Ήταν δυστυχισμένη
η Μαρία και
άτυχη, διότι ο άνδρας
της ο Μιχάλης
είχε γίνει ανυπόφορος, μια και
δεν περνούσε ούτε
ένα βράδυ που
να μη γυρίζει
στο σπίτι μεθυσμένος.
Ήταν βραδάκι
του Μεγάλου Σαββάτου,
περίπου έξι το
απόγευμα και, ενώ
η Μαρία αγωνιζόταν να συγυρίσει το
σπίτι και
να ετοιμάσει κάτι
για αυτή και
τα τέσσερα παιδιά
της έτσι ώστε
να φάνε κάτι
γυρίζοντας από την
ακολουθία της Ανάστασης, γύρισε σπίτι
ο Μιχάλης. Αφού έβρισε
και απείλησε όλους
έπεσε βρωμιάρης και
φυσικά μεθυσμένος να
κοιμηθεί πεθαμένος από
το μεθύσι. Τότε η
Μαρία δεν μπόρεσε
να συγκρατήσει τα
νεύρα της, και
αφού πήρε ένα μπουκάλι
με βενζίνη το
έριξε πάνω στον
κοιμισμένο άνδρα της
και ήταν έτοιμη
να βάλει φωτιά
να τον κάψει!
Ξαφνικά άκουσε
μια φωνή από
τον δρόμο: Καλή ανάσταση
χρόνια πολλά! Θεέ μου τι
πήγα να κάνω, τινάχτηκε η
Μαρία σήμερα είναι Λαμπρή! Αμέσως πήρε
τα ποτισμένα με
βενζίνη ρούχα του
Μιχάλη και τα
άλλαξε με άλλα
καθαρά αθόρυβα και
τελικά κατά τις
11 το βράδυ ο
Μιχάλης ξύπνησε: Μαρία είπε
ξαφνικά θα πάμε στην
εκκλησία, πρέπει και εγώ να
γίνω άνθρωπος. Η Μαρία
άρχισε να κλαίει
και να ευχαριστεί με
λυγμούς τον Θεό, γιατί
το φως της
Ανάστασης του Κυρίου
είχε έρθει και
στο σπίτι του
Μιχάλη.
(Γ. Παυλίδου: "χαμόγελο και
δάκρυ" σ. 209 - 210)
