Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε
τα κείμενα.

Ομογενοποίηση σε όλα...

Αυτή η τάση για ομογενοποίηση είναι κακή. Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο φασισμός.

Ο Θεός μας έδωσε την ποικιλία σε όλα, και αυτό είναι Ομορφιά!

Γιατί δέν διακηρύσσεται ὁ Γέροντας Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος;

Ἄρθρο τοῦ Φωτίου Δημητρακοπούλου, καθηγητοῦ τῆς Βυζαντινῆς Φιλολογίας στό Τμῆμα Φιλολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

Μέ  ἀφορμή δημοσίευμα ἄρθρου τοῦ ἀρχιμ. Νεκταρίου Πέττα στήν  Ἐφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 20016, σ.σ. 2/24, 25/3 ( http://gethsimani.blogspot.gr/2016/10/blog-post_6.html ), σχετικά μέ  τήν  διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τῶν Ὁσιομαρτύρων Βλασίου καί τῶν σύν αὐτῷ, τῶν Σκλαβαίνων (Παλαίρου) Αἰτωλοακαρνανίας, θά ἤθελα νά καταθέσω μερικές σκέψεις σχετικά μέ  τό  θέμα τῆς διακηρύξεως τῶν Ἁγίων.

Ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνει ὁ νεοχειροτονηθείς Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαίος, καί Ἀρχιγραμματέας τοῦ Οικουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ἀφορμή τήν  διακήρυξη τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου εἰς τό  WE τοῦ NEWS 247 ( http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/pws-kai-giati-egine-agios-o-paisios.3251068.html ), «κατά τούς πρώτους χρόνους τῆς Χριστιανοσύνης, γιά νά ἀναγραφεῖ κάποιος Ἅγιος, ἔπρεπε νά ἔχει μαρτυρήσει, δηλαδή νά ἔχει δώσει τήν ζωή του γιά τόν Χριστό. Ἀναφερόμαστε στήν ἐποχή, ὅπου γίνονταν οἱ διωγμοί τῶν Χριστιανῶν. Μετά τήν παροχή ἐλευθερίας στήν ἔκφραση χριστιανικῆς πίστης ἀπό τόν Μεγάλο Κωνσταντῖνο, τόν 4ο αἰ. μ.Χ., ἀναδείχθηκαν καί ἄλλοι Μάρτυρες, μέσα ἀπό τίς διάφορες ἱστορικές περιπέτειες, σέ κάθε χριστιανικό ἔθνος. Ὑπῆρχαν μάλιστα καί περιπτώσεις Μαρτύρων, σέ χρόνους πολύ πιό κοντινούς μέ τούς δικούς μας, ὅπως λ.χ. στήν κομμουνιστική περίοδο τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσης, ὅταν εἶχε ἐπιβληθεῖ ὁ ἀθεϊσμός καί ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, πού ἔχασαν τήν ζωή τους γιά τήν πίστη τους.

Μετά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ, γιά νά ἀναγραφεῖ κάποιος Ἅγιος, ἔπρεπε ἡ ζωή του νά εἶναι τό ὑπόδειγμα τῆς ἀπόλυτης ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως τῆς θαυματουργίας. Δηλαδή δέν ἦταν ἀπαραίτητο νά ἔχει κάνει θαύματα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ξεχώρισαν κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, πού ἀνεδείχθησαν σέ Ἁγίους. Ὅμως βασικό κριτήριο γιά τήν ἀνάδειξη κάποιου σέ Ἅγιο, εἶναι αὐτός νά εἶναι Ἅγιος στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τότε ἔρχεται ἡ Ἱερά Σύνοδος νά ἀναγνωρίσει τήν ἁγιότητα ἑνός προσώπου καί νά ἀναγράψει αὐτό τό πρόσωπο μεταξύ τῶν Ἁγίων, ὅταν διαπιστώσει τήν ὕπαρξη αὐτῆς τῆς κοινῆς συνείδησης. Πρόκειται λοιπόν γιά συνδυασμό  ὑποδειγματικῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί τήν ὕπαρξη τοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος, πού νά τό ἐπιβεβαιώνει. Αὐτό εἶναι τό κυριότερο κριτήριο ἀναγραφῆς στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, πέραν τοῦ μαρτυρίου.

Μέ βάση αὐτά τά κριτήρια, τίς τελευταῖες δεκαετίες εἴχαμε περιπτώσεις, ὅπως ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, γνωστός ὡς Ἱερέας στήν Πολυκλινική Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος συνέδεσε τό ὄνομα καί τήν διακονία του μέ τήν Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στό Δήλεσι. Πρέπει μάλιστα νά σᾶς πῶ ὅτι ὁ τελευταῖος, ὅπως ἄλλωστε καί ὁ Ἅγιος Παϊσιος, εἶχαν ζήσει στό Ἅγιον Ὅρος καί γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ὑπάρχει καί ἀλληλογραφία τους…

Βεβαίως ὑπάρχει μία βασική ἀρχή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά ἔχει παρέλθει ἕνα ἱκανό χρονικό διάστημα ἀπό τήν κοίμηση ἑνός προσώπου, πρίν αὐτή ἀποφανθεῖ γιά τήν ἁγιότητά του. Καί αὐτό, γιά νά ἐκλείψουν βιολογικά, οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι συνδέθηκαν μαζί του καί θά εἶχαν συναισθηματικούς ἤ προσωπικούς ἤ ἄλλους λόγους, γιά νά καλλιεργήσουν τό κοινό συναίσθημα περί ἁγιότητας, εἴτε νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικῶς τήν κοινή γνώμη περί αὐτοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ γενικός κανών. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἑξαιρέσεις καί εἰδικά γιά περιπτώσεις, πού τά κριτήρια ἁγιότητας εἶναι ἀδιάσειστα. Τέτοια περίπτωση ἦταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (14ος αἰώνας μ.Χ.), ὁ ὁποῖος πολύ λίγα χρόνια μετά τήν κοίμησή του ἀνεγράφη στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Ὁ Σεβ. Σμύρνης στίς  προηγούμενες δηλώσεις του περιγράφει πολύ σωστά τά  κρατούντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, σχετικά μέ  τήν  διακήρυξη τῶν Ἁγίων. Ἁπλά, κατά τήν  γνώμη μας, χρειάζεται διευκρίνηση τοῦ σημείου τοῦ χρόνου, κατά τόν  ὁποῖο θά  γίνει ἡ ἁγιοκατάταξη. Δέν τοποθετεῖται ἀκόμη ἐπάνω σέ  ἕνα βασικό πρόβλημα (ἴσως διότι δέν  τοῦ τέθηκε κατά τήν  συνέντευξη). Τί  γίνεται ὅταν ἡ κοινή ἐκκλησιαστική γνώμη ἀποδέχεται τήν ἁγιότητα ἑνός προσώπου καί κάποιοι Ἐπίσκοποι ἀντιδροῦν στήν ἁγιοκατάταξή του, φθάνοντας μάλιστα στά στά ὅρια τῆς ἁγιομαχίας;

Σχετικά μέ  τό πρῶτο θέμα, ἡ μελέτη του ἀποδεικνύει (μεταξύ ἄλλων ἔχουμε ὑπ’ ὄψη μας καί τήν ἐξαιρετική σχετική ἐργασία τοῦ Καθηγητοῦ Ἁγιολογίας Ἀντ. Μάρκου καί τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Τσέτση: http://gethsimani.blogspot.gr/2016/10/blog-post_6.html ), ὅτι δέν  ὑφίσταται κανένας χρονικός περιορισμός γιά τήν  διακήρυξη τῆς ἁγιότητας ἑνός νέου Ἁγίου,  τό   δέ  λεγόμενο  περί  ὑποχρεωτικῆς  παρόδου  100  ἐτῶν εἶναι  κοσμικό  καί  Δυτικῆς  προελεύσεως ἐφεύρημα. Γράφει  σχετικά  ὁ  Καθηγητής  Χρ. Οικονόμου:

«Ἡ  ἁγιότητα  εἶναι  δωρεά  τοῦ  Τριαδικοῦ  Θεοῦ διά  τῶν  χαρισμάτων  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος…, εἶναι  πορεία  ζωῆς  ὅλων  τῶν  πιστῶν  καί  ἐμπειρία,  πού  βιώνεται  ἀπό  τήν  ἐκκλησιαστική  κοινότητα. Γι’ αὐτό  οἱ  Χριστιανοί  ἔχουν  τό  ἀλάθητο  κριτήριο  τοῦ  λαοῦ  τοῦ  Θεοῦ καί  αὐτή  ἡ  συνείδηση  τοῦ  λαοῦ  ἀποτελεῖ  τό  ἀλάθητο  θεολογικό  κριτήριο  γιά  τήν  ἁγιότητα  καί τήν  ἀποδοχή  τοῦ  Ἁγίου  στά  Δίπτυχα  τῆς  Ἐκκλησίας…. (Γι’ αὐτό)  τά  ἰδεολογικοψυχολογικά  κριτήρια,  πού  μποροῦν  νά  ἰσχύουν  στήν  κοσμική  ζωή  καί  τήν  προπαγάνδα  τοῦ  Δυτικοῦ  ἀνθρώπου, σέ  καμμία  περίπτωση  δέν  ἰσχύουν  στήν  ἐπιστήμη  τῆς  Ἁγιολογίας. Τά  κείμενα  (ἑνός)  Ἁγίου, ἡ  διδασκαλία  καί  ἡ  ζωή  του  κρίνονται  μέσα  ἀπό  τήν  ἐμπειρία  καί  τά  γεγονότα  τῆς  Ὀρθόδοξης  Παράδοσης  καί  ὄχι  μέ  βάση  τά  κριτήρια  τῆς  ψυχολογίας  καί  τῆς  ψυχιατρικῆς, τῆς  πολιτικῆς,  καί  πολύ  περισσότερο  μέ  αὐθαίρετα  ὑποκειμενικά  κριτήρια,  πού  στοχεύουν  νά  μετατρέψουν  τήν  ἀλήθεια  σέ  ἀπάτη…(Όσοι  δέ  ἐπιχειροῦν  τήν  ἐπιβολή  τέτοιων  ἀπόψεων), «φαίνεται  νά  μή  γνωρίζουν  τίς  ἀρχές,  πού  ἐπικράτησαν  στήν  Ὀρθόδοξη  Ἐκκλησία, σχετικά  μέ  τήν  ἀναγνώριση  τῶν  Ἁγίων», νά  εἶναι  ἐπηρεασμένοι «ἀπό  τήν  Δυτική  καί  ἰδιαίτερα  τήν  Προτεσταντική Θεολογία», νά  συγχέουν «τίς  κοσμικές  ἀπόψεις  τῆς  προπαγάνδας  καί  τοῦ marketing, μέ  τίς  ἀρχές  καί  τῆς  θεολογικές  ἀπόψεις  τῆς  ἐπιστήμης  τῆς  Ἁγιολογίας, τίς  ὁποῖες  φαίνεται  νά ἀγνοοῦν»  καί  τέλος νά  μήν  λαμβάνουν  ὑπ’ ὄψη «τά  ἁγιολογικά  δεδομένα  τῆς  Ὀρθόδοξης  Θεολογίας». (Χρ. Κ.  Οἰκονόμου, Καθηγητοῦ  καί  Προέδρου  τοῦ  Τμήματος  Ποιμαντικῆς  καί  Κοινωνικῆς  Θεολογίας  τοῦ  ΑΠΘ, «Ἡ  τῶν  ἀθεολογήτων  ἔρις  περί  τῆς  ἁγότητος  τοῦ  Νεοφύτου», Περιοδικό «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΒΑΡΝΑΒΑΣ», φ. Ἰαν. – Φεβρ. 2010, σελ. 20 -23).

Τήν πρός τούς Ἁγίους τιμή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διαμορφώθηκε ἤδη ἀπό τούς πρώτους Χριστιανικούς αἰῶνες, ἀρχικά ἀπένειμε τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς κάποια ἰδιαίτερη διαδικασία. Ὅσοι πάθαιναν γιά τόν Χριστό, εἴτε μαρτυροῦσαν - ἔχαναν τήν ζωή τους (Μάρτυρες), εἴτε ἐπιζοῦσαν μετά τήν δοκιμασία (Ὁμολογητές), τιμῶνταν ἀμέσως ἀπό τούς πιστούς, ἐφ’ ὅσον ἡ θυσία, τό «ὑπέρ Χριστοῦ πάσχειν», ἀρκούσε γιά τήν τιμή αὐτή. Ἀργότερα ἡ τιμή ἐπεκτάθηκε καί σέ ὅσα πρόσωπα διακρίνονταν «ἐπ’ ἀρετῆ καί ἁγιότητι βίου».

Ἡ πρός τούς Μάρτυρες τιμή τῆς Ἐκκλησίας ἄρχιζε ἤδη ἀπό τούς συγχρόνους τους, οἱ ὁποῖοι «πρίν ἤ ἐκεῖνοι τελειωθῶσιν» τούς ἀπένειμαν τιμή καί σεβασμό. Αὐτή ἡ ἀναγνώριση – διαπίστωση – διακήρυξη τῆς ἁγιότητος τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ἦταν ἀπό τήν ἀρχή αὐθόρμητη καί δέν ὑπῆρχε καμμία - ἔστω τυπική – μορφή ἀναγνωρίσεως, δηλαδή ἐγκρίσεως ἤ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, τοπικῆς (Ἐπισκόπου) ἤ εὑρύτερης (Συνόδου). Ἐγίνετο ἁπλᾶ μέ τήν ἀποδοχή τοῦ νέου Ἁγίου ἀπό τό σῶμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τόν Κλῆρο - δηλαδή – καί τόν λαό, τούς ποιμένες καί τούς ποιμαινομένους. Κάποιες πρωτοβουλίες μάλιστα Ἐκκλησιαστικῶν Ἀρχῶν γιά τήν ἀποδοχή νέου Ἁγίου, χωρίς τήν συμμαρτυρία τῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἔμειναν τελικῶς ἀνενέργητες καί δέν ἔγιναν ἀποδεκτές.

Γράφει σχετικά ὁ Καθηγητής Ἀμ. Ἀλιβιζάτος: «Ἡ καθαρῶς δημο-κρατική ἀντίληψις ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ, περί ἴσων ἐν τῶ ἐκκλησιαστικῶ ὀργανισμῶ δικαιωμάτων τῶν Κληρικῶν καί τῶν λαϊκῶν, ἀνεξαρτήτως τῆς ἀναγνωριζομένης τοῖς Κληρικοῖς Jure Divino – Θείῳ Δικαίῳ κυβερνητικῆς αὐτῶν θέσεως, καταδεικνύει καί καθορίζει τήν ἐν τῶ ἐξεταζομένῳ ζητήματι θέσιν καί συμμετοχήν ἀμφοτέρων τῶν στοιχείων αὐτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ, ἄνεϋ πολλῆς δυσπιστίας ἤ οἱασδήποτε ἀμφισβητήσεως» (Ἀμ. Ἀλιβιζάτου, «Ἡ ἀναγνώρισις τῶν Ἁγίων ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», σελ. 21).

«Σύσσωμος ἡ Ἐκκλησία – συνεχίζει – κλῆρος καί λαός, ἐν ἀδια-σπάστῳ ὁμοφωνίᾳ καί ἄνευ τυπικῶν καί ὀργανωτικῶν πράξεων, ἀνεγνώριζον τήν ἁγιότητα τῶν τιμωμένων, ἡ δέ πάνδημος αὕτη ἀναγνώρισις ἀπετέλει οἱονεί καί τήν ἐπικυρωτικήν καί καθιερωτικήν πρᾶξιν τῆς τῶν Μαρτύρων καί Ἁγίων ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ ἀναγνωρίσεως» (αὐτ. σελ. 36. Πρβλ. σχετικά: Χρυσ. Παπαδοπούλου, «Περί τῆς ἀνακηρύξεως τῶν Ἁγίων ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», Περιοδικό «Ἐκκλησία», ΙΒ/1934, σελ. 331 – 335. Μητροπ. Δέρκων Κωνσταντίνου Χαρισιάδου, «Ἡ ἀναγνώρισις Ἁγίων ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, κατά τήν τάξιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», στήν «Ἐπιστημονική παρουσία Ἑστίας Θεολόγων Χάλκης», τ. 1/1987, σελ. 225 – 241. Μητροπ. Σερρῶν Κωνσταντίνου, «Περί ἀναγνωρίσεως τῶν Ἁγίων ἐν τῆ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», Περιοδικό «Θεολογία», τ. 27/1956, σελ. 609 – 615).

Ὁ τρόπος αὐτός τῆς αὐθορμήτου ἀναγνωρίσεως ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, συνεχίσθηκε ἀναλλοίωτος καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς πρώτης Χριστιανικῆς χιλιετίας, ἀλλά καί κατά τήν δεύτερη. Ὁ Μανουήλ Γεδεών ὁμολογεῖ, ὅτι «κατέταττεν εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων πάντοτε ὁ λαός: Οἱ κάτοικοι πόλεως, ἐπαρχίας ἤ χωρίου ἤ μοναστηρίου, τόν ὑπ’ αὐτῶν κρινόμενον τοιοῦτον» (Μ. Γεδεών, «Ἁγιοποιήσεις», σελ. 120).

Ἀκόμη καί στίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, κατά τίς ὁποῖες κάποια ἀναγνώριση, γιά λόγους ἄλλους κατά περίπτωση, ἔφθανε νά ἀπασχολήσει τήν Ἐκκλησιαστική Ἀρχή, ὁ τελικά δικαιομένος ἦταν ὁ λαός. Κατά τόν Καθηγητή Στυλ. Παπαδόπουλο, «ἡ Σύνοδος διακηρύσσοντας τήν ἁγιότητα, δέν ἀποφασίζει – κρίνει τήν ἁγιότητα. Ἡ πράξη διακηρύξεως σημαίνει ἐδῶ πανηγυρική διακοίνωση γεγονότος ἤδη ἐμφανοῦς καί ἀποδεκτοῦ ἀπό μικρό ἤ μεγάλο ἀριθμό ἀξιοπίστων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας» (Στυλ. Παπαδοπούλου, «Διαπίστωσις καί Διακήρυξις τῆς Ἁγιότητος τῶν Ἁγίων», Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 841, σελ. 1 καί 4).

Τό ὅτι οἱ λαμβανόμενες ἀπό Ἐκκλησιαστική Ἀρχή ἀποφάσεις διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος νέων Ἁγίων, ἐξέφραζαν τήν συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἀποδεικνύουν καί οἱ περιπτώσεις τοῦ Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (τόν ὁποῖο ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰσήγαγε στόν Συναξαριστή του τό 1818, 150 χρόνια πρίν ἀπό τήν ἐπίσημη διακήρυξη τῆς ἁγιότητός του ἀπό τό Πατριαρχεῖο ΚΠόλεως) καί τοῦ ἐπίσης Ἱερομάρτυρος Σεραφείμ ἀρχιεπ. Φαναρίου. (Βλ. Φ. Μιχαλόπουλου, «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός», 1980 καί Μητροπ. Θεσσαλιώτιδος Ἰεζεκιήλ, «Ἀκολουθία Ἱερομάρτυρος Σεραφείμ…», 1931).

Πράγματι, λοιπόν, «κατέταττεν ὁ λαός», ἡ δέ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ἄν καί ὅποτε ὑπῆρχε, σήμαινε ἁπλῶς τήν ἐγγραφή τοῦ ἤδη τιμωμένου Ἁγίου στό Ἑορτολόγιο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ΚΠόλεως.

Ἀπό τά κρατοῦντα στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τήν δεύτερη χιλιετία θά ἀναφέρουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Στηθάτος, ἀναφέρει στήν βιογραφία τοῦ ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ὅτι μετά ἀπό ραδιουργίες τοῦ Μητροπολίτου Νικομηδείας Στεφάνου, ὁδηγήθηκε ὁ Συμεών σέ δίκη ἐνώπιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς ΚΠόλεως μέ τήν κατηγορία, ὅτι τόν Γέροντά του Στουδίτη Μοναχό Συμεών, τόν Εὐλαβῆ, τόν θεωροῦσε Ἅγιο καί τιμοῦσε μέ μεγαλοπρέπεια τήν ἐτήσια μνήμη του. Σημειώνεται ἐδῶ ὅτι ὁ τότε Πατριάρχης ΚΠόλεως Σέργιος, «τήν μνήμην τιμῶν τοῦ Συμεών τοῦ Εὐλαβοῦς, ἔστελλε κατά τήν ἐπέτειον ἱεράν ἐπ’ αὐτῶ μνήμην, ἐπί καί ἕξ ἔτη, θυμιάματα καί λαμπάδας» (Μ. Γεδέων αὐτ. σελ. 121).

Ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου, ἀφοῦ ἄκουσε κατήγορο καί κατηγορούμενο, «οὐδέν μέν ἐψηφίσατο κατά τῆς αἰωνοβιότου συνηθείας τοῦ πανηγυρίζειν ἑκάστην μονήν τήν μνήμην ὡς ἄν γινώσκωσι μοναχῶν ἐπ’ αὐστηρότητι βίου καί ἐπ’ εὐσεβείᾳ» (Μ. Γεδεών αὐτ. σελ. 121). Διέταξε ὅμως καί τόν Συμεών νά περιορίσει τήν μεγαλοπρέπεια τῆς μνήμης τοῦ Γέροντός του καί νά ἀφαιρεθοῦν οἱ εἰκόνες του πού ἦσαν «πολλαχοῦ άναστηλωμέναι» (ἴσως γιά νά ἱκανοποιηθεῖ καί ὁ κατήγορος Μητροπολίτης).

Ἀπό  τήν  ὑπόθεση  αὐτή,  πού  ἀπασχόλησε  τό  Πατριαρχεῖο προκύπτει ὅτι  ὁ  ἅγ. Συμεών  τιμοῦσε  τόν  Γέροντά  του  ἀμέσως  μετά  τήν  κοίμησή  του.  Μάλιστα τό «πανηγυρίζειν ἑκάστην μονήν τήν μνήμην, ὡς ἄν γινώσκωσι μοναχῶν, ἐπ’ αὐστηρότητι βίου καί ἐπ’ εὐσεβείᾳ» - τό ὁποῖο  προϋποθέτει ὅτι  ζοῦν  οἱ  αὐτόπτες  μάρτυρες  τῆς  ζωῆς  καί  τῶν  σημείων τοῦ  τιμωμένου,  ἄρα  ἡ  πρός  αὐτόν  τιμή  ἀπονέμεται  ἀμέσως ἤ  σχεδόν  ἀμέσως  μετά  τήν  τελείωσή  του - χαρακτηρίσθηκε «αἰωνοβίοτος  συνήθεια».

Παρόμοιο εἶναι καί τό παράδειγμα τῆς τιμῆς πρός τόν ἅγ. Συμεών τόν Νέο Θεολόγο. Ὁ ὅσ. Νικήτας ὁ Στηθάτος, ἀμέσως μετά τήν κοίμησι τοῦ ὁσ. Συμεών, ἔγραψε βιογραφικό ἐγκώμιο πρός τιμήν του καί συνέθεσε Ἀκολουθία, τήν ὁποία ἔψαλλε ἐπί τοῦ τάφου του. Σημειώνουμε ὅτι, ἐκτός ἀπό τήν Μονή τοῦ ἁγ. Μάμαντος ΚΠόλεως (ὅπου εἶχε διατελέσει ἡγούμενος ὁ ὅσ. Συμεών) καί ἄλλες μονές εἶχαν εἰσαγάγει τήν μνήμη του στή λατρευτική τους καθημερινότητα (ὅπως ἐκείνη τῶν Ἰωάννου καί Φιλοθέου ΚΠόλεως).

Ἡ ὁσ. Εἰρήνη, ἡγουμένη τῆς Μονῆς Χρυσοβαλάντου ΚΠόλεως, ἐτιμᾶτο ἀμέσως μετά τήν μακαρία της κοίμηση πανηγυρικά ἀπό κάποιο συγγενή της, ὁ ὁποῖος εἶχε σωθεῖ ἀπό θανατική καταδίκη διά πρεσβειῶν της καί σταδιακά ἡ μνήμη της ἐπεκτάθηκε καί ἐκτός τῶν ὁρίων τῆς μετανοίας της.

Μία πλέον ἐπίσημη σχετική μαρτυρία εἶναι ὅσα εἶπε ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως ἅγ. Φιλόθεος ὁ Κόκκινος ἐνώπιον τῆς κατά Κυδώνη Συνόδου, περί τῆς τιμῆς τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Ἕξι μόλις ἔτη μετά τήν κοίμηση τοῦ ἁγ. Γρηγορίου ὁ Φιλόθεος ὁμολογεῖ τά ἀκόλουθα:
«Διά τοῦτο καί ἐγώ (ἐνν. γιά τήν ὅλη βιοτή τοῦ Γρηγορίου), ἐν τῶ μοναστηρίῳ τοῦ Ἀκαταλήπτου καθήμενος καί ἰδιάζων, περιφανῆ τινα καί μεγάλην ἑορτήν ἐπετέλουν τῷ Ἁγίῳ τούτῳ… Ἐπεί οἱ Λαυριῶται ἔγραψαν καί ἀνέφερον ἡμῖν περί τούτου, ἔγραψα πρός ἐκείνους, ἵνα πᾶς ὁ βουλόμενος ἑορτάζῃ τοῦτον κατ’ ἰδίαν… Ἐν τῇ Μεγάλῃ δέ Ἐκκλησίᾳ οὐκ ἐποιοῦμεν τοῦτο καί καθόλου ταῖς λοιπαῖς ἐκκλησίαις πανταχοῦ, ὅτι οὔπω περί τούτου τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ ἐκοινωνησάμην» (Μ. Γεδεών αὐτ. σελ. 122).
Ὁ ἴδιος Πατριάρχης ἅγ. Φιλόθεος ἀναφέρει τό παράδειγμα τοῦ ἁγ. Ἀθανασίου, τόν ὁποῖο ὁ Θεός «ἐδόξασε διά τῶν θαυμάτων καί μήπω τῆς Ἐκκλησίας ἀναστηλωσάσης αὐτόν, ἑορτήν ἐπετέλουν περιφανῆ οἱ τοῦ μοναστηρίου αὐτοῦ μοναχοί καί τήν ἱεράν αὐτοῦ εἰκόνα ἔφερον ἐν τῆ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας».

Κατά τήν ἐξεταζομένη πάντως περίοδο ἄρχισε σταδιακά νά ἐμφανίζεται ἡ πρακτική τῆς διακηρύξεως τῆς ἁγιότητος νέων Ἁγίων μέ ἀπόφαση μείζονος ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, δηλαδή Συνόδου, ἀσχέτως τοῦ χρόνου κατά τόν ὁποῖο εἶχαν κοιμηθεῖ. Οἱ σχετικές περιπτώσεις εἶναι οἱ ἐξῆς:

Τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (+ 1359), ἐπί πατριαρχείας ἁγ. Φιλοθέου τοῦ Κοκκίνου (1354 – 1355, 1364 – 1376), 6 χρόνια μετά τήν κοίμησή του! Τοῦ ἁγ. Γερασίμου Κεφαλληνίας (+ 1579), ἐπί πατριαρχείας Κυρίλλου τοῦ Λουκάρεως (+ 1638), 50 περίπου χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Τοῦ ἁγ. Διονυσίου ἀρχιεπ. Αἰγίνης (+ 1622), ἐπί πατριαρχείας Γαβριήλ Γ’ (1716 – 1723), σχεδόν 100 χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Τῆς Ὁσιομάρτυρος Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας (+ 1589), ἐπί πατριαρχείας Ματθαίου Β’ (1599 – 1602), 10 χρόνια μετά τήν κοίμησή της.

Τό ὅτι ἡ ἀρχαία ἐκκλησιαστική παράδοσις καί πρακτική τῆς πρώτης χιλιετίας σχετικά μέ τήν διακήρυξη τῆς ἁγιότητος τῶν νέων Ἁγίων, συνέχισε νά τηρεῖται καί κατά τήν δεύτερη χιλιετία, ἀκόμη καί μετά τήν ἐμφάνιση Συνοδικῶν ἀποφάσεως διακηρύξεως (15ος αἰ.), ἀποδεικνύεται καί ἀπό πραγματεία πού ἔγραψε ὁ ὅσ. Ἀθανάσιος ὁ Πάριος μέ τόν τίτλο «Ὅτι οἱ νέοι Μάρτυρές εἰσιν Ἅγιοι καί πρέπει νά τιμῶνται ὡς τοιοῦτοι καί ἄνευ κανονικῆς διαγνώσεως τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας».

Πέραν  τούτων  ὑπάρχει  καί  περίπτωσις  τιμῆς  ὡς  πρός  Ἅγιον  σέ  μέλος  τῆς  Ἐκκλησίας  πού  εὑρίσκεται  ἀκόμη  στήν  ζωή. Πρόκειται  γιά  τόν  ὅσ. Νεόφυτο  τόν  Ἔγκλειστο, ὁ  ὁποῖος  ἁγιογραφήθηκε μεταξύ  δύο  Ἀγγέλων  νά  ἀναλαμβάνεται  στόν  οὐρανό! (ἡ  τοιχογραφία  αὐτή  σώζεται  στήν  Ἐγκλείστρα  του, στήν  Κύπρο. Βλ. R. Cormack. “The  Hermitage of St. Neophytos and its wall-paintings”, Dubarton Oaks Papers, 20, 1966, σελ. 119 -  206).

Ἀκόμη  ὑπάρχουν  καί  περιπτώσεις, κατά  τίς  ὁποῖες  ὁ  λαός  ἐπέβαλε  στήν  Ἐκκλησιαστική  Ἀρχή  τήν  τιμή  ὡς  πρός  Ἅγιο  σέ  συγκεκριμένα  πρόσωπα. «Θέλω  νά  ὑπογραμμίσω ὅλως  ἰδιαιτέρως - γράφει  ὁ  Χρ. Οἰκονόμου - ὅτι  ὑπάρχουν  περιπτώσεις,  κατά  τίς  ὁποίες  τό  πλήρωμα  τῆς  Ἐκκλησίας, παρά  τήν  ἀντίδραση  καί  ἄρνηση  τῶν  Ἐκκλησιαστικῶν  Ἀρχῶν, ἀναγνώρισε  καί  τίμησε  κάποιον  ὡς  Ἅγιο  καί  στή  συνέχεια  ἀξίωσε  τήν  ἀναγραφή  τοῦ  ὀνόματός  του  στά  Δίπτυχα  τῆς  Ἐκκλησίας, π.χ. Ἰωάννης  Χρυσόστομος, Συμεών ὁ  Νέος  Θεολόγος, κ.ἄ.». (αὐτ.).

Ρητορικό  τό  ἐρώτημα, ἀλλά  τό  θέτουμε: Ὁ  λαός  τῆς  ΚΠόλεως  περίμενε  νά  περάσουν  100  χρόνια, γιά  νά  τιμήσει  τόν  Ἱερό  Χρυσό-στομο  ὡς  Ἅγιο καί  γιά  νά  ἐπιβάλλει  στούς  διαδόχους του  τήν  ἐγγραφή  του  στά  Δίπτυχα; Ἀσφαλῶς  ὄχι, ἐφ’ ὅσον ἡ  διαπίστωσις  τῆς  ἁγιότητος ἔχει «ἀφετηρία  τήν  φωνή  τοῦ  λαοῦ» (Χρ. Οἰκονόμου) καί  εἶναι  «πράξη  ἐμπειρική, πού  εἶναι  ἀποτέλεσμα  θέας  τῶν  γεγονότων  τῆς  ζωῆς  καί  τῆς  δράσεως  τοῦ  Ἁγίου» (Στυλ. Παπαδόπουλος). Αὐτή  ἀκριβῶς  ἡ  «θέα»  καί  ἡ  «φωνή» προϋποθέτουν  αὐτόπτες  μάρτυρες «τῶν  γεγονότων  τῆς  ζωῆς  καί  τῆς  δράσεως  τοῦ  Ἁγίου»  καί  100  χρόνια  μετά  αὐτοί  οἱ  μάρτυρες  δέν  ὑπάρχουν, ὁπότε  ἀντί  γιά  «θέα» ἔχουμε «φήμη».

Μετά τά προηγούμενα εὐχερῶς προκύπτει τό συμπέρασμα, ὅτι δέν ὑπάρχει χρονικός περιορισμός γιά τήν διακήρυξη τῆς ἁγιότητος ἑνός ἱεροῦ προσώπου, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν μάλιστα τοῦ γεγονότος, ὅτι ἀπόφασις Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς (Ἐπισκόπου ἤ Συνόδου), δέν εἶναι κἄν ἀπαραίτητη, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησιαστική Ἀρχή «προβαίνει στήν διακήρυξη, ὄχι γιά νά ἀποκτήσει ἐγκυρότητα ὁ Ἅγιος, ἀλλά γιά νά πληροφορηθεῖ εὑρύτερα τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας…Τό Πατριαρχεῖο ἐπενέβαινε…, ὄχι γιά νά ἐγκρίνει, ἀλλά γιά νά διευρύνει τόν ἑορτασμό τῆς μνήμης του, πού ἤδη γίνοταν» (Στυλ. Παπαδοπούλου αὐτ. σελ. 3).

Ἀντιθέτως ἄν καθυστερήσει ὑπερβαλλόντως ἡ «ἐπ’ ἐκκλησίαις» διακήρυξις τῆς ἁγιότητος ἑνός ἱεροῦ προσώπου, κινδυνεύουν ἐνδεχομένως νά χαθοῦν οἱ πολύτιμες μαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων τῶν ἐν ζωῇ σημείων καί θαυμάτων του. Ἐφ’ ὅσον «στήν πρώτη φάση τῆς διαδικασίας, μέ τρόπο συνήθως ἁπλό καί σπάνια συστηματικό, γίνεται διαπίστωση τοῦ γεγονότος, ὅτι τό τάδε ἀποθανόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας εἶχε καί ἔχει χαρίσματα Ἁγίου. Πρόκειται γιά πράξη ἐμπειρική, πού εἶναι ἀποτέλεσμα θέας τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς καί τῆς δράσεως τοῦ Ἁγίου, ἀλλά καί γνώσεως, πού ἀποκτᾶται μέσῳ ἀφηγήσεων ἤ γραπτῶν μαρτυριῶν…(καί) ἡ Σύνοδος, διακηρύσσοντας τήν ἁγιότητα, δέν ἀποφασίζει – κρίνει τήν ἁγιότητα (ἀλλά) πράξη διακηρύξεως σημαίνει ἐδῶ πανηγυρική διακοίνωση γεγονότος ἤδη ἐμφανοῦς καί ἀποδεκτοῦ ἀπό μικρό ἤ μεγάλο ἀριθμό ἀξιοπίστων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας» (Στυλ. Παπαδοπούλου αὐτ. φ. 843, σελ. 1 καί 4).

Στήν περιοχή τῆς γενέτειράς μου Ἀχαΐας καί εὐρύτερα τῆς Πελοποννήσου, ἐκκρεμεῖ μία τουλάχιστον κραυγαλέα περίπτωση ἀσυμφωνίας Ποιμένων (ἑνός εὐτυχῶς)  καί ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Ὁ Ὁμολογητής τῆς Βαυαροκρατίας Ὅσιος Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος, ὁ ἡρωϊκός κήρυκας τῆς Ὀρθοδοξίας, πού συγκρούστηκε μέ τήν παπική κεφαλή τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, τόν Βασιλιά Ὄθωνα καί τούς προσκυνημένους Δεσποτάδες τῆς ἐποχῆς του (βλ. περιστατικό μέ τόν Μῆτρο, πού ἔγινε Δεσπότης), γιατί δέν ἐγγράφεται στό Ἁγιολόγιο; Ἐπειδή ἀντιδρᾶ συγκεκριμένος Μητροπολίτης τῆς Πελοποννήσου; Κάποιος γνώστης τοῦ τόπου, τοῦ προσώπου καί τοῦ θέματος εἶπε: «Ὑπομονή, ἔρχεται τό δρέπανο τοῦ θανάτου, εἶναι 84 ἐτῶν, ὁ ἑπόμενος θά τό σκεφθεῖ διαφορετικά».

Ἐν βρασμῷ ψυχῆς, γιά τό ἄδικο! 

Νέα ἐμφάνιση τοῦ π. Νικολάου Πέττα σέ Νοσοκομεῖο τῆς Πάτρας.

Ὀνομάζομαι Ἀσπασία Βερβαρέσου. Εἶμαι στρατιωτικός ἐν ἀποστρατείᾳ στήν Π.Α. Κατάγομαι ἀπό τήν Ἀνδραβίδα Ἠλείας καί κατοικῶ στό Νέο Κόσμο Ἀττικῆς. Μέ μεγάλη χαρά καί εὐγνωμοσύνη θά σᾶς καταθέσω, σεβαστοί Πατέρες τοῦ Ἄθωνα, τά σημεῖα, πού τέλεσε τό ἀείμνηστο ἱερατικό ζεῦγος Πέττα. Ὡστόσο θά καταγραφεῖ ἰδιαίτερα ἡ ὀφθαλμοφανής παρουσία τοῦ π. Νικολάου στήν ἀσθενοῦσα μητέρα μου.

Τίς 27 Αὐγούστου τοῦ 2016, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, μετά τόν ἐκκλησιασμό μου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἐφραίμ Νέας Μάκρης Ἀττικῆς, ξαφνικά μέ εἰδοποίησε τηλεφωνικώς ἡ ἀδελφή μου ὅτι ἡ μητέρα μας Ἀντωνία 80 ἐτῶν, ἡ ὁποία εἶχε ἐπιβαρυμένη ὑγεία, παρουσίασε σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα, ἀπό τό ὁποῖο κινδύνευε ἡ ζωή της, ὅπως μᾶς εἶπαν οἱ γιατροί.

Ἀμέσως ξεκίνησα μέ τό αὐτοκίνητό μου, γιά νά πάω κοντά τῆς στήν Πελοπόννησο. Κατά τήν διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ μου προσευχόμουν στόν ἅγιο Φανούριο, στόν ἅγιο Ἐφραίμ καί στόν νεοφανή σημειοφόρο π. Νικόλαο Πέττα, γιά νά τρέξουν βοηθήσουν τή μητέρα μου. Στή μέση της διαδρομῆς μέ πληροφόρησε ἡ ἀδελφή μου ὅτι ἡ μητέρα μας εἶχε πάθει ὀξύ ἔμφραγμα καί ὅτι, ὑπῆρχε περίπτωση αἱμορραγίας. Ὅλα αὐτά μαζί θά ἐπέφεραν τόν θάνατο. Ἀναφέρεται ὅτι προηγουμένως τῆς εἶχε τοποθετηθεῖ ἐξωτερικός βηματοδότης καί μέ ἀσθενοφόρο μεταφερόταν στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου τῆς Πάτρας.

Κλαίγοντας ἔλεγα στόν π. Νικόλαο τό ἀπολυτίκιό του, πού ἔχουν συντάξει Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί τόν παρακαλούσα νά τρέξει νά βοηθήσει τή μητέρα μου, τώρα πού βρίσκεται στήν πόλη του. Ἀξίζει νά ἀναφέρω ὅτι εὐλαβοῦμαι τόν π. Νικόλαο καί τήν ἁγία πρεσβυτέρα του Ἀνθή, ἀφοῦ συχνά διαβαίνω νά προσκυνήσω τόν τάφο τους καί προσεύχομαι γονατιστή ἐμπρός τους.

Ὅταν ἔφτασα στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου, βρῆκα τή μητέρα μου στά ἐπείγοντα, στό δωμάτιο ἀνάνηψης, μαζί μέ τήν ἀδελφή μου, τόν γαμπρό μου καί μία γιατρό, πού τήν παρακολουθοῦσε. Ἀμέσως ἀγκάλιασα τήν μητέρα μου τήν ἐνθάρρυνα, λέγοντάς της ὅτι θά γίνει καλά, διότι ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος Φανούριος θά τήν βοηθήσει. Ἔκπληκτοι ἀκούσαμε μέ σιγουριά νά μᾶς λέει μέ πολύ φυσικό τρόπο ὅτι τήν ἐπισκεύτηκε πρίν λίγο ἕνας ἱερέας λαμπερός, ψηλός λέγοντάς της ὅτι εἶναι δίπλα της ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος Φανούριος καί θά τήν θεραπεύσει. Ὁ ἄγνωστος γιά ἐκείνη ἱερέας τήν εὐλόγησε μέ τήν δεξιά του καί τῆς ἔδωσε δύναμη μέ τήν παρουσία του. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ὅτι, κατά τήν διάρκεια τῆς παραμονῆς της στό νοσοκομεῖο, ἡ μητέρα μου εἶχε συνέχεια τούς δικούς μου, καθώς καί ἰατρούς παρόντες ἐξαιτίας τοῦ κρίσιμού της ὑγείας της. Ἀπό αὐτούς κανείς δέν εἶδε κανέναν ἱερέα νά παρουσιάζεται σέ κανένα χῶρο.

            Ἀμέσως παίρνω τηλέφωνο τήν γνωστή μου κ. Γεωργία Θεοχαροπούλου, ἡ ὁποῖα μοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἦταν ὁ π. Νικόλαος Πέττας, διότι γνώριζε ἄλλες παρόμοιες ἐμφανίσεις του μέ αὐτό τόν συγκεκριμένο τρόπο. Ἐπίσης ζήτησα ἀπό τήν μητέρα μου νά περιγράψει τόν ἱερέα, πού τῆς ἐμφανίσθηκε. Ἡ περιγραφή ἦταν ἴδια μέ τήν πορσελάνινη φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου, πού παρουσιάζεται μόνος του, καί βρίσκεται τοποθετημένη ἐπάνω στό μνῆμα του, στήν Παναγία τήν Ἀλεξιώτισσα, στήν Πάτρα. Ἀνατρίχιασα καί ἔκλαψα ἀπό εὐγνωμοσύνη καί τόν εὐχαριστοῦσα συνέχεια.

Ἡ μητέρα μου, μετά ἀπό τίς ἐξετάσεις κατά τρόπο θαυμαστό ἄρχισε νά καλυτερεύει καί νά σταθεροποιεῖται ἡ εὔθραυστη καρδιά της. Ζητήσαμε ἡ νοσηλεία της νά συνεχισθεί στό Νοσοκομεῖο τοῦ Πύργου. Τελικά μεταφέρθηκε ἐκεῖ, στήν καρδιολογική μονάδα Πύργου. Συγκεκριμένα στό δωμάτιο 222 μαζί μέ ἄλλες νοσηλευόμενες. Στό δωμάτιο αὐτό τοποθετήσαμε τήν μορφή τοῦ σωτήρα τῆς μητέρας μου, τόν π. Νικόλαο, δίπλα στίς ἄλλες εἰκονίτσες, γιά νά τήν προστατεύει καί ἐκεί. Παρατηρήσαμε ὅτι ἀπό τήν στιγμή, πού τοποθετήθηκε ἡ εἰκόνιτσα οἱ ἄλλες νοσηλευόμενες, κατά παράδοξο τρόπο, ἔπαιρναν ἄμεσα ἐξιτήριο, ἐνῶ βρισκόνταν καί αὐτές σέ κρίσιμη κατάσταση. Καταλάβαμε ὅτι δέχονταν καί αὐτές τήν εὐλογία τοῦ Γέροντα Νικολάου.

Ἐνῶ ἐπρόκειτο νά πάρει ἐξιτήριο καί ἡ μητέρα μου παρουσίασε βραδυκαρδία καί χρειάσθηκε νά εἰσαχθεῖ στήν ἐντατική μονάδα παρακολούθησης. Χάσαμε τόν κόσμο ἀπό τά πόδια μας. Καί ὅμως ἀποδεδείχθηκε καί αὐτό ἔγινε κατόπιν σχεδίου τοῦ σημειοφόρου Πατρός, γιά νά μᾶς δυναμώσει τήν πίστη καί νά μᾶς παιδαγώγησει.

Καί θά ἀναφερθεῖ καί αὐτό, γιά νά ἔχουμε τήν εὐλογία καί τήν συμπάθεια τοῦ π. Νικολάου. Ὡς γνωστό δέν ὑπάρχει καλό, πού νά μήν θέλει τό κακό νά πάρει μερίδιο! Καί ὁμολογῶ τά παρακάτω, γιά νά βοηθήσει καί ἄλλους πιστούς, πού τό κακό καί τό σκότος θά θέλει νά τούς ἐπηρεάσει ἀρνητικά γιά τήν ἁγιότητα τοῦ π. Νικολάου. Κάποια στιγμή μας ἦλθε ἐξ ἀριστερῶν λογισμός ὅτι ἴσως δέν ἦταν ὁ π. Νικόλαος, πού ἐμφανίστηκε στήν μητέρα μας καί τήν σταύρωσε, ὥστε νά γίνει καλά! Ἦλθαν δηλαδή ὡς σειρῆνες  σκέψεις ἀμφιβολίας καί μέ αὐτό τόν τρόπο παραχώρησε ὁ Θεός καί ὑποτροπιάσει ἡ ὑγεία τῆς μητέρας μας, ὥστε νά πιστώσουμε ἀκράδαντα καί νά τοῦ ζητήσουμε νά μᾶς συγχωρέσει, ὅπερ καί ἔκανε.

Ἐπιπλέον ἐκείνη τήν ἡμέρα πού χειροτέρεψε ἡ ὑγεία της, ξαφνικά ξέσπασε θεομηνία μέσα στό κατακαλόκαιρο καί ἔπληξε τόν νομό Ἠλείας. Μάλιστα κεραυνός χτύπησε τό σπίτι τῆς ἀδελφῆς μου, ἐνῶ βρισκόμασταν ἐκεῖ, μέ ἀποτέλεσμα νά τρυπήσει τά κεραμίδια καί νά πλημμυρίσουν ὅλοι οἱ χῶροι. Καί τά περισσότερα νερά ἔπεφταν ὁρμητικά στό ὑπνοδωμάτιο. Ἐάν ἡ μητέρα μας ἦταν στό σπίτι ἡ εὔθραυστη καρδιά της θά τήν πρόδιδε μπροστά σέ αὐτό τό κακό πού γινόταν!

Χάρη στήν εὐσπλαχνική παρέμβαση τοῦ Σημειοφόρου π. Νικολάου, πού τοῦ ζητήσαμε συμπαράσταση καί σέ αὐτό τό κακό, ἡ μητέρα μας, καθώς καί ἡ οἰκογένεια τῆς ἀδελφή μου σώθηκαν ἀπό ἀπρόβλεπτες καταστάσεις!

Τελικά, ἡ μητέρα μας πῆρε ἐξιτήριο λίγες ἡμέρες ἀργότερα καί, τό σημαντικότερο, σταθεροποιήθηκε ἡ ὑγεία. Ζητήσαμε νά τήν πάρουμε ζωντανή καί μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Φανουρίου καί τοῦ νεοφανούς Σημειοφόρου π. Νικολάου (πόσο ἐντύπωσή μᾶς κάνει ἡ συνεργασία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα μέ ἄλλους ἁγίους, ὅπως ἐνδεικτικά ἔχουν δημοσιευθεῖ μέ τόν ἅγιο Ἐφραίμ καί τόν ὅσιο Σοφιανό), νά μᾶς τήν ἀφήσει ὁ Θεός ἀκόμα κοντά μας. Δόξα τῷ Θεῷ. Εὐχαριστῶ τόν Γέροντα καί θά τόν εὐγνωμονῶ.

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι συνδέομαι μέ τά τέκνα τού ἀειμνήστου λευιτικοῦ ζεύγους, ἀκόμη καί μέ τόν πρεσβύτερο, ὡστόσο κρατοῦν σιωπηλή στάση γιά τήν ἁγιότητα τῶν Γονέων τους καί δέν ἀναμειγνύονται μέ αὐτό τό θέμα. Εἶναι νωπή ἡ ἀνάμνηση τοῦ μίσους καί τῆς ἔντονης πολεμικῆς σκοτεινῶν καί ὑπόγειων ρευμάτων, πού χτυποῦσαν τούς Γονεῖς τους ἐξαιτίας τῆς πνευματικότητας, πού τούς διέκρινε. 

Τελειώνοντας ἐπισημαίνω ὅτι ἔχουμε βιώσει καί ἔχουμε ἀκούσει ἀπό ἔγκριτα χείλη πολλά ἄλλα θαυμαστά σημεῖα τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα. Ἐνδεικτικά ἀναφέρεται ὅτι οἱ μορφές τούς μέσα ἀπό τίς φωτογραφίες τους παίρνουν χρώματα ζωντανά καί ἔχει κανείς τήν αἴσθηση ὅτι θά βγοῦν ἔξω ἀπό τήν φωτογραφία. Τελευταία, μετά τήν ἴαση τῆς μητέρας μου, πῆγα στό μνῆμά τους λουλούδια καί ἄλλα, γιά νά τούς εὐχαριστήσω. Τράβηξα μέ τόν κινητό μου τίς πορσελάνινες φωτογραφίες τους. Ἐνῶ ἔχει τραβηχτεῖ μαζί καί ἡ ἀδικοχαμένη θυγατέρα τους Σοφία, οἱ φωτογραφίες τῶν ἀοιδίμων Γονέων της, ζωντανεύουν. Σαφῶς φαίνεται σάν νά κυκλοφορεῖ αἷμα στήν μορφή τους. Εἰδικά στῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς τό πρόσωπο παρουσιάζονται πύρινες φλόγες γύρο ἀπό τό περίγραμμα τῆς μορφῆς της, φλόγες πού παραπέμπουν στίς πύρινες φλόγες, πού κατῆλθαν κατά τήν Πεντηκοστή στούς Μαθητές. Ἀκόμη ἔχουμε δεῖ φωτογραφίες τούς νά πυρώνουν καί νά τρέχουν σταυρόσχημα ὑγρά, ἔλαιο καί ἄλλα πολλά.

Εὔχομαι ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος νά βοηθάει τούς ἀσθενείς, ὥστε νά ἐπιστρέφουν στούς δικούς τους ὑγιεῖς, ὅπως ἔκανε καί στήν δική μας οἰκογένεια.

Δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος καί στήν ἐποχή μας φανερώνει τούς ἐκλεκτούς του!

Μέσα από τα κύματα

    Τον  γνώρισα    που   δούλευε   ως    αρχηγός   ενός   ηλεκτρολογικού    Συνεργείου    φτιάχνοντας   τα   ηλεκτρικά   μιας  θαυμάσιας  κατασκηνωτικής    εκκλησίας    με  θέα    την θάλασσα. Δεν  κουράζεσαι   καθόλου κυρ   Μανώλη;   ρώτησα   είσαι  ήδη    60    ετών. Λοιπόν  παιδί  μου   άκουσε. Μικρό  παιδί   έσπασα  και  τα    δυο  μου  πόδια    και  μήνες  περπατούσα  με  πατερίτσες, κάηκα     στη     φωτιά   και     αργότερα  που  πέρασαν  όλα   αυτά    βρέθηκα   ναύτης    σε  καράβι. Ταξιδεύοντας    στον  Ινδικό    ωκεανό   πέσαμε    σε   τρομερή    φουρτούνα   και  το  καράβι  έμοιαζε    καρυδότσουφλο   μπροστά   στη  μανία   της    φύσης.      Όλο   το  πλήρωμα   δουλεύαμε    σκληρά   για  να    αντιμετωπίσουμε   την   τρομερή    τρικυμία,  όταν  ξαφνικά  ένα  θεόρατο  κύμα   με  άρπαξε    από   το  κατάστρωμα  που    βρισκόμουν  και  με  πέταξε    στο   χάος   του      ωκεανού. Παναγία  μου  πρόφθασα  να     φωνάξω, πάρε  με  στην   αγκαλιά   Σου. Ήταν     21   Νοεμβρίου, γιορτή   των   εισοδίων  της   Θεοτόκου. Το  καράβι   συνέχιζε   την  πορεία  του  και  εγώ  πάλευα  με  τα  μανιασμένα  κύματα. Μετά  από λίγες   στιγμές   έγινε   το   απίστευτο  θαύμα,  ένα  υδάτινο   βουνό  με    εκσφενδόνισε  πάλι   στο  κατάστρωμα   του  πλοίου   και   εγώ  κλαίγοντας   από    συγκίνηση   προσπαθούσα  να καταλάβω   τι   είχε    συμβεί. Αργότερα   πήρα   σύνταξη   από  τα  καράβια   και   εμπιστεύτηκα  την   ζωή  μου    στο  Θεό, μάλιστα    η  δουλειά    εδώ    στη    χριστιανική  κατασκήνωση  μου    αρέσει  και  με     συγκινεί  πολύ. Μακάρι  να μπορούσα  να   ζήσω   και    εγώ      σαν  παιδί   την   χριστιανική    ζωή. Σε   ευχαριστώ  πολύ  κυρ  Μανώλη  μου    τόνωσες   την   πίστη  και   εμπιστοσύνη   στο  Θεό.

(Περιοδικό: «η    ζωή  του  παιδιού»   στις    20-11-2015)

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε
τα κείμενα.

Ζηλεύεις; Τι λέει ο Παππούς Παναής από τη Λύσση;

Γιατί ζηλεύεις; 

Διότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν έχεις ισχυρό χαρακτήρα ή κυρίως αν έχεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα αισθάνεσαι όλους τους γύρω σου σαν τη μεγαλύτερη χαρά.

Πολλές φορές η υπερβολική αγάπη οδηγεί στην ζήλεια. Μα τούτο είναι μια λανθασμένη αγάπη… Είναι ένα πάθος που σε οδηγεί να μην έχεις ραχάτι (ησυχία). Και σημεία να έχεις, να μη ζηλεύεις. Τι γίνεται όταν ζηλεύεις;

Τότε βέβαια ο διάβολος θα σας πολεμά συνεχώς, θα σας εναντιώνεται, αλλά εσύ να παρακαλείς τον Θεό και να βιάζεις τον εαυτό σου, να σφίγγεις τον γρόνθο σου και θα νικάς με τη βοήθεια του Θεού. Αυτή η ισχυρή μάχη, γεννά στην ψυχή την πνευματική προσωπικότητα. Τότε ισχυροποιείται ο νους και η καρδιά του ανθρώπου.

Ο εναντίος μας πολεμά παραπάνω εκεί που έχουμε κλίση, αδυναμία, φόβο, ιδέα. Πιάνει τον λογισμό σαν άθλο του, παίρνει από τα δικά μας, από τις κλίσεις μας. Όπως, ο κλέφτης πάει όπου έχει πόρτα που δεν κάμνει κρότο, έτσι και ο διάβολος εκεί που είναι η αδυναμία, η κλίση. Άμα παρεξηγηθούμε μ’ ένα πλάσμα, αρέσει πολλά του εναντίου. Αν είσαι ψυχρός με κάποιον, κι αν ακόμη αυτός κάμει τα πρέποντα, πάλι δεν σ’ αρέσουν, τ’ αντιπαθείς.

Είναι κάμποσο ζόρι η ζήλεια. Σε πρόσωπα που αγαπιούνται πολύ, είναι αδύνατο να μην μπει στη μέση για να βάλει τη ζήλεια, που καταντά σε μίσος. Όταν ταραχθεί το πλάσμα ή θα υβρίσει ή θα κτυπήσει ή θα τιμάσει (θα πει άσχημα λόγια, υβριστικά). Ο θύμος είναι θανάσιμο αμάρτημα. Γι’ αυτό ο νους είναι σαν το φύλακα. Ο θυμωμένος και ο μέθυσος είναι εκτός εαυτού. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Το μίσος, την έχθρα, τον θυμό, με τον διάβολο να τα έχουμε. Αν μας ταράξει, έβγαλε ο εναντίος το μεροκάματο…

Λέει η Γραφή: «Μη επιδυέτω ο ήλιος επι τω παροργισμώ».

Παππούς Παναής από τη Λύσση  

Είναι η Ζωή απλή;

Γιορτή έναρξης εκκλησιαστικών συνάξεων στις 16 Οκτωβρίου 2016

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Σεπτέμβριος 2016

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε
τα κείμενα.

Ευχή άγνωστος προς ευλογίαν ποίμνης

Ὡς διακονῶν εἰς μίαν ἀγροτοκτηνοτροφικήν περιοχήν καλουμένην Κοινοπολιτείαν Φράγκα Τσακώνικα, κατόπιν ταπεινῆς μου παρακλήσεως πρός τόν πανοσιολογιώτατον π. Νεκτάριον Πέτταν, γνωστόν εἰς τό ἑλληνικόν ἐπιστημονικόν καί θρησκευτικόν γίγνεσθαι, καί ἔτι πλέον τούτου, κατά σάρκαν υἱιόν τοῦ π. Νικολάου Πέττα, τοῦ καί ποιοῦντος σημεῖα καί θαύματα, οὐχί μόνον ἐν Πάτραις, ἔνθα καί ἤθλησεν καί δυστυχῶς ἐμαρτύρησεν ἐκ φατρίας φθονερῶν πατρινῶν κληρικῶν ἀλλά καί εἰς ἅπασαν τήν οἰκουμένην,  τήν ἐπικαλουμένην τάς ἁγίας αὐτοῦ πρεσβείας πρός Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, κατόπιν οὐκοῦν τῆς ταπεινῆς μου αἰτήσεως, εὐαρεστούμενος μοί παρεχώρησεν τήν ἱκετήριον ταύτην εὐχήν, ἥτινα μή ἰδιοποιούμενος, παραθέτω πρός ἱεράν χρῆσιν ἁπάντων τῶν ἀγροτικῶν ἱερέων.

«Εὐχή ἄγνωστος πρός εὐλογίαν ποίμνης.

Ἄρθρον τοῦ π. Νεκταρίου Πέττα.

Οἱ ποιμενικοί Ἅγιοι μέσα στήν μακραίωνη ἱερή παράδοση θεωροῦνται προστάτες τῶν ζώων. Γι’ αὐτόν τόν  λόγο,  ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς,  καλούμαστε ἀπό τούς ποιμένες, γιά νά τελέσουμε τήν ἱερή Ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ τοῦ ὕδατος. Μέ τίς εὐχές αὐτές παρακαλοῦμε τούς ποιμενικούς ἁγίους νά προσφέρουν ἴαση καί κατόπιν μέ τό ἁγιασμένο νερό ραντίζουμε τίς οἰκίες, τά ζῶα καί τά καταλύματά τους.

Ἡ Ἐκκλησία, μέ τίς εὐχές της γιά ὅλη τήν κτίση, δέν θά ἦταν δυνατόν νά μήν προσεύχεται καί γιά τά ζῶα - καθώς καί γιά ὅλη τή δημιουργία Ἡ πραγματικότητα αὐτή προκύπτει ἀπό τίς διάφορες εὐχές τοῦ Εὐχολογίου: «ἐπί τῆς μετάξης», «εἰς νόσους βοῶν» καί «εἰς ἀνομβρίαν» (δηλαδή, εὐχές γιά τό μετάξι, τίς ἀσθένειες τῶν βοοειδῶν, γιά τήν πολύτιμη βροχή).

Σέ κάθε περίπτωση ἡ Ἐκκλησία, μέ τίς εὐχές τοῦ Ἱεροῦ Εὐχολογίου, δέεται, ἐπικαλούμενη τούς ἁγίους, πού ἄλλωστε ἔχουν συγγράψει καί συνθέσει τίς εὐχές αὐτές, γιά τήν καλή ὑγεία τῶν ζώων καί τήν αὔξηση τῶν καρπῶν τῆς γῆς, προκειμένου νά εἶναι αὐτάρκης ὁ ἄνθρωπος σέ ὑλικά ἀγαθά. Ἐξυπακούεται ὅτι ἡ διασφάλιση τῆς ὑπεραφθονίας δέν πρέπει νά εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά, ὅπως ἀναφέρεται στίς γραφές «ἵνα περισσεύσωσιν εἰς πᾶν ἀγαθόν» καί «δοξάσωσιν», «εἰς μνημόσυνον τοῦ μετά ταῦτα χρόνου, εἰς δόξαν Θεοῦ».

Ἐδῶ στήν ὀρεινή Ἀρκαδία οἱ περισσότεροι ἀπό τούς κατοίκους της εἶναι κτηνοτρόφοι. Μέ ἀφορμή καί αἰτία τίς ἀνάγκες τῶν κτηνοτρόφων τῆς Ἀρκαδίας καί τίς καθημερινές προκλήσεις, πού ἀντιμετωπίζουν, συντάχθηκε καί ἡ νέα αὐτή εὐχή πού παρατίθεται παρακάτω.

Εὐχή εἰς τό εὐλογῆσαι ποίμνην. Ὑπό αναγνώστου Κυριάκου Ἰ. Πανούση, ποιηθεῖσα τῇ προτροπῇ τοῦ πανοσιολογιωτάτου ἐν ἱερομονάχοις Νεκταρίου π’’ Ν. Πέττα.

Δέσποτα Κύριε Πάτερ Παντοκράτορ, ὁ ποιμήν ὁ καλός ὁ τήν ψυχήν Σου θέμενος ὑπέρ τῶν προβάτων, ὁ ἀμνός, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, Σοῦ δεόμεθα, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν καί εὐλόγησον τήν ποίμνην τοῦ δούλου σου (δεῖνος), ὡς εὐλόγησας τά ποίμνια τοῦ δικαίου Ἰώβ. Φύλαξον, Κύριε, τήν ποίμνην ταύτην ἀπό πάσης ἐπηρείας τοῦ διαβόλου καί ἀπό φθοροποιῶν ἀνθρώπων∙ τήρησον αὐτήν μακράν πάσης νόσου.  Πρεσβείαις τῶν Ἁγίων καί δικαίων θεασαμένων Σε ἐν Βηθλεέμ ποιμένων, τῶν Ἁγίων καί πανενδόξων μαρτύρων Θεμιστοκλέους καί Σῴζοντος, τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου πατρός ἡμῶν Θεοσεβίου τοῦ Ἀρσινοΐτου, τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ, καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων τῶν ἐν ὄρεσι ποιμνίων ἐπιμεληθέντων. 

Ὅτι Σύ εἶ ὁ φωτισμός καί δοτήρ τῶν ἀγαθῶν, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, σύν τῷ Ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ Παναγίῳ καί Ἀγαθῶ καί Ζῳοποιῷ Σου Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Μετ’ εὐχαριστιῶν, π. Νεκτάριε, ἀσπάζομαι τήν σεπτήν ὑμετέραν δεξιάν, Παπα-Χαράλαμπος Ντελῆς-Πανουτσακόπουλος. Σημειωτέον δή ὅτι, κατόπιν προρρίσεως τοῦ σημειοφόρου πατρός ὑμῶν, διακονῶ εἰς τό χωρίον τῆς ἀθληφόρου μητρός ὑμῶν Ἀνθῆς πρεσβυτέρας τοῦ π. Νικολάου Πέττα.

Αὐτῶν ταῖς πρεσβείαις, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Φωτό: Ὁ π. Νεκτάριος Πέττας, διδάκτωρ τῆς Βυζαντινῆς φιλολογίας καί ἀρχαιολογίας μέ τούς ἐλλογιμοτάτους καθηγητές Ἀθανάσιο Παλιούρα (δεξιά του) καί Μιχάλη Κορδόση (ἀριστερά του), κατά τήν ἡμέρα τῆς ὁρκωμοσίας αὐτοῦ ὡς διδάκτορος τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἰωαννίνων.