Ανέκδοτο: πλένεις το αμάξι σου και...

Πόσο ασφαλή είναι τα παιδιά μας σήμερα;

Το παρακάτω βίντεο είναι ένα κοινωνικό πείραμα. Αξίζει να το δείτε!

Κυριακή 30 Απριλίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΜΑΡΤΙΟΣ 2017

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Μάρτιος 2017

Διαβάστε ΕΔΩ ολόκληρη την εφημερίδα "ΔΙΨΩ"

Οι άνθρωποι πάντοτε σκέφτονται... ανάποδα!

Οι άνθρωποι πάντοτε σκέφτονται ανάποδα…

1)       Βιάζονται να μεγαλώσουν και μετά αναστενάζουν για την χαμένη τους νεότητα.

2)       Χάνουν την υγεία τους για να αποκτήσουν χρήματα και στη συνέχεια χάνουν τα χρήματα για να έχουν υγεία.

3)       Σκέφτονται με τόσο άγχος το μέλλον, ώστε αμελούν το παρόν κι έτσι δεν ζουν το παρόν, ούτε το μέλλον.

4)       Ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει ποτέ.

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Μερικοί άνθρωποι...

Ο Άγιος Σεραπίων ο Σιδώνιος

Ο παραπάνω άγιος που έζησε στην Αίγυπτο  κατά τον τέταρτο αιώνα και γιορτάζει στις 21 Μαρτίου φημιζόταν για την ασκητικότητα και την απέραντη ελεημοσύνη του.

Μια μέρα  βρήκε στο δρόμο έναν πάρα πολύ  φτωχό και έβγαλε και του έδωσε το πανωφόρι του. Λίγο παρακάτω είδε κάποιον που έτρεμε από  το κρύο και του έδωσε και το εσωτερικό του ρούχο και έμεινε πια γυμνός κρατώντας μόνο   το ιερό Ευαγγέλιο. Ποιος σε γύμνωσε πάτερ; Τον ρώτησε κάποιος. Αυτό του απάντησε δείχνοντάς   του το ιερό βιβλίο.

Αργότερα πούλησε και το Ευαγγέλιο και στη σχετική ερώτηση γιατί; Είπε. Δεν γράφει παιδί  μου στο Ευαγγέλιο πώλησόν σου τα υπάρχοντα; Σκέφτηκα λοιπόν να πουλήσω και αυτό το βιβλίο για χάρη των φτωχών παρόλο που σε αυτό είναι γραμμένα τα λόγια του Κυρίου.

(Γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου: «ελπιδοφόρες διδαχές με πατρικές οδηγίες»)

Ο μεταξοσκώληκας

Ο  μεταξοσκώληκας  είναι  σκουλήκι  που  σύρεται  στο  έδαφος  και  τρέφεται  από  την  γη. Κατόπιν  μπαίνει  στο  κουκούλι  του, όπου  παραμένει  άσιτος  και  από  εκεί  μεταβάλλεται  σε  πεταλούδα  η  οποία  ζει  χωρίς  τροφή.

Κάτι  παρόμοιο  συμβαίνει  και  με  τον  άνθρωπο. Στην   αρχή  και  αυτός  φέρει  σώμα   βαδίζοντας  στη  γη  και  τρέφεται  από  αυτή. Κατόπιν  μπαίνει  στον τάφο  το  κουκούλι  του (δηλαδή  το  σώμα  του) χωρίς  τροφή. Από  τον  τάφο  θα  βγει  το  σώμα  και  η  ψυχή  του  σαν  πεταλούδα  όταν  δεν  θα  αισθάνεται  πλέον  την  ανάγκη  της  τροφής. Πόσο  σοφός  είναι  ο  Θεός!

(Αρχιμ. Ιωήλ  Γιαννακοπούλου: "Η   ζωή  του  Χριστού"  τόμος  δεύτερος  σ.275)

Με αναστάσιμη λαμπρότητα εορτάστηκε η μνήμη του οσίου Λεοντίου στη Στεμνίτσα (photos&video)

Και φέτος 18 Απριλίου, Τρίτη της Λαμπρής του 2017 με αναστάσιμη κατάνυξη εορτάστηκε η μνήμη του οσίου Λεοντίου του εκ Στεμνίτσης. Σήμερα το πρωί τελέσθηκε Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στον καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Στεμνίτσα. Χτες το απόγευμα τελέσθηκε και πανηγυρικός εσπερινός επί της μνήμης του οσίου Λεοντίου του Σημειοφόρου και Μυροβλύτου.
Οι ευλαβής στεμνιτσιώτες και άλλοι χριστιανοί προσήλθαν στον κεντρικό ναό της Στεμνίτσας για να τιμήσουν την μνήμη του οσίου Λεοντίου και είχαν την ευλογία να προσκυνήσουν την ιερά εικόνα του και τα μυροβλίζοντα άγια λείψανα του. Εκεί τους υποδέχθηκε με σεβασμό ο εφημέριος π. Νικόλαος Πιτοπουλάκης και ο π. Νεκτάριος Πέττας. Ο τελευταίος έχει κάνει εμπεριστατωμένη μελέτη για τον τοπικό άγιό μας. Ο π. Νεκτάριος μίλησε για τον βίο και τα πνευματικά σκάμματα του αγίου Λεοντίου. Έκανε παραλληλισμό της φανέρωσης του τοπικού μας αγίου με τους σήμερον συνεορτάζοντας νεοφανείς αγίους της Μυτιλήνης : Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε αρτοκλασία και ιερά λιτάνευση της εικόνος και λειψάνου του Οσίου στην γενέτειρά του, Στεμνίτσα της Γορτυνίας.
Στην μονογραφία του αγίου μας με τίτλο «Ο ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Ο ΕΚ ΣΤΕΜΝΙΤΣΗΣ», ο π. Νεκτάριος καταγίνεται με το βίο, δημοσιεύει την ιερά Ακολουθία και άλλα άγνωστα στοιχεία για τον δικό μας οσιοθέντα Λεόντιο, που γεννήθηκε και ανδρώθηκε στην Στεμνίτσα και κοιμήθηκε οσιακά στο Μονύδριο της Παναγίας της Βλαχέρνας της Μαντινείας. Το πόνημα αυτό μπορεί να το προμηθευτεί κάθε ενδιαφερόμενος από τον Ι. Ναό Αγίου Γεωργίου Στεμνίτσας.

Ωστόσο φέτος στο εορταστικό διήμερο για τον όσιο Λεόντιο, εδώ στην γενέτειρά του,  βιώσαμε δύο πνευματικές εκπλήξεις: 
α) Μας αφιέρωσαν εικόνα του οσίου Λεόντίου, αντίγραφο από το κελί του Γεννέσιου της Θεοτόκου της Μονής Φιλοθέου (γνωστό ως κελί ιερομονάχου Εφραίμ του λιβανά). Την ιερά εικόνα μας την κόμισε την Μεγάλη Παρασκευή, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Καλαβρυτινών Πειραιώς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ» & επίτιμος Γενικός Διευθυντής Υπουργείου Ανάπτυξης κ. Αθανάσιος Χρονόπουλος.  Μάλιστα το αφιερωματικό  του κείμενο αναφέρει μεταξύ άλλων: 
«Θέμα: Δωρεά πρότυπου εἰκόνας τοῦ ὁσίου Λεοντίου στήν Στεμνίτσα Γορτυνίας.
 Ὁ Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», στό πλαίσιο τῶν δραστηριοτήτων του, δωρίζει στήν Ἐνορία Αγίου Γεωργίου Στεμνίτσης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, πρότυπος καί περίπυστος εἰκόνα του τοπικού ὁσίου της περιοχής, ἁγίου Λεοντίου ἐκ Στεμνίτσης. Ἡ πολύτιμος ἱερά εἰκόνα ϕέρει ἔνθετες τίς εὐλογίες ἐκ τοῦ ὁσίου: α) τεμάχιο λειψάνου, β) τμήμα της μοναχικής του ράβδου και γ) πέτρα ἐκ τοῦ τάϕου. Στήν ἱερά εἰκόνα εἶναι προσϕορά τῶν τέκνων τῆς λευιτικῆς οἰκογένειας Πέττα, καί συγκεκριμένα στήν ἀϕιερωματική ἐπιγραϕή τῆς εἰκόνας ἀναγράϕεται: «ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ & ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΠΕΤΤΑ». 
Σεβασμιώτατε οἰκεῖε Ποιμενάρχα κ. Ἱερεμία, εὔχεσθε ὑπέρ τῶν ἑλληνορθόδοξων ὁραματισμῶν τοῦ Συλλόγου μας, πού ἀποτελεῖ μακρόχρονη ἐπιδίωξή μας. Ἄλλωστε αὐτός ἐσχάτως ἐπιβραβεύθηκε ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου σέ πρόσκλησή του τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 19ης Φεβρουαρίου 2017. Ὁ Σεβασμιώτατος μάλιστα εἶπε: «Ἐκτιμῶντες βαθύτατα τό πολύτιμον καί πολυσχιδές ἔργον, τό ὁποῖον ὁ Σύλλογος Καλαβρυτινῶν Πειραιῶς «Η ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ», ὑπό τήν ἐμπνευσμένην καί πεϕωτισμένην ἡγεσίαν σας ἐπιτελεῖ ἐπί σειρά ἐτῶν, ἐπιθυμοῦμεν ἀξιοχρέως, ὡς Μήτηρ Ἐκκλησία, ἐπισήμως, νά ἐπαινέσωμεν καί ἐπιβραβεύσωμεν.
 Ἡ πλούσια, ὑπεύθυνη καί αὐθεντική πολυποίκιλη προσϕορά τοῦ Συλλόγου σας, εἰς ἐποχάς κρισίμους καί παραπαιούσας, ἀποτελεῖ ὁμολογίαν καί μαρτυρίαν προασπίσεως τῶν ὑγειῶν ἰδεωδῶν, παραλλήλως δέ καί ἀνάχωμα εἰς τήν κοινωνικήν κατωϕέρειαν».


Ευχαριστούμε ως Ναός, αλλά και ως τοπική κοινωνία τον αξιότιμο κύριο Χρονόπουλο και το κειμήλιο αυτό με τις σημειοφόρες τρεις ευλογίες θα τιμά την Στεμνίτσα.
  
β) Η άλλη πνευματική έκπληξη είναι ότι ο άγιός μας στερείτο Παρακλητικού Κανόνος. Ο κύριος Χρονόπουλος μαζί με την εικόνα μας έφερε για την παράκληση για τον άγιο Λεόντιο. Την έλλειψη Παρακλήσεως ήλθε να καλύψει ο υμνογραφικός κάλαμος του ελλογιμωτάτου  καθηγητού αγιολογίας κ. Αντωνίου Μάρκου. 
Υ.Σ. Στην εορτή του αγίου τις 22 Απριλίου του 2014, τότε που τυπώθηκε το βιβλίο του σαν να χάρηκε ο άγιος και σε φωτογραφίες από την λιτανεία που τράβηξε η Αικατερίνη υποτυπώθηκε αυτό που αναφέρει η παράκλησή του στο πρώτο Μεγαλυνάριο: «φωτοχυσίας επλήσθης ουρανίου». 

Ανταπόκριση από τη  Στεμνίτσα

 

 

 

Κυριακή 16 Απριλίου 2017 ΠΑΣΧΑ

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Το αιματοβαμμένο σχοινί που είχαν δέσει τον Ιησού Χριστό...

Στην ιερά μονή Τιμίου Σταυρού, σ΄ένα χωριό της Λεμεσού, (το χωριό λέγεται Όμοδος) στους πρόποδες του Τροόδους βρίσκεται ο Τίμιος Κάνναβος (το σχοινί που έδεσαν τον Ιησού Χριστό).

Αυτό το δώρησε η αγία Ελένη.

Όταν ανοίχτηκε πριν μερικά χρόνια ο Τίμιος Σταυρός για συντήρηση, διαπιστώθηκε με έκπληξη το μήκος του Αγίου Κάνναβου.

Μέσα στα "σπλάχνα" του Σταυρού υπάρχουν δύο τεμάχια συνολικού μήκους 170cm.

Η θυρίδα για την προσκύνηση του Τιμίου Καννάβου ανοίγει μόνο δύο φορές. Της Σταυροπροσκυνήσεως και της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).

Είναι μοναδικό. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο πουθενά αλλού στην Ελλάδα ή σε άλλο ομόδοξο κράτος. Αξίζει ένα ταξίδι για την προσκύνηση του Τιμίου Καννάβου.

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Θέλεις να πω στον Θεό να πάρει τα σύννεφα, να μας ζεστάνει ο ήλιος;

Ο γερο-Ηρωδίων: Θέλεις να πω στον Θεό να πάρει τα σύννεφα, να μας ζεστάνει ο ήλιος;

Ήταν δύσκολο να φτάσεις στο κελί του, ακόμα και αν το ήξερες. Ζούσα για μήνες στην περιοχή και δεν καταλάβαινα τις οδηγίες για τα μονοπάτια. Τόσο μπερδεμένα ήταν. Μια φορά καθώς πηγαίναμε μαζί με τον ασκητή πού με φιλοξενούσε για ψώνια στις Καρυές είδα από μακριά ένα γεροντάκι να λιάζεται έξω από ένα ερείπιο.

- Γέροντα, ποιος είναι αυτός; ρώτησα με έκπληξη.

- Ό γέρο-Ήρωδίων... από τούς παλιούς Ρουμάνους... δεν είναι και πολύ στα καλά του.

- Πάμε να τον δούμε γέροντα, μήπως έχει καμιά ανάγκη, είπα με έμφαση.

- Μπα, δεν μπορείς να τον πλησιάσεις. Μόλις καταλάβει άνθρωπο κρύβεται... Δεν θέλει. Λένε ότι είναι σαλεμένος... τα έχει χαμένα.

Αυτοί γνωρίζουν καλλίτερα από μένα την περιοχή, τούς ανθρώπους... σκέφτηκα.

Πέρασαν μήνες για να ξανακούσω για τον γέρο-Ήρωδίωνα. Εκείνο τον καιρό είχε έρθει ένας καινούργιος κάτοικος στην περιοχή. Νέος στην ηλικία, συνομήλικος μου, Αθηναίος με πτυχίο στα μαθηματικά, νέος μοναχός, άπειρος.

Κανονικά για να πάει να ασκητέψει κανείς μόνος του πρέπει να είναι ώριμος μοναχός, να έχει πείρα του πνευματικού πολέμου και να έχει και καλή πνευματική κατάσταση. Αλλιώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να πάθη κακό, πνευματικά και σωματικά. Πρώτα κανείς τρίβεται για 10-15 χρόνια κάτω από υπακοή ή στο κοινόβιο ή σε κάποιο γέροντα, μαθαίνει τα τεχνάσματα των δαιμόνων, προχωρά στην νοερά προσευχή και την πρακτική άσκηση και μετά εξέρχεται στην έρημο. Αυτή είναι ή κανονική σειρά, αυτή είναι ή μοναχική ορθόδοξη παράδοση. Δεν είναι ή έρημος για όλους. Είναι για τους προχωρημένους πνευματικά, για τους έμπειρους και δυνατούς.

Ό φίλος μου είχε κάτσει μόλις 2 χρόνια στο μοναστήρι και μετά από έναν μεγάλο πειρασμό, πού κόντεψε να διαλύσει την συνοδεία, «βγήκε στην έρημο» και μάλιστα «χωρίς ευλογία» και αντίθετα με τις συμβουλές των γεροντάδων και του π. Παϊσίου.

Εγώ πού ήμουν «φρέσκος» Χριστιανός, μικρός και άπειρος, καταλάβαινα τον κίνδυνο και φοβόμουνα γι' αυτόν.

Ό ησυχαστής πού με φιλοξενούσε με έστελνε συχνά να τον επισκέπτομαι για να βοηθιόμαστε λίγο από την παρέα. Έτσι γίναμε φίλοι.

Έτσι ένας νέος βρέθηκε από το διαμέρισμα της Αθήνας στην έρημο της Καψάλας. 'Αμάθητος στην δουλειά, άσχετος από τα γεωργικά, δεν ήξερε ούτε κρεμμυδάκια να φυτεύει. Μια φορά μου είπε ότι ο γέρο-Ήρωδίων μου έδειξε ένα «ψωμί» πού έφτιαξε. Ήταν πιο σκληρό από τούβλο.

- Καλά, πώς το έφτιαξες; ρώτησα.

- Να, ανακάτεψα αλεύρι και νερό και το έψησα στον φούρνο.

- Ούτε αλάτι, ούτε μαγιά έβαλες;

- Χρειάζονται και τέτοια; ρώτησε γελώντας. Σκάσαμε στα γέλια και οι δύο.

Ό φίλος μου ανακάλυψε τον γέρο-Ήρωδίωνα και τον λυπήθηκε. Άρχισε να του πηγαίνει «φαγητό». Τώρα τί σόι φαγητό ήταν αυτό, και αν τρωγόταν πολύ αμφιβάλλω, αλλά θα του πήγαινε και καμιά κονσέρβα, λίγο αγορασμένο ψωμί, ζάχαρη, αλάτι, καφέ.

Δεν λυπήθηκε μόνο ό φίλος μου τον γέρο-Ήρωδίωνα αλλά και ό γέρο-Ήρωδίων λυπήθηκε τον φίλο μου. Γι' αυτό τον δεχόταν όποτε πήγαινε. Σ' αυτόν άνοιγε την πόρτα του ερειπίου και του παρουσιαζόταν.

Είδε ό γέροντας και κατάλαβε, το τρυφερό της ηλικίας, την πνευματική αμάθεια, την σωματική αδυναμία, τον μεγάλο κίνδυνο.

Γι' αυτό σιγά-σιγά του άνοιξε όχι μόνο την πόρτα αλλά και την καρδιά του. Ανάμεσα στα ακαταλαβίστικα και τα μπανταλά άρχισε να του δίνει και σοφότατες πνευματικές συμβουλές.

Μάλιστα προέβλεψε ότι σε λίγους μήνες θα άλλαζε κατοικία και θα ερχόταν σε διπλανό του κελί. Αυτό το κελί ήταν καλοσυντηρημένο γιατί ό μοναχός πού το είχε ήταν πολύ επιτήδειος στα μαστορέματα.

- Μα γέροντα, απόρησε ό φίλος μου, σ' αυτό το κελί κάθεται ό πατήρ τάδε.

- Αυτός θα φύγει την άνοιξη, θα αδειάσει το κελί και θα το πάρεις εσύ με ομόλογο από το μοναστήρι, του είπε, πράγμα πού επαληθεύτηκε κατά λέξη.

Ό πατήρ τάδε ήταν ζηλωτής και την άνοιξη έφυγε από το Άγιον Όρος, μετά από 20 χρόνια συνεχούς παραμονής στο συγκεκριμένο κελί. Πήγε σ' ένα μοναστήρι έξω στον κόσμο.

Ό φίλος μου και εγώ εντυπωσιασθήκαμε.

- Ρε σύ... μάς δουλεύει όλους ό γέρος, μου λέει μια μέρα, πού πήγα να τον δω.

- Ποιόν λες;

- Ό γέρο-Ήρωδίων... μάς δουλεύει όλους... κάνει τον τρελό αλλά δεν είναι... έχει πνευματική κατάρτιση.

- Γιατί το λες;...

"Άρχισε να μου εξηγεί με λεπτομέρειες όλα τα περιστατικά και τις πνευματικές συμβουλές που του έδωσε... Εντυπωσιάσθηκα.

- Να πάμε μαζί μια μέρα, παρακάλεσα.

- Πάμε, είπε.

Ό γέρο-Ήρωδίων

Ήταν απόγευμα όταν πήγαμε.

- Κάτσε εδώ στην άκρη μην σε δει γιατί μπορεί να μην άνοιξη μετά.

Πήγα και κρύφτηκα, να μην φαίνομαι.

- Γέροντα, γέροντα φώναξε. Σε λίγο άνοιξε ή παλιά ξύλινη πορτούλα και βγήκε σκυφτός ό π. Ήρωδίων. Μίλησαν για λίγο και μετά μου έκανε νόημα να πλησιάσω.

- Γέροντα, ό Θανάσης είναι φίλος μου, είπε. Ό γέρο-Ήρωδίων τινάχτηκε, ξαφνιάστηκε, με κοίταξε, δεν είπε τίποτα και συνέχισε την συνομιλία πού είχαν.

Εκείνη την εποχή είχα τρεις λογισμούς πού με ταλαιπωρούσαν. Ό ένας ήταν γιατί ό Θεός επέτρεπε την πολυγαμία στην Π. Διαθήκη και πώς γίνεται ένας προφήτης σαν τον Δαυίδ, πού είχε πνεύμα Θεού, πού συνομιλούσε με τον Θεό, πού είχε την ευλογία του Θεού και την συμπαράστασή Του σ' όλες τις δυσκολίες, πώς γίνεται ένας τόσο πνευματικός άνθρωπος να νικηθεί από την σαρκική επιθυμία, με την γυναίκα του Ουρία, και να παντρευτεί μάλιστα πολλές διαφορετικές γυναίκες. Πώς συμβιβάζονταν τότε, εκείνη την εποχή, αυτές οι αντίθετες καταστάσεις;

Ενώ παρακολουθούσα την συνομιλία τους με έκπληξη διαπίστωσα ότι ό γέρο-Ήρωδίων απάντησε και στους τρεις λογισμούς μου, χωρίς εγώ να ρωτήσω τίποτα και χωρίς ό φίλος μου να καταλάβει τίποτα. Έμεινα έκπληκτος και τον κοίταξα με σεβασμό και θαυμασμό.

Κάποια στιγμή γυρνά ό μοναχός και του λέει.

- Γέροντα, ό Θανάσης θέλει να γίνει μοναχός.

- Τί μοναχός! Αυτός... νοικοκύρης. Πρώτα Θεσσαλονίκη, μετά ένα χωριό κοντά Θεσσαλονίκη, μετά Φλώρινα και μετά... δίστασε λίγο και τελικά είπε... Σιβηρία, Σιβηρία.

Γύρισε ό φίλος μου και του λέει:

- Καλά γέροντα πού ξέρεις εσύ ότι είναι από την Φλώρινα;

- Τί Φλώρινα; Εγώ δεν είπα Φλώρινα... είπα Φλόριντα στην Αμερική, εκεί πού είναι τα καράβια και συνέχισε σ' αυτό το μήκος κύματος... Χαμογελάσαμε με τον τρόπο πού ξεγλιστρούσε, σαν χέλι άπιαστο.

Τριάντα χρόνια μετά βλέπω ότι τα πράγματα στη ζωή μου εξελίχθηκαν όπως τα προέβλεψε ό γέρο-Ήρωδίων. 1) Δεν έγινα μοναχός, 2) έζησα 24 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και 3) τώρα εδώ και έξι χρόνια ζω σ' ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Απομένει ή Φλώρινα και ή Σιβηρία. Πιστεύω ότι θα βγουν αληθινά όλα όσα μου προείπε. Δηλαδή όχι μόνο οι σκέψεις και οι διαθέσεις της καρδιάς μου ήταν "ανοιχτά" μπροστά στα πνευματικά μάτια του γέροντα, αλλά και το μέλλον μου του ήταν γνωστό. "Θαυμαστός ό Θεός εν τοις Άγίοις Αυτού", Δόξα τω Θεώ.

Μετά άπ' αυτή την συνάντηση ήμουν χαρούμενος και προβληματισμένος. Τί κρύβει το Αγιον Όρος! Τί θησαυρούς κρύβει! Τί πνευματικούς θησαυρούς βγάζει![...]

Κάποιοι μοναχοί ήταν δύσπιστοι. Ό Περικλής στον «Επιτάφιο» του λέει, ότι ή αιτία πού δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στα κατορθώματα των άλλων είναι ό φθόνος. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε την ανωτερότητα των άλλων εξ' αιτίας του φθόνου μας. Θέλουμε όλους να τούς κατεβάζουμε στα μέτρα μας. Γι' αυτούς ό γέρο-Ηρωδίων δεν μπορούσε να ήταν ένα πνευματικό ανάστημα, δεν τούς ταίριαζε... ήταν μόνο ένα σαλεμένο γεροντάκι. Εγώ όμως δεν συμφωνούσα Μαζί τους. Εξ άλλου είχα ιδία πείρα, είχα ακούει με τα αυτιά μου. Αυτοί όχι.

Για να είμαι σίγουρος πήγα στον γέροντα, τον π. Παΐσιο. Μόλις του είπα για τον γέρο-Ήρωδίωνα άστραψαν τα μάτια του από την χαρά του. Ευχαριστήθηκε, αγαλλίασε ή ψυχή του.

- Είναι μεγάλος ασκητής, μου είπε. Έστειλα τον π. Αρσένιο να του φτιάξει την σκεπή πού έπεσε και δεν δέχτηκε. Κάθεται εκεί σε μια γωνιά του δωματίου πού έχει από πάνω ένα κομμάτι σκεπής και προσεύχεται όλη την νύχτα. Κάνει μεγάλη άσκηση.

- Γέροντα, έμαθε και ό «Πρώτος» και θα πάει να τον επισκεφθεί, να δει αν αυτά πού λένε γι' αυτόν είναι αληθινά ή είναι όντως σαλός.

Γέλασε ό γέροντας.

- Μην στεναχωριέσαι, μου λέει,... θα τον βολέψει και αυτόν μια χαρά.

Πράγματι, ό «Πρώτος» πήρε τον φίλο μου και πήγε να βγάλει άκρη, να λύσει το μυστήριο...

- Τον τρέλανε ό γέρο-Ήρωδίων, μου λέει ό φίλος μου... τον έκανε βαπόρι, έφυγε αγανακτισμένος και... σίγουρος για την τρέλα του. Τζάμπα ή ταλαιπωρία του στα μονοπάτια της Καψάλας.

Στους μικρούς και τούς αδύνατους, στα μωρά του κόσμου ανοιγόταν ό γέρο-Ήρωδίων, όχι σ' αυτούς πού δεν είχαν ανάγκη, αλλά μόνο μία περιέργεια. Γι' αυτούς ήταν στρείδι κλειστό, αδιαπέραστος. 'Εμείς μικρά παιδιά ήμασταν τότε, ταλαιπωρημένοι, χτυπημένοι πνευματικά, αδύνατοι... γι' αυτό μάς αγκάλιαζε και μάς έδινε από τον πνευματικό πλούτο του.

Πήγε μια άλλη φορά ό φίλος μου έναν νέο μοναχό πού ήθελε να φύγει από το μοναστήρι του. Είχε πολλούς λογισμούς, έντονους να φύγει. Ήταν χειμώνας. Δέκα πόντους χιόνι σκέπαζε την γη και βαρειά μολυβένια σύννεφα τον ουρανό.

Αφού τον άκουσε για κάμποση ώρα του λέει.

- Οι λογισμοί είναι σαν τα σύννεφα πού μάς κρύβουν τον ήλιο, δηλαδή την χάρη του Θεού. Άμα θέλεις να ζεσταθείς πνευματικά πρέπει να διώχνεις τούς λογισμούς, αλλιώς θα παγώνεις.

- Πώς να διώχνω τούς λογισμούς γέροντα;

- Για τον Θεό δεν είναι τίποτα να σου πάρει τούς λογισμούς, όμως πρέπει εσύ να αγωνιστής να τούς διώξεις.

- Δεν μιλούσε ό νέος μοναχός, έδειχνε μια δυσπιστία.

- Θέλεις να σου πάρω τούς λογισμούς, ρώτησε ό γέρο-Ήρωδίων.

- Θέλεις να πω στον Θεό να πάρει τα σύννεφα, να μάς ζεστάνει ό ήλιος; ξαναρώτησε.

Πάλι δεν απάντησε, δύσπιστος.

Σήκωσε το χέρι του ό γέρο-Ήρωδίων στον ουρανό και έδιωχνε τα σύννεφα.

- Φύγετε σύννεφα, φύγετε... είπε και αμέσως άνοιξε μια τρύπα στον ουρανό και τούς έλουσε το φως του ήλιου.

Τα χάσαμε και οι δύο.

- Θέλεις να κάνω έτσι με το χέρι μου και να γεμίσει ό τόπος λουλούδια; απευθύνθηκε ξανά στον νέο.

- Όχι γέροντα, όχι, φώναξε συγκινημένος και ταραγμένος. Σηκώθηκε, τον ευχαρίστησε, πήρε την ευχή του και έφυγε πνευματικά στερεωμένος για το μοναστήρι του. Είχε αλλάξει ή εσωτερική του κατάσταση.

Τον αγάπησα τον γέρο-Ήρωδίωνα. Όποτε βρισκόμουν στον Αγιον Όρος ρωτούσα γι' αυτόν και ήθελα να τον συναντήσω. Και αυτός με δεχόταν. Τον συνάντησα ακόμα λίγες φορές.

Τα γεροντάκια «πέφτουν» γρήγορα. Γι' αυτό όταν κατέπεσε ακόμα δέχτηκε να τον γηροκομήσει ένας Ρουμάνος μοναχός στο κελί του... στην κάτω Καψάλα, όπου τα πράγματα ήταν πιο πολιτισμένα. Αυτός ό Ρουμάνος ήταν μοναχός βέβαια, αλλά όπως τον γνώρισα δεν ήξερε και πολλά πνευματικά. Ήταν άνθρωπος της δουλειάς μάλλον, παρά της προσευχής. Δούλευε πολύ, όλη μέρα, σκληρές δουλειές. Μου λέει ό λογισμός ότι ό π. Ήρωδίων δέχτηκε να πάει μαζί του, μήπως μπορέσει να τον βοηθήσει πνευματικά. Δεν ξέρω αν κατάλαβε τίποτα. Όποτε πήγαινα και ζητούσα να δώ το γέροντα με κοιτούσε περίεργα. Μάλλον σκεφτόταν ότι και εγώ δεν είμαι στα καλά μου... Όμως δεν του ταίριαζαν το πτυχίο και ή συμπεριφορά... και δεν ήμουν ό μόνος πού έδειχνε τέτοια ευλάβεια στο γέροντα... αυτό σίγουρα τον προβλημάτισε.

Ή τελευταία μας συνάντηση έγινε ως έξης. Εκείνο τον καιρό διάβασα στα Ασκητικά του Άββά Δωροθέου... "να μην αποκτήσεις κανένα πράγμα πάνω από το μέτριο, μήπως δεθεί ή καρδιά σου με αυτό και στο ζητήσει κάποιος αδελφός και εσύ δεν το δώσεις και έτσι προτιμήσεις την ύλη από την αγάπη του αδελφού" ... μου άρεσε αυτό και προσπαθούσα να το εφαρμόσω...

Όταν τον συνάντησα λοιπόν, άρχισε να μου ζητά διάφορα πράγματα μου, πού του τα έδινα εύκολα. Στο τέλος μου ζήτησε τον σάκο μου και άρχισε να τον ψάχνει.

Τότε δαγκώθηκα. Είχε μέσα ένα κομποσκοίνι πού μού το είχε χαρίσει ό π. Παΐσιος.

Γύρισε τον σάκο ανάποδα και τον τίναξε. Σφίχτηκα, «ωχ θα μου πάρει το κομποσκοίνι, σκέφτηκα και στεναχωρήθηκα». Κατάλαβα ότι έχω «προσπάθεια» σ' αυτό το κομποσκοίνι.

Αυτό ήταν πού έλεγε ό άββάς Δωρόθεος... Κατάλαβε ότι κατάλαβα με κοίταξε και σταμάτησε. Έβαλε τα πράγματα πίσω και μου έδωσε τον σάκο. Το μάθημα τελείωσε.

Πώς ήξερε τί σκεφτόμουνα, τί προσπαθούσα να εφαρμόσω; Ή ψυχή μου ήταν ανοιχτή στα μάτια του. Ήταν σαν τούς αρχαίους ασκητές, σαν αυτά πού διάβαζα στο «Γεροντικό».

Ό δάσκαλος ήταν χαρισματικός, φωτισμένος από την Χάρη του Χριστού... Άραγε τί κόλπα θα έκανε στον Μοναχό πού τον γηροκομούσε για να τον ξυπνήσει πνευματικά;

Είχαν περάσει χρόνια από τότε πού ζούσα στην πάνω Καψάλα. Οι επισκέψεις μου στο' Άγιον Όρος είχαν αραιώσει και ήταν ολιγοήμερες. Πήγα μία έκτακτη επίσκεψη για κάποιο λόγο. Όταν έφτασα στο κελί μου είπαν ότι σε μία ώρα θα γίνει ή κηδεία του γέρο-Ήρωδίωνα Ξαφνιάστηκα. Φυσικά πήγα αμέσως.

Μαζευτήκαμε όσοι τον αγαπούσαμε. 'Εγώ από την Θεσσαλονίκη, ό άλλος από την Αθήνα ό άλλος από την άλλη άκρη του Αγίου Όρους Όλοι το μάθαμε «τυχαία» και βρεθήκαμε εκεί τέτοια «σύμπτωση». Μας «μάζεψε» ό Γέροντας.

Αυτή δεν ήταν κηδεία, ήταν ανάσταση, Πάσχα. Είχε κάτι το χαρμόσυνο, το λαμπρό. Νοιώθαμε πολύ όμορφα. Θαύμασα.

Αυτά είπα την άλλη μέρα στον γέροντα Παΐσιο. Τα δέχτηκε όλα. Τα «σφράγισε» με τον λόγο του.

- Ό γέρο-Ήρωδίων μπήκε με άριστα στον Παράδεισο, είπε.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από χρόνια στην ανακομιδή των λειψάνων του. Πάλι βρεθήκαμε εκεί, «τυχαία», χωρίς να μας ειδοποιήσει κανείς. Όλοι αυτοί πού τον ευλαβούμασταν και τον αγαπούσαμε. Το έμαθα λίγο πριν γίνει ή ανακομιδή. Ή ίδια λαμπρή χαρούμενη ατμόσφαιρα της Χάριτος. Τα οστά του είχαν πάρει ένα κίτρινο χρώμα. Την ευχή του να έχουμε όλοι μας.

Ό γέρο-Ήρωδίωνας ήταν μεγάλος ασκητής. Ζούσε πολύ σκληρά. Με πολλή αυταπάρνηση. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με ανθρώπινες δυνάμεις. Μόνο αν το Άγιο Πνεύμα πυρπολήσει την καρδιά του ανθρώπου, μόνο με την βοήθεια του Θεού φτάνει κανείς σε τέτοιο θειο ζήλο, σε τέτοια αυταπάρνηση.

Ο π. Ήρωδίων έκρυβε την μεγάλη του άσκηση, την υψηλή πνευματική του κατάσταση, κάτω από τον μανδύα της σαλότητας.

Αν «τραβούσες» αυτό το προπέτασμα μπροστά από τον νου σου, τότε «έβλεπες» έναν μεγάλο ασκητή.

Με ελέησε ή Πρόνοια του Θεού και εμένα για να στηριχθώ στην πίστη, μ' αυτόν τον τρόπο.

Σε άλλους συμβαίνουν άλλα. Ανάλογα με το πώς ανταποκρίνεται ό άνθρωπος στα δώρα του Θεού. "Αν δει ό Θεός ότι ανταποκρινόμαστε στα μικρά μάς δίνει και μεγαλύτερα. Ό Θεός δεν μάς εγκαταλείπει. Μάς δίνει συνεχώς ευκαιρίες. Εμείς δεν θέλουμε. Εμείς κλείνουμε τα μάτια μας. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Αν κάνουμε ένα βήμα προς τον Θεό, κάνει ό Θεός χίλια βήματα προς εμάς.

Πώς κάνουμε ένα βήμα προς τον Θεό; βοηθώντας κάποιον πού έχει ανάγκη, λέγοντας μία προσευχή, κάνοντας κρυφά μια ελεημοσύνη, ανάβοντας ένα κεράκι για μάς ή για κάποιον άλλο, κόβοντας κάποιο ελάττωμα μας, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο για να μάθουμε για τον Χριστό, παρακαλώντας τον Χριστό να μάς βοηθήσει, να Τον βρούμε.

Πηγή: ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΡΑΚΟΒΑΛΗ

Εις μνήμην της μητέρας μου Κωνσταντίνας Κούνα, συζύγου Σπήλιου.

Κατά την εξόδιο τις 5 Μαρτίου 20017 στον Ιερά Ναό Ιωάννου Προδόμου Ξηροκαρύταινας Αρκαδίας, ο π. Νεκτάριος μεταξύ άλλων ανάφερε ότι χτες κοιμήθηκε η γερόντισσα Κωνσταντίνα, η οποία σε αυτό τον Ναό σαράντισε κατά την γέννησή της το 1907. Επίσης εδώ βαπτίσθηκε, εδώ παντρεύτηκε. Ακόμα μέχρι το τέλος της ζωής της που την κοινωνάγαμε και την εξομολογούσαμε, τον βαπτιστή Άγιο Ιωάννη είχε ως προστάτη της. Είχε την ευλογία από τον Θεό να αποκτήσει 4 παιδιά, 23 εγγόνια, 14 δισέγγονα και 2 τρισέγγονα. Τώρα θα αναπαυτεί στον κοιμητήριο του χωριού, της Αγίας Μαρίνας και ο Κύριος να την αναπαύει εν χώρα ζώντων.    

Στην συνέχεια είπα πάνω από το μνήμα σου ως παιδί σου αυτά: «Μάνα το χωριό μας έχει πέσει σε μεγάλο πένθος. Κλαίει ο κάμπος, πενθεί ο Καρδαράς, κι αν τα βουνά το μάθανε κι αυτά έμειναν βουβά, αν είχανε λαλίτσα θα σου έστελναν λαλιά. Θα περπατούσες μάνα, τους έδωσες χαρά. Χάσαμε την ομορφιά σου και όλη σου τη λεβεντιά. Καλό σου ταξίδι μάνα. Ο Θεός να σε κατατάξει εκ δεξιών του Πατρός και το κουρασμένο κορμί σου αναπαύεται εδώ στην Αγία Μαρίνα. Αλλά το πνεύμα σου υπάρχει εν ουρανοίς. Και εκεί που είσαι μάνα στρώσε μεγάλο τραπέζι, όπως μας περίμενες στο σπιτικό μας. Ο π. Νεκτάριος και εμείς θα σε μνημονεύουμε όσο ζούμε.

Στον Αγιο-Γιάννη τον Πρόδρομο, ερχόσουνα πότε προσκυνητής, πότε για χαρές, πότε για λύπες, και σήμερα μετέβει η φωτογραφία σου για να μνημονεύουμε τα νιάτα σου. Προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής σου. Εδώ θα μείνουν τα βουνά με τα νερά τα κρύα, κι απ’ τους ανθρώπους μονάχα μένει η φωτογραφία, η αιώνια ψυχή φεύγει για οτν δημιουργό της Θεό».

Ο γιος σου Απόστολος Κούνας

Γιορτή για την 25η Μαρτίου των Κατηχητικών Σχολείων του Πύργου Κορινθίας (Βίντεο)

Μας εντυπωσίασαν, μας ενθουσίασαν, μας ξάφνιασαν με την πρωτοτυπία τους! Ήταν μία γιορτή ιδιαίτερη και πολύ ξεχωριστή.

Η γιορτή ξεκίνησε με τον Βυζαντινό χορό των αγοριών, τα οποία απέδωσαν υπέροχα τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους.

Πλήθος κόσμου κατέκλυσε την Εκκλησία που παρακολούθησαν με πολύ ενδιαφέρον όλη την γιορτή επαινόντας συχνά το ξεχωριστό έργο των Αδελφών μοναχών του Προφήτη Ηλιού Ζαχόλης.

Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποδώσουν την ζωντάνια και το παίξιμο των παιδιών στους ρόλους τους.

Στην γιορτή παρουσιάστηκαν δύο υπέροχα βίντεο με πρωταγωνιστές τα παιδιά.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε τα βίντεο των Κατηχητικών Σχολείων του Πύργου Κορινθίας.