Μην περιμένετε το τέλος του κόσμου για να συνειδητοποιήσετε τη σημασία της ζωής

Η καλύτερη πρόταση της Natalie Babbitt είναι η ακόλουθη: «Μη φοβάστε το θάνατο· φοβηθείτε τη ζωή που δεν έχετε ζήσει. Δεν χρειάζεται να ζήσετε για πάντα, χρειάζεται απλά να ζήσετε». Η εμπειρία μιας απώλειας ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι πάντα σοκαριστική. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην αρχή σκεφτόμαστε «γιατί αυτός /αυτή;», «Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό;» και «Είχε τόσα πράγματα ακόμα να ζήσει». Τι θα μπορούσατε να κάνετε όμως εσείς για να βεβαιωθείτε ότι ζείτε τη ζωή σας στο μέγιστο, πριν να είναι πολύ αργά;

Μην περιμένετε το τέλος

1. Χαλαρώστε τους ρυθμούς σας

Μπορεί το multitasking (δηλαδή η ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλά πράγματα) να σας βοηθήσει να φτάσετε συντομότερα το στόχο που έχετε θέσει, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα χάσετε κάποια από τα καλύτερα πράγματα κατά τη διάρκεια αυτής της τρελής διαδρομής, πράγματα που δεν θα επαναληφθούν, καταστάσεις μοναδικές. Όταν σκεφτείτε πόσο προσωρινή είναι πραγματικά η ζωή, θα αρχίσετε να συνειδητοποιείτε πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή και κάθε μέρα. Με όλα αυτά κατά νου, χαλαρώστε τους ρυθμούς σας και απολαύστε τη ζωή στο μέγιστο.

2. Μιλήστε ανοιχτά για το θάνατο

Συνήθως και μόνο η ιδέα του θανάτου μας τρομάζει, πόσο μάλλον το να μπούμε στη διαδικασία να το συζητήσουμε με άλλο άνθρωπο. Για την ακρίβεια, ορισμένοι άνθρωποι δυσκολεύονται να μιλήσουν για το θάνατο ακόμα και σε μια κηδεία. Ωστόσο, είναι κρίσιμης σημασίας το να αναγνωρίσετε και να αποδεχτείτε ότι αυτός αποτελεί ένα δεδομένο. Και πράγματι, αν μάθετε να μιλάτε γι’ αυτό, θα νιώσετε ευγνώμονες που ακόμα είστε ζωντανοί.

3. Αναγνωρίστε και αποδεχτείτε ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό επίσης να αποδεχτείτε την αβεβαιότητα, ώστε να σχεδιάσετε επαρκώς τόσο το κοντινό, όσο και το μακρινό μέλλον. Αν ένα άτομο σχεδιάζει βάσει ενός αποτελέσματος και περιμένει μόνο αυτό να εμφανιστεί, τότε μάλλον θα πιαστεί απροετοίμαστο, καθώς το πιο πιθανό είναι ότι το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς ή περισσότερο παραλλαγμένο στο 99% των περιπτώσεων.

Επιπροσθέτως, η αναγνώριση και η αποδοχή της αβεβαιότητας θα σας βοηθήσει να αποφύγετε την παγίδα της τελειομανίας και με αυτό τον τρόπο θα καλλιεργήσετε την ικανότητα να προσαρμόζεστε σε μια μεγάλη ποικιλία καταστάσεων και συνθηκών.

4. Να έχετε πάντα σκοπό και νόημα ως μοναδικό άτομο

Η νοσηλεύτρια Bronnie Ware κατέγραψε πράγματα που έχουν μετανιώσει οι ασθενείς και της είχαν εκμυστηρευτεί λίγο πριν το θάνατό τους και αυτό είναι το συχνότερο απ’ όλα: «Εύχομαι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα εγώ, όχι όπως οι άλλοι περίμεναν από εμένα». Πράγματι, είναι εξαιρετικά παραγωγικό να σκεφτείτε προσεκτικά τι θα ήταν αυτό που θα μετανιώνατε αν πεθαίνατε στο άμεσο μέλλον· αποτελεί μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψετε τι χρειάζεται να κυνηγήσετε άμεσα, ώστε να μην το μετανιώσετε μετά.

5. Αγαπήστε βαθιά

Κάτι άλλο που συχνά οι άνθρωποι μετανιώνουν λίγο πριν πεθάνουν είναι που δεν πήραν το θάρρος να εκφράσουν σε κάποιον πώς νιώθουν πραγματικά για εκείνον – και έτσι να μάθουν πώς και εκείνος νιώθει γι’ αυτούς. Αν και πρόκειται για συνηθισμένη δήλωση, δεν παύει να προκαλεί ένα απαίσιο συναίσθημα στο άτομο που το βιώνει. Για να αποφύγετε όμως εσείς αυτό το σενάριο, βάλτε στόχο από δω και πέρα να εκφράζετε στους ανθρώπους που αγαπάτε, πόσο τους αγαπάτε τακτικά.

Επιπλέον, πείτε τους τον λόγο που τους αγαπάτε, κάθε φορά που σκέφτεστε έναν καινούριο. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα ή ένα email είναι ικανά να δηλώσουν πόσο τους σκέφτεστε. Και να έχετε υπόψη σας ότι τέτοιες εκφράσεις καλοσύνης και αγάπης ωφελούν πάντα και τους δύο ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτές.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Δεκέμβριος 2017

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα ΔΙΨΩ πατήστε ΕΔΩ

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Μία απάντηση σε αυτούς που αρέσκονται να κατακρίνουν, ιδιαιτέρως όσους φορούν το ράσο.

     Κι εγώ μία φορά έπαθα το εξής, κατακρίνοντας. Ήτανε απόγευμα, και ήλθε στο κελλί μου ένα μοναχός. Επί πολλή ώρα κατακρίναμε 2 επισκόπους. Το βράδυ, κατά την θεία Λειτουργία μία δύναμις ήρχετο κατ’ εμού και λίγο έλειψε να με ρίξει κάτω. Δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Άρχισα να κλαίω και να παρακαλώ την Παναγία να με βοηθήσει. Απορούσα, γιατί να μου συμβεί αυτό. Τότε άκουσα φωνή να μου λέγει, ότι είναι από την κατάκρισιν των επισκόπων που έκανα. Συνέχισα την Λειτουργία με κραυγές και δάκρυα: «Συγχώρεσέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ». Και έτσι, με πολλή δυσκολία, τελείωσα την Λειτουργία.

Εφραίμ Κατουνακιώτης

Ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης είναι στην συνείδηση των περισσοτέρων από εμάς ένας άγιος γέροντας. Ας δεχτούμε ταπεινά τον λόγο του και την μαρτυρία του, ειδικά αυτήν την περίοδο που διανύουμε, που η κριτική των ανθρώπων για τους αρχιερείς και ιερείς μας, έχει φτάσει στο ζενίθ.

Πρόγραμμα Φεβρουαρίου 2018 Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Παραλίας

Είμαστε όλοι Βουκεφάλες, άγριοι.

      Ο Βουκεφάλας ήταν ένα ατίθασο άλογο, που κανείς δεν είχε μπορέσει να ιππεύσει. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος παρατήρησε πως το άλογο τρόμαζε από την ίδια την σκιά του. Το έστρεψε προς τον ήλιο και έτσι μπόρεσε να το δαμάσει και να το καβαλικέψει. Αργότερα τον πήρε μαζί του στην μεγάλη εκστρατεία και προς τιμή του έκτισε μία πόλη, την Αλεξάνδρεια Βουκεφάλα.

      «Γέροντα, είχα λογισμούς, σας κατηγόρησα, δεν χωνεύω τον αδελφό μου, δεν πάω με την καρδιά μου στον άρρωστο αδελφό μου». Κι αν τα πεις όλα αυτά ΔΕΝ θα σε συγχωρέσει ο Θεός. Γιατί; Διότι δεν γίνεται καμιά αλλαγή μέσα σου. Όλα αυτά αποτελούν μία κατάσταση, την οποία δημιουργείς και υποθάλπεις ο ίδιος. Είναι ακόμη ΑΓΡΙΑ η ΨΥΧΗ σου, όπως το άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Βουκεφάλας. Βουκεφάλας είναι ακόμη η ψυχή σου!

Όλοι είμαστε βουκεφάληδες, άγριοι.

Τι προσευχή να κάνουμε και τι επικοινωνία να έχουμε με το Θεό;

Πρέπει να επιθυμούμε τον Θεό και όχι τα δικά μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε προσευχή.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Πρόσκληση για την Κοπή Πίτας του Αθλητικού Ομίλου ΓΑΛΗΝΗ 2018

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πώς να ζήσετε απλά σε έναν πολύπλοκο κόσμο!!!

Ο κόσμος που εμείς οι άνθρωποι έχουμε δημιουργήσει και ζούμε πια είναι απίστευτα πολύπλοκος και αυτό αντανακλάται στον τρόπο που ζούμε.

Αναλογιστείτε πώς ζουν οι περισσότεροι: κάθε μέρα που περνά μάχονται ο ένας εναντίον του άλλου, είναι συνεχώς απασχολημένοι με πράγματα που τελικά μισούν να κάνουν, η προσοχή τους αποσπάται συνεχώς από επιφανειακά ζητήματα και ο νους τους είναι γεμάτος από μια ατελείωτη ροή αντικρουόμενων μεταξύ τους σκέψεων -με λίγα λόγια, η καρδιά και η ψυχή τους παρασύρονται στη δίνη αυτού που αποκαλούμε «σύγχρονος τρόπος ζωής».

Εμείς κατοικώντας στον ίδιο περίπλοκο κόσμο, είναι αδύνατο να μην επηρεαστούμε από αυτόν. Όμως, μέσα από τις σκέψεις, τις πράξεις και τις στάσεις μας, μπορούμε να επιλέξουμε να απλοποιούμε τη ζωή μας και να αποδεσμευτούμε από τους χαοτικούς τρόπους του, όπως επίσης μπορούμε να εμπνεύσουμε τους γύρω μας να κάνουν το ίδιο. Αν θα θέλατε να μάθετε να ζείτε απλούστερα, ώστε να καταφέρετε να βελτιώσετε την ποιότητα ζωής σας, αλλά δεν γνωρίζετε το πώς, οι ακόλουθες συμβουλές μπορεί να σας φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες.

Πώς να ζήσετε πιο απλά

Τακτοποιήστε τον εργασιακό και προσωπικό σας χώρο

Μειώστε την ποσότητα των ασήμαντων πραγμάτων, που έχετε συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια, και θα δείτε ότι αυτό θα μειώσει τα επίπεδα του στρες σας και θα διατηρήσει τη ζωή σας σε απλά επίπεδα. Ζώντας μέσα σε ένα μινιμαλιστικό περιβάλλον, θα έχετε τη δυνατότητα να συγκεντρωθείτε σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό για εσάς και δεν θα παρασύρεστε εύκολα από συνεχείς περισπασμούς. Επιπλέον, δεν θα χρειάζεται να ανησυχείτε για όλα εκείνα τα πράγματα, τα οποία ουσιαστικά δεν χρειάζεστε και έτσι τίποτα δεν θα εμποδίζει το δρόμο σας προς την ευτυχία.

Περιορίστε τη χρήση των μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης

Οι περισσότεροι ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος της μέρας μας χαζεύοντας στο ίντερνετ ή στην τηλεόραση. Ύστερα, παραπονιόμαστε για το ότι η μέρα είναι μικρή, η ζωή σύντομη και αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούμε να βρούμε σε τίποτα χαρά. Αν και τα μέσα δικτύωσης και ενημέρωσης αποδεικνύονται χρήσιμα αν χρησιμοποιηθούν με μέτρο, μπορεί επίσης να μετατραπούν σε σκληρούς τυράννους, αν εθιστούμε σε αυτά και απομακρυνθούμε από τον πραγματικό κόσμο και τις δυνατότητες που αυτός μας δίνει.

Ξεφορτωθείτε τα περιττά έξοδα

Παγιδευμένοι στα δίχτυα του καταναλωτισμού, επιλέγουμε συχνά να ξοδέψουμε το μισθό μας, αγοράζοντας πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και τα οποία μπορούν μόνο να περιπλέξουν κι άλλο τη ζωή μας. Από σήμερα, αποφασίστε να απλοποιήσετε τη ζωή σας, σταματώντας να ξοδεύετε τα χρήματα σας σε πράγματα που τελικά δεν αξίζουν. Χρήσιμη συμβουλή: αποφύγετε όσο μπορείτε οποιαδήποτε μορφή δανείου, που μπορεί να σας δημιουργήσει χρέη.

Εστιάστε σε ό,τι αγαπάτε

Όταν απολαμβάνετε αυτό που κάνετε, η ζωή γίνεται απλή. Ενώ αντίθετα, όταν αντιπαθείτε ή απεχθάνεστε αυτό με το οποίο ασχολείστε, η ζωή γίνεται αγγαρεία. Δυστυχώς, έχουμε μάθει από μικρή ηλικία να εστιάζουμε την προσοχή μας σε πράγματα που απεχθανόμαστε και έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι υποφέρουμε από αυτό και το αναπαράγουμε. Από σήμερα όμως, κάντε μια συνειδητή επιλογή και διοχετεύστε την ενέργειά σας σε κάτι που αγαπάτε και η ζωή σας θα αλλάξει ολοκληρωτικά.

Φροντίστε σωστά το σώμα σας

Η ζωή γίνεται επίσης περίπλοκη, όταν δεν αγαπάμε και δεν φροντίζουμε τον οργανισμό μας. Η ταλαιπωρία και η δυσφορία που αντιμετωπίζουμε όταν εμφανιστεί μια ασθένεια θα πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι χρειάζεται πάντα να διατηρούμε το σώμα μας υγιές. Και να πώς μπορείτε να το καταφέρετε αυτό: καταναλώστε μια ποικιλία φρέσκων, οργανικών λαχανικών και φρούτων, μείνετε δραστήριοι όλη τη μέρα και ξεκουραστείτε αρκετά, όταν νιώθετε κόπωση.

Επανασυνδεθείτε με τη φύση

Όποτε μπορείτε, κάντε μια βόλτα στη φύση, μακριά από τη βαβούρα της τσιμεντένιας ζούγκλας, στην οποία μάλλον θα μένετε. Ξεκουράστε το πνεύμα σας, ακούγοντας τους ήχους των πουλιών, εξερευνήστε την ομορφιά των δέντρων, των ζώων και της θάλασσας, εισπνεύστε καθαρό αέρα και βρείτε εσωτερική γαλήνη, βυθιζόμενοι στην αρμονία του φυσικού κόσμου.

Αναπτύξτε μια μη-κριτική στάση

Χρησιμοποιούμε πολύ χρόνο και ενέργεια, κρίνοντας τους άλλους και η επικριτική μας αυτή στάση περιπλέκει φοβερά τη ζωή μας: μας απομακρύνει από τους γύρω μας, κάτι που με τη σειρά του δημιουργεί διαπροσωπικές συγκρούσεις και συναισθηματικό πόνο. Μαθαίνοντας να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και συμπονώντας τους, μπορούμε να διαμορφώσουμε ποιοτικότερες σχέσεις που θα μας προσφέρουν ηρεμία.

Προσφέρετε τη βοήθειά σας στους άλλους

Το επίπεδο ευεξίας μας εξαρτάται κατά πολύ από την ευεξία των άλλων. Γι’ αυτό, βοηθώντας εκείνους να είναι υγιείς και ευτυχισμένοι, βοηθάμε έμμεσα και τον εαυτό μας, όπως και τον υπόλοιπο κόσμο. Όποτε μπορείτε, δώστε ένα χέρι βοηθείας, για να ανακουφίσετε τον πόνο και τη δυσφορία τους. Φυσικά, προσπαθήστε αυτό να μην γίνεται εις βάρος σας (εκτός, ίσως, από κάποιες σπάνιες περιπτώσεις). Άλλο η βοήθεια και άλλο η θυσία.

Δείξτε καλοσύνη

Ένας σχεδόν αυτονόητος, αλλά αρκετά παραμελημένος τρόπος απλοποίησης της ζωής μας είναι το να είμαστε ευγενικότεροι με τον συνάνθρωπό μας. Έχοντας μεγαλώσει σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνία, οι περισσότεροι συνεχώς συγκρουόμαστε και ανταγωνιζόμαστε τους άλλους, κάτι που προφανώς και περιπλέκει την καθημερινότητά μας, αποξενώνοντάς μας από τον κόσμο. Αν συμπεριφέρεστε όμως με ευγένεια, μοιράζετε σπόρους καλοσύνης και σύντομα θα δείτε ότι οι γύρω σας θα ανταποδώσουν τον τρόπο συμπεριφοράς σας.

Γκρινιάξτε λιγότερο

Η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε. Εντούτοις, το να γκρινιάζουμε για την ύπαρξη τους στο δρόμο μας δεν βοηθά σίγουρα την κατάσταση. Αντιθέτως, μας αποσπά από το να μηχανευτούμε τρόπους να τα προσπεράσουμε και έτσι σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνουμε να δράσουμε πραγματικά. Αντί να σπαταλάτε το χρόνο και την ενέργειά σας γκρινιάζοντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, επιχειρήστε να ανακαλύψετε τη ρίζα τους και ύστερα βάλτε τα δυνατά σας για να τα ξεπεράσετε.

Εξασκήστε την ενσυνειδητότητα

Ο νους είναι καλός ως υπηρέτης, αλλά κακός ως αφέντης. Όταν είναι γεμάτος από μυριάδες σκέψεις, η ζωή γίνεται αυτόματα πιο πολύπλοκη, προκαλώντας στρες και δυσφορία. Ένας σπουδαίος τρόπος αντιμετώπισης αυτού του χάους είναι η εξάσκηση της ενσυνείδητης επίγνωσης. Ξεκινώντας από σήμερα, ξοδέψτε τουλάχιστον τριάντα λεπτά την ημέρα, εξασκώντας μια τεχνική ενσυνειδητότητας. Θα δείτε πόσο θα αρχίζετε να ανακουφίζεστε από τις αμέτρητες, χαώδεις σκέψεις που σας αποσυντονίζουν.

Καλλιεργείστε την ευγνωμοσύνη

Αν δεν εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής που κρατάμε στα χέρια μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε έναν συνεχή αγώνα για να αποκτήσουμε και να εκπληρώσουμε όλο και περισσότερα στο μέλλον, ξεχνώντας τη στιγμή και αφήνοντάς τη να περάσει και να φύγει ανεκμετάλλευτη. Αν και είναι υπέροχο να θέτουμε στόχους και να κάνουμε σχέδια, χρειάζεται και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο το παρόν έχουμε τελικά και μόνο σε αυτό μπορούμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας. Στο εδώ και τώρα.

Χτίστε αυθεντικές φιλίες

Ως κοινωνικά όντα που είμαστε, έχουμε μια βαθιά ανάγκη να συνδεθούμε με τους άλλους. Στη σημερινή κοινωνία όμως νιώθουμε αποσυνδεδεμένοι, απομονωμένοι από τον συνάνθρωπό μας. Οι άνθρωποι φοβούνται όλο και περισσότερο την οικειότητα, τις στενές σχέσεις, από φόβο μήπως πληγωθούν και έτσι επιλέγουν την απομόνωση. Απόρροια αυτού είναι η μοναξιά, η δυσαρέσκεια και η ανασφάλεια. Αν θέλετε να αφήσετε όλα αυτά τα βάρη πίσω σας, μάθετε να ανοίγετε την καρδιά σας και να προσεγγίζετε ανθρώπους. Μέσω μιας αυθεντικής φιλίας, θα έχετε την ευκαιρία του δούναι και λαβείν με τρυφερότητα και αμοιβαιότητα.

Αφουγκραστείτε την εσωτερική σας φωνή

Από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, διδαχτήκαμε να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι και να παλεύουμε συνεχώς να γίνουμε κάτι άλλο, ώστε να μας αποδεχτεί η κοινωνία. Σιγά σιγά, σταματήσαμε έτσι να εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας φωνή και να ακολουθούμε την καρδιά μας. Αντιθέτως, είμαστε προγραμματισμένοι να ακολουθούμε αυτό που κάποια αρχή ορίζει ως σωστό ή λάθος, που αποτελεί έναν σίγουρο δρόμο προς το άγχος και τη δυστυχία. Ίσως λοιπόν, ήρθε η ώρα αυτό να σταματήσει. Αρχίστε να χρησιμοποιείτε την κριτική σας σκέψη και να δίνετε την δέουσα προσοχή στο συναισθηματικό σας κόσμο, οδηγώντας τον εαυτό σας σε μια απλούστερη και καλύτερη ζωή.

Η ζωή μπορεί να γίνει απλή, κι όμως εμείς επιμένουμε να την κάνουμε ολοένα και πιο περίπλοκη. Τώρα που ξέρετε πώς, τι σας κρατά από το να κάνετε την αλλαγή;

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Σπάνιον Εορτολόγιον του 2018, αφιερώνεται εις τον Διδάσκαλον και Νέον Φωτιστήν του Γένους Γέροντα Διονύσιον τον Επιφανιάδην.

Τίτλος: Εορτολόγιον 2018, αφιερώνεται εις τον Διδάσκαλον και Νέον Φωτιστήν του Γένους Γέροντα Διονύσιον τον Επιφανιάδην

Επιμέλεια έκδοσης: Άριστος Δωρίτης

Επιμελιτής Εορτολογίου: Φώτιος Δημητρακόπουλος,

ομ. Καθηγ. Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών

Κεντρική διάθεση: Ιερόν Ησυχαστήριον Παναγίας Παντανάσσης Κοτσιάτη, Κοτσιάτης 2564 Λευκωσία,

τηλ: 00357 22521284  

Σελίδες: 96 

Σχήμα: 09 x 14  

Μήνυμα τῆς Α.Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Τοῖς ἐντευξομένοις ἀδελφοῖς καὶ τέκνοις τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοῖς, χάριν καὶ εἰρήνην παρὰ Θεοῦ.

Ὡς Αἰγαιοπελαγῖται, ἐκ τῆς νήσου Ἴμβρου ἕλκοντες τὴν καταγωγήν, αἰσθανόμεθα ἀείποτε ἰδιαιτέραν ἀγάπην πρὸς τοὺς κατοίκους τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, διακρινομένους διὰ τὴν πηγαίαν εὐλάβειαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῶν λεπτῶν συναισθημάτων των, καρπὸν οὐ μόνον τοῦ ἀπείρου οὐρανοῦ ὑπὸ τοῦ ὁποίου σκέπονται καὶ τῆς ἀφρολεύκου θαλάσσης, μετὰ τῆς ὁποίας ἀπὸ ἀμνημονεύτων ἐτῶν συζῶσιν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀκαταλύτου συναφείας των πρὸς τὸν πλοῦτον τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καὶ τιμίας παραδόσεως, τὸν ὁποῖον κατέλιπεν εἰς αὐτοὺς χρυσῆ ἅλυσις ἁγίων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας.

Ἐκλεκτός τις γόνος τῆς πεπροικισμένης δι’ ἐξαιρέτου φυσικῆς καλλονῆς νήσου τοῦ Αἰγαίου Σκιάθου, τῆς ὑπὸ τοῦ θεσπεσίου Ἄθωνος σκιαζομένης, ὑπῆρξεν ὁ μακάριος Γέρων Διονύσιος, ὁ καταλιπὼν εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα ὑπογραμμὸν ἐναρέτου βίου καὶ μιμήσεως τοῦ Κυρίου, εἰς τοῦ ὁποίου τὰ σεπτὰ ἴχνη πιστῶς ἠκολούθησε καθ’ ἅπαντα τὸν βίον, αἴρων τὸν ἰδικόν του σταυρὸν μετ’ αὐταπαρνήσεως καὶ ἀφοσιώσεως.

Ὁ Γέρων Διονύσιος ηὐλόγησε διὰ τῆς παρουσίας του τὰς νήσους Σύρον, Ὕδραν, Σίφνον καὶ τὴν γενέτειραν Σκίαθον, ἀναδειχθεὶς ἐκ τῶν τελευταίων θεοφιλεστάτων ἐκείνων Ἁγιορειτῶν Κολλυβάδων, τῶν ὁποίων ἡ ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις ἐπέθηκε βαρεῖαν τὴν πνευματικήν της σφραγῖδα ἐπὶ τῆς πορείας τοῦ Γένους ἡμῶν κατὰ τοὺς αἰῶνας 18ον καὶ 19ον. Ὑπῆρξε ζῶν καὶ ἔμψυχος ναὸς τοῦ Θεοῦ, ὅστις διὰ τοῦ θεοφιλοῦς κηρύγματός του καὶ τῆς ὁσιακῆς βιοτῆς του κατέλιπε τῇ Μητρὶ Ἐκκλησίᾳ πολύτιμον παρακαταθήκην, ἔχων ἀείποτε τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ ἐστραμμένα πρὸς τὴν μόνιμον πατρίδα πάντων ἡμῶν, τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Χάριν καὶ εὐχαριστίας ὀφείλομεν τῷ Παντοκράτορι Κυρίῳ, Ὅστις ἐπένευσεν ἀγαθῶς εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀγαπητοῦ κυρίου Ἄριστου Δωρίτου, ὅπως ἀναδείξῃ τὴν μορφὴν τοῦ ἐν οὐρανοῖς πλησίον τῶν Ὁσίων καὶ Ἁγίων ἀναπαυομένου Γέροντος Διονυσίου διὰ τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ οἰκοδομηθέντος εὐκτηρίου οἴκου τοῦ Προφήτου Ἠλιού, διὰ τῆς ἀνευρέσεως τῶν λειψάνων αὐτοῦ καὶ διὰ ταύτης τῆς πανηγυρικῆς ἐκδόσεως, ἥτις προβάλλει προσ-ηκόντως τὴν ἱερὰν αὐτοῦ βιοτήν.

Ἀσμένως δὲ προλογίζομεν τὸ μετὰ χεῖρας Ἑορτολόγιον, ἀποτίοντες φόρον ἀιδίου εὐγνωμοσύνης εἰς τὸν ἀοίδιμον Γέροντα Διονύσιον Ἐπιφανιάδην, χρηματίσαντα σύμβουλον τῶν μακαρίων προκατόχων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Ҁ΄ καὶ Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄, διδάσκαλον τοῦ Γένους γενόμενον καὶ ὑπέρμαχον τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου κατὰ τὴν δυσχερῆ περίοδον τῆς Βαυαροκρατίας, καθ’ ἣν τὸ μέλαν τῶν μοναχῶν σχῆμα, τὸ τοσοῦτον ἀστόργως τότε θεωρούμενον, δὲν τὸ ᾔσχυνε καὶ δὲν τὸ ᾐσχύνετο (καθ’ ἃ σημειοῦται ὁ ἀοίδιμος Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἰς τὴν ἐνταῦθα ἀναδημοσιευομένην νεκρολογίαν), ἀρδεύων τὸν λαὸν διὰ τῶν ἀκηράτων ναμάτων τῆς θείας παιδείας καὶ διαβιβάζων αὐτὸν ἀπὸ τῆς Ἀκροπόλεως εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν (ὡς προσφυῶς σημειοῦται ἕτερος Σκιαθίτης λόγιος, ἐξάδελφος Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη καὶ πνευματικὸν τέκνον τοῦ Διονυσίου, ὁ Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης).

Πεποιθότες ὅτι τὰ ἐκ τῆς ἀνυπερβλήτου γραφίδος Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, εὐλαβεστάτου τέκνου τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, γεγραμμένα περὶ τοῦ Γέροντος παρέχουσιν ἀψευδῆ τεκμήρια τῆς κατὰ Θεὸν ἐπιγείου παρεπιδημίας του, ἐπικαλούμεθα τὰς εὐχὰς αὐτοῦ ἐπὶ πάντας τοὺς κοπιάσαντας εἰς συντέλειαν τοῦ παρόντος πονήματος, ἰδίως δὲ τὸν κύριον Ἄριστον Δωρίτην καὶ τὸν ἐλλογιμώτατον Καθηγητὴν τοῦ ἐν Ἀθήναις Πανεπιστημίου κύριον Φώτιον Δημητρακόπουλον, εὐχόμεθα δὲ ὅπως ὁ τιμώμενος Γέρων ἀναδειχθῇ διαρκὴς προστάτης καὶ πρεσβευτὴς αὐτῶν εἰς Κύριον.

Εἴη δὲ ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρεσβείαις πάντων τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων, ἀείποτε μεθ’ ἁπάντων τῶν ἐν Σκιάθῳ καὶ τῶν κατὰ τὴν Αἰγαιοπελαγιτῶν χώραν εὐλαβεστάτων τέκνων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας.

΄βιδ΄ Δεκεμβρίου κζ΄

Προλογικόν Σημείωμα

Τό ἔτος 1999 κατ’ εὐλογία καί παραχώρηση Θεοῦ νομίμως καί ἐξ ἀγορᾶς, περιῆλθε στήν ἰδιοκτησία μου ὁ Εὐκτήριος Οἶκος τοῦ ὁσίου Γέροντος Διονυσίου Ἐπιφανιάδη μέ τόν περιβάλλοντα αὐτόν χῶρο στό ἔκπαγλης φυσικῆς ὀμορφιᾶς νησί τῆς Σκιάθου. Πρόκειται γιά κτίσμα, πού, κατά τό 1882, εὐθύς μετά τήν ἐπάνοδο ἀπό τήν ἐξορία στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, οἰκοδόμησε ὁ πολυσέβαστος Γέροντας πλησίον τοῦ ἐξωκκλησίου τοῦ Προφήτη Ἠλιού, στήν θέση κατεστραμμένου μονυδρίου, ὅπου ἐγκαταβίωσε κατά τό ὀλιγοετές ὑπόλοιπο διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. Μαζί του ἐγκαταβιοῦσαν ὀλιγάριθμοι ἀδελφοί, προεξάρχοντος τοῦ ἱερομονάχου Ἰερεμίου.

Τό ἐν λόγῳ ἱερό οἰκοδόμημα ἦταν κατερειπωμένο ἀπό τίς φυσικές καταστροφές καί τίς εὔλογες φθορές τοῦ πανδαμάτορα χρόνου, ἀλλά καί συλημένο ἀπό ἀνόσια καί βέβηλα χέρια. Ὅταν μάλιστα ἐνημερώθηκα γιά τήν ἱστορικότητα καί τήν ἱερότητα τοῦ χώρου, ἀλλά καί γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ὁσίου κτίτορος, ὁ ζῆλος καί τό ἐνδιαφέρον μου μέ ἔκαναν νά ἐπιταχύνω τήν ἐξαρχῆς εἰλημμένη ἀπόφασή μου, νά ἀναπαλαιώσω δηλαδή τόν Οἶκο σέ ὅσο τό δυνατόν εὐκοσμότερη μορφή καί νά διαμορφώσω τόν εὐρύτερο χῶρο κατά τρόπο ἀντάξιο καί τοῦ ἱεροῦ μνημείου καί τοῦ σεπτοῦ προσώπου τοῦ Γέροντος Διονυσίου, ὥστε νά τιμηθεῖ ἡ μνήμη του.

Δέν ἀποκρύπτω πάντως ὅτι στήν θέα τοῦ κτίσματος, τό ὁποῖο, ὅπως ἤδη σημειώθηκε, εἶχε μεταβληθεῖ σέ σωρό ἐρειπίων, συγκινήθηκα ἀκόμη περισσότερο, διότι ἀνακάλεσα στήν μνήμη μου τίς ἀνάλογες θλιβερές εἰκόνες στούς κατεστραμμένους ναούς καί στίς μονές τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου, τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου. Γι’ αὐτό ἄμεση ἦταν ἡ ἀνάθεση τῶν ἀναγκαίων ἐργασιῶν γιά τήν συντήρηση τοῦ ὑπολείμματος τοῦ ἱεροῦ κτίσματος. Ἀλλά, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἐργασιῶν στό δάπεδο τοῦ ἰσογείου μέ ὑπεύθυνο τῆς συντήρησης τόν κ. Ἰωάννη Γεωργακόπουλο, μέ ἔκπληξη, ἐκ προσωπικῆς αὐτοψίας, διαπίστωσα ὅτι αὐτό βρισκόταν στό ἴδιο ὕψος μέ τό παράθυρο. Καί, ἐπειδή οἱ παλαιοί σκιαθίτες, ἐκ προφορικῆς τοπικῆς παραδόσεως γνώριζαν ὅτι κάπου ἐκεῖ εἶχε ἀποτεθεῖ ὀστεοθήκη σέ τύπο σεντουκιοῦ μέ τά σεπτά καί τίμια λείψανα τοῦ Γέροντος Διονυσίου, ἔδωσα ἐντολή γιά τήν ἀνακατασκευή τοῦ δαπέδου. Κατά τήν πρόοδο μάλιστα τῶν ἐργασιῶν στό βάθος τοῦ καινούργιου δαπέδου, ἀνευρέθη ἡ ἀπό μέταλλο σεντουκένια ὀστεοθήκη, ἡ ὁποία περιεῖχε τά λείψανα τοῦ ὁσίου ἀνδρός.

Ἐπίκαιρη καί σήμερα εἶναι ἡ γνώση τῆς βιοτῆς τοῦ Γέροντος, διότι παρέχει μηνύματα ὀρθόδοξης ζωῆς καί παραδόσεως, ἀλλά καί εἰλικρινοῦς καί ὁλόθυμης ἀφοσιώσεως στό λειτούργημά του. Ἐπιπλέον ὁ Διονύσιος ὑπῆρξε ἐκ τῶν λογιωτέρων κληρικῶν τοῦ 19ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος, γιά νά διατηρήσει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν γλῶσσα τοῦ Γένους, ἵδρυσε ἱεροδιδασκαλεῖα ἀπό τήν Βασιλεύουσα ὡς τίς Κυκλάδες καί τίς Σποράδες. Γιά τήν ὑπεράσπιση μάλιστα αὐτῶν ὑπῆρξε πάντοτε ἀνυποχώρητος καί ἀσυμβίβαστος, ἀκέραιος καί ἀπροσκύνητος. Ὑπῆρξε ἀκόμη χριστομίμητος κληρικός καί μεγαλόφωνος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί βίωσε τίς διώξεις, ὅπως καί ὁ Κύριος, τοῦ ὁποίου τόν δρόμο πιστῶς ἀκολούθησε. Ἐντάσσεται καί ἐκεῖνος στήν χορεία τῶν συναγωνιστῶν τοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ἀγωνιζόμενος γιά τά ἴδια ἰδανικά, ἀλλά καί κατατρεχόμενος, ὅπως καί ἐκεῖνος, μέ διαταγή τῶν ἰσχυρῶν τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Ὁ Γέροντας Διονύσιος, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν τότε Ἱ. Σύνοδο τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος (!) κατηγορήθηκε καί καταδικάσθηκε ὡς δῆθεν μή γνωρίζων νά λειτουργεῖ καί ὡς ἀγνοῶν τήν λειτουργική τάξη, διετέλεσε σύμβουλος ἐπί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων δύο Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, τοῦ Γρηγορίου ΣΤ΄ καί τοῦ Ἰωακείμ Γ΄. Ὑπῆρξε ἀκόμη πνευματικός καθοδηγητής πολλῶν Κολλυβάδων καί «Χριστοφοριζόντων», θιασωτῶν δηλαδή τοῦ Παπουλάκου/κη, ἀλλά καί μεγάλων προσωπικοτήτων, ὅπως τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη, ἐνῶ ἔχαιρε ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως ἀπό τόν Ἀλέξανδρο Λυκοῦργο, τόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Σάμου καί Τήνου, πού ἦταν μία ἀπό τίς ἐξοχώτερες φυσιογνωμίες τῆς ἐποχῆς του γιά τήν θύραθεν καί τήν ἐκκλησιαστική παιδεία καί τήν χριστιανική ἀρετή.

Ἀσφαλῶς ὁ Γέροντας Διονύσιος, προϊόντος τοῦ χρόνου, παρά τίς ἀπηνεῖς διώξεις, πού ὑπέστη ἐν ζωῇ, καί τήν προσπάθεια κάποιων νά τόν σπιλώσουν μετά θάνατον, ὄχι μόνο δέν λησμονήθηκε, ἀλλά, κατά γενική ὁμολογία, σήμερα εὐγνωμόνως ἀναγνωρίζεται καί εὐλαβῶς τιμᾶται ἀπό τόν ἄδολο θρησκευόμενο λαό, ὡς γνήσιος φίλος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί Ἀκολουθίες αὐτοῦ ἔχουν συνταχθεῖ καί εἰκόνες του ἔχουν φιλοτεχνηθεῖ, γεγονός πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν καθολική καί ὁλόθυμη ἀποδοχή τῆς ὁσιότητος καί ἁγιότητος τοῦ ἀνδρός. Ἐνδεικτικῶς σημειώνεται ὅτι ἡ Μητρόπολη Θήρας ἔχει ἤδη συμπεριλάβει τόν Γέροντα Διονύσιο στό τοπικό ἁγιολόγιο.

Μεγάλη ἐξάλλου εὐλογία εἶναι ἡ ἐκ μέρους μου δωρέα τῆς χειρός τοῦ γέροντος Διονυσίου στήν νεόδμητη γυναικεία Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Παντάνασσας στό Κοτσιάτη, ἡ ὁποία ὑπάγεται στήν δικαιοδοσία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς τῆς Ἐκκλησίας  τῆς Κύπρου.

Ἐπίσης ὁ ὅσιος Διονύσιος ἰδιαιτέρως τιμᾶται καί στήν Ἱ. Μονή Λογγοβάρδας τῆς Πάρου, στόν σεβάσμιο καθηγούμενο τῆς ὁποίας, κατόπιν αἰτήσεώς του, παραχώρησα ἤδη μέρος τῆς χειρός τοῦ Ὁσίου ὡς εὐλογία.

Συγκινητικό εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι, πέραν τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι μετά πόθου ἐπιθυμοῦν νά ἀποκτήσουν ἔστω καί ἴχνος τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἀνδρός, ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα ζητοῦνται λείψανά του πρός εὐλογία τῶν πιστῶν.

Τά ἀποκόμματα τῶν ἐφημερίδων, πού περιέχουν τίς Νεκρολογίες τοῦ Γέροντος Διονυσίου, προέρχονται ἀπό τό προσωπικό ἀρχεῖο τοῦ ὁσιωθέντος ἀειμνήστου ἱερέως Νικολάου Πέττα ἐκ Πατρῶν, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ὁποίου ἔχουν γίνει θαυμαστά σημεῖα στήν Μονή τοῦ Κοτσιάτου. Τήν ὅλη ἐπιμέλεια τοῦ Ἑορτολογίου εἶχε ὁ ὁμότιμος καθηγητής τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, τόν ὁποῖο εὐχαριστοῦμε θερμά. Τό παρόν Ἑορτολόγιο διανέμεται ὡς εὐλογία γιά λόγους Ἱεραποστολικούς.

Ἐπειδή, ὅπως ἤδη σημειώθηκε, ὁ Γέροντας Διονύσιος ὑπεστήριξε σθεναρῶς τά δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου γεγονότος ἀπηνῶς καί ζῶν διώχθηκε καί, μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του, ἐξακολουθεῖ νά ὑποτιμᾶται καί ἐμπόδια ἐκ τοῦ πειρασμοῦ καθυστεροῦσαν τήν ἔκδοση τοῦ παρόντος Ἑορτολογίου, γι’ αὐτό τό παρόν Ἑορτολόγιο ἀφιερώνεται μέν σέ ἐκεῖνον, ἀνατίθεται δέ πάνυ εὐλαβῶς στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τήν τῆς Ὀρθοδοξίας σεπτή κορυφή.

Ἄριστος Δωρίτης

Σημείωμα Ἐπιμελητοῦ τοῦ Ἑορτολογίου

Μέ μεγάλη χαρά καί συναισθανόμενος τήν εὐθύνη ἀνέλαβα τήν ἐπιμέλεια τοῦ παρόντος ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ 2018.

Τό Ἑορτολόγιο αὐ-τό εἶναι ξεχωριστό, διότι δέν περιέχει ἕνα τυποποιημένο περιεχόμενο, ἀλλά κείμενα τῆς νεωτέρας ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τοῦ τόπου μας. Συγκεκριμένα εἶναι ἀφιερωμένο σέ μία μεγάλη μορφή τῆς πίστεως καί τῶν γραμμάτων τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος. Ἡ μορφή αὐτή εἶναι ὁ Γέροντας Διονύσιος Ἐπιφανιάδης ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου. Ὁ διαπρεπής αὐτός κληρικός, ὁ μεγάλος διδάσκαλος, δέν μπορεῖ νά χωρέσει στό παρόν πόνημα. Εἶναι τόσο μεγάλη καί πολύπλευρη ἡ προσωπικότητά του, ὥστε χρειάζεται νά γίνει ἐκτενέστερη παρουσίαση κατά πλάτος τῆς ἱερῆς βιοτῆς του.

Τό Ἑορτολόγιο περιέχει τίς δύο Νεκρολογίες πρός τόν Γέροντα Διονύσιο, ἀπό τούς δύο μεγάλους λογοτέχνες Ἀλέξανδρους, τόν Μωραϊτίδη καί τόν Παπαδιαμάντη. Τά ἀποκόμματα τῶν ἐφημερίδων ἐντόπισα στήν Πάτρα, στήν πλούσια καί προσωπική βιβλιοθήκη τοῦ ὄντως ἡγιασμένου ἱερέως Νικολάου Πέττα. Ἐπίσης τό Ἑορτολόγιο περιλαμβάνει σύντομο βιογραφικό σημείωμα, πού προέρχεται ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ Ἐμπορίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεω Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων, καί ἐμπλουτίζεται μέ πλούσιο φωτογραφικό ὑλικό ἀπό τίς περιοχές, πού σχετίζονται μέ τόν Γέροντα, ἀπεικονίσεις του ἀπό τόν Ἄθωνα καί ἄλλες περιοχές.

Συγχαρητήρια στόν μεγάλο ρωμιό καί ἐκ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου καταγόμενο κ. Ἄριστο Δωρίτη γιά τήν ἐμπνευσμένη πρωτοβουλία νά δημοσιεύσει αὐτό τό πόνημα. Φρονῶ ὅτι ὁ Γέροντας Διονύσιος γνώριζε σέ ποιοῦ τά χέρια ἔμελλε περιέλθει ὁ Εὐκτήριός του Οἶκος στήν Σκιάθο καί σέ ποιόν θά ἀπεκαλύπτετο τό ἱερό του σκήνωμα.

Καί πραγματικά ὀρθή ἦταν ἡ σκέψη τοῦ ἀξιότιμου κ. Δωρίτη τό παρόν Ἑορτολόγιο τοῦ 2018 νά ἀφιερωθεῖ στήν σεπτή κορυφή τῆς Ὀρθοδοξίας καί τόν ἀρχηγό τῆς πατριᾶς μας, τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖo. Ἄλλωστε ὁ Γέροντας Διονύσιος ὑπῆρξε πιστό τέκνο τοῦ Πατριαρχείου μας καί μέγας διδάσκαλος τῶν Σχολῶν τῆς Βασιλεύουσας.

Γιά τήν προσφορά του αὐτή ὁ Γέροντας ὑπέστη πολλές κακουχίες καί διώξεις ἀπό τήν τότε ξενοκίνητη ἐξουσία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί ὁ προφήτης τῆς γενέτειράς μου Ἀχαΐας, Χριστοφόρος Παπουλᾶκος, διότι ὑπῆρξαν καί οἱ δύο πιστοί χριστιανοί μέ παρρησία καί ἀγωνιστικό φρόνημα. 

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν «Παπουλακιζόντων» ἤ «Χριστοφοριζόντων», ὅπως ὀνομάζονται στά ἐπίσημα ἀρχεῖα, καί νά τούς εὐγνωμονοῦμε, διότι ὑπῆρξαν οἱ «νεοφωτιστές τῆς πίστεως καί τοῦ γένους μας» ὅπως διαλαλοῦσε ὁ ἀοίδιμος παπα Πέττας.

Φώτιος Ἀρ. Δημητρακόπουλος

5 τρόποι να ανακαλύψετε το νόημα και το σκοπό της ζωής σας

Ο σκοπός της ζωής του κάθε ανθρώπου δεν είναι μια απλή υπόθεση. Αν και στη σημερινή κοινωνία τα πράγματα είναι κάπως πιο βατά για τους νέους ν’ ανακαλύψουν τις κλίσεις, τα ταλέντα τους και τις εργασίες που τους χαροποιούν και τους βοηθούν ν’ αποδώσουν τα μέγιστα στην κοινωνία, ο βομβαρδισμός από επιλογές αποπροσανατολισμού είναι μεγάλος. Ακόμα μεγάλος είναι και ο φόβος των ανθρώπων να κάνουν κάτι που θα ξεχωρίσουν από το πλήθος, απλά και μόνο επειδή το «λέει η καρδιά τους».

Και πάλι όμως, ο σκοπός της ζωής επανέρχεται στη συνείδησή μας ξανά και ξανά μέχρι να τον συνειδητοποιήσουμε και να στρέψουμε την πορεία μας προς τα εκεί. Όσο περισσότερο τον αποφεύγουμε, τόσο πιο «κενοί» νιώθουμε. Αυτό το κενό, που γεμίζει μόνο με το νόημα της ζωής μας, αδυνατούμε να το γεμίσουμε με οτιδήποτε άλλο  εφευρίσκουμε. Όταν οι «ωραίες» λύσεις αποδειχτούν ανεπαρκείς, όπως πχ μία δουλειά που αρέσει στους γονείς μας, ένας σύντροφος που ταιριάζει στον κοινωνικό μας περίγυρο κλπ τότε η φωνή της καρδιάς μας δυναμώνει.

Αν και πάλι δεν θέλουμε να την ακούσουμε, τότε αρχίζουμε και μας βάζουμε σε σοβαρούς μπελάδες ώστε το άγχος, η πίεση και ο θόρυβός τους να μη μας επιτρέπουν να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα που η εσωτερική μας φωνή μας στέλνει. Ένα ατύχημα, μία σοβαρή ασθένεια, ένας εθισμός που μας αναγκάζει σε συνεχόμενο ψυχαναγκασμό, τρία παιδιά που δεν τα θέλαμε, είναι μερικοί από τους πιο κοινούς τρόπους που χρησιμοποιούμε ώστε ν’ αποφύγουμε να κάνουμε τελικά αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και κατά συνέπεια να γίνουμε ευτυχισμένοι, υγιείς, για πάντα νέοι, και πλούσιοι.

Αν έχετε προσέξει πως κάπου το έχετε πάρει λάθος και, αν παρόλους τους φόβους και τις κοινωνικές προσταγές, νιώθετε πως ήρθε η ώρα ν’ ακούσετε την καρδιά σας και να μοιραστείτε τα δώρα και τα ταλέντα σας με όλους εμάς, παρακάτω σας έχουμε μερικές καλές ιδέες για να ανακαλύψετε τον σκοπό της ζωής σας.

5 τρόποι για να ανακαλύψετε το νόημα της ζωής σας

1. Ξεκινήστε ένα ημερολόγιο

Καταγράψτε τις καθημερινές σκέψεις, τα όνειρά σας, τις δυσκολίες σας. Εκεί θα βρείτε πλούσιο υλικό το οποίο θα έχει ψήγματα από τον χρυσό του σκοπού της ζωής σας. Απλές σημειώσεις κάνουν, δε μιλάμε για λογοτεχνικά αποσπάσματα.

2. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας

Κάνατε πάρα πολλά για να σταματήσετε ν’ ακούτε τη φωνή της συνείδησής σας και όλα αυτά έχουν γίνει αυτοματισμοί με τα χρόνια. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να αρχίσει να ανταποκρίνεται στη νέα σας επιθυμία να ανακαλύψετε την αποστολή της ζωής σας. Συνεχίστε την καταγραφή όσων σας απασχολούν, σας εμπνέουν, σας συγκινούν κλπ.

3. Βάλτε την απεξάρτηση στη ζωή σας

Είναι τσιγάρο; Είναι σοκολατίνες; Είναι αλκοόλ; Είναι συνεξάρτηση με άλλα πρόσωπα; Είναι εργασιομανία;  Είναι άλλες χημικές ουσίες; Είναι διαδίκτυο; Ό,τι κι αν είναι, ο εθισμός είναι μια κατάσταση η οποία κάνει πραγματικά πολύ θόρυβο στο μυαλό μας και σιγά σιγά, καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στη ζωή μας αποκλείοντάς μας όχι μόνο από τον σκοπό της ζωής μας, αλλά και από την ίδια μας τη ζωή, αν συνεχίσουμε να παραβλέπουμε τα σημάδια. Κάνετε μια προσεκτική και ειλικρινή αξιολόγηση και αναρωτηθείτε σε τι σας ωφελεί το επόμενο τσιγάρο πέραν μιας πρόσκαιρης, μέτριας, ολιγόλεπτης ανακούφισης από το ίδιο το κάπνισμα… Ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι αυτός: να μην ακούτε τη φωνή της καρδιάς σας.

4. Ανακαλύψτε, ξεσκονίστε και καλλιεργήστε τα ταλέντα σας

Αν έχετε ωραία φωνή, δεν την έχετε τυχαία. Υπάρχει λόγος. Αν δεν την καλλιεργείτε και δεν ασχολείστε με τις άπειρες δυνατότητες που μια ωραία φωνή μπορεί να ανοίξει μπροστά σας, δε θα μάθετε ποτέ τον λόγο… ούτε κι εμείς. Ούτε και όσοι θα επωφεληθούν από αυτό σας το ταλέντο. Ωραία φωνή δε σημαίνει απαραίτητα χρυσό δίσκο. Μπορεί να γίνετε ο καλύτερος παραμυθάς της γειτονιάς και μια ολόκληρη φουρνιά νέων παιδιών να σας θυμάται με ευγνωμοσύνη που τους προσφέρατε υπέροχες, ζεστές συναρπαστικές ιστορίες και περιπέτειες, στα κρύα απογεύματα  του χειμώνα που το καλοριφέρ του σπιτιού τους «είχε πάλι βλάβη…»!

5. Φροντίστε το σώμα σας

Πολύ πιο εύκολα θ’ αντηχήσει η φωνή της καρδιάς σας σε ένα καθαρό και υγιές σώμα. Πολύ πιο εύκολα ένα καθαρό και υγιές σώμα θα συλλάβει και θα ερμηνεύσει σωστά τα μηνύματα του σκοπού της ζωής σας. Ξεκινήστε με κάτι απλό όπως ένα αρωματικό ποδόλουτρο το βράδυ πριν τον ύπνο. Όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν…

Emmanouil Roumeliotis

... ο διάβολος τα έφερε!

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Το ταξίδι μιας καρδιάς - Παραμύθι

Ένα πανέμορφο παραμύθι "το ταξίδι μιας καρδιάς" επιμέλεια της Μαριάμ Ρουμελιώτη.

Ξεφυλλίστε ΕΔΩ το υπέροχο βιβλίο.

Το Άσμα Ασμάτων και η θεία Αγάπη - Γέροντας Πλακίδας Ντεσέιγ

Το Άσμα Ασμάτων και η θεία αγάπη

8 Ιανουαρίου 2018

Στη μνήμη του παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια

Το Άσμα Ασμάτων είναι το κόσμημα της Παλαιάς Διαθήκης και, μαζί με το Ευαγγέλιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, το κέντρο της θείας Αποκάλυψης.

Περιέχει ένα συγκλονιστικό μήνυμα που εκφράζεται με ασυνήθιστη τόλμη: ο Χριστός, μονογενής Υιός του Θεού. τρέφει για την Εκκλησία του, για την Ύπεραγία Μητέρα του, που εικονίζει την Εκκλησία, και για τον καθένα μας, μιαν αγάπη τόσο βαθιά, τόσο δυνατή, τόσο προσωπική όσο και ο νεαρός σύζυγος για την αγαπημένη του. Κάθε χριστιανός καλείται σε αυτό το μυστήριο του γάμου με την Εκκλησία, στην ένωση μαζί της.

«Το Άσμα Ασμάτων». Έργο της Ελένης Τσερκάσοβα.

Αυτή η αγάπη είναι για τον Χριστό, αλλά και για μας, πηγή άμετρης, πλουσιοπάροχης, ανεξάντλητης χαράς.

Ο Χριστός περιμένει από μας μιαν αγάπη όμοια με εκείνη που νιώθει η αγαπημένη για τον αγαπημένο της, μιαν αγάπη που έχει όλη τη δροσιά της πρώτης αγάπης.

Εκστατικός από χαρά, ατενίζει την ομορφιά της συμβίας του, ομορφιά που είναι στην πραγματικότητα έργο δικό του, αντανάκλαση της λαμπρότητάς του -το ίδιο εκστατική από χαρά και κείνη, ατενίζει την ομορφιά του Αγαπημένου της: «ιδού ει καλή, η πλησίον μου, ιδού ει καλή, οφθαλμοί σου περιστεραί» (Ασμ. Ασμ. 1, 14) -«ιδού ει καλός ο αδελφιδός μου και γε ωραίος» (Άσμ. Ασμ. 1,15).

Εκείνος νιώθει χαρά και ευφροσύνη να βρίσκεται μαζί μας, να είναι μαζί μας, αλλά και για μας δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να τον νιώθουμε σύντροφο μας, να είμαστε ένα μαζί του, σε μια διαρκή ανταλλαγή αγάπης, μέσα στην πνοή του Αγίου Πνεύματος που μας θεώνει: «εξεγέρθητι, βορρά, και έρχου, νότε, διάπνευσον κήπον μου και ρευσάτωσαν αρώματά μου» (Ασμ. Ασμ. 4,16).

Βέβαια, στο Άσμα, η ανθρώπινη αγάπη χρησιμοποιείται αλληγορικά και το λεκτικό της πρέπει να ερμηνεύεται πνευματικά. Όμως. οι πνευματικές πραγματικότητες δεν είναι λιγότερο πραγματικές από τις υλικές, απτές, πραγματικότητες. Ούτε και η αγάπη είναι λιγότερο αληθινή, λιγότερο δυνατή, αν η ομορφιά που τη διεγείρει και την τρέφει είναι η πνευματική ωραιότητα του Άλλου και όχι τα φυσικά θέλγητρά του.

Η ομορφιά του συζύγου και της συζύγου του Άσματος δεν βρίσκεται στη σωματική όψη. Το Άσμα την επικαλείται μόνο και μόνο για να συμβολίσει την εσωτερική ομορφιά, την ομορφιά της αγάπης εκείνης που φτάνει να προσφέρει ακόμα και τη ζωή της στον Άλλον, αλλά και την ομορφιά της ταπείνωσης, της υπομονής και της γλυκύτητας…

Αυτή η αγάπη, για μιαν αγνή καρδιά, που της δόθηκε να έχει «οφθαλμούς ως περιστεράς», είναι πιο ελκυστική από τη φυσική ομορφιά, και όταν την ατενίζεις γίνεται πηγή άφατης χαράς και έκστασης.

Το φιλί και τα δείγματα τρυφερότητας, που επικαλείται το Άσμα, εικονίζουν τα δώρα που ο Χριστός καταθέτει, στους μυχούς της καρδιάς μας. Υποδηλώνουν τις προσφορές από το άγγιγμα της Χάρης του, που μας κάνουν να νιώσουμε και να δοκιμάσουμε τους ηδονικούς καρπούς του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία. χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (Γαλ. 5, 22-23). «Κήπος κεκλεισμένος αδελφή μου νύμφη, κήπος κεκλεισμένος, πηγή εσφραγισμένη, αποστολαί σου παράδεισος ροών μετά καρπού ακροδρύων, κύπροι μετά νάρδων» (Ασμ. Ασμ. 4.12-13).

Όταν ατενίζουμε τη θεϊκή τελειότητα του Χριστού, του Αγαπημένου μας, όταν νιώθουμε στις καρδιές μας την ενδόμυχη σαγήνη και γλυκύτητα των πνευματικών αυτών χαρισμάτων που τον γεμίζουν και που κυλούν από εκείνον σ’ εμάς, ξεχειλίζουμε από μιαν εντελώς άλλης τάξης, αλλ’ ωστόσο πραγματική. χαρά και ηδονή, ασύγκριτα πιο στερεή και πιο βαθιά από εκείνην που νιώθουν οι γήινοι εραστές.

Διακρίνουμε, στα ενδόμυχα τούτα αγγίγματα της θείας χάρης, τις ενδείξεις και την έκφραση της άπειρης τρυφερότητας του Χριστού, που θέλει να ζήσουμε αληθινά τη δική του Ζωή, που θέλει να μην είμαστε πια παρά ένα μαζί του, ένα και μόνο Σώμα που το εμψυχώνει η ίδια Θεία Πνοή, που το διατρέχει η ίδια ουσία, μέσα σε μιαν ανταλλαγή αμοιβαίας αγάπης.

Κάθε κίνηση εσωτερική που το Πνεύμα διεγείρει μέσα μας, κάθε πόθος για το καλό, κάθε καλή έμπνευση που αισθανόμαστε, είναι οι ενδείξεις που γεννά εντός μας ο Αγαπημένος μας από μιαν αγάπη αληθινή, προσωπική, τρυφερή, όσο και αυτή που περιέχεται στα δείγματα τρυφερότητας ενός εγκόσμιου συζύγου προς την αγαπημένη του, αλλά και άπειρα πιο μεγάλη. «Ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου, και η δεξιά αυτού περιλήμψεταί με» (Ασμ. Άσμ. 2,6).

Ο Χριστός δεν περιμένει από μάς να υποταχτούμε σ’ έναν ψυχρό και απρόσωπο ηθικό νόμο. Αλλά κάθε στιγμή της ζωής μας να αρνιόμαστε το θέλημα, τις προτιμήσεις, τις επιθυμίες μας, για να υπάκουμε στο λόγο και τις θεϊκές του εμπνεύσεις, για ν’ αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη σε κάθε τι που εκείνος επιτρέπει να μας συμβεί, γιατί τον αγαπούμε, γιατί τον προτιμούμε από κάθε τι άλλο, και γιατί θέλουμε, σε κάθε περίσταση, να του δείχνουμε με τον τρόπο αυτό την αγάπη μας, σε ανταπόδοση της δικής του. Μια αγάπη που θα εκφράζεται με τα λόγια, τις προσευχές και τις πράξεις μας, ακόμα και με τη σιωπή μας, γεμάτη από εμπιστοσύνη και εγκατάλειψη, ενώπιον του.

Η αγάπη του Χριστού για τον καθένα μας είναι απολύτως ακλόνητη και αψεγάδιαστη. Η οικειότητα μαζί του δεν μπορεί να χαθεί, εκτός κι αν πάψουμε εκούσια να επικοινωνούμε, με το θέλημά του και με το Πνεύμα του. Μόνο η δική μας βούληση μπορεί να βάλει φραγμό – ή να υψώσει τείχος- ανάμεσα σε Αυτόν και σε μας. Ο Χριστός μάς κοιτάζει, τότε, με την ίδια αγάπη, αλλά και μες στη θλίψη του ερωτευμένου που διαψεύστηκε, όπως κοίταζε τον Πέτρο μετά την άρνησή του: «και υπεμνήσθη Πέτρος του λόγου του Κυρίου, ως είπεν αυτώ ότι πριν αλέκτορα φωνήσαι απαρνήση με τρις· και εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς» (Λουκ. 22,61-62).

Ύστερα από κάθε σφάλμα. όσο βαρύ και αν είναι, ύστερα από κάθε στιγμή χλιαρότητας, πρέπει να επιστρέψουμε σε κείνον, με την καρδιά συντριμμένη, αλλά και με απόλυτη εμπιστοσύνη, με απόλυτη βεβαιότητα ότι όχι μόνο μας έχει συγχωρήσει αλλά και ότι μας αγαπάει απεριόριστα: «Αναστήσομαι δη και κυκλώσω εν τη πόλει, εν ταις αγοραίς και εν ταις πλατείαις και ζητήσω ον ηγάπησεν η ψυχή μου…» (Άσμ. Ασμ. 3,2), Και ο Κύριος, ενώ εμείς θα είμαστε ακόμη μακριά, θα μας διακρίνει και θα πλημμυρίσει από συμπόνια. Θα τρέξει να μας αγκαλιάσει σφιχτά και να μας καταφιλήσει, όπως ο πατέρας τον άσωτο υιό (Λουκ. 15.20).

Αν επιστρέψουμε σε κείνον, αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας, εξομολογούμενοι το αμάρτημά μας, απελπισμένοι ολότελα με τον εαυτό μας, αλλά δείχνοντάς του την απόλυτη εμπιστοσύνη μας και περιμένοντας τα πάντα από κείνον, τότε θα νιώσει μεγαλύτερη χαρά για μας απ’ ό,τι για τα ενενήντα εννέα πρόβατα που δεν οδηγήθηκαν στην απώλεια (Λουκ. 15, 67), κι εμείς θα ξαναβρούμε την όλο φως και στοργή στενή σχέση μαζί του.

Αυτή η εγγύτητα με τον Χριστό μπορεί να γίνει λιγότερο ή περισσότερο «αισθητή» από τις πνευματικές μας αισθήσεις. Αυτό έχει σχετικά μικρή σημασία, ή μάλλον εξαρτάται από τη χάρη του Χριστού. Η φυσική μας αισθαντικότητα δεν μπορεί να αντιληφθεί τίποτε από τις πνευματικές πραγματικότητες. Αν το επιχειρήσει, θα οδηγηθεί σίγουρα στην ψευδαίσθηση. Η πνευματική αισθαντικότητα είναι το αποτέλεσμα μιας μεταμόρφωσης της ύπαρξής μας από το Άγιο Πνεύμα. Και κείνο που το Πνεύμα διεγείρει, πάνω απ’ όλα, μέσα μας όταν αρχίζει να εκδηλώνεται είναι το αίσθημα της μετάνοιας, η συντριβή της καρδιάς, και μια εσωτερική τάση να εμπιστευθούμε αυτό που μας λέει ο Θεός, το λόγο του που περιέχεται στην Αγία Γραφή και μεταδίδεται από την Εκκλησία του.

Μονάχα η πίστη αυτή στο λόγο του Θεού μάς κάνει να γνωρίσουμε ό,τι ο Θεός μάς έχει αποκαλύψει για την ύπαρξή του, ό,τι έχει αποφασίσει ελεύθερα για λογαριασμό μας και ό,τι πραγματοποιεί για μάς. Οι «πνευματικές αισθήσεις» συνίστανται απλώς σε μια πίστη πιο ζωντανή, πιο ενδόμυχη, καλύτερα εναρμονισμένη με το θεϊκό αντικείμενό της, χάρη στην πρόοδο μας ως προς την αγάπη για τον πλησίον.

Πρέπει, λοιπόν, πάνω απ’ όλα, να θεμελιώσουμε την πνευματική μας ζωή πάνω στην πίστη στο λόγο του Θεού. Γιατί για μάς το έχει πει -και πού άλλου το έχει πει καλύτερα απ’ ό,τι στο Άσμα Ασμάτων- κι εμείς το ξέρουμε ότι ο Χριστός μάς αγαπά, ότι θέλει να βρίσκεται διαρκώς κοντά μας, και ότι αφουγκράζεται, όχι μόνο αυτό που του λέμε, αλλά και το κάθε σκίρτημα της καρδιάς μας, καθώς την εμψυχώνει το Άγιο Πνεύμα: «οφθαλμοί αυτού ως περιστεραί επί πληρώματα υδάτων λελουσμέναι εν γάλακτι, καθήμεναι επί πληρώματα υδάτων, σιαγόνες αυτού ως φιάλαι του αρώματος φύουσαι μυρεψικά» (Άσμ. Ασμ. 5, 12-13). «Την έπιθυμίαν των πενήτων εισήκουσεν Κύριος, την ετοιμασίαν της καρδίας αυτών προσέσχεν το ους σου» (Ψαλμ. 9.38).

Η πίστη αυτή σε ό,τι ο Θεός μάς έχει αποκαλύψει από τα σχέδια της καρδιάς του, είναι, λοιπόν, ό,τι πιο θεμελιώδες για τις πνευματικές μας αισθήσεις. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε, με μεγάλη βεβαιότητα, τις θεϊκές πραγματικότητες που διαφεύγουν, όπως είναι φυσικό, από τη φυσική νόηση και αισθαντικότητά μας, αλλά που ο Θεός καταδέχτηκε να μας αποκαλύψει.

Το Άσμα Ασμάτων είναι λόγος του Θεού, αποκάλυψη των σχεδίων του για μάς. Αυτή η μεγαλειώδης αποκάλυψη, που ο απόηχός της διαπερνά ολόκληρη τη Βίβλο, θα βρει την ολοκλήρωσή της στα ίδια τα λόγια του Χριστού, που, στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα μας πει ότι ο Πατέρας μάς αγαπά όπως αγαπά τον Υιό του, και ότι εμείς, αγαπώντας τον Υιό, αγαπάμε τον Πατέρα υποκινούμενοι ενδόμυχα από το Άγιο Πνεύμα.

Διαβάζοντας το Άσμα, στο φως της εκκλησιαστικής Παράδοσης και της εμπειρίας των αγίων Πατέρων, μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας: Είναι ολοφάνερο πως ο Κύριος ημών Ιησούς μάς αγαπά έτσι, εμάς, που είμαστε το Σώμα του, τα μέλη της Αγίας Συζύγου του, και ο καθένας μας έχει κληθεί να τον αγαπά κι αυτός έτσι, με μιαν αγάπη μοναδική.

Οι «χριστιανοί σύζυγοι» που έχουν σφραγίσει την αγάπη τους με τη σφραγίδα του Χριστού, μπορούν να ανακαλύψουν και να βιώσουν αυτή την οικειότητα με τον Χριστό μέσω του μυστηρίου της συζυγικής αγάπης: «οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν… το μυστήριον τούτο μέγα εστίν» (Εφεσ, 5, 25, 32). Η αποστολική αυτή ρήση μάς φανερώνει όλο το μεγαλείο του χριστιανικού γάμου, και πόσο πιο κοντινός είναι στο μοναστικό ιδεώδες από την απλώς ανθρώπινη αντίληψη της συζυγικής ένωσης.

Όμως ο μοναχός, καθώς έλεγε και ο πατήρ Παΐσιος από το Άγιον Όρος, είναι «αυτός που προτίμησε τις πνευματικές απ’ όλες τις εγκόσμιες ηδονές», και που κατάλαβε ότι η αγάπη του Χριστού αρκούσε για να γεμίσει η καρδιά του.

Λίγο να νιώσουμε το πόσο ο Χριστός μάς αγαπά, και το πόσο περιμένει τη δική μας αγάπη, κι αμέσως μια τέτοιου είδους αγάπη μπορεί να γεμίσει τη ζωή μας. Εκείνος δεν ικανοποιείται παρά μόνο με ένα ολοκληρωτικό δόσιμο, αποκλειστικό, που περιλαμβάνει ακόμα και το δόσιμο της ίδιας της ζωής. Να τι σημαίνει το τέλος του Άσματος, όπου η παθιασμένη τραχύτητα έρχεται σε αντίθεση με την ειδυλλιακή γαλήνη των διαλόγων που προηγούνται, μόνο και μόνο για να φανερώσει τη δυνατή φλόγα που τους εμψύχωνε απόκρυφα: «Ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη, σκληρός ως άδης ζήλος» (Άσμ. Ασμ, 8,6),

Όπως η αγάπη του Χριστού βρήκε την υπέρτατη έκφρασή της στο σταυρικό του θάνατο, έτσι και η αγάπη μας για κείνον βρίσκει την τελειότερη έκφρασή της στο μαρτύριο, ή τουλάχιστον στην πλήρη αποδοχή του πόνου και του θανάτου, κατά την ώρα και τον τρόπο που ο Θεός έχει ορίσει.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, οι άγιοι Πατέρες μάς δίδαξαν ότι «αυτός που αγαπά τον Θεό μετέχει στον Χριστό με όλες του τις πράξεις, δηλαδή βάζει σε κάθε τι που κάνει λίγο μαρτύριο» (ρήσεις των πατέρων της ερήμου). Με αυτή την έννοια, που δεν έχει τίποτε το «ντολοριστικό», τον Θεό τον υπηρετείς καλύτερα μόνο μέσω του πόνου (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αναφορά του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά). Η αποδοχή του πόνου, η συγκατάθεσή μας σ’ αυτόν, γίνεται η έκφραση της απόλυτης εσωτερικής γύμνωσης. Όπως το «μυστήριο» του ολοκληρωτικού δοσίματος του εαυτού μας, στον έρωτα. Έλεγε κάποιος από τους Πατέρες: «Η αρρώστια, αν γίνει δεκτή με υπομονή και ευχαριστίες, αποκτά το ίδιο φωτοστέφανο με το μαρτύριο.»

Στον επερχόμενο κόσμο, όταν ο θάνατος θα νικηθεί οριστικά, το ολοκληρωτικό τούτο δόσιμο του εαυτού μας μέσα στην αγάπη θα πραγματωθεί με τη μεταμόρφωση όλης της ύπαρξης, του σώματος και της ψυχής μας, από τη θεϊκή δόξα, πέρα απ’ τον πόνο και το θάνατο. Με αυτή την έννοια, ο ίδιος ο Χριστός, μέσα στη δόξα της Ανάστασης, βρίσκεται σε μία εξίσου «Ουσιαστική» κατάσταση όσο και πάνω στο σταυρό. Όμως, στην τωρινή μας εγκόσμια κατάσταση, η νίκη του Χριστού πάνω στον πόνο και το θάνατο, συνέπειες της αμαρτίας, του εκούσιου αποχωρισμού από τον Θεό, φανερώνεται και επιβεβαιώνεται όχι με την απάλειψή τους αλλά με τη μεταμόρφωσή τους σε ενδείξεις υπέρτατης αγάπης, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και τη συναίνεση της δικής μας ελευθερίας. Ο χαρούμενος ζήλος των μαρτύρων, η ζέση τους να χύσουν το αίμα τους για τον Χριστό, είναι η περίτρανη απόδειξή της.

Το Άσμα Ασμάτων είναι ένα ποίημα εμπνευσμένο από το Άγιο Πνεύμα, ένα ποτό που μπορούν να το γευτούν μόνον εκείνοι που έχουν μυηθεί στην αγάπη του Χριστού: «φάγετε, πλησίοι, και πίετε και μεθύσθητε. αδελφοί…» (Άσμ. Ασμ. 5, 1). «Τα άγια τοις αγίοις»! Ας σεβαστούμε το μυστήριο του. Μην ψάχνουμε να τα καταλάβουμε, να τα εξηγήσουμε όλα. Ένας υπερβολικά επεξηγηματικός σχολιασμός του θα κινδύνευε να το αποψιλώσει από τη θεοβλητική του δύναμη, υποβιβάζοντας το σε μια ψυχρή αλληγορία. Είθε το Άγιο Πνεύμα να δώσει να δοκιμάσουμε κι εμείς αυτό που έλεγε ένας γέροντας μοναχός του Αγίου Όρους: «Όταν διαβάζω το Άσμα Ασμάτων, το μυαλό μου δεν καταλαβαίνει πάντα το νόημα κάθε φράσης, η καρδιά μου, όμως, φλογίζεται όπως η καρδιά του Λουκά και του Κλεόπα όταν ο Κύριος τους εξηγούσε τις Γραφές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς».

πηγή: Αρχιμ. Πλακίδα Ντεσέιγ, «2000 Χρόνια μετά», εκδ. Ακρίτας, σ. 353-359