Ὅταν οἱ Πνευματικοὶ γίνονται προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους,... οἱ λέγοντες τὸ μαῦρο ἄσπρο

 Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε ἡ ἐλίτ τῶν νεοεποχιτῶν γιὰ νὰ ἐπιβάλλῃ τὰ σχέδια τοῦ παγκοσμίου ἐλέγχου, φτάσαμε σὲ καθαρὸ διωγμὸ τῆς πίστεως μὲ ἀποϊεροποίησι τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς, τὴν συκοφάντησι τῶν μυστηρίων, τὴν περιφρόνησι τῆς θεραπευτικῆς καὶ ἰαματικῆς δυνάμεως τῶν ἁγίων, τῶν εἰκόνων τους, τῶν λειψάνων τους καὶ τῶν ναῶν τους ( μέχρι τὸ κλείσιμό τους)  καὶ ἐν τέλει τὴν γελοιοποίησι τῆς πίστεως, τῆς ὀρθοδόξου λειτουργίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ  λαοῦ.

Μετὰ τὰ φίμωτρα, οἱ «λειτουργίες» χωρὶς λαὸ. Σκορδαλιὰ χωρὶς σκόρδο.

Τὸ θλιβερὸ εἶναι ἡ δουλική συνοδοιπορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μὲ τὴν πολιτική ἡγεσία. Τὸ ἀκόμη θλιβερώτερο εἶναι  ὄχι μόνον ἡ σιωπὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ...

ἐνεργητικὴ μετοχὴ πολλῶν ἐκ τῶν ἱερέων καὶ τῶν πνευματικῶν στὴν προδοσία αὐτή. Ἀκόμη καὶ ὅλοι οἱ δεσπότες νὰ εἶχαν συνοδοιπορήσῃ –πράγμα ποὺ βεβαίως δὲν συμβαίνει- τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν, οἱ λιγώτεροι ἀπὸ 100 στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια; Τίποτα. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν οἱ πνευματικοὶ -ἐξομολόγοι κατὰ τὴν διαποίμανσι τοῦ λαοῦ ἔλεγαν καὶ ἔπρατταν αὐτὰ ποὺ  ἡ Ὁρθόδοξος  Ἐκκλησία ζεῖ καὶ πρεσβεύει; Τίποτα ἀπολύτως. Τὶ θὰ μποροῦσαν νὰ κάμουν ἄν τὸ Ἅγιον Ὄρος μιλοῦσε μὲ τὸν τρόπο ποὺ μιλοῦσαν πρὶν 30 χρόνια οἱ ἁγιορεῖτες; Τίποτα.

Ὅμως, ἀπὸ πολλοὺς ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ὄχι μόνον λείπει τὸ ὁμολογιακὸ καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, ἀλλὰ παρατηρεῖται πνεῦμα δειλίας καὶ πλάνης, ποὺ φτάνει, δυστυχῶς, ἔως τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης -ἐκτὸς καὶ ἄν εἶναι ὄντως ἄσχετοι καὶ μπερδεμένοι καὶ ὄχι ἀπλῶς βολεμένοι, ποὺ καὶ πάλι δὲν ἐξαλείφει τὴν ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος.

Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν προσπαθοῦν νὰ ξυπνήσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν λήθαργο  τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ ἀτομικισμοῦ, τῆς  ἀποχαύνωσης, καὶ τώρα τοῦ φόβου, τῆς δειλίας, τῆς ἀπώλειας τῆς πίστεως, καὶ τῆς συμμετοχῆς στὴν ἀπάτη μὲ τὰ φίμωτρα, καὶ νὰ τοὺς θωρακίσουν στὰ δύσκολα ποὺ τώρα ξεκινοῦν καὶ ἔρχονται (ὅπως λὲν αὐτοὶ ποὺ ξέρουν) , ἀλλὰ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ  ὕπνο τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας, σὲ μιὰ ἐποχή ὅπου ἐπιβάλλεται νὰ τοὺς ξυπνήσουν μὲ τὴν καλήν ἀνησυχίαν. Αὐτὸ δὲν ἔκανε ὁ ἅγιος Παΐσιος; Γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀκολουθία του λέμε:

Τῇ προφητείᾳ σου ἐξήγειρας ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου τῆς πονηρᾶς ἡσυχίας εἰς τὴν καλὴν ἀνησυχίαν (Ἐσπερινός, Λιτή, ἦχος δ΄).

Καὶ βλέπουμε τώρα ἀνθρώπους ἀρχιμανδρῖτες , πρωτοπρεσβυτέρους, μὲ μόρφωσι, μὲ κοινωνικὴ παρουσία καὶ δράσι  νὰ λειτουργοῦν σὰν ἀγράμματοι πνευματικά καὶ ἄσχετοι μὲ τὴν ὀρθοδοξία, ἀλλὰ δεξιοτέχνες ὡς προπαγανδιστὲς τοῦ ψεύδους.

Μπροστὰ στὸν πασιφανὴ διωγμὸ τῆς πίστεως λένε:

 Γιατί, λοιπόν, να ταρασσόμαστε; Όμως, μερικοί ούτε με αυτό (ὅτι δηλαδὴ «καλυπτόμαστε» πλήρως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διότι ὑπακοῦμε στὴν ἀπόφασι τῆς ἐκκλησίας!!!) ησυχάζουν! (Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Η Εκκλησία εν διωγμώ. Romfea.gr 9/11/2020)

Ἀκριβῶς! Γιατὶ νὰ ταρασσόμαστε; Γιατὶ νὰ ἀνησυχοῦμε; Ὅλα καλά δὲν εἶναι; Συμβαίνει τίποτα κακό; Ἔ! καὶ τί ἔγινε ποὺ ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅπου οἱ πιστοὶ ἔμπαιναν σὰν φιμωμένες μαϊμοῦδες; Εἶναι λόγος νὰ χάσουμε τὴν ἡσυχία μας καὶ νὰ ταραχθοῦμε  καὶ μάλιστα νὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νὰ διαμαρτυρόμαστε καὶ νὰ στρεφόμαστε  ἐναντίον τῶν ἱερέων, τῶν ἐπισκόπων καὶ ὁλοκλήρου τῆς συνόδου; Αὐτὴ ἡ ταραχὴ  δείχνει ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ:

Σ΄όποια καρδιά υπάρχει ΤΑΡΑΧΗ, φαίνεται πως απουσιάζει το πνεύμα του Θεού. (Πρωτοπρ. Θεόδωρος Β. Μπατάκας: Άντε, πάλι τα ίδια… Romfea.gr 9/11/2020)

Ἐνῷ : Οπου κυριαρχεί η ΕΙΡΗΝΗ και η ΠΡΑΟΤΗΤΑ, εκεί αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού (π.ΘΕΟΔ. ΜΠΑΤ ὅ.π.)

Συγχορδία πνευματικὴ ἀπὸ ἱερατικὲς χορδὲς στὴν κιθάρα τῆς Ρομφαίας. Θεωροῦν ὅτι δὲν χρειάζεται καμμία ἀντίδρασι σὲ ὅσα συμβαίνουν. Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται, κατὰ τὴ γνώμη τους, εἶναι ἀπραξία, σιωπὴ, βουδιστικὴ νιρβάνα καὶ αὐτὸ τὸ ἐκλαμβάνουν ὡς εἰρήνη καὶ πραότητα καὶ ὅτι σὲ ὅσους συμπεριφέρονται ἔτσι, ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Κύριε, ἐλέησον! Τί νὰ πεῖ κανεὶς μπροστὰ σὲ τετοιες βλασφημίες; Εἶναι καὶ κληρικοὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ λένε. Καὶ καλὰ, μυρίζει ἀπὸ χιλιόμετρα ὅτι κάνουν χοντρὴ προπαγάνδα σὲ ὅσους σέβονται τὸ ἱερὸ ράσο, ἀλλὰ εἶναι ἀκατήχητοι καὶ εὐπειθεῖς-  πιστεύω, ὅμως, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν τὸ μυαλὸ καὶ τὴν στοιχειώδη πνευματική ὑγεία ὥστε νὰ καταλάβουν τὴν ἀπάτη, ἐκούσια ἤ ἀκούσια, τῶν προσώπων αὐτῶν, ὅταν στὰ λόγια τους, ἀντιπαραβάλουν τὰ λόγια τῶν ἁγίων μας:

Ἄς ἀκούσουμε τὶ λέει ὁ λεβέντης ἅγιος μας, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν ἄντρας καὶ ἀνδρεῖος μέχρι θανάτου καὶ δὲν εἶχε χρόνο νὰ γράφῃ  γιὰ χαμογελαστὰ  μουστάκια, οὔτε ἔλεγε ψευτιές μπᾶς καὶ τὸν κάνουν δεσπότη, ὅπως ἐνίοτε συμβαίνει σὲ πολλούς:

Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε!

Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν.

Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν μιλάη, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολίτες δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθᾶνε στὰ Ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἂν δὲν μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιός θὰ μιλήση; (ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄ Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999 σελ. 36-37)

Εἶναι πασιφανὲς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου ὅτι ὅταν ἡ ἐκκλησία πολεμεῖται πρέπει νὰ μιλήσουμε , νὰ φωνάξουμε, νὰ ἀντιδράσουμε. Δὲν εἶναι ταραχὴ αὐτὸ. Οὔτε εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ἀπουσιάζει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅπως σκοπίμως λέει ὁ πρωτοπρεσβύτερος. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει.

– Γέροντα, τί προϋποθέσεις χρειάζονται, γιὰ νὰ κατοικήση στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;

 – Ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, ταπείνωση, φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία. ( ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 85)

Καὶ μάλιστα εἶναι καθῆκον τοῦ χριστιανοῦ νὰ ἀντιδράσῃ γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ θέματα τῆς πίστεως, καὶ ὄχι νὰ κάθεται σὰν ἀποχαυνωμένος, λὲς καὶ βλέπει μισοκοιμισμένος τηλεοπτικὰ σήριαλ, ὅπως τὸν θέλουν κάποιοι, δῆθεν ποιμένες, σὰν τοὺς παραπάνω:

Τὸ νὰ ἀντιδράσης, γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆς σοβαρὰ πνευματικὰ θέματα, θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι καθῆκον σου. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Οὔτε εἶναι εἰρήνη καὶ πραότης, στὴν ὁποία  ἀναπαύεται τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑβρίζονται τὰ θεία μυστήρια καὶ ὁ ναὸς τοῦ Κυρίου, καὶ μεῖς σιωποῦμε καὶ παριστάνουμε τοὺς ἀτάραχους, ὅπως λένε οἱ παραπάνω κληρικοί. Ἄν ἀδιαφορεῖς γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως καὶ παριστάνεις  τὸν πράο καὶ τὸν ἤρεμο  καὶ νομίζεις ὅτι αὐτὸ εἶναι πνευματικὴ πραότης τότε... ἄστα ἀδερφέ. Καὶ μεῖς ἄσχετοι εἴμαστε, ἀλλὰ τουλάχιστον αὐτὸ τὸ καταλαβαίνουμε. Ἀπὸ ὅτι λέει ὁ ἄγιος συνάγεται ὅτι δὲν εἶσαι ἀπλά ὀφσάϊτ, πλανεμένος, ἀλλὰ μᾶλλον εὑρίσκεσαι ἐκτὸς γηπέδου, δὲν εἶσαι κἄν χριστιανός:

Ποιός Ἅγιος εἶχε τέτοια χαρὰ ποὺ ἐπιδιώκουν πολλοὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν τίποτε δυσάρεστο, γιὰ νὰ μὴ στενοχωρηθοῦν, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἠρεμία τους; Ἂν θέλω νὰ μὴ στενοχωρηθῶ, γιὰ νὰ εἶμαι χαρούμενος, νὰ μὴ χαλάσω τὴν ἡσυχία μου, γιὰ νὰ εἶμαι πρᾶος, τότε εἶμαι ἀδιάφορος! Ἄλλο πραότητα πνευματικὴ καὶ ἄλλο πραότητα ἀπὸ ἀδιαφορία. Λένε μερικοί: «Πρέπει νὰ εἶμαι χαρούμενος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός. Νὰ εἶμαι ἤρεμος, γιατὶ εἶμαι Χριστιανός». Αὐτοὶ δὲν εἶναι Χριστιανοί. Τὸ καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ἀδιαφορία, εἶναι κοσμικὴ χαρά. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 52)

Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὅτι μὲ τὴν πραότητα τῆς ἀδιαφορίας ἀποδεικνύει κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι κἄν χριστιανὸς, ὅσα κοινωνικἀ ἔργα καὶ ἄν πράττει, ὅσα βιβλία καὶ ἄν γράφῃ,  ὅσα ὀφίκια καὶ ἄν ἔχει, ἀλλὰ, ἀπ᾿ ὅσα λέει ὁ ἅγιος, ὄχι μόνον δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ αὐτὴ ἡ πραότης, ἀλλὰ εἶναι καὶ δαιμονική:

Βλέπεις νὰ βρίζουν τὰ ἅγια καὶ ὁ ἄλλος δὲν λέει τίποτε. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ πραότητα εἶναι δαιμονική. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 56)

Ψέμματα λέει ὁ ἅγιος καὶ λένε ἀλήθεια οἱ καλοὶ αὐτοὶ πνευματικοί; Μακάρι νὰ τὰ καταλαβαίνω λάθος, γιατὶ καμμιὰ ψυχὴ δὲν εἶναι γιὰ πέταμα, ἀλλὰ καὶ ποιὸς ξέρει πόσοι ἄνθρωποι ἔχουν ἐναποθέσει τὴν καθοδήγησι τοῦ ἑαυτοῦ τους σὲ τέτοια πρόσωπα καὶ σίγουρα  θὰ ἀγανακτοῦν μὲ ὅσα τοὺς προσάπτω, ὅμως αὐτὰ λένε οἱ ἅγιοί μας , καὶ λένε τὴν πικρὴ γιὰ μᾶς τοὺς νερόβραστους ἀλήθεια. Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος ἔχει ἀναφερθεῖ γιὰ τέτοιας περιωπῆς πολυπράγμονες καὶ πολυδιαπλεκόμενους (μὲ τὴν καλὴ ἔννοια τὸ λέγω) καὶ διαφημιζόμενους  καὶ σοφοὺς πνευματικούς, ποὺ ἀποφεύγουν τὶς κακοτοπιὲς γιὰ νὰ μὴν χαλάσῃ τὸ προφὶλ καὶ τὸ καλό τους ὄνομα καὶ ἡ ἡσυχία τους:

Φοβοῦνται νὰ μιλήσουν.... Νὰ μὴ γράψουν τίποτε γι᾿ αὐτὸν καὶ ἐκτεθῆ, καὶ ἀνέχεται νὰ βλασφημῆται ἡ Παναγία! Νὰ μὴ θέλουμε νὰ βγάλη ὁ ἄλλος τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα, γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς  τὴν ἡσυχία μας. Αὐτὸ εἶναι ἔλλειψη ἀγάπης. Ὕστερα ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νὰ κινῆται ἀπὸ συμφέρον. Γι' αὐτὸ βλέπεις ἕνα πνεῦμα σήμερα: «Μὲ τὸν τάδε νὰ ἔχουμε σχέσεις, γιὰ νὰ μᾶς λέη καλὰ λόγια. Μὲ τὸν ἄλλο νὰ τὰ ἔχουμε καλά, γιὰ νὰ μὴ μᾶς διασύρη κ.λπ. Νὰ μὴ μᾶς πάρουν γιὰ κορόιδα, νὰ μὴ γίνουμε θύματα». Ἄλλος ἀδιαφορεῖ καὶ δὲν μιλάει. «Νὰ μὴ μιλήσω, λέει, γιὰ νὰ μὴ μὲ γράψουν οἱ ἐφημερίδες». Οἱ περισσότεροι δηλαδὴ εἶναι τελείως ἀδιάφοροι. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Καὶ πότε αὐτὰ; Τὸ 1992. Φανταστεῖτε τί θὰ ἔλεγε σήμερα μὲ αὐτὰ ποὺ πράττονται καὶ λέγονται, καὶ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ κοσμοῦν τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους καὶ τὰ ἐξομολογητήρια.

 Βεβαίως νὰ μὴν ξεχνοῦμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, οἱ- ἐπίσης- δῆθεν χριστιανοί. Γιατὶ καὶ ἡ δική μας ζωὴ εἶναι νὰ μᾶς κλαῖν οἱ ρέγγες. Καὶ γὼ νοιώθω ἕνα βάρος, διότι ἀγανακτῶ, καὶ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ αὐτὰ ποὺ ἔμαθα, ἐπειδὴ -ἀλοίμονο, δὲν ξέρω γιατὶ ἔγινε- ἀλλὰ γνώρισα ἁγίους ἀνθρώπους καὶ εἶδα ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ ἡ Χάρις του καὶ ἄν κάτι ἀξίζει καὶ δικαιώνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι τὸ νὰ βαδίσῃ τὸν γνήσιο δρόμο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν βάδισαν αὐτοί, καὶ πέραν τοῦτου ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι , ὅπως καὶ οἱ δικαιοσύνες μας ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης, ποὺ λέει καὶ ὁ προφήτης (Προφ. Ἠσαϊας 64,6). Ταυτόχρονα ἡ ζωή μου δὲν εἶναι ὅπως πρέπει, ὅμως ὑποχρεωτικὰ πρέπει νὰ συγκρουστεῖς μὲ ὅσα ἐκφράζουν ἄλλοι ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅπως τοὺς παραπάνω ποὺ ἀναφέρω. Δὲν μπορεῖ τὰ πράγματα νὰ εἶναι καὶ κρύα καὶ ζεστά, οὔτε πάλι ὁ κάθε ἕνας καὶ ἡ  ἄποψί του, λὲς καὶ εἴμαστε συνιστῶσες τοῦ σύριζα. Ὁπότε ἄλλοι σὲ λένε φανατικὸ καὶ ψεκασμένο καὶ ἐπηρμένο , ἄλλοι θεωροῦν ὅτι παριστάνεις τὸν  ὁμολογητὴ, καὶ ἄλλοι ἵσως νομίζουν ὅτι φτάνουν τὰ λόγια καὶ λένε καὶ μπράβο, ἀλλὰ ὁ ἅγιος λέει:

Σκοπὸς εἶναι νὰ ζοῦμε ὀρθόδοξα, ὄχι ἁπλῶς νὰ μιλοῦμε ἢ νὰ γράφουμε ὀρθόδοξα. Γι᾿ αὐτό, βλέπεις, ἕνα κήρυγμα δὲν πληροφορεῖ, δὲν ἀλλοιώνει τὸν ἄλλον, ὅσο καλὸ καὶ ἂν εἶναι, ἂν ὁ ἱεροκήρυκας δὲν ἔχη βίωμα. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 35-36)

Δόξα τῷ Θεῷ οὔτε ἱεροκήρυκες εἴμαστε, οὔτε κηρύγματα κάνουμε οὔτε κανένα κολακεύουμε, οὔτε τίποτα προσωπικὸ περιμένουμε καὶ ἵσως γίνεται ἀντιληπτό αὐτό.

Τὰ σχόλια μου ποὺ εἶναι ἐμφανῶς πλήρη ἀγανακτήσεως καὶ ἀηδίας γιὰ ὅσα συμβαίνουν  δὲν γράφονται γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν κανέναν. Τὸ γκρέμισμα προσπαθοῦμε, ἀνθρωπίνως, νὰ μετριάσουμε. Μπᾶς καὶ συμμαζευτοῦν λιγάκι οἱ γκρεμιστὲς τῆς πίστεως, καὶ ἀναθαρήσουν κάπως οἱ μπερδεμένοι καὶ σαστισμένοι συνάνθρωποί μας. Μόνον τὰ λόγια τῶν ἁγίων ἴσως γίνουν ἀφορμὴ νὰ προβληματιστῇ ὅποιος θελήσει καὶ ἔχει πλέον τὴν δυνατότητα νὰ αἰσθανθῇ καρδιακῶς καὶ νὰ σκεφτῇ. Οἰκοδομοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς πράξεως, ὅπως λέει παραπάνω ὁ ἅγιος, ὄχι τὰ λόγια καὶ οἱ σοφίες τοῦ ὁποιουδήποτε. Ὅσο γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά πρόσωπα στὰ ὁποία συνήθως ὀνομαστικῶς ἀναφέρομαι , οὔτε τοὺς ξέρω, οὔτε ἔχω κάτι μαζί τους, οὔτε θὰ ἀσχολιόμουν ποτὲ μαζί τους, ἀλλὰ ὅταν βγαίνουν δημοσίως καὶ λένε τέτοια λόγια, ὅταν τύχει καὶ τὰ δῶ  δὲν μπορῶ νὰ σιωπήσω, γιατὶ θεωρῶ ὅτι γίνομαι συνένοχος τῆς ὕβρεως καὶ τοῦ ψεύδους. Ὁπότε νὰ μὴν παραπονιοῦνται γιὰ τὰς «θωπευτικὰς ὕβρεις» καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς ποὺ ἐνίοτε τοὺς προσάπτω. Εἶναι πολὺ μικρὰ ὲν σχέσει μὲ ὅσα οἱ ἅγιοι ἔλεγαν καὶ ἔκαναν σὲ ἀντίστοιχες περιπτώσεις. Παράδειγμα ὁ ἅγιος Παισιος:

Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;» (ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ Β΄σελ 37)

Μοῦ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Θεό οἱ σημερινοὶ πνευματικοὶ μὲ τὸ παραπάνω πνεῦμα, μὲ ὅσα κάνουν καὶ λένε, ποὺ ἔτσι φτηνὰ τὴ βγάζουν καὶ γλυτώνουν μὲ λίγα λόγια καὶ ὄχι μὲ βροχὴ ἀπὸ ροχάλες.  Ἄν ἀκολουθούσαν οἱ «πιστοὶ» τὶς προτροπὲς τοῦ ἄλλου μεγάλου ἁγίου, τοῦ Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη, ἵσως νὰ εἶχαν ἀκόμη χειρότερη τύχη:

Κάποτε ὁ Γέροντας πῆγε νὰ ἐκκλησιαστῇ στὴν Ἀγία Σοφία τῆς Δράμας. Ὅταν γύρισε σπίτι εἶπε: «Ἑναν τενεκὲ πετρἐλαιο νὰ ρίξῃς ἐπάνω στὸν ψάλτη καὶ νὰ τὸν κάψεις σὰ λαμπάδα, καθόλου ἁμαρτία δὲν εἶναι!» Ποιὸς ξέρει τί ἁμαρτίες του εἶδε. (Γ. Κ. Χατζόπουλου: Θαύματα καὶ προφητεῖες τοῦ ὁσίου πατρὸς Γεωργίου Καρσλίδη.(1983) σελ.28)

Καὶ ἐπειδὴ δὲν νομίζω νὰ φοβηθοῦν ὅτι κάποιος θὰ τοὺς κάψῃ μὲ πετρέλαιο, στὸν σημερινὸ πολιτισμένο καὶ ἀνθρωπιστικὸ κόσμο μας, τουλάχιστον ἄς μεριμνήσουν νὰ δώσουν  καλὴν ἀπολογίαν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ - κάτι ποὺ ὅλους  μᾶς ἀφορᾶ, ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς κληρικούς, ὥστε νὰ μὴν δοῦμε τὰ ὀνόματα μας σβησμένα ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν ζώντων:

Μιὰ μέρα ὁ Γέροντας (ἅγιος Γεώργιος) ἔκανε σαρανταλείτουργο. Ἔδωσα κι᾿ ἐγὼ ὀνόματα. Ἀπὸ τὰ ὀνόματα ποὺ ἔδωσα ἔσβησε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα μου. Δίστασα νὰ τὸν ρωτήσω γιατί τὸ ἔσβησε. Ἐκεῖνος τὸ κατάλαβε καὶ μοῦ εἶπε: «Δὲν ἔπρεπε ὁ πατέρας σου νὰ γίνῃ παπᾶς. Γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔσβησα τὸ ὄνομά του». (Γ.Κ.Χ. ὅ.π.σελ.42)

Γνωρίζω βέβαια ὅτι δὲν δίνουν καὶ μεγάλη σημασία στοὺς ἁγίους , ἀλλὰ καλὸ εἶναι  νὰ προσέχουμε...

«Καί ἐπειδή τό εἶπε ὁ Ὅσιος Παϊσιος εἶναι δόγμα ἀδιαπραγμάτευτο;»  Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη: Δάσκαλοι Ὀρθοδοξίας. Ἰστολόγιο Αναστάσιος (03-06-2020)

Αὐτὸ ἀκριβῶς. Εἶναι δόγμα, ἐπειδὴ τὸ εἶπε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ποὺ ἦταν καὶ ἀγράμματος; Ἐνῷ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ κάθε δεσπότης ἤ ἡ ΔΙΣ εἶναι δόγματα ἀποδεκτὰ ἄνευ σκέψεως, ὅπως λένε οἱ παραπάνω καὶ σπεύδουν νὰ τὰ ἐφαρμόσουν δουλοπρεπῶς, καὶ τὰ προπαγανδίζουν καὶ στὸν λαό…

Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 13/11/2020

Λίγες σκέψεις...

Του Θεόδωρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυκας

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα» τη συνέντευξη της καρδιάς του, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 29 ετών στον Πρώτο Θρόνο της υπό τον ουρανό Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ξεκινήσαμε τη συνέντευξη από την ημέρα της ενθρόνισής του, 2 Νοεμβρίου 1991, κάνοντας τη διαδρομή από τη γενέτειρά του την όμορφη αλλά πολύπαθη νήσο Ιμβρο.

Με τρόπο πολύ απλό και ανθρώπινο μας είπε ότι «στο χωριό (Αγιοι Θεόδωροι) δεν είχαμε νερό στο σπίτι, αλλά το κουβαλούσαμε με στάμνες από τις δημόσιες βρύσες. Επίσης δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα.

Μελετούσα τα μαθήματά μου με τη λάμπα πετρελαίου το οποίο αγοράζαμε από τον παντοπώλη του χωριού».

Ως γνωστόν το μικρό παιδί της Ιμβρου, ο Δημήτρης Αρχοντώνης, ο οποίος είναι σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας και του Γένους, ο οποίος μετά το σχολείο βοηθούσε τον πατέρα του, τον αείμνηστο κυρ Χρήστο, στο καφενείο και το κουρείο, όχι απλώς αγαπά την Ιμβρο, αλλά τη λατρεύει, γι' αυτό σε κάθε ευκαιρία την επισκέπτεται.

Στη συνέντευξη μας, εξήγγειλε πως «προγραμματίζω να εορτάσω εκεί, συν Θεώ, το προσεχές Πάσχα που είναι σχετικά αργά, αρχές Μαΐου, και η ανοιξιάτικη φύσις θα είναι υπέροχη».

Να θυμίσουμε πως είχε ξαναγιορτάσει το Πάσχα στην Ιμβρο το 2013, ενώ δεν αποκλείεται να τελειώσει τη ζωή του εκεί.

Συγκεκριμένα, μας είπε, ότι «η Ιμβρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, την οποία -ποιος ξέρει;- ίσως και να τελειώσω εκεί στο Γηροκομείο που υποσχέθηκα να κτίσω και να αφιερώσω στον πολυαγαπημένο και πολύπαθο τόπο μου».

Μίλησε για τον διαρκή πόνο της καρδιάς του την μη επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης μέχρι στιγμής. Διερωτήθηκε με νόημα «τι έχει να φοβηθή η κυβέρνησις (της Τουρκίας) από την παρουσία 50-100 ιεροσπουδαστών που θα υπηρετήσουν την ανθρωπότητα ως κληρικοί ή ως καθηγηταί, ως κήρυκες αγάπης και ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών;».

Μέλημά του είναι η ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ όταν η συνέντευξή μας στράφηκε περί την Εκκλησιολογία, είπε ότι «πρέπει να παραδεχθούμε ότι στη μία αδιαίρετη Οικουμενική Ορθοδοξία υπάρχει ένας 'Πρώτος', όχι μόνο τιμής ένεκα, αλλά ένας 'Πρώτος' με ειδικές ευθύνες και κανονικές αρμοδιότητες που έταξαν αι Οικουμενικαί Σύνοδοι.

Αυτό αποτελεί εγγύησι της διατηρήσεως διαχρονικώς της ενότητος και της κοινής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας στον σημερινό κόσμο».

Τον Ελπιδοφόρο τον αγαπά και εκτιμά πολύ. Όταν τον ρωτήσαμε πώς θα χαρακτηρίζατε την πορεία του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου μέχρι τώρα, απάντησε «δυναμική και θετική. Ο Θεός μας εφώτισε και εκλέξαμε για την μεγάλη αυτή Επαρχία του Θρόνου ένα άξιο, ευφυή, εργατικό, αποφασιστικό και τολμηρό Αρχιεπίσκοπο, με πιστότητα και αφοσίωσι στην Μητέρα Εκκλησία».

Ολόκληρη η συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου έχει ως εξής:

Παναγιώτατε, ποίες οι σκέψεις Σας για τη συμπλήρωση 29 ετών από την ενθρόνισή Σας στον Οικουμενικό Θρόνο;

Πρώτα απ ̓ όλα, αισθάνομαι βαθυτάτη ευγνωμοσύνη στον Κύριο που με εκάλεσε σ ̓ αυτό το ύψιστο αξίωμα της Εκκλησίας και του Γένους, αφ ̓ ενός μεν γιατί επέτρεψε να μείνω σ ̓ αυτό επί τρεις σχεδόν δεκαετίες, αφ ̓ ετέρου δε για όσα ηυδόκησε και πάλιν Εκείνος να επιτελεσθούν κατά το διάστημα αυτό, ενώ χρεώνομαι εγώ ενσυνειδήτως και εξομολογητικώς όλες τις παραλείψεις και τα λάθη που έγιναν.

Συγχρόνως, ευχαριστώ από καρδίας τους κατά καιρούς συνεργάτας μου, με επικεφαλής την σεπτή Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου, που με βοήθησαν και με στήριξαν στην εκπλήρωσι των όντως πολύ υπευθύνων και απαιτητικών Πατριαρχικών μου καθηκόντων, τα οποία θα συνεχίσω όσον ακόμη θελήσει ο Κύριος του αμπελώνος.

Ποίες ήταν οι σκέψεις Σας τότε καθώς ανεβαίνατε για πρώτη φορά ως Οικουμενικός Πατριάρχης στον Θρόνο στον Ναό του Αγίου Γεωργίου;

Οι σκέψεις μου την ημέρα εκείνη αποτυπώθηκαν στον ενθρονιστήριο λόγο μου. Ημουν χαρούμενος, πλην άλλων, και για τον λόγον ότι έδωσα με την εκλογή και ενθρόνισί μου μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια στους γονείς μου (άλλη ευλογία Θεού να τους έχω αμφοτέρους εν τη ζωή), αλλά ήμουν και φοβισμένος και εμπερίστατος για το μέγεθος και το βάρος της ευθύνης που ανελάμβανα.

Εμπιστευόμουν βέβαια στην πρόνοια του αρχηγού και δομήτορος της Εκκλησίας και στην αγάπη και συμπόρευσι των αδελφών αρχιερέων που με εξέλεξαν παμψηφεί, αλλά το ύψος του πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου με τρόμαζε και με προκαλούσε ίλιγγο και δέος. Δόξα τω Θεώ που δεν με άφησε να κρημνισθώ από το ύψος αυτό.

Αλήθεια, είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του μικρού Δημήτρη Αρχοντώνη όταν πήγαινε στο Δημοτικό Σχολείο στην Ιμβρο, ότι μια μέρα θα γινόταν Οικουμενικός Πατριάρχης;

Ασφαλώς όχι. Η πιο μεγάλη φιλοδοξία μου στα παιδικά μου χρόνια (καθώς είχα την κλίσι και την έφεσι να ιερωθώ) ήταν να γίνω Μητροπολίτης Ιμβρου και Τενέδου.

Οι συμμαθηταί μου στην Κεντρική Σχολή (ημιγυμνάσιο) Ίμβρου θυμούνται ότι αστειευόμενος υπέγραφα ως «Ίμβρου και Τενέδου Αγαθάγγελος!» Δοξάζω τον δωρεοδότη Θεό για όσα πλουσιοπάροχα χάρισε στο ταπεινό μου πρόσωπο, χωρίς να το αξίζω. Τίποτα στη ζωή μου δεν είναι δικό μου κατόρθωμα.

Τι θυμάστε πιο πολύ από τα παιδικά Σας χρόνια στην Ιμβρο;

Τους καλούς γονείς και τα αδέλφια μου που παίζαμε και μεγαλώναμε μαζί μέσα σε στερήσεις, το καφενείο και το κουρείο του μακαρίτη πατέρα μου, στο οποίο βοηθούσα κι εγώ όταν το επέτρεπαν τα μαθήματά μου, το όμορφο τοπίο του χωριού μας και του νησιού μας γενικότερα, και τους στοργικούς μας δασκάλους, ένας εκ των οποίων πηγαινοερχόταν πρωί - βράδυ μεταξύ του χωριού του, της Παναγίας, πρωτεύουσας του νησιού όπου κατοικούσε, και των Αγίων Θεοδώρων, του δικού μου χωριού. Την ίδια διαδρομή έκανα εγώ επί δύο χρόνια (1952 - 1954), με τα πόδια όπως και εκείνος (περίπου 45 λεπτά), για να φοιτήσω στην Κεντρική Σχολή, που ήταν το πρώτο επίτευγμα και η πρώτη ευεργεσία στην Ίμβρο του νέου τότε ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Μελίτωνος, ο οποίος έκτοτε με ανέλαβε υπό την πατρική του προστασία και με βοήθησε στην περαιτέρω εκκλησιαστική μου πορεία.

Θυμούμαι βέβαια ολοζώντανα και τον αείμνηστο π. Αστέριο, τον ιερέα του χωριού μου, στον οποίο έχω αναφερθή πολλές φορές, γιατί σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια με την απλότητα, την ιεροπρέπεια και την αυστηρή προσήλωσί του εις το καθήκον. Επί σαράντα χρόνια ιερατείας στους Αγίους Θεοδώρους δεν παρέλειψε όρθρο ή εσπερινό.

Ήμουν ο πιστός συνοδός και διακονητής του στις λειτουργίες των Κυριακών και των εορτών, στις «μοναχολειτουργιές» στα πολλά εξωκλήσια μας, στις Παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου.

Θυμούμαι με συγκίνησι ότι με κερνούσε πάντοτε μετά τις ακολουθίες στο «Καφενείο του κυρ-Χρήστου», του πατέρα μου, και ότι όταν έγινα διάκονος το 1961 με χάρισε ένα χρυσοΰφαντο ύφασμα που είχε για να κάνω διακονικό.

Σας στέλνω μία φωτογραφία που είμαστε μαζί με τον ιερέα μας έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, και σας υπενθυμίζω ότι οι νόμοι της Τουρκίας απαγορεύουν στους κληρικούς να φορούν το ράσο εκτός του ναού.

Πώς ήταν η ζωή τότε που μεγαλώνατε εκεί;

Ηταν δύσκολη αλλά όμορφη. Έτσι την θυμούμαι. Ο περισσότερος κόσμος ησχολείτο με την γεωργία, την κτηνοτροφία και την μελισσοκομία, γι ̓ αυτό και όταν έγιναν οι απαλλοτριώσεις της γης μας το 1964 από την Τουρκική Κυβέρνησι (και κυρίως λόγω του κλεισίματος των μειονοτικών ελληνογλώσσων σχολείων μας και της ιδρύσεως ανοιχτών φυλακών στο νησί), οι κάτοικοι αναγκάστηκαν με πόνο ψυχής να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ξενητευθούν.

Υπήρχαν βέβαια και οι ασχολούμενοι με άλλα απαραίτητα επαγγέλματα και τέχνες. Στο χωριό δεν είχαμε νερό στο σπίτι, αλλά το κουβαλούσαμε με στάμνες από τις δημόσιες βρύσες.

Επίσης δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα. Μελετούσα τα μαθήματά μου με την λάμπα πετρελαίου το οποίο αγοράζαμε από τον παντοπώλη του χωριού.

Είχαμε ωραία ήθη και έθιμα, πανηγύρια, στα οποία, και στους γάμους, μας διασκέδαζαν οι οργανοπαίκτες του χωριού (ένας θείος μου έπαιζε σαντούρι).

Στις ονομαστικές εορτές οι χωριανοί αντάλλασσαν επισκέψεις με κλασσικά κεράσματα, τα αμυγδαλωτά και την «μπακλαβού». Δυστυχώς, όπως σε όλες τις κοινωνίες, μικρές και μεγάλες, υπήρχαν και σε εμάς κρούσματα διαφωνιών και ερίδων, κυρίως για ιδιοκτησιακές - συνοριακές διαφορές, που κατέληγαν στα δικαστήρια και χαλνούσαν την όμορφη ατμόσφαιρα της ειρηνικής συμβιώσεως των κατοίκων.

Σας παρακολουθώ χρόνια τώρα ότι την Ιμβρο δεν την αποχωρίζεσθε. Μια και δυο εκεί πηγαίνετε, ακόμα και μέχρι προχτές. Τι είναι η Ιμβρος για Σας;

Βαρθολομαίος: Ναι, προ ημερών ξαναπήγα στην Ίμβρο για τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου (με το όνομα του οποίου βαπτίσθηκα στις 8 Μαΐου 1940 - το όνομα του εκ πατρός παππού μου) και για να χαρώ ύστερα από χρόνια την φθινοπωρινή Ίμβρο.

Και πέρασα πολύ όμορφα με τον Μυτιληνιό νέο ποιμενάρχη μας Κύριλλο, με τους συμπατριώτες μου και με τον μικρότερο αδελφό μου Αντώνη και την σύζυγό του Έφη που ζουν στη Γαλλία, αλλά έρχονται συχνά στο νησί.

Γενικά, επισκέπτομαι την γενέτειρά μου δύο – τρεις φορές τον χρόνο και προγραμματίζω να εορτάσω εκεί, συν Θεώ, το προσεχές Πάσχα που είναι σχετικά αργά, αρχές Μαΐου, και η ανοιξιάτικη φύσις θα είναι υπέροχη.

Με χάρισε ο Θεός αυτή τη μοναδική εμπειρία και το 2013, οπότε γιορτάσαμε το Πάσχα στο πατρικό μας σπίτι μαζί με τα τρία αδέλφια μου.

Εννοείται ότι τις ημέρες της Μ. Εβδομάδος και της Αναστάσεως χοροστάτησα και λειτούργησα σε όλα τα χωριά της Ίμβρου για να μη μείνη κανένα παραπονεμένο!

Με άλλα λόγια, η Ιμβρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, την οποία -ποιος ξέρει;- ίσως και να τελειώσω εκεί στο Γηροκομείο που υποσχέθηκα να κτίσω και να αφιερώσω στον πολυαγαπημένο και πολύπαθο τόπο μου.

Εδωσε ο Θεός και πραγματοποιήθηκαν πολλά από τα εξαγγελθέντα στον ενθρονιστήριο λόγο Σας. Γιατί όμως παραμένει ανεκπλήρωτος ο μεγάλος Σας πόθος της επαναλειτουργίας της Σχολής της Χάλκης, παρά τις τόσες παραινέσεις και παρεμβάσεις τόσων πολλών και τόσο ισχυρών;

Αυτό το ερώτημά σας θα πρέπει να απευθυνθή στο Τουρκικό κράτος, εγώ -εμείς- δεν μπορούμε να εξηγήσουμε σε τι έβλαψε την χώρα μας η λειτουργία μιας τέτοιας ιστορικής εστίας γραμμάτων και πολιτισμού επί 130 σχεδόν χρόνια και τι έχει να φοβηθή η κυβέρνησις από την παρουσία 50-100 ιεροσπουδαστών που θα υπηρετήσουν την ανθρωπότητα ως κληρικοί ή ως καθηγηταί, ως κήρυκες αγάπης και ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.

Η αναστολή της λειτουργίας της Σχολής της Χάλκης εδώ και μισό αιώνα έβλαψε καίρια το Οικουμενικόν μας Πατριαρχείο και η επιμονή σ ̓ αυτήν την κατάστασι δικαίως μας κάνει να διερωτώμεθα μήπως σε αυτό ακριβώς απέβλεπε και η αποφράς εκείνη απόφασις του 1971.

Πάντως, πάντοτε προσευχόμεθα και ελπίζουμε. Η Σχολή μας βρίσκεται επάνω σε ένα ειδυλλιακό πευκόφυτο λόφο της νήσου Χάλκης, στα Πριγκηπόννησα, ο οποίος συμβολικά ονομάζεται Λόφος της Ελπίδος.

Ποία είναι η μεγαλύτερη αγωνία της ψυχής Σας σήμερα για την ανά την οικουμένη Ορθόδοξη Εκκλησία;

Βαρθολομαίος: Ασφαλώς η ενότητά της, για την οποία το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε πολλά διά μέσου των αιώνων, εγώ δε από τους πρώτους μήνες της Πατριαρχείας μου απέδωσα μεγάλη σημασία εις αυτήν, γι ̓ αυτό και συνεκάλεσα τον Μάρτιο του 1992 σε Ιερά Σύναξι τους αδελφούς Ορθοδόξους Προκαθημένους στο Φανάρι, υπό μορφήν ενός ατύπου και αγνώστου μέχρι τότε ενημερωτικού και συμβουλευτικού σώματος.

Εκτοτε έγιναν πολλές παρόμοιες Συνάξεις Προκαθημένων, με τελευταία εκείνη του Ιανουαρίου 2016 στη Γενεύη. Το αποκορύφωμα των προσπαθειών μας για την πανορθόδοξη ενότητα και συνεργασία ήταν η προώθησις της προετοιμασίας και η σύγκλησις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης, η οποία έκανε τομές και προέβαλε μία Ορθοδοξία που δίδει ευθαρσώς την καλήν μαρτυρίαν εν τω κόσμω, ατενίζει το μέλλον και δεν αναπολεί παθητικά και νοσταλγικά το παρελθόν.

Εκείνους που δεν συμμετείχαν στη Σύνοδο αυτή, ενώ συμμετείχαν στην προετοιμασία της, θα τους κρίνη η ιστορία. Είμαι πάντως βέβαιος, ότι δεν πρόκειται να επαινεθούν διά την πράξι τους αυτή.

Πρέπει οι Ορθόδοξοι να κάνουμε μία αυτοκριτική και να επανεξετάσουμε την εκκλησιολογία μας, εάν δεν θέλουμε να γίνουμε μία ομοσπονδία εκκλησιών προτεσταντικού τύπου.

Εφ ̓ όσον στην εις Επίσκοπο χειροτονία μας ορκιζόμεθα να τηρούμε τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, πρέπει να παραδεχθούμε ότι στη μία αδιαίρετη Οικουμενική Ορθοδοξία υπάρχει ένας «Πρώτος», όχι μόνο τιμής ένεκα, αλλά ένας «Πρώτος» με ειδικές ευθύνες και κανονικές αρμοδιότητες που έταξαν αι Οικουμενικαί Σύνοδοι.

Αυτό αποτελεί εγγύησι της διατηρήσεως διαχρονικώς της ενότητος και της κοινής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας στον σημερινό κόσμο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε την πορεία του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου μέχρι τώρα;

Βαρθολομαίος: Δυναμική και θετική. Ο Θεός μας εφώτισε και εκλέξαμε για την μεγάλη αυτή Επαρχία του Θρόνου ένα άξιο, ευφυή, εργατικό, αποφασιστικό και τολμηρό Αρχιεπίσκοπο, με πιστότητα και αφοσίωσι στην Μητέρα Εκκλησία.

Ασφαλώς υπήρχαν και άλλοι άξιοι Ιεράρχαι για να καταλάβουν τη θέσι αυτή, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος ήταν ο καταλληλότερος υπό τις παρούσες συνθήκες. Οπως θα λέγατε εκεί, «The right man in the right place!».

Τι θα θέλατε να πείτε σε όλες τις γενιές, αλλά πιο πολύ στη νέα γενιά των Ελληνοαμερικανών;

Πρώτον, επιθυμώ να διαβεβαιώσω τα εν Αμερική τέκνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κάθε ηλικίας, διά τη βαθειά αγάπη, την στοργή και τη μεγάλη εκτίμηση εκ μέρους μου, γι ̓ αυτό που είναι, γι ̓ αυτό που εκπροσωπούν, για τη θέσι και την αναγνώρισί τους στη σύγχρονη κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Ευγνωμονώ όλα τα μέλη της Ομογενείας για την αφοσίωσί τους στη Μητέρα Εκκλησία, για την πιστότητά τους στις παραδόσεις του Γένους και τον αγώνα τους για τη διάσωσι και την καλλιέργειά τους.

Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι η αξονική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου. Η πατρική μου προτροπή προς τη νέα γενεά είναι να κρατήση υψηλά τον ιερό θεσμό της οικογενείας.

Ο προκάτοχός μου στον Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, τη μνήμη του οποίου τιμούμε στις 13 Νοεμβρίου, ονομάζει την οικογένεια «εκκλησίαν μικράν».

Αυτή είναι ο κρίκος που συνδέει την κοινωνία με την ενορία, το κύτταρο της Εκκλησίας.

Επίσης, καλώ τους νέους και τις νέες μας να εφαρμόζουν στη ζωή τους το κοινοτικό πνεύμα, τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, μέσα σε μια κοινωνία, η οποία χαρακτηρίζεται από τον εαυτοκεντρισμό και την εξειδανίκευσι των ατομικών δικαιωμάτων.

Όπως έχει λεχθή, ο πυρήνας της πίστεώς μας, η Αγία Τριάς, είναι η άρνησι της κλειστότητας και της μοναξιάς. Είναι η αλήθεια ως σχέσις και ως κοινωνία προσώπων.

Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη, σας καλώ ολόψυχα να αισθάνεσθε αληθινά υπερήφανοι που είσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μέσα στην Ορθοδοξία, όχι μόνον διασώζεται, αλλά ολοκληρώνεται ο Ελληνισμός, προσλαμβάνει οικουμενικό χαρακτήρα.

Ορθώς, ένας σύγχρονος θεολόγος, αντιστρέφοντας την περίφημη φράσι του αειμνήστου π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, «Ας γίνουμε περισσότερο Ελληνες, για να είμαστε αληθινά καθολικοί, αληθινά Ορθόδοξοι», μας κάλεσε «να γίνουμε περισσότερο Ορθόδοξοι, για να είμαστε αληθινά Έλληνες».

Καλή είσοδο στην ψυχωφελή Σαρακοστή των Χριστουγέννων!

Ανοιχτή επιστολή στην Έλενα Ακρίτα από τον μητροπολίτη Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο

Του Μητροπολίτη Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου

Ανοιχτή επιστολή στην Έλενα Ακρίτα

Αγαπητή μου κα Ακρίτα,

Σας γράφω, με αφορμή το άρθρο σας στα «Νέα Σαββατοκύριακο» και διάθεση διαλεκτικής σχέσης που διακρίνει κάθε άνθρωπο με καλή προαίρεση, εσωτερική ειρήνη, ανησυχία, όραμα, ελπίδα, προσδοκίες.

Σας γράφω, ακόμη, γιατί από τα χρόνια της νεότητάς μου σας διάβαζα και χαμογελούσα πάντοτε με τον αιχμηρό και κοφτερό σας λόγο.

Η φύση του λειτουργήματός μου, οι μέχρι τώρα εμπειρίες από τη διακονία μου στο εσωτερικό, στο εξωτερικό, στην ιεραποστολή, η επαφή μου με χιλιάδες ανθρώπους στα μήκη και τα πλάτη της γης, μου καλλιεργούν την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του covid-19 είναι μιά, αν θέλετε, παιδαγωγική πρόκληση να ξαναδούμε ως πολίτες, και όχι άποικοι του κόσμου, τις επιλογές, τα κριτήρια, τις ανάγκες, τις προτεραιότητές μας.

Θα ήθελα όλη αυτή η δοκιμασία να μας κάνει ως κοινωνία των πολιτών να αγωνισθούμε για την αξιοπρέπειά μας, για θέματα που απασχολούν τον καθημερινό μας βίο, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τα δικαιώματα και το δίκαιο μοίρασμα σε υποχρεώσεις.

Θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά θα το επεκτείνω λίγο περισσότερο, ότι οι κυβερνήσεις αφήνουν τον κόσμο «στο έλεος του Θεού», όπως γράφετε.

Σ’ αυτό το έλεος του Θεού θα ἠθελα να γνωρίζετε ότι και γώ, αλλά και άλλοι άνθρωποι, αυτοπαραδίδουμε με απεριόριστη εμπιστοσύνη τη ζωή και τον εαυτό μας. Δεν το καταφέρνουμε πάντα, αλλά αγωνιζόμαστε.

Κι όταν πέφτουμε, παλεύουμε να σηκωθούμε. Βλέπετε, δεν υπάρχει αυτονόητη σχέση με τον Θεό.

Αλλά και ο γράφων, όπως τόσοι άλλοι, χιλιάδες άνθρωποι και ιδιαίτερα νέοι γονείς με την οικογένεια και τα παιδιά τους, κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.

Δεν έχω πρόθεση να διαλεχθώ μαζί σας για το μυστήριο της αγάπης του Θεού, που διακρατεί τον κόσμο από την αποσύνθεση και την φθορά.

Και δεν έχω πρόθεση όχι από απαξίωση, αλλά γιατί πιστεύω ότι η οδός της πειθούς για το συγκε-κριμένο θέμα υποτάσσει τον Θεό στη δημιουργία και αυτό είναι η ουσία όλων των αιρέσεων.

Δεν μπορώ να ακολουθήσω την πειθώ, για να μιλήσω για το θαύμα της αγάπης του Θεού, διότι οι αποδείξεις που τυχόν ζητάμε τραυματίζουν την αγαπητική σχέση με τον Θεό.

Ο Χριστός προσκαλεί ελεύθερα τον κάθε άνθρωπο στην Εκκλησία, στη βιωματική εμπειρία της πασχάλιας χαράς και της πρόγευσης της Βασιλείας του Θεού. «Όστις θέλει… ακολουθείτω μοι».

Η Εκκλησία δεν έχει, λοιπόν, να πείσει κανέναν. Άλλο πράγμα το ευρύ κοινό, άλλο πράγμα το να είσαι μέλος της Εκκλησίας, άλλο πράγμα οπαδός, άλλο πράγμα ψηφοφόρος.

Εάν πιστεύεις, προσέρχεσαι εν ελευθερία και αγάπη, γιά να ζήσεις το μυστήριο της πίστης και της κοινωνίας με τον Θεό. Η σχέση με τον Θεό αφορά οντολογικά τον άνθρωπο.

Είναι μιά κίνηση εμπιστοσύνης, εναπόθεσης των ελπίδων και της δίψας μας γιά ζωή στην αγάπη του Θεού.

Αυτός που μας χαρίζει εδώ και τώρα τόσο πλούτο ζωής, παρά τις δικές μας ψυχοσωματικές αντιστάσεις στην πραγματοποίηση της ζωής (της όντως ζωής που είναι αγαπητική αυθυπέρβαση και κοινωνία).

Αυτός μας έχει υποσχεθεί και το πλήρωμα της ζωής, την άμεση υιοθεσία, την πρόσωπο-με-πρόσωπο σχέση μαζί Του, όταν σβήσουν στό χώμα και οι έσχατες αντιστάσεις της ανταρσίας μας.

Μη μου ζητάτε, λοιπόν, μη μας ζητάτε, μη ζητάτε από τον πρωθυπουργό, να μας απαγορεύσει να ζήσουμε το θαύμα στη ζωή μας. Μη μας ζητάτε να αρνηθούμε το μυστήριο της σχέσης, της κοινωνίας, της σύναξης.

Φοβάμαι, δυστυχώς, ότι έχετε υποκύψει, όπως άλλωστε και η Δεξιά και η Νεοαριστερά σε τούτο τον τόπο, σε μια προτεσταντικού τύπου ατομική θρησκευτικότητα που είναι μια από τις μεγάλειες ασθένειες της δυτικής κουλτούρας, όπως απέδειξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης η διαλεκτική των ηγετών και των τραπεζών.

«Παρασπονδούμε», γιατί κοινωνούμε; «Παρασπονδούμε», γιατί οι ναοί είναι ανοιχτοί;

Όταν κάποιος ανάβει ένα κερί στον ναό, αυτό είναι εναπόθεση της ελπίδας του στον Θεό, είναι παρηγοριά, είναι ανάπαυση, είναι ειρήνη ψυχής, είναι βάλσαμο.

Με ποιό δικαίωμα θα σκοτώσουμε αυτή την ελπίδα;

«Παρασπονδούμε», κα Ακρίτα. Ναι, παρασπονδούμε. Γιατί, όταν η Πολιτεία κλείνει τίς φοιτητικές εστίες, εμείς στην Αποστολική Διακονία, κρατάμε το Φοιτητικό Οικοτροφείο ανοιχτό με Έλληνες και αλλοδαπούς φοιτητές.

Γιατί η σχέση μας με τον Θεό μας καλλιεργεί την διάθεση ότι το Φοιτητικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας δεν είναι κρατική Φοιτητική Εστία ανωνύμων. Είναι ένα σπιτικό.

Είναι μία οικογένεια. Γι’ αυτό δεν το κλείσαμε. Άλλωστε πού θά πήγαιναν τόσοι ἀλλοδαποί Φοιτητές πού δέν μποροῦν νά ταξιδέψουν; Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν οι εργαζόμενοι Φοιτητές;

Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν ακόμη και οι φτωχότεροι Φοιτητές που παραμένουν, γιατί μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα πλήρους σίτισης στο σπίτι τους;

Πού θα πήγαιναν να διαμείνουν οι Φοιτητές που προέρχονται από οικογένειες μεταναστών; Μείναμε, λοιπόν στο σπιτικό μας. «Μαντρωθήκαμε», όπως λέτε.

Και πηγαίναμε να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και αυτό μας έκανε να συνδεθούμε με τον Θεό, τον συνάνθρωπό μας και τα παιδιά μας περισσότερο.

Να τα γνωρίσουμε περισσότερο. Να μοιρασθούμε μαζί τους όνειρα και ελπίδες. Και μη μου πείτε το λαϊκιστικό επιχείρημα «άλλο το ένα και το άλλο». Η ανθρώπινη καρδιά δεν κομματιάζεται.

«Ζητείστε και θα σας δώσω», λέει ο Χριστός. Και αυτές οι λέξεις είναι αγκάθι για την χριστιανική συνείδηση. Ζητείστε από τον Θεό ακόμη και με «επαινετή αυθάδεια». Και θα σας δώσει.

Εσείς, περιορίζοντας την ύπαρξή σας, ως και την νοημοσύνη των αναγνωστών σας, ζητάτε από τις εξουσίες του κόσμου τούτου να μας φυλακίσει για τις «παρασπονδίες» μας! Να μας απαγορεύσει την κυκλοφορία!

Να μας καταδικάσει! Να μας εξοστρακίσει! Άραγε τι άλλο θα θέλατε, ως δημοκρατικός πολίτης, γιά υποδειγματική τιμωρία κάθε πιστού ανθρώπου; Να εξορισθούμε σε ένα ξερονήσι; Εκτός εάν υιοθετείτε την τακτική της εξουσίας που στηρίζει «το αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».

Θα είσασταν τότε ιδανική για υπουργός Δικαιοσύνης ή Προπαγάνδας ή Αρχηγός Στρατοπέδων για πολίτες που είναι Χριστιανοί ή οπαδός των Γραμματέων και των Φαρισαίων που είχαν την ευθύνη να αποφαίνονται για το ποιός είναι «λεπρός» και ποιός όχι!

Με αισθήματα τιμής

† Ὁ Φαναρίου Αγαθάγγελος

Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας

της Εκκλησίας της Ελλάδος

Αρνητικό κριτήριο - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄ ΛΟΥΚΑ  (1  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2020)

«τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου,

καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά» (Λουκ. ΙΣΤ΄ 25). 

Τὸ ἀρνητικὸν κριτήριον. 

Ἕνας πλούσιος καὶ ἕνας πτωχός εἶναι τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος εἰς τὴν σημερινὴν παραβολὴν τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν! Ἕνας πλούσιος ὁ ὁποῖος βιώνει τὴν παροῦσαν ζωήν, μέσα εἰς τὴν ἄνεσιν καὶ τὴν χλιδήν, μέσα εἰς τὴν καλοπέρασιν καὶ τὰ καθημερινὰ συμπόσια καὶ τὰς εὐωχίας, μέσα εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐφροσύνην. Ἀπεναντίας, ἕνας πτωχὸς καθήμενος παρὰ τὴν θύραν τοῦ πλουσίου, ρακένδυτος καὶ «ἡλκωμένος», ζεῖ μέσα εἰς τὴν θλῖψιν καὶ τὴν στέρησιν, τὴν γυμνότητα καὶ τὴν πεῖναν, τὴν ταλαιπωρίαν καὶ τὴν περιφρόνησιν. Προσπαθεῖ νὰ ἐπιβιώσῃ … «ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου», ἔχων ὡς παρρηγορίαν του τὰ «ἄλογα» σκυλάκια τὰ ὁποῖα μὲ τὸν δικό τους τρόπο, – «ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ» -  παρρηγοροῦσαν τὴν κακοπάθειάν του! 

Ὡς ἦτο φυσικόν, καὶ διὰ τὰ δύο ταῦτα πρόσωπα, ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου. Ὁ Διδάσκαλος, παρουσιάζει τὴν ὥραν ταύτην ὡς ἀπολύτως φυσιολογικὴν καὶ ὄχι ὡς τὸ … τέλος τῆς ζωῆς ἡμῶν! Συνεχίζουν καὶ τὰ δύο αὐτὰ πρόσωπα νὰ … ζοῦν, εἰς διαφορετικούς, ὅμως, τόπους …! Ὁ μὲν πτωχός, θνήσκων, ἀπηνέχθη … «ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ»! Ἀπέθανεν, ὅμως, … «καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ … ὑπάρχων ἐν βασάνοις …»! Ὁ μὲν πτωχός, εὑρίσκεται καὶ ἀπολαμβάνει, πλέον, τὴν παραδεισίαν ἀπόλαυσιν εἰς τοὺς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ὁ δὲ πλούσιος, ἀντιθέτως, βασανίζεται καὶ ταλαιπωρεῖται εἰς τὸν ἀποπνικτικὸν καὶ ὀδυνηρὸν τόπον τοῦ ᾅδου! 

Ὅπως, ὅμως, εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, οὕτω καὶ εἰς τὴν … «μετὰ θάνατον», βλέπει ὁ πλούσιος τὸν πτωχόν˙ ὄχι, ὅμως εἰς τὴν θλιβερὰν κατάστασιν τῆς πτωχείας καὶ τῆς ταλαιπωρίας, ἀλλὰ ἀπολαμβάνοντα τὴν οὐρανίαν κατάστασιν τοῦ Παραδείσου! Ὅταν δε ζητῇ ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ, … «πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ», ἐκπλήσσεται μὲ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Δικαίου, … «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι»! Τὸ κριτήριον τοῦτο, … δὲν ἠδύνατο νὰ τὸ φαντασθῇ … Ἐφ’ ὅσον ἀπηλαύσαμεν τὴν ζωὴν ταύτην, τὴν ἐπίγειον καὶ βιοτικήν, θὰ στερηθῶμεν τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀπόλαυσιν, εἰς τὴν … «μετὰ θάνατον»! Ἀντιθέτως δε, … οἱ κακοπαθήσαντες καὶ στερηθέντες εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, θὰ ἀπολαύσωσι τὰ ἄφθαρτα ἀγαθὰ τῆς αἰωνίου ζωῆς! 

Ἡ Θεία Διδασκαλία συνιστᾷ τὴν … κακοπάθειαν! 

Πολλάκις ἀκούομεν ὑπό τινων λάτρεων τῆς «ἀθεολογήτου» Θεολογίας, ὅτι … «τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους, ὁ Θεὸς τοὺς … περιποιεῖται καὶ καλοπερνοῦν καὶ δὲν ἔχουν θλίψεις καὶ στερήσεις …»! Θεωροῦσιν οὗτοι, ὅτι ὁ Κύριος - ὡς δίκαιος, κατὰ τὴν ἄποψίν των - ἐπιβραβεύει τοὺς ἐναρέτους, μὲ ἐπιγείους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονάς, καὶ διάγωσιν οὗτοι, … ζωὴν ἀστενοχώρητον καὶ ἐν τῷ παρόντι, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι! Ἔχουσιν, ὅμως, οὕτως τὰ πράγματα; Ὡς ἀντιλαμβάνεται ὁ κάθε συνειδητὸς χριστιανὸς καὶ μελετητὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὐδαμοῦ ἀναφέρονται τοιαῦται … «προτιμήσεις» τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς ἐναρέτους. Ἀντιθέτως δε, ὁ Κύριος ὑπόσχεται εἰς τοὺς προτιθεμένους ἵνα ἀκολουθήσωσιν Αὐτόν, θλίψεις καὶ ὀδύνας καὶ … τραχεῖαν ὁδόν, καὶ κοπιώδη πορείαν, καὶ μαρτυρικὸν καὶ ἐπώδυνον θάνατον! «Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· … Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· … καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου …» (Ματθ. Ι΄ 17-22). 

Ἐπιπροσθέτως δε, βλέπομεν ὅτι ὁ Κύριος συνιστᾷ τὴν κακοπάθειαν καὶ τὴν βίαν κατὰ τοῦ … ἑαυτοῦ μας, καὶ ἐπαινεῖ καὶ μακαρίζει ὅλους τούς, διὰ τὸ Ὄνομά Του τὸ Ἅγιον, κακοπαθήσαντας! «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. Ε΄ 10-11). Ἀκόμη δε, μᾶς βεβαιώνει καὶ ὑπογραμμίζει ὅτι, «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ΙΑ΄ 12)! Συνεπῶς, καὶ διὰ νὰ «βάλωμεν τὰ πράγματα στὴ θέση τους», ὁ Διδάσκαλος καθ’ ὅλην τὴν διδασκαλίαν του, ὄχι μόνον δὲν συνιστᾷ τὴν καλοπέρασιν καὶ τὴν καλοζωΐαν, ἀλλά, τοὐναντίον, κατ’ ἐπανάληψιν, ἔψεξεν ταύτας καὶ μᾶς ἐπέστησεν τὴν προσοχήν˙ εἴτε διὰ τῆς «παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου», εἴτε διὰ τῆς τοιαύτης σημερινῆς «τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου», εἴτε διὰ τῶν «μακαρισμῶν», κ.ο. 

Ἡ κακοπάθεια καὶ ἡ βία καὶ αἱ θλίψεις καὶ αἱ στερήσεις, εἶναι ἐκεῖνα τὰ … καθαρτικὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα βοηθοῦν εἰς τὴν κληρονομίαν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐντύπωσιν δε προκαλεῖ τὸ γεγονός, ὅτι διὰ τὸν πτωχὸν Λάζαρον, τίποτε τὸ ἀξιόμισθον καὶ ἀξιόλογον δὲν ἀναφέρεται, παρὰ τὸ ὅτι … ἦτο πτωχὸς καὶ ὑπέμενεν τὴν πτωχείαν του καὶ τούς,  ἐξ αὐτῆς, ὀνειδισμούς! 

Ὁ ἀγὼν τοῦ Χριστιανοῦ. 

Μόνον καὶ μόνον, ἡ λέξις «ἀγών», μαρτυρεῖ  τὴν ἰδιομορφίαν τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ! Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καὶ ζωή, εἶναι συνυφασμένη ἢ μᾶλλον ταὐτόσημη μὲ τὴν ἄσκησιν καὶ τὴν κακοπάθειαν! Τοῦτο μαρτυρεῖται, πρῶτον μέν, ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἀρχηγοῦ καὶ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον Αὐτοῦ παράδειγμα καὶ δεύτερον, ἀπὸ τὴν ὅλην πορείαν αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, τὰς δύο χιλιετηρίδας ποὺ βρίσκεται εἰς τὸ προσκήνιον τῆς Ἱστορίας! Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀλλὰ καὶ πάντες ὅσοι ἀπεφάσισαν νὰ βαδίσουν ἐπὶ τῶν ἰχνῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 37). Μία πορεία ὀδύνης, θλίψεως καὶ στεναγμῶν, καὶ ἔχοντες ὡς ἀπώτερον σκοπόν καὶ … «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2). 

Τοιοῦτον ἀγῶνα, - κατὰ πολύ, ὅμως «εὐκολώτερον» καὶ ὀλιγώτερον «ἐπώδυνον», - ὑποδεικνύει καὶ εἰς ἡμᾶς ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, εἴτε διὰ τῆς προσευχῆς, εἴτε διὰ τῆς νηστείας, εἴτε διὰ τῆς ἐγκρατείας, εἴτε διὰ τῆς ἠθελημένης πτωχείας, εἴτε διὰ τῆς οἵασδήποτε μορφῆς ἀσκήσεως καὶ βίας κατὰ τοῦ … ἑαυτοῦ μας! Ἡμεῖς, οὐχὶ ὡς ὁ Λάζαρος, - ἀθελήτως, - ἀλλὰ ἠθελημένως, ἂς θελήσωμεν εἰς τὸν τοιοῦτον ἀγῶνα, … καὶ νὰ εἴμεθα βέβαιοι ὅτι κακοπαθοῦντες ὡς καλοὶ στρατιῶται τοῦ Κυρίου, θὰ λάβωμεν τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως. Ἀμήν. 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Είναι τρομακτικό αυτό που έρχεται,... όμως πολλοί συνάνθρωποί μας νιώθουν ασφάλεια κλεισμένοι στα σπίτια τους! Παρακολουθείστε το βίντεο πριν κατέβει!!!

Η δεύτερη καραντίνα θα φέρει καταστροφή σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας για τα, τουλάχιστον επόμενα 20! χρόνια!

Ακούστε τον κ. Ιωαννίδη που καταθέτει λεπτομερή ανάλυση για το τι πρόκειται να συμβεί.

Απλά μαθηματικά για όσους θέλουν να δουν την εξάπλωση του φονικού ιού που μας οδήγησε σε δεύτερη καραντίνα λόγω... της Θείας Κοινωνίας!

Διαβάστε το προσεκτικά παρακαλώ :

Σε όλη την Ελληνική επικράτεια υπάρχουν 9.792 ναοί. Από αυτούς, οι 9.146 είναι ενοριακοί και οι 646 μοναστηριακοί. Από τις 17 Μαίου 2020 που άνοιξαν οι Εκκλησίες μέχρι σήμερα, υπήρξαν 32 Κυριακές.

Εάν υπολογίσουμε ότι τελέσθηκαν Θείες λειτουργίες σε όλους αυτούς τους ναούς μόνο τις Κυριακές, διότι σε μερικούς τελούνται και τα Σάββατα και σε άλλες ημέρες, τότε έχουμε ότι συνολικά τελέσθηκαν 32×9792= 313,344 Θείες λειτουργίες.

Σε όλες αυτές τις λειτουργίες, οι πιστοί που κοινώνησαν, μετέλαβαν Σώμα και Αίμα Χριστού με τον ακολουθούμενο εδώ και αιώνες τρόπο.

Εάν υπήρχε περίπτωση να μεταδοθεί ο covid-19 εξαιτίας αυτών των 313,344 λειτουργιών, πιστεύω να συμφωνείτε, ότι τότε θα ζούσαμε στη χώρα μας, μία εντελώς διαφορετική κατάσταση με την εξάπλωση του covid-19.

Για όσους βάλλουν κατά της Θειας Κοινωνίας …….κι αν γνωρίζουν μαθηματικά, ας κάνουν τους υπολογισμούς με τα επιπλέον δεδομένα , ήτοι ο αριθμός των θ.Λειτουργιών που έγιναν και σαφώς είναι πολύ μεγαλύτερος και το πλήθος των πιστών που προσήλθαν στο Μέγα Μυστήριο ανά Θ.Λειτουργία.

Σύμφωνα με τη θεωρία τους,ότι δηλ. μπορεί να μεταδοθεί ο ιός με τη Θ.Κοινωνια,θα έπρεπε η Ελλάδα να είχε σχεδον εκλείψει από τον χάρτη, να είχε γινει ένα απέραντο νεκροταφείο.Και όχι μόνο δεν είμαστε αλλά και όσοι συμμετείχαμε στις θείες Λειτουργίες και κοινωνούσαμε χαίρουμε άκρας υγείας! Επομένως….

(Από Τόλης Χριστόδουλος Τσιακμακούδης)

Τι είπε ο κ. Γιάννης Ιωαννίδης για την δεύτερη Καραντίνα;

«Θεωρώ ότι το lockdown είναι μια καταστρεπτική επιλογή. Ειδικά για την Ελλάδα μπορεί να είναι ένα λάθος αντίστοιχο περίπου της Μικρασιατικής Καταστροφής... (Είναι) σαν ένας στρατηγός ο οποίος βλέπει ότι ένας σμήνος από ακρίδες φτάνει σε μια πόλη και διατάζει το πυροβολικό του να βομβαρδίσει την πόλη. Και μετά θριαμβολογεί ότι διώξαμε τις ακρίδες. Ναι, αλλά μαζί με αυτό καταστράφηκε και η πόλη τελείως»

Ο Παναγιώτης Φασούλας στον Αθλητικό Όμιλο "ΓΑΛΗΝΗ"

 

Πότε ο άνθρωπος φοβάται;

 

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

"Μαθητή μου, αυτό που μου λες δείχνει ότι απέτυχα σαν δάσκαλός σου να σου εμπνεύσω ότι..."

 28 Οκτωβρίου 2020!

Μια παρέα αγαπητών αδελφών και φίλων ξεκινήσαμε στις 12.00  με τα αυτοκίνητά μας και με τις γαλανόλευκες για μια ειρηνική βόλτα στο κέντρο της Πάτρας! Σκεφτήκαμε απλά να τιμήσουμε τη μέρα και τους ήρωες του 40' με αυτόν τον τρόπο, αφού οι παρελάσεις απαγορεύτηκαν λόγω covid...

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μας αφού η αστυνομία παντού μας έκλεινε... και μας ανάγκαζε να φύγουμε από το κέντρο!!! Αυτό έγινε με περιπολικά, την ομάδα ΔΙΑΣ και με ανθρώπους της ασφάλειας με πολιτικά που από χιλιόμετρα φαινόταν ο ρόλος τους...

Εγώ ήμουν με τη μηχανή μου μαζί με έναν από τους γιους μου κρατώντας τη γαλανόλευκη!!!

Σε μια κεντρική διασταύρωση (δεν θα αναφέρω ονόματα και λεπτομέρειες για ευνόητους λόγους) μου κλείνει το δρόμο να περάσω ένας αστυνομικός... Μόλις τον βλέπω αμέσως τον θυμήθηκα... Παλιός μαθητής μου!

Του λέω θέλω να περάσω ειρηνικά και ήσυχα να τιμήσω με τη γαλανόλευκη την ημέρα...

Μου απαντάει κοφτά... ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ!!! Σταματάω, βγάζω το κράνος... με αναγνωρίζει και του λέω... Μαθητή μου, αυτό που μου λες δείχνει ότι απέτυχα  σαν δάσκαλός σου να σου εμπνεύσω ότι κάποιες στιγμές είναι ξεχωριστές για την Πατρίδα και πως το γράμμα του νόμου συνθλίβει αυτό που νιώθουμε για τους ήρωες προγόνους μας!!!

Πραγματικά κοκκίνισε, με πλησίασε και μου είπε... έχετε δίκιο!!! Καταλαβαίνετε... εντολές εκτελώ! Έκανα υπακοή στη υπόδειξή του και έστριψα να φύγω...

Κάποιος από το απέναντι πεζοδρόμιο που με αναγνώρισε... μου φώναξε...

Δάσκαλεεεεε, κάνε υπομονή λίγες μέρες ...

Βγες με τη σημαία να τιμήσεις τους  ήρωες του 40' στις 17 του Νοέμβρη... Τότε θα επιτρέπονται οι πορείες... Εκεί ο covid δεν κολλάει...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ 

Παναγιώτης Τσέλος Δάσκαλος