Προβληματίζομαι με τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας.

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας

Προβληματίζομαι με τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας.

Προβληματίζομαι με την τρομοκρατία και τον φόβο που ασκείται στον ελεύθερο στη σκέψη και αδούλωτο στην καρδιά Έλληνα Ορθόδοξο.

Και ποιός δεν προβληματίζεται τις ημέρες αυτές, από τον απρόσκλητο επισκέπτη, τον ιό, που καθήλωσε την έπαρση όλων μας, την οφρύν των ισχυρών της γης και ακόμη και αυτήν την επιστήμη;

Ήρθε να μας θυμίσει πόσο αδύναμοι είμαστε και πόσο μικροί μπροστά στα μάτια του Θεού. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως χωρίς την παρουσία Του στη ζωή μας : «Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[1].

Προβληματίζομαι, όταν βλέπω τα αστυνομικά όργανα να περιφρουρούν τον υπερμεγέθη Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα, μην τυχόν και πλησιάσει κανείς κατά την ημέρα της εορτής του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, που τόσο ευλαβικά τιμάται στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου.

Σκέφτηκα, μήπως θα συλλάβουν τον απόστολο, ο οποίος επί τόσα χρόνια είναι ο προϊστάμενος των Πατρέων και ο οποίος έσωσε την ιερά του κληρουχία – την πόλη που μαρτύρησε και κατέχει ως πολύτιμο θησαυρό τον τάφο του και τη χαριτόβρυτο τιμία κάρα του – από πολλές δυσκολίες και ισχυρούς σεισμούς, ικετεύοντας τον Δεσπότη Χριστό για τα παιδιά του;

Έτσι τον είδε ο Όσιος Παΐσιος, γονατιστό στον θρόνο του Δεσπότου Χριστού, να Τον παρακαλεί για την Πάτρα και τους Πατρινούς.

«Είναι παιδιά μου», του έλεγε, «και σε παρακαλώ να τους βοηθήσεις». Αυτό, μάλιστα, το διηγήθηκε ο ίδιος στον μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών, κυρό Νικόδημο.

Προβληματίζομαι, όταν παραθεωρείται η Εκκλησία και μάλιστα, τοποθετείται η λατρεία κάτω ακόμη και από τις καθημερινές συνήθειες του κάθε ανθρώπου.

Μπορούμε να περπατούμε, μπορούμε να επισκεπτόμαστε τις υπεραγορές, μπορούμε να αθλούμαστε, μπορούμε να βγάζουμε βόλτα το κατοικίδιό μας, αλλά δεν μπορούμε να εκκλησιαστούμε.

Δεν μπορούμε να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μπορούμε να πάρουμε μέσα μας την αθάνατη τροφή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Μα, ο άνθρωπος είναι διφυής και δισυπόστατος!

Αποτελείται από ύλη και από πνεύμα και το πνεύμα τρέφεται με την αθάνατη τροφή και ζωογονείται με τη χάρη του Θεού.

Η Εκκλησία είναι για τη ζωή των Χριστιανών, ότι είναι ένα νοσοκομείο ή ένα θεραπευτήριο για τη ζωή των ασθενούντων.

Μάλιστα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει «το μέγα και θαυμαστόν και ευρύχωρον πανδοχείον»[2]. Κι όπως μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν ιατροί, νοσοκόμοι και ασθενείς, το ίδιο συμβαίνει και μέσα στην Εκκλησία.

Υπάρχουν οι ιατροί, οι ποιμένες της Εκκλησίας, που χειρίζονται την τέχνη της ιατρικής και, με τη χάρη των Ιερών Μυστηρίων, παρέχουν τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος σε αυτούς οι οποίοι την ζητούν.

Αυτό σημαίνει κάτι πολύ σπουδαίο, ότι γνωρίζουν δηλαδή τι είναι η υγεία, είναι οι ίδιοι υγιείς και παρέχουν την υγεία και στους ασθενούντες.

Αν δεν υπάρχει υγεία σε αυτούς, δεν μπορούν και να τη μεταδώσουν, άρα και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν οι νοσοκόμοι, που βοηθούν τους γιατρούς στο έργο της θεραπείας, υπάρχουν και οι άρρωστοι, που ζητούν τη θεραπεία.

Μπορούμε να κλείσουμε ένα νοσοκομείο;

Μπορούμε να βομβαρδίσουμε ένα νοσοκομείο;

Βεβαίως, τοποθετούμαι ευθέως: είμαι υπέρ των μέτρων για την προστασία της υγείας του ανθρώπου. Έχω συστήσει μέχρι τώρα άπειρες φορές στον ακριτικό λαό της Καστοριάς να απέχει από τους συνωστισμούς, να φορά τη μάσκα, την οποία συνιστούν οι λοιμωξιολόγοι, όπως π.χ. η εξαίρετη κ. Γιαμαρέλλου, έχω συστήσει, ακόμη, όταν οι Εκκλησίες ήταν ανοιχτές, να τηρούνται επακριβώς οι αποστάσεις.

Προβληματίζομαι, ακόμη, γιατί στην Κύπρο, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Πολωνία, σε χώρες της Ευρώπης δηλαδή, με πολλές από αυτές να έχουν πιο επιβαρυμένο φορτίο από το δικό μας, σύμφωνα με τις δηλώσεις των επιστημόνων αλλά και την παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, οι τόποι λατρείας δεν έκλεισαν καθόλου ή ανοίγουν με περιορισμούς.

Το ίδιο και στις ΗΠΑ, με βάση πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μήπως, άραγε, η αβίαστη τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων δεν κατοχυρώνεται συνταγματικά στην Ελλάδα;

Προβληματίζομαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτόν τον λαό που υποφέρει. Πονεμένος, άνεργος, πτωχός, δεν έχει που να ακουμπήσει, περιμένει μια ανάσα. Περιμένει έναν λόγο, μια παρηγοριά, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές τις μεγάλες της πίστεώς μας.

Να επισκεφθεί τους ναούς, να συμμετάσχει στις ιερές ακολουθίες και όχι να τις παρακολουθήσει, γιατί, δεν πρόκειται για θέατρο όπως πολλοί νομίζουν ,αλλά για βιωματική συμμετοχή στα δεσποτικά γεγονότα, τα οποία εορτάζει η Εκκλησία μας, ο λαός μας, αυτό το μικρό λήμμα.

Άλλωστε, η Εκκλησία ποτέ δεν στάθηκε στους πολλούς, παρά στους ολίγους, κατά τον λόγο του Χριστού: «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον»[3]. Αυτό το μικρό ποίμνιο ζητεί να πάρει τη χάρη του Θεού που τόσο έχει ανάγκη και μάλιστα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που ανακαινίζει την ύπαρξη του ανθρώπου.

Προβληματίζομαι, όταν ακούω ότι για όλα φταίει η Εκκλησία. Αυτή που μέχρι σήμερα προσέφερε τα πάντα για τον λαό της.

Θέλουμε την Εκκλησία να μην έχει φωνή, να μην έχει λόγο, να ασκεί μόνο τη φιλανθρωπία και τη διακονία της στον παράγοντα άνθρωπο, όπως την εφήρμοζε όλα τα χρόνια από την ίδρυσή της και ιδιαίτερα σήμερα, με χιλιάδες συσσίτια και αμέτρητη βοήθεια.

Την αναγνωρίζουμε μόνο γι’ αυτό και τη θέλουμε μόνο γι’ αυτό, με συνέπεια εκείνοι που διακονούν το έργο της με σύνεση και ακρίβεια να μην υπολογίζονται από τους κρατούντες.

Προτιμούν, μήπως, να μην έχουν φωνή, να μην εισακούονται, όπως οι υπόλοιπες τάξεις του λαού μας και να χαρακτηρίζονται ως «ανθρωπάκια»;

Προβληματίζομαι, όταν βλέπω στη Ρουμανία και σε άλλα κράτη τους ανθρώπους, έστω και αποσπασματικά εντός και εκτός των ναών, να προσεύχονται και να ζητούν το έλεος του Θεού.

Να λιτανεύουν, ακόμη, τα ιερά λείψανα και να ικετεύουν τον Άγιο Θεό, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι, για τη σωτηρία του λαού του Θεού. Θα πείραζε, άραγε, να ήταν ανοιχτοί οι ναοί όπως γίνεται σε άλλα κράτη, με όλα εκείνα τα μέτρα τα οποία προβλέπει η πολιτεία για την αποφυγή μετάδοσης αυτής της μολυσματικής ασθενείας;

Σκεφθήκαμε τι γίνεται μέσα στα σπίτια του λαού μας, τα ψυχολογικά προβλήματα, την ενδοοικογενειακή βία κι όλα εκείνα τα επακόλουθα; Ξεχνούμε, ακόμη, τις αυτοκτονίες;

Αγνοούμε τον κόπο στον οποίο υποβάλλονται Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι της Εκκλησίας, προκειμένου να κρατούν σε ηρεμία αυτόν τον πονεμένο λαό και να τον αποτρέπουν από δυσάρεστες καταστάσεις;

Έλεγα σε κάποιο υψηλόβαθμο της πολιτείας, πριν από καιρό, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην προσφορά της Εκκλησίας στα υλικά αγαθά, αλλά κυρίως στα πνευματικά, γιατί η Εκκλησία με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως χαρίζει γαλήνη, ισορροπία και προσαρμοστικότητα στις καρδιές των ανθρώπων.

Είμαι, λοιπόν, υπέρ των μέτρων, όπως και πιο πάνω δήλωσα, γιατί πρέπει να προστατέψουμε την υγεία του ανθρώπου, την υγεία του καθενός μας.

Γι’ αυτό και συνιστώ ανεπιφύλακτα όλα αυτά τα οποία σήμερα μας προτείνουν οι επιστήμονες. Θέλω, όμως, να δηλώσω ότι επιθυμώ οι ναοί μας να είναι ανοιχτοί, «για να μείνει ανοιχτή και μία χαραμάδα ελπίδας μέσα μας.

Λίγο φως. Το οξυγόνο της θείας λατρείας μας είναι πολύ πιο αναγκαίο από το οξυγόνο της αναπνοής»[4]. Επιθυμώ οι ναοί να μείνουν ανοιχτοί. Ο λαός μας το απαιτεί, διότι δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα με κλειστούς ναούς…

Για εμάς, ο ναός δεν είναι ένας χώρος συνηθισμένος όπως άλλοι χώροι, αλλά τόπος αφιερωμένος στον Θεό, που έχει ένοικο τον Θεό και πλούσια την παρουσία της χάριτός Του.

Γι’ αυτό, ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης θα πει πώς η Εκκλησία είναι το σχολείο της πίστεως και της λατρείας που θεμελίωσε ο ίδιος ο Θεός.

Η ψυχή μέσα στον ναό μαλακώνει από την κατανυκτική προσευχή και τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μας. Μέσα στον άγιο ναό και εμείς οι ίδιοι γινόμαστε ναός του Αγίου Πνεύματος με τις προσευχές, τα λόγια του Θεού και τα μυστήρια[5].

Προβληματίζομαι, αλλά ελπίζω!

Προβληματίζομαι, αλλά δεν απελπίζομαι!

Προβληματίζομαι και αναμένω…

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι αποκαλυπτικός και σήμερα: «Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»[6]. Ο Χριστός καθεύδει, ο Χριστός προσμένει τη μετάνοιά μας για να κοπάσει η θύελλα.

Προσμένει την τόλμη της πίστεως για να ακουστεί ο προστακτικός Του λόγος: «Σιώπα, πεφίμωσο»[7]…

[1] Ιω. 15,5.

[2] Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις την παραβολήν του εµπεσόντος εις τους λῃστάς, ΕΠΕ

[3] Λκ. 12,32.

[4] Κείμενο Μητροπολίτου Μεσογαίας, «Οι κλειστοί Ναοί απειλούν τους πιστούς. Οι ανοιχτοί όλους τους ιούς», https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/40785-mesogaias-oi-kleistoi-naoi-apeiloun-tous-pistous-oi-anoixtoi-olous-tous-ious.

[5] Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, Ο βλέπων, έκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Α’ έκδ., 1991, σ.85.

[6] Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Επιστολή 80η, Ευδοξίω ρήτορι , PG 37, 153.

Να κάτι που πραγματικά... δεν παχαίνει!!!

 

Δυστυχώς, ζηλεύω τους παπικούς… π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος....................

  

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ

το Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας

     ο  απροσπέλαστος για τους πιστούς Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Πατρών σήμερα στη μνήμη Του 

1. ΗΠΑ  25.11.20: Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ (Supreme Court of the United States), αντίστοιχο του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την ιστορική απόφασή του «Ρωμαιοκαθολική Επισκοπή του Μπρούκλιν  κατά A. Cuomo, Κυβερνήτη της Ν. Υόρκης» (25.11.20)  διακήρυξε με πανηγυρικό τρόπο: «ακόμα και σε μία πανδημία, το Σύνταγμα δεν μπορεί να τεθεί στην άκρη και να λησμονηθεί». Αυτό σημαίνει ότι έκρινε ως αντισυνταγματική την παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος ελευθερίας της λατρείας με τον περιορισμό στην άσκησή της (όριο 10 ή 25 πιστών στους Ναούς), κάνοντας δεκτή την προσφυγή της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής Μπρούκλιν κατά της αποφάσεως του Κυβερνήτη της Ν. Υόρκης A. Cuomo. 

Οι παπικοί επίσκοποι των ΗΠΑ προστατεύοντας το δικαίωμα λατρείας των πιστών τους προσέφυγαν κατά της κρατικής αποφάσεως και δικαιώθηκαν! Μπράβο τους!

2. Γαλλία  29.11.20: Το  Γαλλικό Συμβούλιο της Επικρατείας (Conseil d’ Etat) θεωρεί ως αντισυνταγματικό περιορισμό του δικαιώματος της θ. λατρείας το όριο των 30 πιστών για τη συμμετοχή τους στη θ Λατρεία  και διέταξε τη Γαλλική  Κυβέρνηση να αναθεωρήσει το σχετικό διάταγμα, διότι το Δικαστήριο θεωρεί ότι κατ’ αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος των πιστών θα στερηθεί του συνταγματικά αναγνωρισμένου δικαιώματος της λατρείας . 

Η Σύνοδος των [Ρωμαιοκαθολικών] Επισκόπων της Γαλλίας (CEF) ζήτησε από την Κυβέρνηση «να αναθεωρηθεί το μη ρεαλιστικό και ανεφάρμοστο μέτρο των τριάντα πιστών, το οποίο είναι εντελώς ασεβές για την πραγματικότητα της θρησκευτικής πρακτικής των Καθολικών» .

Οι παπικοί επίσκοποι της Γαλλίας προστατεύουν το δικαίωμα λατρείας των πιστών τους! Μπράβο τους!

3. Ελλάδα  

 16.3. έως 11.4.20: Απαγόρευση λατρείας - ποινικοποίηση Θ. Λειτουργίας (πρόστιμα, μηνύσεις),

 12.4. έως 16.5.20: Απαγόρευση παρουσίας - συμμετοχής του πιστού λαού  (πρόστιμα, μηνήσεις), 

 7.11.20 έως ο Θεός ξέρει…: Απαγόρευση συμμετοχής του πιστού λαού (πρόστιμα, μηνύσεις)

Πλήν ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος… 

Δυστυχώς, ζηλεύω τους παπικούς…

Πάτρα 30.11.20 - Εορτή του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέα

(Μέχρι πέρσι: ημέρα χαράς, ευφροσύνης  και πανηγύρεως στην Πάτρα.  

Φέτος: πίκρα, θλίψη, οργή, απογοήτευση, σκότος και σκιά θανάτου επί την πόλη του Πρωτοκλήτου,  

με τον περικαλλή Ναό Του «σφραγισμένο με κουστωδία». Ασφαλώς, για το καλό μας…).

Ο Θεός να μας ελεήσει!  Καλά  Χριστούγεννα!

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

Πρωτοπρεσβύτερος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών 

Παραμένει κορυφαίος αν και απορρίπτεται συστηματικά από το "σύστημα"... Συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη!

Ο κ. Λιαμής μας χάρισε μία πολύ όμορφη συνέντευξη του κορυφαίου συνθέτη μας, Σταμάτη Σπανουδάκη.

Μιλάει για προσωπικές του εμπειρίες, για τα ναρκωτικά που είχε μπλέξει, για την κατάθλιψη, για την προσευχή, για την απορρίψη αλλά και για την μεγάλη αγάπη του κόσμου.

 

Ο άγιος Ανδρέας είχε παρρησία προς τον Ιησού γιατί τον αγαπούσε πολύ...

 † Αρχ. Γεώργιος{ Καψάνης} Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους

Ο άγιος απόστολος Ανδρέας βρισκόταν πολύ κοντά στον Χριστό, όπως και ο αδελφός του, ο απόστολος Πέτρος. Επειδή είχε μία σταθερή αγάπη προς τον Χριστό, αυτή η αγάπη τού επέτρεπε να είναι πάντοτε κοντά στον Χριστό και να είναι πάντοτε βοηθός Του στο έργο του ευαγγελισμού.

Ήταν μία ψυχή η οποία λαχταρούσε τον Θεό. Δεν αναπαυόταν στην ματαιότητα και στα γήινα. Είχε πόθο Θεού. Και γι’ αυτό, όταν άκουσε ότι υπάρχει κάποιος προφήτης στην έρημο του Ιορδάνου, ο Ιωάννης, άφησε ό,τι είχε και έτρεξε για να γίνει μαθητής του, αν και ήταν αρκετά μεγάλος στην ηλικία και είχε και υποχρεώσεις.

Εκεί όμως που ακολουθούσε τον Ιωάννη, εμφανίσθηκε ο Ιησούς. Είδε τότε ο Ανδρέας, ο πιστός μαθητής του Ιωάννου, ότι ο διδάσκαλός του ο Ιωάννης έδειχνε τον Ιησού και έλεγε: «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1:29) και άλλα και ότι Αυτός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας.

Κατάλαβε τότε, ότι αυτός ο πόθος που είχε στην ψυχή του να γνωρίσει τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του, δια του Ιησού θα επετυγχάνετο, του αναμενομένου Μεσσία. Γι’ αυτό και με ευλογία τού μέχρι εκείνη την ώρα –ας τον πούμε έτσι– Γέροντά του και πνευματικού του πατρός και διδασκάλου, του Τιμίου Προδρόμου, εγκαταλείπει τον Ιωάννη, για να ακολουθήσει τον Ιησού. Και είναι γνωστή από το ιερό Ευαγγέλιο η μετέπειτα πορεία του αποστόλου Ανδρέα.

Ακούσαμε και στην ανάγνωση το γεγονός που διηγείται ο άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, που δείχνει την οικειότητα και την παρρησία που είχε προς τον Ιησού, λόγω της αγάπης την οποία είχε προς Αυτόν. Όταν πήγαν οι Έλληνες και ζήτησαν να δουν τον Ιησού, απετάνθησαν πρώτα προς τον απόστολο Φίλιππο, ο οποίος δεν είχε –όπως φαίνεται– τόσο θάρρος προς τον Κύριο. Και γι’ αυτό απετάνθη προς τον απόστολο Ανδρέα και του λέει: «Τι να κάνουμε; Οι Έλληνες ζητούν να δουν τον διδάσκαλό μας». Και ο απόστολος Ανδρέας τους οδήγησε στον Κύριο (Ιω. 12:20-23). Αλλά και από άλλα σημεία των Ευαγγελιστών φαίνεται η οικειότητα του αγίου αποστόλου Ανδρέα προς τον Ιησού.

Έλαχε και σ’ αυτόν να κηρύξει το Ευαγγέλιο σε πολλά έθνη. Όσο λίγοι Απόστολοι περιέτρεξε την οικουμένη. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο συναξάριό του λέγει ένα χαριτωμένο περιστατικό, αφού απαριθμεί τον κατάλογο των περιοχών και των εθνών και των πόλεων στα οποία κήρυξε ο απόστολος Ανδρέας, που είναι αρκετά μακρύς. Μετά λέει:

«Ας μη νομισθεί ότι η μετάβαση σε όλα αυτά τα μέρη ήταν εύκολη, όπως εύκολα στον λόγο αναφέρονται τα ονόματα αυτά. Ήταν κοπιώδης και μαρτυρική, όπως μαρτυρική ήταν και η τελείωσή του στην πόλη των Πατρών».

Είναι ευλογία για το Ορθόδοξο έθνος μας και τον λαό μας που έχουμε τον απόστολο Ανδρέα μέσα στα σπλάχνα της πατρίδος μας, που το αίμα του έχει ποτίσει τον τόπο μας και την πατρίδα μας και που είναι και ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

Τον ευχαριστούμε για την προσφορά του στην Εκκλησία και στον κόσμο όλο, και ταπεινά τον παρακαλούμε να πρεσβεύει στον Κύριο να μας βοηθήσει, όπως εκείνος είχε μία όχι απλώς αγάπη προς τον Χριστό, αλλά σταθερή αγάπη προς τον Χριστό χωρίς διακυμάνσεις και πτώσεις, έτσι και εμείς να έχουμε μία σταθερή αγάπη προς τον Χριστό κάθε λεπτό της ζωής μας.

Ἐν ὂψει τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου - Μητροπολίτης Χρυσόστομος Πατρών

 

 Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ 

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς  Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Ἐν ὂψει τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἡ ὁποία ἐφέτος θά τελεσθῇ, δυστυχῶς, μέ λιτότητα καί ἁπλότητα, ἓνεκα τῶν ὑφισταμένων μέτρων καί τῆς δοκιμασίας, τήν ὁποίαν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Θεός, ἐπέτρεψε δι’ ἡμᾶς, αἰσθάνομαι  ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη νά ἐπικοινωνήσω μαζί σας καί νά σᾶς ἀπευθύνω λόγον ἀγάπης καί παραμυθίας.

Ἀγάπης, ὡς πνευματικός σας πατήρ, ἀφοῦ ἡ καρδία τοῦ ποιμένος φλέγεται  ἐξ’ ἀγάπης πρός τό ποίμνιό του, πρός τά τέκνα του, ἡ ὁποία ἀγάπη, ὡς στοργή καί ὡς θυσιαστική προσφορά ἐμπνέεται ἀπό τήν ἀγάπη του καί τήν κοινωνία μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα μας. Καθ’ ἡμέραν αὐτή ἡ ἀγάπη κατακαίει τό εἶναι μου, τήν σκέψη μου, τήν καρδία μου, τήν ὓπαρξή μου ὁλόκληρη καί μοῦ δίδῃ τήν δύναμη, νά μή δίδω τοῖς ὀφθαλμοῖς μου ὓπνον καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν, γιά τά παιδιά μου, γιά τήν κατά Θεόν εὐτυχία τους καί τήν ἐν γένει χαρά καί εὐφροσύνη τους.

Αὐτή ἡ ἀγάπη κάποιες στιγμές ἐξέρχεται ὡς λάβα ἡφαιστείου ἐκ τῆς καρδίας μου, κυρίως, κατά τίς μεγάλες ἡμέρες καί εὐφρόσυνες  ἑορτές ὃπως εἶναι ἡ πασνεβάσμιος ἑορτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἱδρυτοῦ καί προστάτου τῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας.

Αὐτή ἡ λάβα τροφοδοτεῖται ἀπό τήν βαθυτάτη προσευχή πρός τόν Θεό γιά ὑγιεία καί ἀγαλλίαση καί πνευματική εὐφροσύνη καί ἀπόλαυση πάντων τῶν ἀγαθῶν τά ὁποῖα προέρχονται παρά τοῦ Πατρός τῶν φώτων.

Αὐτή ἡ ἀγάπη μέ κάνει νά σκέπτωμαι νυχθημερόν τό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ρῆμα καί νά προσπαθῶ ὃλῃ ψυχῇ καί διανοίᾳ, ὃλαις δυνάμεσι νά τό κάμω πράξη. «Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ, τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;»(πρ. Κορινθ, Β, 29)

Εἶναι βεβαιωμένο, παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα, ὃτι ὃταν πλέῃ κανείς σ’ αὐτό τό πέλαγος τῆς ἀγάπης, μέ τίς ὃποιες δυσκολίες καί τούς τόσους σταυρούς, αἰσθάνεται ὃτι ζεῖ πραγματικά καί ὃτι δέν εἶναι ἁπλῶς μιά βιολογική ὓπαρξη.

Αὐτό ὑπαγορεύει ἡ διδασκαλία καί ἡ ἐπί τοῦ σταυροῦ θυσία τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου πρός τόν Ἐπίσκοπο, πρός τόν ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Ἐπισκόπου σας, ἰδιαίτερα σήμερα θά ἐκφρασθῇ ὡς παραμυθία, ὡς παρηγορία δηλαδή πρός τά πονεμένα παιδιά του, τά ὁποῖα εἰδικά ἐφέτος δέν μποροῦν πανηγυρικά καί πανευφρόσυνα νά τιμήσουν τόν Πρωταπόστολο καί Πρωτόκλητο μαθητή καί μιμητή τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος, Ἀνδρέαν τόν ἀοίδιμον. Γνωρίζω τόν πόνο σας, γνωρίζω τήν ἐσωτερική σας ὀδύνη, γνωρίζω τά δάκρυά σας, ἀκούω τόν ἐσωτερικό σπαραγμό σας καί μέ ραγισμένη ἀπό τόν δικό μου πόνο τήν καρδία μου, προσπαθῶ νά σταθῶ ὂρθιος, ἳνα μή παρασύρω τά τέκνα μου εἰς περισσήν λύπην ἓνεκα τῆς ἰδικῆς μου βαθυτάτης ὀδύνης.

Ποσάκις ἐθρήνησα μυστικῶς, παιδιά μου εὐλογημένα, καθ’ ὃλον αὐτό τό διάστημα, ποσάκις ἠγρύπνησα τοῦ Κυρίου δεόμενος, ποσάκις ἐπί ὣρας τό, πῶς καί διατί ἐσκεπτόμουν καί ποσάκις ἀδύναμον τόν ἑαυτό μου συνέλαβα ἐνώπιον τῆς, ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐπιτραπείσης φοβερᾶς ὀδύνης, τῆς ψυχοσωματικῆς κοπώσεως καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, τήν ὣρα πού ἐψέλιζα μέ ὃση δύναμη μοῦ εἶχε ἀπομείνει τό «Πάτερ, ἀπελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο» (Ματθ, 26,39). Ἐκείνη τήν ὣρα ἒβλεπα ὃτι δύναμιν ἐλάμβανα ἀκούοντας Τόν εἰς τόν κῆπον τῶν ἐλαιῶν, προσευχόμενον πρό τοῦ πάθους Κύριόν μας νά λέγῃ, «πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω Πάτερ, ἀλλ΄ ὡς Σύ» (Ματθ, 26,39).

Ἀλλά καί ἂλλος πειρασμός ἒκαιε, τήν ὣρα τοῦ πόνου τά σωθικά μου. Ὡς νά ἢκουα φωνάς μυρίας νά φθάνουν εἰς τά ὧτα μου: « Μήπως ἐσύ ἒφταιξες γιά τήν δοκιμασία…;»

Ἐκείνη τήν ὣραν ὃμως τῆς ἀπελπισίας, μιλῶ διά τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἐκείνη τήν ὣρα ἢκουα καί ἀκούω φωνῆς πατρικῆς ἂνωθεν μαρτυρούσης «Οὐ μή σέ ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω»(πρ. Ἐβρ, 13,5) καί πάλιν «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;».(Ματθ, 14,31)

Μέ τήν δύναμη λοιπόν, αὐτῆς τῆς φωνῆς τῆς ἂνωθεν μαρτυρούσης τοῦ οὐρανίου Πατρός τήν ἀγάπην καί τήν βεβαιότητητα τῆς ἐξόδου ἐκ τῆς «μαρτυρικῆς γῆς», τῆς ἐρήμου καί ἀβάτου καί ἀνύδρου εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, ἀπευθύνομαι πρός ἐσᾶς τά πνευματικά μου παιδιά, τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, τόν κλῆρο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Παιδιά μου, γνωρίζω τήν εὐσέβειά σας, γνωρίζω τήν πρός τόν Θεόν ἀγάπη σας, γνωρίζω τά βαθύτατα αἰσθήματα τῆς εὐλαβείας σας πρός τόν ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα καί διά τοῦτο, κατανοῶ τόν πόνο σας καί τήν βαθειά σας, ἀνθρωπίνως, θλίψη γιά τό ὃτι δέν θά ἑορτάσωμε μέ τήν λαμπρότητα πού ἑορτάζομε πάντοτε τόν Ἃγιό μας. Κατανοῶ τό παράπονό σας καί τίς ποικίλες ἐξ’ άγάπης πρός τόν Θεόν καί τιμῆς πρός τόν Ἃγιον Ἀνδρέα, ἀντιδράσεις σας. Καί ὃσον οἱ ὧρες τῆς ἑορτῆς πλησιάζουν αἰσθάνομαι τά δάκρυά σας νά κυλοῦν ἀπό τά μάτια σας καί νά αὐλακώνουν τά ἀγγελόμορφα πρόσωπά σας.

Αὐτά τά δάκρυα καί τόν πόνο σας τά πῆρα ἢδη καί τά μετέφερα στόν Ἃγιο μας καί τά ἓνωσα μέ τά δικά μου δάκρυα καί ἀντί ἀνθέων τά ἀπόθεσα στόν τάφο του καί ἒβρεξα τήν ἁγία του Κάρα καί τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου του καί τόν ἱκέτευσα νά μεσιτεύσῃ  καί νά πρεσβεύσῃ πρός Κύριον, ὣστε νά μᾶς ἐλεήσῃ καί νά μᾶς σώσῃ ἐκ τῆς δικαίας Αὐτοῦ ἀπειλῆς καί τῆς δοκιμασίας, τήν ὁποίαν ἐξ’ αἰτίας, δυστυχῶς τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὑφιστάμεθα.

Γνωρίζετε παιδιά μου, ὃτι δέν ἐπαύσαμε ἡμέρα καί νύκτα νά προσευχώμεθα ἐνώπιον τῶν ἱερῶν Λειψάνων καί τοῦ σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου μας. Γνωρίζετε ὃτι καθημερινῶς τήν Θεία Λειτουργία τελοῦμε στό ἱερό Ἀποστολεῖο του, στόν ἱερό δηλαδή, Ναό του. Μέσα, λοιπόν ἀπό τήν προσευχή καί τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας,  εἲμαστε ὃλοι μαζί. Οὐδείς ἀπουσιάζει ἀπό τήν Θεία Λατρεία. Γνωρίζετε ὃτι εἲμαστε κοντά σας, προσφέροντάς σας τόν Κύριόν μας, τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, ὡς ζωή καί οὐράνια κληρονομιά. Καθ’ ὃλον αὐτό τό στάδιο τῆς δοκιμασίας, εἰς οὐδένα ἐστερήσαμε οὐδέν πνευματικόν ἀγαθό, παρά τά περιοριστικά μέτρα. Χρησιμοποιήσαμε καί χρησιμοποιοῦμε τό μέτρον τῆς ἀγάπης ἡ ὁποία εὑρίσκει τρόπους νά εὐεργετήσῃ τόν ἀγαπώμενον.

Ὁ Κύριός μας φαίνεται, ὃτι μᾶς ζητάει ἀκόμα κάποιες θυσίες καί μᾶς δοκιμάζει στήν ὑπομονή, στήν ταπείνωση καί στήν ἀγάπη.

Ἐφέτος, ζητάει ἀπό μᾶς νά ἑορτάσωμε κατά τρόπο πρωτόγνωρο τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα. Ἢδη ὁ ἱερώτατος μαθητής, κρατώντας τόν Σταυρό του, ἒφθασε ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Κυρίου καί παρακαλεῖ νά τελειώσῃ ἡ ὀδύνη τῆς ψυχῆς μας. Πόσο θά κρατήσῃ ἡ δυσκολία; Πόσο ἡ ἀσθένεια; Πόσο ἡ δοκιμασία;

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου στόν θρόνο τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἢδη μᾶς παρηγορεῖ: «νεφύδριον ἐστι καί θᾶττον παρελεύσεται».

Κάνετε τόν ἐφετινό ἑορτασμό ὑπόθεση βαθειᾶς ἐσωτερικῆς περισυλλογῆς, προσευχῆς καί κατανύξεως καί ἑνώσατε ἀπό ἐκεῖ πού θά εὑρίσκεσθε τήν προσευχή σας, μέ τήν ἰδική μας πού θά προσφέρεται στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καί ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου. Ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας θά εἶναι στό σπίτι σας, στό τραπέζι σας, γιατί δέν ἒλειψε ποτέ ἀπό τήν καρδιά σας.

Μακάρι νά μποροῦσα καί ἐγώ νά δῶ τά πρόσωπά σας μέ τά αἰσθητά μου μάτια, τήν ὣρα πού θά λειτουργῶ, ὃπως, εὐτυχῶς, ἓνεκα τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν συγχρόνων μέσων δύνασθε νά βλέπετε ἐσεῖς τό πρόσωπό μου, συμμετέχοντες προσευχητικά, ἀπ’ ὃπου καί ἂν εὑρίσκεσθε, στήν Θεία Λατρεία. Ὃμως εἶστε στίς ἱερές Λατρευτικές συνάξεις ὃλοι μαζί μου καί θά εἶσθε ὃλοι παρόντες νοερῶς κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου μας καί θά ἀτενίζω τά πολυαγαπημένα εἰς ἐμέ πρόσωπά σας μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς, μέ τά πνευματικά μου μάτια ἐνώπιόν μου.

Σ’ αὐτή τή γιορτή ἂς ποθήσωμε περισσότερο ὃ,τι στερούμεθα˙, τόν οὐρανό, τήν Θεία Λατρεία, τόν Θεό καί τόν Ἃγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, τούς ἀνθρώπους. Ἂς ἀγκαλιάσωμε μέ τό νοῦ καί τήν καρδιά μας τούς ἀδελφούς μας πού νοσοῦν καί εὑρίσκονται στίς μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας, ἢ σέ ἂλλες κλινικές τῶν νοσοκομείων μας, τούς Ἰατρούς καί Νοσηλευτές, πού μέ κόπους πολλούς καί ἀγρυπνίες στέκονται στό προσκέφαλο τῶν ἀσθενῶν. Ἂς λιτανεύσωμε ἀντί τῆς αἰσθητῆς κατ’ ἒτος λιτανείας, κατά τήν πανήγυρη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, αὐτή μας τήν ἀγάπη καί ἂς προσευχηθοῦμε γιά ὃλους τούς ἀνθρώπους, ὑποσχόμενοι στόν Κύριό μας ὃτι θά μετανοήσωμε  διά τά πολλά ἡμῶν παραπτώματα.

Παιδιά μου εὐλογημένα, ὃταν μέ τό καλό ἀρθοῦν τά περιοριστικά μέτρα, θά τιμήσωμε πανηγυρικῶς τόν Ἃγιό μας καί λιτανευτικά θά τόν παρακαλέσωμε νά σκέπῃ καί νά φρουρῇ, ὃπως μέχρι τώρα πράττῃ, τήν πόλη του καί τόν Λαό του.

     Μέ πατρικές εὐχές καί εὐλογίες

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

+Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ποιος είναι ο Πλησίον; - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΛΟΥΚΑ (15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020)

«ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον» (Λουκ. Ι΄ 34) 

Ὁ καλὸς Σαμαρείτης. 

Μίαν, ἐξόχως, διδακτικὴν παραβολὴν μᾶς διδάσκει διὰ τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὁ Διδάσκαλος. Μίαν παραβολὴν ἡ ὁποία ἑρμηνευομένη, ἐπισημαίνει πολλὰ καὶ σημαντικὰ στοιχεῖα, ἀφορῶντα εἰς τὴν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἄλλωστε, οὗτος εἶναι καὶ ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς ὅλης Θείας Διδασκαλίας˙ δηλαδή, ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ σωτηρία ἡμῶν. 

Ἂς ἴδωμεν ὅμως ἐν συντομίᾳ τὸ ἱστορικὸν τῆς ἐν λόγῳ παραβολῆς … «Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ  Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν»! Θῦμα ληστῶν, συνεπῶς, ἐκεῖνος ὁ ὁδοιπόρος ποὺ κατέβαινεν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πρὸς τὴν Ἱεριχώ! Τὸν κακοποίησαν ἕως θανάτου καὶ τὸν ἐλήστευσαν, καὶ τὸν ἐγκατέλειψαν «ἡμιθανῆ» ἐκεῖ εἰς τὴν ἄκρην τοῦ δρόμου. Συγκυριακῶς, συνέβη νὰ περάσουν ἀπὸ τὸ σημεῖον ἐκεῖνο, ἕνας ἱερεὺς καὶ ἕνας λευΐτης, ἀλλὰ μὴ δυνάμενοι νὰ βοηθήσουν, … «ἀντιπαρῆλθον». Κάποιος Σαμαρείτης, ὅμως, διερχόμενος καὶ οὗτος ἐκ τοῦ δρόμου ἐκείνου καὶ βλέπων τὸν ἑτοιμοθάνατον, … «ἐξέχασε» τὴν παραδοσιακὴν ἀντιπαλότητα καὶ ἔχθραν, μεταξὺ Ἰουδαίων καὶ Σαμαρειτῶν, «καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη»! Περιεποιήθη – προχείρως καὶ ὅσον τοῦ ἦτο δυνατόν, - τὸν τραυματία, καὶ … «ἐπιβιβάσας … αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ»! Ἔμεινε πλησίον του κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην, ἀνησυχῶν διὰ τὴν ὑγείαν του, καὶ τὸ πρωΐ, ἐξώφλησε τὴν νοσηλείαν τοῦ ἀσθενοῦς δίδοντας δύο δηνάρια εἰς τὸν Πανδοχέα! Τοῦ ἐπισημαίνει δε, ὅτι θὰ ἐπανέλθῃ διὰ νὰ ἀποπληρώσῃ, ὅσα ἐπὶ πλέον, ἐνδεχομένως, ἐδαπάνησεν ὁ πανδοχεύς διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ νοσοῦντος! 

«τίς ἐστί μου πλησίον;» 

Ὁ Κύριος διδάσκει τὴν ὡς ἄνω παραβολήν, διότι, κάποιος νομικὸς τὸν ἐπλησίασεν καὶ «ἐκπειράζων αὐτόν», τοῦ θέτει ἐν πρώτοις τὴν ἀνησυχίαν του διὰ τὴν κληρονομίαν τῆς Αἰωνίου ζωῆς! Ἐν συνεχείᾳ δε, καὶ ἐνῶ ὁ Κύριος τοῦ ὑπέδειξεν ὡς μέσον, πρῶτόν μεν τὴν ὁλοκληρωτικὴν ἀφοσίωσιν καὶ ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν, καὶ δεύτερον, τήν, πρὸς τὸν πλησίον, τοιαύτην, ἐκεῖνος θέτει καὶ δεύτερον ἐρώτημα πρὸς τὸν Ἰησοῦν˙ «τίς ἐστί μου πλησίον;»! 

Πολλοὶ λόγοι ἔχουν ἐκφωνηθεῖ καὶ πολλὰ ἔχουν γραφεῖ διὰ τὰ ἐξαγόμενα διδάγματα ἐκ τούτου τοῦ Θείου Λόγου. Τὸ δὲ κεντρικὸν θέμα τῆς ἐν λόγῳ παραβολῆς, εἶναι ὁ, … ὄντως «πλησίον», δηλαδὴ ὁ καλὸς Σαμαρείτης. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνον ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸν τραυματίαν, … ὄχι μόνον τὸν περιεποιήθη προχείρως καὶ ὅσον τοῦ ἦτο δυνατόν, … ὄχι μόνον - ἐπὶ πλέον,  – τὸν μετέφερεν εἰς τὸ πανδοχεῖον, «ἐπιβιβάσας … αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος», ἀλλὰ καὶ διενυκτέρευσε πλησίον αὐτοῦ, καὶ κατέβαλεν τὸ ἀντίτιμον τῆς νοσηλείας του, καὶ φεύγει, ἔχων τὸν νοῦν του καὶ τὴν καρδίαν του εἰς αὐτόν, ἀφοῦ ὑπόσχεται ὅτι θὰ ἐπανέλθῃ … 

Οὗτος ὁ «πλησίον», ὡς ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁ ἔσχατος ἀναγνώστης, εἶναι ὁ … εἰκονίζων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅστις ἐπέβλεψε καὶ ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν ἀσθένειαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ κατέβαλε καὶ καταβάλει, οὐχὶ μόνον δύο δηνάρια, ἀλλὰ «λῦτρον» διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, τὰ δύο σωτήρια μυστήρια, τὴν ἱερὰν ἐξομολόγησιν καὶ τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν. 

Τὸ «πανδοχεῖον». 

Θὰ ἐμμείνωμεν, ὅμως, εἰς τὸ «πανδοχεῖον» τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τὴν παραβολήν, διότι τοῦτο εἰς τὴν ἑρμηνείαν του, ἀποτελεῖ τὴν «πεμπτουσίαν» τῆς σωτηρίας ἡμῶν. Ὁ Σαμαρείτης, λοιπόν, φέρει τὸν τραυματία Ἰουδαῖον εἰς τὸ Πανδοχεῖον διὰ τὴν ἀποτελεσματικὴν καὶ τελείαν θεραπείαν του! Ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος διδάσκει τὴν παραβολὴν καὶ ὁ ὁποῖος - ὡς ἤδη εἴπομεν - εἰκονίζεται ὡς ὁ «Καλὸς Σαμαρείτης», δὲν ὁλοκληρώνει τὴν θεραπείαν τοῦ ἀσθενοῦς, ὄχι διότι δὲν … δύναται, ἀλλὰ διὰ νὰ μᾶς δείξῃ, ὅτι, κατὰ ἰδικήν Του βούλησιν καὶ παραχώρησιν, ἔχει ἀφήσει τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν! Ἔχει δὲ ἀκόμη μεγαλυτέραν σημασίαν τὸ γεγονός, ὅτι δεσμεύει καὶ ὑποχρεώνει – θὰ ἐλέγωμεν – τὸν «πανδοχέα», δηλαδὴ τὸν ἱερέα, νὰ μεριμνήσῃ διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ τραυματίου, ἀφ’ ἑνός μεν, δαπανῶν τὰ δύο δηνάρια τὰ ὁποῖα προσέφερεν ὁ Σαμαρείτης, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου … δαπανώμενος, ἀφοῦ … «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι»! 

Τὴν σωτηρίαν ἡμῶν, συνεπῶς, μόνον μέσον τῆς Ἐκκλησίας δυνάμεθα νὰ εὕρωμεν. Ὅσον «καλὸς» καὶ «ἐνάρετος» καὶ «ἀθῶος» καὶ ἂν φαίνεται ὁ ἄνθρωπος, - βάσει τῆς Θείας Διδασκαλίας – δὲν δύναται νὰ κληρονομήσῃ τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, ἐὰν δὲν ἔχει τὴν … ἀπόλυτον ἐξάρτησίν του ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν! Τοῦτο δε, διότι ἡ σωτηρία ἡμῶν δὲν ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς … ἀναμαρτησίας καὶ τῆς βιώσεως τῶν καλῶν ἔργων, ἀλλὰ διὰ τῶν σωστικῶν μέσων τὰ ὁποῖα μᾶς παρέχει ἡ … Ἁγία Μήτηρ ἡμῶν! Τὰ δύο ἐκεῖνα «δηνάρια», εἰκονίζουν, - κατ’ ἄλλους ἑρμηνευτάς, - τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ τὸ Πανακήρατον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, κατὰ τὴν γνώμην ἄλλων, … τὰ δύο, κατ’ ἐξοχήν, σωστικὰ μυστήρια, τὴν Θείαν Μετάνοιαν καὶ Ἐξομολόγησιν καὶ τὴν Θείαν Κοινωνίαν, κατὰ μίαν δε, τρίτην πατερικὴν ἐκδοχήν, ὅλας τὰς σωτηριώδεις ἐκείνας ἐνεργείας διὰ τῶν ὁποίων ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐπεξεργάζεται καὶ ἐνεργεῖ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν! Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας – λέγει ὁ Ἱερὸς Ἅγιος Αὐγουστῖνος, - δὲν ὑπάρχει σωτηρία και, … δὲν δύναται νὰ καλῇ κάποιος τὸν Θεὸν … Πατέρα, ἐὰν δὲν ἔχει καὶ τὴν Ἐκκλησίαν … Μητέρα! Ἐμμένωμεν δε, εἰς τὴν δογματικὴν ταύτην θέσιν, διότι, ἐντόνως κυριαρχεῖ ἡ ἄποψις, ὅτι ἀρκεῖ εἰς τὸν ἄνθρωπον μία, σχετικῶς, καλὴ διαγωγή, - ἂν εἶναι δυνατόν!!! – καὶ δὲν ἀπαιτεῖται καμμία ἄλλη ἐπαφὴ μετὰ τῆς Ἐκκλησίας! Ἔχει δε, δυστυχῶς, συνδυασθεῖ εἰς τὴν κοινὴν ἀντίληψιν καὶ εἰς τοὺς … κακῶς πληροφορημένους, ὅτι Ἐκκλησία εἶναι … οἱ λειτουργοί της! Λάθος! Καὶ ὁ «πανδοχεύς», εἶναι καὶ αὐτός, μέλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχει καὶ αὐτός, τὴν ἰδίαν ἀνάγκην … Αὐτῆς, ὡς καὶ κάθε ἄλλος! Οὗτος - ἁπλῶς, εἶναι ὁ … ὑπεύθυνος, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ … λογοδοτήσῃ δι’ ὅλους τοὺς καταφεύγοντας εἰς τὸ «πανδοχεῖον»! 

Ἂς μένωμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν! 

Πολλάκις, θέλοντες νὰ δικαιολογήσωμεν τὴν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, «καταφεύγωμεν» εἰς ἀληθεῖς ἢ καὶ ψευδεῖς … κατηγορίας κατὰ τῶν κληρικῶν! Δῆθεν ὅτι ἐκεῖνοι πταίουν διὰ τὴν ἰδικήν μας ἀποστασίαν …! Ὅταν ἔρχεται ὁ διανομεὺς τῆς ἀλληλογραφίας, δὲν μᾶς ἀπασχολεῖ διόλου – καὶ πολὺ σωστά! - ἡ προσωπική του ζωή! Μᾶς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐπιστολὴ ποὺ μᾶς ἀφορᾷ! Ἂς σκεφθῶμεν τοιουτοτρόπως, ἐν προκειμένῳ, καὶ ἂς παραβλέψωμεν τὰ ἐνδεχόμενα λάθη καὶ … πάθη τοῦ ἑκάστου κληρικοῦ, καὶ ἂς ἀναζητήσωμεν τὴν «ἐπιστολὴν» τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπευθύνεται εἰς ἡμᾶς  καὶ μᾶς ἀφορᾷ! Ἡ εὐθύνη εἶναι ἀποκλειστικῶς … προσωπική μας ὑπόθεσις! 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

     Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε που γεννήθηκε ο πολιτισμός; (ανέκδοτο)

 

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ένας απλός.. ύπνος! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ   ΕΒΔΟΜΗ   ΛΟΥΚΑ  (8  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2020)

«μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. Η΄ 52) 

Ἕνας ἁπλοῦς … ὕπνος! 

Εἰς μίαν κηδείαν εὑρίσκεται ὁ Κύριος! Εἶχεν προσκληθεῖ ἐν πρώτοις, διὰ νὰ θεραπεύσῃ τήν, ἐν τέλει κοιμηθεῖσαν θυγατέρα τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, ἀλλ’ ὅμως … δὲν πρόλαβε! Ἔφθασεν ὁ … θάνατος πρὶν ἀπὸ τὸν Χριστόν, - θὰ ἐλέγωμεν – καὶ ὅσοι εἶναι παρόντες στὴν δύσκολον ἐκείνην ὥραν, κλαίουν καὶ ὀδύρονται διὰ τὴν δωδεκάχρονον ἐκείνην κοπέλλαν, τὴν ὁποίαν, ἐνίκησε τελικῶς, ἡ σοβαρὰ ἀσθένειά της. Ὅταν πληροφοροῦν τὸν Ἰάειρον - ἐνῶ οὗτος ἤρχετο μετὰ τοῦ Κυρίου καὶ τῶν μαθητῶν πρὸς τὴν οἰκίαν, ἐκεῖνος συνεκλονίσθη - ὡς ἦτο φυσικόν, - ἀλλ’ ὁ Διδάσκαλος, τὸν ἐνισχύει … «μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται»! Ὁ πατὴρ τῆς θανούσης ἐμπιστεύεται τὸν Θεῖον Λόγον καὶ … ἡρεμεῖ! Ὅμως, ὅταν ὁ Κύριος φθάνει εἰς τὴν οἰκίαν καὶ ὅταν βλέπῃ τοὺς θρήνους καὶ τοὺς κοπετοὺς ἀπὸ τοὺς παρισταμένους, τοὺς καθησυχάζει λέγων, «μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει» (Λουκ. Η΄ 52)! Οὐδείς, βεβαίως, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Θεῖον τοῦτον Λόγον, ἀλλ’ ἀντιθέτως, εἰρωνεύθησαν τὸν Χριστὸν ἐφ’ ὅσον ὁ θάνατος εἶχεν διαπιστωθεῖ! Εἰς τὴν συνέχειαν, ὡς πληροφορούμεθα ἐκ τοῦ Ἁγιογραφικοῦ κειμένου, ὁ Παντοδύναμος Κύριος, ἀνέστησεν τὴν δωδεκάχρονον κόρην, παρόντων τῶν τριῶν μαθητῶν (Πέτρου, Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου) ἀλλὰ καὶ τῶν γονέων τῆς ἀναστηθείσης, καὶ … ἡ θλῖψις μετετράπη εἰς χαρὰν καὶ ἔκστασιν καὶ ἐνθουσιασμόν!  

Διὰ τούτου τοῦ φοβεροῦ καὶ ἐκπληκτικοῦ θαύματος, ὁ Κύριος ἐπιβεβαιώνει τὸν καθησυχαστικὸν λόγον τὸν ὁποῖον καὶ ἔχομεν ὡς θέμα τοῦ παρόντος˙ «οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει»! Οἱ περιεστῶτες, ὡς καὶ πάντες οἱ ἄνθρωποι, πρὸ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ μετὰ Χριστόν, θεωροῦσιν ὅτι ὁ ἄνθρωπος πρὸ τοῦ φυσικοῦ τούτου γεγονότος ποὺ καλεῖται «θάνατος», εἶναι … ἀδύναμος καὶ ἀνίσχυρος! Βεβαίως, ὑπῆρξαν ἀλλὰ καὶ ὑπάρχουσιν αἱ … ἐξαιρέσεις ἐκεῖναι, κατὰ τὰς ὁποίας, ἀφ’ ἑνός, ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου, Ἅγιοι Τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης οἱ ὁποῖοι ἐνήργουν ἐν τῷ Παναγίῳ Αὐτοῦ Ὀνόματι, ἐπανέφερον εἰς τὴν ζωήν ἤδη κοιμηθέντας …! Αἱ περιπτώσεις, ὅμως, αὗται δὲν καταργοῦσι τὸν κανόνα τὸν ὁποῖον προανεφέραμεν! 

Ἐπιβεβαιώνουσιν, ὅμως, μίαν ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικὴν πραγματικότητα˙ εἶναι δε αὕτη, ὅτι ὁ φαινόμενος θάνατος, δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς αἰωνίου τοιαύτης! Ὥς δε ἔχομεν εἴπει κατ’ ἐπανάληψιν εἰς προηγούμενα ἆρθρα ἡμῶν, ὁ σκοπὸς τῶν ἀφηγουμένων θαυμάτων ἐν τῇ Ἁγία Γραφῇ, δὲν εἶναι ἡ συναισθηματικὴ φόρτισις οὔτε κἂν ὁ ἐντυπωσιασμός, ἀλλὰ ἡ, διὰ τῆς ἀφηγήσεως τούτων, διδαχὴ ἡμῶν καὶ σωτηρία! 

Ὁ ὕπνος τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀναμενομένη ἀνάστασις! 

Καὶ εἰς ἄλλας τέσσαρας περιπτώσεις, ὁ Κύριος ἀνέστησε νεκρούς, συμφώνως πρὸς τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν. Συγκεκριμμένως, ἀνέστησεν τὸν υἱὸν τῆς χήρας εἰς τὴν πόλιν Ναΐν (Λουκ. Ζ΄ 11-16), τὸν φίλον του Λάζαρον εἰς τὴν Βηθανίαν μετὰ τέσσαρας ἡμέρας ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς του (Ἰωάν. ΙΑ΄ 1-46), τὸν σεληνιαζόμενον νέον εὐθὺς μετὰ τὴν Μεταμόρφωσίν Του (Μάρκ. Θ΄ 17-29), καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς κεκοιμημένους οἱ ὁποῖοι ἀνεστήθησαν κατὰ τὰ φοβερὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα συνέβησαν εἰς τὴν Σταύρωσιν Αὐτοῦ ὅτε, … «πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη» (Ματθ. ΚΖ΄ 52)! Τέλος δε, ἀνέστη καὶ ὁ Ἴδιος ἐκ τῶν νεκρῶν διὰ νὰ μᾶς διδάξῃ ὅτι, ὄντως, ὁ θάνατος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ εἷς … ὕπνος ἀναμονῆς τῆς Ἀναστάσεως ὅλων τῶν κεκοιμημένων, οἵτινες ἀναμένουσι τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, καθ’ ἥν θὰ ἀναστηθῶμεν ἅπαντες καὶ θὰ παρουσιασθῶμεν πρὸ τοῦ φρικτοῦ βήματος τοῦ Κριτοῦ! 

Ὅσον καὶ ἂν θεωρῶμεν ὅτι ἡ ἐπίγειος αὕτη ζωὴ μᾶς … περιμένει καὶ μᾶς ἐπιφυλάσσει χαρὲς καὶ κέρδη ὑλικά, θὰ πρέπῃ νὰ ἐννοήσωμεν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ὁ … ἀνεπιθύμητος - ἀσφαλῶς! - ἀλλὰ καὶ βέβαιος «ἐπισκέπτης», ὅστις ἔρχεται κατ’ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν διακρίνει μεταξὺ νέου καὶ ἡλικιώτου καὶ γέροντος! Πολλοὶ ἠπατήθησαν ὅτι ἴσως θὰ ἦσαν αἱ … ἐξαιρέσεις, ἀλλὰ διεψεύσθησαν, … «καθ' ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. Θ΄ 27)! Ὁ θάνατος εἶναι τὸ φυσιολογικὸ … τέρμα τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου ἐφ’ ὅσον, κάθε τι γήϊνον καὶ ὑλικόν, μέλει νὰ φθαρῇ καὶ νὰ ἐξαφανισθῇ! Κάθε τι ὑλικόν, ἀναμένει τὸ τέλος του μηδὲ ἐξαιρουμένων καὶ αὐτῆς τῆς γῆς καὶ αὐτοῦ τοῦ οὐρανοῦ, κατὰ τὴν Θείαν διαβεβαίωσιν, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. ΚΔ΄ 35, Λουκ. ΚΑ΄ 33, Μάρκ. ΙΓ΄ 31). Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα παραμένουσιν ἄφθαρτα καὶ αἰώνια, εἶναι τὰ πνευματικά˙ Ὁ Θεός, αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων, τὰ νοερὰ πνεύματα (ἄγγελοι καὶ δαίμονες), ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ταύτην τὴν ἀθάνατον ψυχὴν τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου, ἐκάλεσε σήμερον ὁ Κύριος νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸ σῶμα της καὶ οὕτω ἀνεστήθη εἰς τὴν ἐπίγειον ζωήν! 

Αἱ μέριμναι, ὁ πλοῦτος, καὶ αἱ ἡδοναὶ τοῦ βίου. 

Αἱ τρεῖς αὗται … ἀπάται τῆς ζωῆς ταύτης, εἶναι ἐκεῖναι διὰ τὰς ὁποίας, ὁ Κύριος, μᾶς ἐπέστησε τὴν προσοχήν, ἐκεῖ εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ Σπορέως. Συγκεκριμμένως, εἰς τὴν περίπτωσιν ποὺ ὁ σπόρος πέσει εἰς τὰς ἀκάνθας, οἱ τρεῖς οὗτοι κίνδυνοι, ἀχρηστεύουσι τὸ Θεῖον Λόγον˙ «Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι» (Λουκ. Η΄ 14). Ἀναφέρομεν δε τοῦτο, διότι τὰ τρία ταῦτα, … εἶναι συνήθως ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μᾶς κάνουν νὰ ξεχνοῦμε τὴν πραγματικότητα καὶ μᾶς … ἀποδιοργανώνουν πνευματικά. 

Ταῦτα τὰ … τρία, μεθοῦν καὶ ναρκώνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν πείθουν νὰ … βλέπῃ ἀλλοιθώρως πρὸς τὴν ζωὴν ταύτην καὶ ὡς ὁ ἄφρων ἐκεῖνος πλούσιος τῆς γνωστῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου νὰ αἰσθάνεται ἐξηρτημμένος ἐκ τῶν ἀγαθῶν τοῦ κόσμου τούτου (Λουκ. ΙΒ΄ 16-21)!  Ἀπὸ ταῦτα τὰ τρία ἀνασταλτικὰ στοιχεῖα, καλούμεθα, φίλοι μου ἀναγνῶσται, νὰ φυλάσσωμεν τὴν ψυχήν μας καί, … - δὲν εἶναι τοῦτο κακόν˙ μᾶλλόν δε εἶναι καλὸν καὶ ἅγιον! – νὰ σκεπτώμεθα καὶ νὰ ἔχωμεν τὴν «ἔγνοιαν» τοῦ θανάτου, διὰ νὰ εἴμεθα πάντοτε ἕτοιμοι δι’ αὐτήν. Τοιουτοτρόπως θὰ κερδίσωμεν τὴν ἀθάνατον καὶ αἰώνιον ζωήν, ὅταν θὰ κληθῶμεν νὰ ἀναστῶμεν καὶ νὰ σταθῶμεν πρὸ τοῦ βήματος τοῦ Κυρίου. 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2020 ο Σεβ. Μητροπολίτης Λαγκαδά κυρός Ιωάννης.

Τα αίτια του θανάτου σύμφωνα με τους ιατρούς είναι καρδιοαναπνευστική ανακοπή, ενώ ήταν θετικός και στον Covid-19.

Οι πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν, ότι ο Σεβασμιώτατος την Παρασκευή είχε κάνει εισαγωγή στο Νοσοκομείο "Παπαγεωργίου".

Επίσης ο Σεβασμιώτατος είχε υποκείμενα νοσήματα, όπως σακχαρώδη διαβήτη και καρδιά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το στενό του περιβάλλον μας ενημέρωσε ότι σήμερα ο Σεβασμιώτατος είχε δώσει ευλογία να τελεστεί ειδική δέηση κατά του κορωνοϊού.

Η Ανακοίνωση του Νοσοκομείου:

«Εκοιμήθη σήμερα το πρωί, σε ηλικία 62 ετών, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, μετά από μάχη που έδωσε με τον νέο κορονοϊό.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, κατά κόσμον Ιωάννης Τασσιάς, είχε εμφανιστεί θετικός στον ιό SARS-CoV-2 και νοσηλευόταν από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020, σε Κλινική Covid-19, στο Γενικό Νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης.

Από την πρώτη στιγμή, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια και στάθηκε στο πλευρό του Μητροπολίτη, κάνοντας ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για τη βελτίωση της υγείας του.

Η κατάστασή του επιδεινώθηκε, εμφάνισε λοίμωξη του αναπνευστικού Covid-19 και σήμερα το πρωί (06:36) κατέληξε από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης έπασχε από υποκείμενα νοσήματα».

Ποιος ήταν ο Σεβασμιώτατος

Ἐγεννήθη εἰς τήν Θεσσαλονίκην τὸ ἔτος 1958. Ἀπεφοίτησε τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης τὸ ἔτος 1979 καὶ τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τὸ 1982.

Τὸ ἔτος 1982, χειροτονεῖται Διάκονος εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης καὶ ἀναλαμβάνει τὴν διεύθυνσιν τοῦ Γραφείου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, λαβὼν μέρος καὶ εἰς τὰς ἐργασίας τοῦ Συνεδρίου Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Τὸ ἔτος 1983 χειροτονεῖται Πρεσβύτερος, λαβὼν τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καὶ τοποθετεῖται ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπηρετεῖ μέχρι τὸ ἔτος 1994. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς προϊσταμενίας του λαμβάνουν χώρα, μὲ κάθε λαμπρότητα, τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, στὰ ὁποῖα, ἐκτὸς ἀπὸ πλειάδα Ἀρχιερέων, παρέστη ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο, ἐκπρόσωποι τῆς Ἀντιπολιτεύσεως καὶ πλῆθος λαοῦ.

Ἀπὸ τὸ ἔτος 1983 ὑπηρετεῖ ὡς Ἡγουμενοσύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας, ἀπὸ τὸ ἔτος δὲ 1994 ὑπηρετεῖ ὡς καθηγούμενος αὐτῆς ἕως καὶ σήμερον. Εἰς τὴν ἐν λόγῳ Ἱερὰν Μονὴν, πέραν τῶν μοναχῶν αὐτῆς, φιλοξενεῖ κληρικοὺς προερχομένους ἀπὸ ξένες χῶρες καὶ οἱ ὁποῖοι ἐκμανθάνουν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ σπουδάζουν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν μεταπτυχιακὰς καὶ διδακτορικὰς σπουδάς.

Τὸ 1994 τοποθετεῖται εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου ὡς Προϊστάμενος καὶ ἐκ παραλλήλου ἀναλαμβάνει τὰ καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Ὁ χειροτονήσας αὐτὸν Ἀρχιερεὺς Μακαριστὸς Παντελεήμων ὁ Β΄ καὶ τοποθετήσας αὐτὸν εἰς τὴν ὑπεύθυνον θέσιν τοῦ Πρωτοσυγκέλλου, τοῦ ἀναθέτει ἐπίσης καθήκοντα Προεδρεύοντος εὐαγῶν Ἱδρυμάτων τῆς πόλεως. Συγκεκριμένα, ἀπὸ τοῦ ἔτους 1992 μέχρι τοῦ ἔτους 2004 εἰς τὸ Παπάφειον Ὀρφανοτροφεῖον καὶ ἀπὸ τοῦ ἔτους 1994 μέχρι τοῦ ἔτους 2004 εἰς τὸ Χαρίσειον Γηροκομεῖον, εἰς τὸ πνευματικοφιλανθρωπικὸν Ἵδρυμα Πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ, εἰς τὴν Σχολικὴν Ἐφορείαν τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καθὼς καὶ εἰς τὸ Κοινωφελὲς Ἵδρυμα Παπαδημοπούλου.

Συνέγραψε ἄρθρα καὶ μελέτες θεολογικοῦ περιεχομένου. Ἔλαβε μέρος διὰ εἰσηγήσεων εἰς Θεολογικὰ Συνέδρια. Ἐδίδαξεν εἰς Κατηχητικὰ Φροντιστήρια ὡς καὶ εἰς τὴν Σχολὴν Μετεκπαιδεύσεως Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐπὶ εἰκοσαετίαν παρουσίασε ραδιοφωνικὰς καὶ τηλεοπτικὰς ἐκπομπὰς ἐποικοδομητικοῦ καὶ ὁμολογιακοῦ περιεχομένου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Ἐδίδαξεν ὡς καθηγητὴς εἰς τὴν Ἀνωτέραν Ἐκκλησιαστικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης καὶ ἐπραγματοποίησεν σειρὰ διαλέξεων ἁγιολογικοῦ περιεχομένου καὶ ἐνδιαφέροντος πέραν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ εἰς ἄλλας Ἱερὰς Μητροπόλεις. Ἐπὶ 18 ἔτη διηύθυνεν τὴν σειρὰν διαλέξεων «Ἀκαδημαϊκοὶ Διάλογοι» εἰς τὴν αἴθουσαν τελετῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

Τὸ 1994 ἱδρύει Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου. Ὑπηρετεῖ μέχρι καὶ σήμερον ὡς Διευθυντὴς τοῦ Κέντρου Ὀρθοδόξου Ἁγιολογίας ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου.

Ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ θεολογίας εἰς τὴν Θεολογικὴν Ἀκαδημίαν τῆς ἱστορικῆς πόλεως Οὔζγκοροντ τῆς Οὐκρανίας, εἰς τὴν ὁποίαν διδάσκει ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς θέματα βιβλικῆς θεολογίας καὶ ἁγιολογίας. Ἐπιμελεῖται τῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας τμήματος διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς τὴν ἐν λόγῳ Θεολογικὴν Σχολήν, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Καρπαθίων. Εἰς τὴν προσπάθειαν αὐτὴν οὐσιαστικὸν ρόλον διαδραματίζει ὁ καθηγητὴς Ἰωάννης Καζάζης τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., μέσω τοῦ προγράμματος «Ἰάσων».

Παράλληλα πρὸς τὸ ἐπιστημονικὸν ἔργον ἀνέπτυξεν πρότυπον ἔργον εἰς τὸν τομέα τῆς φιλανθρωπίας μὲ τὴν λειτουργίαν συσσιτίου διὰ τοὺς ἀστέγους καὶ ἐμπεριστάτους μετανάστας τῆς πόλεως, μὲ τὸ σύνθημα «κανεὶς νηστικὸς τὴ νύχτα στὴν πόλη τῆς Θεσσαλονίκης», ὡς ἐπίσης μὲ τὴν λειτουργίαν πρατηρίου ἐνδυμάτων ποὺ προσφέρονται δωρεὰν στοὺς ἐμπεριστάτους ἀδελφοὺς μας.

Ἐξελέγη τήν 10η Μαίου τοῦ 2010 ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἓλλάδος ὡς Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ. Ἡ χειροτονία εἰς Ἐπίσκοπον ἔγινε τῃ 16ῃ Μαίου τοῦ 2010 ἀπό τόν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιερώνυμο είς τόν Πάνσεπτο Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης.

Ἔργα του: «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος», «Ἡ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου», «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος», «Ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου-Ροτόντα», «Ἡ Μονὴ Λατόμου», «Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Θεοδώρας», «Ἡ Ἐκκλησία ὡς Κοινωνία τῶν Ἁγίων», «Τὸ νόημα καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν ἑορτῶν εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην», «Αἱ ἐξορίαι τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου», «Ὁ 59ος ψαλμὸς κατὰ τὸν Ἅγιον Μάξιμον τὸν Ὁμολογητήν», «Τὰ Ἁγιάσματα τῆς Θεσσαλονίκης» κ.ἄ.

Ἐπεμελήθη τῶν ἐκδόσεων:

Διτόμου Ἁγιολογίου Θεσσαλονίκης.

Ἱερὰ Ἀκολουθία Ἀγίων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου.

Βίος καὶ Ἱερὰ Ἀκολουθία τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Θεοδώρας τῆς Μυροβλύτιδος.

Βίος καὶ Ἱερὰ Ἀκολουθία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Δαυΐδ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Ὑμνολογικὸν Λειμωνάριον Ἁγίου Δημητρίου.

Ἅπαντα εἰς τὸν Ἅγιον Δημήτριον κατὰ τὴν μεσοβυζαντινὴν περίοδον «Συμεὼν Πασχαλίδη».

Σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη (Ἐπετειακὴ ἔκδοσις Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου).

Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ( Ἐπετειακὴ ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ἀναφερομένη εἰς τὰς Πατριαρχικὰς ἐπισκέψεις