Πατήρ Νικόλαος Πέττας, εἷς ἅγιος σύγχρονος ἱερεύς.

Ἀντί τίτλου: «Παπᾶ-Χαράλαμπε, δέν θά μέ ξαναδεῖς, ὁ π. Νικόλαος μέ κάλεσε νά συνεορτάσωμεν ἐν οὐρανοῖς».

Τάδε ἔφη πρεσβυτέρα Ἀνθή Πέττα, τῇ 17ῃ μηνός Σεπτεμβρίω 2012 ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας,... καί τήν πρωίαν τῆ 6ης Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, ἀπεδήμησεν εἰς οὐρανούς… «Καί ὄψεσθε, καί χαρήσεται ἡ καρδία ὑμῶν, καί τά ὀστᾶ ὑμῶν ὡς βοτάνη ἀνατελεῖ· καί γνωσθήσεται ἡ χείρ Κυρίου τοῖς φοβουμένοις αὐτόν». Καί θά ἴδετε τήν νέαν Ἱερουσαλήμ καί τήν δόξαν αὐτῆς, θά χαρῇ ἡ καρδία σας, καί τά ὀστᾶ σας θά ἀναθάλλουν· θά ἀναζωογονηθοῦν ὡσάν τήν ἀναβλαστάνουσαν χλόην. Θά γίνῃ πλέον γνωστή ἡ παντοδύναμος δεξιά τοῦ Κυρίου στούς φοβουμένους αὐτόν. (Ἡσ. 66, 14).  

Τάδε λέγει Κύριος διά τοῦ μεγαλοφωνοτάτου τῶν Προφητῶν, τοῦ Ἠσαΐου, διά τούς φοβουμένους Αὐτόν∙ φόβος γάρ Θεοῦ ἀπαρχή σοφίας ἐστί. Οὐκοῦν εἷς μέγας σύγχρονος πνευματκός ἀστήρ ὑπῆρξεν, ὁ Πατρο-Νικόλαος Πέττας, οὗτινος ἡ ψυχή καί ἡ τοῦ σώματος αὔρα χαίρουσιν ἐν κόλποις Ἀβραάμ,  τά δέ τούτου ὀστᾶ ἀναθάλλουν παῤῥησίᾳ τε καί θαυματουργίᾳ εἰς πάντας τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς, οἵτινες πᾶν ὅ,τι πράττουσιν, ἀποσκοπεῖ εἰς τήν τοῦ Χριστοῦ δόξαν, ἀλλ’ καί εἰς τήν ἀνακούφισιν τῶν χειμαζομένων συναθρώπων ἐν μέσῳ τῆς λαίλαπος τῆς Σκύλλας καί τῆς Χαρύβδεως, ἐπί ξυροῦ ἀκμῆς τοῦ Δ. Ν. Τ., καί τῆς προκρούστειας κλίνης, ἐν  τῇ ὁποίᾳ κεῖνται Ἔθνη τε καί λαοί.

Ἀσφαλῶς πάντες οἱ ἐν πατράσιν οἰκοῦντες γιγνώσκουσιν ὅτι ἡ ἡμετέρα ὑπό-μηδαμινότης καί ἡ λίαν ἐγνωσμένη ἄμεσος ἐν τῇ αἰωνιότητι παροδικότης, ὁμιλεῖ διά τόν Πατρο-Νικόλα, διά τόν Σημειοφόρον καί Ἡγιασμένον π. Νικόλαον Πέτταν, οὗτινος ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀλλά καί ἐν τῆ κοινωνίᾳ  διακονία ὑπήρξεν  ὄντως ὑποδειγματική,  δεικνύουσα πάσι-φανεστάτως ὁδόν ἀρίστην διά τούς συγχρόνους κληρικούς, καί δή τούς ἔχοντας θεῖον ἔρωτα μέ τήν ἱερωσύνην καί τούς θέλοντας νά ὑπερκεράσουν τό «παπαδίστισκον συντεχνεῖον», εἰσερχόμενοι εἰς τήν τῶν ἱερέων χορείαν. 

Τοῦτο δέ λέγω ὡς ὁ Πατρο-Νικόλαος ἔφη δι’ ἐμέ, προορατικῶς: «Παπᾶς θά γίνεις, ἀλλά θά σέ παρακαλέσω νά γίνεις καί ἱερεύς, διότι ἀπό παπάδες ἡ κοινωνία εἶναι κορεσμένη, τουτέστιν ἔχει χρείαν ἱερέων!». Καί ἀληθῶς ἔφη,  παπᾶς, καί μάλιστα κρατικό-τρωκτικό ἔγινα, ἀλλ’ ἱερεύς, καίτοι διήνυσα 21 ἔτη ἐντός τοῦ ράσου, τό βλέπω χλωμό, καθότι ἡ ἀπόστασις μεταξύ παπαδαριοῦ καί ἱερωσύνης ἐστί τεραστία, καί οἱ παροικοῦντες ἐν Ἱερουσαλήμ γιγνώσκουσιν τοῦτο.

Ἦτο ὄντως προορατικός ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος καί ταύτην τήν χάριν ὁμολογῶ, ἐν δέ ταῖς μοιχαλίσιν ἡμέραις ταύταις  -ὁρῶν δή  καθαρῶς τά γενόμενα- τολμῶ νά εἴπω καί ὁμολογῶ στεντορείως:  Ναί εἶναι ἅγιος ὁ π. Νικόλαος, ὑπῆρξεν μάρτυς Χριστοῦ ζώντος  καί δυστυχῶς μάρτυς ἐξ οἰκείων ἥλων, καθότι συντεχνίαι παπαδίστικαι μισοῦντες τήν δόξαν,  ἥντινα, ὁ παμμακάριστος ἀπολάμβανε παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις, ἐφρόντισαν διά Βυζαντιο-μηχανιῶν ν’ ἀπαξιώσωσιν τό τεράστιον τούτου ἔργον ὡς κληρικοῦ καί νά ἐξοντώντωσιν αὐτόν ἐντός τῶν τειχῶν τῆς στενοχωρίας καί τῆς πικρίας. Ὅσον ἠγαπήθη ὑπό τῶν συναδέλφων του καθηγητῶν καί τῶν φοιτητῶν του, τόσον κατεδιώχθη ἔκ τινων κακίστων τῷ λειτουργήματι. Καί ἐστί εὐκολώτερον νά ἀντιμετωπίσῃ εἷς ἱερεύς δύο τρεῖς λεγεῶνας διαβόλων παρά δύο τρεῖς κακούς συνοδοιπόρους ἐν τῷ ἱερατείῳ. «Ἐξελοῦ με,   Κύριε,   ... ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπὸ ἀνδρός ἀδίκου ῥῦσαί με». «Γλύτωσε μέ, Κύριε, ἀπό πονηρόν ἄνθρωπον,  ἀπό ἄδικον ἄνθρωπον σῶσε με (Ψαλμ. 139, 2).

Ταῦτα δή πολλάκις ἐν τῇ προσευχῇ ἔλεγε καί ἐνίοτε, συμπροσευχόμενός του, ἐκ τῶν πικραμένων αὐτοῦ χειλέων ἤκουον:  «Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπό ἀνδρός ἀδίκου ρῦσαί με, οἵτινες ἐλογίσαντο ἀδικίαν ἐν καρδίᾳ, ὅλην τήν ἡμέραν παρετάσσοντο πολέμους».

Ἠκόνησαν γλῶσσαν αὐτῶν ὡσεί ὄφεως,  ἰός ἀσπίδων ὑπό τά χείλη αὐτῶν... «Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ, ἀπό ἀνδρός ἀδίκου ῥῦσαί με». Ἐστί  μεγίστη τραγωδία  μοί ἔλεγεν τό νά εἶναι τῖς παπᾶς ἄνευ χάριτος, διότι ἡ τοῦ ἀνθρώπου προσωπική σχέσις μετά τοῦ Θεοῦ οὐ δεδομένη ἐστι, οὔτε ἐχέγγυον σωτηρίας συνεπάγεται, καθότι ὁ παπᾶς ἠμπορεῖ νά ξεκινήσει μέ θρησκευτικό ἐνθουσιασμό τήν ἱερατικήν πορείαν του καί μέ τήν τῶν ἐτῶν πάροδον νά παραμένῃ παπᾶς καί κενός χάριτος. Εἷς ἀγωνιστής, ὅστις ἀπ’ ἀρχῆς δέν ἀποβλέπει εἰς τήν αὑτοῦ νίκην, καταδικασμένος  ἐστί νά χάσῃ, εἰς τούς τοῦ πνεύματός τε καί φρονήματος ἀγῶνας. Ἡ τοῦ ἀγωνιστοῦ πίστις εἰς τόν Μέγαν Ἀγωνοθέτην καί ἡ τούτου πεποίθησις, ὅτι μέ τήν Αὐτοῦ Χάριν καί αὐτός θά νικήσῃ, ἐστί τό πρῶτον τῆς «νίκης σημεῖον».

Ὄντως ὁ Σημειοφόρος π. Νικόλαος Πέττας, ὡς νέος ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἔστη εἰς στερρό τῆς πίστεως ἕδρασμα. Ἡ ἐπιτυχής τοῦ ἀγῶνος ἡμῶν ἔκβασις, ἔλεγεν, ἔρχεται μέ τήν ὁλοκλήρωσίν του, ἐφ’ ὅσον ὁ ἱερεύς ἤ ὁ πιστός ἔμεινε σταθερός εἰς τήν πορείαν του, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐπηρεάσθη ἐξ ἀντιδράσεών τε καί μυκτηρισμῶν. Δέν ἦτο εἷς ὀνειροπόλος ὁ καθηγητής τῶν ΤΕΙ καί ἱερεύς Πατρο-Νικόλαος Πέττας, ἀλλ’ ἦτο κατ' οὐσίαν πραγματιστής, ὑπερβάλλων δή συμπληγάδας πολεμίων ἐπαγγελματιῶν εἰς τό Λειτούργημα, ὄντως ὑπερβάλλων λίαν ἐπιτυχῶς καί μοναχικάς τάσεις, αἵτινες λόγῳ κλήσεως ὁδήγουν αὐτόν εἰς τήν «θεωρίαν», τουτέστιν εἰς τήν θέαν τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης, καί τήν πνευματικήν αὐτοῦ ἱκανοποίησιν τήν ἐκ ταύτης προερχομένην. Σημειωτέον ὅτι ὁ οὐρανοβάμων πατήρ, καίτοι ἔγγαμος, καί δή σύζυγος τῆς πολυάθλου πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πατήρ δώδεκα τέκνων, ἦτο πρότυπον ἀψόγου οἰκογενειάρχου, ἁγίου ἀνθρώπου, ἱερέως καί ἀσκητοῦ.

Εἶχον τήν παρ’ αὐτοῦ εὐλογίαν ἵνα ἀποτίσω φόρον τιμῆς καί εὐλαβείας καί εἰς τά τρία τούτου Ἀσκηταριά, ὡς ἤρεσκετο ἵνα ταῦτα ἀποκαλῇ. Ἕν πλησίον τῶν ἐργατικῶν πολυκατοικιῶν Ἀνθείας Πατρῶν, ὅπου διέμενε, ἕτερον, ὡς πτωχική φάτνη εἰς χωρίον Φράγκα Ἀχαΐας καί τρίτον, τσίγκινον καλύβην εἰς τήν Ἁγίαν Μαρίναν παλαιοῦ χωρίου Φράγγα, εἰς ὄρος Μπαρπά, ὅπου κεῖται ἐπί τῆς ἀνατολικῆς παρειᾶς τοῦ Παναχαϊκοῦ.  Εἰς τό τῆς πόλεως, συμπροσευχόμενος μαζί του, καί εἰς τά ἕτερα δύο, μετά τήν εἰς Κύριον  ἄνοδόν του, καί τά ἐπί γῆς σημεῖά τε καί θαυμαστά  εἰς ἐμέ προσωπικῶς, ἀλλά καί εἰς πλεῖστα πρόσωπα, ἅτινα μοί ἐξομολογήθησαν ἐξαίσιά τε καί διά τοῦ Σημειοφόρου γενόμενα, καί τά ὁποῖα ἀβιάστως μαρτυροῦσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τήν ἄμετρον τοῦ διακόνου Του Πατρο-Νικόλα μεσιτείαν πρός τόν Κύριόν του, καί Θεόν του καί Θεόν ἡμῶν.

Θελκτικός γάρ ἐστι κατ’ ὄψιν  ὁ κόσμος οὗτος, ἔλεγεν. Ἡμεῖς ὅμως, διά νά τόν γίνωμεν ἀνώτεροι αὐτοῦ, πρέπει νά εἴμεθα ὅλως ἑκουσίως  μωροί ἐνταῦθα, ἵνα σοφοί γενώμεθα κατά Θεόν. «Ἡ  τοῦ κόσμου ἀγάπη», ἔλεγεν, ὡς ὁ Θειότατος  Παῦλος «ἔχθρα εἰς τόν Θεόν ἐστι, καί ὁ ἀγαπῶν τόν κόσμον γεγύμνωται τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης». Ἡμεῖς ἐκλήθημεν διά τήν κατάκτησιν τοῦ Οὐρανοῦ. Πρόκειται διά μίαν αἰώνιον κληρονομίαν, κληρονομίαν ὁλοκλήρου του Θεοῦ∙ «Πάντα γάρ ἀπέδωκας ἡμῖν».

Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Τί γάρ ἐδώκαμεν εἰς τόν Θεόν, ἵνα χαρίσῃ εἰς ἡμᾶς τήν ἀπέραντον Αὐτοῦ βασιλείαν; Τάς κακίας μας; Τάς ἀσεβείας μας καί γενικῶς τά ἄπειρα εἰς μέτρον καί ἐνοχήν σφάλματά μας; Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, οὐ κρύπτομεν τό ἔλεος. Ἄς ἀγωνισθῶμεν, βραβεῖα αἰώνια ἀπόκεινται εἰς τούς ἀγωνιστάς, τρέχε ὀπίσω καθαρότητος βίου. Σπεῦδε μακρύναι τόν κόσμον ἐκ τῆς διανοίας σου καί πλησίαζε τήν καρδίαν σου εἰς τόν ἄνω κόσμον, ὅπου βασιλεύει ἡ αἰώνιος χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακαριότης. Σύ δέ σπεῖρε ἔργα καλά μετά δακρύων, εὐκαίρως ἀκαίρως, ὡς Ἀπόστολος ἔλεγεν.

Σήμερον πολλάκις, δυστυχῶς,  ἐλλείπουσιν  οἱ ἀφανεῖς καί ταπεινοί,  τοῦ διαμετρήματος τοῦ Πατρο-Νικολάου Πέττα, μάρτυρες τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανικοῦ ἤθους, οἵτινες συνδυάζουσιν ἀρρήκτως Ὀρδοδοξίαν τε καί Ὀρθοπραξίαν, λόγον τε καί πρᾶξιν. Ὁ πειρασμός τοῦ ἀκράτου εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ ἀκορέστου ὑλισμοῦ, οἵτινες κατεπόρθησαν ἀμαχητί σχεδόν  τήν γενεάν μας, παράγοντες πού δέν ἀφήνουν διόδους ὄντως ζωῆς καί οὕτως  ἐπεκτείνομεν τήν ὅρασίν μας πέραν τοῦ παροδικοῦ τε καί χοϊκοῦ κόσμου, εἰς τό ἐπέκεινα,  «ἔνθα ἦχος καθαρός ἑορταζόντων καί βοώντων ἀπαύστως τό Κύριε, δόξα σοι»! Ὁ Χριστός ὅμως ἐστίν: «χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8).

Ἡ Αὑτοῦ διδασκαλία ὅμως καί τό βίωμα τῆς Χάριτος, τό ὁποῖον εἰς ἡμᾶς μετέδωσεν, δέν ἀνήκουσι μόνον εἰς τήν πάλαι ἐποχήν, ἀλλά εἰς ἁπάσας τάς ἐποχάς, καί ἑπομένως, καί εἰς τήν μοιχαλίδα ταύτην ἐποχήν. Διά τοῦτο δ’ ἀκριβῶς ἄνθρωποι, οἵτινες  ἔζησαν ἐντόνως τήν ἐν Χριστῷ ζωήν εἰς τάς ἡμέρας ταύτας ἤ εἰς τό πρόσφατον παρελθόν, δέν πρέπει νά παρέρχονται ἀπαρατήρητοι ἐξ ἡμῶν, τουλάχιστον ἀπ’ ὅσους  «πεινοῦν τε καί διψοῦν» τόν  Θεόν καί τήν αἰώνιον ζωήν.

Τοιαῦτα παραδείγματα ἁγίων ἀνθρώπων ἀποδεικνύουσι τήν ἁγιότητα κατορθωτήν καί εἰς τούς καιρούς μας, ὅσον ἀντίξοες καί ἐάν εἶναι αἱ συνθῆκαι. Οὕτως ὁ ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς, ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὁ ἐν Αἰγίνῃ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ τῆς Κοστάνδης, ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, ὁ παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, ὁ σημειοφόρος ἐκ Πατρῶν Πατρο-Νικόλαος Πέττας, ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ μέγας του Ἐρυμάνθου Τριταίας, ὁ ἐπί ἑκατονταετίαν Καθηγούμενος π. Σάββας Δημητρόπουλος, ὁ Γέροντας Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης, ὁ νεοκαταταγής ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί πλεῖσται  σύγχρονοι μορφαί τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί πλῆθος ἑτέρων πνευματικῶν τοῦ αἰῶνος ἡμῶν μορφῶν, ἐμπνέουν καί ἐμψυχώνουν  ἡμᾶς τούς πιστούς μέ τήν ἁγιότητα αὐτῶν καί ἀποτελοῦν μάρτυρας τῆς ἐπί τῆς γῆς πνευματικῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Βοηθοῦν ἡμᾶς ἵνα γνωρίσωμεν «τί ἐσμέν», εἶτα «διατί ἐσμέν», κατόπιν «πού ἐσμέν» καί, καταληκτικῶς, «ποῦ πάλιν πορευσόμεθα».

Ταῦτα ἔγραφον τήν Παρασκευήν 5ην Δεκεμβρίου 2014, ἡμέραν, ἐν ἡ ὁ ἱερομόναχος Σάββας Δημητρόπουλος ἑορτάζων καί αἰωνόβιος εἰσέτι, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Εὐαγγελισμοῦ Ἐρυμάνθου δή, ἰδών τήν τοῦ π. Νικολάου Πέττα ἁγιότητα, ἐξομολογήθη ὅλως αὐθορμήτως τε καί ἀπολύτως εἰλικρινῶς, κάτωθεν τοῦ ταπεινοῦ τούτου ἀμολύντου ἐπιτραχηλίου τοῦ ἱερέως.

Μέγιστοι πνευματικοί πατέρες ἀμφότεροι, φωτεινοί ὁδοδεῖκται, οἵτινες  σταυρούμενοι ἀενάως νάνων τῆς πίστεως ἔφυγαν, καταπικραμένοι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, διό καί ὁ Κύριος τιμᾷ τούτους τούς μεγίστους Πατέρας, οἵτινες εἶχον τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς αὐτῶν ἀνοικτούς καί ἠδυνήθησαν ἵνα ἴδωσιν ὅτι τό τῆς Σταυρώσεως θαῦμά ἐστι μεγαλύτερον τοῦ τῆς Ἀναστάσεως θαύματος… καί οἱ νοοῦντες νοήτωσαν…

Σ’ εὐχαριστῶ σημειοφόρε, ἅγιε Νικόλαε Πέττα!

Σ’ εὐχαριστῶ γέροντα ὅσιε, π. Σάββα Δημητρόπουλε!

Ταπεινῶς αἴρων τούς ὀφθαλμούς μου,

αἰτοῦμαι τήν ὑμετέραν μεσιτείαν

πρός Κύριον Ἰησοῦν. Ἀμήν.

 Υ.Σ. Ἐν ἑτέρῳ ἀφιερώματι καί ἐφ’ ὅσον συγκεντρώσω ἁπάσας τάς τῶν θαυμάτων αὐτοῦ μαρτυρίας, θά δημοσιεύσω ταύτας πρός ἐνίσχυσιν τῶν διά τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν πίστιν διωκομένων παρ’ ἀνοήτων ἀνθρώπων καί πρός ἐνδυνάμωσιν τῆς πίστεως ἡμῶν πρός Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2014.

Παπα-Χαράλαμπος Πανουτσακόπουλος

Αναρτήθηκε από Delis - Pan. Charalampos

Τι σχέση έχει το Ουράνιο Τόξο με τον κατακλυσμό;

 "Και είπε Κύριος ο Θεός προς Νώε, τούτο το σημείον της διαθήκης, ο εγώ δίδωμι ανά μέσον εμού και υμών και ανά μέσον πάσης ψυχής ζώσης  ή εστι μεθ' ημών εις γενεάς αιωνίους.

Το τόξον μου τίθημι εν τη νεφέλη και έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον εμού και της γης.

Και έσται εν των συννεφείν με νεφέλας επί την γην, οσθήσεται το τόξον εν τη νεφέλη

και μνησθήσομαι της διαθήκης μου... ουκ έσται έτι το ύδωρ εις κατακλυσμόν, ώστε εξαλείψαι πάσαν σάρκα." (γένεσις 9,12-15)

Αιτία του Κατακλυσμού ήταν ο έσχατος σοδομισμός των ανθρώπων.

Ο Θεός υποσχέθηκε στο ανθρώπινο γένος ότι δεν θα γίνει ξανά "ύδωρ κατακλυσμιαίο" ώστε να καταστραφεί κάθε ζωή στη γη.

Το Ουράνιο Τόξο υπήρχε και πριν του κατακλυσμού. Τώρα όμως δίνεται ως σημάδι, ως σφραγίδα υπόσχεσης.

Δεν σημαίνει ότι ο Θεός (ανθρωποπαθώς) θυμάται και ξεχνάει αλλά εμείς να έχουμε θάρρος  ότι ο κόσμος δεν θα ξανακαταστραφεί με κατακλυσμό.

Αυτά έγραψε ο Άγιος Χρυσόστομος για τους παραπάνω στίχους της Γενέσεως... και μεις φαίνεται "παραθαρρέψαμε" και μας έφυγε το άγχος για τον κατακλυσμό... ώσπου! κάναμε σημαία του σοδομισμού το Ουράνιο Τόξο..............

(σ.σ. Για όσους δεν γνωρίζουν το επίσημο σύμβολο -  σημαία της ομοφυλοφιλίας είναι το Ουράνιο Τόξο)

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο «για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Βιβλιοπαρουσίαση "Ο π. Νικόλαος Πέττας και η πρεσβυτέρα του Ανθή"

ΕΠΑΝΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ

π. ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:

«NEAI HΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ:

Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ (1941-4.1.2000)

ΚΑΙ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ (1943-6.12.2012)»

ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ τ. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ τ. ΔΗΜΟΥ ΑΡΟΑΝΙΑΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ.

Μια αξιοθαύμαστη ιερωμένη μορφή, πολυσύνθετη και ακτινοβόλα, της οποίας η εκπληκτική πνευματική δραστηριότητα ξεπέρασε τα όρια της Αχαϊκής πρωτεύουσας εις την οποία έζησε και εκοιμήθη εν Κυρίω. Η λευιτική αυτή μορφή καθαγιάζει ακόμα και στις μέρες μας την Πάτρα και όχι μόνο, καταδεικνύοντας περίτρανα ότι, στην φτωχή  από πνευματικότητα εποχή μας, δεν έχουν λείψει οι αγιασμένες μορφές, οι αγιασμένοι ιερείς, οι εργάτες του αμπελώνα του Κυρίου.

Ο λόγος για τον μακαριστό π. Νικόλαο Πέττα, τον «Δίκαιο Σημειοφόρο» όπως τον ονομάζουν όσοι τον γνώρισαν και έγιναν μάρτυρες του ενάρετου βίου του, της πνευματοφόρου διαδρομής του, καθώς και του προορατικού του χαρίσματος.

Την Κυριακή 30-11-2014 τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών του π. Νικολάου, της πρεσβυτέρας του Ανθής και της θυγατέρας τους Σοφίας στον ιερό Ναό της Παναγίας «Ρόδον το Αμάραντον» κοντά στο Χατζηκυριάκειο στον Πειραιά. Στο πλήθος των πιστών που τίμησαν με την παρουσία τους το δίκαιο λευιτικό ζεύγος, συμπεριλαμβάνονταν όλα τα μέλη της ευσεβούς οικογενείας τους καθώς και Καλαβρυτινοί όπως οι εξέχοντες κ. Αθανάσιος Χρονόπουλος,  Πρόεδρος των Καλαβρυτινών του Πειραιά, το μέλος του Δ.Σ. της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως κ. Κωνσταντίνος Κατσιάρης και ο γράφων.

   Στην Ακολουθία αρχιεράτευσε ο ιεράρχης του Οικουμενικού θρόνου Μητροπολίτης Προικοννήσου,  Υπέρτιμος και Έξαρχος Πάσης Προποντίδος, κ. Ιωσήφ  Χαρκιολάκης (βλ. τον επιμνημόσυνο λόγο του: http://www.romfea.gr/diafora-ekklisiastika/28472-2014-12-02-19-07-11).

Με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου,  ο γράφων διένειμε το επανεκδοθέν βιβλίο του Γέροντος Μαξίμου του Ιβηρίτου. Η συγκεκριμένη επανέκδοση του 2014 την χαιρετίζει ο ελλογιμώτατος Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. καθηγητής Μιχάλης Γ. Τρίτος.

   Ο κ. Μιχάλης Τρίτος λέει μεταξύ άλλων στον χαιρετισμό του. «Με ξεχωριστή χαρά προλογίζω την επανέκδοση του βιβλίου του λογιωτάτου Γέροντος Μαξίμου… καθότι ο π. Νικόλαος υπήρξε σ όλη του τη ζωή ένα φωτόμορφο τέκνο της εκκλησίας…».

    Ο π. Νικόλαος  -όπως αναφέρει ο συγγραφέας  π. Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους, Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης- «εις την ζωήν του ηκολούθησε την αληθή οδόν, την οδόν της αρετής, της ταπεινώσεως, της αγάπης προς τον Θεόν και τον πλησίον. Ο ένθεος αυτού αγών ήτο μυστικός, όπως ακριβώς απορρέει από την ορθόδοξον πατερικότητα».

Σκιαγραφώντας με την ταπεινή μας πέννα την αγιασμένη μορφή του μακαριστού π. Νικολάου Πέττα, κρίνεται σκόπιμο να προστρέξουμε σε δημοσιευμένα άρθρα πολλών κληρικών, λαϊκών, μοναχών και μοναζουσών καθώς και συναδέλφων του εκπαιδευτικών από τις περιφέρειες  Αχαΐας, Αττικής και της Φωκίδος.

   Πολλά από αυτά τα άρθρα βρίσκονται δημοσιευμένα σε διάφορα εκκλησιαστικά και άλλα έντυπα, συμπεριλαμβάνονται δε και στο επανεκδοθέν βιβλίο υπό του π.  Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου, το οποίο αξίζει να μελετήσουμε για να γνωρίσουμε την ηγιασμένη πορεία του μακαριστού π. Νικολάου εν ζωή αλλά και την μετά θάνατον παρουσία του σε διάφορες περιστάσεις, ακόμα και στην κοίμηση της πρεσβυτέρας του.

Από τα βιογραφούμενα για το αοίδιμο λευιτικό ζεύγος, αναφέρουμε ότι ο μακαριστός  π. Νικόλαος Πέττας γεννήθηκε στην πόλη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου την Πάτρα από γονείς Επτανησίους. Απέκτησε σπουδαία μόρφωση από θετικές και θεωρητικές επιστήμες και τέσσερα ανώτατα πτυχία. Αρχικά εργάστηκε ως καθηγητής μηχανολόγος σε τεχνικά εκπαιδευτικά σχολεία. Αργότερα όμως, με την προτροπή πολλών Αγιορειτών πατέρων καθώς και του πνευματικού του, επείσθη να ακολουθήσει την Θεία προσταγή και να ιερωθεί. Έτσι, στις 8 Απριλίου 1979, χειροτονήθηκε διάκονος και στις 15 Απριλίου του ίδιου έτους πρεσβύτερος, από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Πατρών κυρό Νικόδημο Βαληνδρά.

Μαζί με την άξια πρεσβυτέρα του Ανθή Κατριμπούζα – Πέττα (21.11.1943- + 6.12.2012), απέκτησαν δώδεκα παιδιά. Είναι σημαντικό αυτό τονιστεί καθότι στην εποχή μας παρατηρείται υπογεννητικότητα η οποία αν συνεχιστεί, ενδέχεται να οδηγήσει στον αφανισμό του γένους μας. Το παράδειγμα αυτό της οικογενείας του π. Νικολάου Πέττα ας αποτελέσει υγιές πρότυπο για όλους μας, ιδιαιτέρως για τις ιερατικές οικογένειες.

   Μεταξύ των εκλεκτών του τέκνων ξεχωριστή θέση κατέχει ο σήμερον Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Πέττας, ιεροκήρυκας Γορτυνίας, ο οποίος είναι και πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού: Ινστιτούτου «Χριστοφόρος  Παπουλάκος».

Στις μέρες μας που η χώρα μας βιώνει ανυπέρβλητες δοκιμασίες και ο οδοστρωτήρας της ύλης και του ατομισμού τείνει να σαρώσει κάθε υψηλό και ευγενές ιδανικό, που πολλοί άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες καθυβρίζονται και σπιλώνονται από άλλες χωρίς ουσιαστική αιτία, που λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και της έλλειψης πνευματικού προσανατολισμού βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, είναι σημαντικό να διδασκόμαστε την καρτερικότητα, την υπομονή, τον ενάρετο και πνευματικό βίο από αγιασμένες μορφές σαν τους μακαριστούς π. Νικόλαο Πέττα και την πρεσβυτέρα του Ανθή ώστε να πορευόμαστε πάντα εν Κυρίω.

Οδεύοντες προς την  εορτή της γεννήσεως του Θεανθρώπου, όπως σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος, δια της εξυμνήσεως του βίου «των διαπρεψάντων ενευσεβεία», δοξάζομεν πρώτον τον Δεσπότην και Κύριόν μας Χριστόν, τον οποίον παρακαλούμε και διά πρεσβειών των Αγίων να ατσαλώνει την πίστη μας να ενδυναμώνει τη θέλησή μας, για να διέλθουμε τους δύσκολους καιρούς και να προστατεύει το γένος μας από κάθε επιβουλή.

Επιχαίροντες, δια την ένθεον προσπάθεια του πρώην Πρωτεπιστάτου Αγίου Όρους Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου-την οποία συναντούμε καθ’ όλον τον εν τω Αγιονύμω Όρει βίον του-συγχαίρομεν τούτον  δια το παρόν πόνημα, εξαιτούμενοι τις ευλογίες του και τις ευχές του.

Μακαρία η μνήμη του π. Νικολάου Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εν ταις αγκάλαις του Κυρίου μας. Είθε να μεσιτεύουν στον Κύριο  υπέρ ημών ώστε να έχουμε καλήν απολογίαν  επί του φοβερού βήματος του Χριστού και να γευθούμε τον αιώνιο παράδεισο.    

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ-ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΤΗΣ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΙΧΑΛΗ Γ. ΤΡΙΤΟ,

ΚΟΣΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ:

Μέ ξεχωριστή χαρά χαιρετίζω τήν ἐπανέκδοση τοῦ βιβλίου τοῦ λογιωτάτου ἁγιορείτου Γέροντος π. Μαξίμου τοῦ Ἰβηρίτου μέ τίτλο: «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου. π. Νικόλαος Πέττας (1941-4.1.2000) καί ἡ πρεσβυτέρα του Ἀνθή (1943-6.12.2012)».

Πρόκειται γιά ἕνα καλαίσθητο καί ἄριστα διαρθρωμένο βιβλίο, τό ὁποῖο παρουσιάζει τή ζωή καί τή δράση ἑνός ἁγίου ζεύγους, πού βίωσε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἔφερε στόν κόσμο δώδεκα παιδιά, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό γνωστό φιλάγιο ἀρχιμανδρίτη π. Νεκτάριο Πέττα, εὐαίσθητο στά θέματα τοῦ βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ, καί ἔδωσε μιά ζωντανή μαρτυρία Χριστοῦ στήν πνευματικά ἀποπροσανατολισμένη ἐποχή μας.

Ὁ π. Νικόλαος Πέττας ὑπῆρξε πρότυπο ἱερωμένου, μέ ὑγιές ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί ὑψηλό αἴσθημα ποιμαντικῆς εὐθύνης. Ἀξιωματικός στήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, δόκιμος κήρυκας τοῦ θείου λόγου, ἀκαταπόνητος ἐργάτης τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.

Ἰδιαιτέρως ἐπισημαίνω τό ποιμαντικό του ἔργο. Ὁ ἀείμνηστος π. Νικόλαος πίστευε βαθύτατα ὅτι ἡ ποιμαντική ἐκκλησιαστική διακονία εἶναι ἡ προέκταση τῆς Θείας Λειτουργίας στήν κοινωνία. Παρ’ ὅλες τίς ὑποχρεώσεις του ἀπό τήν πολυμελῆ οἰκογένειά του, κατέστρωνε πρόγραμμα ποιμαντικῆς δράσεως, ἐπισκεπτόμενος ἀσθενεῖς, φυλακισμένους, θλιμμένους ἀπό πρόσφατο θανατικό καί ἄλλες οἰκογενειακές περιπέτειες. Σέ ὅλους αὐτούς μετάγγιζε τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως, πού εἶναι ἕνα μέτρο ζωῆς πραγματικά μοναδικό, ἡ πιό προσιτή φανέρωση τῆς χαρᾶς καί τῆς βεβαιότητας τῆς σωτηρίας.

Πέραν τῶν ἄλλων, ὁ π. Νικόλαος ἦταν ἕνας φωτισμένος καί διακριτικός πνευματικός, ὁ ὁποῖος ἐφάρμοζε στήν πράξη τό γνώρισμα τῶν ἁγίων, πού ἦταν αὐστηροί στόν ἑαυτό τους καί ἐπιεικεῖς στούς ἄλλους. Μέ τή γλυκύτητα τοῦ προσώπου του ἔδινε θάρρος, δύναμη καί ἐλπίδα. Μέ  ἀγάπη καί κατανόηση ἔσκυβε στά ἀνθρώπινα προβλήματα, δίνοντας ἐξατομικευμένες φωτισμένες λύσεις.

Πλῆθος ἀνθρώπων ἀπό ὅλα τά κοινωνικά στρώματα ἀναπαυόταν στό πετραχήλι του. Μέ τήν ἴδια ἄνεση ἐξομολογοῦσε καθηγητές Πανεπιστημίου, ἀνώτατους δικαστικούς, ἐπιτυχημένους ἐπιχειρηματίες, ἀλλά καί ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου καί τῆς βιοπάλης.

Ο π. Νικόλαος ὑπῆρξε σέ ὅλη του τή ζωή ἕνα φωτόμορφο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶχε ὑποστεῖ τήν «καλήν ἀλλοίωσιν», γιά νά διακονήσει ἐπάξια τό λαό τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐφημέριος, κήρυκας τοῦ θείου λόγου καί πνευματικός ἄνθρωπος μέ τήν εἰδική καί τή γενική ἔννοια τοῦ ὅρου.

Τώρα πού βρίσκεται μέ τήν ἐκλεκτή πρεσβυτέρα του Ἀνθή «ἐν χώρᾳ ζώντων», στήν ἀτέρμονα αἰωνιότητα, «ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων» καί «καθαρῶς κατοπτεύει Τριάδα τήν ὁμοούσιον», εἴθε νά δέεται γιά ὅλους μας, ὥστε νά βροῦμε τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς καί νά ἔχουμε «καλήν ἀπολογίαν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ». Ἄς ἔχουμε τήν εὐχή τους.

Καθηγητής Μιχάλης Γ. Τρίτος,

Κοσμήτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

Πηγή: http://www.pnikolaos.gr

Κεντρική διάθεση τοῦ βιβλίου:

- Βιβλιοπωλεῖο ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, Γερανίου 20 (κοντά Σοφοκλέους καί Γερανίου), 105 52 Ἀθῆναι, τηλ. 210.52.43.275.

- Βιβλιοπωλεῖο: ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ, Ὄθωνος–Ἀμαλίας 97 Πάτρα, τηλ: 2610346687, τηλεομοιότυπο: 2610346687. 

Εσπερινός του Αγίου Φιλουμένου στην Αγία Μαρίνα Πατρών

Ομιλία πρωτοπρεσβυτέρου π.Αντωνίου Ρουμελιώτου εφημερίου Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών, στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνης, επί τη εορτή του Αγίου Φιλουμένου του Αγιοταφίτου

 Σεβαστοί μου Πατέρες, Αγαπημένοι μου  αδελφοί κι αδελφές

Ο Χριστός στο φρέαρ - πηγάδι του Ιακώβου.

Σήμερα, εδώ στον όμορφο Ναό της Αγίας Μαρίνας, όπου τελείται ο Εσπερινός, για την εορτή του Αγίου Φιλουμένου, ας δούμε λίγο τον Κύριό μας τον Ιησού Χριστό, και την ζωή του Αγίου μας.

Ο Ιησούς Χριστός «κεκοπιακώς εκαθέζετο» Κάθισε όχι σε πολυθρόνα αλλά εκεί δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ. Και να, μέσα στο καταμεσήμερο, μια γυναίκα έρχεται στο φρέαρ του Ιακώβ. Ο Κύριος της ζήτησε λίγο νερό. «Γυναίκα δος μου να πιω νερό». Η γυναίκα εκπλήσσεται. Πως ένας Ισραηλίτης τολμά να ζητά νερό από αυτήν. Δός μου, επιμένει ο Κύριός μας, και θα σου δώσω το νερό το αθάνατο. Μα, Κύριε, λέγει, δεν έχεις άντλημα και το φρέαρ, το πηγάδι, είναι βαθύ. Πώς θα μου δώσεις το νερό το αθάνατο που θα πιω και  δε θα ξαναδιψάσω;;

Τότε ο μεγάλος ψαράς έριξε το αγκίστρι του για να συλλάβει, για να ψαρέψει το «ψάρι» και να το οδηγήσει στην Εκκλησία Του. Της ζήτησε να φωνάξει τον άνδρα της. Η γυναίκα με όλη την ειλικρίνεια της του λέγει πως δεν έχει άνδρα. Έτσι ο Χριστός βρίσκει αφορμή να αποκαλύψει μυστικά της ζωής της: έχεις δίκιο γυναίκα. Μέχρι τώρα είχες πέντε, κι αυτός ο έκτος δεν είναι άνδρας σου.

Εκπλήσσεται και πάλι μπροστά στην αποκάλυψη αυτή η γυναίκα, που ήταν  Σαμαρείτιδα. Ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο να συνομιλούν Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες. Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους καλύτερο από τους Σαμαρείτες. Μάλιστα όταν ήθελαν κάποιον να τον υποτιμήσουν έλεγαν ότι  αυτός είναι Σαμαρείτης. Ο Χριστός όμως ήρθε για  τους αμαρτωλούς και μια από τις κατηγορίες που είπαν οι εχθροί του εις βάρος του Χριστού μας ήταν κι αυτή: ότι ήταν φίλος των τελωνών, των πορνών, των αιχμαλώτων εκείνων από τις αμαρτίες, των αμαρτωλών. Οι εχθροί του, που συκοφαντούσαν  το Πανάγιο έργο Του, πού να ξέρουν ότι ο Ιησούς Χριστός μας είναι φίλος των αμαρτωλών! Ήταν και είναι φίλος κάθε πεσμένου ανθρώπου, είναι γιατρός κάθε πληγωμένου ανθρώπου, είναι Σωτήρας κάθε σκλαβωμένου ανθρώπου. Η γυναίκα λοιπόν, απορεί, εκπλήσσεται μπροστά σε αυτήν την αποκάλυψη. Η Σαμαρείτιδα είναι η Αγία Φωτεινή, η μεγάλη αυτή Αγία. Μια αμαρτωλή γυναίκα η οποία ήρχετο κάθε μεσημέρι για νερό, για να μην τη βλέπουν τα μάτια των ανθρώπων και την σχολιάζουν και την κρίνουν. Κύριε, συνεχίζει η γυναίκα, δεν μου φαίνεσαι να είσαι ένας απλός άνθρωπος, εσύ μου φαίνεσαι να είσαι προφήτης! Για πες μου, που πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό; στο όρος Γαριζίν ή στα Ιεροσόλυμα, όπως πιστεύετε εσείς οι Ισραηλίτες;

Είναι ένα φαινόμενο, ε;…  κι όμως αδελφοί μου σε αυτήν την περικοπή, στηρίζεται όλη η θεολογική βάση της Εκκλησίας μας. Πού το φανερώνει ο Θεός;  Ακούστε αδελφοί μου στον Ιωάννη, στο Δ’ κεφάλαιο, στον 21^ο  και 24^ο  στίχο. «Γύναι, πίστευσόν μοι, λέει ο Κύριός μας, ότι έρχεται ώρα ότε ούτε εν τω όρει τούτο, ούτε εν Ιεροσολύμοις, προσκυνήσετε τω Πατρί κλπ… αλλά έρχεται ώρα και νυν εστί – τώρα ε; -ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί εν πνεύματι και αληθεία, Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν Πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν».

Ναι, αδελφοί μου, ο Θεός λατρεύεται στους Ναούς, λατρεύεται όμως και παντού, όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, μπορεί να προσεύχεται να προσφέρει δόξα και λατρεία. Για να δούμε λίγο τον άγιό μας.

Από μικρός ο Άγιος Φιλούμενος αγάπησε το Χριστό. Τον λάτρεψε όπως και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως κι ο Μεγάλος Αυτός Απόστολός μας ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. Σε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό το περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες. 

Τι όμορφο πράγμα να αγαπάς αυτήν την πνευματική ζωή, γιατί αυτό είναι που μας λείπει. Η άσκηση στη Χριστιανική ζωή είναι πολύ όμορφη. Ασκούμαστε, όταν νηστεύουμε και προσπαθούμε να κόψουμε τα πάθη μας περιορίζοντας ταυτόχρονα και την υλική τροφή. Ασκούμαστε όταν προσευχόμαστε, προσπαθώντας να επιτύχουμε την ένωσή μας με τον Θεό. Ασκούμαστε, όταν αγωνιζόμαστε, με καλή και αγαθή διάθεση για να εφαρμόσουμε τις θεϊκές εντολές. Ασκούμαστε, ακόμη,  όταν υπομένουμε με καρτερικότητα χωρίς γογγυσμούς, με δοξολογία στο Θεό, τις θλίψεις και τις στενοχώριες της ζωής μας, τις κακολογίες και τις ταπεινώσεις, τις ύβρεις και τους κατατρεγμούς.

Ας θυμηθούμε τον Απόστολο των Εθνών τον Παύλο μας. Και τι δεν πέρασε στη ζωή του για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στα πέρατα της Οικουμένης! Το ίδιο και ο Απόστολος Ανδρέας μας και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Κόπους, θλίψεις, μαστιγώσεις, ραβδισμούς, φυλακίσεις, λιθοβολισμούς. Επίσης, αγρυπνίες, νηστείες, άσχημες καιρικές συνθήκες στις πορείες τους. Ασθένειες με τις οποίες έφθασαν πολλές φορές στα πρόθυρα όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, του θανάτου. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά βροντοφώναζε στους Κορίνθιους, νοιώθοντας μέσα του θεϊκή χαρά: «Η γαρ δύναμίς μου, εν ασθενεία τελειούται». Εμείς φοβόμαστε αδελφοί μου, τάχατες  μπροστά στο κίνδυνο. Φοβόμαστε. Αυτά τα παιδιά, τα ευλογημένα αδέλφια, σηκωνόντουσαν αργά το βράδυ και καθόντουσαν μέχρι μετά το μεσονύκτιο, μέχρι να ξημερώσει και προσηύχοντο και ασκούντο!!! Πως ζουν σήμερα τα παιδιά μας; Γιατί δεν τα φέρνουμε στην Εκκλησία, γιατί δεν τα φέρνουμε στα Κατηχητικά σχολεία, γιατί δεν τα οδηγούμε κοντά στο Χριστό μας και την Εκκλησία Του;

Ο Άγιός μας, ο Άγιος Φιλούμενος, καταγόταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχε με τον αδελφό του, τη γιαγιά τους Λωξάνδρα, η οποία τι έκανε; Πολύ έξυπνο, πολύ όμορφο! Ζητούσε να της διαβάζουν βίους Αγίων. Εμείς τα παιδιά μας δεν τ’ αφήνουμε να διαβάζουν βίους Αγίων.Δεν τα ωθούμε να πηγαίνουν στο Κατηχητικό Σχολείο. Διαβάζοντας ο Άγιος του Θεού το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, ως άλλος μιμητής Εκείνου, έκαυσε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου και αγάπησε κάτι άλλο.

Δεν είναι κακό αδελφοί μου το να θέλουμε την πνευματική ζωή! Δεν είναι κακό. Δυστυχώς όταν κάποιος θέλει να πάει κοντά στην Εκκλησία, να νηστεύει, να προσεύχεται, να εκκλησιάζεται, να διαβάζει την Αγία Γραφή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας τον αποτρέπουμε. Όμως εδώ, η γιαγιά η Λωξάνδρα είχε ένα πολύ ωραίο κατηχητικό, διδακτικό τρόπο. Να το μάθουμε κι εμείς οι γιαγιάδες, κι εμείς οι παππούδες, διότι θα δώσουμε λόγο στο Θεό αύριο.

Τα δίδυμα αυτά τέκνα της Μαγδαληνής και του Γεωργίου Ορουντιώτη, ο Φιλούμενος κι ο Ελπίδιος, αυτά είναι τα μοναχικά τους ονόματα, φλεγόμενα από τον θείο έρωτα, από την θεία αγάπη, τι έκαναν; Ξεκίνησαν για την παλαίφατη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου. Στην όμορφη και μαρτυρική μας Κύπρο.

Όταν κάποτε αδελφοί μου ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός επισκέφθηκε ένα Αγιασμένο Γέροντα του είπε: παρακάλεσα το Θεό κι έφυγαν από πάνω μου όλα μου τα πάθη. Έτσι ησύχασα και αναπαύομαι ψυχικά μη έχοντας κανένα πόλεμο από τον πονηρό. Τότε ο σοφός γέροντας, αδελφοί μου, τον συμβούλεψε: γύρισε στο κελί σου και παρακάλεσε τον Θεό να επιτρέψει και πάλι στον πονηρό να σε πολεμάει. Διότι χωρίς άσκηση και υπομονή στις θλίψεις δεν προκόβει η ψυχή και δεν αξιώνεται της Ουράνιας χαράς. Αυτό έκαναν κι ο Ελπίδιος, αυτό έκανε κι ο Φιλούμενος ο Άγιός μας που εδώ τιμάται ιδιαίτερα. Σ’ αυτήν την όμορφη ενορία, όπου τιμάται η Αγία Μαρίνα, όπου τιμάται ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κι ο παππούς ο Άγιος Φιλούμενος.

Από τη μαρτυρική Κύπρο λοιπόν, φύγανε μετά από 5 χρόνια περίπου που έζησαν στη Μονή. Έφυγαν και πήγαν στην Αγία Γη, στα Ιεροσόλυμα.  Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από 12 έτη διακονίας του στα Ιεροσόλυμα, συνέχισε το Εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας, και εκοιμήθη στο Άγιο Όρος.

Ο Άγιος Φιλούμενος, έμεινε στην Αγία Γη για 46 χρόνια, διακονώντας εκεί την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου. Πως;; Ως φύλακας των Αγίων Τόπων. Μάρτυρες είναι εκεί πέρα οι Πατέρες, αδελφοί μου, και πρέπει να τους έχουμε στην προσευχή μας. Τελευταίος σταθμός της διακονίας του στους Αγίους Τόπους ήταν το Φρέαρ, γι αυτό και είπα πρωτύτερα για το φρέαρ με την Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα με τον Κύριό μας.

Το φρέαρ του Ιακώβου έγινε τόπος του μαρτυρίου του στις 16 (29 με το νέο ημερολόγιο) Νοεμβρίου του 1979 μ.Χ. Οι φανατικοί Σιωνιστές που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα  του Εσπερινού. Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν στην Αγία Γή. Τέσσερα χρόνια αργότερα κατά την κηδεία θανόντος μέλους της Αγιοταφικής Αδελφότητος ανοίχθηκε ο Τάφος του π. Φιλουμένου για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρισαν ένα εξαίρετο θέαμα. Το σώμα του νεκρού αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ναι, γιατί είχε το Άγιο Πνεύμα Αδελφοί μου. Είναι αλήθεια πως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας πάντοτε γίνονται τα καλύτερα πρότυπα στην ζωή μας. Έτσι είναι κι αυτός ο Άγιος, ο Άγιος Φιλούμενός μας, το πρότυπό μας, μας δείχνουν και μας βεβαιώνουν πως απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς μπορούν να αγωνιστούν στη ζωή τους και να επιτύχουν πολλά. Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν και ασκήθηκαν στη ζωή τους, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους διότι εμπιστεύθηκαν τον εαυτό τους στον Θεό κι ο Θεός τους χάρισε την αιώνια χαρά. Ποια είναι η χαρά εδώ πέρα; Η χαρά ότι χαιρόμαστε εμείς με αυτούς.

Πολλές φορές πάμε να προσκυνήσουμε τις χαριτόβρυτες εικόνες και τα Ιερά Λείψανα. Τα θαυμάζουμε για τα θαύματα που επιτελούνται. Όχι όμως, αδελφοί μου. Να θαυμάζουμε τον Χριστό που μέσα από εκεί φανερώνεται και παρατείνεται εις τους αιώνες, όπως λέγει η Αγία μας Εκκλησία.

Ξανακλείσανε τον τάφο του Αγίου γέροντος και Αγίου της Εκκλησίας μας του Αγίου Φιλουμένου μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984. Οπότε κατά την κηδεία του Αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα του Αγίου βρέθηκε και πάλι ανέπαφο και να ευωδιάζει. Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Ιερού βήματος στον Ιερό Ναό της Αγίας Σιών, όπου και γίνεται αντικείμενο προσκύνησης από 1000άδες πιστούς.

 Για σκεφτείτε, αδελφοί μου, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που μας οδηγεί, που φαίνεται και φανερώνεται. Αν δεν έχουμε το Άγιο Πνεύμα φανταστείτε τι έχουμε να πάθουμε. Τι είναι λοιπόν το ύδωρ που ζήτησε ο Κύριος από εκείνο το φρέαρ του Ιακώβου; Είναι το Άγιο Πνεύμα, το οποίο έρχεται και πέφτει σε ένα χωράφι που έχει διάφορα δέντρα, ελιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, τριανταφυλλιές, λουλούδια κλπ. Το νερό είναι το ίδιο, αλλά το κάθε δέντρο παίρνει το δικό του συστατικό από το νερό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα φανερώνει, φανερώνεται μέσα από την ποικιλία των χαρισμάτων, που έχει δώσει στον καθένα μας.

Ας κάνουμε κι εμείς τον δικό μας αγώνα χωρίς να αποκάμουμε από τα εμπόδια, χωρίς να απελπιζόμαστε από τις δοκιμασίες. Ας ασκήσουμε τον εαυτό μας ιδιαίτερα τώρα, που περνάμε αυτές τις δυσκολίες, μέσα σε αυτή την Εκκλησιαστική περίοδο που διανύουμε για να εορτάσουμε την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων.

 Και τέλος, αδελφοί μου, ας παροτρύνουμε τα πνευματικά μας παιδιά, μικρούς και μεγάλους να αγαπήσουν την Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα. Διότι προσκυνώντας ένα Άγιο Λείψανο, λέει ο Μέγας Βασίλειος προσκυνούμε το μέλος του σώματος του Χριστού, διότι ο Χριστός φανερώνεται στον κάθε ένα από εμάς, ταπεινώνεται. Ο καθένας μας θα πρέπει να οπλιστεί και με την άσκηση. Ο Άγιος Φιλούμενος  υπέμεινε τα πάντα και έγινε και μάρτυρας της Εκκλησίας μας και υπάρχει το Άγιο σκήνωμά του, υπάρχει η Αγία μορφή του, έχουμε δίπλα μας αυτό τον Άγιο, τον προσκυνούμε, τον παρακαλούμε κι αυτός ικετεύει τον Άγιο Θεό όπως και τόσους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Εδώ οι σεβαστοί πατέρες, ο π. Παναγιώτης και ο π. Γεώργιος κάνουν έναν σπουδαίο έργο στην Εκκλησία του Χριστού και εις την Ιερά Μητρόπολη των Πατρών. Ο Θεός να τους δίνει υπομονή. Η υπομονή αποτελεί ένα από τα ομορφότερα, αρχοντικότερα χαρίσματα του Θεού.

 Κι εσείς αδελφοί μου να έχετε υπομονή. Για να κάνει κανείς υπομονή χρειάζεται να’ χει μεγάλη ψυχική δύναμη, αγαθή κι αρχοντική καρδιά και προπαντός στέρεη πίστη στο Θεό. Ο άνθρωπος που έχει μέσα του πραγματική υπομονή, είναι πράος, γαλήνιος, ήρεμος, ανεξίκακος, συγχωρεί το συνάνθρωπό του κι έτσι  έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να φθάσει στην πρώτη των αρετών την αγάπη. Φθάνοντας στην αγάπη, φθάνει στον ίδιο το Θεό. Με την υπομονή τόσο η σχέση μας με τους συνανθρώπους μας όσο και με το Θεό τίθεται στη σωστή βάση της. Ο άνθρωπος δείχνοντας την καρτερικότητα στις θλίψεις που του έρχονται στη ζωή ή που του προκαλούν οι συνάνθρωποί του ευαρεστεί τον Θεό και σώζεται.

Ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος μας λέγει πως όταν κάποιος υπομένει χωρίς διαμαρτυρία ένα σκληρό λόγο από τον συνάνθρωπό του, γνωρίζοντας πως δεν φταίει σε αυτόν που τον κατηγορεί, εκείνη την ώρα είναι σαν να δέχεται αγκάθινο στέφανο. Όμως είναι μακάριος διότι σε καιρό που ο ίδιος δεν γνωρίζει, θα του αποδώσει ο Θεός στέφανο άφθαρτο. Η υπομονή θα πρέπει να είναι μια διαρκής στάση στην πνευματική μας πορεία. Καθημερινά θα πρέπει να την εξασκούμε και να την διατηρούμε και έτσι θα απολαμβάνει η ψυχή μας τους εύχυμους πνευματικούς καρπούς της.

Για παράδειγμα, ο άνδρας μπορεί να κάνει υπομονή σε μια δύστροπη σύζυγο και το ίδιο η γυναίκα στο σύζυγό της, αντίστοιχα οι γονείς να κάνουν υπομονή στα ζωηρά παιδιά, στις εφηβικές τους εξάρσεις και αντιδράσεις, και τα παιδιά στις παιδαγωγίες των γονέων. Ο φίλος να κάνει  υπομονή στις ιδιαιτερότητες και τον χαρακτήρα του φίλου του, ο γείτονας υπομονή στις παραξενιές ή και στις διεκδικήσεις του γείτονά του. Γενικώς, ο πιστός Χριστιανός οφείλει να είναι ταπεινός και υπομονετικός στη ζωή του. Οφείλει να είναι φωτεινό παράδειγμα και στους άλλους ανθρώπους ώστε να δοξάζεται το όνομα του Θεού.

Στη σημερινή κοινωνία, όπου οι ρυθμοί της ζωής έχουν αυξηθεί κι όλα τρέχουν θα λέγαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, είναι δύσκολο κανείς να υμνεί την υπομονή, και το δυσκολότερο να την εξασκεί και να την διδάσκει με το παράδειγμά του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να τα βρίσκει όλα γρήγορα και με ευκολία. Θέλει να λύνει τα προβλήματά του άμεσα. Ίσως σε υλικά και καθημερινά πράγματα να το καταφέρνει και με επιτυχία. Σε αυτά όμως που με βιασύνη και ανυπομονησία δεν έχει τη δυνατότητα να βρει λύσεις αποτελεσματικές είναι αυτά που αφορούν την ψυχή του και την ειλικρινή σχέση του με το Θεό και τον συνάνθρωπο. Η λανθασμένη στάση του απέναντι στον Θεό και την ζωή δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα, επιφέροντας ακόμα και ψυχολογικές ή παθολογικές ασθένειες. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα δεν υπάρχει Εκκλησία, η οποία αποτελεί χάρισμα του Θεού. Ο άνθρωπος βρίσκει την ψυχική του ηρεμία και μπορεί να ζήσει Χριστιανική και ανθρώπινη ζωή.

Πολλοί αδελφοί μου, κατηγορούμε τους Επισκόπους, τους Ιερείς, τους Μοναχούς, εμείς που είμαστε τόσο καλοί… ποια παιδιά μας όμως δώσαμε εις τον Χριστό και στην Εκκλησία του; Ποιοι από εμάς προσέφεραν, όπως η Μαγδαληνή κι ο Γεώργιος, (οι γονείς του Αγίου Φιλουμένου) στο Θεό εις το Χριστό και εις την Εκκλησία Του; Γιατί αδελφοί μου;; Εμείς κατηγορούμε, κι όμως δεν έχουμε κάνει ποτέ μια προσπάθεια να δώσουμε κάτι στην Εκκλησία.

 Κι εσείς σεβαστοί μου πατέρες να εύχεσθε για την ταπεινότητά μου να μου χαρίζει ο Θεός υπομονή και καρτερία και ψυχική και σωματική έτσι ώστε να έχω μέσα μου το φόβο Θεού, γιατί αδελφοί μου τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ σε αυτόν τον κόσμο; Είμαστε εδώ σωματικώς σε αυτόν τον κόσμο. Πνευματικώς; Μήπως απουσιάζουμε; Μήπως ταξιδεύει το μυαλό μας αλλού; Γι’ αυτό αδελφοί μου ας προετοιμάσουμε τον εαυτό μας, ας καλυτερεύσουμε την ψυχή μας, ας κοιτάξουμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Πνεύμα ο Θεός και λατρεία πνευματική πρέπει να του προσφέρουμε. Μη φαντάζεσθε ότι έχει ανάγκη ο Θεός από το κεράκι μας ή από το θυμίαμά μας. Ούτε οι δαίμονες φεύγουν με το θυμίαμα αν δεν αντισταθείς στο δαίμονα, όσο θυμίαμα να κάψεις, δεν θα πετύχεις τίποτε. Βεβαίως δεν θα τα καταργήσουμε. Και το θυμίαμα θα ανάβουμε και το κερί θα προσφέρουμε. Αλλά το θυμίαμα που θέλει ο Χριστός είναι το να ευωδιάζει και να αρωματίζει η ζωή μας, όπου κι αν πάμε να αισθανόμαστε την ευωδία της χάριτος του Θεού, το Άγιο Πνεύμα να είναι πάντοτε στη ζωή μας.

Αμαρτωλή η ζωή της Σαμαρείτιδος. Αλλά αυτό το πλάσμα το πήρε ο Χριστός μας το έβγαλε από τη λάσπη και το έκανε Άγγελο. Το καθάρισε, το έλουσε, το έπλυνε, μέσα στα αρώματα της χάριτος του Θεού. Κι έτσι λοιπόν πλέον τρέχει λοιπόν στην πόλη Σιχάρ, κι εκεί τι γίνεται; Γίνεται Ιεραπόστολος. Ελάτε βρήκα το Μεσσία. Αυτό μας λέει κι αυτή η Ενορία. Ευρήκε τον Μεσσία. Αυτό που λέει κι ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας ο Απόστολος Ανδρέας. Ευρήκαμε τον Μεσσία!. Ελάτε, μου αποκάλυψε τα μυστικά της ζωής μου, ελάτε, πρέπει να είναι ο Χριστός. Πίστεψε αυτή και οδήγησε κι όλους τους δικούς της κοντά στο Χριστό, όπως και η Αγία Μαρίνα μας, όπως κι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας, κι ο Άγιος Φιλούμενος, όπως και τόσοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Αυτό ήρθανε να πουν σήμερα, αυτό μας λένε πάντοτε να αγαπήσουμε τον Χριστό. Αλλά πώς να τον αγαπήσουμε αδελφοί μου, αν δεν κοιτάξουμε τη ζωή μας να την διορθώσουμε εκεί όπου σφάλλει , όχι σε βαθμό σύγκρισης με τον άλλον, αλλά όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, να κρίνουμε τον εαυτό μας πάντοτε με τον Ιησού Χριστό κι όχι με τον συνάνθρωπό μας. Να τους αγαπούμε και να προσευχόμαστε.

Σεβαστοί μου πατέρες, της Ενορίας ταύτης  π. Παναγιώτη και π. Γεώργιε σας ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε σήμερα εδώ να συμπροσευχηθούμε μαζί με τους άλλους σεβαστούς πατέρες και να προσκυνήσουμε το Ιερό επιτραχείλιον καθώς και την Ιεράν Εικόνα του. Είθε ο Άγιος Θεός να μας χαριτώνει και να μας ευλογεί και εμάς και το λαό του Θεού. Καλό Παράδεισο. Καλές Γιορτές.