Δευτέρα 23 Ιουνίου 2025

Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Παραλίας Πατρών

Επίσκεψη του προέδρου της "ΝΙΚΗΣ" κ. Νατσιού στον Ιερό Ναό Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Κυριακή 22 Ιουνίου 2025

Εβδομαδιαίο Φυλλάδιο
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Οἱ Ἅγιοι! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025).

«ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2).

Οἱ Ἅγιοι!

Σήμερον, ἀδελφοί μου, ὁλοκληροῦται ὁ κύκλος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πεντηκοσταρίου! Πεντήκοντα καὶ πλέον, ἡμέρας παρήλθομεν, ἑορτάζοντες καὶ πανηγυρίζοντες, ἐν πρώτοις, τὴν πανίερον καὶ κορυφαίαν ἑορτὴν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ, κατὰ τὴν παρελθοῦσαν ἑβδομάδα, τὴν ἑορτὴν τῆς Πεντηκοστῆς καὶ αὐτήν, τὴν τοῦ Παναγίου Πνεύματος! Ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, προέβαλε κατὰ ταύτας τὰς ἡμέρας, τὰ δύο Θεῖα πρόσωπα τῆς Παναγίας Τριάδος, - τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, - ὁρίζουσα δογματικῶς, τὴν ἴσην τούτων προσκύνησιν καὶ τιμήν!

Ὡς κατακλεῖδα δὲ τῶν τοιούτων καὶ τοσούτων ἑορτῶν ὥρισεν, ὥστε ἵνα ἑορτάζωνται σήμερον, ἅπαντες οἱ ἀναδειχθέντες ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι Ἅγιοι, οἵτινες διὰ τῆς ἐνθέου βιοτῆς των, ἐδόξασαν τὸν ἀντιδοξάζοντα τούτους Κύριον καὶ Θεόν! Τούτους τοὺς Ἁγίους παρουσίασε σήμερον ὁ Θεῖος Ἀποστολικὸς Λόγος, μὲ ἰδιαιτέραν ἔμφασιν, προβάλων τὰ κοινὰ καὶ φρικτὰ καὶ ἀφάνταστα ἀγωνίσματά των, - «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», - διὰ τῶν ὁποίων «ὑπέγραψαν» τὴν Πίστιν των καὶ τὴν ἀφοσίωσίν των καὶ τὴν λατρείαν των, εἰς τὸν Πανάγιον Θεόν! Τούτους τοὺς «λαμπροὺς ἀστέρας» τῆς Ἐκκλησίας, θεωρῶμεν σήμερον, οὐχὶ μόνον ἵνα θαυμάσωμεν τὴν ἐνάρετον πολιτείαν των, ἀλλὰ πρωτίστως ἵνα παραδειγματισθῶμεν καὶ πορευθῶμεν «ἐπὶ τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν»! Προβάλλει τούτους ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἵνα διδάξῃ ἡμᾶς, ὅτι ἡ Ἁγιότης εἶναι ἐφικτὴ καὶ ἐπιτυγχάνεται, ἀρκεῖ ἵνα ἀγαπήσωμεν τὸν Κύριον, ὡς ἠγάπησαν Τοῦτον, ἅπαντες οἱ τιμώμενοι σήμερον Ἅγιοι, «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας … καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς … καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας … καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος …» (Μάρκ. ΙΒ΄ 30)!

Ἡ πίστις τῶν Ἁγίων!

Εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὁμιλεῖ διὰ τὴν πίστιν. Εἰδικώτερον δέ, διὰ τὴν πίστιν τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὸν ρόλον τῆς πίστεως αὐτῆς εἰς τὴν πορείαν των πρὸς τὸν Θεόν. Ἐπειδὴ δέ, θεωροῦμεν πολλάκις, ὅτι ἔχομεν πίστιν καὶ ἐπιθυμοῦμεν μέσῳ αὐτῆς νὰ προβάλωμεν ἑαυτοὺς ὡς ἀξίους τοῦ Θεοῦ, ἀξίζει ἵνα ἴδωμεν αὐτὴν τὴν πίστιν τῶν ἁγίων καὶ τὰ ἐπιτεύγματά της διὰ νὰ ἐπιβεβαιώσωμεν τὴν ἰδικήν μας. «Διὰ πίστεως», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ Ἅγιοι «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἐβρ. ΙΑ΄ 33-34). Ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, ὅτι ἡ πίστις αὕτη τῶν ἁγίων εἶναι πολὺ ἀνωτέρα καὶ διαφορωτέρα τῆς ἰδικῆς μας.

Διὰ νὰ γίνωμεν δὲ σαφέστεροι, ἡ πίστις τῶν Ἁγίων, ἦτο κυρίως, ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσις πρὸς τὸν Θεόν. Τὰ ἀνωτέρω λόγια, καθὼς καὶ ὅσα ἀκόμη ἠκούσαμεν σήμερον εἰς τὸ ἱερὸν κείμενον, δεικνύουσι τὴν πίστιν ἐκείνην τὴν ὀδυνηράν. Τὴν πίστιν τὴν ἐνεργόν καὶ ζῶσαν. Τὴν πίστιν εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου καὶ οὐχὶ εἰς τὴν ὕπαρξιν Αὐτοῦ. Τὴν πίστιν ἡ ὁποία ἐξέφραζεν ἐλπίδα, ἢ μᾶλλον βεβαιότητα, διὰ τὴν ἔκβασιν τῶν πραγμάτων. Τὴν πίστιν τὴν ὁποίαν διεκήρυξεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὅταν ἔλεγεν εἰς τοὺς μαθητάς Του, «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται· καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν». (Ματθ. ΙΖ΄ 20). Τὴν πίστιν, τέλος, ἐκείνην, τὴν ὁποίαν ἐζήτει ὡς βασικὴν προϋπόθεσιν διὰ νὰ ἐπιτελῇ τὰς θαυματουργικὰς ἐπεμβάσεις Του.

Οἱ Ἅγιοι ... σήμερον.

Ὑπάρχουσιν, ἆραγε, σήμερον Ἅγιοι; Βεβαίως, δὲν ἐρωτῶμεν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν Ἁγίαν Πίστιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Τὸ ἐρώτημά μας τοῦτο, ἁπλῶς τὸ ἐπαναλαμβάνομεν, ὡς προερχόμενον ἐκ πολλῶν συνειδητῶν ἢ μή, ... θὰ ἐλέγωμεν, χριστιανῶν, καὶ οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ ἐρωτήματος, προβάλουσιν ἤδη τὴν ἀρνητικήν των ἀπάντησιν. Παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι ἤδη ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία ἔχει ἀναδείξει καὶ κατὰ τὸν 19ον, καὶ κατὰ τὸν 20όν, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν 21ον αἰῶνα, ἀρκετοὺς Ἁγίους, ἐκ τῶν ὁποίων μάλιστα, ἀρκετοὺς ἐγνωρίσαμεν καὶ συνωμιλήσαμεν μετ’ αὐτῶν, ἐν τούτοις, τὸ ὡς ἄνω ἐρώτημα, λέγεται καὶ ἐπαναλαμβάνεται διὰ τοιούτου τρόπου, ὡς ἡ Ἁγιότης νὰ θέλωμεν νὰ ... μένῃ μακρὰν ἡμῶν. Ὡς νὰ μὴν θέλωμεν τοὺς Ἁγίους καὶ - δῆθεν - νὰ εἴμεθα, τρόπον τινα, "καταδικασμένοι" νὰ ἀκολουθῶμεν "μοιρολατρικῶς", τὴν ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν!

Ὑπάρχουσιν, ἆραγε, σήμερον Ἅγιοι; Ἐπαναλαμβάνομεν τὴν ἰδίαν ἐρώτησιν, ὄχι διὰ νὰ ἐνισχύσωμεν τὴν ὑποβόσκουσαν ἄρνησιν, ἀλλὰ διὰ νὰ ἐνθαρρύνωμεν τοὺς ἀποθαρρυμμένους καὶ λάβωμεν καὶ ἡμεῖς αὐτοί, τὴν δύναμιν ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι οἱ «Ἅγιοι», δηλαδὴ οἱ ἀφιερωμένοι εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐξαρτώμενοι ἐξ Αὐτοῦ καὶ ἀγαπῶντες Αὐτόν, «ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ ... καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ ..." αὐτῶν (Ματθ. ΚΒ΄ 37), ὑπῆρχον καὶ ὑπάρχουσι καὶ θὰ ὑπάρχουσιν εἰς τοὺς αἰώνας. Καὶ σήμερον ὑπάρχουσιν, ὄχι μόνον οἱ ἤδη γνωστοί μας Ἅγιοι, - Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Ἀμφιλόχιος ὁ Πάτμιος, Ἰάκωβος ὁ ἐξ Εὐβοίας, κ. ἄ. - ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἄλλων ἀφανῶν Ἁγίων, εἴτε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἴτε εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν χῶρον, εἴτε εἰς τὸν κόσμον ὅλον.

Ἐφ’ ὅσον δέ, ὑπάρχουσιν Ἅγιοι καὶ ... σήμερον, τὸ ἐρώτημα τὸ ὁποῖον γενᾶται εἶναι, ... «θέλομεν ἡμεῖς νὰ γίνωμεν Ἅγιοι;» !!! Πρὸς τοῦτο, ἄλλωστε, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, φέρει καθημερινῶς τὰς μορφὰς τῶν Ἁγίων ἐνώπιον ἡμῶν, οὐχὶ μόνον ἵνα ἀνάπτωμεν λαμπάδας καὶ τελῶμεν πανηγυρικὰς θείας Λειτουργίας καὶ κτίζωμεν περιλάμπρους Ναοὺς πρὸς τιμήν των, ἀλλὰ διὰ νὰ ὁμοιάσωμεν πρὸς αὐτούς, κατὰ τὸν Χρυσοστόμειον λόγον, «τιμὴ Ἁγίου, ... μίμησις Ἁγίου».

Ἡ Πίστις εἰς τὸν Θεόν, … τὸ πρῶτον ζητούμενον!

Ἔχομεν εἴπει κατ’ ἐπανάληψιν, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ὅτι πολλοὶ εἴτε ἑκουσίως, ἴσως, ὅμως, καὶ ἀκουσίως, δημιουργοῦσι τὴν «πίστιν» ποὺ θέλουσι, καὶ πλατύνουσιν αὐτὴν ἀλλὰ καὶ περιορίζουσι, κατὰ τὴν ἰδίαν ἐκτίμησιν ἀλλὰ καὶ … προτίμησιν! Ἀφ’ ἧς στιγμῆς, ὅμως, ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς ὁ Κύριος, ποία εἶναι ἡ σώζουσα Πίστις, αἱ προσωπικαὶ ἐκτιμήσεις καὶ προτιμήσεις περιττεύουσι …! Βεβαίως, δὲν προτιθέμεθα ἵνα δείξωμεν, οὔτε τὸ … πῶς θὰ κρίνῃ ὁ Κριτὴς … κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν, οὔτε ἀκόμη, - ὁ Θεὸς φυλάξοι! - ἵνα ὑποδείξωμεν εἰς Αὐτόν, τὸ … πῶς θὰ ἐνεργήσῃ τὴν Κρίσιν Του, οὔτε, ἀκόμη, νὰ δείξωμεν τὸ … ποῖοι θὰ εὑρεθῶσιν εἰς τὰ δεξιὰ καί, ἀντιστοίχως εἰς τὰ ἀριστερὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μᾶς ἀνησυχεῖ καὶ ὀφείλομεν νὰ ἀναζητῶμεν, εἶναι, τὸ νὰ ἔχωμεν πάντοτε μέσα εἰς τὴν καρδίαν μας … Πρῶτον καὶ Μοναδικόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Αὕτη εἶναι ἡ σώζουσα … ΠΙΣΤΙΣ!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Τρίτη 17 Ιουνίου 2025

Κυριακή 15 Ιουνίου 2025

Εβδομαδιαίο Φυλλάδιο
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Ο Δον Κιχώτης και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ και ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους, Μακαριώτατε…

«Βλέπεις εκεί πέρα, φίλε μου Σάντσο, τριάντα ή περισσότερους τεράστιους γίγαντες με τους οποίους σκοπεύω να αναμετρηθώ

και να αφαιρέσω τις ζωές τους» (Δον Κιχώτης)

Με περισσή έκπληξη ακούσαμε τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου στο κήρυγμά του κατά την επίσημη Συνοδική Θ. Λειτουργία στη θρονική εορτή της Εκκλησίας της Κύπρου (Λευκωσία, Ι. Ν. Αγ. Βαρνάβα, 11-6-25) να λέει τα εξής απίθανα:

«Η πίστη μας αυτή δοκιμάστηκε πολλάκις,… από προβατόσχημους λύκους οι οποίοι εισέρχονται λάθρα στην Εκκλησία, έτοιμοι να κατασπαράξουν το ποίμνιο και να διαρρήξουν τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου. Ιδιαίτερα στις μέρες μας ανεφάνη ένας ανεπίτρεπτος ζηλωτισμός με ακραίες εκδηλώσεις. Οι εκπρόσωποί του, διακατέχονται από έναν εωσφορικό εγωϊσμό· δεν αναγνωρίζουν ορθόδοξο φρόνημα σε κανένα Πατριάρχη, Αρχιεπίσκοπο ή Επίσκοπο, παρά μόνο στον εαυτό τους, τον οποίο θέτουν εκτός της Εκκλησίας. Η νέα λέξη «αποτείχιση» νομίζω μπήκε καλά στο λεξιλόγιό μας το τελευταίο διάστημα. Η Ιερά Σύνοδος αντελήφθη τον κίνδυνο και έθεσε τέρμα σ’ αυτή την εκτροπή η οποία συνιστά, ως παρέκκλιση από την ορθή πίστη, μια νέα αίρεση».

Αλήθεια, σε τι διαφέρουν τα λόγια του Μακαριωτάτου από αυτά που είπε ο Δον Κιχώτης στο φίλο του Σάντσο όταν είδε τους ανεμόμυλους; Και οι δύο βλέπουν και “πολεμούν” ανύπαρκτους εχθρούς! Τραγικό!

Ας προσγειωθούμε όμως στην πραγματικότητα, από την οποία τόσο απέχουν ο συμπαθής Δον Κιχώτης και ο Μακαριώτατος:

Στην Κύπρο μέχρι τις 22-5-25 ο όρος «αποτείχιση» και η πρακτική της ήταν τελείως άγνωστη. Κανένας δεν μιλούσε και δεν επιχειρηματολογούσε υπέρ ή κατά της

«αποτείχισης». Κανένας δεν ήξερε ούτε καν την λέξη.

Πώς εμφανίστηκε τόσο έντονα στην κυπριακή καθημερινότητα, ώστε μέσα σε δύο εβδομάδες να είναι θέμα έντονης συζήτησης σε τηλεοπτικά πάνελ και να αναγκαστεί ο Μακαριώτατος να αναφερθεί σε αυτή στην επίσημη ομιλία του, ως τον μέγα και μοναδικό κίνδυνο για τη ζωή και την ύπαρξη της Εκκλησίας;

Να υπενθυμίσουμε, λοιπόν, ότι αυτός που εισήγαγε τη λέξη «αποτείχιση» στο κυπριακό λεξιλόγιο είναι ο ίδιος ο Μακαριώτατος! Και ακριβέστερα: αυτός κατασκεύασε ένα εχθρό για να τον πολεμήσει!

Πιο συγκεκριμένα:

Θέλοντας να ξεμπερδεύει με τους αντιφρονούντες επισκόπους ξεκίνησε από τον μικρότερο, μόλις δύο χρόνια επίσκοπο, τον Μητροπολίτη Πάφου Τυχικό, ο οποίος είχε το σθένος να εφαρμόζει επακριβώς τους Ιερούς Κανόνες και στις δύο τους μορφές, και κατ’ ακρίβεια και κατ’ οικονομία. Η με βάση τους Ι. Κανόνες ποιμαντική του Μητροπολίτη

Τυχικού αποτελούσε έλεγχο στη συνείδηση του Μακαριωτάτου και όσων χρησιμοποιούν τους Ι. Κανόνες μόνο για να επιβάλουν την εξουσία τους και πουθενά αλλού.

Τι θα μπορούσε όμως να προσάψει στον ακέραιο Μητροπολίτη Τυχικό; Εκτός από τις φαιδρές κατηγορίες ότι δεν τελούσε μεικτούς γάμους (είναι ψέμα, γιατί έχει τελέσει στα δύο χρόνια 38 τέτοιους γάμους!) και ότι εγκαινίασε παρεκκλήσιο σε μη αναγνωρισμένο Άγιο (το ίδιο ακριβώς έχει κάνει και ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά προσπάθησε να εξαπατήσει το λαό λέγοντας δημοσίως ψέματα ότι δεν «έκαμα τέτοιο πράγμα»!) βρήκε τον μεγάλο εχθρό και κίνδυνο στη μαγική λέξη την οποία πλάσαρε στην Κυπριακή εκκλησιαστική ορολογία: ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ!

Βέβαια δεν έφτανε αυτό. Έτσι, χωρίς ενδοιασμό και εντελώς αθεολόγητα προχώρησε στη δαιμονοποίησή της παραβλέποντας ότι ο όρος «αποτειχίζω» υπάρχει στους Ι. Κανόνες (15ος της Πρωτοδευτέρας επί Μ. Φωτίου) και η πρακτική αυτή έχει εφαρμοστεί κατ’ επανάληψη στη ζωή της Εκκλησίας από μεγάλους Αγίους και Πατέρες της Εκκλησίας στον αγώνα κατά των αιρετικών (Μ. Αθανάσιος, Μάξιμος Ομολογητής, Θεοδ. Στουδίτης, Γρηγ. Παλαμάς, Μάρκος Ευγενικός). Μάλιστα πολύ πρόσφατα (1972) ο Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης, όλο το Άγ. Όρος και τρεις Μητροπολίτες της Ελλάδος (Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Παραμυθίας Παύλος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος) αποτείχισαν τον τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα διακόπτοντας το μνημόσυνό του μέχρι την ημέρα που πέθανε.

Αλλά τι σημασία έχουν αυτά για τον Αρχιεπίσκοπο; Ο σκοπός του ήταν να εξοντώσει τον Τυχικό και το πέτυχε για την ώρα.

Έτσι δημιούργησε ένα δήθεν επικίνδυνο εχθρό και σοβαρότατο κίνδυνο για την Εκκλησία της Κύπρου (την αποτείχιση), τον χρέωσε στον Μητροπολίτη Τυχικό και έτσι τον παρουσίασε ως το πλέον επικίνδυνο πρόσωπο για την Κύπρο. Πολύ εύκολα λοιπόν, τον καρατόμησε, «φιλευσπλάχνως», όπως με θράσος διατυμπανίζει.

Αποκρύπτει όμως ο Αρχιεπίσκοπος τρία καίρια σημεία:

1. Εκτός από μία περίπτωση κληρικού δεν υπήρξε ποτέ στην Εκκλησία της Κύπρου όχι μόνο πρακτική αποτείχισης αλλά ούτε καν προβληματισμός για αποτείχιση, ούτε καν ήξεραν οι Κύπριοι τη λέξη αυτή. Προκαλούμε τον Αρχιεπίσκοπο να μας παρουσιάσει τυχόν δημοσιεύματα ή κηρύγματα υπέρ της αποτείχισης πριν από την

22.5.25. Πού και πότε και ποιοι μιλούσαν για αποτείχιση στην Κύπρο πριν από τις 22.5.25; Δεν γνωρίζουμε κανένα.

2. Η μοναδική περίπτωση κληρικού που προχώρησε σε αποτείχιση: Τον είχε χειροτονήσει ο ίδιος ο Γεώργιος όταν ήταν Μητροπολίτης Πάφου. Ο κληρικός αυτός πριν από ένα χρόνο χωρίς να πληρούνται οι προϋποθέσεις του 15ου κανόνα διέκοψε το μνημόσυνο του Μητροπολίτου Τυχικού (δηλαδή τον αποτείχισε), ο Μητροπολίτης Τυχικός καθηκόντως ενήργησε τα δέοντα και ο κληρικός καθαιρέθηκε. Στην Κύπρο δεν υπάρχει κανένας άλλος “αποτειχισμένος”, ούτε κληρικός ούτε λαϊκός. Είναι, τουλάχιστον, αστείο και προκλητικό για τη νοημοσύνη μας ο Αρχιεπίσκοπος να κατηγορεί

κα να τιμωρεί τόσο σκληρά τον Τυχικό ότι τάχα υποθάλπει την αποτείχιση όταν είναι ο μοναδικός Κύπριος Ιεράρχης που ενήργησε ώστε να καθαιρεθεί “αποτειχισμένος”.

3. Ο Μητροπολίτης Τυχικός πάντοτε στις Θ. Λειτουργίες μνημονεύει του ονόματος του Αρχιεπισκόπου, συνεπώς δεν είναι “αποτειχισμένος”!

4. Ας έχει υπ’ όψη του ο Μακαριώτατος ότι η προκλητική προς τους πιστούς τακτική που ακολουθεί (πασιφανής εμπάθεια προς τον συνεπίσκοπό του Τυχικό, περιφρόνηση του Καταστατικού Χάρτη, καταπάτηση δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, μεθόδευση άδικης δίκη εναντίον του Τυχικού, αθεολόγητες και αντιπατερικές προσεγγίσεις των σχέσεων με τους παπικούς, ψέματα από τηλεοράσεως κοκ) κλονίζουν την εμπιστοσύνη του Λαού του Θεού στο πρόσωπό του και στην Ι. Σύνοδο. Το αποτέλεσμα: η ανύπαρκτη στην Εκκλησία της Κύπρου μέχρι χθες πρακτική της αποτείχισης, να φαίνεται ως η μοναδική διέξοδος πλέον, για πολλούς ευαίσθητους περί την πίστη κληρικούς και λαϊκούς. Συνεχίζοντας αυτή την τακτική ο Αρχιεπίσκοπος ο ίδιος σπρώχνει το λαό στην αποτείχιση. Τώρα, μάλιστα, που -με ευθύνη του Αρχιεπισκόπου- ο λαός αντελήφθη ότι η αποτείχιση υπό προϋποθέσεις είναι αγιοπατερική δυνατότητα και πρακτική θα υλοποιηθεί ο προφητικός λόγος «οἱ σπείροντες ἀνέμους θερίζουσι θύελλαν» (Ωσηέ η, 7). Η ευθύνη, τότε, θα είναι αποκλειστικά δική σας, Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Γεώργιε!

Συγκρίνοντας τον Δον Κιχώτη με τον Μακαριώτατο υπάρχει μία τεράστια διαφορά: Ο Δον Κιχώτης είναι μια τραγική φιγούρα που αυτοταλαιπωρείται ζώντας ο ίδιος στον κόσμο της φαντασίας του γιατί αδυνατεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα. Ο Αρχιεπίσκοπος όμως, γνωρίζει πολύ καλά την πραγματικότητα και επειδή αυτή δεν τον βολεύει στους σχεδιασμούς του συνειδητά την αρνείται και προσπαθεί βίαια να την αλλάξει. Δυστυχώς δεν τον ενδιαφέρει το μεγάλο κόστος που θα καταβάλουν οι άλλοι και η ίδια η Εκκλησία της Κύπρου από τις πρακτικές του αυτές.

Αν ο τύπος του Δον Κιχώτη προκαλεί τη συμπάθειά μας, ο τύπος του Μακαριωτάτου προκαλεί τον αποτροπιασμό μας…

Κυριακή 8 Ιουνίου 2025

Εβδομαδιαίο Φυλλάδιο
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα

Γεγονὸς ἀναμφισβήτητον! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2025)

«καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός» (Πράξ. Β΄ 3).

Ἡ ἐκπλήρωσις τῆς ὑποσχέσεως!

Μεγάλη καὶ λαμπρά, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ σημερινὴ ἑορτή! Εἶναι ἡ «γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας», ὡς τὴν ὀνομάζουσιν οἱ θεῖοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι! Εἶναι ἡ ἑορτὴ ἐκείνη καθ’ ἣν ἐνθυμούμεθα τὴν κάθοδον τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δηλαδὴ τοῦ τρίτου Προσώπου τῆς Παναγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἐπὶ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ Μαθητὰς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἡ ἐπέλευσις τοῦ Θείου Πνεύματος καὶ ὁ φωτισμὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἵτινες, ἐνῶ ἕως τῆς στιγμῆς ἐκείνης, ὑπῆρχον ἀγράμματοι καὶ ἡμιμαθεῖς, ἔχοντες μόνον τὴν ἐμπειρίαν τῆς μετὰ τοῦ Κυρίου συμβιώσεως, ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας καθ’ ἣν ἐφώτισεν αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἔλαβον γνῶσιν τελείαν! Ὡς δὲ ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. Β΄ 4)! Εἶναι τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο, κατὰ τὸ ὁποῖον ἐπεβεβαιώθη ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητάς Του, ὅτι, «καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό» (Ἰωάν. ΙΔ΄ 16-17)! Εἶναι τέλος, - ὡς ψάλλεται εἰς τὴν ὑμνολογίαν τῆς σημερινῆς ἑορτῆς, - ἡ κάθοδος καὶ παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὸ ὁποῖον, «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας»!

Γεγονὸς ἀναμφισβήτητον!

Τὸ ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, περιγράφει τοῦτο τὸ γεγονός, μὲ ἰδιαιτέραν σαφήνειαν ἀλλὰ καὶ λεπτομέρειαν! Ταῦτα τὰ δύο στοιχεῖα, καθιστῶσι τοῦτο, ὡς γεγονὸς ἀναμφισβήτητον! Πέραν τῆς πνευματικῆς καὶ ἀοράτου χάριτος τὴν ὁποίαν ζῶμεν ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἰς τὸ διάστημα τῶν δύο περίπου χιλιάδων ἐτῶν, ὁ Κύριος κατέστησε τὸ γεγονὸς τοῦτο, καὶ ἱστορικὸν καὶ ἀναμφισβήτητον! Αἱ λεπτομέρειαι διὰ τῶν ὁποίων τοῦτο περιγράφεται, εἶναι ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικαί! «Ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας», τοὐτέστιν, ἤκουσαν ἅπαντες τὸν ἦχον τοῦτον! Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἐν συνεχείᾳ, ὅτε, «γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν»! Ἀκολούθως, εἶδον ἅπαντες τὰς πυρίνους γλώσσας νὰ κατέρχωνται καὶ νὰ ἐπικάθηνται ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν Ἀποστόλων! «ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν»!

Τὸ ἐντονώτερον δὲ γεγονός, καὶ ἴσως τὸ πλέον χαρακτηριστικόν, εἶναι ὁ φωτισμὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τὸν ὁποῖον (φωτισμόν), ἀντιλαμβάνονται ἅπαντες οἱ «ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν», ἐφ’ ὅσον βλέπουσι τοὺς ἀγραμμάτους μαθητάς, πεφωτισμένους καὶ ὁμιλοῦντας τὴν γλῶσσαν ἐκείνην τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἥντινα κατενόουν ἅπαντες οἱ κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλὰ καὶ οἱ, ἐκ παντὸς ἔθνους εὑρισκόμενοι εἰς τὴν Ἁγίαν ἐκείνην πόλιν, «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες»! Λαοί, δηλαδή, οἵτινες εἶχον διαφορετικὴν γλῶσσαν ἐπικοινωνίας, ἀπ’ ἐκείνης τῆς Ἑβραϊκῆς!

Τοῦτο δὲ συμβαίνει, διότι αὕτη εἶναι ἡ ἀποστολὴ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Πρῶτον μέν, ἵνα φωτισθῶσιν οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι διὰ νὰ κηρύξωσιν εἰς πάντα τὰ ἔθνη. Δεύτερον δέ, διὰ νὰ φθάσῃ καὶ ἀκουσθῇ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους κάθε γένους καὶ κάθε φυλῆς. Τρίτον ὅμως καὶ ἴσως σπουδαιότερον, διὰ νὰ ἀποδεχθοῦν οἱ ἄνθρωποι, κάθε φυλῆς καὶ κάθε γένους ἀλλὰ καὶ κάθε ἐποχῆς, τὸν σωτήριον λόγον τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου. Ἤδη ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἤρχισεν μὲ τὴν ἔλευσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ (Μεσσίου), συνεχίζει δὲ μὲ τὴν ἔλευσιν τοῦ Παρακλήτου (Ἁγίου Πνεύματος) ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξάπλωσιν τοῦ Θείου Λόγου ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν διαδόχων αὐτῶν.

«Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας».

Ταύτην τὴν φρᾶσιν, ἀκούομεν ἀγαπητοί μου, εἴς τινα ὕμνον τῆς σημερινῆς ἡμέρας καὶ ἑορτῆς, ἥτις (φρᾶσις) καταδεικνύει τὴν καθοριστικὴν παρουσίαν τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τὴν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν! Ἂν ὑπάρχῃ ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἂν παρέμεινεν Αὕτη, ἀλώβητος διὰ μέσου τῶν αἰώνων, καὶ ἂν ἐπέζησε καὶ ἐδοξάσθη μέσα ἀπὸ φοβεροτάτους διωγμοὺς καὶ ποταμοὺς αἱμάτων ἑκατομμυρίων μαρτύρων, καὶ ἄν - τέλος - ἠξιώθημεν καὶ ἡμεῖς νὰ εἴμεθα μέλη ταύτης τῆς Ἐκκλησίας, ταῦτα πάντα καὶ ἄλλα ὅσα, οὐδὲ ἡ φαντασία ἡμῶν δύναται λογισθῆναι, ἀποτελοῦσι τὰ πειστήρια τῆς ἐνεργοῦς παρουσίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ἐὰν διὰ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, λογιζόμεθα τέκνα καὶ (δυνάμει) κληρονόμοι τῆς τῶν Οὐρανῶν Βασιλείας, ... ἐὰν διὰ τοῦ Ἱεροῦ Χρίσματος ἔχομεν λάβει τὰ Θεῖα Χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ... ἐὰν διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, χαρίζεται εἰς ἡμᾶς ἡ ἄφεσις πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καὶ ἀποκτῶμεν τὴν καθαρότητα ἐκείνην ἥτις μᾶς καθιστᾷ ἀξίους τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, … ἐὰν ἀντὶ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, μεταλαμβάνωμεν τὸ Ἴδιον τὸ Σῶμα καὶ τὸ Ἴδιον τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ... ἐὰν διὰ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνή, «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν», ἐὰν ἡμεῖς οἱ κληρικοί, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ διάκονοι, ἐπαύσαμεν νὰ ἀνήκωμεν εἰς τὴν τάξιν τῶν λαϊκῶν καὶ ἐγενήθημεν ὄργανα τῆς Θείας καὶ Παντοκράτορος δυνάμεως, ... «οὒκ ἐξ ἡμῶν˙ Θεοῦ τὸ δῶρον». Εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὀφείλονται καὶ ἐξ Αὐτοῦ ἀπορρέει «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον»! Ἐάν, τέλος, πιστεύομεν εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν καὶ ἀγωνιζώμεθα διὰ νὰ γίνωμεν κληρονόμοι αὐτῆς, καὶ τοῦτο τὸ ὀφείλομεν εἰς τὸ Θεῖον καὶ Πανάγιον καὶ Ζωαρχικὸν Πνεῦμα, τὸ «ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον», τὸν Παράκλητον, ὁ ὁποῖος καὶ «ὁδηγήσει ἡμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν».

Ταῦτα τὰ ἔξοχα καὶ οὐράνια Θεῖα δωρήματα προσφέρει εἰς ἡμᾶς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα! Δωρήματα, πρὸ τῶν ὁποίων ὠχριοῦσιν οἷαδήποτε ἄλλα, ὑλικὰ καὶ κοσμικά! Καὶ ἐὰν οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι, οἱ ἀγνοοῦντες καὶ πλανώμενοι, ζῶσι καὶ ὑπάρχωσιν διὰ ταῦτα τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ἂς ἀναφωνῶμεν πάντοτε καὶ ἐκ βάθους καρδίας˙ … «τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλεις ἀφ’ ἡμῶν δεόμεθα Φιλάνθρωπε»! Ἀμήν!