Κάθε φορά που τους αφήνεις να σε φτάσουν στα όριά σου, σκέψου… τι κερδίζεις;

     Εύκολα κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι έχει τη δύναμη να σε φτάσει στα όριά σου. Ένα αδίστακτο, απαιτητικό αφεντικό, ένας χειριστικός συνάδελφος, μια ιδιαίτερα κτητική φίλη, ή μια απλά απίθανη προσωπικότητα που έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά μαζί σε ένα. Βοήθειά μας και μακριά.

    Συνήθως αυτός ο τύπος ανθρώπου, είναι ο κλασικός νάρκισσος που τον ενδιαφέρουν τρία βασικά πράγματα. Η αυλή του, το να τα έχει όλα υπό έλεγχο και φυσικά το να ακυρώνει πάντα με το γάντι οποιονδήποτε αποτελεί δυνητικά «εμπόδιο» στο δρόμο του, είτε σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Θυμίστε μου όμως κάτι: Εμάς αυτό μας αφορά;

     Για τους χ, ψ όποιους λόγους μικροί δυνάστες σαδιστές με γραβάτες, γόβες στιλέτο, ή πάντα στιλάτα σνίκερ, επιθυμούν να μας φτάσουν στα όριά μας, είτε βρισκόμαστε σε ένα γραφείο 2Χ3, είτε οπουδήποτε αλλού.

    Είστε ευγενικοί, δοτικοί, ευχάριστοι, επικοινωνιακοί και πάντα ανοιχτοί για διάλογο και νομίζετε ότι φταίνε όλα αυτά για το γεγονός ότι σας «πατάνε» με το να σας αγχώνουν, να σας πιέζουν, να σας προσβάλλουν; Λάθος μέγα. Το πρόβλημα είναι δικό τους και μόνο. Δικό σας γίνεται μόνο όταν παίρνετε τις ενέργειες και τα λόγια τους προσωπικά.

    Φυσικά σας επηρεάζουν, φυσικά έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ψυχολογία σας. Προσοχή όμως: όσο και για όσο εσείς το επιτρέπετε. Δεν είναι τόσο κρίμα η ζωή και οι στιγμές μας να γίνονται έρμαια ανθρώπων που στην τελική δεν υπολογίζουμε και πολύ;

Γνωρίζετε καλά πως οικογένεια, «αφεντικά» και συνεργάτες (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) δεν είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε – και μάλιστα με ακρίβεια – τον τρόπο που θα αντιδράσουμε και αν θα αντιδράσουμε σε όποια τους «πρόκληση».

     Το «εισπνοή – εκπνοή» – και μιλάω πολύ σοβαρά -, η σωστή διαχείριση και σε πρώτο πλάνο ο εαυτός σας είναι η λύση. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από τα καπρίτσια και τα γούστα των όποιων άλλων. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από την έπαρση, το φούσκωμα του στήθους τους όταν «πετυχαίνουν» να σας μειώσουν. Είστε πολύ πιο σημαντικοί από οτιδήποτε και οποιονδήποτε προσπαθεί να σας δημιουργήσει πρόβλημα γιατί μαντέψτε… Αυτοί είναι το ίδιο το πρόβλημα, όμως αυτό και το τονίζω ξανά, δεν αφορά εσάς.

     Η σωστή αναπνοή και μια αυτόματη ερώτηση στον εαυτό σας κάθε φορά που κάτι «στραβώνει» είναι ικανά να σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε πάσης φύσεως ανθρώπους βαμπιράκια. «Τι κερδίζω με το να ασχοληθώ;». Ιδού η ερώτηση. Κλείσιμο ματιών, εισπνοή από τη μύτη, εκπνοή από το στόμα. «Τίποτα» σχεδόν πάντα η απάντηση.

     Αγαπημένοι μου, μη σκάτε. Ειλικρινά, δεν ωφελεί. Αφήστε απλά τους ανόητους να φέρονται ανόητα. Συνεχίστε τη μέρα σας με σκέψεις όμορφες. Φέρτε την εικόνα του ανθρώπου σας στο μυαλό, προγραμματίστε έστω νοητά ένα ταξίδι που θέλετε να κάνετε, οραματιστείτε τον εαυτό σας στην πιο ήρεμη εκδοχή του και αναπνεύστε. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις «βαμπίρ» δεν έχουν θέση ούτε στη ζωή, ούτε στην καρδιά, ούτε στο μυαλό σας.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Κυριακή 18 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Κοινώνησε η "μισή" Ελλάδα τον Δεκαπενταύγουστο αλλά...

Κοινώνησε η «μισή» Ελλάδα τον Δεκαπενταύγουστο αλλά ο κόσμος θα παραμείνει ο ίδιος, διότι ο Χριστός θέλει να ενεργήσει αλλά εμείς δεν τον αφήνουμε.

Βλέπουμε κόσμο να κοινωνάει τον Χριστό στις μεγάλες εορτές αλλά 365 μέρες είναι απών από τη λατρεία και την πνευματική ζωή.

Για να μην αναλύσουμε το άλλο τραγικό που πολλοί γονείς κοινωνούν τα παιδιά τους (προφανώς για να μην πάθουν κανένα κακό, έτσι πιστεύουν) και οι ίδιοι δεν μεταλαμβάνουν ποτέ. Προσεγγίζουμε τα Άγια όπως πάμε στη γιορτή του μελιού και του κρασιού.

Πάμε στη Θεία Κοινωνία χωρίς πνευματική προετοιμασία, με αποτέλεσμα να βάζουμε τον Χριστό μέσα μας με αμετανόητη και ακάθαρτη καρδιά κάτι που δυστυχώς αποτελεί ύβρη. 

Κάθε Θεία μετάληψη χωρίς ευλογία πνευματικού σκοτίζει τον άνθρωπο όπως η βλασφημία.

 Έχει δυστυχώς παγιωθεί η πεποίθηση ότι η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία είναι αποκλειστικά το τι θα φάμε το προηγούμενο βράδυ κάτι που δείχνει πόσο σκοτάδι και αδιαφορία έχουμε για τα Θεία Πράγματα.

Είναι τρομερό !

Θέλουμε να ευλογήσει την αμαρτία μας , και την αυτοδικαίωση στα λάθη της ζωής μας.

Εκεί ο Χριστός δεν ενεργεί.

Ο Κύριος ενεργεί μόνο όταν βρει στην καρδιά του ανθρώπου διαμάντια μετανοίας, τότε μόνο αρχίζουν οι αλλαγές και οι λεγόμενες καλές πνευματικές αλλοιώσεις.

Πώς ενεργεί η Θεία Κοινωνία στον άνθρωπο;

Πολύ απλά … Όταν ο άνθρωπος μεταλαμβάνει κατακλύζεται η ύπαρξή του από τον Χριστό. Μπαίνει ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο για να φωτίζει , να ενδυναμώσει και να τροφοδοτήσει τις καλλιεργημένες αρετές αλλά και από την άλλη να κατευνάσει τη θηριωδία των παθών, όταν φυσικά ο άνθρωπος αγωνίζεται. Αυτό δημιουργεί στον άνθρωπο την καλή αλλοίωση και έτσι αρχίζει το λεγόμενο πρώτο στάδιο της καθάρσεως ώστε ο άνθρωπος με πολύ αγώνα να πάει στον φωτισμό και την κατά Χάριν Θέωση που είναι τα δύο επόμενα στάδια όπου ο άνθρωπος ολοκληρώνεται εν Χριστώ.

Για να ενεργήσει λοιπόν η Θεία Κοινωνία μέσα στον άνθρωπο , ο άνθρωπος οφείλει να έχει θέση και στάση υποδοχής της χάριτος.

 Να είναι βαπτισμένος Ορθόδοξος, να έχει Ορθόδοξη γνώση, Ορθόδοξη ομολογία, σωστές δογματικές θέσεις (να πιστεύει στο Σύμβολο της Πίστεως, στην Αγία Γραφή και την Ιερά Πατερική παράδοση) να κάνει αγώνα και άσκηση, να έχει πνευματικό ώστε ο αγώνας να έχει την καρποφορία της ευλογημένης υπακοής. Τότε ο άνθρωπος καλλιεργεί συνεχώς τη μετάνοια η οποία καλλιεργεί το «χωράφι» της καρδιάς του ανθρώπου και αρχίζουν σιγά σιγά να φυτρώνουν τα λουλούδια των αρετών και να ξεραίνονται τα αγκάθια των παθών. Η μάλλον για να ακριβολογούμε τα αγκάθια των παθών να μετατρέπονται σε τριαντάφυλλα αρετών διότι στην Ορθόδοξη θεραπευτική το πάθος (δηλαδή η εσωτερική ορμή και επιθυμία) δεν καταργείται αλλά μεταμορφώνεται και θεραπεύεται με τη σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Όπως λέμε απλά μεταξύ γιατρού και ασθενούς δηλαδή εξομολόγου και πνευματικού τέκνου .

Πάω να κοινωνήσω διότι το ένιωσα, διότι το θέλω, έτσι απλά συναισθηματικά δεν υπάρχει. Σαν να λέμε θα πάω στο Φαρμακείο διότι μου ήρθε να πάρω κορτζιζόνη. Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο αθανασίας, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σε αυτή την σχέση και θεραπευτική δεν χωρούν συναισθηματισμοί και ρομαντισμοί αλλά μια εσωτερική και έμπρακτη κίνηση μετανοίας...

Όταν μεταλαβάνουμε χωρίς την ευλογία του πνευματικού

και διάθεση μετανοίας όχι μόνο δεν ενεργεί ο Χριστός αλλά παίρνουμε κατάκριμμα. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο Χριστός είναι κακός αλλά διότι εμείς προσεγγίζουμε τα Άγια όχι σαν προσκεκλημένοι Άγιοι αλλά σαν εμμένοντες δαίμονες και αντί να έχει για εμάς ευεργετικά αποτελέσματα έχει τα αντίθετα. Όπως όταν κλείσει το παράθυρο στον ήλιο δεν θα μπορέσει να φωτοσυνθέσει ένα λουλούδι, αλλά θα μαραθεί, όχι γιατί φταίει ο ήλιος ή το λουλούδι, αλλά διότι ο άνθρωπος έκανε την ανοησία να κλείσει το παράθυρο ή να μην το ανοίξει ποτέ.

Μας λέει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας : Γι᾿ αυτό και ο ιερέας δεν τους προσκαλεί όλους. Αλλά, αφού πάρει στα χέρια του τον ζωοποιό άρτο και τον υψώσει, προσκαλεί μόνο τους αξίους να κοινωνήσουν. Και το φωνάζει:

-Τα Άγια τοις Άγίοις.

Είναι σαν να λέγει: Να, αυτός είναι ο άρτος της ζωής. Ελάτε να μεταλάβετε. Όχι όμως όλοι: Αλλά μόνο όποιος είναι άγιος. Γιατί τα άγια επιτρέπονται μόνον στους αγίους. Αγίους εδώ δεν εννοεί τους τέλειους σε αρετή, αλλά και εκείνους που αγωνίζονται να φθάσουν σε κάποια βαθμίδα πιο ψηλή· έστω και αν δεν έφθασαν ακόμη. Γιατί και αυτοί που αγωνίζονται, δεν εμποδίζονται να μετέχουν των αγίων μυστηρίων. Για να αγιάζωνται. Και από αυτή την άποψη θεωρούνται και αυτοί άγιοι. Και η Εκκλησία λέγεται όλη αγία· και ο μακάριος απόστολος γράφοντας προς ολόκληρη χριστιανική κοινότητα λέγει: «Αδελφοί άγιοι, κλήσεως επουρανίου μέτοχοι» (Εβρ. 3,1). Άγιοι ονομάζονται οι πιστοί, επειδή κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Αγίου, δηλαδή του Χριστού. Και είναι πράγματι μέλη του ιδίου σώματος. Σάρκα από τη σάρκα Του. Οστά από τα οστά Του.

Ο πνευματικός αυτό που κάνει αρχικά είναι να διαγνώσει αν ο άνθρωπος έχει μετάνοια και διάθεση αλλαγής. Αυτά είναι τα κλειδιά για να μπορέσει να αρχίσει η θεραπεία.

Μια τρομερή πλάνη στις μέρες μας που παίρνει και μορφή αιρέσεως είναι ότι τα σαρκικά δεν έχουν σημασία για τη Θεία Μετάληψη. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Άρα ο Χριστός δεν έλαβε σώμα, άρα το σώμα δεν σώζεται , άρα δεν έχει σημασία. Οπότε ο Χριστός είναι μια αόρατη δύναμη ,δεν ενσαρκώθηκε και εμείς θα γίνουμε φαντάσματα. Τρομερή πλάνη αδέρφια. Να διχοτομούμε τον άνθρωπο, να θεωρούμε ότι μόνο η ψυχή μετέχει των Θείων ενεργειών και ότι το σώμα είναι σκουπίδι ή κουφάρι.

Η ψυχή αμαρτάνει με το σώμα. Το σώμα μετέχει στον αγιασμό του ανθρώπου (Ιερά λείψανα) άρα το τι κάνω με το σώμα έχει άμεση και τρομερή σημασία για τον καθαρισμό, τον φωτισμό και την κατά χάριν Θέωση του ανθρώπου.

Αν αποκλείσω το σώμα και το τι κάνει το σώμα τότε ή δεν το έπλασε ο Θεός είναι τελικά δεν είναι και τόσο Θεός για να το σώσει .

Να καλλιεργούμε αγαπητοί μου την μετάνοια . . .

Να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό και να μελετούμε καθημερινά την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Να μην κάνουμε υπακοή στο ταγκαλάκι που μας υπαγορεύει τις δικές του ανοησίες και ας προχωρήσουμε με ανδρεία και σύνεση στον μεγάλο αγώνα και στις τρομερές μάχες πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου μας.

 Καλή μετάνοια !

Ηλιοθεραπεία - ανέκδοτο

Λίγες σκέψεις...

   Τα Πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή. Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι στο διάβασμα και στην λίγη και καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνο τους αγίους της εκκλησίας μας  χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν  διότι δεν κοπιάσαμε  για να μπορέσουμε να καταλάβουμε  τον κόπο τους για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο.

  Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό.

  Η υποκρισία μας διώχνει τους ανθρώπους  μακριά από τον Θεό.

  Η αδικία μαζεύει οργή Θεού.

  Η Εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου.

  Η Παναγία μας είναι η «ελπίδα των απελπισμένων», το «χαροποιόν πένθος» της ορθοδοξίας μας, και «ο ποταμός του ο γλυκερός του ελέους».

Καλό ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο

Μέγα το Όνομα της Αγίας Τριάδος

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Γιατί η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή τις σκέψεις της;

Η αγάπη και η λατρεία - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΒΔΟΜΗ (4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019)

"ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν" (Ρωμ. ΙΕ΄ 6)

Δόξα καὶ λατρεία, εἰς τὸν Θεόν.

Ἡ ἐποχὴ εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμεθα, χαρακτηρίζεται κυρίως ἀπὸ τὴν ἀποδόμησιν καὶ τὴν κατακρήμνισιν ὅλων τῶν ὑψίστων ἀξιῶν - μηδὲ ἐξαιρουμένου καὶ Αὐτοῦ τοῦ Ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἡμῶν - καὶ τὴν προσπάθειαν ἀναστηλώσεως ἢ καὶ ἤδη ... ἀναστήλωσιν, νέων εἰδώλων καὶ νέων "θεοτήτων" καὶ νέων "ἀξιῶν" καὶ ἠθῶν. Τοῦτο διαπιστοῖ ὁ κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής, παρατηρὼν τὸν τόπον  καὶ λαὸν τοῦτον, τὸν ἕως χρόνου τινος θεωρούμενον "Ἅγιον" καὶ "περιούσιον" τοῦ Κυρίου, ἐσχάτως δέ, ἀποστασιοποιούμενον καὶ ἐναντιούμενον πολλάκις, εἰς τὰ ἅγια καὶ ἱερὰ ἐκεῖνα θέσμια, ἐπὶ τῶν ὁποίων καὶ ἠνδρύνθη καὶ ἐδοξάσθη καὶ ἐμεγαλύνθη.

Κατὰ τὸ Ἁγιογραφικόν, οἱ ἄνθρωποι, "μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας" (Ρωμ. Α΄ 25). Τὸ ἀκόμη χειρότερον δέ, τὸ ὁποῖον συμβαίνει καὶ βλέπομεν αὐξανόμενον, εἶναι πλέον, ὅτι ἤρχισεν νὰ ἐπικρατῇ ἀπὸ χρόνων, ἕνας ἄκρατος ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς καὶ οἱ ἄνθρωποι, - πολλάκις καὶ οἱ λεγόμενοι, "τῆς Ἐκκλησίας" - ζῶσιν ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ... αἰώνιοι καὶ σωματικῶς ἀθάνατοι! Ὁ Θεός, δι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει καὶ ἂν ... ὑπάρχῃ, δὲν θέλουσι νὰ τοὺς ἐνοχλῇ, κατὰ τὸν αἰώνιον ἐκεῖνον λόγον τοῦ Δικαίου καὶ πολυάθλου Ἰώβ, ὅπου ὁ ἀσεβής, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Θεόν, λέγει, "ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι" (Ἰὼβ  ΚΑ΄ 14).

Ὅμως, ἡμεῖς οἵτινες θέλομεν νὰ εἴμεθα ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὴν "ἄμπελον" ποὺ εἶναι ὁ Κύριος, θὰ πρέπῃ νὰ γνωρίζωμεν, πῶς θὰ πρέπῃ νὰ διατηρῷμεν ταύτην τὴν ἐπαφὴν καὶ ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ. Ἐν προκειμένῳ, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς ὑποδεικνύει τήν, κατὰ τὴν προσευχητικὴν ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ, δοξολογίαν πρὸς Αὐτόν. Τί σημαίνει ὅμως ... δοξάζω τὸν Θεόν; Πῶς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀπονέμομεν δόξαν εἰς τὸν Κύριον; Εἰδικῶς, κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς - διότι, μποροῦμε νὰ δοξάζομεν τὸν Θεὸν μὲ κάθε λόγον, κάθε πρᾶξιν, κάθε λογισμόν, καὶ "ἐν τῷ σώματι ἡμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ἡμῶν" (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 20), - ἡ ἐπικοινωνία μας μετὰ τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ γίνεται μὲ τὴν συναίσθησιν ὅτι, ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἀπρόσιτος, καὶ Ἅγιος, καὶ ἄπειρος, καὶ αἰώνιος, καὶ ἀπερινόητος, ... καὶ ἡμεῖς εἴμεθα, οἱ ἁμαρτωλοί, καὶ ἐλάχιστοι, καὶ ἀνάξιοι ... καὶ μόνον κατὰ τὴν ἄπειρον Αὐτοῦ, ἀνοχὴν καὶ μακροθυμίαν, Τοῦ ἀπευθύνομεν τὴν δέησίν μας. Ἡ συναίσθησις αὕτη καὶ μόνη εἶναι ἀρκετὴ διὰ νὰ δημιουργήσῃ ἐντὸς ἡμῶν τὴν ἀνάγκην ὅπως δοξάσωμεν Αὐτὸν καὶ ὑπερυψώσωμεν καὶ προσκυνήσωμεν. Τότε δέ, καὶ Ἐκεῖνος δέχεται τὴν δέησιν ἡμῶν καὶ προστρέχει εἰς τὴν βοήθειαν καὶ ἀρωγήν ἡμῶν.

Πῶς ὁμιλοῦμεν πρὸς κάποιον τὸν ὁποῖον ἔχομεν ἀνάγκην καὶ προσμένομεν τὴν βοήθειάν του; Ὁποίας γλυκείας φράσεις καὶ ὁποῖα δάκρυα καὶ ὁποίας κολακείας καὶ ἱκεσίας τοῦ ἀποδίδομεν, προκειμένου νὰ "κάμψωμεν" τὴν συμπάθειαν αὐτοῦ καὶ τὸν πείσωμεν ἵνα συνδράμῃ εἰς τὴν ἀδυναμίαν ἡμῶν; "Τίς ἐν δικαστηρίῳ τὸν δικαστὴν οὐ πτοεῖται; ἢ τίς ἱαθῆναι βουλόμενος τὸν ἱατρὸν παροργίζει;" (Κατανυκτικὸς ὕμνος). Ὅταν, ἐν τοιαύτῃ ψυχικῇ καταστάσει καὶ διὰ τοιούτων λογισμῶν καὶ αἰσθημάτων, Τὸν παρακαλοῦμεν, τότε ἡ δέησις ἡμῶν γίνεται ... δοξολογία. "Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις" (Ματθ. Δ΄10). Δόξα καὶ λατρεία, μόνον εἰς τὸν Κύριον, ὅπως, ἄλλωστε, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει μέσα ἀπὸ τὰς καθημερινὰς ἀκολουθίας.

Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ λατρεία.

Εἰδικῶς κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη, ἀκούομεν παρὰ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, καὶ ὄχι μόνον! μίαν φρασεολογίαν παράξενον καὶ ἐν πολλοῖς ἀπαράδεκτον κατὰ τὴν δογματολογίαν ἀλλὰ καὶ χριστιανικὴν συμπεριφοράν. Ἀκούεται, ἐπὶ παραδείγματι, ἡ φρᾶσις, "λατρεύω τὸ σπίτι", "λατρεύω τὴ θάλασσα", "λατρεύω τὰ ζωάκια" καὶ παρακάμπτω ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἀκούεται κατὰ κόρον, μεταξὺ "ἐρωτευμένων" ἢ μεταξὺ γονέων καὶ τέκνων, "σὲ λατρεύω" ἢ "εἶσαι ἡ λατρεία μου", κ. ἄ. Βεβαίως, θὰ πρέπῃ νὰ δικαιολογήσωμεν ἐκείνους καὶ ἐκείνας ποὺ λέγουν τοιαῦτα "πομπώδη" λόγια, διότι δὲν γνωρίζουσι, οὔτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται, ἀλλ’ οὔτε καὶ πῶς θὰ πρέπῃ νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ συμπεριφέρονται.

Ἡ "λατρεία" εἶναι ἡ ὑψίστη μορφὴ ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως, καὶ ταύτην ὀφείλομεν, μόνον εἰς τὸν Κύριον καὶ Θεὸν ἡμῶν. Εἰς τὴν πρόκλησίν τινος Γραμματέως, "ποία ἐστὶ πρώτη πάντων ἐντολή; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι πρώτη πάντων ἐντολή· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. Αὕτη πρώτη ἐντολή" (Μάρκ. ΙΒ΄ 29-30). Καὶ ὅταν, ἄλλην στιγμήν, ὡμίλει καὶ διέκρινεν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀγάπην, δὲν ἐδίστασεν νὰ τονίσῃ ὅτι, "Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος" (Ματθ. Ι΄ 37).

Ἐὰν δὲ ἀνατρέξωμεν εἰς τὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κυρίως δέ, εἰς τὸ τῆς "Ἐξόδου", ὁ Κύριος ποὺ παραδίδει τὸν Νόμον εἰς τὸν Μωϋσῆν, φαίνεται νὰ εἶναι ἰδιαιτέρως, ἀπαιτητικὸς καὶ "ζηλότυπος" (ζηλιάρης), καὶ νὰ ἀπαιτῇ κατ’ ἐπανάληψιν, τὴν μόνην λατρείαν καὶ μόνην πίστιν εἰς Αὐτόν. Καὶ ὅταν ὁ σκληροτράχηλος ἐκεῖνος ἑβραϊκὸς λαός, ἐπανειλημμένως τὸν ἠρνεῖτο καὶ προσκυνοῦσε τὰ εἴδωλα, πάντοτε αἱ τιμωρία ἦσαν σκληραὶ καὶ ἀμείλικτοι.

"Σοὶ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις".

Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, διδάσκει ἡμᾶς ἐκ τῶν ἱερῶν Αὐτῆς κειμένων καὶ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, ὄχι μόνον τὸ "προσεύχεσθαι", ἀλλὰ καὶ τὸ "πῶς δεῖ προσεύχεσθαι". Βεβαίως, ἐκ τῆς Πατερικῆς καὶ Ἀσκητικῆς Παραδόσεως, ἔχομεν περιπτώσεις κατὰ τὰς ὁποίας, Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, κινούμενοι μὲ "ἀφελότητα καρδίας" καὶ μὴ ἔχοντες γνώσεις δογματικάς, ὡμίλουν καὶ προσηύχοντο πρὸς τὸν Κύριον "ἐκ καρδίας" καὶ ἡ προσευχή των "ἠκούετο" καὶ πολλάκις ἐθαυματούργει. Οὗτοι ὅμως, ἐξαιροῦνται ... τοῦ κανόνος. Ἡμεῖς ποὺ εὐτυχήσαμεν καὶ ἐδιδάχθημεν καὶ ἐμάθομεν, ἂς δοξάζωμεν "ἐν παντὶ καιρῶ καὶ τόπῳ", τὸ ὑπὲρ πᾶν, Ὄνομα καὶ μόνον Τοῦτο, τοῦ Παναγάθου Πατρὸς καὶ τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοποιοῦ Πνεύματος. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                   

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 11 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πόσος χρόνος χρειάζεται;

Μία "λεπτομέρεια" - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΓΔΟΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (22 ΙΟΥΛΙΟΥ)

“καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους,

οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις” (Ματθ. ΙΔ΄ 19).

Μία “λεπτομέρεια”.

Εἰς τὸ μέγα Θαῦμα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ προσοχή μας ἐπικεντρώνεται, - καὶ τοῦτο εἶναι αὐτονόητο – εἰς τὸν θαυμαστὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν πέντε ἄρτων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ἐξ ἴσου θαυμαστὸν χορτασμὸν τῶν πεντακισχιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς νὰ συναριθμοῦνται καὶ πολλαπλασιότερα πλήθη γυναικῶν καὶ παιδίων. Φυσικά, δὲν εἴμαστε οἱ ἀρμόδιοι διὰ νὰ ἐκτιμήσωμεν τὸ μέγεθος τοῦ Θαύματος, οὔτε βέβαια διὰ νὰ ἐπιδώσωμεν – ὁ Θεὸς φυλάξοι – τὰ εὔσημα εἰς τὸν Κύριόν μας. Ὅπως ἔκαμεν τοῦτο τὸ Θαῦμα, μὲ τὴν ἰδίαν ἁπλότητα θὰ ἠδύνατο νὰ τὸ κάνῃ θαυμαστότερον εἰς τὰ μάτια μας ἢ ἁπλούστερον. Καὶ ὅσην “ἀξίαν καὶ μέγεθος” θὰ ἠδύνατο ὁ ἄνθρωπος νὰ προσδώσῃ εἰς τὴν συγκεκριμμένην θαυμαστὴν ἐνέργειαν τοῦ Κυρίου, τὴν ἰδίαν ἀπροσμέτρητον ἀξίαν ἔχει καὶ ἡ παραμικροτέρα ἐνέργεια τοῦ Σωτῆρος μας, ἀκόμη καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ, εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἔνσαρκος παρουσία Του.

Θὰ τολμούσαμε, ὅμως, νὰ εἴπωμεν, ὅτι καὶ εἰς τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ εἰς κάθε λέξιν τοῦ Ἱεροῦ κειμένου τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σημασία ἔχει ἀκόμη καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἀκούεται αὐτονόητο καὶ φυσιολογικό. Ἀκόμη καὶ ἕνας τόνος ἢ ἕνα σημεῖον στίξεως ἢ μία πορεία τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν μία περιοχὴ εἰς τὴν ἄλλην ἢ ἐν τέλει ἡ οἵαδήποτε, κατὰ τὴν ἰδικήν μας ἐκτίμηση, λεπτομέρεια. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ συνεπῶς εἶναι τέλεια καὶ οὐδείς δικαιοῦται, νὰ διορθώσῃ τὸ παραμικρόν. "Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται." (Ματθ. Ε΄ 18).

Μίαν τοιαύτην "λεπτομέρειαν" θὰ ἐπισημάνωμεν εἰς τὸ παρόν, ἡ ὁποία, ὡς προείπωμεν, ἐφ' ὅσον καταγράφεται, ἔχει τὴν σοβαρότητα καὶ ἀξίαν ποὺ ... ὑπογράφει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ! Ἐπισημαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὁ μὲν Κύριος, κόπτων τοὺς ἄρτους, τοὺς δίδει εἰς τοὺς μαθητάς Του καὶ οἱ μαθηταὶ στὴν συνέχεια τοὺς διανέμουν εἰς τοὺς ὄχλους. Ἴσως τοῦτο ἀκούεται ἀπολύτως φυσικὸν καὶ αὐτονόητον. Θὰ ἠδύνατο ὅμως κάποιος νὰ ἐρωτήσῃ: θὰ ἦτο δύσκολον εἰς τὸν Χριστὸν νὰ μοιράσῃ ὁ ἴδιος τοὺς ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας; Μὲ τὴν ἰδίαν θαυματουργικὴν δύναμιν ποὺ κάμνει τὸν πολλαπλασιασμὸν δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ καὶ ἕνα δεύτερον θαῦμα, δηλαδὴ τὴν διανομήν; Μήπως θέλει νὰ μᾶς δώσῃ κάτι νὰ ... καταλάβωμεν;

Παρόμοιες "κινήσεις" τοῦ Θεοῦ!

Βλέπομεν εἰς τὴν γνωστὴν ἱστορίαν τοῦ πολυάθλου Ἰώβ, ὅτι ὅταν ὁ Κύριος ἀπεφάσισεν νὰ παρέμβῃ καὶ νὰ δικαιώσῃ τὸν καταταλαιπωρημένον Ἰὼβ ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιπλήξῃ τοὺς σκληροὺς φίλους του οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔκαναν τὸν πόνο του πολὺ χειρότερο μὲ τίς, περὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, θεωρίες τους, εἶπε πρὸς αὐτούς: "νῦν δὲ λάβετε ἑπτὰ μόσχους καὶ ἑπτὰ κριοὺς καὶ πορεύθητε πρὸς τὸν θεράποντά μου ᾿Ιώβ, καὶ ποιήσει κάρπωσιν ὑπὲρ ὑμῶν. ᾿Ιὼβ δὲ ὁ θεράπων μου εὔξεται περὶ ὑμῶν" (Ἰὼβ ΜΒ΄ 8). Θὰ ἦτο πολὺ εὔκολον εἰς τὸν Θεὸν νὰ συγχωρήσῃ ἀπ' εὐθείας τοὺς τρεῖς ἐκείνους φίλους, ἀλλὰ τοὺς παραπέμπει εἰς τὸν Δίκαιον Ἰώβ.

Εἰς τὴν γνωστὴν παραβολὴν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, βλέπομεν πάλιν, ὅτι ὁ εἰς τῦπον τοῦ Κυρίου μας, καλὸς Σαμαρείτης, ὅταν εὑρίσκει τὸν τραυματία Ἰουδαῖον, τοῦ προσφέρει ἐν πρώτοις κάθε δυνατὴ πρόχειρη βοήθεια. "ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον," (Λουκ. Ι΄ 33-34). Ἀκολούθως ὅμως τὸν μεταφέρει εἰς τὸ πλησιέστερον πανδοχεῖον τὸ ὁποῖον ἐδῶ εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ διενυκτέρευσεν πλησίον τοῦ τραυματίου, εἰς τὴν συνέχειαν ἐμπιστεύεται τὴν ὑγείαν τοῦ ἀσθενοῦς εἰς τὸν πανδοχέα, δηλαδὴ τὸν ἱερέα καὶ προϊστάμενον τῆς Ἐκκλησίας. "ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι" (Λουκ. Ι΄ 34-35). Τίθεται ὅμως καὶ ἐδῶ τὸ ἴδιον ἐρώτημα˙ δὲν θὰ ἠδύνατο ὁ Κύριος νὰ σώζῃ τούς ἐκ τῆς ἁμαρτίας τετραυματισμένους καὶ ἡμιθανεῖς, μόνος, χωρὶς νὰ ἐμπιστεύεται αὐτοὺς εἰς τὴν μέριμναν τῶν ἱερέων;

Θὰ προσθέσωμεν, ὅμως, ἀκόμη ἓν παράδειγμα ἐκ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἐρευνομένων. Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἔρχεται εἰς τὰ Γέρραρα μετὰ τῆς συζύγου του Σάρρας καὶ φοβούμενος μήπως κακοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Βασιλέα, λόγῳ τῆς πολὺ ὄμορφης συζύγου του, προσποιεῖται ὅτι εἶναι ἀδελφή του. Ἐκράτησεν ὅμως ὁ Βασιλεὺς τὴν Σάρραν, ὡς τότε ἐσυνηθίζετο καὶ παρεμβαίνει καὶ πάλιν ὁ Κύριος. Ἀφοῦ πρῶτον τὸν ἀπείλησεν, ἐν συνεχείᾳ τοῦ λέγει, " νῦν δὲ ἀπόδος τὴν γυναῖκα τῷ ἀνθρώπῳ, ὅτι προφήτης ἐστὶ καὶ προσεύξεται περὶ σοῦ καὶ ζήσῃ" (Γέν. Κ΄ 7). Τὸ ἐρώτημα παραμένει τὸ ἴδιον. Διατί ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἀπ' εὐθείας τὸν Βασιλέα Ἀβιμέλεχ, ἀλλὰ τὸν παραπέμπει εἰς τὴν ... προσευχὴν τοῦ Ἀβραάμ;

Ἡ ἱερωσύνη.

Ὁ Κύριος μᾶς συνιστᾷ διὰ τῶν ὡς ἄνω παραδειγμάτων ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς, μέσῳ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, διανομῆς τῶν ἄρτων καὶ τῶν ἰχθύων, εἰς τὸ σημερινὸν θαῦμα, τὴν ἐμπιστοσύνην μας εἰς τοὺς κληρικούς μας οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ διαχειρισταὶ τῆς Θείας χάριτος. "Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν" (Ἐκφώνησις Θείας Λειτουργίας). Ἡ φρᾶσις αὕτη, εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ὑπογραμμίζει τὴν δύναμιν καὶ τὸ μέγεθος τῆς Ἱερωσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην μὲ τὴν ὁποίαν θὰ πρέπῃ νὰ προσέρχεται ὁ πιστὸς εἰς τὸν Ἱερέα καὶ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια ποὺ μόνον ἐκεῖνος δύναται νὰ ἐπιτελῇ.

Αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια θὰ πρέπῃ νὰ καταλάβωμεν˙ Ἐκεῖνα τὰ κρόσσια ποὺ κρέμμονται ἀπὸ τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον τοῦ ἱερέως, δὲν εἶναι διακοσμητικά! Εἶναι συμβολικὰ καὶ συμβολίζουν τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν ποὺ ἡ σωτηρία τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν χάριν τῆς ἱερωσύνης.

                                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                                    Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 4 Αυγούστου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η δικαίωση - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΜΠΤΗ (21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019)

"Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι" (Ρωμ. Ι΄ 4)

Ἡ "δικαίωσις".

Εἶναι κοινὴ ἡ ἀπαίτησις τῆς "δικαιώσεως". Ἅπαντες οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ταύτην τὴν δικαίωσιν ἀναπολοῦσι καὶ "ὀνειρεύονται", καὶ χάριν αὐτῆς, καταβάλουσι κάθε προσπάθειαν καὶ κάθε κόπον καὶ κάθε στέρησιν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην. Ἅπαντες οὗτοι, προσβλέπουσιν - μετὰ θάνατον - εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου, καὶ θέλοντες ἵνα ἀποφύγωσι τὰ ἀτελείωτα καὶ ἀπερίγραπτα δεινὰ τῆς κολάσεως, ἀκολουθοῦσι τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ. Ἐκεῖνος, ἄλλωστε, ὑπέδειξεν εἰς τὸν ἐρωτήσαντα Αὐτόν ἄρχοντα, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν ἐντολῶν. "διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ... Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου" (Λουκ. ΙΗ΄ 18-20). Ἰσχύει, ὅμως ἆραγε, τοῦτο τὸ συμπέρασμα; Ὄντως, ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ θὰ γίνῃ μὲ μοναδικὸν κριτήριον, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Θείων ἐντολῶν; Καὶ ἄν, ὄντως, γένηται οὕτω ἡ Κρίσις, τότε, ... "τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν; ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν;" (Παροιμ. Κ΄ 9). Ὑπάρχει, ἆραγε, κάποιος - ἐκτός, βεβαίως, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων - ὅστις νὰ μὴν ἁμάρτησε καὶ νὰ μὴν "ἔφυγεν" ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, βεβαρυμμένος ὑπὸ πλήθους ἁμαρτημάτων; Ἀκόμη καὶ οὗτοι οἱ καταξιωμένοι ὑπὸ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας Ἅγιοι, καὶ οὗτοι ἁμαρτωλοὶ ὑπῆρξαν καὶ ἐν τῇ ἁμαρτωλότητί των ἐκοιμήθησαν τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου. Διὰ νὰ μήν, δέ, μακρυγορῶμεν, ... "τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ’ οὐδείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς" (Ἰώβ ΙΔ  4-5).

Εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, διακρίνων μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ἐπισημαίνει ὅτι, ἡ ἐκ τῶν ἔργων δικαίωσις (πρόσκαιρος καὶ συνειδησιακή), ἴσχυεν εἰς τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχήν, καὶ ἐνῶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχεν ἔλθει ἀκόμη εἰς τὸν κόσμον τοῦτον.  Ἦτο ἡ δικαίωσις ἐκείνη τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο ὁ Ἰσραηλίτης, ὅταν ἐτήρῃ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον καὶ ἡ ὁποία (δικαίωσις) ἤρκει δι’ ἐλάχιστον χρονικὸν διάστημα, ἕως ὅτου καὶ πάλιν οὗτος θὰ ἁμάρτανεν. Εἰς τὴν Καινὴν ὅμως Διαθήκην, αἱ πράξεις τὰς ὁποίας πράττει ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι καὶ τὸν καταξιώνουσι δικαιωματικῶς, τῆς Οὐρανίου ἀπολαύσεως, ἀλλὰ ἐκφράζουσι τὴν ἐπιθυμίαν καὶ διάθεσιν διὰ τὴν σωτηρίαν. Διὰ τῶν ἀγαθῶν πράξεων καὶ ἔργων, ὁ ἀγωνιζόμενος ἐκδηλοῖ τὴν ἀγάπην του καὶ τὴν ἐξάρτησίν του ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. "Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε" (Ἰωάν. ΙΔ΄ 15).

Ἡ σωτηρία καὶ ἡ "δικαίωσις", εἶναι Θεῖον δώρημα.

Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησία μας, ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, σχετικῶς μὲ τὴν ἀδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα σωθῇ ἀλλὰ καὶ ἵνα πράξῃ ὅ,τιδήποτε ἀγαθόν, καὶ ἑρμηνεύων τὸν ἀθάνατον ἐκεῖνον Λόγον τοῦ Σωτῆρος, "χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5), λέγει: "Χωρὶς τὸν Χριστὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ διορθώσομε τὸν ἑαυτό μας, δὲν θὰ μπορέσομε ν’ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπ’ τὰ πάθη. Μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ γίνομε καλοί. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ὅσο κι’ ἂν προσπαθήσομε, τίποτα δὲν θὰ ἐπιτύχωμε. Ἕνα πρέπει νὰ κάνομε, νὰ στραφοῦμε σ’ Ἐκεῖνον καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσομε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς». Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό· μόνο αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερη θεραπεία τῶν παθῶν" (Βίος και Λόγοι Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, Χανιά 2017). Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ὁσίου Πατρός, ἐπιβεβαιώνουσι τὸν Ἀποστολικὸν Λόγον, "Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ" (Ρωμ. Ι΄ 9).

Ἡ ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία προέρχεται ἐκ τῆς ἀγαπώσης καὶ λατρευούσης καρδίας τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία θὰ δωρήσῃ τὴν σωτηρίαν. Τοῦτο, ἄλλωστε, δὲν ἔπραξαν καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι; Οἱ μὲν Ἀσκηταὶ καὶ Ὅσιοι, ἐξεδήλωσαν καὶ ἐκδηλώνουσι τὴν ἀγάπην των καὶ λατρείαν των, διὰ τῶν ἑκουσίων μαρτυρίων καὶ βασάνων, εἴτε ἀγρυπνιῶν, εἴτε ὑπερβολικῶν νηστειῶν, εἴτε χαμαικοιτιῶν, εἴτε, οἵωνδήποτε σωματικῶν ταλαιπωριῶν καὶ στερήσεων. Οἱ δὲ μάρτυρες, ἀποδεχθέντες τὰ ἀκούσια μαρτύρια καὶ δόντες μετὰ χαρᾶς τὸ αἷμα των ὑπὲρ τῆς, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπης των, καὶ οὗτοι ἐνέδειξαν τήν, ἐκ βάθους καρδίας, λατρείαν των εἰς τὸν γλυκύτατον Κύριον. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ λοιποὶ Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, Προφῆται, Δίκαιοι τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, νεώτεροι Ἅγιοι,  δὲν "κατέκτησαν" τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλὰ ἠγάπησαν τὸν Κύριον, "ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ ..." (Ματθ. ΚΒ΄ 38).

Ἡ "Κληρονομία" τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

"Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου" (Ματθ. ΚΕ΄ 34). Εἰς τὸν Θεῖον τοῦτον Λόγον, ὑπεγραμμίσαμεν τὴν λέξιν ἐκείνην, ἥτις ἐπιβεβαιοῖ τὰ ὅσα ἔχομεν ἤδη προαναφέρει ... Ἡ λέξις "κληρονομία", - καὶ τοῦτο εἶναι γνωστὸν καὶ ἀπὸ τὴν καθ’ ἡμέραν συναναστροφὴν ἡμῶν μετὰ τῶν ἀνθρώπων - χαρακτηρίζει καὶ ἀφορᾷ συγκεκριμμένους ἀνθρώπους. "Κληρονόμος", εἶναι ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον "χαρίζεται" τὸ ὅ,τιδήποτε. Δὲν εἶναι "δικαιοῦχος", ἀλλὰ κληρονομεῖ (ἀποκτᾷ), ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἠθέλησεν νὰ τοῦ χαρίσῃ ὁ, ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἰδιοκτήτης τοῦ συγκεκριμμένου ... δώρου. Οὕτω καὶ ἐν προκειμένῳ, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, χαρίζει τὴν Αἰώνιον τρυφὴν καὶ μακαριότητα, εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὴν ἐπεπόθησαν καὶ διὰ τὴν ὁποίαν ἐθυσίασαν προσκαίρους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονάς.

Εἴθε, μεταξὺ τούτων τῶν "κληρονόμων" τῆς Οὐρανίου χαρᾶς καὶ μακαριότητος, νὰ καταξιωθῶμεν ἅπαντες, καὶ οὐδεὶς εὑρεθῇ καὶ συγκαριθμηθῇ μετὰ τῶν "ἐξ εὐωνύμων" καταδικασθέντων, ἐν τῇ ἐσχάτῃ κρίσει καὶ ἀπολογίᾳ. Ἀμήν.

                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                       Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν