Ἡ … ἐπιμονή! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΛΟΥΚΑ (1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024)

«οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ·

αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με» (Λουκ. ΙΗ΄ 39).

 

Ἡ … ἐπιμονή!

 

Ἕνας τυφλὸς ἄνθρωπος, εὑρίσκεται εἰς τὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, ὅστις (δρόμος), ὁδηγεῖ εἰς τὴν Ἱεριχώ! Ἡ στᾶσίς του καὶ αἱ κινήσεις του, μαρτυροῦσιν ὅτι, … αἰτεῖται τὴν βοήθειαν καὶ τὴν συνδρομὴν καὶ τὸ ἔλεος, τῶν διερχομένων κατὰ τὴν ὁδόν. Ὁ ἴδιος, λόγῳ τῆς ἀορασίας του, δὲν εἶναι δυνατὸν ἵνα ἐργάζεται καὶ ἐξοικονομεῖ τὰ πρὸς τὸ ζῆν! Συνεπῶς, ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, ζεῖ καὶ κινεῖται μὲ τὸν συγκεκριμμένον τοῦτον τρόπον ζωῆς! Συντηρεῖται, «ἔστω καὶ δύσκολα», μὲ τὴν φιλάνθρωπον συνδρομὴν τῶν πατριωτῶν του καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα … «γιὰ κάτι καλύτερο»!

Κάποιαν ἡμέραν, εὑρισκόμενος ἐκεῖ εἰς τὴν συνήθη θέσιν του καὶ ἐπαιτῶν τὴν … ἀγάπην καὶ κατανόησιν τῶν διερχομένων, ἀκούει βοὴν ὄχλου, ὅστις ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, ἐγγίζει πρὸς τὸ … μέρος του! Ζητεῖ παρά τινων ἵνα πληροφορηθῇ περὶ «τίνος πρόκειται», καὶ τὸν ἐνημερώνουσιν «ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται»! Ἀμέσως, εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤρχισεν οὗτος, νὰ καλῇ εἰς … βοήθειαν τὸν περιάκουστον Ναζωραῖον! Αἱ φωναὶ καὶ κραυγαί του εἶναι τόσον ἔντονοι ὥστε, οἱ ἄνθρωποι οἵτινες συνώδευον τὸν Ραββί, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες ἐστέκοντο ἵνα τὸν ἴδωσιν, ἐδυσφόρουν διὰ τὸν «φωνασκοῦντα» τυφλόν! Δὲν δύνανται ἵνα ἀντιληφθῶσι τὴν ἀδυναμίαν του καὶ τὴν «μοναξιάν» του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνάγκην ποὺ ἠσθάνετο, ἵνα ἔλθῃ καὶ αὐτός, ἐκεῖ πλησίον τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου, καί, - ποιὸς ξέρει; - ἴσως λάβει καὶ οὗτος τὴν θεραπείαν του! Αὗται αἱ σκέψεις κυριαρχοῦσιν εἰς τὸν λογισμὸν καὶ τὴν καρδίαν του, καὶ διὰ τοῦτο, … οὐχὶ μόνον δὲν ἐσιώπησεν ἢ συνέστειλεν τὰς κραυγάς του, ἀλλά, «πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με»! Ἐπιμένει ἵνα ὑπερκαλύψῃ τὴν ἀδυναμίαν τῆς τυφλότητός του, καὶ διὰ τῆς ἐντόνου φωνῆς του γίνει ἀκουστός, εἰς Ἐκεῖνον ὅστις, οὐσιαστικῶς ἔρχεται ἵνα … τὸν συναντήσῃ!

 

Πιστεύει …!

 

Αἱ κραυγαὶ καὶ ἡ ἀγωνία του, ἕως ὅτου πλησιάσει ὁ Διδάσκαλος εἰς αὐτόν, μαρτυροῦσι τὴν πίστιν του καὶ βεβαιότητά του εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ! Τώρα πλέον, δὲν ζητεῖ τὴν οἰκονομικὴν ἐνίσχυσιν καὶ συνδρομήν, ὣς ἔκανεν ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἀλλὰ ζητεῖ ἵνα … ἀκουσθῇ ἀπὸ τὸν διερχόμενον Χριστόν! Ὄντως˙ ὁ Κύριος ἐστάθη καὶ διέταξεν ἵνα τὸν βοηθήσωσι καὶ τὸν φέρωσι πρὸς Αὐτόν! Καὶ ὅταν ἔφθασε πλησίον τοῦ Διδασκάλου, καὶ ὁ Κύριος τὸν ἠρώτησε: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;», ἐκεῖνος μὲ πολλὴν ἁπλότητα, ἀλλὰ καὶ βεβαιότητα καὶ πίστιν, ἀπήντησεν: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω»!

Δὲν ζητεῖ ἀπὸ τὸν Κύριον, οὐδεμίαν ἄλλην βοήθειαν! Δὲν ζητεῖ πλέον, οὔτε χρήματα οὔτε καὶ φαγητό! Δὲν θέλει τίποτε ὀλιγώτερον, ἀλλὰ καὶ τίποτε περισσότερον, παρὰ τὴν θεραπείαν καὶ ὅρασίν του! Πιστεύει ἀκραδάντως, ὅτι Οὗτος ὁ Χριστός, εἶναι ὁ … Ἀληθινὸς Θεός! Πιστεύει εἰς ὅλα τὰ θαύματά Του τὰ ὁποῖα ἔχει ἀκούσει ἕως τὴν στιγμὴν ἐκείνην, καὶ … πιστεύει ἀκόμη, ὅτι ἡ Θεία Δύναμις δὲν πρόκειται νὰ «σκοντάψῃ» εἰς τὴν τυφλότητά του! Βεβαίως, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ζητεῖ, … γνωρίζει ὅτι δὲν «στέκει στὴ λογική»! Κανεὶς καὶ ποτὲ - παρὰ μόνον Οὗτος ὁ Χριστός, - δὲν ἠδυνήθη ἵνα ἐπιτύχῃ τὰ τοιαῦτα … «θαυμαστά, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια», ἀλλὰ οὗτος ὁ Κύριος, εἶναι ἐκεῖνος ὅστις διέψευσε κατ’ ἐπανάληψιν τὴν λογικὴν καὶ τὴν ἰατρικὴν! Διὰ τὸν Θεόν, τὰ πάντα εἶναι δυνατά, καὶ ἀσφαλῶς, … τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ καὶ … «τῷ πιστεύοντι»!

 

Πίστις - ἡ θύρα τῆς σωτηρίας!

 

Πολλάκις, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, πολλάκις λέγω, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν ὡμίλησε καὶ ἐπαρουσίασεν τὴν πίστιν, τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν ἵνα διαθέτομεν, προκειμένου νὰ ἐπιτύχωμεν τοῦ ἀπωτάτου στόχου τῆς σωτηρίας μας! Ταύτην τὴν θαυματουργὸν καὶ σωτήριον πίστιν, ἐζήτησεν παρ’ ἐκείνων οἵτινες ἠτοῦντο τὴν θαυματουργὸν παρέμβασίν Του, ὅταν τοὺς ἔφερον ἐνώπιόν Του, … ἀσθενεῖς καὶ ἀναπήρους, προκειμένου ἵνα λάβωσι τὴν ποθουμένην ὑγείαν! «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» (Ματθ. Θ΄ 28), ἠρώτησε τοὺς δύο τυφλούς! Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἐβεβαίωσαν τὴν πίστιν των τοὺς ἀπήντησεν, «κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»! «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ἔλεγε κατ’ ἐπανάληψιν εἰς πολλοὺς ποὺ ὄντως διέθετον τὴν σώζουσαν ταύτην πίστιν!

Ἐπίσης, πολλάκις ἐξεθείασεν τὴν ὑπέροχον πίστιν, καὶ τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ καὶ τῆς Χαναναίας, καὶ τῆς αἱμορροούσης καὶ πολλῶν ἀκόμη οἵτινες διὰ τῆς τοιαύτης πίστεως, ἐπέτυχον τὴν θεραπείαν καὶ τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ τῶν οἰκείων καὶ φίλων των! «Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν» (Ματθ. Θ΄ 2), λέγει τὸ ἱερὸν κείμενον, ἐκεῖ εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ καὶ διὰ τῆς τοιαύτης θεραπείας, ἐπιβραβεύει πρωτίστως τὴν πίστιν τῶν φορέων καὶ φίλων τοῦ παραλυτικοῦ, καὶ δευτερευόντως τὴν ἀνάγκην καὶ τὸν πόθον τούτου διὰ τὴν θεραπείαν του! Ἐν προκειμένῳ, μάλιστα, … ἡ πίστις τῶν φίλων τοῦ παραλυτικοῦ, ἐπιφέρει μετὰ τῆς θεραπείας καὶ πρὸ αὐτῆς καὶ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν τούτου! Καὶ εἰς τὴν σημερινὴν, ὅμως, περικοπήν, ἡ πίστις τοῦ τυφλοῦ, μαζὶ μὲ τὴν θεραπείαν του, «ὑποχρεώνει» τοῦτον, … οὐχὶ ἵνα ἐπιστρέψῃ χαίρων καὶ ἀγαλλόμενος εἰς τὸν οἶκον του, ἀλλὰ «ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν»!

 

Πιστεύομεν;

 

Ἓν ἐρώτημα … ρητορικὸν καὶ εὔκολον εἰς τὸ νὰ ἀπαντηθῇ! Ἅπαντες - ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, εἰδικῶς ἐδῶ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον χώραν μας – βεβαιώνουσι τὴν πίστιν τους εἰς τὸν Κύριον! Ἐπιφυλλάττομαι, ὅμως, εἰς τὸ νὰ συμφωνήσω μὲ τὴν προηγηθεῖσαν κοινὴν ἄποψιν καὶ γνώμην! Πίστιν … λέγομεν καὶ πίστις οὐσιαστική, … δὲν ὑπάρχει, παρὰ μόνον εἰς ἐλαχίστους! Οἱ περισσότεροι, ἔστω καὶ ἐὰν ἔχουσιν ἀποστασιοποιηθῇ ἀπὸ τὴν ἐν γένει «κατὰ Χριστόν, ζωήν», θεωροῦσιν αὐτονόητον τὴν πίστιν εἰς τὸν Κύριον, θεωροῦντες πίστιν κάποια στοιχεῖα τυπικῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ζωήν!

Βεβαίως, οὐδόλως θὰ ἤθελον οἱ τοιοῦτοι – μεταξὺ δὲ τούτων καὶ ἡμεῖς, δυστυχῶς, - ἵνα ἐλέγξωσιν τὴν πίστιν των μὲ βάσιν τὰ δεδιδαγμένα ὑπὸ τοῦ Κυρίου! Ἀρκοῦνται καὶ περιορίζονται εἰς τὴν γνώμην των ἢ ἔστω καὶ εἰς τὴν ἐπὶ τούτου, σαθρὰν καὶ ἐντελῶς λανθασμένην, κοινὴν γνώμην! Ὅμως, ὁ Κύριος, καὶ ἐν προκειμένῳ, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε παρέμβασίν Του ἐπὶ τοῦ τοιούτου θέματος, … ἐννοεῖ, τὴν ὁλοκληρωτικὴν καὶ ὁλόθυμον ἀφοσίωσίν μας εἰς Τοῦτον! Ταύτην τὴν πίστιν εἶχον ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, … καί τινες ἐξ αὐτῶν ἐθυσιάσθησαν, προσφέροντες εἰς Τοῦτον ἕως καὶ τῆς τελευταίας ρανίδος τοῦ αἵματός των, ἕτεροι δὲ ἔζησαν «ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι …», προκειμένου ἵνα ζῶσιν αἰωνίως μετ’ Αὐτοῦ!

Ταύτην τὴν πίστιν, ἂς ἐπιποθήσωμεν καὶ ἄς ἐπιδιώκωμεν, ἐὰν ὄντως, ποθοῦμεν … «εἶναι μετ’ Αὐτοῦ»!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν   

 

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ» - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΛΟΥΚΑ (24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024)

«Τὰς ἐντολὰς οἶδας» (Λουκ. ΙΗ΄ 20)

 

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ» (Α΄ Κορ. Η΄ 2)!

 

Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Κορινθίους, μεταξὺ ἄλλων, λέγει καὶ τὰς τοιαύτας τρεῖς λέξεις! Πολλοὶ ἐκ τούτων τῶν Κορινθίων, ἐκαυχῶντο διὰ τὰς γνώσεις των «ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ», καὶ ἐθεώρουν ἑαυτούς, ἀνωτέρους τῶν λοιπῶν, ἐκτιμῶντες, ὅτι τὸ νὰ γνωρίζῃ κάποιος καὶ νὰ δύναται νὰ συμμετέχῃ εἰς διαφόρους κοσμικὰς συζητήσεις, ἔδιδεν εἰς τούτους μίαν ἀνάλογον κοινωνικὴν προτεραιότητα καὶ προβολήν! Τοῦτο, ἄλλωστε, ἀκριβῶς, τὸ διαπιστώνομεν πολλάκις εἰς τὴν καθημερινότητά μας, ἐφ’ ὅσον ἡ γνῶσις καὶ ἡ … γνώμη τῶν πλείστων, ἐπὶ ποικίλων καθημερινῶν θεμάτων, δίδει εἰς τούτους, - ὣς θεωροῦσιν οὗτοι, - μίαν ἀναμφισβήτητον προτεραιότητα, ἔναντι τῶν «ὀλιγωρούντων» εἰς τὸν τοιοῦτον τομέα τῆς γνώσεως! Μὲ τὸ τοιοῦτον δὲ κριτήριον, προάγονται, ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων,  καὶ ὑψοῦνται οἱ ἔχοντες τὴν τοιαύτην γνῶσιν, οἱ δὲ ἀγνοοῦντες εὑρίσκονται εἰς «δευτέραν καὶ κατωτέραν», ἀσφαλῶς, θέσιν!

Τὴν τοιαύτην κοσμικὴν ἐκτίμησιν, ἀλλὰ καὶ ἀξιολόγησιν, δὲν φαίνεται νὰ ἐκτιμᾷ ἀντιστοίχως καὶ ὁ Κύριος! Οὗτος ὁ πάνσοφος Θεός, ὁ ἔχων «πᾶσαν τὴν γνῶσιν καὶ τὴν σοφίαν», φέρεται εἰς πλείστας ὅσας περιπτώσεις, νὰ καταρρίπτῃ καὶ νὰ κρημνίζῃ τὸν … μῦθον τῆς ἀνθρωπίνης γνώσεως! Καὶ εἰς τὴν ἐν λόγῳ σημερινὴν περικοπήν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς περιπτώσεις κατὰ τὰς ὁποίας, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ἐπεχείρησαν ἵνα ἀποστομώσωσι τὸν Διδάσκαλον, εἴτε δι’ «ἐγκαθέτων» (Λουκ. Κ΄ 20), εἴτε αὐτοπροσώπως, καὶ ταπεινώσωσι Τοῦτον, εἰς τὴν δεινότητα τῆς σοφίας καὶ τοῦ Θείου Λόγου Του! Ὅμως, ὁ Διδάσκαλος, προκρίνει καὶ προτιμᾷ τὴν πρᾶξιν καὶ τὴν ἐφαρμογήν, παρὰ τὴν γνῶσιν καὶ τὴν ἀνθρωπίνην σοφίαν!

 

Ὁ κοσμικὸς καὶ «μορφωμένος» ἄρχων!

 

Ἕνας ἄρχων, - ὡς τὸν ἀποκαλεῖ τὸ ἱερὸν κείμενον, - ἔχων καλὴν διάθεσιν καὶ ἀναζητῶν τὴν αἰώνιον ζωὴν  καὶ Βασιλείαν, ὑποβάλλει εἰς τὸν Κύριον τὸ ἐρώτημα, «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» Ὁ Κύριος, πρὶν δώσει τὴν ἀπάντησιν, καὶ ἐπειδὴ γνωρίζει, ὅτι ἐκ τοῦ ἀξιώματός του, ὀφείλει οὗτος ἵνα γνωρίζῃ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον, τοῦ προβάλλει μερικὰς ἐκ τῶν ἐντολῶν τοῦ «Δεκαλόγου»! Ἐκεῖνος, εὐλαβής, ὡς προείπωμεν, καὶ εἰλικρινὴς τηρητὴς τῶν ἐντολῶν, διαβεβαιώνει τὸν Χριστόν, ὅτι, «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου»! Φυλάττει τὰς Θείας ἐντολάς, μὲ τὴν … «κατὰ γράμμα» ἐφαρμογήν! Φυλάττει τὸν νόμον, ἐπειδὴ γνωρίζει τὸν νόμον καὶ τὸν μελετᾷ καὶ τὸν πράττει μὲ τὰς πράξεις ἐκείνας τὰς … ἐπιδερμικάς!

Ὁ Κύριος διακρίνει, ἀφ’ ἑνὸς μὲν μίαν, ἀναμφιβόλως, εἰλικρινῆ πρόθεσιν, ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου μίαν τυπικὴν καὶ ἀνούσιον καὶ «ξηρὰν ἐφαρμογήν», χωρὶς τὴν οὐσίαν καὶ καρδιακὴν συμμετοχήν, ποὺ ἀπαιτεῖ μία συνειδητὴ σχέσις μὲ τὸν Χριστόν! Μίαν ἐφαρμογήν, πιθανῶς, σὰν ἐκείνην … τοῦ Φαρισαίου τῆς γνωστῆς παραβολῆς, ὅστις σπεύδων ἵνα δικαιώσῃ ἑαυτόν, διεφήμιζεν τὰς ἀρετάς του καὶ τὰς … ἐπιτυχίας του! «Οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι» (Λουκ. ΙΗ΄ 11-12)! Καὶ ἡ προσπάθεια μὲν τούτου τοῦ ἄρχοντος, - ὡς μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ἔγινεν ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν Διδάσκαλον, καὶ μάλιστα … μὲ τὴν ἐπισήμανσιν, «ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν» (Μάρκ. Ι΄ 21) - ὅμως, ὁ Χριστός μας, ἐπισημαίνει εἰς τοῦτον καὶ ὑπογραμμίζει τό, «ἔτι ἕν σοι λείπει»!

Εἰς τὴν ὅλην γνῶσιν καὶ ξηρὰν πρᾶξιν, ὁ Κύριος ἀντιπαραθέτει τὴν οὐσίαν καὶ τὴν … ἐμπιστοσύνην εἰς τὴν μέριμναν τοῦ Κυρίου! Ἡ γνῶσις καὶ ἡ τυπικὴ ἐφαρμογή, ἀποδυναμώνει τὴν ψυχήν, καὶ τὴν «ἀποκοιμίζει», ὅτι δῆθεν, εἶναι … ἐν τάξει ἀπέναντι εἰς τὸν Θεόν! Ὁ Κύριος, ὅμως, διὰ τῆς ἰδικῆς του προσθήκης, μᾶς δίδει νὰ καταλάβωμεν ὅτι, «ὁ νόμος, ἄνευ τῆς ἀγάπης καὶ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης εἰς τὸν Κύριον, εἶναι … ἀνυπόστατος»!

 

«… καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ …»!

 

Ὁ Ραββί, προτείνει εἰς τὸν πλούσιον ἄρχοντα, μίαν ἀνταλλαγήν …! Νὰ ἀπαρνηθῇ τὰ ὑπάρχοντά του καὶ νὰ τὰ διανείμῃ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ ἀντὶ τούτων νὰ κερδίσῃ … θησαυρὸν Οὐράνιον! Τὰ μὲν πλούτη του, τὰ βλέπει καὶ τὰ ἀπολαμβάνει˙ τοὺς Οὐρανίους θησαυρούς, ὅμως, τοὺς προσδοκᾷ καὶ τοὺς ἐπιθυμεῖ! Δὲν ἐφαντάζετο ὅμως, ὅτι θὰ εἶχον τόσον βαρὺ ἀντάλλαγμα! Δὲν τὸν κατηγοροῦμε διὰ τὴν ἐπιλογήν του, ἵνα ἀρνηθῇ τὴν διαπραγμάτευσιν καὶ τὴν ἀνταλλαγήν …! Ἄλλωστε, καὶ οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν … τὴν ἰδίαν ἐπιλογὴν θὰ ἐκάναμεν! Ἂς εἴμεθα εἰλικρινεῖς …! Ὀλίγοι, καὶ ἀκόμη ὀλιγώτεροι τούτων, θὰ ἐδέχοντο τὴν πρότασιν τοῦ Διδασκάλου! Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ μαθηταί Του,  οἵτινες, ὡς εἶπεν ὁ Πέτρος, «ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι» (Μάρκ. Ι΄ 28)! Κοντὰ δὲ εἰς τούτους καὶ πολλοὶ ἀκόμη, - παρὰ ταῦτα, πολλοὶ ὀλιγώτεροι τῶν … ὀλίγων, ὡς εἴπωμεν, - οἵτινες, καὶ πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ οἰκείους, … οὐ μὴν δέ, καὶ αὐτὴν τὴν πρόσκαιρον ζωὴν ἀντήλλαξαν, διὰ νὰ … «ἕξωσι θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ»!

Ἐὰν σκεφθῶμεν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, τὴν συγκεκριμμένην διαπραγμάτευσιν, - ὄχι ἐν ὅσῳ εἴμεθα πλούσιοι καὶ παγιδευμένοι εἰς τὰς «φαντασιώσεις τοῦ ἄφρονος πλουσίου», ἀλλὰ ἐν ὅσῳ … ὑστερούμεθα καὶ ἁπλῶς ἀνταπεξερχώμεθα εἰς τὰς βιοτικάς μας ἀνάγκας, - εὔκολον, σχετικῶς, μᾶς εἶναι νὰ κάνωμεν τὴν τοιαύτην κίνησιν καὶ ἀνταλλαγήν! Ὅσον ὀλιγώτερα κρατῶμεν, τόσον εὐκολώτερον τὰ θυσιάζωμεν, ὅταν μάλιστα μᾶς βεβαιοῖ, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅτι θὰ εἴμεθα κερδισμένοι! Αὕτη ἡ διαπίστωσις, θὰ ἔλεγον, ὅτι μᾶς φέρει πρὸ τοῦ διλήμματος˙ τί ἐπιλέγωμεν; Τὸν Θεόν, ἢ τὸν μαμωνᾶ; Ὁ Κύριος ἀπέρριψεν μίαν «συγχώνευσιν» καὶ τῶν δύο! «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. ΣΤ΄ 24)! Ἐν προκειμένῳ, ὁ Διδάσκαλος λέγει μίαν φοβερὰν Ἀλήθειαν˙ «πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»!

Βεβαίως, εἰσῆλθον πλούσιοι εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὁ Ἀβραάμ, καὶ ὁ δίκαιος Ἰώβ, καὶ βασιλεῖς καὶ βασίλισσαι καὶ αὐτοκράτορες …! Πλούσιοι, καὶ μάλιστα … ὑπέρ-πλούσιοι! Ὅμως, δὲν ὑπετάγησαν καὶ δὲν ἐδούλευσαν εἰς τὸν πλοῦτον, ἀλλ’ ὑπερέβησαν τοῦτον καὶ προετίμησαν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! Αὕτη ἡ προτίμησις, ἀγαπητοί μου, νὰ προέχῃ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, καὶ … «ἀρνησάμενοι … τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Τίτ. Β΄ 12-13)! Ἀμήν!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Πρόγραμμα Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών - Δεκεμβρίου

 

Άγιος Σοφιανός ο θαυματουργός

 

Χαιρετισμός ἐπί τῷ ἐπετειακῷ ἔτει ἀπό τῆς πρό 313 ἐτῶν ὁμολογιακῆς κοιμήσεως τοῦ σημειοφόρου ἱεράρχου τῆς Δρυινουπόλεως Σοφιανοῦ τοῦ θαυματουργού, καί  εὐχαί πρός τόν π. Νεκτάριον Πέτταν, δρ. φιλοσοφίας, βιογράφον καί τοῦ εἰρημένου ὁσίου, καθώς καί πρός τά μέλη τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητος τῶν ἀπανταχοῦ «Ἁγιοσοφιανιτῶν» πιστῶν, ὑπό τοῦ ἐπισκόπου Φιλομηλίου κ. Θεοφάνους ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπετείου αὐτῆς.

    Ἀγαπητέ μου π. Νεκτάριε καί λίαν προσφιλεῖς μοι χριστιανοί τῆς ὀρθοδόξου ἀδελφότητος Πολυτσανιτῶν,  τῶν ἀποκαλουμένων «Ἁγιοσοφιανιτῶν»!

   Κατά τήν πολυσήμαντον αὐτήν ἑορτήν τῆς 26^ης Νοεμβρίου μνημονεύομεν εἰς τήν ἀναίμακτον λατρείαν τόν τρισμάκαρα ἐμπνευσμένον ἐπίσκοπον Δρυινουπόλεως Σοφιανόν (26/11/1711) καί ἐν πνεύματι συνερχόμεθα, διά νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τόν ἠγαπημένον ἱεράρχην, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τό φῶς  τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν τῆς γῆς τοῦ Πύρρου καί τόν ὁποῖον σέβονται ἀκόμη καί οἱ μή χριστιανοί. Ἐκεῖνος κατά τήν διάρκειαν τῆς διακονίας του ἐνέπνευσεν πίστιν εἰς τούς κατοίκους τῆς λαχούσης εἰς αὐτόν παροικίας, ἀλλά καί τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.

    Ὅθεν συγχαίρομεν ὑμᾶς μετά τῆς ἀρχιερατικῆς ἡμῶν εὐλογίας διά τήν ἀκλόνητον πίστιν πρός τόν ἅγιον Σοφιανόν, τήν ἱεράν μορφήν, ἡ ὁποία καί σήμερον σκέπει καί προστατεύει τούς ἁπανταχοῦ ἀλβανοφώνους, τούς ἱεροπρεπῶς σεβομένους τήν ἁγίαν μνήμην του. Προσευχόμεθα ὅπως ἡ ἄνωθεν ἀρωγή τοῦ ὁσίου Σοφιανοῦ ὑπάρχῃ ἀδιάλειπτος εἰς τήν προσωπικήν ζωήν καί εἰς τήν ζωήν τῶν οἰκείων ὑμῶν, οὗτος δέ ὁ ὅσιος καταστῇ ἔνθερμος μεσίτης πρός τόν Κύριον καί Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν καί πρός τήν φιλεύσπαγχνον Μητέρα του καί Μητέρα ἡμῶν, τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Μετά πατρικῶν καί διαπύρων εὐχῶν καί ἀγάπης ἐν Χριστῷ

ὁ Φιλομηλίου

+ Θεοφάνης

(Ἀρχιερεύς τῶν ἀλβανοφώνων Κοινοτήτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν ΗΠΑ καί Καναδᾷ)

     

                                                                                             

Ἕνας παρανοϊκὸς … πλούσιος! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΕΝΑΤΗΣ ΛΟΥΚΑ (17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024)

«Καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ

συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου» (Λουκ. ΙΒ΄ 18).

 

Ἕνας παρανοϊκὸς … πλούσιος!

 

Εἶναι γνωστή, φίλοι μου, ἡ παραβολὴ ἥντινα ἠκούσαμεν εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν! Πρόκειται περὶ τῆς παραβολῆς τοῦ «Ἄφρονος πλουσίου»! Ἑνὸς πλουσίου, ὅστις ἐπλούτιζεν ὅλο καὶ περισσότερον ἀπὸ ἔτους εἰς ἔτος, ἐφ’ ὅσον ἡ παραγωγὴ καὶ ἀπόδοσις τῶν κτημάτων του, ηὐξάνετο προϊόντος τοῦ χρόνου! Αἱ ἀποθῆκαι του ἦσαν ἀσφυκτικῶς ὑπερπλήρεις, καὶ «ὑπέφερεν» οὗτος ἀπὸ τὴν ἀγωνίαν του, διὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ πράξῃ, προκειμένου ἵνα ἀσφαλίσῃ καὶ τὰς ἐσοδείας αἵτινες ἐγένοντο ὅλο καὶ περισσότερον πλούσιαι καὶ παραγωγικαί! Ἕως ἐδῶ, ἂς συμφωνήσωμεν μετ’ αὐτοῦ καὶ ἂς κατανοήσωμεν τὴν … ἀγωνίαν του!

Ἀπ’ ἐδῶ, ὅμως, καὶ εἰς τὴν συνέχειαν, ἡ χαρά του καὶ ὁ ἐνθουσιασμός του, τὸν ὁδηγεῖ εἰς παρανοϊκοὺς συλλογισμοὺς καὶ εἰς ἀκόμη πιὸ «βλακώδεις» ἀποφάσεις! Εἰς τὴν αὐτονόητον ἐρώτησιν, «τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;» ἀπαντᾷ, ὡς προείπωμεν, ὡς ἀνόητος καὶ βεβλαμμένος τὸν νοῦν! Ὁ πολὺς πλοῦτος τὸν κάνει ἵνα «αἰθεροβατεῖ» καὶ ἵνα ὑπερίπταται τῶν ἄλλων ἀνθρώπων! Βλέπει, ὅτι τὰ ἔτη τῆς ζωῆς του θὰ εἶναι ἀτελείωτα καὶ πλήρη ἀπολαύσεως καὶ χλιδῆς …! Βλέπει καὶ φαντάζεται μὲ τὸν «σεσαλευμένον» του νοῦν, ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ κρημνίσῃ τὰς ἤδη τεραστίας ἀποθήκας του καὶ νὰ κτίσῃ ἀκόμη μεγαλυτέρας, προκειμένου ἵνα ἀποθηκεύσῃ ἐκεῖ, οὐχὶ μόνον τὴν ἐφετινὴν ἐσοδείαν, ἀλλὰ καὶ τὰς … ἐπερχομένας τῶν «ἀτελευτήτων» αἰώνων, ποὺ ὣς φαντάζεται, πρόκειται νὰ ζήσῃ! Θέλει νὰ ζῇ μίαν «πραγματικότητα», τὴν ὁποίαν, ὅμως, ἐπειδὴ δὲν πρόκειται αὕτη νὰ πραγματοποιηθῇ, ὡς τὸ βεβαιοῖ ἡ λογική του, προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνει … πραγματικήν!

Καταστρέφει τὰς ἀποθήκας του, οἰκοδομεῖ … «μείζονας», ἀποθηκεύῃ ἐκεῖ «πάντα τὰ γενήματά του καὶ τὰ ἀγαθά του», καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸν «μεμεθυσμένον» ἐκ τοῦ πλούτου, ἑαυτόν του, καὶ λέγει … ἀνοησίας!

 

Αἱ … ἀνοησίαι του!

 

Ἐν πρώτοις, θεωρεῖ οὗτος ὁ ἀνόητος ὅτι … «ἔχει»! Ποῖος, ὅμως, νοήμων ἄνθρωπος δύναται συνειδητῶς ἵνα ἐμμένει εἰς τὴν λέξιν ταύτην, θεωρῶν τὰ ἀγαθὰ ποὺ διαχειρίζεται; Ποῖος δύναται νὰ εἴπῃ … ἔχω, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι ὁ ἐπερχόμενος θάνατος θὰ τὸν διαψεύσῃ; Βεβαίως, ἡ ἀσύνετος αὕτη «λογική», κυριαρχεῖ δυστυχῶς, καὶ οἱ πλεῖστοι, ἐπιδίδονται εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, ἵνα ἀποκτῶσι καὶ ἔχωσι …!!! Ὁ ἄφρων, ὅμως, πλούσιος, «βλέπει» καὶ … «ἔτη πολλά»! Πόσον περισσότερον, ἀνόητος! Ἀκόμη καὶ ἡ κοινὴ λογική, - ἔστω καὶ ἂν θὰ ἠρέσκετο εἰς ἀπειράριθμα ἔτη, - δὲν δύναται νὰ ὁμιλήσῃ μὲ τὴν τοιαύτην βεβαιότητα! Οἱ καθημερινοὶ θάνατοι, καὶ μάλιστα … «ἄνευ προτεραιότητος», ἀλλὰ καὶ ἡ ἀδηλότης τοῦ μέλλοντος, ὀφείλουσιν ἵνά μας «προσγειώνωσιν» εἰς τὴν πραγματικότητα! Πόσοι, ἆραγε, διεψεύσθησαν, προσδοκῶντες τὸ … «αὔριον», καὶ δὲν τὸ συνήντησαν!

Μία ἀκόμη, ὅμως, ἀνόητος καὶ ἀσύνετος φρᾶσις, καταδεικνύει τὴν «ἄνευ οἴνου μέθην του»! «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου»! Αὗται αἱ τέσσαρες σωματικαὶ ἀνάγκαι, γίνονται διὰ τοῦτον τὸν … ἐπιπόλαιον πλούσιον, ἰδανικὰ καὶ στόχοι καὶ ἐπιδιώξεις διὰ τὸ … «ὀνειρεμένον» μέλλον του! Τέσσαρες σωματικαὶ ἀνάγκαι, γίνονται τὸ ἀποκλειστικὸν ἐνδιαφέρον τοῦ … κενοῦ ἀνθρώπου! Ὅταν ἐντὸς τοῦ ἀνθρωπίνου σαρκίου, δὲν θέλομεν νὰ ὑπάρχῃ τίποτε περισσότερον, ἀπ’ ἐκεῖνα ἅτινα συντελοῦσιν εἰς τὴν σωματικὴν ὑγείαν καὶ εὐεξίαν, τότε ὁ πραγματικὸς ψυχικὸς ἄνθρωπος, εὑρίσκεται εἰς τὸ περιθώριον τοῦ ἐνδιαφέροντός μας, καὶ συντηροῦμεν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, οὕτως ἢ ἄλλως σύντομα θὰ καταρρεύσῃ!

Τοῦτο βλέπει καὶ ὁ ἄφρων οὗτος πλούσιος! Μόνον σῶμα καὶ ὕλην! Θέλει πολλὰ χρόνια, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὸν σωματικὸν θάνατον! Καὶ τί τραγωδία διὰ τοῦτον˙ ὁ ἀπαίσιος οὗτος θάνατος ἔρχεται τὴν νύκτα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐωχίας! Μετὰ τὰς πανηγυρικὰς ἐκδηλώσεις, διὰ τὰς νέας ἀποθήκας, καὶ τὰς εὐχὰς διὰ … μακροζωΐαν! «Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Αὕτη ἡ κλῆσις (ἡ ἀναμενομένη), ἠκούσθῃ καὶ διὰ τοῦτον, τόσον σκληρὰ καὶ ἀδυσώπητος, καὶ ἴσως … ἀπέθανεν ἀπὸ τὸν φόβον του, πρὶν προλάβει νὰ ἀποθάνῃ … ὑπακούων εἰς τὴν κλῆσιν!

 

Ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ «ἀνθρωπόμορφον»!     

 

Παραβολὴ εἶναι, ἡ ὅλη ἀνωτέρω ἀφήγησις! Παραβολή, ἥτις ὅμως, γίνεται καὶ πραγματοῦται περισσότερον καὶ ἀπὸ … συχνάκις! Ὁ ἄνθρωπος, τὸ ὑπέροχον αὐτὸ Θεῖον κτῖσμα, τὸ ὁποῖον ἔχει ὡς προσανατολισμὸν τὴν ἐπάνοδόν του εἰς τὴν αἰώνιον καὶ ἀτελεύτητον οὐράνιον Βασιλείαν, ζητεῖ παντοιοτρόπως ἵνα ζήσῃ αἰωνίως εἰς τὴν  παροῦσαν φθαρτὴν καὶ ἁμαρτωλὸν ζωήν! Ὁ ἄνθρωπος, ζητεῖ ἵνα γίνῃ … ἀνθρωπόμορφος, καὶ ναὶ μὲν νὰ φαίνεται ἐξωτερικῶς ὡς … εἰκόνα ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἐσωτερικῶς, νὰ πολιτεύεται ὡς ξένος καὶ ἀγνοῶν περὶ τῆς αἰωνίου Βασιλείας διὰ τὴν ὁποίαν ἐπλάσθῃ! Ἐξωτερικῶς … ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἐσωτερικῶς … «πανομοιότυπος τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις», κατὰ τὸ ψαλμικόν (Ψαλμ. ΜΗ΄ 13, 21)! Ἄνθρωπος, ἄνευ οὐρανίων καὶ αἰωνίων ἀναζητήσεων, καὶ ἐξηρτημένος ἀπὸ τὰς προσκαίρους καὶ ματαίας, ἡδονὰς καὶ ἀπολαύσεις! Ἄνθρωπος, ἢ μᾶλλον … ἀνθρωπόμορφος, χωρὶς νὰ κοιτᾷ πρὸς τὰ ἄνω καὶ τὰ αἰώνια, - ὡς καθορίζει αὐτὴ αὕτη ἡ ὀνομασία του! Ἄνθρωπος, ποὺ ἐνῶ θὰ πρέπῃ ἵνα … ἄνω-θρώσκῃ (κοιτάζει πρὸς τὰ ἄνω), ἕρπει καὶ σύρρεται καὶ ἀρέσκεται εἰς τὰ φθαρτὰ καὶ γήϊνα!

Τρομακτικὴ ἀκούεται, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἡ τοιαύτη ἔκπτωσις τοῦ … οὐρανίου ἀνθρώπου! Τὸ σκληρώτερον δὲ εἰς τὴν ὡς ἄνω παραβολήν, εἶναι, ὅτι ὁ θάνατος θὰ ἔλθῃ! Ὅσον καὶ ἂν τὸν ἀπευχώμεθα˙ ὅσον καὶ ἄν ὀνειροπολοῦμεν ἔτη αἰώνια˙ ὅσον καὶ ἂν ἡ ὑγεία μας εἶναι, … «πάνω ἀπ’ ὅλα», καὶ «ξορκίζουμε» τὸ κακό, ἅπαντες θὰ ἀκούσωμεν τὸ … «ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ»! Μακάρι, βεβαίως, νὰ ἔχωμεν πολιτευθῇ εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, ὡς σώφρονες καὶ συνετοὶ καὶ οὐχὶ ὡς ἀσύνετοι καὶ ἄφρονες! Μακάρι, (καὶ τὸ εὔχομαι τοῦτο ταπεινῶς, καὶ εὔχεσθε καὶ ὑμεῖς τοῦτο ὑπὲρ ἐμοῦ ἀδελφοί), νὰ ἀκούσωμεν τότε τῆς εὐκταίας καὶ μακαρίας φωνῆς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» (Ματθ. ΚΕ΄ 23)!

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 

    Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ήρθαμε και στολίσαμε... το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο!

 

Ελάτε να στολίσουμε μαζί το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

 

Τι είναι εξομολόγηση και ποιος την θέσπισε;

 

Τι σημαίνει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό…

 

Τι σημαίνει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό…

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό, σημαίνει να μην κυριεύεσαι πλέον από καμιά αγωνία η φόβο, να μην βασανιστείς ξανά από κανέναν λογισμό, από καμιά σκέψη πώς δεν έχεις κανέναν για να σε φροντίσει.

Όταν ο νους εκπέσει από αυτήν την εμπιστοσύνη, ο άνθρωπος αρχίζει να πέφτει μέσω των λογισμών σε χιλιάδες πειρασμούς.

Όπως λέγει ο μακάριος ερμηνευτής (ενν. ο Θεόδωρος Μοψουεστίας) στο βιβλίο του για τον Ευαγγελιστή Ματθαίο,«όλη η μέριμνα του Σατανά είναι να πείσει τον άνθρωπο πώς ο Θεός δεν ενδιαφέρεται γι” αυτόν».

 

Γιατί ξέρει πώς. όσο έχουμε την ακριβή γνώση της Πρόνοιάς Του στερεωμένη μέσα μας, οι ψυχές μας θα κατοικούν στην απόλυτη ειρήνη. Κι επιπλέον θ” αποκτήσουμε την Αγάπη του Θεού και θα μεριμνάτε για καθετί πού Τον ευχαριστεί. Αυτόν τον λογισμό προσπαθεί να μας τον αποσπάσει ο σατανάς.

 

Η παντελής ανάθεση τον ανθρώπου στη θεία πρόνοια και η ανταπόκριση της θείας Χάρης. Άμα ό άνθρωπος απορρίψει για τον εαυτό του κάθε αισθητή βοήθεια και κάθε ανθρώπινη ελπίδα, όπως συμβαίνει με τους ησυχαστές, και αφιερωθεί στο Θεό με εμπιστοσύνη και καθαρή καρδιά, αμέσως ακολουθεί ή θεία χάρη και του αποκαλύπτει τη δύναμη της βοηθώντας τον με πολλούς τρόπους.

Πρώτα, πρώτα στα φανερά σωματικά προβλήματα, όπου του δείχνει εμφανώς τη δύναμη της πρόνοιας του Θεού γι’ αυτόν προσωπικά. Και καθώς βλέπει τη φανερή βοήθεια του Θεού, βεβαιώνεται και για τη μυστική βοήθεια του Θεού, όπως ταιριάζει στο ταπεινό και άκακο φρόνημα του και στη σεμνή διαγωγή του. Καταλαβαίνει δηλ. πώς τακτοποιούνται οι σωματικές του ανάγκες χωρίς κόπο, αφού δε φροντίζει καθόλου γι’ αυτές.

Και ή θεία χάρη τον απαλλάσσει από πολλά δυσάρεστα και επικίνδυνα πολλές φορές, πράγματα, χωρίς αυτός να τα καταλαβαίνει. Όλα αυτά τα αποδιώχνει άπ’ αυτόν, ανεπαίσθητα, ή θεία χάρη, με θαυμαστό τρόπο, και τον σκεπάζει σαν την κλώσα, πού ανοίγει τα φτερά της και σκεπάζει τα κλωσσόπουλα, για να μην πάθουν κανένα κακό. Έτσι, του δείχνει (ή Θεία Χάρη), στα μυστικά μάτια της ψυχής του, πώς πλησίαζε ή απώλεια του, και φυλάχτηκε αβλαβής. Έτσι, τον γυμνάζει στα πνευματικά και του φανερώνει τις ενέδρες και τις μηχανές των κακών και ακατάληπτων λογισμών.

Και τότε, εύκολα τους καταλαβαίνει, και παρακολουθεί πώς ό ένας διαδέχεται τον άλλο, και πώς παραπλανούν και εξαπατούν τον άνθρωπο, και σε ποιο λογισμό κολλάει ό νους, και πώς γεννιούνται ό ένας από τον άλλο, και εξολοθρεύουν την ψυχή. Και κάνει (ή Θεία Χάρη) καταγέλαστη στα πνευματικά του μάτια κάθε ενέδρα και παγίδα των δαιμόνων, και αποκαλύπτει πώς εξαφανίζονται οι κακοί λογισμοί τους, και του δίνει σοφία και σύνεση, ώστε να καταλαβαίνει Τι μέλλει να συμβεί.

Ακόμη, ανατέλλει μέσα στην απλή καρδιά του ένα μυστικό φως, για να βλέπει τα πάντα, και τη δύναμη των λεπτών συλλογισμών, και του δείχνει φανερά Τι έμελλε να πάθει, αν δεν γνώριζε τις δαιμονικές πανουργίες. Και τότε γεννιέται μέσα του ή βεβαιότητα ότι για κάθε πράγμα, μικρό και μεγάλο, πρέπει να ζητούμε στην προσευχή μας τη βοήθεια του Δημιουργού μας.