Ευχόμαστε να είναι μία παραγωγή που θα αποδώσει με σεβασμό το πρόσωπο του αγίου Παϊσίου.
Η αλήθεια είναι ότι το βίωμα ενός αγίου δεν μπορεί να αποτυπωθεί στην έβδομη τέχνη. Απλά μία προσέγγιση γίνεται κατά την γνώμη μας. Ευχόμαστε να είναι μία αφορμή να γνωρίσουν κάποιοι συνάνθρωποί μας το γνήσιο φρόνημα της Εκκλησίας μας. Να υποψιαστούν λίγο ουρανό!
Οι περισσότερες αρρώστιες έχουν στην ρίζα τους το πάθος του ΦΘΟΝΟΥ!!!
Γερόντισσα Ανδριανή Ιερά Μονή Παναγίας Ροβέλιστας
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021)
«περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν,
οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας» (Ἑβρ. ΙΑ΄ 33)
Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως
Περὶ πίστεως ὁ λόγος εἰς τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γνωστὴ ἡ λέξη, ἀλλὰ μᾶλλον ἄγνωστη ἡ ἔννοιά της. Καὶ ἐπειδὴ ἴσως τοῦτο δημιουργεῖ κάποιες ἀπορίες, ἀς δοῦμε τὶ σημαίνει πίστις καὶ πόσον ὁ κόσμος, ἴσως δὲ καὶ ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, γνωρίζωμεν τὴν ἔννοιάν της. Ἐτυμολογικῶς, λοιπόν, πίστις σημαίνει, ἀπόλυτος ἐμπιστοσύνη. Σημαίνει τήν, χωρὶς ἐνδοιασμοὺς καὶ ἐπιφυλάξεις, ἐπίρριψιν τῆς μερίμνης μας εἰς ἐκεῖνον ποὺ ἐμπιστευόμεθα. Σημαίνει, τὴν πλήρη ἀποδοχὴ τῶν ὑποδείξεων καὶ ἐντολῶν ἐκείνου εἰς τὸν ὁποῖον ἔχουμε ἀφήσει τὸν ἑαυτόν μας.
Ὡς πρὸς την, πρὸς τὸν Θεὸν πίστιν δέ, τὸ νόημα τῆς λέξεως δὲν ἀλλάζει. Ὑπάρχουν ὅμως κάποιες ἰδιαίτερες «παράμετροι», ποὺ κάνουν ἴσως τὰ πράγματα περισσότερον συγκεκριμμένα καὶ σαφῆ. Πιστεύεις εἰς τὸν Θεόν; «Δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» (Ἰακ. Β΄ 18) θὰ μᾶς ἀπαντήσῃ ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος εἰς τὴν Καθολικήν του ἐπιστολήν. Καὶ πράγματι, ὅπως ὁ κάθε ἕνας ζητεῖ τὴν ἀπόδειξιν τῆς ἀγάπης ἢ τῆς πίστεως ποὺ τοῦ ὑπόσχεται ὁ ἄλλος, ἔτσι καὶ ἐδῶ, ὀφείλουμε νὰ ἀναζητήσουμε τὶς ἀποδείξεις διὰ νὰ πείσωμεν τοὺς ἑαυτούς μας ὅτι ὄντως πιστεύωμεν εἰς τὸν Θεόν.
Ἡ «ἀνώφελος» πίστις
Ἐπειδὴ ὅμως πολλοί, ἢ μᾶλλον οἱ περισσότεροι, ἔχουν παρερμηνεύσει τὴν λέξη «πίστις» καὶ θεωροῦν πίστιν, ἁπλῶς τὴν παραδοχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος καὶ πάλιν διευκρινίζει, «σὺ πιστεύεις ὅτι ὁ Θεὸς εἷς ἐστι˙ καλῶς ποιεῖς˙ καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι.» (Ἰακ. Β΄19). Πίστις ἀσφαλῶς εἶναι καὶ αὐτή. Ὅμως δὲν εἶναι ἡ «σώζουσα» πίστις. Εἶναι πίστις «ἀνώφελος». Πίστις σὰν ἐκείνη τῆς ὕπαρξης τοῦ κόσμου, ἢ σὰν τὴν πίστη σὲ συγκεκριμμένα στοιχεῖα ποὺ διαπιστώνω τὴν ὑπόστασή τους καὶ ἀποδέχομαι τὴν ὕπαρξή τους. Αὐτὴ ὅμως ἡ πίστη, δὲν εἶναι ἐκείνη γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν σημερινὴ περικοπή. Δὲν εἶναι ἐκείνη ἡ πίστις, ἡ, «ὡς κόκκον σινάπεως», μὲ τὴν ὁποία θὰ μποροῦμε νὰ μετακινήσωμε καὶ τὰ βουνά. Ἡ πίστις αὐτὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ προκύπτει μέσα ἀπὸ τὶς ἀποδείξεις ποὺ ἔχομε διὰ τῶν αἰσθήσεών μας καὶ ὄχι φυσικά, ἡ τῶν «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἐβρ. ΙΑ΄ 1).
Ἡ «σώζουσα» πίστις
Ἡ πίστις, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ἡ σημερινὴ Ἀποστολικὴ περικοπή, εἶναι ἡ σώζουσα. Εἶναι ἡ πίστις ἐκείνη ποὺ ὡς προείπαμε ζητεῖ ὁ Κύριος, εἰδικὰ ὅταν προσπαθοῦμε νὰ ἐπικοινωνήσωμεν μαζί Του. Ἡ πίστις, ὄχι στὴν ὕπαρξή Του, ἀλλὰ στὴ ... δύναμή Του. Ἡ πίστη, στὸ νὰ ἀφήνωμεν τὸν ἑαυτόν μας στὰ παντοδύναμα χέρια τοῦ Κυρίου μας μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι Αὐτὸς μπορεῖ νὰ κάνει ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε. Πίστη στὰ λόγια Του καὶ στὶς ὑποσχέσεις Του, ἀφοῦ Ἐκεῖνος εἶπεν, «οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλείπω». Πίστη στὸ ὅτι εἶναι ὁ πατέρας μας καὶ στὸ ὅτι μᾶς ἔχει ὑπὸ τὴν ἄμεσον ἐπίβλεψίν Του.
Πολὺ συγκινητικὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ λόγια Του μὲ τὰ ὁποῖα προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσῃ καὶ νὰ μᾶς βεβαιώσῃ˙ «μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε˙ ... ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ Πατὴρ ὁ Οὐράνιος τρέφει αὐτά˙ οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;» (Ματθ. ΣΤ΄ 25-26). Πόσον περισσότερον «ξεκάθαρος» καὶ σαφέστερος πρέπει νὰ γίνῃ ὁ Κύριός μας!
Δυστυχῶς ὅμως, αὐτὴ ἡ σώζουσα πίστις, ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν πλειονότητα, ἀκόμη καὶ αὐτῶν τῶν λεγομένων «συνειδητῶν» χριστιανῶν. Πάντοτε δυστυχῶς προτρέχουμε γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν καθημερινῶν μας προβλημάτων καὶ δὲν καλοῦμε, ἀλλὰ καὶ οὔτε κἄν ἐπιτρέπουμε στὸν Θεόν, νὰ παρέμβῃ στὴ ζωή μας. Θέλουμε τὸν Θεόν, ὄχι ὅμως ὅπως Ἐκεῖνος ... θέλει, ἀλλὰ ὅσο ἐμεῖς τοῦ ἐπιτρέπουμε. Μία τέτοια ὅμως «πίστις», κάθε ἄλλο, παρὰ πίστις εἶναι!
Ἡ πίστις τῶν Ἁγίων
Ἡ πίστις γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλοῦμε καὶ τὴν ὁποία προβάλλει σήμερον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας, διεξῆλθον τὴν παροῦσαν ζωήν, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλες ἐκεῖνες οἱ καταξιωμένες καὶ ἅγιες μορφὲς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ κοσμοῦν τὸ «νοητὸν στερέωμα» τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐκεῖνα τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου» τὰ ὁποῖα «διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ...». Ἐκείνη ἡ «Θεία παρεμβολή», οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι, οἱ Δίκαιοι, οἱ Ἀσκηταί, οἱ Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι, οἱ παλαιότεροι καὶ οἱ νεώτεροι, οἱ ἄνδρες καὶ αἱ γυναῖκες, οἱ, κάθε ἐθνικότητος, φυλῆς καὶ χρώματος, οἱ ὁποῖοι «ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν˙». Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν τοὺς ἑαυτούς των εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Θείου θελήματος, ἔστω καὶ ἂν ἀπειλήθησαν, ἔστω καὶ ἂν ἐδιώχθησαν, ἔστω καὶ ἂν ὑβρίσθησαν καὶ προπηλακίσθησαν˙ ἔστω καὶ ἂν ὡδηγήθησαν εἰς τὰ φρικτὰ καὶ ἀνήκουστα μαρτύρια.
Εἶναι ἐκεῖνοι καὶ ἐκεῖνες, πού, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν εἰς ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ὁ Θεὸς ὑπεσχέθη, θυσίασαν τοὺς ἑαυτούς των, τὴν ἀγάπη τῶν οἰκείων τους, τὴν ἀποδοχὴ τοῦ κόσμου, τὸ θέλημά τους, ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ στοιχειώδεις ἀνέσεις τους. Τέλος εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι «ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ... ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ... διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ... ὡς ἀποθνήσκοντες» (Β΄ Κορινθ. ΣΤ΄ 4-10), μᾶς ἔδωσαν καὶ μᾶς δίδουν νὰ καταλάβωμεν, ποιὰ εἶναι ἐκείνη ἡ πίστις τὴν ὁποίαν ζητεῖ ὁ Κύριος ἀπὸ ἡμᾶς.
Περαιοῦντες τὸν λόγον, καὶ ἐπειδὴ σήμερον ἑορτάζομεν, ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀγωνιστὰς πατέρας οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν διὰ τὰς ἁγίας καὶ ἱερὰς εἰκόνας, «ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς» αὐτῶν, νὰ μιμούμεθα τὴν ΠΙΣΤΙΝ τους.
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΝΑΤΗ
(ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021)
«συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου» (Ἐφεσ. Ε΄ 17)
«Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».
Ὅταν, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ὁ Διδάσκαλος ἐδίδασκε τὸ πλῆθος εἰς τὸ ὄρος τῆς Καπερναούμ, μεταξὺ τῶν πολλῶν ἄλλων διδασκαλιῶν καὶ συμβουλῶν, ἐδίδαξεν αὐτοὺς καὶ τὸ … «πῶς δεῖ προσεύχεσθαι». Πῶς, δηλαδή, θὰ πρέπῃ νὰ προσεύχωνται, διὰ νὰ εἰσακούεται ἡ προσευχή των ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἔχῃ αὕτη καὶ τὰ ἀντίστοιχα εὐλογημένα ἀποτελέσματα. Ἀφοῦ ἀρχικῶς τοὺς ἐδίδαξε τὸν τρόπο καὶ τὰς προϋποθέσεις ὑπὸ τὰς ὁποίας θὰ πρέπῃ νὰ ἀπευθύνουν τὰς προσευχάς των πρὸς τὸν Θεόν, ἀμέσως, ἐν συνεχείᾳ, τοὺς … παραδίδει τὸ πρότυπον τῆς οὐσιαστικῆς καὶ εὐαρέστου προσευχῆς, τὸ γνωστὸν εἰς ἅπαντας, … «Πάτερ ἡμῶν …»!
Εἰς ταύτην τὴν Θεόσδοτον προσευχήν, βλέπομεν … τὴν δοξολογίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν μας πρὸς τὸν Θεόν, τὴν αἴτησιν τῶν ὑψηλῶν καὶ πνευματικῶν δωρημάτων, τὴν αἴτησιν τῆς συγχωρήσεως διὰ τὰς τόσας καὶ τόσας ἁμαρτίας μας καὶ τὴν παράκλησιν νὰ μᾶς φυλάγῃ ἀπὸ τὸν πειρασμὸν καὶ τὰς παγίδας του!
Ἐκεῖνο, ὅμως, τὸ ὁποῖον, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι τὸ ἐκφωνοῦμεν κάπως ἐπιπολαίως καὶ τὸ ὁποῖον περιλαμβάνεται ὡς δοξολογία καὶ ὕψιστον αἴτημα, εἶναι τὸ … «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ματθ. ΣΤ΄ 10)! Ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁ ἄνθρωπος «ἔπεσεν» καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὸν Δημιουργόν του, … χαρακτηριστικὸν τοῦ ἀτιθάσου καὶ ἀνυποτάκτου χαρακτῆρος του, εἶναι ἡ παρέκκλισις ἀπὸ τοῦ Θείου Θελήματος καὶ ἡ πορεία του μὲ γνώμονα καὶ κανόνα τὰς ἰδικάς του … ἐπιλογάς! Ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην τῶν τεσσαράκοντα δύο χρόνων, ὅτε ἡ Χεὶρ τοῦ Κυρίου καθωδήγει τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαὸν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας καὶ τὰ θαύματα ἦσαν καθημερινὰ καὶ τεράστια, καὶ αὐτονοήτως θὰ ἔπρεπεν ὁ σκληροτράχηλος ἐκεῖνος λαός, νὰ ὑποτάσσεται εἰς τὸ Θεῖον Θέλημα, … ἀντιθέτως, τὸ ἁμαρτωλὸν καὶ ἴδιον θέλημά των ἐγίνετο αἰτία, διὰ βαρείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τιμωρίας καὶ σκληρὰς παιδαγωγίας …!
Δυστυχῶς, ποτὲ δὲν ἐπέλεξαν οἱ ἄνθρωποι … τὸ Θεῖον Θέλημα! Πλὴν τῶν Ἁγίων καὶ ἐναρέτων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίζοντο, ἔχοντες σκοπὸν νὰ ζῶσι καὶ νὰ διάγωσι κατὰ τὸ … «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου», ὁ λοιπὸς κόσμος διεστράφη˙ καὶ ὡς βλέπωμεν ἕως καὶ σήμερον, κινεῖται ἐκ τοῦ κακοῦ πρὸς τὸ … χείριστον! Διὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἀρχιερατικήν Του προσευχήν, διαχωρίζει τοὺς … ἰδικούς Του ἐκ τοῦ κόσμου! «Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ˙ οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι» (Ἰωάν. ΙΖ΄ 9). Οἱ … ἰδικοί Του … ἀκούουν καὶ ὑπακούουν εἰς Αὐτόν, ἐνῶ οἱ … ἄλλοι κινοῦνται κατὰ τὰ θελήματα τῶν ἀλλοτρίων! «Τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι» (Ἰωάν. Ι΄ 27).
Εἶναι, ἆραγε, γνωστὸν τὸ Θεῖον θέλημα;
Ὁ Κύριος ἐνηνθρώπησεν καὶ ἦλθεν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὸν «κεκλεισμένον» Παράδεισον διὰ τοῦ Σταυρικοῦ Του θανάτου καὶ τῆς, ἐκ νεκρῶν, Ἀναστάσεώς Του! Ἐν ταὐτῷ ὅμως, ἦλθεν ἵνα γνωρίσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸ Θεῖον θέλημα, τὸ ὁποῖον … εἶχε, σχεδόν, ξεχασθεῖ καὶ περιφρονηθεῖ κατὰ τὸ διάστημα τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς! Ἦλθε, διὰ νὰ διδάξῃ καὶ δείξῃ εἰς ἡμᾶς, … «τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. Ε΄ 10), καὶ πῶς δύναται, ἀγωνιζόμενος (ὁ ἄνθρωπος), νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸ «ἀρχαῖον κάλλος»!
Συνεπῶς, τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, ἐγνωρίσθη εἰς ἡμᾶς, ἐν πρώτοις, ὑπ’ Αὐτοῦ τούτου τοῦ Διδασκάλου, εἰς τὴν συνέχειαν δέ, ὑπὸ τῶν Θείων μαθητῶν Αὐτοῦ! Ἐξ αὐτῶν τούτων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, «παραλαμβάνουσι» τοῦτο, οἱ Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἥτις (Ἐκκλησία) καὶ μεταλαμπαδεύει Τοῦτο ἕως τῆς … σήμερον, ἀλλὰ καὶ ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων! Κατὰ συνέπειαν, οἱ θέλοντες ἵνα ὑποταχθῶσιν καὶ συνταχθῶσιν ὑπ’ Αὐτό, δύνανται νὰ τὸ ἀναζητῶσι εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰώνας καὶ εἰς τὰς βιογραφίας τῶν Ἁγίων της, οἵτινες καὶ ἐβίωσαν Τοῦτο! Πέραν ὅμως τούτων, τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι «ἐμφυτευμένον» καὶ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, ὥστε ἀκόμη καὶ ἐὰν κάποιοι δὲν δύνανται νὰ μελετήσωσι καὶ ἀναγνώσωσι τοῦτο εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Ἱεροὺς κανόνας, ἢ ἀκόμη καὶ ἂν ἀδιαφοροῦσι καὶ περιφρονοῦσι τὸν Θεῖον Νόμον, νὰ διδάσκωνται τοῦτο … ἐκ τῆς καρδίας των! Τοῦτο διδάσκει ὁ Θεῖος Παῦλος ἀναφερόμενος εἰς τοὺς ἐθνικοὺς καὶ τοὺς εἰδωλολάτρας, λέγων: «Ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως» (Ρωμ. Β΄ 14-15).
Ἑπομένως, τὸ «τί θέλει ὁ Θεός», εἶναι γνωστὸν καὶ «ξεκάθαρον», καὶ πάντες οἱ θέλοντες «ἵνα βιώσωσι κατὰ τὸ θέλημα Αὐτοῦ», … ἀρκεῖ νὰ θέλουν˙ καὶ νὰ σπεύσωσιν … ὄπισθεν τοῦ Κυρίου! «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. Η΄ 34).
Τὸ χαρακτηριστικὸν τοῦ … Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ!
Ἐὰν ἐπιθυμοῦμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νὰ διαπιστώσωμεν … ἀλλὰ καὶ νὰ διαπιστώνωμεν τὴν γνησιότητά μας ὡς … ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ἂς ἀφήσωμεν τὰ … ὡραῖα καὶ «παχειὰ» λόγια καὶ τὰς συνήθεις … «ἀγαπολογίας» καὶ αὐτοκολακείας, καὶ ἂς ἐρευνήσωμεν … ἑαυτοὺς εἰλικρινῶς καὶ λεπτομερῶς! Τὸ ὅτι πηγαίνομεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ ὅτι … «κάμνομεν τὸν Σταυρόν μας» καθ’ ἑκάστην …, τὸ ὅτι νηστεύομεν καὶ ἅτινα ἄλλα τὰ ὁποῖα συνήθως προβάλλομεν ὡς … «ἀποδεικτικὰ» στοιχεῖα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεόν, … γνωρίζομεν ὅτι ἁπατῶμεν ἑαυτούς! Ταῦτα εἶναι τὰ … ἐλάχιστα, διὰ τὰ ὁποῖα εἶπεν ὁ Διδάσκαλος εἰς τοὺς ὑποκριτὰς Φαρισαίους, «ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματθ. ΚΓ΄ 23).
Νηστείαν καὶ προσευχὴν καὶ ἄσκησιν - ἴσως καὶ ἀκροτέραν! - εὑρίσκομεν καὶ … ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας! Ἐκεῖνα, ὅμως, τὰ ὁποῖα καὶ χαρακτηρίζουσι τὸν πιστὸν τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ταπείνωσις καὶ ὑπακοὴ εἰς τὸ Θεῖον Θέλημα, εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἐχθρόν μας, καὶ ἡ προσήλωσις ἡμῶν εἰς … «τό, ἐν οὐρανοῖς, πολίτευμα ἡμῶν», δηλαδὴ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!
Ταύτην τὴν Βασιλείαν συνέστησεν εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος, ὡς πρῶτον αἴτημα εἰς τὰς προσευχάς μας, καὶ διὰ ταύτην ἠγωνίσθησαν ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες τιμῶνται ὡς … Ἅγιοι! Ταύτην ἂς ἔχωμεν ὡς τὸν μόνον … προορισμόν, καὶ ἂς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι καὶ θὰ τὸν … ἐπιτύχωμεν!
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2021
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 392Η
Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Παιδιά μου εὐλογημένα,
Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν κατά τόν ἱερό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἃγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Τήν λαμπρά αὐτήν ἑορτή, ἀκολουθοῦν οἱ ἂλλες μεγάλες καί λαμπρές Δεσποτικές ἑορτές. Χωρίς τήν Γέννηση, δέν θά εἲχαμε Θεοφάνεια, δέν θά εἲχαμε Μεταμόρφωση, Σταύρωση, Ἀνάσταση καί Ἀνάληψη.
Χωρίς τήν Γέννηση, πού εἶναι οὐσιαστικά ἡ κένωση τοῦ Θεοῦ, τό ἂδειασμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ταπεινώνεται καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, δέν θά εἲχαμε τήν σωτηρία καί τήν λύτρωση ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, τῆς κατάρας δηλαδή ἀπό τήν παρακοή καί τήν ἀποστασία τῶν πρωτοπλάστων, δέν θά εἲχαμε τήν θέωση.
Ἡ κένωση δέν σημαίνει ἁπλῶς, ὃτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε μέσα σέ ἓνα σπήλαιο πτωχός, ταπεινός, ὃτι ἒζησε τόν διωγμό καί τήν ἀδικία ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Ἡ κένωση συνίσταται στό ὃτι ὁ ἀπερινόητος, ὁ ἂκτιστος Θεός, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύση. Στό ὃτι τό κτιστό ἑνώθηκε μέ τό ἂκτιστο. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκε μέ τήν θεία «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὃτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἂνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Πρ, Φιλιππησίους, Β’ 5-9). Δηλαδή, μέ ἁπλά λόγια, ὁ Θεός ἒγινε ἂνθρωπος καί ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του τόσο πού ἒφτασε μέχρι τό σταυρό καί τόν θάνατο.
Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός ἱστορικό, τό ὁποῖο συνέβη σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, εἶναι ὃμως καί παραμένει μυστήριο μέγα, κατά τόν ἱερόν Ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας μας:
«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·
θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον·
τὴν φάτνην χωρίον,
ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,
Χριστὸς ὁ Θεός,
ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»
Στό μέγα αὐτό Μυστήριο καί γεγονός συμμετέχει ἡ σύμπασα δημιουργία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἂνθρωποι, οἱ ἂγγελοι, οἱ οὐρανοί καί ἡ γῆ, ἀνακαινίζεται ὁ σύμπας κόσμος. «Τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται, Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου».
Αὐτή ἡ χαρά εἶναι οὐράνια κατάσταση, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἂνθρωπο, στόν κόσμον ὁλόκληρο. Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃσοι, ὂχι μόνον σήμερα, ἀλλά συνεχῶς προσεγγίζουν μέ πίστη αὐτό τό Μυστήριο καί προσκυνοῦν στό Θεοδέγμον Σπήλαιο τόν νηπιάσαντα Κύριο, μαζί μέ τούς ταπεινούς ποιμένες καί τούς σοφούς, τούς μάγους τῆς ἀνατολῆς. Ὃσοι βιώνουν βαθειά, ἐσωτερικά, ἐμπειρικά, αὐτή τήν κένωση τοῦ ἀχωρήτου καί τήν ταπείνωση τοῦ πανσθενουργοῦ Κυρίου καί μαζί μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις, ψάλλουν ὓμνο θεσπέσιο, δοξαστικό, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃλοι, ὃσοι ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἑσχάτων γαληνεύουν κοντά στόν νηπιάσαντα Κύριο πνευματικά, εὑρίσκουν τήν ἑνότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου, εἰρηνεύουν μέ τόν Θεό καί μέ τόν κόσμο.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ αὐτές τίς ἐσωτερικές διαθέσεις, ὑποδεχόμεθα καί ἐφέτος τόν ἐν σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριο. Κουρασμένοι ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τήν ὀδύνη τῆς ἀποστασία μας ἀπ’ Αὐτόν, ζώντας τήν ἀπομάκρυνση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἂλλον, βιώνοντας μιά πανδημία ἡ ὁποία ἦλθεν ὡς δοκιμασία, ὣστε νά ἀνανήψωμε καί νά κατανοήσωμε τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί σμικρότητά μας, εὑρισκόμεθα ἐνώπιον φρικτῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ Θεοτόκος βαστάζει τόν τά πάντα βαστάζοντα καί γαλουχεῖ τόν τροφοδότην τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ κτίσις ὑποκλίνεται στόν Θεάνθρωπο Κύριο.
Τί ἆρα γε πρέπει νά πράξωμεν, ἐμβαθύνοντες στό νόημα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς παγκόσμιας, τῆς ἐπίγειας καί οὐράνιας πανηγύρεως;
- Νά προσεγγίσωμε τό θεοδέγμον Σπήλαιο μέ ταπείνωση, ὃπως οἱ Ποιμένες τῆς Βηθλεέμ.
- Νά εἰσέλθωμε προσφέροντες ὡς δῶρον στόν Κύριο, τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας, ὃπως εἶναι, ὣστε νά τόν ἐξαγνίσῃ καί τόν ὡραΐσῃ, νά τόν σώσῃ ἐκ τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου καί νά τόν ἁγιάσῃ.
- Νά ἐκζητήσωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, τήν ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν, προσπίπτοντες ἐν μετανοίᾳ πρός τόν οὐράνιο Λυτρωτή.
- Νά ἀνοίξωμε τίς πύλες τῆς καρδιᾶς μας, τοῦ σπιτιοῦ μας, τῆς κοινωνίας μας καί νά φιλοξενήσωμε Ἐκεῖνον, πού κτυπάει τήν πόρτα μας καί περιμένει γιά νά εἰσέλθῃ καί νά ἀναπαυθῇ.
- Νά ἀνοίξωμε τήν καρδιά μας στόν κάθε ἂνθρωπο καί νά ζήσωμε τό μεγαλεῖο τῆς κοινωνίας μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο, μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἂλλου, τοῦ ἀδελφοῦ μας, ὃποιος καί ἂν εἶναι, σκύβοντας πάνω στίς πληγές καί στά προβλήματά του, ὣστε νά θεραπεύσωμε καί τίς δικές μας πνευματικές ἀτέλειες.
- Νά λυγίσωμε τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἐνώπιον τῆς σαρκωμένης Ἀγάπης καί νά ἱκετεύσωμε γιά τούς πάσχοντας ἀδελφούς μας, εἲτε ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, εἲτε ἀπό ἂλλες ἀσθένειες.
- Νά παρακαλέσωμε γιά τό Ἰατρικό καί Νοσηλευτικό προσωπικό τῶν Νοσοκομείων μας, γιά ὃσους σηκώνουν τόν βαρύ σταυρό τῆς φροντίδος καί τῆς συμπαραστάσεως τῶν ἀσθενῶν.
- Νά δεηθῶμεν μετά δακρύων, ὣστε νά μᾶς ἐλεήσῃ Κύριος ὁ Θεός καί παραβλέπων τά πολλά μας ἁμαρτήματα νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τίς δοκιμασίες καί τάς πολλάς βασάνους καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν οὐράνια ἀναψυχή καί τόν γλυκασμό, τά δῶρα αὐτά πού ἐκχέονται ἀπό τό θεοδέγμον Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.
- Ἂς μήν ἀργήσωμε, λοιπόν, ἀδελφοί, ἢδη, ἦλθεν, «ἒστηκεν ἐπί τήν θύραν καί κρούει».
Μακάρι, ἒστω καί τήν ἐσχάτη ὣρα καί στιγμή, νά ἀκούσωμε τούς κτύπους τῆς ἀγαπώσης καρδίας Του καί νά Τοῦ δώσωμε τήν ἰδική μας καρδία, ὡς ἂλλη φάτνη θερμή, ἁγνή καί καθαρή, ὣστε νά ζήσωμε ἐν Αὐτῷ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας καί εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας.
Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὒχομαι πανευφρόσυνα Χριστούγεννα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Υβρίζεται, βλασφημείται σήμερα η Θεοτόκος μας, η Εκκλησία του Χριστού. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, η κόπρος του Αυγεία, η επωνυματοφόρος σαχλαμάρα για να πουλήσει λίγη εξυπνάδα και βλακώδη «προοδευτισμό», ανοίγει τον οχετό του και βλασφημεί και σπιλώνει όσια και ιερά. Και τι κάνουμε; Φοβόμαστε μήπως μας πουν σκοταδιστές, ποιοι; Το σκότος το ψηλαφητόν. Εθνικιστές, ποιοι; Οι προδότες. Ρατσιστές, ποιοι; Οι εχθροί των Ελλήνων.
Ο Άγιος Νικόλαος, η «εικόνα πραότητος», όταν ο αιρεσιάρχης Άρειος βλασφημούσε τον Υιό και Λόγο του Θεού, χαστούκισε τον βλάσφημο και τον έκλεισαν φυλακή. Ο Κύριος, όμως, τον επαίνεσε και τον δόξασε.
