Όσοι αγάπησαν και προσκολλήθηκαν στο Γέροντά τους πήραν το χάρισμα που είχε!!!

Ο Θεός μου έδωσε αυτή την χάρι απ’ την υπακοή μου στους Γέροντές μου. Όσοι αγάπησαν και προσκολλήθηκαν στον Γέροντά τους πήραν το χάρισμα που είχε ο ίδιος.  Ο Άγιος Πρόχορος από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, ο Άγιος Πρόκλος από τον Άγιο Χρυσόστομο, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος από τον Γέροντά του. Και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ότι ο Προφήτης Ηλίας έδωσε το χάρισμα της προφητείας στον μαθητή του, Προφήτη Ελισσαίο.

«Και έλαβεν Ηλιού την μηλωτήν αυτού και είλησε και επάταξε το ύδωρ και διηρέθη το ύδωρ ένθα και ένθα και διέβησαν αμφότεροι εν ερήμω. Και εγένετο εν τω διαβήναι αυτούς και Ηλιού είπε προς Ελισαίε˙ αίτησαι τι ποιήσω σοι πριν η αναληφθήναι με από σου˙ και είπεν Ελισαιέ˙ γεννηθήτω δη διπλά εν πνεύματί σου επ’ εμέ˙ και είπεν Ηλιού˙ εσκλήρυνας του αιτήσασθαι˙ εάν ίδης με αναλαμβανόμενον από σου, και έσται σοι ούτως˙  και εάν μη, ου μη γένηται. Και εγένετο αυτών πορευομένων, επορεύοντο και ελάλουν˙ και ιδού άρμα πυρός και ίπποι πυρός και διέστειλαν ανά μέσον αμφοτέρων και ανελήφθη Ηλιού εν συσσεισμώ ως εις τον ουρανόν˙ και Ελισαιέ εώρα και εβόα˙ πάτερ, πάτερ άρμα Ισραήλ και ιππεύς αυτού˙ και ουκ είδεν αυτόν έτι και επελάβετο των ιματίων αυτού και διέρρηξεν αυτά εις δύο ρήγματα˙ και ύψωσε την μηλωτήν Ηλιού, η έπεσεν επάνωθεν Ελισαιέ και επέστρεψεν Ελισαιέ και έστη επί του χείλους του Ιορδάνου και έλαβεν την μηλωτήν Ηλιού, η έπεσεν επάνωθεν αυτού, και επάταξε το ύδωρ και ου διέστη˙  και είπε˙ πού ο Θεός Ηλιού αφφώ; Και επάταξε τα ύδατα, και διερράγησαν ένθα και ένθα, και διέβη Ελισαιέ. Και είδον αυτόν οι υιοί των προφητών οι εν Ιεριχώ εξ εναντίας και είπον˙  επαναπέπαυται το πνεύμα Ηλιού επί Ελισαιέ˙ και ήλθον εις συναντήν αυτού και προσεκύνησαν αυτώ επί την γην» (Δ΄ Βασ.  2, 8-15).

Ο Προφήτης Ηλίας χτύπησε με τη μηλωτή του τα νερά του Ιορδάνου και χωρίστηκαν και παραμέρισαν από δω κι από κει.  Έτσι βάδισαν κι οι δυο μέσα απ’ το στεγνό πέρασμα που σχηματίστηκε και πέρασαν στην άλλη όχθη. Και μετά είδατε τι ζήτησε ο Ελισσαίος απ’ τον Προφήτη Ηλία; Ζήτησε διπλή την χάρι και τήνε πήρε με την ευχή του. Αφού ανελήφθη ο Προφήτης Ηλίας στους ουρανούς, ο Ελισσαίος ύψωσε τη μηλωτή, που του είχε ρίξει πάνω του ο Γέροντάς του, και χτύπησε μ’ αυτή τα νερά του ποταμού. Αυτά, όμως, δεν χωρίστηκαν και δεν παραμέρισαν, διότι δεν είχε πάρει την ευλογία του Προφήτου Ηλία. Τότε ο Ελισσαίος είπε: «Πού ο Θεός Ηλιού αφφώ;» Πού είναι ο Θεός του Ηλία, του Γέροντά μου, τώρα;  Τι λέει η Παλαιά Διαθήκη στη συνέχεια, στο στίχο δεκατέσσερα; «Και επάταξε τα ύδατα και διερράγησαν ένθα και ένθα και διέβη Ελισαιέ». Αυτή τη φορά διερράγησαν τα ύδατα, διότι ο Ελισσαίος κατάλαβε το λάθος του και ζήτησε την ευλογία του Προφήτου Ηλία.

Τίποτε δεν γίνεται χωρίς την ευλογία του Γέροντα. Τίποτε δεν κατορθώνεται χωρίς την χάρι. Αυτά θα τα εννοήσετε πραγματικά, όταν έλθει η χάρις. Όταν έλθει το Πνεύμα το Άγιον, θα σας διδάξει και θα σας υπομνήσει τα πάντα. Όπως το λέει ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου: «Ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, ο πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, Εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν» (Ιωάν. 14,26).

πηγή«Βίος και Λόγοι» Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανιά 2003 Μέρος Β΄: Λόγος περί του Διορατικού Χαρίσματος.

Τι σημαίνει είμαι κοινωνικός άνθρωπος;

Η αληθινή κοινωνικότητα είναι κάτι διαφορετικό. 

Είναι η ενεργοποίηση της καρδιάς μας αγαπητικά προς κάθε άνθρωπο, είτε είμαστε κοντά του  είτε μακριά του.

Χριστούγεννα, θρησκευτικός ρομαντισμός ή... κάτι άλλο!

Η αναφορά στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού μας, επισημαίνει την ιστορικότητα του προσώπου Του, επισημαίνει την ανθρώπινη φύση Του, επισημαίνει την ενανθρώπησή Του.

Η Παναγία γέννησε το Χριστό, προκειμένου ο κάθε άνθρωπος να είναι δυνατό να γευτεί αυτό το Μυστήριο του τοκετού στην καρδιά του. Η συμμετοχή μας στην εορτή των Χριστουγέννων είναι κάτι παραπάνω από ένας θρησκευτικός ρομαντισμός.

Η Εκκλησία, με την ετήσια εορτή των Χριστουγέννων, μας δίνει την αφορμή, ούτως ώστε όλη μας η ζωή να είναι μία προετοιμασία αυτής της υποδοχής, αυτής της εσωτερικής Γέννησης του Χριστού στην ψυχή μας.

Οι προϋποθέσεις για να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας, είναι η Παρθενία!

Η δημόσια υγεία στο προσκήνιο - Ημερίδα

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Όλα ξεκινούν από μία ιδέα. Πιστέψτε την και δεχτείτε την όταν έρθει!

Καλύτερα να έχει κανείς πολλά λεφτά παρά λίγα. Καλύτερα να τ΄αποκτήσει γρήγορα παρά αργά. Τα λεφτά αυξάνουν τις επιλογές μας στη ζωή. Δημιουργούν νέα είδη ελευθερίας και βάζουν τέρμα στη δουλεία της φτώχιας. Δεν νομίζουμε ότι διαφωνεί κανείς. Το ερώτημα είναι, «Πώς τα βγάζουμε;» Ή ακόμη: «Από πού αρχίζει ο πλούτος;», «Πού βρίσκεται η πηγή του;»

Αν θέλουμε να πλουτίσουμε, πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσουμε από κάπου. Από πού όμως; Η απάντηση είναι απλή. Τα πλούτη ξεκινάνε από μια ιδέα. Πιστέψτε ότι είναι διαθέσιμη, πείστε τον εαυτό σας ότι μπορείτε να την έχετε και δεχτείτε την όταν έρθει. Τότε, αν είστε θετικοί απέναντί της, δώστε της σχήμα και μορφή.

Η δεύτερη αναγκαία προϋπόθεση είναι η ιδέα σας να είναι θετική. Τι είναι όμως μια θετική ιδέα; Παλιά, το 1971, όταν ο Μαρκ ξεκινούσε την πρώτη του δουλειά, βρισκόταν στο Μπούλντερ του Κολοράντο μ΄ένα φίλο του, τον Μο Σίγκελ. Ήταν και οι δυο τους νέοι και γεμάτοι ενέργεια κι αισιοδοξία. Ανέβαιναν κι έβλεπαν το ηλιοβασίλεμα σε μια τοποθεσία που λεγόταν «Σίδερα».

Ο Μο όλο έσκυβε κι έκοβε διάφορα χόρτα και βότανα. «Μια μέρα θα κάνω μια επιχείρηση με τσάγια, ανταγωνιστική της Lipton», έλεγε. «Ναι, σίγουρα», του απαντούσαν όλοι.

Λοιπόν, ο Μο ξεκίνησε πουλώντας τα φυτικά ροφήματά του σε καταστήματα υγιεινής διατροφής.Ύστερα άρχισαν να εξαπλώνονται και κατέληξαν να πουλιούνται σε όλες τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων της Αμερικής. Ποιος δεν ξέρει σήμερα τα προϊόντα της Celestial Seasonings Tea, μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του Κολοράντο; Ξεκίνησε ο Μο με κεφάλαια; Ξεκίνησε έχοντας ένα μεγάλο εργοστάσιο ή αποθήκες; Είχε καμιά γιγάντια επιχείρηση πίσω του; Ήταν αρνητικός; Η απάντηση και στις τέσσερις ερωτήσεις είναι Όχι. Πήρε το δρόμο της ευημερίας με μια απλή ιδέα και με το κουράγιο να την υποστηρίξει.

Ξεκινάτε με την ιδέα, την αναθρέφετε και τη φροντίζετε με λατρεία σαν να ήταν το νεογέννητο μωρό σας. Θα μεγαλώσει. Θα σας έρθουν κι άλλες ιδέες ξαφνικά, που θα σας λένε να το κάνετε. Και τελικά, θα το κάνετε.

Ο Άιρα Χέιες, μια από τις αυθεντίες της χώρας μας στον τομέα της θετικής σκέψης, γνωστός και ως Πρέσβης του Ενθουσιασμού, υποστηρίζει πως όλα οφείλονται σε μια ιδέα: οι παραμάνες, η κάμερα Πολαρόιντ, τα γυαλιά ηλίου, οι αυτοκόλλητοι επίδεσμοι, το πλυντήριο πιάτων, τα στυλό διαρκείας, ακόμη και το επιτραπέζιο παιχνίδι «Μονόπολη». Υποστηρίζει επίσης ότι οι ιδέες που μπορούν να καρποφορήσουν είναι άπειρες.

Ο Άιρα το πάει ακόμη παραπέρα και προτείνει να κρατάμε όλοι μας ένα τετράδιο με την «Ιδέα της Εβδομάδας». Στο δικό του τετράδιο με την «Ιδέα της Εβδομάδας» αριθμεί κάθε χρόνο 52 συνεχόμενες σελίδες, από το 1 ως και το 52. Σαν αποτέλεσμα, του προκύπτουν 52 καταγραμμένες ιδέες κάθε χρόνο.

Έχει προγραμματίσει με επιτυχία το μυαλό του να παράγει μια δημιουργική, εφαρμόσιμη ιδέα κάθε εβδομάδα, για κάθε χρόνο, τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αυτό τον έχει κάνει το διασημότερο πρόσωπο στο NCR και κορυφαίο ομιλητή, απ΄αυτούς που έτσι και τους ακούσεις μια φορά, δεν τους ξεχνάς ποτέ.

Πιστεύουμε ότι η ιδέα του είναι εξαιρετική. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει όλοι μας να κρατάμε ένα τετράδιο ιδεών και να το έχουμε πάντα μαζί μας. Άλλωστε, οι ιδέες είναι κάτι το φευγαλέο. Τη μια στιγμή κυριαρχούν στο μυαλό μας και την επόμενη έχουν χαθεί. Ο κανόνας, λοιπόν, μοιάζει να είναι: «Γράψ΄την τώρα που σου ήρθε, πριν την ξεχάσεις».

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης

Γεροντικό - Κατάκριση μια λεπτή υπόθεση

Το γεροντάκι έχασε τα μυαλά του ή ο μοναχός την Θεία Χάρη;

Ένας καλόγερος έφευγε απ’ εδώ πέρα και πήγαινε παρακάτω. Εκείνη την ώρα χτυπούσε ένα Γεροντάκι τα κονσερβοκούτια. (αυτό το έκανε όταν άκουγε ότι άρχιζε η ώρα του εσπερινού, κανείς όμως δεν ήξερε τον λόγο).

Απείχε από εμένα έως 40 μέτρα. Άκουσε τον κρότο αυτόν και λέγει: «Ε, τι έπαθε το Γεροντάκι; Τα έχασε τα μυαλά του;»

Με το «τα’χασε» που είπε, είδα ότι έπεσε η ψυχή του, για την κατάκριση, για τα λόγια που είπε. Ο φτωχός, σκέφτηκα, να ήξερε τι έπαθε την ώρα αυτή. Την πτώση της ψυχής του είδα, όχι με τα μάτια τα σαρκικά, αλλά με τα μάτια της ψυχής.

Εφραίμ Κατουνακιώτης

Εισόδια της Θεοτόκου - εικονογραφία από διάφορες χώρες

Εικόνες από διάφορες χώρες που απεικονίζουν τα Εισόδια της Θεοτόκου.

Φυσικά η βυζαντινή αγιογραφία είναι η πιο σωστή απ' όλες τις καλλιτεχνικές αποδόσεις. Η τέχνη αυτή συμπίπτει με τις θεολογικές θέσεις της Εκκλησίας μας.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου- δώδεκα χρόνια στον Ναό! (διήγηση για παιδιά)

Γιαγιά, ποιο είναι αυτό το μικρό κοριτσάκι που προχωρεί με απλωμένα τα χεράκια του ; ρώτησε η μικρή Δέσποινα κοιτάζοντας την εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου που είχε μόλις τοποθετήσει η γιαγιά στο εικονοστάσι του σπιτιού. Σήμερα είναι η γιορτή των Εισοδίων, το ξέρει αυτό η Δέσποινα γιατί είναι και η μέρα που γιορτάζει η ίδια! Και την περιμένει με τόση χαρά και ανυπομονησία αυτή την γιορτή!

Όμως δεν ξέρει και πολλά για το γεγονός αυτό… ευκαιρία τώρα, που βρίσκεται η γιαγιά στο σπίτι, να λύσει τις απορίες της. Γιατί η γιαγιά διαβάζει πολύ και σίγουρα θα ξέρει και για την γιορτή αυτή…

– Η μικρή Παναγία είναι, κοριτσάκι μου, απάντησε η γιαγιά. Η μικρή Μαριάμ που την προσέφεραν ως δώρο οι γονείς της στο Ναό και την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του. Ήταν μόλις τριών χρονών, λίγο μικρότερη από εσένα, Δεσποινούλα μου.

–Και γιατί , γιαγιά, ένα τόσο μικρό κοριτσάκι , το αφιέρωσαν οι γονείς του στον Θεό;… δεν θα τους έλειπε;… εκείνο δεν θα στεναχωρούνταν μακριά από την μανούλα του και τον μπαμπά του;… και ποιος θα το πρόσεχε εκεί στον Ναό;

-Θέλεις να καθήσουμε εδώ, δίπλα στο τζάκι, και σου διηγηθώ όλη την ιστορία; Πες και στα αδελφάκια σου να έρθουν, σίγουρα θα τους αρέσει και θα την βρουν ενδιαφέρουσα…. γιατί πολλά απ΄ αυτά που θα σας διηγηθώ δεν τα γράφουν τα βιβλία και πολλοί λίγοι τα γνωρίζουν. Τα διάβασα σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που περιγράφει με λεπτομέρειες όλη την ζωή την Παναγίας μας.

Με πολλή προθυμία μαζεύτηκαν τα αδελφάκια γύρω από την γιαγιά, μπροστά στο αναμμένο τζάκι, και κάθησαν στο χαλί περιμένοντας με πολύ ενδιαφέρον την διήγηση της γιαγιάς. Πάντα τους αρέσουν οι ιστορίες που τους διηγείται, κρέμονται από τα χείλη της όλα τα παιδιά, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο.

-Θυμάστε, παιδιά, που στις αρχές του Σεπτεμβρίου γιορτάσαμε την Γέννηση, το Γενέθλιο της Θεοτόκου; Τότε είχαμε πει ότι η μικρή Μαριάμ γεννήθηκε από τους ηλικιωμένους γονείς της μετά από σαράντα χρόνια ατεκνίας!

Τόσα χρόνια κι όμως περίμεναν… η ελπίδα τους στο Θεό ήταν πολύ δυνατή και η προσευχή τους έφερε τον γλυκύτερο καρπό: την Γέννηση της μικρής Μαριάμ, της χαριτωμένης παιδούλας που έμελλε να γίνει μητέρα του Θεού!…

Οι γονείς της Μαριάμ, λοιπόν, οι ενάρετοι και ευλαβείς Ιωακείμ και Άννα , είχαν δώσει υπόσχεση στον Θεό: αν τους χαρίσει παιδάκι, εκείνοι να το αφιερώσουν στην υπηρεσία Του, στον Ναό του Σολόμωντος. Ο ναός αυτός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συγκεντρώνονταν οι Ισραηλίτες για να λατρεύσουν τον Θεό.

Το τάμα του έπρεπε να εκπληρωθεί… Η αγάπη τους για τον Θεό στάθηκε πιο δυνατή από την λαχτάρα για τον κοριτσάκι τους και σκέπασε την λύπη του αποχωρισμού… το δώρο που ο Θεός τους χάρισε, σε Εκείνον ανήκε…

Όταν η μικρή Μαριάμ έφτασε στην ηλικία των τριών ετών, έκριναν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να την αφιερώσουν στον Ναό του Θεού.

Την ημέρα που κίνησαν για τον Ναό, μπροστά του προπορεύονταν κοπέλες που κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες και έψελναν ύμνους. Με τέτοια συνοδεία θα πρόσφεραν την μικρή κόρη στον Θεό… μέχρι την στιγμή αυτή είχε μεγαλώσει μέσα σε αγιασμένο περιβάλλον, με πολλή φροντίδα και επιμέλεια για την ψυχούλα της… και τώρα, ως δώρο καθαρό και αμόλυντο, θα την απέδιδαν στο Θεό, εκπληρώνοντας το τάξιμό τους.

Στην είσοδο του Ναού την περίμεναν με δώρα οι ιερείς και ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας. Δεκαπέντα σκαλοπάτια τους χώριζαν από την μικρή Μαριάμ. Σε κάθε σκαλοπάτι που θα ανέβαινε, θα έψαλλαν και ένα ψαλμό.

Όμως η μικρή τους χάλασε τα σχέδια! Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλοπάτι, ανέβηκε μόνη της, χοροπηδώντας τα υπόλοιπα και βρέθηκε στην κορφή!

-Πω, πω! Θαυμαστό σημείο! Ένα μικρό κοριτσάκι να φεύγει από τους γονείς του και να τρέχει προς αγνώστους με χαρά! παρατήρησε η Μαρία.

-Ναι, Μαρία μου, συμφώνησε η γιαγιά. Είναι να θαυμάζει κανείς… Ακούστε και την θαυμαστή συνέχεια:

Ο Αρχιερέας την αγκάλισε με πολλή χαρά και απευθύνθηκε στους γονείς της με αυτά τα λόγια:

«Ω πρόξενοι της σωτηρίας μου! Πώς να σας καλωσορίσω; Τι να πρωτοπώ για εσάς; Είστε μακάριοι που γίνατε γονείς μια τέτοιας κόρης! Είστε ευλογημένοι που προσφέρατε ένα τέτοιο δώρο στον Κύριο!

Έλα και εσύ, παιδί μου, που θα γίνεις «Υψηλοτέρα των Ουρανών. Έλα εντός του Ναού!»

Και ο Αρχιερεύς οδήγησε την Μαριάμ στον ιερότερο χώρο του Ναού, στα Άγια των Αγίων! Εκεί που έμπαινε μόνο ο Αρχιερεύς… την οδήγησε εκεί μέσα, γιατί είχε τον φωτισμό από τον Θεό και κατάλαβε ότι η μικρή αυτή κόρη θα γινόταν η Μητέρα του Θεού !

Απορεί κανείς πώς ένα τόσο μικρό κοριτσάκι, μόλις τριών χρονών, έφυγε από μόνο του από την αγκαλιά των γονιών του και βρέθηκε με χαρά σε έναν άγνωστο γι αυτό χώρο. …Αυτό το μεγαλείο οφειλόταν στους γονείς της. Εκείνοι πάντα της έλεγαν: «Πρώτα ο Θεός, μετά εμείς. Πρώτα ο Ναός, μετά το σπίτι σου». Και έτσι συνέβη αυτό το θαυμαστό γεγονός των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Επέστρεψαν, λοιπόν, οι γονείς στο σπίτι τους …είχαν πόνο στην καρδιά τους για τον αποχωρισμό από την κορούλα τους… όμως η αγάπη τους για τον Θεό και η χαρά της αφιερώσεως του παιδιού τους σε Εκείνον, ήταν πιο μεγάλες από την λύπη …και η καρδιά τους σκιρτούσε από μια παράξενη χαρά, λες και ένιωθαν από τώρα ότι θα γινόταν παππούδες στου Χριστού μας, του Σωτήρα του κόσμου!

-Και πού έμεινε η μικρή Μαριάμ τόσα χρόνια, γιαγιά; ρώτησε με απορία η Δέσποινα.

-Γύρω από το Ναό υπήρχαν ξενώνες όπου φιλοξενούνταν οι προσκυνητές, οι ιερείς, οι αφιερωμένες χήρες που υπηρετούσαν στο Ναό και άλλοι. Εκεί έμεναν και οι κοπέλες που για ορισμένο χρονικό διάστημα αφιερώνονταν στην υπηρεσία του Ναού. Μαζί με εκείνες έμεινε και η τρίχρονη Μαριάμ.

Έμεινε στο Ναό από τριών έως δεκαπέντε χρονών! Όλη την παιδική της ηλικία!

Οι κοπέλες αυτές που έμενα στο Ναό ήταν σαν μια αδελφότητα, σαν ένα γυναικείο μοναστήρι. Καταγινόνταν στην προσευχή, στην μελέτη, και είχαν κοινή τράπεζα και διακονήματα (δηλ. εργασίες).

Παρόλο που η Μαριάμ ήταν η πιο μικρή στην ηλικία, ζούσε την πιο αυστηρή και πειθαρχημένη ζωή.

Ξυπνούσε κατά τις έξι το πρωί. Και το πρώτο που έκανε , ήταν προσευχή. Προσευχόταν ένα τρίωρο στα άγια των Αγίων. Κατόπιν (9 π.μ.-3 μ.μ.) ασχολείτο με το εργόχειρο. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να ράβει, να κεντά και να υφαίνει. Έμαθε τόσο γρήγορα την τέχνη, ώστε όλα την εθαύμαζαν.

Οι ιερείς, από σεβασμό στο πρόσωπό της , της ανέθεταν να φτιάχνει ό,τι χρειαζόταν ο ναός (καλύμματα, άμφια κ.α.).

Παράλληλα ασχολείτο και με την εκμάθηση της εβραϊκής γλώσσης. Οι μεγαλύτερες την μάθαιναν να γράφει και να διαβάζει. Και εδώ η Μαρία ήταν ταχύτατη στην μάθηση.

Και πάλι, οι μεγαλύτερες της έλεγαν διηγήσεις από την Παλαιά Διαθήκη και άλλες αγιογραφικές διδασκαλίες. Όταν κάποια ημέρα άκουσε, πως θα γεννηθεί ο Χριστός εκ Παρθένου παρακάλεσε τον Θεό: «Θεέ μου! Αξίωσέ με να Τον υπηρετήσω!»

Κατά την ενάτη ώρα (3μ,μ,) ακολουθούσε η κοινή τράπεζα. Όλες οι παρθένες ( και η Μαριάμ) συνέτρωγαν. Κατόπιν πήγαιναν στα κελλιά τους για ανάπαυση.

Τι να φοβάστε; (γέροντας Σωφρόνιος)

Να φοβάστε να έχετε κακό λογισμό για τον οποιονδήποτε.

Αυτό προκαλεί, όπως και άλλες φορές σας είπα, ρωγμές στον τοίχο, από τις οποίες μπορούν να μπουν στα δωμάτιά μας τα ποντίκια, τα πουλιά…

Αν είμαστε ενωμένοι, όπως όλοι το θέλουμε πραγματικά, θα μας δοθεί ό,τι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε μία ζωή που οδηγεί στη σωτηρία… φυλάξτε στις καρδιές σας ό,τι σας λέω.

Προσεύχεσθε και να είστε σαν το τσιμέντο που συγκρατεί και όχι σαν τον δυναμίτη που τα καταστρέφει όλα.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσεξ

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Πήγαινε πια ελεύθερος εκεί που σε θέλουν!!!

Λιγότερο ή περισσότερο, παλεύουμε όλη μας τη ζωή για την αποδοχή των άλλων. Θέλουμε να νιώσουμε την αγάπη, τη στήριξη, να ακούσουμε τον καλό το λόγο από το διπλανό μας. Είναι φορές όμως, που το περιβάλλον που μας περικλείει δεν είναι φιλικό. Τοξικό μάλλον θα χαρακτηριζόταν, αφού περισσότερο μας «κλείνει» παρά μας εμπνέει. Οι επικρίσεις, οι έμμεσοι και άμεσοι συναισθηματικοί εκβιασμοί γίνονται μέρος της καθημερινότητας που ζούμε.

Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να γίνουμε αρεστοί, να πάρουμε την «έγκριση» από το περιβάλλον μας, θυσιάζουμε τα θέλω μας, τους στόχους μας, πολλές φορές την ίδια την προσωπικότητα μας. Υποδουλώνουμε τον εαυτό μας βάζοντας από μόνοι μας δεσμοφύλακα μας, την άποψη των άλλων, για το πώς θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας, για το ποιοι είμαστε και για το πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, για να είμαστε «ok».

Καταπιέζουμε έτσι τον εαυτό μας να χωρέσει μες τα κουτάκια των άλλων, να πάει από την πεπατημένη, λες και θα μας γλυτώσουν οι άλλοι στα δύσκολα. Λες και υπογράφουμε ένα άτυπο συμβόλαιο, «εγώ θα μείνω εδώ ένα μικρό ανθρωπάκι που δεν ενοχλεί κανέναν και εσύ σε αντάλλαγμα θα με φροντίσεις και δε θα φύγεις μακριά γιατί θα με λυπάσαι. Πώς μπορείς αλήθεια να εγκαταλείψεις κάποιον που λυπάσαι; Πόσο σκληρός, πόσο άκαρδος πρέπει να είσαι;» και κάπως έτσι, καταλήγουμε να αφήνουμε την προσωπική μας ευθύνη στην άκρη. Στο πώς ζούμε τη ζωή μας, στο πώς συνδεόμαστε με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας, τον εαυτό. Δημιουργούμε σχέσεις εξαρτητικές. Σχέσεις φτιαγμένες από όρους και κανόνες στρατηγικής.

Η ειρωνία είναι, πως όταν και αν τελικά τα δύσκολα έρθουν, συνειδητοποιούμε πως οι ανθρωποι που στέκονται δίπλα μας, είναι αυτοί που εξαρχής θα παρέμεναν εκεί, στο πλευρό μας, όποιο δρόμο και αν είχαμε επιλέξει. Γιατί μόνο οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν και αποδέχονται για αυτό που είμαστε και για τις πιο μύχιες επιθυμίες μας, μας αγαπούν πραγματικά τόσο, ώστε να μείνουν στο πλάι μας και στα δύσκολα. Η αγάπη τους είναι χωρίς όρους. Μας αγγίζει το πρόσωπο σαν απαλό θαλασσινό αεράκι και οι αχτίνες της μας ζεσταίνουν την ψυχή.

Η πραγματική ελευθερία έρχεται μόνο, όταν καταφέρουμε τελικά να καταλάβουμε, ότι κανένας δε θα μας δώσει βραβείο στο τέλος της ζωής μας για το ότι ζήσαμε όπως ο ίδιος προσμονούσε. Η πραγματική ελευθερία έρχεται, όταν κατανοήσουμε πως ο καθένας κάνει το καλύτερο που ξέρει και μπορεί για τη δική του ζωή και πως κοιτά προς το μέρος μας πολύ λιγότερο από όσο νομίζουμε.

Μη σπαταλάτε το χρόνο σας λοιπόν, να ζητιανεύετε την αγάπη, εκεί που δεν υπάρχει. Ή που υπάρχει συνοδευμένη από ένα manual. Θα καταλήξετε να τραυματίσετε πιο πολύ την -ήδη από πριν ταλαιπωρημένη- αυτοεικόνα σας. Αυτό που θα πάρετε σε αντάλλαγμα είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτό που θα δώσετε σαν αντίτιμο. Πραγματική απόσβεση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Πηγαίνετε εκεί που σας θέλουν και μην προσπαθείτε να κάνετε φίλους και συμμάχους ανθρώπους, που δεν πρόκειται στην ουσία να σας καταλάβουν ποτέ. Μην περιμένετε να σας δώσουν την περιβόητη αναγνώριση τους, για να νιώσετε ότι αξίζετε. Αξίζετε έτσι και αλλιώς. Διαφυλάξτε την ενέργεια σας• τη χρειάζεστε, για να γνωρίσετε βαθύτερα τον εαυτό σας και για να βρείτε το δρόμο προς την προσωπική σας ευτυχία. Πιστέψτε με στο τέλος, δε θα το μετανιώσετε.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης