Στην εικόνα της Γεννήσεως ο μικρός Χριστός φοράει σουδάρια νεκρικά!!!

Ο Χριστός είναι τυλιγμένος με κάποια σουδάρια νεκρικά. Εδώ, δηλώνεται ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει για εμάς. Δεν είναι απλώς ο θρίαμβος της Γεννήσεως του Χριστού.

Η Γέννηση του Χριστού ετοιμάζει το Πάσχα.

Γι’ αυτό ο Χριστός κείται, κοιμάται μέσα σε έναν τάφο. Δεν κοιμάται στο οποιοδήποτε κρεβάτι· πράγμα που αποτελεί το γεγονός το οποίο θα μας συνδέσει αναγωγικά προς το χώρο της Αναστάσεως.

Εδώ, έχουμε την Παρθένο, την Παναγία. Η Παρθένος έχει πάντοτε - σε όλες τις αγιογραφικές εκφράσεις - στο κεφάλι της και τις δύο πλάτες, τρία αστεράκια. Οκτάκτινα αστεράκια. Τα τρία αστεράκια δηλώνουν ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ, κατά και μετά τον τόκο. Είναι ακριβώς Παρθένος. Και το οκτάκτινο αστεράκι σημαίνει το μυστήριο της όγδοης ημέρας.

Χριστουγεννιάτικη γιορτή Ιερού Ναού Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε;

Η μητέρα μου έλεγε: ''Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται''.

Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά και οι ποιμένες ''αγραυλούσαν''. Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα.

Κατάλαβες; Οι ποιμένες που αγρυπνούσαν, είδαν τον Χριστό.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει, όλο να πετάει!

(Οσίου Πορφυρίου)

Όταν νυγεί η ψυχή μας, όταν τρωθεί από το θείο πόθο, η ευπάθεια της σαρκός μαραίνεται. Ο θείος πόθος νικάει κάθε πόνο κι έτσι κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται αγάπη Χριστού. … Όλοι οι πόνοι θα περάσουν θα νικηθούν, θα μεταποιηθούν. Τότε γίνονται όλα Χριστός, γίνονται Παράδεισος. Αλλά για να ζούμε στον Παράδεισο πρέπει να αποθάνομε, να αποθάνομε για όλα, να είμαστε σαν νεκροί. Τότε θα ζούμε πραγματικά θα ζούμε στον Παράδεισο. Αν δεν νεκρωθούμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, δεν γίνεται τίποτα.

Να βάλομε την πρίζα της καρδιάς μας στην αγάπη Του, για να ενωθούμε μαζί Του. Αυτό ζητάει ο Κύριος όχι για τον ευατό Του, από εγωισμό, αλλά για μας, για να μας χαρίσει το παν, τη χαρά, την ευτυχία.

Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι’ αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ’ το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ’ αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο ή να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος.

Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό.

Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός. Όχι όπως οι άλλες έννοιες. Αυτή η έννοια να είναι διαφορετική. Είναι ένα είδος λατρείας προς τον Χριστό. Αυτή είναι η έννοια που θέλγει και ευχαριστεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται αγγάρια. Νιώθετε ευχαρίστηση και ηδονή πνευματική. Δεν είναι όπως το μάθημα που διαβάζει το παιδί, για να πάει στο σχολείο. Είναι όπως ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ανώτερος, πνευματικός.

Τι σημαίνει ο κόπος της τικτούσης και το κλάμα; Δεν είναι ο πόνος κι η οδύνη, ώσπου να έλθει μέσα μας ο Χριστός; Αυτή η οδύνη είναι η πιο μεγάλη. Τη γνωρίζουν όσοι την εδοκίμασαν. Είναι μαρτύριο αφόρητο.

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο …

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον Αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον Αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

Ευχέλαιο - μάγια - νηστεία

Γιατί γίνεται το ευχέλαιο παπαΦώτη;

Πρέπει να γίνεται σε κάποιον ο οποίος έχει πρωτίστως εξομολογηθεί επειδή έπεσε σε σοβαρά αμαρτήματα, θανάσιμα, τα οποία με τον καιρό αφήνουν «κατακάθια» και για να εξαλειφθούν αυτά γίνεται το Ευχέλαιο.

Μακρυά από μάγους και μάγισσες ούτε να την κοιτάξεις ούτε από το δρόμο που περνά να περάσεις.

Με την νηστεία γίνεσαι πιο υγιής!! Το σώμα αποτοξινώνεται με τη νηστεία. Λιπαρά φαγητά, κρέατα και πολλά άλλα προξενούν τοξίνες μέσα στον οργανισμό. Αυτές οι τοξίνες είναι δηλητήρια. Η νηστεία μας καθαρίζει από αυτά. Εγώ παίρνω φάρμακα αλλά νηστεύω. Δεν παθαίνω τίποτα. Οι πρωτόπλαστοι από την λαιμαργία τους βγήκαν από τον Παράδεισο.

Feliz Navidad (ισπανικά) Καλά Χριστούγεννα (βίντεο)

Μία ιδιαίτερα κολακευτική πρόσκληση - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (16 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες" (Λουκ. ΙΔ΄ 18).

Μία ἰδιαιτέρως κολακευτικὴ πρόσκλησις.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, - ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων - φίλοι ἀναγνῶσται, ἔχοντας μέσα του τὸν "στοιχειώδη" ἐγωϊσμό, ἐπιδιώκει καὶ ἀναζητεῖ τὴν διάκριση. Ἐκτὸς τῶν ἐλαχίστων ἐκείνων ποὺ ἀρέσκονται εἰς τὴν ἀφάνειαν καὶ οἱ ὁποῖοι ... κρύπτονται ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, οἱ πλεῖστοι ἀναζητοῦν τὴν ... ἐπιφάνειαν καὶ τὴν διάκρισιν, τὴν κοσμικὴν ἀποδοχὴν καὶ τὴν δόξαν. Θεωροῦν "ὑψίστην τιμὴν" νὰ προσκαλοῦνται ὑπὸ ἐπωνύμων ἀκόμη καὶ διὰ μίαν χειραψίαν, ἢ νὰ συμφάγωσι εἰς ἕνα ἐπίσημον γεῦμα ἢ δεῖπνον μετὰ ἐξεχόντων κοσμικῶν προσώπων, ἢ νὰ φωτογραφηθῶσι μετά τινος τραγουδιστοῦ ἢ ποδοσφαιριστοῦ ἢ ἄλλου τινος. Κοιμοῦνται καὶ ξυπνοῦν μὲ τὴν φαντασίαν των νὰ ὀργιάζῃ κυριολεκτικῶς, ἐπιζητοῦντες τὴν δημασίαν ἀποδοχὴν καὶ ἐκτίμησιν καὶ τὴν ἄνοδόν των εἰς ἀξιοπροσέκτους θέσεις καὶ καθέδρας.

Τοιαύτας θέσεις καὶ παρόμοιον δεῖπνον ἀλλὰ καὶ ἐξ ἴσου τιμητικὰς προσκλήσεις, ἀκούομεν σήμερον ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Θέσεις ἐπισήμων συνδαιτημόνων εἰς πλουσιότατον δεῖπνον, τὰς ὁποίας ὅμως οἱ τιμητικῶς προσκεκλημένοι ... δὲν ἐτίμησαν καὶ ἀπουσίασαν προκλητικῶς! Τί συνέβη; Ἦσαν ταπεινοὶ καὶ ἤθελον τὴν ἀπομόνωσιν καὶ ἀφάνειαν; Ἠγάπων τὴν φυγὴν καὶ τὴν ἡσυχίαν; ... Ὄχι, ἀδελφοί μου! Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ δὲν συνέβαινεν! Ἀντιθέτως θὰ ἐλέγομεν, - συμφώνως πρὸς τὴν ἔκβασιν τῆς ἀφηγήσεως - ὅτι οἱ συνδαιτημόνες ἐκεῖνοι, χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἄκρατον ἐγωϊσμὸν καὶ ἐπιδεικνύουν ἀχαρακτήριστον χυδαιότητα καὶ προκλητικότητα, στὴν εὐγένειαν καὶ καλωσύνην τοῦ καλοῦ καὶ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος. Ἡ μὲν πρόσκλησις τιμητικὴ καὶ "ὑψηλή", οἱ δὲ προσκεκλημμένοι, ἀνάξιοι καὶ "χυδαῖοι"!

Ἡ προσβολὴ καὶ ἡ ἀντίδρασις.

Τί, ὅμως, συνέβη; Συμφώνως πρὸς τὴν ἀφήγησιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἔφθασεν ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα τοῦ ἐπισήμου ἐκείνου Δείπνου, οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι δὲν παρουσιάσθησαν ... Ὁ εὐγενὴς ἄρχων ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς εἶχεν τιμήσει διὰ τὴς προσκλήσεως, ἀπορῶν διὰ τὴν ἀπουσίαν, στέλλει ὑπηρέτην, "εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα" (Λουκ. ΙΔ΄ 17). Ἡ ἐπιστροφή, ὅμως, καὶ ἡ ἐνημέρωσις ποὺ δέχεται ἐκ τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ἀπροσδόκητος. "Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. Ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν" (Λουκ. ΙΔ΄ 18-20). Διὰ σαθρῶν καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν, ἐπιχειροῦν νὰ ἀποστασιοποιηθοῦν καὶ νὰ αἰτιολογήσουν τὴν ἀπουσίαν τους. Ἄλλος προεφασίσθη ὅτι θὰ ἐπήγαινε εἰς τὸν ἀγρόν του, ἄλλος, θὰ ἐδοκίμαζε καὶ θὰ ἤργάζετο μὲ τὰ πέντε ζεύγη βοῶν. Ἄλλος, τέλος, ὅτι ὡς νεόνυμφος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ Δεῖπνον.

Αἱ δικαιολογίαι, ὅμως, αὗται, δὲν ἐπαρκοῦν καὶ δικαιολογημένως ἐξοργίζουν τὸν ἄρχοντα. Αἰσθάνεται τὴν βαρυτάτην προσβολήν, βλέπει ὅτι ἡ κοινὴ συνισταμένη τῶν προσκεκλημένων εἶναι ἡ ὑβριστική των διάθεσις, ἡ τράπεζα εἶναι ἕτοιμη διὰ νὰ δεχθῇ τοὺς συνδαιτημόνας καὶ δὲν προτίθεται νὰ συνεχίσῃ νὰ παρακαλῇ ... Στέλλει ἀμέσως τὸν ὑπηρέτην του νὰ εὕρη ἀνθρώπους διατεθειμένους νὰ σεβασθοῦν τὸ Δεῖπνον καὶ νὰ δεχθοῦν τὴν πρόσκλησίν του, ὅπως προσέλθουν καὶ συμφάγουν μαζί του. "ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε" (Λουκ. ΙΔ΄ 21). Βλέπων δέ, ὅτι "ἔτι τόπος ἐστί", στέλλει ἐκ νέου τὸν δοῦλόν του, - "ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου" (Λουκ. ΙΔ΄ 23) - καὶ παρακαλεῖ πλέον καὶ ἀναγκάζει καὶ ἀγωνιᾷ διὰ νὰ γεμίσῃ ἡ τράπεζά του. Φαίνεται σὰν νὰ ἔχῃ "πεισμώσῃ" καὶ διὰ τοῦτο κατακλείεται ἡ συγκεκριμμένη παραβολή, μὲ τὴν ὀργισμένη διαβεβαίωση τοῦ ἄρχοντος, "Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου" (Λουκ. ΙΔ΄ 24). Εἶναι αὐτονόητον ὅτι δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἡ συμπεριφορὰ τοῦ εὐγενοῦς ἐκείνου ἄρχοντος, ἀφοῦ εἰς παρομοίας περιπτώσεις καὶ οἱ πλέον πρᾶοι καὶ ἀγαθοί, ταράσσονται καὶ ὀργίζονται καὶ ἐκδικοῦνται.

Ἡ ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς.   

Δὲν εἶναι δύσκολον, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, νὰ ἀντιληφθοῦμε, τὰ πρόσωπα ἀλλὰ καὶ τὰς μελλούσας καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι "κρύπτονται" ὄπισθεν τῶν περιγραφομένων. Καὶ ἐν πρώτοις, ὁ εὐγενὴς ἐκεῖνος ἄρχων ὁ προσκαλῶν εἰς τὴν ἑαυτοῦ τράπεζαν καὶ παραθέτων τὸ πλουσιώτατον Δεῖπνον, εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καλεῖ καὶ προσκαλεῖ εἰς τὸ Οὐράνιον Δεῖπνον Του, τὴν Θείαν Κοινωνίαν, ὅλους ἐκείνους ποὺ εἶχον τὴν τιμὴν νὰ εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πολλάκις προσβάλλομεν τὴν τιμητικὴν πρόσκλησιν τοῦ Οὐρανίου Πατρός καὶ ἀδιαφοροῦμεν διὰ τὸ μέγιστον τοῦτο καὶ οὐράνιον Δεῖπνον. Εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, εἰς τὰς ἐπανειλημμένας ἐκκλήσεις καὶ ὑπενθυμίσεις τοῦ Χριστοῦ μας, μετερχόμεθα σωρείαν ἀτόπων καὶ ἀνυποστάτων δικαιολογιῶν καὶ κατ' οὐσίαν περιφρονοῦμεν τὸν Οὐράνιον Οἰκοδεσπότην. Εἴμεθα, τέλος, ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι στρεφόμεθα εἰς πᾶσαν ἄλλην ἐνέργειαν καὶ ἐργασίαν, προκειμένου νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμεν ἀπὸ τὸ Ὕψιστον Οὐράνιον Δεῖπνον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τὴν τράπεζαν ἐκείνην, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Κύριος μᾶς καθιστᾷ συσσώμους καὶ συναίμους τοῦ Ἁγίου Του Σώματος καὶ Αἵματος, ἀλλὰ καὶ μετόχους τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του.

Οἱ πτωχοὶ καὶ ἀνάπηροι καὶ χωλοὶ καὶ τυφλοί, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐκλήθησαν κατὰ τὴν δευτέραν ἀποστολὴν τοῦ ὑπηρέτου, εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι τοὺ ὁποίους νομίζομεν "ἀπορριπτέους" τῆς σωτηρίας καὶ τοὺς ὁποίους ὁ Δεσπότης Χριστός, θὰ καλέσῃ, προκειμένου νὰ ἐπαισχυνθοῦμε ὅλοι ἡμεῖς οἱ περιφρονηταὶ τῆς Θείας προσκλήσεως. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν εὐτύχησαν νὰ διδαχθοῦν τὰ νάματα τῆς Θείας καὶ ἀμωμήτου Πίστεώς μας καὶ εὑρέθησαν καὶ μὴ θέλοντες μακρὰν τῶν Ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι, ἀκόμη, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ὁ Πανοικτίρμων Κύριος, θὰ καλέσῃ καὶ τιμήσῃ, διότι καὶ ἐκεῖνοι ἤθελον τὴν εὔνοιαν καὶ χάριν τῆς Θείας Ἀγάπης.

Ἀλλὰ καὶ τὸ δεύτερον Δεῖπνον τὸ ὁποῖον "διακρίνεται" εἰς τὴν ὀργίλην ἀπάντησιν τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως, εἶναι ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, ἡ ἡτοιμασμένη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, "τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν". Εἶναι τὸ Δεῖπνον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ τιμήσουν καὶ θὰ τιμηθοῦν ἀπὸ τὴν Θείαν Μετάληψιν καὶ βρῶσιν τοῦ Παναγίου Σώματος καὶ τοῦ Πανακηράτου Αἵματος τοῦ Δεσπότου.  Εἶναι ἡ αἰωνία παράκλησις καὶ Θεία ἀνέκφραστος ἠδονὴ τὴν ὁποίαν, εἴθε, νὰ ἀπολαύσωμεν. Ἀμήν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμοθέου Γ. Παπασταύρου

                                                                                         Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ανέκδοτο με μελομακάρονα

Είναι οι άγαμοι σε υψηλότερη θέση από τους παντρεμένους ιερείς στην κλίμακα αγάπης του Θεού;

Ξέρετε, μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι άγαμοι βρίσκονται υψηλότερα στην κλίμακα της αγάπης του Θεού.

Δίπλα μου ήταν ένα βιβλίο για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα, και σκεπτόμενος τον Άγιο έγγαμο, πάλι αυτός ο λογισμός πήρε θέση στη σκέψη μου, οπότε νιώθω ένα χαστούκι στο μάγουλο. Σηκώνω τα μάτια και τότε βλέπω τον Άγιο Σπυρίδωνα ζωντανό και θυμωμένο μπροστά μου, αυστηρά να με ρωτάει πώς και το πιστεύω αυτό; Ο ίδιος δεν ήταν έγγαμος, ο Απόστολος Ανδρέας δεν ήταν έγγαμος; Ο Απόστολος Πέτρος δεν ήταν έγγαμος;

Όταν συνήλθα από αυτή την ψυχρολουσία, άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να διαβάζω για τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνα. Έφτασα στο σημείο που έλεγε ότι ο Άγιος πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς. Όταν κάποιοι κλέφτες πήγανε μία νύχτα να κλέψουνε πρόβατα απὸ τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει και ο Άγιος, όχι μόνο τους ξανάδωσε το φως τους, αλλὰ τους χάρισε κ᾿ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα. Και τελικά, αφού τους νουθέτησε νάναι καλοὶ άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους, χωρὶς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιὰ που θέλανε να κάνουνε.

"Αποκλείεται, δεν το πιστεύω", είπα. "Μα να τους χαρίσει και κριάρι, γιατί είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύκτα";

Άφησα το βιβλίο και ανέβηκα στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Εκεί μια σπουδαία μοναχή, η Βερονίκη,που για χρόνια είχε δουλέψει ως νοσοκόμα στην κλινική Αλεβιζάτου στην Ομόνοια, όπου εφημέριος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος, μού πρότεινε να περπατήσουμε λίγο. Ήταν η εποχή που τα γύρω αμπέλια του μοναστηριού έγερναν γεμάτα ώριμα σταφύλια, έτοιμα για τρύγο.

“Σκύψε, Γεράσιμε, σκύψε, να μην αναστατώσουμε τους ανθρώπους", μου λέει.

Γυρίζω και βλέπω δύο χωρικούς να κλέβουν σταφύλια από το αμπέλι του μοναστηριού.

Η Βερονίκη δεν φώναξε, δεν πρόσβαλε, δεν έδιωξε τους κλέφτες, αλλά μου είπε να σκύψω να μην μας δουν και αναστατωθούν.

Από τη Βερονίκη μού ήρθε λοιπόν απάντηση πώς φέρονται οι άνθρωποι του Θεού. Πριν λήξει η μέρα, η αμφισβήτησή μου για ό,τι έπραξε ο Άγιος Σπυρίδωνας με τους κλέφτες, διαλύθηκε.

διήγηση του μακαριστού π. Γεράσιμου Φωκά

Ταινία μικρού μήκους "My brother"

Ένα video που θα σε κάνει να αισθανθείς άσχημα, με την ελπίδα ότι θα δώσει σε όλους μας ένα καλό μάθημα σεβασμού στον συνάνθρωπο.

Δείτε ΕΔΩ

Ένας πιτσιρικάς, κρατώντας ένα λοστάρι, τρέχει σε ένα στολισμένο για τα Χριστούγεννα, πολυσύχναστο δρόμο με πολλά μαγαζιά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.

Οι περισσότεροι βλέπουμε το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Στεκόμαστε δηλαδή στην κίνηση του νεαρού να καταστρέψει, χωρίς καν να σκεφτούμε τι μπορεί να ώθησε ένα παιδί σε αυτό το ξέσπασμα.

Με αφορμή την λοιπόν την χθεσινή ημέρα που ήταν αφιερωμένη στα άτομα με κινητικά προβλήματα, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης έφτιαξε ένα video που θα πρέπει να γίνει μάθημα για όλους για το πως θα πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας.

Τι είναι "ασθένεια" - ψυχικές ασθένειες - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ (9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου" (Λουκ. ΙΓ΄ 12).

Τί εἶναι ἡ "ἀσθένεια";

Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ἐρωτήματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὸν ἄνθρωπο, φίλε μου ἀναγνώστη, εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἀναζητεῖ τὴν πηγὴ τῆς κάθε σωματικῆς ταλαιπωρίας. Τί εἶναι ἡ σωματικὴ αὐτὴ κατάστασις ποὺ τὴν ὀνομάζουμε "ἀσθένεια"; Γιατὶ ἀσθενεῖ ὁ ἄνθρωπος; Ποῖες εἶναι οἱ πραγματικὲς αἰτίες γιὰ τὴν κάθε ἀρρώστεια; Γιατὶ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς τὴν σωματικὴ ἀσθένεια; Ἀλλὰ καὶ γιατὶ καὶ ὁ Κύριος ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία, στέκουν "ἀπέναντι" στὴν "πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν" ποὺ ἀπειλοῦν τὴν σωματικήν μας ὑγείαν;

Μία μικρὰ ἱστορικὴ καὶ Ἁγιογραφικὴ διαδρομή, θὰ μᾶς δώσῃ κάποιες στοιχειώδεις ἀπαντήσεις στὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα. Καὶ ἐν πρώτοις, ὅλοι γνωρίζομεν ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος καὶ Δημιουργός, "ἐποίησεν τὸν ἄνθρωπον καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ Παραδείσῳ", τὸν ἐποίησεν τέλειον καὶ αἰώνιον. Χωρὶς ἡμερομηνίαν λήξεως ...! Τὸν ἐποίησεν, χωρὶς τὴν προοπτικὴν τοῦ ... θανάτου, ἄτρωτον ἀπὸ τὴν οἵαν δήποτε σωματικὴν ἀσθένειαν καὶ ἀνέγγιχτον ἀπὸ τὸν νόμον τῆς φθορᾶς!!! Ἡλικίαν δὲν εἶχεν καὶ ἡ βρῶσις του δὲν ἦτο ἡ ἀπαραίτητος, - ὡς εἶναι δι' ἡμᾶς σήμερον - διὰ τὴν σωματικὴν του συντήρησιν, ἀλλὰ εἶχεν ἄλλας πνευματικὰς κυρίως διαστάσεις. "οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ" (Ματθ. Δ΄ 4), εἶπεν ὁ Κύριος, ἀπαντῶντας εἰς τὸν πρῶτον ἐκ τῶν τριῶν πειρασμῶν τοῦ διαβόλου.

Ὅταν ὅμως εἰσῆλθεν ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ παρεβίασεν οὗτος τὴν Θείαν ἐντολήν, ... τὰ πάντα ἤλλαξαν πρὸς τὸ χειρότερον! Ὁ ἀθάνατος ἄνθρωπος, ἔγινεν θνητός, ἡ φθορὰ ἤρχισεν νὰ τὸν καταβάλῃ, αἱ ἁμαρτίαι καὶ ἡ ροπὴ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν, ἐγένοντο ... φυσικαὶ δι' αὐτόν, αἱ ἀσθένειαι καὶ ὁ σωματικὸς θάνατος ἐπῆλθον εἰς αὐτὸν ὡς αὐτονόητοι ἐπαγωγαί. Τὴν ὅλην δὲ ταύτην ἀλλαγὴν εἰς τὴν ψυχοσωματικὴν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου, τὴν βλέπομεν μὲ κάθε λεπτομέρειαν ἐκεῖ εἰς τὸ ἱερὸν βιβλίον τῆς Γενέσεως καὶ εἰς τὸ τρίτον κεφάλαιον, (Γεν. Γ΄ 14-19). Συνεπῶς ἡ ἀσθένεια εἶναι ἀπότοκος τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὡς τοιαύτην, τὴν ἀντιμετωπίζει ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἅγία μας Ἐκκλησία.

Ἡ συγκύπτουσα γυνή.

Ἐνῶ ἐδίδασκεν ὁ Κύριος εἰς μίαν ἐκ τῶν συναγωγῶν κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, ἔρχεται διὰ νὰ προσευχηθῇ μία γυνὴ ταλαίπωρος καὶ βασανιζομένη ὑπὸ ὀδυνηρᾶς καὶ πολυχρονίου ἀσθενείας. "Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές" (Λουκ. ΙΓ΄11). Τὴν εἶδεν ὁ Διδάσκαλος καὶ ὡς γλυκύτατος καὶ συμπάσχων Πατήρ, τὴν ἐκάλεσεν πλησίον Του καὶ ἀφοῦ ἥπλωσεν ἐπ' αὐτῆς τὰς παναχράντους Αὐτοῦ χεῖρας, εἶπεν πρὸς αὐτήν, "γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου·"  καὶ "παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν" (Λουκ. ΙΓ΄ 12-13).

Εἰς τὴν συνέχειαν, τὸ Ἱερὸν κείμενον, μᾶς περιγράφει τὴν ἀντίδρασιν τοῦ ἀρχισυναγώγου στὴν θεραπευτικὴν αὐτὴν παρέμβασιν τοῦ Κυρίου, καθὼς καὶ τὴν ἀφοπλιστικὴν ἀπάντησιν καὶ ἐν ταὐτῷ ἔλεγχον τοῦ Διδασκάλου πρὸς αὐτόν. "Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; Ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;" (Λουκ. ΙΓ΄ 15-16). Διὰ τῶν λόγων τούτων, ἐπαρρηγόρησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ τὴν θεραπευθεῖσαν γυναῖκα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς παρισταμένους καὶ προσευχομένους ἀλλὰ καὶ παρακολουθούντας τὸ συγκεκριμμένον τοῦτο ἐπεισόδιον.

Τὰ "δεσμά".

Ἡ φρᾶσις τὴν ὁποίαν χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος - καὶ ἡ ὁποία, οὐδόλως εἶναι "τυχαία", - δείχνει ὅτι ἡ ἀσθένεια τῆς συγκυπτούσσης γυναικός, εἶναι μία ἰδιόμορφος περίπτωσις, δουλείας καὶ αἰχμαλωσίας. Μὲ χαρακτηριστικὰς καὶ συγκεκριμμένας λέξεις, - "ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου" - καταδεικνύει καὶ τὴν μορφὴν τῆς ἀσθενείας ἀλλὰ καὶ τὴν προέλευσίν της. Δουλεία, καὶ μάλιστα, δαιμονικὴ τοιαύτη. Διὰ νὰ τὸ εἴπωμεν δὲ ἁπλούστερον, ἡ ἀπαισιωτέρα καὶ σκληρωτέρα καὶ ὀδυνηροτέρα μορφὴ σκλαβιᾶς. Ἀφ' ἧς στιγμῆς, ὁ ἄνθρωπος ὑπεχώρησεν εἰς τὰς ὑποδείξεις τοῦ Διαβόλου καὶ ἁμάρτησεν εἰς τὸν Θεόν, ἡ ἀσθένεια τῆς σαρκὸς ἀλλὰ καὶ γενικῶς ἡ ἐκ τῶν ἀρρωστειῶν εὐπάθεια, εἶναι τὸ πρῶτον "σύμπτωμα" καὶ δεῖγμα ὅτι ὁ πειρασμὸς προσβάλει καὶ σωματικῶς τὸν ἄνθρωπον. Ἄλλωστε, τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας σήμερον, τοῦτο καταδεικνύουν.

Ὅμως ἡ κάθε ἀσθένεια, εἶναι καὶ αὐτονόητη συνέπεια τῆς ἀσθενοῦς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ὡς τοιαύτη δέ, συμβάλει εἰς τὴν φθορὰν καὶ τὸν θάνατον. Ὁ Κύριος καὶ εἰς τὰς δύο περιπτώσεις, - εἴτε ὡς προερχομένη ἐκ τῆς ἀσθενοῦς ἡμῶν φύσεως, εἴτε ὡς δαιμονικὴν καταδυναστείαν - "στέκει ἀπέναντί" της! Οἱ, ἐξ οἵων δήποτε νοσημάτων, ἀσθενεῖς ποὺ προσέρχονται εἰς Αὐτὸν ἐκζητοῦντες τὴν θεραπείαν των μετὰ πίστεως, ἀντιμετωπίζονται ὑπὸ τοῦ Παντοδυνάμου Κυρίου, μὲ ἀγάπην καὶ συμπόνοιαν καὶ ὁ "ἱατρὸς ψυχῶν τε καὶ σωμάτων", ἀδιστάκτως προσφέρει τὴν ὑγείαν. Θὰ ἦτο ἐνδεχομένως, πολὺ μακρὸς ὁ λόγος, ἐὰν ἀπεπειρώμεθα νὰ ἴδωμεν καὶ τίς, ἐνδεχομένως, εὐλογίες αἱ ὁποῖαι ὑποκρύπτονται ὄπισθεν τῶν ποικίλων ἀσθενειῶν. Ἀρκούμεθα ὅμως εἰς τὴν καθοδήγησιν ποὺ μᾶς προσφέρει τὸ ἱερὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα καὶ θεωροῦμεν τὴν οἵανδήποτε νόσον, ὡς κάτι τὸ ἀρνητικὸν καὶ ξένον καὶ ἐχθρικὸν πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν.

Αἱ ψυχικαὶ ἀσθένειαι.   

Καὶ αὗται εἶναι τὰ πάθη καὶ αἱ ἁμαρτίαι μας. Τοῦτό δε, τὸ ὁποῖον θὰ ἐλέγομεν ὡς κατακλεῖδα τοῦ παρόντος, εἶναι τὸ ὅτι, ὁ Κύριος ἂν εἶδε μὲ συμπαθειαν τοὺς σωματικῶς ἀσθενοῦντας, εἶναι ἑπόμενον νὰ συμπαθῇ περισσότερον τοὺς "ἐν ἁμαρτίαις κατακειμένους". Ἂν συνεκινήθη ἀπὸ τὰ σωματικὰ ἄλγη τῶν δεινοπαθούντων καὶ ὀδυνωμένων, περισσότερον καὶ βαθύτερον συγκινεῖται ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι τὸν παρακαλοῦν διὰ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν των. Τούτους, προθυμότερον καὶ μὲ περισσοτέραν γλυκύτητα δέχεται καὶ προτίθεται νὰ βοηθήσῃ.

Ἂς ἐκτιμήσωμεν τοῦτο, φίλοι ἀναγνῶσται, καὶ ἂς προστρέχωμεν πάντοτε εἰς τὴν Θείαν ἀγκάλην Του μετανοοῦντες ἀλλὰ καὶ ἐκζητοῦντες τὸ Θεῖον ἔλεος. Ἀμὴν.

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                          Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητρόπόλεως Πατρῶν

Μας εγκαταλείπει ο Θεός;

Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ;

(Αγ. Σιλουανού Αθωνίτη)

Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά της χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».

Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.

Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ' όλες τις δεήσεις.

Για το θερμό χριστιανό όλα στη ζωή του γίνονται δύσκολα. Η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί του χειροτερεύει, παύουν να τον εκτιμούν αυτό πού ανέχονται σ' άλλους, σ' αυτόν δεν το συγχωρούν, η εργασία του πληρώνεται, σχεδόν πάντοτε, κάτω από το νόμιμο, το σώμα του εύκολα προσβάλλεται από ασθένειες. Η φύση, οι άνθρωποι, όλα στρέφονται εναντίον του.

Παρότι τα φυσικά του χαρίσματα δεν είναι κατώτερα από τα χαρίσματα των άλλων, δεν βρίσκει ευνοϊκές συνθήκες να τα χρησιμοποιήση. Επί πλέον υπομένει πολλές επιθέσεις από τις δαιμονικές δυνάμεις και το αποκορύφωμα είναι η ανυπόφορη θλίψη από τη θεία εγκατάλειψη.

Τότε κορυφώνεται το πάθος του, γιατί πλήττεται ο όλος άνθρωπος σ' όλα τα επίπεδα της υπάρξεώς του.

Ο Θεός εγκαταλείπει τον άνθρωπο;... Είναι δυνατό αυτό;...

Κι εν τούτοις στη θέση του βιώματος της εγγύτητας του Θεού έρχεται στην ψυχή το αίσθημα πώς Εκείνος είναι απείρως, απροσίτως μακριά, πέρα από τους αστρικούς κόσμους κι όλες οι επικλήσεις προς Αυτόν χάνονται αβοήθητες στο αχανές του κοσμικού διαστήματος. H ψυχή εντείνει εσωτερικά την κραυγή της προς Αυτόν, αλλά δεν βλέπει ακόμα ούτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά.

Όλα κατορθώνονται με δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωή γεμίζει από μόχθους κι αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πώς βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού.

Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πώς η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ' όλες τις πτυχές της ζωής του!

Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πώς, όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι' Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ' άλλους.

Όσο πληρέστερη και ισχυρότερη είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο Θεό, τόσο μεγαλύτερο θα είναι και το μέτρο της δοκιμασίας και η πληρότητα της πείρας, πού μπορεί να φτάσει σε μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ολοφάνερο πώς έφτασε στα όρια, πού δεν μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος.

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

ΘΕΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

(σελ 259, αποσπάσματα)

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η πιο σύντομη ταινία στον κόσμο! με το πιο όμορφο μήνυμα...

Δείτε το παρακάτω βίντεο.

Που πας;

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Τι είναι προσευχή; (άγιος Πορφύριος)

Ταινία ο βίος του αγίου Πορφυρίου

Παρακολουθείστε το όμορφο βίντεο με τον βίο του αγίου Πορφυρίου.

Λέμε ότι οι νέοι μας δεν γνωρίζουν ιστορία... για να δούμε...

Πολλές φορές λέμε, η νεολαία ξέχασε την ιστορία, ξέχασε τις παραδόσεις, ξέχασε την Ελλάδα...όμως, να που υπάρχει Φως και Ελπίδα...

Η νεολαία δείχνει τον δρόμο!

Οι μαθητές δεν είναι ακροδεξιοί, όπως κάποιοι διατείνονται και λένε (και σε πολλές περιπτώσεις είναι και "δάσκαλοι", τρομάρα τους... ο Θεός να τους κάνει δασκάλους). Οι μαθητές δεν επηρεάζονται από ακροδεξιούς, δεν είναι φασίστες...

Φασίστες είναι αυτοί που φορούν την προβιά του αντιφασίστα!

Οι μαθητές είναι Ελληνάρες... ναι ρε Ελληνάρες και δείχνουν με τις κινητοποιήσεις τους για την Μακεδονία ότι η Ελπίδα δεν χάθηκε και το Ελληνικό Φως δεν σβήνει επειδή κάποιοι θολωμένοι μπαίνουν στη διαδικασία να απειλούν και να τρομοκρατούν τα ελληνόπουλα!

Οι μαθητές ξέρουν το ΣΩΣΤΟ γιατί κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους...κι αυτή χτυπάει ΕΛΛΗΝΙΚΑ...όσο κι αν κάποιοι δυσαρεστούνται .-

Άξιοι οι μαθητές, οι γονείς, οι καθηγητές (οι πραγματικοί ΔΑΣΚΑΛΟΙ) που δίνουν καθαρό, ελπιδοφόρο και πατριωτικό αγώνα για την Μακεδονία μας... Για την Ελλάδα μας!

Ένας απλοϊκός τσοπάνος που έφαγε μαζί με τον Εσταυρωμένο

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΤΣΟΠΑΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

...Αυτός ο τσοπάνος, που πήγε στον Παράδεισο, τον λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια και ζούσε µε την γυναίκα του απ' τον κόσµο µακρυά, µε τα ζωντανά του και δεν κατέβαινε στο χωριό, παρά µονάχα για να πουλήσει τα τυριά του και να ψουνίσει τα χρειαζούµενα, ξεκίνησε να λέει ο Προκόπης.

Μιαν ηµέρα το λοιπόν, όπου βρέθηκε στο χωριό για τις δουλειές του, πήγε να ανάψει ένα κερί στην εκκλησιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος και καλής ψυχής άνθρωπος. Εκεί µιλούσεν ο παπάς στους χωριανούς του και τους έλεγε το κήρυγµα για τον ίσιο δρόµο του Θεού, που πάει ολόισια στον Παράδεισο, αν δεν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει να τραβούµεν ίσια και να είµαστε συµπονετικοί για κάθε άνθρωπο, όταν έχει την ανάγκη µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρηδες και να ελεούµε, γιατί το ίδιο κάνει και ο Θεός και ελεεί τον κόσµον όλον για να ζει και να πορεύεται. Κι όποιον δει πως κάνει κι αυτός το ίδιο, τον συµπαθά πολύ και τον παίρνει στον Παράδεισο, όπου είναι η ζωή µεγαλείο ατελείωτο! Έτσι τα έλεγε ο παπάς κι έτσι πρέπει να είναι, κατά την γνώµην µου. Η Εκκλησία δεν λέγει ποτέ της ψέµατα και γιατί να τα πει, µαθές;

Όλοι ακούγαµε τον απλοϊκό τσοπάνο, που µιλούσε µε τον δικό του παραστατικό τρόπο και κάθε λίγο σκούπιζε τα µουστάκια του, άγνωστο γιατί, και δεν έδειχνε δυσκολία στο να εκφραστεί αυθόρµητα και να πει την πίστη του. Ο φίλος µου, που είχε ενθουσιαστεί, ρώτησε, συντοµεύοντας την µικρή παύση στην διήγηση του Προκόπη:

- Και µετά τι έγινε: Πώς πήγε στον Παράδεισο;

- 'Όταν γύρισε στο καλύβι του, το είπε στην γυναίκα του χαρούµενος αυτό το ευχάριστο µαντάτο και της είπε πως θα πάει την άλλη µέρα να συναντήσει τον Θεό. 'Ετσι κι έγινε.

Την άλλη µέρα πήρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε την κυρά του και ξεκίνησε για τον Παράδεισο. Πήρε τον ίσιο δρόµο και προχωρούσε ανάµεσα στα χωράφια, χωρίς να στρίβει δεξιά τι αριστερά, όπως είπε ο παπάς και το βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο και συνέχισε την άλλη µέρα τον ίσιο δρόµο για τον Παράδεισο.

'Εφαγε και το ψωµοτύρι, που είχε µαζί του και συνέχισε και την τρίτη µέρα και την τέταρτη. Το ένα βουνό ανέβαινε, το άλλο κατέβαινε.

Την πέµπτη µέρα πείνασε πολύ και σκέφτηκε τι να κάνει και που να βρει τροφή. Κι όταν ανέβηκε το βουνό, πού ήταν µπροστά του, είδε στην απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. Έσυρε λοιπόν και πήγε. Χτύπησε την πόρτα και ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς το Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στον δρόµο του. Τον βάλανε λοιπόν µέσα στην εκκλησιά του Μοναστηριού να περιµένει, ώσπου να του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τις εικόνες και τις θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, ολοζώντανες. Μόνο, που δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε το µάτι του και είδε στον σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο και µατωµένον τον Χριστό, αναφώνησε:

- Ώχου, το παλικάρι, το λαβώσανε οι άτιµοι! Ώχου και τον έχουν κρεµασµένον ακόµα!

Την ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του έφερε λίγα φαγώσιµα, τα 'βαλε πάνω στον πάγκο και τού 'πε να φάει, συνέχισε ο Προκόπης.

Ο καλόγερος όµως, µπαίνοντας, τον άκουσε που µιλούσε στον Σταυρωµένον και τον ρώτησε:

- Μιλούσες µε κανέναν, αδερφέ;

Ο Μαυρογένης, που υποψιάστηκε τον καλόγερο, πως είναι απ' αυτούς, που τον σταυρώσανε, δεν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στον Σταυρωµένον:

- Έ, παλικάρι! Μπορείς να κατέβεις από κει πάνω, να ΄ρθεις να φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θες να 'ρθώ να σε κατεβάσω εγώ;

- 'Οχι. Μπορώ και µόνος µου να κατέβω. 'Ερχοµαι.

Κατέβηκε το λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης την αφήγησή του, κάθισε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µε τον τσοπάνο.

Εκείνος του 'πε να τον πάρει µαζί του, τώρα που πάει να συναντήσει τον Θεό.

- Θέλεις να σε πάρω κι εσένα; Ο Θεός είναι καλός και θα σε λυπηθεί και θα σε βάλει και σένα στον Παράδεισο. Εγώ γι' αυτό πάω στον Θεό. 'Ερχεοαι µαζί µου;

Δεν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν' αποκριθεί, γιατί ακούστηκε να έρχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στον Σταυρό κι έµεινε µε ανοιγµένα χέρια.

Και ο καλόγερος ρώτησε τον τσοπάνο:

- Τώρα µή µου πεις πώς δεν µίλαγες µε κανέναν. Σ' άκουσα µε τα ίδια µου τ' αυτιά. Λέγε µε ποιόν µιλούσες;

Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στην αρχή, δίστασε και στο τέλος είπε στον καλόγερο πως μιλούσε με το κρεμασμένο αυτό παλικάρι, που το λυπήθηκε και το κάλεσε να φάνε μαζί το βρισκάμενο. Και είπε στον καλόγερο:

- Μη με μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω να πάω στον Παράδεισο και ο παπάς του χωριού μας είπε να πάρουμε τον ίσιο δρόμο και να είμαστε ψυχοπονιάρηδες. Κατάλαβες; Το λυπήθηκα λοιπόν το παλικάρι και το κάλεσα να πάρει κι αυτό μια μπουκιά ψωμί. Κακό έκανα;

- 'Οχι, όχι, καλά έκανες και πάντα να συμπονάς τους αναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ο καλόγερος με τα όσα του είπε ο τσοπάνος. Κι έτρεξε και τα φανέρωσε όλα στον ηγούμενό του.

Ύστερα, λέει η ιστορία, φτάσανε όλοι οι καλόγεροι με τον ηγούμενο στην εκκλησιά και βάλανε μετάνοια στον τσομπάνο, που έφαγε μαζί με τον Σταυρωμένο Χριστό και τον παρακαλέσανε να πει καμμιά καλή κουβέντα και γι' αυτούς, όταν συναντήσει τον Θεό.

- Άμα τον δω τον Θεό, θα Του πω και για σας, αλλά γιατί το κρατάτε σταυρωμένο το παλικάρι; Τί σας έκανε; Κατεβάστε το να φάει και να ντυθεί, που είναι ολόγυμνος και πληγωμένος. Κι αν δεν τον θέλετε εσείς εδώ, τον παίρνω εγώ μαζί μου.

- Εκείνοι κοκαλώσανε απ' την καλοσύνη και την αθωότητα του Μαυρογένη και, αφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τον συνόδεψαν κάμποσο στον ίσιο δρόμο που ακολουθούσε κι όταν εκείνος απομακρύνθηκε, τον βλέπανε που δεν πάταγε στην γη, αλλά περπατούσε στον αέρα μέχρι, που χάθηκε απ' τα μάτια τους.

Αυτός ο καλός άνθρωπος για μένα θα πήγε στον Παράδεισο το δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τους πονεμένους, όπως κάνει κι ο Θεός. Εγώ γράμματα δεν ξέρω για να τα πω πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τον παππού μου τον Χαραλάμπη, που έλεγε πως ό,τι κάνεις σ' αυτήν την ζωή τα ίδια θα σου κάνουνε κι εσένα στην άλλη. Κι αυτό το πιστεύω. Αυτή είναι n ιστορία, που άκουσα.