ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ
ΛΟΥΚΑ (26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
2020)
"ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν" (Λουκ. ΙΘ΄ 3).
Ἡ Θεία παντογνωσία
Μίαν ἔντονον καὶ ζωηρὰν ἐπιθυμίαν
ἔχει μέσα του ὁ ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, καὶ περιμένει νὰ τοῦ δοθῇ ἡ εὐκαιρία διὰ νὰ τὴν πραγματοποιήσῃ. Ἔχει
ἀκούσει πολλάκις καὶ ἐκ πολλῶν ἀνθρώπων, περὶ τῆς δραστηριότητος τοῦ Κυρίου
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ραββί, καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ τὸν ἴδῃ ἐκ τοῦ σύνεγγυς.
Σήμερον, εἶναι ἡ μεγάλη εὐκαιρία διὰ νὰ πραγματοποιηθῇ ὁ ὕψιστος οὗτος στόχος
του, δεδομένου ὅτι, ἔρχεται σήμερον ἐδῶ εἰς τὴν πατρίδα του τὴν Ἰεριχώ. Βλέπει
τὸ πλῆθος νὰ συνωστίζεται εἰς τὸν δρόμον ὅπου πρόκειται νὰ περάσῃ ὁ Ἰησοῦς, καὶ
ἡ καρδία του λαχταρᾷ νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἐκεῖ ἀναμέσον τοῦ πλήθους. Ὅμως ἡ
σκέψις καὶ μόνη τὸν κάνει νὰ τρέμῃ, διότι ἡ ἕως τώρα βιοτή του ὡς Ἀρχιτελώνου
τὸν "στοχοποιεῖ" εἰς κάθε ἀπόπειραν ἵνα ἐξέλθῃ ἐκ τῆς οἰκίας του. Οἱ
συμπατριῶται του, οἱ ὁποῖοι ἔχουσι βιώσει κατ᾿ ἐπανάληψιν τὰς ἀδικίας του καὶ
τὰς κλοπάς του, τὸν μισοῦν, καὶ εὐκαίρως τε καὶ ἀκαίρως, τοῦ ἐπιτίθενται παντοιοτρόπως,
ἐκδηλοῦντες τὴν ἀγανάκτησίν των πρὸς αὐτόν.
Ἡ ἐπιθυμία του, ὅμως, ... νικᾷ
τὸν φόβον του καὶ μὲ τὴν εὐκολίαν ποὺ τοῦ παρέχει ἡ σωματική του ἀδυναμία - "ὅτι
τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν" (Λουκ. ΙΘ΄ 3) - ἀνέρχεται εἰς τὴν συκομωρέαν.
Κρύπτεται καλῶς ὄπισθεν τῶν φυλλωμάτων τοῦ δένδρου καὶ αἰσθάνεται
"ἀσφαλὴς" ὡς, σχεδόν, ἀθεώρητος ...
Ὅμως, δὲν γνωρίζει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς,
ὁ Ἀληθινὸς Θεός, ὁ "γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς", ἔρχεται σήμερον
εἰς τὴν Ἰεριχώ, μόνον, δι᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιον ... Ὄντως! διότι αἱ
"κινήσεις" τοῦ Κυρίου ἡμῶν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, δὲν ἦσαν ...
συγκυριακαὶ ἢ ... ἐν τῷ ἀγνώστῳ, ἀλλά, ὡς Θεῖαι τοιαῦται ἦσαν προκαθορισμέναι
καὶ προγραμματισμέναι! Τοῦτο καταφαίνεται εἰς πάμπολλα σημεῖα τῆς Καινῆς
Διαθήκης, ὡς εἰς τὸ ἐν Κανᾷ θαῦμα, ὅτε ὁ Κύριος ἀπαντῶν εἰς τὴν ἔκκλησιν τῆς
Παναγίας μητρός Του, εἶπεν, "τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ
ὥρα μου" (Ἰωάν. Β΄ 4), ἢ ὅτε, πάλιν, ἐπεχείρησαν οἱ Γραμματεῖς ἵνα
συλλάβωσιν Αὐτόν, "οὐδεὶς ἐπίασεν αὐτόν, ὅτι οὔπω ἐληλύθει ἡ ὥρα αὐτοῦ" (Ἰωάν.
Η΄ 20), καὶ εἰς ἕτερα ἀκόμη ...
Ἡ Θεία πρόσκλησις .
Μετ᾿ ὀλίγον, διακρίνει εἰς τὸ
βάθος τοῦ δρόμου, τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ τὸ ὁποῖον συνοδεύει τὸν Χριστὸν μὲ
φωνασκίας καὶ θορύβους καὶ αἰσθάνεται ἀκόμη περισσότερον ἀσφαλής, διότι ὁ
Κύριος ... ἔχει ἵνα ἀσχοληθῇ μὲ ἄλλους καὶ ἄλλα περισσότερον σημαντικοὺς καὶ
σημαντικά, ἀπὸ τὸν εὐτελῆ καὶ ἁμαρτωλὸν ... ἑαυτόν του! Ὁποία ὅμως ἔκπληξις !!!
Προσεγγίζοντας ὁ Κύριος εἰς τὴν συκομωρέαν, ἐγείρει τοὺς ὀφθαλμούς Του εἰς
αὐτόν, καὶ ὡς νὰ ἐγνώριζεν τοῦτον, τὸν καλεῖ ὀνομαστικῶς ἵνα καταβῇ ἐκ τοῦ
δένδρου, μὲ λόγον καὶ τρόπον ἰδιαιτέρως ἐνθαρρυντικόν ... ! "Ζακχαῖε,
σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι" (Λουκ. ΙΘ΄ 5).
Δὲν τὸ ἐφαντάζετο ... Διὰ νὰ τὸν καλεῖ ὀνομαστικῶς, εἶναι κάτι
περισσότερον ἑνὸς κοινοῦ ἀνθρώπου ... Δὲν γνωρίζει, ὅμως, καὶ τὴν ἁμαρτωλόν του
κατάστασιν;;; Ἀναμέσον τόσων ἀνθρώπων καὶ δή, Φαρισαίων καὶ Γραμματέων - τῶν
ἐναρέτων καὶ ὑπηρετῶν τοῦ Ναοῦ, - εἰς αὐτόν ἀπηύθυνεν τὴν τόσον τιμητικὴν
πρόσκλησιν;;; Εἶναι συγκλονισμένος ... !!! Κινεῖται παρορμητικῶς καὶ κατέρχεται
τῆς συκομωρέας καὶ αἰσθάνεται ὅτι ὁ Κύριος - διὰ τῆς προσωπικῆς εἰς αὐτόν
ἀναφορᾶς Του, - "παρέσυρρεν" ὅλο ἐκεῖνο τὸ πλῆθος, εἰς τὸ νὰ ἀλλάξωσι
γνώμην περὶ αὐτοῦ! Αἰσθάνεται πλέον, ὅτι ἅπαντες τὸν θεωροῦσι μὲ θαυμασμόν ...
Σπεύδει, ὅμως, εἰς τὴν οἰκίαν του
διὰ νὰ ἀναγγείλη εἰς τοὺς οἰκείους του τὴν ... ἐπίσκεψιν τοῦ Χριστοῦ καὶ
ἀναμένει εἰς τὴν εἴσοδον τὸν Διδάσκαλον καὶ τοὺς μαθητάς Του. Ὁ κόσμος, ἤδη
ἔχει ἀρχίσει νὰ δυσφορῇ μὲ τὴν τοιαύτην ... προτίμησιν τοῦ Κυρίου, "καὶ
ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε
καταλῦσαι" (Λουκ. ΙΘ΄ 7). Ἀκολουθοῦν ὅμως καὶ αὐτοί, διὰ νὰ ἴδουν
τὴν ἐξέλιξιν ... Ὁ ἀρχιτελώνης, ἤδη, ἔχει ἀρχίσει νὰ κατανύσσεται καὶ νὰ
μετανοῇ διὰ τήν, ἕως αὐτὴν τὴν στιγμήν, ἁμαρτωλὸν συμπεριφοράν του ... καὶ ὅταν
ὁ Ἰησοῦς ἐγγίζει καὶ εἶναι ἕτοιμος ἵνα διέλθῃ τοῦ κατωφλίου, ... "Σταθεὶς
... Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε,
δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν"
(Λουκ. ΙΘ΄ 8). Ποῖος δὲν θὰ συνεκινεῖτο; Ποίου ἡ καρδία δὲν θὰ ἐχαίρετο
μὲ τὴν τοιαύτην μεταστροφὴν τοῦ ἀρχιτελώνου Ζακχαίου;
Ἡ ἀνταπόκρισις εἰς τὴν πρόσκλησιν.
Πρῶτος ὁ Κύριος, ὁ γινώσκων
καρδίας καὶ νεφρούς, ἐπιβεβαιώνει διὰ τὴν σωτηρίαν ἡ ὁποία "τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο"
καὶ ἡ ὁποία ἦτο καὶ ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς Θείας αὐτῆς ἐπισκέψεως. Ἐὰν ὅμως
θεωρήσωμεν εἰς βάθος, τὴν σωστικὴν ταύτην μεταστροφήν, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, αὕτη
ὀφείλετο εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς προσκλήσεως ... Πόσους, ἀλήθεια, δὲν ἐκάλεσεν ὁ
Κύριος; Εἴτε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀλλ᾿ εἴτε καὶ ἀμέσως, ἅπαντες εἴμεθα
προσκεκλημμένοι διὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσωμεν. "ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν,
ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι"
(Μάρκ. Η΄ 34). Ἡ
"κίνησις", ὅμως, ἡ ὁποία ... σώζει, δὲν εἶναι, αὐτὴ καθ᾿ αὐτὴ ἡ
πρόσκλησις, ἀλλὰ ἡ ... ἀνταπόκρισις εἰς τὴν πρόσκλησιν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος
ἀρνεῖται τὴν Θείαν καθοδήγησιν, εἶναι λογικόν, ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ νὰ ...
ἀδρανῇ! Εἶναι πολὺ χαρακτηριστική, μία Ἁγιογραφικὴ φρᾶσις εἰς τὴν ὁποίαν
καταδεικνύεται καὶ ἐπιβεβαιώνεται ἡ ὀδυνηρὰ αὕτη πραγματικότης. Συγκεκριμμένως,
εἴς τινα ἐπίσκεψιν τοῦ Κυρίου εἰς τὴν Ναζαρέτ, - πατρίδα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,
"οὗ
ἦν τεθραμμένος" - οἱ Ναζαρηνοί, γνωρίζοντες τὸν Κύριον ἐκ τῆς
παιδικῆς Του ἡλικίας, δὲν ἐπίστευον εἰς τὴν Θεότητά Του καὶ τὸν προσεφώνουν
ὑποτιμητικῶς, "υἱὸν τοῦ τέκτονος"! Λέγει, λοιπόν, τὸ ἱερὸν κείμενον˙ "Καὶ
οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς
χεῖρας ἐθεράπευσε" (Μάρκ. ΣΤ΄ 5).
Τὸ παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου εἴθε
νὰ συγκινήσῃ ἑκάστην ψυχήν. Καὶ δι’ ἐκείνους, οἵτινες θεωροῦσιν ἑαυτούς,
καταδεδικασμένους καὶ ἀπορριπτέους τῆς Θείας ἀγάπης λόγω τῶν ἁμαρτιῶν των, ἂς
ἀποτελέσῃ τοῦτο, ἀφορμὴν διὰ τὴν σωτήριον ἀνταπόκρισιν εἰς τὴν Θείαν κλῆσιν.
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
