Τι είναι το Τριώδιο; Τι είναι η μεγάλη Σαρακοστή; (βίντεο)

 

Η υπερηφάνεια έκανε τους αγγέλους...

 

«Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» - Μία απάντηση σε αυτούς που χρησιμοποιούν φράσεις χωρίς να γνωρίζουν τι λένε!

 

Του Ιωάννη Μπούτση Αρχιδιακόνου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Διαβάζουμε πως αμέσως μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον ριζικό επανακαθορισμό του κοινωνικού και νομικού περιεχομένου του γάμου και της οικογένειας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου γιόρτασε μαζί με κυβερνητικά στελέχη και πολίτες-ακτιβιστές υπέρ του νομοσχεδίου τα επινίκια σε οινοπωλείο πέριξ της οδού Φιλελλήνων, με εξαιρετική θέα στον πασίγνωστο για τις κουφικές διακοσμήσεις του Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος της ρωσόφωνης παροικίας.

Ως πολίτης, ομολογώ ότι κοντοστάθηκα στην είδηση. Εξ επόψεως νηστείας, την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου είχαμε «κατάλυσιν εις πάντα»: δεν είναι αυτή η αφορμή της έκπληξής μου.

Αλλά δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές που έχω ακούσει πως το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι υπερκομματικό, ενωτικό, αξίωμα εγγύησης της ενότητας, αξίωμα εξ ορισμού μακριά από τις καθημερινές μάχες των νομοσχεδίων του κοινοβουλίου.

Και, σημειωθήτω, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν επέλεξε να στείλει ένα μήνυμα εορτάζοντας δημοσίως τα επινίκια ενός οποιοδήποτε νομοσχεδίου, λαμβάνοντας στεντορείως θέση υπέρ του.

Αλλά ενός νομοσχεδίου κατά γενική ομολογία βαθύτατα διχαστικού για την κοινωνία μας∙ και, για την ακρίβεια, πρωτοφανώς διχαστικού στα μεταπολιτευτικά χρονικά για την ίδια την κυβερνώσα παράταξη.

Προκειμένου να κατανοήσουν οι αναγνώστες γιατί εξεπλάγην, ας αναλογιστούν το αντίστροφο ενδεχόμενο.

Να είχε συνδειπνήσει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνο το βράδυ με τους πενήντα κυβερνητικούς βουλευτές που είτε ρητώς καταψήφισαν είτε σιωπηρώς απέφυγαν να υπερψηφίσουν το κυβερνητικό νομοσχέδιο.

Ή, σε παλαιότερα παραδείγματα, να είχε δημοσιοποιήσει Πρόεδρος της Δημοκρατίας εόρτια επινίκια μετά τις υπερψηφίσεις εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων, ή το βράδυ των αποφάσεων αφαίρεσης αμυντικού οπλισμού από τα ελληνικά νησιά για αποστολή σε ξένες αμυνόμενες χώρες. Δεν θα ήταν αλλόκοτο;

Κάποιες ώρες νωρίτερα, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων: «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς». Προσπαθώ να εξεικονίσω στο νου μου πώς φαντάζονται όσοι επαναλαμβάνουν τα παρόμοια τον «παπά» που όμως δεν είναι και «ζευγάς», και ομολογώ τη δυσκολία μου.

Φανταζόμαστε κληρικούς που εξομολογούν ιδιωτικά, τελούν τη Θεία Ευχαριστία, κάνουν αγιασμούς, αλλά πέραν τούτων ουδέν;

Μιλάμε για έναν κλήρο που όταν το ποίμνιο ζητεί την καθοδήγησή του θα σιωπά, μην τυχόν και καταστεί «ζευγάς» και εκφύγει ορίων;

Μα, αυτό θα ήταν σαφής προδοσία του λειτουργήματος του κλήρου, που διακονεί συγκεκριμένες κοινότητες πιστών (στο δημόσιο χώρο, όχι σε ιδιωτικά λαγούμια) και τη σύνολη κοινότητα της Εκκλησίας.

Διότι και η Εκκλησία κοινότητα ανθρώπων και πολιτών είναι: δεν υπάρχει μόνο η «κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+» στην ελληνική επικράτεια…

Ή μήπως καλείται ο εφημέριος κληρικός και ο επίσκοπος να απωλέσει τα δικαιώματα του πολίτη, κατ’ εξοχήν δε την παρρησία; Και εάν ναι, επί ποιας βάσης;

Δεν τολμώ να υποθέσω πως συμπολίτες μου προσυπογράφουν την εμφανώς λανθασμένη αντίληψη πως «η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση», αντίληψη με ρίζες στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες και στην ανάγκη κατασίγασης των παθών μεταξύ καθολικών και προτεσταντών στα χρόνια μετά τη λουθηρανική Μεταρρύθμιση.

Η θρησκεία, ή εν πάση περιπτώσει η κοινότητα της Εκκλησίας, είναι εξ ορισμού δημόσια και όχι ιδιωτική υπόθεση — εξ ου και η «ιδιωτική προσευχή» δεν υποκαθιστά τη λειτουργική σύναξη.

Διερωτάται κανείς καλόπιστα, το «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» δεν λειτουργεί και αντίστροφα;

Ή είναι απολύτως φυσιολογικό το να παροτρύνει σε τηλεοπτικό μήνυμα ο πρωθυπουργός ως προς το πώς ακριβώς θα προσευχηθούν οι πολίτες επί πανδημίας («ιδιωτικά», εν προκειμένω — ως διάκονος, επικροτώ το ότι η Πολιτεία προωθεί πολιτικά τα νοερά προσευχή) ή το να αποφαίνεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στην τακτική ενημέρωση συντακτών ως προς το τι συνιστά αμαρτία για την Εκκλησία και τι όχι (18 Ιανουαρίου 2024);

Επί τη ευκαιρία, ας σημειωθεί εδώ πως η Εκκλησία της Ελλάδος όντως δεν χρειάζεται τις επιτροπές της Βουλής για να κοινοποιήσει τις θέσεις της στην κοινωνία και στους άρχοντες του τόπου: θα ήταν εμφανώς εκ του περισσού.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε πως όταν συζητήθηκε σε αυτές τις επιτροπές το να κληθεί εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου δίπλα στον εντυπωσιακό αριθμό ενώσεων ΛΟΑΤΚΙ+ που εκλήθησαν για ακρόαση, ούτως ώστε να εκφράσει τοποθέτηση, η κυβερνητική απάντηση ήταν (ορθώς) πως η Εκκλησία έχει γνωστοποιήσει τις θέσεις της και τις γνωρίζουμε.

Προσωπικά είχα την αίσθηση πως οι θέσεις και τα αιτήματα των οργανώσεων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητος ως προς το εν θέματι νομοσχέδιο ήταν επίσης αρκούντως γνωστά και επαρκώς κατατεθειμένα στο δημόσιο λόγο.

Αλλά εν πάση περιπτώσει, εάν κάτι επεσήμανε δημόσια η Εκκλησία της Ελλάδος πέρα από τη θεολογική της τοποθέτηση, αυτό είναι το γεγονός ότι όταν μεταβαίνει κανείς από ρυθμίσεις συμφώνων συμβίωσης σε πολιτικό γάμο, αυτό συνεπάγεται γραμμικά πως οποιοδήποτε έλλειμμα απόλυτης εξίσωσης μεταξύ εγγάμων σχέσεων διαφορετικού ή ίδιου φύλου πέπρωται να καταπέσει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια με την πρώτη προσφυγή δυνάμει της ήδη διαθέσιμης νομολογίας, όπως π.χ. το ζήτημα της παρένθετης μητέρας (εγκύκλιο σημείωμα 18ης Δεκεμβρίου 2023) ή των όρων «πατέρας–μητέρα» που συνιστούν διάκριση που δεν εντοπίζεται στο πιο ουδέτερο «γονέας Α΄–γονέας Β΄».

Στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα ως προς το τι μέλλει γενέσθαι κατέληξαν και άλλοι από τηλοψίας, όπως ο αξιότιμος κ. Γρηγόρης Βαλλιανάτος εξ επόψεως ΛΟΑΤΚΙ+.

Εάν διδόταν λίγη προσοχή στο τι επισημαίνουν οι «παπάδες-ζευγάδες», ενδεχομένως δεκάδες βουλευτές θα απέφευγαν τηλεοπτικές δηλώσεις που μπορεί να τους ακολουθούν στο μέλλον, όπως οι άπειρες παραλλαγές του «αρχικά είχα δεύτερες σκέψεις, αλλά το ότι δεν θα προβλέπεται παρενθεσία στο νομοσχέδιο εν τέλει με έπεισε» που ακούσαμε από τους εξερχομένους των κυβερνητικών φροντιστηρίων.

Επιστρέφοντας στην αφετηριακή αφορμή. Παρά τις παρανοήσεις και τις τακτικά αναμασώμενες ανακρίβειες, ο «παπάς» είναι εξ ορισμού και «ζευγάς» του δημοσίου χώρου, αφού διακονεί ένα γεγονός κατ’ εξοχήν συλλογικό και δημόσιο: τη ζωή και την κοινότητα της Εκκλησίας, με ζωντανές ενορίες ανθρώπων από την Ορεστιάδα μέχρι τη Γαύδο.

Οι οποίοι άνθρωποι, οι χριστιανοί, τα μέλη της Εκκλησίας, αν μη τι άλλο δικαιούνται να φέρουν και τα δικά τους «θέλω» στη δημόσια ζωή του τόπου, διαλεγόμενοι με το σύνολο της κοινωνίας σε κρίσιμα ζητήματα. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας όμως; Μπορεί να είναι «και ζευγάς»;

Είναι κάποια «νίκη των δικαιωμάτων» η έκπτωση του αξιώματος της Προέδρου της Δημοκρατίας από τον ενωτικό, υπερκομματικό χαρακτήρα του, η εν τοις πράγμασι αποχώρηση από το λειτούργημα της εγγύησης της ενότητας, και η συμμετοχή με δημόσια επινίκια σε ένα από τα πιο πολωτικά και διχαστικά χαρακώματα του δημοσίου λόγου τα τελευταία πολλά χρόνια;

Επειδή, εκτός από διάκονος, είμαι και πολίτης της χώρας μου, το ερώτημα με απασχολεί και με αφορά με δριμύτητα. Και, ως πολίτης της χώρας μου, καταθέτω τη γνώμη ότι αξίζει να μη χαθεί ανεπίστρεπτα η μάχη της ύπαρξης και της λειτουργίας ενός υπερκομματικού θεσμού με επαγγελία εγγύησης της ενότητας του λαού μας.

Οι «παπάδες» ας είναι και «ζευγάδες», όπως επιτάσσει εξ ορισμού ο ρόλος τους μέσα στην απολύτως δημόσια κοινότητα της Εκκλησίας, η οποία καλείται να συνυπάρξει διαλεκτικά με το σύνολο της κοινωνίας.

Θα με ανέπαυε όμως ως Έλληνα πολίτη το να απέχει η ανώτατη, υπερκομματική και ενωτική αρχή του κράτους μου από το καθημερινό ζευγολατιό των εκάστοτε κυβερνητικών νομοσχεδίων. Αυτά, ως ταπεινές σκέψεις ενός διακόνου.

Το Μέγα Κηποταφείον της Ελλάδας είναι οι επίσκοποι - Μακαριστός Καθηγούμενος Γρηγόριος Δοχειαρίου

Το Μέγα Κηποταφείον.

Μακαριστού Καθηγουμένου Γέροντα Γρηγορίου †

Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους 

«Λαλήστε. Μιλήστε. Φωνάξτε!… Αναμένουμε ομολογία και λόγο αφυπνιστικό!»

Διάβασα στὸ Γεροντικό, ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα βιβλία τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ, ὅτι ὁ ἀββᾶς Μακάριος περπάτησε μέρες καὶ μέρες μέσα στὴν ἔρημο, γιὰ νὰ βρῆ τὸ κηποταφεῖο τοῦ Ἰαννῆ καὶ τοῦ Ἰαμβρῆ. 

Κι ἐγὼ χρόνια τώρα ψάχνω μὲ τὸν νοῦ μου νὰ βρῶ τὸ μεγαλύτερο νεκροταφεῖο τοῦ κόσμου. Εἶναι στὴν πολυάνθρωπη Ρωσσία; Εἶναι στοὺς ἀρχαίους λαοὺς τῆς Ἀνατολῆς; Εἶναι στὴν εὐδαίμονα Ἀμερική; Καὶ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς συλλογισμούς, καλοὺς καὶ κακούς, κατέληξα σὲ ἕνα πολὺ πικρὸ συμπέρασμα… 

Εἶναι, μὴ τρομάξετε, οἱ ἐπίσκοποί μας στὴν Ἑλλάδα!

Χαλάει ὁ κόσμος, γκρεμίζονται τὰ πάντα (ἀκόμη καὶ εὐκτήριοι οἶκοι Ἰεχωβάδων καὶ δαιμονολατρῶν γίνονται μὲ τὶς εὐλογίες τῶν κρατούντων!)· οὔτε μιλιὰ οὔτε λαλιά. 

Κατήντησαν σὰν τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν· μήτε βλέπουσι μήτε ἀκούουσι μήτε λαλοῦσι! Οἱ τάφοι τῶν μαρτύρων καὶ τῶν ὁσίων πάντα λαλοῦν, θαυματουργοῦν, πληροφοροῦν, εὐωδιάζουν. Ἔχουμε σήμερα, δυστυχῶς, στὴν Ἐκκλησία ἕνα ζωντανὸ κοιμητήριο, ὅπου οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπερδύναμη στὸν κόσμο. 

Τὰ πολιτεύματα ὅλα θὰ καταστραφοῦν, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ποτέ.

Λαλῆστε. Μιλῆστε. Φωνάξτε! Κουραστήκαμε νὰ περιμένουμε. Χαθήκαμε μέσα στὴν σιωπή σας. 

Σαχάρα ἡ Ἐκκλησία; Οὔτε βότανο φυτρώνει οὔτε ὀσμὴ εὐωδιᾶς ὑπάρχει. Ἀναμένουμε ὁμολογία καὶ λόγο ἀφυπνιστικό. Ζητοῦμε τὰ θεϊκὰ σημεῖα τοῦ ὄρους Σινᾶ. 

Θεοφανία ζητοῦμε. Μόνον ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ μᾶς τὴν δώση. Ὁ Μωυσῆς, ποὺ καθωδηγοῦσε τὸν λαὸ τὸν ἐκλεκτό, δὲν ἦταν μόνον πολιτικός, ἀλλὰ καὶ θρησκευτικὸς ὁδηγός. Αὐτὴν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία βγάλτε την πρὸς τὰ ἔξω μὲ διάθεση μαρτυρική, γιὰ ἀνάψυξη τῶν κουρασμένων καὶ πεφορτισμένων Χριστιανῶν καὶ ὀρθοδόξων Ἑλλήνων.

Ἐὰν δὲν σμίξη καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τὸ αἷμα της μὲ τὸ αἷμα τῶν ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Εἰκονομαχίας καὶ τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων, δὲν θὰ φέξη σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο.

Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Ἀττικῆς Ἰάκωβος: «Προσέχετε, αὐτοὶ θὰ σᾶς βγάλουν τὰ ράσα καὶ θὰ σᾶς βάλουν νὰ περπατᾶτε στοὺς δρόμους μὲ παντελόνια».

Στὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ ἀρχηγοὶ ἐγκατέλειψαν τὴν Ἑλλάδα, ὁ δεσπότης καὶ ὁ παπᾶς κράτησαν τὸν λαὸ αὐτόν. Ἀπὸ τὴν βρακοζώνη τοῦ πολιτικοῦ μόνον οἱ ὀπαδοί του μποροῦν νὰ κρατηθοῦν καὶ ἂν μποροῦν κι αὐτοί. 

Τὸ φλάμπουρο ὅμως τοῦ ράσου ζωοποιεῖ τὸν λαό, τὸν ἡρωοποιεῖ, τὸν σώζει μὲ τὴν δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ ἀναστημένου Χριστοῦ. Βίρα τὶς ἄγκυρες, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ βάλε πλώρη. Χαθήκαμε. Κυριολεκτικὰ ἀπωλεσθήκαμε.

Ἱερὲ κλῆρε τοῦ Θεοῦ, ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, συνειδητοποιῆστε ὅτι ἡ πασχαλιάτικη λαμπάδα, μὲ τὴν ὁποία προσκαλεῖτε τὸν λαὸ στὸ ἀνέσπερο φῶς, τρεμοσβήνει. Ὄχι μόνον τὸ φῶς θὰ σβήσουν, ἀλλὰ καὶ τὴν λαμπάδα θὰ σᾶς πάρουν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια σας. 

Κρατῆστε την σφικτὰ καὶ ἀναμμένη καὶ βροντοφωνῆστε: «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ δοξάσατε Χριστὸν τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης †

"Μείναμε ορφανοί" π. Πασχάλης Γρίβας - Κοίμηση π. Βασιλείου Βολουδάκη

 

"Δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε πλάι του, σε αυτούς τους ρυθμούς (που προχωρούσε ο π. Βασίλειος) γιατί είχε πάντα νεανική καρδιά".

"Εδώ είχε πικρά ποτήρια και έβλεπε και την κατάντια αυτής της πατρίδας".

"Ήρθε και η δική του σειρά (να φύγει) δεν το περιμέναμε τόσο σύντομα να γίνει".

"Αυτή την στιγμή το μόνο που μπορούμε να καταθέσουμε είναι τη συγνώμη μας για ότι τον πικράναμε. Και είναι πολλά τα πικρά ποτήρια που ήπιε κι από εμάς.

Και τώρα θα καταλάβουμε περισσότερο ποιον είχαμε δίπλα μας, θα καταλάβουμε περισσότερο τι χάσαμε. ΜΕΙΝΑΜΕ ΟΡΦΑΝΟΙ! σαν ενορία, σαν πνευματικά παιδιά.

Επικαλούμενοι την ευχή του θα είναι και πάλι κοντά μας".

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται!

 «Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου

καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ» (Ὄρθρος Μεγ. Παρασκευῆς)

Στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται.

Ὁ Κυβερνῶν τά σύμπαντα ὑβρίζεται ὑπό κριτῶν ἀνόμων, πλήν τῶν ἀξιεπαίνων.

Ὁ «χριστός Κυρίου», ὁ βαπτισμένος λαός μας, στό στόχαστρο. Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, ξένες καί ἐγχώριες, συνένοχοι στό ἐγχείρημα.

«Ὁ δράκων ὠργίσθη» κατά τῶν «ἐχόντων τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 12, 17).

Ὅσοι δέν συμβιβάζονται μέ τίς ἐντολές τῶν παγκοσμιοποιητῶν εἰσέρχονται σέ μεγάλο πειρασμό. Ἀρχαί ὠδίνων ταῦτα.

Ἡ Ἐκκλησία, ἡ Σύνοδος, ὁ Κλῆρος καί λαός, ὡμίλησαν, ὕψωσαν φωνήν οὐρανομήκη: «εἶναι ἔγκλημα»! Ἀλλ΄ εἰς ὦτα ἀρχόντων μή ἀκουόντων.

Ἡμέρα ἀποφράς. Ὠχριᾷ ἡ Ἅλωσις· καί τῶν Πατρίδων, ἀκόμη, ἡ ἀποστέρησις. Πλήν, ἔστι δίκης ὀφθαλμός.

Οἱ βαρειές συνέπειες πέφτουν πλέον ἐπάνω στούς δικούς μας ὤμους, καί τῶν παιδιῶν μας. Καί ὁ ἡλικιωμένος, καί ὁ νεαρός, καί ὁ ἀγέννητος, ὅλοι θά τίς ὑποστοῦμε. Ἰδιαίτερα τά ἀθῶα παιδιά, γιά τά ὁποῖα ἑτοιμάζεται τό πιό ἐπαίσχυντο παιδομάζωμα.

Ὅ,τι ἀντίθεο νομοθετήθηκε, ἑδραιώθηκε ὡς κοινωνική δῆθεν πρόοδος. Καί ἡ μοιχεία, καί ἡ ἔκτρωση, καί τό αὐτόματο διαζύγιο.

Τώρα ὁ “ὁμοφυλοφιλικός γάμος” θά ἐπιταχύνει τήν “πρόοδο”. Πέφτουμε ὅλο καί πιό χαμηλά. Παρασυρόμαστε στόν ἀνθρωποκεντρισμό, στήν εἰδωλολατρεία.

Γιά εὐκολία, καί μέ εὐκολία. Εἶχε ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἰονέσκο. Στό Παρίσι ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλον γίνονταν ρινόκεροι. Ἕνας μόνο ἀντιστάθηκε λέγοντας: «Ἐγώ θά μείνω ἄνθρωπος».

Γνωρίσαμε καί ζήσαμε τά δεινά τῆς σοβιετικῆς ἀθεΐας. Τώρα ὑφιστάμεθα τά φρικτά τῆς «λευκῆς Δαιμονίας» (ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος).

Ὅμως, ἄς ἔχουμε θάρρος. Ὁ Χριστός εἶπε: «Ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον». Ἡ Ἐκκλησία μένει εἰς τόν αἰῶνα.

Ἀπομένει νά ἀκυρώσουμε τόν νόμο στήν πράξη. Νά στηρίξουμε τά παιδιά μας στήν ἀρετή καί τήν σωφροσύνη. Καί αὐτό θά εἶναι κάτι μεγαλειῶδες.

Νά μείνουμε μέ τόν Χριστό. «Οὗτοι ἐν ἄρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου ἐπικαλεσόμεθα» (Ψαλμ. 19, 8). Δύναμή μας ἡ προσευχή.

Ἡ Ἐκκλησία ἄλλωστε ὀφείλει νά καταφεύγει στήν «ἔρημο». Ὅποια καί ἄν εἶναι αὐτή ἡ προφητική ἔρημος. Μακρυά πάντως ἀπό τήν σύμπλευση μέ ἁμαρτωλά νομοθετήματα καί ἄνομους νομοθέτες.

Ἄς μή μᾶς ἐπηρεάσει ὁ φόβος τῆς φτώχειας, τῆς κοινωνικῆς καί ψυχολογικῆς ἀπομόνωσης. Μᾶς συνοδεύει τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Σέ παρόμοιες περιπτώσεις οἱ ἅγιοι Πατέρες μας νίκησαν μέ τήν ἀνδρεία τους. Προτίμησαν τόν κόπο τῆς ἀρετῆς, καί, ὅταν χρειάσθηκε, τήν ἐξορία, τήν θλίψη, τήν στέρηση.

Εἴτε ἐπρόκειτο γιά αἱρετικά δόγματα, εἴτε γιά ἀντιευαγγελικά ἤθη.

Στήν Βαβυλώνα ἡ καλοπέραση δέν ἦταν τό φρόνημα τῶν Τριῶν Παίδων, ἀλλά ἡ ὑπομονή στήν Κάμινο.

Ὁ πατριάρχης στήν Κων/πολη, ἐπί Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, συνέστησε κόλλυβα ἀντί γιά τά ἐπιβεβλημένα στήν ἀγορά εἰδωλόθυτα.

Σύμβολο τῆς ἑκούσιας πτωχείας, χάριν τοῦ Χριστοῦ. Γιά νά μείνει καθαρή ἡ συνείδησή μας, ἀνεπηρέαστη ἀπό δελεάσματα.

Ἡ νίκη ἀνήκει στό ἐσφαγμένο Ἀρνίο. Τελικά θά νικήσῃ ὁ Χριστός, ὁ Ἐσταυρωμένος, καί ὅσοι θά εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, συνεσταυρωμένοι μαζί Του.

Ἀπό ἐμᾶς περιμένει νά Τόν ἀκολουθοῦμε. «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β΄ Κορ. 6, 17). Γιά νά μείνει στήν ζωή μας.

Ἀνοίγει σέ λίγες μέρες τό Τριώδιο, πλησιάζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ ζωή τῆς μετανοίας δέν εἶναι φολκλόρ, οὔτε εὐσεβοφάνεια.

Εἶναι ἡ ἔμπρακτη καί ἔμπονη ἀποστασιοποίηση ἀπό κάθε ἀνομία. Γιατί μᾶς περιμένει ἡ Ανάσταση!

Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου

Εις δικαίαν μνήμην Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα

 

Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος - Πανεπιστήμιο του Όσλο

Εις δικαίαν μνήμην Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα

Με μεγάλη έκπληξη και απορία, διάβασα την εναρκτήριο αναφορά της Βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Καθηγήτριας Πανεπιστημίου και Πρεσβυτέρας, Αθηνάς Λινού, στον μακαριστό Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, κατά τη χθεσινή (15/2) τοποθέτησή της στη Βουλή εν όψει της ψήφισης του νομοσχεδίου για τον γάμο ομοφυλοφίλων.

Με την αναφορά της αυτή ήταν προφανές ότι θέλησε η ίδια αφενός να ισχυριστεί ότι το επίμαχο νομοσχέδιο συνάδει με την Ορθόδοξη εμπειρία, θεωρία και παράδοση της Εκκλησίας μας, και αφετέρου, ότι η ίδια το υπερψηφίζει αφορμώμενη, κινούμενη, και αποσκοπώντας στην ανωτέρω τριάδα.

Έτσι, ανέφερε χαρακτηριστικά η κα Λινού:

«Θα ξεκινήσω με τα λόγια ενός από τους πιο σημαντικούς Θεολόγους του αιώνα μας, σύμφωνα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο αλλά και τον Πάπα Φραγκίσκο.

Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, Καθηγητής σε Ελληνικά και Αγγλικά Πανεπιστήμια, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, είχε πει πριν μερικά χρόνια δημόσια: «Δεν έχουμε το δικαίωμα να ταπεινώνουμε και να θυσιάζουμε την εικόνα του Θεού. Είναι ανάγκη οι σεξουαλικές μειονότητες να προστατεύονται από κάθε είδους διάκριση και αδικία». Αυτή η δήλωση με εκφράζει απόλυτα.

Για το νομοσχέδιο, σαφώς και είναι απαραίτητο να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα, όπως είναι και ο απόλυτος σεβασμός, η αγάπη αλλά κυρίως η ισότητα και η προστασία των συνανθρώπων μας, και βέβαια των ομόφυλων ατόμων”.

Ομολογώ ότι καταρχήν με ξάφνιασε η εν λόγω τοποθέτησή της για έναν απλό, απλούστατο λόγο.

Την εποχή που στην Ελλάδα εφαρμόζονταν τα καταπληκτικής εμπνεύσεως μέτρα κατά του κορωνοϊού και είχαν οδηγήσει σε πρωτόγνωρη καταστολή της Λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας, ο μακαριστός Μητροπολίτης Περγάμου είχε προβεί σε σχετική συνέντευξη σε ξένο μέσο.

Την συνέντευξη αυτή είχε μεταφράσει ο ίδιος ο γράφων στα Ελληνικά και δημοσίευσε η Romfea.gr, αφού προηγουμένως ο Σεβασμιώτατος κ. Ζηζιούλας είχε εγκρίνει το τελικό ελληνικό κείμενο (με εγκωμιαστικά μάλιστα για το πρόσωπο του μεταφραστή λόγια) στο οποίο ο ίδιος τασσόταν επί της αρχής κατά της πρωτόγνωρης αυτής πρακτικής.

Ωστόσο, δεν είδαμε ούτε ακούσαμε τότε την κυρία Λινού να δράττεται της ευκαιρίας να επικαλεστεί τον μακαριστό, εν ζωή τότε, φίλο της – η φιλική σχέση της οικογενείας της με τον Άγιο Περγάμου είναι γνωστή – και να τοποθετηθεί αναλόγως και ελλόγως, στην άλλογη απόφαση και εκτροπή της θεσμικής Εκκλησίας από τον ρόλο της.

Έκπτωση που ρητά είχε επισημάνει ο Μητροπολίτης Ζηζιούλας στη συνέντευξη εκείνη λέγοντας κατηγορηματικά ότι, «η Εκκλησία άνευ της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι πλέον Εκκλησία».

Προτού προχωρήσουμε, ένα διευκρινιστικό σχόλιο: ο γράφων είχε την χαρά και την αγαθή τύχη να έχει γνώση προσωπική του μακαριστού Μητροπολίτου Περγάμου, σχεδόν παιδιόθεν, και μάλιστα να τύχει και εκτενών συνομιλιών μαζί του, με τελευταία στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο του 2019, στο περιθώριο του Διεθνούς Συνεδρίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον μέγιστο ίσως θεολόγο του 20ου αιώνα, και δάσκαλο του κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ.

Και πάντοτε θα θυμάται με ευγνωμοσύνη την ευγένεια και την καλωσύνη του μακαριστού Επισκόπου, τη διάθεσή του για διάλογο και προσφορά από τη βαθιά θεολογική γνώση του, καθώς και τη διαλλακτικότητα του πνεύματός του (υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι κανείς διαλεγόταν μαζί του καλοπροαίρετα και τεκμηριωμένα).

Από κει και πέρα όμως, τα ατοπήματα της χθεσινής δήλωσης της κυρίας Λινού είναι πολλά και διόλου αμελητέα.

Καταρχήν, ούσα η ιδία καθόλου αμέτοχος της θεολογίας της καθ᾽ ημάς Ανατολής, όφειλε να γνωρίζει στοιχειωδώς – μιας και επικαλέστηκε μεγάλο θεολόγο – περί της θεμελιώδους διακρίσεως φύσεως και χρήσεως, λόγου και τρόπου, για να μιλήσω με τη γλώσσα του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.

Αγνοώντας αυτή την κεφαλαιώδη διάκριση, προσήλθε η ιδία με προχειρότητα μη αρμόζουσα όχι μόνον σε ερασιτέχνη θεολογούντα, αλλά πολλώ μάλλον σε καθηγητή Πανεπιστημίου και σύζυγο ιερέως, και σωρηδόν μετεξήλθε μια δήλωση (;) [θα έλθω στο ερωτηματικό] του μακαριστού Μητροπολίτου Περγάμου με τρόπο παραπλανητικό:

«Δεν έχουμε το δικαίωμα να ταπεινώνουμε και να θυσιάζουμε την εικόνα του Θεού».

Σαφώς και είναι έτσι, και σαφώς η εικόνα του Θεού αφορά, ορίζει, κατηγορεί, αν θέλετε, τον λόγο της ανθρώπινης φύσεως και του ανθρώπου ως σύνθετον σώματος και ψυχής.

Δεν καθορίζει ούτε επιβάλλει όμως και τον τρόπο της, δηλαδή τη χρήση του αυτεξουσίου και τα έργα ενός εκάστου ανθρώπου.

Για το τελευταίο οι Πατέρες της Εκκλησίας, μηδενός εξαιρουμένου, μιλούν σαφώς για απόλυτη ελευθερία (αυτό που ο μακαριστός φίλος της κυρίας Λινού και ημών αποδίδει στο Πρόσωπον) στα όρια της οποίας είναι απολύτως δυνατό το σφάλμα, η αστοχία, η αμαρτία.

Αυτά αρκούν για να καταδείξουν το πρώτο βασικό επιστημολογικό θεολογικό και ανθρωπολογικό σφάλμα της ιδίας, αυτό της – λογικά και αναγκαστικά προκύπτουσας – σωρηδόν συμπερίληψης στην εικόνα Θεού ακόμη και των έργων του ανθρώπου των μη κατά Θεόν, των μη συν Θεώ, αν προτιμάτε, ειργασμένων.

Κάτι τέτοιο, όχι μόνον δεν ανήκει στο κατ᾽ εικόνα αλλά είναι και εμπόδιο του καθ᾽ ὁμοίωσιν.

Έρχομαι στη δεύτερη πρόταση της αναφοράς της κυρίας Λινού στον μακαριστό κ. Ιωάννη Ζηζιούλα:

«Είναι ανάγκη οι σεξουαλικές μειονότητες να προστατεύονται από κάθε είδους διάκριση και αδικία».

Δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη με σχολαστική ανάλυση κάθε λέξης. Θα περιοριστώ μόνον στο να θέσω στην πρεσβυτέρα Βουλευτή, αλλά και στον κοινό νου, το εξής ερώτημα. Συνιστά αδικία η μη εξίσωση του κατά φύσιν με το παρά φύσιν, ή όχι; Αν συνιστά, τότε, κατ᾽ αντιστοιχίαν με τον λόγο της διαφοράς (differentia) του ενός από το άλλο, ποιος είναι, καθ᾽ υμάς, κα Λινού, ο λόγος της ομοιότητας ή της ισότητας του παρά φύσιν με το κατά φύσιν που καλεί σε «άρση» της επιχειρηματολογούμενης «αδικίας»; Αν αυτό δεν είστε σε θέση να το απαντήσετε, τότε και η αναφορά σας στην «πρόταση» του Μητροπολίτου συνιστά τυφλή και απερίσκεπτη επίκληση συναισθήματος και αυθεντίας.

Επιπλέον: τί εννοείτε, κυρία Λινού, λέγοντας ότι σας εκφράζει απόλυτα μια φερόμενη δήλωση, τη χρήση της οποίας ο δηλών δεν είναι σε θέση ούτε να εγκρίνει ούτε και να διαψεύσει; Είστε βέβαιη ότι ο Άγιος Περγάμου θα έλεγε «Ναι στον γάμο ομοφυλοφίλων!» ως επιτέλεση άρσης της καθ᾽ υμάς μεθερμηνευόμενης αδικίας; Και άρα, ότι θα κινείτο ο ίδιος ο πολιός κεκοιμημένος θεολόγος αντίθετα προς όλο το Σώμα της Εκκλησίας, το οποίο έχει πολλαχώς ρητά και σαφώς εκφραστεί τώρα και πάντοτε και καθ᾽ όλη την Ορθόδοξη Πατερική παράδοση και ιστορία;

Κι ακόμη: με το σκεπτικό της στόχευσής σας και την αναφορά σας στον Άγιο Περγάμου, αναλαμβάνετε, κυρία Λινού, την ευθύνη του λογικού περιεχομένου της δια της εύλογης αντιστροφής συνεπαγωγής της φερόμενης πρότασης του Μητροπολίτη ότι, «με τον γάμο ομοφυλοφίλων δεν ταπεινώνουμε και δεν θυσιάζουμε την εικόνα του Θεού»;

Έρχομαι τώρα στο τρίτο σημείο της δήλωσης της Βουλευτού, το οποίο υπαινίχθηκα ανωτέρω.

Πόσο αυτοσεβασμό διαθέτει ένας άνθρωπος Καθηγητής Πανεπιστημίου, σύζυγος Ορθοδόξου ιερέως, και τιμηθείς με το υπέρτατο αξίωμα της δημοκρατίας, όταν: απευθυνόμενος στην εθνική αντιπροσωπεία, προβαίνει ενώπιον αυτής και του ελληνικού λαού σε αναφορά φερόμενης, και ως εκ τούτου αμφίβολης, δήλωσης, άνευ τεκμηρίωσης [εκτός κι αν η προσθήκη του επίθετου «δημόσια» συνιστά επιστημονική εγκυρότητα, περαιτέρω διασφαλιζομένου –με την προσθήκη του «πριν μερικά χρόνια»– του ότι κανείς δεν πρόκειται να ψάξει να βρει πώς και τί], παρασιωπώντας πλήρως τα συμφραζόμενα, αυτό που πολλοί αρέσκονται να ονομάζουν «συνάφεια»;

Είναι αυτό επιστημονική ακρίβεια και συνέπεια;

Ποιά «φεουδαρχική» νοσταλγία, άραγε, ωθεί σε λογικές προ–Διαφωτιστικών επικλήσεων αυθεντίας, και ποιά απέλπιδα λουθηρανικής προέλευσης ανάγκη προτεσταντικής ερμηνευτικής μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας;

Αισθάνεται, αλήθεια, η κυρία Βουλευτής, τίμια την επίκληση μιας ορισμένης γενικής θέσης – που σαφώς κάθε νοήμων άνθρωπος αξιωματικά αποδέχεται – μιας «αυθεντίας» που πρόσφατα απήλθε του βίου, την οποία η ίδια επιστρατεύει σε μια ορισμένη στόχευση, αγνοώντας ενδεχομένως, ή και αδιαφορώντας για τις συνέπειες τοιαύτης παρόρμησης;

Συνέπειες, μεταξύ των οποίων είναι μάλιστα και η αυθαίρετη ανάδειξη –φεύ! – του μακαριστού Μητροπολίτη Περγάμου σε θεωρητικό θεμελιωτή της καινοφανούς αίρεσης ταύτισης, ή έστω εξίσωσης, του παρά φύσιν με το κατά φύσιν, εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Αλήθεια, είναι αυτός ο τρόπος τιμής φιλίας φιλουμένου και φιλούντος in absentia τελούντος;

Εκτός, βεβαίως, κι αν η Βουλευτής είναι σε θέση να παράσχει η ίδια ακριβή τεκμηρίωση του ότι ο Άγιος Περγάμου έχει δημόσια κατατεθειμένες διαφωνίες με τον Απόστολο Παύλο, για να παραλείψω όλους τους άλλους Πατέρες της Εκκλησίας.

Αν δεν είναι σε τέτοια θέση, τότε η αναφορά της αυτή μόνον τιμή δεν περιποιεί στην ιδία, αλλά αντιθέτως, εργαλειοποιεί τον άνθρωπο, αντικειμενοποιεί και προσβάλλει και τη μνήμη, και το έργο του, και την προσωπικότητα του κεκοιμημένου.

Κλείνω με ένα ερώτημα στην ερρίτιμη κυρία Λινού: Πώς, άραγε, αντιλαμβάνεστε, ως Ελληνίς Χριστιανή Ορθόδοξη, ως θεραπαινίς του υψίστου πολιτεύματος της δημοκρατίας, και ως άκρως τιμηθείσα από τον ελληνικό λαό, την καθ᾽ υμάς ισότητα του τρόπου του παρά φύσιν με τον τρόπο κατά φύσιν, και πώς μια τέτοιου είδους «ισότητα» προάγει το τέλος του δημοκρατικού πολιτεύματος, που δεν είναι άλλο παρά η μετοχή στο Αγαθόν;

Με άλλα λόγια, πώς, ταυτίζοντας το παρά φύσιν με το κατά φύσιν θα διατηρήσει, καθ᾽ υμάς, ο άνθρωπος την απαιτούμενη ενάργεια του λόγου ώστε να αποκτήσει τον φωτισμό του υπέρ λόγον που θα του επιτρέψει να εισαχθεί στο Υπέρ Φύσιν;

Θα μας βρουν συμφορές εάν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο είπε...

 

Ἡ παραβολή! «ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω» (Ματθ. ΚΕ΄ 21) - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΕΚΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024). 

«ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω» (Ματθ. ΚΕ΄ 21)

 

Ἡ παραβολή!

Παραβολή, ἦτο εἷς ἐκ τῶν τρόπων διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Αἱ παραβολαὶ ἦσαν διηγηματικαὶ ἀφηγήσεις τοῦ Διδασκάλου διὰ τῶν ὁποίων «ἐξεικονίζοντο» συγκεκριμμένα πρόσωπα, ἀλλὰ καὶ καταστάσεις … καί, αἵτινες ἀφηγήσεις, θὰ ἠδύναντο ἵνα πραγματοποιηθῶσιν εἴς τινα στιγμὴν τοῦ μέλλοντος χρόνου! Ἦτο ὁ τρόπος ἐκεῖνος διδασκαλίας τοῦ Σωτῆρος διὰ τοῦ ὁποίου, - ὣς ὁ Ἴδιος εἶπε πρὸς τοὺς ἐρωτῶντας μαθητάς Του, - «ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν» (Λουκ. Η΄ 10), δηλαδή, νὰ διδάσκωνται μὲν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀντιλαμβάνωνται πλήρως τὰς Θείας Ἀληθείας, ἐφ’ ὅσον δὲν εἶναι κατάλληλοι πρὸς τοῦτο …! Τέλος, ἡ παραβολή, ἦτο καὶ ὁ τρόπος ἐκεῖνος διδασκαλίας, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ λαός, εὐχαρίστως ἐδέχετο τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου, (Λουκ. Δ΄ 22)!

Ἐν προκειμένῳ, ὁ Διδάσκαλος, διηγεῖται παραβολικῶς, περί τινος ἀνθρώπου ὅστις … «ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ»! Καὶ ἔδωκεν εἰς τούτους, «ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν», καὶ ὄχι εἰς ἅπαντας τὸ ἴδιον ποσόν! Εἰς τὸν ἕνα ἔδωκε πέντε τάλαντα, εἰς ἕτερον, δύο, καὶ εἰς ἄλλον … ἓν τάλαντον! Ὅταν, λοιπόν, ἐπέστρεψεν ἐκ τῆς ἀποδημίας του, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ἐκάλεσε τοὺς δούλους του, προκειμένου ἵνα λογοδοτήσωσι διὰ τὴν διαχείρισιν τῶν ταλάντων τὰ ὁποῖα τοὺς ἐνεπιστεύθη! Οἱ δύο ἐκ τῶν τριῶν προαναφερθέντων, εἶχον ἐργασθεῖ ἐπὶ τῆς περιουσίας τὴν ὁποίαν εἶχον λάβει, … καὶ ἐδιπλασίασαν τὰ τάλαντά των! Παραδίδοντες δὲ ταῦτα εἰς τὸν ἐργοδότην των, ἔλαβον, ἀφ’ ἑνὸς τὸν ἔπαινον διὰ τὴν ἐργατικότητά των, ἀφ’ ἑτέρου δέ, καὶ τὴν συμμετοχήν των εἰς τήν, μετὰ τοῦ κυρίου των, εὐφροσύνην καὶ χαράν!

Ὅταν ἐκλήθη καὶ ὁ τρίτος ἐκ τῶν δούλων, ὅστις θὰ ἔπρεπεν ἵνα διαχειρισθῇ τὸ ἓν τάλαντον, οὗτος ἐξέπληξεν τὸν κύριον καὶ δανειστήν του, ἀφ’ ἑνὸς μὲν μὲ τὴν ὀκνηρίαν καὶ ἀδιαφορίαν του, καὶ ἀφ’ ἑτέρου μὲ τὴν ἐπιθετικότητα καὶ θρασύτητά του πρὸς τὸν ἐργοδότην του! Συγκεκριμμένως, ὁμολογεῖ ὅτι ἀπέκρυψε τὸ τάλαντόν του εἰς τὸ ἔδαφος καὶ δὲν τὸ εἰργάσθη καὶ τὸ ἐπιστρέφει ὣς τὸ παρέλαβεν, ἀλλὰ καὶ ἐπιρρίπτει τὴν εὐθύνην καὶ ἐνοχήν, διὰ ταύτην τὴν ὀκνηρίαν καὶ ἀδιαφορίαν του, εἰς τὸν εὐγενῆ κύριόν του, κατηγορῶν τοῦτον, ὅτι … «ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας» (Ματθ. ΚΕ΄ 24)! Κλείει δὲ τὴν παραβολήν, ὁ Διδάσκαλος, παραδίδων τὸ τάλαντον τοῦ πονηροῦ δούλου, εἰς τὸν ἐργατικὸν καὶ ἐπιμελῆ, καὶ … τοῦτον τὸν ὀκνηρόν, διατάσσει ἵνα ἐκριφθῇ εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, ὅπου … «ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων»!

 

Ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου.

Ὡς ἤδη εἴπωμεν, ἡ παραβολὴ «κρύπτει», ὄπισθεν τῶν φαινομένων προσώπων καὶ καταστάσεων, ἕτερα ἀντίστοιχα πρόσωπα ὣς καὶ ἀντιστοίχους καταστάσεις! Εὐκόλως ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι ὁ μὲν κύριος τῆς παραβολῆς … «εἰκονίζει» τὸν Ἅγιον Θεὸν καὶ οἱ δοῦλοι ἐκπροσωποῦσιν ἀντιστοίχως, ἅπαντας ἡμᾶς τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ, οἵτινες ἔχομεν λάβει ἀπὸ τὸν Θεόν, … «τάλαντα» σωματικὰ καὶ πνευματικά, τὰ ὁποῖα καλούμεθα ἵνα ἐργασθῶμεν καὶ αὐξήσωμεν!

«Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου»! Αὐτὴ εἶναι ἡ … ἐπιβράβευσις τῶν ἐργατικῶν καὶ εὐσυνειδήτων δούλων! Εἶναι ἡ «χαρὰ τοῦ κυρίου» των! Καὶ … «χαρὰ τοῦ κυρίου», ἐν προκειμένῳ, δὲν εἶναι τὸ αἴσθημα καὶ ἡ ἐκδήλωσις τῆς χαρᾶς τοῦ ἐργοδότου των, ἀλλὰ ὁ χῶρος εἰς τὸν ὁποῖον ἐκφράζει ὁ κύριος τὴν χαράν του, καὶ εἰς τὸν ὁποῖον (χῶρον) προσκαλεῖ ὡς συνευφραινομένους καὶ συνδαιτημόνας, ἐκείνους οἵτινες ἐσεβάσθησαν καὶ ἐξετίμησαν καὶ εἰργάσθησαν καὶ ἐκοπίασαν διὰ τὸν κύριόν των καὶ τὰς ἀπαιτήσεις του! Ἡ «χαρὰ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν», κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τῆς παραβολῆς ταύτης, εἶναι, σαφῶς, ἡ ἀπόλαυσις τῶν δικαίων ἐν τῇ ἐνδόξῳ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν! Εἶναι ἡ αἰώνιος χαρμονὴ καὶ πνευματικὴ εὐωχία εἰς τήν, μετὰ τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ, συναύλισιν μετὰ τὴν δευτέραν Αὐτοῦ Παρουσίαν καὶ «δικαστικὴν» ἀπόφασίν Του!

Ἡ χαρὰ δὲ αὕτη, εἶναι τοσαύτη καὶ τοιαύτη, ὥστε, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ «κοστίζῃ» ἀφαντάστως εἰς ἐκείνους οἵτινες θὰ τὴν στερηθῶσιν ἕνεκα τῆς ἐμμονῆς των εἰς τὴν ἄρνησιν καὶ ἀπόρριψιν τῆς στοιχειώδους πνευματικῆς ἐργασίας ἥντινα ἀπαιτεῖ ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, … ἐκεῖνοι οἵτινες τὴν γνωρίζουσι καὶ τὴν εἶδον, νὰ τὴν θεωροῦσιν ὡς τὴν ὑπερτάτην ἐκείνην εὐτυχίαν, διὰ τὴν ὁποίαν … «οὐκ ἔστιν ἀντάλλαγμα»! Οὕτω, ὁ μὲν Κύριος καὶ Διδάσκαλος ἡμῶν, - ὁ χορηγὸς τῆς τοιαύτης πνευματικῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, - μᾶς συνέστησε κατ’ ἐπανάληψιν, ὅτι, … αὕτη ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν νὰ εἶναι ἡ μεγάλη προσδοκία ἡμῶν! Τίποτε νὰ μὴν εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θὰ δύναται ἵνα μᾶς ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὸν τοιοῦτον «στόχον», καὶ διὰ ταύτην, νὰ εἴμεθα πρόθυμοι νὰ δεχθῶμεν τὴν οἵανδήποτε στέρησιν καὶ βάσανον εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, ἀκόμη δὲ καὶ τὸν πλέον φρικώδη καὶ ὀδυνηρὸν θάνατον!

 

Οἱ δίκαιοι!

Κάποτε, ἐπεσκέφθη τὸν Ἅγιον τῶν ἡμερῶν μας, τὸν ὅσιον Παΐσιον, - κατὰ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, - ἡ ἁγία μεγαλομάρτυς Εὐφημία! Μετὰ τήν, κάπως, «ἐπεισοδιακὴν» … γνωριμίαν των, καὶ εἴς τινα ἐρώτησιν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου πρὸς ταύτην, περὶ τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, «ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν», ἡ Ἁγία ἀπήντησεν: «Γέροντα, ἐὰν ἐγνώριζον, - ἐν ὅσῳ ἤμουν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, - ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἤδη ἀπολαμβάνω εἰς τὸν Παράδεισον, θὰ προετίμων, ἀκόμη πιὸ φρικτὰ καὶ ὀδυνηρὰ μαρτύρια, ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὑπέστην»! Τοῦτο ἀκριβῶς, ἔπραξαν ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, οἵτινες ἐδέξαντο μυρίας βασάνους, ἀλλὰ καὶ ὑπέβαλον ἑαυτοὺς εἰς ἀφαντάστους θλίψεις καὶ στερήσεις, διὰ τὴν μέλλουσαν ζωήν! Οἱ «βιασταὶ ἁρπάζουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν», εἶπεν ὁ Κύριός μας, καὶ ὄντως, ἐξ ὅσων Ἁγίων τιμᾷ καὶ γεραίρει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, οὐδεὶς εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις νὰ «παρεβίασεν» τὸν τοιοῦτον κανόνα! Ἅπαντες, – μηδὲ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐξαιρουμένης, - ἐκοπίασαν ἐν τῷ παρόντι αἰῶνι, ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσωσι!

Τοῦτον τὸν μικρὸν κόπον καὶ ἀγῶνα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, ἂς καταβάλλωμεν εἰς ταύτην τὴν παροῦσαν καὶ πρόσκαιρον ζωήν, καὶ ὁ Κύριος καὶ Δεσπότης ἡμῶν, βλέπων ὅτι ἐκοπιάσαμεν καὶ ηὐξήσαμεν … «τὰ τάλαντα» ἅτινα μᾶς ἐνεπιστεύθη, θὰ εἴπῃ καὶ εἰς ἡμᾶς ἐκεῖνο τὸ γλυκύτατον, … «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ. ΚΕ΄ 21)! Εἴθε!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ποιοι λόγοι κάνουν έναν άνθρωπο να αλλάζει;

 

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024)

«Ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ

προφῆται κρέμανται» (Ματθ. ΚΒ΄ 40). 

Μεγάλη ἐντολή!

«Διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ;» Τοῦτο τὸ ἁπλούστατον ἐρώτημα, θέτει εἰς τὸν Κύριον καὶ Διδάσκαλον, κάποιος νομικός, ὅστις, ὅμως, ἐρωτᾷ, μὲ … πειρακτικὴν διάθεσιν! Ἴσως γνωρίζει τὴν ἀπάντησιν, ἴσως νομίζει ὅτι θὰ φέρῃ εἰς δύσκολον θέσιν τὸν Κύριον, ἴσως κινεῖται … «ὠθούμενος» ὑπὸ τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων; Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐνῶ γνωρίζει τὴν πειρακτικὴν διάθεσιν τοῦ ἐρωτῶντος νομικοῦ, διακρίνει ὅτι θὰ πρέπῃ ἵνα τοῦ ἀπαντήσῃ! «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή» (Ματθ. ΚΒ΄ 37-38)! Ὣς, μάλιστα, μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, … τὴν ἀπάντησίν Του ὁ Διδάσκαλος τὴν δίδει, ἀπευθυνόμενος εἰς ἅπαντα τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαόν! «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι πρώτη πάντων ἐντολή· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή» (Μάρκ. ΙΒ΄ 29-30).

Πλησίον, ὅμως, ταύτης τῆς πρώτης καὶ μεγάλης ἐντολῆς, ὁ Ἰησοῦς προσθέτει καὶ … δευτέραν, «ὁμοία αὐτῇ»! Ἡ δευτέρα δὲ αὕτη, ἀφορᾷ τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν πλησίον! Αὕτη, παρ’ ὅτι εἶναι δευτέρα καὶ ἕπεται τῆς πρώτης, ἐν τούτοις ὁ Ραββὶ τὴν θεωρεῖ ἰσόκυρον καὶ ὁμοίαν μὲ τὴν πρώτην! «Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»! Προσθέτει δὲ ἐπὶ πλέον, ὅτι αὖται αἱ δύο ἐντολαί, ἀποτελοῦσι τὸ θεμέλιον καὶ τὴν βᾶσιν, ἐπὶ τῶν ὁποίων … «ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται»!

 

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεόν!

Πολλοὶ διατείνονται ὅτι τὴν ἔχουσι καὶ τὴν βιοῦσι …! Εἶναι εὔκολον νὰ τὸ λέγῃς τοῦτο …! Τὸ λέγεις, χωρὶς νὰ δύναται κάποιος νὰ σὲ διαψεύσῃ! Χωρὶς νὰ δύναται ἵνα ἐρευνήσῃ τὰ … κρυπτὰ τῆς καρδίας σου! Ἄλλωστε, ἡ τοιαύτη ἀγάπη εἶναι ἰδιωτικὴ καὶ διαπροσωπική! Μόνον ὁ «γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς», ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Ἀληθινὸς Θεός, δύναται ἵνα διαπιστώσῃ τὴν ἀλήθειαν περὶ τούτου! Αὕτη ὑπάρχει μεταξὺ σοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐδεὶς δύναται ἵνα εἰσέλθῃ εἰς ταύτην τὴν … σχέσιν, καὶ διευκρινίσῃ τὴν ὀρθότητά της! Ὅμως, ἂς μᾶς ἐπιτραπῇ ἵνα ἐρωτήσωμεν τοὺς … τοιούτους ἀγαπῶντας τὸν Θεόν! Ἐμελέτησαν, ἆραγε, πῶς ὁ Κύριος ζητεῖ τὴν τοιαύτην ἀγάπην; Γνωρίζουν, ἆραγε, ὅτι δὲν χωρεῖ εἰς τοιαύτην ἀγάπην συναισθηματισμὸς καὶ … ἄλλαι «κινήσεις» αἵτινες καὶ χαρακτηρίζουσι τὴν ἀγάπην μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων; Ὁ Ἴδιος, ὅταν ἐκάλεσε τοὺς μαθητάς Του καὶ τοὺς ἔδωσε τὰς πρώτας συμβουλάς Του, … εἶπεν: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. Ι΄ 37)! Εἶπεν, ἐπίσης, ὀλίγον πρὸ τοῦ Πάθους Του: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε»!

Νομίζω, ὅτι οὗτοι οἱ δύο καὶ μόνοι λόγοι, ἀρκοῦσιν ἵνα διαπιστώσωμεν ἕκαστος ἐξ ἡμῶν, ὅτι ἡ, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη, δὲν εἶναι … αἴσθημα καὶ συναίσθημα, ἀλλὰ ἀγὼν καὶ πόνος καὶ θυσία! Οὕτως ἠγάπησαν τὸν Κύριον ἅπαντες οἱ Ἅγιοι!

Ἀγάπη διὰ τῶν ἔργων, καὶ τῆς ὑπομονῆς, καὶ τοῦ κόπου, καὶ τοῦ πόνου, καὶ τοῦ ἱδρῶτος, καὶ τοῦ αἵματος! Ἀγάπη διὰ τῆς ὁμολογίας καὶ τῆς παρρησίας! Τοιαύτην ἀγάπην ἀπήτησεν ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν! «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ι΄ 32-33)! Διὰ νὰ μᾶς δώσῃ δὲ ἀκόμη ἐντονώτερον ἵνα καταλάβωμεν, ὅτι εἰς τὴν Κρίσιν τῆς δευτέρας παρουσίας Του, δὲν θὰ ὑπάρξουν προσωποληψίαι καὶ ἰδιαίτεροι γνωριμίαι, ἐτόνισεν: «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. Ζ΄ 21)!

Διὰ νὰ «κόψῃ» δὲ τὴν «αἰσιόδοξον» διάθεσιν κάποιων οἵτινες προσδίδουσιν εἰς τὸν Θεόν, γνωριμίας καὶ «ἀγάπας» κοσμικὰς καὶ ἀνεπιτρέπτους, ὁ Διδάσκαλος ὑπεγράμμισεν: «Πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; Καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν» (Ματθ. Ζ΄ 22-23)!

 

«Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ».

Ὅμως, πέραν τῆς, πρὸς τὸν Κύριον, ἀγάπης, ὁ Ἰησοῦς ἐτόνισε καὶ τὴν πρὸς τὸν πλησίον τοιαύτην! Ἐξίσωσε δέ, μάλιστα, ταύτην πρὸς τήν, πρὸς τὸν Θεόν! «Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»! Τὴν δευτέραν ταύτην ἀγάπην, ἐλάχιστοι θὰ ἠδύναντο ἵνα παρρησιασθῶσι ὅτι τὴν ἔχουσι! Λέγομεν ὅτι ἀγαπῶμεν τὸν συνάνθρωπον, ἀλλὰ «ἀγαπῶμεν» τοῦτον, … ὅσον θέλομεν καὶ ὥς θέλομεν! Ἐκεῖνο τὸ … «ὡς σεαυτόν», παραμένει ἀπραγματοποίητον! Πόσοι θὰ ἠδύναντο ἵνα καυχηθῶσι διὰ τὴν … τοιαύτην ἀγάπην; Θὰ ἐτόλμων δὲ ἵνα ἰσχυρισθῶ, ὅτι τὴν τοιαύτην θυσιαστικὴν ἀγάπην, δὲν τὴν συναντῶμεν ἀκόμη καὶ ἐκεῖ, ποὺ κάποτε ἐθεωρεῖτο αὐτονόητος˙ δηλαδὴ εἰς τοὺς γονεῖς!

Ταύτην, ὅμως, θὰ ζητήσῃ ὁ Θεῖος Δικαστής, κατὰ τὴν Παγκόσμιον κρίσιν! «Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με» (Ματθ. ΚΕ΄ 42-43)! Ἅπασαι αὕται αἱ καθημεριναὶ σκηναὶ καὶ «εἰκόνες» ἅτινας παρουσιάζει ὁ Κύριος εἰς τοῦτον τὸν λόγον Του, καθὼς καὶ τὸ γεγονὸς τοῦ ὅτι παρουσιάζεται ὁ Ἴδιος, ὡς περιθωριοποιημένος καὶ παρηγκωνισμένος, … καταδεικνύει, ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἰσότητα τῆς πρώτης καὶ τῆς δευτέρας, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸ … ὕψος τοῦ … «ὡς σεαυτόν»!

Ἀνελογίσθημεν, ἆραγε, ποτέ, πόσην ἀγάπην θυσιαστικὴν δεικνύομεν εἰς ἑαυτούς, καὶ πόσον ὀλιγωτέραν καὶ εὐτελεστέραν καὶ ἴσως ἐπιφανειακὴν καὶ ὑποκριτικήν δεικνύομεν πρὸς τὸν πλησίον; Ἴσως, τότε, θὰ κατανοούσαμεν, ὅτι … πόρρω ἀπέχομεν ἀπὸ τὴν Θείαν διδασκαλίαν καὶ … ἀπαίτησιν!

Εἴθε νὰ ἀγαπήσωμεν ὡς Ἐκεῖνος διδάσκει, διότι ἀντιθέτως, οὔτε τὴν μίαν, ἀλλ’ οὔτε καὶ τὴν ἄλλην θὰ δυνηθῶμεν ἵνα ἐφαρμόσωμεν, ὡς διδάσκῃ ὁ μαθητὴς τῆς Ἀγάπης: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α΄ Ἰωάν. Δ΄ 20)!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

     Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα