Στην ίδια Σκήτη της Αγίας Άννας, ό Μοναχός Προκόπιος από
την Καλύβα «Είσόδια της Θεοτόκου» είχε μεγάλη επιθυμία να μάθει μουσικά, για να
δοξολογεί κι αυτός το Θεό, όπως και οι άλλοι αδελφοί.
Επειδή όμως ήταν λίγο παράφωνος αποφεύγανε οι Πατέρες να
τον μάθουν μουσικά.
Ό αδελφός Προκόπιος είχε χάρισμα από το Θεό λάβει να λέει
ακατάπαυστα την ευχή το «Κύριε Ίησοϋ Χριστέ υιέ του Θεού ελέησόν με τον
αμαρτωλό» και στο αριστερό του χέρι κρατούσε πάντα το κομβοσχοίνι, το όποιο δεν
αποχωριζόταν ποτέ.
Μια μέρα, ήταν πολύ λυπημένος, πού δεν μπορούσε να βρει
κανένα για να τον μάθει μουσική και συλογιζόμενος αυτό το πράγμα, από την πολύ
του λύπη, είχε σταματήσει να λέει την ευχή.
Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος, αλλά
άγνωστος σ' αυτόν γέροντας ό όποιος του είπε: «Αδελφέ Προκόπιε, τι έχεις κι
είσαι τόσο λυπημένος; τι σε απασχολεί; Ό Προκόπιος του απάντησε: «τι να έχω
γέροντα, να, θέλω κι εγώ να μάθω λίγα μουσικά και δε βρίσκεται κανένας να με
μάθει, γιατί μου λένε πώς είμαι λίγο φάλτσος».
Ό ασπρογένης γέροντας τότε του είπε: «Γι' αυτό κάθεσαι και
στενοχωριέσαι καημένε, εγώ θα σε μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ό
καλύτερος ψάλτης του Αγίου Όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι, αλλά θέλω
κι εσύ να μου κάνεις μια χάρι».
«Δηλαδή τι ζητάς από μένα, του είπε ό Προκόπιος, θέλεις να
σε πληρώσω; Εγώ ότι θέλεις θα σου δώσω!».
Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να
πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό
πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».
Ό Μοναχός Προκόπιος άμα άκουσε αυτά κατάλαβε πώς ό
φαινόμενος δεν ήταν Μοναχός, άλλα ό παμπόνηρος Δαίμονας, πού ήθελε νά τον κάνει
να σταματήσει την προσευχή, και αμέσως έκαμε το σταυρό του και είπε: «Υπάγε
οπίσω μου Σατανά παμπόνηρε, δε μου χρειάζονται τα μουσικά σου και οι πονηρές
και οι καλοσύνες σου» κι ό Δαίμονας έγινε άφαντος.
Άπ' αυτό μαθαίναμε πόσο ό Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι,
για το οποίο καλά λένε οι Πατέρες ότι είναι το όπλο του χριστιανού κατά του
Διαβόλου και την ευχή, ή οποία καίει τον Δαίμονα.
Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους
υπολογίζει, γιατί, εύκολα με το ψάλσιμο αφαιρούνται από την προσευχή και
πέφτουν στον εγωισμό και την υπερηφάνεια!
* Από το βιβλίο "Το Γεροντικόν από το περιβόλι της
Παναγίας"
Λίγο αργότερα από
την συνομιλία του
ζευγαριού χτύπησε η
καμπάνα, ήταν απόγευμα
Παρασκευής της Σαρακοστής
και υπήρχε η
ακολουθία των Χαιρετισμών
που πάντα πήγαινε η Μαρία. Εκείνη
την στιγμή κουδούνισε
το τηλέφωνο και το σήκωσε
ο άνδρας. Έλα μπαμπά, ο
Γιώργος είμαι, είμαι καλά
και ξέρεις τι
συνέβη;΄Ήμουν στο λεωφορείο
και ξαφνικά, καθώς πήγαινε
κανονικά στο δρόμο, ένα
τριαξονικό φορτηγό λοξοδρόμησε
και ερχόταν κατευθείαν
πάνω μας. Όταν πια είχε
φτάσει σε ελάχιστη
απόσταση αναπνοής και
η τρομερή σύγκρουση
έμοιαζε αναπόφευκτη, ξαφνικά κοκκάλωσε και
σταμάτησε. Η Παναγία έκανε
το θαύμα της πατέρα
και αμέσως μετά
χτύπησε η καμπάνα
από το κοντινό χωριό που περνούσε
το λεωφορείο!
Τότε ό ασπρογένης του είπε: «Ή πληρωμή ή δική μου είναι να
πετάξεις από τα χέρια σου αυτό πού λέτε κομποσχοίνι και να πάψεις να λες αυτό
πού λέτε ευχή και θα σε μάθω 'γώ, ότι θέλεις».