Γεύμα Αγάπης στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών

Το γεύμα γίνεται για την ενίσχυση του φιλοπτώχου και θα έχει ελάχιστο αντίτιμο για κάθε άτομο 2 ευρώ.

Δύση Ηλίου 17:30

Παραλία Πατρών Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

Τα Οφέλη της Νηστείας

Πολλοί διαπιστώνουν ότι, όταν νηστεύουν, έχουν πόνους στη ράχη ή ταχυπαλμίες ή πονοκεφάλους… Καθώς αυτά είναι μια ειδική γλώσσα της φύσης πού δεν την καταλαβαίνουν, λένε: «Ποτέ πια δεν θα νηστέψω.» Να ένας κακός συλλογισμός. Αυτές οι αδιαθεσίες είναι προειδοποιήσεις της φύσης πού σας ειδοποιεί ότι μια μέρα θα υποφέρετε σ’ αυτά τα όργανα όπου τώρα νιώθετε έναν πόνο. Λοιπόν, αν θέλετε να μάθετε ποια είναι τα αδύνατα σημεία σας, νηστέψετε λίγες ήμερες. Αν υποφέρετε λοιπόν σε κάποιο όργανο, να ξέρετε ότι από εκεί μπορεί να έρθει ή αρρώστια, και πάρτε προφυλάξεις.

Υπό τον όρο ότι ή νηστεία γίνεται με λογική, δεν είναι επικίνδυνη και δεν μπορεί να σας κάνει κανένα κακό. Η απόδειξη, είναι ότι οι αδιαθεσίες παρουσιάζονται περισσότερο τις δυο πρώτες ήμερες και στη συνέχεια εξαφανίζονται. “Αν αυτές οι αδιαθεσίες προέρχονταν από τη νηστεία, θα έπρεπε να δυναμώνουν όσο περνούν οι ημέρες, ενώ, αντίθετα, η ειρήνη και η ηρεμία σας γεμίζουν. Κανείς δεν πέθανε επειδή νήστεψε μερικές ημἐρες, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν γιατί έφαγαν πολύ!

Στην αρχή, το να νηστεύει κανείς, μπορεί να φανεί οδυνηρό, γιατί ό οργανισμός βρίσκεται ξαφνικά αναστατωμένος από τον «καθαρισμό» πού γίνεται και στον οποίο δεν ήταν συνηθισμένος. Δεν πρέπει όμως να κρίνετε με τις πρώτες ενδείξεις για να πείτε ότι ή νηστεία είναι επικίνδυνη. Αντίθετα, τα πρόσωπα πού αισθάνονται αδιαθεσίες έχουν περισσότερη ανάγκη να νηστέψουν, γιατί αυτές οι διαταραχές προέρχονται από την υπεραφθονία των κατάλοιπων πού πέφτουν ξαφνικά μέσα στο αίμα με αυτό τον «καθαρισμό». Πολλοί άνθρωποι, πού εμπιστεύονται μόνο στα φαινόμενα νομίζουν ότι, νηστεύοντας, θα εξασθενήσουν. Και αυτό είναι αλήθεια στην αρχή, υστέρα όμως από λίγες ημέρες ξανανιώνουν και γίνονται φωτεινοί, και ευχάριστοι στην όψη.

Αυτοί πού θέλουν να νηστέψουν πρέπει να καταλάβουν τα μηνύματα. “Αν αισθάνονται αδιαθεσίες, δεν πρέπει να τρομάξουν αλλά να εξακολουθήσουν μέχρις ότου αυτές σταματήσουν. “Αν διακόψουν τη νηστεία, κάνουν σαν όλους αυτούς πού, μόλις τους πιάσει πυρετός, αρχίζουν και παίρνουν χάπια για να τον σταματήσουν. Βέβαια, αισθάνονται αμέσως καλύτερα, αλλά δεν ξέρουν ότι, σταματώντας τον πυρετό με αυτό τον τρόπο, ετοιμάζουν κάποια «καλή» αρρώστια για αργότερα.

Αφήστε τον οργανισμό σας να αντιδράσει μόνος του. “Όταν ό οργανισμός είναι παραφορτωμένος, αντιδρά προσπαθώντας να αποβάλει και να διαλύσει όλα τα κατάλοιπα, γι’ αυτό και η θερμοκρασία ανεβαίνει. Πρέπει αύτη τη θερμοκρασία να την ανεχθείτε, είναι ή απόδειξη ότι γίνεται το «καθάρισμα». Για να βοηθήσετε τον οργανισμό στην εργασία του, μπορείτε να πίνετε νερό βρασμένο και πολύ ζεστό. Πίνετε συνέχεια πολλά φλιτζάνια και ό πυρετός θα πέσει πολύ γρήγορα: όλοι οι αγωγοί θα διασταλούν και το αίμα θα μπορεί να κυκλοφορεί εύκολα, παρασύροντας τα κατάλοιπα προς τις φυσικές εξόδους και τους πόρους.

Είναι, επίσης, πολύ καλό να πίνετε ζεστό νερό όταν νηστεύετε. Το βράζετε λίγα λεπτά και αφήνετε στη συνέχεια να κατακαθίσουν τα άλατα. “Όταν πλένετε πιάτα με λίπη και με κρύο νερό, δεν καθαρίζουν καθόλου. Χρειάζεται ζεστό νερό για να διαλύσει τα λίπη. Το “ίδιο συμβαίνει και στον οργανισμό: το ζεστό νερό διαλύει πολλά στοιχεία και ύλες πού το κρύο νερό αφήνει ανέπαφα. Τα παρασύρει στη συνέχεια προς τα έξω από τους πόρους, τα νεφρά, κ.τ.λ., και αισθάνεστε καθαρισμένος, ξανανιωμένος. Μπορείτε, μάλιστα, να πίνετε ζεστό νερό κάθε μέρα νηστικοί. Καθώς το ζεστό νερό καθαρίζει τους αγωγούς, είναι επίσης ένα εξαιρετικό φάρμακο εναντίον της αρτηριοσκλήρυνσης και των ρευματισμών.

Στην αρχή, δεν είναι και τόσο ευχάριστο να πίνει κανείς ζεστό νερό, σιγά σιγά όμως αισθάνεστε μια τέτοια ευεξία ώστε αυτό γίνεται μια πραγματική απόλαυση. Το ζεστό νερό είναι το πιο φυσικό φάρμακο κα) το πιο ακίνδυνο, άλλα επειδή είναι πολύ απλό και πολύ φτηνό, γι’ αυτό “ίσως και κανείς δεν το παίρνει στα σοβαρά. “Ένας από τους αδελφούς μας θεραπεύτηκε με το ζεστό νερό από μια αρρώστια πού ό γιατρός του δεν κατόρθωνε να θεραπεύσει με άλλα φάρμακα. “Όταν πήγε να τον ξαναδεί, του είπε τι έκανε, κι αυτός ό γιατρός, πού ήταν ένας από τους φίλους του, του ομολόγησε: «Ναι, ξέρω τα θαύματα πού μπορεί να κάνει το ζεστό νερό σε πάρα πολλές περιπτώσεις, άλλα δεν θα θέλατε όμως να πληρωθώ μια επίσκεψη από έναν πελάτη γράφοντας του στη συνταγή να πίνει μόνο ζεστό νερό!»

“Όταν νηστεύουμε, το φυσικό σώμα στερείται, βεβαία, αλλά το αιθερικό σώμα έρχεται να αναπληρώσει αυτές τις στερήσεις φέρνοντας άλλα στοιχεία, πιο αγνά, πιο αιθέρια. Το αιθερικό σώμα έχει σαν ρόλο να επαγρυπνεί πάνω στο φυσικό σώμα και να του ξαναγεμίζει τις δεξαμενές του με ενέργειες.’ Η νηστεία, λοιπόν, δίνει μια ώθηση στο αιθερικό σώμα πού αρχίζει να εργάζεται, έτσι ή δραστηριότητα μετατοπίζεται, και ταυτόχρονα το φυσικό σώμα αναπαύεται.

Είναι φανερό πώς, αν παρατείνετε τη νηστεία για πολύ καιρό, το αιθερικό σώμα παραφορτώνεται με εργασία, ενώ το φυσικό σώμα δεν κάνει τίποτα, πράγμα πού και αυτό δεν είναι καλό. Το φυσικό και το αιθερικό σώμα είναι δυο συνεταίροι, κι αν ό ένας μόνο από τους δύο εργάζεται, ή ισορροπία διαταράσσεται. Πρέπει λοιπόν ή δραστηριότητα να μοιράζεται αρμονικά μεταξύ των δύο.

Για να τελειώσω, θα σας πω λίγα λόγια για το τί πρέπει να κάνετε όταν τελειώσετε μια νηστεία πολλών ήμερων, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι μπορεί κανείς και να πεθάνει αν αρχίσει και τρώει αμέσως κανονικά. Την πρώτη μέρα είναι καλό να πάρετε μερικά φλιτζάνια από έναν ελαφρύ ζωμό. Την δεύτερη μέρα μπορείτε να πάρετε μια σούπα με φρυγανιές, και τέλος, την τρίτη μέρα, μπορείτε να αρχίσετε να τρώτε κανονικά, άλλα με μια τροφή ελαφριά και σε μετρία ποσότητα. Με αυτό τον τρόπο, δεν διατρέχετε κανέναν κίνδυνο.

“Ύστερα από μια τέτοια νηστεία, αισθάνεστε νέες αισθήσεις αιθέριες, έχετε αποκαλύψεις και, προπαντός, αισθάνεστε αναζωογονημένοι, ανάλαφροι, σαν τα υλικά πού βάραιναν τον οργανισμό να έχουν εξαφανιστεί, σαν τα κατάλοιπα και οι ακαθαρσίες να έχουν καεί.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Δύο ειδών ζωές - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΟΓΔΟΗ  (ΟΣΙΟΥ  ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ,  20  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2019)

"Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν" (Γαλ. Ε΄ 25).

Ἡ, κατὰ Θεόν, ζωή.

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, δύο εἰδῶν ζωές. Ἡ μία, ἡ γνωστὴ σὲ ὅλους, ἡ ὁποία καὶ βιώνεται αἰσθητὰ ἀπό ὅλους, εἶναι ἡ βιολογικὴ ζωή μας. Εἶναι ἡ ζωὴ ἐκείνη ἡ ὁποία ὑπάρχει καὶ συντηρεῖται, ἀπὸ ὑλικὰ στοιχεῖα καὶ μέσα, καὶ ἡ ὁποία χάνεται, ὅταν αὐτὰ τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα ... ἐκλείψουν! Ἔτσι, ἡ βιολογικὴ ζωὴ καὶ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἀλόγων ζώων καὶ τῶν φυτῶν, ὑπάρχει καὶ διατηρεῖται ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει πρωτίστως ὁ ἀέρας καὶ τὸ ὀξυγόνον, ἀλλὰ καὶ ἡ τροφὴ καὶ ἡ συντήρησις τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ (διὰ καταλλήλων καὶ ὑγιεινῶν τρόπων διαβιώσεως, διὰ τῆς ἀπαραιτήτου ἱατροφαρμακευτικῆς περιθάλψεως κ. ἄ.)!
Πέραν ὅμως αὐτῆς τῆς βιολογικῆς ζωῆς, πέραν τῆς συντηρήσεως τοῦ "ὀστρακίνου σκεύους" - ὅπως, χαρακτηριστικῶς ἀποκαλεῖ τὸ σῶμα μας ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Κορ. Δ΄ 7), - ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη πνευματικὴ ζωή! Μία ζωὴ δοσμένη ἀπὸ τὸν Κύριο, ΜΟΝΟΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, καὶ ἡ ὁποία ζωή, ἀναγάγει τὸν ἄνθρωπον ὡς τὸ ἀνώτερον ὄν, τὸ ὑπέροχον καὶ μοναδικὸν κατὰ τὴν πνευματικήν του ἀξίαν. Τὸ ὂν ἐκεῖνο, τὸ ἔχον λόγον καὶ λογικόν, καὶ πρὸς τὸ ὁποῖον ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, δίδει τὸν Θεῖον Νόμον Του καὶ τὰς ἐντολὰς Του, μὲ σκοπὸν ἀπώτερον, τὴν μέλλουσαν καὶ αἰωνίαν ζωήν. Προσπαθῶν ὁ προφήτης Δαυῒδ νὰ προσεγγίσῃ ταύτην τὴν ἀξίαν, ἀναρωτᾶται˙ "τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνῄσκῃ αὐτοῦ; ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν; ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν,  καὶ κατέστησας αὐτὸν ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου· πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ... " (Ψαλμ. Η΄ 5-10).
Ἐκτός, ὅμως τοῦ Θείου Νόμου Του, δίδει ὁ Κύριος εἰς τὸ ἠγαπημένον Του πλᾶσμα, καὶ τὰς Οὐρανίους ἐκείνας προδιαγραφάς, διὰ νὰ δύναται νὰ κληρονομήσῃ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀκόμη περισσότερον εὐκόλως. Δίδει, λοιπόν, εἰς αὐτὸν τὴν Ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν, ἥτις διὰ τῶν ἱερῶν καὶ οὐρανίων Μυστηρίων, ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον τέλειον καὶ συμφώνως πρὸν τὸν σκοπὸν τῆς δημιουργίας του, "κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν"  Θεοῦ (Γέν. Α΄ 26).

Ἡ βίωσις τῆς, "κατὰ Θεόν", ζωῆς.

Ἡ βιολογικὴ ζωή, φίλε μου ἀναγνῶστα, ἔχει, ἀσφαλῶς, πολλὰς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν καθένα. Πέραν τῆς βασικῆς συντηρήσεως τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν καὶ λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἡ ζωή μας ἀπαιτεῖ νὰ ὑπάρχῃ τὸ ἀπαραίτητο περιβάλλον, οἱ κατάλληλοι ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ τὸ καταρτίζουν, ἀλλὰ καὶ αἱ "ἀρχαὶ" βάσει τῶν ὁποίων δύναται νὰ ὑπάρχῃ αὐτὴ ἡ βιολογικὴ ζωή. Δὲν εἴμεθα κοινωνία ἀγρίων θηρίων, οὔτε, βεβαίως, κοινωνία ἀλόγων ζώων ... Εἰς μίαν ἀνθρωπίνην κοινωνίαν, εἶναι ἀπαραίτητοι αἱ ἀρχαὶ τῆς ἰσονομίας καὶ τοῦ δικαίου, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλαδελφίας, τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ταπεινώσεως. Μόνον ἔτσι δύναται νὰ ἐπιβιώσῃ κάποιος εἰς μίαν - ἀκόμη καὶ ἄθεον -  κοινωνίαν!
Ἡ, "κατὰ Θεόν", ζωή, ὅμως, διέπεται ἀπὸ πολὺ ἀνωτέρας ἀρχὰς καὶ ἔχει πολὺ περισσοτέρας "ἀξιώσεις" ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπεφάσισαν νὰ τὴν βιώσουν. Δὲν εἶναι μόνο μὶα τυπικὴ θρησκευτικὴ συμπεριφορὰ ἐνώπιον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων (Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι), οὔτε περιορίζεται εἰς τὴν ἔγγραφον καὶ ἐνυπόγραφον περὶ τοῦ θρησκεύματος, δήλωσιν καὶ πέραν τούτου ... οὐδὲν ἕτερον! Ἡ, κατὰ Θεόν, ζωή, εἶναι κατ’ οὐσίαν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀκριβῶς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπεγράμμισεν ὁ Θεῖος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, εἰς τὴν πρώτην Καθολικήν του ἐπιστολήν, "Ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν" (Α΄ Ἰωάν. Β΄ 6). Ἡ, "κατὰ Θεόν", ζωή, τέλος, εἶναι κατ’ οὐσίαν, ἡ ζωὴ τῆς ἀθανάτου ψυχῆς μας, κατὰ τὴν ὁποίαν, ... ὁ Θεὸς ὑπαγορεύει καὶ ὁ ἄνθρωπος πειθαρχεῖ καὶ ἀκολουθεῖ. "ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι" (Μάρκ. Η΄ 34). Ὁ ψυχικὸς καὶ πνευματικὸς ἄνθρωπος, περιφρονεῖ συχνάκις τὰς ἀπαιτήσεις καὶ τὰ θελήματα τοῦ σαρκικοῦ καὶ βιολογικοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ἐνδιαφέρεται, στοιχειωδῶς μὲν διὰ τὴν ζωὴν τοῦ σώματός του, οὐσιωδῶς, ὅμως καὶ ἐνδελεχῶς καὶ λεπτομερῶς διὰ τά, κατὰ τὴν ψυχήν του. Τοῦτο, κατὰ κόρον θεωροῦμεν, μελετῶντες τοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ θαυμάζομεν, πῶς παρεμέρισαν ἀκόμη καὶ τὴν πλέον ἀπαραίτητον μέριμναν διὰ τὴν κοσμικὴν ζωήν των καὶ ἐθεώρησαν ταύτην "σκύβαλον" πρὸ τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος.

"πνεύματι καὶ στοιχῶμεν" (Γαλ. Ε΄ 25).

Ταύτην, λοιπόν, τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων, τὴν πνευματικὴν ζωήν, μᾶς καλεῖ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, νὰ ἀκολουθήσωμεν, διὰ τῶν ἀνωτέρω θεοπνεύστων λόγων του. Ἐκεῖνος ὅστις θέλει νὰ λέγῃ ὅτι ζῇ καὶ βιώνῃ τὴν κατὰ Θεὸν ζωήν, ὀφείλει, πρῶτον μέν νὰ γνωρίζῃ, ποία εἶναι αὕτη καὶ ... ποῖα συνεπακόλουθα ἐπισύρρει, καὶ δεύτερον, κατὰ πόσον, ὁ ἐπιθυμῶν ἵνα ἀκολουθήσῃ ταύτην, ὑποχρεοῦται νὰ προσδιορίζῃ τὰ πνευματικά του "βήματα" εἰς τὰ ἴχνη τοῦ πρώτου καὶ μόνου καθηγητοῦ καὶ Διδασκάλου, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο εἶναι ἡ οὐσία καὶ ὁ καθορισμὸς τῆς "κατὰ Θεόν", ζωῆς. Δὲν ζεῖ κατὰ Θεὸν ἐκεῖνος ὅστις ἰσχυρίζεται τὸ τοιοῦτον, ἀλλ’ ἐκεῖνος ὅστις προσαρμόζει τὴν ζωὴν καὶ βιοτήν του εἰς τὸν τρόπον τὸν ὁποῖον μᾶς ὑπέδειξεν ὁ Κύριος ἡμῶν. Χριστιανὸς δὲν εἶναι ἐκεῖνος ὅστις φέρει τὴν ἐπωνυμίαν ταύτην ἐπὶ τῆς ἀστυνομικῆς του ταυτότητος - χωρὶς τοῦτο νὰ σημαίνῃ ὅτι συμπλέομεν μετὰ τῶν ἀγωνισθέντων, ἵνα ἀποβάλλωσι ταύτην ἐκ τῶν ἐπισήμων κρατικῶν καὶ ἰδιωτικῶν ἐγγράφων, - ἀλλὰ ἐκεῖνος ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν ἐνοικοῦντα ἐν αὐτῷ καὶ ζεῖ δι’ Αὐτὸν καὶ ὑποφέρει δι’ Αὐτόν, καὶ ἀνησυχεῖ καὶ τρομοκρατεῖται εἰς τὴν ἰδέαν καὶ μόνον, ὅτι ἡμάρτησεν καὶ ἐπίκρανεν τὸν ἠγαπημένον του Ἰησοῦν.
"Πνεύματι καὶ στοιχῶμεν", σημαίνει, ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ ζῶμεν καὶ διάγωμεν εἰς τὸν παρόντα βίον, συμφώνως μὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὁρίζει καὶ καθορίζει ἡ ἐν Χριστῷ ὁμολογία μας τὴν ὁποίαν ὑπεσχέθημεν κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἐντάξεώς μας εἰς τὴν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἡμῶν (Βάπτισιν καὶ Χρῖσιν). Ταύτας τὰς ὑποσχέσεις ἂς κρατῶμεν διὰ βίου ἵνα ἐπιτύχωμεν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι λείπει από αυτόν τον κόσμο;

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2019

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2019

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα "ΔΙΨΩ" του Οκτωβρίου πατήστε ΕΔΩ

Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς - π. Αντώνιος Ρουμελιώτης

Την Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019 στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς ο πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Ρουμελιώτης κήρυξε τον θείο λόγο στην αγρυπνία.

Μίλησε για τον σπουδαίο και εξέχοντα άγιο της Εκκλησίας μας, τον ιερό Χρυσόστομο.

Η προσέγγιση του θείου αυτού προσώπου ήταν ιδιαίτερη και ο λόγος του ομιλητή καρδιακός. 

Παρακολουθείστε το κήρυγμα στο παρακάτω βίντεο.

Θείες Υποσχέσεις - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019)

"Πιστὸς ὁ λόγος" (Τίτ. Γ΄ 8)

Αἱ Θεῖαι ὑποσχέσεις.

Εὐκόλως, φίλε μου ἀναγνῶστα, οἱ ἄνθρωποι ὁμιλοῦσι μεταξύ των ... μετὰ "βεβαιότητος". Ἀκόμη καὶ δι᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀγνοοῦν καὶ δὲν ἔχουν τὴν παραμικρὰν σχέσιν καὶ γνῶσιν, θεωροῦσι ὅτι δύνανται νὰ ἔχωσι τὴν πρώτην καὶ κυρίαν ἄποψιν καὶ μάλιστα ἀποδεκτὴν καὶ ἀναντίρρητον ἀπὸ ὅλους. Ἔτσι, βλέπομεν, νὰ ἀκούωνται θεωρίαι καὶ προσωπικαὶ ἐκτιμήσεις, καὶ νὰ κατατίθενται ὡς ἀδιάψευστοι˙ ἀντιθέτως δέ, ἡ ὄντως ἀλήθεια καὶ πραγματικότης διὰ τὸ ... κάθε τι, νὰ διαψεύδεται καὶ νὰ ἀπορρίπτεται ἄνευ τῆς οἵασδήποτε ἐπεξεργασίας καὶ ἀναζητήσεως. Οἱ πάντες ἀποφαίνονται ὡς ... ἀπὸ καθέδρας, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὴν ἀλήθεια, περιφρονοῦνται καὶ περιθωριοποιοῦνται καὶ θεωροῦνται ὡς ... εὐφάνταστοι καὶ ρομαντικοὶ καὶ ἐπιπόλαιοι.

Ὑπάρχει ὅμως ἡ αὐθεντικὴ καὶ ἀναμφισβήτητος ἀλήθεια; Ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια ἐκείνη τὴν ὁποία δύναται νὰ ἀποδέχεται ὁ ἄνθρωπος ... ἀσυζητητὶ καὶ νὰ ἐμπιστεύεται ταύτην καὶ νὰ πορεύεται εἰς τὴν ζωήν του ἔχων ταύτην ὡς πυξίδα καὶ πηδάλιον; Καὶ ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὅστις δύναται νὰ τὴν ... ἀποφθέγγεται; Εἰς ταῦτα τὰ ἐρωτήματα, αἱ ἀπαντήσεις εἶναι αὐτονόητοι, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν προτίθεται πάντοτε νὰ ἀποδέχεται καὶ προσαρμόζεται εἰς τὰ ... αὐτονόητα! Γνωρίζει τὴν αὐθεντία τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, παραδέχεται ὅτι αὐτοὶ οἱ λόγοι εἶναι ἡ ὄντως ... Ἀλήθεια, ἀλλὰ προτιμᾷ τὸ ψεῦδος προσπαθῶντας νὰ τὸ ἐκλογικεύσῃ καὶ νὰ τὸ παρουσιάσῃ ὡς ... ἀλήθειαν! Εἶναι πάμπολλα τὰ παραδείγματα εἰς τὰ ὁποῖα θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ἐπεκταθῶμεν, τὰ ὁποῖα καὶ βιώνομεν καθημερινῶς ἀλλὰ καὶ ἀδυνατῶμεν νὰ παρουσιάσωμεν ἐν τῷ παρόντι στενοτάτῳ χώρῳ καὶ χρόνῳ.

Ἡ Ἀλήθεια, συνεπῶς, εἶναι μία καὶ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ, καὶ οἵαδήποτε ἄλλη ἐκτίμησις καὶ ἄποψις, ἀντίθετος πρὸς ταύτην, εἶναι μόνον ψεῦδος καὶ ἐκτροπὴ ἐκ τῆς Ἀληθείας. Τὴν Ἀλήθειαν δὲ ταύτην εὑρίσκομεν εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ κυρίως, ὁ διαχρονικὸς λόγος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἀποβλέπει μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ὁποίαν μᾶς συνιστᾷ καὶ διαβεβαιοῖ ὁ ἴδιος ὁ Σωτὴρ καὶ Πατὴρ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἐκείνη ἡ ὁποία σπεύδει νὰ πληροφορήσῃ καὶ βεβαιώσῃ τὸν ἄνθρωπον δι᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀμφισβητεῖ ἀλλὰ καὶ ἀνησυχεῖ καὶ διὰ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον καλεῖται νὰ πορευθῇ τὴν παροῦσαν ζωὴν προκειμένου νὰ κληρονομήσῃ τὴν μέλλουσαν.

Καὶ εἶναι, ὄντως, "πιστὸς ὁ Λόγος" (δηλαδή, "ἀξιόπιστος ἡ ὑπόσχεσις"), διότι, ὅ,τι προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεόν, εἶναι, ἀναμφισβητήτως, καὶ ... ἀλήθεια καὶ ... ὑπόσχεσις καὶ ... αἰώνιος παρακαταθήκη! Τοῦτο δέ, δὲν τὸ λέγομεν μόνον ὡς ἔκφρασιν ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀποδεδειγμένην Ἀλήθειαν, ἀφοῦ ἡ ἱστορία ἀλλὰ καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποδεικνύει ταύτην διὰ πλήθους γεγονότων καὶ Θείων σημείων.

"μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ΄ αὐτῷ".

Τὸν Ἁγιογραφικὸν καὶ Ψαλμικὸν τοῦτον λόγον, διὰ νὰ τὸν κατανοήσωμεν, θὰ πρέπῃ νὰ "ἀφήσωμεν" δι᾿ ὀλίγον τὴν λογικήν μας καὶ νὰ ἐμπιστευθῶμεν τὰς παντοδυνάμους χεῖρας τοῦ Κυρίου. Θὰ πρέπῃ νὰ "κινηθῶμεν" μὲ τὴν ἐμπιστοσύνην τῶν ἀδυνάμων μικρῶν παιδίων τὰ ὁποῖα, οὐδὲ διανοοῦνται νὰ ζήσωσιν ἔστω καὶ μίαν στιγμὴν ἄνευ τῆς παρουσίας τῶν γονέων των. Ἐὰν ζῶμεν καὶ κινούμεθα ἀπεξαρτημμένοι ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ δὲν ἐνδιαφερώμεθα καὶ ἀνησυχῶμεν διὰ τὴν σχέσιν ἡμῶν μετὰ τοῦ Θεοῦ, τότε συγκλίνομεν πρὸς τὴν εἰκόνα ἐκείνην τῶν "προβάτων τῶν μὴ ἐχόντων ποιμένα"! Πρὸς τοῦτο ἄλλωστε καὶ ὁ Διδάσκαλος ἐξεθείασε τὴν ἁπλότητα καὶ ἀθωότητα τῶν βρεφῶν, λέγων, "ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. ΙΗ΄ 3-4). Τοῦτο εἶναι τὸ στοιχεῖον τὸ ὁποῖον καλούμεθα νὰ ἐκτιμήσωμεν καὶ νὰ μιμηθῶμεν ἀπὸ τὰ βρέφη. Τὴν ταπείνωσιν καὶ ἄμεσον ἐξάρτησίν των ἐκ τῶν γονέων των.

Καὶ ἐὰν διὰ τὸ κάθε παιδίον ὁ κηδεμών του εἶναι ... ἡ ἀσφάλειά του, πόσον μᾶλλον διὰ τὸν "πεποιθότα ἐπί Κύριον" ... Ἕνας πατὴρ καὶ μία μήτηρ, προσφέρει εἰς τὸ τέκνον του μίαν σχετικὴν ἀσφάλειαν ἀλλ᾿ οὐχὶ τὴν τελείαν! Ὁ Κύριος ὅμως, ὁ ἀγαθὸς ἀλλὰ καὶ Παντοδύναμος Πατέρας μας, προσφέρει εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸν ἐμπιστεύονται, τὴν τελείαν καὶ μοναδικήν! Ἂς ἐνθυμηθῶμεν δι᾿ ὀλίγον τοὺς ἀθανάτους λόγους Του˙ "μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· ... Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ... οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; ... Καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· ...
Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; ... Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ... "  (Ματθ. ΣΤ΄ 25-34).

Ποῖος πατὴρ καὶ ποία μήτηρ θὰ ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ εἰς τὸ τέκνον του μὲ τοιαύτην βεβαιότητα; Ἀλλὰ καὶ ποῖον τέκνον θὰ ἠδύνατο νὰ ἐμπιστευθῇ τοιαῦτα ὡραῖα καὶ "παχειὰ" λόγια ἀπὸ ἀδυνάμους καὶ πτωχοὺς γονεῖς; Ὁ Κύριος, ὅμως, οὐχὶ μόνον ὡμίλησεν κατὰ τὸν τοιοῦτον τρόπον, ἀλλὰ καὶ ἐποίησεν κατὰ τούτους τοὺς λόγους, καὶ μάλιστα κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὡς διδασκόμεθα ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον, εἰς τὴν Παλαιάν, Τὸν βλέπομεν νὰ μεριμνᾷ τὸν ἠγαπημένον Του Ἰσραηλιτικὸν λαόν, εἴτε ἐπὶ τεσσαράκοντα περίπου χρόνους εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ, εἴτε κινδυνεύοντα ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παντοδυνάμους ἐχθροὺς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διὰ παρεμβάσεων τόσον θαυμαστῶν, ὥστε, οὐδὲ καὶ οἱ εἰδωλολάτραι ἐχθροί, νὰ μὴν δύνανται νὰ ἀμφισβητήσωσι τὰς Θείας ἐνεργείας.

Ἂς ἀντιληφθῶμεν, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, καὶ ἂς πιστεύσωμεν εἰς τὸν Θεῖον Λόγον. Δὲν ἤλλαξεν ὁ Θεός, ἀλλ᾿ οὔτε καὶ διέστρεψε τὴν ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην Του, εἰς μῖσος καὶ ἐμπάθειαν κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὅσον ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν ὑπῆρξεν καὶ ὑπάρχῃ οὗτος. Εἶναι ὁ Ἴδιος καὶ δὲν ἔπαυσεν νὰ ἀγαπᾷ τὸ πλᾶσμα του τὸν ἄνθρωπον. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται εἰς ἡμᾶς, καθὼς καὶ ἡ λύσις του. Ἂς κάνωμεν πρᾶξιν τὸν λειτουργικὸν ἐκεῖνον λόγον, "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα" καὶ θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ὄντως, "Πιστὸς ὁ Λόγος"!

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Κάποιος άγιος Ηγούμενος ήθελε να είναι στη Βασιλεία του Θεού μαζί με τα πνευματικά του παιδιά, όμως...

«…Ο Ηγούμενος κάποιου Κοινοβίου, πολύ ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος, έκανε κάθε μέρα αυτή την προσευχή:

Σε παρακαλώ Κύριε, μη με χωρίσεις από τα πνευματικά μου παιδιά στην άλλη ζωή, αλλά αξίωσέ μας να απολαύσομε όλοι μαζί την Ουράνια μακαριότητα.

Κάποτε όμως τον πληροφόρησε ο Θεός, με τον ακόλουθο τρόπο, πως ο καθένας ετοιμάζει μόνος, με τα έργα του, τη μελλοντική του αποκατάσταση. Πλησίαζε η εορτή ενός Αγίου, που πανηγύριζε το γειτονικό τους Μοναστήρι.

Οι Αδελφοί του Μοναστηριού εκείνου προσκαλέσανε τον Αββά του Κοινοβίου και ολόκληρη την συνοδεία του να πάρουν μέρος στην πανήγυρη. Εκείνος όμως αποφάσισε να μην πάει, αποφεύγοντας έτσι τις τιμές που συνήθως του έκαναν εκεί. Την παραμονή ακριβώς, άκουσε μυστηριώδη φωνή στον ύπνο του να τον διατάζει να πάει οπωσδήποτε στο πανηγύρι, αφού στείλει νωρίτερα τους υποτακτικούς του. Ο Ηγούμενος υπάκουσε στην θεία προσταγή…

Μόλις ξημέρωσε, πρόσταξε τους μαθητές του να ξεκινήσουν παρευθύς για το γειτονικό Κοινόβιο. Στο δρόμο τους συνάντησαν πεσμένο χάμω ένα δυστυχισμένο γέρο να βογκά. Τον ρώτησαν, τι του συνέβαινε.

-Είμαι άρρωστος, τους αποκρίθηκε με κόπο, και δεν έπαψε ν’ αναστενάζει. Πήγαινα στο γιατρό με το ζώο μου, μα σαν έφτασα σε τούτο το μονοπάτι, μ’ έριξε κάτω κι’ έφυγε. Τι έγινε, κι’ εγώ δεν ξέρω. Ούτε άνθρωπος βρέθηκε να με βοηθήσει να σηκωθώ. Τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με πολύ παράπονο.

-Τι να σου κάνουμε γέροντα, του είπαν οι Καλόγεροι. Είμαστε κι εμείς πεζοί και βιαστικοί.

Συνέχισαν έτσι το δρόμο τους για να φτάσουν στην ώρα τους στο πανηγύρι, αφήνοντας στη μέση του δρόμου αβοήθητο το φτωχό γέρο.

Σε λίγο να κι’ ο Ηγούμενος. Είδε τον άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Έσκυψε πάνω του με συμπόνια. Άκουσε τα βάσανά του και τον ρώτησε με καταφανή έκπληξη:

-Καλά, δεν πέρασαν από δω πριν από λίγο κάτι νέοι Καλόγεροι. Γιατί δεν τους σταμάτησες να σε βοηθήσουν; θα έπρεπε, χωρίς άλλο, να σε είδαν.

-Με είδαν και με ρώτησαν, Αββά, είπε με λύπη ο Γέρος. Μου είπαν όμως πως ήσαν πεζοί και βιαστικοί και δεν μπορούσαν να μου κάνουν τίποτε.

Ο Ηγούμενος αναστέναξε βαθιά, ντροπιασμένος από την συμπεριφορά των μαθητών του.

-Αν στηριχτείς πάνω μου, θα μπορέσεις να περπατήσεις λίγο;

-Αδύνατο να κινηθώ, Πάτερ.

-Έλα λοιπόν να σε ανεβάσω στους ώμους μου, είπε αποφασιστικά ο γέρο Ηγούμενος, κι ο Θεός θα βοηθήσει να φτάσουμε εκεί που πηγαίνεις.

-Δεν μπορείς να με κουβαλήσεις τόσο δρόμο πάνω στους ώμους σου. Μήπως είσαι κι’ εσύ νέος; Πήγαινε, Αββά, στη δουλειά σου και μη χασομεράς άδικα για μένα. Ευχήσου μόνο να μ’ ελεήσει ο Θεός.

-Δε σ’ αφήνω έτσι, σε τέτοια κατάσταση, διαμαρτυρήθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Θα σε πάω στην πόλη.

Με πολύ κόπο ανέβασε τον άρρωστο στους αδύνατους ώμους του ο γέρο Ηγούμενος. Το βάρος στην αρχή του φάνηκε ασήκωτο. Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσε να σέρνει τα πόδια του. Παράδοξο πράγμα! Σιγά-σιγά αλάφραινε, ώσπου σε μια στιγμή του φάνηκε πως του έφυγε από την πλάτη το φορτίο. Σήκωσε το κεφάλι να ιδεί τι συνέβαινε. Αντί του φτωχού γέρου, που είχε πάρει στους ώμους του, στεκόταν μπροστά του ένας πανέμορφος Άγγελος.

-Μ’ έστειλε ο Κύριος να σε πληροφορήσω, του είπε με τη γλυκιά φωνή του που έμοιαζε με υπερκόσμια μουσική, πως τότε μόνο θ’ αξιωθούν οι μαθητές σου να βρεθούν μαζί σου στη Βασιλεία Του, όταν ακολουθήσουν τα ίχνη σου. Διαφορετικά, άδικα κοπιάζεις και προσεύχεσαι γι’ αυτούς. Ο Θεός δίνει στον καθένα την αμοιβή των έργων του.

Ο Άγγελος με μιας χάθηκε στα ουράνια. Ο γέρο Ηγούμενος, συλλογισμένος, γύρισε πίσω στο Μοναστήρι του για ν’ αρχίσει καινούργιο αγώνα. Χρειαζόταν ακόμη κοπιαστική δουλειά για να μορφώσει χαρακτήρες».

Η Θεία Χάρη - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΔΕΚΑΤΗ  ΕΚΤΗ  (6  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2019)

"μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς" (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 1)

Ἡ Θεία Χάρις.

Εἶναι τὸ κορυφαῖον δῶρον τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν ἄνθρωπον. Εἶναι ἡ κορυφαία ἔκφρασις τῆς Θείας Ἀγάπης πρὸς τὸ ἀγαπημένο δημιούργημά της, τὸν ἄνθρωπον. Ὅλα τὰ ἐπίγεια δῶρα τὰ ὁποῖα δύνανται νὰ προσφερθῶσι εἰς τὸν ἄνθρωπον, εἶναι ἀσήμαντα καὶ ἐλάχιστα καὶ φθαρτὰ καὶ ἄνευ τῆς οἵασδήποτε οὐσιαστικῆς ἀξίας, ὅταν συγκριθῶσι μετὰ τοῦ Θείου καὶ Οὐρανίου αὐτοῦ δώρου. Ὅταν ὁ Κύριος ... χαρίζει, ἡ χάρις καὶ τὸ δῶρον Του, εἶναι αἰώνιον καὶ ἀθάνατον καὶ ἡ τιμή του ὑπερβαίνει ἀκόμη καὶ αὐτῆς ὁλοκλήρου τῆς ὁρατῆς καὶ φθαρτῆς κτίσεως. Θὰ ἐρωτήσῃ ἴσώς τις, ποῖον εἶναι αὐτὸ τὸ δῶρον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ; Ἡ ἀπάντησις ἐπὶ τοῦ ἐρωτήματος τούτου δὲν περιορίζεται εἰς τὴν παρουσίασιν τινὸς ἐπιγείου ἢ οὐρανίου Θείου δωρήματος, ἀλλὰ περὶ αὐτῆς ταύτης τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς.

Ποῖον δῶρον προτιμᾷ ἕν μικρὸν παιδίον; Βεβαίως, εἶναι χαρακτηριστικὸν τῆς βρεφικῆς καὶ παιδικῆς ἡλικίας, ἡ πρόσκλισις τῶν ἀθώων παίδων εἰς τὰ ποικίλης μορφῆς παιγνίδια. Ὅμως ἐν τῇ πραγματικότητι, ὁ θησαυρὸς ἑνὸς βρέφους, εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν γονέων του πρὸς αὐτό. Εἰς τὰ πάντα ἀρέσκεται καὶ ἱκανοποιεῖται, ἀλλὰ πάντων τούτων προηγεῖται ἡ πατρικὴ καὶ μητρικὴ ... ἀγκάλη! Ἀνεφέραμεν τὸ ἁπλοῦν τοῦτο παράδειγμα, διὰ νὰ δυνηθῶμεν νὰ κατανοήσωμεν τὸ μέγιστον δῶρον τοῦ Κυρίου εἰς ἡμᾶς, δηλαδὴ τὴν ἄπειρον ἀγάπην καὶ τὸ πλούσιον Αὐτοῦ ἔλεος. Ἀποτέλεσμα τούτου τοῦ ὑπερόχου καὶ ἀσυγκρίτου δώρου, εἶναι ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ τὰ ὁποῖα δύναται νὰ ἀπολαμβάνῃ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀρκεῖται εἰς αὐτά. Ἴσως τινὲς ἐξ ὑμῶν θεωρήσωσι καὶ περιορισθῶσιν εἰς τὰ ἐπίγεια καὶ ὑλικὰ χαρίσματα καὶ δῶρα τῆς Θείας Χάριτος, τοὐτέστιν τὴν ὑγιείαν, τὴν οἰκονομικὴν εὐμάρειαν, τὰ ποικίλα ὑλικὰ ἀγαθά, κ.ἄ. Ταῦτα, ὅμως, δὲν δύνανται ἵνα ἐκτιμηθῶσι καὶ ἀξιολογηθῶσι ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἐὰν δὲν ἐκτιμήσῃ πρῶτον τὰ Οὐράνια καὶ Ἄφθαρτα καὶ Αἰώνια Θεῖα δώρα. Τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν Του, δηλαδή, τὴν Ἁγίαν ἡμῶν Ἐκκλησίαν, τὰ Ἅγια καὶ σωτηριώδη Μυστήρια κυρίως δέ, τὴν Μετάνοιαν καὶ Ἐξομολόγησιν ἀλλὰ καὶ τὴν Θείαν Κοινωνίαν, καθ᾿ ἣν γινόμεθα μέτοχοι καὶ κοινωνοὶ Αὐτοῦ τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Συνεπῶς, τὸ ἕν καὶ οὐσιαστικὸν δῶρον τοῦ Κυρίου εἰς ἡμᾶς, εἶναι ἡ ἄπειρος Αὐτοῦ Ἀγάπη ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουσι ὅσα ἤδη προανεφέραμεν.

Ἡ ἐκτίμησις καὶ ἀξιοποίησις τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν προσφέρεται εἴς τινα, δῶρόν τι, ὁ δεχόμενος τοῦτο, σπεύδει εἰς τήν, κατὰ τὴν κρίσιν του, ἐκτίμησιν καὶ ἀξιολόγησιν τούτου. Ὅσον δέ, πολυτιμώτερον καὶ ἀκριβώτερον εἶναι τοῦτο, τόσον αἰσθάνεται καὶ ὑποπτεύεται τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ δωρήσαντος. Ἀντιθέτως, ὅσον εὐτελέστερον καὶ ἄτιμον εἶναι, "βλέπει" μίαν ἁπλῶς τυπικὴν κίνησιν, ἄνευ ὅμως, ἀκόμη, καὶ τῆς στοιχειώδους ἀγάπης. Ἑπομένως, διὰ νὰ ἔλθωμεν καὶ εἰς τὸ θέμα ἡμῶν, εἰς τὰ Θεῖα καὶ ὑπέροχα δῶρα τῆς Θείας Χάριτος, ἀπαιτεῖται ἡ ὑφ᾿ ἡμῶν ἐκτίμησις ἀλλὰ καὶ ἀξιοποίησις. Τίθενται, συνεπῶς, τὰ ἐρωτήματα! 1. Ἔχομεν δῶρα καὶ χάριτας ἀπὸ τὸν Θεόν; 2. Ποῖα εἶναι ταῦτα; 3. Κατὰ πόσον εἴμεθα ἄξιοι τῶν δώρων τούτων;

Αἱ ἀπαντήσεις εἰς τὰ ὡς ἄνω ἐρωτήματα, ὑπάρχουσιν ἀσφαλῶς καὶ εἶναι, θὰ ἐτόλμων νὰ εἴπω, αὐτονόητοι. Ἀκόμη δέ περισσότερον, θὰ ἐχαρακτήριζον τὰ τοιαῦτα ὡς μᾶλλον ... ρητορικά, ἐφ’ ὅσον αἱ ἀπαντήσεις εἶναι δεδομέναι! Δεδομένου ὅμως τοῦ γεγονότος ὅτι ζητοῦμεν πολλάκις ἀπαντήσεις καὶ εἰς ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα ... θέλομε νὰ ὑπάρχουσι, ἂς ἐπιχειρήσωμεν ἵνα "ἀνοίξωμεν πύλας ἀνεωγμένας", κατὰ τὴν λαϊκὴν ρῆσιν ...

"Τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβών;" (Α΄ Κορ. Δ΄ 7), ἐρωτᾷ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, - εἰς ἁπλῆν καὶ κάπως ἐλευθέραν μετάφρασιν - "τί ἔχεις ποὺ δὲν σοῦ ἐδωρήθη ἀπὸ τὸν Θεόν; Καὶ ἐφ’ ὅσον, ὅ,τι ἔχεις σοῦ ἐχαρίσθη ἀπὸ τὸν Θεόν, διατί ὑπεραίρεσαι σὰν νὰ μὴν σοῦ ἔχει δοθῇ τίποτε καὶ ὅτι, ὅ,τι ἔχεις, τὸ ἀπέκτησες διὰ τῶν ἰδικῶν σου προσπαθειῶν καὶ δυνάμεων;". Διὰ τοῦ ρητορικοῦ τούτου ἐρωτήματος, δίδεται ἡ ἀπάντησις εἰς τὰ δύο ἐκ τῶν προεκτεθέντων ἐρωτημάτων ... Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, θέλων νὰ δείξῃ τὴν ἀπόλυτον ἀδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου δι’ ὅ,τιδήποτε ... , εἶπε τὸν ἀθάνατον ἐκεῖνον λόγον, "χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5). Ἀκόμη καὶ διὰ τὴν διάπραξιν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ... τὰς δυνάμεις ποὺ ἔχομεν ἐκ τοῦ Θεοῦ χρησιμοποιοῦμεν, καὶ τὴν ἀνοχὴν Αὐτοῦ ἐκμεταλευόμεθα καὶ τὸ Θεῖον Αὐτοῦ ἔλεος περιπαίζομεν ...

Ἐάν δε, καὶ θελήσωμεν νὰ διαπιστώσωμεν τὸ ... κατὰ πόσον ἐκτιμήσαμεν τὰ Θεῖα ταῦτα δῶρα, τότε θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι οὐδέποτε ἠσχολήθημεν ἐν τούτοις, ἀλλὰ οἰκειοποιήθημεν ταῦτα ὡς νὰ ἦσαν ... ἰδικά μας καὶ ἐνεπιστεύθημεν τὰς ἀνυπάρκτους ἰδικάς μας δυνάμεις καὶ δὲν κατεδέχθημεν ἵνα εὐχαριστήσωμεν τὸν Κύριόν μας διὰ  ταῦτα. Ἐὰν δὲ τολμήσωμεν καὶ ἀναζητήσωμεν καὶ ἐρωτήσωμεν διὰ τὴν ... ἀξιοποίησιν τούτων, θὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι οὐδὲν διαφέρομεν τοῦ ὑβριστοῦ καὶ ἀχαρίστου ἐκείνου δούλου, ὅστις "ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ" (Ματθ. ΚΕ΄ 18). Οὐχὶ δὲ μόνον ἀπεκρύψαμεν τὰ Θεῖα δωρήματα, ἀλλὰ καὶ ἐξουδενώσαμεν ταῦτα καὶ  ἴδομεν καὶ βλέπομεν μόνον ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀφορῶσιν εἰς τὴν ἄνετον καὶ εὔκαιρον ἐπίγειον διαβίωσίν μας.

Ὁ Κύριος μᾶς ἐκτιμᾷ ...

Εἰς τὴν διανομὴν τῶν Θείων δωρημάτων, ὁ Οὐράνιος Πατήρ, ὡς φαίνεται τοῦτο καὶ εἰς τὴν "Παραβολὴν τῶν ταλάντων", δίδει εἰς τὸν καθένα τὰ χαρίσματά Του, κατὰ τὴν ἑκάστου ἰδίαν δύναμιν. "καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν" (Ματθ. ΚΕ΄ 15). Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐπαφίενται πλέον εἰς τὴν ἰδικήν μας δραστηριότητα, εἶναι, ἀφ’ ἑνὸς μέν, ἡ ἀνταπόκρισις ἡμῶν εἰς τὰ Θεῖά Του δῶρα ἀλλὰ καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ αὐξησις καὶ ὁ πολλαπλασιασμὸς τούτων.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                         Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν