Ο Δ. Καζάκης σε μια σύντομη συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης αναφορικά με όλα τα ζητήματα επικαιρότητας, όπως ο ολοκληρωτικός εξανεμισμός ελευθεριών, η στέρηση δικαιωμάτων, οι εξαιρετικά σοβαρές ευρύτερες παρενέργειες του καθεστώτος καραντίνας, ο ανασχηματισμός-φιάσκο, ο οικονομικός μαρασμός κι άλλα κρίσιμα ζητήματα.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΛΟΥΚΑ (13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020)
«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς» (Λουκ. ΙΔ΄ 16)
Τὸ «δεῖπνον» καὶ οἱ … ἐπίτιμοι συνδαιτημόνες.
Ἕνα ὑπέρλαμπρο καὶ ἔξοχο δεῖπνον, παρουσιάζει σήμερον ὁ Κύριος, μέσῳ τῆς παραβολῆς τὴν ὁποίαν ἠκούσαμεν σήμερον εἰς τὸ ἱερὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα. Βεβαίως, αἱ παραβολαὶ εἶναι, ἱστορίαι δημιουργηθεῖσαι εἰς τὸν Πάνσοφον καὶ Προορατικὸν Θεῖον Νοῦν, αἱ ὁποῖαι … δὲν εἶναι … πραγματικαὶ ὡς γεγονότα, ἀλλὰ … δύνανται νὰ πραγματοποιηθοῦν! Μετὰ τὴν διευκρίνησιν ταύτην, καὶ ἐπανερχόμενοι εἰς τὸ ἱστορικὸν τῆς παραβολῆς, ὁ Ἄρχων ὅστις «ἐποίησε τὸ μέγα τοῦτο δεῖπνον», ὡς ἦτο φυσικόν, προσεκάλεσεν ὡς συνδαιτημόνας, πολλοὺς καὶ ἐκλεκτούς …, ὡς συμβαίνει συνήθως!
Ὅταν, ὅμως, ἔφθασεν ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, καὶ ἐνῶ ἀπέστειλε δοῦλον ἵνα ὑπενθυμίσῃ εἰς τοὺς προσκεκλημένους ὅτι ἦσαν τὰ … πάντα ἕτοιμα, ὅλοι οἱ … ἐπίτιμοι προσκεκλημένοι, ἤρχισαν νὰ παραιτοῦνται καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν συμμετοχήν των εἰς τὴν πολυτελεστάτην ταύτην τράπεζαν, προφασιζόμενοι, ὅμως, λόγους ἀσημάντους καὶ … πεζούς, μὴ δυναμένους νὰ δικαιολογήσουν τὴν συγκεκριμένην … ἀπουσίαν των! Ἄλλος προεφασίσθη ὅτι ἐπείγετο ἵνα ὑπάγῃ εἰς τὸν νεοαποκτηθέντα ἀγρόν του, ἕτερος … ἵνα δοκιμάσῃ τὰ πέντε ζεύγη βοῶν τὰ ὁποῖα προσφάτως ἠγόρασεν, ἐνῶ ἕτερος … νεόνυμφος, θέλων νὰ εὑρίσκεται μετὰ τῆς συζύγου του τὰς πρώτας ἡμέρας τοῦ ἐγγάμου βίου του, ἀποστασιοποιεῖται καὶ οὗτος ἐκ τοῦ λαμπροῦ τούτου συμποσίου!
Ὠργίσθη – καὶ δικαίως, - ὁ εὐγενὴς ἐκεῖνος οἰκοδεσπότης καὶ θέλων νὰ … παραθέσῃ τὴν τράπεζαν ἐκείνην, ὄχι πλέον εἰς τοὺς ἀγενεῖς ἐκείνους προσκεκλημένους, σπεύδει τὸν δοῦλον του, … «ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε»! Καὶ ὅταν, ἐν συνεχείᾳ, βλέπει ὅτι, … «ἔτι τόπος ἐστί, … εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου»! Κλείει δὲ τὴν παραβολὴν ὁ Κύριος μὲ τὴν βεβαίωσιν, ἀλλὰ ἐν ταὐτῷ καὶ ἀπειλήν, ὅτι … «οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου»!
Τὸ δεῖπνον.
Ἑρμηνεύοντες τὴν συγκεκριμμένην παραβολήν, καὶ κατὰ τὴν σύμφωνον γνώμην τῶν ἑρμηνευτῶν Ἁγίων Πατέρων, ὁ Εὐγενὴς οἰκοδεσπότης εἶναι ὁ γλυκύτατος Κύριος, ὅστις ἐκάλεσεν πλησίον Του καὶ ἠγάπησεν τὸν περιούσιον λαόν Του, τὸν Ἰσραήλ. Τὸν λαὸν ἐκεῖνον, ὅστις, κατ’ ἐπανάληψιν προσέβαλε καὶ ἠρνήθη τὸν Εὐεργέτην του καὶ ἐν τέλει ὡδήγησε Τοῦτον εἰς τὸν φρικτὸν Σταυρικὸν θάνατον! Κατ’ ἐπέκτασιν, ὅμως, εἰς τὴν κατηγορίαν τῶν πρώτων τούτων προσκεκλημένων, συγκαταλλέγονται καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ βεβαπτισμένοι εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, προσκεκλημμένοι καὶ οὗτοι εἰς τὸ Οὐράνιον συμπόσιον, τῆς εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, πλὴν Οὐρανίας τραπέζης τῆς Θείας Μεταλήψεως τῶν φρικτῶν καὶ Ἀχράντων Μυστηρίων, καὶ οἱ ὁποῖοι ἀποστασιοποιοῦνται συστηματικῶς, ἐκ τῆς τοιαύτης ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ μάλιστα, προφασιζόμενοι λόγους καὶ δικαιολογίας, ἐξ ἴσου ἀστηρίκτους καὶ ἀστείας ὡς αἱ προαναφερθεῖσαι!
Ὁ δοῦλος ὅστις ἀποστέλλεται διὰ νὰ ὑπενθυμίσῃ, … εἶναι, ἐν πρώτοις μὲν οἱ προφῆται, οἵτινες οὐδὲν ἄλλον ἐποίουν, παρὰ νὰ καλοῦν τοὺς Ἑβραίους εἰς μετάνοιαν καὶ συναίσθησιν τῆς ὑψίστης ἀγάπης τὴν ὁποίαν ἀπελάμβανον ἐκ τοῦ Θεοῦ! Κατ’ ἐπέκτασιν, ὅμως καὶ ἐν τοῖς … σήμερον, εἶναι οἱ κήρυκες τοῦ Θείου Λόγου, οἵτινες κηρύττουν καὶ προσπαθοῦν νὰ … ὑπενθυμίζουν τὸν … Μυστικὸν Δεῖπνον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, διὰ τοῦ ὁποίου γινόμεθα … «μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου»!
Τέλος δε, «οἱ πτωχοὶ καὶ ἀνάπηροι καὶ χωλοὶ καὶ τυφλοί», οἵτινες εἰσῆλθον διὰ νὰ ἀντικαταστήσωσι τοὺς ἀποστασιοποιηθέντας, εἶναι ἐκεῖνοι διὰ τοὺς ὁποίους εἶπεν ὁ Κύριος ἐκείνην τὴν προφητικὴν φρᾶσιν … «Καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰωάν. Ι΄ 16). Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ μετὰ τοὺς Ἑβραίους, οἱ, διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος πιστεύοντες καὶ ἀκολουθοῦντες τὸν Κύριον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν Του! Εἶναι ἐκεῖνοι, οἵτινες συγκαταλέγονται ἤδη εἰς τὰς τάξεις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οἱ ὁποῖοι προσῆλθον καὶ παντοιοτρόπως ἔδειξαν, ἀγάπην καὶ ἀφοσίωσιν εἰς τὸν καλέσαντα αὐτούς, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν!
«Οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου».
Κατά τινας ἑρμηνευτάς, διὰ τούτου τοῦ Λόγου ὁ Κύριος, ὁμιλεῖ καὶ δι’ ἓν ἄλλο δεῖπνον τὸ ὁποῖον … πρόκειται νὰ γίνῃ! Καὶ τοῦτο διότι, … ἤδη ἐκ τοῦ, ἐν προκειμένῳ, δείπνου, οἱ πρῶτοι ἐκεῖνοι κεκλημένοι, ἤδη αὐτο-ἀπεκλείσθησαν. Ὁ Κύριος δε, ἀπειλεῖ τούτους, ὅτι δὲν θὰ … παρακαθήσουν οὗτοι εἰς τὸ Δεῖπνον Του …! Τοῦτο ἀκούεται … περιττόν, διότι ἤδη ἐκεῖνο τὸ δεῖπνον … τελείωσεν καὶ συνεπῶς ἡ ἀπειλὴ ἀναφέρεται εἰς ἄλλο … δεύτερον, τὸ … Οὐράνιον! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προανήγγειλεν εἰς τοὺς μαθητάς Του κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου˙ «Λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ πίω ἀπ᾿ ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης ὅταν αὐτὸ πίνω μεθ᾿ ὑμῶν καινὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου» (Ματθ. ΚΣΤ΄ 29)!
Ἐὰν θεωρῶμεν, φίλοι μου, τιμήν μας, νὰ συμμετέχωμεν προσκεκλημμένοι εἰς κοσμικὰ συμπόσια καὶ συνεστιάσεις, πόσῳ μᾶλλον θὰ πρέπῃ νὰ θέλγῃ τὴν ψυχήν μας ἡ συμμετοχή μας εἰς ἐκεῖνο τὸ Οὐράνιον Δεῖπνον τὸ ὁποῖον, ὡς εἴδομεν, ὑπεσχέθη ὁ Διδάσκαλος! Ὅμως, ὡς ἀντελήφθημεν ἑρμηνεύοντες τὴν σημερινὴν παραβολήν, ὁ Κύριος προσκαλεῖ ἡμᾶς … πρῶτον, εἰς τὸ Δεῖπνον τῆς Θείας Εὐχαριστίας! Ἡ ἀνταπόκρισις ἡμῶν εἰς τοῦτο, τὸ ἐπὶ τῆς γῆς μέν, Οὐράνιον δε, … ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ ἡμῶν … εἶναι καθοριστικῆς σημασίας διὰ τὴν … αἰωνίαν Τράπεζαν! Ἂς σκεφθῶμεν, ὅτι … αὐτο-ἀποκλειώμεθα τῆς Οὐρανίου Τραπέζης, ἐν ὅσῳ θέλομεν νὰ παραμένωμεν ἔξω τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καὶ μακρὰν τῶν Ἁγίων Μυστηρίων! Εἴθε νὰ ἐννοήσωμεν, ὅτι προφασιζόμενοι ποικίλας δικαιολογίας, ὅσον δικαιολογημένας καὶ ἂν θέλωμεν νὰ τὰς παρουσιάζωμεν, θὰ εἶναι μάταιοι καὶ ἀστήρικτοι κατὰ τὴν Θείαν κρίσιν!
Δὲν εἶναι τυχαῖον, ἢ καὶ ἄστοχον τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Ἁγία ἡμῶν μήτηρ, ἡ Ἐκκλησία, ἔθεσε τὴν συγκεκριμμένην παραβολὴν ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τῆς μεγίστης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀκριβῶς διὰ νὰ συμμετάσχωμεν εἰς τὴν Θείαν Εὐχαριστίαν, ἀλλὰ καὶ νὰ … «κλείσωμεν θέσιν» εἰς τὸ Οὐράνιον Δείπνον! «Μὴ μείνωμεν», λοιπόν, «ἔξω τοῦ νυμφώνος Χριστοῦ»!
Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Δείτε αυτό το βίντεο από την εκπομπή "Το κουτί της Πανδώρας" και αναρωτηθείτε για ποια χρονιά μιλάνε.
Όλα όσα ακούσετε δεν είναι άγνωστα σε όσους υπηρετούν στο σύστημα Υγείας. Ας τα μάθουμε κι εμείς που νιώθουμε σύμμαχο της υγείας μας τον γιατρό και τα φάρμακα.
Και αυτό το αναφέρουμε όχι γιατί οι γιατροί δεν έχουν σπουδαία αποστολή και γιατί τα φάρμακα τάχα δεν χρειάζονται. Βεβαίως οι γιατροί χρειάζονται και τα φάρμακα! Όμως τα συμφέροντα της Φαρμακοβιομηχανίας καταστρατηγούν την υψηλή αποστολή της Ιατρικής.
Φυσικά θα μάθετε από το βίντεο ότι πολλοί συνειδητοί συνάνθρωποί μας παραιτήθηκαν από σπουδαίες θέσεις για ευνόητους λόγους.
Θα δούμε και τον γνωστό μας κ. Ιωαννίδη, προ δεκαετίας σχεδόν, να μας λέει μεγάλες αλήθειες για το πώς δρουν αυτές οι Εταιρείες, που δηλητηριάζουν τον κόσμο σε παγκόσμιο επίπεδο, με συνέδρια μαϊμού και πληρωμένες "εκδρομές" για τον γιατρό που θα προωθεί το φάρμακο που θα του ζητήσουν.
Για όσους ακόμα δεν έχουν πειστεί για το συμβαίνει από τον Μάρτιο του 2020 παρακολουθείστε το παρακάτω βίντεο.
Μία συμβουλή: Εάν μπορείτε κατεβάστε το βίντεο και φυλάξτε το αρχείο. Προφανώς δεν θα μείνει για πολύ στο youtube.
Χριστούγεννα στο Λένινγκραντ 1979 - Χριστούγεννα στην Αθήνα 2020
Ο ανυπότακτος
Σπούδαζα μεταπτυχιακό μέ υποτροφία στο τότε Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), κατά τα έτη 1977-1980. Η ζωή εκεί κυλούσε με όλα τα συμπαρομαρτούντα του Σοβιετικού καθεστώτος.
Αυστηρό πρόγραμμα σπουδών, περιορισμός κινήσεων, απαγόρευση κυκλοφορίας απ’ τις 11 μέχρι τις πρωϊνές ώρες και καθόλου τρόπους διασκέδασης από αυτόν που ξέραμε στην πατρίδα μας. Συναυλίες, εκδρομές, διαλέξεις, βιβλιοθήκες ήταν τα μοναδικά που γέμιζαν την μοναξιά μας.
Η φοιτητική μας εστία ήταν ένα σταλινικό κτίριο με πολλές φθορές, μύριζε κλεισούρα και μούχλα. Οι συγκάτοικοι μου ήταν δύο πολλοί καλά παιδιά, τυπικές φιγούρες του τόπου, ως προς το ύψος, το χρώμα, τη σοβαρότητα και τη νοοτροπία.
Βέβαια τα βήματα και τα λόγια μου ήταν πολλοί μετρημένα και προσεκτικά καθότι τα «καλά παιδιά του συστήματος» ήταν οι κατάσκοποι, καταδότες, συνωμότες. Επίσης πολύν δύσκολο είναι να μιλάς με ανθρώπους άλλης νοοτροπίας, χαρακτήρα, εμπειριών.
Όμως άλλη επιλογή δεν υπήρχε. Έπρεπε υποχρεωτικά να συζήσω, να συνεργαστώ και να καταβάλω κάθε προσπάθεια προσαρμογής και επιβιώσεως σε κάθε πρόκληση.
Ένα Σάββατο βράδυ, τέλη Νοεμβρίου, που έριχνε πυκνό χιόνι γυρίζοντας από μια συναυλία απ’ την εστία, πέρασα έξω από μια επιβλητική Εκκλησία και αποφάσισα να μπω μέσα περισσότερο από περιέργεια.
Μισοσκόταδο βασίλευε παντού. Πολλά κεριά έκαιγαν μπροστά από κάθε εικόνα, σκορπίζοντας μελιχρό φώς. Εντύπωση μεγάλη μου έκανε ότι η Εκκλησία δεν είχε καθίσματα, όπως στην πατρίδα μου.
Όπως επίσης ότι και όλες οι γυναίκες φορούσαν στο κεφάλι μαντήλια και όλο το εκκλησίασμα έκανε συχνά πυκνά βαθιές υποκλίσεις με πολύ σπάσιμο της μέσης.
Η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική και υποβλητική εν σχέσεις με τις δικές μας Εκκλησίες, αφού ήθελες δεν ήθελες όσο άσχετος κι αν ήσουνα έμπαινες σε μυστικιστική διάθεση.
Πήγα πίσω από μια κολώνα, άκουγα, κοίταγα εντυπωσιασμένος, ώσπου βλέπω κάποια στιγμή έναν από τους συγκατοίκους μου, τον πιο σοβαρό και αμίλητο ντυμένο στα χρυσοκίτρινα να κρατά λαμπάδα.
Μου φάνηκε πολύ περίεργο γιατί ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ήταν τόσο κοντά στο Θεό και ταυτοχρόνως ήταν τόσο υπεύθυνος που δεν έδινε καμία υποψία γι’ αυτό που ήταν για τους γνωστούς λόγους...
Ξαφνιάστηκε στο τέλος που με είδε, συνοφρυώθηκε και με παρεκάλεσε σχεδόν γονατιστός να μην πω τίποτα για αυτή τη συνάντηση, διότι απ’ ευθείας, αν εγίνετο γνωστή η σχέση του με το Θεό και την Εκκλησία, θα γινόταν εχθρός του κόμματος και του λαού, θα έχανε την υποτροφία, θα εδιώκετο από το πανεπιστήμιο και δεν θα είχε καμία ελπίδα για το μέλλον...
Με αφορμή αυτό γίναμε από τότε και μέχρι σήμερα αχώριστοι φίλοι, έστω κι αν μάς χωρίζουν μεγάλες αποστάσεις.
Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Μια μέρα που έλειπε ο συγκάτοικος από το δωμάτιο, μου λέει πολύ χαμηλόφωνα ο φίλος, σχεδόν ψιθυριστά, διότι υπήρχε ο φόβος των μυστικών μικροφώνων, «θέλεις να γιορτάσεις αλλιώτικα Χριστούγεννα απ’ αυτά που ξέρεις;».
Αυθόρμητα του απάντησα ναι, εξηγώντας του ότι δεν έχω και πολλές σχέσεις με την Εκκλησία. «Πρόσεξε» μου είπε, «δεν θα είναι άνετο, αλλά εκτός αυτού υπάρχει και κίνδυνος να μας συλλάβει η KGB.
Τρόμαξα, αλλά είχα πολλή εμπιστοσύνη στο φίλο μου Ιβάν Και αφετέρου εγώ εκείνο που είχα να πάθω ήταν να μου ακυρώσουν την υποτροφία και να απελαθώ από τη χώρα ενώ αυτός είχε πολύ χειρότερες επιπτώσεις και αποκλεισμούς από τη δημόσια ζωή από την ανέλιξή του στην κρατική μηχανή, πληρώνοντας ακριβά την επιλογή της πίστεως του εις τον Χριστόν.
Δεν άλλαξα γνώμη του είπα εντάξει, πρόσεξε τσιμουδιά σε κανέναν και θα σου πω εγώ.
Μετά από μερικές μέρες παραμονή των Χριστουγέννων μεσημέρι μου λέει αυτή τη φορά ξαπλωμένος στο πάτωμα για να μην ακούγεται από τα αόρατα μικρόφωνα το βράδυ γύρω στις 8:00 θα βγεις περίπατο προς τη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι.
Θα περπατάς αμέριμνος προς τα αριστερά της Λαύρας, απομακρυνόμενος από αυτή και θα σε συναντήσω εκεί. Θα έχεις μπότες, ζεστά ρούχα, βαρύ παλτό και το γούνινο καπέλο.
Προβληματίστηκα, φόβος με έπιασε, αλλά το διαφορετικό έστω κι αν έχει κινδύνους, με ωθούσε να το ζήσω. Πράγματι, ξεκίνησα κουκουλωμένος καθότι το θερμόμετρο έδειχνε 20 βαθμούς υπό το μηδέν.
Περπατούσα μέσα στο τσουχτερό κρύο, Σύμφωνα με τις οδηγίες του φίλου, έφτασα κοντά στη γέφυρα και στάθηκα προβληματισμένος που πάω μέσα στο άγνωστο και τι με περιμένει.
Συνέχισα να περπατώ και φθάνοντας στη μέση της γέφυρας, έρχεται ένα αυτοκίνητο, σταματάει δίπλα μου και βλέπω ότι μέσα ήταν ο φίλος μου ο Ιβάν. Γρήγορα μέσα μου λέγει.
Μπήκα μέσα και το αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα. Εκεί ήταν ακόμη δύο, εκτός του φίλου, ο οδηγός και ένας σεβαστός κύριος με γαλλικό μούσι και γούνινο καπέλο.
Το αυτοκίνητο έτρεχε, περάσαμε δυο-τρεις γέφυρες, στρίβοντας δεξιά και αριστερά και μετά κατευθυνθήκαμε δυτικά όπου σε δύο ώρες φτάσαμε σε ένα πυκνό δάσος. Προχωρήσαμε μέσα αρκετά.
Σταματήσαμε σε ένα μέρος και συνεχίσαμε για λίγο με τα πόδια. Το κρύο τσουχτερό 32 βαθμούς κελσίου υπό το μηδέν. Παγωνιά φοβερή, χιόνι σχεδόν μέχρι το γόνατο. Στο δρόμο συναντούσαμε κι άλλους ανθρώπους όλων των ηλικιών, ντυμένους με βαρύ γούνινο παλτό, μπότες, γάντια, κασκόλ, γούνινα καπέλα.
Ερχόταν από διάφορα μέρη του δάσους. Σίγουρα δεν θα γλιτώσω από τα κρυοπαγήματα, σκέφτηκα. Ο Ιβάν δίπλα μού έδινε θάρρος. Αυτά για αυτούς ήταν γνωστά και για αυτό θα αντιμετώπιζαν πολύ άνετα.
Εγώ πρώτη φορά στη ζωή μου περπατούσα και ζούσα σε τέτοιες θερμοκρασίες.
Επιτέλους μετά από μία ώρα περίπου περπάτημα φτάσαμε σε ένα ξέφωτο κι εκεί τα έδωσα όλα. Πού βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι μέσα στο πουθενά και σε τέτοιες θερμοκρασίες, φαινόταν από το ντύσιμο και τις κινήσεις όχι απλοί άνθρωποι. ρωτάω το φίλο μου ποιοι είναι αυτοί; Μου απαντά με πολλή άνεση.
“Κρυφά μέλη της εκκλησίας”. Δηλαδή, ρωτάω; Στελέχη του κόμματος, στρατιωτικοί, επιστήμονες, γιατροί, καθηγητές κλπ. Και τι θέλουν εδώ; Μα τι άλλο; Να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα μού είπε, και έφυγε για να βοηθήσει στην ετοιμασία για την ακολουθία της εορτής.
Ένα τραπέζι συναρμολογούμενο στο κέντρο, άλλο πιο μικρό παραδίπλα, τα Δισκοπότηρα και γενικά ό,τι χρειαζόταν για να γίνει η Θεία Λειτουργία. Είχα μείνει αποσβολωμένος και άφωνος.
Θα είμαστε περίπου 300 άνθρωποι μέσα σε ένα απέραντο δάσος, πατώντας σε μισό μέτρο παγωμένο χιόνι, με φοβερό κρύο, όρθιοι χωρίς καμία ανθρώπινη παρηγοριά. Κανείς όμως δεν δυσανασχετούσε, ούτε έδειχνε απογοητευμένος.
Όλοι είχαν χαρά, υπομονή και καρτερία. Ο κύριος που ήταν μαζί μας στο αμάξι με το γούνινο καπέλο, ήταν τελικά ο ιερέας και ο οδηγός ο διάκονος, που θα έκαναν μαζί τη Λειτουργία των Χριστουγέννων.
Άρχισε ο Όρθρος, μια θαυμάσια χορωδία σχηματίστηκε και όλα έγιναν όπως αρμόζει στη μεγάλη ημέρα της χριστιανοσύνης, χωρίς βιασύνη και με μεγάλη λεπτομέρεια.
Τέσσερις ώρες κράτησε όλη αυτή η ανεπανάληπτη λατρεία, μέσα σε τόσο σκληρές καιρικές συνθήκες. “Τιέλο Χριστόβα Πριμίτε ιστότσνινα μπεσμερτναγκοβκουσίτε”. (Σώμα Χριστού μεταλάβατε, πηγής αθανάτου γεύσασθε).
Όλοι προσέρχονται, όλοι κοινωνούν, όλοι πλησιάζουν. Βλέπεις τη λαχτάρα στα πρόσωπά τους, τη συντριβή και τη συναίσθηση, τν κατάνυξη, την πίστη, το φόβο του Θεού. Πρόσωπα γενναία, σκλαβωμένα αλλά ελεύθερα, είναι η ζωντανή Εκκλησία. Στιγμές για μένα ιερές, ανεπανάληπτες, συγκινητικές.
Ποιος το περίμενε ότι σε “δημοκρατικό” καθεστώς, μετά από σαράντα χρόνια θα ξαναζούσα λίγο διαφορετικά, αλλά κατ’ ουσίαν την ίδια κατάσταση, με κλειστές Εκκλησίες το Πάσχα και τα Χριστούγεννα: Και πού αυτό; Στην Ελλάδα.
Μια παρέα λοιπόν αρκετά μεγάλη αποφασίσαμε μετά από δική μου παρότρυνση και έχοντας υπόψη μου τα παραπάνω να εορτάσουμε τις γιορτές αυτές, όχι καθήμενοι στα σπίτια σύμφωνα με τις κυβερνητικές επιταγές και την επιβολή των προστίμων, αλλά λατρεύοντας τον Θεό στο χώρο του Ναού.
Απορούσαμε στις συζητήσεις μας πώς οι διοικούντες την Εκκλησία μάς παρότρυναν να μείνουμε στο σπίτι μας, υποβιβάζοντας τη λατρεία σε ατομική προσευχή, υιοθετώντας τρόπους προτεσταντικούς.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν του 2020 (!!!) αποφασίσαμε, όπως και το Πάσχα να γιορτάσουμε τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Εκκλησία. Το εξωκκλήσι στο βουνό, πέριξ της Αττικής, μάς ήταν γνωστό από το Πάσχα.
Ο ιερέας έτοιμος και έτσι μέσα σε πολύ φυσικά ελαφρότερες συνθήκες από εκείνες του Λένινγκραντ, αλλά μέσα σε κρύο όμως, αφού οι περισσότεροι είμαστε έξω από το εξωκκλήσι στο βουνό μέχρι τις 2 τα μεσάνυχτα, όπου τελείωσε η Θεία Λειτουργία και γίναμε μέτοχοι του μαργαρίτη της ζωής.
Η πίστη και η αγάπη στο Θεό δεν τιθασεύεται. Και τις δύο φορές διαπιστώσαμε ότι στα βουνά της Αττικής πέριξ των Αθηνών, υπήρχαν κι άλλες ομάδες χριστιανών όπου εόρταζαν κι αυτοί την μεγάλη εορτή, κατά παρόμοιο τρόπο.
“Χριστός ετέχθη”, αναφώνησε ο λειτουργός στο τέλος της Θείας Λειτουργίας σε εκείνο το μικρό εξωκκλήσι μέσα στο πουθενά ,που έγινε νέα Βηθλεέμ για τους στενόμυαλους, τους συνομωσιολόγους, που ήθελαν να εορτάσουν τα Χριστούγεννα με συμμετοχή στο μυστήριον που αρχίζει με τη Γέννηση και τελειώνει με την Ανάληψη του Χριστού.
Για μένα, έστω και με πολύ ομαλότερες συνθήκες ήταν ένα βίωμα και μια εμπειρία, μετά 40 χρόνια που αναζωπύρωσε μέσα μου την εμπειρία στο δάσος, στις πολικές θερμοκρασίες και τα χιόνια του Λένιγκραντ.
Άραγε για τους Μητροπολίτες εκείνους οι οποίοι χλεύασαν, επιτίμησαν και κατέκρινα τις κρυφές Θείες Λειτουργίες, τη Θεία Μετάληψη, τους τελούντας και συμμετέχοντας σ’ αυτές, είμαστε τα απείθαρχα τέκνα της Εκκλησίας, οι ανυπάκουοι και θεληματάρηδες, οι εγωκεντρικοί και οι ετσιθελικοί;
Αν είμαστε, ζητάμε τη συγγνώμη τους. Αν δεν είμαστε, την ευχή τους να χουμε.
Πάντως με την ευχή τους, ή χωρίς αυτήν δεν υβρίσαμε, δεν κατακρίναμε, δεν χλευάσαμε, δεν απορρίψαμε, αλλά φροντίσαμε αθόρυβα και μυστικά, έχοντας μάλιστα και προγενέστερη εμπειρία να φάμε την ημέρα της γέννας του Χριστού τη Σάρκα Του, για να μείνουμε μαζί του, κι Αυτός εάν βρει τόπο στη φάτνη της καρδιάς μας να μείνει μαζί μας.
Ευλογείτε.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ.
