Το εύπλαστο σώμα του Γέροντα Νεκτάριου Μαρμαρινού στην εξόδιο ακολουθία του!

Οι φωτογραφίες και το βίντεο είναι της κ. Βασιλικής Μπρεζετού.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σώμα του ευλογημένου και αγιασμένου γέροντα Νεκταρίου παρέμεινε σε ψύξη για 24 ώρες. 

Όσοι γνωρίζουν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να παραμείνει το σώμα ζεστό και εύπλαστο μετά τον θάνατο και ιδιαίτερα όταν έχει ψυχθεί.

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ - Δεύτεροι στο Πανελλήνιο οι Βετεράνοι της Γαλήνης στο πινγκ-πονγκ!

Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν

Θυσίες για την σωτηρία της ψυχής μας - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019)

"μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο" (Τίτ. Γ΄ 9)

Ἡ "περιφύλαξις" τῆς ψυχῆς.

Εἶναι γεγονός, φίλε μου ἀναγνῶστα, ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ εἰς τὴν ὁποίαν ζοῦμε, χαρακτηρίζεται ὡς ἐποχὴ ἀποστασίας καὶ ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὥς δε παρατηροῦμεν, ἡ ἄρνησις αὕτη, ἔχει εἰσδύσει καταλυτικῶς καὶ εἰς ἱκανὴν μερίδα ἐκ τῶν θελόντων ἵνα παραμένωσι πιστοὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Εἰς τὴν περίπτωσιν δὲ ταύτην, ἡ ἄρνησις εἶναι "πλαγία", δηλαδή, οἱ "δῆθεν" πιστοί, προσποιοῦνται πίστιν εἰς τὸν Χριστόν, ἀλλὰ μὲ ... ἰδικούς των ὅρους! Πιστεύουσι μέν, ὡς ἰσχυρίζονται, εἰς τὸν Κύριον, ἀλλὰ διαγράφουσι καὶ παραχαράσσουσι κάποιους ἐκ τῶν Θείων  Λόγων τοῦ Διδασκάλου ἡμῶν, καὶ ἄλλους κρατοῦσιν ... ἄχρι καιροῦ ...! Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θεωροῦσιν "ἀκρότητας", κάποιας ἐκ τῶν Θείων ἐντολῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Ἁγίας ἡμῶν μητρὸς Ἐκκλησίας, καὶ ἀδιστάκτως καθιστῶσι τοὺς Λόγους τούτους ... ἀκύρους καὶ διδάσκουσιν οὕτω τοὺς ἀνθρώπους.

Ὅμως, ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὀλίγον πρὸ τῆς Θείας Αὐτοῦ Ἀναλήψεως, εἶναι ἰδιαιτέρως σαφὴς καὶ χαρακτηριστική˙ "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" (Ματθ. ΚΗ΄ 19-20). Ὑπεγραμμίσσαμεν, ἕν μέρος τοῦ Θείου τούτου Λόγου, ὄχι διὰ νὰ διακρίνωμεν τοῦτο ὡς ἀνώτερον ἢ σημαντικώτερον τοῦ ὑπολοίπου κειμένου, ἀλλὰ διὰ νὰ τονίσωμεν τοῦτο εἰς τὸ ὁποῖον καὶ ἀναφερώμεθα. Διὰ τῶν λόγων τούτων - τῶν ὑπογραμμισθέντων - ὁ Κύριος ἀπαγορεύει κάθε ἀσεβῆ διάθεσιν, διορθώσεως καὶ "ἐξωραΐσεως" τοῦ Λόγου Του. Ἔχοντες ταύτην τὴν σύστασιν καὶ ἐντολὴν ὡς "γνώμονα", ἔφερον τὴν διδαχὴν τοῦ Διδασκάλου εἰς πάντα τὰ ἔθνη καὶ  καὶ ὑπὸ σκληρὰς καὶ ἀντιξόους συνθήκας ἐκήρυξαν ταύτην καὶ παρέδωσαν εἰς τοὺς διαδόχους των γνησίαν καὶ ἀνόθευτον.

Ἡ γνησιότης αὕτη καὶ ἡ πιστότης τοῦ Θείου Λόγου, εἶναι ἕν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Εἰς ταύτην τὴν γνησιότητα ἀκουμβοῦσα ἡ Ἐκκλησία, ἀντιμετώπισε πλῆθος αἱρέσεων καὶ πλανῶν αἱ ὁποῖαι ἀπεπειράθησαν νὰ νοθεύσουν καὶ σπιλώσουν τὰ Θεῖα Λόγια καὶ διὰ ταύτης, κατηύθυνεν καὶ κατευθύνει εἰς ὁδοὺς σωτηρίας τὰς ψυχὰς τῶν πιστῶν καὶ ἀφοσιωμένων εἰς Αὐτήν. Αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἔχουσαι τὴν κορυφαίαν καὶ μοναδικὴν ἀξίαν, κατὰ τὸν Λόγον τοῦ Κυρίου, - "τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;" (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26) - ὑπῆρξαν δι’ Αὐτήν, τὸ πρῶτον "ζητούμενον". Δι’ αὐτὰς τὰς ψυχάς, ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία˙ δι’ αὐτὰς ὑπάρχει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ ταύτην τὴν ψυχὴν ὀφείλομεν νὰ ζῶμεν εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ἔχοντες κατὰ νοῦν ὅτι, "οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν" (Ἑβρ. ΙΓ΄ 14).

Αἱ θυσίαι διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς.

Ἡ ἀξία κάθε πράγματος, προϋποθέτει καὶ ἀναλόγους θυσίας, εἴτε διὰ τὴν ἀπόκτησίν του εἴτε διὰ τὴν διατήρησιν καὶ συντήρησίν του. Ἐπὶ παραδείγματι, ἡ ὑγεία διὰ τὸν ἄνθρωπον εἶναι ἀναμφιβόλλως, ἐκ τῶν κορυφαίων ἀγαθῶν τῆς παρούσης ζωῆς. Πόσας θυσίας καὶ πόσα ἔξοδα δὲν κάνει οὗτος διὰ τὴν διατήρησιν τῆς ὑγείας του ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ... μακροημέρευσίν του; Πόση ἀγωνία ἀλλὰ καὶ πόσος κόπος, ἔστω καὶ δι’ ὀλίγας ὥρας παρατάσεως τῆς ζωῆς μας; Ἀξίαν ἐπίσης ἔχουσι τὰ χρήματα! Πόσος κόπος διὰ τὴν ἀπόκτησίν των, ἀλλὰ καὶ ὁπόση ἀγωνία καὶ ἆγχος διὰ τὴν ἐπαύξησίν των καὶ διαφύλαξίν των; Πόση θλίψις καὶ ἀπελπισία ... ὅταν τὰ στερούμεθα; Ἀξία, ἐπίσης, τὰ ἄτομα ποὺ μᾶς περιβάλλουν, τὰ περιουσιακά μας στοιχεῖα, καὶ ἄλλα πολλά. Καὶ ταῦτα, ... ὡς πρὸς τὴν ὕλην!

Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, πρωτίστως, εἶναι ψυχή! Δι’ αὐτὴν τὴν ψυχήν, ... "Χριστὸς ἀπέθανεν"! Ὡς προείπωμεν, δι’ αὐτὴν ἐκήρυξεν ὁ Χριστός, δι’ αὐτὴν ἐμερίμνησεν καὶ μεριμνᾷ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ δι’ αὐτὴν ἐθυσίασαν τὰ πάντα, οἱ Ἅγιοί μας! Εἰδικῶς δε, εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, θὰ συνιστοῦσα ταπεινῶς, ἵνα ἀνατρέξωμεν εἰς τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ ἐκεῖ θὰ διαπιστώσωμεν, ἀφ’ ἑνὸς μέν, τὰς στερήσεις καὶ τὰ παθήματα ποὺ ὑπέστησαν διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των, καὶ ἀφ’ ἑτέρου, τὴν δόξαν τὴν ὁποίαν ἔλαβον αἱ ψυχαὶ τῶν Ἁγίων καὶ τὰ θαύματα τὰ ὁποῖα ἐπιτελεῖ, ἁπλῶς καὶ μόνον ἡ ἐπίκλησις τοῦ ὀνόματός των! Καὶ ἐν προκειμένῳ, γεννᾶται τὸ αὐτονόητον ἐρώτημα. Ἡμεῖς, τί κάνωμεν δι’ αὐτήν; Ἂς σταθῶμεν δι’ ὀλίγον εἰς τὴν παρότρυνσιν τοῦ Θείου Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὸν μαθητήν του τὸ Τίτον, τὴν ὁποίαν καὶ ἔχωμεν ὡς τίτλον εἰς τὴν παροῦσαν! "Νὰ ἀποφεύγῃς", τοῦ λέγει, "ἀνοήτους συζητήσεις καὶ δικονομικὰς ἔριδας, διότι δὲν σέ ὠφελοῦν"! Ἂν τοιαῦτα, θεωροῦνται παραπτώματα καὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγωνται, πόσα ἄλλα τὰ ὁποῖα διαπράττωμεν, ἀπείρως χειρότερα καὶ ἀσυγκρίτως βαρύτερα, θὰ πρέπῃ νὰ ἀποβάλλωμεν ἀπὸ τὴν ψυχήν μας;

Ἐὰν συγκρίνωμεν, τὰ ὅσα πάμπολλα μεριμνοῦμεν καὶ πράττωμεν διὰ τὸ σῶμά μας, μὲ τὰ ὅσα ἐλάχιστα καὶ ὀλιγότερα τῶν ἐλαχίστων ἐργαζώμεθα διὰ τὴν ἀθάνατον ψυχήν μας, θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι ... καὶ ματαίως κοπιάζωμεν, ἀλλὰ καὶ τὴν "ἀγαθὴν μερίδα" περιεφρονήσαμεν! Ἐὰν σκεφθῶμεν τὴν στᾶσιν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρὸς τὴν παροῦσαν ἐπίγειον ζωήν, θὰ ἴδωμεν ὅτι αὕτη ἦτο δι’ αὐτούς, ἕν ἁπλοῦν "πέρασμα", μία "παρένθεσις" εἰς τήν, πρὸς τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, πορείαν των καὶ ἀξία καταφρονήσεως. Ὅσον δέ, διὰ τὸ ὑλικὸν καὶ φθαρτὸν σῶμα τὸ ὁποῖον περιβαλλώμεθα εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, τοῦτο ἦτο δι’ αὐτούς, δευτερεῦον καὶ τριτεῦον, καὶ ἐφρόντιζον δι’ αὐτό, στοιχειωδῶς καὶ μὲ ἀπώτερον σκοπόν, ἁπλῶς νὰ τὸ κρατοῦν εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν τοὺς δημιουργῇ προσκόμματα εἰς τὴν Πνευματικήν των ἀνοδικὴν πορείαν. Ὅλα δὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἡμεῖς ἀναγάγαμεν εἰς πρώτιστα καὶ ἀπαραίτητα, ἐκεῖνοι ἐθεώρουν ταῦτα ὡς "σκύβαλλα" καὶ ἀνούσια καί, ἴσως, ἐπιβλαβῆ καὶ ἐφάμαρτα διὰ τὴν πρὸς τὸν Χριστόν, πορείαν των.

Ἂν δώσωμεν τὴν δέουσαν προσοχὴν εἰς τὴν ἀθάνατον ψυχήν μας καὶ μεριμνῶμεν δι’ αὐτὴν καθὼς ὁ Κύριος ἐδίδαξεν, τότε θὰ ἔχωμεν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ ἀτελεύτητον Οὐράνιον Βασιλείαν. Ἀμήν.

                                                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                      Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

"δια-ΣΤΑΥΡΩΣΗ" (βίντεο - ντοκυματέρ) - Μάτι, Νέος Βουτζάς... ένα χρόνο μετά...ΤΙ;;;

    Στις 23 Ιουλίου του 2018 η τραγική φωτιά που θέρισε Νέο Βουτζά, Μάτι και Ραφήνα βρήκε τοίχο πάνω σε μια εκκλησία. Πρόκειται για τον Ιερό Ναό της Αναλήψεως του Κυρίου στην διασταύρωση της Ραφήνας. Ένα χρόνο μετά το τραγικό χτύπημα της φωτιάς πολύς βασανισμένος πυρόπληκτος λαός συνεχίζει και στηρίζει την ελπίδα του εκεί ως σανίδα σωτηρίας, καθώς η δράση της ενορίας μέσω των εθελοντών και των δωρητών είναι διαρκής και ασταμάτητη μέχρι και σήμερα.  Μετά από αυτή την τραγωδία ξεκινάει μια διαφορετική ζωή γεμάτη ελπίδα.

Δείτε παρακάτω την εξαιρετική δουλειά του κ. Παύλου Τριποδάκη

Κυριακή 14 Ιουλίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΜΑἹΟΣ 2019

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Μάιος 2019

Για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" του Απριλίου 2019 πατήστε ΕΔΩ

Λίγα λόγια για τον βίο του Αγίου Παϊσίου

Γιορτή σήμερα: Τη μνήμη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου τιμά σήμερα, 12 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομος και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα.

Εορτολόγιο– Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.

Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί το Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 – 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Επειδή το μεγαλύτερο διάστημα της στρατιωτικής του θητείας το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή, πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού». Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την ειδικότητα του στον στρατό, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι «ασυρματιστές του Θεού», εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Ύστερα και από αυτές τις περιπέτειες, θέλησε να καταταγεί στο αγγελικό τάγμα των μοναχών, με τα φτερά που δίνει ο θείος έρωτας. Έτσι, μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα πράγματα του κόσμου και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία.

Αφού περιήλθε σκήτες και καλύβες, ακολούθησε τελικά τη συμβουλή ενός σεβάσμιου γέροντα και εντάχθηκε στην αδελφότητα της Ιερά Μονή Εσφιγμένου, γνωστής τότε για την αυστηρή της τάξη. Εκεί έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και επιδόθηκε σε υπέρμετρη άσκηση, υπερβάλλοντας σε κόπους για χάρη του Χριστού και των αδελφών του. Έτσι, στις 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. εκάρη μοναχός. Έλαβε ρασοευχή και το όνομα Αβέρκιος. Έχοντας όμως άσβεστο μέσα του τον πόθο για τον ησύχιο και απράγμονα βίο, πήρε την ευλογία του Ηγουμένου και πήγε να μονάσει στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, που ήταν τότε σε κατάσταση ιδιόρρυθμη. Εκεί προετοιμάστηκε για τη ζωή του ερημίτη, κάτω από την καθοδήγηση ενός διακριτικού και σοφού γέροντα, του γέροντα Συμεών. Στις 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του.

Τον Αύγουστο του 1958 μ.Χ., υπακούοντας σε θεία βουλή, δεν εγκαταστάθηκε στην έρημο, για την οποία προετοιμαζόταν, αλλά στην κατεστραμμένη Ιερά Μονή της Παναγίας του Στομίου, που βρίσκεται κοντά στην Κόνιτσα. Σε αυτήν έζησε 4 χρόνια, ζώντας ισάγγελο βίο, παλεύοντας με τους πειρασμούς, ευεργετώντας τους ανθρώπους της περιοχής, σώζοντας πολλούς από τις διδασκαλίες των προτεσταντικών ομάδων που δρούσαν εκεί, και ανακαινίζοντας με πολύ μόχθο το Μοναστήρι.

Τo 1962 μ.Χ., όταν και ολοκληρώθηκε το έργο της ανακαίνισης και ο κίνδυνος από τις ετερόδοξες ομάδες εξέλιπε, ο Όσιος παρακαλούσε μέσα στους πειρασμούς, που καθημερινά τον πολιορκούσαν, θερμά το Θεό να του δείξει το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει. Έτσι, δέχθηκε ως θεόσταλτη την πρόσκληση κάποιου ιεροδιακόνου να τον συνοδεύσει στο θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πάνω σε κείνον τον άνυδρο και ξερό τόπο, στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, έζησε επιτέλους αυτό που χρόνια ποθούσε, την προς Θεόν μόνωση.

Αγωνιζόμενος με πολλή ταπείνωση, διαρκή νηστεία, ακατάπαυστη αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε να υπερνικήσει τις παγίδες του μισόκαλου εχθρού, και να απολαύσει την ένωση με το Θεό. Γεμάτος από τη χάρη της θείας παρακλήσεως, απολάμβανε την κατά Θεόν ευφρόσυνη μέσα στο καμίνι της απαράκλητης ερήμου. Έγινε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητός στους Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα με χρήματα από την πώληση στους προσκυνητές ξύλινων σταυρών που έφτιαχνε ο ίδιος.

Δεν θα υπήρχε, έτσι, κανένας λόγος να εγκαταλείψει το στάδιο εκείνο της αρετής, εάν – φεύ! – δεν ενέσκηπτε η σωματική ασθένεια από το τραχύ κλίμα, η οποία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην κατά σάρκα πατρίδα του. Επανερχόμενος στο Άγιο Όρος το 1964 μ.Χ., δεν ελάττωσε το πλήθος των ασκητικών αγώνων του, παρά την καταβολή του σώματος, καθώς στο πνεύμα διατηρούσε την πρότερη ζέση του. Ζώντας λοιπόν ως ξένος και παρεπίδημος στη γη, έφτασε να γίνει πολίτης του ουρανού.

Έχοντας, συνεπώς, την πράξη ως την «επίβασιν» της θεωρίας, έφτασε σε υψηλά μέτρα και έγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Εντρύφησε έτσι και στην ωραιότητα του Κυρίου, ενώ επιπλέον έτυχε και της Θεομητορικής ευλογίας. Συνομίλησε με αγίους που εμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε την όραση του Άγγελου Φύλακά του, άκουσε αγγελικούς ύμνους και καταυγάσθηκε από το ουράνιο φως.

Το 1966 μ.Χ. ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ελλάδας (Νοσοκομείο Παπανικολάου). Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου (Βλάχικα).

Στις 12 Αυγούστου 1968 μ.Χ. ο Όσιος Παΐσιος, εισήλθε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα και μόνασε στο κελί του Τιμίου Σταυρού.

Το 1979 μ.Χ. αφήνει τον Τίμιο Σταυρό και αναζητώντας κελί πηγαίνει στην εγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Εκεί ο Όσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες όπως κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρ’ όλ’ αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Μετά το 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Το Νοέμβριο του ίδιου έτους βγήκε για τελευταία φορά από το Άγιον Όρος και πήγε στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί έμεινε για λίγες μέρες και ενώ ετοιμαζόταν να φύγει ασθένησε και μεταφέρθηκε στο Θεαγένειο, όπου έγινε διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Θεώρησε τον καρκίνο εκπλήρωση αιτήματός του προς το Θεό και ωφέλιμο για την πνευματική του υγεία. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι η ασθένεια δεν έπαυσε, αλλά παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.

Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Κοιμήθηκε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και ώρα 11:00 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Απολυτίκιον

Ήχος α ́. Της ερήμου πολίτης.

Των Φαράσων τον γόνον, και του Άθωνος κλέισμα, και των απ᾿ αιώνος οσίων, μιμητήν και ισότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, το σκεύος χαρισμάτων το μεστόν, ως φυλάσσοντα εκ πάντων των λυπηρών, τους πίστει ανακράζοντας, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα

Ποιο είναι το "πονηρό" και ποιο είναι το "αγαθό"; - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΤΗ (28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019)

"ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ" (Ρωμ. ΙΒ΄ 9)

Ποῖον εἶναι τὸ "πονηρὸν" καὶ ποῖον τὸ "ἀγαθόν";

Ἴσως τὸ ἐρώτημα τοῦτο θεωρηθεῖ ἐκ τῶν περισσοτέρων ἀναγνωστῶν ὡς "εὐφϋολόγημα", ἢ καὶ ἀστεῖον. Ἴσως ἕνα ἐρώτημα τοῦ ὁποίου ἡ ἀπάντησις θεωρεῖται ... δεδομένη. Ὅμως, θεωρῶ ἀπαραίτητον, νὰ ἀπαντήσω ἐπὶ τοῦ συγκεκριμμένου ἐρωτήματος, διότι ἡ ἐποχὴ εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμεθα,  εἶναι μία ἐποχὴ συγχύσεως καὶ ἀνατροπῆς τῶν ... πάντων. Βεβαίως, εἰς κάθε ἐποχὴν συναντῶμεν τὴν τοιαύτην σύγχυσιν, ἀλλὰ πάντως, εἰς πολὺ μικροτέραν ἔντασιν ... Ἡ σημερινὴ ἐποχή, θὰ ἐλέγομεν, κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν πλήρη ἐγωϊσμὸν καὶ παραλογισμόν, καὶ ἀπὸ τὴν ἀτελείωτον νόθευσιν τοῦ Θείου Νόμου. Οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται ἀποστασιοποιημένοι ἀπὸ τὸν χῶρον τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας καὶ ἔχοντες ἀκυρώσει πλήρως τὰς Θείας ἐντολάς, θεωροῦσιν ὡς "καλόν", ὅ,τι ὁ καθεὶς κρίνει ὡς καλὸν καὶ ἀντιστοίχως θεωροῦσιν ὡς "κακόν", ἐκεῖνο ποὺ ἐνοχλεῖ καθένα ἕκαστον καὶ δὲν τὸ ἔχει (ἀκόμη) ἀποδεχθεῖ. Κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ κόσμου καὶ καθενὸς ἑκάστου, εὑρίσκεται σήμερον τὸ "καλὸν" καὶ τὸ "κακόν" καὶ οἱ ἄνθρωποι πορεύονται τὴν ζωήν των ἐν πνευματικῇ συγχύσει καὶ ἀνοησίᾳ.

Ὅμως, - καὶ ἐδῶ ὀφείλομεν νὰ εὐχαριστῷμεν καὶ δοξάζωμεν τὸ Πανάγαθον Κύριον - δι’ ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τὸ καλὸν καὶ τὸ κακόν, δὲν κρίνονται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, οὔτε ἀπὸ τὸν ἑκάστοτε καὶ ἑκασταχοῦ ἰσχύοντα νόμον, ἀλλὰ μᾶς εἶναι γνωστὰ ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ. Τὸ καλὸν καὶ τὸ κακὸν τὸ ἔχει ὁρίσει ὁ Παντογνώστης Θεός, καὶ διὰ τοῦ Νόμου Του μᾶς τὸ ἐδίδαξεν καὶ τὸ διδάσκει. Συνεπῶς, δι’ ἡμᾶς, δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη ἀλλὰ καὶ δυνατότης τῆς ὑποκειμενικῆς κρίσεως καὶ βουλήσεως καὶ ἐπιλογῆς, ἀλλὰ ἡ πειθαρχία καὶ ὁ σεβασμὸς εἰς τὴν Θείαν Κρίσιν.

Πότε ἁμαρτάνομεν καὶ πότε πράττομεν τὸ ἀγαθόν;

Ἡ ἁμαρτία ἢ ἡ ἀρετή, εἶναι δύο ἔννοιαι αἱ ὁποῖαι πρέπει νὰ ἀναλυθῶσιν εἰς βάθος. Δὲν εἶναι μόνον, αὐτὴ καθαυτὴ ἡ πρᾶξις ἡ ὁποία καθορίζει τὴν κάθε κίνησίν μας καὶ τὸν κάθε λόγον μας καὶ τὴν κάθε σκέψιν μας, ὡς καλὸν ἢ κακόν, ἀλλὰ ἡ "ρίζα" ἑκάστου τινος ἐκ τῶν ἀνωτέρω. Ἐπί παραδείγματι, βλέπομεν κάποιον νὰ προσεύχεται καὶ ἀσφαλῶς ἡ πρώτη αἴσθησις ποὺ μᾶς δημιουργεῖται, εἶναι, ὅτι ὁ προσευχόμενος, καλῶς πράττει ἐνῶ προσεύχεται καὶ μισθὸν παρὰ τοῦ Κυρίου θὰ λάβῃ χάριν ταύτης τῆς προσευχῆς. Ὅμως, ἐὰν προσέξωμεν εἰς τὴν γνωστὴν παραβολὴν "τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου", θὰ συνειδητοποιήσωμεν, ὅτι ἡ ἀξιολόγησις τῆς προσευχῆς ἡμῶν παρὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν γίνεται μὲ κριτήριον αὐτὴν ταύτην τὴν κίνησιν πρὸς τὴν προσευχήν, ἀλλὰ μὲ κριτήριον τὴν ... ρίζαν, ὡς προείπωμεν. Προσευχὴν φαίνεται πὼς ἐνεργεῖ ὁ Φαρισαῖος, ἀλλὰ ὁ "γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς", ἀπορρίπτει ταύτην τὴν μεγαλόστομον καὶ πομπώδη καὶ δέχεται εὐαρέστως ἐκείνην τὴν ταπεινὴν καὶ "ἄσημον", τοῦ ἁμαρτωλοῦ Τελώνου. Δέχεται ἐκείνην τὴν καρδιακήν, τὴν πλήρη δακρύων καὶ στεναγμῶν, τὴν "κατώδυνον" καὶ ἐναγώνιον, διότι ἔχει ὡς ρίζαν τὴν μετανοημένην καρδίαν καὶ τὴν εὐλογημένην ταπείνωσιν.

Βλέπομεν, ὡσαύτως, δύο ἀνθρώπους νὰ πράτουσι τὴν ἐλεημοσύνην. Ἀρετὴ τρισμέγιστος, ἀσφαλῶς, καὶ ἡ κρίσις ἡμῶν "δικαιοῖ" τὸν ἐλεήμονα καὶ φιλεύσπλαγχνον. Ὁ Δίκαιος Κριτής, ὅμως, κοιτάζει τὴν ἐλεημοσύνην ἡμῶν, ὄχι μόνον ὡς μίαν ἐνάρετον πρᾶξιν καὶ ἐνέργειαν, ἀλλὰ ὡς κίνησιν ... καρδίας! "Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ... ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. Σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ" (Ματθ. ΣΤ΄ 2-4). Ὡσαύτως ἰσχύει, διὰ κάθε πρᾶξιν καὶ λόγον καὶ ἔννοιαν καὶ διὰ τοῦτο ὁ Διδάσκαλος μᾶς συνέστησεν, νὰ ἀφήνωμεν τὴν κρίσιν μόνον εἰς Ἐκεῖνον, καὶ νὰ μὴν σπεύδωμεν παρασυρρόμενοι, ἐκ τῆς ἐξωτερικῆς ἐμφανίσεως καὶ ἐπιδείξεως. "Μὴ κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε".

Ἐν προκειμένῳ, εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν κείμενον, ὁ Θεῖος Παῦλος, δεικνύει τὸ καλὸν καὶ τὸ πονηρόν, ὡς διάθεσιν καρδίας. Ὄχι μόνον νὰ μὴν πράττωμεν τὸ πονηρόν, ἀλλά, "ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν". Δηλαδή, "νὰ ἀποστρέφεσθε μετὰ βδελυγμίας τὸ κακόν"! Ὑπάρχει μεγάλη "ἀπόστασις", ἀπὸ τό, ... νὰ μὴν πράττωμεν τὸ κακόν, ἕως τό, ... νὰ μισήσωμεν τὸ κακόν. Ἡ κορυφὴ καὶ τὸ τέλειον εἶναι τὸ μῖσος κατὰ τῆς ἁμαρτίας˙ ποῖοι ὅμως καὶ ... πόσοι, ἔφθασαν εἰς ταύτην τὴν Πνευματικὴν ἀκρότητα; Πολλάκις ἀποφεύγομεν τὰς ἁμαρτίας, εἴτε διότι ... δὲν δυνάμεθα νὰ τὰς πραγματοποιήσωμεν, εἴτε διότι ἀγωνιζόμενοι τὰς ἀποφεύγομεν, εἴτε διότι τοῦτο συνιστᾷ ὁ Κύριος, εἴτε φοβούμενοι διὰ τάς, μετὰ θάνατον, συνεπείας˙ ὄχι ὅμως διότι ἐμισήσαμεν ταύτας, - διότι τότε θὰ "ἐπίπτωμεν" ἀκουσίως καὶ δι’ ἑκάστην πτῶσιν θὰ ἐμετανοούσαμεν καὶ θὰ ἐκλαίωμεν, καὶ θὰ ἐζούσαμεν μὲ ἄκραν προσοχὴν καὶ φόβον διὰ τὸ ἐνδεχόμενον ἁμάρτημα!

"κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ".

Διὰ τῶν τριῶν τούτων λέξεων, ὁ Ἱερὸς Ἀπόστολος, μᾶς παρουσιάζει ὅλην τὴν ἐν Χριστῷ πορείαν. Χριστιανός, καλὸς, Ἅγιος ... δὲν εἶναι ἐκεῖνος διὰ τὸν ὁποῖον ὁ κόσμος ἔχει σχηματίσει, ἀκόμη καὶ τὴν ἀρίστην ἐντύπωσιν. Δὲν εἶναι ἐκεῖνος ὅστις πράττει κάποια ἐκ τῶν διατεταγμένων τοῦ Νόμου. Δὲν εἶναι ὁ προσευχόμενος καὶ νηστεύων καὶ ἐκκλησιαζόμενος ... Μπορεῖ, ἀσφαλῶς, ὁ Ἅγιος νὰ πράττῃ ὅλα τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα καὶ τὸν ἀναδεικνύουν ... Ἅγιον! Ἅγιος εἶναι ὁ προσκεκολλημένος εἰς τὸ ἀγαθόν καὶ ... τὸν Ἀγαθόν (Κύριον) ... Εἶναι ἐκεῖνος ὅστις, δὲν ἀντέχει τὴν ἁμαρτίαν (τὴν κάθε μορφὴν ἁμαρτίας) καὶ πίπτει εἰς αὐτὴν (ὡς πτωτικὸς ἄνθρωπος) ἀκουσίως καὶ ἀσυνειδήτως. Εἶναι ἐκεῖνος ὅστις δὲν μπορεῖ νὰ ... ζῇ χωρὶς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν ἀρετήν! Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ἀλλὰ καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ... κάθε κατηγορίας Ἅγιοι, οἵτινες ἐχωρίζοντο ἐκ πάντων ἀκόμη καὶ ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ζωῆς των, μὴ δυνάμενοι νὰ φαντασθῶσι μίαν παροῦσαν ἀλλὰ καὶ μίαν αἰώνιον ζωήν, χωρὶς τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν.

Μία σύγχρονος πατερικὴ μορφή, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος συνιστοῦσεν: "Νὰ παρακαλοῦμεν τὸν Κύριον νὰ μᾶς φωτίζῃ νὰ καταλαβαίνουμε, ... τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπ’ Αὐτόν"!

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

"Θα έρθω να πάρω την Ελλάδα σε έναν περίπατο..."