ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019 (ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ)
"Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ" (Β΄
Τιμόθ. Β΄ 3)
"Σὺ οὖν κακοπάθησον".
Μία ὑπόδειξις, μία σύστασις, μία
παρότρυνσις ἡ ὁποία, ἐκ πρώτης ὄψεως καὶ βάσει τῆς κοινῆς λογικῆς τοῦ σημερινοῦ
ἀνθρώπου, ἀκούεται περίεργος καὶ ἐν πολλοῖς ἀκατανόητος. Συνήθως, αἱ ὑποδείξεις
καὶ συστάσεις καὶ εὐχαί, ποὺ προτείνομεν εἰς τοὺς ἄλλους, εἶναι παντελῶς
ἀντίθετοι ἀπὸ ταύτην τὴν συγκεκριμμένην. "Νὰ περνᾶς καλά", "σοῦ
εὔχομαι, κάθε εὐτυχία", "νὰ ζῆτε εὐτυχισμένοι", "νὰ
χαίρεσθε τὴ ζωή σας", "νὰ μὴν σᾶς ξανασυμβῇ ὅ,τιδήποτε κακὸ" καὶ
ἄλλαι παρόμοιοι εὐχαὶ ἀκούονται, ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, ἀπὸ τὰ χείλη ὅλων,
μηδὲ ἐξαιρουμένων καὶ τῶν χριστιανῶν. Μὲ ἀπώτερο σκοπό, τὴν ἐπὶ τῆς γῆς
εὐδαιμονία καὶ καλοπέραση, ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ "ἀποσυντονίζεται"
πνευματικά, θέλει νὰ ξεχνιέται καὶ νὰ ἀποφεύγῃ τὴν σκέψη περὶ θανάτου καὶ περὶ
τῆς Οὐρανίου ζωῆς καὶ Βασιλείας, θέλει, - ἂν θὰ τοῦ ἦταν αὐτὸ στὴν διάθεσή του
- νὰ ζήσῃ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον, ὅσον ὁ Ἀδάμ, ὁ Σήθ, ὁ Νῶε, ὁ Μαθουσάλας οἱ
ὁποῖοι "ἄγγιξαν" τὰ χίλια ἔτη καὶ - γιατὶ ὄχι - νὰ τοὺς ξεπεράσουν.
Οἱ Ἅγιοί μας, ὅμως, ἔχοντες,
βαθειά μέσα τους, τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Κύριο καὶ ὅτι "τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν
οὐρανοῖς ὑπάρχει" (Φιλιπ. Γ΄ 20), ζοῦν καὶ ἀνασαίνουν μὲ τὴν
ἐπιθυμία τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Ἐντελῶς διαφορετικοὶ ἀπὸ ἡμᾶς, ἔζησαν εἰς
τοῦτον τὸν κόσμον, μὲ ἄλλες βλέψεις καὶ ἐπιθυμίες. Ἡ ζωή τους ἡ βιολογική, εἶχε
δευτερεύουσα ἀξία, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ πολλὴ εὐκολία τὴν θυσίαζαν γιὰ τὴν δόξα τοῦ
Θεοῦ. Προτιμοῦσαν, ἡ παροῦσα ζωή τους νὰ εἶναι περισσότερο ἢ λιγότερο
βασανισμένη καὶ ἀναζητοῦσαν τρόπους γιὰ νὰ τὴν κάνουν πιὸ δύσκολη! Ἐγνώριζαν,
ὅτι, "ἡ
βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν" (Ματθ. ΙΑ΄
12) καὶ ἐπέλεγον συνεπῶς τὴν στενὴν πύλην καὶ τὴν τεθλιμμένην ὁδὸν τὴν
ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν, (Ματθ. Ζ΄ 14).
Ἡ κακοπάθεια, ἑπομένως, ἦταν διὰ
τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, ὄχι ἁπλῶς μία φυσιολογικὴ πορεία αὐτῆς τῆς ζωῆς -
ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους - ἀλλά, μία ἐπιλογὴ καὶ μία
ἀπόφασις˙ μία ἀναζήτησις καὶ μία ἐπιδίωξις˙ μία εὐχὴ καὶ μία παράκλησις, άλλὰ
καὶ μία ἐπιτυχία! Πρὸς τοῦτο λοιπόν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, συνιστᾷ καὶ
ὑποδεικνύει, ἀλλὰ καὶ εὔχεται εἰς τὸν μαθητήν του τὸν Τιμόθεον, ζωὴν
κακοπαθείας καὶ ταλαιπωρίας, σὰν ἐκείνη ποὺ περνοῦν οἱ στρατιῶται, ὅταν
εὑρίσκονται εἰς τὸ μέτωπον καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, θὰ πρέπῃ νὰ κουράζονται καὶ
νὰ ταλαιπωροῦνται καὶ νὰ ἀγρυπνοῦν καὶ νὰ "φυλάσσουν φυλακὰς τῆς νυκτός",
προκειμένου νὰ ἀνταπεξέλθουν εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τῆς θέσεως τὴν ὁποίαν καὶ
ὑπηρετοῦν. Τὸν καλεῖ, νὰ κακοπαθῇ καὶ νὰ ὑποφέρῃ διὰ τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ καὶ
τοῦ δίδει νὰ καταλάβῃ, ὅτι ἡ κακοπάθεια καὶ ἡ ἠθελημένη ταλαιπωρία εἶναι ἐκείνη
ἡ ὁποία καταξιώνει τὸν ἀγωνιστὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ.
Ἡ κακοπάθεια τῶν Ἁγίων.
Ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, μία
στρεβλὴ θεωρία, δυστυχῶς, ἀκόμη καὶ σὲ πολλοὺς χριστιανούς, ἡ ὁποία
"θέλει" τοὺς "καλοὺς" χριστιανοὺς νὰ καλοπερνοῦν καὶ νὰ μὴν
στεροῦνται οὐδενὸς ὑλικοῦ ἀγαθοῦ, ἐνῶ, ἀντιθέτως, οἱ κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοί, νὰ
περνοῦν τὴν παροῦσαν ζωήν των ἀλλὰ καὶ τὴν μέλλουσαν, εἰς τὴν ταλαιπωρίαν καὶ τὴν ἀσθένειαν καὶ τὸν
πόνον καὶ τὴν ἀνέχειαν καὶ τὴν πτωχείαν καὶ τὴν δυστυχίαν.
Διὰ νὰ μὴν εἴπωμεν, ὅτι μία
τοιαύτη θεωρία, εἶναι, δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως καὶ ὑποβολιμαία ἐκ τοῦ
ἀντικειμένου, πρέπει, ὅμως, νὰ ὑπογραμμίσωμεν ὅτι πρόκειται περὶ μιᾶς καθαρᾶς
παραχαράξεως τῶν Λόγων τοῦ Κυρίου καὶ εὐθείας παρερμηνείας τῆς διδασκαλίας Του.
Ἂν προσπαθήσωμεν νὰ θυμηθοῦμε κάποιες ἀπὸ τὶς "Κυριακὲς" αὐτὲς
ὑποδείξεις καὶ ἐντολές, θὰ εὕρωμεν πληθώραν τοιούτων ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ὡς
συμπέρασμα τὸ ... ἐντελῶς ἀντίθετον! Ἂς ἴδωμεν, κάποιας ἐξ αὐτῶν˙ "ἀγωνίζεσθε
εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ
οὐκ ἰσχύσουσιν" (Λουκ. ΙΓ΄ 24), " Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ...
Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν
οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!" (Ματθ. Ζ΄ 13-14), "Ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς
πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· ... παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς
συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε
ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. Ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς
..." (Ματθ. Ι΄ 16-19).
Ἀκριβῶς δε, διὰ τοῦτο, ἡ ζωὴ τῶν
Ἀποστόλων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, διεκρίνετο ἀπὸ τὴν βία καὶ τὴν ἄσκησιν, ἀπὸ
τὰς θλίψεις καὶ τὰς ταλαιπωρίας. Εἶναι χαρακτηριστικὸν ὅτι οὐδεὶς ἐκ τῶν
γνωστῶν Ἁγίων - καὶ συνεπῶς καὶ ἐκ τῶν ἀγνώστων, - ἐπέρασεν τὴν παροῦσαν ζωὴν
μὲ ἄνεσιν καὶ ἀπολαμβάνων τὰ ἀγαθὰ αὐτῆς. Τοῦτο ἀσφαλῶς ἦτο καὶ εἶναι τὸ
βασικὸν κριτήριον διὰ τὴν ἁγιοποίησιν τοῦ κάθε ... ὑποψηφίου Ἁγίου. Ποιὸς
ἆραγε, ἐκ τῶν καταξιωμένων πλέον εἰς τὸν Παράδεισον, δὲν ἐπικράνθη, δὲν ἐθλίβη,
δὲν ἠδικήθη, δὲν ἐταλαιπωρήθη, δὲν ἐμαρτύρησεν ἠθελημένως ἢ ἀθελήτως, δὲν
ἐπόνεσεν, "Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος ... ἄλλοι δὲ
ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως
τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ
φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον,
περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι,
κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ
σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς" (Ἐβρ. ΙΑ΄ 32-38);
Πρωτίστως, ὅμως, "ἀφορῶντες
εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ
χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας" (Ἐβρ. ΙΒ΄ 2), ἀντιλαμβανόμεθα,
ὅτι τὰ ἀγαθὰ τῆς μελλούσης ζωῆς καὶ Βασιλείας εἰς τὰ ὁποῖα καὶ ἐλπίζομεν,
δίδονται καὶ χαρίζονται ἀπὸ τὸν Κύριον, εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κοπίασαν καὶ
ἠγωνίσθησαν διὰ τὴν ἀπόλαυσιν αὐτῶν.
"οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν
ἐπιζητοῦμεν".
Ναί, ἀδελφοί μου˙ αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ
διαρκὴς ἐνθύμησις καὶ συνείδησίς μας εἰς τὴν παροῦσαν ὀλιγοχρόνιον ζωήν μας.
Αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ μεγάλη μας ἐπιθυμία. Αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός μας. Καὶ
ἄν, ὄντως, ἔχομεν ἐστραμμένην τὴν προσοχήν μας εἰς τὴν μακαριότητα τοῦ
Μέλλοντος αἰῶνος, θὰ ζῶμεν δι’ αὐτὸν καὶ (εἴθε) νὰ τὸν ἀπολαμβάνωμεν αἰωνίως.
Ἀμήν.
Ἀρχιμ.
Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
