Έναρξη συναντήσεων ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ "ΔΙΨΩ"

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε

τα κείμενα.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιος κι αυτάρκης μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της ηπείρου, ένα μέρος της ενδοχώρας. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβώλο χώμα, τότε η ΓΗ μας γίνεται μικρότερη, όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα.

Τζον Νταν

Προσφορά ιεράς εικόνας Αγίου Γρηγορίου Ε΄στην ιερά μονή αγίας Λαύρας Καλαβρύτων

Ὁμιλία τοῦ προέδρου τοῦ Συλλόγου Καλαβρυτινῶν Πειραιᾶ Ἀθανασίου Χρονοπούλου, ἐπιτίμου γενικοῦ διευθυντοῦ τό Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης.

Κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ τήν Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου τοῦ 2016, ὁ Σύλλογος  Καλαβρυτινῶν Πειραιά, μέσα ἀπό τήν ἐθνικοθρησκευτική του δράση, προσέφερε στήν ἱστορική γιά τό γένος μας Μονή τῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, περίτεχνη ἱερά εἰκόνα τοῦ ἐθνομάρτυρα Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄.

Ἡ ἱερά εἰκόνα ἀφιερώθηκε, σύμφωνα μέ τήν ἐγχάρακτη ἐπιγραφή της, στή μνήμη τοῦ ἱερέως Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς, πού νιώθουμε ὅτι νοητά παρίστανται αὐτή τήν στιγμή. Ἡ εἰκόνα κατασκευάσθηκε δι’ ἐξόδων τῶν οἰκείων του εὐλογημένου ὀσιομαρτυρικοῦ ἱερατικοῦ ζεύγους (ἔχω τήν ἔμφυτη εὐλάβεια νά τούς ἀποκαλῶ ὁσιομάρτυρες). Φέρει ἔνθετο ἐγκόλπιο, πού περικλείει, ὡς εὐλογία, λείψανο τοῦ πελοποννησιακῆς καταγωγῆς Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, ὁ ὁποῖος διετέλεσε Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ εἰκόνα παραδόθηκε ἀπό μέλη τοῦ Συλλόγου μας  στά τίμια χέρια τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τοῦ πανοσιολογιωτάτου ἀρχιμ. κ. Εὐσεβίου Σπανοῦ, παρουσία  τῆς  ὁσιωτάτης συνοδείας του. Τοποθετήθηκε, ἀπό τούς Πατέρες τῆς Μονῆς στό Κειμηλιαρχεῖο της, πλησίον τῶν ἱερῶν σιγιλλίων τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, ὅπου ὑπάρχει καί τό σύμβολο τῆς φυλῆς μας, τό Ἱερό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Εὐχαριστοῦμε τόν οἰκεῖο  Ποιμενάρχη, τόν Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κ. Ἀμβρόσιο γιά τήν φιλοξενία, καθώς καί τούς παρευρεθέντες. Πρός καθιέρωση τῆς σεβάσμιας εἰκόνας ἀναφέρω τά ἑξῆς:

«Μέσα στήν πολυδιάστατη δράση καί προσφορά τοῦ Συλλόγου μας, συμπεριλαμβάνει τόν ἀγώνα μου ὡς προέδρου, νά κατασκευάσουμε καί νά προσφέρουμε στήν Μονή Ἁγίας Λαύρας τόν ἀνδριάντα τοῦ Ἐθνεγέρτη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ὁ ὁποῖος κοσμεῖ τό προαύλιό της. Σήμερα, εὐλογία Θεοῦ καί μέ τίς εὐχές τῶν Ὁσιομαρτύρων, φέραμε τήν ἱερά αὐτή εἰκόνα στό φυσικό της χῶρο, ἀφοῦ ἡ Μονή Ἁγίας Λαύρας, πρωτοστάτησε στόν ἀγώνα τῆς Μεγάλης στιγμῆς τοῦ ξεσηκωμοῦ τῶν προγόνων μας τό ΄21, ἐνάντια στόν μακρόχρονο Ὀθωμανό κατακτητή.

Τοποθετήσαμε αὐτόν τόν πνευματικό θησαυρό καί νοητά ταξιδέψαμε στό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό μαρτυρικό Φανάρι, ὅπου ἐδῶ καί 195 χρόνια εἶναι σφραγισμένη ἡ κεντρική πύλη σέ ἔνδειξη θρήνου γιά τόν ἀπαγχονισμό τοῦ ἁγίου Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Στοιχοῦντες στό κήρυγμα τοῦ π. Νικολάου Πέττα: «Ἀναπολοῦμε στήν Πόλη τῶν Πόλεων, τήν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία παραμένει ἡ πρωτεύουσα τῆς καρδιᾶς μας. Τήν μορφή τῆς ὁποίας ἀτενίζουμε στό σεπτό πρόσωπο τοῦ ἐσταυρωμένου γενάρχη μας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου!». Αὐτές τίς ἱερές πεποιθήσεις μαζί μέ τήν πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή, τίς μεταλαμπάδευσαν ὄχι μόνο στά πολλά κατά σάρκα τέκνα τους, ἀλλά καί σέ ὅσους συναναστρέφονταν ὅσο ζοῦσαν.

Ὁ Γρηγόριος Ε', ὁ φλογερός ἐκεῖνος Ἱεράρχης, ἀκολούθησε τόν δρόμο τοῦ μαρτυρίου τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέα Χριστοῦ. Σάρκωσε ὁλόκληρο τό ὑπόδουλο Γένος. Ἐπωμίσθηκε τό σταυρό του, ἀνέβηκε τό Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, ἐμπτυσμούς καί τέλος τόν θάνατο μέ ἀπαγχονισμό ἀπό Ὀθωμανούς καί Ἰουδαίους στήν πύλη τοῦ Πατριαρχείου, τήν  10η Ἀπριλίου τοῦ 1821, ἀνήμερά του Πάσχα. Εἴκοσι ἡμέρες μετά τήν ἔκρηξη τῆς Ἐπαναστάσεως ἐδῶ, στό Μέγα Μοναστήρι, ἀπό τόν ἀνηψιό του Δεσπότη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό. Ἀδιάψευστα στοιχεῖα γιά τήν ἀποφασιστική συμμετοχή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δύο προαναφερθέντων στήν ἔναρξη τοῦ ἀγώνα ἐδῶ, στήν Ἁγία Λαύρα.

Στό ἔγγραφό της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτᾶς») ἀναφέρεται ἡ αἰτία τοῦ ἀπαγχονισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πατριάρχη: «Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων…, ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δέν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τούς ἀπατηθέντας, ἀλλά καθ’ ὅλα τά φαινόμενα ἦτο καί αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικός συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως…, ἀντί νά δαμάσῃ τούς ἀποστάτας καί δώση πρῶτος τό παράδειγμα τῆς εἰς τά καθήκοντα ἐπιστροφῆς των, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀναφυεισῶν ταραχῶν. Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καί ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλων τῶν ἀταξιῶν, ὅσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατά τήν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων… Ἐπειδή πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περί τῆς προδοσίας του ὄχι μόνον εἰς βλάβην τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλά καί εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νά λείψῃ ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπό τοῦ προσώπου τῆς γῆς καί διά τοῦτο ἐκρεμάσθη πρός σωφρονισμόν τῶν ἄλλων».

Ἡ Ἱερά Εἰκόνα τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ Ρωμιοῦ θά παραμείνει διά παντός στήν Ἱερά Μονή πρός ἁγιασμῶν τῶν ἐνθάδε ἀσκουμένων Πατέρων. Ἐμεῖς μέ τίς εὐλογίες τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας θά τοποθετοῦμε εἰκόνες τοῦ Ἐθνομάρτυρος Ἱεράρχου Γρηγορίου εἰς πεῖσμα ὁρισμένων, πού ἐνοχλοῦνται,  ὅπως ὅταν τοποθετήθηκε ἡ εἰκόνα του στήν κλειστή Πύλη τό 1907 ἐπί σουλτάνου Ἀβδούλ Χαμίτ, ὁ ὁποῖος ἀπαίτησε ἐκνευρισμένος νά τήν κατεβάσουν.

Τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο, ὁ Πατριάρχης μας, θά βροντοφωνάζει μαζί μέ τόν Βαλαωρίτη σέ ἐμᾶς τούς νεοέλληνες ἐπιλήσμονες: «Χτυπᾶτε, πολέμαρχοι! Μή λησμονεῖτε τό σχοινί, παιδιά, τοῦ πατριάρχη!». Μᾶς ἔρχεται στήν σκέψη αὐτό, πού διαλαλοῦσε ὁ ὁσιομάρτυς π. Νικόλαος Πέττας: «Καί νά μᾶς ἀφανίσουν τούς ρωμιούς, καί μία μπουκιά νά μᾶς ἀφήσουν, αὐτή ἡ μαγιά εἶναι ἱκανή νά ξαναδημιουργήσει τό ἀθάνατο χριστιανικό γένος μας». Ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος μαζί  μέ τόν κατά σάρκα ἀνηψιό τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ὡς Ἐθνεγέρτες τῆς φυλῆς μας θά μᾶς δείχνουν τόν δρόμο τῆς κατά Θεόν ἐλευθερίας!
«Ἐπικαλούμενοι δὲ τὸν Κύριον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἵνα διὰ τῶν ἱκεσιῶν καὶ τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, οὗ τὸ ἱερὸν λείψανον ἀπήλαυσεν ἤδη ἡ Ἑλλάς, σκέπῃ καὶ διαφυλάττῃ ἅπαν τὸ ἑλληνικὸν γένος, ὅπως δυνηθῇ ἐκπληρῶσαι τὴν ὑπὸ τῆς Θείας Προνοίας ἐπιβεβλημένην αὐτῇ ἀποστολήν, διατελοῦμεν εὐπειθέστατοι».

Τήν εὐχή σας ἅγιοι πατέρες καί καλό καί εὐλογημένο ἐκκλησιαστικό ἔτος, αὐτός ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ πρῶτος μήνας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου!».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Δημητσάνης τόν γόνον, Βυζαντίου τόν πρόεδρον, καί τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης, γέρας θεῖον καί καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς Μάρτυρα Χριστοῦ πανευκλεῆ, ἵνα λάβωμεν πταισμάτων τόν ἱλασμόν, παρά Θεοῦ κραυγάζοντες. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν εὐκλείᾳ οὐρανῶν, δοξάσαντά σε Ἅγιε.

Ἀπομαγνητοφωνημένη ἀντιφώνηση Καθηγουμένου π.  Εὐσεβίου Σπανοῦ στήν ὁμιλία τοῦ προέδρου τοῦ συλλόγου Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς κ. Ἀθανασίου Χρονόπουλου:

«Εἶναι πολύ σημαντικό τό ὅτι σήμερα ἔχουμε κοντά μας μία πολύ μεγάλη εὐλογία. Αὐτή ἡ εὐλογία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό λείψανο τοῦ ἱερομάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Ἄλλωστε ὑπάρχει μία στενή σχέση, πού συνδέει αὐτόν τόν ἐθνομάρτυρα Πατριάρχη μέ τόν ἀνιψιό του, τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, ὁ ὁποῖος πρωταγωνίστησε κατά τήν διάρκεια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἦταν αὐτός, πού ὅρκισε τούς Ἕλληνες ἐπαναστάτες πάνω στό ἱερό Λάβαρο, τό ὁποῖο βρίσκεται ἐντός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας.

Εἶναι μεγάλη εὐλογία καί ταυτόχρονα τιμή, ἀλλά καί καθῆκον καί  ὑποχρέωση, αὐτή ἡ εὐλογία, πού σήμερα δωρίθηκε στήν Μονή μας, νά μεταλαμπαδευτεῖ καί στίς ἑπόμενες γενιές, οἱ ὁποῖες θά ἔχουν στό μυαλό τούς αὐτό ἀκριβῶς τό ἱστορικό συμβάν διότι, καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος E’, ὁ ἐθνομάρτυρας Πατριάρχης, καί ὁ ἀνιψιός του, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός,  ξέρουμε ὅτι ἦταν μυημένοι στά μυστικά τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. Ἄρα καί οἱ δύο γνώριζαν πότε θά κηρυχτεῖ ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση.

Εἶναι πολύ σημαντικό λοιπόν ὅτι τό μοναστήρι πλέον ἀποκτάει  ἄμεση σχέση καί μέ τούς δύο αὐτούς ἅγιους ἄνδρες. Μέχρι πρότινος εἴχαμε αὐτήν τήν ἄμεση σχέση μέ τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό ὅμως, ἀπό σήμερα καί στό διηνεκές, ἔχουμε πλέον σχέση καί μέ τόν ἅγιο ἐθνομάρτυρα Οἰκουμενικό Πατριάρχη, τόν Γρηγόριο Ε’.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν εὐλογία, πού μᾶς παραχωρήσατε, π. Νεκτάριε Πέττα καί κ. Ἀθανάσιε Χρονόπουλε, καί εὐχαριστῶ ὅλους τούς παρευρισκόμενους, πού μᾶς τιμήσατε μέ τήν παρουσία σας αὐτό τό ἀπόγευμα.  Εὔχομαι οἱ εὐλογίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε’ νά σκέπουν ὄχι μόνο ὅλους ἐμᾶς, πού σήμερα βρισκόμαστε ἐδῶ, ἀλλά καί ὅλη μας τήν πατρίδα σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές, πού βιώνουμε.

Εὔχομαι ὁ π. Νικόλαος Πέττας καί ἡ πρεσβυτέρα τοῦ Ἀνθή νά ἔχουν καλή ἀνάπαυση καί νά ξέρετε, π. Νεκτάριε, ὅτι, ἀπό ἐκεῖ πού βρίσκονται,  μεσιτεύουν καί πρεσβεύουν ὑπέρ ὅλων ἡμῶν. Εἶχαν τήν φήμη ἁγίων ἀνθρώπων, πού προσεύχονταν στήν ζωή τους ἀδιαλείπτως καί ἀγωνίζονταν πνευματικά, γιά νά κατακτήσουν τόν παράδεισο. Ὑπῆρξαν καί οἱ δύο προσκυνητές τῆν Μονής μας. Εἶναι μεγάλη τιμή πού σήμερα ἔγινε αὐτή ἡ εὐλογημένη δωρεά στήν ἱστορική Μονή μας». 

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Αύγουστος 2016

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ για να διαβάσετε ολόκληρη την Εφημερίδα.

Yoga! Το αληθινό της πρόσωπο!

Αγαπητοί μου, θα μοιραστώ δύο περιστατικά μαζί σας σε σχολές Yoga, με την άδεια των δύο πνευματικών μου παιδιών που μου τα διηγήθηκαν χωρίς να σχολιάσω κάτι περαιτέρω.

1ο περιστατικό στην Αθήνα

Ο εκπαιδευτής κατευθύνεται αγριεμένος προς το πνευματικό μου παιδί και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

- Φοράς Σταυρό;

Σοκαρισμένο το κορίτσι απαντά:

-Πώς το ξέρετε; (το φορούσε από μέσα)

-Είπα, φοράς Σταυρό;

-Ναι, φοράω!

- Να το βγάλεις αμέσως, δε μπορώ να συγκεντρωθώ, άκουσες;

Το κορίτσι σοκαρισμένο και στενοχωρημένο αποχώρησε από τη σχολή.

2ο περιστατικό στη Θεσσαλονίκη

Η εκπαιδεύτρια κατευθύνεται προς το μαθητή και με απόλυτο τρόπο του βγάζει με το ζόρι κομποσκοίνι που φόραγε στο χέρι, λέγοντάς του ότι δε μπορεί να συγκεντρωθεί και ότι δε μπορεί να φοράει τέτοια πράγματα στο μάθημα.

Πρωτ. Γεώργιος Χριστοδούλου

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ευχή άγνωστη για την ευλογία ποίμνης.

Άρθρο του π. Νεκταρίου Πέττα.
Οι ποιμενικοί Άγιοι μέσα στην μακραίωνη ιερή παράδοση θεωρούνται προστάτες των ζώων. Για αυτό το  λόγο,  εμείς οι ιερείς,  καλούμαστε από τους ποιμένες για να τελέσουμε την ιερή Ακολουθία του Αγιασμού του ύδατος. Με τις ευχές αυτές. παρακαλούμε τους ποιμενικούς αγίους να προσφέρουν ίαση και κατόπιν με το αγιασμένο νερό ραντίζουμε τις οικίες, τα ζώα αλλά και τα καταλύματά τους.
Η Εκκλησία - με τις ευχές της για όλη την κτίση- δεν θα ήταν δυνατόν να μην προσεύχεται και για τα ζώα - καθώς και για όλη τη δημιουργία Η πραγματικότητα αυτή,  προκύπτει από τις διάφορες ευχές του Ευχολογίου: ευχή «επί της μετάξης», «εις νόσους βοών» και «εις ανομβρίαν» (δηλαδή, ευχές για το μετάξι, τις ασθένειες των βοοειδών, ευχές για την πολύτιμη βροχή).
Σε κάθε περίπτωση,  η Εκκλησία, με τις ευχές του Ιερού Ευχολογίου, δέεται – επικαλούμενη τους αγίους που άλλωστε έχουν συγγράψει και συνθέσει τις ευχές αυτές-  για την καλή υγεία των ζώων και την αύξηση των καρπών της γης, προκειμένου να είναι αυτάρκης ο άνθρωπος σε υλικά αγαθά. Εξυπακούεται ότι η διασφάλιση της υπεραφθονίας δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά όπως αναφέρεται στις γραφές «ίνα περισσεύσωσιν εις παν αγαθόν» και «δοξάσωσιν», «εις μνημόσυνον του μετά ταύτα χρόνου, εις δόξαν Θεού».
Προκύπτει ρητά λοιπόν, ότι οι ευχές για τα ποίμνια προσβλέπουν στην ευεξία των ζώων για να έχει επαρκή αγαθά ο άνθρωπος και να μην υποφέρει, για να κάνει καλά έργα και τέλος, για να δοξάζεται το όνομα του Θεού. Ενδέχεται δε, η «φθόνος διαβόλου», «διαφύλαξον από πάσης φαρμακείας και επαοιδίας αιτία εξ’ αιτίας της οποίας υποφέρουν τα ζώα μπορεί να οφείλεται σε κάποια δαιμονική ενέργεια, όπως σε κάποια σημεία, αναφέρει κάποια από τις σχετικές ευχές. Αξιοσημείωτο στοιχείο αποτελεί η κατακλείδα της ευχής «εις νόσον βοών», όπου αναφέρεται: «περιφρούρησον αυτά, Κύριε δι’ αγίων αγγέλων».
Εδώ στην ορεινή Αρκαδία που ζούμε, οι περισσότεροι από τους κατοίκους της, είναι κτηνοτρόφοι. Με αφορμή και αιτία τις ανάγκες των κτηνοτρόφων της Αρκαδίας και τις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, συντάχθηκε και η νέα αυτή ευχή που παρατίθεται παρακάτω.

Εὐχή εἰς τό εὐλογῆσαι ποίμνην. Ὑπό αναγνώστου Κυριάκου Ἰ. Πανούση, ποιηθεῖσα τῇ προτροπῇ τοῦ πανοσιολογιοτάτου ἐν ἱερομονάχοις Νεκταρίου π’’ Ν. Πέττα.

Δέσποτα Κύριε Πάτερ Παντοκράτωρ, ὁ ποιμήν ὁ καλός ὁ τήν ψυχήν Σου θέμενος ὑπέρ τῶν προβάτων, ὁ ἀμνός, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, Σοῦ δεόμεθα, ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν καί εὐλόγησον τήν ποίμνην τοῦ δούλου σου (δεῖνος), ὡς εὐλόγησας τά ποίμνια τοῦ δικαίου Ἰώβ. Φύλαξον, Κύριε, τήν ποίμνην ταύτην ἀπό πάσης ἐπηρείας τοῦ διαβόλου καί ἀπό φθοροποιῶν ἀνθρώπων∙ τήρησον αὐτήν μακράν πάσης νόσου.  Πρεσβείαις τῶν Ἁγίων καί δικαίων θεασαμένων Σε ἐν Βηθλεέμ ποιμένων, τῶν Ἁγίων καί πανενδόξων μαρτύρων Θεμιστοκλέους καί Σωζοντος, τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου πατρός ἡμῶν Θεοσεβίου τοῦ Ἀρσινοΐτου, τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τοῦ θαυματουργοῦ, καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων τῶν ἐν ὄρεσι ποίμνια ἐπιμεληθέντων.
Ὅτι Σύ εἶ ὁ φωτισμός καί δοτήρ τῶν ἀγαθῶν, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν σύν τῷ Ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ Παναγίῳ καί Ἀγαθῶ καί Ζῳοποιῶ Σου Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ποιος είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για την κόλαση;

Ο πιο ασφαλής δρόμος για την κόλαση είναι ο βαθμιαίος – η ήπια πλαγιά, η μαλακή γη, το μονοπάτι δίχως ξαφνικές στροφές, ορόσημα ή πινακίδες (C. S. Lewis)

Fr. Nicholas Pettas of Patras sanctified (+2000)

This was a contemporary humble and worthy priest, spiritual father, family man and a professor of technical education, who left himself in the hands of Christ to use him as an instrument in the salvation of humanity. And He made him a vessel of His Grace, granting him charisms/gifts of the Holy Spirit. Because as we know, "God opposes the proud, but gives grace to the humble." My family had a relationship with both him, as well as his presvytera Anthi.

Fr. Nicholas A. Pettas was born in Patras in 1941. He was of Ionian origin, the son of a prominent family. His parents came to Patras after the great earthquakes hit the Ionian Islands in 1928. Nicholas' father was named Andrew Petrakas or Pettas from the city of Zakynthos on the island of Zakynthos and was a known industrialist of soap in Patras. His mother was Sophia Panagis Tzakis from Frangata, Kefallonia. He was the last of five children in the family. When he was young in age his mother departed this life. She had raised him in the admonition of the Lord, although she told him prophetically: "My little Nicholas, I want to taste a bite from your sanctified cassock!" She said this because an impression was made on her when he was an infant, when he refused to suck milk from her breast on Wednesday and Friday.

Three dedicated girls baptized Fr. Nicholas, giving him the two names Nicholas Emmanuel. From an early age he engaged in the family business while his parents took care that he receive an education from a private school. Facts testify that from an early age he had living experiences of divine protection. A striking example is this: One day his sister Helen took him to their parish church of Saint Gerasimos in the Port of Patras, and on their return home a tall commanding woman in black said to his sister sternly: "Take the child and hide him in the reeds because a military tank will soon pass and press you both to death!" Indeed, along that narrow road a German tank passed and they were saved thanks to the intervention of the Panagia. 

As Nicholas Emmanuel grew he had as a confessor and spiritual guide the known and venerable Archimandrite Gervasios Paraskevopoulos in Patras. During the difficult year of the occupation, because his family was wealthy and had the financial ability and his mother was merciful, they would gather the poor into their home and take care of them. During the same difficult period, there would gather in the home of Nicholas people from the circle of Fr. Gervasios and they would have constructive intellectual discussions. 

Usually Nicholas would socialize with people who were older and wiser, but also had great sensitivity to children. He payed particular attention to the Orphanage of Skiagiopouleiou which was in his neighborhood. Typically, on feast days he brought orphaned children from this institution to his home. At the same time, he would catechize children, and many of those whom he catechized went on to be cassock-wearers.

When the time came, he served his military service and became a Sergeant of the Missal Squadron in Langada, Thessaloniki. His faith and what he experienced when he was younger he transmitted to his soldiers. Many of them he guided to elders and spiritual fathers. Daily there were services from the Horologion ("Book of Hours") in the military camp.

During his service in Thessaloniki, he met in the hospital AHEPA our well known elder Paisios the Athonite. In the visits he made to the hospital to see the famous Monk Paisios, he would bring along other soldiers. Several of them confess that they came to know Christ and the sacramental life from the young Sergeant Nicholas, while some became cassock-wearers.

Admirable was the rich and diverse education of Fr. Nicholas. He combined something very rare, both the positive and theoretical sciences. He had the following degrees: Mechanics, Radio Technology, Foreman of Mechanical Installations, Theology, Engineering and Technology and Education Officer of Education Training. He was a man of many interests, a music lover, who loved reading and studied the manuals of many sciences. 

He was appointed professor of Mechanical Engineering at the technical schools of Nafpaktos. Later he shifted and taught in the technical schools of Patras. As a teacher he was loving and graceful towards children. He knew how to educate well and the psychology of children, while his actions showed him to be a fine man. "His presence at the school was measured and with solemnity. He inspired respect in you to such an extent even as a layman, we imagined him in a cassock," wrote his colleague of years Mr. Haralambos L. Kontochristos. He continues: "For us professors he was a special and rare man, a model cleric and professor in his consistency and spirituality. Originally he caused an impression on students that he was both a cassock-wearer and professor in Engineering, and he would enter the factory in his cassock to teach by example. At first they would mock him, although he acted like he didn't understand. After the first few days there developed a strange spiritual bond between them and he was for them a father, a teacher and a consolation. When some colleagues troubled the children, Fr. Nicholas intervened and helped them to get their degree. He would help children without discrimination. Even people who stated they did not like him because he wore his cassock, would often approach him and ask for his advice for their various issues. This is because Fr. Nicholas did not despise or shun them, but pulled them in close because he was not afraid. With his modesty he combined bravery, and he won the appreciation and admiration of people one would not expect to ever respect the cassock. We often did some administrative and personal things in secrecy from him. But Fr. Nicholas in another way, in a deeper and more meaningful way, knew everything! Within the immense calm that characterized him, he understood every move and, with amazing God-given grace, understand not only what we said but even thought." 

On May 7, 1970 he married his faithful and worthy wife Anthi H. Katrimpouza from Franga in Achaia. They were a very loving couple and acquired after much prayer twelve children, six boys and six girls.

As a family man and professor, Nicholas continued his rigorous spiritual life. At school, according to witnesses, he was a worthy successor of the treatment of parents to children. He was interested in students obtaining scientific knowledge, but also spiritual and moral that they may be useful to society and make proper families. Sometime between the birth of their two children, Panagiotis and Maria, there began to be inflamed within him more than ever the flame that prompted him to become a priest. He confided this to his spiritual father to see where it would lead. 

For three years he accepted the heavenly call to become a liturgist of the Most High and eventually his spiritual father Fr. George Papastavros, and other Athonite fathers such as Fr. Ephraim of Katounakia, Elder Paisios, Fr. Ephraim of Philotheou, Elder Gabriel of Dionysiou, Fr. Theoklitos of Dionysiou and Fr. Haralambos of Dionysiou, convinced him to accept the divine call. 

Revealing are the words of the late Metropolitan of Patras, Nikodemos Valindras, regarding the person of Fr. Nicholas, who on the 8th of April in 1979 ordained him Deacon and on the 15th of April the same year ordained him a Presbyter, giving him the name Nicholas. He said: "I have performed many ordinations, but what I felt at this ordination is something unique." This Hierarch said that at these two ordinations he felt like he was experiencing a Pentecost and he understood that Fr. Nicholas was indeed a recipient of God's mercy. The Metropolitan concluded his words saying: "Fr. Nicholas, I feel like I have obtained mercy from the grace of the Holy Spirit as I placed my hands on your head to convey to you the grace of the priesthood. Remember me and do a memorial for me, please, both in this life and in the next, when the Lord calls you." 

Originally, the place of his ministry was the parish of Saint George in Krya Iteon, Patras. Later he transferred as the parish priest in the Church of Saint Basil in Zarouchleika, where his family lived. As a priest he was an ascetic and even more a lover of the divine services than before. He would perform solemn Divine Liturgies, while many believers observed several times that his feet were above the ground. At the same time he was a minister of the Mysteries, careful, not a lover of money, with a sense of responsibility for his mission and great interest in the spiritual and practical support of his flock. The most revered cleric of Patras, Archimandrite Nikodemos Petropoulos, in something he wrote about Fr. Nicholas (on October, 23, 2011), said among other things that he was a priest/man of God, harmless, simple, modest, a man of patience and humility who enjoyed the appreciation of the faithful and reminded many of Papa-Nicholas Planas. Indeed, a manifestation of the spiritual gifts of Fr. Nicholas is the following incident mentioned by Fr. Nikodemos Petropoulos: "In the parish I serve God once allowed an evil temptation by certain false brethren. Those moments in which I endured the trial with patience and much silence, to avoid scandalizing the faithful, while I was in the church with a spiritual child of mine, this humble levite came to me with tears, saying: 'My brother, I came to see you because Christ told me to go to Saint Paul's, to Nikodemos, because he is going through a great temptation.'" 

Other times, as Fr. Stephanos Anagnostopoulos says in a book, when he ate at the family table, he suddenly stood up and would leave hungry. He took his car and went to a certain house where a couple was squabbling vigorously. Then he would enter and smooth things out and reconcile them. There are many testimonies from people who testify that Fr. Nicholas foretold trials, sicknesses, and other things that occurred depending on the case, and he would give the appropriate advice. However, whatever he revealed he did so for salvific purposes. Many facts reveal he had the gift of clairvoyance, says Fr. Haralambos Panoutsakopoulous from Patras in his personal website.

He loved prayer very much and longed for asceticism. A building on a construction site near his home he made into a hermitage with many icons, an oil lamp and his stole. For Fr. Nicholas this was a place of prayer and ascetcism. There he often held confessions and had many visitations and appearances from the Panagia and other Saints.

Many times he experienced revelations during the Divine Liturgy which are difficult to describe and report here. What is sure is that he experienced states of Grace. According to the testimony of the distinguished Fr. Anthony Roumeliotis from Patras, during most Divine Liturgies he saw on the Holy Altar, at the moment of the consecration of the Holy Gifts, the Lord Himself. And when he confessed with discernment these experiences, he considered himself unworthy of such visions. Moreover, after the bloodless sacrifice he could not come out immediately from the Holy Sanctuary.

Fr. Stephanos Anagnostopoulos says that Fr. Nicholas had revelations during the Divine Liturgy, and often was "removed" because he passed through the Heavens. This was the occasion for other clergy and chanters to misunderstand him, thinking that he had become a "fool" or had a mental problem. Not a few times was he deprecated and people had a critical and demeaning attitude towards him, even from people in the church environment. However, there are many who believe that after his death they received signs from Fr. Nicholas and felt the Lord had shut their intellect, because they would not be able to withstand these things or did not have the spirituality to understand.

Even the unfair loss of his first child, Sophia, in 1992 on the day of her feast due to a traffic accident, he saw during the proskomidi as he liturgized. He confessed himself that he saw before his eyes the loss of his child.

He was informed of his repose by St. Basil the Great, as he celebrated the Divine Liturgy in honor of the new year 2000. He was informed that in three days he would be in a heavenly state, and so it happened.

After the repose of Fr. Nicholas, a crowd of faithful gathered to bid their farewell, considering him an authentic cleric, a great struggler and a man of God. His body was flexible and maintained its natural temperature, while his face showed gladness. There are testimonies that after his repose people invoked him and he helped them with miraculous signs and healings.

Noteworthy is that fact that Fr. Nicholas had foretold that he would first depart for the next life and after his presvytera on a designated year and date, and that the children would be more hurt for the loss of their mother. Also, during her repose they will understand more about her spiritual height. Indeed, Fr. Nicholas departed on 4 January 2000 and his presvytera Anthi on 6 December 2012, twelve years after the repose of Fr. Nicholas.

According to the testimonies of spiritual fathers, and as recorded by Fr. Stephanos Anagnostopoulos, seven months before the repose of the presvytera, although confined to bed  with severe problems of movement and breathing, she heard heavenly Liturgies and angelic chants, and with these she heard the voice of her reposed husband, who prepared her saying: "My Presvytera Anthoula, because you are undergoing much torment like the much-suffering Job, it is the decision of our Christ that this year on my feast (that of St. Nicholas on December 6th) I will take you to the heavens to rest!" These words were verified on the December 6th that just passed when she reposed. The most-revered presvytera Anthi departed during the "Wisdom, arise!" at the Gospel reading of Matins, on the morning of the feast of Saint Nicholas, when she was in intensive care at the General Hospital of Athens.

May we have the holy prayers of these two rare Elders.
 πηγή

The Holy Relics of the Six Recently Revealed Blessed Martyrs in Sklavaina, Akarnania

The wonder-working relics of the Priest Martyr Vlasios Akarnanos and the five other monks who suffered with him are kept in the church of Saint Paraskevi in Palairo, Akarnania. On their feast day, 7 July, the relics are taken to the nearby village of Sklavaina, where services are held at the blood-stained site where the six saints were martyred. In fact, these services are held on the actual site of the long-destroyed monastery of the Entry of the Mother of God, where a newer church has since been built. On the spot where they were killed, other Romans (i. e. subjects of the Christian Eastern Roman Empire, or ‘Byzantium’) from the surrounding area also suffered because they refused to ‘bow down before the children of Hagar’. According to the sources, they were martyred on 19 December, 1006 by infidel pirates. On the anniversary of the finding of the holy relics of the Blessed Martyrs (7 July), they are displayed for the faithful to reverence them.

a) the reliquary donated by the late Fr. Pindaros, with the relics of Saint Vlasios the newly-revealed.

b) the hand of the Priest Martyr Vlasios, invested with silver. Funds for this were provided by the late Fr. Nikolaos Pettas.

3c) the beautifully-wrought reliquary of the five other martyrs, a gift of the late Presvytera Anthi Pettas.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.