Ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε...

     

    Ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να κάνετε αυτό που επιθυμείτε ή να γίνετε αυτό που πάντα θέλατε, ασχέτως της ηλικίας ή των συνθηκών μέσα στις οποίες ζείτε. Το πεπρωμένο σας δεν έχει ημερομηνία λήξης.

    Ορισμένες φορές, η ζωή μπορεί να σας παρασύρει μακριά από τον αληθινό σας εαυτό κι εσείς να αρχίζετε να αμφιβάλλετε για το αν πια εκείνο που αγαπάτε ή που θέλετε να γίνετε είναι ακόμα πραγματοποιήσιμο. Καθώς μεγαλώνετε, μαθαίνετε και επηρεάζεστε από ανθρώπους που δεν σας γνωρίζουν τόσο καλά, όσο εσείς οι ίδιοι γνωρίζετε τον εαυτό σας. Οι πεποιθήσεις και οι συμβουλές που σας προσφέρουν στο δρόμο μπορεί να επηρεάσουν πλήρως τη ζωή και τις αποφάσεις σας, ειδικά αν είναι αρνητικές.

    Ακούτε προτροπές όπως «Να είστε ρεαλιστές» ή «Γίνετε περισσότερο επαγγελματίες». «Δεν θα βγάλετε χρήματα κάνοντας αυτό», «Ναι, αλλά όλοι θέλουν να γίνουν αυτό». Όμως, εσείς έχετε το αναμφισβήτητο δικαίωμα να εκφράζεστε ελεύθερα. Όλοι είμαστε ίδιοι σε ένα βαθμό, αφού όλοι είμαστε άνθρωποι. Το κάθε άτομο ακολουθεί το δικό του μοναδικό μονοπάτι και θα φτάσετε εκεί που επιθυμείτε, αν συνεχίζετε να επιμένετε. Ποτέ δεν είναι αργά. Ασχέτως του πόσο έχετε απομακρυνθεί από αυτό που πραγματικά ποθείτε, μπορείτε πάντα να κάνετε ένα μικρό βήμα προς την άλλη κατεύθυνση.

    Πριν αποφασίσετε να τα παρατήσετε ή σκεφτείτε ότι είναι πολύ αργά:

Εκμεταλλευτείτε τη δύναμή σας και πιστέψτε στον εαυτό σας – θα γίνετε ανίκητοι!

    Ο πραγματικός εαυτός σας είναι πάντα εδώ, πριν οι αμφιβολίες και οι περιορισμοί σας οδηγήσουν σε λάθος μονοπάτι. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξετε κατεύθυνση και να ανακατευθύνετε το πνεύμα σας σε ό,τι θα σας ξαναδώσει πίσω τη χαμένη λάμψη στα μάτια σας ή να αρχίσετε να κυνηγάτε το όνειρο που πάντα παραβλέπατε, αφού η πλευρά εκείνη που πάντα κρύβατε, είναι ο πραγματικός σας εαυτός. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ και η καταλληλότερη στιγμή για να ξεκινήσετε είναι τώρα!

    Άνθρωποι που ανακάλυψαν το σκοπό τους αργότερα στη ζωή:

Ο Henry Ford είχε περάσει τη μέση ηλικία, όταν είχε την ιδέα του πρώτου αυτοκινήτου Ford.

Ο Stephen King στα 24 του εργαζόταν ως επιστάτης και ζούσε σε ένα τροχόσπιτο.

Ο Vincent Van Gogh στα 27 του απέτυχε ως ιεραπόστολος και αποφάσισε να σπουδάσει τέχνες.

Η J.K. Rowling στα 28 της ήταν μια ανύπαντρη μητέρα ζώντας με τη βοήθεια της πρόνοιας και τώρα είναι η πρώτη δισεκατομμυριούχος συγγραφέας.

Ο ηθοποιός Harrison Ford στα 30 του ήταν ξυλουργός, τώρα γνωρίζει πια διεθνή καριέρα στο Hollywood.

Στα 37 του ο Ang Lee ήταν ένας άνεργος πατέρας, με περιστασιακές μικρές δουλειές και τώρα είναι ένας σκηνοθέτης με Όσκαρ, έχοντας σκηνοθετήσει πάνω από 10 ταινίες, ανάμεσά τους και η «Ζωή του Πι».

Η Vera Wang δεν κατάφερε να πάρει τη θέση της αρχισυντάκτριας στο περιοδικό Vogue και σχεδίασε το πρώτο της φόρεμα στα 40 της και τώρα είναι μια από τις πιο περιζήτητες σχεδιάστριες μόδας στον κόσμο.

Ο Alan Rickman παράτησε την καριέρα γραφίστα, για να κυνηγήσει την υποκριτική στα 42 του χρόνια.

Ο ηθοποιός Samuel Jackson κατάφερε να κάνει την πρώτη του ταινία στα 42 του χρόνια ζωής.

Ο Morgan Freeman πήρε τον πρώτο του κεντρικό ρόλο σε ταινία στα 52 του.

Η Louise Bourgeois, γαλλίδα εικαστικός και γλύπτρια αναγνωρίστηκε τελικά για το σημαντικό της συνολικό έργο στα 78 της χρόνια.

Τα όνειρά σας δεν έχουν ημερομηνία λήξης και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να τα κυνηγήσετε!

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Πόσες μέρες αντιστάθηκαν οι Ευρωπαϊκές χώρες στον Γερμανικό εισβολέα; Πόσες μέρες η Ελλάδα!!!

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Την άρπαξαν πειρατές όμως μετά από χρόνια...

Διάσωση   του   Ευαγγελίου

     Ζούσε  παλιά στο χωριό  Άνω Περίθεια στη Βόρεια Κέρκυρα μια  παντρεμένη γυναίκα  με  παιδιά  που  έμαθε  ανάγνωση  και   έτσι  άρχισε  με  λαχτάρα  να διαβάζει την  Αγία Γραφή  όταν  έβρισκε  χρόνο από τις δουλειές   της.

     Μια  μέρα  εκεί  που διάβαζε έξω από το  χωριό  έπεσαν  πάνω της  πειρατές και μαζί  με  ό,τι είχαν αρπάξει  από  το χωριό την πήραν  μαζί  τους. Το  μόνο  που  κατάφερε  ήταν  να  κρύψει  στη  ρίζα ενός  θάμνου το Ευαγγέλιο  που διάβαζε,  για  να  μην το βεβηλώσουν  οι  άπιστοι  πειρατές. Μετά  από  πολλά  χρόνια  σκλαβιάς η γυναίκα κατόρθωσε να  ξεφύγει  και   γύρισε στο χωριό  της, γριά πια. 

     Διηγήθηκε τι  είχε  συμβεί  και μαζί  πήγαν στο  θάμνο  που  είχε  μεγαλώσει  πια πολύ και   εκεί  βρήκαν  το  Ευαγγέλιο  σχεδόν  άθικτο, μόνο  ήταν λίγο  καψαλισμένο  στην  άκρη, παρόλο που  σε    εκείνα  τα  μέρη  βρέχει  πολύ.

     Τότε  διηγήθηκαν  οι  βοσκοί  ότι  κάθε  χρόνο   έβαζαν  φωτιές  για να  καούν  οι  θάμνοι  και  να   βγάζει  χόρτο για τα  πρόβατά  τους, αλλά, όταν  έφθανε  η φωτιά  σε εκείνο τον θάμνο πάντα έσβηνε.

(Ασκητές  μέσα    στον   κόσμο   Α  σ.303-304)

Ο γέροντας Πορφύριος και το λαϊκό τραγούδι: "Μην μου ζητάς να σ' αγαπώ"...

       Κάποτε ο γέροντας και άγιος Πορφύριος μας διηγήθηκε ένα περιστατικό με μία γυναίκα, η οποία του είχε παραπονεθεί ότι ο άνδρας της δεν της δίνει και πολλή σημασία, δεν την αγαπάει και τα παρόμοια. 

      Αφού την συμβούλεψε πως δεν πρέπει να ζητάμε την αγάπη των άλλων, πως πρέπει εμείς πρώτα ν’ αγαπάμε και να μην αγωνιούμε για την αγάπη των άλλων, ακούει την επόμενη μέρα καθώς έκανε βόλτα στο μπαλκόνι του ησυχαστηρίου, από το μαγνητόφωνο μιας παρέας που βρισκόταν πιο κάτω το εξής τραγούδι:

«Μην μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται. Μέσα στα φύλλα της καρδιάς ριζώνει και γεννιέται».

      Τότε σκέφτηκε την γυναίκα που είχε πάει την προηγούμενη μέρα και της τηλεφώνησε να της το πει.

Πολλές φορές ψάχνουμε να λύσουμε τα πνευματικά μας προβλήματα με βαριές θεολογίες, κι όμως ένα απλό λαϊκό τραγούδι μπορεί να δώσει μία απάντηση…

Δεν μας ωφελούν τα μοναστήρια όταν...

Έλεγε ο άγιος Πορφύριος πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, σε ποια Μοναστήρια πηγαίνουμε και να επιλέγουμε μόνο εκείνα που έχουν Πραγματική Πνευματική Ζωή!

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι συμβαίνει όταν κρύβουμε τα συναισθήματά μας

«Προσπαθούμε τόσο πολύ να κρύψουμε όλα όσα πραγματικά νιώθουμε από εκείνους που πιθανότατα θέλουν να γνωρίζουν τα αληθινά μας συναισθήματα. Ο κόσμος προσπαθεί να καταπνίξει τα συναισθήματά του, σαν να είναι κατά κάποιο τρόπο, λάθος να έχουμε φυσικές αντιδράσεις στη ζωή» – Colleen Hoover

Όλοι έχουμε κάποια στιγμή καταπιέσει και αποκρύψει τα συναισθήματά μας, ειδικά όταν νιώθουμε λυπημένοι.  Αν και μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, υπάρχουν πράγματα που μας συμβαίνουν, όταν προσπαθούμε σοβαρά να κρύψουμε τα συναισθήματά μας, αντί να τα αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο. Πιο συγκεκριμένα, τα καταπιεσμένα συναισθήματα μάλλον θα επανέλθουν στην επιφάνεια με τρόπους που δεν περιμένουμε, ειδικά μέσω της συμπεριφοράς μας.

11 πράγματα που συμβαίνουν όταν κρύβετε τα συναισθήματά σας (και που δεν συνειδητοποιείτε)

1. Φροντίζετε τους άλλους

Αν κι αυτό μάλλον σας φαίνεται ως κάτι καλό, στη συγκεκριμένη περίπτωση ενέχει ένα κόστος για την συναισθηματική σας υγεία. Όταν νιώθετε θλιμμένοι, μπορεί να σας φαίνεται ευκολότερο να ασχοληθείτε με τα προβλήματα των άλλων, παρά τα δικά σας. Δυστυχώς, αυτό σας φορτώνει κι άλλο συναισθηματικό βάρος από αυτό που μπορείτε να διαχειριστείτε και τελικά καταλήγετε να νιώθετε κουρασμένοι και ακόμα πιο θλιμμένοι.

2. Εξαφανίζεστε από τις ζωές ανθρώπων που αξίζουν

Κατά καιρούς, καταλαβαίνετε ότι απομακρύνεστε από τις ζωές των φίλων και των συγγενών σας για μεγάλες χρονικές περιόδους- εβδομάδες ή και μήνες. Δεν επικοινωνείτε μαζί τους και προτιμάτε να μένετε μόνοι, σηκώνοντας τείχη. Αυτό συμβαίνει επειδή εξαναγκάζετε τον εαυτό σας να κρύψει τα συναισθήματά του. Αντί να τα αντιμετωπίζετε, απομακρύνεστε από καταστάσεις.

3. Είστε συνεχώς απασχολημένοι

Πιθανώς να έχετε αντιληφθεί ότι είστε πιο ευάλωτοι στο να αντιμετωπίσετε τα συναισθήματά σας, όταν είστε πιο χαλαροί. Και έτσι προσπαθείτε να είστε συνέχεια απασχολημένοι. Μπορεί να αναλάβετε μια παραπάνω δουλειά, να είστε συνεχώς έξω, διασκεδάζοντας. Χωρίς να έχετε χρόνο με τον εαυτό σας, είναι πιο εύκολο να αγνοείτε τα συναισθήματά σας.

4. «Είμαι καλά»

Θα αντιληφθείτε επίσης ότι χρησιμοποιείτε συχνά αυτή την «εύκολη» φράση, όταν καταπνίγετε αυτά που νιώθετε. Το να ισχυρίζεστε ότι όλα πάνε καλά, ακόμα κι αν ισχύει το αντίθετο, είναι ένας τρόπος να καθησυχάζετε εσάς και τους άλλους, για να μην ασχοληθούν παραπάνω μαζί σας. Εξάλλου, αν δεν το παραδεχτείτε στον εαυτό σας, κανείς άλλος δεν μπορεί να το ξέρει, σωστά;

Όπως ο Jim Morrison είχε δηλώσει: «Το πιο σημαντικό είδος ελευθερίας είναι να είσαι ο αληθινός εαυτός σου. Συνήθως, ανταλλάσουμε την πραγματικότητά μας με ένα ρόλο. Ανταλλάσουμε τις αισθήσεις μας για ένα θέατρο. Παραιτούμαστε από την ικανότητά μας να αισθανόμαστε και σε αντάλλαγμα, τοποθετούμε στο πρόσωπό μας μια μάσκα. Δεν μπορεί να υπάρξει μια μεγάλης κλίμακας επανάσταση εάν δεν έχει προηγηθεί μια προσωπική επανάσταση, σε ατομικό επίπεδο. Πρέπει να γίνει πρώτα μέσα μας».

5. Αναπτύσσετε νέα άγχη

«Πολλές φορές, οι άνθρωποι μαθαίνουν να κρατούν μέσα τους δυσάρεστα συναισθήματα, όπως θυμό, λύπη και πόνο. Γι’ αυτό, ως ενήλικες, όταν κάποια από αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα έρθουν στην επιφάνεια, ένας εσωτερικός συναγερμός ενεργοποιείται που προειδοποιεί ότι τα επικίνδυνα αυτά συναισθήματα πρόκειται να εκραγούν. Κι έτσι, νιώθουμε άγχος», σημειώνει ο ψυχοθεραπευτής Becki Hein.

Γι’ αυτό, ακόμα και αν αγνοείτε τα συναισθήματά σας , θα υπάρξουν και πάλι τρόποι μεταμόρφωσης τους σε νέες μορφές άγχους. Ίσως να αρχίζετε να φοβάστε να φεύγετε από το σπίτι ή να κοινωνικοποιηθείτε.

6. Υποκρίνεστε στους άλλους

Παρά το γεγονός ότι νιώθετε δυστυχισμένοι, θα δείτε ότι έχετε την ικανότητα να ενεργοποιείτε ένα υποτιμητικό για εσάς χιούμορ και μια ψεύτικη θετική στάση απέναντι σε όσα πάνε στραβά στη ζωή. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται καλό στοιχείο, η έλλειψη αυθεντικής, πραγματικής θετικότητας μπορεί κάποια στιγμή να αποκαλύψει την αλήθεια των όσων νιώθετε.

7. Συνεχή ανάγκη για έλεγχο

Πάντα προσχεδιάζετε τη μέρα σας, έτσι ώστε κάθε δευτερόλεπτο να είναι υπό τον έλεγχό σας. Δεν αφήνετε περιθώρια έκπληξης ή αυθορμητισμού, επειδή ίσως σας πιέσουν να αποκαλύψετε το πώς νιώθετε. Μπορεί να συνειδητοποιήσετε ότι μισείτε κάθε στιγμή χαλάρωσης, που θα σας αναγκάσει να σκεφτείτε. Γι’ αυτό και προτιμάτε να προσχεδιάζετε τη μέρα σας, για να γνωρίζετε ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί.

8. Αναζητάτε κακές σχέσεις

Αυτές οι σχέσεις δεν είναι πάντα κακοποιητικές, αλλά μπορούμε να τις ονομάσουμε έτσι κατά κάποιο τρόπο. Θα ήταν σαφέστερο αν λέγαμε ότι αναζητάτε σχέσεις με ανθρώπους που είναι λάθος για εσάς. Ως εκ τούτου, σας προστατεύουν από το να χρειαστεί να δεθείτε συναισθηματικά σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, να γίνετε αληθινοί και ειλικρινείς. Είναι καλύτερο να κρατήσετε τις πραγματικές σας ανάγκες κλειδωμένες, μαζί με τα υπόλοιπα μυστικά σας.

9. Όλα γίνονται ένα αστείο

Ακόμα κι αν νιώθετε ότι πνίγεστε μέσα στη θλίψη σας, μπορείτε με κάποιο τρόπο να τη μετατρέψετε σε αστείο. Γελάτε με τον ίδιο σας τον πόνο και αυτό μάλλον σας βοηθά να τον θάψετε, παρά να τον αντιμετωπίσετε. Αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας που σας επιτρέπει τόσο να αποφύγετε τα συναισθήματά σας , όσο και να κρατήσετε μακριά τους ανθρώπους που μπορεί να θέλουν να ασχοληθούν με το πώς νιώθετε πραγματικά.

10. Παρουσιάζετε μια σκληρή πλευρά σας

Όταν καταπιέζετε ή κρύβετε τα συναισθήματά σας, νιώθετε ότι είναι δύσκολο να εκφράσετε ακόμα και τα καλά, τα θετικά. Έτσι, δημιουργείτε ένα σκληρό εξωτερικό περίβλημα. Ο κόσμος θα αρχίσει όμως να απομακρύνεται από το σκληρό σας πρόσωπο, ακόμα και όταν τους χρειάζεστε δίπλα σας. θα φαίνεστε σαν τίποτα να μη σας αγγίζει, ακόμα και αν βαθιά μέσα σας είστε πληγωμένοι.

11. Στο τέλος, και τα θετικά συναισθήματα θα γίνουν δύσκολα

Η καταπίεση των αρνητικών συναισθημάτων θα αρχίζει να συμπαρασύρει και τα θετικά. Όταν αρνείστε να απελευθερωθείτε από τη θλίψη ή το πένθος, θα δυσκολευτείτε αργά ή γρήγορα να εκφράσετε και τη χαρά. Μπορεί να μην το συνειδητοποιείτε στην αρχή, αλλά πολλά είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που ακολουθούν την απόφασή μας να κρύψουμε όσα νιώθουμε. Αν έχετε ποτέ βρεθεί στην ίδια θέση, ίσως είναι καλύτερα να στραφείτε προς εκείνα τα κλειδωμένα συναισθήματα που έχουν επηρεάσει και τη συμπεριφορά σας.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Το τελευταίο ταξίδι του αγίου Πορφυρίου προς το Άγιο Όρος!!! (συγκλονιστική μαρτυρία)

«Επισκεπτόμουν το Αγιον Όρος από παιδί πολύ συχνά και το γεγονός που θα σας περιγράψω δεν μπορώ να το τοποθετήσω άριστα στον

χρόνο. Ήταν μάλλον μετά το 1990, η δε περίοδος του χρόνου ήταν μάλλον Φθινόπωρο και ταξίδευα μόνος μου για τα Κατουνάκια, για τον παπα–Εφραίμ και τους Δανιηλαίους. Οι προσκυνητές ήσαν λίγοι. Το καΐκι που έκανε την διαδρομή Δάφνη–Λαύρα ήταν δεμένο στον ένα και μοναδικό τότε Αρσανά και το κουμαντάριζε ο δούλος του Θεού Ιορδάνης με την οικογένειά του. Άνθρωπος ευλαβής, πεισματάρης με την θάλασσα, γνώστης των καιρών και κυρίως των μικρών ιδιοτροπιών των πατέρων. Εκείνη την ημέρα ήταν νοτιάς, η θάλασσα είχε δυσκολία, ο Ιορδάνης είχε ακυρώσει το δρομολόγιο για την Λαύρα και φώναζε σε όλους μας, «τελευταίος σταθμός Αγία Άννα». Η αλήθεια ήταν ότι δεν με βόλευε, αλλά σκέφτηκα να μπω στο καΐκι και να κατέβω Αγία Άννα και να ανεβώ στο κάθετο καρδερίμι και μετά παράλληλα με την ακτή να περπατήσω με τα πόδια για τα Κατουνάκια. Ήμουν νέος και είχα τότε αντοχές για αυτές τις διαδρομές.

»Όταν μπήκα και κάθισα στον πάγκο, έσκυψα και είδα στον πάτο του καϊκιού ένα κουβάρι, ένα μπόγο, μια κουβέρτα από την οποία πρόβαλε ένα καλογερικό σκουφί πλεκτό. Κατάλαβα ότι κάποιος ασθενής γεροντάκος καλόγερος ταξίδευε μαζί μας. Δίπλα του στεκόταν ένας άλλος σεμνός καλόγερος, φορώντας τα συνήθη ρούχα των μοναχών, ο οποίος και τον διακονούσε. Ήταν όμως σκοτάδι εκεί μέσα και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Μαζί μας μπήκαν και καμμιά δεκαριά άλλοι προσκυνητές και κάνα δυο μοναχοί. Ο Ιορδάνης έκανε τον σταυρό του και άρχισε να μανουβράρη την βάρκα του, για να φύγουμε από το λιμανάκι της Δάφνης και να προχωρήσουμε προς τα νότια. Συνέχισε να φωνάζη και να λέη «το καράβι θα πάη μέχρι την Αγία Άννα και εκεί θα κατεβήτε όλοι· έχει φουρτούνα και καιρό και δεν θα σας πνίξω εγώ».

»Αφού ανοιχτήκαμε λίγο και πήραμε παραλία–παραλία τον δρόμο με σκαμπανεβάσματα από τα κύματα, καθήμενοι ακούνητοι στους πάγκους μας, διότι ήταν αδύνατον να μετακινηθούμε από την θάλασσα, τότε ο Ιορδάνης άφησε την λαγουδέρα, δηλαδή το καράβι πήγαινε μόνο του, κατέβηκε την μικρή σκάλα προς τα ύφαλα του καϊκιού, πήρε τον μπόγο στα δυό του στιβαρά χέρια και τον έφερε στο φως και τον έβαλε πάνω στην σκεπή της μηχανής και τότε, μέσα από αυτή την κουβέρτα, πρόβαλε το κεφαλάκι του γέροντος Πορφυρίου. Ο Ιορδάνης με στοργή μητρική τον τακτοποίησε μαζί με τον πατέρα Φώτιο, που ήταν ο μοναχός που τον συνόδευε, αλλά του είπε με αυτόν τον δωρικό τρόπο της ομιλίας του: «Γέρω–Πορφύρη, μην σκεφτής να πας πέρα από την Αγία Άννα, Καυσοκαλύβια το καΐκι μου δεν πηγαίνει, να σε πνίξω δεν θέλω, να με πνίξης δεν θέλεις, λοιπόν κατεβαίνεις στην Αγία Άννα, μένεις σε κάποιο Κελλί κοντά στην παραλία και, όταν φτειάξη ο καιρός αύριο– μεθαύριο, σε πάω στα Καυσοκαλύβια».

»Ο Γέροντας δεν είπε τίποτα, αλλά η χαρά ολονών μας που συνταξιδεύαμε με αυτόν τον θησαυρό ήτανε ανομολόγητη. Κούναγε η βάρκα τόσο πολύ που με δυσκολία πήραμε την ευχή του, και βλέπαμε αυτό το κεφαλάκι να ξεπροβάλλη και με ένα ιλαρό βλέμμα να κοιτάζη εμάς και την θάλασσα. Περάσαμε τον Αρσανά της Σιμωνόπετρας και πορευόμασταν προς την Γρηγορίου. Εκεί έπιασε λιμάνι το καΐκι για να κατέβουν τρεις–τέσσερις προσκυνητές, αλλά το καΐκι το έφερε κοντά στο μουράγιο ο γέρω–Συμεών, που με ένα άγκιστρο σαν σάρισα του Μεγάλου Αλεξάνδρου έπιασε την κουπαστή και την έσυρε στο μουράγιο. Μόλις είδε τον γέροντα Πορφύριο, φωνάζει: «Ρε, Πορφύριε, εσύ είσαι;».

Ανεβαίνει μία μικρή ανηφόρα και χτυπά το καμπανάκι για να ακούσουν οι γέροντες και φώναζε: «Ο Πορφύρης, ο Πορφύρης· ελάτε να τον

χαιρετήσετε και να πάρετε την ευχή του· ο Πορφύρης μπαίνει μέσα».

»Ποδοβολητά ακούστηκαν και ξεπρόβαλαν καμμιά σαρανταριά νέοι μοναχοί να τρέχουν στο καρδερίμι να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Ο Ιορδάνης φοβούμενος τον καιρό και να μην αναποδογυρίση η βάρκα με τόσους που ερχόντουσαν να χαιρετήσουν, έβαζε την τάξη. Ο Γέροντας με προσήνεια και οφθαλμό χαρούμενο, τους χαιρετούσε όλους και ασπαζόταν όλων το χέρι. Τα ίδια γίνανε και στην Διονυσίου. Στην Αγίου Παύλου είχε τόσο θάλασσα που δεν μπορούσε να πιάση, στην Νέα Σκήτη, το κολωνάκι του Αγίου Όρους όπως λένε, είχαν κατέβει πατέρες στην παραλία ειδοποιημένοι πιθανά τηλεφωνικά από την Γρηγορίου. Τα ίδια και εδώ, ένα πανηγύρι αγάπης.

»Η θάλασσα μάνιαζε χειρότερα όσο προχωρούσαμε στις άκρες του Αγίου Όρους. Στην Αγία Άννα μπήκε στο λιμανάκι του Αρσανά ο Ιορδάνης και είπε, «τέρμα, κατεβαίνετε όλοι εδώ». Τι να κάνουμε; Βγήκαμε από την βάρκα. Ο γέρων Πορφύριος ακούνητος. Ο Ιορδάνης ασφάλισε καλά την βάρκα στο μουράγιο, πήρε ξανά τον Γέροντα αγκαλιά και τον έβγαλε έξω. Ο Γέρων έλεγε, «θα πάμε, Ιορδάνη, θα καλυτερέψη ο καιρός».

Ο Ιορδάνης απάντησε: «Τόσα χρόνια εγώ δεν είδα σε τέτοια φουρτούνα να καλυτερεύη· παπά, εσύ την δουλειά σου την ξέρεις και εγώ την δικιά μου», ακούμπησε τον Γέροντα σε ένα πεζούλι, αφού του έστρωσε τρεις–τέσσερις κουρελούδες, και του είπε πως θα ειδοποιούσε κάποιο σπίτι της παραλίας να τον φιλοξενήση. Εγώ δεν έφευγα· ρωτάω τον πατέρα Φώτιο: «Να πάω με τα πόδια ή να μείνω μαζί σας και να γλυτώσω τόσο κόπο;». Ο πατήρ Φώτιος μου είπε: «Εμείς πάντως θα πάμε, αφού το λέη ο Γέροντας, εσύ κάνε όπως θέλεις». Περίμενα κανένα μισάωρο, ο καιρός χειροτέρευε, αλλά και ο Γέροντας δεν έφευγε από το πεζούλι. Είχαν έρθει και πατέρες από τα γύρω Κελλιά, του φτιάξανε και φασκόμηλο και κουβέντιαζαν μια χαρά, περιμένοντας να φτιάξη ο καιρός. Η νεανική μου ανυπομονησία είχε φτάσει στα όριά της.

Πλησίασα τον γέροντα Πορφύριο και τον ρώτησα:

– Πάτερ Πορφύριε, να μείνω μαζί σας, θα πάμε σήμερα ή να φύγω με τα πόδια να πάω στον πάτερ Εφραίμ; Και μου αποκρίθηκε:

– Κάτσε, ευλογημένε, εμείς πάντως θα πάμε.

– Γέροντα, ο καιρός χειροτερεύει, ο Ιορδάνης σκούζει, εσύ έχεις κάπου να πας, εγώ είμαι κοσμικός· πού θα πάω άμα νυχτώση;

– Εσύ, Βαγγέλη μου, μου είπε, έχεις δυο που σε βασανίζουν· το ένα είναι ότι τρως από τα αυτιά σου (εννοούσε ότι μου αρέσουν οι έπαινοι να τους ακούω) και το άλλο βιάζεσαι. Κάνε όπως σε φωτίσει ο Θεός, εμείς πάντως θα πάμε.

»Αφού είδα και απόειδα, πήρα τα ποδαράκια μου, ανέβηκα τα τόσα σκαλοπάτια της Αγίας Άννης και πήρα τον γκρεμό–γκρεμό παράλληλα με την θάλασσα για τους Δανιηλαίους· και τότε είδα το θαύμα! Το καΐκι του Ιορδάνη να ταξιδεύη στο γυαλό, πίσω από το καϊκι κύματα

μανιασμένα, μπροστά από το καϊκι θάλασσα λάδι, σαν να κόβης βούτυρο με μαχαίρι, ο ουρανός ενώ ήταν καταχνιά είχε ανοίξει και δέσμες φωτός σαν προβολείς σκέπαζαν το καϊκι προς την διαδρομή του. Καμμιά δεκαριά δελφίνια ήσαν δίπλα στην βάρκα, ο δε γερω–Πορφύριος καθόταν στην άκρη της βάρκας, είχε το χέρι μέσα στο νερό και χάϊδευε τις μουσούδες των δελφινιών, τα οποία χοροπηδούσαν γύρω–γύρω.

Τότε μέσα μου αναφώνησα, «τούτος είναι άγιος». Πράγματι φτάσανε στα Καυσοκαλύβια και ο Γέροντας ανέβηκε στο Κελλί του και από τότε πια δεν ξαναβγήκε· ακόμη και τα κόκκαλά του χάθηκαν για να μην τον τρέφουν τα αυτιά του.»

Μαρτυρία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου, Ιατρού

"Από το 1974 έχω διωχθεί αδιάκοπα για τα Πιστεύω και το Έργο μου!!!" Σταμάτης Σπανουδάκης

Παρακολουθείστε το παρακάτω βίντεο. Ο μεγάλος συνθέτης Σπανουδάκης διώκεται. 

Όταν πηγαίνετε σε επίσκεψη (ανέκδοτο)

Γιορτή έναρξης κατηχητικών σχολείων ενορίας Αγίου Ιωάννη Παραλίας Πατρών (βίντεο Β΄ μέρος) 2017

Ανοιχτή επιστολή οδυρομένου κληρικού

Εἶμαι ἕνας ἁπλὸς παπᾶς καὶ θέλω δημόσια νὰ ἐκφράσω τὴ θλίψη μου γιὰ τὰ ὅσα γίνονται τὶς τελευταῖες ἡμέρες στὸ δύστυχο τόπο μας. Δὲν ἔχω τὴ διάθεση νὰ διαλεχθῶ μὲ κανέναν. Καταθέτω τὴν ἄποψή μου καὶ ἀδιαφορῶ ἂν ἀρέσῃ ἢ δὲν ἀρέσῃ. Ἔναντι τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, ξέρω ὅτι οἱ ἀπόψεις μου εἶναι σωστές. Ἔναντι τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων ... ξέρω ὄτι εἶναι λανθασμένες. Δὲν μὲ νοιάζει ...
Λυποῦμαι γιὰ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες
ποὺ - πλὴν ἐλαχίστων - ὅτας τοὺς ρωτᾶς, δὲν ἀπαντοῦν. Τοὺς φαντάζομαι νὰ χαίρονται τὴν ἐξουσία τους καθισμένοι στοὺς ὑψηλοὺς θρόνους τους καὶ νὰ χαϊδεύουν αὐτάρεσκα τὸ ἐγκόλπιό τους. Πολλὰ θέλω νὰ τοὺς εἰπῶ ἀλλὰ δὲν ἔχουν ὄρεξη νὰ μ' ἀκούσουν. Τὰ ποίμνιά τους κατασπαράσσονται ἀπὸ ποικίλους "λύκους" καὶ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, "οὐ μέλει αὐτοῖς περὶ τῶν προβάτων". Ἀνησυχοῦν μόνον, ὅταν ἀμφισβητῇται τὸ "ἀλάθητό" τους καὶ ὅταν κάποιοι μικροὶ "παπᾶδες" κάνουν κάποιες μικρὲς καὶ ἀσήμαντες ἐκτροπές. Δηλαδὴ ἐξευτελισμὸς τοῦ ... κατώτερου. Ἐκεῖ, ποὺ - κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη - θὰ ἔπρεπε νὰ "κραδαίνουν" τὶς πατερίτσες τους καὶ νὰ ἀφορίζουν καὶ νὰ καθαιροῦν σύμφωνα μὲ τοὺς αἰώνιους Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς βλέπω νὰ τηροῦν ἔνοχη σιωπή. Ὅταν οἱ Ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπερασπίζονταν μὲ τὸ αἷμα τους καὶ θυσίαζαν τοὺς θρόνους τους, γιὰ τὶς αἰώνιες Ἀλήθειες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, αὐτοί, μὴ διαθέτοντας τίποτε κοινὸ μὲ Ἐκείνους, χαίρονται παρέα μὲ τοὺς ὑβριστές καὶ δὲν ἔχουν διάθεση νὰ τοὺς ἐγκαλέσουν γιὰ τίποτε. Σκέπτομαι ὅτι μεθαύριο τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ὅλοι αὐτοὶ οἱ προδότες καὶ ἀρνητὲς τῶν "ὁσίων καὶ τῶν ἱερῶν", θὰ γίνονται ὑποδεκτοὶ ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους μας στὶς Ἐκκλησίες καὶ μάλιστα σὲ τιμητικὲς θέσεις, καὶ νιώθω ὅτι θὰ μᾶς δείχνουν μὲ τὸν ἀπαίσιο τρόπο τους, ὅτι ἄδικα τοὺς "θίξαμε" ἐμεῖς οἱ "ρομαντικοὶ καὶ ἀναχρονιστικοί", γιὰ τὴν ἀντίχριστη συμπεριφορά τους.
Λυποῦμαι γιὰ τοὺς πολιτικούς μας ἡγέτες.
Ἀπὸ τὸν "ὑψηλότατο" πρόεδρο τῆς δημοκρατίας ἕως καὶ τὸν τελευταῖο βουλευτάκο. Ναί,  καὶ τὸν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας, ποὺ γιὰ ἄλλα μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα, περισσεύουν τὰ λόγια στὸ στόμα του, ἐνῶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες, χάθηκε ἀπὸ τὸ προσκήνιο. Ἐρωτῶ λοιπόν, ἂν ἀναλογίσθηκαν τὸ πολλαπλὸ ἔγκλημα ποὺ ἔκαναν πρὶν λίγες μέρες στὴ βουλή. Στὸ "ναὸ τῆς δημοκρατίας", ὅπως τοὺς ἀρέσει νὰ τὴν ἀποκαλοῦν. Ἀκούω ὅμως τὰ γέλια τους στοὺς διαδρόμους τῆς βουλῆς. Μοὺ θυμίζουν ἐκείνους τοὺς κακοποιούς, ποὺ ἀφοῦ διαπράξουν τὴν ὅποια ἀτιμία τους, χαίρονται καὶ ἀλληλοκολακεύονται γιὰ τὰ βρωμερά τους κατορθώματα. Σκέπτονται ὅτι ὁ παχυλός τους μισθὸς θὰ πάρῃ καὶ τὴν ἀνάλογη αὔξηση, ἀπὸ 'κείνους ποὺ θὰ τοὺς πριμοδοτήσουν μὲ 'κεῖνα ποὺ στέρησαν καὶ στεροῦν ἀπὸ τοὺς "περήφανους" συνταξιούχους καὶ τοὺς ἥρωες πολυτέκνους. Ὅλους τοὺς "πελᾶτες" τῆς βουλῆς, καὶ 'κείνους ποὺ ὑπερψήφισαν καὶ 'κείνους ποὺ "καταψήφισαν"... Ὁ κόσμος δὲν "τρώει κουτόχορτο"! Ξέρουμε γιατὶ καταψήφισαν. Ἐκλογὲς ἔρχονται, καὶ σύμφωνα μὲ τὰ γκάλοπς τὸ 77% τοῦ λαοῦ διαφωνεῖ μὲ τὰ ὑπερψηφισθέντα. Ἔχουν νὰ κερδίσουν μὲ τὶς δῆθεν διαφωνίες τους. Ἂν ὁ λαὸς θυμόταν, δὲν θὰ τολμοῦσαν νὰ κυκλοφοροῦν. Δυστυχῶς ὅμως ὁ λαὸς ξεχνάει. Σὰν τὸ σκύλο ... ποὺ ὅσο τοῦ ρίχνεις κόκκαλα, ξεχνάει τὸ ξύλο ποὺ τρώει ἀπὸ τὸ ἀφεντικό του καὶ τοῦ φιλάει τὰ χέρια. Ἂν εἶχαν λίγο ἔστω φιλότιμο καὶ λίγη αὐτο-ειλικρίνεια, θὰ ἔπρεπε, ἀφοῦ ἀναλογισθοῦν τὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα ἔχουν διαπράξει στὴν πίστη καὶ στὸν τόπο μας, νὰ φύγουν καὶ νὰ κρυφτοῦν. Κατηγοροῦν τὴν "χούντα" ποὺ κάποτε οἱ περισσότεροι ἀπὸ δαύτους τὴν προσκυνοῦσαν καὶ τὴν χιλιο-επαινοῦσαν! Τοὺς ἐρωτῶ ὅμως, τὰ ὅσα γίνονται σήμερα εἶναι μικρότερα καὶ λιγότερα ἀπὸ ὅσα ἔκανε τότε ἡ δικτατορία; Ξέρω, εἶναι ἐντολὴ δοσμένη ἀπ' ἔξω, νὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείθουν ὅτι ἔχουμε ... δημοκρατία (τρομάρα μας!!!), ὅμως τὸ ξέρουν καὶ αὐτοὶ ἀλλὰ τὸ βιώνουμε καὶ ἐμεῖς, ὅτι τὴν στυγνότερη δικτατορία, σήμερα τὴν περνοῦμε! Καὶ ὅταν κάποια μέρα, ποὺ ἴσως ὁ Κύριος ἀνατρέψει ὅλη αὐτὴ τὴν σάπια καὶ βρωμερὴ κατάσταση, ὅλοι αὐτοὶ οἱ δῆθεν ...., θὰ μᾶς παρουσιάζονται, ἀναθεματίζοντες ἐκεῖνα ποὺ ὑπηρέτησαν, καὶ ὑποσχόμενοι καινούργιες ἰδανικὲς μέρες. "Οὐαὶ ὑμῖν"!
Λυποῦμαι γιὰ τὴν δικαστικὴ ἐξουσία.
Ἀπὸ τοὺς Ἀρεοπαγεῖτες μέχρι καὶ τὸν τελευταῖο δικηγορᾶκο τῆς πιό ἀπόμακρης ... ἄκρης τῆς Πατρίδας μας. Ὑπηρετοῦν τὸ δίκαιο; Ποιὸ δίκαιο, τοῦ Θεοῦ ἢ τῶν ἀνθρώπων; Τὸ δίκαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἢ τὸ "δίκαιο" τῶν ἀδίκων ποὺ σήμερα ψηφίζουν νόμους καὶ αὔριο τοὺς καταργοῦν; Ἐρωτῶ τοὺς "ἐντίμους" δικαστὰς ποὺ ὀργίζονται καὶ ἀπειλοῦν, ὅταν κάποιος ἀμφισβητεῖ τὶς ἀποφάσεις τους, τὶ θὰ ἀποφασίσουν, ὅταν ἔλθῃ ἡ στιγμὴ νὰ δείξουν ποιὸ εἶναι τὸ ἠθικὸ καὶ ποιὸ τὸ ἀνήθικο! Ποιοῦ νόμου εἶναι ὑπηρέτες, τοῦ Θείου ἢ τοῦ ἀνθρώπινου; Μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμπιστεύεται ὁ ἁπλὸςἝλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἢ πρόκειται νὰ τοὺς δοῦμε νὰ καταφέρονται κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἐπειδὴ "ρατσιστικῷ τῷ τρόπῳ" φέρουν ἐπάνω τους τὸν Τίμιον Σταυρόν; Ὥστε ἔτσι λοιπόν ... ρατσιστὲς ἐμεῖς ποὺ συμπεριφερόμεθα ὡς Ὀρθόδοξοι, καὶ δὲ εἶναι ρατσιστὲς ἐκεῖνοι ποὺ μιλοῦν καὶ ἐνεργοῦν μὲ γνώμονα τὸ Κοράνιο. Ρατσιστὲς ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ πού, αἰῶνες τώρα, φέρουμε τὸ τίμιον ρᾶσον, πολλάκις μάλιστα ὀνειδιζόμενοι καὶ ὑβριζόμενοι, καὶ δὲ εἶναι ρατσιστὲς ἐκεῖνοι ποὺ φέρουν τὶς "μποῦργκες" καὶ τὶς μαντῆλες χωρὶς νὰ ἐπιτιμῶνται γι' αὐτὸ ἀπὸ τὸν νόμο. Τὶ τὴν θέλετε πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια σας τὴν εἰκόνα τοῦ γλυκυτάτου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν σᾶς ρωτῶ, διότι χρόνια τώρα ποὺ τὄχετε ἐκεῖ μπροστά, γιὰ νὰ ὑβρίζεται, ὑπάρχει γιὰ νὰ "παλαμίζεται" κυρίως ἀπὸ 'κείνους ποὺ στὴ συνέχεια θὰ 'ποῦν ... ψέμματα! Ὅποιος θέλει νὰ 'πῆ τὴν ἀλήθεια δὲν χρειάζεται ... Εὐαγγέλιο!
Εἰσαγγελεῖς ὑπάρχουν; Ποῦ εἶναι τώρα νὰ παρέμβουν, ποὺ ἄρχισε ἐπισήμως ἡ ἐκποίηση τῆς ... Θράκης; Ποῦ εἶναι ὁ Ἄρειος Πᾶγος, γιὰ νὰ βγάλῃ τοὺς περισσότερους νόμους ποὺ ἔχουν ψηφισθεῖ, κυρίως δὲ αὐτοὺς τῶν τελευταίων ἡμερῶν, ἀντισυνταγματικούς; Ἰσχύει ἢ δὲν ἰσχύει ἡ παράγραφος 4 τοῦ ἄρθρου 120 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος; Ξέρω τὶ θὰ 'πεῖτε: "ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ παρεμβαίνει στὸ ἔργο μας;" Εἴπαμε, ἕνας παπᾶς εἶμαι, Ἕλληνας καὶ Ὀρθόδοξος, ποὺ πονάω γιὰ τὴν Πατρίδα μου. Δικᾶστε με ... Δὲν μὲ νοιάζει!
Λυποῦμαι γιὰ τοὺς γονεῖς.
Πότε περιμένετε νὰ ἀντιδράσετε; Τὶ χειρότερο ἀπὸ ὅσα βλέπουν τὰ μάτια μας τὶς τελευταῖες ἡμέρες, περιμένετε νὰ 'δεῖτε, γιὰ νὰ ξεσηκωθῇτε; Ἐγώ, ἕνας καλόγερος, ἀνησυχῶ καὶ δὲν μὲ ἀφήνει ἡ συνείδησή μου νὰ ἡσυχάσω καὶ ... ἐσεῖς;;;; Τὰ παιδιά σας δὲν καταστρέφονται τώρα μὲ τὸ ἐπαίσχυντο αὐτὸ νομοσχέδιο ποὺ τοὺς δίνει τὸ δικαίωμα "ἀλλαγῆς φύλου"! Ἡ καταστροφὴ τῶν παιδιῶν σας ἔχει ξεκινήσει πρίν ἀπὸ δεκαετίες. Σᾶς ἔπεισαν ὅμως ὅτι ἡ καταστροφή τους εἶναι γιὰ ... τὸ καλό τους! Κάποτε τὰ παιδιά μας ἤξεραν ὑποχρεωτικὰ τὸ "Πιστεύω" καὶ τὸ "Πᾶτερ ἡμῶν" καὶ τὸ "Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι" καὶ τὸ "Σήμερον κρεμμᾶται ἐπὶ ξύλου", ποὺ τὰ μάθαιναν στὰ εὐλογημένα ἐκεῖνα σχολεῖα τῆς δεκαετίας τοῦ '50 καὶ τοῦ '60! Ὅταν ὅμως ἦλθαν οἱ σύγχρονοι "σπεκουλάτορες", κόβοντας καὶ ἀφαιρῶντας ὅ,τι καλὸ καὶ ἅγιο, ὑπακούοντας στὴν ἐντολὴ τοῦ σύγχρονου Μασώνου καὶ μισέλληνα, Κίσσινγκερ, σιωπήσατε καὶ σιωπᾶτε. Σὰν πνευματικὸς καὶ ἐξομολόγος ποὺ εἶμαι καὶ ποὺ πολλοὶ νέοι καὶ νέες ἔρχονται καὶ ἐξομολογοῦνται στὸ πετραχῆλι μου, μοῦ ἐκδηλώνουν (ὄχι ὅλοι φυσικά, ἀλλὰ ἀρκετοί), τὴν πλήρη ἀπογοήτευσή τους καὶ τὴν θλίψη τους ἀπὸ τὴν στάση τῶν γονέων τους. Ἀναζητοῦν τὰ παιδιά σας, πατέρα καὶ μάνα διότι ποτὲ δὲν τοὺς γνώρισαν καὶ δὲν τοὺς ἔνιωσαν! Ἐξοικειοθήκατε μὲ τὴν ἰδέα, ὅτι, τὸ νὰ ἀποφασίσῃ ὁ γιὸς ἢ ἡ κόρη σας τὸ φῦλο του εἶναι ... δικαίωμά του! Ἀναρωτηθήκατε ὅμως, μήπως εἶναι καὶ ἡ ... ἀντίδρασή του; Σᾶς ἐνοιαξε καθόλου, ὅταν ἀκούσατε ὅτι καταργοῦνται τὰ Θρησκευτικά, ὁ Ἐκκλησιασμὸς καὶ ἡ Προσευχή, ἢ τὸ μόνο ποὺ ἀναζητεῖτε εἶναι ἡ δουλειὰ ποὺ σᾶς κατάντησε δούλους καὶ ὑπήκοους στοὺς ἐργοδότες σας; Τὰ παιδιά σας σᾶς ψάχνουν καὶ ἀς μὴν σᾶς τὸ λένε ... Σᾶς παρακαλοῦν, ἀλλὰ ἡ τηλεόραση εἶναι στὴ διαπασῶν, καὶ δὲν τὰ ἀκοῦτε ... Τὰ ὑποχρεώσατε μὲ τὸν τρόπο σας νὰ σπαταλοῦν τὸ χρόνο τους στὸ internet καὶ σὲ ὅποιαδήποτε ἄλλη ἀνώφελη ἢ καὶ καταστροφικὴ ἀπασχόληση, ἀρκεῖ νὰ μὴν ἀσχολεῖσθε μαζί τους.
Λυποῦμαι γιὰ τὸν τῦπο καὶ γενικὰ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης.
Ἐδῶ γνωρίζω ὅτι ἡ ἐπίθεση ποὺ θὰ δεχθῶ θὰ εἶναι τεράστια. Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ὅμως. Ξέρω πολὺ καλά, ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι οἱ δημοσιογράφοι καὶ παρουσιαστὲς γνωρίζουν τὸ πόσο καθοριστικὰ παρενέβησαν καὶ παρεμβαίνουν στὴν "πλύση ἐγκεφάλου" ποὺ μᾶς γίνεται, χρόνια τώρα, ἀπὸ τοῦτα τὰ μέσα! Γνωρίζουν οἱ ρυθμιστὲς τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν καὶ ἐκπομπῶν τὸ πόσο εὔκολο εἶναι γι' αὐτοὺς νὰ ... φτιάχνουν ἢ νὰ καταστρέφουν ...! Δυστυχῶς ὅμως, ἡ καταστροφὴ ἦταν ἡ πρώτη τους ἐπιλογή. Πάντοτε συνέπλεαν μὲ συγκεκριμμένες θέσεις συγκεκριμμένων κομμάτων γιὰ εὐνόητους λόγους καὶ ὅταν κάποια συγκλονιστικὰ γεγονότα ἔρχονταν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἀσκοῦν τὰ Μ.Μ.Ε., παρίσταναν καὶ παριστάνουν τοὺς ἀθώους. Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ φαντασθῇ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ θὰ εἶχε αὐτὸ τὸ "κουτὶ" τῆς τηλεόρασης ποὺ κατὰ τὸν μεγάλο προφήτη τῆς ἐποχῆς μας, Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ἔμελλε νὰ "τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα". Διάβασα, κάποτε, σὲ κάποια Ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα, τὴν συνέντευξη ἑνὸς ἀπὸ 'σᾶς τοὺς παρουσιαστὲς τῆς τηλεόρασης. Εἶμαι βέβαιος ὅτι τὴν διαβάσατε καὶ 'σεῖς καὶ πιστεύω ὅτι μέσα σας υἱοθετεῖτε αὐτὸ ποὺ εἶπε. Ἀκοῦστε τὶ εἶπε: "Δὲν θέλω τὰ παιδιά μου νὰ βλέπουν τηλεόραση διότι ξέρω πολὺ καλά, ὅτι, μόνο τὴν καταστροφὴ καὶ τὸν ξεπεσμὸ θὰ συναντήσουν ἐκεῖ"! Σᾶς λέει τίποτα αὐτό; Θὰ μπορούσατε ὅμως, νὰ μὴν εἶσθε ἁπλῶς "φερέφωνα", ἀλλά τοὐλάχιστον νὰ σέβεσθε τοὺς τηλεθεατές. 
Λυποῦμαι τὰ παιδιά μας
καὶ ἀς μοῦ ἐπιτρέψουν νὰ τοὺς 'πῶ δυὸ λόγια ἀγάπης. Δυὸ λόγια, ἀπὸ ἕνα κληρικό, ἀρκετὰ μεγαλύτερό τους στὴν ἡλικία, καὶ ὁ ὁποῖος δὲν θέλει καὶ δὲν ζητάει τίποτα ἀπὸ αὐτά. Παιδιά μου εὐλογημένα, μπῆτε στὴν Ἐκκλησία καὶ μείνετε ἐκεῖ, διότι μόνο μέσα σ' αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο θὰ βρίσκετε ἐκεῖνο ποὺ πραγματικὰ ποθεῖ ἡ καρδιά σας. Ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι, - ὄχι ὅλοι ἀλλὰ σίγουρα οἱ περισσότεροι - σᾶς γελάσαμε καὶ παίξαμε πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη σας. Σᾶς εἴπαμε τὸ ἄσπρο, μαῦρο καὶ τὸ μαῦρο, ἄσπρο. Τὴν ἀλήθεια σᾶς τὴν κρύψαμε γιατὶ δὲν μᾶς συνέφερε, καὶ προσπαθήσαμε μὲ ψέμματα καὶ κολακεῖες νὰ ὀμορφύνουμε τὴ ζωή σας. Σᾶς δείξαμε καὶ σᾶς ὁδηγήσαμε στὸ δρόμο τῆς καταστροφῆς καὶ τώρα παριστάνουμε τοὺς ἀδιάφορους. Πολλὲς φορὲς δέ, ἀκόμα χειρότερα, σᾶς κατηγοροῦμε διότι ἀκολουθήσατε αὐτὰ ποὺ σᾶς ... μάθαμε! Λυπᾶμαι, καὶ παρ' ὅτι ἐγὼ δὲν ἔχω σαρκικὰ παιδιά, σᾶς ζητῶ ἕνα μεγάλο "ΣΥΓΝΩΜΗ". Ὅμως σᾶς παρακαλῶ ἀκοῦστε τὴν ταπεινή μου συμβουλὴ καὶ ἔλθετε στὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ μόνη ποὺ δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀπογοητεύσῃ. Καὶ ἂν κατὰ καιροὺς συνέβησαν κάποια ἄτοπα ἀπὸ κάποιους λειτουργούς της, νὰ θυμᾶσθε ὅτι γι' αὐτὸ δὲν φταίει ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Ζῆστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μὴν ἐπιτρέπετε σὲ 'κείνους ποὺ μίσησαν καὶ μισοῦν τὴν ἀρετὴ καὶ τὸ καλό, νὰ παρεμβαίνουν στὴ ζωή σας. Γυρῖστε τὴν πλάτη σὲ ὅσους σᾶς εἶπαν ψέμματα καὶ νὰ θυμᾶσθε ὅτι ὅσοι βρίσκονται συνειδητὰ κοντὰ στὸν Κύριο, κανείς καὶ ποτέ, δὲν ἀπογοητεύτηκε! 
Ζητῶ συγνώμη ἀπὸ 'κείνους ποὺ ἴσως πειράχτηκαν ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς μου. Δὲν εἶχα κανένα τέτοιο σκοπό. 
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΓΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ

ΑΡΧΙΜ. ΤΙΜΟΘΕΟΣ Γ. ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Κωστής Παλαμάς (προφήτης!...)

Το 1908, που έγραψε ο Κωστής Παλαμάς το ποίημα αυτό, η πατρίδα είχε, ξανά, φορέσει ζυγούς στον τράχηλό της. Ενας ήταν η ατίμωση του χρέους και του διεθνούς ελέγχου (μια και ο Τρικούπης είχε κηρύξει την Ελλάδα σε πτώχευση το 1893). Ο άλλος -και πιο δυσβάστακτος-, η εσωτερική σήψη. Ο κόσμος, οι ποιότητές του και οι δομές που περιγράφει ο Παλαμάς στο «Γύριζε» ήταν σχεδόν ολόιδια με τα σημερινά. Το μόνο ευχάριστο είναι ότι, από το 1908 και την παρακμή η στρατιωτική ακμή και η εθνική έξαρση των Βαλκανικών Πολέμων απείχαν μόλις τέσσερα έτη. Δεν θέλει άλλους προλόγους. Διαβάστε Παλαμά και να τον σκεφτείτε στα σοβαρά.

Γύριζε

«Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ο ψεύτης είδωλο είν’ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,

η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δε θάβρη.

Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο Ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Οσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.

λύκοι, ω κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!»

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Κατηχητικό Προσχολικής ηλικίας - Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Παραλίας (Βίντεο)

Μία αγαπημένη παροιμία... (ανέκδοτο)

Αχ, πότε θα μεγαλώσω κι εγώ σαν την μαμά, να μην πηγαίνω εκκλησία!!!

Ήταν ένα ζευγάρι και είχαν ένα κοριτσάκι, το οποίο υποχρέωναν κάθε Κυριακή να πηγαίνει με την γιαγιά του στην εκκλησία, ενώ εκείνοι κοιμόντουσαν. Ώσπου κάποια Κυριακή το κοριτσάκι που έκανε ως αγγαρεία τον εκκλησιασμό, λέει στην γιαγιά της: «Αχ, πότε θα μεγαλώσω κι εγώ σαν την μαμά, να μην πηγαίνω εκκλησία!!!».

Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα εννοούμε.

Οι σχέσεις φθείρονται, όμορφα μυαλά ταξιδεύουν μακριά στο κυνήγι μιας καλύτερης μοίρας, ο θυμός επικρατεί στους δρόμους, η απελπισία αποτυπώνεται με κάθε αυτοχειρία που ποτέ δε φτάνει στα αυτιά μας. Ζούμε στην εποχή που οι έφηβοι αυτοχαρακώνονται, άνθρωποι πεινάνε, τα όνειρα ανήκουν σε αιθεροβάτες και εμείς δεν έχουμε ιδέα τι να κάνουμε.

Νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε όποια κατάσταση, εύθραυστοι μπροστά σε κάθε άσχημη είδηση, με συνέπεια να κρυβόμαστε πίσω από αυτοδημιούργητα προβλήματα. Έτσι αντιμετωπίζουμε τα βαθιά ριζωμένα θέματα. Δεν ξέρουμε ποιος μας φταίει ή μάλλον ξέρουμε. Οι γονείς μας. Η κοινωνία. Το σύμπαν. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ή μάλλον ξέρουμε. Αδιαφορούμε. Κατηγορούμε. Σπρώχνουμε τον συνάνθρωπο στην προσωπική του κόλαση. Δεν έχουμε ιδέα που θέλουμε να φτάσουμε. Ή μάλλον ξέρουμε. Όλοι θέλουν να γίνουν ευτυχισμένοι.

Δεν έχω δει κάποιον να γίνεται βέβαια ευτυχισμένος ακολουθώντας δυστυχισμένο τρόπο σκέψης. Δεν έχω δει άνθρωπο να διαχειρίζεται πρόβλημα κατηγορώντας τους άλλους. Μπερδεμένοι, χαομένοι, μόνοι. Η κρίση ταυτότητας σκεπάζει τις πράξεις μας με ένα πέπλο γραφικότητας.

Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα εννοούμε. Άνθρωποι που φωνάζουν πως θέλουν σχέση και όμως είναι πιο μοναχικοί από τον καθένα. Γυναίκες που επιθυμούν τον πρίγκιπα αλλά σε κάθε ευκαιρία πυροβολούν τους «άντρες-γουρούνια». Άντρες αδύναμοι που κρύβονται πίσω από την συναισθηματική κακοποίηση γυναικών, μπας και πάρουν λίγη εξουσία, μπας και νιώσουν κάποιοι μέσα στην κενότητά τους. Άνθρωποι που στρέφονται εναντίον ανθρώπων λόγω της σεξουαλικής, θρησκευτικής, πολιτικής ταυτότητας.

Οδηγούμαστε στον ωμό, βίαιο κανιβαλισμό. Τρώμε ψυχές, μυαλά, καρδιές. Μπροστά στην αδυναμία μας, προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σαν και εμάς. Αλλά, κατά βάθος, δε μας αρέσει ο εαυτός μας. Προσπαθούμε να τους κάνουμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν για να δημιουργήσουμε αντίγραφα και μετά να μπορούμε να τα απορρίψουμε. Να τους φέρουμε στα μέτρα μας για να είναι αντιμετωπίσιμοι.

Ελπίζουμε για ευτυχία, προσπαθούμε για ό,τι βρούμε μπροστά μας και στην τελική παίρνουμε ακριβώς αυτό που μας αξίζει να πάρουμε. Με κριτήριο την ισορροπία ανάμεσα σε όσα σκεφτόμαστε όσα νιώθουμε και όσα πράττουμε. Παίρνουμε αυτό που έχουμε πιστέψει ότι αξίζουμε. Και άσε τι λένε όσοι ζουν μέσα από τα λόγια τους.

Αυτός που θα παλέψει για την ευτυχία, θα γίνει ευτυχισμένος.

Αυτός που θα θέλει να μείνει δίπλα σου, θα μείνει δίπλα σου.

Αυτός που θα θέλει να αλλάξει τον κόσμο, θα είναι αυτός που θα αλλάξει τον δικό του κόσμο πρώτα.

Αυτόν που θα αντισταθεί στην βρωμιά και τη δυσωδία αυτού του κόσμου, θα τον ξεχωρίσεις από τις πράξεις του. Η ζωή του θα είναι το μήνυμα του. Ό,τι λέει θα το έχει πιστοποιήσει πριν με μία συμπεριφορά, με μία αντίδραση, με ένα έργο που θα μείνει αθάνατο μπροστά στον κανιβαλισμό όπου οδηγούμαστε.

Όλα τα άλλα είναι απλώς φασαρία. Και η φασαρία, αγαπητέ συνταξιδιώτη, ποτέ δε φανέρωνε δύναμη.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.