψηλά στο αμφιθέατρο και παρακολουθούσε, στενοχωριόταν που έβλεπε τον δικό του μαθητή να χάνει και ας τον είχε χτυπήσει εκείνος... Ήξερε πως το ηθικό του έπεσε και δεν θα μπορούσε να κερδίσει.

Προβλέποντας ότι πλησίαζε το τέλος, τρέχει κάτω στο ρίνγκ, τον πλησίαζει σε μια διακοπή, που γίνεται διάλειμμα για ανάπαυση, του μιλάει στο αυτί, τον συμβουλεύει και του δίνει θάρρος.

Αυτό ήταν!... Σηκώνεται ο μαθητής του, αγωνίζεται σωστά και στον τελευταίο γύρο, βγάζει τον αντίπαλό του νοκ άουτ και κέρδισε τον αγώνα! Αυτό με βοήθησε και εμένα και κράτησα μέσα μου γερά, ότι χωρίς δάσκαλο, χωρίς πνευματικό πατέρα, χωρίς οδηγό δεν μπορεί να προχωρήσει κάποιος στην πνευματική ζωή. Και έτσι είχα μεγάλη ωφέλεια...

✞Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Ἀρχιερατικό Μνημόσυνο γιά τό ζεῦγος Πέττα.

Τό Σάββατο 13 Ἀπριλίου 2019, στόν ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στόν Πειραιά, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία. Λίγο πρίν ἀπό τήν ἀπόλυση τῆς σαββατιάτικης Λατρείας, στήν διάρκεια τῆς ὁποίας κατά κανόνα ἡ Ἐκκλησία εὔχεται καί προσεύχεται ὑπέρ ἀναπαύσεως καί αἰωνίου μνήμης τῶν ἀδελφῶν μας πού βρίσκονται ἤδη στήν θριαμβευουσα Ἐκκλησία, τελέστηκε ἱερό μνημόσυνο. Τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας προΐστατο ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ. Προκόπιος, ὁ ὁποῖος πλαισιωνόταν ἀπό τέσσερις πρεσβυτέρους. Μαζί μέ τά ὀνόματα τῶν κεκοιμημενων, μνημονεύτηκαν καί τά ὀνόματα τοῦ ἀειμνήστου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα: τοῦ ἱερέως Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθίας. Ἐπίσης μνημονεύτηκε καί ἡ ἀδόκητα χαμένη θυγατέρα τους Σοφία. Ἡ πρωτοβουλία αὐτή εἶναι καρπός τῆς εὐλάβειας πιστῶν, πού συμμετεῖχαν καί προσευχήθηκαν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ δικαίου αὐτοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους τῆς Πίστεώς μας. Ἰδιαίτερη φροντίδα γιά τό γεγονός αὐτό ἐπέδειξαν οἱ οἰκεῖοι τοῦ ἀειμνήστου Ἐμμανουήλ Δάνου,  τοῦ ὁποίου τελέσθηκε τό ἐτήσιο μνημόσυνό του ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἑνός χριστιανοῦ πού εὐλαβεῖτο ἰδιαίτερα τό ζεῦγος Πέττα,  ἀφοῦ ἡ ὅλη του μεταστροφή στήν ἐν Χριστῷ ζωή ὀφείλετο σέ ἐκείνους!

Στό ἱερό Βῆμα προσευχήθηκε καί ὁ υἱός τῶν ἀοιδήμων Πέττα, πατήρ Νεκτάριος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους καί ἄς εὔχονται νά βιώσουμε οὐσιαστικά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία πλησιάζει.

Το εύπλαστο σώμα του Γέροντα Νεκτάριου Μαρμαρινού στην εξόδιο ακολουθία του!

Οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι της κ. Βασιλικής Μπρεζετού.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σώμα του ευλογημένου και αγιασμένου γέροντα Νεκταρίου παρέμεινε σε ψύξη για 24 ώρες. 

Όσοι γνωρίζουν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να παραμείνει το σώμα ζεστό και εύπλαστο μετά τον θάνατο και ιδιαίτερα όταν έχει ψυχθεί.

Χρειάζεται η ευγένεια;

Ο Παπουλάκος και η Ρωμηοσύνη

Ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους!

«Δια Θεόν τρέχω ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους».

Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής

Ρήσεις ενός αγιασμένου ιερέα.

Είπε ο αγιασμένος παπαΦώτης:

Τα σαρκικά αμαρτήματα σκότισαν τον κόσμο!

Οι παλαιοημερολογίτες έχουν ανεπάρκεια κρίσεως και μεγάλο φανατισμό! Λατρεύουν το ημερολόγιο. Δεν λατρεύουν τον Θεό.

Από αντάρτες γίνονται τα σχίσματα. Χρειάζεται Υπακοή!

Η πρεσβυτέρα είναι το πιο σεβαστό πρόσωπο στην Εκκλησία μετά τον ιερέα.

... τόσα χρόνια χωρίς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (βίντεο)

Παρακολουθείστε το παρακάτω βίντεο

Ταπεινό αφιέρωμα για μία πολύ μεγάλη μορφή! Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Συμπληρώνονται φέτος ένδεκα χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου.

Ταπεινὸ ἀφιέρωμα σ’αὐτὸν τὸν μεγάλο ἄνδρα, ποὺ μὲ τιμοῦσε μὲ τὴ φιλία καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του, εἶναι οἱ γραμμές ποὺ ἀκολουθοῦν.

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὑπῆρξε μιὰ σπάνια ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα, γιγαντιαίων, θὰ ἔλεγα, διαστάσεων.

Σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ διακρίθηκε γιὰ τὸ ἀνεπίληπτο ἦθος, τὴν ἄριστη ἐπιστημονική του κατάρτιση, τὴ θαυμαστὴ γλωσσομάθεια, τὴν ἐκπληκτικὴ ὀργανωτική του ἱκανότητα, τὴ συγκινητική του εὐαισθησία σὲ θέματα εἰρήνης, κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ὑπῆρξε ὁ πλέον λειτουργικὸς Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ τελευταίου αἰώνα, ποὺ ἕλκονταν ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως καῖ τὸ θάμβος τῆς ὀρθοδόξου μυστηριακῆς ζωῆς.

Ἄριστος γνώστης καὶ ἐκτελεστῆς τῆς πατρώας βυζαντινῆς μουσικῆς, ὑποδειγματικὸς καὶ βιωματικὸς ἐκκλησιαστικὸς λειτουργὸς, δεινὸς καὶ χειμαρρώδης ὁμιλητὴς, μὲ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ γνώση τῆς νέας εὐρωπαϊκῆς καὶ βαλκανικῆς πραγματικότητας.

Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἀγωνίστηκε νὰ συνθέσει τὴ λειτουργικὴ μὲ τὴν κοινωνικὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ μὴν εἶναι «τὸ θεωρητικὸν ἀκοινώνητον καὶ τὸ πρακτικὸν ἀφιλοσόφητον», ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἔδωσε ὤθηση στὴν ἀξιοποίηση τοῦ διαδικτύου καὶ τῶν νέων τεχνολογιῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Οἱ πρωτότυπες τοποθετήσεις του σὲ θέματα βιοηθικῆς ἰατρικῆς προλάμβαναν τὴν ἐποχή του καὶ ἔδειχναν πρὸς τὰ ἔξω τὸ καινούργιο πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας. Πρότεινε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τὴ θεσμοθέτηση εἰδικῶν συνοδικῶν ἐπιτροπῶν, οἱ ὁποῖες ἄρχισαν τὴ μελέτη κρίσιμων ζητημάτων τῆς ἐποχῆς μας.

Παράλληλα ἐπέδειξε μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο, παίρνοντας μιὰ σειρὰ πρωτοβουλιῶν, ὅπως τὴν παροχὴ ἐπιδόματος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ τρίτο παιδὶ τῶν οἰκογενειῶν ποὺ ζοῦν στὴ Θράκη, στὴ στήριξη τῶν κακοποιημένων γυναικῶν, στὴν ἐνίσχυση τῶν παλλινοστούντων, στὶς οἰκολογικὲς πρωτοβουλίες, στὴν ὑποστήριξη τοῦ θεσμοῦ τῶν ἐθελοντῶν καὶ γενικὰ στὴν ἐνίσχυση τῶν εὐπαθῶν κοινωνικῶν ὁμάδων.

Ὁ ἀείμνηστος Χριστόδουλος εἶχε μιὰ ξεχωριστὴ ἀγάπη στὴν Ἑλλάδα, ὡς διαχρονικὴ πολιτιστικὴ ὀντότητα, ὡς κοιτίδα ὑψηλῶν ἀξιῶν καὶ ὡς συνέχεια μιᾶς ἀνυπέρβλητης πνευματικῆς παρακαταθήκης. Μὲ παρρησία καὶ τόλμη τοποθετήθηκε συχνὰ στὰ ἐθνικὰ ζητήματα τῆς χώρας, τονώνοντας τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὴν αἰσιοδοξία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Κατηγορήθηκε ὁ μακαριστὸς ὡς ἐθνικιστὴς καὶ λαϊκιστὴς. Ὁ ἴδιος ἀπάντηση κάποτε: «Μερικοὶ μὲ λένε ἐθνικιστὴ καὶ ἄλλοι λαϊκιστή. Λάθος. Οὔτε ἐθνικιστὴς εἶμαι οὔτε λαϊκιστής. Ὑπηρετῶ καὶ ἀγαπῶ τὴν Ἐκκλησία μας μὲ ὅλες μου τὶς δυνάμεις. Ἀγαπῶ καὶ τὴν πατρίδα μας τὴν Ἑλλάδα, τὴν ἔνδοξη χώρα μας».

Πράγματι ὁ Χριστόδουλος δὲν ἦταν ἐθνικιστής. Ἦταν ἕνας ἁγνὸς πατριώτης. Ὡς ἐμβριθῆς περὶ τὰ θεολογικὰ, γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ἐθνικισμὸς ὡς διχαστικὸ γεγονὸς κατατέμνει τὴν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, καταστρατηγεῖ τὴν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων καὶ, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ κήρυγμα τῆς παγκοσμιότητας καὶ ὑπερφυλετικότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Ὁ ἀείμνηστος Πρωθιεράρχης ἦταν ἰδιαίτερα ἀνήσυχος καὶ εὐαίσθητος γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα. Διαρκῶς ἐπεσήμαινε τοὺς ἐθνικοὺς μας κινδύνους στοὺς πολίτες τῆς χώρας καὶ ἐνημέρωνε γι’αὐτὰ θεσμικοὺς φορεῖς καὶ προσωπικότητες τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Ἰδιαίτερα ἀνήσυχος ἦταν γιὰ τὸ Μακεδονικό. Στὴν μὲ ἡμερομηνία 17-11-2004 ἐπιστολή του πρὸς στοὺς ἀρχηγοὺς τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν καὶ τοὺς προκαθημένους τῶν Ἐκκλησιῶν ἐκφράζει τὴ μεγάλη του ἀγωνία γιὰ τὸ ζήτημα αυτό.

«Ἡ χρήση τοῦ ὀνόματος ‘Μακεδονία’ ἀπὸ τὰ Σκόπια», γράφει, «εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ καὶ ἀθώα πολιτιστικὴ ὑπεξαίρεση. Καὶ αὐτό, γιατὶ στὴν περιοχή μας τὰ ὅρια τοῦ πολιτιστικοῦ, τοῦ πολιτικοῦ καὶ τοῦ ἐπεκτατικοῦ εἶναι ἀμυδρά». Παράλληλα μὲ τὴν πολιτικὴ διάσταση τοῦ μακεδονικοῦ ζητήματος, ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὴν ἐκκλησιαστική, στηρίζοντας τὸν μαρτυρικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀχρίδος Ἰωάννη.

Ἀλλὰ καὶ στὸ βορειοηπειρωτικὸ ζήτημα ὁ Χριστόδουλος ἔδωσε δυναμικὴ παρουσία. Πάλιν καὶ πολλάκις ἀναφέρθηκε στὶς συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ζοῦν οἱ ἀδελφοὶ βορειοηπειρῶτες χριστιανοὶ, ἐξέφρασε τὴν ἀγανάκτησή του γιὰ τὴ βία καὶ τὴν καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεώς τους καὶ τόνισε ὅτι καὶ γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ ἐθνικό μας πρόβλημα χρειάζεται σωστὴ ἐθνικὴ στρατηγικὴ καὶ ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση, γιατὶ «οἱ καιροὶ οὐ μενετοὶ καὶ οἱ ἱστορικὲς εὐθῦνες μεγάλες».

Μὲ ξεχωριστὴ ἀγωνία μιλοῦσε γιὰ τὸ κυπριακὸ ζήτημα καὶ τὶς ἀδικίες ποὺ ἔγιναν σὲ βάρος τοῦ κυπριακοῦ ἑλληνισμοῦ. Σὲ ὁμιλία του στοὺς Εὐρωβουλευτὲς τόνισε: «Ἔχω ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον τῆς Κύπρου... Ἡ Κύπρος εἶναι τούτη τὴν ὥρα κάρβουνο στὴν ψυχή μου, καὶ ἐλπίζω καὶ προσεύχομαι...».

Κατὰ τὴν ἐπίσημη ἐπίσκεψή του στὴν Κύπρο διεπίστωσε ὅτι ὁ κυπριακὸς ἑλληνισμὸς παραμένει ἀταλάντευτα προσηλωμένος στὶς πνευματικὲς καὶ ἐθνικὲς του καταβολές. Κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸ ἀδιαπραγμάτευτο αἴτημα μιᾶς δίκαιης καὶ βιώσιμης λύσης, ποὺ θὰ ἐπανενώσει πραγματικὰ τὴν Κύπρο σὲ ἕνα ἐλεύθερο, ἑνιαῖο, ἀνεξάρτητο καὶ δημοκρατικὸ κράτος.

Ἀλλὰ καὶ στὸ κουτσοβλαχικὸ ζήτημα ἦταν ἀπόλυτος. Στὰ ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ ναοῦ ἁγίου Νικολάου Νυμφαίου Φλωρίνης εἶχε πεῖ: «Οἱ Βλάχοι ἦταν καὶ εἶναι γνησιότατοι Ἕλληνες. Πρωτοστάτησαν στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν κοινωνικὴ εὐποιΐα, καλλιέργησαν τὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες καὶ γενικὰ διέπρεψαν σὲ κάθε τομέα τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς».

Θυμᾶμαι στὸ περιθώριο τῆς ἐπισήμου ἐπισκέψεώς του στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ὅπου εἶχα τὴν τιμὴ νὰ τὸν συνοδεύσω, εἶχε πεῖ στὸν τότε Μητροπολίτη Μολδαβίας καὶ νῦν Πατριάρχη Ρουμανίας Δανιήλ: «ἡ προσπάθεια νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι οἱ Βλάχοι τῆς Μακεδονίας, Ἠπείρου καὶ Θεσσαλίας ἦρθαν ἀπὸ τὴ Δακία, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι ἱστορικὰ ἀτεκμηρίωτη, εἶναι λογικὰ ἀκατανόητη καὶ πρακτικὰ ἀσύμφορη, ἀφοῦ κανένας δὲν ἀφήνει τὶς εὔφορες πεδιάδες τῆς Δακίας γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὰ κατσάβραχα τῆς Πίνδου καὶ τοῦ Βοΐου».

Ἐκεῖνο ποὺ ἰδιαίτερα τὸν στενοχωροῦσε ἦταν ὁ βιασμὸς τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας καὶ ὁ ἀνεπίτρεπτος ἀκρωτηριασμός της στὴν προκρούστεια κλίνη τῶν ἰδεολογικῶν προκαταταλήψεων, τῶν ὑλιστικῶν σχημάτων, τῆς μονολιθικῆς σκέψεως καὶ τῶν σοφιστικῶν συλλογισμῶν.

Ἡ διατήρηση τῆς ἱστορικῆς μήμης εἶναι γιὰ τὸν Χριστόδουλο βασικὴ προϋπόθεση ἐπιβιώσεως τῶν Ἐθνῶν. Ἡ λήθη εἶναι νέκρωση τῆς ἱστορίας καὶ παρακώλυση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας, δηλαδὴ ἱστορικὸς θάνατος.

Ἡ συντήρηση τῆς ἐθνικῆς μνήμης, ἀντίθετα, παροντοποιεῖ τὴν ἱστορία καὶ ἐξασφαλίζει τὴ συνέχεια. Πάντα τόνιζε ὅτι «ἡ ἱστορικὴ ἐξέλιξη στὶς διαπροσωπικὲς καὶ διακρατικὲς σχέσεις δὲν πρέπει νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ νὰ λησμονοῦμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια».

Νοῦς ἀνοικτὸς καὶ δεκτικὸς στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν, καθὼς ἦταν, χωρὶς ἀγκυλώσεις καὶ ἐσωστρέφειες, φρόντιζε γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ ρόλου τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν κόσμο, προβάλλοντας μὲ συνέπεια τὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ μαρτυρία στὰ εὐρωπαϊκὰ καὶ διεθνῆ φόρα.

Ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνώσεως μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι αὐτὴ θὰ σέβεται τὴν ταυτότητα καὶ ἰδιοπροσωπία τοῦ κάθε λαοῦ, τὴ γλώσσα του, τὴ θρησκεία, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, τὴν παράδοση καὶ τὴν κληρονομιά του. Ἤθελε μιὰ Εὐρώπη-παράγοντα σταθερότητας γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, στὴν ὁποία οἱ ἡγέτες της δὲν θὰ ἀποφασίζουν μὲ βάση τὸ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ δίκαιο. Μιὰ Εὐρώπη-παράγοντα ἀνεκτικότητας πρὸς τοὺς ἄλλους πολιτισμοὺς καὶ τὶς θρησκεῖες καὶ συνεργασίας μὲ ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς.

Ἰδιαίτερα σκληρὸς ἦταν στὴν ἄρνηση τῶν εὐρωπαίων ἡγετῶν νὰ ἀναγραφεῖ στὸ Σύνταγμα τῆς Εὐρώπης ὁ Χριστιανισμὸς, ὡς θεμέλιο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Πίστευε ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ νὰ πορεύονται σὲ μιὰ προσπάθεια συνενώσεως καὶ συνεργασίας μὲ κριτήρια μόνον τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα.

Ἀλλὰ ὅτι χρειάζεται καὶ μιὰ ἀνώτερη πνευματικὴ θεώρηση καὶ σκοποθεσία, ποὺ θὰ ἀποτελεὶ τὴν ἐμπνέουσα δύναμη γιὰ τὰ ἄτομα καὶ τὶς κυβερνήσεις. Καὶ αὐτὴ ἡ δύναμη εἶναι ὁ Χριστιανισμός.

«Εὐρώπη», τόνισε ὁ μακαριστὸς Χριστόδουλος, «δὲν εἶναι ἕνας γεωγραφικὸς ὅρος. Ἡ Εὐρώπη εἶναι πολιτιστικὸ μόρφωμα. Ἡ ἀναφορὰ στὸν Χριστιανισμὸ δὲν ζητήθηκε ὡς πράξη παρεμπόδισης τοῦ λαϊκοῦ κράτους, ἀλλὰ ὡς πράξη διαφύλαξης τῆς εὐρωπαϊκῆς συνείδησης».

Πέρασαν δέκα ὁλόκληρα χρόνια ἀφότου ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἔπαυσε νὰ βρίσκεται σωματικὰ κοντά μας. Ἔφυγε γιὰ τὴν ἀτέρμονη αἰωνιότητα, ὅπου «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Μὲ τὸ κεφάλι ψηλά. Μὲ τὴ συνείδηση ἀναπαυμένη ὅτι «τὸν καλὸν ἀγώνα ἠγωνίσατο».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μὲ τὴ λιπαρὰ μόρφωση, τὸ ὑψηλὸ ἦθος, τὸν ἀκάματο ζῆλο, τὴ γρηγοροῦσα συνείδηση καὶ τὸ ὑψηλὸ αἴσθημα ἑλληνορθόδοξης εὐθύνης, δὲν πέθανε. Γιατὶ οἱ μεγάλοι δὲν πεθαίνουν.

Δὲν πεθαίνουν καὶ ὅταν ἀκόμη βρίσκονται ἐν τάφῳ. Καὶ ὁ Χριστόδουλος ἀνήκει στοὺς Μεγάλους. Γι’αυτὸ καὶ ζεῖ στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ ποὺ τὸν ἀναπολεῖ στὶς μεγάλες ἐθνικὲς κρίσεις, στὰ ἔργα του, στὰ βιβλία του, στὶς εὐεργεσίες του, στὶς ὑποθῆκες ἀρχῶν καὶ συνέπειας ποὺ ἔδωσε μὲ τὴ ζωή του.

Ὁ Χριστόδουλος ὑπῆρξε ἀσυμβίβαστος στὶς ἀρχές του. Δὲν ὑποχώρησε μπροστὰ σὲ ἐξουσίες ποὺ θέλησαν νὰ τραυματίσουν τὸ ἦθος τοῦ λαοῦ μας, νὰ χαλαρώσουν τὶς ἀντιστάσεις του ἀπέναντι σὲ ξενόφερτες συνήθειες ποὺ ἀντιστρατεύονται τὴν παράδοση καὶ ἀσεβοῦν ἀπέναντι στὴν ἱστορία του.

Σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ προβάλλει ἀλλοτριωμένα πρότυπα ζωῆς καὶ δημιουργεῖ δευτερογενεῖς πλασματικὲς ἀνάγκες, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἀνοίγει δρόμους, προβληματίζει καὶ ὁδηγεῖ τοὺς νεωτέρους στὸ δρόμο τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ ἐθνικοῦ χρέους.

Οἱ πνευματικὲς του παρακαταθῆκες εἶναι ὁλόκληρο ἰδεολογικὸ οἰκοδόμημα καὶ ἀποτελοῦν ὁδηγὸ συμπεριφορᾶς γιὰ ὅλους μας. Παρακαταθῆκες ποὺ μεταφράζονται σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος, σεβασμὸ στὴν παράδοση καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Γένους, ἀγάπη μέχρι θυσίας γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν πατρίδα.

Ο Παπουλάκος

Τι είναι το ράσο;

Το ράσο είναι ιερό και πρέπει οι παπάδες να το φορούν. Όσοι δεν αγαπούν την Εκκλησία δεν πρέπει να φορούν το ράσο. Κι αν το φορούν πρέπει να το αποδυθούν και να γίνουν σκουπιδιάρηδες! Το ράσο ο παπάς πρέπει να το αγαπάει!

Όλα τα κακά που ήρθαν στην Ελλάδα, μας ήρθαν από τη Δύση.

Η Εκκλησία είναι το μεγαλύτερο πασών των Πανεπιστημίων!

μακαριστός π. Φώτης Λαυρεώτης

Ευχέλαιο - μάγια - νηστεία

Γιατί γίνεται το ευχέλαιο παπαΦώτη;

Πρέπει να γίνεται σε κάποιον ο οποίος έχει πρωτίστως εξομολογηθεί επειδή έπεσε σε σοβαρά αμαρτήματα, θανάσιμα, τα οποία με τον καιρό αφήνουν «κατακάθια» και για να εξαλειφθούν αυτά γίνεται το Ευχέλαιο.

Μακρυά από μάγους και μάγισσες ούτε να την κοιτάξεις ούτε από το δρόμο που περνά να περάσεις.

Με την νηστεία γίνεσαι πιο υγιής!! Το σώμα αποτοξινώνεται με τη νηστεία. Λιπαρά φαγητά, κρέατα και πολλά άλλα προξενούν τοξίνες μέσα στον οργανισμό. Αυτές οι τοξίνες είναι δηλητήρια. Η νηστεία μας καθαρίζει από αυτά. Εγώ παίρνω φάρμακα αλλά νηστεύω. Δεν παθαίνω τίποτα. Οι πρωτόπλαστοι από την λαιμαργία τους βγήκαν από τον Παράδεισο.

Βασιλική Αθ. Παπαμιχαήλ εκ Πατρών:《Το αείμνηστο ιερατικό ζεύγος Πέττα μας έδωσε το σπίτι》.

Δείτε το παρακάτω βίντεο

Ο διάδοχος του Αγίου Παϊσίου - Γέροντας Ευθύμιος

Mια μορφή της Ορθοδοξίας που εκπέμπει αγιότητα. Ένας σύγχρονος ασκητής, που ζει ταπεινά και λιτά μέσα στο δάσος της Καψάλας στο Άγιον Όρος. Εκεί όπου βλέπει μόνο ο Θεός! Συναντάμε τον θεόπνευστο γέροντα Ευθύμιο, τον διάδοχο του πατέρα Παϊσίου, όπως συνηθίζεται να τον αποκαλούν εκατοντάδες προσκυνητές που τον επισκέπτονται καθημερινά.

Βεβαίως, εκείνος σε καμία περίπτωση δεν δέχεται αυτόν τον ρόλο. «Είμαι αμαρτωλός και ανάξιος», λέει συνεχώς στον κόσμο που καταφθάνει μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι στο απόκρημνο κελί του. Εκεί όπου ζει με τρεις ακόμα νεότερους μοναχούς που τον διακονούν.

Γαλήνια μορφή, πράος και χαρισματoύχος. Η απόλυτη ηρεμία των κινήσεων και της φωνής του με άφησε συγκλονισμένο. Αυτός είναι ο γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης. Ζει σε ένα λιτό κελί κάτω από τις Καρυές, την Καψάλα, με πέντε ακόμα μοναχούς. Η φήμη του, αν και μόλις πενήντα χρόνων, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Καθημερινά, δέχεται δεκάδες προσκυνητές από κάθε γωνιά του πλανήτη, για να πάρουν την ευχή του και να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Να ακούσουν τον λόγο του, να ξαποστάσουν από το λιοπύρι της ζωής και τις τόσες τρικυμίες της. Αναζητώντας ένα ήσυχο λιμάνι…

Κάποιοι από αυτούς ήμασταν κι εμείς, που πριν από είκοσι περίπου μέρες είδαμε τον ξακουστό γέροντα στο ταπεινό κελί του. Στην παρέα ήταν και δύο πρώην βουλευτές, που είχαν, σημειωτέον, ψηφίσει τα Μνημόνια… «Νίκο, σου είπα να μην το κάνεις αυτό», είπε στον έναν από αυτούς, που είχε ξαναπάει και είχε ξαναδεί τον γέροντα.

«Να ξέρετε κάτι, παιδιά μου: η οικονομική αυτή κρίση θα κάνει καλό στην Ελλάδα. Θα το δείτε σε λίγο καιρό, μία μπόρα είναι και θα περάσει. Είναι μία ευκαιρία να ενισχύσουμε την πίστη στον τριαδικό Θεό μας», εξήγησε ο ταπεινός γέροντας.

«Γέροντα, εδώ που φθάσαμε, η Ελλάδα είναι εύκολο να σωθεί;», τον ρώτησα. «Η Ελλάδα και θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της», μου είπε και συμπλήρωσε: «Να προσέχετε εσείς οι δημοσιογράφοι τι γράφετε».

Χωρίς να γνωρίζει την ιδιότητά μου, ούτε καν το όνομά μου, αναφέρθηκε στο γράψιμο… Τον ρώτησα: «Έγραψα κάτι που δεν έπρεπε;» και χαμογελαστά απάντησε: «Είπα γενικότερα να προσέχεις, διότι οι παγίδες στη δημοσιογραφία είναι πολλές…». Η συζήτηση συνεχίστηκε με πνευματικά θέματα, αλλά και με ό,τι αφορά την Ελλάδα. Έδειχνε να πονάει ιδιαίτερα αυτόν τον τόπο, όπως άλλωστε και ο πνευματικός του καθοδηγητής, πατέρας Παΐσιος. Του ζήτησα να μου δώσει ευλογία για να τον φωτογραφήσω, αλλά αρνήθηκε, λέγοντας: «Όχι, παιδί μου…».

«Να ζείτε απλά, χωρίς ανέσεις και επιθυμίες για πολλά στη ζωή σας, να εκκλησιάζεστε τακτικά και να εξομολογείστε, να προσεύχεστε με πίστη και ταπείνωση, με αγάπη για τους συνανθρώπους μας και τον Χριστό μας και τότε ο Παντοδύναμος θα σας χτυπήσει την πόρτα», κατέληξε ο θεόπνευστος γέροντας.

Ο Γέρων Ευθύμιος της Καψάλας γράφει για την αγία μορφή του γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη

Ο ιερεύς π. Παναγιώτης Τ., ο οποίος διετέλεσε και καθηγητής στην Αθωνιάδα Σχολή, σε ομιλία του στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, είχε πει μεταξύ άλλων: «Γνωρίζω πολλούς Αγιορείτας, φτασμένους στην αρετή ανθρώπους, που το όνομα και μόνο του γέροντα ακούνε και κάνουν τον σταυρό τους. Μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν και τον έχουν άγιο. Θα αναφέρω δύο περιστατικά, άγνωστα στους πολλούς, τα οποία γνωρίζω ο ίδιος από πρώτο χέρι: Κάποιος συμφοιτητής μου ήθελε να γίνει μοναχός. Εσκέπτετο να μεταβεί στο Άγιον Όρος… Τους χρόνους των σπουδών του, ιδίως τους δύο τελευταίους, είχε αυτόν τον προβληματισμό μέσα του. Ένα απόγευμα, το εκμυστηρεύθηκε στον π. Ευσέβιο, αν και δεν ήταν πνευματικό του τέκνο, και εκείνος παραδόξως τον απέτρεψε. Του είπε: “Δεν κάνεις, παιδί μου, για μοναχός”. Το αψήφησε, δεν το έλαβε υπόψη του. Πήγε στη μονή … (μεγάλη κοινοβιακή μονή του Αγίου Όρους), έβαλε μετάνοια στον γέροντα και παρέμεινε δόκιμος. Κάτι δεν πήγαινε καλά και αυτό ήταν η αιτία να μην προχωρήσει ο γέροντας στην κουρά του. Ένα καλοκαίρι που έτυχε να είμαι κι εγώ στη μονή, ο δόκιμος ανέφερε στον ηγούμενο αυτό που του είχε πει ο π. Ευσέβιος. Και εκείνος του είπε: “Δεν μου το έλεγες από την αρχή, παιδάκι μου, ότι ο π. Ευσέβιος σου είπε έτσι; Γιατί και εσύ να βασανίζεσαι κι εμάς να ταλαιπωρείς; Το έβλεπα κι εγώ ότι δεν κάνεις. Είχε δίκιο ο π. Ευσέβιος”. Μία φορά μόνο είχε δει τον συμφοιτητή μου ο διακριτικός γέροντας π. Ευσέβιος και με το χάρισμα της διοράσεως, που το έκρυβε μέσα του με πολλή επιμέλεια, του έδωσε τη σωστή κατεύθυνση. Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Γ.Κ., πριν φύγει για την επαρχία, όπου θα άνοιγε μοναστήρι, πέρασε από το Ιπποκράτειο, να πάρει την ευχή του π. Ευσεβίου.

– Φεύγω, πάτερ Ευσέβιε, για την … (και ανέφερε το όνομα της πόλεως).

– Για το Άγιο Όρος.

– Για την …, επανέλαβε εκείνος, νομίζοντας ότι ο γέροντας δεν είχε ακούσει καλά.

– Για το Άγιο Όρος, είπε πάλι ο γέροντας.

Δεν στάθηκε τότε στον λόγο του π. Ευσεβίου ο π. Γ. Πήγε, βέβαια, στον τόπο που είχε προγραμματίσει. Όταν όμως η Θεία Πρόνοια τον οδήγησε τελικά στο Άγιο Όρος, για να ανακαινίσει και να επανδρώσει μεγάλη κοινοβιακή μονή, τότε αξιολόγησε τη ρήση του προορατικού γέροντα…».

Αρκετοί Αγιορείτες, οι οποίοι στα φοιτητικά τους χρόνια είχαν πνευματικό τον π. Ευσέβιο, και άλλοι που μαθήτευσαν κοντά του μιλούν σήμερα με πολλή ευγνωμοσύνη και αγάπη για εκείνον. Ένας απ’ αυτούς, ο π. Ευθύμιος, ιερομόναχος στην Καλύβη της Αναστάσεως, γράφει: «Τον π. Ευσέβιο γνώρισα το έτος 1974, όταν πρωτοπήγα στην Αθήνα για εισαγωγικές εξετάσεις. Στη συνέχεια, ως φοιτητής, εκκλησιαζόμουν στον Άγιο Λουκά του Ιπποκράτειου και εξομολογούμην σε εκείνον, όσον καιρό ήμουν στην Αθήνα. Αποτελούσα μέλος μιας μικρής συνάξεως με ιεροσπουδαστές της Ροζαρίου και θεολόγους φοιτητές. Τακτικά μας συγκέντρωνε ο γέροντας και μας βοηθούσε πνευματικά με την πείρα του και τη διάκρισή του. Ήταν η λατρευτική ζωή του παρεκκλησίου όαση πνευματική και ο σεβαστός π. Ευσέβιος φύλακας άγγελος στα δύσκολα φοιτητικά χρόνια. Αισθανόμουν έναν αυθόρμητο σεβασμό και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Η μειλίχια και ήρεμη μορφή του μετέδιδε παρηγοριά και αισιοδοξία. Η απλότητά του βοηθούσε να τον πλησιάσεις και να ανοίξεις την καρδιά σου. Η ιεροπρέπειά του ενέπνεε ευλάβεια. Η πνευματική του ζωή ήταν κρυφή, δεν μιλούσε για τους αγώνες του. Άνετα εν τούτοις διεφαίνετο ή ασκητικότητά του, η αυταπάρνησή του και η αφοσίωσή του στο καθήκον του.

Τον γνωρίσαμε ως ευλαβέστατο Λειτουργό και άριστο Πνευματικό. Τον βλέπαμε, παρ’ όλη την ηλικία του, να αναλώνει τον χρόνο του, τις δυνάμεις του, τον εαυτό του ολόκληρο στη διακονία των αγαπημένων του ασθενών. Έπαιρνε τη λύπη τους και τους μετέδιδε ελπίδα. Είχε το χάρισμα της παρακλήσεως. Οι προσευχές του βοηθούσαν πολλούς με τρόπο θαυματουργικό να βρουν την υγεία της ψυχής με την εξομολόγηση και κατόπιν του σώματος. Νύκτωνε στο εξομολογητήριό του και όρθριζε στη δοξολογία του Θεού. Οργάνωνε κατηχητικά, φιλανθρωπίες, έκανε ιδρύματα και πάρα πολλές κρυφές ελεημοσύνες. Μια φορά, παραμονή εορτών, είχε ετοιμάσει φακέλους με χρήματα για πρόσωπα που είχαν ανάγκη. Κάποιος άνοιξε το ντουλαπάκι του Ιερού και πήρε τα χρήματα. Ο Γέροντας ήρεμα το αντιμετώπισε και, όταν του προτείναμε να το αναφέρει στην Αστυνομία, δεν συμφώνησε. Μόνο ηύχετο για να μετανοήσει ο κλέπτης… Πολύ ωφελήθηκα κοντά του και πολλά με δίδαξε. Αλλά κυρίως δύο χαρακτηριστικά του μ’ εντυπωσίαζαν περισσότερο. Το πρώτο ήταν η προσπάθειά του να ζει και να εργάζεται αφανώς, διότι ήταν πολύ ταπεινός… Όπως η ζωή του ήταν μυστική, έτσι και το έργο του δεν ήθελε να φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων. Αυτό είναι τεκμήριο γνησιότητος. Ό,τι έκανε το έκανε για τον Θεό και την εικόνα Του, τον άνθρωπο.

Ομολογούσε και πίστευε ότι όλα οφείλονται στη χάρη του Θεού. Ο ίδιος δεν είχε λογισμούς ότι κάνει κάτι αξιόλογο. Δεν είχε επιδιώξεις για προαγωγές και αξιώματα, ούτε για επισκοπικούς θρόνους. Αυτά δεν τον συγκινούσαν, αν και του άξιζαν. Προτιμούσε να εργάζεται στο έργο του Θεού, θαμμένος στο μικρότατο γραφειάκι του, κάτω από το Ιερό της εκκλησίας, και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά ο πνευματικός του πλούτος και η Χάρη του ήταν αδύνατον να κρυφθούν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι έτρεχαν κοντά του. Εύρισκαν έναν στοργικό πατέρα και έναν πνευματικό οδηγό.

Το δεύτερο που με εντυπωσίαζε στον γέροντα ήταν η ειλικρινής Αγάπη του για τον μοναχισμό. Έζησε ο ίδιος ως μοναχός στη Λαύρα των Καλαβρύτων με υπακοή, ξενιτειά και προσευχή σε χρόνια πολύ δύσκολα. Στο Ιπποκράτειο διέμεινε σ’ ένα πολύ μικρό κελάκι, στον τελευταίο όροφο, δίπλα στους ασθενείς. Εκεί “ως στρουθίον μονάζον επί δώματος” (Ψαλμ. ρα’, 8) ζούσε ασκητικά, απλά και πτωχικά. Ανεδείχθη κτίτωρ δύο γυναικείων μονών και εβοήθησε πολλούς νέους ν’ ακολουθήσουν την Αγγελική ζωή των μοναχών, όπως και την αναξιότητά μου. Κάθε χρόνο επεσκέπτετο το Άγιο Όρος. Ουδέποτε διέκοψε τις σχέσεις του με το μοναστήρι της μετάνοιάς του και τον ηγούμενο παραδελφό του, π. Άνθιμο.

Ενίοτε μ’ έπαιρνε μαζί του στη Λαύρα των Καλαβρύτων για την αγρυπνία του Αγίου Αλεξίου, καθώς και στο Μοναστήρι του των Εισοδίων στον Ωρωπό. Ήρθε και με επισκέφθηκε στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Αεροπορίας στην Τρίπολη και εκεί, καθήμενοι μόνοι μας στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, με εξομολόγησε και δρόσισε την ψυχή μου…

Όταν εξέφρασα την επιθυμία μου να γίνω μοναχός στο “Περιβόλι της Παναγίας”, το σεβάστηκε και το χάρηκε… Αφήνοντας τον κόσμο, πέρασα να τον χαιρετήσω. Με συμβούλευσε καταλλήλως. Με χαιρέτησε δίνοντάς μου την ευχή του. Ήταν η τελευταία μας συνάντηση. Έκτοτε δεν τον ξαναείδα. Οι ευχές του με βοήθησαν να γίνω μοναχός. Αιωνία του η μνήμη. Ο Θεός να τον συναριθμήσει στη χορεία των Αγίων Του.

Αμήν.

Με άπειρη ευγνωμοσύνη, Ιερομόναχος Ευθύμιος Αγιορείτης».

Του Γιώργου Θεοχάρη

Όλες οι θλίψεις... παιδί μου...

π. Πανάρετος Μακρυγιάννης - Ψυχή μου, ψυχή μου!

Η ηχογράφηση αυτή ακούστηκε πρώτη φορά στις 17-11-2013, στην τιμητική εκδήλωση προς το πρόσωπο του αειμνήστου π. Παναρέτου Μακρυγιάννη του Φιλοθεϊτη. Η εκδήλωση αυτή διοργανώθηκε απο την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και τον τοπικό Σύλλογο Ιεροψαλτών.

Υπάρχουν στιγμές και ώρες γεμάτες αίμα...

Οι θλίψεις μου και οι πειρασμοί μου, κατά τας αδήλους και κρυφίους κρίσεις του Θεού, εκορυφώθησαν αυτό το έτος, σε τοιούτον σημείον, που επεθύμησα τον θάνατον. Λέγουν οι Πατέρες, πως υπάρχουν ώρες και στιγμές ακόμη δια τον άνθρωπο, που από εκεί εξαρτάται όλος ο βίος του, καθώς και η μετά θάνατον ζωή. Στιγμές και ώρες γεμάτες αίμα…

Ουδείς ανήλθε εις τον ουρανόν μετά ανέσεως. Αλλά και εκ τούτου δοκιμάζονται και διακρίνονται, ότι αγαπούν τον Θεόν, όταν υπομένουν.

γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τι να φοβάστε; (γέροντας Σωφρόνιος)

Να φοβάστε να έχετε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε.

Αυτό προκαλεί, όπως και άλλες φορές σας είπα, ρωγμές στον τοίχο, από τις οποίες μπορούν να μπουν στα δωμάτιά μας τα ποντίκια, τα πουλιά…

Αν είμαστε ενωμένοι, όπως όλοι το θέλουμε πραγματικά, θα μας δοθεί ό,τι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε μία ζωή που οδηγεί στη σωτηρία… φυλάξτε στις καρδιές σας ό,τι σας λέω.

Προσεύχεσθε και να είστε σαν το τσιμέντο που συγκρατεί και όχι σαν τον δυναμίτη που τα καταστρέφει όλα.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσεξ

Μαρτυρία για την πρεσβυτέρα Ανθή Πέττα

Η πρεσβυτέρα Ανθή Πέττα ήρθε και μου έσωσε την ζωή.

Μαρτυρία Αναστασίου Ντόνα από την Λάρισα.

Πολύ ωραία και από ψυχής η μαρτυρία του κ. Αναστασίου Ντόνα από Λάρισα!!!

Φοβερό... τι να πει κανείς τώρα σε αυτούς τους ανθρώπους που είδαν τόσα καλά από τους νεοφανείς Αγίους μας... ότι είναι η φαντασία τους! Ευλογία μεγάλη  στο σπίτι τους!!!

Άγιε Νικόλαε και αγία μου Ανθή φύλακες προστάτες και βοηθοί!!!
Γεωργία Θεοχαροπούλου από Καισαριανή