Γράφει ο π. Αναστάσιος
Γκοτσόπουλος, Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Πατρών
Α. Πολὺ συχνὰ ἀκοῦμε ἀπὸ ἀνθρώπους
τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὸν ἁπλὸ πιστὸ μέχρι καὶ τὴν
Ἡγεσία, στὶς δύσκολες καταστάσεις ποὺ περνᾶ ἡ πατρίδα μας νὰ δίνουν ἐλπίδα καὶ
παρηγοριὰ στὸ λαὸ διακηρύσσοντας ὅτι «ὁ Θεὸς θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα μας!».
Ἰδιαιτέρως δέ, κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς
Παναγίας μας ἐπιστρατεύεται ἡ ἱστορικὰ ἀκλόνητη βεβαιότητα, ἡ ἐμπειρία τοῦ
γένους, ἡ ὁποία ἔζησε τὴν Θεοτόκο ὡς «Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ» καὶ στὴν ὁποία ἡ
πατρίδα μας ἀνέπεμψε τὰ «νικητήρια» καὶ τὰ «εὐχαριστήρια» «ὡς λυτρωθεῖσα τῶν
δεινῶν» γιὰ νὰ διακηρυχθεῖ ἡ βεβαιότητα ὅτι καὶ πάλι ἡ Παναγία μας θὰ σώσει τὸ
γένος τῶν Ἑλλήνων.
Ἐπικουρικὰ στὴν ἱστορικὴ ἐμπειρία
ἔρχονται νὰ ἐνισχύσουν αὐτὴ τὴν ἄποψη καὶ τὰ πάμπολλα περιστατικὰ ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο
Λαὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰσραήλ, ὅπου ὁ Θεὸς μὲ ἔμμεσες ἢ καὶ ἄμεσες παρεμβάσεις Του ἔδινε
λύση στὶς φοβερὲς δυσκολίες ποὺ αὐτὸς ἀντιμετώπιζε.
Στηριζόμενος, λοιπόν, στὴν ἐμπειρία
τοῦ ἀρχαίου Ἰσραὴλ καὶ τοῦ γένους μας, εἶμαι ὑποχρεωμένος ὡς Ὀρθόδοξος νὰ ἐλπίζω
μετὰ βεβαιότητος ὅτι πράγματι ὁ Κύριός μας στὸ τέλος θὰ παρέμβει καὶ θὰ σώσει τὴν
πατρίδα μας! Ἄλλωστε καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι καὶ ἁγιασμένες μορφὲς ἀνανεώνουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ-ἱστορικὴ
ἐμπειρία καὶ μᾶς διαβεβαιώνουν περὶ τούτου.
Β. Τὸ καίριο ὅμως ἐρώτημα εἶναι
τί ἐννοεῖται μὲ τὴ φράση «ὁ Θεὸς θὰ σώσει»; Τί σημαίνει
τὸ «σώζω»; Πῶς νοηματοδοτεῖται στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα καὶ ἐμπειρία ἡ ἔννοια
τῆς λέξης «σώζω»; Ταυτίζεται ἡ ἐκκλησιαστική της ἔννοια μὲ αὐτὸ πού ἡ κοινωνία
θεωρεῖ ὡς σωτηρία;
Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὶς θεολογικὲς ἀναλύσεις
ἄς προστρέξουμε στὴν ἱστορία, δηλ. στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, ἡ ὁποία θὰ μᾶς
προσφέρει τὰ πλέον ἀσφαλῆ κριτήρια γιὰ τὴν ὀρθὴ ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνεία. Ἄλλωστε
εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Θεὸς φανερώνεται ἐν τῇ ἱστορίᾳ.
Ὁ Θεὸς ἐπιλέγει ἕναν ἄνθρωπο, τὸν
Ἄβραμ (=πατὴρ ἔθνους) καὶ τὸν μετονομάζει σὲ Ἀβραὰμ (=πατέρας ἐθνῶν) (Γέν. 17,
5) γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἀκριβῶς ὁ προορισμός του: «ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί
σου πάντα τα ἔθνη τῆς γῆς» (Γέν. 22, 18).
Ἔτσι, τά «τέκνα Ἀβραὰμ», ὁ ἀρχαῖος
Ἰσραὴλ ἐπελέγη ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ὁ ἴδιος ἀποδέχθηκε τὴν πρόσκληση νὰ καταστεῖ ὁ
Λαός Του γιὰ νὰ ἐκπληρώσει ἕναν ὕψιστο προορισμό: τὴ σάρκωση καὶ ἔλευση στὴν ἀνθρώπινη
ἱστορία τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁλόκληρη ἡ
ἱστορία τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ, ὅπως καταγράφεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη σὲ αὐτὸ ἀποβλέπει.
Ὁ Ἰσραὴλ ὑπάρχει ὡς Λαὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου διὰ Ἰησοῦ
Χριστοῦ.
Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀπόδοση
στὸν Ἰσραὴλ τῆς Γῆς τῆς Ἐπαγγελίας καὶ οἱ εὐλογίες καὶ οἱ προφητεῖες ὅλων τῶν
προφητῶν ἀπέβλεπαν στὴν προετοιμασία του γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὸν κοσμοσωτήριο
προορισμό του.
Δυστυχῶς ὅμως οἱ Ἰσραηλίτες συχνὰ-πυκνὰ
ξεχνοῦσαν τὸν προορισμό τους καὶ ἑρμήνευαν τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στὸν Ἀβραὰμ ὅπως
αὐτοὶ ἤθελαν, τὶς περισσότερες δὲ φορὲς διαστρεβλώνοντάς τις. Τότε ἐρχόταν ὁ
γνήσιος προφητικὸς λόγος νὰ ὑπενθυμίσει ὅτι οἱ ὑποσχέσεις γιὰ προστασία καὶ εὐημερία
τοῦ Λαοῦ εἶναι τὸ ἕνα μέρος τῆς Διαθήκης, δηλαδὴ δὲν δόθηκαν ἀπροϋπόθετα ἀλλὰ
συνδέονται καὶ συνυπάρχουν μὲ τὶς δεσμεύσεις καὶ τὴν ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ
(Λευιτ. 26, 3-13).
Ὁμόφωνα οἱ προφῆτες διακήρυτταν ὅτι
τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου θὰ προχωρήσει ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ
συμπεριφορὰ τοῦ Λαοῦ, ἀλλὰ οἱ ὑποσχέσεις καὶ οἱ ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν εὐημερία
τοῦ Ἰσραὴλ ἐξαρτῶνται ἄμεσα ἀπὸ τὴν πιστότητα στὴ Διαθήκη (συμφωνία) μαζί Του. Ἡ
ἀθέτηση τῆς Διαθήκης θὰ ἔχει καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ: «πεσεῖσθε
ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὑμῶν καὶ διώξονται ὑμᾶς καὶ φεύξεσθε» (Λευιτ. 26, 17) καί
«μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (Ἡσ. 1, 19-20)
Εἶναι ἐξαιρετικὰ θλιβερὸ καὶ
τραγικὸ ὅτι ὁ γνήσιος προφητικὸς λόγος τὶς περισσότερες φορὲς δὲν γινόταν ἀποδεκτός.
Ὁ ἴδιος ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ διεφθαρμένοι ἄρχοντές του, θρησκευτικοὶ καὶ
πολιτικοί, κυνήγησαν καὶ τελικὰ δολοφόνησαν σχεδὸν ὅλους τούς προφῆτες.
Ἄλλοθι στὴν ἀντίθεη πρακτικὴ
θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ λαοῦ παρεῖχαν οἱ ψευδοπροφῆτες οἱ ὁποῖοι
γιὰ νὰ φανοῦν ἀρεστοὶ καὶ νὰ ἀποκομίσουν τὴ σχετικὴ ἀντιμισθία τῶν ὑπηρεσιῶν
τους προσπαθοῦσαν νὰ κοιμίσουν τὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ καθησυχάζοντάς τον ὅτι ὁ
Θεὸς θὰ σώσει τὸν Ἰσραὴλ διότι ἔχει συνάψει μαζί του Διαθήκη, διότι αὐτὸ τὸ ἔχει
ὑποσχεθεῖ στοὺς Πατριάρχες καὶ στὸν ἴδιο τόν γενάρχη, τὸν Ἀβραάμ ‒ «οἱ προφῆται
αὐτῆς μετὰ ἀργυρίου ἐμαντεύοντο, καὶ ἐπὶ τὸν Κύριον ἐπανεπαύοντο λέγοντες· οὐχὶ
ὁ Κύριος ἐν ἡμῖν ἐστιν; οὐ μὴ ἐπέλθῃ ἐφ᾿ ἡμᾶς κακά» (Μιχ. 3, 5, 11)! Ὅμως ὁ Θεὸς
εἶναι σαφής: «Λαός μου, οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς» (Ἡσ. 3, 12)!
Ὁ ψευδοπροφητικὸς λόγος ἦταν εὐχάριστος,
«ἔκνηθε τὰς ἀκοάς», διότι πρόσφερε χωρὶς κόπο, χωρὶς ἀγώνα, χωρὶς μετάνοια τὴν
πολυπόθητη ἀσφάλεια, εὐημερία καὶ ἐπιτυχία (Μιχ. 3, 5-7).
Ἔτσι οἱ ψευδοπροφῆτες ὅλους τούς
βόλευαν: τὸ διεφθαρμένο ἱερατεῖο τηρώντας μὲ “εὐλάβεια” τὴν τυπολατρία διέσωζε
τὰ προνόμια καὶ τὶς ἀπολαβές του, οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες μποροῦσαν χωρὶς
πρόβλημα νὰ κυβερνοῦν διαφθείροντας τὸ λαὸ γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστοί καὶ ὁ πολὺς λαὸς
ἀπολάμβανε τὰ πάθη του (Μιχ. 3, 9-12, Ἱερ. 23, 17). Ἀντίθετα ὁ λόγος τῶν προφητῶν
ἦταν “τραχύς”, δύσκολος γιατί ἀπαιτοῦσε ἀγώνα μετανοίας, δηλαδὴ ἀλλαγὴ πορείας
τοῦ λαοῦ σὲ θρησκευτικό, πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ προσωπικὸ ἐπίπεδο.
Ὁ Θεὸς ὅμως ἐπειδὴ πράγματι ἀγαποῦσε
τὸ Λαό Του δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὸν ἐγκαταλείψει στὴ “μακαριότητα” αὐτὴ τῆς
πνευματικῆς παρακμῆς, νὰ διαφθείρεται καὶ νὰ αὐτοκαταστρέφεται.
Εἶχε ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ εἶναι ὁ
Λαός Του γιὰ νὰ φέρει σὲ πέρας τὸν μεγάλο προορισμό του. Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ δὲν
ἦταν δυνατὸν νὰ τὸ ματαιώσει ἡ δαιμονικὴ κακία καὶ ἀθλιότητα. Ἔτσι, ἡ ἀγάπη τοῦ
Θεοῦ εἶχε μία καὶ μόνο ἐπιλογή: νὰ τὸν σώσει. Καὶ τὸν ἔσωσε. Ἢ ὀρθότερα τὸν ἔσωζε,
πολλὲς φορές, κάθε φορά ποὺ ἐξέκλινε τῆς πορείας του καὶ κινδύνευε νὰ χαθεῖ σὲ
πνευματικὰ ἀλλότριες ὁδούς. Σταματοῦσε ὁ Θεὸς τὴν πορεία ἀπωλείας τοῦ λαοῦ γιά
νά τόν ἐπαναφέρει στήν ὁδό σωτηρίας.
Ἂς προσέξουμε ὅμως ὅτι ὅταν ἡ
σωτηρία δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ κηρύγματος μετανοίας τῶν προφητῶν τότε πολὺ
συχνὰ ἡ σωτηρία ἐρχόταν ἀπὸ ἀλλογενεῖς καὶ ἀλλοφύλους! «Κύριος Σαβαὼθ ἐντέταλται
ἔθνει ὁπλομάχῳ ἔρχεσθαι» (Ἡσ. 13, 4, πρβλ. Ἀββακ. 1, 5-6, Θρήν. 2, 7). Ἔτσι,
ξένοι λαοί, εἰδωλολάτρες, καλοῦνταν νὰ ὑπηρετήσουν τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ
σταματήσουν τὸν κατήφορο τοῦ λαοῦ ποὺ τὸν ὁδηγοῦσε στὴν ἀπώλεια καὶ νὰ ἐπαναφέρουν
τὸν «ἐκλεκτὸ» στὴν εὐθεία ὁδό, νὰ τὸν σώσουν (Ἡσ. 1, 24-31. 10, 1-34. 27, 8-10.
29, 14, Ζαχ. 7, 14, Βαρ. 2, 22-24, 31-35)! Ὁ «ἠγαπημένος Ἰσραὴλ» (Ἡσ. 5, 7. 44,
2, Βαρ. 3, 37) σωζόταν ἀπὸ τοὺς ἀλλοφύλους εἰδωλολάτρες!
Καὶ πῶς ἐρχόταν ἡ σωτηρία; Μὲ ἕνα
καὶ μόνο τρόπο: μὲ τὴν ἐκθρόνιση τῆς ἀσεβοῦς ἰουδαϊκῆς ἐξουσίας, τὴν ἐξαφάνιση
τοῦ διεφθαρμένου ἱερατείου ἀκόμα καὶ τὴν κατεδάφιση αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ, τὴν
κατάληψη τῆς γῆς Ἰσραὴλ καὶ τὴν αἰχμαλωσία καὶ ἐξορία τοῦ λαοῦ σὲ ἀλλοεθνῆ
χώρα! Μὲ μία φράση «αἰχμάλωτος ὁ λαός μου ἐγενήθη, διὰ τὸ μὴ εἰδέναι αὐτοὺς τὸν
Κύριον καὶ πλῆθος ἐγενήθη νεκρῶν» (Ἡσ. 5, 13). Αὐτὸ συνιστοῦσε τὴν οὐσιαστικὴ
σωτηρία τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ!
Πολλὰ τέτοια περιστατικὰ ἀναφέρονται
στὴν Π.Δ. Τὸ πλέον ἔντονο, ἀσφαλῶς, εἶναι ἡ βαβυλώνεια αἰχμαλωσία. Τὸ 586 π.Χ.
οἱ Βαβυλώνιοι μὲ τὴν ἡγεσία τοῦ Ναβουδοχονόσωρ Β΄ καταλαμβάνουν τὸ διεφθαρμένο πλέον
βασίλειο τοῦ Ἰούδα (Ν. Βασίλειο), ἰσοπεδώνουν τὰ Ἱεροσόλυμα, πυρπολοῦν καί
κατεδαφίζουν τὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, κατάσχουν τὰ ἱερὰ σκεύη καὶ τοὺς θησαυρούς
του, αἰχμαλωτίζουν ὁλόκληρο τό λαὸ Ἰσραὴλ καὶ τὸν μεταφέρουν σκλάβο στὴν ἐξορία,
στὴ Βαβυλώνα! Ὁ Ἱερεμίας καὶ οἱ σύγχρονοί του προφῆτες θρηνώντας τὸ κατάντημα τῆς
Ἱερουσαλὴμ προσφέρουν παράλληλα καὶ τὴ θεολογικὴ αἰτιολόγηση τῆς τραγωδίας τοῦ
Λαοῦ (Ἱερ. 7, 18. 19,12-15. Θρην. 4, 11-13. Ἀμ. 5, 25-27. Ζαχ. 7, 5).
Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος καὶ οἱ Τρεῖς
Παῖδες στὸ δοξολογητικὸ ἀλλὰ καὶ ἐξομολογητικὸ ὕμνο τους μέσα στὴν κάμινο τοῦ
πυρὸς τῆς Βαβυλῶνος ἑρμηνεύουν μὲ θεολογικὰ κριτήρια τὴν αἰχμαλωσία τοῦ λαοῦ
τους: «ἐν ἀληθείᾳ καὶ κρίσει ἐπήγαγες ταῦτα πάντα διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν… ἐν ἀληθινῇ
κρίσει ἐποίησας καὶ παρέδωκας ἡμᾶς εἰς χείρας ἐχθρῶν ἀνόμων, ἐχθίστων ἀποστατῶν
καὶ βασιλεῖ ἀδίκῳ καὶ πονηροτάτῳ παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν. Καὶ νῦν οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἀνοῖξαι
τὸ στόμα … ἐσμικρύνθημεν παρὰ πάντα τά ἔθνη καὶ ἐσμὲν ταπεινοὶ ἐν πάσῃ τῇ γῇ
σήμερον διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν» (Δαν. 3, 4-14 (Προσευχή Ἀζαρίου καί Τριῶν
Παίδων)
Μετὰ ἀπὸ 50 χρόνια αἰχμαλωσίας καὶ
ταπείνωσης, τὸ 538 π.Χ., ἕνα πολὺ μικρό, ἐλάχιστο «ὑπόλοιπο» τοῦ λαοῦ (Μιχ. 4,
7. 5, 7-8), ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι μὲ πολλὴ πίστη στὸ Θεὸ ὑπὸ τὴν ἡγεσία
τῶν εὐσεβῶν Ζοροβάβελ καὶ Νεεμία παίρνουν ἄδεια ἀπὸ τὸν βασιλιὰ τῆς Περσίας
Κύρο («Διάταγμα Κύρου», 1 Ἐσδρ. 2, 3-7) γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴ γῆ τῶν πατέρων
τους καὶ νὰ ἀνοικοδομήσουν τὸ Ναό. Μετὰ τὴ θρησκευτικὴ μεταρρύθμιση τοῦ Νεεμία,
δηλαδὴ τὴν ἐπάνοδο στὴ γνήσια λατρευτικὴ παράδοση τοῦ λαοῦ, ξανάκτισαν τὰ Ἱεροσόλυμα
καί τὸν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ καὶ ἔτσι ἀνασυστάθηκε ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ
προχωρήσει καὶ νὰ ἐπιτελέσει τὸν ὕψιστο προορισμὸ του μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Βαβυλώνιοι μὲ τὴν σκληρὴ καὶ ἐπώδυνη
παρέμβασή τους ἔγιναν ὄργανο τοῦ Θεοῦ καί σταμάτησαν τὴν προϊοῦσα ἀποστασία, τὴ
φθορὰ καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπαναπαυόμενος στὸν καθησυχασμὸ τῶν
ψευδοπροφητῶν ἔχασε τὸν προορισμό του καὶ πορευόταν στὴν ἀπώλεια. Οἱ Βαβυλώνιοι
κατακτώντας καὶ ἰσοπεδώνοντας τὰ Ἱεροσόλυμα ἀκόμα καὶ τὸ Ναὸ καὶ αἰχμαλωτίζοντας
ὁλόκληρο τὸν πληθυσμό, οὐσιαστικὰ ἔσωσαν τὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ (Βαρ. 2, 22-24, 31-35.
5, 1-9)!
Εἶναι ὄντως μυστήρια ἡ ἀγάπη καὶ
τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Σώζει τὸ Λαὸ Του χρησιμοποιώντας ἀκόμα καὶ τὴ χειρουργικὴ
τέχνη γιὰ νὰ ἐκκόψει καὶ νὰ πετάξει μακριὰ κάθε μολυσματικὸ καὶ σάπιο ἀπόστημα.
Μὲ ἄλλα λόγια ὅταν ὁ Θεός, οἱ
προφῆτες καὶ οἱ Ἅγιοι μιλοῦν γιὰ σωτηρία δὲν ἐννοοῦν παράταση στὸ διηνεκὲς μιᾶς
εὐημερίας, ἡ ὁποία στηρίζεται στὴν παρακμή, στὴν ἀδικία, στὴν ἀνηθικότητα καὶ
στὴν ἀσέβεια τοῦ λαοῦ. Μία τέτοια “σωτηρία” θὰ εἶναι καταστροφὴ καὶ θάνατος τοῦ
λαοῦ στὴ λήθη τῆς παγκόσμιας ἱστορίας.
Ἀντίθετα, ἡ πραγματικὴ σωτηρία τὴν
ὁποία προσφέρει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ κάθαρση τῆς θρησκευτικῆς, πνευματικῆς
καὶ πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ ὁλόκληρης τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὴν ἀδικία, τήν ἀσέβεια
καὶ τὰ λοιπὰ πάθη, τὰ ὁποῖα τὴν ὁδηγοῦν μὲ βεβαιότητα στὴν πραγματικὴ
καταστροφή.
Νομίζω, πὼς μόνο ὑπὸ αὐτὸ τὸ
πρίσμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀρχαίου Ἰσραὴλ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε
ὀρθὰ τὴ φράση τῶν Ἁγίων: «ὁ Θεὸς θὰ σώσει τὴν Ἑλλάδα!»: Σωτηρία στὴν ἐκκλησιαστικὴ
γλώσσα δὲν σημαίνει συνεχὴς παράταση τοῦ θείου Ἐλέους ὥστε νὰ συνεχίσουμε νὰ ζοῦμε
ἐν εὐημερίᾳ σὲ πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ παρακμή. Μία τέτοια παράταση θὰ εἶναι ἔτι
πλέον καταστροφική.
Γ. Ἂν ὁ ἀρχαῖος Λαὸς τοῦ Θεοῦ ἦταν
σὲ πνευματικὴ παρακμὴ σὲ τί κατάσταση βρίσκεται τώρα ὁ
δικός μας λαός; Πόσο χειρότερα ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως βρίσκεται ἡ πατρίδα καὶ ἡ
κοινωνία μας! Διαβάζοντας τοὺς προφῆτες οἱ ὁποῖοι περιγράφουν τὴν πνευματικὴ καὶ
κοινωνικὴ κατάσταση τοῦ λαοῦ τους θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι περιγράφουν mutatis
mutandis στοιχεῖα τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς πραγματικότητας (Μιχ. 3, 9-11. 7,
2-4, Ἡσ. 1, 4-6,21-23).
Δυστυχῶς ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι
πολὺ χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τοῦ ἀρχαίου Ἰσραήλ. Χωρὶς ἀμφιβολία ἔχουμε ξεπεράσει σὲ
ἀσέβεια καὶ ἀθλιότητα τὸν παλαιὸ Ἰσραήλ, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς ἀρέσει νὰ αὐτοπροσδιοριζόμαστε
καὶ νὰ προσευχόμαστε «ὑπὲρ τοῦ εὐσεβοῦς (!) ἡμῶν ἔθνους»:
1. Στὸν ἀρχαῖο Ἰσραὴλ δὲν ἔγινε
ποτὲ ἀνεκτό τό εἰδεχθὲς ἔγκλημα τῆς
δολοφονίας χιλιάδων ἀνυπεράσπιστων ἐμβρύων. Στὴν πατρίδα μας ὄχι μόνο γίνονται ἀνεκτὲς
οἱ ἐκτρώσεις ἀλλὰ καὶ ἐπιδοτοῦνται ἀπὸ τὸν κρατικὸ κορβανὰ (ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα),
διότι ἡ ἀφαίρεση ζωῆς θεωρεῖται δικαίωμα τῶν γυναικῶν! Ἀλίμονό του ὅποιος
τολμήσει νὰ μιλήσει ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων! Ὅλες οἱ πολιτικὲς παρατάξεις ὑπεραμύνονται
τοῦ δικαιώματος τῆς δολοφονίας, ἐνῶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας Ἡγέτες, δυστυχῶς, δὲν
τολμοῦν νὰ μιλήσουν μὲ προφητικὸ σθένος… Δὲν ἔχουμε, λοιπόν, καταντήσει
χειρότεροι ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἰσραηλίτες; Ὅμως τὸ αἷμα τῶν ἀθώων θυμάτων τῆς
καλοπέρασης καὶ εὐδαιμονίας μας βοᾶ Κυρίῳ Παντοκράτορι «φωνὴ μεγάλη… ἕως πότε ὁ
δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ἀληθινὸς οὐ κρινεῖς καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν
κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ἀποκ. 6, 10);
2. Στὸν ἀρχαῖο Ἰσραὴλ δὲν γινόταν
ἀνεκτὴ ἡ διαστροφὴ καὶ ἡ ἀνωμαλία! Οἱ λέξεις μὲ
τὶς ὁποῖες ἀναφέρονταν στὶς ἀπεχθεῖς αὐτὲς πράξεις οἱ ἀρχαῖοι Ἰσραηλίτες ἀλλὰ
καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ οἱ πολιτισμοὶ μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ἦταν ἄκρως ἀπαξιωτικὲς
ἀκριβῶς γιὰ νὰ δηλωθεῖ τὸ πόσο ἀποκρουστικὲς εἶναι αὐτὲς οἱ ἀνηθικότητες
(σοδομισμός, ἀρσενοκοιτία, κιναιδισμός, ἀνωμαλία, παρὰ φύσιν, διαστροφὴ
κ.ο.κ.). Στὴν σημερινὴ ἑλληνική κοινωνία ὅμως εἶναι ὄχι μόνο ἀνεκτὲς ἀλλὰ καὶ
θεσμοθετήθηκαν ὡς δικαίωμα προστατευόμενο ἀπὸ τὸ νόμο! Νομοθετήθηκε, μάλιστα,
καὶ ἡ ταυτότητα φύλλου ἡ ὁποία διαστρέφει καὶ προσβάλλει τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη
ὀντολογία καὶ φυσικὴ τάξη. Κυριολεκτικὰ γίναμε «Σόδομα καὶ Γόμορρα» καὶ τὸ
τραγικότερο καυχόμαστε γι’ αὐτὸ καὶ τὸ θεωροῦμε πρόοδο! Σύνολη ἡ πολιτικὴ ἡγεσία,
τήν ὁποία ὁ λαός μας ἐπιλέγει μέ τήν ψῆφο του, συναγωνίζεται γιὰ τὴν ἐντονότερη
παρουσία της στὶς παρελάσεις τῆς αἰσχύνης, ἐνῶ, δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ
ξέχασε καὶ πάλι τὸν προφητικὸ λόγο …
3. Τὴν καθοδικὴ πορεία τῆς
κοινωνίας ἀκολουθεῖ, δυστυχῶς, καὶ ἡ ἐκκλησιαστική
μας Ἡγεσία μὲ τραγικὴ ἔκπτωση τὴν ἀσέβεια στὸν ἴδιο τὸν πυρήνα τοῦ Μυστηρίου τῆς
Ἱερωσύνης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῶν ἀχειροτονήτων τσαρλατάνων Οὐκρανῶν ὡς διαδόχων
τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Προσεβλήθη ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς
Χριστιανικῆς Ἀρχιερωσύνης: Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχή! Ποιὸς δὲν ἔχει καταλάβει ὅτι σὲ
αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἔγκλημα ὁδηγήθηκε ἡ ἐκκλησιαστική μας Ἡγεσία γιὰ νὰ ὑπηρετήσει
(γεω-)πολιτικὰ συμφέροντα; Προηγούμενο ὑπάρχει στὸν ἀρχαῖο Ἰσραήλ: οἱ ψευδοπροφῆτες
καὶ τὸ διεφθαρμένο Ἱερατεῖο ὑπηρετοῦσαν τὴν ἀσεβῆ πολιτικὴ ἐξουσία τῶν Ἀχαάβ, Ἰεζάβελ,
Ὀχοζία, Ἰωράμ, Μανασσή, Ἰωακεὶμ γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν τὶς σχετικὲς κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις
(«οἱ ἱερεῖς αὐτῆς μετὰ μισθοῦ ἀπεκρίνοντο, καὶ οἱ προφῆται αὐτῆς μετὰ ἀργυρίου ἐμαντεύοντο»,
Μιχ. 3, 11). Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι πρωτοστατοῦσαν στὴν καταδίωξη τῶν ἀληθινῶν προφητῶν
ποὺ ἐπεσήμεναν τὶς ἐκτροπές τους.
4. Ρώμη (311) - Ἀλβανία (1967) - Ἑλλάδα
(2020). Ἡ κατηφορικὴ πορεία συνεχίζεται
μὲ γοργὸ ρυθμό, ὡσὰν νὰ ἔχει ἐγκαταλείψει τὴ χώρα μας ἡ Θ. Χάρις, ὥστε φτάσαμε
φέτος στὸ φοβερότερο ξεπεσμὸ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἡγεσίας μας, στὴν ἔσχατη ἀσέβεια
κατὰ Κυρίου Σαβαώθ: Ὡς ἄλλος ἀρχαῖος Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος στὶς χειρότερες στιγμὲς τῆς
ἱστορίας του ἐγκατέλειπε τὸ Θυσιαστήριο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ χάριν τῶν εἰδώλων, ἐξελίχθηκε
ἡ κοινωνία μας. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐγκατέλειψε τὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο γιὰ χάρη τοῦ
συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου εἰδώλου τῆς… Ὑγείας!
Ἔτσι ἀκούσαμε ἀπὸ χείλη ἱερέων καὶ
ἀρχιερέων ὅτι δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς μας ἀλλὰ ἡ «ὑγεία εἶναι τὸ ὕψιστο ἀγαθό»!
Καημένοι Μάρτυρες, τί ἀνόητοι ποὺ εἴσαστε! Δὲν ξέρατε νὰ ἱεραρχήσετε τὰ ἀγαθά!…
Γιὰ χάρη, λοιπόν, τῆς Ὑγείας πρέπει νὰ κλείσουμε τὶς ἐκκλησίες, νὰ διακόψουμε τὴν
Ἀναίμακτη Θυσία, διότι ἡ ἐπιτέλεσή της μπορεῖ νὰ βλάψει τὸ «ὕψιστο ἀγαθό» μας!
Εἶπαν χωρὶς αἰδῶ ὅτι ἡ ὑγεία μας
κινδυνεύει ἀπὸ τὴ Θ. Λειτουργία! Ἀσφαλῶς ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς
παράγοντες ποὺ δὲν ζοῦν μὲ τὴν «ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἐλπίδα», δὲν μποροῦμε νὰ
περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου ποὺ κατατρώγει μὲ βεβαιότητα
τὴν ὕπαρξή τους πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν πιθανὴ προσβολὴ ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, τροφοδοτεῖ
τὴν πολλαπλῶς ἐκδηλουμένη ἢ ἐπιμελῶς κεκρυμμένη ἀσέβεια καὶ ἀντιθεΐα τους.
Ἀδιανόητη καὶ τραγικὴ εἶναι ἡ
συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ θυμηθοῦν ὅτι γιὰ χάρη
τῆς Θ. Λειτουργίας οἱ Μάρτυρες ὄχι μόνο διακινδύνεψαν τὴν ὑγεία τους ἀλλὰ μετὰ
βεβαιότητας προχώρησαν καὶ ἔχασαν τὸ κεφάλι τους!
Ἂς ἀναλογιστοῦμε τὸ κατάντημα τῆς
ἑλληνικῆς πατρίδας μας ἐν ἔτει 2020: κατὰ τὴν α΄ φάση τοῦ διωγμοῦ τῆς λατρείας
(ἀπὸ 16.3.20 ἕως καὶ 11.4.20 δηλ. Γ΄, Δ΄, Ε΄ Κυριακὴ Νηστειῶν, Χαιρετισμοί, Μ.
Κανόνας, Ἀκάθιστος Ὕμνος, ἑορτὴ Εὐαγγελισμοῦ καὶ Σάββατο Λαζάρου) ἀπαγορευόταν ὄχι
μόνο ἡ παρουσία κόσμου στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἀπαγορευόταν αὐτὴ αὕτη ἡ τέλεση τῆς
Θ. Λειτουργίας ἢ ἄλλης ἱερᾶς Ἀκολουθίας. Τί σημαίνει αὐτό; Ἂν ἐγὼ τολμοῦσα νὰ
λειτουργήσω ἀκόμα καὶ μὲ κλειστὲς τὶς πόρτες καὶ μὲ παρουσία μόνο τῶν δύο υἱῶν
μου ὡς ψάλτη καὶ νεωκόρου θὰ ἤμουν παράνομος.
Δηλαδὴ ποινικοποιήθηκε ἡ τέλεση τῆς
Θ. Λειτουργίας! Ἦταν ἔγκλημα νὰ λειτουργοῦμε! Παρόμοια διάταξη νόμου ἴσχυε στὴν
Εὐρώπη μέχρι τὸ 311 μ.Χ. (θάνατος Διοκλητιανοῦ), στὴν Ἀλβανία τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα
(1967-1990) καὶ τώρα στὴ Ἑλλάδα τοῦ Μητσοτάκη (2020). Οὔτε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητής
οὔτε ὁ Λένιν οὔτε ὁ Στάλιν δὲν τόλμησαν τέτοια ἀσέβεια ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἐσώτατου
πυρήνα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας!
Τὸ τόλμησε ὅμως ἡ σημερινὴ Ἑλληνικὴ
Κυβέρνηση καὶ αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν ἀνοχή, τὴ συμφωνία τὴ σύμπραξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς
μας Ἡγεσίας πλὴν ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων! Καὶ τί ψευτοθεολογικά, μᾶλλον
θολολογικά, ἐπιχειρήματα δὲν ἀκούστηκαν γιὰ νὰ ἐπιστηρίξουν τὴν ἀσέβεια! Τὸ
μόνο ποὺ πέτυχαν ἦταν νὰ γίνουν καταγέλαστα… Κρίμα γιὰ τοὺς ἐκφραστές τους!
Καὶ ὁ ταλαίπωρος λαὸς ἀκούγοντας ἀπὸ
ἄμβωνος τὸν σύγχρονο ψευδοπροφητικὸ λόγο τρομαγμένος καὶ δυστυχὴς μὲ τὸ φόβο τοῦ
θανάτου νὰ τὸν καταπλακώνει (Ψαλμ. 54, 5-6), ἐγκαταλελειμμένος ἀπὸ τοὺς
ποιμένες του ὡς «πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (Ματθ. 9, 36, Ἰεζ. 34, 5 κ.ἑξ.)
παρακολούθησε ἀπὸ τηλεοράσεως (κατόπιν φορτικῆς ἐπιμονῆς τῶν ποιμένων του!) τὸ
γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ σὰν θέαμα ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴ ζωή
του! Ἀλήθεια, ποιὰ θέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἡ
νίκη κατὰ τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, στὴ σημερινὴ ζωὴ τοῦ Νεοέλληνα ὁ ὁποῖος
‒μὲ τὶς “εὐλογίες” καὶ τῆς Ἡγεσίας‒ αἰσθάνεται πὼς κατοικεῖ «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ
θανάτου» (Ἡσ. 9, 2, Ματθ. 4, 16): τρέμει νὰ χαιρετίσει καὶ νὰ ἀγκαλιάσει τὸν ἀδελφό
του, φοβᾶται νὰ ἀσπαστεῖ τὶς εἰκόνες, προβληματίζεται νὰ κοινωνήσει, περπατᾶ στὸ
δρόμο φορώντας φίμωτρο, μπαίνει στὸ Ναὸ μασκοφορεμένος γιατί πιστεύει ‒ἐντελῶς ἀβάσιμα
καὶ χωρὶς καμία ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη, οὔτε κἂν ἔνδειξη, ὃπως καταδείξαμε σέ
πρόσφατο ἂρθρο μας1‒ ὅτι ὁ ἱερὸς Ναὸς εἶναι ἑστία μολύνσεως καὶ μεταδόσεως
θανάτου κ.ο.κ.;
Παλαιότερα σὲ περιόδους ἐπιδημιῶν
μὲ ἀσύγκριτα μεγαλύτερο δείκτη θανάτου στὸ γενικὸ πληθυσμὸ [τοῦ κορωνοϊοῦ εἶναι
μικρότερος τοῦ 0,0025 (=260 θάνατοι σὲ πληθυσμὸ 10.500.000, δηλ. 1 θάνατος ἀνὰ
40.000 πληθυσμοῦ!)] ἡ Ἐκκλησία μας ἀξιοποιοῦσε τὰ ὅπλα τῆς Χάριτος ποὺ
διαθέτει: λιτανεῖες εἰκόνων καὶ ἱ. Λειψάνων, πρόσκληση γιὰ αὐστηρὴ νηστεία καὶ
προσευχή, προφητικὸς λόγος γιὰ μετάνοια, τακτικότερη συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια
κ.ο.κ. καὶ τὸ θανατικὸ σταματοῦσε. Δυστυχῶς, τώρα ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὴν Ἡγεσία
Της νὰ στερεῖται προφητικοῦ σθένους καὶ φρονήματος, αὐτοπεριορίστηκε στὸ
περιθώριο ἀναμένοντας τὶς συστάσεις τῶν “εἰδικῶν” ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ ζητήματα τῆς
δικῆς Της ἐσωτερικῆς ζωῆς. Κάποτε οἱ Πατέρες ἀγωνίζονταν ἕως θανάτου γιὰ τὸ «οὐ
βασιλέων ἐστὶ νομοθετεῖν τῇ Ἐκκλησίᾳ» (Ἰ. Δαμασκηνοῦ, PG 94, 1233), σήμερα οἱ Ἱεράρχες
μας παραιτήθηκαν τοῦ ρόλου τους καὶ παρέδωσαν στοὺς “εἰδικούς”, ἀλλὰ ἀλιβάνιστους
καί ἀνίδεους ἀπὸ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, τὸ δικαίωμα αὐτοὶ νὰ νομοθετοῦν ἀκόμα καὶ
γιὰ τὰ interna τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!
Παλαιότερα διδάσκαμε ὅτι ὅταν
βρεθοῦμε σὲ κίνδυνο ἀρρώστιας ἢ θανάτου πρέπει νὰ ἑτοιμαστοῦμε καὶ νὰ κοινωνοῦμε
τακτικότερα, γιατί ἡ Θ. Κοινωνία εἶναι «φάρμακο ἀθανασίας» (Ἃγ. Ἰγνάτιος).
Φέτος μάθαμε ἀπὸ χείλη ἱερέων καὶ ἀρχιερέων ὅτι γιὰ νὰ προστατευτοῦμε δὲν
πρέπει νὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν πρέπει νὰ κοινωνοῦμε, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Ἐκκλησίες
ἔκλεισαν. Ἔκλεισαν γιὰ τὸ καλό μας!... «Δὲν πειράζει νὰ μὴν κοινωνήσουμε καὶ
κάποιες φορές», ἐκστόμισαν ἀναιδῶς χείλη ἀρχιερέως…
Βέβαια οἱ ἐκκλησίες ἔκλεισαν μόνο
γιὰ νὰ μὴν τελοῦν τὴ Θ. Εὐχαριστία, γιά νά μήν κοινωνοῦν τοὺς πιστούς, γιὰ νὰ μὴν
προσφέρουν Χριστό! Ἦταν ὅμως ἀνοικτὲς γιὰ νὰ μοιράζουν χοιρινά, κοτόπουλα, ἀρνιὰ
καὶ μοσχάρια… Φαίνεται ὅτι τελικὰ ἡ Ἐκκλησία μόνο ὅταν λειτουργεῖ ὡς Σῶμα
Χριστοῦ εἶναι ἐπικίνδυνη, ὅταν λειτουργεῖ ὡς φιλανθρωπικὴ ΜΚΟ εἶναι πολὺ
χρήσιμη καὶ ἐπιτρέπεται καὶ ἐνθαρρύνεται ἡ ἀπρόσκοπτη λειτουργία της. [Ἂς μὴ
παραξενευτοῦμε ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ πολιτικοὶ ποὺ βλασφήμησαν κατὰ τῆς Θ. Κοινωνίας
προσφέρουν πολλὲς θέσεις ἐφημερίων στὶς Ἱ. Μητροπόλεις. οἱ ὑπάλληλοι στὴν πιὸ ὀργανωμένη
ΜΚΟ τῆς χώρας μας εἶναι χρήσιμοι στὸν Καίσαρα…] Καὶ πάλι τὸ λέω: τὸ νὰ τὰ λένε
αὐτὰ οἱ πολιτικοὶ εἶναι ἀναμενόμενο. Ἡ τραγικότητα εἶναι ὅτι αὐτὰ τὰ διακήρυξαν
ἐκκλησιαστικοὶ Ἡγέτες. Οἱ ἴδιοι ποὺ σιώπησαν ἢ στάθηκαν ἀρωγοὶ καὶ συνέπραξαν μὲ
τὸν σύγχρονο Καίσαρα καὶ τὴν ὑποτακτική του δημοσιογραφία ὅταν διέσυραν καὶ ἐδίωκαν
κληρικοὺς (ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς) ποὺ ἐπιτέλεσαν τὸ καθῆκον τους ὑπακούοντας στὴ
συνείδησή τους καὶ κυρίως στὴν προσταγὴ τοῦ Ἀρχηγοῦ: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν
ἀνάμνησιν … ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῳ» (Λουκ. 22, 19. 1 Κορ. 11, 26), ποὺ τόλμησαν νὰ ποῦν
ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του στὸ σύγχρονο Μ. Συνέδριο τῶν ἀρχιερέων «πειθαρχεῖν
δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 40).
Κατόπιν αὐτῶν, μήπως οἱ σημερινοὶ
βαπτισμένοι Νεοέλληνες ἔχουμε καταντήσει χειρότεροι ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Ἰσραηλίτες;
Δ. Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε λοιπὸν στὸν
ἀρχικὸ προβληματισμό: Ναί, τὸ πιστεύω! «Ὁ Θεὸς θὰ σώσει
τὴν Ἑλλάδα»! Εἶναι ὅμως σωτηρία ἢ μήπως εἶναι καταστροφὴ νὰ συνεχίσουμε ὡς
κοινωνία, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία νὰ ζοῦμε ἔτσι ἐν εὐημερίᾳ μέσα στὴν ἀδικία, στὴν
ἀσέβεια καὶ στὴν πολλαπλὴ περιφρόνηση τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ; Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἀνέχεται
ἐσαεὶ τὰ πλέον εἰδεχθῆ ἐγκλήματα, νὰ ἐπικροτεῖ τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὴ διαστροφὴ τῆς
ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας, νὰ ἀνέχεται τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν
ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τῆς πίστεώς μας; Ποιὸς διαφωνεῖ ὅτι ἡ κοινωνία μας πηγαίνει
κατὰ διαβόλου; Μπορεῖ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει στὰ
χέρια τοῦ ἀρχεκάκου; Εἶναι πρὸς σωτηρία τῆς Ἑλλάδος νὰ συνεχίσει ἔτσι τὴν
κατηφορική της πορεία;
Μετάνοια δὲν φαίνεται στὸν ὁρίζοντα
οὔτε στὴν ἡγεσία (ἐκκλησιαστικὴ καὶ πολιτικὴ) οὔτε στὸ λαό (δυστυχῶς, οὔτε στὸν
ὑπογράφοντα τὸ παρὸν)! Ὁ προφητικὸς λόγος σχεδὸν ἐξέλειπε, ἐνῶ ὁ ψευδοπροφητικὸς
βρίσκει παντοῦ βῆμα, στὸν τύπο, στὸ ραδιόφωνο, στὴν τηλεόραση καὶ ‒τὸ
τραγικότερο‒ ἀκόμα καὶ στοὺς ἄμβωνες τῶν ἐκκλησιῶν. Προφητικὸ κήρυγμα μετανοίας
ποὺ νὰ συγκλονίσει καὶ νὰ ἀνησυχήσει τὸ λαὸ σπανιότατα ἀκούγεται καὶ ὅταν ἀκούγεται
καταπνίγεται ἁρμοδίως ὡς ἀκρότητα, φονταμενταλισμός, φανατισμός, ὑπερβολή, ἰδιοτροπία
κ.ο.κ. Ἀντίθετα, συχνὰ πυκνὰ ἀκοῦμε κολακεῖες πρὸς τὸ λαὸ ποὺ τὸν ἀποκοιμίζουν
γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ καὶ πάλι ὁ Ἡσαΐας: «οἱ μακαρίζοντες τὸν λαὸν τοῦτον πλανῶντες
καὶ πλανῶσιν ὅπως καταπίωσιν αὐτοὺς» (Ἡσ. 9, 15).
Οἱ ἱεροκήρυκες, συχνά ὡσάν οἱ
παλαιοί ψευδοπροφῆτες, τὸν χαϊδεύουμε ἐπαινώντας τον πόσο εὐλαβὴς καὶ εὐσεβὴς εἶναι,
ἐπειδὴ γεμίζει τὶς Ἐκκλησίες στὰ πανηγύρια! Ἐνθουσιαζόμαστε γιατί τὴ Μ. Ἑβδομάδα
γέμιζαν οἱ Ἐκκλησίες (ὅταν δὲν εἴχαμε κορωνοϊό!), ξεχνώντας ὅτι ὁ ἴδιος ὁ
“πιστός” λαὸς πρὶν καλὰ-καλὰ ἀκούσει τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη!» ἐξαφανιζόταν γιὰ τὴ
μαγειρίτσα!
Ποῦ λοιπὸν θὰ βρεθεῖ ἕνας νέος Ἡσαΐας
νὰ βροντοφωνάξει στοὺς Νεοέλληνες ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ: «τὰς ἑορτάς ὑμῶν μισεῖ ἡ
ψυχή μου· ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν, οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν, ὅταν ἐκτείνητε
τὰς χεῖρας ὑμῶν πρὸς με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ’ ὑμῶν, καὶ ἐὰν
πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν … ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ
στόματι αὐτοῦ… ἡ δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρῳ ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. 1, 11-15. 29, 13);
Ποιὸς λοιπὸν θὰ ξυπνήσει τὴν ἑλληνικὴ
κοινωνία ἀπὸ τὸν βαθὺ πνευματικὸ λήθαργο πού μὲ βεβαιότητα ὁδηγεῖ στὸ θάνατο;
Μήπως, τελικά, ἡ μόνη λύση γιὰ τὴ
σωτηρία τῆς πατρίδας μας εἶναι τὸ ἔλεος καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλωθεῖ ὅπως στὸν
ἀρχαῖο Ἰσραὴλ καὶ νὰ ἐπιτρέψει σὲ ἀλλόθρησκο καὶ ἀλλογενῆ, σὲ σύγχρονους
Βαβυλωνίους, νὰ σώσουν τὴν Ἑλλάδα; Μία τέτοια σωτηρία ποὺ θὰ ἔλθει μετὰ ἀπὸ πολὺ
πόνο, καταστροφὴ καὶ ἐρήμωση ἴσως εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα τῆς πατρίδας μας, ὅπως
καταντήσαμε.
Τὸ μικρὸ ὑπόλοιπο μιᾶς τέτοιας ὁλοκληρωτικῆς
καταστροφῆς ὑπὸ τὴ ἡγεσία ἑνὸς σύγχρονου Ζοροβάβελ ἴσως σώσει τὸν Ἑλληνισμό!
Μακάρι ὁ Θεὸς νὰ σώσει τὴν
Πατρίδα μας, ὅπως Αὐτὸς ξέρει, χρησιμοποιώντας ‒γιατί ὄχι;‒ ἀκόμα καὶ τὸν
προαιώνιο ἐχθρό τοῦ γένους!
Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει!
Καλὴ καὶ εὐλογημένη ἐκκλησιαστικὴ
χρονιά!
