Άνοιξαν οι πύλες του ναού των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών στα Αραβικά Εμιράτα - Τρεις "εκκλησίες" σε μία κατασκευή

 

Στο Saadiyat Cultural District στο Abu Dhabi, μια από τις πιο διάσημες περιοχές των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έχει κτιστεί ο πολυδιαφημισμένος “Οίκος της Αβρααμικής Οικογένειας” (Abrahamic Family House), ο οποίος αποτελείται από τρία κτίρια σε σχήμα κύβου, με μέγεθος τριάντα επί τριάντα μέτρα, με μεγάλες καμάρες. Το ένα κτίριο λειτουργεί ως τζαμί, το άλλο ως χριστιανική εκκλησία και το τρίτο ως συναγωγή. Πρόκειται για το τζαμί Imam Al-Tayeb, την εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου και τη Συναγωγή Moses Ben Maimon.

Να σημειωθεί ότι μέσα στην χριστιανική εκκλησία δεν υπάρχουν εικόνες και άλλα σύμβολα παρά ένας “μινιμαλιστικός” σταυρός…

Τα μέσα ενημέρωσης αποθεώνουν το συγκεκριμένο κατασκεύασμα και αναφέρουν ότι πρόκειται για ένα σύμβολο συμφιλίωσης και συνύπαρξης των θρησκειών. Ενώ σε video που κυκλοφορούν φαίνονται ιερείς των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών να αγκαλιάζονται και οι πιστοί να συμπροσεύχονται…

«Η ογκοπλασία ακολουθεί καθαρή πλατωνική γεωμετρία με τρεις ισομεγέθεις κύβους. Εδράζονται στο δώμα μιας ευρύτερης βάσης, η οποία αποτελεί έναν χώρο – υπόβαθρο, που δεν συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη θρησκεία. Οι κύβοι διαφοροποιούνται με τον προσανατολισμό τους, την επεξεργασία των κελυφών και των διαρρυθμίσεων που προκύπτουν από τις ιδιαιτερότητες κάθε πίστης. Χώροι παρόμοιου μεγέθους και με ξεχωριστά κτίρια αυτής της φιλοσοφίας δεν γνωρίζω να υπάρχουν αλλού σήμερα,» αναφέρει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Νίκος Καλογήρου, ο οποίος είναι ομότιμος καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο ΑΠΘ.

Έτσι, μέσα σε άκρως εορταστικό κλίμα και μετά από χρόνια προετοιμασιών, άνοιξαν τις πύλες του Οίκου της Αβρααμικής Οικογενείας για το κοινό την 1η Μαρτίου 2023. Μπαίνοντας στον χώρο μπορεί άμεσα κάποιος να παρατηρήσει έναν τεράστιο πλίνθο που έχει κατασκευαστεί ως δημιουργεί ένα επίπεδο, το οποίο στηρίζει τα τρία κτίρια και τους υπόλοιπους χώρους τους.

Διθυραμβικά τα σχόλια για το έργο αυτό

«Είναι έργο του βραβευμένου Γκανέζου – Βρετανού αρχιτέκτονα David Adjaye, με γνώμονα την κοινότητα, αξιοποιώντας ευρηματικές υλικότητες. Σχεδιάστηκε ως κοινότητα διαπολιτισμικού διαλόγου, βασισμένη στην ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών πίστεων, εθνοτήτων και εθίμων. Η σημασία του εγχειρήματος στο «Abrahamic Family House» είναι ευρύτερη σε μια ταραγμένη εποχή συγκρούσεων με γεωπολιτικό υπόβαθρο, που εκμεταλλεύονται τις εθνοθρησκευτικές διαφορές, αποθαρρύνοντας την πολιτισμική συνύπαρξη. Μπορεί η αρχιτεκτονική να διευθετήσει δημόσιους χώρους, που αποδέχονται, ενώ ταυτόχρονα αμβλύνουν τις δογματικές αντιλήψεις;» αναφέρει ο κ. Καλογήρου.

Η πρόταση να γίνει τέτοιος “Οίκος” και στη Θεσσαλονίκη

Και διερωτάται ο κ. Καλογήρου: «Θα ήταν άραγε αδύνατο να οραματιστούμε ένα αντίστοιχο αρχιτεκτονικό πείραμα σε ελληνική πόλη, όπως η Θεσσαλονίκη, που ιστορικά αναπτύχθηκε ως λιμάνι – σταυροδρόμι, φιλοξενώντας διαφορετικές κοινότητες που συνυπήρχαν αρμονικά; Ένα υλοποιημένο δείγμα χώρων διαπολιτισμικής συμβίωσης θα μπορούσε να προσελκύσει επισκέπτες και εργαζομένους από την ευρύτερη ενδοχώρα ανατολής-δύσης, βορρά-νότου».

Ο ίδιος παρών… ( + Γ.Εφραίμ Σεραγιώτης)

 

Όταν μιλούσε ο Άγιος Γέροντας, είχες μονίμως την αίσθηση ότι σε αυτό που περιέγραφε ήταν ο ίδιος παρών! Όχι γιατί διέθετε το τάλαντο της αφήγησης ή της παραστατικότητας! Δεν φτιασίδωνε τίποτα! Ήταν η βαθιά ανέκπτωτη και αταλάντευτη πίστη του, η αδίσταχτη στην θεοπνευστία του Ευαγγελικού Λόγου και στην ερμηνεία του από τους Αγίους Πατέρες! Ό,τι λέει είναι αποκεκαλυμμένο στους καθαρούς τη καρδία! Δεν μπορεί κάποιος με καλή προαίρεση λοιπόν, ακούγοντάς τον να αμφιβάλλει! Έχει μια…ταπεινή απολυτότητα ο πατήρ Εφραίμ! Μεταφέρεται στον καιρό εκείνο, αλλά ως τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνες!

Είναι Μεγάλη Παρασκευή 17 Απριλίου 2009 μ.Χ ! Στην τράπεζα κάτω από το καθολικό, την τόσο αρμονικά και με ευλάβεια ενωμένη με το πανέμορφο και καλοδιατηρημένο παρεκκλήσιο του Αγίου Αλεξάνδρου του Νιέφσκυ, μια κούπα τσάι και ένα παξιμάδι, για όσους δεν κάνουν το ευλογημένο τριμέρι! Ο Γέροντας ξεκινά να μιλά! Άλλος ένας μνημειώδης του λόγος χαρίζεται στις ψυχές μας τις τόσο άνυδρες και διψασμένες για το Ζωντανό νερό του Κυρίου μας! Απομαγνητοφωνήσαμε την πλειονότητα όσων τότε είπε! Πόσο τον συγκινούσε εκείνη η προσφώνηση του Χριστού μας…Τεκνία μου! Παιδάκια μου! Εκχέει όλα τα σπλάχνα της απείρου Θεϊκής Πατρικής αγάπης του στους μαθητές του και σε όλους μας! Αυτήν την προσφώνηση φώναζε κάθε ματιά του Ευλογημένου Εργάτη και στρατιώτη του Χριστού μας! Το Άγιον Ευαγγέλιο δεν είναι βιβλίο! Δεν το διαβάζουμε! Το μελετάμε με φόβο Θεού και πίστη αδίσταχτη ότι όλα είναι παναληθέστατα για να λάβουμε φωτισμό! Είναι ο ίδιος ο Χριστός μας! 

Στους 8 λόγους της Εσταυρωμένης Αγάπης αδολέσχησε σε όλην του τη ζωή ο Γέροντας Εφραίμ! Η συγχώρεση των σταυρωτών Του Χριστού μας! Ο λόγος προς τον ευγνώμονα και Θεολόγο ληστή, η υιοθεσία του ηγαπημένου και έπειτα  όλων ημών από Την ενδοξότερη Γυναίκα του κόσμου, το διψώ, το ίνα τι με εγκατέλιπες, το τελειωθέν σχέδιο σωτηρίας, η Καινή διαθήκη που μόλις υπεγράφη…Η επαναφορά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος που οι ψυχές είχαν χάσει! Πόσο αχάριστοι είμαστε γιατί ενώ έγιναν αυτά τα γεγονότα, πάλιν και πολλάκις και συνέχεια αμαρτάνουμε, λιθοβολούμε και μαστιγώνουμε και εμπαίζουμε με γνώση και επίγνωση τον Χριστό μας! Αλλά πρέπει να πάρουμε και το χάρισμα του μη αμαρτάνειν…Της απολύτου μετανοίας! Όχι αφ’ εαυτού! Δεν μπορούμε! Γονυπετίς μετά δακρύων θα το ζητήσουμε! Τέλειον μίσος κατά της αμαρτίας , των παθών και των δαιμονικών λογισμών! Αυτό να ευχόμαστε να μας χαρίσει ο Χριστός μας!

Όλα συνταρακτικά! Συμπεπυκνωμένη Θεία Χάρις!

Κάθε λέξη σταλάζει ένα αστείρευτο ποτάμι!

Ατέλειωτος ωκεανός! Κάθε του ομίλημα!

Συνέχισε πάτερ Εφραίμ…Ειπέ λόγον!

Μία τρομερή προφητεία του Αγίου Πορφυρίου για το μέλλον!

 

Στις πρώτες επισκέψεις μου στον Άγιο, το 1984-85, μου είχε πει το εξής σημαντικό:

-Γέροντα, πώς βλέπετε γενικά το μέλλον;

–Θα έρθουν πολύ δύσκολες ημέρες, ιδιαίτερα όταν θα αρχίσουν να μετακινούνται οι λαοί. Ο κόσμος δεν θα μπορεί να αντέξει. Η Ελλάδα θα είναι μία από τις χώρες που θα σηκώσει το πιο πολύ βάρος. Πρέπει να κρατηθούμε ενωμένοι, να κάνουμε προσευχή και να μην φοβόμαστε.

-Τί είναι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Είναι καλά που μπήκαμε;

-Για τα μεγάλα κράτη καλά είναι. Όταν όμως αρχίσουν οι μετακινήσεις των λαών, εμείς θα υποφέρουμε. Θα είναι δύσκολα για όλους, αλλά κυρίως για την Ελλάδα που θα δεχτεί το μεγαλύτερο βάρος. Θα πέσουν όλοι επάνω μας…!

-Τί πρέπει να κάνουμε τότε;

-Ο Θεός θα τα φροντίσει όλα. Εμείς να προσευχόμαστε μέρα-νύχτα, να είμαστε ενωμένοι και ο Θεός έχει τη μέριμνά του για εμάς.

Κατάλαβα πώς η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων και δυνατών κρατών. Τότε αυτά μου φάνηκαν παράξενα και ταλαντευόμουνα να τα πιστέψω αλλά σήμερα, 35 χρόνια μετά, τα βλέπω να επαληθεύονται και σκέφτομαι πόσο πολύ φωτισμένος ήταν ο Άγιος. Τώρα τα βλέπω ζωντανά μπροστά μου, ενώ τότε μου φαίνονταν απίστευτα. Ο Άγιος μου είχε πει κι άλλα για το μέλλον μας, αλλά δυστυχώς δεν τα έγραψα και δεν τα θυμάμαι καλά.

Κάποτε ο Άγιος μου είπε και το εξής: «Οι άνθρωποι που θα πάρουνε την ευθεία οδό θα είναι λίγοι και αυτοί θα φτάσουνε στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουν σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούνε σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος. Αλίμονο, έχουμε φτάσει στο τέλος της ευθείας. Εμείς φεύγουμε και χαρά σ’ αυτούς που θα φύγουν και δεν θα δούνε αυτό το τέλος!»

Η απομάκρυνση του σημερινού ανθρώπου από τον δρόμο του Θεού είναι πλέον τόσο γενικευμένη, που νοιώθει κανείς πώς ζούμε σε μία ζούγκλα όπου ο καθένας θέλει να «φάει» τον άλλο. Οι περισσότεροι παρασύρονται απ’ αυτό το πνεύμα της απληστίας, από έναν διαρκή αγώνα να κυριαρχήσουνε απέναντι στον συνάνθρωπο, ενώ λίγοι είναι αυτοί που τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού. Ίσως να πήραμε την τελική ευθεία για το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης – Μαρτυρίες

Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων

Άγιον Όρος

Τόμος Γ, Β’ Έκδοση, σελ. 138-139

Πρόγραμμα Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών ΜΑΙΟΣ 2023

Ἅγιος Πανάρετος Ἐπίσκοπος Πάφου (1 Μαΐου)

Ἅγιος Πανάρετος Ἐπίσκοπος Πάφου (1 Μαΐου)

Ο Ἅγιος Πανάρετος γεννήθηκε στήν Κύπρο καί συγκεκριμένα στήν Περιστερωνοπηγή Ἀμμοχώστου, περί τό 1710. Ἡ ἐποχή ἐκείνη ἦταν δύσκολη. Τό πολύσκλαβο μαρτυρικό νησί ἦταν κάτω ἀπό τήν σκλαβιά τῶν Τούρκων. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καί εὔποροι. Ὁ Ἅγιος ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα ἀπό τούς γονεῖς του καί μετά συνέχισε τίς σπουδές του στό Ἑλληνικό σχολεῖο στή Λευκωσία. Μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του ἐπέστρεψε καί ἐγκαταβίωσε στό ἐρειπωμένο μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου, πού βρισκόταν στό χωριό του.

Ἀργότερα χειροτονήθηκε ἱερέας καί διετέλεσε ἡγούμενος γιά πολλά χρόνια στό μοναστήρι τῆς Θεοτόκου στήν Παλλουριώτισσα Λευκωσίας. Ἡ περίοδος τῆς ἡγουμενίας του στό μοναστήρι ὑπῆρξε μία περίοδος ἐθνικῶν δοκιμασιῶν καί διωγμῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου. Ἕνας Τοῦρκος ἐπαναστάτης, ὀνόματι Χαλήλης, μέ δύο χιλιάδες περίπου ὁμοεθνεῖς του, θέλησε νά καταλάβει τήν Λευκωσία. Ἡ κατάσταση ἦταν μαρτυρική. Μέ κίνδυνο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς του ὁ Ἅγιος Πανάρετος, στίς δύσκολες ἐκεῖνες στιγμές, ἔγινε ὁ παρήγορος ἄγγελος τῶν πονεμένων καί ὁ ὑπερασπιστής καί προστάτης τῶν καταδιωγμένων. Ἡ ζωντανή καί οὐσιαστική συμπαράστασή του στόν πόνο τοῦ λαοῦ ἐκτιμήθηκε τόσο, ὥστε κλῆρος καί λαός συνῆλθε καί τόν ἐξέλεξε Μητροπολίτη Πάφου τό 1767.

Ἀπό τή θέση αὐτή τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ἀναπτύξει ὅλα τά κρυμμένα χαρίσματά του καί ἔγινε τά σκοτεινά ἐκεῖνα χρόνια γιά τούς σκλαβωμένους βακτηρία καί στήριγμα καί φάρος φωτεινός. Ποίμανε τό ποίμνιό του μέ αὐταπάρνηση. Μέ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παραδέχονταν μέ εἰλικρίνεια τά λάθη τους καί ἀγωνίζονταν νά διορθωθοῦν, ἦταν ἐπιεικής. Τούς πονηρούς καί ἀδιόρθωτους τούς ἀντιμετώπιζε μέ τήν ἁρμόζουσα σέ κάθε περίπτωση αὐστηρότητα, προκειμένου νά ἀφυπνίσει συνειδήσεις καί νά προκαλέσει τή μετάνοια καί τή διόρθωση.

Κάποιος ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ἁγίου καταλήφθηκε ἀπό τό πάθος τῆς αἰσχροκέρδειας, μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἐνορίτες του νά ὑποφέρουν καί νά ἀναγκασθοῦν νά τόν καταγγείλουν στόν Ἐπίσκοπο. Αὐτός κάλεσε τόν ἱερέα, τοῦ ἔκανε τίς σχετικές παρατηρήσεις, τόν συμβούλευσε κατάλληλα καί ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ὅτι θά προσπαθήσει νά διορθωθεῖ. Στήν πραγματικότητα ὅμως δέν ἔκανε καμία προσπάθεια, ἀντίθετα μάλιστα τά πράγματα χειροτέρεψαν καί οἱ ἐνορίτες ζήτησαν τήν ἀπομάκρυνσή του. Ὁ Ἐπίσκοπος τόν συμβούλεψε καί γιά δεύτερη καί γιά τρίτη φορά. Ὅταν ὅμως βεβαιώθηκε γιά τήν ἀμετανοησία του καί γιά τήν προσπάθειά του νά παραπλανήσει τόν Ἐπίσκοπο μέ ψεύτικους ὅρκους, τόν τιμώρησε μέ ἕναν πρωτότυπο καί ἀσυνήθιστο τρόπο. Τήν ὥρα πού μιλοῦσε μέ θράσος καί ἔλεγε ψέματα, τοῦ εἶπε μέ αὐστηρότητα: «νά κλείσεις τό στόμα σου καί νά μήν ὁμιλεῖς, ἀφοῦ καταδέχεσαι νά ψεύδεσαι καί νά ὁρκίζεσαι χωρίς φόβο». Καί ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἔμεινε ἄλαλος καί δέν μποροῦσε νά μιλήσει. Μετά ἀπό ἀρκετό χρονικό διάστημα καί ἀφοῦ ὁ ἱερέας ἀρρώστησε βαριά, ζήτησε νά δεῖ τόν Ἅγιο καί μέ νεύματα νά ἐξομολογηθεῖ. Ἐκεῖνος ἔτρεξε κοντά του καί, ὅταν διέγνωσε τήν ἀληθινή του μετάνοια, τόν συγχώρεσε, τόν εὐλόγησε καί τότε λύθηκε ἡ γλῶσσα του. Ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε καί ἀπῆλθε τοῦ κόσμου τούτου μέ μετάνοια.

Τόν Ἅγιο Πανάρετο ἀπασχολοῦσε ἔντονα τό θέμα τῆς σωτηρίας του. Σέ ὅλη του τήν ζωή προετοιμαζόταν γιά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου του. Εἶχε τό χάρισμα τῆς μνήμης τοῦ θανάτου καί ἐπιθυμοῦσε τά τέλη τῆς ζωῆς του νά εἶναι χριστιανά, ἀνεπαίσχυντα καί εἰρηνικά. Ἀξιώθηκε δέ νά προγνώσει τήν ὥρα τῆς κοιμήσεώς του καί φρόντισε νά εἶναι πανέτοιμος. Λίγο πρίν τήν κοίμησή του εἶπε στόν πρωτοσύγκελό του ὅτι θά ἔλθει ὁ φίλος του Ἐπίσκοπος πρώην Καρπάθου Παρθένιος, γιά νά τόν ἐξομολογήσει. Ὁ πρωτοσύγκελος νόμισε ὅτι ὁ Ἅγιος παραμιλοῦσε λόγω τῆς ἀρρώστιας του καί παράκουσε. Στήν συνέχεια ὅμως, μετά τήν ἐπιμονή τοῦ Ἁγίου, ὑπάκουσε καί πραγματικά βρῆκε στήν προκυμαία ἕνα πλοῖο, τό ὁποῖο λόγω τῶν ἰσχυρῶν ἀνέμων πού ἔπνεαν, προσάραξε στήν Πάφο. Μέσα σέ αὐτό βρισκόταν ὁ Ἐπίσκοπος Παρθένιος, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε, γεμάτος συγκίνηση καί θαυμασμό, νά συναντήσει τόν Ἅγιο. Ἀφοῦ τόν ἐξομολόγησε, τήν ἑπόμενη ἡμέρα λειτούργησε καί τόν κοινώνησε. Ὁ Ἅγιος Πανάρετος τόν παρακάλεσε νά παραμείνει ἄλλη μία ἡμέρα, γιά νά τελέσει καί τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του. Ἐκεῖνος παρέμεινε καί κήδευσε τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖο εὐωδίαζε καί μάλιστα θεράπευσε καί πολλούς ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐπικαλέσθηκαν τίς πρεσβεῖες του.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Τόν τῆς Πάφου Ποιμένα θεῖον Πανάρετον, ὡς Ἱεράρχην Κυρίου ἀνευφημήσωμεν, ὅτι ἐργάτης συνετός ὄντως καί ἄριστος, ποσῶν τῶν θείων ἀρετῶν, καί Ἁγίοις θαυμαστός ἐγένετο ἐπ’ ἐσχάτων, καί πάντων προστάτης καί φύλαξ, τῶν ἀνυμνοῦν τῶν αὐτοῦ τήν κοίμησιν.

Η Εορτή Προφήτου Ιερεμίου είναι 1 Μαΐου

Η Εορτή Προφήτου Ιερεμίου είναι 1 Μαΐου

Ο Προφήτης Ιερεμίας γεννήθηκε πιθανώς κατά το 650 π.Χ., στην μικρή πόλη της φυλής Βενιαμίν Αναθώθ, βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και ονομαζόταν Χελκίας. Ανατράφηκε στην ιερατική αυτή οικογένεια με αυστηρότητα. Μελετούσε τους προ αυτού Προφήτες Ησαΐα και Ωσηέ. Νεότατος στην ηλικία, περίπου 23 – 25 ετών, περί το 627 – 625 π.Χ., καλείται από τον Θεό στο προφητικό αξίωμα. Ανταποκρίνεται στο θέλημα του Κυρίου και έτσι το όνομά του (Ιερεμίας), που σημαίνει ο Θεός ανυψώνει ή καθιστά, εκφράζει και την αποστολή του.

Κατάπληκτος από την τιμή αυτή ο Ιερεμίας, αρνείται την υψηλή τιμητική κλήση, προβάλλοντας τις ασθενείς νεανικές του δυνάμεις. Ο Θεός όμως ενισχύει αυτόν υποσχόμενος, όχι υλικές αμοιβές και τιμές, αλλά το πολυτιμότερο όλων: τη βοήθειά Του. Ο Ιερεμίας υπακούει.

Ο Προφήτης Ιερεμίας καθαγιάσθηκε πριν από τη γέννησή του, όπως γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος. Πράγματι, στην αρχή του προφητικού του βιβλίου ο Ίδιος ο Θεός του λέγει: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμεί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε».

Σε τέσσερις περιόδους δυνάμεθα να διαιρέσουμε την δημόσια δράση του. Πρώτον, επί του βασιλέως Ιωσίου προ της μετερρυθμίσεως (627 – 621 π.Χ.), δεύτερον, επί του βασιλέως Ιωακείμ μέχρι του Σεδεκίου (609 – 598 π.Χ.), τρίτον, επί Σεδεκίου (598 – 586 π.Χ.) και τέταρτον, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ και την αιχμαλωσία του Σεδεκίου.

Μετά την καταστροφή του βασιλείου του Ισραήλ, το βασίλειο του Ιούδα, όπου βρισκόταν ο Προφήτης Ιερεμίας, τελούσε υπό την επίδραση των Ασσυρίων, όχι μόνο πολιτικά αλλά και θρησκευτικά.

Η πολυθεΐα των Ασσυρίων είχε εισχωρήσει στους Ιουδαίους, διότι ο βασιλέας Μανασσής (693 – 639 π.Χ.) ήταν υποτελής των Ασσυρίων και είχε παραδοθεί σε θρησκευτικό συγκρητισμό και σε ειδωλολατρία. Όσες πόλεις υπήρχαν στην Ιουδαία, τόσοι ήταν και οι θεοί, όσοι οι δρόμοι της Ιερουσαλήμ, τόσα θυσιαστήρια του Βαάλ. Υπήρχε η ειδωλολατρία του Μολώχ με τα ανθρώπινα θύματα. Στις αυλές του ναού ήταν θυσιαστήρια των Ασσυρίων θεών και το είδωλο της Αστάρτης. Ο Ιερεμίας, επί της βασιλείας του Ιωσίου, από το 627 π.Χ., επέρχεται κατά της πολυθεΐας κηρύσσοντας τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό και στηλιτεύοντας τη διαφθορά. Εκτός της ειδωλολατρίας και ανηθικότητας, ο Ιερεμίας πολεμάει κατά την περίοδο αυτή και τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι παραπλανούσαν τον λαό με ψευδείς προφητείες.

Ο Προφήτης Ιερεμίας διαισθάνεται κάποια μεταβολή του λαού, κάποια μετάνοια, διότι στην πρόσκληση του Θεού, ο λαός απαντά: «Ὁδοῦ, πρὸς Σὲ ἔρχομαι». Η μετάνοια όμως αυτή ήταν πρόσκαιρη λόγω της ανομβρίας. Ο Προφήτης Ιερεμίας πονάει, υποφέρει. Περιέρχεται σε απόγνωση. Όμως η μακροθυμία του Θεού δεν εξαντλείται. Ο Θεός συμβουλεύει τον Προφήτη να ερευνήσει την υπό του κακού τρυγηθείσα άμπελο, το λαό Του, μήπως εύρει ρώγα σταφυλιού, κάποιον άνθρωπο ευσεβή, ατρύγητο από το κακό. Έτσι τονίζεται η μεγάλη αξία του ανθρώπου. Ο Προφήτης δεν βρίσκει δυστυχώς καμία ρώγα σταφυλιού ατρύγητη από το κακό. Στην άκαρπη αυτή προσπάθεια του Προφήτη, ο Θεός συνιστά σε αυτόν και πάλι να συνεχίσει την εργασία του, για να πεισθεί και ο ίδιος ο Προφήτης για το αδιόρθωτο του λαού και τη δίκαιη τιμωρία του.

Ο Θεός παρομοιάζει τον Προφήτη με μεταλλουργό που δοκιμάζει τα μέταλλα και φροντίζει από το μείγμα να εξαγάγει αυτά που είναι ευγενή, δηλαδή το χρυσό και τον άργυρο. Μάταια όμως.

Εδώ τερματίζεται η πρώτη περίοδος της δράσεως του Προφήτη Ιερεμία.

Κατόπιν έρχεται η κατάλυση του Ασσυριακού βασιλείου διά της πίστεως της Νινευή το 621 π.Χ. Ο ευσεβής βασιλέας Ιωσίας, επωφελούμενος από την κατάρρευση αυτή, ανέλαβε πολιτική εξωτερικής ανεξαρτησίας και προέβη σε εσωτερικές μεταρρυθμίσεις, για να ορθώσει την πίστη στον Θεό. Ο Ιερεμίας, κατά το χρονικό διάστημα 621 – 608 π.Χ., αποσύρθηκε πιθανότατα σε μόνωση. Χαρακτηριστικό της ασκητικής του ζωής ήταν ότι αυτός «λινοῦν περίζωμα εἶχε μόνον. Ὡς δὲ τὰ εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι τὴν ἀκμήν, οὕτω καὶ τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ ἀνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται».

Κατά την δεύτερη περίοδο της δράσης του, επί της εποχής του βασιλέως Ιωακείμ (609 – 598 π.Χ.), ο Προφήτης Ιερεμίας στρέφεται κατά των ατόπων της Ισραηλιτικής θρησκείας. Ο μαγικός χαρακτήρας, τον οποίο απέδιδαν οι Ιουδαίοι στο ναό και στις τελετές, τον ενοχλούσε. Έλεγε δε, ότι «ο ναός, ο οποίος χρησιμεύει να καλύπτει τα κακουργήματα, είναι όχι ναός Θεού, αλλά σπήλαιο ληστών».

Κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του Ιωακείμ, σε κάποια μεγάλη εορτή, εμφανίζεται ο Προφήτης Ιερεμίας στην αυλή του ναού και μέσα στο ενθουσιώδες από τη θέα του ναού πλήθος, προσβάλλει την εσφαλμένη αυτή πίστη, την οποία είχε ο λαός περί του ναού και κηρύσσει την επερχόμενη καταστροφή του ναού. Όλος ο λαός εξεγείρεται και ζητεί τον θάνατό του. Σώζεται με την επέμβαση του Αχικάμ. Μεταβαίνει στο εργαστήριο του κεραμέως και παρατηρεί ότι ο κεραμέας μεταπλάσσει όσα από τα πήλινα δοχεία δεν αρέσουν σε αυτόν. Έτσι, λέγει ο Προφήτης, θα κάνει ο Θεός σε έθνη και ανθρώπους, τα οποία δεν αρέσουν σε Αυτόν. Για την αποφυγή της καταστροφής συνιστά την εσωτερική μετάνοια του ανθρώπου. Άρχοντες και λαός αντιδρούν. Κουρασμένος ο Προφήτης από τους άκαρπους αγώνες του ζητεί τη μόνωση και προβλέποντας την αμετανοησία του λαού του Θεού, προλέγει την καταστροφή του.

Κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να τον δηλητηριάσουν στην Αναθώθ.

Συνωμοτούν εναντίον του και συγγενείς του. Ο Προφήτης Ιερεμίας αποδίδει την σωτηρία του στον Θεό. Στρέφεται κατά των αρχόντων, του βασιλέως Ιωακείμ και των ανακτόρων, των οποίων κηρύσσει την καταστροφή. Όλος ο κόσμος είναι εναντίον του. Προς στιγμήν κάμπτεται, διότι νομίζει ότι έχει εγκαταλειφθεί από τον Θεό και παραπονείται. Συνέρχεται όμως και συνεχίζει το έργο του. Στην αυλή του ναού κηρύσσει και πάλι την καταστροφή του ναού. Το κήρυγμα αυτό προκαλεί αναταραχή. Γι’ αυτό ο στρατηγός του ιερού χώρου του ναού Πασχώρ τον ραβδίζει και τον ρίχνει στη φυλακή. Τα κηρύγματά του γίνονται δεκτά με ειρωνείες. Του απαγορεύουν να επισκέπτεται το ναό.

Ο Προφήτης Ιερεμίας σκέπτεται να εγκαταλείψει τον αγώνα. Η φωτιά όμως του λόγου του Θεού, που είναι μέσα του, δεν τον αφήνει. Κατά το τέλος του 605 π.Χ., μετά την ήττα των Αιγυπτίων στο Χαρκαμύς, επειδή ο ίδιος δεν ήταν δυνατόν να εισέλθει στην αυλή του ναού, δίδει στον μαθητή του Βαρούχ να αναγνώσει στο μέσο της αυλής του ναού, προφητεία, διά της οποίας κηρυσσόταν η καταστροφή του ναού. Όλοι τότε επαναστατούν εναντίον του. Ο Ιερεμίας και ο Βαρούχ κρύβονται, για να μη συλληφθούν. Η προλεχθείσα όμως καταστροφή επήλθε.

Οι Βαβυλώνιοι κατέστησαν φόρου υποτελή, το βασιλέα Ιωακείμ. Αυτός, επιθυμώντας την ανεξαρτησία και αφού παρακινήθηκε από άκριτους ανθρώπους, προκαλεί τη Βαβυλώνιο εκστρατεία κατά της Ιερουσαλήμ. Ο Ναβουχοδονόσωρ επέρχεται εναντίον του και πολιορκεί την Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας μάταια συνιστά στον βασιλέα Ιωακείμ, υποταγή στους Βαβυλώνιους. Ο Ιωακείμ πεθαίνει και η πόλη καταλαμβάνεται και πολιορκείται. Ο ναός καταστρέφεται. Ο άμεσος διάδοχος του Ιωακείμ, ο Ιωαχείμ (Ιεχονίας) πορεύεται σε αιχμαλωσία με τους αξιωματούχους της χώρας και δέκα χιλιάδες από το λαό. Ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ ορίζει ως διάδοχο του Ιεχονίου, τον Σεδεκία.

Κατά την Τρίτη περίοδο της δράσεως του Προφήτη Ιερεμίου, το 594 π.Χ., απεσταλμένοι των Ιδουμαίων, Αμμωνιτών, Τύρου και Σιδώνος, παρακάλεσαν τον Σεδεκία να συμμαχήσουν κατά των Βαβυλωνίων.

Οι ψευδοπροφήτες κηρύσσουν ότι τα ιερά σκεύη του ναού που είχαν κλαπεί θα επιστραφούν. Ο Ιερεμίας αντιτίθεται και συμβολικά θέτει ζυγό στον τράχηλό του, για να δηλώσει ότι θα είναι δούλοι του Ναβουχοδονόσορ. Ο ψευδοπροφήτης Ανανίας σπάζει το ζυγό πάνω στον τράχηλο του Ιερεμία, για να τονίσει την αποτίναξη του ζυγού των Βαβυλωνίων. Ο Ιερεμίας απαντά: «Έσπασες ξύλινους ζυγούς; Σιδερένιους θα θέσει ο Θεός στον τράχηλό σας».

Ο Σεδεκίας τήρησε συνετή πολιτική προς τους απεσταλμένους των άλλων περιοχών και ενέκρινε την γνώμη του Προφήτη Ιερεμία. Όμως, κατά το 588 π.Χ., ο φαραώ της Αιγύπτου Ουαφρής επαναστατεί κατά των Βαβυλωνίων. Το φρόνημα των Ιουδαίων αναπτερώνεται και λαμβάνουν και αυτοί μέρος στην επανάσταση αυτή. Ο Ιερεμίας τους αποτρέπει από το να συμμαχήσουν με τους Αιγυπτίους κατά των Βαβυλωνίων. Οι Ιουδαίοι δεν υπακούν και επαναστατούν. Ο Ιερεμίας επιμένει ότι η πόλη των Ιεροσολύμων θα καταστραφεί. Οι άρχοντες τον ρίχνουν σε λάκκο βορβορώδη, διότι με τον τρόπο που ο Προφήτης ομιλούσε παρέλυε τα χέρια των πολεμιστών. Με την επέμβαση όμως του Αβδεμέλεχ αποσύρεται από τον λάκκο. Η πόλη των Ιεροσολύμων καταλαμβάνεται και ο βασιλέας Σεδεκίας συλλαμβάνεται, τυφλώνεται και οδηγείται στη Βαβυλώνα. Η πόλις παραδίδεται στις φλόγες.

Κατά την τέταρτη περίοδο της δράσεώς του, ο Ιερεμίας, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ, αποφασίζει να διαμείνει πλησίον του Γοδολίου. Τον Γοδολία, ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ εγκαθιστά κυβερνήτη της Ιουδαίας. Μετά από λίγο, όμως, ο Γοδολίας δολοφονείται και ο Ιουδαϊκός λαός, φοβούμενος την τιμωρία από τους Βαβυλωνίους, αποφασίζει να απέλθει στην Αίγυπτο παρά την γνώμη του Ιερεμίου και την εντολή του Θεού. Χωρίς την θέλησή του, παίρνουν μαζί τους και τον Ιερεμία, ο οποίος κηρύττει και στην Αίγυπτο. Προλέγει την εισβολή του Ναβουχοδονόσωρ, η οποία και έγινε. Εκεί οι Ιουδαίοι περιπίπτουν σε ειδωλολατρία.

Ο Προφήτης επέρχεται και πάλι εναντίον αυτών. Εκείνοι όμως δεν υπακούουν και ο Προφήτης προλέγει την καταστροφή τους.

Ο Προφήτης Ιερεμίας λιθοβολήθηκε από τους συμπατριώτες του στην πόλη Τάφνα της Αιγύπτου ή απήχθη μαζί με τον Βαρούχ αιχμάλωτος από τον βασιλέα Ναβουχοδονόσωρ σε κάποια εισβολή του στην Αίγυπτο το 568 π.Χ., ως λέγει κάποια Ραββινική παράδοση.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο ναό του Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.

Το βιβλίο του Προφήτη Ιερεμία στην Παλαιά Διαθήκη δεν παρουσιάζει μόνο υψηλές θρησκευτικές ιδέες, αλλά κυρίως μια ζωηρή θρησκευτική προσωπικότητα, διότι ο Ιερεμίας δεν κήρυττε μόνο, αλλά ζούσε την διδασκαλία αυτή με τόση επιμονή, ώστε όχι μόνο ο θάνατός του υπήρξε μαρτυρικός, αλλά και ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα διαρκές μαρτύριο. Η διδασκαλία του Προφήτη Ιερεμία αφορούσε, α) τον άνθρωπο, β) τον Θεό και γ) το λαό του Θεού. Κέντρο και των τριών αυτών είναι η καρδιά, η βάση της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Γιορτή Προφήτου Ιερεμίου

Ἐκ γαστρὸς ἠγιάσθης τὴ προγνώσει τοῦ Κτίσαντος, καὶ προφητικῆς ἐπληρώθης ἐκ σπαργάνων συνέσεως, ἐθρήνησας τὴν πτῶσιν Ἰσραήλ, σοφὲ Ἱερεμία ἐν στοργῇ, διὰ τοῦτο ὡς Προφήτην καὶ Ἀθλητήν, τιμῶμεν σὲ κραυγάζοντες, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Ἡ μεγαλυτέρα … ἀπόδειξις! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023) 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

«Καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων

μὴ χωρίζεσθαι» (Πράξ. Α΄ 4).

 

«Συναλιζόμενος …»!

Μεγάλη ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί! Ἡμέρα λαμπρά! Ἡμέρα εὐλογίας, χαρᾶς καὶ εὐτυχίας! Ἡμέρα Ἀναστάσεως, ἥτις διαδέχεται τὰς ἡμέρας τοῦ πένθους καὶ τῆς θλίψεως καὶ τοῦ θανάτου … τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος! Ἡμέρα, ἥτις χαρακτηρίζεται ὡς ἡ … καθ’ αὐτὸ ἡμέρα τοῦ ἔτους, ἀνταξία τῆς ὁποίας δὲν ὑπάρχει …! Ἡμέρα ἥτις πληροῖ τὰς καρδίας ἡμῶν ἀνεκφράστου χαρᾶς, καὶ θὰ ἐτόλμων ἵνα εἴπω, ὅτι πληροῖ τῆς τοιαύτης χαρᾶς, ἀκόμη καὶ τὰς καρδίας τῶν ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπων. Ἀκόμη καὶ αὐτῶν τῶν ἀρνητῶν καὶ ἀπίστων, οἵτινες ἐπιδιώκουσιν ἵνα συμμετέχωσιν εἰς τὰς χριστιανικὰς ποικίλας Ἀναστασίμους ἐκδηλώσεις!

Βεβαίως, ἀπολύτως δικαιολογημένοι, εἶναι ἴσως,  οἱ σκυθρωπάζοντες σήμερον Ἰουδαῖοι, οἵτινες βλέπωσι  τὸν Μεσσίαν καὶ εὐεργέτην τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, τὸν ὁποῖον οὔτε ἐπεπόθησαν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ὁποῖον οὐδέποτε ἐπίστευσαν, καὶ τὸν ὁποῖον ὡδήγησαν εἰς τὸν θάνατον μὲ τὴν κατηγορία τοῦ … ἐσχάτου τῶν κακούργων, ἵνα διαψεύδῃ τὰς ἐκνόμους προσδοκίας των καὶ ἀποδεικνύῃ ἑαυτὸν ὡς τὸν μόνον Ἀληθινὸν Θεόν! Οὗτοι ἐμηχανεύθησαν τρόπους πολλούς, ἵνα ἀποσιωπήσωσι τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων Χριστοῦ, καὶ ὡς μαρτυρεῖ τὸ Ἱερὸν κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εὐθὺς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, προέλαβον τοὺς ἐκ τῆς κουστωδίας, φύλακας  τοῦ Τάφου, οἵτινες ἤδη … «ἀπήγγειλαν τοῖς ἀρχιερεῦσιν ἅπαντα τὰ γενόμενα. Καὶ συναχθέντες μετὰ τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων. Καὶ ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτὸν καὶ ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν. Οἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν. Καὶ διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον» (Ματθ. ΚΗ΄ 11-15)!

«Συναλιζόμενος», σημαίνει κατ’ ἀκρίβειαν, … ἐκεῖνος ὅστις τρώγει μετ’ ἄλλων, ἅλας καὶ τροφὰς καθημερινάς! Κατ’ ἐπέκτασιν δέ, σημαίνει, … ἐκεῖνος ὅστις συναναστρέφεται καὶ συντρώγει φιλικῶς μετὰ τῶν οἰκείων του! Μὲ τὴν τοιαύτην ἁπλότητα, συμπεριεφέρετο καὶ ὁ Κύριος, ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας μετὰ τὴν Ἀνάστασίν Του, μετὰ τῶν μαθητῶν Του, ἀποδεικνύων εἰς τούτους καὶ τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ἀναστάσεως, καὶ ἀνατρέπων τὴν οἵανδήποτε ἀντίρρησιν καὶ ἐπιφύλαξίν των, ἀλλὰ καὶ συμβουλεύων καὶ κατευθύνων τούτους διὰ τὴν διάδοσιν τοῦ Θείου Λόγου, ἥτις θὰ ἐπακολουθοῦσε μετὰ τὴν κάθοδον τοῦ Παναγίου Πνεύματος! 

 

«Τὸ ψεῦδος … ἐλήλαται»!

Πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ κλαπῇ ὁ νεκρὸς Ἰησοῦς; Ἡ Ἑβραϊκὴ κουστωδία ἔχει ἐντολὴν ἵνα μὴ ἐπιτρέπη εἰς οὐδένα νὰ προσεγγίσῃ εἰς τὸν τάφον! Καὶ ἂν - ὡς ἰσχυρίζωνται, - ἐκοιμήθησαν οἱ στρατιῶται, - ἆρα ἐκοιμήθησαν … ἅπαντες; - δὲν θὰ ἔπρεπε ἵνα προσαχθοῦν εἰς δίκην καὶ ἐκτέλεσιν, διὰ παράβασιν καθήκοντος; Τοῦτο δὲν συνέβη ὅταν ὁ Πέτρος ἠλευθερώθη ἐκ τῶν δεσμῶν, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ, ὡς ἀναγινώσκομεν εἰς τὸ δωδέκατον κεφάλαιον τῶν Πράξεων καὶ ὁ «Ἡρῴδης  … ἀνακρίνας τοὺς φύλακας ἐκέλευσεν ἀπαχθῆναι»; Καὶ τὰ χρήματα διατί ἐδόθησαν εἰς τοὺς στρατιώτας; Καὶ ἐν τέλει πῶς ἔκλεψαν οἱ μαθηταὶ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου; Διότι, ὅταν … «ὁ … Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα» (Λουκ. ΚΔ΄ 12)! Πῶς τὰ σάβανα ἔμειναν μέσα στὸν τάφο; Ποῖος θὰ ἔκλεπτε ἕνα νεκρὸν καὶ θὰ τὸν ἀπεγύμνωνε; Πῶς ταῦτα τὰ «ὀθόνια» τὰ κεκολημένα μὲ τὰς ἀρωματώδεις οὐσίας, «ξεκόλλησαν» ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ; Ἂς ἴδωμεν πῶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, τὴν «περιποίησιν» τοῦ νεκροῦ Ἰησοῦ … «Ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν Ἰησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν. Ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔδησαν αὐτὸ ἐν ὀθονίοις μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν» (ΙΘ΄ 39-40)˙ καὶ ἐν τέλει, … ποῦ εἶναι τὸ κλαπὲν σῶμα; Οὐδέποτε εὑρέθῃ;

Καὶ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι οἱ Μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι … ἔκλεψαν τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, διατί τὸ ἔκαμαν; Διὰ νὰ ἐξαπατήσωσι τὸν κόσμον, ὅτι … «Ἀνέστη ὁ Κύριος»; Ἆρα ἐγνώριζον ὅτι ἡ Ἀνάστασις ἦτο μία … ἀπάτη! Καὶ ἐφ’ ὅσον ἦτο τοιαύτη, διατί, ἐν συνεχείᾳ, ἔσπευσαν, ὅπως «ὑπογράψωσι» ταύτην διὰ τοῦ ἰδίου των αἵματος; Εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ θυσιάζεται καὶ νὰ ἀποθνήσκῃ, καὶ μάλιστα διὰ σκληροτάτων βασάνων, γιὰ ἕνα … ψέμα; Καὶ ἀφοῦ ἦσαν «συνενοημένοι» οἱ Ἀπόστολοι, ὅτι θὰ διεφήμιζον τοῦτο τὸ … ψεῦδος, προκειμένου ἵνα ἐξαπατήσωσι …, διατί ὁ Θωμᾶς ἀπιστεῖ, ὅταν ἐκεῖνοι τὸν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶδον τὸν Κύριον; Λογικώτερον δὲν θὰ ἦτο ἵνα «παριστάνῃ» οὗτος, ὅτι … ἐπείσθη περὶ τῆς δῆθεν ἀναστάσεως, ἐνῶ γνωρίζει ὅτι τὸν ἔχουσι κάπου κρυμμένον ἢ τεθαμμένον; Πόσαι ἀποδείξεις ὑπάρχουσιν ἆραγε, γιὰ ἕνα ψεῦδος τὸ ὁποῖον τόσον προχείρως καὶ ἐπιπολαίως μετεχειρίσθησαν διὰ νὰ ἀποσιωπήσωσι τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Θεανθρώπου!

«Μὴ πλανᾶσθε Ἰουδαῖοι, … Τίς εἶδε; τίς ἤκουσε νεκρὸν κλαπέντα ποτέ; μάλιστα ἐσμυρνισμένον καὶ γυμνόν, καταλιπόντα καὶ ἐν τῷ τάφῳ τὰ ἐντάφια αὐτοῦ; … μάθετε τὰς ῥήσεις τῶν Προφητῶν, καὶ γνῶτε, ὅτι αὐτός ἐστιν ἀληθῶς, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, καὶ παντοδύναμος» (Ἀναστάσιμος ὕμνος)!

 

Ἡ μεγαλυτέρα … ἀπόδειξις!

Ἐὰν ὅμως, αἱ ἀποδείξεις καὶ τὰ ἐπιχειρήματα, ἅτινα προανεφέρθησαν ἔχουσιν ἀξίαν καὶ δύνανται ἵνα ἀποδεικνύωσι τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ὡς ἓν πραγματικὸν γεγονός, ἡ ὑψίστη τῶν ἀποδείξεων, εἶναι ὅτι αὐτὴ αὕτη ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὑπῆρξεν καὶ ὑπάρχει … ἡ ὁδὸς ἥτις ὡδήγησε καὶ ὁδηγεῖ τοὺς πιστεύοντας, εἰς τὴν αἰώνιον σωτηρίαν! Διὰ τῆς Ἀναστάσεως ἔχομεν τὴν Ἁγίαν ἡμῶν πίστιν καὶ Ἐκκλησίαν! Διὰ τῆς Ἀναστάσεως, πλήθη Ἁγίων μαρτύρων καὶ ὁσίων τῆς Πίστεως, ἀπηρνήθησαν … τὰ τοῦ κόσμου τερπνά, ἵνα ἀπολαύσωσι τὰ ἀνέκφραστα ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου! Διὰ τῆς Ἀναστάσεως προσερχώμεθα εἰς τὰ ἱερά, τῆς Ἐκκλησίας, μυστήρια, ἵνα κοινωνῶντες ταῦτα, ἀπολαύσωμεν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τὴν ἀπόλαυσιν! Ἐν τῇ Ἀναστάσει τοῦ Χριστοῦ, ἐκοιμήθησαν καὶ κοιμῶνται οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, … καὶ θὰ κοιμηθῶμεν καὶ ἡμεῖς τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου, ἵνα ἀναστηθῶμεν … «ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ …, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον» (Α΄ Θεσσαλ. Δ΄ 16)!

Ταύτης τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, εἴθε νὰ παραμένωμεν μέτοχοι, καὶ οὐδὲν πρόσκαιρον καὶ φθαρτὸν προτιμήσωμεν, ἔχοντες πάντοτε τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν ἡμῶν εἰς τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια δῶρα αὐτῆς! Ἀμήν!

 

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Κυριακή 30 Απριλιου 2023

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Οσίου Φιλοθέου Ζερβάκου: Γι΄αυτόν που διαβάλλει το Άγιον Φως

Εν τη Ιερά Μονή Λογγοβάρδας τη 24-5-1954

…Εγώ όμως δεν εταράχθην διότι γνωρίζω ότι υπάρχει άρχων του σκότους, μισόκαλος και φθονερός διάβολος όστις μισεί και διαβάλει τα καλά, λαλεί το ψεύδος, πλανά τους απροσέκτους και ανοήτους ανθρώπους και τους πείθει να καταφρονούν τας εντολάς του Θεού, να απιστούν, να λαλούν και αυτοί το ψεύδος, να μισούν τους αδελφούς των, να τους διαβάλλουν, να κατηγορούν, να συκοφαντούν. Προς καταστολήν όμως του ταράχου των ημετέρων και των πιστών ψυχών, προς απόδειξιν και αποκατάστασιν της αληθείας, ως μας εντέλεται ο Απόστολος Πέτρος, να είμεθα έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος, μετά πραότητος και φόβου, συνείδησιν έχοντες αγαθήν, ίνα ενώ καταλαλώσιν ημών ως κακοποιών, καταισχυνθώσιν οι επειρεάζοντες την αγαθήν εν Χριστώ ημών αναστροφήν.

Απολογούμαι:

…Εις το βιβλίον μου «Μέγα και θαυμαστόν προσκύνημα εν Παλαιστίνη και Σινά» εις το περί του αγίου Φω­τός κεφάλαιον «Μ. Σάββατον. Το άγ. Φως», δεν αναφέρω, ότι εγενόμην αυτόπτης μάρτυς, ότι είδον το άγ. Φως κατερχόμενον εξ ουρανού, αλλ’ ούτε και δημοσίευμα τι έκαμα, ως νομίζετε, εις ο να αναφέρω τοιούτον τι, ούτε εσκέφθην, ότι το Μ. Σάββατον είναι κινητή εορτή και δεν είναι πιθανόν όπως το θαύμα παρακολουθή το Ιουλιανόν ημερολόγιον. Και διά να βεβαιωθήτε αναγνώσατε μετά προσοχής το βιβλίον μου, το οποίον νομίζω ότι έχετε και θα ιδήτε, ότι όσα λέγει ο κ. Αρβανιτάκης είναι ιδικά του ψεύδη εξερχόμενα εκ του θησαυρού της ακαθάρτου του καρδίας, και εκ των γραφομένων του αποδεικνύεται, ότι είναι ψευδοπλάστης, ψευδολόγος, ψευδοκατήγορος, υβριστής, φθονερός και ασεβής.

Ερωτώ και σε κ. Αρβανιτάκη, ειπέ μοι, διατί επλήρωσε ο Σατανάς την καρδίαν σου ψεύσασθαί σε; ειπέ μοι, εις ποίαν σελίδα του βιβλίου μου, εις ποίον φύλλον, εις ποίον κεφάλαιον γράφω, ότι είδον το άγ. Φως κατερχόμενον εξ ουρανού; δεν εντρέπεσαι; δεν αισχύνεσαι να λέγης και να διαδίδης τοιαύτας ψευδολογίας και συκοφαντίας; Δεν φοβείσαι τον Θεόν; δεν ήκουσας τον Προφήτην Δαυίδ λέγοντα: απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος.

Δεν τρέμεις να γράφης «ότι ευθύς εξ αρχής πρέπει να τονίσωμεν, ότι ουδέποτε η Εκκλησία μας υπεστήριξεν, ότι πρόκειται περί θαύματος». Αλλά ποίαν εννοείς Εκκλησίαν; Εάν λέγης την Ελληνικήν Ορθόδοξον Ανατολικήν, λέγεις ψέμματα, πλανάσαι, έχεις λάθος. Εάν εννοής την εκκλησίαν σας, την εκκλησίαν των ασεβών, των απίστων, των ορθολογιστών, των μασόνων, των υποκριτών, τότε λέγεις την αλήθειαν. Διότι η εκκλησία σας ουδέποτε υπεστήριξε περί θαύματος.

Ενώ η Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία είναι το άθροισμα των χριστιανών, των βεβαπτισμένων εις το όνομα της Αγ. Τριάδος και ενωμένων διά της ομολογίας της αυτής, προς τον αληθινόν Θεόν, πίστεως και εχόντων κεφαλήν και αρχηγόν τον Κύριον ημών Ι. Χριστόν, τον θεμελιωτήν αυτής, αυτοί, ως αληθείς χριστιανοί από αρχαιοτάτων χρόνων, μετά πίστεως και ευλαβείας προσερχόμενοι εις τον Πανάγιον Τάφον, παραδέχονται, πιστεύουν, ομολογούν και κηρύττουν το θαύμα του αγ. Φωτός εκ του ανεσπέρου Φωτός προϊόν.

Και εάν, ως λέγης, είδες την εορτήν εγ­γύτατα επτάκις, πώς δεν είδες το θαύμα εκείνο το υπερφυσικόν; Το πώς εκ του Παναγίου τάφου διά του Μακαρ. Πατριάρχου μεταδιδόμενον εις τους πιστούς φως, οι πιστοί αναμμένας έχοντες τας λαμπάδας των το ψηλαφούν με τας χείρας, το θέτουν εις το στήθος, εις το πρόσωπον, το στόμα, τους οφθαλμούς, την κεφαλήν ουδεμία βλάβην προξενεί, το οποίον είδον και εγώ και απορών ηρώτησα τον Μ. Σκευοφύλακα, ο οποίος μοι είπεν, ότι το άγ. Φως έχει θαυματουργικήν χάριν και πιστεύσας, έχων δώδεκα λαμπάδας εις τας χείρας μου αναμμένας, έθεσα κατ’ αρχάς απ’ αυτού τους δακτύλους, τας παλάμας, το έθεσα εις το στήθος, εις το γένειον, το στόμα, τους οφθαλμούς, τα ράσα και ομολογώ, συν πάσι τοις πιστοίς και κηρύττω και θα κηρύττω, ότι είναι θαύμα μέγα, διότι εάν εκείνο το φως δεν είχε θαυματουργικήν χάριν, θα με εφλόγιζε, θα με έκαιε, θα ησθανόμην πόνους δρυμείς και ουχί δρόσον.

Ως φαίνεται ή δεν θα είδες εγγύτατα την τελετήν ή οι οφθαλμοί της ψυχής σου πάσχουν από αορασία, ως πάλαι οι των απίστων Ιουδαίων, οι οποίοι έβλεπον μεν σωματικώς τα θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αλλ’ επειδή έπασχον τύφλωσιν ψυχικήν τα διέβαλλον. «Ακοή ακούσετε και μη συνήτε και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδετε» (Ησ. 5, Ματθ. ΙΓ’).

Άκουσον δε τί λέγει ο εκ Προύσσης σοφός Χρύσανθος εις το Προσκυνητάριόν του «Περιγραφή της Αγ. Πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης προς καταισχύνην εκείνων οι οποίοι αμφιβάλλουν εις το θαύμα του αγ. Φωτός». Οι Ορθόδοξοι προσκυνηταί, όντες συνηθροισμένοι εκ των περάτων της οικουμένης, βλέποντες το παράδοξον τούτο θαύμα και μάλιστα οι Ορθόδοξοι Άραβες κράζοντες το «Κύριε ελέησον» κηρύττουσι ανυποστόλως, ότι μία εστίν η πίστις των χριστιανών… Εάν πολλών Αγίων τάφοι και τα λείψανα ενεργούσι οσημέραι άπειρα θαύματα διά της θείας δυνάμεως, μάλιστα εις τας εορτάς αυτών, πόσω μάλλον ο Πανάγιος Τάφος ενώ ετάφη το Θεανδρικόν Σώμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να εκβλύζη φως… Εις εκείνους δε όπου κατ’ έτος επιδεικνύεται, αυτοί ας το κηρύττουσι, μάρτυρες όντες του μεγίστου τούτου θαύματος.

Ωσαύτως και ο βασιλεύς Ιωάννης ο Κατακουζηνός, ο διά του Αγγελικού Σχήματος Ιωάσαφ κληθείς… Εις πλείονα δήθεν πίστωσιν και ασφάλειαν και του θαύματος δήλωσιν μαρτυρούντος τούτο του Θεού, εξέρχεται φως εξάπτον τας εις τον Τάφον λαμπάδας. Οράς τί οι της Εκκλησίας μας τρόφιμοι φρονούσιν, εντράπου και μη λέγης ότι ανήκεις εις την Εκκλησίαν μας την Ορθόδοξον. Συ πηγαίνεις εις τον άγιον Τάφον ουχί από ευλάβειαν διά να προσκύνησης, αλλά πηγαίνεις ως εχθρός της πίστεώς μας, να δυσφημήσης το θαύμα του Αγίου Φωτός.

Ως προς το βιβλίον μου που γράφεις ψευδώς, ότι διέδωκα δι’ αυτού, ότι είδον το άγ. Φως κατερχόμενον εξ ουρανού, άκουσον. Εγώ το βιβλίον αυτό το έγραψα όχι διά να δείξω ότι είμαι συγγραφεύς, ούτε ότι είμαι σοφός και πολυμαθής, διότι είμαι αμαθής, άσοφος και αγράμματος, και ένα μόνον γνωρίζω Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον, και εν οίδα, ότι ουδέν οίδα.

Το έγραψα μόνον και μόνον διά να ωφελήσω τους αδελφούς χριστιανούς και τα πνευματικά μου τέκνα. Να τους κάμω συγκοινωνούς των μεγαλείων και θαυμασίων των οποίων με ηξίωσε η χάρις του Θεού να ίδω. Να τους μεταφέρω νοερώς, διά της αναγνώσεως του βιβλίου, να ίδουν και εκείνοι με τους ψυχικούς των οφθαλμούς, όσα εγώ είδον με τους σωματικούς. Να χαρή και ευφρανθή η ψυχή των, να θαυμάση και δοξάση τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς, τον ποιούντα μεγάλα και ένδοξα, θαυμαστά και εξαίσια, και να αγαπήσουν Εκείνον, όστις δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν, Θεός ων, έγινεν άνθρωπος και υπέμεινεν επωνείδιστον σταυρικόν θάνατον, διά να μας ελευθερώση της αιωνίου καταδίκης και να μας χαρίση ζωήν αιώνιον και Βασι­λείαν Ουράνιον. Το έγραψα δε με προσευχάς και πολλά δάκρυα. Ευχαριστώ τον Θεόν, ότι εισήκουσε των ταπεινών δεήσεών μου και δεν απέτυχον της ελπίδος και προσδοκίας μου.

Πολλοί που το ανέγνωσαν πεπαιδευμένοι και σοφοί, κληρικοί και λαϊκοί, πλούσιοι και πτωχοί, εγγράμματοι και αγράμματοι, άνδρες και γυναίκες ωφελήθησαν. Το πρώτον βιβλίον, μετά την έκδοσιν ενεχείρισα εις τον αείμνηστον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, Μητροπολίτην Αθηνών, όστις, όταν μετ’ ολίγας ημέρας τον επεσκέφθην, μοι είπε συγκεκινημένος.. Έλαβον από τον κοινόν μας φίλον Αλεξ. Μωραϊτίδην το βιβλίον σας «Μέγα και θαυμαστόν Προσκύνημα…». οσάκις το αναγινώσκω νομίζω, ότι συνοδοιπορώ μαζί σας εις τους αγίους Τόπους και συμπαρίσταμαι εις τας ιεράς τελετάς και θείας μυσταγωγίας. Σκέπτομαι να το συστήσω εις τον υπουργόν της Παιδείας, ίνα διά διατάγματος εισαχθή εις τα Γυμνάσια. Το ευρίσκω ως αναγκαίον και ωφέλιμον από απόψεως Εθνικής, Θρησκευτικής, Ιστορικής και Γεωγραφικής…. (Σημείωσις εκδότου, ακολουθούν γνώμαι διαφόρων προσώπων τα οποία εκφράζουν την ωφέλειαν που έλαβον εκ της αναγνώσεως του βιβλίου).

…Εάν θελήσω να αναφέρω ημετέρους και ξένους όσοι μοι έστειλον συγχαρητήρια και ευχαριστίας των διά την ωφέλειαν την οποίαν έλαβον εκ της αναγνώσεως του βιβλίου θα απαρτίσω βιβλίον, και μόνον σεις κ. Αρβανιτάκη ευρέθητε να δυσφημήσετε και εμέ και το βι­βλίον μου. Πρέπει όμως να στοχασθής καλώς την αμαρ­τίαν σου, να μετανοήσης και εξομολογηθής. Εις εμέ χωρίς να θέλης έκαμες καλόν, με ωφέλησες ψυχικώς. Έβλαψες όμως τον εαυτόν σου και πολλάς ψυχάς με τας ψευδείς συκοφαντίας σου. Εμέ ωφέλησες περισσότερον από εκείνους που με επαινούσι, διότι εκείνοι με τους επαίνους που μου κάνουν, ωφελούν τον εαυτόν των, εμέ όμως με βλάπτουν. Διότι λέγουν οι Άγιοι Πατέρες, ότι ο επαινών μοναχόν παραδίδει αυτόν τω Σατανά. Με τους επαίνους είναι επόμενον, ως άνθρωπος και εγώ, ατελής και αμαρτωλός να υπερηφανευθώ ή και να περάση από τον νουν μου, ότι κάτι είμαι, ενώ είμαι μηδέν εκ του μηδενός, χώμα, στάχτη, σκώληξ της γης. Εάν υπάρχη τι καλόν εν εμοί αυτό δεν είναι ιδικόν μου, είναι ξένον, της χάριτος του Θεού. Εάν είπω ότι είναι ιδικόν μου έσομαι παράφρων.

Συ, όμως, με τας ψευδείς κατηγορίας με έκαμες άξιον μακαρισμού, και οφείλω να σε ευχαριστήσω. Λυπούμαι όμως διά το σκάνδαλον που επροξένησες εις τους πιστούς και την βλάβην και ζημίαν που προξενείς εις τον εαυτόν σου. και διά τούτο σε συμβουλεύω, ως πνευματικός πατήρ, να μετανοήσης. Διά να συγχωρηθή δε η αμαρτία σου πρέπει συ ο ίδιος, επειδή με απεκάλεσες ευλαβή ψεύτην και ότι διέδωκα, διά του βιβλίου μου, ότι είδα το άγ. Φως κατερχόμενον εξ ουρανού, να αναδημοσίευσης πάλιν, ότι όσα είπες και εδημοσίευσες ήτο ψεύματα και ότι επλανήθης, έσφαλες, μετανοής και ζητής συγχώρησι, από τον Θεόν, από όλους τους ανθρώπους, που εσκανδάλισες, από εμέ που εσυκοφάντησες ψευδώς, και από την Εκκλησίαν, διότι προσεπάθησες διά του δημοσιεύματός σου να αποδείξης, ψευδώς, ότι δεν είναι θαύμα το κατά το Μ. Σάββατον εκ του Παναγίου Τάφου του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εκπηγάζων και εκλάμπον Άγιον Φως.

Κατ’ αυτόν τον τρόπον θα λάβης την συγχώρησιν. Ο Θεός θα σε δεχθή με ανοικτάς αγκάλας, θα χαροποιή­σης τους Αγγέλους και πάντας τους Αγίους, θα χαρο­ποιήσης όλους τους χριστιανούς αδελφούς, θα γίνης υπόδειγμα μετανοίας εις τους αμαρτάνοντας, θα λύπησης μόνον τον άρχοντα του σκότους και θα του δώσης καιρίαν πληγήν. Μη δειλιάσης, μη εντραπής να μετανοή­σης, σπεύσον, τάχυνον, πριν κινήση κατά σου ο Θεός την οργήν του, πριν έλθη ο θάνατος, πριν κλεισθή η θύρα του Νυμφώνος. Παρακαλώ τον Θεόν και εύχομαι να σου δώση αληθινήν, ειλικρινή και καλήν μετάνοιαν.

Ταύτα αρκετά διά τον κ. Γ. Αρβανιτάκη, διά να τον φέρουν, εάν θέλη εις συναίσθησιν και μετάνοιαν, προς σαφεστάτην απόδειξιν και αποκατάστασιν της αληθείας, έλεγχον, φυγάδευσιν και καταισχύνην του ψεύδους και προς καταστολήν του ταράχου των ψυχών ημών και των σκανδαλισθέντων αδελφών και ειρήνευσιν. Παρακαλώ δε υμάς τα πνευματικά μου τέκνα πρώτον, να κάμετε προσευχήν με την καρδίαν σας, να συγχωρήση ο Εύσπλαγχνος, ο Μακρόθυμος, ο Πολυέλεος και φιλανθρωπότατος Θεός τον κ. Αρβανιτάκην και να τον φωτίση να έλθη εις συναίσθησιν και αληθινήν μετάνοιαν, και δεύ­τερον σας δίδω εντολήν εκ της παρούσης ανασκευής, επειδή είναι μακροσκελής, να την σμικρίνετε, να εκλέξε­τε τα αναγκαιότερα, τα κυριότερα και να τα δώσητε εις την ιδίαν εφημερίδα που δημοσίευσε ο κ. Αρβανιτά­κης… Η εντολή μου επαιτώ να εκπληρωθή.

Μετά πατρικής αγάπης και εγκαρδίων ευχών

και ευλογιών ο Πνευματικός σας

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος

«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»

Τεύχος 10. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004. Θεσ/νίκη

Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΠΗΓΗ: Άγιο Φως – Μαρτυρία Γέροντος Φιλιθέου Ζερβάκου (impantokratoros.gr)

Μήπως και ο Άγιος Τούνομ που μαρτύρησε για το Άγιο Φώς έτρωγε σανό πάτερ;

σ.σ. Νέας κοπής ιερέας από τα ΙΕΚ ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΠΕ, καλοκουρεμένος, καλοξουρισμένος, και πάνω απ’ όλα «εξελιγμένος» και «πολιτισμένος», που πιάνει κουνούπια στον αέρα και δεν τρώει σανό!!!

Περί του Αγίου Φωτός αναφέρθηκε στο κήρυγμά του ο π. Χαράλαμπος Κοπανάκης, εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Σοκαρά Ηρακλείου Κρήτης.

Επίσης ο π. Χαράλαμπος μίλησε για θαύμα στημένο από τους σταυροφόρους πριν 11 αιώνες, το οποίο έγινε για να γίνει η περιοχή περισσότερο εμπορική.

Σε άλλο σημείο ο π. Χαράλαμπος αναφέρθηκε στο πείραμα που κάνουν οι πιστοί στην τελετή αφής, που βάζουν το Άγιο Φως στο πρόσωπο και δεν καίγονται.

«Έλα να σε κάνω εγώ με την λαμπάδα και να δεις πως θα λαμπαδιάσεις, και όχι θα κάεις, αλλά θα τσουρουφλιστείς» – πρόσθεσε χαρακτηριστικά.

Ο εν λόγω κληρικός από την Κρήτη, αναρωτήθηκε εάν οι ενορίτες του θέλουν να τους ταϊζουν σανό ή να θέλουν να ξέρουν πως έχουν τα πράγματα…..

Ο ίδιος έγραψε στο προφίλ του στα κοινωνικά δίκτυα το εξής:

Τους ανθρώπους μας ενοχλεί και μας πληγώνει το ψέμα.

Ταυτόχρονα, μας φοβίζει η αλήθεια.

Ψυχολογικό είναι το φαινόμενο και υπάρχουν ερμηνείες, όμως δεν είναι της παρούσης.

Πέραν αυτών, οι κοινωνικές ομάδες που έλκονται ιδιαίτερα από το ψέμα και αποστρέφονται μετά βδελυγμίας την αλήθεια, είναι οι θρησκευόμενοι, νομίζω όλων των θρησκειών.

Όταν η αλήθεια εξορίζεται, ο άνθρωπος προσκαίρως ανακουφίζεται, αλλά στην πορεία ζορίζεται, προς όφελος ολίγων επιτήδειων.

Και ρωτάμε εμείς τον Ιερέα : Ο Άγιος Τούνομ που τιμά η εκκλησία μας, έτρωγε Σανό ; 

Τσάμπα η Θυσία του;  

Συγκεκριμένα το έτος 1101μ.Χ., οι Λατίνοι τότε που οι Άγιοι Τόποι είχαν περιέλθει στους Σταυροφόρους δεν μπόρεσαν να λάβουν το Άγιο Φως, παρά τις προσευχές και τις τελεσθείσες λιτανείες που έκαμαν από το Μεγάλο Σάββατο, μέχρι το πρωΐ της Κυριακής του Πάσχα. Το Άγιο Φως «εμφανίσθηκε» όταν απεχώρησαν αυτοί, στους εναπομείναντες Έλληνες, οι οποίοι προσευχήθηκαν με πίστη και εγέμισαν όλο το Ναό. Τότε, με αλλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι και το πήραν από τους Έλληνες, ταπεινωμένοι. Έκτοτε, η τελετή του Αγίου Φωτός και επί των Σταυροφόρων ακόμη, παρέμεινε ως καθαρά Ελληνική τελετή (Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων, σελ. 426, 427).

Επίσης, αργότερα, δεν μπορούσαν να λάβουν το Άγιο Φως και οι Αρμένιοι (Μονοφυσίτες). Το έτος 1579μ.Χ. οι Αρμένιοι εδωροδόκησαν τους Τούρκους που κατείχαν τα Ιεροσόλυμα και το Μεγάλο Σάββατο εισήλθε στον Πανάγιο Τάφο ο ιδικός τους Πατριάρχης να πάρει το Άγιο Φως. Έτσι, οι Ορθόδοξοι με τον Πατριάρχη ήλθαν και έμειναν έξω από το Ναό της Αναστάσεως, στην Αγία Αυλή. Η λύπη τους ήταν μεγάλη, γι᾽ αυτό προσεύχονταν στον Κύριο με πολύ πόνο. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης καθόταν περίλυπος μπροστά στην αριστερή μαρμάρινη κολώνα της Πύλης του Ναού. Εν τω μεταξύ, εντός του Ναού ο Πατριάρχης των Αρμενίων και οι Αρμένιοι προσεύχονταν και παρακαλούσαν τον Κύριο να λάβουν το Άγιο Φως, αλλά δυστυχώς τούτο δεν εμφανιζόταν. Στο απέναντι τζαμί, ήταν ανεβασμένος για να κάνει τη συνηθισμένη προσευχή ο Άραβας Χότζας Εμίρης Τούνομ. Έξαφνα όμως, το Άγιο Φως, «σχίζει» την κολώνα, που ήταν μπροστά στον έλληνα Πατριάρχη και εμφανίζεται θαυμαστά προς μεγάλη χαρά των Ορθοδόξων. Ο Χότζας βλέποντας το παράδοξο αυτό γεγονός και για να προλάβει το ωραίο ουράνιο φως, έπεσε κάτω και δεν έπαθε τίποτα. Και ενώ όταν ήταν στον μιναρέ υμνούσε τον Αλλάχ, τώρα άρχιζε να φωνάζει ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ότι Αυτόν πρέπει να προσκυνούμε. Οι Τούρκοι, ακούγοντας τον Χότζα να κηρύττει τον Χριστό, αντί του Αλλάχ, τον έπιασαν και τον σκότωσαν (τον έκαψαν). Το ανωτέρω θαύμα συνέβη στις 18 Απριλίου του 1579 μ.Χ. επί Σουλτάνου Μουράτ και Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου του Δ . Από τότε σουλτανικό φιρμάνι όρισε ότι μόνον οι Ορθόδοξοι Έλληνες να μεταδίδουν το Άγιο Φως.

Ο Μάρτυρας Εμίρης Τούνομ αγίασε και ας μην ήταν Χριστιανός, διότι βαπτίσθηκε στο αίμα του μαρτυρίου. 

Μήπως και όλοι οι παρακάτω τρώγανε το ίδιο κουτόχορτο ;

Ο Abu l-‘Abbas Ahmad (ἀπεβίωσε τὸ 947 μ.Χ.) – σύγχρονος πολέμιος τῶν Ἑλλήνων τοῦ 10ου αι. – διηγεῖται πὼς ὁ Μουσουλμάνος κυβερνήτης τῆς Ἱερουσαλὴμ σφραγίζει τὴν πόρτα τοῦ Τάφου ΠΡΙΝ τὴν ἐμφάνιση τῆς φωτιᾶς καί, ὅταν τὸ λευκὸ φῶς τῆς φωτιᾶς ἐμφανιστεῖ μέσα στὸν Τάφο, ξεκλειδώνει τὴν πόρτα του καὶ μπαίνει μέσα στὸν Τάφο καὶ ἀνάβει ἕνα κερὶ ἀπὸ τὴν φωτιὰ αὐτή. 

Ὁ Μητροπολίτης Καισαρείας, Καππαδόκης Ἀρέθας στό μήνυμά του πρὸς τὸν Ἐμίρη τῆς Δαμασκοῦ (ἀρχὲς 10ου αι.) γράφει: «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας Του Ἀναστάσεως ὁ Πανάγιος καὶ Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (ὄντας ὅλα τὰ φῶτα τῆς Ἱερουσαλὴμ σβηστά, καί)….. μὲ τὴν θύρα (τοῦ Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη…. καὶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ στέκονται τριγύρω του, μέσα στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως (ἡ Ροτόντα ποὺ στέγαζε τὸ κουβούκλιο), φωνάζοντας «Κύριε Ἐλέησον!», ξαφνικὰ ἐμφανίζεται μία ἀστραπὴ φωτὸς καὶ ἀνάβει τὸ καντῆλι, καὶ στὴν συνέχεια ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλὴμ παίρνουν ἀπὸ τὸ φῶς αὐτὸ καὶ ἀνάβουν τὰ δικά τους τὰ κεριά…» (Σχετ.: Ἐπίσκοπος Αὐξέντιος Φωτικῆς. Τὸ Πασχάλιον Πῦρ στὴν Ἱερουσαλήμ: Μιὰ Μελέτη τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Ναὸ τοῦ Παναγίου Τάφου.)

Ἕνας κληρικὸς τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς τοῦ Κωνσταντίνου Ζ’ Πορφυρογέννητου, ὁ Νικήτας, τό 947 μ.Χ. ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν αὐτοκράτορα διηγούμενος τὴν ἀπόπειρα ἑνὸς ἐξοργισμένου ἐμίρη νὰ δώσει τέλος στὴν τελετὴ ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός…. « (Ὁ ἐμίρης) ἀπαίτησε (ἀπὸ τὸν Πατριάρχη), μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπαγόρευσης τοῦ λαϊκοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τὴν καταβολὴ 7000 χρυσῶν νομισμάτων. Ἡ καταβολὴ αὐτὴ δὲν θὰ γινόταν, ἂν δὲν εἶχαν παραδοθεῖ ἄμεσα ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς 2000 χρυσά, μὲ ἐγγύηση γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν ὑπολοίπων 5000. Ὅση ὥρα παρέμενε ὁ Πατριάρχης φρουρούμενος στὸ Πραιτώριο, ὁ Θεὸς τῶν θαυμάτων γέμισε δυὸ ἀπὸ τὰ κανδήλια τῆς τριπλῆς κανδήλας ποὺ κρέμονται στὸν τόπο ποὺ λένε πὼς ἐναποτέθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔγινε ἡ Ἀποκαθήλωση, γιὰ νὰ τὸ περιποιηθοῦν. Ὅταν τὰ νέα γιὰ τὸ θαῦμα ἔφτασαν στὸ Πραιτώριο, Χριστιανοὶ καὶ Μουσουλμάνοι ἔτρεξαν, πατεῖς μὲ – πατῶ σέ, στὸν Ναό. Ὅμως οἱ Μουσουλμάνοι ᾖρθαν γεμάτοι αἱματοβαμμένες σκέψεις καὶ φονικὰ σχέδια, ὁπλισμένοι καὶ ἔτοιμοι νὰ σφάξουν κάθε Χριστιανὸ ποὺ κρατοῦσε ἀναμμένο φανάρι. Σὲ λίγο ἔφτασε ὁ Πατριάρχης, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸν Κλῆρο, καί, ἔχοντας διαπιστώσει πὼς δὲν εἶχε μέχρι στιγμῆς λάβει χώρα ἡ ἐμφάνιση τῆς ἱερῆς φλόγας, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Μουσουλμάνων κανόνισε νὰ σφραγισθεῖ τὸ Ἅγιο Κουβούκλιο, καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται μαζὶ μὲ τοὺς Χριστιανούς. Γύρω στὴν ἕκτη ὥρα, ἔχοντας προσηλωμένο τὸ βλέμμα του στὸν Πανάγιο Τάφο, εἶδε τὴν ὑπερφυσικὴ ἐμφάνιση τοῦ Φωτός. Μπῆκε μέσα στὸ Ἅγιο Κουβούκλιο, τοῦ ὁποίου τὴν εἴσοδο τοῦ τὴν ἔδειχνε ἕνας ἄγγελος. Τὴν στιγμὴ ποὺ πῆγε νὰ πάρει ἕνα κερὶ γιὰ νὰ μεταδώσει τὴν οὐράνια φωτιὰ σὲ ὅλους ὅσους ἦταν μέσα στὸν Ναὸ κρατώντας δᾴδες, δὲν εἶχε προλάβει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν Τάφο, ὅταν εἶδε τὸν Ναὸ νὰ πλημμυρίζει ξαφνικὰ μὲ ἕνα οὐράνιο φῶς. Οι πιστοὶ στέκονταν ἀριστερὰ καὶ δεξιά, κάποιοι ἦσαν κοντὰ στὴν θύρα, ἄλλοι κοντὰ στὸν Γολγοθά, ἄλλοι κοντὰ στὴν σταυρόμορφη ἁλυσίδα ποὺ κρέμεται ἀπὸ τὴν ὀροφὴ καὶ τριγύρω ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχαν κρεμασμένα τὰ καντήλια τους – ἡ ἁλυσίδα, δηλαδή, ποὺ εἶναι γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύει τὸ κέντρο τοῦ κόσμου καὶ ποὺ εἶναι ἐκεῖ ὡς σημεῖο, ὥστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ θαυμάζουν τὸ φαινόμενο τῆς θεϊκῆς φωτιᾶς. Οἱ ἴδιοι οἱ Μουσουλμάνοι γέμισαν μὲ θαυμασμό, ἀφοῦ μέχρι ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἡ ἐμφάνιση τοῦ Φωτὸς κατ’ ἔτος συνέβαινε μόνο σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ κανδήλια μέσα στὸ Ἅγιο Κουβούκλιο, ἐνῷ τὴν ἡμέρα αὐτή, ὁλόκληρος ὁ Ναὸς εἶχε γεμίσει μὲ φῶς. Ὁ ἐμίρης, ποὺ παρακολουθοῦσε ἀπὸ κάποιο ψηλότερο σημεῖο, ἔγινε μάρτυρας ἑνὸς ἀκόμη μεγαλύτερου θαύματος. Τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὰ κανδήλια – ποὺ κρεμόταν ἀκριβῶς μπροστὰ του – ἄφησε νὰ χυθεῖ τὸ λάδι καὶ τὸ νερὸ ποὺ περιεῖχε, καὶ ξαφνικὰ γέμισε μὲ τὸ θεϊκὸ πῦρ, παρ’ ὅτι δὲν ὑπῆρχε πλέον κανένα φυτίλι μέσα του.» (Σχέτ.: Ἐπίσκοπος Αὐξέντιος Φωτικῆς. Τὸ Πασχάλιον Πῦρ στὴν Ἱερουσαλήμ: Μιὰ Μελέτη τῆς Τελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς στὸν Ναὸ τοῦ Παναγίου Τάφου.)

Ὁ Μουσουλμάνος ἱστορικός, ὁ al-Biruni, ἔτος 1000 μ.Χ.: «Οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν ἤδη σβύσει τὰ φανάρια τους καὶ τὶς δᾴδες τους ἀπὸ πρίν, καὶ περιμένουν, μέχρι νὰ δοῦν μία καθαρὴ λευκὴ φωτιά, ποὺ κάνει τὸ κανδήλι νὰ ἀνάβει. Μὲ τὴν φωτιὰ αὐτὴ ἀνάβουν τὰ κανδήλια μέσα στὰ τεμένη καὶ τοὺς Ναούς. Μετὰ γράφεται μία ἀναφορὰ πρὸς τὸν Χαλίφη σχετικὰ μὲ τὴν ὥρα ποὺ κατέβηκε ἡ φωτιά. Ἂν γινόταν ἀμέσως μετὰ τὴν μεσημβρινὴ ὥρα, ἀναμενόταν γόνιμη χρονιά, ἀλλὰ ἂν καθυστεροῦσε μέχρι τὴν ἑσπέρα ἢ ἀργότερα, τότε θὰ ἀναμενόταν ἄγονη χρονιά. Ἡ ἴδια πηγὴ ἀναφέρει ἐπίσης πὼς κάποιος κυβερνήτης εἶχε φέρει μαζί του ἕνα τεμάχιο χάλκινου σύρματος ἀντὶ φυτιλιοῦ, γιὰ νὰ μὴν μπορέσει νὰ ἀναφλεγεῖ καὶ νὰ φανεῖ ἔτσι πὼς τὸ ὅλο φαινόμενο ἀπέτυχε. Ὅμως κατέβηκε τὸ πῦρ, καὶ ὁ χαλκὸς πῆρε φωτιά. Η κάθοδος αὐτῆς τῆς φωτιᾶς ἀπὸ ψηλά, σὲ μιὰ μέρα ποὺ ἐπαναλαμβάνεται μετὰ ἀπὸ συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα, γίνεται ἀφορμὴ νὰ μένουμε ἔκπληκτοι….» (Σχέτ.:Krachkovsky I. «Holy Fire» (Ἅγιο Φῶς), σύμφωνα μὲ τὴν ἀφήγηση τοῦ al-Biruni καὶ ἄλλων Μουσουλμάνων συγγραφέων τοῦ 10ου – 13ου αι. τῆς Χριστιανικῆς Ἀνατολῆς, Τόμος 3. Ἔκδοση 3η, 1915 (στὰ Ρώσσικα). Χρονολόγιο τοῦ Μουσουλμάνου λόγιου, Al-Biruni (973 – 1048). Al Biruni / In the Garden of Science (Στὸν Κῆπο τῆς Ἐπιστήμης)/ Reklam – Leipzig 1991. Ἀγγλικὴ Μετάφραση.)

Χρονογράφος τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης Βaroni, (ἰα’ αἰ.) γράφει πὼς Δυτικοὶ Χριστιανοὶ ἐπισκεπτόμενοι τὴν Ἱερουσαλὴμ εἶδαν τὸ θαῦμα, ὅταν τὸ Μεγάλο Σάββατο τὰ κεριὰ κοντὰ στὸ Ἅγιο Κουβούκλιο ἄναψαν μόνα τους. Baroni, (Χρονικά), σελίδα 1304, ὄπισθεν………

Μήπως τελικά έχετε φάει εσείς το σανό και δεν το ξέρετε; Η εκκλησία της Κρήτης συμφωνεί με τον εν λόγω κληρικό; 

Αγαπώ τον Χριστό

Χαίρετε! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023) 

«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. Δ΄ 4). 

Αἱ «χαραὶ» καὶ αἱ κοσμικαὶ … «ψυχαγωγίαι»!

Πολλοί, φίλοι μου καὶ ἀδελφοί μου χριστιανοί, κατηγοροῦσι τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Πίστιν καὶ Ἐκκλησίαν, ὅτι προτρέπει τοὺς πιστούς της, ἵνα συμπεριφέρωνται μὲ κατήφειαν καὶ θλίψιν καὶ ἀποφεύγουσιν ἐν ταὐτῷ, κάθε ἐκδήλωσιν χαρᾶς καὶ εὐωχίας˙ πᾶσαν κοσμικὴν σύναξιν καὶ συνάντησιν, εἰς ἣν ὑπάρχουσι κοσμικαὶ καὶ «χαρούμεναι» ἐκδηλώσεις μετὰ μουσικῶν καὶ ἀσμάτων καὶ χορῶν! Κατηγοροῦσιν, ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατευθύνει τοὺς Χριστιανούς, πρὸς ἕνα τρόπο ζωῆς, πένθιμο καὶ ἀπόκοσμο καὶ ἐσχάτως ἐπιχειροῦσι τινὲς ἐκ τῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα εἰσαγάγωσιν εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον χῶρον, κοσμικὰς συνηθείας καὶ χοροὺς καὶ εὐωχίας καὶ ἄσματα, πολλάκις, ἀνηθίκου περιεχομένου, προκειμένου - ὡς ἰσχυρίζονται, - νὰ «φέρωσι» τοὺς νέους καὶ τὰς νεάνιδας εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας! Λέγουσι, μάλιστα, καὶ ἰσχυρίζονται μετὰ περισσοῦ θράσους, ὅτι … «ἐὰν ὁ Κύριος ἔζη κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ σήμερον, θὰ ἀπεδέχετο τὸν τοιοῦτον τρόπον συμπεριφορᾶς, καὶ ἴσως νὰ συμπεριεφέρετο καὶ ὁ Ἴδιος (συγνώμη Κύριέ μου!) κατὰ τοὺς χυδαίους τοιούτους καὶ ἀνηθίκους τρόπους …»

Ὅμως, … ὅσον ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴν γῆν, τοσοῦτον καὶ ἔτι περισσότερον διΐσταται ἡ διδασκαλία τοῦ Ραββί, ἐκ τῶν τοιούτων ἐκνόμων κινήσεων καὶ ἐνεργειῶν! Οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει ἡ τοιαύτη «χαρὰ» τοῦ κόσμου, πρὸς τὴν χαρὰν ἥντινα ἐδίδαξε καὶ συνέστησεν ὁ γλυκύτατος Κύριός μας! «Ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» (Ἰωάν. ΙΖ΄ 13), εἶπε προσευχόμενος πρὸς τὸν Οὐράνιον Πατέρα Του κατὰ τὴν τελευταίαν ἐκείνην Ἀρχιερατικὴν προσευχήν Του, ὀλίγον πρὸ τοῦ ἐκουσίου πάθους Του. Ταύτην τὴν χαράν, τὴν ἰδικήν Του χαράν, … συνέστησε καὶ ὑπέδειξεν εἰς ἡμᾶς! Τὴν χαρὰν ἐκείνην, ἥντινα συνιστᾷ καὶ ἐν τῷ παρόντι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος! Ναί, νὰ χαιρώμεθα! Ἀλλὰ ὄχι διὰ ἀνούσια καὶ κοσμικὰ καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ πρόστυχα πράγματα! Ἔτι δε περισσότερον, νὰ μὴν ἀνταλλάσσωμεν καὶ ἀντικαθιστῶμεν ταύτην τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, μὲ τὰ «ξυλοκέρατα» τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν κοσμικῶν ἡδονῶν καὶ ἀθλιοτήτων!

 

Εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κόσμου, … ποῦ εἶναι ὁ ἀγὼν καὶ ἡ βία;

Τοῦτο καὶ μόνον τὸ ἐρώτημα, εἶναι ἱκανὸν ἵνα προβληματίσῃ ἐκείνους, κυρίως, οἵτινες προσπαθοῦσιν ἵνα συζεύξωσι τὴν χαρὰν τοῦ Χριστοῦ μὲ ἐκείνην τὴν τοῦ κόσμου! Τοιαῦται κοσμικαὶ χαραὶ καὶ ἐκδηλώσεις ὑπῆρχον καὶ τότε τὴν ἐποχὴν τοῦ Χριστοῦ! Εἴδομεν, ὅμως, ποτὲ τὸν Κύριον ἵνα συμμετάσχῃ εἰς αὐτάς; Μόνον εἰς τὸν ἐν Κανᾷ γάμον συμμετεῖχεν, εἰς τὸν ὁποῖον, ὡς γνωρίζομεν ἐκ τῆς παραδόσεως, ὁ νυμφίος ἀλλὰ καὶ ἡ νύμφη, ἦσαν συγγενεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ μετέπειτα ἠκολούθησαν τὸν Κύριον, ὁ μὲν ὡς μαθητής Του καὶ ἡ δὲ ὡς μυροφόρος ἀντιστοίχως! Παρέστη ὁ Κύριος εἰς ἐκεῖνον τὸν γάμον, ὡς προσκεκλημένος, ἔχων ὡς ἀπώτερον σκοπόν Του τὸ γνωστὸν καὶ μέγιστον θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος εἰς οἶνον! Οὔτε ἐτραγῴδησεν, οὔτε ἐχόρευσεν, καὶ οὔτε ποτὲ εἶδον Τοῦτον, ὅσοι ἠθέλησαν ἵνα ἀσχοληθῶσι μὲ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς βιοτήν Του, εἴτε ὀρχούμενον, εἴτε τρώγοντα καὶ πίνοντα κοσμικῷ τῷ τρόπῳ, καὶ οὔτε κἂν … ἐγέλασεν ἢ χαριεντίσθῃ μετά τινος! Εἰς τοὺς οἴκους τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τῶν τελωνῶν … εἰσῆλθεν, ὅμως ἵνα λυτρώσῃ τούτους ἐκ τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας!

Ἄλλωστε, ἐὰν εἶχε προβῇ εἰς τὴν παραμικρὰν ἐκτροπήν, οἱ Φαρισαῖοι δὲν θὰ ἐπεστράτευον ἐναντίον Του … ψευδομάρτυρας! Ἡ κάθε παρέκβασις καὶ παρεκτροπή Του, θὰ ἦτο δι’ ἐκείνους τὸ «μέγιστον ὅπλον» ἵνα τὸν κατηγορήσωσιν οὐσιαστικῶς! Συνεπῶς, ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐκείνη ἡ συνυφασμένη, μὲ τὸν πόνον καὶ τὴν βίαν καὶ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν πνευματικὴν πρόοδον καὶ τὴν σωτηρίαν! Ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου, εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγωνία διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, εἶναι ἡ χαρὰ τῆς βίας καὶ τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς ὀδύνης διὰ τὸν Χριστόν, εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ … πόνου, ὅταν ὁ πόνος οὗτος ἔρχεται ὡς … δῶρον Θεοῦ!

 

Ἡ χαρὰ τῶν … Ἁγίων μας!

Ἂς ἴδωμεν ὅμως δι’ ὀλίγον, εἰς τὰς βιογραφίας καὶ τὰ Συναξάρια τῶν Ἁγίων. Ἐχάρησαν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, … «χαρὰς μεγάλας», αἱ ὁποῖαι δὲν δύνανται ἵνα συγκριθῶσι μὲ τὰς ἀνοήτους καὶ βδελυρὰς «χαρὰς καὶ διασκεδάσεις» τοῦ κόσμου τούτου! Ἐχάρη ὁ δίκαιος Συμεών, ὅτε εἶδεν νὰ πραγματοποιῇται ἡ μεγίστη του ἐπιθυμία, … νὰ ἴδῃ δηλαδὴ καὶ νὰ βαστάξῃ εἰς τὰς χείρας του ὡς βρέφος, τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴν ἡμῶν (Λουκ. Β΄ 28-33)! Ἐχάρησαν οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι, … ὅτε εἶδον τὸν Διδάσκαλόν των ἵνα ἀναλαμβάνεται εἰς τοὺς οὐρανούς (Λουκ. ΚΔ΄ 52)! Ἐχάρησαν ἐπίσης, ὅταν ὀνειδίσθησαν καὶ ἐδάρησαν, ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ Ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, ἀπειθοῦντες εἰς τοῦτο καὶ τοὺς ἀνόμους περιορισμοὺς ποὺ ἐπέβαλεν εἰς τοὺς μαθητὰς τοῦ Σωτῆρος (Πράξ. Ε΄ 41)! Ἔχαιρον, ἀκόμη, οὗτοι, ὅταν … κηρύσσοντες τὸ Εὐαγγέλιον, ὑπέφερον … «ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, … διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, … ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 4-10)!

Ἔχαιρον, ὅμως, καὶ τὰ πλήθη τῶν λοιπῶν Ἁγίων, ὅταν, … ἄλλοι εἰς τὰ σπήλαια καὶ τὰς ἐρήμους, ἠσκήτευον καὶ ἐταλαιπώρουν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἕτεροι, ἔχυνον, ἐν ἀφάτῳ χαρᾷ καὶ εὐφροσύνῃ, τὸ αἷμα των διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ ἕτεροι ἀγωνιζόμενοι παντοιοτρόπως, διὰ νὰ μὴν χάσωσι τὸν στέφανον τῆς αἰωνιότητος! Μίαν χαράν, … ὑπὲρ ἐκείνην, ἥντινα αἰσθάνεται ὁ ἀθλητής, ὅστις κοπιάζει, «ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβῃ»

«Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς», τοὺς διεβεβαίωνεν ὁ Κύριος, ἐκεῖ εἰς τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν» Του (Ματθ. Ε΄ 12)!

 

Χαίρετε!

Τοῦτον τὸν χαιρετισμὸν ἀπηύθυνεν ὁ Ἀναστὰς Κύριος, ἐμφανισθεὶς πρὸς τὰς θρηνούσας μυροφόρους, ὀλίγον μετὰ τὴν Θείαν Αὐτοῦ Ἀνάστασιν, ὅταν αὗται, … «λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων (ἦλθον) ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου» (Μάρκ. ΙΣΤ΄ 2), καὶ τὸν ἀνεζήτουν … μετὰ τῶν νεκρῶν! Οὗτος δὲ ὁ χαιρετισμός, ἦτο καὶ τὸ ἔναυσμα ὅτι … μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Ζωοδότου, … «ἡ λύπη πέπαυται καὶ ἡ χαρὰ ἐξήνθησε», καὶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὴ τοῦ Χριστιανοῦ, πρέπει νὰ κυριαρχῇ μόνον ἡ χαρά!

Ἤδη εὑρισκόμεθα, ὀλίγας μόνον ὧρας πρὸ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, καὶ θὰ ζήσωμεν τὰς φρικώδεις στιγμὰς τοῦ ἑκουσίου Πάθους τοῦ Χριστοῦ! Εἶναι βέβαιον, ὅτι … βιοῦντες τὰς τραγικὰς ἐκείνας στιγμάς, θὰ πικρανθῶμεν καὶ θὰ ἀγανακτήσωμεν καὶ θὰ πενθήσωμεν! Ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆράς μας μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι, … «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ' ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται» (Ἰωάν. ΙΣΤ΄ 20)! Ταύτην τὴν ἀνεκλάλητον καὶ ἀπερίγραπτον χαράν, εὔχομαι ἀδελφοί μου, νὰ ἔχομεν πάντοτε εἰς τὰς καρδίας μας, καὶ οὐδέποτε νὰ ἀνταλλάξωμεν ταύτην μὲ ὅ,τιδήποτε κοσμικὸν καὶ μικρὸν πρᾶγμα, καὶ αὕτη … θὰ εἶναι ἐκείνη ἥτις καὶ θὰ μᾶς συνοδεύσῃ εἰς τὸν Παράδεισον. Ἀμήν.

 

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν  

 

Κυριακή 23 Απριλίου 2023

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα