Ὑπό τοῦ Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου: Ὁ Παπουλᾶκος ἐπί θύραις!
Ἐν δυσχειμέροις καιροῖς καί χρόνοις διά τόν σύμπαντα Ἑλληνισμόν κατά τήν
προεπαναστατικήν περίοδον, καί ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς διά τό νεοσύστατον
μικρόν Ἑλληνικόν Ἔθνος κατόπιν τετρακοσίων ἐτῶν Ὀθωμανικῆς δουλείας,
ἐφάνη ὡς ἀστήρ ἑωθινός ἐν Πελοποννήσῳ ἀνήρ ἰσχυρός κατά τήν ψυχήν, ὁ
περιώνυμος Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ἤ Παπουλᾶκος μέ τό
λαϊκόν παρωνύμιον (†1861).
Ὁ ἀπό Θεοῦ ἀπεσταλμένος ἱερός ἀνήρ ἦτο ἰσχνός τῷ σώματι, ἀλλ’ ὅμως
χαλκέντερος τῇ ψυχῇ. Ὁ Παπουλᾶκος, ὁρμώμενος ὡς ἀκράτητος χείμαῤῥος
ἀπό τό μικρόν ὀρεινόν χωρίον Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, περιῆλθεν ἅπασαν
τήν Πελοποννησιακήν χώραν, τήν Ἀττικήν καί διαφόρους παρακειμένους
νήσους, κηρύττων καί σπείρων μετά ζήλου τόν εὐαγγελικόν σπόρον καί
ἐπιστρέφων εἰς θεοσέβειαν τούς ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας ἀποσκιρτήσαντας
κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος.
Ὁ λόγος αὐτοῦ ἅλατι ἠρτυμένος καί ὁ ζῆλός του ἔνθεος ὡς τοῦ Προφήτου
Ἠλιού, διέῤῥηξε τόν τότε Βαυαρικόν ἰστόν τῆς ἀράχνης, εἰς σημεῖον ὥστε νά
πολεμηθῇ ἀπηνῶς ὑπό τοῦ συστήματος καί νά ἀγαπηθῇ σφοδρῶς ὑπό τοῦ
ἀδικηθέντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τό κήρυγμά του ἔκαμνε ζωηράν ἐντύπωσιν εἰς
τόν λαόν καί συνεκέντρωνε πέριξ αὐτοῦ χιλιάδας ἀκροατῶν.
Ὁ Παπουλᾶκος ὑπῆρξε συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἁγίου
Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί στενός συνεργάτης τοῦ λογίου καί Ὁμολογητοῦ
Διδασκάλου Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Φιλορθοδόξων,
καθώς καί ἄλλων ἁγνῶν ἀγωνιστῶν· μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου
Ἰγνατίου Λαμπροπούλου, εἶτα Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Μεγάλου
Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ὁ Παπουλᾶκος ἠναντιώθη εἰς τήν Βαυαροκρατίαν
τοῦ Μάουερ καί τοῦ Ὄθωνος Α ́, καθώς καί εἰς τόν Θεόκλητον Φαρμακίδην
καί ἄλλους, οἵτινες ἠθέλησαν νά εἰσαγάγουν εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς ἀνατολήν τό
πνεῦμα τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ.
Ὡς ἐκ τούτου, ἐστοχεύθη οὐχί μόνον ὑπό τῶν ξενοφέρτων Βαυαρῶν, ἀλλά καί
ὑπό τῶν ἐντοπίων δυτικοφρόνων Διαφωτιστῶν, θεωρηθείς ὡς ἐμπόδιον εἰς τά
βέβηλα σχέδια αὐτῶν διά τήν Ἑλληνορθοδοξίαν καί τήν Ἐλευθέραν Ἑλλάδα.
Αἱ δικαστικαί ἐπίσης ἀρχαί καί τά ἐκτελεστικά ὄργανα τοῦ Κράτους τῆς
Βαυαροκρατίας, ἐκινήθησαν μέ σφοδρότητα ἐναντίον αὐτοῦ, μέ τήν δῆθεν
κατηγορίαν τῆς «καθοσιώσεως» [= ἐσχάτης προδοσίας].
Τά Κρατικά ὄργανα, μέ τήν σύμφωνον γνώμην καί αὐτῆς τῆς δυστύχου τότε
Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἔκαμον ἔρευναν παντοῦ διά τήν σύλληψιν αὐτοῦ,
ἀκόμη καί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ λογίου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου, πρᾶξις ἥτις
ἐχαρακτηρίσθη «ὡς ἐσχάτη ἠθική σμικρότης καί πολιτική ἀσυνεσία, ἄδικος
καί ἀναιδεστάτη προσβολή». Ἐπίσης, ἀρκετοί λαϊκοί, μοναχοί καί κληρικοί
ἐῤῥίφθησαν μέ τήν βίαν εἰς τάς φυλακάς τῆς Πάτρας, τοῦ Ῥίου καί ἀλλαχοῦ,
θεωρούμενοι ὡς ὁμοϊδεάται καί προστάται τοῦ Παπουλάκου.
Ὁ φιλόθεος, φιλάγιος καί φιλόπατρις οὗτος Ἀπόστολος τῆς Ῥωμιοσύνης,
διωχθείς ἕως ἐσχάτων ὑπό τῆς εἰρημένης συνομοταξίας, ἐγεύθη καί τό πικρόν
ποτήριον τῆς ἀχαριστίας καί προδοσίας ἀκόμη καί παρ’ ὁμογαλάκτων
ψευδαδέλφων, διά νά ἐκπληρωθῇ καί εἰς αὐτόν ὁ ἀδιάψευστος προφητικός
λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν»
(Ἰω. ιε ́, 20).
Διά τήν ἀντιμοναρχικήν του δραστηριότητα συνελήφθη ἐν Καλάμαις ὑπό
στρατιωτῶν τήν 22 Ἰουνίου 1852, κατόπιν προδοσίας τοῦ γραικύλου ἱερέως
Ἀθανασίου Βασίλαρου ἐκ τῆς Λαγκάδας τῆς Δυτικῆς Μάνης. Ὁ ἴδιος δέ ὁ
Παπαβασίλαρος ἐτελειώθη ἀργότερον δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, πληρώσας τό
τίμημα τῆς προδοσίας. Ἀπόγονος δέ τοῦ ἰδίου, ἐπισκεφθείς πρό τινων ἐτῶν
τήν ἡμετέραν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, μοί ἐξεμυστηρεύθη ὅτι οὐδείς ἐκ τοῦ
οἰκογενειακοῦ δένδρου τοῦ ἱερέως ἐκείνου εἶδε προκοπήν μέχρι σήμερον, καί
μοί ἐζήτει συμβουλάς περί τοῦ πρακτέου.
Ἀκολούθως ὁ Παπουλᾶκος ἐνεκλείσθη εἰς τάς φυλακάς τοῦ Ῥίου Πατρῶν,
ὅπου παρέμεινεν ἐκεῖ εἰς τελείαν ἀπομόνωσιν ἐπί δύο ἔτη. Μετά ταῦτα τοῦ
ἐδόθη ἀμνηστεία, ἀλλά τήν 22 Ἰανουαρίου 1854 μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν
Μονήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού Θήρας ὅπου ἐφυλακίσθη, διά νά καταλήξῃ ἐν
τέλει εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναχράντου Ἄνδρου, ὅπου καί ἐτελεύτησεν
ὀγδοηκοντούτης τό 1861 εἰς ἕν σκοτεινόν ὑπόγειον κελλίον.
Συμφώνως μέ τά ὅσα μοί διηγήθη ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἐξ Ἄνδρου ὁρμώμενος
Ἱερομόναχος Κυπριανός, ὁ Παπουλᾶκος, ὡρισμένας φοράς ἐχάνετο ἀπό τήν
φυλακήν· πολλάκις δέ κατά τό θέρος ἐπέστρεφε μέ σῦκα εἰς τάς χεῖρας, τά
ὁποῖα ἐμοίραζεν εἰς τούς φρουρούς του, ἱστάμενος ἔξωθεν τῆς θύρας. Καί
ἀφοῦ τούς τά ἔδιδε, τούς ἔλεγε: «τώρα ἀνοῖξτε νά μπῶ μέσα». Κατά τόν ἴδιον
πάλιν ἀφηγητήν, ἕν χωρίον κείμενον εἰς τό ἀπέναντι μέρος, ἦτο ἀφιλόξενον.
Καί ὁ Παπουλᾶκος προεφήτευσεν, ὅτι: «τοῦτο τό χωριό δέν θά ἔχῃ μέλλον».
Πράγματι, ἠρήμωσε παντελῶς!
Ὁ ἐθνικός Ἥρως καί μέγας Ἱεραπόστολος κατέλιπεν εἰς τό διάβα του μνήμην
Προφήτου καί Ὁσίου ἀνδρός, διά τοῦτο καί τιμᾶται εἰς τάς συνειδήσεις τῶν
Ὀρθοδόξων πιστῶν ὡς Ἅγιος. Ἀπ’ ὅπου διήρχετο ἐγίνοντο σημεῖα καί τέρατα,
ὁμολογούμενα μέχρι σήμερον. Εἰς ἕν χωρίον τῆς Γορτυνίας Πελοποννήσου, εἰς
τό ὁποῖον ἐλοιδορήθη καί μάλιστα κατεδιώχθη ὑπό διατεταγμένων κυνῶν [=
σκύλων], οἱ ὑπεύθυνοι εἶχον ἄσχημον τέλος καί αἱ ὄψεις αὐτῶν ἔλαβον ἐπί
τῆς νεκρικῆς κλίνης τήν μορφήν βοός [= βοδιοῦ].
Ἤκουσα παιδιόθεν, ὅτι ἐπεσκέφθη καί τό ἡμέτερον χωρίον, τούς Καμενιάνους
Ἀροανίας Καλαβρύτων, καί ἐφιλοξενήθη εἰς τήν οἰκίαν τῆς Βασιλάκαινας [=
τήν σημερινήν τοῦ Νικολάου Β. Καλογεροπούλου, κάτωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ
Ἁγίου Ἀθανασίου]. Μάλιστα εἰς μίαν στιγμήν παρεκάλεσε τήν οἰκοκυράν νά
τοῦ φέρῃ ὀλίγον ὕδωρ. Ἐκείνη μετέβη προθύμως εἰς τό ἐγγύς ποτάμιον ῥεῦμα,
ἐκ τοῦ ὁποίου ἐλάμβανον πόσιμον ὕδωρ ὅλαι αἱ γυναῖκες τοῦ χωρίου, καί τό
προσέφερεν εἰς τόν ἁπλοῦν Γέροντα Μοναχόν. Ὅμως ἐξεπλάγη, διότι τῆς
εἶπε: «Καημένη, φοβήθηκες (ἦτο νύξ) καί δέν ἐπῆγες ἐκεῖ πού ἔπρεπε».
Ἐκείνη ἔῤῥιψεν εὐθύς τό ὕδωρ εἰς τήν γῆν καί μετέβη ὑψηλότερον ἀπό τό
ἀρχικόν μέρος. Ὅταν δέ ἐπέστρεψε, τῆς εἶπε καί πάλιν: « Ἔ !, δέν σοῦ εἶπα
νά πᾶς ἐκεῖ πάνω πού πῆγες». Ὅλα τά ἔβλεπε!
Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος τιμᾶται ὡς Ἅγιος εἰς ἅπασαν σχεδόν τήν
Πελοπόννησον, τήν Στερεάν, τάς Κυκλάδας καί ἀλλαχοῦ. Εἰς τόν νεόκτιστον
Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νεοσιομάρτυρος Παύλου εἰς τό Σοπωτόν ἤ Ἀροανίαν
Καλαβρύτων, οὗτος ἀπεικονίζεται εἰς τοιχογραφίαν μέ φωτοστέφανον εἰς τήν
κεφαλήν· καί τοῦτο, ἐξ ἀποφάσεως τῶν κτητόρων Αἰκατερίνης καί Ἰωάννου
Ἀναγνωστοπούλου καί ἐμοῦ προσωπικῶς, ὅστις εἶχον πλήν τῶν ἄλλων καί
τήν εὐθύνην τῆς ἱστορήσεως τῶν τοιχογραφιῶν. Πρός τοῦτο εἴχομεν τότε καί
τήν ἀμέριστον εὐλογίαν τοῦ οἰκείου Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί
Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου. Ἀνάλογοι τοιχογραφικαί ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσίου
μέ φωτοστέφανον εἰς τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἀπαντῶνται καί εἰς ἄλλους Ἱερούς
Ναούς καί Μονάς τῆς χώρας, καθώς καί εἰς πλείστας φορητάς του Εἰκόνας.
Εἰς τό χωρίον ἐπίσης τοῦ Ὁσίου, τόν Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, ἔχει συσταθῆ
Ἰνστιτοῦτον, μέ τήν ἐπωνυμίαν: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκο»ς, Πρόεδρος τοῦ
ὁποίου τυγχάνει ὁ φιλόσιος καί φιλάγιος Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ν.
Πέττας, γόνος Ἁγίων γονέων, ὅστις ἔχει παρουσιάσει ἄχρι τοῦδε ἕν ἀξιόλογον
καί πολύπλευρον κτητορικόν καί συγγραφικόν ἔργον διά τόν Ὅσιον καί
ἄλλους Ἁγίους. Εἴμεθα πάντως βέβαιοι, ὅτι ἐν καιρῷ εὐθέτῳ καί ἡ καθ’ ἡμᾶς
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά προβοῦν
καθηκόντως εἰς τήν ἐπίσημον Ἁγιοκατάταξιν τοῦ Παπουλάκου.
Ἡ Ἁγιοκατάταξις τοῦ Παπουλάκου ἀσφαλῶς θά εἶχε ἐπιτευχθῇ πρό πολλοῦ,
ἀλλά δυστυχῶς, εὑρέθησάν τινες ἐκ τῶν κύκλων τῶν λεγομένων ὀρθολογιστῶν
ἤ καί ὀπαδῶν τοῦ ἐπαράτου Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ, οἵτινες ἠμπόδισαν καί
συνεχίζουν ἕως σήμερον τήν πανίερον ταύτην Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν, πρός
βλάβην τῶν εὐαισθήτων συνειδήσεων τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
Μεγάλην ἔκπληξιν προεκάλεσεν εἰς τό κοινόν ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ ἄρτι
ἀποβιώσαντος Σεβ. Μητροπολίτου Ἠλείας καί Ὠλένης Γερμανοῦ ἐναντίον
τοῦ Παπουλάκου, ὅστις μέ τήν γραπτήν εἰσήγησιν αὐτοῦ πρός τήν Μόνιμον
Συνοδικήν Ἐπιτροπήν ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν Συνεδρίαν τῆς 20
Ἰαν. 2005, ἀνέτρεψε τό εὔλογον καί δίκαιον αἴτημα τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ
Παπουλάκου, ὑποβληθέν ὑπό τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ τότε Σεβ. Μητροπολίτου
Καλαβρύτων καί Αἰγαλείας κ. Ἀμβροσίου.
Τό 2013 ὁ γηραιός Ἱεράρχης ἐδραστηριοποιήθη καί πάλιν διά σχετικῶν του
δημοσιευμάτων ἐναντίον τοῦ Παπουλάκου, γεγονός τό ὁποῖον προεκάλεσε
πλείστας ἀντιδράσεις. Τότε ἠγέρθη μεγάλη ὀργή εἰς ἅπαν τόν Καλαβρυτινόν
κόσμον καί πέραν αὐτοῦ, καί ἐπηκολούθησαν ψηφίσματα διά τόν Ὅσιον
Καλαβρυτινόν Μοναχόν Χριστοφόρον Παπουλᾶκον ἀπό τόν κ. Κωνσταντῖνον
Κατσιάρην, Πρόεδρον τῆς Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν Συλλόγων: «Ὁ
Ἀρχαῖος Κλείτωρ». Ὁ δέ Γερμανός, ἀντιστεκόμενος καί ἐκεῖνος, προέβη εἰς
Ἐξώδικον Διαμαρτυρίαν-Δήλωσιν τήν 23.4. 2013, δι’ ὅσα τοῦ κατελογίζοντο.
Ὁμολογουμένως, ὁ ἄρτι κοιμηθείς πρῴην Μητροπολίτης Ἠλείας καί Ὠλένης
Γερμανός, ἐνῷ ὑπῆρξε μία χαρισματική, ἰσχυρά καί ἐξέχουσα προσωπικότης·
ὅμως, τά ἐπιχειρήματα αὐτοῦ κατά τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Καλαβρυτινοῦ
Ἱεραποστόλου Χριστοφόρου Παπουλάκου τυγχάνουν λίαν ἐπιθετικά καί
ὀρθολογιστικά, μή δυνάμενα νά ἐξηγηθοῦν μέ τό μέτρον τοῦ ἀνδρός.
Ἀπ’ ὅ,τι πάντως δυνάμεθα νά συμπεράνωμεν, ὁ μακαριστός Γερμανός, ἕλκων
ἐκ γονέων καί ὁ ἴδιος τήν καταγωγήν ἐκ Καλαβρυτινοῦ χωρίου, προφανῶς
ἔφερεν οἰκογενειακά κατάλοιπα ἐξ ἀρῶν ἐνδεχομένως τοῦ Παπουλάκου πρός
παρεκτραπέντας προγόνους του, τάς ὁποίας ἀράς = κατάρας δέν ἠδυνήθη νά
διαχειρισθῇ. Ὁ δέ Ὅσιος Παπουλᾶκος ἦτο αὐστηρός εἰς τάς περιοδείας του:
πρός διόρθωσιν ἐπάτασσε λόγοις καί ἔργοις τάς λῃστείας, τάς ζῳοκλοπάς,
τάς ὕβρεις πρός τά θεῖα καί ὅλας τάς ἐν γένει παρεκτροπάς, καί δέν ἔκαμνεν
ἐκπτώσεις εἰς οὐδένα, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος εἰς τήν τεταραγμένην αὐτοῦ ἐποχήν ὑπῆρξε
σημεῖον ἀντιλεγόμενον διά πολλούς, καί ἀπετέλεσε πιστόν ἀντίγραφον τῶν
δύο Προφητῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς: Ἐνώχ καί Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου. Ὅπως
ἀσήμως ἐνεφανίσθη οὗτος εἰς τόν καιρόν τῆς Βαυαροκρατίας, παρομοίως
ἀσήμως θά ἐμφανισθοῦν καί οἱ δύο Προφῆται, καθώς ὑποστηρίζουν οἱ Ἅγιοι
Πατέρες: ὁ Ἀρέθας, ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ Ἱππόλυτος Ῥώμης, ὁ Ἐφραίμ ὁ
Σῦρος, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἰωάννης ὁ
Δαμασκηνός κ.ἄ., μέ σκοπόν ὅπως ἐλέγξουν τόν κόσμον ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ
Ἀντιχρίστου. Ἀμφότεροι θά γίνουν πιστευτοί κυρίως ἀπό τούς ἀσήμους καί
ταπεινούς ἀνθρώπους, τό λεγόμενον «λεῖμμα».
Οἱ δύο Προφῆται τῆς Ἀποκαλύψεως Ἐνώχ καί Ἠλίας ἀποτελοῦν τύπον τῆς
Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἀπόδειξιν τῆς μελλούσης ἰδικῆς μας
ἀναστάσεως. Εἰς τό σχετικόν δέ χωρίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται, ὅτι:
«οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καί αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς
ἑστῶσαι» (Ἀποκ. ια ́ 4),
Οἱ δύο Προφῆται οὐχί μόνον δέν θά πιστευθοῦν ἀπό τόν κόσμον, ἰδίως τούς
πλουσίους καί τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλ’ οὔτε καί ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, τούς
Κληρικούς, τούς Θεολόγους καί τούς Ἐπιστήμονας, ἐκτός τινων φωτεινῶν
ἐξαιρέσεων. Ἅπαντες, λοιπόν, θά τούς ἐκλάβουν ὡς ἀνοήτους ἤ ἀσημάντους,
ἕνεκα τῆς ἀσήμου ἐμφανίσεως αὐτῶν μέ τήν μορφήν τοῦ Παπουλάκου, καί
τοῦ σφοδροῦ ἐλέγχου τόν ὁποῖον θά ἐξασκοῦν ἰδίως ἐναντίον τῶν ἀρχόντων
τῆς Πολιτείας καί αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐποχῆς. Ἐν τέλει, ἀφοῦ τούς
κατηγορήσουν καί στοχοποιήσουν ὡς «θορυβοποιούς καί μανιακούς», θά τούς
παραδώσουν οἱ ἴδιοι ὡς πρόβατα ἐπί σφαγήν εἰς τάς χεῖρας τοῦ Δολομήτου
σατάν πρός θανάτωσιν· ἐκεῖ εἰς τόν τόπον ὅπου ὁ Κύριος Ἐσταυρώθη, εἰς τήν
πλατεῖαν ἔξωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῶν
Ἱεροσολύμων (Ἀποκ. ια ́, 3-7).
Περί τῶν λεκτέων τούτων καί πῶς μέλλει ταῦτα γενέσθαι, σαφῆ εἰκόνα
λαμβάνομεν καί ἀπό τήν παροῦσαν ἐποχήν. Ἀναφερόμεθα εἰς τήν ὑπόθεσιν
τοῦ ἐνσκύψαντος Κορωνοϊοῦ, ὅτε ἐνώπιον τοῦ τεθέντος ἠθικοῦ ζητήματος διά
τήν σύστασιν τῶν ἐμβολίων, ὁ κόσμος εἰς μέγα ποσοστόν «ἐμετρήθη, ἐζυγίσθη
καί εὑρέθη ἐλλιπής» (Δαν. ε ́ 25-29).
Ἡ στάσις τῶν ἰσχυρῶν ἀρχόντων ἔναντι τῶν ὀλίγων ἀντιδρόντων ἀρχομένων
τῆς ἐνεστώσης δυστύχου ἐποχῆς, καθώς καί ἡ ἀγαστή συνεργασία Πολιτείας
καί Ἐκκλησίας εἰς ἡγετικόν ἐπίπεδον, ἀποτελοῦν δεῖγμα καί προεικόνισμα διά
τήν μέλλουσαν πεπροφητευμένην Ἀντίχριστον ἐποχήν. Ἀψευδεῖς μάρτυρες
εἶναι οἱ ἄδικοι ἐκτοπισμοί χιλιάδων εὐσεβῶν ὑγειονομικῶν, τά ἐπιβληθέντα
πρόστιμα καί οἱ ἐστοχευμένοι ἀποκλεισμοί τῶν ἀνεμβολιάστων εἰς ὁρισθέντας
χώρους, ἐδημιούργησαν αὐθωρεί μέγαν διχασμόν εἰς τούς οἰκογενειακούς καί
κοινωνικούς ἱστούς τῶν Κρατῶν.
Ἀκόμη καί ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπῆρξεν μερικοί μεγαλοσχήμονες, οἵτινες ἄκουσον-
ἄκουσον ἐζήτουν εἰσαγγελικήν παρέμβασιν πρός ἐκφοβισμόν καί ἐκτοπισμόν
μεγάλου πλήθους Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, ἀντιταχθέντων σθεναρῶς τε καί
εὐσεβῶς εἰς τάς συστημικάς ἐντολάς, προσβαλλούσας τήν ἐλευθερίαν τοῦ
ἀνθρώπου.
Ἀλλά καί ταῦτα δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό μίαν ἄλλην προγενεστέραν ἐποχήν,
ἐκείνην τοῦ γνωστοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ΕΛΑΣ Ἄρη Βελουχιώτου. Ὁ ἴδιος καί οἱ
ὀπαδοί του ἐπρέσβευον, ὅτι ἀπό τό σύνολον τῶν ὑπαρχόντων Ἑλλήνων τῆς
δεκαετίας τοῦ 1940, ἤρκουν νά ἔμενον μόνον ὀλίγοι· οἱ δέ λοιποί ἔπρεπε νά
σφαγοῦν, διότι δέν ἦσαν ὁμοϊδεάται τοῦ κινήματός του.
Ἐπανερχόμενοι εἰς τά περί τοῦ θεμουργοῦ κήρυκος Μοναχοῦ Χριστοφόρου
Παπουλάκου, ὅστις «ἀπεστάλη ὑπό Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἠλιού διά νά κηρύξῃ τά
θεῖα διακιώματα, νά διδάξῃ τήν πατρῴαν πίστιν καί νά ἐλέγξῃ ὀθνείας
ἐπιδράσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοινωνικοῦ σώματος»
(Πατριαρχικόν Γράμμα πρός τόν Ἀρχιμ. Νεκτάριον Ν. Πέτταν, ἀπό 24 Δεκ.
2009), παρατηροῦμεν ὅτι καίτοι παρῆλθον χρόνοι πολλοί ἀπό τήν πρός
Κύριον ἐκδημίαν τοῦ Ὁσίου Μοναχοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ἐν τούτοις
τό κήρυγμα αὐτοῦ, τά πολλά θαύματα, αἱ διδαχαί καί αἱ προητεῖαι αὐτοῦ
παραμένουν μέχρι σήμερον ἀνεξιτήλως κεχαραγμένα εἰς τήν μνήμην πολλῶν
εὐσεβῶν ἀνθρώπων. Ἀνεξαρτήτως δέ ἀπό τήν ἐπίσημον αὐτοῦ ἀναγνώρισιν
ὡς Ὁσίου, τό πρόσωπόν του θά συνεχίσῃ νά εἶναι σημεῖον ἀναφορᾶς εἰς τήν
σύγχρονον πραγματικότητα.
[Β ́ Κυριακή Νηστειῶν 2023]
