Νηστεύω με... νηστήσιμο τυρί, νηστήσιμο γάλα...

Έγινε πλέον της μόδας, συνήθεια, έξη! Κατά τη διάρκεια της Νηστείας, οι πιστοί, στην προσπάθειά τους να κάμνουν όσο λιγότερο ανώδυνη και ακούραστη την άσκησή τους, εφεύραν νηστήσιμα υποκατάστατα άλλων αρτήσιμων φαγητών, που, πλέον, ως υποκατάστατα μπορούν να τα καταλύσουν χωρίς να τους τύπτει η συνείδησή τους. Νηστήσιμο τυρί, νηστήσιμο γάλα, σόγια κ.ά. Και τότε, ερωτώ: ποιο το νόημα της Νηστείας και της άσκησης; Νηστεία, πέραν της λήψης ξηράς τροφής (ανάλογα βέβαια, με την ευλογία του πνευματικού και τις σωματικές - παθολογικές ιδιαιτερότητες ενός εκάστου), σημαίνει άσκηση, στέρηση. Να σου λείψει κάτι, να το στερηθείς, να το επιθυμήσεις και να αγωνίζεσαι να εγκρατευτείς, να συγκρατηθείς! 
Διαφορετικά, εάν κατά τη διάρκεια της Νηστείας τα έχουμε όλα, ένα είναι σίγουρο: όχι μόνο δε νηστεύουμε, αλλά λοιδορούμε τον εαυτό μας και τον Ουρανό. Βέβαια, σε αυτό έχει ευθύνη και μερίδα των πνευματικών, όσοι δίδουν ευλογία στους πιστούς να κατασθίουν αυτά τα υποκατάστατα. 
Επιτρεπτό είναι, ηθικό δεν είναι και πνευματικό. Σε διαφορετική περίπτωση που κάποιος συνεχίζει να κατασθίει υποκατάστατα κρέατος και γαλακτοκομικών σε περίοδο νηστείας, τότε, έχω την αίσθηση, καιρός είναι να βρει και έναν υποκατάστατο Χριστό για  να λατρεύσει!

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Έχει σημασία η ενδυμασία της γυναίκας στα πλαίσια του πνευματικού αγώνα για την σωτηρία της ψυχής της;

Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών Δρος Θεολογίας: Η άποψη ότι το θέμα της αμφίεσης της γυναικός, μέσα στα πλαίσια του εκκλησιαστικού αγώνος και της σωτηρίας της ψυχής, δεν είναι και τόσο σημαντικό, είναι λανθασμένη.

Από την Αρχαιότητα ακόμη υπήρχε η γνώμη ότι όταν η γυναίκα δεν προσέξη την σεμνή ενδυμασία αποβάλλει και την αιδώ: «Άμα δε κιθώνι (χιτώνι) εκδυομένω συνεκδύεται και την αιδώ γυνή» (Ηροδότου, Ιστορία, 1, 8, 14).

Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ότι ο Ίδιος ο Δημιουργός μας Θεός φρόντισε να ενδύση τα γυμνά σώματα των πρωτοπλάστων μετά την πτώση τους: «Και εποίησεν κύριος ο θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς» (Γεν. 3, 21). Η ενδυμασία εδόθη στον άνθρωπο μετά την παρακοή του, για να καλύπτη το σώμα του και να ενθυμήται την πτώση του και την απογύμνωσή του από την Χάρη του Θεού. Κι αυτό το έκαμε ο Θεός «προς το μη γυμνούς είναι και ενασχημονείν», κατά τον Ιερό Χρυσόστομο (βλ. PG 53,149).

Στην Καινή Διαθήκη η ενδυμασία υφίσταται ως κάλυψη του ναού του Θεού, δηλαδή του σώματός μας (πρβλ. Α´ Κορ. 3, 16. 6, 19. Β´ Κορ. 6, 16), αλλά και ως σφραγίδα αγνότητος, συνεχούς νήψεως και υγείας πνευματικής ( Πρβλ. Μαρκ. 5, 15. Λουκ. 8, 35).

Ο Απόστολος Παύλος τονίζει την σημασία, την οποία έχει η εξωτερική εμφάνιση, ιδιαιτέρως για την χριστιανή γυναίκα που θέλει να είναι θεοσεβής: «Ωσαύτως [και] γυναίκας εν καταστολή (δηλ. ενδυμασία) κοσμίω μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλέγμασιν και χρυσίω η μαργαρίταις η ιματισμώ πολυτελεί, αλλ᾽ ο πρέπει γυναιξίν επαγγελλομέναις θεοσέβειαν» (Α´ Τιμ. 2, 9-10). Στο χωρίο αυτό δηλώνεται εμφανέστατα ότι η ενδυμασία δεν είναι δευτερευούσης σημασίας, αλλά φανερώνει την σεμνότητα η μη της ψυχής: «Τη περιβολή μηνυούση των ψυχών την σεμνότητα» (PG 82, 801).

Έτσι, λοιπόν, όποιοι και όποιες «αναισχύντως απογυμνούν, α συγκαλύπτειν ευσχημονέστερον» (Μ. Βασιλείου), δεν καλύπτουν, δηλαδή, το σώμα τους και το αποκαλύπτουν στα μάτια των άλλων, αυτοί είναι άσεμνοι – ασεβείς. Και τούτο γιατί ασεβούν σε κάτι που δεν τους ανήκει, αφού το σώμα μας ανήκει στον Δημιουργό μας Θεό: «ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α´ Κορ. 6, 20). Ο Ιερός Χρυσόστομος είναι κατηγορηματικός: «Ει γαρ αλλότριόν εστι το σώμα, ουκ έχετε εξουσίαν αλλότριον σώμα υβρίζειν, φησί, και μάλιστα όταν η Δεσποτικόν, ουδέ ναόν μολύνειν του Πνεύματος» (PG 61,147). Αλλά και ο Μ. Αθανάσιος είναι απόλυτος στο ζήτημα της σεμνότητος: «Ουκ εκδύση γυμνός· νυκτός δε και ημέρας το ιμάτιόν σου έστω καλύπτον την σάρκα σου» (Πρβλ. PG 28, 264C).

Καταφαίνεται, λοιπόν, εκ των ανωτέρω ότι η σεμνή ενδυμασία φανερώνει την ταπεινή και αγνή ψυχή, διότι η εξωτερική εμφάνιση οπωσδήποτε επιδρά ουσιαστικώς στην ψυχή. Είτε την ξιπάζει, την φέρνει σε κενοδοξία και έπαρση με την ανταρσία της ασέμνου περιβολής είτε την φέρνει σε κατανυκτική υποταγή και ταπείνωση με την σεμνή και μεμετρημένη περιβολή. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επισημαίνει ότι το «πανταχόθεν περιστέλλεσθαι καλώς, όπερ εστί πολλού φόβου σημαντικόν», δηλαδή ότι η σεμνή ενδυμασία δηλώνει τον φόβο του Θεού. (Βλ. PG 95, 1005).

Η άσεμνος ενδυμασία, «το πάθος του καλλωπισμού της περιβολής των ιματίων», κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, οδηγεί στην πορνεία, η οποία είναι το άμεσο η απώτερο κίνητρο για την χρήση της. Η σεμνότητα, αντιθέτως, την αποτρέπει και ελκύει την Χάρη του Θεού.

Άσεμνη, όμως, είναι και η χρήση της ανδρικής ενδυμασίας (πανταλόνι) από τις γυναίκες. Η Εκκλησία τιμά και σέβεται την προσωπική ταυτότητα του κάθε ανθρώπου. Είναι αντίθετη στην ισοπέδωση των δύο φύλων, η οποία μετά μανίας επιχειρείται κυρίως στην εποχή μας με την ανδρική αμφίεση των γυναικών. Ο Θεός και Δημιουργός μας από την Παλαιά Διαθήκη ακόμη εφιστά την προσοχή στο θέμα αυτό. Διαβάζουμε στο Δευτερονόμιο: «Ουκ έσται σκεύη ανδρός επί γυναικί, ουδέ μη ενδύσηται ανήρ στολήν γυναικείαν, ότι βδέλυγμα κυρίω τω θεώ σού εστιν πας ποιων ταύτα» (22, 5). Ο όρος «βδέλυγμα» δηλαδή «αηδία, σιχασιά, αποστροφή, βδελυγμία», δηλώνει πόσο σοβαρώς λαμβάνει υπ᾽ όψιν ο Δημιουργός μας Θεός την εναλλαγή της ενδυμασίας μεταξύ ανδρός και γυναικός. Δεν θέλει να διαταράσσεται η φυσική τάξη διαχωρισμού αρσενικού και θηλυκού. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ερμηνεύοντας το προηγούμενο χωρίο, επισημαίνει ότι αποτελεί ακαλλέστατο, άσχημο θέαμα και βδέλυγμα ενώπιον του Θεού η ένδυση της γυναικός με ανδρικό ένδυμα, ενώ η χρήση γυναικείων συνηθειών στην ένδυση εκ μέρους των ανδρών αποτελεί έσχατο σημείο εκθηλυσμού (Βλ. PG 68, 368A).

Επειδή, όπως κατανοούμε, το ζήτημα της εναλλαγής της ενδυμασίας μεταξύ των δύο φύλων δεν είναι παρωνυχίδα, για τον λόγο αυτό ασχολήθηκαν και οι Πατέρες στηλιτεύοντάς το. Οι Πατέρες οι συγκροτήσαντες την εν Γάγγρα Σύνοδο (340) είναι τόσο κατηγορηματικοί στο θέμα αυτό, ώστε με τον ΙΓ´ κανόνα τους αναθεματίζουν την γυναίκα, η οποία θα ενδυθή με ανδρικά ρούχα, έστω και με την αγαθή πρόθεση της μοναστικής ασκήσεως: «Ει τις γυνή διά νομιζομένην άσκησιν μεταβάλλοιτο αμφίασμα, και αντί του ειωθότος γυναικείου αμφιάσματος ανδρώον αναλάβοι, ανάθεμα έστω» (Ράλλη-Ποτλή, Σύνταγμα 3, 109). Στον κανόνα αυτό γίνεται για πρώτη φορά διαχωρισμός μεταξύ γυναικείου και ανδρικού αμφιάσματος και «κατάλληλος τη γυναικεία φύσει στολή» (Βαλσαμών, οπ.π.). Η Εκκλησία εντοπίζει γρήγορα τον κίνδυνο που ελλοχεύει με αυτή την καινοτομία και την καταδικάζει πριν εξαπλωθή στο σύνολο του γυναικείου κόσμου.

Επιπροσθέτως, η ΣΤ´ Οικουμενική Σύνοδος (691) με τον ΞΒ´κανόνα επανέρχεται στο θέμα αυτό και επιβάλλει επιτίμιο αφορισμού σε εκείνους, οι οποίοι έστω και χάριν αστειότητος θα ενδυθούν το ένδυμα του αντιθέτου φύλου: «Μηδένα άνδρα γυναικείαν στολήν ενδιδύσκεσθαι, η γυναίκα την αδράσιν αρμόδιον… τους ούν από του νυν τι των προειρημένων επιτελείν εγχειρούντας… αφορίζεσθαι» (Ράλλη-Ποτλή, Σύνταγμα 2, σ. 448). Ο Όσιος Νικόδημος, σχολιάζοντας τον κανόνα αυτόν, λέγει μεταξύ άλλων: «Και όντος (sic) βδελύγματα είναι ταύτα εις τον Θεόν, και των χριστιανών αλλότρια, τα οποία πρέπει οι Άγιοι Αρχιερείς να επιμεληθούν με όλα τα δυνατά των, να τα εμποδίσουν, ως κατηγορίαν όντα του Χριστιανισμού, με επιτίμιον αφορισμού» (Πηδάλιον [1976], σ. 276). Στον κανόνα αυτό διαφαίνεται για μία ακόμη φορά η αυστηρή προσήλωση των Πατέρων στην τήρηση της εντολής του Θεού περί απαγορεύσεως ενδύσεως των γυναικών με ανδρικά ρούχα και το αντίθετο.

Η απαγόρευση του ως άνω κανόνος δεν αναφέρεται στην ενδυμασία της γυναικός μόνον όταν αυτή ευρίσκεται στον Ιερό Ναό, αλλά «οτεδήποτε», σε όλη την καθ᾽ ημέραν ζωή της, όπως υπογραμμίζει ο Βαλσαμών.

Τα φεμινιστικά κινήματα προσπάθησαν και προσπαθούν να εξισώσουν την γυναίκα με τον άνδρα. Πως όμως; Κατά την γνώμη μας αλλοπρόσαλλα και συμπλεγματικά, αρνούμενα τις πνευματικές αξίες και παραθεωρούντα την Ορθόδοξη διδασκαλία περί γυναικός. Όμως, η τρομερή εξάπλωση των γυναικείων νευρώσεων και η απώλεια της ατομικής και κοινωνικής τους ισορροπίας απέδειξαν περίτρανα ότι στην πραγματικότητα οδήγησαν την γυναίκα σε απαράδεκτο σχιζοφρενικό αδιέξοδο.

Ο Ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τις γυναίκες να αποφεύγουν την εξεζητημένη και άσεμνη ενδυμασία, χαρακτηρίζοντάς την ως μανία. Συνιστά δε να μεταθέσουν την φροντίδα από την εξωτερική εμφάνιση του σώματος στην εσώτερη ομορφιά της ψυχής, αφού ο εξωτερικός στολισμός δεν την αφήνει να φανή ωραία εσωτερικώς. Λέγει συγκεκριμένα: «Παύσαι της μανίας, γύναι, επί την ψυχήν μετάγαγε την τοιαύτην σπουδήν, επί την έσω εμπρέπειαν· ούτος γαρ ο κόσμος ο έξωθεν περικείμενος ουκ αφίησι τον ένδον γενέσθαι καλόν» (PG 62, 542).

Ίσως, όμως, αντείπει κάποιος ότι ημπορεί να κινήται ελεύθερα, ως ελεύθερο ον. Στην Αγία Γραφή, ωστόσο, βλέπουμε ότι η ελευθερία του ανθρώπου, για να είναι οντολογική, πρέπει να έχη κέντρο της την αγάπη. Ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει: «Υμείς γαρ επ’ ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί· μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμήν τη σαρκί, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις» (Γαλ. 5, 13). Συνεπώς η ελευθερία δεν χαρίσθηκε από τον Θεάνθρωπο Κύριο στον άνθρωπο, «ίνα αδεώς αμαρτάνει» (PG 82, 496B). Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, ο Χριστός μας απελευθέρωσε από τον ζυγό της δουλείας και μας κατέστησε κυρίαρχους των πράξεών μας, όχι για να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την εξουσία για την διάπραξη της κακίας, αλλά για να την θεωρήσουμε ως αφορμή πνευματικού κέρδους και να ζήσουμε με πραγματική φιλόσοφο διάθεση (PG 61, 669).

Kαταλήγοντας, υπογραμμίζουμε ότι η διάκριση των φύλων έχει την καταβολή της στην δημιουργία και πρέπει να γίνη σεβαστή από τον άνθρωπο. Η γυναίκα που ενδύεται το ανδρικό ένδυμα – πανταλόνι αντιστρατεύεται στην διάκριση αυτή και άρα στρέφεται κατά του Δημιουργού της.

Πρέπει να κατανοήση η γυναίκα ότι η εντολή αυτή της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως περί ενδυμασίας δεν είναι ανθρώπινη γνώμη και άποψη, αλλά το θέλημα του Δημιουργού της Θεού. Και το Θείο θέλημα πρέπει να είναι η βάση της πίστεώς της και της όλης ζωής της.

Κυριακή 4 Ιουνίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Του Πόντου Παναγιά

Μάνα μου ,τα λόγια σου κρατάω

σαν φυλαχτό μες την καρδιά

τούτη η όμορφη πατρίδα

δεν ζει μες τη σκλαβιά

την κέντησε το δάκρυ

στην λέξη λευτεριά

Βοήθα του πόντου Παναγιά

τον προδομένο μας λαό

αχ! Παναγιά μου Σουμελά

σκύβω το χέρι σου φιλώ

μίλα μας για τη λευτεριά

να’ ρθει ξανά η ξαστεριά.

Μάνα μου , έχει ματώσει τούτη η όψη

απ’ τις πληγές σου προσφυγιά

πέφτουν οι μέρες με την κόψη

σαν λες πατρίδα έχε γεια

μαχαιρωμένο τώρα

το αύριο με σουγιά.

Η φιλότιμη κοπέλα (γέροντας Παΐσιος)

Όταν  ήμουν  στη  μονή  Στομίου  στην  Κόνιτσα  (διηγείτο  ο  π. Παΐσιος)  στις  8  Σεπτεμβρίου  στο  πανηγύρι  οι  προσκυνητές  φεύγοντας  τα  είχαν  αφήσει όλα  άνω - κάτω. Εκεί  που  τακτοποιούσα  κάθισε  η  αδελφή  μου  και  μια  φίλη  της  για  να  με  βοηθήσουν. Αυτή  η  κοπέλα  τι  φιλότιμο  που  είχε! Είχε  άλλες  δύο  αδελφές  που και  οι  δυο  είχαν  παντρευτεί,  όχι  όμως  και  η  ίδια. Αφού  τα  τακτοποιήσαμε  όλα  μου  λέει: Αν  χρειάζεται  πάτερ  να καθίσουμε  να  κάνουμε και  τίποτε  άλλες  δουλειές». 
Μόλις  έφυγαν  μαζί  με  την  αδελφή  μου πάω  στο  εκκλησάκι  και λέω  με  όλη  μου  την  καρδιά: Παναγία  μου  οικονόμησέ  την , εγώ  δεν  έχω   τίποτε  να  της  δώσω! Ε, μόλις  πήγε  στο  σπίτι  της,  την  περίμενε  ένας  που  είμασταν  μαζί   στρατιώτες, κομμάτι  μάλαμα  και  από  καλή  οικογένεια. Παντρεύτηκαν  μια  χαρά! Πώς  την  πλήρωσε  η  Παναγία!

(Γέροντος  Παϊσίου  αγιορείτου: «με  πόνο  και  αγάπη  για  τον  σύγχρονο  άνθρωπο» σ.112)

Πώς θα κοπούν τα δικαιώματα του διαβόλου;

Πρόγραμμα Ιουνίου 2017 (Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας)

Θαυμαστή διήγηση περί Χριστοφόρου Παπουλακου

Θαυμαστή διήγηση περί Χριστοφόρου Παπουλακου από Μοναχό Ευθύμιο, κελί Αγίου Ευθυμίου, περιοχή Αγ. Νείλος - Αθωνα.

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2017

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Απρίλιος 2017

Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Το πάθος του μοναχού (μία εκπληκτική ιστορία)...

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ                                                                       Του Στέφανου Δορμπαράκη

Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία. Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών. Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους.

Δεν ήταν αυτή όμως η κύρια αιτία αναστάτωσης. Εκείνο που προκαλούσε περισσότερο τους άλλους μοναχούς ήταν η έντονη μυρωδιά του τσιγάρου που αναδυόταν από τα βρωμισμένα ράσα του και από τη λευκοκιτρινισμένη γενειάδα του. Δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι εν Χριστώ αδελφοί του ότι καλόγερος τέτοιας μεγάλης ηλικίας – ογδόντα τεσσάρων ετών και με έκδηλα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου πάνω του – ήταν μπλεγμένος μ’ ένα τέτοιο πάθος, που οδηγούσε κάποιους πιο ασθενείς στη συνείδηση να ξεπερνούν τα όρια της αποστροφής του και να φτάνουν μερικές φορές στον εμπαιγμό και την προσβολή του προσώπου του.

Τι κι αν που ο Ησύχιος ήταν από τους παλαιοτέρους στο μοναστήρι; Η βρωμιά που άφηνε πίσω του είχε κάνει πολλούς όχι μόνο να μην τον αποδέχονται, αλλά και να μην τον σέβονται καθόλου.

Εκείνος δεν μιλούσε ποτέ. Έβλεπε την όλη ατμόσφαιρα γύρω του, έσκυβε το κεφάλι, ψιθύριζε προσευχές και… έδινε ευχές. Είχε καταφέρει σ’ ένα βαθμό να κάνει βίωμα ό,τι έλεγε το όνομά του.

Κανείς βεβαίως δεν γνώριζε την πραγματική ζωή και τον μεγάλο αγώνα που έκανε καθημερινά. Ούτε καν και ο νέος ηγούμενος του μοναστηριού, ο οποίος από παλιά τον κρατούσε σε κάποια απόσταση, κι όταν έγινε ηγούμενος απορροφήθηκε από τα διοικητικά βαριά καθήκοντά του. Μη γνωρίζοντας μάλιστα την πνευματική κατάστασή του, θεωρούσε καλό να κρατά «διακριτική» στάση απέναντί του, με σεβασμό μεν προς το γήρας του, αλλά και με την ενδόμυχη προσμονή, που δεν ήθελε ούτε στον εαυτό του να την ομολογήσει, πότε θα αναχωρήσει από τον κόσμο αυτόν για να γλιτώσει από τις πιέσεις και τα σχόλια των άλλων μοναχών.

Ένα σύνηθες φαινόμενο ήταν το γεγονός ότι πολλοί νεώτεροι μοναχοί κάθε φορά που περνούσαν έξω από το μικρό κελί του, τού χτυπούσαν δυνατά την μικρή ξύλινη πορτούλα του προσβάλλοντάς τον πολύ άσχημα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η μυρωδιά που έβγαινε από μέσα θα τον έκαιγε στην κόλαση…

Η αλήθεια όμως ήταν πως γεννήθηκε από δύο γονείς λάτρεις του τσιγάρου, αφού σ’ αυτούς ανήκε μία από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες εκείνη την εποχή στην Ελλάδα. Έτσι, είτε το ήθελε είτε όχι, ο Ησύχιος (κατά κόσμον Παύλος)  μεγάλωσε μέσα στο εργοστάσιο των γονιών του, με αποτέλεσμα ο καπνός να μην λείπει καμία ώρα της ημέρας ούτε από το σπίτι αλλά ούτε και από το χώρο εργασίας όπου τον έπαιρναν μαζί τους από πολύ μικρό. Ως εκ τούτου, ο Παύλος από την παιδική του ηλικία είχε εθιστεί στην μυρωδιά αυτή,  πράγμα που τον έκανε πολύ φανατικό καπνιστή…

Η έντονη κλίση του όμως στην Εκκλησία – κατάλοιπο από τη συναναστροφή του με την ευλαβή γιαγιά του – κι ένα συγκλονιστικό γι’ αυτόν γεγονός που το θεώρησε ως επέμβαση του Θεού στη ζωή του, οδήγησε τα βήματά του εδώ κι αρκετές δεκαετίες στις μοναχικές τάξεις της ιστορικής μονής του αγίου Νεκταρίου. Ο αγώνας του έκτοτε να επιβεβαιώνει την κλίση του στην καλογερική με την τήρηση των αγίων εντολών του Χριστού ήταν μεγάλος.

Εκεί όμως που έδινε τις μάχες του καθημερινά, εκεί που φαινόταν άλλοτε να κερδίζει και άλλοτε να πνίγεται και να χάνει ήταν με την «οικογενειακή» μυρωδιά. Το τσιγάρο φάνταζε ο απόλυτος όγκος, το βουνό που μπροστά του  διαπίστωνε ότι ίσως ποτέ δεν θα πατούσε την κορυφή του.  Πραγματικά το τσιγάρο ήταν σαν δεύτερη τροφή του. Καλύτερα: η πρώτη τροφή του! Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς αυτό.

Κι όμως η προσπάθεια που κατέβαλε όλα αυτά τα χρόνια ήταν αξιοθαύμαστη. Είχε καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να μειώσει κατά πολύ το κάπνισμα και μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να καπνίζει μόνο ένα-δύο τσιγάρα τη μέρα. Γεγονός πάντως ήταν ότι παρόλο τον περιορισμό, το πάθος ήταν ενεργό.

Αυτός βεβαίως που ήξερε τον πνευματικό αγώνα του ήταν  ο γέροντάς του, με τον οποίο συνδέθηκε πολύ αφότου εισήλθε στη μοναχική ζωή. Αυτός τον ενίσχυε, τον κατανοούσε, τον παρηγορούσε, τον προστάτευε… Η αναχώρησή του όμως για την ουράνιο βασιλεία έριξε πολύ το πνευματικό σθένος του Ησύχιου. Ο νέος Γέροντάς του, κατά πολύ νεώτερός του, δεν μπορούσε να κατανοήσει σε βάθος ακόμη την εσωτερική του ζωή, ενώ, όπως είπαμε, ο νέος ηγούμενος ακόμη περισσότερο δεν είχε και τον χρόνο καν να ασχοληθεί με τον γέροντα μοναχό.

Ο καιρός περνούσε και τα καψώνια των νεωτέρων προς τον φιλήσυχο μοναχό συνεχίζονταν παίρνοντας στο εξής και μορφή μίσους, καθώς κάποιοι ενοχλούνταν ακόμα κι από την σιωπή του ηλικιωμένου αυτού μοναχού…

‘Ήταν ανήμερα των αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου όταν μία ευωδία είχε διαχυθεί σ’ όλο το μοναστήρι. Όλοι αναστατωμένοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την πηγή αυτής της άρρητης ευωδίας, η οποία μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνο με το πιο μεθυστικό λουλούδι στο περβόλι του Παραδείσου… Κι όμως κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτή η θεϊκή και άγια ευωδία προερχόταν από το μικρό και ταπεινό κελί του μοναχού Ησυχίου.

Άπαντες έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί… Το μυστήριο λύθηκε σύντομα. Ο μοναχός Ησύχιος βρισκόταν μέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου του Πατέρα. Είχε μόλις αναχωρήσει για την ουράνια πολιτεία των αγγέλων. Ο πολυαγαπημένος του γέροντας θα ήταν στο εξής πολύ περήφανος για τον καλό υποτακτικό του ο οποίος έστω και την έσχατη στιγμή κατάφερε να ξεπεράσει το πάθος του…

Ο Ησύχιος την τελευταία μέρα πριν την αναχώρησή του για τους ουρανούς, νίκησε τον πειρασμό του και αγωνιζόμενος μέχρι τέλους δεν κάπνισε καθόλου. Η επιβράβευση ίσως του Θεού για όλα τα χρόνια του πνευματικού του αγώνα, πολύ περισσότερο κατά του μεγάλου του πάθους, επήλθε με την ευωδία του σκηνώματός του, η οποία έγινε αφορμή για μετάνοια όλων των μοναχών αλλά και του νέου ηγουμένου του μοναστηριού…

Όλοι τώρα ήξεραν ότι ο γέρων Ησύχιος θα εξακολουθούσε να είναι μαζί τους και θα συνέχιζε να τους «μιλάει» με την ιερή σιωπή του, όπως άλλωστε έκανε μέχρι τότε, πρεσβεύοντας πια για εκείνους…