Θαύματα αγίου καινοφανούς λευιτικού ζεύγους των Πατρών

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙΝΟΦΑΝΟΥΣ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ, ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΦΟΡΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΑΝΘΗΣ

«Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγὼ Ἅγιος εἰμί» (Α´ Πέτρ. 1, 16)

ΑΓΙΟΣ. Κατά κανόνα ἐνίοτε καί κατ’ εἰωθός ἀεί,  εἰς τήν τῶν ἀνθρώπων σκέψιν ὁ ἅγιος ὁρᾶται ὡς ἕν ἐξωγήϊνο ὄν, καί ὡς ἐκ τούτου καί ἡ ἁγιότης ἐκλαμβάνεται, ὥς τι  οὐτοπικόν τε καί ἀνέφικτον, τουτέστιν ἄσχετον τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι ἀσφαλῶς  καί πολιτεύεσθαι ἐν τῇ πεπερασμένῃ ταύτῃ βιοτῇ καί γεώδει πραγματικότητι.

Ἀσφαλῶς καί βεβαίως οἱ ἅγιοι δέν εἶναί τινες ἐξωγήινοι, τινές ὑπερφυσικοί ἄνθρωποι, μερικοί τέλος πάντων συνάνθρωποι, οἵτινες ἔχουσι εἰδικά ἤ ἴδια χαρακτηριστικά τε καί χαρίσματα, ἅτινα καθιστῶσιν τούτους a priori ἁγίους ὡς κατέχοντάς τι ἐπί πλέον τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων. 

Ἁπλῶς εἶναι ἀπολύτως ὡς καί ἡμεῖς ἅπαντες, τουτέστιν κοινοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι τιμῶσιν πρωτίστως τό «ἄνω θρώσκω» καί δευτερευόντως, διά τῆς χρηστῆς τῶν βιοτῆς, διά τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως αὐτῶν, διά τοῦ ἐναρέτου ἀγῶνος, διά τῆς ἀναλώσεως αὐτῶν ἐν ἀγαθοῖς ἔργοις ὑπέρ τῶν ἀδυνάτων συνανθρώπων καί διά τῆς ἐπιμόνου προσευχῆς, κατορθώνουν νά εὐαρεστήσωσι Θεόν τε καί ἠγαπημένα Τούτου πλάσματα,  καί ἐν τέλει Θεοδικαίως χαριτώνονται παρά τοῦ Κυρίου, καί οὕτω ὡς πρεσβευταί Αὐτοῦ καί ὄργανα τῆς Θείας Χάριτος δύνανται ἵνα ποιῶσιν μεγάλα τε καί ἐξαίσια θαυμαστά, ἐν ἄλλοις τῇ τοῦ Χριστοῦ εὐδοκίᾳ ποιοῦντες σημεῖα καί τέρατα μέ ἀποκλειστικόν σκοπόν τήν δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἐν ὀλίγοις οἱ ἅγιοί εἰσιν ἄνθρωποι χαριτωμένοι, δι’ ὅ καί ὁ Χριστός κατηξίωσεν αὐτούς διά τῆς ἀνεκτιμήτου δωρεᾶς τοῦ μεταφέρειν τήν Θείαν Χάριν ἐν ἀνθρώποις, διότι, ὡς λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος, οἱ ἅγιοι εἶναι ἀπόδειξις τῆς ἀκενώτου Θεϊκῆς ἀγάπης, ἥτις οὐσιαστικά ἐκφράζεται διά τῆς δυνατότητος τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου νά καθίσταται κοινωνός τῆς θείας φύσεως καί κατά χάριν Θεός. «Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ αὕτη ἐστίν ἡ μέθεξις καί ἡ μετουσία τῆς αὐτοῦ Θεότητος».

Εἰς τήν αὐτήν γραμμήν καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, παρέχων τό τοῦ ἁγίου στίγμα, σημειώνει: «Ἄνθρωποι ὑπῆρχον κἀκεῖνοι ὡς καί ἡμεῖς καί οὐδέν πλέον ἡμῶν ἐκέκτηντο εἰ μή ταπείνωσιν καί τήν πρός τόν Θεόν ἀγάπην». Ἄνθρωποι λοιπόν ἦταν οἱ ἅγιοι καί εἰς οὐδέν διέφεραν ἡμῶν, ἐκτός τοῦ ὅτι εἶχον ταπείνωσιν, πίστιν καί ἀγάπην πρός τόν Θεόν.

Καί, εἰς τό ἴδιον μῆκος κύματος κινούμενος ὁ Θεσσαλονίκης ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, τονίζει: «Οἱ ἅγιοι εἶναι οὐσιαστικῶς οἱ αὐθεντικοί ἄνθρωποι, δηλαδή γνησιώτατοι ἄνθρωποι, τῶν ὁποίων ἡ καρδία  συνυφαίνεται μέ τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τήν ἀπαλλαγήν ἐκ τῶν παθῶν, ἅτινα ἀλλοτριώνουν τό «κατ’ εἰκόνα» καί συνεπῶς ἀλλοιώνουν καί ἀμαυρώνουν τό ἀνθρώπινον πρόσωπον».

Χαρακτηριστικώτατον δ’ ἐστί τοῦ τό ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Μεγάλου παράδειγμα. Καίτοι ἦτο κάτοχος τῆς θύραθεν σοφίας, χρηματίσας δή καί διδάσκαλος τῶν τέκνων τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, ὁμιλῶν μεθ’ ἑνός ἀγραμμάτου ἀσκητοῦ, ἐζήτει διακαῶς τάς αὐτοῦ συμβουλάς, ὥστε οἱ παρευρισκόμενοι σκανδαλισθέντες τοῦ εἶπον: «Πῶς ἐστί δυνατόν ὑμεῖς αὐτός, ὁ μέγας διδάσκαλος καί κάτοχος τῆς Ἑλληνικῆς τε καί Ρωμαϊκῆς παιδείας ζητεῖς συμβουλάς παρ’ ἑνός ἀξέστου καλογήρου;».

Καί ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ὅλως φυσικῶς ἀπήντησε: «Τήν Ἑλληνικήν καί Ρωμαϊκήν παίδευσιν καλῶς ἐπίσταμαι, ἀλλά τό ἀλφάβητον τοῦ ἀγροίκου τούτου οὔπω μεμάθηκα». Ἐν ἄλλοις λόγοις ἕτερον ἑκάτερον τῆς κοσμικῆς παιδείας ἐστι ἡ πνευματική σοφία. Καί εἶπεν τοῦτ’ αὐτό, διότι, ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ ἅγιος ἔχει μεγάλην ταπείνωσιν, εἶναι  ἁπλοῦς καί ἀνεπιτήδευτος τοῖς  λόγοις, ταῖς πράξεσιν, ἁπλούστατος, προσηνής καί ἄμεσος εἰς τάς σχέσεις του μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Δέν ἐνδιαφέρεται νά ἐντυπωσιάσει, δι’ αὐτό καί δεικνύει εἰς τούς ἄλλους ἀνθρώπους αὐτό, ὅπερ πράγματι εἶναι, καί, ὡς λίαν εὐστόχως ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶπεν: «Οἷος εἶ, τοιοῦτος καί φαίνου». Ἐξ ἄλλου ὁ ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι καί ἄνθρωπος ἀγάπης.

Ὁ ἐγωιστής οὐ δύναται ἵνα ἀγαπήσῃ ἕτερον οὐδένα, εἰ μή ἑαυτόν καί μόνον. Ἀντιθέτως ὁ ταπεινός ἄνθρωπος βιώνει ἐμπειρικῶς τήν τῆς ἀγάπης διάστασιν, ὡς δή τονίζεται ὑπό τοῦ ἁγίου Δωροθέου: «Ὅσον ἑνοῦταί τις τῷ πλησίον αὐτοῦ διά τῆς ἀγάπης, τοσοῦτον καί μετά τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ».

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τάς  ἀδυναμίας καί τά ἐλαττώματα αὐτοῦ, δι’ αὐτό καί θεωρεῖ ἑαυτόν «ὑποκάτω ἁπάσης τῆς κτίσεως». Δέν θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὁ ὀμφαλός τῆς γῆς καί τοῦ ἐνδιαφέροντος τῶν ἄλλων. Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει οὐσιαστικῶς ὅτι αἱ ἱκανότητες καί αἱ δεξιότητες, ἅτινας κατέχει, εἶναι δῶρον Θεοῦ.

Αὐτοί ἀκριβῶς οἱ ἄνθρωποι λόγω τῆς αὐθεντικότητας αὐτῶν κατόρθωσαν ἵνα ἑνωθῶσιν μετά τῶν θείων τε καί  ἀκτίστων ἐνεργειῶν, καί νά γίνουν οὕτω θεοί κατά χάριν, καί ὡς ἐκ τούτων, καί ἐν Πάτραις Ἀχαΐας,  πανθομολογεῖται καί κηρύσσεται πρός δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ ἡμῶν Θεοῦ, καί ὁ σύγχρονος «ὁσιομάρτυς ἐκ τῆς ἱερατικῆς φάρας» τῶν Ζαροχλεΐκων, σημειοφόρος καί θαυματουργός, π. Νικόλαος Πέττας, ἅγιος καί ἀκάματος  ἐργάτης τοῦ Κυριακοῦ Ἀμπελῶνος, ὅστις ἐλάμπρυνεν τό ἱερατικόν ὑπούργημα διά τῆς πολυσχιδοῦς αὐτοῦ διακονίας, ταπεινότατος διάκονος τοῦ Ὑψίστου καί μέγας θεράπων τῶν ἀνθρώπων.

Καθηγητής  τε καί διδάσκαλος τῆς θύραθεν σοφίας καί βαθύς γνώστης τῆς ἄνωθεν κατερχομένης τοιαύτης. Ἐγαλούχησε θεαρέστως πλῆθος φοιτητῶν καί πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἵτινες λαμπρύνουσι τήν σήμερον, Ἐκκλησίαν τε καί ἐπιστήμην. 

Καί ὁ σημειοφόρος οὗτος π. Νικόλαος Πέττας,  μετά τῆς ἀθληφόρου αὐτοῦ κυρα-πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, τήν σήμερον εἰσίν ὁδοδεῖκται καί φωτεινά παραδείγματα πρός μίμησιν δι’ ἡμᾶς, τούς ἐν Πάτραις οἰκοῦντας, ἀλλ’ καί ἁπανταχοῦ τοῦ κόσμου παροικοῦντας. Εἰσίν ὄντως φαεινοί ὁδοδεῖκται,  οἵτινες δεικνύουσιν τήν ἀληθινήν ὁδόν, τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν τῶν Οὐρανῶν Βασιλείαν.

Εἶναι δέ ἀδιάψευστος  πραγματικότης ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος χρείαν ἔχει τοιούτων ἁγίων ἀνθρώπων, ὡς παραδειγμάτων πρός μίμησιν, διότι ἔχει ἀπολέσει τήν αὐθεντικότητα αὐτοῦ, καί οὕτως ἀδυνατεῖ ὅπως καταλάβῃ τόν  ὕψιστον προορισμόν αὐτοῦ.

Ἡ ἑκουσία ὑποδούλωσις αὐτοῦ εἰς τά σατανικά πάθη, καί ἰδίως ὁ ἑωσφορικός ἐγωισμός καθίστανται  αἰτία, ὥστε νά γίνῃ ἡ ζωή αὐτοῦ κόλασις. Ἡ παγκόσμιος ἀκαταστασία, ἡ ἀναταραχή τῶν ἐθνῶν καί ἡ οἰκονομική κρίσις, καί κατ’ ἐξοχήν ἡ κρίσις ἰδανικῶν, ἰδεῶν,  θεσμῶν τε καί  ἀξιῶν, ἀποτελοῦν συνέπειαν τῆς ἀπώλειας τῆς αὐθεντικότητος αὐτοῦ.

Ἐπιβάλλεται τουτέστιν ὁ ἄνθρωπος ἵνα αὐτοπροσδιορισθῇ εἰ δυνατόν ἐπανευαγγελισθῇ, καί οὕτως ἐπανακτήσῃ τόν βαδισμόν αὐτοῦ, ἄνω καί πρόσω.

Καί νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος,  καί ἰδού ἅγιοι πρός μίμησιν, οἵτινες διά τοῦ πνευματικοῦ καί κοινωνικοῦ αὐτῶν ἀγῶνος, διά τῆς αὐτοθυσίας πρός τόν συνάνθρωπον καί τόν παραπεσόντα πλησίον, κατώρθωσαν ἵνα καταστοῦν πρεσβευταί τοῦ Κυρίου καί ἀρωγοί εἰς τάς ἡμετέρας δυσκολίας, ἰδίως εἰς τούς ἐπιζητοῦντας τάς ἑαυτῶν πρός Κύριον πρεσβείας.

Καί ὁμιλῶ διά τά νέα μυρίπνοα ἄνθη τῶν Πατρῶν, τόν πατρο-Νικόλαον καί Ἀνθήν τήν ἀθληφόρον, ὡς εὐστόχως ἔφη ὁ ἅγιος πρῶτος του Ἁγίου Ὄρους γέρων Μάξιμος ὁ Ἰβηρίτης.

Ἐπιβάλλεται λοιπόν τήν σήμερον, ὅτε τό ἠγαπημένον πλάσμα τοῦ Θεοῦ ταλανίζεται, ἐπιβάλλεται , λέγω, ἡ στροφή καί ἡ ἀναφορά ἡμῶν, εἰς τούς ἁγίους, καί συγκεκριμένως ἐνταῦθα καί εἰς τόν καινοφανέντα θαυματουργόν,  τόν ἐν Πάτραις ἀθλήσαντα καί σπείρας ρασοφόρων θῦμα, σημειοφόρον π. Νικόλαον Πέττα, καί ὄντως ἡ υἱοθέτησις καί βίωσις ἐκ μέρους ἡμῶν τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ καί τῶν ἀρετῶν ἁπάντων τῶν ἁγίων, ἀποτελεῖ ἴσως τήν μόνην ἐλπίδα, ὥστε νά καταστῇ ὁ κόσμος μας ὀρθότερος, πιό αὐθεντικώτερος καί ἀνθρωπινώτερος.

Ὄντως δ’ ἐπιβεβλητέον ἐστί, εἰδικῶς εἰς τήν ἄγονον σύγχρονον  ἐποχήν, νά παρακολουθῶμεν, ἐντός τῆς γενικῆς πνευματικῆς ἀπνοίας καί τοῦ πελάγους τῆς ἀνθρωπίνης ἀδιαφορίας, διά τό ἐπέκεινα, νά μιμώμεθα ἀνθρώπους ἀόκνους καί ἀκάματους ἐν τῇ μοιχαλίδι ταύτῃ διαστάσει, οἱ ὁποῖοι, ἀγωνισθέντες ὑπέρ  τῶν δικαίων Κυρίου τοῦ Παντοκράτορος, κατώρθωσαν διά τῶν ἀγώνων τέ καί τῶν παλαισμάτων τῶν νά κερδίσουν τούς Κυριακούς ἀμαράντους στεφάνους, καί τοιουτοτρόπως διά τῆς τοῦ Χριστοῦ Χάριτος, νά ποιῶσιν μεγάλα καί θαυμαστά, ἔνδοξά τε καί ἐξαίσια.                                   

Πρός δόξαν Θεοῦ ἀναφέρονται ἐνταῦθα σημεῖά τινα, ἅτινα συνετελέσθησαν τῇ πρεσβεῖᾳ πρός Ἰησοῦν τοῦ ἁγίου λευϊτικοῦ ζεύγους, τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα καί τῆς αὐτοῦ πρεσβυτέρας ἀθληφόρου Ἀνθῆς Πέττα. Βεβαίως, ἐάν τις εὐλαβής Χριστιανός ἐπιθυμεῖ, ὅπως ἐνημερωθεῖ πληρέστερον, ἄς ἀνατρέξῃ εἰς τήν βιβλιογραφίαν, εἰς τούς ἱστοτόπους καί εἰς τάς ἐφημερίδας. Ἐκεῖ θά εὕρῃ πολλά περί τῆς τῶν συγχρόνων ἁγίων θαυμαστῆς βιοτῆς ἀλλά καί πλῆθος μαρτυριῶν περί τῶν θαυμάτων τῶν ἐν Ἑλλάδι, ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ἐν τῇ μαρτυρικῇ Κύπρω, ἐν Εὐρώπῃ καί ἁπανταχοῦ τοῦ κόσμου.

Τά ἀποκαλυπτικά σημεία παρατίθονται, ὡς ἀκριβῶς ἐλέχθησαν καί κατεγράφησαν ὑπό τοῦ ἐμοῦ υἱοῦ Ἰωάννου Πανουτσακοπούλου (0030-2610344383), χειροτεθέντος Ἀναγνώστου ὑπό Σεβ. Μητρ. Γόρτυνος κ. Ἱερεμίου καί σπουδαστοῦ τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ Ἀθηνῶν:

ΜΑΡΤΥΡΙΑ κ. ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΛ ΕΚ ΠΑΤΡΩΝ (τηλ.: 0030-2610332932).

ΜΥΡΟΒΛΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ

Διηγεῖται ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ, μία ἀπό τίς μυροβλυσίες τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα, καί συγκεκριμένως τοῦ π. Νικολάου.

«Μία φορά ὁ π. Νεκτάριος ἦλθε πολύ κουρασμένος μέ πυρετό ἀπό λειτουργίες στήν ὑπηρεσία του στήν Γορτυνία. Φοβήθηκα μήπως εἶχε πάθει πάλι πνευμονία. Ἦταν ἀρχές τοῦ 2016 καί τοῦ ἔφτιαξα ζεστό φαγητό καί τόν φιλοξένησα τό μεσημέρι ἐκεῖνο, γιά νά ξαποστάσει καί νά πάει στό Νοσοκομεῖο. Ὅταν ἀποχώρησε ὁ π. Νεκτάριος, ἐνῶ ἤμουν στήν κουζίνα, ἐμφανίζεται ἕνας ψηλός ρασοφόρος πίσω μου δεξιά μέ ἔντονη μυροβλυσία γιά πολλή ὥρα. Τονίζω, σεβαστοί πατέρες τοῦ Ἄθωνα καί λοιποί χριστιανοί, ὅτι ὅλα αὐτά τά ἔζησα ὁλοζώντανα καί ὄχι στόν ὕπνο μου.

Πῆρα λοιπόν ἀμέσως στό τηλέφωνο  τήν γερόντισσα μοναχή Ἀκακία (0030-2294077053), ἡ ὁποία εἶναι στήν Ἱ. Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος Λυρείου, στό Μάτι Ἀττικῆς, τῆς Ἱ. Μητρόπολης Κηφισίας. Ἡ μοναχή μου εἶπε ὅτι ἦταν ὁ π. Νικόλαος καί μέ εὐχαρίστησε μέ τήν ἐμφάνιση καί τό μύρο, διότι διακόνησα τόν κληρικό γιό του. Τό εἶπα κατόπιν στόν πνευματικό μου γέροντα ἀρχιμ. Γαβριήλ Χριστόπουλο. Μοῦ ὁμολόγησε ἀκριβῶς τό ἴδιο μέ τήν μοναχή Ἀκακία, ὅτι δηλαδή ἦταν ὁ μακαριστός γέρων πατρο-Νικόλαος καί ἦλθε, γιά νά εὐλογήσει τό σπίτι μου καί νά μέ εὐχαριστήσει.

Κάθε φορά πού πηγαίνω προσκύνημα στό τάφο, ὅπου ἀναπαύονται, στήν Παναγία τήν Ἀλεξιώτισσα, νιώθω τήν παρουσία τους. Τό συγκεκριμένο μνῆμα ἔχει πνευματικό φῶς καί ἀγαλλίαση. Δύο λευκά περιστέρια μόνιμα συντροφεύουν τούς κεκοιμημένους ἐκεῖ. Νιώθουμε ἔντονη πνευματικότητα. Ἡ ἐγγονή μου Μαρία ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὅτι βλέπει ἐκεῖ τό ἱερατικό ζεῦγος νά ἀναπαύονται σέ ὡραῖα κρεβατάκια! Τό λάδι ἀπό τήν κανδήλα εἶναι ἰαματικό καί προσφέρει γιατριά. Ἀκόμη εὐωδιάζει καί βγάζει μυροβλυσία ἡ φωτογραφία πού προσεύχεται τό ἱερατικό ζεῦγος. Τό νιώθουμε συχνά».

ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΤΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΖΕΥΓΟΣ

Ἐπίσης ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ ἀναφέρει ὅτι γιά πολλές δεκαετίες ὑπέφερε ἀπό δαιμονικές ἐπιθέσεις, πού τήν ταλαιπωροῦσαν στόν ὕπνο. Ἔκανε ἁγιασμούς, εὐχέλαια, μυστηριακή ζωή, ἀλλά αὐτά ἐπέμεναν. Τό σπίτι της ἔνιωθε ὅτι ἦταν βαρύ ἀπό ἀρνητικά πράγματα. Ὅταν ἀπό πιστή νέα ἀπό τήν Καισαριανή ἔλαβε τήν φωτογραφία τους καί τήν τοποθέτησε μέ σεβασμό, γιά νά καθαρίσει τό σπίτι της, πραγματικά ἀπαλλάχθηκαν ἀπό κάθε κακό. Τά θαυμαστά, πού ἔχει ἀκούσει γιά τήν δύναμη αὐτοῦ τοῦ ζεύγους ἀπό πνευματικούς κύκλους, τά ἀπολαμβάνει καί ἡ οἰκογένειά της. Εἶναι βαθιά εὐγνώμων σέ αὐτό τό ἱερατικό ζεῦγος. 

ΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΓΟΝΟΥ ΜΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

«Θά πῶ ἕνα ἄλλο θαῦμα, διότι κάθε ἑβδομάδα διαφορετικά θαύματα βιώνουμε μέ τήν πρεσβεία τους. Τοῦ γιοῦ μου Στεφάνου ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος καί, ὅταν τῆς ἔκαναν τήν προγενετική ἐξέταση νά δοῦν γιά τό μωρό, ἐντοπίστηκε ὑγρό στό κεφαλάκι του καί στενοχωρηθήκαμε πολύ. Ἀμέσως ἀρχίσαμε πολλές προσευχές. Ἐγώ ἔχω τήν φωτογραφία τοῦ πατρο-Νικόλαο, τό φυλαχτό ἀπό τά ἄμφιά του πού πυρώνει καί μυροβολεῖ. Παρακαλοῦσα τόν π. Νικόλαο νά γιατρέψει τό ἐγγόνι μου. Τήν σταύρωνα μέ τήν φωτογραφία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους καί τό κομματάκι ἀπό τό πετραχήλι τοῦ π. Νικολάου τή νύφη μου, καί μέ ἄλλα ἅγια. Τήν φωτογραφία μέ τό φυλακτό τήν πῆρε ὁ γιός μου στήν Ἀθήνα, ὅπου θά πήγαιναν καί σέ ἄλλους γιατρούς. Καί ἔκαναν ἄλλη ἐξέταση καί γύρισαν χαρούμενοι στήν Πάτρα. Βγῆκε γιά πρώτη φορά καθαρή. Εὐχαριστῶ τούς ἀείμνηστους Γέροντες π. Νικόλαο καί τῆς πρεσβυτέρα του.

Τό βράδυ προτοῦ κοιμηθῶ προσευχόμουν μέ τό κομποσχοίνι μου στό κρεβάτι καί στόν π. Νικόλαο. Τόν ἐπικαλέσθηκα. Καί ὅπως προσευχόμουν, μοῦ πέρασε ἀπό τά μάτια μου ἡ φωτογραφία του, ὥς ἱερέας μέ  μαῦρα ράσα. Μετά ἀπό δύο ἡμέρες ἔλαβα ἀπό τήν Γεωργία τήν φωτογραφία του, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τόν εἶδα. Δοξασμένος ὁ Κύριος. Νά ἔχουμε τήν εὐχή του. Γεννήθηκε τό ἐγγόνι μου ἕνα ὡραῖο ἀγοράκι, πού θά τό βαπτίσουμε Νικόλαο. Γερό νά μᾶς ζήσει. Καί νά εἶναι μέχρι τέλους γερό καί φωτισμένο». 

ΟΦΘΑΜΟΦΑΝΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ

Λέει ἀκόμη ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ. «Ἕνα ἄλλο βράδυ ἔκανα κομποσχοίνι στήν πρεσβυτέρα Ἀνθή, διότι μέ κάτι ἤμουν στενοχωρημένη καί ἤθελα νά μέ ἐνδυναμώσει. Καί μετά ἀπό λίγο μοῦ ἐμφανίσθηκε ζωντανή πάνω ἀπό τά μάτια μου, δεξιά ἀπό τό κρεβάτι μου, λίγο ψηλά καί μέ κοίταζε μέ κατανόηση στοργικά. Τό κεφάλι της εἶχε μικρή κλίση πρός τά δεξιά, σάν νά μέ συμπονοῦσε. Ἦταν μέ τήν σεμνή ἔνδυσή της καί μέ τήν μαύρη μανδήλα της, ἀπό τήν μέση καί πάνω. Ἦταν δυνατή σάν τριαντατριῶν ἐτῶν, ὄχι ταλαιπωρημένη. Συνοδευόταν ἀπό σύννεφο, ὅπως τήν ἁγία Νεφέλη. Καί μπροστά σέ αὐτό τό ἀποκαλυπτικό θέαμα φώναξα ἀπό χαρά τήν θυγατέρα μου Ἀναστασία. Ξαφνικά χάθηκε. Νά ἔχουμε τήν εὐχή της».

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

Ἀναφέρει ἐπίσης ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ. «Πρίν 20 μέρες ἦλθε ἡ ἀδελφή μου Βασιλική ἀπό τόν Λάγκουρα στό σπίτι μου, γιά νά μέ δεῖ.  Μοῦ εἶπε τίς στενοχώριες της καί τῆς μίλησα γιά τά θαύματα τοῦ π. Πέττα Νικολάου. Τῆς ἔδωσα μάλιστα καί τό φωτοαντίγραφο ἀπό τό ἀφιέρωμα γιά τό ὅσιο ἱερατικό ζεῦγος π. Νικόλαο Πέττα καί πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού ἔκανε ὁ δημοσιογράφος κ. Π. Σακελλαρόπουλος, στό ἔνθετο «Σελίδες τῆς ἀγάπης» τῆς ἐφημερίδας «Πελοπόννησος» τῆς Κυριακῆς 10 Ἰανουαρίου 2016 (σ. 23/3). Ἐκεῖ ἔχει καί τήν φωτογραφία τοῦ ἱερατικούς ζεύγους.

Τό πῆρε μέ πίστη καί μέ τήν φωτογραφία σταυρώνει τό σπίτι της. Ἔκανε προσευχή ἡ ἴδια, γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἐνόχληση τῶν κακῶν λογισμῶν, τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ κόρες της, πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι Μοναχές. Ναί, ἔχει δύο κόρες Μοναχές.

Μετά ἀπό ἀρκετές ἡμέρες ἦρθε χαρούμενη, γιά νά μέ ξαναδεῖ καί αὐθόρμητά μου εἶπε: «Ἀδελφή, ὁ παπα – Νίκος ὁ Πέττας εἶναι ἅγιος». «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος καί θαυματουργός ὄντως! Τοῦ ζήτησα μέ δάκρυα νά μεσιτεύσει στόν Κύριο γιά τούς λογισμούς μου καί νά μοῦ ἠρεμήσει τό σπίτι μου καί εἰσακούσθηκα. Τό εἶπα καί στόν πνευματικό μου, τόν ἀρχιμ. Γαβριήλ  πού λειτουργεῖ στό ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο τῆς Μητρόπολης Πατρῶν, καί μοῦ εἶπε: «Ναί, ἔχω ἀκούσει καί ἐγώ πολλά θαύματα τοῦ ἱερατικοῦ αὐτοῦ ζευγαριοῦ».

Βέβαια τήν ρώτησα συγκεκριμένα καί ἐγώ: «Τι εἶδες, ἀδελφή;». Καί μοῦ ἀπάντησε: «Εἶχα δαιμονικούς λογισμούς. Εἶχαν κάνει φωλιά μές τό μυαλό μου. Ἄν καί ἔκανα πάντα πνευματική ζωή, καλοῦσα ἱερεῖς γιά ἁγιασμούς, εὐχέλαια δέν ἔφευγαν. Εἶχα σατανικό πόλεμο καί ἐνδοοικογενειακούς ἔντονους πειρασμούς. Πολλές προσευχές ἔκανα. Μαζί καί οἱ κόρες μου, ἡ Μοναχή Ἀκυλίνα στήν Μονή τῆς Παναγίας Πορταριᾶς Βόλου, καθώς καί ἡ Μοναχή Νεκταρία, πού ἀσκητεύει στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου – Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στήν Κερατέα. Καί γιά δόξα Θεοῦ εἶδα τόν π. Νικόλαο, πού μου εἶπε: «Οἱ προσευχή σου εἰσακούσθηκε, θά γίνεις καλά», καί πραγματικά ἀπαλλάχθηκα ἀπό τήν μάστιγα πού χρόνια μέ τυραννοῦσε.

Καί ὄντως, μέ τό πού μπῆκε στό σπίτι τό ἀπόκομμα ἐφημερίδας μέ τήν φωτογραφία τοῦ πατρο-Νικόλαο καί τῆς πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, τό ὁποῖο μου τό ἔδωσε ἡ εὐλαβέστατη ἀνιψιά μου, Ἀναστασία Παπαμιχαήλ, ἀμέσως καί  τά πειρασμικά ἐκδιώχθηκαν. Πιστεύω δέ ἀκράδαντα ὅτι ὁ π. Νικόλαος μέ ἔκανε καλά. Τόν εἶδα ζωντανό ὡς φυγαδευτής τῶν δαιμόνων. Ναί ἀπό τήν στιγμή πού μπῆκε τό ἀπόκομμα τῆς ἐφημερίδας μέ τήν φωτογραφία τοῦ ἁγίου ζευγαριοῦ στό σπίτι μου.  Σταύρωσα μέ τό ἀπόκομμα τό κεφάλι μου, καί μέ θαυμαστό τρόπο ἐπῆλθε ἐν Χριστῷ εἰρήνη. Πραγματικά ἀπό τό λευϊτικό αὐτό ζεῦγος μπῆκε φῶς Χριστοῦ καί θεϊκή γαλήνη στό σπίτι μου».

ΘΑΥΜΑ ΙΑΣΗΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ:

ΑΓΙΟΥ ΣΟΦΙΑΝΟΥ ΚΑΙ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ

«Ἐπίσης ὁμολογῶ γιά δόξα Θεοῦ, ἐγώ  ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ ἡ ὁποία διαμένω ἔναντι τῆς πατρικῆς οἰκίας τοῦ πατρο-Νικόλαου (Παρνασσοῦ 34, Πάτρα),  τό ἑξῆς θαῦμα, πού βίωσα μέ τήν περιπέτεια τῆς ὑγείας μου. Ἦταν φθινόπωρο τοῦ 2015. Ἡ Χρυσαυγή, ἡ κόρη μου, ἡ γιατρίνα, πού πιστεύει στά θαύματα τῶν ἁγίων, ἄκουσε μία ἀνδρική μεγάλη φωνή, πού τήν προέτρεπε (πού πιστεύουμε ὅτι εἶναι τοῦ παπα-Νικόλαου). «Θά πᾶς τή μητέρα σου στό γιατρό. Ἔχει καρκῖνο τοῦ θυροειδῆ».

Ἀμέσως ξύπνησε καί εἶπε στόν σύζυγό της Διονύσιο: «Θά πάω τή μητέρα μου στό γιατρό». Ἡ ἀδελφή της Ἀναστασία τῆς εἶπε: «Μιά χαρά εἶναι ἡ μάνα, βρέ Χρυσαυγή, τι ἔπαθες;». Ἀπό τότε ἐνήργησε ὁ πάπα-Νικόλας ἕως τό χειρουργεῖο… Ὄντως διεγνώσθη καρκίνος τοῦ θυροειδῆ καί ἐπιβεβαιώθηκαν οἱ λόγοι τοῦ πατρο-Νικόλα. Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θυματουργοί. Καί συνεχίζει ἡ κ. Ἀγγελική: «Δέν θά πῶ πολλά, γιά νά μήν σᾶς κουράσω. Θά πῶ τήν οὐσία. Τήν ὥρα τοῦ χειρουργείου παραβρέθηκαν καί συνεργάσθηκαν οἱ δύο ἅγιοι σημειοφόροι Γέροντες γιά τήν ἐνίσχυσή μου καί τήν θεραπεία μου.

Ὁ ἅγιος Σοφιανός, ἐπίσκοπος Δρυϊνουπόλεως καί ὁ πατρο-Νικόλας Πέττας. Ξαφνικά εἶδε ὁλοζώντανα νά κρατῶ τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σοφιανοῦ στό χέρι μου. Ἡ μορφή του, ἡ εἰκόνα του ἐμφανίσθηκε θαυμαστά στό χέρι μου, ἐνῶ ἤμουν στό κρεβάτι μετά τήν ἐπέμβαση καί γιά αὐτό ἔκανα νά φιλήσω τήν μορφή του, ἀλλά, ὅταν ἔφθασα κοντά, τό δάχτυλό μου χάθηκε.

Ὁ πατρο-Νικόλας μετά τό χειρουργεῖο, στόν ὁποῖο προσευχόμουν καί ζητοῦσα μέ δάκρυα τήν παρουσία του, μοῦ ἔκανε τό ἑξῆς σημεῖο. Ἄνοιξε τήν ὀροφή τοῦ δωματίου μου καί ἔβγαινε ἄπλετο οὐράνιο φῶς, πού ἔνιωθα ὅτι μέ καθάρισε καί τό ὁποῖο μέ θεράπευσε. Εἶμαι ὑγιέστατη καί δοξάζω τῷ Θεῷ. Μεγάλη ἡ Δόξα Του».

ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΕ ΕΥΛΟΓΟΥΣΕ

Ἄλλο μεγάλο θαῦμα εἶναι ἔγινε κατά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ γέροντος πατρο-Νικόλαο τήν 5η Ἰανουαρίου τοῦ 2000, στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Ζαροχλεΐκων, εἶναι καί τό ἑξῆς, πού ἀφηγεῖται ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ. «Εἶδα τό δεξί χέρι του ὑψωμένο νά μᾶς εὐλογεῖ ὅλους ξεχωριστά. Ὅταν πλησίασα γιά νά τόν προσκυνήσω τό εἶδα σέ αὐτή τήν στάση ὑψωμένο. Ὅταν γύρισα στό σπίτι μου, λέω στούς δικούς μου ὅτι ὁ πατρο-Νικόλας μας εὐλογοῦσε ὅλους μας, Ναι, μᾶς εὐλόγησε. Νά ἔχουμε τήν εὐχούλα του. Σκέφθηκα ὅτι ἔτσι θά κάνουν σέ ὅλους τους ἱερεῖς. Θά τούς βαλσαμώνουν τά χέρια καί σάν ρομπότ μέ τά τρία δάκτυλα θά εὐλογοῦν. Γιατί μας εὐλογοῦσε ὅπως ὁ Χριστό. Τό εἶχα πεῖ καί στόν ἀείμνηστο ἄνδρα μου.

Μετά ἀπό δεκατρία χρόνια ὅμως ἔμαθα τήν ἀλήθεια, ὅτι τά χέρια του ἦταν κάτω καί κρατοῦσαν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, ὅπως φαίνεται καί στήν σωζόμενη φωτογραφία. Δέν τό κατάλαβα τότε. Νόμιζα ὅτι τούς ἱερεῖς τούς βαλσαμώνουν, ὅταν εἶναι πεθαμένοι. Ἀπό τή φωτογραφία του, πού εἶδα μέ τά χέρια του σταυρωμένα νά κρατᾶ τό Εὐαγγέλιο, κατάλαβα ὅτι ἦταν θαῦμα. Καί τά ἔχασα. Εἶπα μεγάλο θαῦμα ἦταν καί αὐτό».

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΑ

Καί συνεχίζει τίς μαρτυρίες ἡ κ. Ἀγγελική Παπαμιχαήλ. «Ἐπίσης, νά ἀναφέρω ὅτι ὅλοι οἱ ἐνορίτες Ἁγίου Γερασίμου Πατρῶν ὁμολογοῦν ὅτι ὅλη ἡ ρίζα τῆς οἰκογενείας αὐτῆς εἶναι ἅγια. Τόνιζε ὁ ἀείμνηστος σύζυγός μου Δημήτριος ποτέ νά μήν σταματήσουμε τήν ἐπικοινωνία μέ αὐτήν τήν οἰκογένεια. Τούς ἀγαποῦσε καί τούς σεβόταν καί ἔλεγε ὅταν πεθάνει θά περάσει τό σκήνωμά του ἔξω ἀπό τό σπίτι αὐτό, γιά νά πάρει τήν εὐχή τους! Ὅλη ἡ πνευματικότητα ὀφείλεται στήν ὄντως Χριστιανή μητέρα τους καί ἀρχόντισσα ἀπ’ τήν Κεφαλονιά Σοφία Τζάκη - ἰδιαίτερα ἐλεήμων – σοφή καί ἅγια γυναίκα. Αὐτό τό ὁμολογοῦν ὅλοι οἱ παλαιοί συμπολίτες, ὅτι ἦταν ἡ ἁγία γυναίκα καί ἀρχόντισσα τῶν Πατρῶν.

Σέβεται ἐπίσης ὁ Γέροντας Ἰσίδωρος τήν Ἑλένη, ἀδελφή του π. Νικολάου. Τά ἀδέλφια τοῦ π. Νικολάου ἔδωσαν ἀγάπη καί φιλοξενία στά ὀρφανά παιδιά τοῦ πλησίον ἀπό τό σπίτι τούς Σκαγιοπούλειο Ὀρφανοτροφεῖο. Ἐκκλησιάζετο καί ἐκεῖ ἡ οἰκογένεια Πέττα στόν Ναό τῆς Θείας Μεταμορφώσεως καί ἔδιναν ἀγάπη καί θαλπωρῇ στά ταλαίπωρα ἀπό τήν φτώχια καί τόν ἐμφύλιο σπαραγμό παιδιά τοῦ Ὀρφανοτροφείου. Πολλά ἀπό αὐτά ἔγινα καί ἀσκητές τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

 Ὁ Νικόλαος μετά τήν γέννηση τῆς θυγατέρας του Ζωής, ἐγκαταστάθηκε στήν περιοχή Ἄνθεια τῆς Πάτρας. Ὡστόσο ἔφερνε τήν οἰκογένειά του συχνά στήν ἀδελφή του Ἑλένη, καί ἔτσι τούς ἔβλεπα. Ἦταν πολύ καλή ἡ Ἑλένη! Ὁ π. Νικόλαος εἶχε δώδεκα παιδιά. Τά μεγάλωσε μέ τήν πρεσβυτέρα Ἀνθή μέ κόπο, θυσίες, ταπεινά καί σιωπηλά. Τό πρῶτο παιδί τό μεγάλο τό ἔχασε σέ αὐτοκινητικό δυστύχημα. Ἦταν ἡ Σοφούλα. Καλή καί ἔξυπνη κοπέλα. Ἀγαποῦσε καί φρόντιζε ὅλα της τά ἀδέλφια. Ὁ ἀδελφός του π. Νικολάου, ὁ Παναγιώτης ἔγινε ἀσκητής τοῦ Ἄθωνα.

Τελειώνοντας, εὐχαριστῶ τό Θεό πού μας ἀξίωσε νά τούς γνωρίσουμε αὐτούς τούς ἁγίους καί περιφρονημένους ἀπό τό ψεύτικο σύστημα τῆς ἐποχῆς μας ἀνθρώπους. Τό κέντρο τῆς ζωῆς τους ἦταν ὁ Χριστός καί ὄχι τά ψεύτικα πρόσωπα πού λάμπουν ὡς λαμπιόνια στήν ἐποχή μας.

 Ἄξιοι, ἄξιοι, ἄξιοι καί θαυματουργοί, καί ὁ π. Νικόλαος καί ἡ πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή. Ἡγιασμένο παρά Θεῷ λευιτικό ζεῦγος. Νά πρεσβεύουν γιά ὅλους μας. Εἶναι ζωντανοί καί βοηθοῦν. Ὅσοι δέν παρασύρονται ἀπό τίς σειρῆνες, πού κινεῖ ὁ πειρασμός καί τούς ἐπικαλεσθοῦν θά δοῦν καλό στό σπίτι τους».

ΜΗΝΥΜΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΤΕΣ

Ὁ χαρισματικός Γέροντας Ἰσίδωρος Μενοῦνος, ὁ ἀόμματος, ὁ Φιλοθεΐτης τοῦ Ἄθωνα, πού ἀνατράφηκε μέσα στήν ἁγία οἰκογένεια τοῦ Ἀνδρέου καί Σοφίας Πέττα τῶν Πατρῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπῆρξαν γονεῖς τοῦ σημειοφόρου π. Νικολάου, εἶπε σέ τρεῖς πιστούς Κύπριους ἀπό τήν Λευκωσία, τούς Ἀριστοτέλη Φειδία (00357-99623687), τόν Κωνσταντῖνο Μυριανθέα καί τόν Εὐστάθιο Χρυστοδούλου τόν Ὀκτώβριο 2015, τούς λάλησε ὁ π. Ἰσίδωρος ὅτι τό ἱερατικό ζεῦγος εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, πού τελοῦν θαυμαστά σημεῖα.

  Τούς λάλησε ἐπίσης ὁ ἴδιος γέροντας ἀσκητής π. Ἰσίδωρος ὁ ἀγιορείτης ὅτι ἔδωσε ἐντολή ὁ Ἡγούμενος καί ἱεραπόστολος Γέροντας Ἐφραίμ ἀπό τήν Ἀριζόνα νά μηνύσει στά παιδιά τοῦ ἀείμνηστου λευιτικοῦ ζεύγους, καί ἰδιαίτερα στόν υἱό τους π. Νεκτάριο ὅτι ὀφείλει νά τελέσει τήν ἐκταφή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους καί νά τοποθετήσει αὐτά σέ δύο χωριστές λάρνακες, ὅπως τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ στήν Νέα Μάκρη τῆς Ἀττικῆς. Καί τότε οἱ πιστοί θά ζήσουν ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα ἀπό τό ἁγιασμένο ζεῦγος.

 ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΤΗΧΗΤΡΙΑΣ κ. ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΕΡΕΤΗ ΕΚ ΠΑΤΡΩΝ

 «Ἀπό δώδεκα ἐτῶν γνωρίζω τόν π. Νικόλαο, ἦταν ἅγιο παιδί». Ἀκόμη ἀναφέρει ὅτι στό σπίτι της ἔγινε τό προξενιό ἀπό τόν πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Παπασταύρου τοῦ καθηγητῆ Νικολάου μέ τήν Ἀθνή. Ὅταν ὁ τότε καθηγητής Νικόλαος Πέττας εἶδε τήν Ἀνθή εἶπε: «Ἁγία γυναίκα εἶναι αὐτή, αὐτή θά νυμφευθῶ». Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τούς ἔδωσε τώρα ἰαματική δύναμη, θαυματουργή, πρεσβευτική. Νά σκεφθεῖ κανείς μόνο ἡ φωτογραφία ἔχει πνευματική δύναμη νά καθαρίζει ἀπό δαιμονικές ἐπιρροές ὄχι μόνο τά σπίτια, ἀλλά καί τίς διάνοιές μας».

ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

ΑΘΑΝΑΣΙΟ Ν. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ ΕΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Στρατονομία Καρδίτσας. Εἶχε ἀργήσει 1 - 2 λεπτά νά πάει στή φρουρά μέ ἄλλους φαντάρους. Ὁ λοχίας τούς εἶπε ὅτι θά τούς βγάλει σέ ἀναφορά καί θά τιμωρηθοῦν, γιατί καθυστέρησαν. Ὁ στρατιώτης ἐπικαλέσθηκε τόν πατρό-Νικόλαο καί εἶπε: «Ἀφοῦ ἀργήσαμε πρέπει νά τιμωρηθοῦμε. Ἀλλά ἄς εἶναι τουλάχιστον ἡ ποινή ὄχι βαριά καί ἄς τιμωρήσει αὐστηρά μόνο ἐμένα». Ὁ Ἀθανάσιος ἐπικαλέσθηκε τίς ἄμεσες πρεσβεῖες τοῦ π. Νικολάου καί πετάχτηκε μέ θάρρος, πού ποτέ δέν εἶχε πρίν, καί ἀμέσως εἶπε στό λοχία ὅτι: «Ναί ἀργήσαμε ἀλλά δέν φταῖνε οἱ ἄλλοι φαντάροι. Νά τιμωρήσετε ἐμένα! Συγχωρεῖστε τους κ. Λοχία! Τιμωρεῖστε ἐμένα, ἀλλά ὄχι τά ἄλλα τά παιδιά». Ὁ λοχίας τότε τοῦ εἶπε: «Μπράβο Καραγιαννίδη, παιδί μου, γιά τήν παρρησία καί τήν ἀνδρεία. Θά σέ προτείνω γιά τιμητική». Ὁ ἴδιος παραδέχεται ὅτι ἀπό μόνος του δέν θά τό ἔκανε ποτέ καί οὔτε εἶχε τέτοιο θάρρος. Ἀλλά παντοῦ ὁμολογεῖ ὅτι: «Ἦταν ὁ π. Νικόλαος». Τόν ἐπικαλεῖται πάντα.

Μᾶς ὁμολόγησε ἀκόμη: «Ἤμουν κρυωμένος μέ πυρετό καί τό κομματάκι ἀπό τά ἄμφια τοῦ π. Νικολάου στήν φωτογραφία, πού εἶναι μέ τήν πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, σάν ἀπό μπαταρία ζεσταίνεται πολλούς βαθμούς. Πύρωνε σάν λάβα. Ἔχει θερμοκρασία πάνω ἀπό 60 βαθμούς».

Καί συνεχίζει μέ τό πρῶτο σημεῖο τοῦ π. Νικολάου: «Ὁ Γέροντας τούς ἔβαλε φρένο. Δέν μέ τιμώρησε ὁ λοχίας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος στήν Μοίρα Πυραύλων στό Λαγκαδά, λοχίας ἦταν. Μάλιστα ἄκουσα στό Ἅγιο Ὄρος ὅτι πολλοί ἀπό τήν ὁμάδα τοῦ ἔγιναν μοναχοί καί κληρικοί. Μόνο καί μόνο ἀπό τό καλό καί πνευματικό παράδειγμα τοῦ τότε καθηγητῆ Νικολάου. Τό πιστεύω αὐτό, τό πιστεύω. Πῆρα τέτοιο θάρρος. Δέν τόλμησε νά μιλήσει κανείς ἄλλος. Ἄν δέν εἶχα τό φυλαχτό, πού μας σώζει οἰκογενειακός, ἀλλά καί ἐδῶ τούς φαντάρους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί δυσκολία, ἄστα - ἄστα... Μοῦ δίνει δύναμη. Δέν μπορῶ οὔτε μία μέρα χωρίς αὐτό. Νιώθω ὅτι τό ἱερατικό ζεῦγος Πέττα μᾶς ἔχουν καί ἐμᾶς παιδιά τους. Ἄλλωστε αὐτό εἶπαν καί οἱ σεβαστοί Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό μικρό Γιῶργο Πέττα. «Οἱ Γονεῖς σου εἶναι καί δικοί μας Γονεῖς. Ἀνήκουν στήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία!».

Ἐπίσης τήν περίοδο αὐτή, στίς ἀρχές τοῦ 2016, πού οἱ ἀγρότες εἶχαν κλείσει τούς ἐθνικούς δρόμους, ὅταν ἤθελαν νά ἔρθουν οἱ οἰκεῖοι μου, γιά νά μέ δοῦν, τήν φωτογραφία τοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα τήν τοποθετοῦσαν στό αὐτοκίνητο, μπροστά στό ταμπλό, καί τούς φύλαγε. Καί τούς ἀνοίγουν τούς δρόμους, διώχνουν κάθε ὁρατό καί ἀόρατο ἐμπόδιο».

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΑΘΗΤΗ ΕΥΘΥΜΙΟΥ Γ. ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ

ΕΚ ΦΡΑΓΚΑ ΑΧΑΙΑΣ

«Τήν ἡμέρα τῆς Πρωτάγιασης τοῦ 2016, ὅταν μέ τόν ἐφημέριο τοῦ χωριοῦ μου Φράγκα π. Χαραλάμπη, περνούσαμε νά ἁγιάσουμε τούς πιστούς καί τά σπίτια. Ξαφνικά ἔξω ἀπό τό Ἀσκητήριο τοῦ παπα-Νικόλαου τοῦ Πέττα, πού εἶχε κατασκευάσει μέ τά χέρια του, βοηθούμενος ἀπό τά τότε μικρά πού παιδιά του Νεκτάριο καί Λουκᾶ, εἶδα σάν μέσα σέ ἕνα σύννεφο τόν π. Νικόλαο καί μοῦ ἔκανε νόημα νά ἁγιάσουμε καί τό Ἀσκηταριό του.

Ἀμέσως τό εἶπα στόν ἱερέα μας, καί ἐκεῖνος μου εἶπε ὅτι ὁ Γέροντας πού μου ἐμφανίστηκε ὀφθαλμοφανῶς (δηλ. ζωντανός) εἶναι ὁ πατρο-Νικόλαος ὁ σημειοφόρος. Τότε εἴπαμε καί οἱ δυό πᾶμε νά τό ἁγιάσουμε, γιά νά πάρουμε τήν εὐλογία του.

Ὅταν τό ἁγιάσαμε ἔξω (εἶναι κλειστό καί ἔρημο σήμερα), εἶδα πάλι τόν π. Νικόλαο νά μ’ εὐχαριστεῖ μέ νεῦμα. Ἐγώ τόν εἶδα καθαρά, καί ρώτησα ἄν τόν βλέπει καί αὐτός,  καί ὁ ἱερέας μας μοῦ εἶπε ὅτι τό ἔνιωσε καί αὐτός γιατί ὑπῆρχε μία οὐράνια εὐωδία. Ὡστόσο ἐγώ ἐπιμένω, τόν εἶδα καθαρά,  ἐπειδή εἶμαι ἁγνό παιδί καί ὁ ἅγιος Νικόλαος Πέττας ἀγαπάει τά παιδιά ὅλου τοῦ κόσμου, γιατί καί ὁ ἴδιος ἔχει δώδεκα παιδιά καί πολλά καί ἔχει καί πολλά ἐγγόνια».

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ ΕΚ ΦΡΑΓΚΑ ΑΧΑΙΑΣ

«Ἤμουν τό Καλοκαίρι στόν Ὀβρυόκαμπο τοῦ Παναχαϊκοῦ ἤ Ἄνω Φράγκα, τό ὁποῖο βρίσκεται πάνω ἀπό τήν Ρακίτα. Ἀφοῦ πότισα τό περιβόλι μου, ξάπλωσα, γιά νά ξεκουραστῶ τό μεσημεράκι. Σέ μία στιγμή εἶδα τήν ἀθληφόρο κυρα-παπαδιά Ἀνθή Πέττα νά μοῦ λέει: «Χρῆστο, σέ παρακαλῶ νά πᾶς στό κελλάκι-Ἀσκητήριο τοῦ συζύγου μου πατρο-Νικόλα καί νά πάρεις κάτω ἀπό τήν πεσμένη ξύλινη ντουλαπίτσα του,  τήν εἰκόνα τοῦ Παπουλάκου τοῦ Μοριᾶ (Ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου ἐκ τῆς οἰκογενείας Παναγιωτοπούλου), γιατί ὁ Παπούλης Νικόλαος στενοχωριέται, διότι, ὅταν ρίξει χιόνι, θά χαλάσει! Καί τί νά πεῖ ὁ σύζυγός μου τοῦ ἁγίου Παπουλάκου, πού κάθε μέρα εἶναι μαζί ἐδῶ στόν Παράδεισο καί δοξολογοῦν τόν Κύριο.

Ἐγώ ὅμως δέν ἔδωσα σημασία καί ἔτσι πέρασαν κάμποσες ἡμέρες, ὥσπου ἕνα βράδυ τήν εἶδα σάν ζωντανή τήν πατριώτισσά μου Ἀνθή. Ἀλλά τήν συνόδευε ἕνα φῶς στό πρόσωπό της, καί μοῦ εἶπε μέ παράπονο: «Ἐγώ καί ὁ παπα-Νικόλαος σᾶς προσέχουμε καί πάντα μιλᾶμε στόν Κύριό μας, καθώς καί στoύς ὁσίους Παπουλάκο καί Σοφιανό γιά ἐσᾶς καί ἐσύ, Χρῆστο, τό ἀμέλησες. Σέ παρακαλῶ πήγαινε τό πρωί νά τήν πάρεις, γιατί θά βρέξει πολύ τό ἀπόγευμα καί θά βραχεῖ ὁ ἅγιος Χριστοφόρος μας!

Ταράχθηκα! Καί, ἐνῶ τό πρωί εἶχε ἥλιο καί πολύ ζέστη, καί δέν φαινόταν γιά βροχή, πῆγα. Ἄλλωστε δέν ἦταν καί μακριά ἀπό τήν καλύβα  μου τό Ἀσκητήριο τοῦ ἀείμνηστου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα. Τό Ἀσκητήριο ἦταν σχεδόν πεσμένο καί ἡ ντουλαπίτσα διαλυμένη. Τήν σήκωσα μέ πολύ φόβο καί ἀρχίσα νά κλαίω. Διότι πράγματι εἶδα τήν εἰκόνα τοῦ ὁσίου Χριστοφόρου Παπουλάκου νά μήν ἔχει πάθει τίποτε, παρ’ ὅλο πού ὁ Παναχαϊκός ὅλο τόν χειμώνα ἔχει χιόνια. Καί πάλι δέν μπορῶ νά κρατήσω τά δάκρυά μου, τό ἀπόγιομα ἔριξε πολύ νερό καί χαλάζι. Τήν διασωθεῖσα καί ἀλώβητη αὐτή εἰκόνα τοῦ Παπουλάκου τήν ἔχω γιά φυλαχτό. Πῆρα καί τήν εὐλογία ἀπό τό ἁγιοπαίδι π. Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ὅτι μοῦ ἀξίζει νά τήν διαφυλάττω, ἀφοῦ μέ ἀποκάλυψη καί οὐράνια ἐπέμβαση τήν βρῆκα καί τήν διάσωσα».

Μέ σεβασμό, πίστη, ἀγάπη καί προσκύνηση στόν Πνευματικό μου πατέρα σημειοφόρο καί θαυματουργό ὁσιομάρτυρα π. Νικόλαο Πέττα, καί πάλαι ἱερέα τῆς ἐνορίας μου Ἁγίου Βασιλείου Ζαροχλεΐκων τῶν Πατρῶν.

  Ταῖς τοῦ λευιτικοῦ ζεύγους πρεσβείαις.

 Δόξα τῷ ἐν Τριάδι δοξαζομένῳ καί προσκυνουμένῳ Θεῷ!

Ἱερέας παπα-Χαράλαμπος Ντελής Πανουτσακόπουλος.

Εορταστική Εκδήλωση για την 25η Μαρτίου (φωτογραφίες)

   

      Η γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και η εθνική επέτειος της 25^ης Μαρτίου 1821 γιορτάστηκαν με όλη την λαμπρότητα και την απλότητα που τους ταιριάζει στον Ι.Ν. Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών.

    Ήθελε και η νεολαία του Αη- Γιάννη να βάλει τη δικής της πινελιά. Έτσι το Σάββατο 26 Μαρτίου το απόγευμα παιδιά και νέοι των Κατηχητικών Σχολείων αλλά και των Καλλιτεχνικών Τμημάτων Μουσικής και Παραδοσιακών Χορών παρουσίασαν εορταστική εκδήλωση στο πνευματικό κέντρο του ναού με τίτλο «Το θαύμα του 1821». 

    Τα παιδιά υποδυόμενα τους πρωταγωνιστές της ελληνικής επανάστασης μας μετέφεραν σ’ εκείνη την εποχή και μας υπενθύμισαν για άλλη μια φορά πως η το θαύμα του ’21 ξεκίνησε από τη μοραΐτικη γης μας. Πρόβαλλαν ιδιαίτερα την ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων και τις φυσιογνωμίες των Παλαιών Πατρών Γερμανού, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Παπαφλέσσα, Κολοκοτρώνη, Παναγιώτη Κεφάλα, καθώς και τη δημιουργία της Ελληνικής σημαίας από το ράσο του Παπαφλέσσα και τη φουστανέλα του Κεφάλα, η οποία αργότερα καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία στεριάς του ελεύθερου ελληνικού κράτους. 

      Την εκδήλωση πλαισίωσαν επίσης και επίκαιρα τραγούδια: 1. Όλη δόξα όλη χάρη, 2. Παπαφλέσσας, 3. Στα Τρίκορφα, 4. Το φλάμπουρο, με την επιμέλεια της υπεύθυνης του Μουσικού Τμήματος, Βασιλική Αθανασοπούλου αλλά και παραδοσιακοί χοροί: 1. Του Ανδρούτσου η μάνα (τσάμικο), 2. Δεροπολίτισσα (συρτό στα 2), 3. Των Κολοκοτρωναίων (τσάμικο), 4. Σάββατο έβαλαν βουλή (καλαματιανό) με την επιμέλεια της υπεύθυνης Γεωργίας Δεληγιώργη – Θεριστοπούλου.

      Όλοι χειροκρότησαν, όλοι χάρηκαν, όλοι συγκινήθηκαν με την προσπάθεια των νέων του Αη-Γιάννη και ο προϊστάμενος πρωτ. Αντώνιος Ρουμελιώτης ενθάρρυνε την ελπίδα, την εργατικότητα, τη ζωντάνια της νεολαίας, χάρη στην οποία η ενορία θα μεταβάλλεται ολοένα σε ζωντανό κύτταρο της Εκκλησίας αλλά και της πόλης.

Και του χρόνου παιδιά!

... δεν έχεις Όλυμπε θεούς...

πατήρ Γεώργιος Παπασταύρου

Εκοιμήθη εν Κυρίω

ο Πρωτοπρεσβύτερος

π. Γεώργιος Παπασταύρου

επί σειρά ετών εφημέριος και προϊστάμενος

του Ιερού Ναού Παντανάσσης Πατρών.

Με συντριβή για τον προσωρινό αποχωρισμό, αλλά και βεβαιότητα για την ανάπαυση της ψυχής του, πληροφορηθήκαμε την αποχώρηση από την ματαία αυτή ζωή του πατρός Γεωργίου Παπασταύρου

 Έφυγε από αυτήν την ζωή ένας άνθρωπος που αγάπησε και υπηρέτησε τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Ένας φιλότιμος εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου που πορεύθηκε στην ζωή του σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το οποίο έζησε στην πράξη.

Έγινε πατέρας και οδηγός κάθε μιας ψυχής των ενοριτών του και πολλών Πατρινών που προσέτρεχαν στον Ναό της Παντανάσσης για να εξομολογηθούν στον π. Γεώργιο.

Ας έχουμε την ευχή του και ας μεσιτεύει για όλους μας ενώπιον του θρόνου του Θεού. Είθε η Χάρις του Κυρίου μας να παρηγορήσει τα μέλη της οικογενείας του, τα κατά σάρκα παιδιά του, αλλά και τις εκατοντάδες πονεμένες ψυχές των Πατρινών που ορφάνεψαν από τον πνευματικό τους πατέρα, τον συμπαραστάτη, τον δικό τους άνθρωπο.

Για την αγάπη του, τις προσευχές του, και τις πολύτιμες συμβουλές του, τον ευχαριστώ.

Αιωνία του η μνήμη!

Καλό Παράδεισο πατέρα Γεώργιε.  

Πώς πέθανε ο Αθανάσιος Διάκος!!! (όποιος αντέχει ας το διαβάσει)

   

     Το καλοκαίρι του 1947 ως μαθητής της Β' τάξης της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας, δέχτηκα την παρακίνηση του αείμνηστου Διευθυντού της Δημητρίου Κρικέλα να συγκεντρώσω πληροφορίες από γέρους Λαμιώτες που τις είχαν από τους πατεράδες τους, για το ποιο ήταν το πραγματικό τέλος του Αθανασίου Διάκου.

     Ταξινομώντας... αυτές που συγκέντρωσα, είδα ότι τέσσερες ήταν ακριβώς ίδιες, αν και προέρχονταν από γερόντια που ζούσαν σε διαφορετικά σημεία της Λαμίας ο καθένας και μάλιστα ένας παππούς ήταν απ' τη Ροδίτσα. Διασταυρώνοντας τες αργότερα, με όσα διάβαζα άλλα, καταλάβαινα ότι αυτές που είχα ήταν ασφαλώς οι σωστές.

     Το κύριο σημείο τους και κοινό, ήταν ότι τρεις Έλληνες, όταν έπιασαν το Διάκο και τον έφεραν στη Λαμία, τον έκλεισαν σ' ένα παλιό κι εγκαταλειμμένο χάνι, εκεί που σήμερα έχει οικοδομηθεί το Λαογραφικό Μουσείο Λαμίας στην οδό Καλύβα - Μπακογιάννη. Αυτοί οι τρεις είχαν περάσει πίσω - δυτικά - στο χάνι και από δύο μισοχαλασμένα παραθυράκια είχαν παρακολουθήσει όλη τη νύχτα όλα όσα έγιναν μέσα στο χάνι, τα οποία και αναφέρω στη συνέχεια.:

     Μετά τη σύλληψη του Διάκου στα ποριά Δαμάστας, τον έφεραν με συνοδεία ποινών και τραυματισμένο στη Λαμία, οδηγώντας από τη νότια της είσοδο που περνούσε δίπλα από το Γολγοθά (όπως έλεγαν το ξεκομμένο Λόφο όπου σήμερα είναι το κτίριο του Ορφανοτροφείου Αρρένων) και από την οδό Σατωβριάνδου (σήμερα) και συνέχεια τον έφτασαν και τον έκλεισαν μέσα στο παλιό χάνι, όπου σήμερα - πάλι καλά! - έχει ανεγερθεί το Λαογραφικό Μουσείο.

     Τον έβαλαν μέσα και τον έδεσαν με σκοινιά σ' ένα παχνί, το οποίο ήταν και ο πρώτος τόπος του μαρτυρίου του.

     Εκτός από δύο - τρεις Τούρκους που έμειναν μέσα να τον επιτηρούν, οι άλλοι - όχι όλοι - έμειναν απ' έξω, ανατολικά σε κάτι δέντρα που ήταν εκεί, περιμένοντας από περιέργεια, ίσως, να ιδούν τι θα γινόταν. Όταν τον έδεσαν κι έφυγαν, ο Διάκος άρχισε να πονάει από τα τραύματα που είχε, καταπονημένος κι από την ταλαιπωρία.

Είχε περάσει αρκετή ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα δύο άντρες, που από τις φορεσιές τους έδειχναν ότι ήταν μπέηδες. Τον έναν, τον ήξερε από πριν. Ήταν ο Ομέρ Βρυώνης. Τον άλλον όχι. Απ' ότι όμως είχαν ακούσει, υπολόγισαν ότι ήταν ο σκληρός Χαλήλ Μπέης. Αυτός μόνος προχώρησε κι άρχισε να κάνει έλεγχο αν είχαν δέσει καλά το Διάκο. Τόσο πολύ φάνηκε ότι, κι ακόμα δεμένον, τον φοβόταν.

     Είχε νυχτώσει πια και οι τρεις που είχαν φτάσει εκεί κρυφά άρχισαν καθαρά να βλέπουν τι γίνεται.

     Όταν ο Χαλήλ Μπέης σιγουρεύτηκε - το είδαν κα­θαρά αυτό - ότι δεν υπήρχε φόβος διαφυγής, άρχισε να φωνάζει και να απειλεί. Σε μια στιγμή τον είδαν να χτυπάει στο πρόσωπο το Διάκο.

     Τον διακόπτει όμως ο άλλος, ο Βρυώνης, που πλησιάζει το Διάκο και τον βλέπουν κάτι να του λέει. Δεν ακούνε όμως. Απ' ότι βλέπουν όμως, καταλαβαίνουν ότι κάτι τον ρωτάει, γιατί βλέπουν το Διάκο να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

      Και ενώ τον βλέπουν να συνεχίζει ήρεμα, σε μια στιγμή εξαγριώνεται, φωνάζει και χειρονομεί. Ατάραχος ο Διάκος τον αντιμετωπίζει και κάτι που του λέει, βλέπουν το Βρυώνη οργισμένο να αποχωρεί, αφήνοντας πια το θύμα στο δήμιό του.

Απ' τις αναλαμπές των δαυλών, ξεχωρίζουν την αγριότητα του Χαλήλ. Τον βλέπουν να τραβάει πιο πέρα τον επικεφαλής της Φρουράς - έτσι τουλάχιστον δείχνει - και με νευρικές και απειλητικές κινήσεις, κάτι του λέει, κι εκείνον να υποκλίνεται κουνώντας το κεφάλι του. Και με μια τελευταία περιφρονητική ματιά που ρίχνει στο Διάκο, τον βλέπουν να φεύγει, δείχνοντας ικανοποιημένος.

     Ο Διάκος - και οι άλλοι τρεις απ' έξω - μέσα στο μισοσκόταδο βλέπουν δύο Τούρκους να ανάβουν φωτιά σε μιαν άκρη. Πάνω της φέρνουν και βάζουν μια σιδηροστιά κι ένα μεγάλο χάλκινο κακάβι. Βλέπει μετά να ρίχνουν μέσα λάδι που είχαν σ' ένα γκιούμι.

     Στη συνέχεια, μαζί με τον επικεφαλής, πλησιάζουν το Διάκο. Τον ανασηκώνουν, δεμένο καθώς είναι, τον βάζουν να καθίσει πάνω σ' ένα παλιό ξύλινο σκαμνί που βρέθηκε εκεί, του σηκώνουν τα πόδια, δεμένα καθώς είναι, και του τα δένουν έτσι που να κρέμονται.

     Τι θέλουν να κάνουν αναλογίζονται με περιέργεια και αγωνία, οι τρεις που παρακολουθούν, χωρίς να τολμήσουν και να ρωτήσουν. Βλέπουν όμως τους άλλους να περιπαίζουν το Διάκο. Φαίνεται κάτι να λένε και ο Διάκος να κουνάει επίμονα κι αρνητικά το κεφάλι του. Τι του λένε όμως δεν καταλαβαίνουν. Οπότε, κάθε φορά που ρωτάνε και αρνείται τους βλέπουν να κρατάνε στα χέρια τους μυτερά καρφιά και να τα μπήγουν σιγά πρώτα, πιο δυνατά στη συνέχεια στις πατούσες των ποδιών του Διάκου, ο οποίος κάθε φορά αναταράζεται από τον πόνο.

     Η μυρωδιά του Λαδιού που καίγεται μέσα στο κακάβι, φτάνει έντονα στη μύτη και των τριών απ' έξω και υποπτεύονται τα χειρότερα.

     Οι βασανιστές του, όπως έχουν γυμνώσει τα πόδια του, παίρνουν απ' το κακάβι καυτό λάδι και αρχίζουν σιγά και βασανιστικά να το ρίχνουν στα πόδια του!... Τι­νάζεται κάθε φορά ο Διάκος, τόσο δυνατά λες και θα κόψει τις τριχιές όταν το λάδι πέφτει πάνω στα πόδια του.

     Αφού είδαν να μην αντιδρά έντονα, αφήνουν τα πόδια και παίρνουν και του σκίζουν το γιλέκο και την πουκαμίσα που φοράει, απογυμνώνοντας το πάνω μέρος του σώματος του με τα χέρια. Κι αρχίζουν τότε να του ρίχνουν καυτό Λάδι με αργές κινήσεις, στα χέρια, στο στήθος και στην πλάτη του. Βουβά οδύρεται ο Διάκος, χωρίς να βγάλει μιλιά από το στόμα του. Κι όσο δεν μιλάει, τόσο αγριεύουν περισσότερο οι βασανιστές του. Και δείχνουν τόσο οργισμένοι, που αν ήταν τρόπος να τον θανατώσουν. Φαίνεται όμως πως έχουν εντολή μόνο να τον βασανίσουν χωρίς και να πεθάνει. Γι' αυτό συνεχίζουν!...

     Το σώμα του Διάκου αρχίζει φαίνεται να νεκρώνεται. Όμως το πνεύμα όπως δείχνει, μένει καθάριο, ανέγγιχτο, σταθερό, συνεχίζοντος τις αρνήσεις και εξοργί­ζοντας περισσότερο τους Βασανιστές του.

     Αλλά αυτή η κατάσταση τους κάνει να βρίσκουν νέους τρόπους βασανισμών. Οι κινήσεις που κάνουν, δείχνοντας διάφορα σημεία του σώματος του, κάνουν τους τρεις που παρακολουθούν να ανατριχιάζουν. Και βλέπουν τους βασανιστές να παίρνουν στα χέρια τους τα καρφιά που είχαν και έσπαζαν τις φούσκες που δημιουργούνταν στο δέρμα απ' το καυτό λάδι, να αρχίζουν να κάνουν το ίδιο και στο σώμα και στα χέρια από ψηλά.

     Αποκαμωμένοι όμως και οι ίδιοι οι Βασανιστές, που δεν άλλαξαν βάρδια όλη τη νύχτα, βλέπουν ότι δεν πετυχαίνουν τίποτα. Και μιας και το λάδι τελείωσε, μιας και έφτασε πια και το ξημέρωμα, σταματούν.

     Το Διάκο τον κρατάνε πια όρθιο οι τριχιές που τον έχουν δεμένο.

     Τότε και οι τρεις παρατηρητές, απ' έξω, για να μη γίνουν αντιληπτοί, έφυγαν με προφυλάξεις, κατευθυνόμενοι προς το βορεινό μέρος του ρέματος, όπου είχαν αρχίσει να έρχονται δειλά και οι πρώτοι περίεργοι.

     Κι όταν πια ο ήλιος έχει ανέβη ψηλά, λύνουν το Διά­κο και σέρνοντας τον τον βγάζουν έξω, χωρίς όμως να δείχνει ότι καταλαβαίνει.

     Όσοι είχαν την ευκαιρία να τον δουν το απόγευμα που τον είχαν φέρει, τώρα βλέποντας τον, δεν τον αναγνωρίζουν, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς είχε συμβεί. Το μόνο που βλέπουν είναι το κακοποιημένα ρούχα του.

     Σέρνοντας τον προς τα βόρεια, τον περνάνε πέρα από το ρέμα που έκοβε την πλατεία Λαού στα δυο καταμεσίς και τραβώντας ανατολικότερα έφτανε στη Δημοτική Αγορά, από εκεί στο κατάστημα Πολιτικού και μετά κατεβαίνοντας προς τα νότια, απλωνόταν κατά μήκος της οδού Θερμοπυλών.

     Όταν τον πέρασαν στο ρέμα, στάθηκαν περίπου ανατολικά της σημερινής διπλής βρύσης, γιατί ανατολικό­τερα ετοίμαζαν το στήσιμο της... ψησταριάς!

Κόσμος πολύς είχε συγκεντρωθεί γύρω εκεί με την άδεια του Χαλήλ Μπέη βέβαια, γιατί άφησε τον κόσμο να δει τι θα έκαναν στο Διάκο, ώστε να φοβηθεί και να μην επιχειρήσει κανένας άλλος να πράξει το ίδιο, πράγμα που πέτυχε. Κανένας Λαμιώτης δεν φάνηκε να συμμετείχε στην επανάσταση!

Μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία, ξεχωρίζει μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι η δόλια μόνα του Διάκου, που είχε μάθει τη σύλληψη του γιου της και ολονυχτίς πεζοπορώντας είχε φτάσει στη Λαμία, όπου δεν περίμενε να δει το σπλάγχνο της έτσι!

     Για μια στιγμή βουβαίνονται όλοι. Βλέπουν να φτάνει εκεί ο δήμιος, ονόματι Αλεξίου, κρατώντας ένα σουβλί. Και αμέσως καταλαβαίνουν τι πρόκειται να γίνει!

Αυτός, τρέμει από το φόβο του, γιατί έχει αυστηρή εντολή να μην του πεθάνει ο Διάκος όταν θα τον σουβλίζει.

Και αρχίζει το τελευταίο πια μαρτύριο.

     Δένοντας το Διάκο ανάσκελα σε ένα σαμάρι, με τα πόδια του ανοιχτά, αρχίζει προσεκτικά ο δήμιος να χώνει την πολύ καλό λεπτισμένη άκρη του σουβλιού, ξεκινώντας απ' τη βουβωνική χώρα και προχωρώντας προς τα επάνω, περνώντας το σουβλί κάτω οπό το δέρμα, μέχρι που το έβγαλε πάνω στην πλάτη του, λίγο κάτω απ' το δεξιό του το αυτί.

     Από κάποιες μικροκινήσεις που κάνει ο Διάκος κάθε φορά που σπρώχνει το σουβλί προς τα επάνω ο δήμιος, δείχνει ότι ακόμα είναι ζωντανός.

Μόλις τελειώνει ο γύφτος, ορμούν Τούρκοι και με σκοινιά δένουν το σώμα γύρω στο σουβλί για να μη σπάσει το δέρμα και ακουμπάνε όρθιο σχεδόν το σουβλί με το Διάκο σ' ένα δέντρο.

     Στη συνέχεια, σπεύδουν να συγυρίσουν τη φωτιά που έχουν ανάψει. Και τότε γίνεται κάτι που ξαφνιάζει τους πάντες.

     Ένας Τούρκος καβάλα στο ψαρί του άλογο στέκεται μπροστά στο σουβλισμένο, βγάζει τη διμούτσουνη όρθια κουμπούρα του και τη στρέφει στο Διάκο. Δύο κουμπουριές ακούγονται που βρίσκουν κατάστηθα το Διάκο. Κι ο Τούρκος κεντρίζοντας το άλογο του, χάνεται στην ανηφόρα μέσα στα στενάκια που περιβάλλουν τα χαμηλά σπιτάκια.

     Ο Χαλήλ Μπέης, βλέπει συτό και αφρίζει απ' το θυμό του. Και δίνει εντολή, να βάλουν το Διάκο έτσι, πάνω στη φωτιά, και να τον γυρίσουν λίγο!

     Ο κόσμος που παρακολουθεί αυτή την κτηνωδία μένει άφωνος. Στη συνέχεια ο Χαλήλ οργισμένος και ανικανοποίητος, δίνει εντολή να πάρουν έτσι με το σουβλί το νεκρό το Διάκο και πάνε να τον πετάξουν στην άκρη του ρέματος, ανατολικά από το χάνι που τον είχαν, εκεί όπου πέταγαν τις κοπριές των αλόγων που είχαν στους στάβλους, τους οποίους διατηρούσαν από τη βόρεια πλευρά της Νομαρχίας μέχρι το πέτρινο γυμνάσιο. Τη διαβεβαίωση αυτή είχα απ' όλα σχεδόν τα γερόντια που ρώτησα το 1947, τότε που φαίνονταν ακόμα οι κρίκοι στο βόρειο τοίχο της θερινής «ΤΙΤΑΝΙΑΣ».

     Εκεί λοιπόν, βορειοανατολικά της σκάλας που κατεβαίνει σήμερα από την οδό Λυκούργου στην πρώην ψαραγορά, άφησαν το νεκρό ξεσκέπαστο, άταφο, σχεδόν τρείς ημέρες φρουρούμενο. Οι φρουροί αποχώρησαν την τρίτη ημέρα αφού άρχισε να μυρίζει, οπότε βρήκαν ευκαιρία κάποιοι χριστιανοί οι οποίοι περίμεναν και είχαν προετοιμάσει έναν λάκκο εκεί ακριβώς που σήμερα είναι ο τάφος του, πήγαν, του έβγαλαν το σουβλί, τον καθάρισαν λίγο και πήγαν και τον έθαψαν, χωρίς να βάλουν πάνω του ούτε έναν σταυρό από φόβο.

     Αργότερα, περί το 1860, ο συνταγματάρχης Ρούβαλης που είχε έρθει από την Καλαμάτα με μετάθεση στη Λαμία και είχε πληροφορηθεί πού περίπου είχαν θάψει το Διάκο έκανε έρευνες να τον βρει.

     Ο παππούς μου που είχε στήσει την παράγκα - πρώτο μαγαζί του πριν λίγο καιρό, απέναντι δυτικά, όπου μετά χτίστηκε η αποθήκη των αδελφών Κονταξή, είδε στρατιώτες να ανοίγουν μικρούς λάκκους ανατολικά του, ψάχνοντας. Όταν ρώτησε τι ζητάνε, του είπαν ότι ψάχνουν τον τάφο του Διάκου. Την πληροφορία αυτή είχα από τον πατέρα μου, όπως την είχε ακούσει από τον παππού μου. Σε ένα σημείο, βρήκαν ένα σωρό - σκελετό ανθρώπινου σώματος και αφού δεν είχαν βρεθεί άλλα γύρω, κατέληξαν ότι ήταν του Διάκου. Το συγκέντρωσαν, το καθάρισαν και τα έβαλαν σε ένα κουτί ξύλινο και τα έθαψαν πάλι στο ίδιο σημείο, τοποθετώντας πάνω μερικές πέτρες και έναν σταυρό με το όνομα του.

     Τέλος, στις αρχές του 1900 η Λαμία τίμησε το Διάκο όπως έπρεπε. Αφού ανακαίνισε τον πρόχειρο τάφο του στο σημείο που είναι ακόμα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με αποκαλυπτήρια επίσημα, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρατιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.

Έγκυος με καρκίνο...

Ξέρεις Γιώργο, είπε μια μέρα η Αρετή στον άνδρα της, νομίζω ότι είμαι πάλι έγκυος. Τι λες; αναφώνησε με έντονη έκπληξη και χαρά ο σύζυγός της. Οι δύο νεαροί καθηγητές επιβεβαίωσαν με ιατρικές εξετάσεις την εγκυμοσύνη της γυναίκας και έτσι άρχισε η γλυκιά προσμονή της γέννησης του παιδιού που θα ήταν το τρίτο τους.

Ξαφνικά μια μέρα οι φοβεροί πόνοι που ένιωσε η Αρετή και οι σχετικές εξετάσεις έδειξαν τι τρομερό! Μεταστατικό καρκίνο. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη τους, οι γιατροί συνέστησαν έκτρωση για μην κολλήσει και το έμβρυο την κακιά αρρώστια. Πρέπει να κάνεις έκτρωση κόρη μου είπε η μάνα του Γιώργου, είναι αμαρτία, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Προτιμώ να πεθάνει ή να γεννηθεί νεκρό αντέδρασε έντονα η Αρετή, πιστεύω ότι ο Θεός και η Παναγία δεν θα μας αφήσουν.

Ο καιρός περνούσε βαριά και τελικά σους 7 μήνες η Αρετή γέννησε ένα πολύ μικρούλη μπέμπη που σύντομα πήρε πάνω του, οι δε εξετάσεις του ήταν απολύτως καθαρές. Όλοι ήσαν ευτυχισμένοι ακόμη και η ασθενής μάνα κάθε φορά που τον έπαιρνε στην αγκαλιά της. Δύο μήνες αργότερα μια μεγάλη συγκίνηση πλημμύρισε το σπίτι. Οι εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε η Αρετή βγήκαν όλες καθαρές , οι δε γιατροί έτριβαν κατάπληκτοι τα μάτια τους , μια και ούτε ίχνος καρκίνου δεν υπήρχε στην Αρετή. Ο Παντοδύναμος και πάνσοφος Θεός ήταν Εκείνος που άμειψε τόσο σύντομα την πίστη της ηρωικής μάνας εξαφανίζοντας την τρομερή απειλή της αρρώστιας.

Πηγή: Γ. Ψαλτάκη: «Ήταν θαύμα της Παναγίας» σ.151-153