ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΜΗΝΥΣΕΩΣ κατά του δημοσιογράφου Κων. Φλαμή

 

π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621

Πάτρα   15 . 3 . 2023

 

ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΜΗΝΥΣΕΩΣ

κατά του δημοσιογράφου Κων. Φλαμή.

 

Δεν ήταν στις προθέσεις μου η παρούσα ανακοίνωση αλλά για την πληρότητα και ακρίβεια της ενημερώσεως του λαού μετά το χθεσινό άρθρο του κ. Φ3λαμή με τίτλο  «Όλα όσα έγιναν στη δίκη με κατηγορούμενο τον Κ. Φλαμή» (14.3.23) οφείλω να δηλώσω:

Ο δημοσιογράφος κ. Κων. Φλαμής την 13.3.2023, κατά την εκδίκαση της εναντίον του μηνύσεώς μου, κατέθεσε στα Πρακτικά του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών την ακόλουθη δήλωση:

 

«ΔΗΛΩΣΗ 

Ο κατηγορούμενος [Κων. Φλαμής] δηλώνει ότι τιμά και εκτιμά ως κληρικό τον εγκαλούντα π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο.

Στην αρθρογραφία του προέβη από δημοσιογραφικό δικαιολογημένο ενδιαφέρον και δεν είχε την πρόθεση να εξυβρίσει ή να συκοφαντήσει τον εγκαλούντα.

Αποδέχεται ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί και ισχυρισμοί που εμπεριέχονται στο κατηγορητήριο στο πρόσωπο του εγκαλούντος δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.

Πάτρα, 13-3-2023

Ο δηλών

[υπογραφή Κων. Φλαμής]».

 

Οι εμπεριεχόμενοι στο κατηγορητήριο χαρακτηρισμοί και ισχυρισμοί ήταν μεταξύ άλλων: «ταλιμπάν παπάς», «ταλιμπάν ορθοδόξων», «ταλιμπανέζος», «φανατικών ορθοδόξων», «μισούν περισσότερο τον Πάπα από τον Αλλάχ», «αντιπαπικός», «δεν θέλουν να βλέπουν τον Πάπα», «λέει τέτοιες ιστορίες για αγρίους», «λέει παπάτζες», «έλεγε εκείνος ο παπά-Τάσος και ξανάλεγε για το εμβόλιο “είναι του διαβόλου”, “είναι του 666”, “δεν υπάρχει κορονοϊός”». Σημειώνεται ότι οι ανωτέρω προσβλητικές και συκοφαντικές φράσεις αφορούν χρονική περίοδο ενός μόνο τριμήνου (9.9.-8.12.21) προ της καταθέσεως της μηνύσεως. Δυστυχώς στη συνέχεια οι ανυπόστατοι αυτοί ισχυρισμοί και οι απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί συνεχίστηκαν, πολλαπλασιάστηκαν και εμπλουτίστηκαν και με άλλους δημιουργώντας μια ζοφερή αχλή εναντίον μου χωρίς όμως να προβώ σε συμπληρωματική καταγγελία κατά του δημοσιογράφου. Είναι προφανές ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί και ισχυρισμοί μονότονα επαναλαμβανόμενοι  προσβάλλουν όχι μόνο το πρόσωπό μου -μικρό το κακό- αλλά κυρίως τον θεολογικό λόγο που με πολλή προσοχή και αγωνία προσπαθώ να εκφέρω.

Με διάταξη της αρμοδίου Εισαγγελέως ο κ. Φλαμής παραπέμφθηκε να δικαστεί στις 13.3.2023 για τα αδικήματα: 1. δημόσιας εξύβρισης κατ’ εξακολούθηση δια του τύπου και του διαδικτύου και 2. δημόσιας συκοφαντικής δυσφήμησης κατ’  εξακολούθηση δια του ραδιοφώνου. Μάλιστα, κατά το κατηγορητήριο «ο κατηγορούμενος ανέφερε όλα τα παραπάνω σε ένδειξη περιφρόνησης προς το πρόσωπο του εγκαλούντος προσβάλλοντας με τον τρόπο αυτό την τιμή και την υπόληψή του» και «έπραξε τα παραπάνω ο κατηγορούμενος παρόλο που γνώριζε ότι τα παραπάνω γεγονότα που ισχυρίστηκε και διέδωσε κατά τη διάρκεια των ραδιοφωνικών του εκπομπών… ήταν ψευδή… και μπορούσαν να βλάψουν την τιμή και την υπόληψη του εγκαλούντος, καθώς διαμόρφωναν στους ακροατές την εικόνα μη σοβαρού πολίτου-κληρικού για το πρόσωπό του».

Είναι προφανές ότι για να σταματήσει μια τέτοια συμπεριφορά που δηλητηριάζει το δημόσιο λόγο και ακυρώνει τον όποιο διάλογο για κρίσιμα και σοβαρά θεολογικά και κοινωνικά ζητήματα ήταν απαραίτητη η συνδρομή της παιδαγωγικής διάστασης και λειτουργίας της δικαιοσύνης, στην οποία αναγκάστηκα να προσφύγω καταθέτοντας τη μήνυση μετά από δέκα και πλέον χρόνια ανοχής απέναντι σε τέτοιου επιπέδου δημοσιογραφικό λόγο. Και -δόξα τω Θεώ- λειτούργησε η παιδαγωγία της δικαιοσύνης, διότι ο κατηγορούμενος ενώπιον του Δικαστηρίου δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «αποδέχεται ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί και ισχυρισμοί… δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον». Αποδέχθηκα τη δήλωσή του και ανακάλεσα την μήνυση, διότι δεν υπήρχε πλέον λόγος συνέχισης της ακροαματικής διαδικασίας.

Τα σχετικά έξοδα της ανακλήσεως κατέβαλε ο κατηγορούμενος.

Είναι προφανές ότι όχι μόνο τώρα, μετά τη θετική εξέλιξη της υποθέσεως, αλλά και πριν δεν υπήρξε εμπάθεια κατά του προσώπου του κ. Φλαμή ^. πικρία ναι, εμπάθεια όχι!

Αυτά για την πληρότητα και ακρίβεια της ενημέρωσης για «όλα όσα έγιναν στη δίκη με κατηγορούμενο τον Κ. Φλαμή»…

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

 

 

 

Ο Παπουλάκος επί θύραις! - Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης

Ὑπό τοῦ Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου: Ὁ Παπουλᾶκος ἐπί θύραις!

Ἐν δυσχειμέροις καιροῖς καί χρόνοις διά τόν σύμπαντα Ἑλληνισμόν κατά τήν

προεπαναστατικήν περίοδον, καί ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς διά τό νεοσύστατον

μικρόν Ἑλληνικόν Ἔθνος κατόπιν τετρακοσίων ἐτῶν Ὀθωμανικῆς δουλείας,

ἐφάνη ὡς ἀστήρ ἑωθινός ἐν Πελοποννήσῳ ἀνήρ ἰσχυρός κατά τήν ψυχήν, ὁ

περιώνυμος Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ἤ Παπουλᾶκος μέ τό

λαϊκόν παρωνύμιον (†1861).

Ὁ ἀπό Θεοῦ ἀπεσταλμένος ἱερός ἀνήρ ἦτο ἰσχνός τῷ σώματι, ἀλλ’ ὅμως

χαλκέντερος τῇ ψυχῇ. Ὁ Παπουλᾶκος, ὁρμώμενος ὡς ἀκράτητος χείμαῤῥος

ἀπό τό μικρόν ὀρεινόν χωρίον Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, περιῆλθεν ἅπασαν

τήν Πελοποννησιακήν χώραν, τήν Ἀττικήν καί διαφόρους παρακειμένους

νήσους, κηρύττων καί σπείρων μετά ζήλου τόν εὐαγγελικόν σπόρον καί

ἐπιστρέφων εἰς θεοσέβειαν τούς ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας ἀποσκιρτήσαντας

κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος.

Ὁ λόγος αὐτοῦ ἅλατι ἠρτυμένος καί ὁ ζῆλός του ἔνθεος ὡς τοῦ Προφήτου

Ἠλιού, διέῤῥηξε τόν τότε Βαυαρικόν ἰστόν τῆς ἀράχνης, εἰς σημεῖον ὥστε νά

πολεμηθῇ ἀπηνῶς ὑπό τοῦ συστήματος καί νά ἀγαπηθῇ σφοδρῶς ὑπό τοῦ

ἀδικηθέντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τό κήρυγμά του ἔκαμνε ζωηράν ἐντύπωσιν εἰς

τόν λαόν καί συνεκέντρωνε πέριξ αὐτοῦ χιλιάδας ἀκροατῶν.

Ὁ Παπουλᾶκος ὑπῆρξε συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἁγίου

Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί στενός συνεργάτης τοῦ λογίου καί Ὁμολογητοῦ

Διδασκάλου Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Φιλορθοδόξων,

καθώς καί ἄλλων ἁγνῶν ἀγωνιστῶν· μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου

Ἰγνατίου Λαμπροπούλου, εἶτα Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Μεγάλου

Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ὁ Παπουλᾶκος ἠναντιώθη εἰς τήν Βαυαροκρατίαν

τοῦ Μάουερ καί τοῦ Ὄθωνος Α ́, καθώς καί εἰς τόν Θεόκλητον Φαρμακίδην

καί ἄλλους, οἵτινες ἠθέλησαν νά εἰσαγάγουν εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς ἀνατολήν τό

πνεῦμα τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου, ἐστοχεύθη οὐχί μόνον ὑπό τῶν ξενοφέρτων Βαυαρῶν, ἀλλά καί

ὑπό τῶν ἐντοπίων δυτικοφρόνων Διαφωτιστῶν, θεωρηθείς ὡς ἐμπόδιον εἰς τά

βέβηλα σχέδια αὐτῶν διά τήν Ἑλληνορθοδοξίαν καί τήν Ἐλευθέραν Ἑλλάδα.

Αἱ δικαστικαί ἐπίσης ἀρχαί καί τά ἐκτελεστικά ὄργανα τοῦ Κράτους τῆς

Βαυαροκρατίας, ἐκινήθησαν μέ σφοδρότητα ἐναντίον αὐτοῦ, μέ τήν δῆθεν

κατηγορίαν τῆς «καθοσιώσεως» [= ἐσχάτης προδοσίας].

Τά Κρατικά ὄργανα, μέ τήν σύμφωνον γνώμην καί αὐτῆς τῆς δυστύχου τότε

Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἔκαμον ἔρευναν παντοῦ διά τήν σύλληψιν αὐτοῦ,

ἀκόμη καί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ λογίου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου, πρᾶξις ἥτις

ἐχαρακτηρίσθη «ὡς ἐσχάτη ἠθική σμικρότης καί πολιτική ἀσυνεσία, ἄδικος

καί ἀναιδεστάτη προσβολή». Ἐπίσης, ἀρκετοί λαϊκοί, μοναχοί καί κληρικοί

ἐῤῥίφθησαν μέ τήν βίαν εἰς τάς φυλακάς τῆς Πάτρας, τοῦ Ῥίου καί ἀλλαχοῦ,

θεωρούμενοι ὡς ὁμοϊδεάται καί προστάται τοῦ Παπουλάκου.

Ὁ φιλόθεος, φιλάγιος καί φιλόπατρις οὗτος Ἀπόστολος τῆς Ῥωμιοσύνης,

διωχθείς ἕως ἐσχάτων ὑπό τῆς εἰρημένης συνομοταξίας, ἐγεύθη καί τό πικρόν

ποτήριον τῆς ἀχαριστίας καί προδοσίας ἀκόμη καί παρ’ ὁμογαλάκτων

ψευδαδέλφων, διά νά ἐκπληρωθῇ καί εἰς αὐτόν ὁ ἀδιάψευστος προφητικός

λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν»

(Ἰω. ιε ́, 20).

Διά τήν ἀντιμοναρχικήν του δραστηριότητα συνελήφθη ἐν Καλάμαις ὑπό

στρατιωτῶν τήν 22 Ἰουνίου 1852, κατόπιν προδοσίας τοῦ γραικύλου ἱερέως

Ἀθανασίου Βασίλαρου ἐκ τῆς Λαγκάδας τῆς Δυτικῆς Μάνης. Ὁ ἴδιος δέ ὁ

Παπαβασίλαρος ἐτελειώθη ἀργότερον δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, πληρώσας τό

τίμημα τῆς προδοσίας. Ἀπόγονος δέ τοῦ ἰδίου, ἐπισκεφθείς πρό τινων ἐτῶν

τήν ἡμετέραν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, μοί ἐξεμυστηρεύθη ὅτι οὐδείς ἐκ τοῦ

οἰκογενειακοῦ δένδρου τοῦ ἱερέως ἐκείνου εἶδε προκοπήν μέχρι σήμερον, καί

μοί ἐζήτει συμβουλάς περί τοῦ πρακτέου.

Ἀκολούθως ὁ Παπουλᾶκος ἐνεκλείσθη εἰς τάς φυλακάς τοῦ Ῥίου Πατρῶν,

ὅπου παρέμεινεν ἐκεῖ εἰς τελείαν ἀπομόνωσιν ἐπί δύο ἔτη. Μετά ταῦτα τοῦ

ἐδόθη ἀμνηστεία, ἀλλά τήν 22 Ἰανουαρίου 1854 μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν

Μονήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού Θήρας ὅπου ἐφυλακίσθη, διά νά καταλήξῃ ἐν

τέλει εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναχράντου Ἄνδρου, ὅπου καί ἐτελεύτησεν

ὀγδοηκοντούτης τό 1861 εἰς ἕν σκοτεινόν ὑπόγειον κελλίον.

Συμφώνως μέ τά ὅσα μοί διηγήθη ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἐξ Ἄνδρου ὁρμώμενος

Ἱερομόναχος Κυπριανός, ὁ Παπουλᾶκος, ὡρισμένας φοράς ἐχάνετο ἀπό τήν

φυλακήν· πολλάκις δέ κατά τό θέρος ἐπέστρεφε μέ σῦκα εἰς τάς χεῖρας, τά

ὁποῖα ἐμοίραζεν εἰς τούς φρουρούς του, ἱστάμενος ἔξωθεν τῆς θύρας. Καί

ἀφοῦ τούς τά ἔδιδε, τούς ἔλεγε: «τώρα ἀνοῖξτε νά μπῶ μέσα». Κατά τόν ἴδιον

πάλιν ἀφηγητήν, ἕν χωρίον κείμενον εἰς τό ἀπέναντι μέρος, ἦτο ἀφιλόξενον.

Καί ὁ Παπουλᾶκος προεφήτευσεν, ὅτι: «τοῦτο τό χωριό δέν θά ἔχῃ μέλλον».

Πράγματι, ἠρήμωσε παντελῶς!

Ὁ ἐθνικός Ἥρως καί μέγας Ἱεραπόστολος κατέλιπεν εἰς τό διάβα του μνήμην

Προφήτου καί Ὁσίου ἀνδρός, διά τοῦτο καί τιμᾶται εἰς τάς συνειδήσεις τῶν

Ὀρθοδόξων πιστῶν ὡς Ἅγιος. Ἀπ’ ὅπου διήρχετο ἐγίνοντο σημεῖα καί τέρατα,

ὁμολογούμενα μέχρι σήμερον. Εἰς ἕν χωρίον τῆς Γορτυνίας Πελοποννήσου, εἰς

τό ὁποῖον ἐλοιδορήθη καί μάλιστα κατεδιώχθη ὑπό διατεταγμένων κυνῶν [=

σκύλων], οἱ ὑπεύθυνοι εἶχον ἄσχημον τέλος καί αἱ ὄψεις αὐτῶν ἔλαβον ἐπί

τῆς νεκρικῆς κλίνης τήν μορφήν βοός [= βοδιοῦ].

Ἤκουσα παιδιόθεν, ὅτι ἐπεσκέφθη καί τό ἡμέτερον χωρίον, τούς Καμενιάνους

Ἀροανίας Καλαβρύτων, καί ἐφιλοξενήθη εἰς τήν οἰκίαν τῆς Βασιλάκαινας [=

τήν σημερινήν τοῦ Νικολάου Β. Καλογεροπούλου, κάτωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ

Ἁγίου Ἀθανασίου]. Μάλιστα εἰς μίαν στιγμήν παρεκάλεσε τήν οἰκοκυράν νά

τοῦ φέρῃ ὀλίγον ὕδωρ. Ἐκείνη μετέβη προθύμως εἰς τό ἐγγύς ποτάμιον ῥεῦμα,

ἐκ τοῦ ὁποίου ἐλάμβανον πόσιμον ὕδωρ ὅλαι αἱ γυναῖκες τοῦ χωρίου, καί τό

προσέφερεν εἰς τόν ἁπλοῦν Γέροντα Μοναχόν. Ὅμως ἐξεπλάγη, διότι τῆς

εἶπε: «Καημένη, φοβήθηκες (ἦτο νύξ) καί δέν ἐπῆγες ἐκεῖ πού ἔπρεπε».

Ἐκείνη ἔῤῥιψεν εὐθύς τό ὕδωρ εἰς τήν γῆν καί μετέβη ὑψηλότερον ἀπό τό

ἀρχικόν μέρος. Ὅταν δέ ἐπέστρεψε, τῆς εἶπε καί πάλιν: « Ἔ !, δέν σοῦ εἶπα

νά πᾶς ἐκεῖ πάνω πού πῆγες». Ὅλα τά ἔβλεπε!

Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος τιμᾶται ὡς Ἅγιος εἰς ἅπασαν σχεδόν τήν

Πελοπόννησον, τήν Στερεάν, τάς Κυκλάδας καί ἀλλαχοῦ. Εἰς τόν νεόκτιστον

Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νεοσιομάρτυρος Παύλου εἰς τό Σοπωτόν ἤ Ἀροανίαν

Καλαβρύτων, οὗτος ἀπεικονίζεται εἰς τοιχογραφίαν μέ φωτοστέφανον εἰς τήν

κεφαλήν· καί τοῦτο, ἐξ ἀποφάσεως τῶν κτητόρων Αἰκατερίνης καί Ἰωάννου

Ἀναγνωστοπούλου καί ἐμοῦ προσωπικῶς, ὅστις εἶχον πλήν τῶν ἄλλων καί

τήν εὐθύνην τῆς ἱστορήσεως τῶν τοιχογραφιῶν. Πρός τοῦτο εἴχομεν τότε καί

τήν ἀμέριστον εὐλογίαν τοῦ οἰκείου Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί

Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου. Ἀνάλογοι τοιχογραφικαί ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσίου

μέ φωτοστέφανον εἰς τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἀπαντῶνται καί εἰς ἄλλους Ἱερούς

Ναούς καί Μονάς τῆς χώρας, καθώς καί εἰς πλείστας φορητάς του Εἰκόνας.

Εἰς τό χωρίον ἐπίσης τοῦ Ὁσίου, τόν Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, ἔχει συσταθῆ

Ἰνστιτοῦτον, μέ τήν ἐπωνυμίαν: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκο»ς, Πρόεδρος τοῦ

ὁποίου τυγχάνει ὁ φιλόσιος καί φιλάγιος Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ν.

Πέττας, γόνος Ἁγίων γονέων, ὅστις ἔχει παρουσιάσει ἄχρι τοῦδε ἕν ἀξιόλογον

καί πολύπλευρον κτητορικόν καί συγγραφικόν ἔργον διά τόν Ὅσιον καί

ἄλλους Ἁγίους. Εἴμεθα πάντως βέβαιοι, ὅτι ἐν καιρῷ εὐθέτῳ καί ἡ καθ’ ἡμᾶς

Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά προβοῦν

καθηκόντως εἰς τήν ἐπίσημον Ἁγιοκατάταξιν τοῦ Παπουλάκου.

Ἡ Ἁγιοκατάταξις τοῦ Παπουλάκου ἀσφαλῶς θά εἶχε ἐπιτευχθῇ πρό πολλοῦ,

ἀλλά δυστυχῶς, εὑρέθησάν τινες ἐκ τῶν κύκλων τῶν λεγομένων ὀρθολογιστῶν

ἤ καί ὀπαδῶν τοῦ ἐπαράτου Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ, οἵτινες ἠμπόδισαν καί

συνεχίζουν ἕως σήμερον τήν πανίερον ταύτην Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν, πρός

βλάβην τῶν εὐαισθήτων συνειδήσεων τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Μεγάλην ἔκπληξιν προεκάλεσεν εἰς τό κοινόν ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ ἄρτι

ἀποβιώσαντος Σεβ. Μητροπολίτου Ἠλείας καί Ὠλένης Γερμανοῦ ἐναντίον

τοῦ Παπουλάκου, ὅστις μέ τήν γραπτήν εἰσήγησιν αὐτοῦ πρός τήν Μόνιμον

Συνοδικήν Ἐπιτροπήν ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων

τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν Συνεδρίαν τῆς 20

Ἰαν. 2005, ἀνέτρεψε τό εὔλογον καί δίκαιον αἴτημα τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ

Παπουλάκου, ὑποβληθέν ὑπό τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ τότε Σεβ. Μητροπολίτου

Καλαβρύτων καί Αἰγαλείας κ. Ἀμβροσίου.

Τό 2013 ὁ γηραιός Ἱεράρχης ἐδραστηριοποιήθη καί πάλιν διά σχετικῶν του

δημοσιευμάτων ἐναντίον τοῦ Παπουλάκου, γεγονός τό ὁποῖον προεκάλεσε

πλείστας ἀντιδράσεις. Τότε ἠγέρθη μεγάλη ὀργή εἰς ἅπαν τόν Καλαβρυτινόν

κόσμον καί πέραν αὐτοῦ, καί ἐπηκολούθησαν ψηφίσματα διά τόν Ὅσιον

Καλαβρυτινόν Μοναχόν Χριστοφόρον Παπουλᾶκον ἀπό τόν κ. Κωνσταντῖνον

Κατσιάρην, Πρόεδρον τῆς Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν Συλλόγων: «Ὁ

Ἀρχαῖος Κλείτωρ». Ὁ δέ Γερμανός, ἀντιστεκόμενος καί ἐκεῖνος, προέβη εἰς

Ἐξώδικον Διαμαρτυρίαν-Δήλωσιν τήν 23.4. 2013, δι’ ὅσα τοῦ κατελογίζοντο.

Ὁμολογουμένως, ὁ ἄρτι κοιμηθείς πρῴην Μητροπολίτης Ἠλείας καί Ὠλένης

Γερμανός, ἐνῷ ὑπῆρξε μία χαρισματική, ἰσχυρά καί ἐξέχουσα προσωπικότης·

ὅμως, τά ἐπιχειρήματα αὐτοῦ κατά τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Καλαβρυτινοῦ

Ἱεραποστόλου Χριστοφόρου Παπουλάκου τυγχάνουν λίαν ἐπιθετικά καί

ὀρθολογιστικά, μή δυνάμενα νά ἐξηγηθοῦν μέ τό μέτρον τοῦ ἀνδρός.

Ἀπ’ ὅ,τι πάντως δυνάμεθα νά συμπεράνωμεν, ὁ μακαριστός Γερμανός, ἕλκων

ἐκ γονέων καί ὁ ἴδιος τήν καταγωγήν ἐκ Καλαβρυτινοῦ χωρίου, προφανῶς

ἔφερεν οἰκογενειακά κατάλοιπα ἐξ ἀρῶν ἐνδεχομένως τοῦ Παπουλάκου πρός

παρεκτραπέντας προγόνους του, τάς ὁποίας ἀράς = κατάρας δέν ἠδυνήθη νά

διαχειρισθῇ. Ὁ δέ Ὅσιος Παπουλᾶκος ἦτο αὐστηρός εἰς τάς περιοδείας του:

πρός διόρθωσιν ἐπάτασσε λόγοις καί ἔργοις τάς λῃστείας, τάς ζῳοκλοπάς,

τάς ὕβρεις πρός τά θεῖα καί ὅλας τάς ἐν γένει παρεκτροπάς, καί δέν ἔκαμνεν

ἐκπτώσεις εἰς οὐδένα, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος εἰς τήν τεταραγμένην αὐτοῦ ἐποχήν ὑπῆρξε

σημεῖον ἀντιλεγόμενον διά πολλούς, καί ἀπετέλεσε πιστόν ἀντίγραφον τῶν

δύο Προφητῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς: Ἐνώχ καί Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου. Ὅπως

ἀσήμως ἐνεφανίσθη οὗτος εἰς τόν καιρόν τῆς Βαυαροκρατίας, παρομοίως

ἀσήμως θά ἐμφανισθοῦν καί οἱ δύο Προφῆται, καθώς ὑποστηρίζουν οἱ Ἅγιοι

Πατέρες: ὁ Ἀρέθας, ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ Ἱππόλυτος Ῥώμης, ὁ Ἐφραίμ ὁ

Σῦρος, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἰωάννης ὁ

Δαμασκηνός κ.ἄ., μέ σκοπόν ὅπως ἐλέγξουν τόν κόσμον ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ

Ἀντιχρίστου. Ἀμφότεροι θά γίνουν πιστευτοί κυρίως ἀπό τούς ἀσήμους καί

ταπεινούς ἀνθρώπους, τό λεγόμενον «λεῖμμα».

Οἱ δύο Προφῆται τῆς Ἀποκαλύψεως Ἐνώχ καί Ἠλίας ἀποτελοῦν τύπον τῆς

Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἀπόδειξιν τῆς μελλούσης ἰδικῆς μας

ἀναστάσεως. Εἰς τό σχετικόν δέ χωρίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται, ὅτι:

«οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καί αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς

ἑστῶσαι» (Ἀποκ. ια ́ 4),

Οἱ δύο Προφῆται οὐχί μόνον δέν θά πιστευθοῦν ἀπό τόν κόσμον, ἰδίως τούς

πλουσίους καί τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλ’ οὔτε καί ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, τούς

Κληρικούς, τούς Θεολόγους καί τούς Ἐπιστήμονας, ἐκτός τινων φωτεινῶν

ἐξαιρέσεων. Ἅπαντες, λοιπόν, θά τούς ἐκλάβουν ὡς ἀνοήτους ἤ ἀσημάντους,

ἕνεκα τῆς ἀσήμου ἐμφανίσεως αὐτῶν μέ τήν μορφήν τοῦ Παπουλάκου, καί

τοῦ σφοδροῦ ἐλέγχου τόν ὁποῖον θά ἐξασκοῦν ἰδίως ἐναντίον τῶν ἀρχόντων

τῆς Πολιτείας καί αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐποχῆς. Ἐν τέλει, ἀφοῦ τούς

κατηγορήσουν καί στοχοποιήσουν ὡς «θορυβοποιούς καί μανιακούς», θά τούς

παραδώσουν οἱ ἴδιοι ὡς πρόβατα ἐπί σφαγήν εἰς τάς χεῖρας τοῦ Δολομήτου

σατάν πρός θανάτωσιν· ἐκεῖ εἰς τόν τόπον ὅπου ὁ Κύριος Ἐσταυρώθη, εἰς τήν

πλατεῖαν ἔξωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῶν

Ἱεροσολύμων (Ἀποκ. ια ́, 3-7).

Περί τῶν λεκτέων τούτων καί πῶς μέλλει ταῦτα γενέσθαι, σαφῆ εἰκόνα

λαμβάνομεν καί ἀπό τήν παροῦσαν ἐποχήν. Ἀναφερόμεθα εἰς τήν ὑπόθεσιν

τοῦ ἐνσκύψαντος Κορωνοϊοῦ, ὅτε ἐνώπιον τοῦ τεθέντος ἠθικοῦ ζητήματος διά

τήν σύστασιν τῶν ἐμβολίων, ὁ κόσμος εἰς μέγα ποσοστόν «ἐμετρήθη, ἐζυγίσθη

καί εὑρέθη ἐλλιπής» (Δαν. ε ́ 25-29).

Ἡ στάσις τῶν ἰσχυρῶν ἀρχόντων ἔναντι τῶν ὀλίγων ἀντιδρόντων ἀρχομένων

τῆς ἐνεστώσης δυστύχου ἐποχῆς, καθώς καί ἡ ἀγαστή συνεργασία Πολιτείας

καί Ἐκκλησίας εἰς ἡγετικόν ἐπίπεδον, ἀποτελοῦν δεῖγμα καί προεικόνισμα διά

τήν μέλλουσαν πεπροφητευμένην Ἀντίχριστον ἐποχήν. Ἀψευδεῖς μάρτυρες

εἶναι οἱ ἄδικοι ἐκτοπισμοί χιλιάδων εὐσεβῶν ὑγειονομικῶν, τά ἐπιβληθέντα

πρόστιμα καί οἱ ἐστοχευμένοι ἀποκλεισμοί τῶν ἀνεμβολιάστων εἰς ὁρισθέντας

χώρους, ἐδημιούργησαν αὐθωρεί μέγαν διχασμόν εἰς τούς οἰκογενειακούς καί

κοινωνικούς ἱστούς τῶν Κρατῶν.

Ἀκόμη καί ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπῆρξεν μερικοί μεγαλοσχήμονες, οἵτινες ἄκουσον-

ἄκουσον ἐζήτουν εἰσαγγελικήν παρέμβασιν πρός ἐκφοβισμόν καί ἐκτοπισμόν

μεγάλου πλήθους Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, ἀντιταχθέντων σθεναρῶς τε καί

εὐσεβῶς εἰς τάς συστημικάς ἐντολάς, προσβαλλούσας τήν ἐλευθερίαν τοῦ

ἀνθρώπου.

Ἀλλά καί ταῦτα δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό μίαν ἄλλην προγενεστέραν ἐποχήν,

ἐκείνην τοῦ γνωστοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ΕΛΑΣ Ἄρη Βελουχιώτου. Ὁ ἴδιος καί οἱ

ὀπαδοί του ἐπρέσβευον, ὅτι ἀπό τό σύνολον τῶν ὑπαρχόντων Ἑλλήνων τῆς

δεκαετίας τοῦ 1940, ἤρκουν νά ἔμενον μόνον ὀλίγοι· οἱ δέ λοιποί ἔπρεπε νά

σφαγοῦν, διότι δέν ἦσαν ὁμοϊδεάται τοῦ κινήματός του.

Ἐπανερχόμενοι εἰς τά περί τοῦ θεμουργοῦ κήρυκος Μοναχοῦ Χριστοφόρου

Παπουλάκου, ὅστις «ἀπεστάλη ὑπό Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἠλιού διά νά κηρύξῃ τά

θεῖα διακιώματα, νά διδάξῃ τήν πατρῴαν πίστιν καί νά ἐλέγξῃ ὀθνείας

ἐπιδράσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοινωνικοῦ σώματος»

(Πατριαρχικόν Γράμμα πρός τόν Ἀρχιμ. Νεκτάριον Ν. Πέτταν, ἀπό 24 Δεκ.

2009), παρατηροῦμεν ὅτι καίτοι παρῆλθον χρόνοι πολλοί ἀπό τήν πρός

Κύριον ἐκδημίαν τοῦ Ὁσίου Μοναχοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ἐν τούτοις

τό κήρυγμα αὐτοῦ, τά πολλά θαύματα, αἱ διδαχαί καί αἱ προητεῖαι αὐτοῦ

παραμένουν μέχρι σήμερον ἀνεξιτήλως κεχαραγμένα εἰς τήν μνήμην πολλῶν

εὐσεβῶν ἀνθρώπων. Ἀνεξαρτήτως δέ ἀπό τήν ἐπίσημον αὐτοῦ ἀναγνώρισιν

ὡς Ὁσίου, τό πρόσωπόν του θά συνεχίσῃ νά εἶναι σημεῖον ἀναφορᾶς εἰς τήν

σύγχρονον πραγματικότητα.

[Β ́ Κυριακή Νηστειῶν 2023]

Ὄνειδος …! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023)

«μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος … τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 26). 

Ὄνειδος …! 

Λέξις τῆς γλυκυτάτης Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς γλώσσης, ἥτις καὶ σημαίνει, … τὴν ἐντροπὴν καὶ τὴν περιφρόνησιν! Πολλάκις, ὑπὸ ταύτης τῆς λέξεως, χαρακτηρίζονται καὶ συγκεκριμμένα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα προσέβαλον εἴτε τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεόν, εἴτε τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν πατρίδα, εἴτε τοὺς ἠθικοὺς νόμους καὶ τὰ ἱερὰ θέσμια, εἴτε, ἀκόμη, καί τινας εὐλογημένας ἀρχὰς καὶ συνηθείας, αἵτινες ἀπετέλουν … τοὺς «θεμελίους λίθους» εἰς τὴν εὐλογημένην Πατρίδα μας! Ἴσως καὶ μέχρι σήμερον, ἀκούομεν τὸν τοιοῦτον λεκτικὸν ὅρον, ὡς τὸν ἀπαίσιον ἐκεῖνον χαρακτηρισμόν, διὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα κατέλυσαν καὶ «κατεπάτησαν» τὰς ὡς ἄνω ἀρχάς! 

Καὶ ἐνῶ ἡ λέξις … «ὄνειδος», μόνον ὡς προσβολὴ καὶ ἀπαξίωσις δύναται νὰ προφέρεται καὶ νὰ ἀκούεται, ἡ ἔννοια ταύτης, χάνει ἴσως τὸ νόημά της, ὅταν προφέρεται ἀπὸ «μικροὺς καὶ ἀναξίους», ἀλλὰ καὶ ἐκτοξεύεται ἐναντίον ἀξίων καὶ Ἁγίων προσώπων! Ἐπὶ παραδείγματι, ὅταν ἄνθρωποι κοσμικοὶ καὶ ἀσεβεῖς, προσάπτουσι τοιούτους χαρακτηρισμούς, ἐναντίον Ἁγίων καὶ ἐναρέτων προσώπων, θὰ ἐλέγωμεν ὅτι … οἱ τοιοῦτοι χαρακτηρισμοὶ προσιδιάζουσι μᾶλλον, εἰς ἐκείνους, … τοὺς ἰδίους τοὺς κατηγοροῦντας! Τὸ ἴδιον συμβαίνει, καὶ ὅταν ὁ τοιοῦτος χαρακτηρισμός, λέγεται, ἵνα καταδείξῃ, - ὡς ἐν προκειμένῳ συμβαίνει, - τὴν «δύσκολον» ἐκείνην ἐπιλογήν, ἥντινα ὁ κόσμος ἔχει περιφρονήσει, καὶ ὡς ἐκ τούτου χαρακτηρίζει ταύτην, ὡς … ὄνειδος καὶ ἐντροπήν! Περὶ τοῦ τοιούτου … «ὀνείδους» ὁμιλεῖ, ἐν προκειμένῳ ὡς προείπωμεν, ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος μάλιστα εἰς τὴν ἐπιλογήν, τῆς κορυφαίας ἐκείνης Ἁγίας μορφῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν Προφήτην Μωϋσῆν! 

Οὗτος ὁ δίκαιος, ὡς διδασκώμεθα ἐκ τοῦ βιβλίου τῆς «Ἐξόδου», γεννηθεὶς ἐξ Ἰσραηλιτῶν γονέων καὶ διασωθεὶς θαυμαστῶς ἐκ τῆς παιδοκτόνου μανίας τοῦ Φαραώ, ἀνετράφη εἰς τὰ ἀνάκτορα αὐτοῦ τούτου τοῦ Φαραὼ ὡς θετὸς υἱὸς τῆς θυγατρὸς τούτου καὶ ὡς πρίγκιψ! Ἔχων ὅμως καὶ τὴν παιδαγωγίαν καὶ τὴν ἀνατροφὴν ἐκ τῆς γνησίας μητρός του, αὐξάνεται καὶ ἀνδρώνεται ὡς … Ἑβραῖος! Παρ’ ὅτι δέ, εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀνάκτορα, καὶ παρ’ ὅτι τὸ κλῖμα ποὺ ἐπικρατεῖ ἐκεῖ, εἶναι ἐχθρικὸν κατὰ τῶν Ἰσραηλιτῶν, καὶ παρ’ ὅτι, ἡ ζωή του ἐκεῖ τοῦ … ἐγγυᾶτο ἕνα μέλλον ἰδιαιτέρως λαμπρὸν καὶ φωτεινόν, … οὗτος (ὁ Μωϋσῆς), «ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 24-25)! 

Ὁ Μωϋσῆς ἐπιλέγει τὸν … μέγιστον πλοῦτον, τὸν «ὀνειδισμὸν» τῆς ἁγίας καὶ ἐναρέτου ζωῆς καὶ τῆς πειθαρχίας πρὸς τὸν Θεόν! Τὴν πειθαρχίαν δὲ ταύτην καὶ τὴν ἀφοσίωσιν, ἀλλὰ καὶ τὸν «ὀνειδισμόν», ὁ Παῦλος τὸν παραβάλλει πρὸς τοὺς ὀνειδισμοὺς καὶ τὰς θλίψεις τὰς ὁποίας, ἀργότερον ὑπέστη ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός! 

Οἱ «βιασταὶ» … ἁρπάζουσι τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν! 

Πρῶτος ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἀπόστολοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁμιλοῦντες περὶ τῆς Αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος, «ἀνατρέπουσι» τὰς ψευδεῖς καὶ ἀστηρίκτους κοσμικὰς θεωρίας, καὶ ὑποδεικνύουσι … κόπους καὶ ἀγῶνας καὶ ἀγωνίας, διὰ τὴν κληρονομίαν ταύτης! Οὕτω, ὁ μὲν Ραββί, δεικνύων τὸν τραχὺν δρόμον τῆς σωτηρίας, μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων ἀναφορῶν Του εἰς ταύτην τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, εἶπεν καὶ τοῦτον τὸν λόγον: «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ΙΑ΄ 12)! Εὐκόλως κατανοεῖ ὁ κάθε νοήμων μελετητὴς τοῦ Θείου Νόμου, ὅτι διὰ ταύτης τῆς φράσεως φαίνεται … ἡ βία τὴν ὁποίαν ὀφείλομεν ἵνα καταβάλωμεν εἰς ταύτην τὴν ἐπίγειον ζωήν μας! Βίαν διὰ τὴν τήρησιν τῶν Θείων ἐντολῶν, … βίαν διὰ τὴν κατανίκησιν τῶν ἐχθρῶν μας, (ἑαυτοῦ μας, κοσμικοῦ φρονήματος, καὶ δαιμονικῶν δυνάμεων), καὶ βίαν διὰ τὴν κατεύνασιν τῶν παθῶν ἡμῶν, ἅτινα καὶ ἀποτελοῦσι τὴν … τροχοπέδην εἰς τὴν ὡς ἄνω πορείαν μας! 

Μετὰ δὲ τὸν Κύριον, διδάσκαλοι ταύτης τῆς βίας καὶ τοῦ «ὀνειδισμοῦ τοῦ Χριστοῦ», ἔγιναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ μαθηταί Του, ἀλλὰ καὶ ἅπαντα τὰ πλήθη τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεώς μας! Οὗτοι, διά τε τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων, ἐβάδισαν «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν», καί, εἴτε διὰ τῶν φρικτῶν μαρτυρίων καὶ τοῦ ὀδυνηροῦ θανάτου, εἴτε διὰ τῆς ὁσιακῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς στερήσεως, ἀκόμη καὶ τῶν στοιχειωδῶν ἀνέσεων καὶ τῆς ἐλαχίστης σωματικῆς παρρηγορίας, … εἴτε, ἀκόμη, διὰ τῶν ὀνειδισμῶν καὶ ποικίλων ἀδικιῶν, ἅτινα ὑπέστησαν ἐκ τοῦ κόσμου καὶ … διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ, ἔφθασαν εἰς τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ εὐφραίνονται τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου δόξαν καὶ μακαριότητα! 

Συνεπῶς, ὁ «ὀνειδισμὸς» καὶ ἡ θλίψις καὶ ἡ βία, εἶναι τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα ἐκεῖνα στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων θὰ δυνηθῶμεν ἵνα βαδίσωμεν τὸν δρόμον τῆς σωτηρίας! 

Ἡ πορεία τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. 

Εἶπεν ὁ Κύριος καὶ Σωτὴρ καὶ Διδάσκαλος˙ «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν» (Λουκ. Θ΄ 24). Ἐὰν προσέξωμεν εἰς τοῦτο τὸ Θεῖον λόγιον τοῦ Χριστοῦ μας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ὁ Διδάσκαλος μᾶς καλεῖ ἵνα … ἀπωλέσωμεν «τὴν ψυχήν» μας! Διὰ νὰ μὴν παρανοήσωμεν, ἐν προκειμένῳ, «ψυχήν μας» ἐννοεῖ, τὰς ἁμαρτωλὰς ψυχικὰς ἐπιθυμίας καὶ προσκλίσεις, αἵτινες καὶ ἀποσυντονίζουσι τὴν πρὸς τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια, πορείαν καὶ προσκόλησίν μας! Συνεπῶς, ὅστις θυσιάσει ταύτας τὰς ψυχοφθόρους ἐπιθυμίας τῆς κοσμικῆς ταύτης ζωῆς, αὐτὸς οὗτος θὰ σώσῃ τὴν ψυχήν του! 

Ὅμως, - καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ἰδιαιτέρως θλιβερόν, - ἐλάχιστοι ἦσαν καὶ εἶναι ἐκεῖνοι, οἵτινες προετίμησαν ἵνα θυσιάσωσι τὰς τοιαύτας ματαίας καὶ ἁμαρτωλὰς ἀπολαύσεις τοῦ «σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου»! Ἐλάχιστοι προετίμησαν «τὴν στενὴν πύλην καὶ τὴν τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν», ἐν ἀντιθέσει πρὸς τούς, ἀπείρως περισσοτέρους οἵτινες ἐπέλεξαν καὶ ἐπιλέγουσι τὰς προσκαίρους ἡδονὰς καὶ ἀπολαύσεις, ἀδιαφοροῦντες διὰ τήν, μετὰ θάνατον, αἰωνίαν ζωὴν καὶ μακαριότητα! Ἀπείρως περισσότεροι, ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες ἐθυσίασαν καὶ θυσιάζουσι καὶ περιφρονοῦσι τὸν … «χρυσὸν καὶ τοὺς πολυτίμους λίθους», καὶ προτιμοῦσι τοὺς … «χάλικας καὶ τὴν κόπρον»! 

«Στῶμεν», ὅμως ἀδελφοί μου, «καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου»! Ἂς περιφρονήσωμεν τὰς ἀπατηλὰς … «σειρήνας» τοῦ κόσμου τούτου, καὶ ἂς προτιμήσωμεν τὴν βίαν καὶ κακοπάθειαν εἰς τὸν παρόντα αἰῶνα! «Φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ», ὡς εἶπεν ὁ Κύριός μας, καὶ ἂς μὴν ἀδιαφορῶμεν διὰ τὴν μετὰ τοῦ Κυρίου ζωὴν καὶ μακαριότητα! 

              Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου 

        Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 12 Μαρτίου 2023

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιανουάριος 2023

Διαβάστε ολόκληρη την Εφημερίδα του Ιανουαρίου. 

Θα την βρείτε ΕΔΩ σε μορφή ψηφιακού εντύπου, το οποίο μπορείτε να... ξεφυλλίσετε!

Ο Τριαδικός Θεός και πτυχές της Φυσικής (βίντεο) - Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

 Την Κυριακή 12 Μαρτίου 2023 στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών ο κ. Σπυρίδων Σκιαδόπουλος παρουσίασε το θέμα "Τριαδικός Θεός και πτυχές Φυσικής".

Ο κ. Σπ. Σκιαδόπουλος είναι δρ. Ιατρικής Φυσικής, Φυσικός Νοσοκομείων - Ακτινολόγος Ιατρικής, Εμπειρογνώμονας Ιατρικής Φυσικής, Εμπειρογνώμονας Ακτινοπροστασίας.

Αναστάσιμη κηδεία; - Οἱ πραγματικοί χριστιανοί εἶναι κατεξοχήν ἀκατανόητα ὄντα, στά μάτια τοῦ κόσμου.

Ὑπόκλιση στό μεγαλεῖο τῆς πίστης: Ἡ οἰκογένεια τοῦ Κυπριανοῦ μας ἔδειξε πῶς ὁ σταυρός τοῦ πένθους γίνεται ἐλπίδα ἀνάστασης!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἡ Ἀναστάσιμη εἰκόνα στήν κηδεία τοῦ Κυπριανοῦ πού ἔχασε τή ζωή του στά Τέμπη, εἶναι μιά δυνατή «σφαλιάρα» σέ ὅσους μᾶς καταπλάκωσε ἡ σκιά τοῦ θανάτου.

Τραγωδία στά Τέμπη: Μέσα σέ αὐτές τίς μαῦρες μέρες γιά τόν λαό μας, ἀξιωθήκαμε νά γίνουμε μάρτυρες ἑνός μεγάλου θαύματος πού μᾶς γέμισε ἀναστάσιμη ἐλπίδα. Τό νά θεραπεύεται θαυματουργικῶς τό σῶμα ἀπό μιά σοβαρή ἀρρώστια, μπορεῖ νά μοιάζει μέ μεγάλο θαῦμα στό κοσμικό πνεῦμα, ἄλλα δέν εἶναι μεγάλο θαῦμα στή συνείδηση τῆς ἐκκλησίας. Τά μεγαλύτερα θαύματα εἶναι τά θαύματα τῆς πίστης. Τό νά σηκώνει ἕνας γονιός τόν βαρύ σταυρό τοῦ... χαμοῦ τοῦ παιδιοῦ του μέ δοξολογία πρός τόν Θεό, αὐτό εἶναι θαῦμα θαυμάτων. Μιά ὄαση ἀναστάσιμης εὐφροσύνης, μέσα σέ μιά ἔρημο ἀπιστίας καί ὀλιγοπιστίας. Μιά σταυροαναστάσιμη ἀχτίνα ἐλπίδας πού ξεπάγωσε τίς ψυχές μας.

Αὐτοῦ τοῦ ὑπερκόσμιου θαύματος γίναμε μάρτυρες, στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Κυπριανοῦ. Μιά ἀκολουθία πού περισσότερο ἔμοιαζε μέ γάμο, παρά μέ κηδεία. Γάμος μιᾶς ἁγνῆς ψυχῆς μέ τόν Νυμφίο Χριστό, πού βρῆκε τόν Κυπριανό γρηγοροῦντα καί τόν στεφάνωσε ὡς ἀθλητῆ,ἀθλητή τῆς πίστης.

Ὁ 23χρονος Κυπριανός Παπαϊωάννου μέ καταγωγή ἀπό τήν Κύπρο ἦταν ἕνας ἀπό τούς φοιτητές πού ἔχασαν τή ζωή τους στό φρικτό δυστύχημα στά Τέμπη. Ἄριστος μαθητής, ἀφοσιωμένος ψάλτης καί λαμπρός φοιτητής τῆς Νομικῆς, πού ἐπρόκειτο νά παντρευτεῖ τήν ἀγαπημένη του στίς 27 Αὐγούστου. Ἦταν ἕνα ἀπό τά ἕξι παιδιά τοῦ πατέρα Χριστόδουλου, ἑνός ἱερέα μέ πύρινη πίστη πού μαζί μέ μιά πανάξια πρεσβυτέρα γαλούχησαν τήν οἰκογένεια τους στά ἀστείρευτα νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Σύσσωμος ὁ κλῆρος τῆς Κύπρου βρέθηκε στήν ἐκκλησία Πέτρου καί Παύλου τοῦ Αὐγόρου Κύπρου γιά νά στηρίξει τήν οἰκογένεια τοῦ ἀδικοχαμένου Κυπριανοῦ. Καί τελικά αὐτή ἡ ἁγιασμένη οἰκογένεια λιγότερο ἔλαβε στήριξη καί ἀσυγκρίτως περισσότερο στήριξε ὅλους ἐμᾶς, ἀνοίγοντας τά θολωμένα μάτια μας πού τά ἔχει σκιάξει τό κράτος τοῦ θανάτου.

Ἡ Ἀνάσταση «ἔσβησε» τόν θάνατο

Ἕνα φωτογραφικό στιγμιότυπο, πού ἀντιστοιχεῖ σέ χιλιάδες νοήματα παρηγοριᾶς καί οὐράνιας ἐλπίδας. Μιά εἰκόνα πού μοσχοβολᾶ αἰωνιότητα, πού ζωντανεύει συναξάρια ἁγίων, πού ἰσοπεδώνει τό κοσμικό φρόνημα καί πλημμυρίζει τίς καρδιές μέ τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασης. Χαμόγελα! Φωτεινά πρόσωπα! Πουθενά ἡ ἀντάρα τοῦ θανάτου!

Παραφροσύνη μοιάζει στό κοσμικό μάτι μιά τέτοια παράδοξη εἰκόνα. «Ἀπρέπεια» θά ἔλεγε κανείς! Παράταιρη! Ἀφύσικη! Καί πράγματι, μοιάζει πολύ μακρινή κοιτῶντας τήν μέσα ἀπό τό φάσμα τῆς ἐλεεινότητας μᾶς. Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση, ἡ βεβαιότητα γιά τόν παράδεισο πού βρίσκεται πέρα ἀπό τό κατώφλι τοῦ θανάτου, εἶναι βίωμα. Εἶναι προσωπική ἀποκάλυψη. Δέν μεταφέρεται μέ λόγια. Ἀντανακλᾶ τό μεγαλεῖο της ὅμως σέ τέτοιες στάσεις ζωῆς, ἀνεκτίμητες γιά ὅποιους διαβάζουν τά νοήματα τούς.

Ποτέ ἡ ἁγιότητα δέν ἦταν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Οἱ πραγματικοί χριστιανοί εἶναι κατεξοχήν ἀκατανόητα ὄντα, στά μάτια τοῦ κόσμου.

Μήπως ἡ χοϊκή ἀντίληψη μᾶς μπορεῖ νά «χωνέψει» τίς θυσίες τῶν μαρτύρων τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἔπεφταν στή φωτιά καί στό σπαθί καί στά ἄγρια θηρία, δοξολογῶντας τόν Θεό;

Μήπως τό κοσμικό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας μπορεῖ νά «χωνέψει» τούς ἡρωικούς θανάτους τῶν ἐθνομαρτύρων μας, πού ἔστηναν γιορτές καί πανηγύρια πρίν ἀνταμωθοῦν μέ τόν Χάρο;

Ἄλλα καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό οἱ Ἰουδαῖοι δέν ζητοῦσαν κοσμική δικαιοσύνη; Καί Ἐκεῖνος τούς ἐξόργιζε γιατί ἀντιπαρέθετε τόν δρόμο τῆς μακροθυμίας καί τῆς συγχώρεσης.

Δέν εἶναι αὐτά ἀκατανόητα γιά τήν ὑλιστική ἐποχή μας; Δέν φαντάζουν παράλογα; Κι ὅμως ἔγιναν. Καί τό αἷμα τῶν μαρτύρων ἄλλαξε τόν κόσμο. Ἡ πίστη ἀλλάζει τόν κόσμο καί δίνει λόγο ὕπαρξης στήν γῆ γιά νά συνεχίσει νά γυρίζει. Πέρα καί πάνω ἀπό τή κοσμική δικαιοσύνη ὑπάρχει τό ὑπερκόσμιο μήνυμα τοῦ «ἐσφαγμένου ἀρνίου», τοῦ πάναγνου Χριστοῦ πού θυσιάστηκε γιά ἐμᾶς. Καί μέ τήν ἐπανάσταση τοῦ ἀπέναντι στούς ἀνθρώπινους κώδικες ὑπερέβη τή λογική τοῦ κόσμου καί μετουσίωσε τόν ἑκούσιο θάνατο σέ πηγή ἀτελεύτητης ζωῆς. Εἴτε μποροῦμε νά τό κατανοήσουμε - εἴτε ὄχι, αὐτή ἡ Θεία ἀρχή ὑφίσταται καί παραμένει στό κέντρο τῶν πνευματικῶν νόμων.

Ποιά ἄλλη δύναμη στόν κόσμο μπορεῖ νά σοῦ δώσει λόγο εὐφροσύνης μπροστά στό σκότος τοῦ θανάτου; Κανένας πλοῦτος, καμία δόξα, καμία κοσμική ἰδεολογία δέν εἶναι ἱκανή νά σοῦ προσφέρει ἐλπίδα καί χαρά μπροστὰ σέ ἕνα παγωμένο φέρετρο. Ὅλοι οἱ μεγάλοι τῆς γῆς μπροστά στό σαρωτικό χτύπημα τοῦ θανάτου, γίνονται ἕνα ταπεινωμένο κουρέλι, μιά δυστυχισμένη ὕπαρξη γεμάτη ἀγωνία καί ἐρωτηματικά. Μόνο ἡ πίστη, καί συγκεκριμένα ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μπορεῖ νά φυσήξει σέ ἕναν πενθοῦντα πνοή ἀνάστασης καί ζωῆς αἰώνιας.

Αὐτή τήν ὑπερκόσμια αὔρα, νοιώσαμε νά χαϊδεύει λίγο τίς ψυχές μας, βλέποντας τήν πίστη αὐτῆς τῆς οἰκογένειας. Ἕνα γραμμάριο ἄν εἴχαμε ἀπό τήν πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, θά εἶχε δοξαστεῖ ἡ Ἑλλάδα στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Αὐτό πού βλέπουμε ἐμεῖς, εἶναι μόνο ἕνα στιγμιότυπο ἀπό τόν σταυρό πού σηκώνουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, ὅπως καί οἱ δεκάδες οἰκογένειες πού βιώνουν ἕναν πόνο πού ἐμεῖς δέν μποροῦμε οὔτε κατά διάνοια νά ψηλαφίσουμε. Μήπως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν πόνεσαν ἐπειδή τούς βλέπουμε ἐμεῖς νά χαμογελοῦν; Καί πόνεσαν καί ἔκλαψαν καί ἔνιωσαν μέσα τους τό σαράκι τῆς ἀδικίας, ἀναρωτώμενοι τό ἀμείλικτο «γιατί». Βάρος φοβερό θά σηκώνουν σέ ὅλη τή ζωή τους. Ἐπέλεξαν ὅμως νά μετατρέψουν αὐτό τό πένθος σέ ἀμόνι γιά νά σφυρηλατήσουν τήν πίστη τους, τώρα πού εἶναι τόσο καυτός ὁ πόνος. Ἀσύλληπτο καί ὅμως τό καταφέρνουν, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μόνο ἔτσι γίνεται.

Ἐμεῖς ζητοῦμε δικαιοσύνη - Ἐκεῖνοι συγχωροῦν

Ὁ πατέρας Χριστόδουλος ἐμπιστεύτηκε τόν γιο του στήν ἑλληνική πολιτεία γιά τίς σπουδές του καί ἡ ἑλληνική πολιτεία του ἐπέστρεψε ἕνα φέρετρο μέ ἕνα μαρτυρικό σῶμα. Ἦταν ἕνας ἀπό τούς δεκάδες μάρτυρες πού ἔχασαν τήν ζωή τους, ἐπειδή ὁ δρόμος τους διασταυρώθηκε μέ τά γρανάζια μιᾶς διεφθαρμένης πολιτείας.

«Εἶναι δύσκολο γιά ἕναν γονιό νά χάνει τό παιδάκι του πού τό μεγαλώνει ὥρα τῆς ὥρας, μέρα τή μέρα. Ὁ χειρότερος ἐφιάλτης τῆς ζωῆς μου ἦταν νά χάσω παιδί. Κι ὅμως τό βιώνω τώρα, καί δέν μπορῶ νά ἀκούω αὐτό τό κυνηγητό πού γίνεται. Ἄνθρωποι εἶναι ὅλοι. Ὅλοι μπορεῖ νά κάνουμε λάθη. Ἄν τούς συγχωροῦμε, ἐκεῖ βρίσκω μέσα μου στήριγμα», εἶπε ὁ πατέρας Χριστόδουλος.

Ὅλοι ἐμεῖς, ἀκόμη καί ἐνῶ δέν χάσαμε κάποιο στενό πρόσωπο μᾶς στά Τέμπη, διψᾶμε γιά ἀνθρώπινη δικαιοσύνη, βράζει τό αἷμα μᾶς ἀπό ἀγανάκτηση καί ἀπαιτοῦμε δικαίωση γιά ὅλα αὐτά τά θύματα. Ἐκεῖνος καίτοι ἔχασε τό σπλάχνο του, εἶναι προσηλωμένος στόν δρόμο τοῦ Σταυροῦ, τῆς αὐταπάρνησης καί τῆς συγγνώμης. Σέ αὐτούς πού τοῦ στέρησαν τό παιδί του, ἔδωσε ἔλεος ἀπό τό περίσσευμα τῆς ἀστείρευτης ἀγάπης του. Μιμήθηκε ἄξια αὐτόν τόν οὐράνιο λόγο πού ἀκούστηκε πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια στόν Γολγοθᾶ: «Συγχώρεσε τους γιατί δέν ξέρουν τί κάνουν».

Τί νά πεῖ κανείς γι' αὐτό τό ἄφταστο μεγαλεῖο ψυχῆς; Ἁπλά σαστίζει καί τό ἀτενίζει μέ δέος. Εἶναι πέρα ἀπό τή σαρκική λογική μας. Μοιάζει βγαλμένο ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, πού συγχώρεσε τόν φονιᾶ τοῦ κατά σάρκα ἀδερφοῦ του.

Τί θά λέγατε στόν γιο σας ἄν μπορούσατε νά τοῦ πεῖτε μιά τελευταία κουβέντα, ρώτησε ἕνας δημοσιογράφος τόν πατέρα Χριστόδουλο. «Καλή ἀνάσταση, αὐτό θά τοῦ ἔλεγα», ἀπάντησε. Ἐκεῖ ξεκινοῦν, ἐκεῖ καί τελειώνουν ὅλα. Στό «προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Στό μεγάλο ἀντάμωμα τῆς ἀνθρωπότητας, πού θά ἔρθει νά συμπληρώσει τό παιάνισμα τοῦ «Χριστός Ἀνέστη».

Θά ἀναρωτηθεῖ κανείς, μέ τή συγχώρεση τελειώνουν ὅλα σέ αὐτόν τόν κόσμο; Οἱ ὑπεύθυνοι θά μείνουν ἀτιμώρητοι; Δέν θά ζητήσουμε ἀποκατάσταση αὐτῆς τῆς ἀβάσταχτης ἀδικίας; Δέν θά ζητήσουμε δικαιοσύνη; Ἀσφαλῶς καί θά ζητήσουμε, δεδομένου ὅτι δέν ἔχουμε ἐκείνη τήν πίστη νά ἀφεθοῦμε στούς πνευματικούς νόμους, θά καταφύγουμε στή σκιά τους, τούς ἀνθρώπινους νόμους. Ἤ μᾶλλον ὅτι ἔχει ἀπομείνει ἀπό αὐτούς, δηλαδή τή σκιά τῆς σκιᾶς.

Ἡ λύπη, ἡ κραυγή, ἡ ὀργή καί το πένθος εἶναι ἀπολύτως ἀνθρώπινα καί ἡ κάθε οἰκογένεια περνᾶ διαφορετικά τόν σταυρό της, μετά ἀπό αὐτήν τήν ἐθνική τραγωδία. Ἰδιαίτερα ἡ λύπη χωρίς Θεό εἶναι ἡ πιό ἀβάσταχτη. Καί κάθε λύπη, ὅπως καί ἄν βιώνεται αὐτή, ὀφείλουμε νά τήν βλέπουμε μέ συντριβή, μέ σιωπή καί μέ δέος.

Ὅμως μέ τήν στάση αὐτῆς τῆς ἁγιασμένης οἰκογένειας, θά θυμόμαστε πώς κάπου πέρα ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια, μᾶς καρτερεῖ τό ὑπέρλογο. Αὐτό πού φωτίζει τίς ζωές μας, ὅσο ἐμεῖς κοιτοῦμε χαμηλά, στή γῆ.

sportime

Τα σαράντα μανιτάρια που δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ στην πανήγυρη των Αγίων Τεσσαράκοντα. Γιατί;

Τά 40 μανιτάρια ποὺ φύτρωναν κατὰ τὴν πανήγυρη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν ξαναβγῆκαν, ὅταν στὴν Μονή Ξηροποτάμου συλλειτούργησαν μέ τούς παπικούς

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἄθως, ὅρος τὸ Ἅγιον», τοῦ Μητροπολίτου Κινσάσα, Ὑπερτίμου καὶ Ἐξάρχου Κεντρώας Ἀφρικῆς κ. Νικηφόρου

Ὁ Μιχαὴλ Η΄ Παλαιολόγος (1259-1282) ἐλευθέρωσε τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους καὶ κατέλυσε τὴν Λατινοκρατία στὴν Ἀνατολή. Ὁ ἐκδιωχθείς ὅμως λατίνος αὐτοκράτορας ποὺ εἶχε καταφύγει στὴ Δύση προσπάθησε νὰ συνεννοηθεῖ καὶ νὰ πείσει τοὺς ἡγεμόνες τῆς Δύσεως γιὰ νὰ ἀνακαταλάβουν τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Μιχαὴλ βλέποντας τὴν κίνηση αὐτὴ καὶ γνωρίζοντας τὰ κατακτητικὰ σχέδια τοῦ βασιλείου τῆς Σικελίας, θεώρησε ὅτι θὰ ἀποσοβοῦσε τὸν κίνδυνο αὐτὸ καὶ θὰ ὠφελοῦνταν στὴν προσπάθειά του γιὰ βελτίωση τῆς βυζαντινῆς κυριαρχίας στὰ Βαλκάνια, μὲ τὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἦλθε, λοιπόν, σὲ συνεννόηση καταρχὴν μὲ τὸν Πάπα Οὐρβανὸ (Κλήμεντα Δ΄) καὶ κατόπιν...μὲ τὸν Πάπα Γρηγόριο Ι΄.

Συνέταξε ἱστορικοδογματικὸ τόμο τὸ 1273 ἀναφερόμενο στὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, τὸν ὁποῖο ἀπέστειλε σὲ ὅλους τούς ἐπισκόπους καθὼς καὶ στοὺς ἁγιορεῖτες. Σ΄ αὐτὸν ἀνέλυε τοὺς λόγους οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλαν τὴν ἕνωση.

Τὸ ἑπόμενο ἔτος 1274 συνῆλθε ἡ σύνοδος στὴν Λυὼν κατὰ τὴν ὁποία ἔγινε ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν· ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία εἰσήγαγε τὸ Filioque καὶ παραδέχθηκε τὸ πρωτεῖο καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, δηλαδὴ ὑποδουλώθηκε στὸν Πάπα.

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωσὴφ στὶς 2 Σεπτεμβρίου 1275 παραιτεῖται ἀπὸ τὸν θρόνο, ἐνῶ ὁ Μιχαὴλ ἀνεβάζει σὲ αὐτὸν τὸν Ἰωάννη Βέκκο, μορφωμένο ἀλλὰ παλίμβουλο ἄνδρα, πρώην ἄσπονδο ἐχθρό τῆς ἑνώσεως, ἐνῶ τώρα ὑπέρμαχο ὑποστηρικτή της.

Οἱ ἁγιορεῖτες ἀπέστειλαν στὸν αὐτοκράτορα δογματικὴ ἐπιστολὴ στὴν ὁποία μὲ σεβασμὸ ἀλλὰ καὶ μαχητικότητα ἀπάντησαν ὅτι ἡ ἕνωση δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἐφόσον οἱ λατίνοι παραμένουν στὶς αἱρετικὲς δοξασίες τους.

Ὁ λαὸς ἀκολούθησε τοὺς ἁγιορεῖτες καὶ δὲν δέχθηκε τὴν ἕνωση. Ὁ αὐτοκράτορας ποὺ πειζόταν ἀπὸ τὸν Πάπα τῆς Ρώμης γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τοὺς ὅρους τῆς ἑνώσεως μεταχειρίστηκε βία γιὰ νὰ τὴν ἐπιβάλει. Ἐξορίες, δημεύσεις περιουσιῶν, φυλακίσεις καὶ κάθε εἶδος βασανιστηρίων τέθηκαν σὲ ἐνέργεια.

Οἱ ἑνωτικοί, δηλαδὴ οἱ ὑποστηρικτὲς καὶ ἀποδεχόμενοι τὴν ἕνωση, ἦλθαν στὸ Ἅγιον Ὅρος (1278-1282) καὶ προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν διὰ τῆς βίας τὴν ἀπόφαση τῆς Λυῶνος. Οἱ ἁγιορεῖτες ἀντιστάθηκαν μὴ δεχόμενοι νὰ ἑνωθοῦν μὲ τοὺς Λατίνους καὶ νὰ προδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία.

Ὁ χρονογράφος ἀναφέρει ὅτι τότε πολλοὶ «βασανίσθηκαν καὶ ἐτελειώθησαν διὰ μαρτυρικοῦ θανάτου». Εἰκοσιέξι μοναχοί τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωγράφου κάηκαν ἀπὸ τοὺς ἑνωτικοὺς μέσα στὸν πύργο τῆς Μονῆς ὅπου εἶχαν καταφύγει.

Ὁ Πρῶτος του Ἁγίου Ὅρους Κοσμᾶς ἐπικεφαλῆς λαϊκῶν καὶ Μοναχῶν τῶν Καρυῶν ποὺ δὲν δέχθηκαν τὴν ἕνωση, ἀλλὰ ἀντίθετα ἔλεγχαν τοὺς ἑνωτικούς, μαρτύρησε.

Στὴν Μονὴ τῶν Ἰβήρων ἐπιβίβασαν πετέρες τῆς Μονῆς ἐπάνω σ΄ ἕνα πλοῖο τὸ ὁποῖο, ἀφοῦ τὸ ὁδήγησαν ἀνοικτά τῆς Μονῆς, τὸ βύθισαν αὔτανδρο. Στὸ Βατοπαίδι ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα μοναστήρια βασάνισαν καὶ σκότωσαν μοναχοὺς καὶ λαϊκούς.

Μόνο ἡ Μ. Λαύρα καὶ ἡ Ξηροποτάμου δέχθηκαν τὴν ἕνωση καὶ τοὺς ἑνωτικούς. Ὁ συναξαριστὴς ἀναφέρει ὅτι κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας στὴν Μονὴ Ξηροποτάμου ὅταν συλλειτουργοῦσαν μὲ τοὺς ἑνωτικοὺς ἔγινε ἰσχυρὸς σεισμὸς καὶ γκρεμίστηκε τὸ μοναστήρι. Τὰ δὲ σαράντα μανιτάρια ποὺ φύτρωναν κατὰ τὴν πανήγυρη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα κάθε χρόνο κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν ξαναβγῆκαν.

Μου έμαθαν να κρατιέμαι από τον...

 

Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τόν, ἐν πνεύματι, ἀδελφὸν ἡμῶν - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2023) 

«… ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. Η΄ 13).

 

Ὁ … ἀδελφός μου!

 

Ἐλάχιστοι, ἢ ἐν πάσει περιπτώσει, … πολὺ ὀλίγοι ἐκ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἐκεῖνοι, οἵτινες δὲν ἐγνώρισαν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην … τὸν κατὰ σάρκα ἀδελφόν! Οἱ περισσότεροι ηὐτύχησαν ἵνα … ζήσωσι τὴν παροῦσαν βιολογικὴν ζωήν, ἔχοντες τὴν παρρηγορίαν καὶ συντροφίαν τῶν … ὀλίγων ἢ πολλῶν ἀδελφῶν. Οὗτοι δέ, θὰ ἠδύναντο ἵνα ἐπιβεβαιώσωσιν, - ἐκτὸς καὶ πάλιν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, - ὅτι, μετὰ τὸν Θεὸν καὶ τοὺς γονεῖς, ὁ πλέον ἰσχυρὸς δεσμὸς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἡ … ἀδελφικὴ σχέσις καὶ συγγένεια! Ὁ ἀδελφὸς θὰ μὲ … στηρίξῃ, θὰ μὲ ὑπερασπισθῇ, θὰ μὲ πονέσῃ! Ὁ ἀδελφὸς μὲ ἀγαπᾷ, προσεύχεται γιὰ μένα, συντρέχει καὶ κοπιάζει εἰς τὰς δυσκολίας μου καὶ μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς μου, ἀποτελοῦσι τὸ καταφύγιόν μου καὶ τὴν … οἰκογένειάν μου!

Ὅμως, πέραν τοῦ οἰκογενειακοῦ δεσμοῦ, ὅπου τὸ «συγγενικὸν αἷμα» … καθορίζει καὶ τὴν συναισθηματικὴν σχέσιν, ὑπάρχει καὶ ἡ πνευματικὴ συγγένεια, εἰς τὴν ὁποίαν οἱ δεσμοὶ εἶναι ἀκόμη ἰσχυρότεροι καὶ τὸ … Ἅγιον Πνεῦμα ὑπερισχύει τοῦ … αἵματος! Εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην σχέσιν, ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι … μόνος ἢ μοναχικός, ἀλλὰ ἔχει ἀδελφούς …! Ἀδελφοί του εἶναι, πρωτίστως, ἐκεῖνοι οἵτινες «ἐγεννήθησαν» ἐκ τῆς αὐτῆς «πνευματικῆς μήτρας καὶ κοιλίας», δηλαδὴ τῆς ἁγίας κολυμβήθρας εἰς τὴν ὁποίαν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐκ τῆς ὁποίας ἐνετάχθημεν εἰς τὴν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Ὅμως, … ἀδελφοὶ ὑπὸ τὴν εὑρυτέραν ἔννοιαν, εἴμεθα καὶ … ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι, ὡς δημιουργηθέντες ὑπὸ τοῦ Κτίστου καὶ Δημιουργοῦ τῶν ἁπάντων, καὶ ὡς υἱοὶ καὶ ἀπόγονοι τῶν … πρωτοπλάστων Ἀδὰμ καὶ Εὔας!

Αὕτη ἡ πνευματικὴ σχέσις ἡ, - ὡς προείπωμεν, - ἀπείρως ἰσχυροτέρα τῆς σαρκικῆς, εἶναι ἐκείνη ἥτις … βλέπει τὸν … «ἄλλον» ὡς ἀδελφόν, καὶ συμφώνως πρὸς τὸν Θεῖον Λόγον, ὡς ἀδελφὸν καὶ εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ˙ «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. ΚΕ΄ 40).  Εἶναι ἐκείνη ἥτις καθορίζει καὶ τὴν … ἔννοιαν καὶ ἀναφορὰν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς τὴν σημερινὴν Ἀποστολικὴν περικοπήν! «Ἀδελφός», ἐν προκειμένῳ, εἶναι ὁ κάθε χριστιανὸς ἢ μή, … ὅστις, ἔχων ἀσθενῆ πίστιν καὶ ἐλαφρὰν γνῶσιν τῶν πνευματικῶν θεμάτων καὶ καταστάσεων, ἐνοχλεῖται καὶ σκανδαλίζεται ἐκ τῆς ἰδικῆς μας βιοτῆς καὶ συμπεριφορᾶς.

 

Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τόν, ἐν πνεύματι, ἀδελφὸν ἡμῶν.

 

Ἐάν, ὡς προείπωμεν, ἡ ἀγάπη «ἔρχεται» αὐτονόητος, πρὸς τοὺς ἐξ αἵματος συγγενεῖς, καὶ μόνον εἰς σπανίας περιπτώσεις αὕτη ἐλλείπει, … εἰς τὴν πνευματικὴν συγγένειαν, ἡ τοιαύτη ἀγάπη, εἶναι ἀκόμη ἐντονωτέρα …! Εἰδικῶς, εἰς ἐκείνους οἵτινες βιοῦσι συνειδητῶς τὴν Θείαν καταγωγήν των, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐκ ταύτης, Θεῖον προορισμόν των, ἡ πνευματικὴ αὕτη σχέσις καὶ συγγένεια, ἀπεδείχθη ἀλλὰ καὶ ἀποδεικνύεται ἐν τοῖς πράγμασιν, … ἀδιάσπαστος! Τοῦτο δυνάμεθα ἵνα διαπιστώσωμεν, ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ ἱερὰ συναξάρια καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου βλέπομεν … μαθηταὶ καὶ ἀκόλουθοι ἁγίων γερόντων καὶ ἀσκητῶν, νὰ «ἀνταλλάσσωσι» τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν καὶ αὐτονόητον ἀγάπην, ὑπὸ τῆς ἀντιστοίχου … πνευματικῆς! Βλέπομεν, ἐπίσης, … ὁ, κατὰ Χριστόν, διδάσκαλος νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ πείθῃ καὶ καθοδηγῇ τὰ «πνευματικά» του τέκνα, μὲ ἀπείρως περισσότερον πάθος καὶ ζῆλον ἀπὸ τὰ «σαρκικά», καὶ νὰ ἀγαπᾶται ὑπ’ αὐτῶν ἀντιστοίχως!

Εἶναι, συνεπῶς, αὐτονόητον, ὁ τοιοῦτος πνευματικὸς σύνδεσμος καὶ ἡ τοιαύτη πνευματικὴ ἀγάπη, νὰ ἀναπτύσσεται καὶ μεταξὺ τῶν πνευματικῶν ἀδελφῶν (τῶν ἐχόντων τὸν αὐτὸν πνευματικὸν πατέρα), καί, ἐν συνεχείᾳ, τῶν … οἰκείων τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καί, κατὰ τρίτον καὶ … ἀντιστοίχως, μεταξὺ ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων! Βεβαίως, ἴσως εἴπωσί τινες, ὅτι εἴμεθα ἐν προκειμένῳ, ὑπερβολικοί! Ἂς ἐπιτραπῇ, ὅμως, εἰς ἡμᾶς, ἀναφερόμενοι εἰς τὴν τοιαύτην πνευματικὴν συγγένειαν, ἵνα, … πέραν τῶν προεκτεθέντων διδασκαλιῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐκθέτωμεν ἐνδεχομένως καί τινα προσωπικὰ ἡμῶν βιώματα ἅτινα ἐβιώσαμεν καὶ βιώνομεν, εἴτε ὡς πνευματικὰ τέκνα, εἴτε ἀντιστοίχως, ὡς πνευματικοὶ πατέρες!

 

Ἀγάπη, … ψυχικὴ καὶ πνευματική!

 

Εἰς ταύτην τὴν προεκτεθεῖσαν ἀγάπην, - τὴν ὄντως ἀνωτέραν τῆς σαρκικῆς, - δὲν προέχει τόσον ἡ μέριμνα διὰ τὴν σωματικὴν εὐμάρειαν καὶ ὑγείαν˙ δὲν προηγεῖται, ὡς ἐνδιαφέρον, ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἐργασία καὶ ἡ κοινωνικὴ προβολή˙ δὲν ὑπάρχει … «χῶρος» διὰ σταδιοδρομίας καὶ κοινωνικὰς ἀποκαταστάσεις! Δευτερευόντως καὶ τριτευόντως, … ἴσως, ὁ πνευματικὸς πατὴρ ἢ ἀδελφός, θὰ ἴδῃ καὶ εὐαισθητοποιηθῇ διὰ τὰ τοιαῦτα θέματα καὶ τὰς τοιαύτας μερίμνας! Πρωτίστως, εἰς τοὺς τοιούτους, τὰ ἐνδιαφέροντα καὶ αἱ ἀνησυχίαι «περιορίζονται» εἰς τὴν κατὰ Θεόν, πρόοδον καὶ σωτηρίαν τοῦ … «ἐν πνεύματι» τέκνου. Εἰς ἄλλας δὲ παλαιοτέρας καὶ δυσκολοτέρας ἐποχάς, εἰς τὰς ὁποίας «ἀνθοῦσαν καὶ εὐημεροῦσαν» οἱ διωγμοὶ τῶν χριστιανῶν, … πνευματικοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, πολλάκις ἐνίσχυον καὶ καθωδήγουν τοὺς πνευματικοὺς υἱούς τε καὶ θυγατέρας, εἰς τὴν ὀδύνην τῶν μαρτυρίων καὶ εἰς αὐτὸν εἰσέτι τὸν θάνατον!

Ὑπὸ τῆς τοιαύτης ἀγάπης κινούμενος ὁ Θεῖος Παῦλος, καὶ «βλέπων» τὸν … ἄλλον ὡς ἀδελφόν του, ὁμιλεῖ ἐν προκειμένῳ πρὸς τοὺς Κορινθίους. Ἡ ἀγάπη του, τοῦ ὑπαγορεύει, – πρὸς χάριν τοῦ «ἀσθενοῦς» ἀδελφοῦ, καὶ «ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν (του σκανδαλίσῃ)», - ἵνα ὑποβάλῃ τὸν ἑαυτόν του, καὶ εἰς στερήσεις, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλους …  περιορισμούς, τοὺς ὁποίους ἠκούσαμεν ἐκ τῆς σημερινῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς.

Ἐκεῖνό δε τὸ ὁποῖον εἶναι, κυριολεκτικῶς, συγκινητικόν, … εἶναι ἡ ὑπογράμμισις τὴν ὁποίαν κάμνει, λέγων: «καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν» (Α΄ Κορινθ. Η΄ 11)! Βλέπει τὸν «ἀσθενοῦντα» ἀδελφόν, - τὸν οἷονδήποτε, εἴτε χριστιανὸν εἴτε εἰδωλολάτρην, - ὡς, τοσοῦτον ἄξιον ἀγάπης, ἐφ’ ὅσον δι’ αὐτὸν ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν! Τολμῶ δὲ νὰ τονίσω ἐν προκειμένῳ, ὅτι τοιαύτην καὶ παρομοίαν ἀγάπην, συναντῶμεν μόνον εἰς … κάποιους ἐκ τῶν Ἁγίων, οἵτινες ἔβλεπον ἀκόμη καὶ τοὺς δημίους των … ἀλλὰ καὶ κατηγόρους των, ὡς ἀδελφοὺς καὶ ἀξίους ἀγάπης, ἔστω καὶ ἂν ἐκεῖνοι … ἐμαίνοντο κατὰ κυριολεξίαν ἐναντίον των!

 

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν … ἄλλον, κριτήριον διὰ τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν!

 

Ἴσως, καὶ μόνον ὁ τίτλος τῆς τελευταίας ταύτης παραγράφου, ἦτο ἀρκετὸς καὶ … ἐδῶ συνεπληροῦτο τὸ παρόν! Ἂς ἔχομεν ὅμως κατὰ νοῦν, ὅτι εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, - ὅπου ὁ Κύριος … εἰκονίζει καὶ περιγράφει τὸ … Δικαστήριον τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, ἀφ’ ἑνὸς μὲν περιγράφει … Ἑαυτὸν ὡς τὸν … (κάθε) ἄλλον, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, τὰς συμπεριφορὰς ἑκάστου ἐκ τῶν … κατηγορουμένων, ἐκλαμβάνει ὡς συμπεριφορὰς πρὸς τὸν … ἴδιον τὸν Ἑαυτό Του!

 Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της ορθόδοξης πίστης στην Αιθιοπία

Ιωσίας το όνομά του. 

Γράφει ο  Μητροπολίτης ΑξώμηςΔανιήλ

Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι -με πολύ διακριτικότητα- μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας». 

Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».

Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία. 

Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.

Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου! 

Ο Ιωσίας βαπτίσθηκε στο αίμα του Μαρτυρίου του, γενόμενος κοινωνός της δόξας του Θεού και ομολογώντας την φράση του Κυρίου: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Γράφτηκε ήδη στο Βιβλίο της Ζωής, προγεύεται του Παραδείσου και πορεύεται εις «απάντησιν του Κυρίου». Ας προσεύχεται για εμάς τους «περιλειπομένους» στον Θρόνο του Θεού, να βρούμε έλεος την «φοβερά ημέρα της Κρίσεως». 

Αλήθεια, πότε θα σταματήσει η μάστιγα της θρησκευτικής βίας στον πλανήτη; Είναι δυνατόν «χριστιανοί» να πολεμούν ανθρώπους κάθε πίστης στην σημερινή εποχή; Ποιός είναι πραγματικά ο Θεός της Αγάπης που κηρύττουμε; Πού είναι η συγχώρηση και η αποδοχή του πλησίον; Πού ο σεβασμός των πιστευμάτων του Άλλου;

Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια από την έλευση του Χριστού, οι μάρτυρες της Αγάπης Του συνεχίζουν να ποτίζουν με το Αίμα τους το αειθαλές δένδρο της Εκκλησίας Του. Όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έτσι και η Αφρική, τόπο «σποράς του Λόγου» αγνό και καθαρό, δέχεται το μήνυμα της Σωτηρίας και προσφέρει πολλούς καρπούς στην Βασιλεία Του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες θαυμάτων μοναδικών, μεταστροφών και επιστροφών στην Πίστη. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή «εις πάντα τα Έθνη» είναι εντολή του Χριστού προς όλους, κι όχι μόνο για τους «εκλεκτούς». Ενεργείται ποικιλοτρόπως και πολυμερώς, εν τόπω και χρόνω, και πάντοτε εν κόπω και μόχθω! Είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Ιδρώτα και αίμα. Αγώνα και αγωνία. Υπομονή και επιμονή. Σκύψιμο της κεφαλής και ταπείνωση. Άδειασμα του εαυτού μας και αγαπητικό μπόλιασμα των Αδελφών. Αδιάκριτα, ανόθευτα, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουμε «ανταλλάγματα» και χωρίς να προσφέρουμε «χρυσίον» για να κερδίσουμε πιστούς. Κάνουμε καθημερινά το Σταυρό μας και προχωράμε μπροστά χωρίς φόβο και «κομπλεξικές απειλές». Πάντα με ελπίδα και αισιοδοξία!