Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Σύγχρονες άγιες μορφές και άγιοι της εποχής

Πάντοτε ἡ Ἐκκλησία κοσμεῖται καί λαμπρύνεται. Καί σήμερον ὑπάρχουν ἅγιοι.

Τό θρησκευτικόν πρόβλημα τῆς παραπαιούσης τήν σήμερον ἀνθρωπότητος, ἰδιαιτέρας δι’ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, παρουσιάζεται μέ μίαν ὅλως ἐξαιρετικήν, ἀποκαλυπτικήν θά ἔλεγε κανείς, μορφήν.

Δέν πρόκειται μόνον περί τῆς τεραστίας στροφῆς τῶν ἐπιστημόνων τοῦ 21ου αἰῶνος πρός τήν Πίστιν, δέν πρόκειται μόνον περί τῆς ἱστορικῆς ἀναζητήσεως τοῦ θείου παράγοντος ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον εἰς  ὅλας τάς χώρας τοῦ κόσμου, ὑπό  τά τεκταινόμενα δραματικά γεγονότα τῆς σήμερον, ἀλλά καί ἀπό τῆς σκοπιᾶς ἐρεύνης τῶν εἰδημόνων τῆς Θεολογίας. Πρόκειται κυρίως περί τῆς ἀποκαταστάσεως εἰς τάς ἡμέρας μας τῆς  ἀξίας τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος, καί κυρίως τῆς ὄντως χριστιανικῆς ζωῆς εἰς τόν ἐσωτερικόν ψυχικόν κόσμον τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐφθάσαμεν  εὐτυχῶς σήμερον μέ τόν ἀγῶνα πολλῶν ἁγίων μορφῶν (ὡς καί τοῦ ἁγίου –τολμῶ νά εἴπω, παρρησίᾳ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ- τοῦ ἐν σημείοις φανερουμένου λευιτικοῦ ζεύγους Νικολάου Σημειοφόρου ἱερέως καί μυροβλυζούσης πρεσβυτέρας Ἀνθῆ), ἐφθάσαμεν σήμερον εἰς τόν κανόνα τῆς ψυχοθεραπευτικῆς καί τῆς ψυχικῆς ὑγείας περί τῆς ἀξίας τῆς Πίστεως, τῆς ἐσωτερικῆς ἁρμονίας καί τῆς ἠθικῆς καθαρότητος, καί νῦν ἡτοιμάσθη, εἰδικῶς ἐν Πάτραις, τό ἔδαφος  τῆς ὑγιοῦς πνευματικῆς ἀναπτύξεως τῶν πιστῶν.

Καί εἶναι ἀληθές ὅτι τό ἅγιον τῶν Πατρῶν λευιτικόν ζεῦγος ἐδίδαξεν εἰς ἡμᾶς τούς ἀγωνιζομένους – ἔξω τῶν συστημάτων - Χριστιανούς ὅτι τελικῶς τό ὠφέλιμον καί τό ἠθικῶς ὀρθόν δέν εἶναι παρά αἱ δύο ὄψεις τοῦ ἰδίου πράγματος, ὅτι πέραν τῆς γνώσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος, ὁ ψυχικός ὀργανισμός χρειάζεται τήν δύναμιν, ἡ ὁποία θά θέσῃ εἰς κίνησιν καί ἐνέργειαν τάς πνευματικάς λειτουργίας πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς ἁρμονίας, τῆς  εἰρήνης καί ἄρα τῆς ἐν Χριστῷ χαρᾶς.

Μᾶς ἔδωσαν λοιπόν οἱ καινοφανέντες τῶν Πατρῶν ἅγιοι Νικόλαος καί Ἀνθή, τήν δύναμιν, ἥτις θά μᾶς κάνῃ νά ἠμπορέσουμε νά ζήσωμεν αὐτά, τά ὁποῖα πιστεύομεν ὡς ὀρθά, κατά τάς ἐπιταγάς των, τουτέστιν εἰς τήν σύνδεσιν, τήν ἐπαφήν τῆς ψυχῆς μέ τήν οὐσίαν, ἐκ τῆς ὁποίας προέρχεται, μέ τό Δημιουργικόν Πνεῦμα, τό ὁποῖον συνετέλεσεν εἰς τήν ὑπόστασίν της.

Μᾶς ἔδωσαν διά τῆς ἁγίας αὐτῶν βιοτῆς τήν ὁλότητα τῆς ἐν Κυρίῳ Ζωῆς, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τήν ὑψίστην ἔννοιαν τῆς Πίστεως, ἐν παρελθόντι, παρόντι καί μέλλοντι, θεωμένη τά γεγονότα sub specie aeterni. Μᾶς ὁδήγησαν εἰς τήν κατάστασιν τῆς χάριτος, ἥτις ἀποτελεῖ μίαν τῶν μεγίστων δυνάμεων εἰς τήν ψυχοσωματικήν σφαῖραν τοῦ ἀνθρώπου, πού θέτει τά θεμέλια ἑνός ἀρτίου καί ὑγιοῦς πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἀπαρνεῖται τήν ψυχικήν του ὑπόστασιν, ἀλλά τήν υἱοθετεῖ ἐλευθέρως καί τήν ζῇ μέ τήν παντοδυναμίαν της Πίστεως.

 Εἶναι ἡ υἱοθεσία τῆς ἐλευθερίας, διά τῆς ὁποίας θά γράψῃ καθείς Χριστιανός καί τήν ἰδικήν τοῦ ἀτομικήν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὄχι τῆς σαρκός, ἀλλά τῆς ψυχῆς τήν ἱστορίαν, καί ἄρα αἰωνίαν.

Ἐδίδαξαν καί εἰς ἐμέ τόν ἀνύπαρκτον, καί «ἀβόλευτον» ἐν καμαράσιν μικροπαπαδάκον «Μπίρκο» Ντελῆ - Πανουτσακόπουλον ἐκ Βεσινίου ὁρμώμενον, τήν πίστιν τοῦ βάθους. Τουτέστιν ἔμαθον παρ’ αὐτῶν τῶν ἁγίων μορφῶν ὅτι ἡ ὁδός πρός τήν θρησκευτικήν ζωήν εἶναι φυσικός συντελεστής εἰς τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ἡ κρίσις παραμένουσα ἀνεπηρέαστος κατά τήν φυσικήν τοῦ φυσιολογικού  ἀνθρώπου θέσιν τόν κάνῃ νά σέβεται τό Θεῖον, ἀποδεχομένη μίαν ὑπερτάτην Δύναμιν, πού ἡ ἔννοια τοῦ αἰτιώδους εἱρμοῦ τοῦ ἐπιβάλλει τήν σκέψιν αὐτήν, τήν ὁποίαν ὁ σύγχρονος κλυδωνιζόμενος ἄνθρωπος μέ τήν ἐναπομείνασαν εἰς αὐτόν ἀκόμη ἄδολον κρίσιν ἀποδέχεται κατά τρόπον φυσικόν.

Ἔμαθον πλησίον αὐτῶν νά εὑρίσκω ὅλως φυσικῶς ὡς τήν μόνην ἄλλως τε ἀβίαστον καί λογικήν ἀπάντησιν εἰς τό αἰώνιον ἐρώτημα, πῶς ὑφίσταται ὁ κόσμος αὐτός. Ἡ σκέψις «πᾶς οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δέ τά πάντα κατασκευάσας Θεός» (Ἐβραίους 3,4). Μοῦ ἔμαθαν ὅτι ἡ «κλίμαξ τοῦ Klages», ἡ ὁποία ἐμφανίζει μίαν κλιμακωτήν διάταξιν: Εἰς τήν ὕλην προστίθεται ἕνας παράγων α΄ καί ἔχομεν τήν ζωήν. Εἰς αὐτήν πάλιν προστίθεται ἄλλος παράγων β΄ καί ἔχομεν τήν αἴσθησιν. Αὐτή προστιθεμένου ἄλλου παράγοντος γ΄ καταλήγει εἰς τό πνεῦμα. Οὐκοῦν ἐνταῦθα μοῦ ἔμαθον ὅτι, ἐάν εἰς τό πνεῦμα προσθέσωμεν ἕνα ἀκόμη παράγοντα δ΄ τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν, καταλήγομεν πάλιν εἰς τήν ζωήν, ἐν ἑτέρᾳ αὐτῆς ὅμως μορφήν εἰς τήν ὄντως ἀληθῆ Ζωήν.

Πράγματι τό ἅγιον λευτικόν ζεῦγος, - τό σημειοποιοῦν σήμερον ἐν τοῖς πιστοῖς ἀνθρώποις ἐνθάδε τε καί ἀλλαχοῦ τῆς γῆς - ἐδίδαξε διά πράξεων ὅτι, πρέπει καί ἐπιβάλλεται νά ἀσχολούμεθα ὀλιγώτερον μέ τά προβλήματα τῆς μεθόδου καί τῶν «μεθοδειῶν»  καί ἀπείρως περισσότερον μέ τά προβλήματα τοῦ σκοποῦ… Ἐστενοχωροῦντο οἱ ἅγιοι -ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος - Νικόλαος καί Ἀνθή, γονεῖς πέραν τῶν ἀπείρων πνευματικῶν των τέκνων, καί ἔτι δώδεκα σαρκικῶν των, διά τούς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά μορφώσουν τά τέκνα των «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ὅπερ καί θά ἀπετέλει τό ultimum τῆς ἀγωγῆς, μέ ἀποτέλεσμα νά καταντοῦν νά τά κάμνουν «καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ πρώτου τυχόντος καί τοιουτοτρόπως νά τά στερήσουν ἀπό παντός σεβασμοῦ εἰς ἀνώτατον κῦρος καί συνεπῶς ἀπό πάσης δυνατότητος περαιτέρω ἀγωγῆς καί ἐξελίξεως.

Παιδί μου, μοί ἔλεγεν ὁ ἅγιος ἱερεύς Πνευματικός μου, ὁ π. Νικόλαος Πέττας – ὅτε  ἤμην ἐνορίτης του καί μόλις 22 ἐτῶν, νεωστί νυμφευθείς καί ἐν συγχύσει διατελῶν: «Θάρσει, εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωήν των, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τό παράδειγμα τῶν ἡρωϊκῶν ἀρετῶν, διά νά ἀνυψώσουν τάς ψυχάς πρός τάς ἀοράτους μορφάς. Εἶσαι ὁ ἀδελφός τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν θαρραλέως πρός ὅλας τάς χώρας τοῦ κόσμου, διά νά ἀνυψώσουν ἐκεῖ τήν σημαίαν τοῦ Χριστοῦ».

Καί συνεπλήρου ἡ μακαρία καί ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή: «Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐντός τῆς ψυχῆς σου, κ. Χαράλαμπε, τρέχει τό ἴδιον αἷμα μέ τό ἰδικόν των». Ἡ ἐνθουσιώδης δύναμις, ἡ ὁποία παρέσυρεν αὐτούς εἰς τήν θαυμασίαν περιπέτειαν, παρά τήν πυράν, τόν σίδηρον καί τό αἷμα, παρά τόν φόβον, τήν ἀσθένειαν καί τήν πεῖναν, παρά τόν φθόνον καί τό μίσος - καί εἶχεν ὄντως τό ἅγιον ἱερατικόν ζεῦγος ἀπολύτως γευθῆ πάντα ταῦτα παρά τῶν καρεκλοκενταύρων τῆς τότε διοικούσης τοπικῆς Ἐκκλησίας - ἦτο αὐτός ὁ μυστικός ἐνθουσιασμός τό μέγα σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ. «Αὐτή ἡ χάρις κοχλάζει καί ἐντός σου, κ. Χαράλαμπε, ὅπως ὁ χυμός κατά τήν ἄνοιξιν. Ἄκουσον τόν π. Νικόλαο καί προχώρει…».

Ἐνθυμοῦ τί εἶπεν ὁ Θεῖος Παῦλος, αὐτός ὁ γίγας! «Ἐτελείωσα τόν δρόμον μου ἕως τό τέλος». Καί πάλιν ἐλάμβανε τόν λόγον ὁ  ἅγιος πατήρ Νικόλαος:   «Καί πρόσεξε, παιδί μου. Δέξου στωϊκά τά πάντα… Ὁ λῃστής ἐπί τοῦ σταυροῦ δέν ἐζήτησε νά σωθῇ ἀπό τόν σταυρόν, ἀλλά τήν νέαν Βασιλείαν…». Ὦ εὐλογημένες ἐν Ἁγίῳ Βασιλείῳ Ζαρουχλεΐκων Πατρῶν στιγμές…!.

Ἀναπολῶ μέ πόνον ψυχῆς ἐκείνας τάς πνευματικάς συναντήσεις καί συζητήσεις τῶν νέων ἐκείνης τῆς ἐνορίας καί ἐποχῆς, καί δυστυχῶς γνωρίζω ὅτι δέν θά ἐπανέλουν, ἔρχονται ὅμως εἰς τήν ζωήν μας ὡς ὁδοδεῖκτες σωτηρίας οἱ μορφές τῶν ἁγίων της ἐνορίας π. Νικολάου καί πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττα καί μᾶς δίδουν παραμυθίαν καί δύναμιν διά νά βαδίζωμεν πρόσσω καί ἄνω, μᾶς δηλώνουν διά σημείων, διά θαυμάτων καί δή διά τῆς αὔρας τῶν μυστικῆς παρουσίας, εἰς ἡμᾶς τούς ἐλπίζοντας, τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν πρός κύριον Ἰησοῦν, καί σήμερον ἅμα τῇ συμπληρώσει τῶν τριῶν χρόνων τῆς ἐν σώματι παρουσίας τῆς ἀθληφόρου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς (2 Ὀκτωβρίου ἦτο), ὅτε, ἀναχωροῦσα διά τό Νοσοκομεῖον εἰς Ἀθήνας, μοί εἶπεν: «Δέν θά μέ ἴδῃς πάλιν, π. Χαράλαμπε…! Ὁ π. Νικόλαος μέ ἐκάλεσεν νά ἑορτάσω μαζί του ἐφέτος…». Καί ὅτε θαυμαστῶς ἐκοιμήθη ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Νικολάου…, τότε ἐμνήσθην τοῦ ρήματος αὐτῆς ἀναφωνῶν πηγαίως. Ναί ἦτο ὄντως μία ἁγία τῆς ἐποχῆς μου! 

Σήμερον  πρός δόξαν Θεοῦ ἀφήνω τήν ψυχή μου νά ὁμιλήσει καί διά γραφίδος τινῶν ἐκ πολλῶν τῶν γεραιρόντων τήν ἁγίαν αὐτῆς μνήμην. Ὁ Θεός λέγει: «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι» (Α' Πέτρ. 1,16). Καί στήν Ἀποκάλυψη λέγεται: «Καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι» (Ἀποκ. 22, 12).

Βεβαίως ὑπάρχουν ἅγιοι καί νῦν ὑπάρχουν, καθάπερ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας ἐστί νά  ἁγιάζῃ τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Μυστηρίων καί μέ τήν ἀσκητικήν ζωήν ἀποβλέπει καί φρονεῖ καί κηρύττει τά θεῖα καί ὑπέρτερα, καί ὑπέρτατον  πάντων ἐστίν ἡ ἐπίτευξις τοῦ ἐν ἁγιότητι «καθ’ ὁμοίωσιν». Οὕτως ἐπαναστρέφων τό λόγον εἰς τό νῦν  καί χωρίς τήν πρόθεσιν αὐτοεπιμετρήσεως, μέ βαθυτάτην τήν συναίσθησιν τοῦ τολμήματος, τό ὁποῖον ἐπιχειρῶ, καί αὐτό ὁ χρόνος τε καί ἡ ἀλάθητος συνείδησις τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος θά τό ἐπικυρώσῃ, ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἰς τόν  κύκλον τῶν μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τῆς ἐποχῆς μας, αἱ ὁποῖαι «ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις» καί «ἐν ἔργῳ καί λόγῳ» ὑπῆρξαν «φωστῆρες ἐν κόσμῳ», κατά τήν ῥῆσιν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅλως δικαιωματικώς ἠμπορεῖ νά καταταγῇ καί ὁ πάλαι  ἀποδημήσας ἐξ Ἀρμπούνων Καλαβρύτων  ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, καί πρός τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ ἐνδημήσας ἱεροκῆρυξ καί πολύαθλος καί μαρτυρήσας ὅσιος πατήρ Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος. Τόν Καλαβρύτων ἅγιον Χριστοφόρον, τόν ὁποῖον ἠγάπων ἀσμένως καί ἐπίστευον καί ἐσέβοντο ἀπροσμετρήτως οἱ ἅγιοι τῶν Πατρῶν Νικόλαος καί Ἀνθή.

Καί ὅλως δικαίως, διότι ὄντως τό θεοτερπές τούτου, Ἐκκλησιαστικοῦ κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου κατηχητικοῦ καί Ἐθνικοῦ ἔργου του, ἐπί Ὄθωνος, ἐσηματότησε  καιρίως καί ἐξέπεμψε  καί ἐξακολουθεῖ νά ἀναμέλπῃ καί νά ἀναδύῃ  «ὀσμήν πνευματικήν ἡδείαν», ἐνθυμίζων τό τοῦ ἱερωτάτου Χρυσοστόμου θεῖον ρῆμα: «Εἴθε μοι καί σάλπιγγος ἦν φωνή λαμπροτέρα καί ἐν ὑψηλῷ στῆναι χωρίῳ δυνατόν ἦν, καί πᾶσι βοῆσαι καί διαμαρτύρασθαι ὅτι ὁ Θεός…» (PG 49, 251).

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα ἐκλαμβάνουν  τήν Ἐκκλησίαν ὡς κλειστήν θρησκευτικήν, ἠθικήν καί κοινωνικήν ὀργάνωσιν μέ κοσμικούς ἤ ἐνδοκοσμικούς σκοπούς. Καί συναγωνίζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν διά παραγωγήν κοινωνικοῦ ἤ ἠθικοῦ ἔργου.

Ἀσφαλῶς ἐπιτελεῖται καί τοιοῦτον ἔργον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἀλλ’ αὐτό  τοῦτ’ ἐστι τό ἀποτέλεσμα, καρπός τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστόν.

Ἅπασαι αἱ ἐπιστῆμαι ἔχουν μίαν ἰδιαίτεραν  μέθοδον  καί, διά νά γίνῃ τις ἅγιος, πρέπει νά ἀκολουθήσῃ μίαν συγκεκριμένην μέθοδον, πού εἶναι ἡ τῆς καρδίας κάθαρσις, ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ καί ἡ θέωσις, ἐν συνδυασμῷ πρός τά Μυστήρια της Ἐκκλησίας.

Αὐτό εἶναι φυσικόν νά γίνεται. Διότι οἱ ἄνθρωποι σήμερον, ὅπως ἀνά πᾶσαν ἐποχήν, ἀναζητοῦν ἀνθρώπους, διά νά τούς δείξουν τόν τρόπον καί τόν δρόμον τῆς σωτηρίας, τήν μέθοδον τήν ἄγουσαν εἰς τήν ἁγιότητα, εἰς τήν ἐσωτερικήν πληρότητα. Δέν πρόκειται βεβαίως περί μεθόδου λογικῆς, τεχνικῆς, ἠθικῆς, ἀλλά περί τοῦ συνδυασμοῦ τῶν Μυστηρίων καί τοῦ ἀσκητικοῦ βίου.

Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «ζωντανούς ὀργανισμούς» καί ὄχι ἁπλοῦς διδασκάλους καί ἀκαδημαϊκούς θεολόγους. Ὀργανισμούς, πού νά καίωνται διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ κόσμου. Καί, ὅπως ἡ βιολογική ζωή μεταδίδεται ἀπό ζῶντας ὀργανισμούς καί ὄχι νεκρούς, διότι  οὐδείς νεκρός ὀργανισμός δύναται νά μεταδώσῃ τήν ζωήν, τό αὐτό συμβαίνει καί εἰς τήν πνευματικήν ζωήν. Ὅποιος ἀγαπᾷ τόν Χριστόν μέ ὅλην του τήν ὕπαρξιν, δηλαδή ψυχοσωματικά, δύναται νά μεταδώσῃ τήν ἀγάπην αὐτήν καί εἰς τούς ἄλλους. Ὅποιος γνωρίζει τόν δρόμο, πού ὁδηγεῖ εἰς μίαν πολιτείαν, ἠμπορεῖ νά ὑποδείξει τήν ὁδόν καί σέ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν αὐτήν, ὡς καί ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ἡ ἀθληφόρος πρεσβυτέρα Ἀνθή ἐκ Πατρῶν. Καί μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων ψυχῶν ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου Ἐπιτραχήλιον, καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ἅγιος τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπί ἕνα αἰῶνα Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος: Ναί! εἶναι ἅγιος αὐτός ὁ πνευματικός, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραύνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματιστήν Χριστιανόν!

Καί ἔχει ὁμιλήσει ἡ ἡμετέρα ἐλαχιστότης περί τῶν ἐπακολουθησάντων σημείων, τήν θαυμαστήν τούτου ἔξοδον ἐκ τῆς γηίνης σφαίρας καί ἐν εὐθέτῳ χρόνω θά ὁμιλήσει καί πάλιν, διότι τά θαύματα πρέπει νά ὁμολογοῦνται πρός δόξαν Θεοῦ καί εὐαρέσκειαν τῶν τηρησάντων τάς αὐτοῦ θείας ἐντολάς. Σήμερον θά ἀναφέρω ὀλίγα μόνον ἐκ τῶν πλείστων θαυμαστῶν παρουσιῶν, τῆς μακαρίας ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, καθ’ ὅτι τρεῖς χρόνους ἐν Χριστῷ διάγουσά ἐστι.

Βεβαίως δέν θά εἴπω ἰδικάς μου θαυμαστάς ταύτης παρουσίας διά νά μή ἐκληφθῇ ἐκ μέρους τῶν παροικούντων ἐντός τῶν τειχῶν ἰουδαίων ὡς περιαυτολογία, ἀλλά κυρίως μαρτυρίας τῶν σεβαστῶν ἱερέων, ἐκ Πατρῶν π. Ἀντωνίου Ρ., πρωτοπρεσβυτέρου, τοῦ ἐκ Κρυόβρυσης Καλαβρύτων, π. Γεωργίου Τ., πρωτοπρεσβυτέρου, τῆς πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀντωνίας καί τοῦ υἱοῦ αὐτῶν π. Δημητρίου, τοῦ ἐκ Πατρῶν ἱερέως π. Γεωργίου Β. καί ἑτέρων μεγάλων τῆς Πίστεως προσωπικοτήτων.

Ἅγιος μέ ἀπόλυτον ἔννοιαν ἐστί μόνον ὁ Θεός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός».

Ὑπό σχετικήν ὅμως ἔννοιαν ἅγιοι ἠμποροῦν νά ὀνομασθοῦν καί ὅσοι πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν καί εὑρίσκονται εἰς ἀδιάπτωτον κοινωνίαν μέ Αὐ­τόν, μετέχουσιν τῶν τῆς Ἐκκλη­σίας Ἁγίων Μυστηρίων, καί ἀγωνίζονται ἔχοντες ὡς πρότυπον ἀσφαλές καί Μοναδικόν τόν Θεάνθρωπον, νά γίνουν, ὅσον  ἀνθρωπί­νως ἐστί δυνατόν, ὅμοιοι μέ Αὐτόν,  δηλαδή  νά φθάσουν εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν».

Οὐκοῦν ἁγιότης  ἐστί μία σταθερά καί ἀδιάκοπος ἀνοδική πορεία πρός τήν θέωσιν. Ἡ δέ ἄνοδος αὐτή συντελεῖται διά τῆς τοῦ Θεοῦ κυρίως δυνάμεως.

Οὐ γάρ ἄν τῆς οἰκουμένης ἐκράτησαν οἱ ἀγράμματοι - ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Πατέρες - καί πτωχοί καί πένητες καί εὐτελεῖς (τῆς ἐποχῆς), εἰ μή τήν τῶν σημείων εἶχον βοήθειαν. (ΡG 50,432)

Ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, γερόντισσα Μόνικα λέγει μεταξύ ἄλλων: «Τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα ἐκ Πατρῶν εἴχαμε τήν εὐλογία καί ὡς μοναστική ἀδελφότητα νά τήν γνωρίσω ἀρκετά χρόνια πρίν, ὅταν μέ τόν ἀείμνηστο ἱερέα σύζυγό της καί τά πολλά παιδιά του ἐπισκέπτονταν τήν Μονή μας ἀπό τά πρῶτα χρόνια πού ἱδρύθηκε.

Μέ λίγα λόγια τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός, πού θύμιζε ἐν πολλοῖς κάποιο βιβλικό δίκαιο ζεῦγος. Ἀλλά, καί ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος στήν ἀλλαγή τῆς χιλιετηρίδας, εἴχαμε καί πάλι τήν εὐλογία τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή νά τήν φέρνουν στή Μονή μας τά παιδιά της.

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς ἀρετές, πού τήν εἶχε προικίσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαίτερα νά ἀναφέρουμε ὁρισμένες ἀπό αὐτές, τήν εὐσέβεια, τό χριστιανικό ἦθος, τήν εὐλάβεια, τήν ὑπομονή, τήν διάκριση, τόν σεβασμό, τήν σιωπή, τήν μεγαλοψυχία, τήν παλικαριά, τήν δυναμικότητα. Νά σκεφθεῖτε ὅτι ἦταν τόσο ταπεινή καί διακριτική, πού, ὅταν ἔφτανε στήν Μονή, φορώντας μαῦρα ροῦχα καί καλύπτοντας τό καθαρό καί ἤρεμο πρόσωπό της μέ μαντίλα, προσκυνοῦσε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό τό Ναό καί τίς κατακόμβες, πού ἔχουμε δημιουργήσει ἐκεῖ, κατόπιν ἀσπαζόταν τά χέρια τῶν Μοναζουσῶν. Ἔπειτα οἱ Μοναχές τήν ὁδηγοῦσαν στό Ἀρχονταρίκι, γιά νά προσφέρουμε κάποιο κέρασμα, ὅπως συνηθίζουμε στούς προσκυνητές.

Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση τό ὅλο της ἦθος. Ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτική, δέν ἀπαιτοῦσε, δέν προσέβαλλε, δέν ἦταν ἰδιόρρυθμη. Μέ ἰδιαίτερη χαρά καί εὐγνωμοσύνη δεχόταν ὅ,τι προσφέραμε ὡς κέρασμα. Τήν ρωτούσαμε ἄν ἤθελε κάτι ἰδιαίτερο, ἄν χρειαζόταν κάποιο τσάι, ἀνάγκη, κάτι νά τήν προσέξουμε… Ἐκείνη εὐχαριστοῦσε γιά ὅ,τι προσφέραμε μέ τέτοιο τρόπο, πού καί τίποτα νά μήν τίς προσφερόταν πάλι ἱκανοποιημένη καί εὐχαριστημένη θά ἦταν! Ἀγαποῦσε πολύ τά ἄνθη, ὡς Ἀνθή πού ἦταν ἄλλωστε τό ὄνομά της, καθώς ἐπίσης καί τά πουλάκια. Τῆς ἄρεσε νά τά ἀπολαμβάνει καί μέσα ἀπό τήν ὀμορφιά καί τῶν λουλουδιῶν καί τῶν φυτῶν δόξαζε τόν πλάστη μας καί δημιουργό τους.

Ἐπίσης ἦταν ἰδιαίτερα ὀλιγομίλητη καί σοφή πρεσβυτέρα. Μιλοῦσε τόσο λίγο καί μέ πνεῦμα Θεοῦ σέ βαθμό πού, ἄν δέν προκαλούσαμε τό διάλογο, ἐκείνη σιωπηλή καί ἐν προσευχῇ καθόταν σέ μία ἄκρη ταπεινά. Καί ὅταν μιλοῦσε, πέρα ἀπό λόγια ἀγαθά καί πνευματικά, δέν ἔκανε μωρές καί τοῦ κόσμου τούτου συζητήσεις. Ὅταν μιλοῦσε ἦταν διακριτική καί οὐσιαστική. Στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πού διαλεγόταν κανείς μαζί της, θύμιζε ἐν πολλοῖς παλαιές Γερόντισσες Μοναστηρίου. Σοφά ὁ ἀοίδιμος σύζυγός της π. Νικόλαος τήν ἀποκαλοῦσε μέσα στήν οἰκογένεια Γερόντισσα καί Ἀγαθή. Διότι ἡ σκέψη της ἦταν ἀγαθή καί τά λόγια της εἶχαν σοφία Θεοῦ.

Τήν ρωτούσαμε, ὅπως θά ρωτοῦσε ὁ καθένας μας ἀπό ἐδῶ πῶς τά κατάφερε καί γέννησε δώδεκα παιδιά! Τό ἀκούσατε, ἀγαπητή μου χριστιανοί! Θά θυμίσω γιά τό θέμα τῆς πολυτεκνίας τί εἶπε μεταξύ ἄλλων στό 2ετές Μνημόσυνό της ὁ Σεβασμιώτατος Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ γιά τήν ἀοίδιμη: «Ἡ ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθῆ εἶχε ταπείνωση, εἶχε ἀγάπη, εἶχε ἀρετή πολυειδή, εἶχε ὑπομονές πολλές, ἡ ὁποία γέννησε δώδεκα παιδιά. Μόνο αὐτό νά σκεφτεῖ κανείς, δηλαδή ὅτι δώδεκα φορές ἔδωσε ζωή, εἶναι θαῦμα. Δώδεκα φορές ἔφθασε μπροστά στό θάνατο καί γύρισε πίσω, διότι αὐτό σημαίνει ἡ γέννα. Ἦταν μία πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἀνέστησε τά παιδιά της ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».

Στή Θεία Λειτουργία, πού ἔγινε τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου τῆς πρεσβυτέρας, ὁ πνευματικός της κατά τά τελευταῖα ἔτη, πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ρ., ἀνέφερε στόν ἐπικήδειο λόγω του ὅτι ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια, πού εἶχε τό συγκεκριμένο λευϊτικό ζεῦγος, εἶναι σπανιότατη καί εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, θυμίζει ἐγκρατῆ ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Μέ τόν π. Νικόλαο, ἄν καί ἦταν τοῦ ἐγγάμου βίου, ἐντούτοις εἶχαν ἀσκητήρια. Ἐπίσης εἶχαν ἀπόλυτη καί διακριτική συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα. Μαζί προσεύχονταν, μαζί ἐξομολογοῦντο, μαζί βίωναν τίς οὐράνιες ἀποκαλύψεις!

Ἡ πρεσβυτέρα γνώριζε τά ὅριά της, δέν ἀνακατευόταν σέ πράγματα, πού δέν ἐπιτρεπόταν, στήν ἐνορία τοῦ ἀνδρός της, ἄν καί διέμενε σέ ἐκείνη καί ἐκεῖ ἐκκλησιαζόταν. Ἐπίσης, ἐπειδή διέμεναν σέ ἐργατοπεριοχή, ὅταν γονεῖς ἐργαζόμενοι καί οἱ δυό, δέν ἠδύναντο νά στείλουν τά παιδιά τους σέ παιδικό σταθμό τά ἀνάθεταν στήν πρεσβυτέρα, γιά νά τά προσέχει.  Χαρακτηριστικά τῆς ἔλεγαν οἱ μανάδες: «Κυρά πρεσβυτέρα, ἐκεῖ πού κοιτᾶτε τά δικά σας παιδιά, νά ἀφήσουμε καί τά δικά μας». Καί ἡ πρεσβυτέρα ἀκούραστα φρόντιζε καί ἐκεῖνα.

Ὅταν ἐγκατασταθήκαμε στό Τρίκορφο τό Σεπτέμβριο τοῦ 1991, ξεκινώντας νά κατασκευάσουμε τήν Μονή μας, ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή μας ἐπισκέπτονταν καί τήν ἀνδρική Μονή καί ἐμᾶς, πού ἤμασταν στά πρῶτα βήματα τῆς ἱδρύσεώς της. Μᾶς ἐνθάρρυναν γιά αὐτή τή μεγάλη προσπάθεια γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς. «Νιώθουμε», ὅπως λέει καί ὁ πνευματικός μας καί κτήτορας ἀρχιμ. Νεκτάριος Μ. «Οἱ εὐχές τους, τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς μᾶς στήριξαν πολύ στήν ἵδρυση τῶν Μονῶν μας, καί κυρίως οἱ προσευχές τους καί οἱ μυστικές τους ἱκεσίες πρός τούς προστάτες Ἁγίους τῶν δύο Μονῶν μας».

Ὀρθῶς ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, προλογίζοντας βιβλίο γιά τόν Ἅγιο Λεόντιο Στεμνίτσης, πού ἔγραψε ὁ π. Νεκτάριος, σημειώνει μεταξύ ἄλλων ὅτι ὁ «π. Νεκτάριος εἶναι ἕνας κληρικός, πού προέρχεται ἀπό εὐλαβέστατη καί πατροπαράδοτη οἰκογένεια, καί μάλιστα καρπός δύο ἁγιασμένων γονέων, τοῦ ἁγιασμένου ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πολυάθλου πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς. Νά εὐχηθοῦμε ὁ Ὅσιος Λεόντιος καί ἡ ἁγία εὐχή τῶν οὐρανοπολιτῶν μακαρίων γονέων του νά σκέπουν τόν π. Νεκτάριο».

     Ὅ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Σωτήριος ἀναφέρει στό Πρόλογο βιβλίου γιά τήν Παναγία τοῦ Κύκκου τῆς Ἀτάλλειας, πού ἔγραψε ὁ π. Νεκτάριος, ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ π. Νεκταρίου εἶναι ἕνα ἁγιασμένο ἱερατικό ζεῦγος.

     Καί πάλι ὁ ἄλλοτε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. καθηγητής κ. Μιχάλης Τρίτος προλογίζοντας τήν βιογραφία τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού ἐπιμελήθηκε ὁ Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης σημειώνει: «Πρόκειται γιά ἕνα καλαίσθητο καί ἄριστα διαρθρωμένο βιβλίο, τό ὁποῖο παρουσιάζει τή ζωή καί τή δράση ἑνός ἁγίου ζεύγους, πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά.

Μαζί μέ τήν ἄξια πρεσβυτέρα του Ἀνθή Κατριμπούζα - Πέττα (21/11/1943 - 6/12/2012) ἀπέκτησαν δώδεκα παιδιά. Καί εἶναι σημαντικό νά τονισθεῖ αὐτό, διότι στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται ὑπογεννητικότητα, ἡ ὁποία, ἄν συνεχιστεῖ, ἐνδέχεται νά ὁδηγήσει στόν ἀφανισμό τοῦ Γένους μας. Τό παράδειγμα αὐτό τῆς οἰκογενείας τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἄς ἀποτελέσει ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, καί ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες».

Συνεχίζει ἡ Γερόντισσα Μόνικα: «Τό εὐλογημένο αὐτό ἱερατικό ζεῦγος εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό πλούσιο χάρισμα καί ἐπιδαψίλευσε στούς οἰκείους τους, ἀλλά καί στούς πιστούς, τίς μεγαλοδωρίες τῆς χάριτος. Μετά τόν θάνατό τους, συνεχίζουν νά ἔχουν ὑπό τήν σκέπη τους ἐμᾶς, πού τούς γνωρίσαμε, καθώς καί τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς μέ τά θαύματά τους. Τούς ἐπικαλοῦνται ἰδιαίτερα ὡς προστάτες τῶν ζευγαριῶν, τῶν βρεφῶν, τῶν πονεμένων, τῶν πικραμένων, τῶν ἀσθενῶν, ἀκόμη καί γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τούς δαίμονες.

Οἱ ἅγιοι εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ καταξίωσή του ὡς εικόνος Θεοῦ. Μέ τήν θεία χάρη καί τόν σκληρό τους ἀγώνα ξερίζωσαν ἀπό μέσα τους, κατά τό δυνα­τόν, τά ἀγκάθια τῶν κακιῶν, ἀπαλλάχθη­καν ἀπό τά πάθη, τίς ἀγκυλώσεις αὐτές τῆς ψυχῆς, καί παρουσιάζουν μία τέλεια ψυχική ἰσορροπία καί ἁρμονία.

Γι’ αὐτό αποτελοῦν πόλο ἕλξεως γιά πολλούς ἀνθρώ­πους, πού ἀναπαύονται, ὅταν βρίσκονται κον­τά τους. Πόσες χιλιάδες ψυχές ἔτρεχαν, γιά νά βροῦν ἀνάπαυση καί γαλήνη σέ παλαιότε­ρους καί σύγχρονους ἁγίους γέροντες! Πόσοι καθηγητές πανεπιστημίου καί ἀρεοπαγῖτες ἐναποθέτουν τόν ἑαυτό τους στό πετραχή­λι τοῦ ἁπλοϊκοῦ καί ταπεινοῦ πάπα - Νικόλα, πού ἀκτινοβολεῖ ὅμως ἀπό ἁγιότη­τα!

Θαυμαστά σημεῖα ἀναφέρονται μετά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἐνδεικτικά θά λεχθοῦν ὁρισμένα. 

1) Ὅταν ἔφεραν τό μαρτυρικό της σκήνωμα (λέγω μαρτυρικό, διότι ἦταν γιά τόσους μῆνες καθηλωμένο στό κρεβάτι τῆς ἐντατικῆς του ΓΝΑ καί καταλαβαίνετε ἀπό τήν καθήλωση στήν κλίνη τοῦ νοσοκομείου, δημιουργεῖται κατάκλιση, γεγονός πού τό ἐπιβεβαιώνουν οἱ θυγατέρες της καί οἱ ἄλλες γυναῖκες, πού τήν ἑτοίμασαν, ὅταν κοιμήθηκε) στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Παραλίας Πατρῶν, γιά νά ἀρχίσει ἡ Θεία Λειτουργία. Μάλιστα ἑόρταζε ὁ ὅσιος Πατάπιος, τόν ὁποῖον εὐλαβεῖτο ἰδιαιτέρως μέ τόν π. Νικόλαο. Ὅλοι νομίζαμε ὅτι, ἀφοῦ τρεῖς ἡμέρες ἦταν στό ψυγεῖο, τό σῶμα της θά ἦταν παγωμένο καί δύσκαμπτο. Τό παράξενο ἦταν ὅτι τό ἀντίθετο συνέβη. Ἦταν ζεστό καί εὔκαμπτο. Ἀκόμη κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐνῷ τό σκήνωμα ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ καί τά παιδιά της θρηνοῦσαν γιά τήν ἀπώλεια τῆς μητέρας τους, μέ τήν συνοδεία μου εἰσπράξαμε ἕνα ἀκόμη θαυμαστό γεγονός, τήν εὐωδία τοῦ σκηνώματος τῆς πρεσβυτέρας. Τότε συγκεντρώθηκαν γύρω του πιστοί καί ἄρχισαν νά προσκυνοῦν ἐπανειλημμένα, ἀφοῦ εἶχαν προσκυνήσει πάλι τήν σορό, ὅταν ἔφθασαν στό Ναό. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ, γιά νά μήν γίνονται παρεξηγήσεις, ὅτι, ὅταν ἀναφέραμε αὐτό τό ἔκτακτο οὐράνιο γεγονός στά παιδιά τῆς πρεσβυτέρας, τό ἀμφισβήτησαν μέ πρῶτο τόν υἱό της, τόν π. Νεκτάριος. Ἀναφέρουμε ἀκόμη ὅτι ὁ π. Νεκτάριος ἦταν διπλωμένος ἀπό πόνους τοῦ νεφροῦ καί κατά τακτά διαστήματα ἡ ἀδελφή του Ζωή τοῦ ἔκανε παυσίπονες ἐνέσεις. Τότε σηκώσαμε τόν π. Νεκτάριο, γιά νά πλησιάσει στήν σορό. Καλέσαμε καί τούς ὑπόλοιπους οἰκείους, γιά νά προσκυνήσουν. Πραγματικά ἔμειναν ἄφωνοι καί μέ αὐτό τό γεγονός κάπως παρηγορήθηκαν καί αἰσθάνθηκαν ὅτι ἡ μητέρα τους βρῆκε ἀνάπαυση στήν ἄλλη ζωή. Κατά κοινή ὁμολογία ρασοφόρων καί λαϊκῶν, πού προσκυνούσαμε, νιώθαμε ἄλλη εὐωδία στά χέρια της, ἄλλη στό κεφάλι της καί ἄλλη στά πόδια της, ἐνῶ κάποιοι δέν ἔνιωσαν τίποτα».

Ἴσως, προσθέτει ὁ γράφων ταῦτα παπα-Χαράλαμπος, ἴσως ἔνιωσαν οἱ ἀληθινοί ἤ καί τινες τῶν ἀπίστων, ἵνα εἰς ἑαυτού ἔλθωσιν, ὡς ἐκεῖνοι:

- Οἱ ὁποῖοι γεύονται τήν ἀδικίαν.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου.

- Οἱ ὁποῖοι δέχονται μέ καρτερία τό βάναυσο σύζυγο, ἤ γιατί ὄχι τήν σήμερον συμβία.

- Οἱ ὁποῖοι βαστάζουν μέ ὑπομονή τό μαρτύ­ριο τῆς ἐγκαταλείψεως σ' ἕνα γηροκομεῖο.

- Οἱ ὁποῖοι πίνουν τό πικρό ποτήρι τῆς ἀχαρι­στίας χωρίς γογγυσμό.

- Οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦν στό πλευρό τῶν γονέων καί τούς φροντίζουν ἡμέρα καί νύ­κτα.

- Οἱ ὁποῖοι σηκώνουν τόν σταυρό τῆς πολυτεκνίας, χωρίς νά παραβοῦν τό νόμο τοῦ Θεοῦ γιά τήν τεκνοποιία.

- Οἱ ὁποῖοι δέχονται μέ χαρά τίς καθημερινές εἰρωνεῖες καί τά πικρόλογα τῶν προϊσταμέ­νων καί συναδέλφων τους, ἐπειδή εἶναι ἄνθρω­ποι τῆς Ἐκκλησίας.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν μέ καρτερικότητα τό μαρτύριο τῆς χηρείας καί ξενοδουλεύουν σέ ἐκμεταλλευτές ἐργοδότες, γιά νά θρέψουν τά ὀρφανά τους.

- Οἱ ὁποῖοι τηροῦν καθαρό τό σῶμα καί τήν ψυχή τους καί μέ γενναιότη­τα ἀντιστέκονται στούς σαρκικούς πειρασμούς.

- Οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν μέ πίστη τίς θλίψεις, τήν φτώχεια, τήν ἀνεργία, τήν ἀδικία, τήν περιφρόνηση τῶν προσόντων τους...

Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ ἐγκόσμιοι ἅγιοι. Αὐ­τοί εἶναι «τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. 5,13), πού λέγει ὁ Χριστός. Αὐτοί ὡσάν τό ἅλας συντηροῦν τήν κοινωνίαν ἀπό τήν ἀποσύνθεση. Γιά χάρη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί ἀναβάλλει τήν δικαία του ὀργή.

Ἴσως δέν φαίνονται σ’ ἐμᾶς. Οἱ πνευματικοί πατέρες ὅμως τούς γνωρίζουν καί μποροῦν νά τό μαρτυρήσουν. Εἶναι ἀκόμη αὐτοί, οἱ ὁποῖοι κάποια ἡμέρα θά μᾶς κρίνουν. «Οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ ἅγιοι τόν κόσμον κρινοῦσι;» (Α' Κορ. 6,2).

Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν ἀβιάστως ὅτι: Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή, πού μοσχομύριζε σάν εὐωδιαστά ἄνθη, ὡς ὁμολογεῖ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ἡ κ. Μορφούλα Β. τοῦ Νικολάου (θυγάτηρ τοῦ ἐναρέτου ξυλουργοῦ, ὅστις ἠξιώθη ἄνωθεν χαρά μεγάλην, ἵνα εὕρῃ τόν ἀχειροποίητον ἐν τοῖς σπλάχνοις τοῦ πεύκου Σταυρόν, ὁ ὁποῖος σταυρός τήν σήμερον τίθεται ὡς προσκύνημα μέγα καί θαυμάσιον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιοῦ ἐν Πάτραις, ὡς διαπρυσίως κηρύττουν  οἱ αὐτάδελφες ὁσιώτατες μοναχές Ἰγνατία καί Θεολογία ἐκ τῆς ἱερᾶς μετανοίας τῆς Μονής Ἁγίου Γερασίμου Δερβενίου Κορινθίας, αἱ ὁποῖαι ἐγνώριζον τόν π. Νικόλαον, ὡς κηρύττει ὁ Θεοφιλέστατος ἀρχιερέας Ἀμαντίας κ. Ναθαναήλ, ἡ βιοτή τῆς ἀθληφόρου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ἀποτελεῖ ὄασιν δροσεράν καί σωστικήν ἐν τῇ πνευματικῇ ἐρήμῳ τῶν ἡμερῶν τούτων. Καί συνεχίζει ὁ Θεοφιλέστατος ὅτι εἶναι σπανία αὐτή ἡ ἁρμονική συνύπαρξις ἐν τῇ ἐκκλησιαστική ἱστορίᾳ ἐν Χριστῷ βιοτῆς ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζεύγους Πέττα.

Συνεχίζει ἡ Γερόντισσα Μόνικα: «Διότι οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τά «μάτια», ὥστε νά μποροῦμε νά βλέπουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ σ’αὐτό, πού γιά τούς ἄπιστους εἶναι ἕνα νεκρό σῶμα, ἕνα πτῶμα. Γιά ἐμᾶς τό «πτῶμα» εἶναι ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ ἁγίου καί ἡ ἁπτή ἀπόδειξη, ὅτι ὁ Χριστός ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ὁλοτελῶς καί στή ψυχή καί στό σῶμα. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή ζεῖ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καθώς εἶναι στραμμένη σ’ Ἐκεῖνον, καί ἡ ἐνέργεια αὐτή μεταγγίζεται καί στό συνδεδεμένο μέ αὐτήν σῶμα. Κανένας ὑλισμός δέν εἶναι ἀνώτερος καί δραστικώτερος ἀπό αὐτόν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τά καθημερινά θαύματα, πού ἐπιτελοῦνται ἀπό τόν ἅγιο μέσῳ τῶν λειψάνων του, εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀνωτέρω ἀληθείας.

Στήν πόλη τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα, στήν Πάτρα, εἴχαμε πάει μαζί μέ ἀρκετές μοναχές γιά τήν ἐξόδιο τῆς εὐλαβεστάτης πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ ὁποία μοσχομύριζε κάτι σάν εὐωδιαστά ἄνθη. Καί ἡ ἔκπληξή μας μεγάλωσε ἀκόμη περισσότερο, ὅταν, ἐνῶ ἦταν στήν νεκρική κλίνη, ἄρχισε νά κάνει κομποσχοίνι γιά ὅλους ἐμᾶς. Αὐτό τό γεγονός τό μνημονεύουν ἀρκετοί, ἀνάμεσα στούς ὁποίους ἕνας ἱερέας ἀπό τήν Πάτρα, ὁ π. Γεώργιος Β., ἡ κ. Γεωργία Θ. ἀπό τήν Κασαριανή Ἀττικῆς, καθώς καί ἡ κ. Μορφούλα, ἡ ὁποία ἔχει θυγατέρα τήν μοναχή Θέκλα. Καί ἐκείνη τήν στιγμή διαπιστώσαμε ὅτι ἀπό τό ταλαιπωρημένο σῶμα της ἄρχισε νά ἐξέρχεται ἄρρητη εὐωδία τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἄλλη εὐωδία ἀπό τά χέρια της, ἄλλη ἀπό τό κεφάλι της καί ἄλλη ἀπό τά πόδια της. Καί ἀναφέρουμε ὅτι τό σῶμα της ἦταν πολύ ταλαιπωρημένο, διότι ἦταν γιά δύο μῆνες κλινήρης στήν ἐντατική μονάδα τοῦ ΓΝΑ καί ἀκόμη ἦταν γιά δύο ἡμέρες πρό τῆς ταφῆς στό ψυγεῖο τοῦ γραφείου τελετῶν στήν Πάτρα. Τό κομποσχοίνι καί τήν εὐχή τά εἶχε μάθει πρίν ἀπό χρόνια ἀπό τήν μητέρα της Ζωή Κατριμπούζα καί ἀργότερα, ὅταν νυμφεύθηκε τόν τότε καθηγητή Νικόλαο Πέττα, τό ἔλεγε ἀσταμάτητα νυχθημερόν, καί πολλές φορές χωρίς διακοπή, ἀκόμη καί τίς νύχτες. Ἡ εὐχή ἀναπληροῦσε καί τίς φυσικές ἀνάγκες τοῦ ὕπνου τους.

 Τήν ὥρα πού τελεῖτο ἡ Θεία Λειτουργία καί τό σκήνωμά της ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, ὁ ναός μοσχομύριζε ροδοπέταλα. Ἔκπληκτοι ψάχναμε νά δοῦμε ἀπό πού ἔβγαινε ἡ εὐχάριστη αὐτή εὐωδία. Ἄν καί ἦταν χειμώνας καί ἔξω ἔβρεχε καταρρακτωδῶς, ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ὡς εὐωδιαστό καί μυροβόλο ἄνθος ἄνθησε τό χειμώνα.

Αὐτά ὅλα φανερώνουν ὅτι ὄχι μόνο μέ τά πρόσωπα, ἀλλά καί μέ τά ἐνδύματα τῶν Ἁγίων ἐκδηλώνεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σέ ἐκείνους, πού πιστεύουν καί ζητοῦν ἀπαλλαγή ἀπό τά δεινά τοῦ βίου καί ψυχική σωτηρία. Ὅλα, ὅσα καθαγιάζονται μέσα στήν Ἐκκλησία, πρόσωπα καί πράγματα, εἶναι ἱερά καί ἅγια καί ὡς εὐῶδες μύρο ἀναβλύζουν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἕνα ἀκόμη θαυμαστό γεγονός ἔγινε κατά τήν στιγμή, πού τήν ἔντυναν πιστές γυναῖκες καί μία μοναχή στό Γραφεῖο  Τελετῶν τοῦ Τσανταρλιώτη στήν Πάτρα, γράφει ἡ αὐτόπτης μάρτυς ἐκ Καισαριανῆς Ἀττικῆς Γεωργία Θ.: «Ὅταν ἔφθασε ἡ σορός ἀπό τήν Ἀθήνα, τήν ἔβαλαν, γιά νά τήν ντύσουν. Ἀφοῦ ὁ ὑιός της, ὁ κληρικός, τέλεσε Τρισάγιο, εἶπε ὅλοι οἱ ἄντρες νά ἀπομακρυνθοῦν, γιά νά ἑτοιμάσουν τήν πρεσβυτέρα οἱ οἰκεῖοι. Ἕνας νεαρός τοῦ γραφείου τελετῶν, Ἀντώνη τόν ἔλεγαν, δέν σεβάσθηκε τήν ἐντολή τοῦ ἱερέως καί πῆγε πρός τό σκήνωμα καί μέ ἀπότομο τρόπο τραβοῦσε τήν πρεσβυτέρα, γιά νά τήν ἑτοιμάσει. Τότε τό δεξί χέρι τῆς πρεσβυτέρας, σάν νά ζωντάνεψε, γράπωσε τόν βραχίονα τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἔσπρωξε πρός τήν πόρτα.  Ἐκεῖνος ἔπαθε σόκ. Πῆγε ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τοῦ σκηνώματος, ἀλλά καί πάλι ἡ πρεσβυτέρα μέ τό χέρι της τόν ἀπώθησε. Τότε ὁ νέος ἔνδακρυς φώναξε τήν θυγατέρα τῆς πρεσβυτέρας, τήν Χαρίκλεια: «Χαρά, κράτησε τά χέρια τῆς μάνας σου, μέ διώχνει».

Προσθέτει ὁ γράφων ταῦτα πάπα-Χαράλαμπος ὅ,τι ἕτερον θαυμάσιον γεγονός καί μέγα σημεῖον ἁγιότητος ἀποτελεῖ ἡ μαρτυρία τοῦ γέροντος πρωθιερέως Γεωργίου Ἀσανίου Καλαβρύτων, ὅτι τήν ὥραν τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας ἔβλεπε τήν δεξιάν τῆς πρεσβυτέρας χεῖρα κινουμένην, κρατοῦσαν τό προσευχητάριόν  της καί διά τῶν σεπτῶν αὐτῆς δακτύλων νά κινῇ ἀνεπαισθήτως τό κομμποσχοίνιόν της, γεγονός τό ὁποῖον πού μοί διηγήθησαν καί ἄλλοι πιστοί, οἵτινες ἠγάπων καί ἐσέβοντο τά μάλα τήν μακαρίαν Ἀνθήν, τήν Τζαβέλαιναν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν εἰς τό εὐλογημένον χωρίον, εἰς τό ὁποῖον διακονῶ κοντά εἰς τούς εὐσεβεστάτους γονεῖς αὐτῆς, Χρῆστον καί Ζωήν, χαρακτηριστικά καί τούτων τά ὀνόματα φρονῶ…, Χριστός καί Ζωή…

Ἐνταῦθα πρό δεκαπέντε ἐτῶν καί πλέον, ὅτε ἠρώτησα τόν σημειοφόρον καί προορατικόν π. Νικόλαον Πέτταν, διά τά πεθερικά αὐτοῦ, μοῦ εἶπεν: «Δυστυχῶς δέν τούς γνώρισες ἀκόμη, θά τούς γνωρίσεις ὅμως ἐν μνημείοις, ὅπου θά ἀναπαύονται, ὅτε εἰς μέλλοντα χρόνον θά διακονήσῃς στό χωριό τους, λίγο πιό κάτω, ἀπό τό ἐκεῖσε Ἀσκητήριό μου».

Καί τό πλήρωμα τοῦ χρόνου μέ ὁδήγησε ἐκεῖ, ὅπου προεῖδε πρό ἐτῶν πολλῶν ὁ πνευματικός μου, πράγμα ἀπίθανον δι’ ἐμέ τότε, πού ὡς νέος παπάς σέ χρόνια καί σέ ὑπηρεσία, κοιτοῦσα μέ «ἀπολυτούς καί δεμένους», «εἰσέτι καί ἕρποντας καί γλείφοντας, νά κτυπήσω κάποια φραγκοφέρουσα ἐνορία».

Οἱ ὑποσχόμενοι Κοιμητήρια καί γαλακτοφόρους ἐνορίας, ἀφοῦ ἔφαγαν τά δῶρα μου, μέ γέλασαν ἀφήνοντάς με μπουκάλα…, καί ἕνας εἰλικρινής μοῦ εἶπε: «Τί νά σοῦ κάνω, ἀφοῦ ἔχεις τά τρία κακά τῆς μοίρας σου:  Εἶσαι πτωχός, τά δῶρα σου δέν εἶναι χρυσός καί σμύρνα καί, τό χειρότερον, ἐξεπορεύθης ἐκ ἀχαμνῶν μεζέων…»

Ὁ θαυμαστός π. Νικόλαος μοῦ εἶπε τήν ἀλήθεια: «Σέ μεγάλη ἐνορία θά πλουτήσεις, ἀλλά θά χάσεις τήν ψυχή σου». Τόν εὐχαριστῶ, τόν μακαρίζω καί θά ζητῶ πάντοτε τάς πρεσβείας του πρός Κύριον. Σήμερον διακονῶ ἐδῶ, ὅπως ἐκεῖνος μοῦ προεῖπε, καί εὐχαριστῶ τόν Θεόν καί τόν Δεσπότην μου κ. κ. Χρυσόστομον, καθότι εἶμαι εὐτυχισμένος καί αἰσθάνομαι εὐλογημένος ἐν μέσῳ τοῦ ἀγαπημένου ποιμνίου.

Ἀλλά ἄς ἐπιστρέψω σέ αὐτά, πού ἀναφέρει ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη Μόνικα: «Ἀκόμη θαυμαστό γεγονός εἶναι ὅτι στόν τάφο, ὅπου ἀναπαύεται μέ τόν π. Νικόλαο, πολλές φορές ἐμφανίζονται πολλά περιστέρια ἀνά τριάδες, ἐνῷ τό μνῆμα ἐκπέμπει οὐράνιο φῶς. Μάρτυρας αὐτοῦ εἶναι καί ὁ γέροντάς μας, ὁ π. Νεκτάριος.

Ἐπίσης ἡ φωτογραφία, πού συναπεικονίζει τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, ἀπό ἔγκυρες μαρτυρίες ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό ἐκπέμπει φῶς καί εὐωδιάζει. Μάλιστα σέ ἁπλούς καί ταπεινούς χριστιανούς, ὅπως στόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ἔτρεξε μύρο καί ἔλαιο. Ἐπίσης μέ τήν συγκεκριμένη φωτογραφία, ὅταν προσεύχονται πιστοί μετά δακρύων, ὅταν τήν ἀσπάζονται ἀνάμεσα στό ὕψος τῆς καρδιᾶς τους, νιώθουν θερμοκρασία στό σημεῖο αὐτό.

   Ἕνα ἀκόμη σημεῖο εἶναι καί ἡ θαυμαστή διάσωση τοῦ ὑιοῦ τους, τοῦ π. Νεκταρίου, ἀπό τόν θάνατο. Μετά τό Πάσχα τοῦ 2013, ἐνῶ βρισκόταν στή Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, τοῦ ἐκδηλώθηκε βαριά ἀσθένεια, πού ἀργότερα διαπίστωσαν οἱ γιατροί ἀπό τό Νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ ὅτι ἦταν πνευμονία. Ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένος στό κελλί τῆς Μονῆς, τό βράδυ πού ἦταν ἐκεῖ καί αἰσθανόταν τήν σκιά τοῦ θανάτου, ἔβλεπε γιά ἀρκετό διάστημα νά εἶναι ἐπάνω σέ ἕνα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι, σκεπασμένος μέ λευκά σεντόνια. Τίς ἄκρες ἀπό τά σεντόνια κρατοῦσαν ἀπό τήν μία ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἀείμνηστοι γονεῖς του. Τήν ἄλλη μέρα ὁ ἡγούμενος Κύριλλος κάλεσε ἀσθενοφόρο καί ἀμέσως εἰσήχθη στήν ἐντατική του ἀναφερομένου Νοσοκομείου καί ἔτσι εἶχε αἴσιο τέλος ἡ θεραπεία τοῦ π. Νεκταρίου.

Παντοῦ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἁγίους, δέν μποροῦμε νά ζήσωμε χωρίς αὐτούς. Στεῖλε μας γρήγορα αὐτό τό σπάνιο εἶδος. Δός μας ἁγίους, Κύριε, ὄχι μόνο στούς τοίχους καί στούς τρούλους τῶν ναῶν, ὄχι μόνο στά τέμπλα καί στά προσκυνητάρια, ὄχι μόνο στά εἰκονίσματα καί στά συναξά­ρια, ἀλλά καί, στή ζωή μας καί στήν κοινωνία μας, στό σήμερα, στό ἐδῶ καί στό τώρα. Ἁγίους μέ τά ροῦχα τῆς δουλειᾶς, ἁγίους ἄνδρες καί γυναῖκες καί παιδιά. Ἁγίους, πού νά ἀναστήσουν τήν ὕπαρξή μας, ἁγίους, πού νά ἁλατίσουν τήν ἔποχή μας. Ἁγίους, πού νά μᾶς ξαναδώσουν τήν ἐλπίδα.

Κλείνοντας τήν ἀναφορά μου, θά εἴπω ὅτι, στοιχώντας στήν πίστη καί εὐλάβεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ πρός τό λευιτικό αὐτό ζεῦγος, συναισθήματα, πού νιώθω ὅτι ἐκφράζουν ἱκανό ἀριθμό τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος: «Γονατίζουμε μπροστά στίς ἱερές σκιές καί τῶν δύο, καί τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Εὔχομαι ἐκεῖ πού εἶναι, μέ τήν παρρησία, τήν ὁποία βεβαιότατα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά δέονται καί γιά μᾶς».

Σέ ἐνυπόγραφη ἐπιστολή πρός τόν γέροντα Μάξιμο τόν Ἰβηρίτη ἀπό πιστούς, πού διαμένουν στόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς, ἀναγράφονται τά ἑξῆς:

«Εὐλογεῖτε, γέροντα Μάξιμε. Μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ καί πρός δόξα Θεοῦ, νά σᾶς εὐχαριστήσουμε γιά τά κηρύγματα, πού στείλατε καί ἦλθαν στά χέρια μας, τοῦ πατρός Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά ὅλους ἐμᾶς ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί!

Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέσω τῶν ἁγίων Νικολάου καί Ἀνθῆς στά ἔσχατα καί δύσκολα αὐτά χρόνια νά δυναμώνουμε ἐμεῖς οἱ ἀδύναμοι καί ἐλάχιστοι τῶν ἐλαχίστων.

  Ἦλθαν στά χέρια μας πλαστικοποιημένες φωτογραφίες τοῦ λευϊτικού ζεύγους Νικολάου καί Ἀνθῆς. Παρακάτω ἀναφέρουμε μερικά θαύματα τοῦ ζεύγους αὐτοῦ.

1) Ἡ ἀδελφή Μαρία Ἀγγελοπούλου ἀπό τή Γερμανία ζήτησε μία φωτογραφία τῶν ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἡ ἀδελφή Ἑλένη ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο τῆς ἔταξε ὅτι θά τῆς στείλει. Ἡμέρες ὅμως πέρασαν καί ἡ φωτογραφία ἔπρεπε νά σταλεῖ. Πῆγε νά πάρει τήν φωτογραφία ἀπό τό δωμάτιο, στό ὁποῖο προσεύχεται καί ἔχει καί εἰκόνες Ἁγίων, κλείνοντας τήν πόρτα μέ τό κλειδί, γιά νά μήν μπαίνει κανείς. Φθάνοντας στήν κύρια πόρτα ἀπό τή βιασύνη της κρατοῦσε χωρίς νά τό ξέρει τήν φωτογραφία, ἡ ὁποία εἶχε μυροβλήσει.  Ὅταν τό εἶδε στό φως,  τρόμαξε ἀπό φόβο Θεοῦ, κατάλαβε ὅτι κάτι παράδοξο ἔγινε, σχημάτισε μακρύ σταυρό καί μία κηλίδα πού σταμάτησε. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα θαυματουργοῦν καί, ὅ,τι ζητήσεις καί εἶναι γιά καλό, θά στό κάνουν.

   2) Μέ τήν πρεσβεία τους καί ἔχοντας κοντά μας τόν βιβλίο σας, π. Μάξιμε, ὅπου ἔχετε γράψει τήν βιογραφία τῶν γερόντων, τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρ. Ἀνθῆς, ἀνοίγουν ὅλοι οἱ δρόμοι. Δηλαδή, ἕνα παράδειγμα, ὅταν θέλεις νά πᾶς κάπου γιά ἔργο Θεοῦ, δέν καταλαβαίνεις, πρός δόξαν Θεοῦ πᾶς καί ἔρχεσαι καί μένει χρόνος καί γιά δουλειά.

3) Τό ποῦλμαν γιά τρεῖς ἐβδομάδες δέν συμπλήρωνε, ὥστε νά γίνει τό προσκύνημα. Βάζοντας μπροστά τόν γέροντα Νικόλαο καί τήν γερόντισσα Ἀνθή, ἐνῶ μέχρι τήν Παρασκευή εἶχαν μόνο εἴκοσι πέντε ἄτομα, τήν Κυριακή τό ποῦλμαν εἶχε γεμίσει πρός δόξαν Θεοῦ.

4) Ἡ ἀδελφή Ἑλένη, ἡ ἐλάχιστη τῶν ἐλαχίστων, χάρισε σέ μία ἄλλη ἀδελφή τήν φωτογραφία τοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους, καί μάλιστα ἀσυνείδητα τήν ἀκούμπησε στό μέτωπό της λέγοντάς της ὅτι οἱ γέροντες π. Νικόλαος καί ἡ πρ. Ἀνθή δέονται αὐτήν τήν στιγμή γιά τήν ἄλλη ἀδελφή, πού δοκιμάζεται σκληρά. Στό ἄκουσμα τῶν ὀνομάτων ἔγινε χαλασμός ἀπό τήν ἄλλη ἀδελφή.

    5) Σέ μία κοπέλλα, πού πάσχει ἀπό καρκῖνο, δώσαμε τήν φωτογραφία τῶν γερόντων π. Νικολάου καί τῆς πρ. Ἀνθῆς - ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί - καί ἡ κοπέλλα, πού ἔβγαζε αἷμα ἀπό τό στόμα, ἄρχισε τό βράδυ νά σταματᾶ τό αἷμα. Ἐνῷ οἱ γιατροί εἶχαν πεῖ ὅτι θά φύγει, ὁ Θεός τῆς ἔδωσε παράταση.

   6) Ἐπίσης βοήθησε καί ἕναν ἀσθενῆ ὀνόματι Ἀνδρέα νά ἀφήσει τήν μάσκα ὀξυγόνου, τήν ὁποία φοροῦσε μετά ἀπό χειρουργεῖο στό πόδι, καί ἄρχισε νά συνέρχεται.

    7) Μετά ἀπό προσκύνημα στή Ζωοδόχο Πηγή στήν Ἀχαΐα, πήγαμε, γιά νά προσκυνήσουμε καί τόν τάφο τῶν γερόντων. Ἡ ἐκ Πατρῶν ἀδελφή Στυλιανή Κουλούρη μᾶς ἔκανε κήρυγμα γιά τό ἀείμνηστο ζεύγος Πέττα, τούς ὁποίους γνώρισε ἐν ζωῇ, ἀφοῦ διέμενε στήν ἐνορία τους. Κάποια στιγμή παρατηρήσαμε ἕνα περιστέρι - πῶς ἦλθε δέν καταλάβαμε - καί καθόταν δίπλα στόν σταυρό τοῦ τάφου καί μᾶς κοίταγε σάν ἄνθρωπος, χωρίς νά φοβᾶται, καί ἐξαφανίσθηκε χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦμε.

    8) Ἡ ἀδελφή Ἑλένη ἕνα βράδυ μέ πόνο ψυχῆς παρακαλοῦσε τό ἱερατικό ζεῦγος νά τήν βοηθήσουν, γιατί βοηθοῦν πολύ τά ἀνδρόγυνα γιά τά πρόβλημα, πού ἀντιμετωπίζουν. Ὅταν προσκύνησε τήν φωτογραφία τοῦ ἱερέα Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του στό σημεῖο ἀνάμεσα στήν  καρδιά τους, αἰσθάνθηκε μία ζεστασιά.

9) Ἡ Ἑλένη, πηγαίνοντας στά Ἱεροσόλυμα, πῆρε τό κήρυγμα (ἔτσι λένε οἱ πιστοί τήν βιογραφία, πού ἐπιμελήθηκε ὁ γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης) μαζί της, γιατί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἐκεῖ ὁ πειρασμός δέν μπορεῖ νά περπατήσει στήν γῆ, ἀλλά ἀνεβαίνει στούς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι φθόνησε, πού πῆρε τόν ἐγγονό της μαζί δεκατριῶν χρόνων παιδί καί εἶχε μεγάλο πόλεμο. Ὅμως ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα του μεσολάβησαν καί πῆγαν ὅλα κατευχήν.

    Εὐχαριστοῦμε τούς γέροντες πατέρα Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας γιά τά τόσα θαύματα, πού ἔκαναν καί συνεχίζουν νά θαυματουργοῦν».

Ἀκολουθοῦν ὑπογραφές καί τῶν 1) κ. Ἑλένης ἐκ Τραπεζοῦντος Πόντου (τηλ. 698861510[.]) καί 2) κ. Χρυσῆς ἐκ Τραπεζοῦντος Πόντου (τηλ: 698989842[.]).

Ἐν κατακλείδι ἐπιθυμῶ - ὡσάν πνευματικός παῖς τοῦ πατρός καί σημειοφόρου ἱερέως καί καθηγητοῦ π. Νικολάου Πέττα, τό μήνυμα τό ὁποῖον θά ἤθελε ἐκ τοῦ ὑπερπέρατος νά εἴπῃ εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον: «Παιδιά μου εὐλογημένα! Σήμερα πού οἱ καιροί εἰσιν χαλεποί καί πονηροί, σήμερα πού μέ τήν ἀπιστίαν σας ὁ κοσμοκράτορας τοῦ αἰῶνος τούτου ἁλωνίζει, κρατεῖτε τήν πίστιν καί τάς παραδόσεις.  Ἀναγάγετε ὡς ὑψίστην ἠθικήν αὐτό πού πάντοτε κήρυττα:

Στραφεῖτε  πρός τάς θρησκευτικάς ἀξίας, εἰς τήν θείαν προσωπικότητα, εἰς τόν Θεόν ὡς πρόσωπον τῶν προσώπων, πού πλεονάζει ἡ ἀγάπη ἱσταμένη ὑπεράνω καί τῆς βουλήσεως καί τῆς σοφίας».

Ἑπομένως ἡ ὑψίστη ἠθική ἐπιταγή εἶναι ἡ συμμετοχή εἰς τά ἐνεργήματα τῆς θείας ἀγάπης. Ἐν ἄλλοις  λόγοις, καί δή κατά τάς διδασκαλίας τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου,  ὑψίστη ἐπιταγή διά τήν σήμερον ἀποδομοῦσαν τάς ἀξιακάς τῆς ζωῆς ἀξίας ἀνθρωπίνην προσωπικότητα, εἶναι:  amare mundum in deo καί amare deum in deo, τουτέστιν ἀγαπᾶν τόν κόσμον ἐν τῷ Θεῷ καί ἀγαπᾶν τόν Θεόν ἐν τῷ Θεῷ. Δηλαδή ὁ θεῖος ἔρως, ὅστις διά μυστικῆς τινος ἐκστάσεως, ὡς  γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τό «Περί θείων ὀνομάτων» σύγγραμμά του, κάμνει τόν ἄνθρωπον μέτοχον τῶν θείων βιωμάτων. «Ἐστι δέ καί ἐκστατικῶς ὁ θεῖος ἔρως οὐκ ἐῶν ἑαυτῶν εἶναι τούς ἐραστάς, ἀλλά τῶν ἐρωμένων».

 Ο θεῖος ἔρως μᾶς κάμνει νά ἐξερχώμεθα ἐκ τῶν ὁρίων τοῦ ἑαυτοῦ μας, διότι δέν ἐπιτρέπει εἰς τούς ἐραστάς νά ἀνήκουν εἰς τόν ἑαυτόν των, ἀλλά τούς κάμνει νά ἀνήκουν εἰς ἐκείνους, πρός τούς ὁποίους στρέφεται ὁ ἔρως αὐτῶν.

Διασαφηνίζων δή τά πράγματα διά παραδείγματος, προσθέτει ὁ  ἅγιος Διονύσιος: «Διό καί Παῦλος ὁ μέγας ἐν κατοχῇ τοῦ θείου γεγονώς ἔρωτος καί τῆς ἐκστατικῆς αὐτοῦ δυνάμεως μετειληφώς ἐνθέῳ στόματι: Ζῶ ἐγώ, φησίν, οὐκέτι, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός ὡς ἀληθῶς ἐραστής καί ἐξεστηκώς τῷ Θεῷ καί οὐ τήν ἑαυτοῦ ζῶν, ἀλλά τήν τοῦ ἐραστοῦ ζάλην ὡς σφόδρα ἀγαπητήν».

Εἴμεθα ἱκανοί ὡς τό ἐν λόγῳ λευιτικόν ζεῦγος, ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος καί Ἀνθή ἡ μυροβλύζουσα πρεσβυτέρα αὐτοῦ, διά μίαν τοιαύτην ἔκστασιν καί διά ἕνα τοιοῦτον Κυριακόν ἔρωτα; Καί αὐτῶν τάς πρεσβείας ἐπιζητῶν.

Πηγή: Delis - Pan. Charalampos .

Μνημόσυνο της μακαριστής πρεσβυτέρας Ανθής

Νέες ἁγιασμένες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν

6 Δεκεμβρίου, ἑορτή ἁγίου Νικολάου Μύρων τοῦ θαυματουργοῦ.

Ἀφιέρωμα: Νέες ἁγιασμένες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατρῶν.

Σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ἀθληφόρος πρ. Ἀνθή.

Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, Ἱερά Μητρόπολις Κυρηνείας.

«Νέφη ἁγίων» Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης.

Νέφος Πατρινῶν ἁγίων.

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων...» (῾Εβρ. 12, 1).

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ φυσικότατο τρόπο συνδέει τήν Παλαιά Διαθήκη μέ τήν Καινή καί τήν ἐποχή τῆς ᾽Εκκλησίας: οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης -πατριάρχες, κριτές, προφῆτες καί ἁπλοί πιστοί τοῦ ᾽Ισραήλ -  μέ κύριο χαρακτηριστικό τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό, πού ἐπιβεβαιώθηκε ἀκόμη καί μέ τήν θυσία τῆς ζωῆς τους, εἶναι ἐκεῖνοι, πού περιβάλλουν τούς χριστιανούς, παρακολουθώντας καί ἐνισχύοντας τόν πνευματικό τους ἀγώνα, μετά μάλιστα τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.       

Γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο ὁ ἀγώνας τοῦ χριστιανοῦ γίνεται πλέον ἐν Χριστῷ καί Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀλλά μετέχει σ᾽ αὐτόν καί ὁ πνευματικός κόσμος τῶν ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

«Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων..., δι᾽ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα...» (= Ἔχοντας λοιπόν καί ἐμεῖς γύρω μας ἕνα τόσο μεγάλο καί πυκνό σύννεφο ἁγίων ἀνθρώπων, πού μαρτύρησαν γιά τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως..., ἄς τρέχουμε μέ ὑπομονή τόν ἀγώνα πού προβάλλει μπροστά μας...).

Ὅλοι οἱ πιστοί, πού ἀνταποκρίθηκαν στήν κλήση τοῦ Θεοῦ ἔμπρακτα καί στήν πρώτη καί στήν δεύτερη φάση τῆς ἀποκαλύψεώς Του, εἶναι μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει μέλη της τούς μάρτυρες τῆς πίστεως. Οἱ μάρτυρες συνιστοῦν τούς ἁγίους τῆς ᾽Εκκλησίας.

«Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία Σου στολισαμένη...» (= Ἡ Ἐκκλησία Σου δηλαδή, Χριστέ  μας, στολισμένη μέ τά αἵματα τῶν μαρτύρων σου σέ ὅλον τόν κόσμο, ἔχει σάν ἔνδυμά της τό πορφυρό χρῶμα». 

Αὐτό εἶναι τό χρῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό πορφυρό, γιατί τό μαρτύριο τοῦ αἵματος εἶναι τό χαρακτηριστικό ὅλων τῶν ἁγίων. Καί πῶς νά εἶναι ἀλλιῶς, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεως καί ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἔφυγε μαρτυρικά ἀπό τήν ζωή αὐτή; Ἄν Αὐτός, πού συνιστᾶ τό ἀπόλυτο κριτήριο, ζεῖ καί φεύγει ἀπό τόν κόσμο τοῦτο μαρτυρικά, ποιός χριστιανός ὡς μαθητής Του μπορεῖ νά ζήσει μέ ἄλλον τρόπο;

Γι᾽ αὐτό καί τό μαρτύριο εἶναι ἡ φυσιολογική κατάσταση γιά τήν Ἐκκλησία. Στό μαρτύριο βρίσκει πάντοτε ἡ ᾽Εκκλησία τόν ἑαυτό της. Ἐκκλησία πού δέν ζεῖ μαρτυρικά, πού ἡ πιστότητα στό θέλημα τοῦ Κυρίου δέν ὁδηγεῖ σέ σύγκρουση μέ τόν διεστραμμένο κόσμο τῆς ἁμαρτίας, δέν εἶναι Ἐκκλησία. Γιατί προφανῶς ἔχει ξεφύγει ἀπό τά χνάρια τοῦ ἀρχηγοῦ της. Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽ εἶπε ὁ ῎Ιδιος. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Διότι (= ὅστις θέλει φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται), ἀφοῦ «οὐδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν». Κατά συνέπεια ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν ᾽Εκκλησία εἶναι ἡ λεγόμενη ἐκκοσμίκευση, ἡ Ἐκκλησία δηλαδή - ἐννοεῖται πάντοτε κατά τό ἀνθρώπινο αὐτῆς, πού σημαίνει ἀπό πλευρᾶς τῶν πιστῶν της - νά συσχηματισθεῖ μέ τόν κόσμο, νά γίνει καί ἡ ἴδια κόσμος.

Ὅταν ἡ κοσμική ἐξουσία ἀρχίζει νά «χαϊδεύει» τήν Ἐκκλησία, ὅταν ᾽Εκκλησία καί ἐξουσία ἀρχίζουν νά συμβαδίζουν, τότε ἤ ἡ κοσμική ἐξουσία ἔχει ἡγέτες τέτοιους χριστιανούς, πού λειτουργοῦν ὡς γνήσια τέκνα της (ἀλήθεια, γίνεται αὐτό;), ἤ ἡ Ἐκκλησία ἔχει βάλει «πολύ νερό στό κρασί της», ὅπως λέμε, συνεπῶς ἔχει χάσει τήν αὐθεντικότητά της καί ἔχει ξεπέσει στήν «μωρίαν τοῦ ἅλατος» πού λέει ὁ Κύριος, τό φυσικό ἐπακόλουθο μᾶς τό λέει καί πάλι ὁ ῎Ιδιος: «νά πεταχτεῖ καί νά ποδοπατηθεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους». Γι᾽ αὐτό καί οἱ ἅγιοί μας, τίς «εἰρηνικές» ἐποχές, ἐκεῖ πού τά πράγματα φαίνονται ὅτι βαίνουν καί κυλοῦν «καλά», τίς θεωροῦν ὡς τίς πιό ἐπικίνδυνες ἐποχές καί καλοῦν σέ ἀδιάκοπη καί συνεχή ἐγρήγορση. Πότε ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς κινδυνεύει ἕνας χριστιανός; Ὅταν σταματήσουν σ’ αὐτόν οἱ πειρασμοί καί οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Τότε εὔκολα μπορεῖ νά «ἀποκοιμηθεῖ».

«Ἔπαρον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σωζόμενος» κατά τό γνωστό ἀσκητικό λόγιο. Τό ἴδιο λοιπόν καί γιά τίς χωρίς πειρασμούς ἐποχές. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως θεωρεῖται ἰσοστάσιο τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος, μᾶλλον δέ καί προϋπόθεση αὐτοῦ. Ἄν μέ ἄλλα λόγια δέν μπορεῖ κανείς νά κρατήσει τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, πῶς εἶναι δυνατόν νά δώσει καί τήν ζωή του γι᾽ Αὐτόν; Καί δέν εἶναι μία προσφορά ζωῆς ἡ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ πρός χάριν τοῦ ἄλλου; «Φλέγομαι ἀπό τό πόθο νά μαρτυρήσω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶπε μιά μέρα ἕνας ἀρχάριος μοναχός σ᾽ ἕναν ἔμπειρο Γέροντα. - Ἄν τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ σηκώσεις εὐχαρίστως τό βάρος τοῦ ἀδελφοῦ σου, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, εἶναι σἄν νά ρίχτηκες στήν κάμινο τῶν τριῶν Παίδων» (ἀπό τό Γεροντικό). Καί δέν πρέπει νά λησμονοῦμε τόν συγκλονιστικό λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου στόν περίφημο ὕμνο τῆς ἀγάπης. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος τήν θεωρούμενη, χωρίς νά εἶναι ὅμως μέ βάση τά παραπάνω, παραδοξότητα, ὅτι μπορεῖ κάποιος νά δώσει τό σῶμα του γιά νά καεῖ πρός χάρη τῆς πίστεώς του, νά μήν τόν ὠφελήσει ὅμως αὐτή ἡ θυσία του, ἄν δέν διακατέχεται ἀπό ἀγάπη. «Καί ἄν παραδῷ τό σῶμά μου, ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δέ μή ἔχω, οὐδέν ὠφελοῦμαι».

Μάρτυρας λοιπόν κατά τήν ᾽Εκκλησία μας κάθε πλέον πιστός: εἴτε τῆς συνειδήσεως πάντοτε εἴτε καί τοῦ αἵματος, ἄν ζητηθεῖ κάτι τέτοιο λόγω τῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς. Καί ὁ ἀπόστολος ἔρχεται στήν συνέχεια καί καθορίζει πιό συγκεκριμένα τό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ μαρτυρικοῦ ἀγώνα: Μέ τήν συμπαράσταση ὅλων τῶν μαρτύρων ἁγίων ὁ πιστός, συνεπῶς ἐν ᾽Εκκλησίᾳ εὑρισκόμενος, εἶναι ἀπολύτως προσανατολισμένος πρός τόν Κύριο, τόν ἀρχηγό τῆς πίστεως, κάνοντας πέρα συνεπῶς ὁποιοδήποτε φορτίο ἀπό τά βιοτικά πράγματα, κυρίως ὅμως τήν ἁμαρτία πού εὔκολα παρασύρει τόν ἄνθρωπο. Καί ἐπειδή ἡ ἁμαρτία λειτουργεῖ ὡς δεύτερη φύση καί ὁ διάβολος δέν κάνει διακοπές στίς κατά τῶν πιστῶν ἐπιθέσεις του, γι᾽ αὐτό καί ἀπαιτεῖται ὑπομονή. «Μέ ὑπομονή λοιπόν τρέχουμε τόν ἀγώνα, πού προβάλλει μπροστά μας, χωρίς νά στρέφουμε πουθενά ἀλλοῦ τά βλέμματά μας καί τήν προσοχή μας παρά μόνο στόν ᾽Ιησοῦ, πού εἶναι ὁ ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεώς μας καί μᾶς τελειοποιεῖ σ᾽ αὐτήν».

Οἱ ἅγιοι συνιστοῦν τό ποιοτικό στοιχεῖο τοῦ κόσμου, τήν ἀναφορά καί τήν εὐλογία του. Μέ τήν ἁγιασμένη ζωή τους λειτουργοῦν ὡς οἱ εὐεργέτες αὐτοῦ, γι᾽ αὐτό καί κανονικά μέ ὀρθά κριτήρια ὁ κόσμος θά ἔπρεπε νά τούς εὐγνωμονεῖ καί νά τούς δοξολογεῖ. Μέ τούς ἁγίους μάρτυρες στέκεται τελικά ὁ κόσμος - ὁ Θεός δι᾽ αὐτῶν συνεχίζει νά κρατάει τόν κόσμο. Ἡ συναίσθηση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας καί γιά ἐμᾶς σημαίνει ἤδη χάρη Θεοῦ. Μακάρι ὅμως νά μποῦμε καί στήν χάρη τῆς πράξης καί τῆς ζωῆς τους. Αὐτούς λοιπόν τούς Ἁγίους τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἠμῶν τιμᾶ καί γεραίρει, καί προβάλλει ἡ Αὐτοῦ Πανιερότης, ὁ Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος, τῆς Ἁγιοτόκου καί Μαρτυρικῆς Κύπρου. Τοῦτο δ’  ἀποτελεῖ ὑψίστη τιμή καί δι’ ἡμᾶς τούς ἐκ Πατρῶν ὁρμωμένους, καθ’ ὅτι λίαν προσφάτως ἐτίμησεν τούς ἐκ τῆς πόλεως ἡμῶν ἐν μαρτυρίᾳ καί μαρτυρίῳ διαλάμψαντες: Σημειοφόρον π. Νικόλαον Πέτταν καί τήν τούτου πρεσβυτέραν Ἀνθήν, τήν ἀθλήσασαν στερρῶς ἐν Κοινωνίᾳ καί Ἐκκλησίᾳ.

Ὠσαύτως ἡ τεραστία ἐν Ἐκκλησίᾳ, προσωπικότης τοῦ Πανιερωτάτου προσδίδει εἰς τήν σχετικήν πνευματικήν Ἁγιολογικήν αὐτήν Ἡμερίδα, καί ὑπέρ τῶν ἐκ Πατρῶν ἁγίων μορφῶν εἰσέτι εἰδικόν πνευματικόν βάρος, καθ’ ὅτι ἡ Σεπτή του Ἱεράρχου προσωπικότης πεποικιλμένη ἐστί ἐκ πλουσίου θύραθεν σοφίας, καί κυρίως ἀπολύτως ἐμφορουμένη ἐκ τῆς ἄνωθεν ἐκπορευομένης Κυριακῆς τοιαύτης.

«Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος, ἐγεννήθη ἐν Λάρνακι τῆς Λαπήθου τὸ ἔτος 1970. Διήκουσε τὰ ἐγκύκλια γράμματα εἰς τὴν Λευκωσίαν. Κατὰ τὰ ἔτη 1988-1990 ἐξεπλήρωσε τὰς στρατιωτικὰς αὐτοῦ ὑποχρεώσεις. Ἐσπούδασεν τὴν ἱερὰν ἐπιστήμην εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐξ ἧς καὶ ἀπεφοίτησεν τὸ 1994. Ἐν συνεχείᾳ παρηκολούθησε μεταπτυχιακὸν κύκλον μαθημάτων εἰς τὸ Durham τῆς Ἀγγλίας (1994-1995). Διετέλεσε καθηγητὴς τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀκαδημίας εἰς Λευκωσίαν (1995-1998). Τὰς Μεταπτυχιακὰς αὐτοῦ σπουδὰς ἐπεράτωσεν ὡς ὑπότροφος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐν τῷ Ἰνστιτούτῳ Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἰς Γενεύην, ὑποβαλὼν διπλωματικὴν ἐργασίαν εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τοῦ Φριβούργου ὑπὸ τὸν τίτλον: “La transmission des Dix Commandements d’après le récit de l’Ancien Testament” (1998-2000). Ἀνηγορεύθη διὰ Πατριαρχικοῦ Πιττακίου εἰς Διδάσκαλον Ὀρθοδόξου Θεολογίας. Διάκονος ἐχειροτονήθη τὴν 8ην Ἀπριλίου 2001 εἰς τὸ ἐν Λευκωσίᾳ Μετόχιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κυροῦ Χρυσοστόμου Α΄, λαβὼν τὸ ὄνομα Χρυσόστομος. Διηκόνησεν εἰς τὴν Μητρόπολιν Αὐστρίας ὡς ἀρχιδιάκονος τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Αὐστρίας κυροῦ Μιχαὴλ καὶ ἐπεράτωσε τὸν κύκλον τῶν διδακτορικῶν μαθημάτων εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης (2001-2004). Κατὰ τὰ ἔτη 2004-2007 ὑπηρέτησε ὡς διάκονος ἐν Μετοχίῳ Κύκκου καὶ ἠργάσθη ὡς καθηγητὴς Δημοσίας Μέσης Ἐκπαιδεύσεως εἰς Λευκωσίαν. Τὴν 8ην Σεπτεμβρίου 2007 ἐχειροτονήθη εἰς Πρεσβύτερον καὶ ἐχειροθετήθη εἰς Ἀρχιμανδρίτην ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου καὶ Τυλληρίας κ. Νικηφόρου. Κατὰ τὰ ἔτη 2007-2011 ὑπηρέτησεν ὡς ἐφημέριος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ παρὰ τῷ Πολιτιστικῷ Κέντρῳ τῆς Μονῆς καὶ διδάσκει εἰς τὴν Ἀγγλικὴν Σχολὴν Λευκωσίας. Κατὰ τὴν πρώτην φάσιν τῆς ἐκλογῆς τοῦ τριποσώπου τῇ 19ῃ Νοεμβρίου 2011 ἡ Α. Π. ἔλαβε τὰς περισσοτέρους ψήφους, εἰς δὲ τὴν δευτέραν φάσιν τῇ 24ῃ Νοεμβρίου 2011 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτης Κυρηνείας. Τὴν 10ην Δεκεμβρίου 2011 ἐχειροτονήθη εἰς Ἐπίσκοπον καὶ ἐνεθρονίσθη ὡς Μητροπολίτης τὴν ἰδίαν ἡμέραν. Τυγχάνει μέλος τῆς Παγκοσμίου Ὁμοσπονδίας Συνδέσμων, Ὁμίλων καὶ Κέντρων UNESCO, ἧς διετέλεσεν καὶ Γενικὸς Γραμματέας. Μετεῖχεν εἰς διεθνῆ συνέδρια, εἰς ἐκκλησιαστικὰς ἀντιπροσωπείας καὶ ἀποστολὰς καὶ εἶναι μέλος θεολογικῶν καὶ ἄλλων ὀργανισμῶν διὰ τὴν Παγκόσμιον Εἰρήνην καὶ Ἀσφάλειαν. Ὁμιλεῖ τὴν ἀγγλικήν, γαλλικὴν καὶ γερμανικὴν καὶ ἀρχαίας βιβλικὰς γλώσσας.

Τὴν παρελθοῦσαν Παρασκευὴν, 20ήν Νοεμβρίου 2015, ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος ἐχοροστάτησε κατά τὴν ἀκολουθίαν τοῦ Ἑπσερινοῦ εἰς τὸν πανηγυρίζοντα Ἱερὸν Ναὸ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἰς τὴν Κοκκινοτριμιθιὰ, συμπαραστατούμενος ὑπὸ κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως. Πρὸ τοῦ πέρατος τῆς Ἀκολουθίας ὁ Πανιερώτατος ὡμίλησε πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα, ἀναφερθεὶς εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Τὴν ἐπομένην 21ην Νοεμβρίου ἐχοροστάτησεν κατὰ τὴν Ὄρθρου καὶ ἐτέλεσεν τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν ἴδιον πανηγυρίζοντα Ἱερὸν Ναὸν.

Τὸ ἑσπέρας ὑπεδέχθη εἰς τὸν Ἱερόν Μητροπολιτικὸν Ναόν Ἀποστόλου Βαρνάβα Κοκκινοτριμιθιᾶς ἀποτμήματα λειψάνων τῶν ἐξῆς Ἁγίων: Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς, Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, Ἁγίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Λαμψάκου, Ἁγίου Σοφιανοῦ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, Ἁγίου Βλασίου Ἀκαρνᾶνος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, Ὁσίου Παϊσίου (Παναγῆ) τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ, Ὁσίου Λεοντίου ἐκ Στεμνίτσης, ἐκ τῶν Ἁγίων Δέκα Μαρτύρων Κρήτης, ἐκ τῶν Ἁγίων ἑπταρίθμων Φωτιστῶν τῶν Σλάβων. Τὰ ἐντός λειψανοθήκης λείψανα ἐκόμισε ὁ ἐκ Πατρῶν Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Ν. Πέττας, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως καὶ θὰ εὑρίσκονται εἰς τὸ ἑξῆς τεθησαυρισμένα ἐν τῷ Κειμηλιαρχείῳ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας. Σημειώνεται ὅτι ἡ λειψανοθήκη αὕτη ἦν ποτέ κτῆμα τοῦ εὐλαβεστάτου π. Νικολάου Πέττα.

Ἀκολούθως ὁ Πανιερώτατος ἐχοροστάτησε κατὰ τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ πρὸ τῆς ἀπολύσεως, ἀφοῦ ηὐχαρίστησε τὸν π. Νεκτάριον Πέτταν διὰ τὴν εὐγενικῆ χειρονομίαν αὐτοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν αὐτοῦ νὰ δωρήσουν τὴν λειψανοθήκη εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Κυρηνείας, ἀνεφέρθη εἰς τὴν μεγάλην σημασίαν τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων μας, ὡς ζωντανῶν μαρτυριῶν ἁγιότητος, ἀλλὰ καὶ ὡς πηγῆς ἰάσεων καὶ παραμυθίας πρὸς πὰντα πιστὸν. Ἔμπροσθεν αὐτῶν προσηύχεντο τὸ ἡγιασμένο λεϋιτικό ζεύγους Πέττα, ὄχι μόνον διὰ τὰ τέκνα αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ πάντας τοὺς πάσχοντας ἀδελφοὺς. Ἔτσι ἡμεῖς καὶ σήμερον θὰ καταφεύγουμε πρὸς τοὺς Ἁγίους μας ἐκζητοῦντες τὰς αὐτῶν πρεσβείας.

Τὴν Κυριακὴν 22αν Νοεμβρίου ἐχοροστάτησε κατὰ τὸν Ὄρθρον καὶ ἐτέλεσεν τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν Ἱερόν Μητροπολιτικὸν Ναόν Ἀποστόλου Βαρνάβα Κοκκινοτριμιθιᾶς. Ἐκκλησιάσθησαν ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καὶ Φανουρίου Τρικόρφου Φωκὶδος Γερόντισσα Μόνικα, μετὰ συνοδείας, ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Μιχαήλ Τρίτος, Καθηγητής καὶ πρῴην Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., ὁ ἐντιμότατος κ. Χριστάκης Μελετιές, Κοινοτάρχης Κοκκινοτριμιθιᾶς καὶ πλῆθος πιστῶν. Τὸν Θεῖον Λόγον ἐκήρυξεν ὁ κ. Μιχαὴλ Τρίτος, ἀναφερθείς εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἐν συνδυασμῷ με πρὸς εὐλογίαν τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων μας.

Ὁ Πανιερώτατος, πρὸ τῆς ἀπολύσεως, ὡμίλησε πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα καὶ, ἀφοῦ ηὐχαρίστησε διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὸν π. Νεκτάριον Πέτταν, περιεκόσμησεν αὐτὸν διὰ τοῦ Σταυροῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, ὅστις ἀποτελεῖ κειμηλιακὸν ἀντίγραφον ἐκ τῶν «Θησαυρῶν τῆς Λάμπουσας». Τέλος, ὁ Πανιερώτατος διένειμε τὸ ἀντίδωρον εἰς τοὺς πιστοὺς.

Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακὴν, 22αν Νοεμβρίου, τὸ ἑσπέρας, ἔλαβεν χώραν εἰς τὸν ἐν Κοκκινοτριμιθιᾷ Μητροπολιτικὸν Ναὸν τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, Ἐπιστημονικὴ Ἁγιολογικὴ Ἡμερίς, διοργανωθεῖσα ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας, ὑπὸ τὸν τίτλον «Σύγχρονες Μορφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑγιῆ πρότυπα προσφορᾶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν συνάνθρωπον».

Εἰς τὴν Ἁγιολογικήν αὐτήν Ἡμερίδαν προσκεκλημένοι ὁμιλητές κατέθεσαν τὰς εἰσηγήσεις των ἐνώπιον πυκνοῦ ἀκροατηρίου. Τὴν ἔναρξιν ἐκήρυξεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος. Τῆς Α΄ Συνεδρίας προήδρευσεν ὁ Ἐλλογιμώτατος κ. Μιχαήλ Τρίτος, Καθηγητής εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Α.Π.Θ. καὶ εἰσηγήσεις ἐξεφώνησαν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως καὶ ἡ Ὁσιωτάτη Γερόντισσα Μόνικα, Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καὶ Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος.

Ὁ π. Νεκτάριος Πέττας ἀνέπτυξε τὸ θέμα με τίτλο: «Οἱ Ὁσιώτατοι Διονύσιος Κολλυβᾶς καὶ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος καὶ ἡ προσφορά τους στὴν σύγχρονη Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία» καὶ ἡ Γερόντισσα Μόνικα θέμα με τίτλο: «Πατὴρ Νικόλαος καὶ Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικὸ παράδειγμα ἀφοσιώσεως στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκογένεια». 

Ἀκολούθως ἡ Β΄ Συνεδρία τὴς Ἡμερίδας τῆς ὁποῖας προήδρευσεν ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας. Κατ’ αὐτὴν εἰσηγήσεις κατέθεσαν ὁ Καθηγητὴς κ. Μιχαήλ Τρίτος με θέμα: «Ἀντιστάσεις κατὰ τῶν ἐξισλαμισμῶν στὴν Ἀλβανία. Οἱ περιπτώσεις τῶν δύο Ἠπειρωτῶν ὁσίων ἀνδρῶν Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως καί Νεκταρίου Τέρπου» καὶ ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Τύχων Ἀνδρέου, κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, μὲ θέμα: «Πνευματικὲς ἐμπειρίες τοῦ πατρὸς Φιλοθέου Ζερβάκου – Θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις καὶ θεῖα γεγονότα στὴν ζωή του».

Μετὰ τὸ πέρας τῶν εἰσηγήσεων ἠκολούθησαν ἐρωτήσεις ἀπὸ τὸ κοινὸν καὶ συζήτησις ἐπὶ τῶν εἰσηγήσεων καὶ καταληκτήρια ἀποφώνηση ἀπὸ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κυρηνείας κ. Χρυσόστομο».

Ἀπό τήν ἱστοσελίδα τοῦ καθ. Φωτίου Ἀρ. Δημητρακοπούλου: «Ἄν καί εἶναι πολλά τά σημεῖα καί τά θαυμαστά γεγονότα τά σχετικά μέ τήν ἡγιασμένη ζωή τοῦ π. Νικολάου, πού διασώζουν κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι τόν γνώρισαν, ἐν τούτοις θά καταγραφοῦν ὁρισμένες πνευματικές ἐμπειρίες πρός ὠφέλεια καί παρηγοριά πρός τόν δοκιμαζόμενο σημερινό χριστιανό.

Σέ πολλούς χριστιανούς τό ὄνομα τοῦ ὑπερπολυτέκνου π. Νικολάου Πέττα εἶναι γνωστό καί σεβαστό, καί μαθαίνει κανείς ἀπό τό ὕψος τῶν χαρισμάτων, πού ἔκρυβε πολύ καλά μέσα στήν καρδιά του, ὅπως κρύβει τό ὄστρακο τόν μαργαρίτη.

Ὁ π. Νικόλαος προερχόταν ἀπό πνευματική καί ἐπιφανῆ οἰκογένεια Ἑπτανησίων, πού εἶχε ἔλθει στήν Πάτρα. Ἐκεῖ οἱ γονεῖς του μέ τά ἀδέλφια τους, ὡς μικρότερος πού ἦταν, τόν ὁδήγησαν στόν μεγάλο πνευματικό ἀνάστημα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου π. Πενταπόλεως, τόν ἀρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Ὁ π. Γερβάσιος καί ἡ μητέρα του ἔγιναν οἱ ὁδηγοί, πού τόν διέπλασαν πνευματικά μέ περισσή θέληση.

Τά κείμενα, πού ἀκολουθοῦν, παρουσιάζουν ὁρισμένες μαρτυρίες-βιώματα ἀπό τίς πολλές, πού ἔχουν καταγραφεῖ κατόπιν προτροπῆς τοῦ αἰδ. πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου καί τοῦ ὁσιολ. ἱερομ. Εὐθυμίου, Ἁγιορείτου ἀσκητοῦ, ἀπό ἔγκριτα πρόσωπα, πού ἔζησαν τόν π. Νικόλαο, ὥστε νά μήν παραπονιόμαστε ὅτι στίς μέρες μας στερούμαστε ἀπό ἀνθρώπους πνευματικούς καί θαυμαστά γεγονότα γύρω ἀπό αὐτούς. Ἡ κάθε ἐποχή ἔχει τούς δικούς της πνευματικούς ἀστέρες, πού μπορεῖ νά εἶναι δίπλα μας καί νά μήν τούς ἐντοπίσουμε ἐγκαίρως...

Ἐφέτος, ὁπότε συμληρώνονται δεκατρία ἔτη ἀπό τήν κοίμησή του π. Νικολάου, κρίθηκε ἀπαραίτητο νά γραφοῦν ὁρισμένα θαυμαστά ἀπό τήν βιοτή του, γιά νά κατανοήσουν κάποιοι, πού, ὅσο ἐκεῖνος ζοῦσε, ἀδυνατοῦσαν νά καταλάβουν τό ὕψος τῆς πνευματικότητας τοῦ συγκεκριμένου ἱερέως, μέ ἀποτέλεσμα νά τόν παρεξηγοῦν καί νά δεχθεῖ μεγάλη πικρία. Γενικότερα οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πάντα ἤθελαν νά κρύβουν τά χαρίσματά τους καί νά καλλιεργοῦν τήν ὑψοποιό καί σωτήρια ταπείνωση μέχρι παρεξηγήσεως, ὥστε νά κατηγορηθοῦν ἀκόμη μέχρι ὡς καί «σαλοί». Τόν μακραίωνο αὐτό δρόμο τοῦ μυστικοῦ καί μέ ταπείνωση ἀγώνα, πού ἀπαντᾶ συχνά στήν ὀρθόδοξη πατερική παράδοση, ἀκολούθησε ὁ π. Νικόλαος. Ἄς εἶναι αἰώνια ἡ μνήμη του καί ἄς εὔχεται ἀπό τό Ἄνω Θυσιαστήριο καί γιά μᾶς».

            Τό δελτίο τύπου γιά τήν εἰσήγηση τῆς Καθηγουμένης Μόνικας περί τοῦ αοιδίμου λευϊτικού ζεύγους Πέττα καί καταχωρίζεται ἀμέσως κατωτέρω.

«Πρό τῆς ἐνάρξεως τῶν Ἀνακοινώσεων ὁ πρωτοσυγκελλεύων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Κούτσιος, εἰσήγαγε τούς συμμετέχοντες σέ αὐτά, πού θά ἀκολουθοῦσαν:

«Τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός δυό ἀνθρώπων, τούς ὁποίους διέκρινε ἡ βαθειά πίστη, τό χριστιανικό ἦθος, ἡ ταπείνωση καί ἡ μεγαλοψυχία. Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτειά τους εἶχε δύναμη Θεοῦ, διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Εἶχαν ἀπόλυτη συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἀνατροφή τῶν 12 παιδιῶν τους καί ἀρκετῶν ἄλλων ἀπό τά φτωχά τῶν Πατρῶν. Ἦταν αὐστηροί μέ τόν ἑαυτό τους καί ἐπιεικεῖς μέ τούς ἄλλους. Ἡ συναναστροφή μαζί τους ἀνάπαυε τούς πιστούς καί πολλοί ἐπωνύμως μαρτυροῦν ὅτι, ἀκόμη καί μέ θαυμαστό τρόπο καί μετά τόν θάνατό τους, προστατεύουν καί θεραπεύουν ζευγάρια, βρέφη, πονεμένους καί πικραμένους ἀνθρώπους».

Εἰσήγηση τῆς Ὁσιωτάτης Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου Τρικόρφου Φωκίδος, Γερόντισσας Μόνικας, στήν Ἐπιστημονική Ἁγιολογική Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυρηνείας  μέ θέμα: «Πατήρ Νικόλαος καί Πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. Πραγματικό παράδειγμα ἀφοσιώσεως στήν Ἐκκλησία καί στήν οἰκογένεια »,  πού ἔλαβε χώρα τήν Κυριακή 22α Νοεμβρίου 2015 στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἀποστόλου Βαρνάβα στήν Κοκκινοτριμιθιά.

 Πανιερώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες,

Ἐλλογιμώτατε κ. Καθηγητά,

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ἀδελφές!

Εὐχαριστοῦμε γιά τήν ὅλως τιμητική πρός τήν ταπεινότητά μου πρόσκληση συμμετοχῆς σ’ αὐτή τήν ἀξιόλογη ἡμερίδα. Πανιερώτατε, σᾶς εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν πρόσκληση καί γιά τήν ἀβραμιαία φιλοξενία. 

Πρωτίστως ὅμως εὐχαριστῶ τόν ἐν Τριάδι Ἅγιο Θεό, τήν Παναγία Μητέρα μας καί τούς Ἁγίους, πού ἁγίασαν στήν Κύπρο καί ἁγιάζουν τήν Κύπρο, γιά τήν μεγάλη εὐλογία τῆς «ἐπί τῷ αὐτῷ» συνάξεως ὅλων μας ὑπό τήν σκέπη τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Βαρνάβα, ὁ ὁποῖος μᾶς φιλοξενεῖ στόν Ναό του.

Θά ἤθελα ἐπίσης νά μεταφέρω τίς εὐχές τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Φωκίδος κ. Θεοκτίστου, μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁποίου παρευρισκόμεθα στήν ἀξιόλογη ἡμερίδα αὐτή.

Εἰσαγωγή.

Ἔχω τήν αἴσθηση (καί μαζί μου πάρα πολλοί πιστοί, Ἀρχιερεῖς, Κληρικοί, Μοναχοί καί λαϊκοί), ὅτι  σύντομα ἡ Ἐκκλησία θά κληθεῖ νά τοποθετηθεῖ ἐπί τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Προηγουμένως ὅμως θά πρέπει νά τεκμηριωθεῖ ἡ ἁγιότητα αὐτή κατά τά κρατοῦντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τά προβλεπόμενα τόσο ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσή της, ὅσο καί ἀπό τό Κανονικό της Δίκαιο.

Στό σημεῖο αὐτό ὁ πολυσέβαστος Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γράφει: «Ἁγιοπατερική, συνεχής  καί  ἀμετάβλητη  συνείδηση  εἶναι, ὅτι  ἡ  ἁγιότητα  ἀναγνωρίζεται  μέ  βάση  τήν  φανέρωσή  της  ἀπό  τόν  ἴδιο  τόν  Θεό, μέσῳ  τῆς  διενεργείας  αὐθεντικῶν  θαυμάτων. Αὐτό  τό  κριτήριο  εἶναι  ἐκκλησιαστικό, τό  ἀσφαλέστερο  καί ἐπικρατέστερο  στό  χῶρο  τῆς  Ὀρθόδοξης  Ἁγιολογίας».

Ὅταν κατά τόν 17ο αἰώνα τέθηκε ἀπό τούς Παπικούς θέμα περί ὑπάρξεως ἤ μή Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος (1660 – 1669), μεταξύ τῶν κριτηρίων  τῆς ἀληθινῆς «παρ’ ἀνθρώποις» ἁγιότητος, ἔθεσε τήν «ἀρετῶν  κατόρθωσιν  ἁπασῶν»  καί τήν «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξιν  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων». Τόνισε μάλιστα ὅτι τό  πρῶτο  εἶναι «εἰς  ἁγιωσύνης χαρακτῆρα» καί τό δεύτερο «ἀναγκαιότατον εἰς  ἀπόδειξιν». Σημειώνεται ὅτι τίς πάγιες αὐτές ἐκκλησιαστικές θέσεις ἐπανέλαβε κατά τόν 19ο αἰώνα ὁ μεγάλος Διδάσκαλος τοῦ Γένους καί τῆς Ἐκκλησίας Εὐγένιος Βούλγαρης.

Στήν περίπτωση τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἡ «κατόρθωσις ἁπασῶν τῶν ἀρετῶν» ἀφορᾶ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἐνῶ ἡ «παρά  Θεοῦ  ἐπίδειξις  σημείων  ὑπερφυῶν  καί  θαυμάτων» ἀφορᾶ γεγονότα θαυμαστά καί ὑπερφυῆ ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους, τά ὁποία ἀποδεικνύουν καί τεκμηριώνουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἁγιότητα.

Καί τά δύο καλύπτονται ἀπό τόν ἐλλογιμώτατο Καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο,σέ μία εἰδική Ἰστοσελίδα (www.pnikolaos.gr, ὅπου καί ἡ πηγή τῶν γεγονότων γιά τήν παροῦσα εἰσήγηση), πού δημιούργησε τό 2013, μέ σκοπό, ὅπως γράφει: «Νά καταστεῖ ἕνα ἀφιέρωμα πρός τιμήν ἑνός συγχρόνου ἡγιασμένου λευίτη, πού ἔζησε κατά τήν ἐποχή μας στήν Πάτρα, τοῦ ὄψιμου σημειοφόρου αὐτοῦ Ἱερέα, γιά τόν ὁποῖο, ἄν καί ἔχει κοιμηθεῖ ὁσιακῶς περισσότερο ἀπό μία δεκαετία, τόσα πολλά ἀκούγονται γιά τήν ἐν Χριστῷ βιοτή του, ὥστε προκαλοῦν τόν θαυμασμό».

Πέραν ὅμως τῆς πρωτοβουλίας αὐτῆς τοῦ κ. Καθηγητοῦ, καί ὁ Γέρων Μάξιμος Ἰβηρίτης, τ. Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐπιμελήθηκε μία ἐξαιρετική ἐργασία ὑπό τόν τίτλο, «ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Ὁ πατήρ Νικόλαος Πέττας (1941- 4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-21.11.2012)». 

Ἀκόμη εἰδικά ἀφιερώματα στόν π. Νικόλαο ἔγιναν ἀπό τά Περιοδικά ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί Αὐγουστίνου Ἰππῶνος (φ. 156, 2012) καί ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας Ἁγ. Νεκταρίου (φ. 48, 2012) τοῦ  Γέροντός μας ἀρχιμ. π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη, μέ ἐπιμέλεια τοῦ παλιοῦ μαθητῆ τοῦ π. Νικολάου καί σήμερα ἀρχιμανδρίτη π. Ἰωακείμ Σωτηρόπουλου, καθώς καί στό Περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ  ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (φ. 33/1987 καί 121/2009).

Τέλος, πολλές μαρτυρίες γιά τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή βρίσκονται ἀναρτημένες στό Διαδίκτυο, σέ ἀξιόλογες, ἔγκυρες καί μεγάλης ἐπισκεψιμότητας Ἰστοσελίδες.

Στίς πηγές αὐτές ὑπάρχουν ἀξιολογότατες μαρτυρίες περί τῆς «μαρτυρουμένης» ἁγιότητος τοῦ π. Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Ἡ ἀξιοπιστία τόσο τῶν μαρτυριῶν, ὅσο καί τῶν μαρτύρων εἶναι ἀναμφισβήτητη. Καί αὐτό εἶναι κομβικό σημεῖο στήν πραγμάτευση παρομοίων θεμάτων, διότι, ὅπως γράφει ὁ ἤδη μακαριστός Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Στυλιανός Παπαδόπουλος, ἡ διαπίστωση τῆς ἁγιότητος εἶναι «πράξη  ἐμπειρική, ἀποτέλεσμα  θέας  τῶν  γεγονότων  τῆς  ζωῆς  καί  τῆς  δράσεως  τοῦ  προσώπου, ἀλλά  καί  γνώσεως, πού ἀποκτᾶται  μέσῳ  ἀφηγήσεων  ἤ  γραπτῶν  μαρτυριῶν» καί «μέ  τρόπο  συνήθως  ἁπλό  καί  σπάνια  συστηματικό, γίνεται  διαπίστωση  τοῦ  γεγονότος, ὅτι  τό  τάδε  ἀποθανόν  μέλος  τῆς  Ἐκκλησίας, εἶχε  καί  ἔχει  χαρίσματα Ἁγίου». Έτσι, «ἡ  πράξη  διακηρύξεως σημαίνει πανηγυρική  διακοίνωση  γεγονότος  ἤδη  ἐμφανοῦς  καί  ἀποδεκτοῦ  ἀπό  μικρό  ἤ  μεγάλο  ἀριθμό  ἀξιοπίστων  μελῶν  τῆς  Ἐκκλησίας».

Ὁ λόγιος Μανουήλ  Γεδεών ὁμολογεῖ ὅτι «κατέταττεν  εἰς  τόν  χορόν  τῶν  Ἁγίων  πάντοτε  ὁ  λαός. Οἱ  κάτοικοι  πόλεως, ἐπαρχίας  ἤ  χωρίου  ἤ  μοναστηρίου, τόν  ὑπ’ αὐτῶν  κρινόμενον  τοιοῦτον». 

Κατά τόν μακαριστό Καθηγητή Ἁμίλκα Ἀλιβιζάτο,  «σύσσωμος  ἡ  Ἐκκλησία, Κλῆρος  καί  λαός, ἐν  ἀδιασπάστῳ  ὁμοφωνίᾳ  καί  ἄνευ  τυπικῶν  καί  ὀργανωτικῶν  πράξεων, ἀνεγνώριζον  τήν  ἁγιότητα  τῶν  τιμωμένων, ἡ  δέ  πάνδημος  αὕτη  ἀναγνώρισις  ἀπετέλει  οἱονεί  καί  τήν  ἐπικυρωτικήν  καί  καθιερωτικήν  πρᾶξιν  τῆς τῶν  Μαρτύρων  καί  Ἁγίων  ἐν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ  ἀναγνωρίσεως».

Οἱ θεοσημεῖες  τοῦ π. Νικολάου.

Οἱ θεοσημεῖες, πού ἀφοροῦν τόν π. Νικόλαο, ἀρχίζουν ἤδη ἀπό τά παιδικά του χρόνια, ἀπό τήν βάπτισή του. Ἡ ἀνάδοχός του ἀείμνηστος Γερόντισσα Ἀγαθαγγέλη Κουρκουνάκη, καθηγουμένη και κτιτόρισσα τῆς Μονῆς Γεννήσεως Θεοτόκου στήν Ντάρδιζας τῆς Ἀττικῆς, μαρτυρεῖ ὅτι τό λάδι στήν κολυμβήθρα τῆς βαπτίσεώς του σχημάτισε Σταυρό καί ὅλοι ἐξέλαβαν αὐτό τό σημεῖο ὡς ἔνδειξη τῆς μελλοντικῆς του πορείας.

Πράγματι ὁ π. Νικόλαος σήκωσε στήν ζωή του πολλούς Σταυρούς. Ἀρχικά τόν Σταυρό τοῦ Χριστιανοῦ πολυτέκνου πατέρα, ἐφόσον γέννησε μέ τήν σύζυγό του πρεσβυτέρα Ἀνθή 12 παιδιά (!) καί δημιούργησε μία πολύτεκνη, ἀλλά καί καλλίτεκνη χριστιανική οἰκογένεια.

Στήν συνέχεια σήκωσε τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικῆς πατρότητας, μέ τήν ὁποία ἀναδείχθηκε πράγματι ποιμένας τῶν πονεμένων καί φτωχῶν ἀνθρώπων, τῶν λαϊκῶν / ἐργατικῶν συνοικιῶν τῶν Πατρῶν. Στό πετραχήλι του ἀκούμπησαν ὅλες οἱ κοινωνικές τάξεις, ἀλλά καί πρόσωπα ὅλων τῶν ἱεραρχικῶν θέσεων μέσα στήν Ἐκκλησία. Κατεύφευγαν ἄνθρωποι, γιά νά ἐξομολογηθοῦν, πολλοί ἀπό αὐτούς ἦσαν κληρικοί, ἀπό ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καί ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος καί τά Ἱεροσόλυμα, καί ὅλοι ἔφυγαν ἀναπαυμένοι.

Ὁ λόγος του χαριτωμένος, «ἅλατι ἠρτυμένος», ἀποκαλυπτικός καί διδακτικός, χαρούμενος καί ἀναγεννητικός.

Τέλος, σήκωσε τόν σταυρό τῆς συκοφαντίας ἀπό ψευδαδέλφους κληρικούς καί γεύθηκε τήν πικρία τῶν «ὑπ’ αὐτοῦ εὐεργετηθέντων», ὅπως γράφει ὁ ἀρχαῖος ποιητής Μένανδρος.

Ὁ π. Νικόλαος ἦταν ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό μέ τά Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς παραμυθίας, δηλαδή τῆς παρηγορίας. Οἱ σχετικές μαρτυρίες εἶναι ἐξαιρετικά πολλές.

Ὅλοι, ὅσοι τόν γνώρισαν, ἔχουν νά καταθέσουν κάποια σημαντική ἐπέμβασή του στή ζωή τους: Προρρήσεις / προφητεῖες, πού ἐπαληθεύθηκαν, ἐμφανίσεις σέ ἄλλους τόπους (ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον), θεραπεῖες ἀσθενῶν, θαυματουργικές ἐπεμβάσεις σέ δύσκολες καταστάσεις (οἰκονομικές, οἰκογενειακές, ὑγείας, σχέσεων μεταξύ τῶν συζύγων  καί μέσα στήν οἰκογένεια, κ.ἄ.).

Βαρέως ἀσθενῆ, προτοῦ φύγει γιά τό Λονδίνο, τόν θεράπευσε δι’ εὐχῶν του, τελώντας τό Ἱερό Εὐχέλαιο.

Ἄλλης ἀσθενοῦς προεῖδε τήν κοίμηση καί ἔσπευσε στό νοσοκομεῖο, γιά νά τήν ἐξομολογήσει καί νά τήν μεταλάβει.

Ἀποκάλυπτε ὀνόματα, οἰκογενειακή κατάσταση καί θέματα ὑγείας ἤ ἄλλα προβλήματα σέ πρόσωπα, πού δέν γνώριζε ἤ πού συναντοῦσε γιά πρώτη φορά!

Σέ σπουδαστές του προέλεγε τήν Σχολή καί τόν τόπο, ὅπου θά περνοῦσαν μετά τίς Πανελλήνιες ἐξετάσεις.

Σέ εὐλαβεῖς Δικαστές, πού ζητοῦσαν τήν προσευχή του, ὥστε νά ἀπονείμουν πραγματική δικαιοσύνη, ὁ πατέρας Νικόλαος ἀνέλυε τίς ὑποθέσεις, χωρίς νά γνωρίζει κἄν τόν φάκελο τῆς δικογραφίας!

Σέ ναρκομανεῖς, πού ἔκρυβαν τά χέρια τους μέ τά σημάδια τῶν ἐνέσεων ἡρωίνης, σήκωνε διακριτικά τά μανίκια καί ἀπεκάλυπτε τό πρόβλημα, σκύβοντας μέ ἀγάπη στούς δυστυχεῖς νέους ἤ νέες, πού ταλαιπωροῦνταν.

Προεῖδε, στήν Προσκομιδή, τόν βίαιο καί αἰφνίδιο θάνατο τῆς θυγατέρας του Σοφίας, σέ τροχαῖο δυστύχημα, τήν 17^η Σεπτεμβρίου τοῦ 1992, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς της.

Σέ νεαρό σπουδαστή, σήμερα κληρικό στήν Ἠλεία, προεῖπε τήν χειροτονία του.

Πολλά ἀπό τά σημεῖα, πού ἀφοροῦν τόν π. Νικόλαο ἔχουν σχέση μέ τήν ἱερατική του ἰδιότητα.

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος, πού τόν χειροτόνησε, στόν λόγο του τόνισε μεταξύ ἄλλων «τό οὐράνιο κάλεσμα τοῦ οἰκογενειάρχη Καθηγητοῦ Νικολάου Πέττα, πού τόν πρόσταζε αὐστηρά ἐπί τρία χρόνια νά γίνει λειτουργός καί οἰκονόμος τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ». 

Ὁ π. Νικόλαος βίωνε τήν Θεία Λειτουργία τόσο πολύ, ὥστε μετά τήν Ἀπόλυση ἔμενε ξαπλωμένος 2 – 3 ὦρες μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα, γιά νά συνέλθει - ὅπως ἔλεγε – νά προσγειωθεῖ στά γήινα, ἀφοῦ τό σῶμα δέν ἀντέχει τά τελούμενα.

Ἀξιώθηκε πολλῶν Θεοτοκοφανειῶν. Ρώτησε κάποτε ἕνα πνευματικό του παιδί: «Ποιός στήν ἄλλη ζωή ντύνει τίς ψυχές;» Καί ὅταν αὐτό τοῦ ἀπάντησε ὅτι δέν γνώριζε, ἐκεῖνος εἶπε μέ βεβαιότητα: «Ἡ Παναγία μας! Δέν λέμε στούς Χαιρετισμούς: «χαῖρε ψυχῶν, νυμφοστόλε, ἁγίων;».

Ἀξιώθηκε ἐπίσης Ἀγγελοφανειῶν καί Ἁγιοφανειῶν. «Ἀγγέλους καί Ἁγίους ἔσχε συλλειτουργοῦντας αὐτῷ», ὅπως τόν ἅγιο Βασίλειο, τόν ἅγιο Νικόλαο, τόν ἅγιο Χαράλαμπο, τόν Ἀρχιδιάκονο Στέφανο, τόν ἅγιο Νεκτάριο καί τόν ἅγιο Εὐτύχιο τόν Μάρτυρα.

Πολλοί πιστοί, κυρίως παιδιά, τόν εἶδαν αἰωρούμενο, νά μήν πατάει στή γῆ, κυρίως κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας.

Πληροφορήθηκε τήν ἐκδημία του τήν 1η Ἰανουαρίου 2000, ἀπό τόν ἴδιο τόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Ἤγγικεν ἡ ὥρα τῆς ὑμετέρας ἀπελεύσεως, τέκνον π. Νικόλαε». Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα, παρέδωσε τήν μακαρία του ψυχή μέσα σέ ἄπλετο οὐράνιο φῶς!

Κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του, κίνησε τό δεξί του χέρι, κατά τήν μαρτυρία πιστῶν, ἐνῷ ὅταν ἕνας κληρικός προσπάθησε νά τοῦ ἀποσπάσει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ νεκρός παρουσίασε μεταθανάτια αἱμορραγία στό μέρος τῆς καρδιᾶς, 14 ὧρες μετά τήν κοίμησή του! Τό θέαμα ἦταν φοβερό καί ὁ παριστάμενος γιός του, τότε Διάκονος Νεκτάριος, πῆρε τόν ἀέρα, πού κάλυπτε τό πρόσωπό του, καί σκέπασε τήν «πληγή!».

Μετά τήν κοίμησή του ἐμφανίσθηκε στό Βαρθολομιό Ἠλείας, νά θυμιᾶ κατά τήν «Τιμιωτέραν!».

Ἐπίσης ἐμφανίσθηκε τό 2013 στόν Νοσοκομεῖο «Ἅγιος Ἀνδρέας» τῶν Πατρῶν, σέ νοσηλευόμενο γνωστό του ἀστυνομικό!

Ἐμφανίσθηκε ἀκόμη νά συμπροσεύχεται κατά τήν Θεία Λειτουργία σέ Μονή στό Μάτι Ἀττικῆς, μόλις πέρυσι, τόν Νεοέμβριο τοῦ 2014, ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ, Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως!

Σέ πολλούς πιστούς ἔχει ἐμφανισθεῖ νά ἐξέρχεται ζωντανός ἀπό τόν τάφο του μέσα σέ ἄπλετο φῶς! Ἄλλοι ἔχουν δεῖ τόν τάφο του νά ἀκτινοβολεῖ, «σέ ὕψος τριῶν μέτρων», ὑπερκόσμιο φῶς!

Ἐμφανίσθηκε στήν πρεσβυτέρα του Ἀνθή καί τήν πληροφόρησε γιά τήν ἐκδημία της, ὅτι δηλαδή θά συνέβαινε κατά τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Νικολάου. Πράγματι τό 2012, δώδεκα χρόνια μετά τήν δική του ἐκδημία, ἡ πρεσβυτέρα κοιμήθηκε, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Νικολάου.

Κατά τόν ἐνταφιασμό της, τά λείψανα τοῦ π. Νικολάου ἀνακομίσθηκαν «μυροβόλα καί χρυσαφίζοντα!».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει σχετικά: «Εἶναι  γνώμη  τῶν  Διδασκάλων  τῆς  Ἐκκλησίας  μας, ὅτι  τῶν  Ὁσίων τά Λείψανα δέν προσκυνοῦνται  ὡς  ἅγια, ἄν  ὁ  Θεός  δέν  ἀποδείξῃ  δι’ αὐτῶν  θαύματα  ἤ,  τό  ὀλιγώτερον,  τά  τιμήσῃ διά  τῆς  εὐωδίας, μέ  τό  νά  μήν  εἶναι  ἀποδεδειγμένα  εἰς  τούς  ἀνθρώπους  ἡ  ἐν  κρυπτῶ  πίστις  καί  ἀγάπη  αὐτῶν  πρός  τόν  Θεόν». 

Ἡ ἐνάρετη καί εὐωδιάζουσα πρεσβυτέρα Ἀνθή.

Ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή ποθοῦσε τήν μοναχική ζωή, ἀλλά μέ καθοδήγηση τοῦ Πνευματικοῦ της σύναψε γάμο μέ τόν εὐσεβῆ Καθηγητή (τότε) Νικόλαο Πέττα.  Τηρώντας αὐστηρά τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου περί ἐγγάμου βίου, ἀπέκτησαν 12 παιδιά, 6 ἀγόρια καί 6 κορίτσια. Ὅταν ὁ σύζυγός της κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά σηκώσει τόν Σταυρό τῆς Ἱερωσύνης, ἡ Ἀνθή μέ ταπείνωση καί αἰσθανόμενη τήν εὐθύνη, δέχθηκε τόν τιμητικό καί σταυρικό τίτλο τῆς πρεσβυτέρας. Διακόνησε τήν πολυμελῆ της οἰκογένεια καί τήν Ἐκκλησία μέ ὑποδειγματική αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία.

Τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή τήν διέκριναν σπάνιες ἀρετές, ὅπως τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπομονῆς,  τῆς σωφροσύνης, τοῦ μέτρου, τοῦ ἡρωισμοῦ, τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς εὐσέβειας, ἐνῷ ζοῦσε μυστηριακή ζωή μέχρι τέλους. Ὁ π. Νικόλαος λόγω τῆς ἀγαθῆς καί σπάνιας ψυχῆς της, τήν ἀποκαλοῦσε χαριτολογώντας «Γερόντισσα Ἀγάθη». Ὑπῆρξε κραταιό στήριγμα καί ἐπάξια ὑπηρέτησε τόν Ἱερέα σύζυγό της, μοιραζόμενη μαζί του τίς χαρές, ἀλλά καί τίς δοκιμασίες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, χωρίς νά χάνει τήν πίστη της καί πάντα δοξάζοντας τόν Θεό, ἀκόμη καί ὅταν, ὅπως ὁ πολύαθλος Ἰώβ, ἔχασαν ἄδικα καί ἀδόκητα τήν θυγατέρα τους Σοφία.

Εἴχαμε τήν εὐλογία ὡς Μοναστική Ἀδελφότητα νά γνωρίσουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή ἀρκετά χρόνια πρίν, ὅταν μέ τόν ἀείμνηστο Ἱερέα σύζυγό της π. Νικόλαο καί τά πολλά παιδιά τους, ἐπισκέπτονταν τήν Μονή μας ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ἱδρύσεώς της.

Γενικότερα τό ἱερατικό αὐτό ζεῦγος, ἦταν ἕνας σπάνιος πνευματικός συνδυασμός, πού θύμιζε ἐν πολλοῖς κάποιο βιβλικό δίκαιο ζεῦγος. Ἀπό τήν πνευματικότητά τους ἔφθασαν ἀπό αὐτή τήν ζωή νά ἀπολαμβάνουν Οὐράνιες Λειτουργίες. Ὅταν κοιμήθηκε ὁ π. Νικόλαος εἴχαμε καί πάλι τήν εὐλογία νά  βλέπουμε τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή συχνά, γιατί τήν ἔφερναν στήν Μονή τά παιδιά της.

Ὅταν πρωτοεγκατασταθήκαμε στό Τρίκορφο, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1991, καί ἀρχίσαμε τόν ἀγώνα γιά τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καί Φανουρίου,  ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβ. Ἀνθή ἐνθάρρυναν ἐμᾶς, καθώς καί τούς ἀδελφούς στήν ἀνδρική Μονή, κατά τά πρῶτα μας βήματα. Ὁ Πνευματικός μας καί Κτίτορας τῆς Μονῆς μας Πανοσιολογιώτατος ἀρχιμ. π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, Πρωτοσύγκελλος τῆς Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος, ἔχει πεῖ: «Νιώθουμε ὅτι οἱ εὐχές  καί κυρίως οἱ προσευχές καί οἱ μυστικές ἱκεσίες πρός τούς προστάτες Ἁγίους τῶν δύο Μονῶν μας  τοῦ π. Νικολάου καί τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, μᾶς στήριξαν πολύ κατά τήν διαδικασία ἵδρυσης τῶν Μονῶν μας».

Τί νά πεῖ κανείς γιά τίς πολλές ἀρετές, ὅπως τήν εὐσέβεια, τό χριστιανικό ἦθος, τήν εὐλάβεια, τήν ὑπομονή, τήν διάκριση, τόν σεβασμό, τήν σιωπή, τήν μεγαλοψυχία, τήν παλικαριά καί τήν δυναμικότητα, μέ τήν ὁποία ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶχε προικίσει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή! Ἦταν τόσο ταπεινή καί διακριτική, ὥστε, ὅταν ἔφθανε στήν Μονή, φορώντας μαῦρα ροῦχα καί καλύπτοντας τό καθαρό καί ἤρεμο πρόσωπό της μέ μαντίλα, προσκυνοῦσε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό τούς Ἁγίους μας καί ἐντρυφοῦσε στήν ζωή τῶν Ἁγίων τῶν κατακομβῶν.

Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση τό ἦθος της. Ἦταν ἰδιαίτερα προσεκτική, δέν ἀπαιτοῦσε, δέν προσέβαλλε, δέν ἦταν ἰδιόρρυθμη. Μέ χαρά καί μεγάλη εὐγνωμοσύνη δεχόταν ὅ,τι τῆς προσφέραμε. Τήν ρωτούσαμε ἄν ἤθελε κάτι ἰδιαίτερο, ἀλλά ἐκείνη μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι ἦταν ἱκανοποιημένη μέ ὅ,τι ἦταν εὐλογημένο!

Ἀγαποῦσε πολύ τά ἄνθη - ὡς Ἀνθή πού ἦταν ἄλλωστε τό ὄνομά της - καθώς καί τά πουλάκια. Τά ἀπολάμβανε στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Μοναστηριοῦ μας καί πάντα εὐχαριστοῦσε καί δόξαζε τόν Πλάστη καί Δημιουργό τους γιά τήν ὀμορφιά τους.

Ἦταν διακριτική καί σοφή πρεσβυτέρα. Μιλοῦσε λίγο καί μέ πνεῦμα Θεοῦ, σέ βαθμό πού, ἄν δέν προκαλούσαμε τόν διάλογο, ἐκείνη σιωπηλή καί ἐν προσευχῇ καθόταν σέ μία ἄκρη ταπεινά. Ὅταν μιλοῦσε, δέν ἔκανε μωρές καί τοῦ κόσμου τούτου συζητήσεις, ἀλλά μοιραζόταν μαζί μας μόνο λόγια ἀγαθά καί πνευματικά. Οἱ συζητήσεις μας ἦταν πάντα οὐσιαστικές καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο διαλεγόταν κανείς μαζί της  θύμιζε  παλαιές Γερόντισσες.

Ὡς σύζυγος Ἱερέως, ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθή γνώριζε τά ὅριά της καί σεβόταν τόν βαρύ τίτλο τῆς συζύγου ἑνός πρεσβυτέρου. Ἄν καί διέμενε καί ἐκκλησιαζόταν στήν ἐνορία τοῦ π. Νικολάου, δέν ἀναμιγνυόταν σέ θέματα τῆς ἐνορίας τοῦ ἀνδρός της. Ὅμως ἦταν πάντοτε πρόθυμη νά βοηθήσει τούς συνενορίτες της. Ἐπειδή μάλιστα ἔμεναν σέ ἐργατοπεριοχή, ὅταν γονεῖς ἐργαζόμενοι ἀδυνατοῦσαν νά στείλουν τά παιδιά τους σέ Παιδικό Σταθμό, τά ἀνέθεταν στήν πρεσβυτέρα λέγοντάς της χαρακτηριστικά: «Κυρά πρεσβυτέρα, ἐκεῖ πού κοιτᾶτε τά δικά σας παιδιά, νά σᾶς ἀφήσουμε καί τά δικά μας;». Καί ἡ πρεσβυτέρα ἀκούραστα φρόντιζε καί ἐκεῖνα.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ στό διετές Μνημόσυνό της εἶπε χαρακτηριστικά: «Ἡ ἁγία πρεσβυτέρα Ἀνθή γέννησε δώδεκα παιδιά, γιατί εἶχε ταπείνωση, εἶχε ἀγάπη, εἶχε ἀρετή πολυειδῆ καί ὑπομονές πολλές. Μόνο αὐτό νά σκεφθεῖ κανείς, δηλαδή τό ὅτι δώδεκα φορές ἔδωσε ζωή, εἶναι θαῦμα. Δώδεκα φορές ἔφθασε μπροστά στόν θάνατο καί γύρισε πίσω, διότι αὐτό σημαίνει γέννα. Ἦταν μία πρεσβυτέρα, ἡ ὁποία ἀνέστησε τά παιδιά τῆς ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».

Στήν Θεία Λειτουργία, πού ἔγινε κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐξοδίου της, ὁ Πνευματικός της, πρωτοπρ. π. Ἀντώνιος Ρ.,  στόν ἐπικήδειο λόγο του τόνισε πώς  «ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐγκράτεια τοῦ συγκεκριμένου λευιτικοῦ ζεύγους εἶναι σπανιότατη καί εἶχε δύναμη Θεοῦ,  διότι βίωναν τά συζυγικά τους καθήκοντα, ὅπως τά  ζευγάρια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». 

Σέ αὐτό ὁ λογιώτατος Ἁγιορείτης Γέροντας Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης, στό δημοσιευμένο πόνημά του, πού τιτλοφορεῖται: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)», προσθέτει: «Ἡ πρεσβυτέρα  μαζί μέ τόν συζυγό τῆς π. Νικόλαο εἶχαν ἀπόλυτη καί διακριτική συνεργασία στά πνευματικά παλαίσματα καί, παρ’ ὅλο πού ἦταν τοῦ ἐγγάμου βίου, διατηροῦσαν εἰδικά διαμορφωμένα Ἀσκητήρια». Καί συνεχίζει: «Μαζί προσεύχονταν, μαζί ἐξομολογοῦντο, μαζί βίωναν τίς οὐράνιες ἀποκαλύψεις».

Πολλοί ἀκόμη σημαίνοντες πνευματικοί ἄνθρωποι καί ἄνθρωποι τῶν Γραμμάτων ἐξαίρουν τίς ἀρετές τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ζεύγους.

Χαιρετίζοντας τήν ἐπανέκδοση τοῦ προαναφερθέντος βιβλίου ὁ τότε Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Μιχάλης Τρίτος ὁ ὁποῖος εἶναι παρών, χαρακτηρίζει τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα ὡς «ἅγιο πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά», καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή ὡς «ἐκλεκτή».

Στήν παρουσίαση τοῦ ἀναφερομένου βιβλίου ὁ Λογοτέχνης καί Συγγραφέας κ. Κωνσταντίνου Νικολόπουλος - Καμενιάτης χαρακτηρίζει τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή «ἄξια», γιατί, ὅπως εἶπε, δεδομένης τῆς ὑπογεννητικότητας, πού ἀπειλεῖ μέ ἀφανισμό τό Γένος μας, ἡ ἀπόκτηση δώδεκα παιδιῶν ἀποτελεῖ «ὑγιές πρότυπο γιά ὅλους μας, καί ἰδιαιτέρως γιά τίς ἱερατικές οἰκογένειες».

Παρομοίως, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Σωτήριος τούς ἀποκαλεῖ «ζεῦγος ἁγιασμένο» καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, σέ πρόλογο βιβλίου γιά τόν ὅσιο Λεόντιο τῆς Στεμνίτσας, χαρακτηρίζει τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβ. Ἀνθή «οὐρανοπολῖτες» καί «ἡγιασμένους», καί μάλιστα προσθέτει ὅτι ἡ πρεσβ. Ἀνθή ἦταν «πολύαθλος».

Ὅσοι γνωρίσαμε τόν πατέρα Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι εἶχαν λάβει ἀπό τόν Θεό πλούσιο χάρισμα καί ὅτι παρεῖχαν ἀφειδῶς τίς μεγαλοδωρίες τῆς Χάριτος σέ ἐμᾶς καί σέ ἄλλους πιστούς, ὄχι μόνο ὅσο ἦταν ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή τους. Πολλοί πιστοί τούς ἐπικαλοῦνται ὡς προστάτες τῶν ζευγαριῶν, τῶν βρεφῶν, τῶν πονεμένων, τῶν πικραμένων, τῶν ἀσθενῶν ἀκόμη καί γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τά κακά πνεύματα.

Θαυμαστά σημεῖα ἀναφέρονται μετά τήν κοίμηση τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθής.

Ἐνδεικτικά θά λεχθοῦν ὁρισμένα, ὅπως τά ἔζησα ἐγώ καί οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφές μου.

Τήν ἡμέρα τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας διαπιστώθηκε ἡ ἄρρητος εὐωδία τοῦ μαρτυρικοῦ της λειψάνου καί ἡ καταπληκτική εὐκαμψία του. Τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅταν τό σκήνωμά της ἦταν στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, ὁ ναός μοσχομύρισε καί, καθώς πλησιάσαμε περισσότερο, διαπιστώσαμε ὅτι ἡ εὐωδία ἀναδυόταν ἀπό τό σκήνωμά της!

Ἡ ἔκπληξή μας μεγάλωσε ἀκόμη περισσότερο ὅταν, παρ’ ὅλο πού ἦταν νεκρή, ἀντικρίσαμε τά δάκτυλά της νά κινοῦν τό κομποσχοίνι! Τό ἴδιο θαυμαστό γεγονός παρατήρησαν καί ἄλλοι παρευρισκόμενοι, καί μεταξύ αὐτῶν ὁ π. Γεώργιος Β. ἀπό τήν Πάτρα καί ἡ κ. Μορφούλα Β., μητέρα μοναχῆς.

Ἀκόμη, σύμφωνα μέ μαρτυρία πολλῶν ἀξιοπίστων στό Γραφεῖο Τελετῶν Τσανταρλιώτη στήν Πάτρα, ἡ νεκρή ἀπώθησε νεαρό ὑπάλληλο, πού ἐπιχείρησε νά τήν ντύσει, κάτι πού εἶχαν ἀναλάβει οἱ θυγατέρες της.

Μαρτυρίες ἄλλων ἀνθρώπων ἀπό τήν Ἑλλάδα, τήν Κύπρο καί τό ἐξωτερικό ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ φωτογραφία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους, ἐκπέμπει φῶς καί εὐωδιάζει. Μάλιστα, ὅταν οἱ πιστοί προσεύχονται μετά δακρύων καί ἀσπάζονται τήν φωτογραφία, νιώθουν θερμότητα στό σημεῖο τοῦ ὕψους τῆς καρδιᾶς. Σέ ταπεινές κυρίες ἀπό τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς εἶδαν ἀπό τήν ἴδια φωτογραφία νά τρέχει μύρο καί ἔλαιο.

Ἕνα ἄλλο θαυμαστό γεγονός, πού μεταξύ ἄλλων ἐπιβεβαίωσε καί ὁ Πνευματικός μας Γέροντας Ἀρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, εἶναι ὅτι στόν τάφο τους ἐμφανίζονται τριάδες περιστεριῶν, ἐνῶ τό μνῆμα ἐκπέμπει οὐράνιο φῶς!

Ἕνα ἀκόμη σημεῖο εἶναι καί ἡ θαυμαστή διάσωση τοῦ γιοῦ τους, τοῦ πατρός Νεκταρίου, ἀπό τόν θάνατο. Μετά τό Πάσχα τοῦ 2013, ἐνῶ βρισκόταν στήν Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, ἀσθένησε βαρέως καί οἱ γιατροί ἀπό τό Νοσοκομεῖο τοῦ Κόλτσεστερ διαπίστωσαν ὅτι ἐπρόκειτο γιά πνευμονία. Ἐνῶ ἦταν ξαπλωμένος στό κελλί τῆς Μονῆς, τό βράδυ αἰσθανόταν τήν σκιά τοῦ θανάτου καί ἔβλεπε γιά ἀρκετό διάστημα νά εἶναι πάνω σέ ἕνα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι, σκεπασμένος μέ λευκά σεντόνια. Τίς ἄκρες ἀπό τά σεντόνια κρατοῦσαν ἀπό τήν μία πλευρά ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ γονεῖς του. Τήν ἑπομένη ὁ Καθηγούμενος Κύριλλος κάλεσε ἀσθενοφόρο καί ἀμέσως ὁ π. Νεκτάριος εἰσήχθη στήν ἐντατική του ἀναφερομένου Νοσοκομείου καί ἔτσι εἶχε αἴσιο τέλος ἡ περιπέτειά του.

Διακεκριμένος κληρικός, πνευματικό τέκνο τοῦ π. Νικολάου σέ δημοσιευμένο κείμενό του ἀναφέρει ὡς «νεοφανεῖς ἁγίους τῶν Πατρῶν τόν π. Νικόλαο καί τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή». Καί συνεχίζει: «Μαρτυρῶ τήν ἁγιότητα τούτων τῶν ὁσίων ψυχῶν, ὡς αὐτόπτης καί πνευματικός τούτων παῖς καί ὡς ἐνορίτης, καί ἐξομολογούμενος ὑπό τό ἅγιον τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου ἐπιτραχήλιον, καί ἐνίοτε εἶπον, ὡς ὁ ἅγιος τῶν Ἁγίων Πάντων ἐπί ἕνα αἰώνα Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος: Ναί, εἶναι Ἅγιος αὐτός ὁ Πνευματικός, καθ’ ὅτι μέ ἀναπαύει, μέ πραύνει, μέ καθοδηγεῖ ἐν Χριστῷ, μέ κάμνει καλύτερον ἄνθρωπον καί πραγματικόν Χριστιανόν».

Τελειώνοντας, ἀναφέρω ὅτι στοιχώντας στήν πίστη καί εὐλάβεια τοῦ Σεβασμιωτάτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ πρός τό Λευιτικό αὐτό ζεῦγος, συναισθήματα πού νιώθω ὅτι ἐκφράζουν ἱκανό ἀριθμό τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος, «γονατίζουμε μπροστά στίς ἱερές σκιές καί τῶν δύο, καί τοῦ παπα-Νικόλα καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς. Εὔχομαι ἐκεῖ πού εἶναι, μέ τήν παρρησία, τήν ὁποία βεβαιότατα ἔχουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά δέονται καί γιά μᾶς».

Ἐπίλογος.

Πανιερώτατε, Πατέρες καί ἀδελφοί!

Ὁ Θεός σέ ὅλες τίς ἐποχές ἔχει τούς ἀνθρώπους Του στόν κόσμο. Μάλιστα στήν δική μας ἐποχή τῆς ἀποστασίας, τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς σαρκολατρείας, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς νομοθετημένης κακίας, οἱ ἄνθρωποι, πού ὑπάρχουν καί ἀγωνίζονται, ἀγωνιοῦν καί προσεύχονται, ἁγιάζονται καί ἁγιάζουν, ἀποτελοῦν τούς Μάρτυρές Του μέσα στόν χρόνο καί τήν Ἱστορία, χωρίς σέ πολλές περιπτώσεις νά φαίνονται. Διότι στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Τέτοιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μαρτυρημένοι ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί οἱ μακάριοι π. Νικόλαος καί πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα. 

Προς τόν Γέροντα Μάξιμο τόν Ἰβηρίτη, τόν Καθηγητή κ. Φώτιο Δημητρακόπουλο, τόν Γέροντα Εὐθύμιο Καψάλα καί ὅλους, ὅσοι προσπαθοῦν νά συγκεντρώσουν καί νά διασώσουν τά στοιχεῖα, πού τούς ἀφοροῦν, καί τίς μαρτυρίες, πού ἐπιμαρτυροῦν τήν ἁγιότητά τους, ἁρμόζει κάθε τιμή «ὡς πρός ἐργαζομένους τό ἀγαθόν». Διότι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ ἁγιότητα εἶναι «μαρτυρουμένη» καί ὄχι ἐπιβαλλομένη.

Ὅλοι μας οἱ Ρωμιοί, Κύπριοι καί Ἑλλαδῖτες, ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό, πού δέν μᾶς ἄφησε μόνους καί ὀρφανούς ἀπό Πατέρες, ἀλλά καί στήν ἐποχή μας, ὅπως καί σέ ὅλες τίς ἐποχές, ἀνέδειξε καί ἀναδεικνύει ἀνθρώπους Του, ἱκανούς νά ἀναπτερώσουν τίς ἐλπίδες καί νά ἀναγεννήσουν τήν κλονιζόμενη πίστη.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ὑπομονή καί τήν κατανόησή σας».

Καί ἡμεῖς τά πνευματικά τέκνα, τοῦ ἁγίου πατρός Νικολάου Πέττα, κλίνοντας γόνυ εὐχαριστίας, ἀσμένως εὐγνωμονοῦμεν τήν Ὑμετέραν Πανιερότητα, Μητροπολῖτα Κυρηνείας, Ὑπέρτιμε καί Ἔξαρχε Λαπήθου καί Καραβᾶ κ. κ. Χρυσόστομε Κυκκῶτα, διά τήν τιμήν, ἥτινα λίαν εὐαρέστως ἀπετίσατε εἰς τόν ἐν τῇ συνειδήσει μας ἅγιον σημειοφορον πατέρα ἡμῶν Νικόλαον καί τήν ἀθληφόρον ὡσαύτως ἁγίαν Ἀνθήν.

Εὐχόμεθα μάλιστα ἐν προσευχῇ δή, ὅπως καί οἱ ἐνταῦθα ἐν Πατράσιν κρατοῦντες ἀναγνωρίσωσιν τήν ἁγιότητα τοῦ Πατρός, αἰτούμενοι συνάμα συγγνώμην, οἱ ζῶντες τουλάχιστον κληρικοί, οἱ συνεργήσαντες εἰς  τό μαρτύριον τοῦ ἁγίου ἀνδρός καί εἰς τήν πρόωρον ἔξοδον αὐτοῦ ἐκ τῶν προσκαίρων. Ἀποτελεῖ ἄλγος δι’ ἡμᾶς τό: Ἅπασα ἡ οἰκουμένη βοᾷ ὑπέρ της αὐτοῦ ἁγιότητος καί ἡμεῖς κωφεύομεν ἐν ἀδικίᾳ μένοντες! 

            Εὐσεβάστως. Ἐξ ὀνόματος τῶν πνευματικῶν τοῦ ἁγίου παίδων, π. Χαράλαμπος Ντελῆς Πανουτσακόπουλος, ἐφημέριος τοῦ χωρίου Φράγκα τῆς ἀθληφόρου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, καί μάλιστα κατόπιν προοράσεως τοῦ πνευματικοῦ μου Σημειοφόρου καί ἁγίου Νικόλαου πρό εἰκοσαετίας.