Σπάνιον Εορτολόγιον του 2018, αφιερώνεται εις τον Διδάσκαλον και Νέον Φωτιστήν του Γένους Γέροντα Διονύσιον τον Επιφανιάδην.

Τίτλος: Εορτολόγιον 2018, αφιερώνεται εις τον Διδάσκαλον και Νέον Φωτιστήν του Γένους Γέροντα Διονύσιον τον Επιφανιάδην

Επιμέλεια έκδοσης: Άριστος Δωρίτης

Επιμελιτής Εορτολογίου: Φώτιος Δημητρακόπουλος,

ομ. Καθηγ. Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών

Κεντρική διάθεση: Ιερόν Ησυχαστήριον Παναγίας Παντανάσσης Κοτσιάτη, Κοτσιάτης 2564 Λευκωσία,

τηλ: 00357 22521284  

Σελίδες: 96 

Σχήμα: 09 x 14  

Μήνυμα τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Τοῖς ἐντευξομένοις ἀδελφοῖς καὶ τέκνοις τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοῖς, χάριν καὶ εἰρήνην παρὰ Θεοῦ.

Ὡς Αἰγαιοπελαγῖται, ἐκ τῆς νήσου Ἴμβρου ἕλκοντες τὴν καταγωγήν, αἰσθανόμεθα ἀείποτε ἰδιαιτέραν ἀγάπην πρὸς τοὺς κατοίκους τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, διακρινομένους διὰ τὴν πηγαίαν εὐλάβειαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῶν λεπτῶν συναισθημάτων των, καρπὸν οὐ μόνον τοῦ ἀπείρου οὐρανοῦ ὑπὸ τοῦ ὁποίου σκέπονται καὶ τῆς ἀφρολεύκου θαλάσσης, μετὰ τῆς ὁποίας ἀπὸ ἀμνημονεύτων ἐτῶν συζῶσιν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀκαταλύτου συναφείας των πρὸς τὸν πλοῦτον τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ τιμίας παραδόσεως, τὸν ὁποῖον κατέλιπεν εἰς αὐτοὺς χρυσῆ ἅλυσις ἁγίων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας.

Ἐκλεκτός τις γόνος τῆς πεπροικισμένης δι’ ἐξαιρέτου φυσικῆς καλλονῆς νήσου τοῦ Αἰγαίου Σκιάθου, τῆς ὑπὸ τοῦ θεσπεσίου Ἄθωνος σκιαζομένης, ὑπῆρξεν ὁ μακάριος Γέρων Διονύσιος, ὁ καταλιπὼν εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα ὑπογραμμὸν ἐναρέτου βίου καὶ μιμήσεως τοῦ Κυρίου, εἰς τοῦ ὁποίου τὰ σεπτὰ ἴχνη πιστῶς ἠκολούθησε καθ’ ἅπαντα τὸν βίον, αἴρων τὸν ἰδικόν του σταυρὸν μετ’ αὐταπαρνήσεως καὶ ἀφοσιώσεως.

Ὁ Γέρων Διονύσιος ηὐλόγησε διὰ τῆς παρουσίας του τὰς νήσους Σύρον, Ὕδραν, Σίφνον καὶ τὴν γενέτειραν Σκίαθον, ἀναδειχθεὶς ἐκ τῶν τελευταίων θεοφιλεστάτων ἐκείνων Ἁγιορειτῶν Κολλυβάδων, τῶν ὁποίων ἡ ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις ἐπέθηκε βαρεῖαν τὴν πνευματικήν της σφραγῖδα ἐπὶ τῆς πορείας τοῦ Γένους ἡμῶν κατὰ τοὺς αἰῶνας 18ον καὶ 19ον. Ὑπῆρξε ζῶν καὶ ἔμψυχος ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅστις διὰ τοῦ θεοφιλοῦς κηρύγματός του καὶ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του κατέλιπε τῇ Μητρὶ Ἐκκλησίᾳ πολύτιμον παρακαταθήκην, ἔχων ἀείποτε τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ ἐστραμμένα πρὸς τὴν μόνιμον πατρίδα πάντων ἡμῶν, τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Χάριν καὶ εὐχαριστίας ὀφείλομεν τῷ Παντοκράτορι Κυρίῳ, Ὅστις ἐπένευσεν ἀγαθῶς εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀγαπητοῦ κυρίου Ἄριστου Δωρίτου, ὅπως ἀναδείξῃ τὴν μορφὴν τοῦ ἐν οὐρανοῖς πλησίον τῶν Ὁσίων καὶ Ἁγίων ἀναπαυομένου Γέροντος Διονυσίου διὰ τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ οἰκοδομηθέντος εὐκτηρίου οἴκου τοῦ Προφήτου Ἠλιού, διὰ τῆς ἀνευρέσεως τῶν λειψάνων αὐτοῦ καὶ διὰ ταύτης τῆς πανηγυρικῆς ἐκδόσεως, ἥτις προβάλλει προσ-ηκόντως τὴν ἱερὰν αὐτοῦ βιοτήν.

Ἀσμένως δὲ προλογίζομεν τὸ μετὰ χεῖρας Ἑορτολόγιον, ἀποτίοντες φόρον ἀιδίου εὐγνωμοσύνης εἰς τὸν ἀοίδιμον Γέροντα Διονύσιον Ἐπιφανιάδην, χρηματίσαντα σύμβουλον τῶν μακαρίων προκατόχων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Ҁ΄ καὶ Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄, διδάσκαλον τοῦ Γένους γενόμενον καὶ ὑπέρμαχον τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου κατὰ τὴν δυσχερῆ περίοδον τῆς Βαυαροκρατίας, καθ’ ἣν τὸ μέλαν τῶν μοναχῶν σχῆμα, τὸ τοσοῦτον ἀστόργως τότε θεωρούμενον, δὲν τὸ ᾔσχυνε καὶ δὲν τὸ ᾐσχύνετο (καθ’ ἃ σημειοῦται ὁ ἀοίδιμος Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἰς τὴν ἐνταῦθα ἀναδημοσιευομένην νεκρολογίαν), ἀρδεύων τὸν λαὸν διὰ τῶν ἀκηράτων ναμάτων τῆς θείας παιδείας καὶ διαβιβάζων αὐτὸν ἀπὸ τῆς Ἀκροπόλεως εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν (ὡς προσφυῶς σημειοῦται ἕτερος Σκιαθίτης λόγιος, ἐξάδελφος Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη καὶ πνευματικὸν τέκνον τοῦ Διονυσίου, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης).

Πεποιθότες ὅτι τὰ ἐκ τῆς ἀνυπερβλήτου γραφίδος Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, εὐλαβεστάτου τέκνου τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, γεγραμμένα περὶ τοῦ Γέροντος παρέχουσιν ἀψευδῆ τεκμήρια τῆς κατὰ Θεὸν ἐπιγείου παρεπιδημίας του, ἐπικαλούμεθα τὰς εὐχὰς αὐτοῦ ἐπὶ πάντας τοὺς κοπιάσαντας εἰς συντέλειαν τοῦ παρόντος πονήματος, ἰδίως δὲ τὸν κύριον Ἄριστον Δωρίτην καὶ τὸν ἐλλογιμώτατον Καθηγητὴν τοῦ ἐν Ἀθήναις Πανεπιστημίου κύριον Φώτιον Δημητρακόπουλον, εὐχόμεθα δὲ ὅπως ὁ τιμώμενος Γέρων ἀναδειχθῇ διαρκὴς προστάτης καὶ πρεσβευτὴς αὐτῶν εἰς Κύριον.

Εἴη δὲ ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρεσβείαις πάντων τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων, ἀείποτε μεθ’ ἁπάντων τῶν ἐν Σκιάθῳ καὶ τῶν κατὰ τὴν Αἰγαιοπελαγιτῶν χώραν εὐλαβεστάτων τέκνων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας.

΄βιδ΄ Δεκεμβρίου κζ΄

Προλογικόν Σημείωμα

Τό ἔτος 1999 κατ’ εὐλογία καί παραχώρηση Θεοῦ νομίμως καί ἐξ ἀγορᾶς, περιῆλθε στήν ἰδιοκτησία μου ὁ Εὐκτήριος Οἶκος τοῦ ὁσίου Γέροντος Διονυσίου Ἐπιφανιάδη μέ τόν περιβάλλοντα αὐτόν χῶρο στό ἔκπαγλης φυσικῆς ὀμορφιᾶς νησί τῆς Σκιάθου. Πρόκειται γιά κτίσμα, πού, κατά τό 1882, εὐθύς μετά τήν ἐπάνοδο ἀπό τήν ἐξορία στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, οἰκοδόμησε ὁ πολυσέβαστος Γέροντας πλησίον τοῦ ἐξωκκλησίου τοῦ Προφήτη Ἠλιού, στήν θέση κατεστραμμένου μονυδρίου, ὅπου ἐγκαταβίωσε κατά τό ὀλιγοετές ὑπόλοιπο διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. Μαζί του ἐγκαταβιοῦσαν ὀλιγάριθμοι ἀδελφοί, προεξάρχοντος τοῦ ἱερομονάχου Ἰερεμίου.

Τό ἐν λόγῳ ἱερό οἰκοδόμημα ἦταν κατερειπωμένο ἀπό τίς φυσικές καταστροφές καί τίς εὔλογες φθορές τοῦ πανδαμάτορα χρόνου, ἀλλά καί συλημένο ἀπό ἀνόσια καί βέβηλα χέρια. Ὅταν μάλιστα ἐνημερώθηκα γιά τήν ἱστορικότητα καί τήν ἱερότητα τοῦ χώρου, ἀλλά καί γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ὁσίου κτίτορος, ὁ ζῆλος καί τό ἐνδιαφέρον μου μέ ἔκαναν νά ἐπιταχύνω τήν ἐξαρχῆς εἰλημμένη ἀπόφασή μου, νά ἀναπαλαιώσω δηλαδή τόν Οἶκο σέ ὅσο τό δυνατόν εὐκοσμότερη μορφή καί νά διαμορφώσω τόν εὐρύτερο χῶρο κατά τρόπο ἀντάξιο καί τοῦ ἱεροῦ μνημείου καί τοῦ σεπτοῦ προσώπου τοῦ Γέροντος Διονυσίου, ὥστε νά τιμηθεῖ ἡ μνήμη του.

Δέν ἀποκρύπτω πάντως ὅτι στήν θέα τοῦ κτίσματος, τό ὁποῖο, ὅπως ἤδη σημειώθηκε, εἶχε μεταβληθεῖ σέ σωρό ἐρειπίων, συγκινήθηκα ἀκόμη περισσότερο, διότι ἀνακάλεσα στήν μνήμη μου τίς ἀνάλογες θλιβερές εἰκόνες στούς κατεστραμμένους ναούς καί στίς μονές τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου, τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου. Γι’ αὐτό ἄμεση ἦταν ἡ ἀνάθεση τῶν ἀναγκαίων ἐργασιῶν γιά τήν συντήρηση τοῦ ὑπολείμματος τοῦ ἱεροῦ κτίσματος. Ἀλλά, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν στό δάπεδο τοῦ ἰσογείου μέ ὑπεύθυνο τῆς συντήρησης τόν κ. Ἰωάννη Γεωργακόπουλο, μέ ἔκπληξη, ἐκ προσωπικῆς αὐτοψίας, διαπίστωσα ὅτι αὐτό βρισκόταν στό ἴδιο ὕψος μέ τό παράθυρο. Καί, ἐπειδή οἱ παλαιοί σκιαθίτες, ἐκ προφορικῆς τοπικῆς παραδόσεως γνώριζαν ὅτι κάπου ἐκεῖ εἶχε ἀποτεθεῖ ὀστεοθήκη σέ τύπο σεντουκιοῦ μέ τά σεπτά καί τίμια λείψανα τοῦ Γέροντος Διονυσίου, ἔδωσα ἐντολή γιά τήν ἀνακατασκευή τοῦ δαπέδου. Κατά τήν πρόοδο μάλιστα τῶν ἐργασιῶν στό βάθος τοῦ καινούργιου δαπέδου, ἀνευρέθη ἡ ἀπό μέταλλο σεντουκένια ὀστεοθήκη, ἡ ὁποία περιεῖχε τά λείψανα τοῦ ὁσίου ἀνδρός.

Ἐπίκαιρη καί σήμερα εἶναι ἡ γνώση τῆς βιοτῆς τοῦ Γέροντος, διότι παρέχει μηνύματα ὀρθόδοξης ζωῆς καί παραδόσεως, ἀλλά καί εἰλικρινοῦς καί ὁλόθυμης ἀφοσιώσεως στό λειτούργημά του. Ἐπιπλέον ὁ Διονύσιος ὑπῆρξε ἐκ τῶν λογιωτέρων κληρικῶν τοῦ 19ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος, γιά νά διατηρήσει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν γλῶσσα τοῦ Γένους, ἵδρυσε ἱεροδιδασκαλεῖα ἀπό τήν Βασιλεύουσα ὡς τίς Κυκλάδες καί τίς Σποράδες. Γιά τήν ὑπεράσπιση μάλιστα αὐτῶν ὑπῆρξε πάντοτε ἀνυποχώρητος καί ἀσυμβίβαστος, ἀκέραιος καί ἀπροσκύνητος. Ὑπῆρξε ἀκόμη χριστομίμητος κληρικός καί μεγαλόφωνος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί βίωσε τίς διώξεις, ὅπως καί ὁ Κύριος, τοῦ ὁποίου τόν δρόμο πιστῶς ἀκολούθησε. Ἐντάσσεται καί ἐκεῖνος στήν χορεία τῶν συναγωνιστῶν τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ἀγωνιζόμενος γιά τά ἴδια ἰδανικά, ἀλλά καί κατατρεχόμενος, ὅπως καί ἐκεῖνος, μέ διαταγή τῶν ἰσχυρῶν τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Ὁ Γέροντας Διονύσιος, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν τότε Ἱ. Σύνοδο τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος (!) κατηγορήθηκε καί καταδικάσθηκε ὡς δῆθεν μή γνωρίζων νά λειτουργεῖ καί ὡς ἀγνοῶν τήν λειτουργική τάξη, διετέλεσε σύμβουλος ἐπί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων δύο Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, τοῦ Γρηγορίου ΣΤ΄ καί τοῦ Ἰωακείμ Γ΄. Ὑπῆρξε ἀκόμη πνευματικός καθοδηγητής πολλῶν Κολλυβάδων καί «Χριστοφοριζόντων», θιασωτῶν δηλαδή τοῦ Παπουλάκου/κη, ἀλλά καί μεγάλων προσωπικοτήτων, ὅπως τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη, ἐνῶ ἔχαιρε ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Λυκοῦργο, τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Σάμου καί Τήνου, πού ἦταν μία ἀπό τίς ἐξοχώτερες φυσιογνωμίες τῆς ἐποχῆς του γιά τήν θύραθεν καί τήν ἐκκλησιαστική παιδεία καί τήν χριστιανική ἀρετή.

Ἀσφαλῶς ὁ Γέροντας Διονύσιος, προϊόντος τοῦ χρόνου, παρά τίς ἀπηνεῖς διώξεις, πού ὑπέστη ἐν ζωῇ, καί τήν προσπάθεια κάποιων νά τόν σπιλώσουν μετά θάνατον, ὄχι μόνο δέν λησμονήθηκε, ἀλλά, κατά γενική ὁμολογία, σήμερα εὐγνωμόνως ἀναγνωρίζεται καί εὐλαβῶς τιμᾶται ἀπό τόν ἄδολο θρησκευόμενο λαό, ὡς γνήσιος φίλος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί Ἀκολουθίες αὐτοῦ ἔχουν συνταχθεῖ καί εἰκόνες του ἔχουν φιλοτεχνηθεῖ, γεγονός πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν καθολική καί ὁλόθυμη ἀποδοχή τῆς ὁσιότητος καί ἁγιότητος τοῦ ἀνδρός. Ἐνδεικτικῶς σημειώνεται ὅτι ἡ Μητρόπολη Θήρας ἔχει ἤδη συμπεριλάβει τόν Γέροντα Διονύσιο στό τοπικό ἁγιολόγιο.

Μεγάλη ἐξάλλου εὐλογία εἶναι ἡ ἐκ μέρους μου δωρέα τῆς χειρός τοῦ γέροντος Διονυσίου στήν νεόδμητη γυναικεία Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Παντάνασσας στό Κοτσιάτη, ἡ ὁποία ὑπάγεται στήν δικαιοδοσία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας  τῆς Κύπρου.

Ἐπίσης ὁ ὅσιος Διονύσιος ἰδιαιτέρως τιμᾶται καί στήν Ἱ. Μονή Λογγοβάρδας τῆς Πάρου, στόν σεβάσμιο καθηγούμενο τῆς ὁποίας, κατόπιν αἰτήσεώς του, παραχώρησα ἤδη μέρος τῆς χειρός τοῦ Ὁσίου ὡς εὐλογία.

Συγκινητικό εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι, πέραν τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι μετά πόθου ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν ἔστω καί ἴχνος τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἀνδρός, ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα ζητοῦνται λείψανά του πρός εὐλογία τῶν πιστῶν.

Τά ἀποκόμματα τῶν ἐφημερίδων, πού περιέχουν τίς Νεκρολογίες τοῦ Γέροντος Διονυσίου, προέρχονται ἀπό τό προσωπικό ἀρχεῖο τοῦ ὁσιωθέντος ἀειμνήστου ἱερέως Νικολάου Πέττα ἐκ Πατρῶν, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ὁποίου ἔχουν γίνει θαυμαστά σημεῖα στήν Μονή τοῦ Κοτσιάτου. Τήν ὅλη ἐπιμέλεια τοῦ Ἑορτολογίου εἶχε ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, τόν ὁποῖο εὐχαριστοῦμε θερμά. Τό παρόν Ἑορτολόγιο διανέμεται ὡς εὐλογία γιά λόγους Ἱεραποστολικούς.

Ἐπειδή, ὅπως ἤδη σημειώθηκε, ὁ Γέροντας Διονύσιος ὑπεστήριξε σθεναρῶς τά δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου γεγονότος ἀπηνῶς καί ζῶν διώχθηκε καί, μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του, ἐξακολουθεῖ νά ὑποτιμᾶται καί ἐμπόδια ἐκ τοῦ πειρασμοῦ καθυστεροῦσαν τήν ἔκδοση τοῦ παρόντος Ἑορτολογίου, γι’ αὐτό τό παρόν Ἑορτολόγιο ἀφιερώνεται μέν σέ ἐκεῖνον, ἀνατίθεται δέ πάνυ εὐλαβῶς στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τήν τῆς Ὀρθοδοξίας σεπτή κορυφή.

Ἄριστος Δωρίτης

Σημείωμα Ἐπιμελητοῦ τοῦ Ἑορτολογίου

Μέ μεγάλη χαρά καί συναισθανόμενος τήν εὐθύνη ἀνέλαβα τήν ἐπιμέλεια τοῦ παρόντος ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ 2018.

Τό Ἑορτολόγιο αὐ-τό εἶναι ξεχωριστό, διότι δέν περιέχει ἕνα τυποποιημένο περιεχόμενο, ἀλλά κείμενα τῆς νεωτέρας ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τοῦ τόπου μας. Συγκεκριμένα εἶναι ἀφιερωμένο σέ μία μεγάλη μορφή τῆς πίστεως καί τῶν γραμμάτων τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος. Ἡ μορφή αὐτή εἶναι ὁ Γέροντας Διονύσιος Ἐπιφανιάδης ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου. Ὁ διαπρεπής αὐτός κληρικός, ὁ μεγάλος διδάσκαλος, δέν μπορεῖ νά χωρέσει στό παρόν πόνημα. Εἶναι τόσο μεγάλη καί πολύπλευρη ἡ προσωπικότητά του, ὥστε χρειάζεται νά γίνει ἐκτενέστερη παρουσίαση κατά πλάτος τῆς ἱερῆς βιοτῆς του.

Τό Ἑορτολόγιο περιέχει τίς δύο Νεκρολογίες πρός τόν Γέροντα Διονύσιο, ἀπό τούς δύο μεγάλους λογοτέχνες Ἀλέξανδρους, τόν Μωραϊτίδη καί τόν Παπαδιαμάντη. Τά ἀποκόμματα τῶν ἐφημερίδων ἐντόπισα στήν Πάτρα, στήν πλούσια καί προσωπική βιβλιοθήκη τοῦ ὄντως ἡγιασμένου ἱερέως Νικολάου Πέττα. Ἐπίσης τό Ἑορτολόγιο περιλαμβάνει σύντομο βιογραφικό σημείωμα, πού προέρχεται ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ Ἐμπορίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεω Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων, καί ἐμπλουτίζεται μέ πλούσιο φωτογραφικό ὑλικό ἀπό τίς περιοχές, πού σχετίζονται μέ τόν Γέροντα, ἀπεικονίσεις του ἀπό τόν Ἄθωνα καί ἄλλες περιοχές.

Συγχαρητήρια στόν μεγάλο ρωμιό καί ἐκ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου καταγόμενο κ. Ἄριστο Δωρίτη γιά τήν ἐμπνευσμένη πρωτοβουλία νά δημοσιεύσει αὐτό τό πόνημα. Φρονῶ ὅτι ὁ Γέροντας Διονύσιος γνώριζε σέ ποιοῦ τά χέρια ἔμελλε περιέλθει ὁ Εὐκτήριός του Οἶκος στήν Σκιάθο καί σέ ποιόν θά ἀπεκαλύπτετο τό ἱερό του σκήνωμα.

Καί πραγματικά ὀρθή ἦταν ἡ σκέψη τοῦ ἀξιότιμου κ. Δωρίτη τό παρόν Ἑορτολόγιο τοῦ 2018 νά ἀφιερωθεῖ στήν σεπτή κορυφή τῆς Ὀρθοδοξίας καί τόν ἀρχηγό τῆς πατριᾶς μας, τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖo. Ἄλλωστε ὁ Γέροντας Διονύσιος ὑπῆρξε πιστό τέκνο τοῦ Πατριαρχείου μας καί μέγας διδάσκαλος τῶν Σχολῶν τῆς Βασιλεύουσας.

Γιά τήν προσφορά του αὐτή ὁ Γέροντας ὑπέστη πολλές κακουχίες καί διώξεις ἀπό τήν τότε ξενοκίνητη ἐξουσία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί ὁ προφήτης τῆς γενέτειράς μου Ἀχαΐας, Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, διότι ὑπῆρξαν καί οἱ δύο πιστοί χριστιανοί μέ παρρησία καί ἀγωνιστικό φρόνημα. 

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν «Παπουλακιζόντων» ἤ «Χριστοφοριζόντων», ὅπως ὀνομάζονται στά ἐπίσημα ἀρχεῖα, καί νά τούς εὐγνωμονοῦμε, διότι ὑπῆρξαν οἱ «νεοφωτιστές τῆς πίστεως καί τοῦ γένους μας» ὅπως διαλαλοῦσε ὁ ἀοίδιμος παπα Πέττας.

Φώτιος Ἀρ. Δημητρακόπουλος