ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (22 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025)
«Ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων» (Ρωμ. Β΄ 16).
«Τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων»!
Εἶναι γεγονός, ἀγαπητοί μου, ὅτι,
εἰς τὴν ἐν γένει συμπεριφοράν μας, ἐκτὸς ἐκείνων ἅτινα ἐμφαίνονται καὶ γίνονται
γνωστὰ καὶ ἐμφανῆ εἰς τοὺς ἄλλους, ὑπάρχουσι καὶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα παραμένουσιν ἄγνωστα
καὶ ἀπόκρυφα εἰς τὸ «περιβάλλον» μας! Μάλιστα θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι ταῦτα εἶναι πολὺ
περισσότερα καὶ ἴσως … πλέον καθοριστικά, τῆς προσωπικότητός μας! Ταῦτα, εἶναι ἐκεῖνα,
τὰ ὁποῖα μᾶλλον μᾶς ἐκθέτουσι καὶ μᾶς προσβάλουσι καὶ διὰ τοῦτο τὰ ἀποκρύπτομεν
ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ πλέον ἐγγύτατα καὶ ἀγαπημένα μας πρόσωπα! Εἶναι ἐκεῖνα, διὰ τὰ
ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος, πολλάκις ἐντρέπεται καὶ τὰ ἀποσιωπᾷ, καὶ τὰ ὁποῖα, ἴσως «ἐμφανισθῶσιν»
εἰς στιγμὰς «ἐκρήξεως» καὶ ἀδυναμίας! Ποῖος θὰ ὁμολογήσῃ ποτέ, πάθη φοβερὰ ἀνωμολόγητα
καὶ ἀκαθάρτους ἐπιθυμίας, - καὶ μάλιστα εἰς τὰ πλησιέστατα καὶ ἐγγύτατα πρόσωπα
τῆς οἰκογενείας του, - διὰ τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτεται ὁ ἐσωτερικὸς ἑαυτός μας; Ἀκόμη
καὶ ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ μας πατρός, - καὶ τοῦτο τὸ ζῶμεν καὶ τὸ βιώνομεν ἅπαντες,
κατὰ τὴν ἱερὰν ὥραν τῆς ἐξομολογήσεως, - πόσον «κοπιῶμεν» καὶ δειλιῶμεν ἵνά
τα ὁμολογήσωμεν καὶ τὰ ἀποδεχθῶμεν!
Ὅταν ὁ Κύριος ἐθεράπευσε τὸν
παραλυτικὸν τῆς Καπερναούμ, ὡς ἐνθυμούμεθα ἐκ τῆς ἀντιστοίχου περικοπῆς, (Ματθ.
Θ΄ 1-8), πρῶτον, καὶ πρὶν τὸν θεραπεύσει, συνεχώρησε τὰς ἁμαρτίας του!
Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι οἵτινες ἦσαν παρόντες εἰς τὸ συγκεκριμμένον
περιστατικόν, ἀμέσως ἐσκέφθησαν λογισμοὺς πονηροὺς καὶ βλασφήμους διὰ τὸν
Κύριον! Θεωροῦντες τὸν Κύριον ἁπλοῦν ἄνθρωπον, ἐθεώρησαν βλάσφημον λόγον, τὸ ὅτι
εἶπεν ὁ Χριστός, «τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»! Καὶ ἐνῶ ἐνόμιζον, ὅτι οἱ
λογισμοί των οὗτοι θὰ παρέμενον κρυφοὶ καὶ ἀπόρρητοι, ὁ Διδάσκαλος παρενέβη ἀμέσως
εἰς τὰς σκέψεις των, καὶ τοὺς ἤλεγξεν διὰ τούτους τοὺς λογισμούς των! Τοὺς ἔδειξεν
ὅτι ὡς Θεὸς Ἀληθινός, δύναται Μόνος Αὐτός, καὶ τοὺς λογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων νὰ
γνωρίζῃ, ἀλλὰ καὶ νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίας!
Συνεπῶς, τὰ «κρυπτὰ» ταῦτα τῶν ἀνθρώπων,
εἶναι ἐν πολλοῖς, βαρέα καὶ ἀκάθαρτα, ἀλλὰ καὶ ταῦτα, παρ’ ὅτι δυνάμεθα ἵνα τὰ
κρατῶμεν ἀπόρρητα καὶ ἀπὸ τοὺς πλέον πλησίον μας, ὁ «γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς»
Κύριος, γνωρίζει ταῦτα! Ὣς δὲ λέγει ὁ θεῖος Παῦλος ἐκεῖ εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολήν
του, «οὐκ
ἔστι κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς
αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος» (Ἑβρ. Δ΄ 13)!
Ἡ Κρίσις τοῦ «Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»!
Ὁ ἴδιος ὁ Κριτής, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί
μου, μᾶς ὡμίλησε διὰ ταύτην τὴν κρίσιν! Χωρίς, βεβαίως, νὰ προσδιορίσῃ τὴν ὥρα
καὶ τὴν στιγμὴ τῆς δευτέρας Αὐτοῦ παρουσίας, μᾶς ἐβεβαίωσεν ὅμως, ὅτι θὰ ἔλθῃ
καὶ θὰ σταθῶμεν ἅπαντες ἐνώπιόν Του! «Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ
αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,
καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ
ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν
αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων» (Ματθ. ΚΕ΄ 31-33)! Παρ’ ὅτι εἰς τὴν
παροῦσαν περικοπήν, ὁ Κύριος, περιορίζει τὴν κρίσιν Του εἰς συγκεκριμμένα
«κριτήρια», ἐν τούτοις, θὰ συμβῇ τοῦτο κυρίως τὸ ὁποῖον τονίζει ἐν προκειμένῳ ὁ
Παῦλος! Θὰ κρίνῃ ὁ Θεός, «τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων»! Ἄλλοις λόγοις, … θὰ ἀποκαλυφθῶμεν
ἐνώπιόν Του, ἀλλὰ καὶ ἐνώπιον πάντων τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ἀνθρώπων!
Ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐπεδιώξαμεν ἵνα ἀποκρύψωμεν
ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐκεῖνα ἅτινα, ὡς προείπωμεν, μᾶς ἔκαναν ἵνα ἐντρεπώμεθα καὶ μᾶς
ἐνοχοποιοῦσαν εἰς τὴν συνείδησίν μας, θὰ ἐμφανισθῶσι καὶ θὰ ἀποκαλυφθῶσι, καὶ
τότε, «τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀσβέστου;» ὡς θρηνεῖ ὁ ὑμνογράφος!
Κατὰ τὴν κρίσιν ἐκείνην, θὰ ἐτόλμων ἵνα εἴπω, ὅτι θὰ κριθῶμεν ὑπὸ τῶν ἰδίων τῶν
ἁμαρτιῶν ἡμῶν! Θὰ κριθῶμεν ὑπὸ τῆς ἰδίας ἡμῶν συνειδήσεως, καὶ συνεπῶς θὰ ἀναγκασθῶμεν
ἵνα παραδεχθῶμεν δημοσίως τὰς εὐθύνας καὶ τὰς ἐνοχάς μας!
Ὁ Κύριος ἴσως φαντάζει εἰς τὴν
φαντασίαν μας ὁ Κριτὴς ἐκεῖνος, ὁ βλοσυρὸς καὶ ἄτεγκτος καὶ ἀμείλικτος, ἴσως
δέ, καὶ πλήρης ἐκδικητικότητος διὰ τούς, ἐξ ἀριστερῶν, εὑρισκομένους. Θεωροῦμεν,
ὅτι, ἐλάχιστοι θὰ εὑρεθοῦν εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ «θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς»,
ἀφοῦ νομίζομεν ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἀναζητήσῃ τότε τὴν τελειότητα ἀπὸ ὅλους καὶ τότε
... «τίς
καθαρὸς ἀπὸ ρύπου»; Τρόμος καὶ φόβος μᾶς κυριεύει ὅταν ἀναλογιζώμεθα τὴν
ὥραν τοῦ θανάτου μας, ὄχι τόσον δι’ αὐτὸ τοῦτο τὸ γεγονὸς τῆς τελευτῆς μας, ὅσον
διὰ τὴν ἀπολογίαν μας πρὸ τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ. Ξεχνῶντας τὸ γεγονός, ὅτι «ὁ Θεὸς
ἀγάπη ἐστί», ἴσως συνεργοῦντος καὶ τοῦ πειρασμοῦ, τρέμουμε στὴν ἰδέα τοῦ
«τίς
ὑποστήσεται ἀπὸ προσώπου Αὐτοῦ;»
Ὅμως ὁ Κύριος δὲν ἀλλάζει! Δὲν ἀπαρνεῖται
τὴν ἰδιότητά Του ὡς αὐτὴ καθ’ αὐτὴ ἡ ΑΓΑΠΗ! Δὲν ἔχει τὴν διάθεσιν νὰ ἐκδικηθῇ
καὶ νὰ τιμωρήσῃ, ὅταν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος ἔζησε μὲ τὸν Θεῖον φόβον καὶ τὴν
προσδοκίαν τῆς μετὰ τοῦ Θεοῦ συνοικήσεως ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ καὶ Βασιλείᾳ. Ἴσως ἀκουσθεῖ
παράξενον, ἀλλὰ κατὰ ἐκείνην τὴ φρικτὴν ὥραν ... ἡμεῖς ἀποφασίζομεν!
Ἂς προλάβωμεν νὰ … ἀποκαλύψωμεν ἑαυτούς!
Ἴσως τὸ ὕψιστον καὶ πρῶτον δῶρον
τοῦ Κυρίου εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἴσως ὑπερβαίνει καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ
Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος, εἶναι ἐκεῖνο τὸ φοβερὸν Μυστήριον τῆς
μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως! Εἶναι ἐκεῖνο τὸ Μυστήριον, διὰ τοῦ ὁποίου
καθαίρεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐκουσίων τε καὶ ἀκουσίων,
καὶ ἁγιάζεται οὗτος καὶ ἀξιοῦται ὅσον εἶναι δυνατόν, ἵνα προσέρχεται καὶ
μεταλαμβάνει τῆς φρικτῆς καὶ ἀθανάτου μεταλήψεως!
Εἶναι τὸ Μυστήριον ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον,
ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ μεγάλη μας παρρηγορία, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἀναζητῶμεν
διαρκῶς, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθανώμεθα μέσῳ τούτου τὴν Ἄπειρον Ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ
μας, … δυστυχῶς τὸ ἐρρίψαμεν εἰς «τὰ ἀπορρίματα»! Ὁ μισάνθρωπος καὶ μισόκαλος
διάβολος, μᾶς ἔπεισε ὅτι διὰ τῆς Ἐξομολογήσεως, ἐκτιθέμεθα δῆθεν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς
καὶ τὴν ὑπόληψιν τοῦ Πνευματικοῦ! Μᾶς ἔπεισεν, δυστυχῶς, οὗτος ὁ κατηραμένος ἀπαταιών,
ὅτι δὲν μᾶς χρειάζεται τὸ ἱερὸν τοῦτο Μυστήριον, καὶ δῆθεν … ὁ Κύριος ὅστις εἶναι
Ἀγάπη, θὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν Βασιλείαν Του!
Ὅμως, δι’ ὅσων προείπωμεν,
γίνεται κατανοητόν, ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ παύσωμεν νὰ ὑποτασσώμεθα εἰς τὰς δαιμονικὰς
ὑποδείξεις, καὶ νὰ προλάβωμεν ἵνα ἀποκαλύψωμεν τὸν «κεκρυμμένον» καὶ ρυπαρὸν ἑαυτόν
μας! Νὰ προλάβωμεν ἵνα μετανοήσωμεν καὶ ὁμολογήσωμεν τὴν ἁμαρτωλότητά μας,
προκειμένου ἵνα παρουσιασθῶμεν εἰς τὸν Θεῖον Κριτήν, τεταπεινωμένοι καὶ κατὰ τὸ
δυνατόν, … καθαροί!
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου