Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019
Εβδομαδιαίο Φυλλάδιο
«Για τους Γονείς της Ενορίας»
«Για τους Γονείς της Ενορίας»
Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών
Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.
Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου - π. Τιμόθεος Παπασταύρου
ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019 (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)
"τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα" (Ἑβρ. Η΄ 1).
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Μεγάλην μορφήν, φίλε ἀναγνῶστα,
τιμᾷ σήμερον ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία. Μορφὴν ἡρωϊκὴν καὶ κορυφαίαν μεταξὺ τῶν
Ἁγίων, ἡ ὁποία διέπρεψεν πνευματικῶς, εἴτε ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς
Κωνσταντινου-πόλεως ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐκάθισεν, εἴτε ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς τοὺς
ὁποίους ὑπέστη διὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἀπὸ τὸ "μετερίζι" τοῦ
ἄμβωνος, - ἀφοῦ δικαίως τοῦ προσεδόθη τὸ ἐπωνύμιον "Χρυσόστομος" -
εἴτε ἀπὸ τὴν ἀγάπην του πρὸς τὸν ἄνθρωπον καὶ δὴ τὸ ποίμνιόν του, εἴτε, πρὸ
πάντων καὶ κυρίως, ἀπὸ τὴν θυσιαστικὴν καὶ λατρευτικὴν ἀγάπην του πρὸς τὸν
Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν. Θὰ ἐλέγομεν ἀπεριφράστως, ὅτι μορφαὶ ὡς αὕτη τοῦ
ἱεροῦ Χρυσοστόμου, σπανίως ἐμφανίζονται ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἀγῶνες τοιοῦτοι,
παραμένουσι μοναδικοὶ καὶ ἀνεπανάληπτοι, μεταξὺ τῶν ἡρώων τῆς Ἁγίας ἡμῶν
πίστεως.
Θὰ ἦτο εὐχῆς ἔργον, νὰ εἴχωμεν
τὴν ἄνεσιν χώρου καὶ χρόνου, διὰ νὰ ἀναφερθοῦμε εἰς τὴν μορφὴν ἀλλὰ καὶ τὴν ἐν
γένει βιογραφίαν καὶ πολύμορφη δραστηριότητα τοῦ κορυφαίου τούτου Πατρὸς τῆς
Ἐκκλησίας μας. Ἐπὶ τοῦ παρόντος, νὰ τονίσωμεν μόνον, ὅτι τὸ σημερινὸν
Ἀποστολικὸν Ἀνάγνωσμα, ἐξαιρέτως, - ὡς τοῦτο συμβαίνει εἰς ἐλαχίστας
περιπτώσεις - εἶναι ἀφιερωμένον εἰς τοῦτον τὸν κατ’ ἐξοχὴν ἐπίσκοπον καὶ κήρυκα
τοῦ Θείου Λόγου, παρακάμπτουσα ἡ Ἐκκλησία μας τὴν σειρὰν τῶν, καθ’ ἑκάστην
Κυριακήν, Ἀποστολικῶν ἀναγνωσμάτων. Ἀρχιερεύς, λοιπόν, ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος,
γνήσιος ἀκόλουθος τῶν προγεγονότων ἁγίων Πατέρων καὶ Ἀρχιερέων, κυρίως ὅμως τοῦ
Μεγίστου Ἀρχιερέως, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου καὶ τὸ παράδειγμα
ἠκολούθησεν - ὅσον τὸ δυνατόν! - ἀλλὰ καὶ τὴν διδασκαλίαν ἐτήρησεν καὶ
ἐδίδαξεν, ὡς γνήσιος "πνευματικὸς ἀπόγονος" τῶν Ἀποστόλων.
Ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς.
Κάτι τὸ ὁποῖον ξεχνοῦμε ἡμεῖς οἱ
λεγόμενοι "χριστιανοί", εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ σχέσις μας καὶ αἱ
ὑποχρεώσεις ἡμῶν ἔναντι τῆς ἰδίας ἡμῶν Πίστεως ἀλλὰ καὶ ἔναντι τοῦ Δομήτορος
αὐτῆς Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δίδεται, πολλάκις, ἡ ἐντύπωσις, ὅτι ἡ Ἁγία
ἡμῶν Πίστις, καθορίζεται ὑπὸ τῶν ἑκάστοτε ἡγητόρων αὐτῆς, (ἐπισκόπων,
πρεσβυτέρων, ἀκόμη καὶ διακόνων) καὶ ὅτι ὁ Κύριος ἔχει πλέον καθαρῶς
"διακοσμητικὸν ρόλον" εἰς Αὐτήν. Ὁ λόγος Του τὸν ὁποῖον διεμήνυσεν εἰς τοὺς Ἁγίους μαθητὰς
καὶ Ἀποστόλους Του, - "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,
βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ
ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος"
(Ματθ. ΚΗ΄ 19-20) - φαίνεται ὅτι ἐσκεμμένως παρακάμπτεται καὶ
παραθεωρεῖται, κυρίως δέ ἐκεῖνα τὰ σημεῖα τὰ ὁποῖα καὶ ὑπεγραμμίσαμεν καὶ τὰ
ὁποῖα εἶναι καὶ ἡ "πεμπτουσία" τῆς ὅλης Πίστεώς μας.
Ναί! Δὲν ἄφησε ὁ Κύριος τὴν
πορείαν τῆς Ἐκκλησίας Του, εἰς τὰς χείρας ἀνθρώπων καὶ δὴ ἁμαρτωλῶν καὶ
ἀναξίων, πολλάκις ... Ὁ Ἴδιος εἶναι
Ἐκεῖνος ὅστις πορεύει καὶ καθοδηγεῖ Αὐτὴν μέσω τῶν αἰώνων καὶ διατηρεῖ Αὐτὴν
ζῶσαν καὶ δραστηρίαν καὶ ἐνεργόν καὶ ἄφθαρτον καὶ ἀλώβητον. Αὐτὸς ὁ Μέγας
Ἀρχιερεύς, ὅστις ἐδόμησεν Αὐτὴν ἐπὶ τοῦ Ἰδίου Πανακηράτου Σώματος καὶ Αἵματος,
κρατεῖ τὰ ἡνία ταύτης˙ καὶ ὅστις ἐπιθυμεῖ, δύναται νὰ εἰσέλθῃ ὡς ταπεινὸς καὶ
ἁπλοῦς ἐπιβάτης καὶ οὐχὶ ὡς ὁδηγὸς καὶ ἡγέτης Αὐτῆς. Ὁ Νόμος ὑπάρχει καὶ αἱ ἐπὶ
μέρους ρυθμίσεις καὶ διευκρινίσεις, ἐπαφίενται εἰς τὴν Ἰδίαν τὴν Ἐκκλησίαν ἥτις
κινεῖται καὶ δραστηριοποιεῖται μέσω τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, κελεύοντος
τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. Ἐπ’ αὐτῆς τῆς βάσεως κινουμένη ἀνὰ
τοὺς αἰώνας, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἔφθασεν ἕως ἡμῶν σήμερον, καὶ συνεχίζει τὴν
ἀκάθεκτον πορείαν Της, ὄχι βεβαίως ἀγομένη ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς
ἁμαρτωλοὺς καὶ προσωρινούς, ἀλλ’ ἔχουσα κεφαλὴν αὐτῆς Ἱερὰν καὶ αἰωνίαν, Αὐτὸν
Τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Οἱ, ἑκάστοτε δέ, ταγοὶ αὐτῆς, κατὰ τὴν Θείαν
σύστασιν τὴν ὁποίαν προαναφέραμεν, ἔχουσι χρέος ἱερόν, ὅπως διδάσκουσι καὶ
κατευθύνουσι τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, "κατὰ πάντα" ὅσα ὁ Κύριος καὶ
Διδάσκαλος, "ἐνετείλατο ἡμῖν".
"Τοιοῦτος" καὶ ὁ Ἀρχιερεύς!
Εἴθε, κατὰ τὴν Ἁγιότητα καὶ κατὰ
τὴν δύναμιν καὶ κατὰ τὴν σοφία τοῦ Κυρίου ἡμῶν, νὰ ἦσαν καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ
ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τοῦτο, ὅμως, ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἀδύνατον,
καθότι καὶ οὗτοι, "ἄνθρωποι εἰσί", ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀδύναμοι. Ὅμως, ἡ
διαπίστωσις αὕτη, παρ’ ὅτι ἀκούεται ὡς "ὑποχώρησις" εἰς τὴν
ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν, ἐν τούτοις δὲν ἀπαλλάσσει τοὺς ἡγήτορας τῆς Ἐκκλησίας μας
τῆς εὐθύνης αὐτῶν, πρῶτον ἔναντι τοῦ πρώτου καὶ μεγάλου Ἀρχιερέως τοῦ ὁποίου,
ὀφείλουν νὰ εἶναι, οἱ, κατὰ τὸ δυνατόν, μιμηταί Του καὶ δεύτερον ἔναντι τοῦ
ποιμνίου αὐτῶν τὸ ὁποῖον ὀφείλουν νὰ κατευθύνουν εἰς "νομὰς
σωτηρίους". Βεβαίως δὲν προτιθέμεθα νὰ ὑποδείξωμεν περαιτέρω εἰς τοὺς
ἀρχιερεῖς τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, τὰς ὑποχρεώσεις αὐτῶν καὶ γενικῶς τὰ ...
αὐτονόητα! Μᾶς ἐνδιαφέρει ἐν προκειμένῳ, ἡ μεγίστη μορφὴ τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς
ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὅστις καὶ ἐτίμησεν τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς
Κωνσταντινουπόλεως, ἔστω καὶ ἂν δὲν ἐπεδίωξεν τὴν ἀνάρρησίν του εἰς αὐτόν.
Ὑπῆρξεν ὁ εὐθαρσὴς ἀλλὰ καὶ
ταπεινός. Ὁ πρῶτος εἰς τὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ ἔσχατος καὶ διάκονος εἰς τὸ ποίμνιόν
του. Ὁ ὁμολογητὴς καὶ ἀνυποχώρητος εἰς τὰς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἀγωνιστὴς
ὡς πρὸς τὴν κάθαρσιν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἀναξίους καὶ τὴν πάταξιν τοῦ κακοῦ
ὑπὸ τὴν οἵανδήποτε ὄψιν του, ἀκόμη καὶ ἄν, τοῦτο τὸ κακὸν ἐφέρετο καὶ
διεφημίζετο ἀπὸ τοὺς ἰδίους Αὐτοκράτορας καὶ τοὺς φέροντας τὰ ἀξιώματα. Ὑπῆρξεν
ὁ πτωχὸς καὶ ὁ ἀγαπήσας τὴν πτωχείαν, κατὰ μίμησιν τοῦ, οὔκ ἔχοντος ποὺ τὴν
κεφαλὴν κλῖναι. Ὁ γνήσιος μοναχός, πρὸ τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων τοῦ ὁποίου,
ὠχριοῦσαν ἀλλὰ καὶ ὠχριοῦν καὶ οἱ, ἐκ τῶν πρώτων, ἀσκηταὶ καὶ πατέρες τῆς ἐρήμου.
Ὁ ἐσθίων ἐλάχιστον κρίθινον χυλὸν ἀνὰ δύο ἡμέρας καὶ κοιμώμενος ἔχων τὰς χείρας
δεδεμένας καὶ αἰωρούμενος ἐκ σχοινίων ἐξηρτημμένων ἐκ τῆς ὀροφῆς τοῦ εὐτελοῦς
"πατριαρχικοῦ" του κελλίου. Τέλος, ὁ μάρτυς ἢ καὶ μεγαλομάρτυς, ὁ
παραδώσας τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχήν, εἰς τὰ δάση τῶν Κομάνων τοῦ Πόντου ἐν τῇ
φοβερᾷ ἐξορίᾳ αὐτοῦ, ὁδοιπορῶν καὶ κακουχούμενος ἐπὶ ἑβδομήκοντα καὶ ἑννέα
ἡμέρας, διὰ τὴν ὑπεράσπισιν τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως.
Δὲν ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ θρόνου ἵνα
κυριεύσῃ αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα πέσῃ ἐκ τούτου καὶ δοξάσῃ αὐτὸν καὶ δοξάζηται εἰς τοὺς
αἰώνας ὑπὸ τοῦ Ἀντιδοξάζοντος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ταῖς, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου,
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Ένας Δάσκαλος πραγματικός!!!
Στέργιος Παρίζας αναπληρωτής δάσκαλος από τη Νάουσα.
Ένας απίστευτος μονόλογος 16 λεπτών στον οποίο μίλησε για
τον αγώνα του στο δημόσιο σχολείο και στην προσπάθειά του να δώσει το δικό του
στίγμα…
Δείτε τα δύο παρακάτω βίντεο!
Το φανταστικό τραγούδι που ο Στέργιος έγραψε για τον
μαθητή του τον Μιχάλη, δεν ήρθε απ' το πουθενά. Συχνά οι σχέσεις των δασκάλων
με τους (φαινομενικά) λιγότερο τυχερούς μαθητές είναι στοργικές και
συγκινητικές.
Αυτό που μου
αρέσει στην περίπτωση αυτού του δασκάλου και αυτού του μαθητή στην Ρόδο, είναι
πως η απόλαυση και η χαρά βιώνεται και απ' τις δύο πλευρές.
Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019
Μια άλλη πλευρά του Θέμου Αναστασιάδη...
Ο Θέμος Αναστασιάδης φοβόταν πολύ για την υγεία των
αγαπημένων του προσώπων.
Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, στο περιοδικό
«Crash», είχε πει πως κάποια στιγμή, όταν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ένα πολύ
κοντινό του πρόσωπο, στράφηκε στον Θεό. Χαρακτηριστικά, είχε πει:
«Τα ισοπέδωσα όλα. Ό,τι πίστευα.
Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα.
Ζήτησα να σωθεί το άτομο αυτό και να πάρει εμένα.
Ήταν και ένας παπάς εκεί, ο οποίος δεν με ήξερε, γιατί
ήταν σε μια ελληνική εκκλησία πριν πολλά χρόνια στο εξωτερικό.
Μου λέει 'δεν έχω δει τόσο συντετριμμένο άνθρωπο'»
Άρχισες κι εσύ, κι εγώ να ψάχνουμε μαζί, ποιοι να ‘ναι οι καλοί σ’ ετούτο το παιχνίδι...
Θα κοιμάσαι βαριά το βράδυ απόψε, παιδάκι μου, γλυκό μου παιδάκι.
Θα ‘χεις κουραστεί απ’ τη μέρα: σχολείο, λίγο διάβασμα,
κολυμβητήριο κι ατέλειωτο το πήγαιν’ έλα μέσα στο αμάξι της μαμάς, στην κίνηση
των δρόμων.
Θα ‘χεις ξεχάσει μες στον ύπνο σου την Κυριακή που πέρασες παρέα
μ’ άλλους πολλούς, φορώντας πρώτη σου φορά στους ώμους μια σημαία που σου
αγόρασε ο μπαμπάς απ’ τη γωνία, γιατί ήθελες κι εσύ μία.
Θα ‘χεις ξεχάσει πόσο σ’ έτσουζαν τα μάτια σου και έβηχες – χωρίς
να ξέρεις γιατί βήχεις.
Έβηχες πολύ, εσύ κι οι άλλοι, οι πολλοί.
Ένα κορίτσι σου είπε να μην ανησυχείς, πέντε λεπτά κρατάει μόνο,
θα περάσει.
Πέρασε, αλήθεια, μα θυμάσαι πόση αγωνία είχανε τα μάτια της μαμάς
ώσπου να φτάσετε στο σπίτι.
Από την Κυριακή σταμάτησες να παίζεις στο ίντερνετ εκείνα τα
παιχνίδια με τους καλούς και δυνατούς που πάντοτε νικάνε τους κακούς.
Γιατί μπερδεύτηκες κι εσύ, κι εγώ μπερδεύτηκα, παιδάκι μου, μαζί
σου.
Κι απάντηση δεν είχα να σου δώσω σαν μου είπες: «Εμείς καθόμασταν
γι’ ασφάλεια κοντά στους αστυνόμους, κι αυτοί μας έριξαν τα χημικά».
Και άρχισες κι εσύ, κι εγώ να ψάχνουμε μαζί, ποιοι να ‘ναι οι
καλοί σ’ ετούτο το παιχνίδι.
Μα απόψε, θα κοιμάσαι ήσυχα, παιδάκι μου.
Στο όνειρό σου θα καλπάζει ο καβαλάρης ο αρχαίος, ο Αλέξανδρος,
και ο άλλος, ο Άγιος, ο Δημήτριος και θα σου τραγουδούν μαζί ένα τραγούδι που
άκουσες την Κυριακή και σ’ άρεσε. Κι εγώ, παιδάκι μου, θα σε προσέχω, μην
ξυπνήσεις μέσα στη νύχτα.
Μην ξυπνήσεις και δεις μες στη νύχτα δουλειές που μονάχα τη νύχτα
συμβαίνουν.
Μη δεις το παγωμένο χρήμα να νικά τη ματωμένη αλήθεια, το ψέμα να
πανηγυρίζει, τη μικρή λέξη με τα τρία γράμματα να σβήνει τόμους ιστορίας, μη
δεις τον καλό να γίνεται κακός, κι ακόμα… προδότης!
Μην ξυπνήσεις μες στη νύχτα κι ακούσεις τον Αλέξανδρο να κλαίει,
το Βουκεφάλα ν’ αφηνιάζει και τη γοργόνα να ρωτά: «Ζει; Η ψυχή των Ελλήνων
ζει;»
Μη δεις τον Άγιο τον Καβαλάρη να ιδρώνει μες στην ασημένια του τη
λάρνακα γιατί θα είναι δάκρυα αιώνια, μυρωμένα μα γεμάτα πόνο.
Θα είναι μία λόγχη ακόμα, μπηγμένη στην Αγία του πλευρά.
Μην ξυπνήσεις, παιδάκι μου, τη νύχτα κι ακούσεις την πλάκα του
Παύλου να βουίζει μ’ απόγνωση, τον καπετάν Άγρα να μη γελάει άλλο πια παρά να
κλαίει και το Δραγούμη να φωνάζει με απόγνωση πως δεν τη σώσαμε πια τη
Μακεδονία και πάμε άσωστοι κι εμείς οι άλλοι.
Μην ξυπνήσεις, παιδάκι μου, τη νύχτα, ότι εκεί όπου την Κυριακή
εσύ βρισκόσουνα, τώρα μπερδεύτηκαν καλοί με τους κακούς ξανά.
Και τη σημαία που σου πήρε ο μπαμπάς, τώρα φορά στην πλάτη της
εκείνη η κοπέλα.
Θα φωνάξει αυτή απόψε, όσο μπορεί πως η Μακεδονία είναι ελληνική.
Εσύ, έχεις σχολείο αύριο.
Κοιμήσου.
Από το Άγιο Όρος ίσαμε την Αριζόνα, κάποιοι απόψε δε θα κοιμηθούν.
Θα φωνάζουν κι αυτοί στον Αφέντη Θεό, στον Άγιο Καβαλάρη για τη
Μακεδονία, για τους καλούς και τους κακούς στο Σύνταγμα, για τα παιδιά με τις
σημαίες, για σένα που είσαι η ελπίδα μας, παιδάκι μου.
Θα φωνάζουν απόψε στον Αφέντη Θεό, στη μαυροφόρα Μάνα Του τα
παιδιά της Μακεδονίας και της Ελλάδας όλης κι από το πλάι σου εγώ, θα σε
προσέχω και θα λέω στο Θεό.
Όσο μπορώ.
Αύριο το πρωί, μη με ρωτήσεις τι έγινε το βράδυ κι είμαι έτσι
χάλια.
Δε θα σου πω.
Θα βάλω μες στην τσάντα σου τη σχολική μια Αλήθεια, μια Ψυχή κι
ένα Θεό.
Θα βάλω στους ώμους σου τη σημαία που σου αγόρασε ο μπαμπάς απ’ τη
γωνία.
Θα σε σταυρώσω και θα σε στείλω στο σχολείο σου.
Και κάθε μέρα, θα σου λέω την αλήθεια.
Και θα φωνάζω στον αφέντη μου Θεό.
Όσο μπορώ.
Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2019
Εβδομαδιαίο Φυλλάδιο
«Για τους Γονείς της Ενορίας»
«Για τους Γονείς της Ενορίας»
Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών
Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.
Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.
Πόσο αληθινό ...
«Ήρθαν,
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι∙
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε∙
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι “φίλοι”
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.»
Με αφορμή τη Γερμανική Κατοχή ο ποιητής θυμάται τις πολλαπλές
επεμβάσεις ξένων κρατών στην Ελλάδα, που δεν έγιναν πάντα με τον ξεκάθαρα
εχθρικό τρόπο μιας επίθεσης. Πολλές φορές, με την ελπίδα κάποιας βοήθειας, με
την προσδοκία μιας ουσιαστικής συνδρομής, η Ελλάδα είχε δεχτεί τις παρεμβάσεις,
κυρίως Ευρωπαϊκών κρατών, μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη με τη βιαιότητά
τους, με την αδυναμία τους να κατανοήσουν τον ελληνικό πολιτισμό και με τη διάθεσή
τους να εκμεταλλευτούν το νεοσύστατο αυτό κράτος.Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019
Περί προδοσίας ο λόγος...
Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.
Ιωάννης Καποδίστριας, 1776-1831
Οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και
προδότες δεν είναι θύματα αλλά συνένοχοι.
Τζωρτζ Όργουελ, 1903-1950, Βρετανός συγγραφέας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)