Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός - Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας 2018

Την Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018 στην Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού Ζαχόλης Κορινθίας τελέσθηκε  Αρχιερατικός Πανηγυρικός Εσπερινός 

Άννα, η νέα Μάρτυς, που βασανίστηκε από τους γονείς της με σκληρό τρόπο

Η Άννα Μ. Καλογιάν είναι εκπρόσωπος του πλήθους των νέων μαρτύρων, ανθρώπων που υπέφεραν για τον Χριστό στη νεώτερη, μετασοβιετική εποχή. Η Άννα Καλογιάν γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1987 στην οικογένεια των Κερδών Ezid. Ζούσε στο χωριό Bazkovskaya Sholokhov περιοχή της περιοχής Rostov.

Το φθινόπωρο του 2012, το κορίτσι πίστεψε  στον Χριστό και αποδέχτηκε την ορθόδοξη πίστη. Το μυστήριο του βαπτίσματος στο ναό Sretensky του χωριού Bazkovskaya πραγματοποιήθηκε από τον ιερέα  της εκκλησίας, Protopriest Valery Kharitonov . Η Άννα γίνεται ενεργός ενορίτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρά τις απειλές των συγγενών του Yezidi, θέλει να περάσει όλο τον ελεύθερο χρόνο της  στην εκκλησία προσπαθώντας να βοηθήσει, αναλαμβάνει οποιαδήποτε εργασία στο ναό. Οι γονείς της, και η  οικογένειά της και η  κοινότητα Yezidi  προσπαθούσαν  να πείσουν  την Άννα να αποκηρύξει τον Χριστό και την επιστροφή στον Ζωροαστρισμός, αλλά όλες οι προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένης της ηλεκτρικής ενέργειας, μέσω ξυλοδαρμών  και απειλών  είναι ανεπιτυχείς.

Πλησιάζει  η Γέννηση Χριστού , κατά την οποία η Άννα προχωρεί συχνά στα Μυστήρια της Εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. Προετοιμάζοντας να συναντήσει την γιορτή της γέννησης στη σάρκα, φορεί ένα νέο όμορφο φόρεμα. Ωστόσο, δεν ήταν πλέον προορισμένο να συναντήσει τις λαμπρές χριστουγεννιάτικες διακοπές του μελλοντικού νέου μαρτύρα στη γη ...

Τη νύχτα της 4ης Ιανουαρίου 2013 το κορίτσι βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τους γονείς της. Κατ 'αρχάς, της  Άννας   της έσπασαν  και τα δύο πόδια έτσι ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει. Τότε ο πατέρας άρχισε να την  χτυπά  με ένα όπλο  σε όλο το σώμα της, και η μητέρα της -  με ένα κούτσουρο στο κεφάλι. Κάθε χτύπημα συνοδεύτηκε από μια απαίτηση να παραιτηθεί από τον Χριστό, στον οποίο ο μάρτυρας απάντησε με άρνηση, μέχρι θανάτου.

(Επιπλέον  οι αδελφοί   της Άννας  είχαν  επίσης προηγουμένως κάνει  μια προσπάθεια να σκοτώσουν  την αδελφή τους  - πνίγοντας στο ποταμό   Ντον, αλλά , κατάφερε να δραπετεύσει και να τρέξει,  Έτσι, στο οικογενειακό συμβούλιο αποφασίστηκε να σκοτώσουν  την Άννα, αρχικώς  σπάζοντας  και τα δύο πόδια - .. (αρχιερέας Vasiliy Hadykin )

Έτσι, την ημέρα που η Αγία Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της  Μάρτυρας Αναστασίας, που μαρτύρησε για τον Χριστό στα χέρια των δικών τους γονιών  μαρτύρησε  η Άννα Καλογιάν. Ο πατέρας της  μάρτυρα ς πήρε όλη την ευθύνη για τη δολοφονία της κόρης του και καταδικάστηκε σε 7 χρόνια. Ο μάρτυρας θάφτηκε στο νεκροταφείο του Yezidi κοντά στο χωριό Verkhnetokinsky, χωριστά από τους τάφους Yezidi. Ο τάφος του μάρτυρα Άννα τιμάται από τους ορθόδοξους πιστούς.

Συμβουλή: μην μένεις πολλή ώρα νηστική...

Μία όμορφη ιστορία από το γεροντικό

Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια.

Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.

Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο. Σε κάθε υπόθεση πάντοτε υπήκουε στην συνείδησή του. Η συνείδησή του ήταν ευθεία, όχι όμως ασθενής, μα πραγματικά ευθεία, ευαίσθητη και αυστηρή. Με τον απλό τρόπο του δεν την κατεπάτησε ποτέ με την παρακοή και έτσι πάντοτε άκουγε την φωνή της. Εάν ένας άνθρωπος παρακούει την συνείδησή του μια φορά, δυο φορές ή και περισσότερο, τότε δεν την ακούει πια.

Ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος τηρούσε τις νηστείες και τρεφόταν με το ελάχιστο. Ήταν πάντοτε χαρούμενος και γεμάτο ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν κατέκρινε κανένα ποτέ, θεωρώντας τον εαυτό του χειρότερο και κατώτερο από κάθε άλλον. Μια ημέρα, άκουσε από ένα προσκυνητή πως για να σωθεί κανείς πρέπει να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Ο απλοϊκός μας άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ σαν μεγάλος στην εκκλησία, αφού ήταν πολύ μακριά από το χωριουδάκι που ζούσε. Είχε βαπτισθεί σαν μωρό, μα δεν το θυμόταν καθόλου.

«Πρέπει να αναλάβεις τον σταυρό σου και να ακολουθήσεις τον Χριστό». Αυτά τα λόγια ο απλοϊκός μας άνθρωπος τα εννοούσε στην κυριολεξία.

Παρήγγειλε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και αποφάσισε να τον πάρει και να ακολουθήσει τον Χριστό. Η καθαρή ψυχή του ποθούσε τον Θεό, η καρδιά του διψούσε την σωτηρία, αλλά πώς να Τον ακολουθεί; Και πού; Σε ποιό δρόμο; Πού ήταν ο Χριστός; Να ο σταυρός, αλλά πού να τον πάει;

Ο απλοϊκός άνθρωπος άφησε όλα τα λίγα υπάρχοντά του και τη δουλειά του, σήκωσε τον σταυρό του πάνω στους ώμους του και ξεκίνησε. Βάδιζε, όπως λέει η παροιμία, ακολουθώντας τη μύτη του. Βάδιζε, βάδιζε για πάρα πολλή ώρα και επιτέλους, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος, συνάντησε ένα ανδρικό μοναστήρι. Χτύπησε την πόρτα.

– «Ποιός είσαι εσύ;», ρώτησε με απορία ο πορτάρης και «πού πας με τον σταυρό σου;»

– «Να εδώ είμαι, βαστάζοντας τον σταυρό μου, αλλά δεν ξέρω πώς να φτάσω στον Χριστό, δεν θα μου δείξεις τον δρόμο;»

– «Πω, πω, βρήκαμε έναν παλαβό. Θα πάω να τα πω στον ηγούμενο».

Πήγε ο μοναχός και τα είπε στον ηγούμενο, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος και διέταξε να του φέρουν τον απλοϊκό.

– «Μα δεν έρχεται, επιμένει να μην αφήσει τον σταυρό του και έτσι δεν μπορεί να μπει στο κελλί σας με τον σταυρό, είναι πολύ μεγάλος».

Ο ηγούμενος, λοιπόν, πήγε ο ίδιος στον απλοϊκό. Κουβέντιασε μαζί του και είδε ότι είναι ένας άνθρωπος του Θεού.

– «Λοιπόν εάν θέλεις θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις στον Χριστό. Κι εμείς σ’ Αυτόν πηγαίνουμε»

– «Τότε που είναι οι σταυροί σας;», απόρησε ο ξένος, «ξέρετε, ότι ο Κύριος δεν θα σας δεχθεί χωρίς ένα σταυρό».

– «Είναι μέσα μας. Εμείς τους βαστάμε μέσα μας», είπε ο ηγούμενος.

– «Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε με έκπληξη ο ξένος.

– «Εσύ ο ίδιος θα δεις πως. Αλλά προς το παρόν θα σου δώσω την ευχή μου να μείνεις εδώ και θα έχεις ένα διακόνημα, να καθαρίζεις μέσα στην εκκλησία. Πάρε τον σταυρό σου και φέρε τον κάτω εκεί, στην εκκλησία».

Ο απλοϊκός άνθρωπος μπήκε μέσα στην εκκλησία με πολύ φόβο και άρχισε να καθαρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του και πάγωσε. Εκεί ψηλά επάνω του, επάνω από το Ιερό, είχε φτιαχτεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός και επάνω του εικονιζόταν, σε φυσικό μέγεθος, ο Εσταυρωμένος Κύριος.

Ο απλοϊκός μας δεν είχε δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Τον κοίταζε και τον ξανακοίταζε. Καρφιά ήταν βαλμένα μέσα στα χέρια και στα πόδια, απ’ όπου ανέβλυζε αίμα. Στο στήθος του, επίσης, ήταν αίμα και τραύμα. Και το κεφάλι του ήταν λουσμένο στο αίμα, το δε πρόσωπό του πρησμένο και χτυπημένο. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν αυτός; «Άνθρωπε, ποιός είσαι; Και εσύ βάσταξες τον σταυρό σου και δεν χωρίσθηκες από αυτόν; Αλλά πώς γίνεται να είσαι κρεμασμένος στον σταυρό σου;»

Αίμα έσταξε στην καρδιά του απλοϊκού. Ένοιωσε τόση αγάπη και οίκτο γι’ αυτόν που έπασχε, που του φαινόταν πως θα έδιδε και την ζωή του, εάν μονάχα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πάσχοντα και να τον βοηθήσει.

– «Αλλά πώς μπορείς να κρέμεσαι εκεί συνέχεια χωρίς τροφή; Έλα κάτω, κατέβα από τον σταυρό σου και θα σου δώσω εγώ να φας».

Γονατιστός, ο απλοϊκός άνθρωπος ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε….Προσευχήθηκε χωρίς να σταματήσει. «Κατέβα, έλα σε μένα. Δίδαξόν με πώς και πού να βαστώ τον σταυρό μου, μήπως πρέπει κι εγώ να σταυρωθώ επάνω του;».

Έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο για μερικές ημέρες και νύχτες, με όλη του την καρδιά. Και έπεσε κάτω μπροστά Του και έγινε μούσκεμα από τα δικά του τα δάκρυα. Και ο Εσταυρωμένος ακούοντας τις προσευχές, υψωμένες προς Αυτόν από τα βάθη μιας καρδιάς, κατέβηκε από τον σταυρό και δίδαξε τον απλοϊκό πώς να βαστά τον σταυρό του για να έλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το σταυρό του.

Ο Κύριος απεκάλυψε στον απλοϊκό το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, το μυστήριο της αγάπης της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «Εγώ είμαι ο Υιός του Ουρανίου Πατρός και έχω λυτρώσει το ανθρώπινο γένος με τον Σταυρό μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών χωρίς τον σταυρό του. Κανείς δεν θα δεχθεί την Χάριν του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του χωρίς τον σταυρό του Γολγοθά και να πλέξεις γύρω του, σαν τριαντάφυλλα, τα έργα της αγάπης».

Ο απλοϊκός τα άκουγε όλα και δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του και ο Κύριος του απεκάλυψε πώς εντός ολίγων ημερών θα αναχωρήσει για την Βασιλεία των Ουρανών. Ο απλοϊκός μετά χαράς άρχισε να ετοιμάζεται για τον θάνατο, προσευχόμενος ακαταπαύστως και ευχαριστώντας τον Θεό για όλα. Επίσης απεκάλυψε στον ηγούμενο την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος έχυσε λίγα δάκρυα και τον παρεκάλεσε να πει μερικές προσευχές στον Κύριο και γι’ αυτόν. Με όλη του την καθαρή καρδιά ο απλοϊκός άρχισε να μεσιτεύει προς τον Σωτήρα για τον ηγούμενο.

– «Πάρε και αυτόν στην Βασιλεία των Ουρανών, απόλυσέ τον από την πρόσκαιρη τούτη ζωή».

– «Αλλά, γιατί πρέπει να πάρω και αυτόν; Δεν είναι ακόμα έτοιμος».

– «Ω! Πάρε τον, χάριν της αγάπης που μου έδειξε, όταν μου έδωσε διπλή μερίδα ψωμί και που το μισό έφερα σε Σένα. Κάμε αγάπη σ’ αυτόν, χάριν της αγάπης που έκαμε σε μένα. Πάρε τον στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω Κύριε, Θεέ μας, είσαι ο Σωτήρ μας, που σταυρώθηκες για χάρη μας, επάκουσον της προσευχής μου. Μη τον στερήσεις της ανεκφράστου Σου Χάριτος και χαράς».

Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές του απλοϊκού και του απεκάλυψε την ώρα του θανάτου του ηγουμένου και ο απλοϊκός του είπε την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος άρχισε να ετοιμάζεται για την μετάθεσή του στην αιωνιότητα.

Στην ορισμένη ημέρα και ώρα, ο απλοϊκός εξεδήμησε προς τον Κύριο και μετά από δυο εβδομάδες, στην ορισμένη ημέρα και ώρα, εκοιμήθη και ο ηγούμενος.

«Ο Στάρετς Ζαχαρίας»

Συγκλονίζουν τα λόγια του π. Σωφρονίου από την Κρήτη που πάσχει από ανίατη ασθένεια

Ο κλινήρης μοναχός Σωφρόνιος, ο οποίος πάσχει από την τερματική Νόσο Κινητικού Νευρώνος, παραχώρησε πρόσφατα μια συγκλονιστική συνέντευξη στο Crete TV, με την βοήθεια βλεμματικού συστήματος πληκτρολόγησης.

ΕΡ: Λένε ότι ο πόνος ολοκληρώνει την ύπαρξη. Εσείς το βιώνετε αυτό και πώς;

ΑΠ: Ο πόνος είναι ένα μεγάλο σχολείο και διδάσκει την αυτογνωσία η οποία οδηγεί στην αδελφογνωσία και εν τέλει στη θεογνωσία. Ο πόνος σε ταπεινώνει και με την ταπείνωση, η καρδιά μας μαλακώνει και ανοίγει στο Θεό και στον συνάνθρωπο μας. Επικοινωνώ με ανθρώπους σε όλο το κόσμο που υποφέρουν από σωματικές ή ψυχικές ασθένειες. Με την βοήθεια του Θεού, με την εμπειρία μου στο κρεβάτι του πόνου, τους καταλαβαίνω, έστω και λίγο για να τους πω ένα παρήγορο λόγο, ένα λόγο του Χριστού μας. Σήμερα, υπάρχει τόση μοναξιά στον κόσμο και ταραχή και φόβος. Εμείς οι Χριστιανοί που έχουμε το δώρο Θεού να γνωρίζουμε τον Χριστό πρέπει να μοιραζόμαστε με τον συνάνθρωπο μας την χαρά, την γαλήνη και την αγάπη που είναι ο Χριστός. Δεν είναι αυτός ο στόχος της ύπαρξής μας, να σωθούμε όλοι;

ΕΡ: Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να κάνει ευθανασία;

ΕΡ: Η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού προς όλους μας. Το καταλαβαίνω αυτό καλύτερα από ποτέ τώρα που είμαι στο κρεβάτι. Κανείς μας δεν ήρθε στη ζωή με τη θέλησή του. Οπότε πώς μπορείς να δώσεις ένα τέλος στη ζωή σου, αφού στην ουσία δεν σου ανήκει ; Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πρόβλημα της εποχής μας, καλλιεργεί στο σύγχρονο άνθρωπο ένα εγωκεντρικό τρόπο ζωής, αποκομμένο από το κοινωνικό σύνολο, από την οικογένεια, τη γειτονιά, την πατρίδα κ.λπ. με αποτέλεσμα να θεωρούμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι, αυτοκινούμενοι σε αυτό τον κόσμο. Νομίζω είναι λάθος θεώρηση της ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο της εποχής μας από την «αυτοθέωση» στην αυτοκτονία. Καταλαβαίνω ότι δε θέλει ο ασθενής να γίνει βάρος στους άλλους ή δε θέλει τους αγαπημένους του να τον βλέπουν να υποφέρει. Είναι πολύ ταπεινωτικό – το ξέρω πολύ καλά. Αλλά ο ταπεινός έχει την Βασιλεία του Θεού, όχι ο εγωιστής.

ΕΡ: Πιστεύετε ότι εάν δεν είχατε πίστη θα είχατε την ίδια στάση απέναντι στον πόνο;

ΑΠ: Χωρίς τον Χριστό θα ήμουν χάλια. Υπάρχει ένας άλλος πόνος που είναι οδυνηρότερος του πόνου για τον οποίο μιλούμε. Και αυτός είναι ο πόνος που νιώθει η ψυχή, όταν της λείπει η παρουσία του Θεού, που ζωογονεί τα πάντα και δίδει νόημα και σε αυτόν τον ανθρώπινο πόνο. Η απουσία του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου σήμερα, είναι ο οδυνηρότερος και πιο αβάσταχτος πόνος.

ΕΡ: Στο κρεβάτι του πόνου έρχονται στιγμές που σας κάνει να αμφισβητήσετε το Θεό και την πίστη σας;

ΑΠ: Το αντίθετο, με ενώνει με το Θεό και νιώθω την Αγάπη και την παρουσία Του πιο έντονη. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται και οι στιγμές της ανθρώπινης αδυναμίας. Ο Χριστιανός χρειάζεται πίστη, ανδρεία, και τόλμη. Ο Θεός δεν σας εγκαταλείπει ποτέ.

ΕΡ: Πώς μπορεί να γίνει ο πόνος ευλογία; Τί μπορεί να σημαίνει «ζωή» όταν είσαι καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου;

ΑΠ: Ο πόνος και οι δυσκολίες μερικές φορές είναι ανυπόφοροι για τον άνθρωπο. Αυτές τις στιγμές νιώθω την παρουσία και την παρηγοριά του Θεού πιο έντονα. Νομίζω και σε αυτά τα δύο ερωτήματα η απάντηση μπορεί να δοθεί από Εκείνον που κι εγώ τη λαμβάνω στις δύσκολες στιγμές μου, όταν ενατενίζω τον παθόντα και εσταυρωμένο Χριστό. Αυτός πρώτος μετέτρεψε τον δικό Του πόνο σε ευλογία. Και η δική Του ζωή πάνω στο Σταυρό δοξάστηκε και παρέμεινε στην ιστορία ως ο Βασιλεύς της Δόξης. Είναι το πρότυπο και συγχρόνως η ανάπαυση κάθε πονεμένου.

ΕΡ: Ποιές είναι οι δυσκολίες της ασθενείας σας;

ΑΠ: Έχω ALS/MND – η ασθένεια του Stephen Hawking. Δεν έχει θεραπεία. Είμαι παράλυτος, μόνο κουνώ τα βλέφαρα και τα χείλη μου. Δεν καταπίνω, σιτίζομαι από ένα γαστροσωλήνα. Δεν αναπνέω μόνος μου, παρά μόνο με την υποστήριξη ενός αναπνευστήρα. Μπορώ να σας πω λεπτομέρειες, αλλά αρκεί να πω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα χωρίς την βοήθεια κάποιου να με φροντίζει. Ως λαϊκός ήμουν πολύ ανεξάρτητος σε ένα βαθμό πολύ εγωιστικό. Τώρα που δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό χωρίς κάποιον άλλον, καταλαβαίνω γιατί ο Χριστός μας δίδαξε να είμαστε ενωμένοι σε ένα σώμα. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, να είμαστε σε μια κοινωνία με τους συνάνθρωπους μας.

ΕΡ: Πόσα χρόνια βρίσκεστε στο κρεβάτι και πως γίνεται η επικοινωνία;

ΑΠ: Είμαι 6 χρόνια μόνιμα στο κρεβάτι. Επικοινωνώ με ένα σύστημα του υπολογιστή που μου επιτρέπει να γράφω με τα μάτια μου. Δόξα τω Θεώ! Βλέπετε, τί οικονομεί ο καλός Θεός!

ΕΡ: Τί θεωρείτε πως κερδίσατε ως το πιο θετικό από την ασθένεια σας;

ΑΠ: Χωρίς αμφιβολία, το πιο θετικό είναι η ένωση μου με τον Θεό, που νοιώθω την αγάπη Του να γεμίζει την καρδιά μου.

ΕΡ: Η σχέση σας με τους αδερφούς σας στην Ι.Μ. Γουβερνέτου, πώς είναι τώρα με την ασθένεια σας;

ΑΠ: Είμαι πολύ ευλογημένος στην Ι.Μ. Γουβερνέτου. Είναι ένας άγιος τόπος κάτω από την σκέπη της Παναγίας. Με την έντονη παρουσία του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη και τόπος μαρτύρων – έχει πολύ χάρη. Μες στην Θεία Οικονομία έχω ένα πολύ ευλογημένο ηγούμενο, τον γέροντα Ειρηναίο, άνθρωπο του Θεού, γεμάτο αγάπη. Η αδελφότητα είναι πολύ αγαπημένη με πατέρες ταπεινούς, που κάνουν τον αγώνα τους. Με φροντίζουν με θυσιαστική αγάπη. Ένα παράδειγμα για την αγάπη που υπάρχει εδώ: Ταυτόχρονα ως δόκιμος παρουσιάστηκε η ασθένειά μου. Διαγνώστηκε ΑLS, μια ανίατη ασθένεια . Όταν έμαθα ποιά θα είναι η εξέλιξή της είπα στον γέροντά μου ότι δεν θέλω να γίνω βάρος στην αδελφότητα και δεν θα μονάσω. Όμως ο γέροντας και όλοι οι πατέρες είπαν ότι με θέλουν όπως είμαι. Αυτή είναι η αγάπη του Χριστού.

ΕΡ: Τι θα ήθελες να έλεγες στους τηλεθεατές που σε παρακολουθούν αυτήν την στιγμή, ασθενείς και μη;

ΑΠ: Η ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Με τον Χριστό στο κέντρο της ζωής σας έχετε αγάπη, γαλήνη και η ζωή έχει άλλο νόημα. Όπως ο άγιος Πορφύριος έλεγε: «Ο Χριστός είναι το παν».

Οι άγιοι πατέρες μας - Η αξία των έργων - π. Τιμοθέου Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΕΒΔΟΜΗ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ. 

ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ  (15  ΙΟΥΛΙΟΥ  2018)

“ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται

ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.” (Ματθ. Ε΄ 19).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Μεγάλες μορφὲς ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ συγκεκριμμένα, 630 Θεοφόρους Πατέρας οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν τὴν Ἁγίαν τετάρτην Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. Δὲν εἶναι δέ, τυχαῖο τὸ ἐπίθετον μὲ τὸ ὁποῖον τοὺς παρουσιάζει, - “Θεοφόροι” - ἀφοῦ, ἐν προκειμένῳ, οἱ συγκεκριμμένοι Πατέρες, ἔχοντες τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου “ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν”, ὑπερασπίσθηκαν τὴν Ἁγίαν Πίστη μας καὶ ἀνεθεμάτισαν αἱρέσεις καὶ αἱρετικοὺς ποὺ προσπάθησαν νὰ τὴν παραχαράξουν. Οἱ Θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες, πρωτίστως μὲ τὴν ἁγία βιοτή τους καὶ ἐν συνεχείᾳ μὲ τὴν ὀρθὴν διδασκαλία τους, μᾶς παρέδωσαν, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τὴν ἀξίαν καὶ τὸ περιεχόμενον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἔδωσαν ἀκόμη καὶ τὴν ἰδίαν ζωήν τους, καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὴν μνήμην μὲ τὴν ὁποίαν τοὺς διεφύλαξεν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, εἰς τοὺς αἰώνας.

Ἡ ἀξία τῶν ἔργων.

Ὅλοι μας, στὶς μεταξύ μας σχέσεις, ζητοῦμε καὶ ἐπιθυμοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, συγκεκριμμένες πράξεις καὶ ἐνέργειες, διὰ νὰ νιώθουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ὅτι ἀξίζει νὰ τὸν ἐμπιστευόμεθα. Οἱ πράξεις, εἶναι – θὰ λέγαμε – ἡ οὐσία μας καὶ ἡ “πραγματικότητά” μας. Ἐπὶ παραδείγματι, ἐὰν ὁ Κύριός μας περιορίζετο μόνον εἰς τὴν διδαχήν Του, – ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ ὑπῆρξε μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτος – καὶ δὲν ὑπῆρχε ταὐτόχρονα καὶ τέλειος καὶ ἀναμάρτητος, οὐδεὶς θὰ τὸν πίστευε καὶ οὐδένα θὰ ἔπειθε. Ἡ τελειότητα τῆς ζωῆς Του, κυρίως ὅμως, ὁ Σταυρικός Του θάνατος, διετήρησαν τὴν διδασκαλίαν Του εἰς τοὺς αἰώνας καὶ ἀκολούθησαν καὶ ἀκολουθοῦν αὐτὴν ἀναρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων. Ἐάν, ἐπίσης, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχον, μόνο, ἕναν ὄμορφο ἀλλὰ “στεῖρο” λόγο καὶ δὲν ἦσαν ὑποδείγματα καὶ διὰ τῆς ἐν γένει ζωῆς τους, ποῖος θὰ πίστευε εἰς τὸ κήρυγμά τους;

Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς, βλέπομεν νὰ κυριαρχῇ καὶ στὶς διαπροσωπικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Σὲ ὅλους μας, “περισσεύουν” τὰ ὡραῖα καὶ πλούσια λόγια καὶ ὅλοι μας γνωρίζουμε νὰ συμβουλεύουμε καὶ νὰ διδάσκουμε τὸ καλύτερο. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἐνοχλεῖ καὶ σκανδαλίζει ὅλους μας, εἶναι ἡ ὑποκρισία ὅπως τὴν ὠνόμασε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Εἶναι ἡ διαφορὰ καὶ ἀνισότης μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων. Εἶναι ἡ “Φαρισαϊκὴ” ἐκείνη συμπεριφορὰ τὴν ὁποίαν ἀπεκάλυψε ἀλλὰ καὶ κατεδίκασεν ὁ Κύριος καὶ διὰ τὴν ὁποίαν “ἐξετόξευσε” τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα, “οὐαὶ ὑμῖν Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί” (Ματθ. ΚΓ΄ 23). Εἶναι, τέλος, ἡ ἴδια ἡ ζωή μας διὰ τὴν ὁποίαν εἶπεν ὁ Χριστός μας, ἐκεῖνο ποὺ ἀκούσαμε καὶ εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, “Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Ματθ. Ε΄ 16).

Οἱ Ἅγιοί μας, “οἱ ποιήσαντες καὶ διδάξαντες”.

Μετὰ τὸν Κύριόν μας ὁ ὁποῖος πρῶτος, ἐποίησε καὶ ἐδίδαξεν, ὅλοι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους καθιέρωσεν ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς Ἁγίους εἰς τὴν συνείδησιν ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον “ἐπολιτεύθησαν”. Ὄχι, φυσικά, μὲ τὴν τελειότητα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μὲ τὴν καλυτέραν ἀνθρωπίνην, δυνατὴν βιοτήν. Ἐκείνους, ποὺ “ἐποίησαν καὶ ἐδίδαξαν”. Ἐκείνους, ποὺ πρώτη ἡ συνείδησις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐκτιμῶντας τὰ λόγια τους, τὰ ἔργα τους καὶ τοὺς κόπους τους, καθιέρωσεν ὡς Ἁγίους.

Ἀρχόμεθα ἀπὸ τὴν “πρώτην τῶν πρώτων”, δηλαδὴ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἡ ὁποία ἔλαμψεν ὡς ὁ ἥλιος διὰ τῆς παναγίας καὶ ἀναμαρτήτου ζωῆς Της καὶ ἐν συνεχείᾳ θαυμάζοντες τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ μαθητὰς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἱ ὁποῖοι δι’ ἔργων καὶ λόγων, ἔφερον τὸν Λόγον τοῦ Κυρίου εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἀκολούθως ὑποκλινόμεθα ἐνώπιον τῶν ἑκατομμυρίων πιστῶν τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, οἱ ὁποῖοι “τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι” βαστάζοντες (Γαλ. ΣΤ΄ 17) καὶ “πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι” αὐτῶν “φανερωθῇ ” (Β΄ Κορ. Δ΄ 10) κατὰ τὸν Θεῖον Ἀπόστολον Παῦλον.

Ἀλλὰ καὶ ὅλους, τέλος, ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καὶ σήμερον εἰς τὸν καιρὸν τοῦτον τῆς ἀρνήσεως καὶ ἀπορρίψεως κάθε ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ἀξίας καὶ παρὰ πᾶσαν ἀντιξοότητα, ἀγωνίζονται δι’ ἔργων καὶ λόγων διὰ τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀμωμήτου, Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, κατὰ τὴν ἐκτίμησιν τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὄχι βεβαίως, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἡμεῖς ἐμεγενθύναμεν καὶ θεωροῦμεν μεγάλους καὶ ἐπιφανεῖς. Κατὰ τὴν ἡμέραν τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ τῆς ἀδεκάστου Κρίσεως, ὅταν πρόκειται νὰ σταθοῦμε οἱ πάντες ἀπέναντι εἰς τὸν Κριτήν, θὰ ἴδωμεν μεγάλας ἀνατροπάς. “Μεγάλους” καὶ ἐπιφανεῖς κατὰ κόσμον νὰ ἐκτιμῶνται ὡς “ἐλάχιστοι” καὶ ἀνύπαρκτοι πνευματικῶς, ἀντιθέτως δέ, ἄσημοι καὶ περιθωριακοὶ κατὰ κόσμον, νὰ λαμβάνουν θέσεις καὶ στεφάνους κορυφαίους, ἀπὸ τὸν Δικαιοκρίτην Κύριον.

“ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.”

“οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν” (Ἐβρ. ΙΓ΄ 14). Μὲ τοῦτα τὰ λόγια ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων, ἐπαναλαμβάνει ἐκεῖνο ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος καὶ τὸ ὁποῖον προεγράψαμεν εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ παρόντος. Ὁ προορισμός μας εἶναι αἰώνιος. Ἡ ζωή μας δὲν τελειώνει εἰς τὸν τάφον, ἀλλὰ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον. Σκοπός μας, συνεπῶς εἶναι, νὰ εὕρωμεν εἰς τὴν αἰωνίαν μέλλουσαν ζωήν, θέσιν μετὰ τῶν Ἁγίων καὶ ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γευόμεθα αἰωνίως τὴν ἀνέκφραστον χαρὰν “τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων”. Αὐτὴν τὴν ζωὴν μᾶς συνιστᾷ καὶ μᾶς ὑποδεικνύει ὁ Κύριός μας καὶ αὐτὴν ἂς ἐπιδιώκομεν, ἀγωνιζόμενοι εἰς τὴν παροῦσαν πρόσκαιρον ζωήν.

                                                                                                    

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΙΟΥΝΙΟΣ 2018

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Ιούνιος 2018

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα ΔΙΨΩ πατήστε ΕΔΩ