Κάποτε χρειάστηκε να εξετάσω στα μαθηματικά ένα παιδάκι που δεν ήταν μαθητής μου. Πληροφορήθηκα ότι έχει χαμηλό δείκτη νοημοσύνης και πολύ ασθενή μνήμη.
Συμβούλεψα τη μητέρα του να διαβάσει δυο τρεις ταυτότητες και θα το βοηθήσω.
Μπήκε στην αίθουσα και το ρώτησα τι διάβασε.
Ταυτότητες μου απάντησε.
Γράψε μου στον πίνακα μία. Με κοιτούσε επίμονα στα μάτια και δεν έγραψε τίποτα. Μονάδα και στα γραπτά.
Το έκοψα μα δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω εκείνο το βλέμμα.
Έφυγα αυτοδικαιωμένος.
Μα να μη μάθει ούτε μια ταυτότητα!!!
Μετά την σημερινή εμπειρία, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα πλαστογραφούσα το γραπτό ώστε να γίνει προβιβάσιμο.
Γιατί οι νόμοι χρειάζονται εκεί που δεν υπάρχει αγάπη.
Η ανθρώπινη δικαιοκρισία είναι ένα δαιμονικό σίχαμα μπροστά στην ελεημοσύνη την κατανόηση την συμπάθεια.
Η σημερινή εμπειρία μου θύμισε τη στιγμή της τελικής κρίσης.
Μόνο που τότε οι παράλυτοι θα είμαστε εμείς οι πετυχημένοι, οι όμορφοι, οι έξυπνοι.
Εμείς που θεωρούμε ότι όλα όσα έχουμε και κατέχουμε είναι δεδομένα.
Παρ-ουσία ,
περι-ουσία ,
απ-ουσία.
Οι προθέσεις μας θα μας κρίνουν.
Οι προθέσεις μας ,οι φτωχο-Λάζαροι και οι επίγειοι άγγελοι που συνάντησα σήμερα.
Μιχάλης Μάλαμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου