Μέγας Αντώνιος - βίντεο

Με λίγα λόγια η ζωή ενός Μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας.

 

Άγιος Παΐσιος για τα Χριστούγεννα

 

Αφωνότερος του ιχθύος...

 

Ου  το  τεκνοποιείν  ποιεί  τον  γονέα, αλλά  το  τεκνοτροφείν.

(Άγιος  Ιωάννης  ο  Χρυσόστομος).

 

Υπήρξεν  αφωνότερος  ιχθύος  και  απραγέστερος  βατράχου.

(Ιωάνννης  ο  Χρυσόστομος  για  ένα  από  τους  συγχρόνους  του  επισκόπους).

 

Και  κάτι  τελευταίο: Στην  Καινή  Διαθήκη  δεν  γίνεται  πουθενά  λόγος  για  τις  προσταγές  των  Αποστόλων, αλλά  μονάχα  για  τις  "Πράξεις  των  Αποστόλων".

Άγιος Γερβάσιος... ένας χαρισματικός εκκλησιαστικός ρήτωρ - Αλέξιος Παναγόπουλος

Άρθρο υπό του Καθηγ. Δρ. Αλέξιου Παναγόπουλου – Ακαδημαϊκού

Ο  ΡΗΤΩΡ  ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ (+1964)

(ένας χαρισματικός εκκλησιαστικός ρήτωρ - προσωπική προσέγγιση)

Ο όσιος ρήτωρ αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Παρασκευόπουλος έδρασε ως εκκλησιαστικός ρήτωρ, ιεροκήρυξ, πνευματικός πατέρας, κατηχητής και αναμορφωτής στη πόλη των Πατρέων. Είδε το αισθητό φώς του ηλίου το έτος 1877 και βαπτίσθηκε Γεώργιος στην ορεινή Αρκαδία, στο ωραίο χωριό Γρανίτσα, το οποίο σήμερα Νυμφασία ονομάζουν. Το επίθετο Παρασκευόπουλος μαρτυρεί ότι η οικογένειά του είχε ευλάβεια στην αγία Παρασκευή. Μάλιστα το αρχαίο όνομα Γρανίτσα είναι σλαβικό και σημαίνει το όριο, το σύνορο, το μεταίχμιο.

Είναι γνωστό απ’ την ιστορία ότι τον 8ο αιώνα οι σλάβοι κυρίευσαν τη Πάτρα και για πολλά χρόνια κρατούσαν τη διοίκηση του τόπου, όμως ο βυζαντινός αυτοκράτορας μη θέλοντας να χάσει το πουγκί της αυτοκρατορίας του, τη Πελοπόννησο, έστειλε βυζαντινό στρατό και ήρθε σε σύγκρουση με τους σλάβους κατακτητές, που τελικά δέχθηκαν να μετακινηθούν προς την ορεινή Πελοπόννησο, όπου έδωσαν σλαβικά τοπωνύμια και που μέχρι σήμερα υπάρχουν. Το σλαβικό στοιχείο αναμίχθηκε ειρηνικά με το ντόπιο ελληνικό μέσω μεικτών γάμων και μέσω της Ορθοδοξίας αφομοιώθηκε. Αργότερα τον 18ο αιώνα ο επτανήσιος λόγιος Σπυρίδων Ζαμπέλιος θα γράψει ότι αυτή η μίξη του ελληνικού με του σλαβικού και του ορθόδοξου στοιχείου έδωσε μια νέα ξεχωριστή δύναμη έτσι ώστε να ξεκινήσει απ’ τη Πελοπόννησο το εγερτήριο μήνυμα: Ελευθερία ή Θάνατος. Δεν είναι υποτιμητικό να θυμόμαστε τα ορθόδοξα ευεργετικά στοιχεία και πρόσωπα που ο Μωριάς έδωσε κι έπαιξε σημαντικό ρόλο για τη νεοσύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Ο μικρός Γεώργιος απ’ τη Γρανίτσα, έζησε την ορφάνια απ’ τη μητέρα του και εν μέρει κάποια καταφρόνια απ’ τους ανθρώπους ως ορφανό παιδί. Πνευματική του παρηγοριά έγινε η μητέρα όλου του κόσμου η Παναγιά μας, μάλιστα κατέφευγε παρηγορητικά στο μοναστήρι της Κερνίτσας, κοντά στο χωριό του. Ως παιδί, κάποτε αναφώνησε μέσα του βλέποντας τους Οσίους, Μάρτυρες και Αγίους στις τοιχογραφίες της Μονής: «Θεέ μου κάνε να κολλήσω κι εγώ στο τοίχο». Κι ενώ τα χρόνια πέρασαν, φαίνεται πως η ιερή επιθυμία του μικρού Γεώργιου σαν να εισακούστηκε στα ώτα Κυρίου Σαβαώθ. Ο μικρός μας Γεώργιος Παρασκευόπουλος λόγω και της ορφάνιας του θέλησε να φύγει απ’ το χωρίο του, κι έφτασε τελικά μετά από πολλές περιπέτειες, κακουχίες, δάκρυα και κόπους στη πόλη των Πατρέων.

Είχε ακούσει για το μακαριστό μητροπολίτη Πατρών Ιερόθεο Μητρόπουλο τον Αρκά, στον οποίο κατέφυγε και ο οποίος τον παρέλαβε πατρικά και έγινε πλέον ο προστάτης του. Στην εξόδιο ακολουθία του Ιεροθέου, στην οποία συμμετείχε στη Πάτρα κι ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, βρίσκει την ευκαιρία ο Γεώργιος και γνωρίζεται με τον Άγιο Νεκτάριο το Θαυματουργό, τελικά, σπουδάζει ως ιεροδιάκονος στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, ως προστατευόμενος υπό του Αγίου Νεκταρίου. Κατόπιν, τελειώνει και τη Θεολογική Σχολή Αθηνών και αναδεικνύεται σοφός, συνετός, εκκλησιαστικός ρήτωρ και ιεροφάντωρ Ιερομόναχος, ο οποίος διέλαμψε, κι ως ιερεύς του Ελληνικού Στρατού στους ιστορικούς Βαλκανικούς πολέμους, επίσης κι ως εκκλησιαστικός ρήτωρ ιεροκήρυξ των Πατρών, κι ως συνετός Πρωτοσύγκελλος Αθηνών του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου. Πάραυτα κάποιοι άνθρωποι τον πίκραναν και αποφασίζει να υποχωρήσει στη Πάτρα.

Έγινε ο γνήσιος προστάτης των ορφανών και των χηρών, μεριμνούσε για τους πτωχούς, έγινε ο πατέρας και η μητέρα τους, ο παράκλητος των κατατρεγμένων Ελλήνων προσφύγων που έφθαναν απ’ τα διάφορα μέρη των αλησμόνητων πατρίδων μας της Μ. Ασίας, ως ταλαιπωρημένοι και εξαθλιωμένοι. Έγινε ιδρυτής των Κατηχητικών Σχολείων, έγραψε σπουδαία μαθήματα κατηχητικής και οργάνωσε τις Χριστιανικές Κατασκηνώσεις. Μάλιστα εμπνεύστηκε τις Σχολές της δημιουργικής απασχόλησης για νέες και νέους, έγινε ο άγρυπνος διδάσκαλος των νέων, ο ακούραστος πνευματικός και ο σημειοφόρος τους μέχρι τα τελευταία της επίγειας ζωής του εκεί στη Κατασκήνωση της περιοχής των Συχαινών.

Ο γράφων αυτά φοίτησε απ’ το 1981-1985 στη κατηχητική σχολή του επί της οδού Παπαφλέσσα Πατρών, διδασκόμενος απ’ τα σπουδαία εγχειρίδια του πατρός Γερβασίου και τις Κυριακές μετά το μάθημα θα συνόδευε τον κατηχητή μας τον αείμνηστο κο-Γιώργη Οικονόμου πάντα πεζοπορώντας έως την οδό Ιωνίας, όπου θα γινόταν από τους ομιλητές η βραδυνή κυριακάτικη ομιλία. Για ένα διάστημα ο γράφων δίδαξε σε κατηχητικά σχολεία της μητροπόλεως με την ευλογία του μακαριστού μητροπολίτου Νικοδήμου Βαλληνδρά, καθώς και ως λαϊκός ιεροκήρυξ. Κάποιοι συμμαθητές του γράφοντος στην οδό παπαφλέσσα υπήρξαν, όπως ο π. Αγάθων Διονυσιάτης (Γεώργιος), ο π. Ανδρέας Ντότσικας (Αίγινα), ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος (Πάτρα), ο Ηλίας Γκοτσόπουλος (διδάσκαλος), ο Κωνσταντίνος Παλουμπής (αστυνομικός), ο Πολύκαρπος (εργαζόμενος στα Κτέλ Πατρών), κι άλλοι νεώτεροι. Πνευματικό τέκνο του πατρός Γερβασίου υπήρξε και ο μακαριστός π. Γερβάσιος Διονυσιάτης και αργότερα Βατοπαιδινός, και ο μακαριστός μακρυνός μου συγγενής π. Γερβάσιος Κουτλουμουσιανός, που συμπαραστήθηκε έμπρακτα εις εμέ τον γράφοντα όταν υπηρέτησα ως διευθυντής της Αθωνιάδας Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αγίου Όρους, μαζί με τον μακαριστό π. Γεώργιο Καψάνη της Γρηγορίου. Που στις συνομιλίες μας πάντα σχεδόν θα μνημονεύαμε τον άγιο Γερβάσιο των Πατρών. Χαρακτηριστικά στη Πάτρα τρείς αρχιμανδρίτες φέρουν το όνομα του π. Γερβασίου ως πνευματικά του τέκνα, ο ένας μακαριστός. Ο π. Αντώνιος Ρουμελιώτης (Διψώ) και ο π. Τιμόθεος Παπασταύρου και πλήθος άλλων κληρικών φοίτησαν σε αυτή τη κατηχητική σχολή που δυστυχώς έκλεισε.

Ο εκκλησιαστικός ρήτωρ π. Γερβάσιος εκοιμήθη ανήμερα των Αγίων Αποστόλων το ιστορικό έτος 1964. Διέπρεψε στον Άμβωνα των Πατρέων, από κάποιους εθαυμάστηκε που ευεργετήθηκαν κι από άλλους φθονήθηκε, όμως υπέμεινε κι αυτή τη δοκιμασία γενναία. Αναπαύθηκε με την επιθυμία του στον ησυχαστικό τόπο και αγαπημένο του χώρο, στην Αγία Παρασκευή εκεί στις Κατασκηνώσεις των Συχαινών, που ο ίδιος είχε ιδρύσει. Εκεί τον επισκεπτόταν για εξομολόγηση και ο μακαριστός γέροντας της Ναυπάκτου π. Αρσένιος (+2008), πάλαι πότε τέκνο π. Φιλοθέου Ζερβάκου. Ο Πατραϊκός λαός ένιωσε απορφανισμένος, έκλαυσε, θρήνησε και δόξασε το Παντοδύναμο Θεό μας, αφού τον προέπεμψε στην αιωνιότητα, αναφωνώντας το «Άγιος» για τον πατέρα Γερβάσιο.

Πέρασαν τα χρόνια και το έτος 2014, ο μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος με τη συμπλήρωση των 50 ετών απ’ την οσία κοίμησή του έκανε ανακομιδή των Τιμίων Λειψάνων του, κατόπιν προέβη σε δέουσες ενέργειες για αγιοκατάταξή του, μετά απ’ τη γνωμοδότηση της αρμοδίας επί των Δογματικών και Νομοκανονικών ζητημάτων Συνοδικής Επιτροπής και με ομόφωνη απόφαση Ι. Συνόδου Εκκλησίας Ελλάδος, ο φάκελος εστάλη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σύμφωνα με τη νομοκανονική τάξη.

Τελικά, αξιωθήκαμε να φθάσουμε στις 16.11.2023 την ημέρα που ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εισηγήθηκε, εις την Ι. Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και αποφασίσθηκε η επίσημη αγιοποίηση και αγιο-κατάταξη του Αγίου Γερβασίου των Πατρών, μακαρίζοντας και ψάλλοντας: «Χαίροις Αρκαδίας θείος βλαστός και της Εκκλησίας ιερώτατος θησαυρός, χαίροις των Πατρέων διδάσκαλος ο θείος, Γερβάσιε θεόφρον, σκέπε τα τέκνα σου».

Με χείρας ικέτιδας υπέρ όλου του Γένους δεόμενοι, οι καρδίες εσκίρτησαν, τα μάτια δάκρυσαν, οι κώδωνες χαρμοσύνως ήχησαν, δοξολογίες ανεπέμφθησαν, άνθρωποι μετά αγγέλων πνευματικώς πανηγυρίζουν και οι της γενετείρας του Γερβασίου, Αρκαδίας παίδες, ως έλαφοι, εν χαρά, σκιρτώσι, μετά των ευσεβών εκ της των Πατρέων πόλεως Αποστόλου Ανδρέου γηθοσύνως αγγαλόμενοι.

(Αφιερώνεται στον Άγιο Νεκτάριο προστάτη του ρήτορος αγίου Γερβασίου Παρασκευόπουλου, υπό του Ακαδημαϊκού & Καθηγ. Δρ. Αλέξιου Παναγόπουλου, (Phd Νομικών & Πολιτικών Επιστημών, Phd Βιοηθικής, Phd Θεολογίας, PDoc Δικαίου, Habil.,-Διπλωματούχου Υφηγητή, Καθηγητή Νομικής Δ.Δικαίου Fpsp, & Ακαδημαϊκού MCA).

Άγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος... υπήρξε ένας νέος Μέγας Βασίλειος για την Πάτρα

 

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα 

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Σήμερον ἡμέρα ἑόρτιος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως διά τήν πόλιν τῶν Πατρῶν.

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατόπιν σεπτῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, κατέταξεν εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων, τῆς Ὁρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, τόν ἡγιασμένον πνευματικόν πατέρα καί Ἱεροκήρυκα τῶν Πατρῶν, τόν θερμουγόν διδάσκαλον τῶν θείων τῆς Ἐκκλησίας Δογμάτων, τόν φιλόθεον, φιλάγιον καί φιλάνθρωπον, τόν Ἱερέα τῶν πτωχῶν καί τῶν προσφύγων, τόν τροφέα τῶν χηρῶν καί ὀρφανῶν, τόν ἱδρυτήν  τοῦ πρώτου ἐν Ἑλλάδι τῶν Κατηχητικοῦ Σχολείου, τόν μαθητήν τοῦ 

Ἁγίου Νεκταρίου, τόν παππούλη τῶν Πατρινῶν, τόν Ὃσιον Γερβάσιον τόν Παρασκευόπουλον, τόν κλεινόν καί σημειοφόρον Ἱερωμένον, τόν ἠγαπημένον τοῦ Λαοῦ, τόν ζηλωτήν καί πυρίπνουν ἐργάτην τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου.

Δοξάζομεν καί  ὑμνολογοῦμεν, τό πανάγιον Ὂνομα τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ ἡμῶν, τόν τοιαύτην δωρεάν καί χάριν ἐπιδαψιλεύσαντα εἰς τόν Λαόν αὐτοῦ, εἰς τούς ἐκγόνους τοῦ Πρωταποστόλου, τοῦ ἁλιέως τῶν ψυχῶν, Ἀνδρέου τοῦ ἐν Σταυρῷ, ὣσπερ ὁ Κύριος, τανυθέντος.

Σήμερον, ὁ οὐρανός ἂνωθεν τάς πνευματικάς ἀστράπτει αὐγάς. Σήμερον ἡ γλυκυτάτη Μήτηρ τοῦ Κυρίου μας, ἡ Θεοτόκος, ἡ μήτηρ καί παρηγορία τοῦ ὀρφανοῦ μικροῦ Γεωργίου καί ὓστερον π. Γερβασίου, σύν τοῖς ἀγγέλοις εὐφραίνεται.

Σήμερον ὁ τῆς πενταπόλεως Ἱεράρχης, ὁ Ἃγιος Νεκτάριος ὁ θαυματοβρύτης, ἐν οὐρανοῖς ἀγάλλεται, διά τόν ἃγιον Μαθητήν του.

Σήμερον ὁ κλεινός καί μέγας τῶν Πατρῶν Ἱεράρχης Ἱερόθεος ὁ Μητρόπουλος, ὁ προστάτης τοῦ Ὁσίου Γερβασίου, τά πνευματικά κλέα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ἐν οὐρανοῖς ἀπολαμβάνει.

Σήμερον, ὁ τῆς Ὓδρας μακαριστός καί ἀοίδιμος Ἱεράρχης, ὁ Ἱερόθεος, ὁ ἂριστος μαθητής καί ἀφοσιωμένον πνευματικόν τέκνον τοῦ π. Γερβασίου, ἡδυμόλπως καί σεμνοπρεπῶς, τόν Κύριον δοξολογεῖ ἐν εὐφροσύνῃ καί πνευματικῶς ἀνακράζει: «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν, σύ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».

Σήμερον τῶν εὐλαβῶν Ἱερέων, τῆς τῶν Πατρέων συνεκλεκτῆς, ὁ σύλλογος, χεῖρας καί καρδίας πρός οὐρανόν ὑψώνει καί ἂσμασι καί ὓμνοις καί ὠδαῖς πνευματικαῖς τόν μακάριον καί ἀκάματον Ἱερέα μακαρίζει.

Σήμερον, ἡ γεννήσασα αὐτόν κώμη, ἡ Γρανίτσα, ἡ Νυμφασία τῆς Γορτυνίας καί πᾶσα ἡ ἁγιοτόκος Ἀρκαδία πνευματικῶς, διά τόν ἃγιον υἱόν αὐτῆς, πανηγυρίζει.

Σήμερον καί ὁ ἀοίδιμος Γέροντάς μου, ὁ γλυκύς Ἀρχιερεύς, ὁ ἂνθρωπος τῆς ἀγάπης, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κυρός Θεόκλητος, μετά τῆς έν οὐρανοῖς Ἐκκλησίας, τόν Γερβάσιον ἂσμασιν καταστέφει, τόν Γερβάσιον ὁ ὁποῖος τοῦ ἒδωσε συμμαρτυρίαν διά νά εἰσέλθῃ εἰς τάς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου.

Σήμερον ὁ τῶν Πατρῶν, ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιερεύς, ἡ ἐμή δηλαδή, έλαχιστότης, ὃση δύναμις ἐν τῇ καρδίᾳ μου, δοξολογικῶς πρός τόν Θεόν ἀνακράζει: «Μέγας εἶ Κύριε καί θαυμαστά τά ἒργα σου καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὓμνον τῶν θαυμασίων σου» καί γονυκλινῶς ἀπό τά βάθη τά τῆς ψυχῆς, πανευλαβῶς καί ἐν δάκρυσι ἀνακράζει: «Κύριε ταῖς τοῦ Ὁσίου Γερβασίου πρεσβεῖαις, ἐλέησον τήν πόλιν τῶν Πατρῶν καί τόν περιούσιον αὐτῆς Λαόν.

Κύριε, ταῖς τοῦ Ὁσίου Γερβασίου πρεσβείαις, εἰρήνευσον τόν σπαραττόμενον ὑπό τοῦ πολέμου κόσμον σου.

Κύριε, ταῖς τοῦ Ὁσίου Γερβασίου πρεσβείαις, κράτυνον τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην καί χάρισαι αὐτῷ ἒτη πλεῖστα ὃσα, τετιμημένα, ἒμπλεα οὐρανίων χαρίτων, πρός δόξαν τοῦ Παναγίου Ὀνόματός Σου καί εὒκλειαν τῆς Ἁγίας σου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἠγαπημένα, σήμερον κατά τήν εὒσημον ταύτην ἡμέραν, θά σπεύσωμεν ἃπαντες Κλῆρος καί Λαός, εἰς τόν τόπον τόν Ἃγιον, ὃπου ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου Γερβασίου, ὃπου ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, εἰς Συχαινά, ἐντός τοῦ ὁποίου φυλάσσονται τά ἱερά  τοῦ Ὁσίου Γερβασίου καί μυρίπνοα Λείψανα.

Σήμερον καί ὣραν 5ην ἀπογευματινήν, ὁ Πατραϊκός Λαός, πανευλαβῶς τόν Ἃγιον του θά προσκυνήσῃ καί Τόν δοξάσαντα αὐτόν Κύριον θά μεγαλύνῃ.

Ἃπαντες ἂς σπεύσωμεν ἐκεῖ, ὃπου ὁ Ἃγιος, ὃπου τά Λείψανά του, εὐχαριστοῦντες Θεῷ, τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον μακαρίζοντες καί τόν ὃσιον Γερβάσιον πανευλαβῶς προσκυνοῦντες.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.

Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἒνεκεν.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

 Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Συνάντησε τον άγιο Νεκτάριο στην Γαλλία... ήταν ο... ταξιτζής!

Μία αληθινή ιστορία με τον άγιο Νεκτάριο να παρουσιάζεται στην Γαλλία σε ένα ταξί.

« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.

« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα , του είπαν, στο εξωτερικό, ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .

Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.

Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.

Στην Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο. Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!» 

Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.

Καταγραφή δολοφονίας του Παπουλάκου

Στην μονογραφία του αρχιμ Νεκταρίου Πέττα περί Χριστοφόρου Παπουλακου, δημοσιεύεται η καταγραφή δολοφονίας του Παπουλακου από τον Αρχιερέα Ανδρου Μητροφάνη.

Το ιστορικό πόνημα αυτό το αφιερώνει ο π Νεκτάριος στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη.

Σε   μια βαρυσήμαντη επιστολή του Προκαθημένου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, 

την οποία παρέλαβε από τον Πανοσιολ. Αρχιμ. Νεκτάριο Πέττα μαζί με τα νέα εκδοθέντα βιβλία τα οποία αναφέρονται στον βίο του οσιομάρτυρα Μοναχού Χριστοφόρου Παπουλάκου.

Παρακάτω δημοσιεύουμε αυτούσια την επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και τα σχόλια δικά σας για την προσπάθεια αλλοιώσεις της αλήθειας, ότι όλο το βάρος για να σβήσει κάθε συκοφαντία για τον Παπουλάκο δεν το επωμίστηκε όλα αυτά τα χρόνια ο διδάκτωρ Φιλοσοφίας π. Νεκτάριος Πέττας!

 

Τω Οσιολογιωτάτω Αρχιμανδρίτη κυρίω Νεκταρίω Ν. Πέττα,

τέκνω της ημών Μετριότητος εν Κυρίω αγαπητώ, χάριν, έλεος και ευλογίαν παρά του εν Τριάδι προσκυνουμένου Θεού ημών.

 

Μετά χαράς εδεξάμεθα την από ε’ Αυγούστου λήγοντος έτους επιστολήν της υμετέρας αγαπητής Οσιολογιότητος, υποβαλλούσης το υπό έκδοσιν πόνημα αυτής, τιτλοφορούμενον «Ο Οσιώτατος Μοναχός Χριστόφορος ο Παπουλάκος στη Θήρα (1854) και στην Άνδρο (1854-1861)», εν ω εμπεριέχονται τα αφορώντα εις τον βίον και την δράσιν του θερμουργού τούτου κήρυκος του ευαγγελικού λόγου, και δη τα περί του αναγκαστικού εγκλεισμού αυτού εις τας Ιεράς Μονάς Προφήτου Ηλιού Θήρας και Παναχράντου Άνδρου.

 

Ο Οσιώτατος Μοναχός Χριστόφορος, ο επικληθείς «Παπουλάκος», απεστάλη υπό του Θεού εν ζήλω Ηλιού δια να κηρύξη τα θεία δικαιώματα, να διδάξη την πατρώαν πίστιν και να ελέγξη οθνείας επιδράσεις εις την λειτουργίαν του εκκλησιαστικού και κοινωνικού σώματος.

Ηγαπήθη μεν σφόδρα υπό του ευσεβούς λαού του Θεού, όστις ανεγνώρισεν εν τω προσώπω αυτού τον εκφραστήν την γνησίας εκκλησιαστικής παραδόσεως και ευσεβείας, εδιώχθη δε υπό των κρατούντων, δι ους εγένετο κατά το ψαλμικόν «βαρύς και βλεπόμενος» ως δήθεν υποκινητής στάσεως κατά του πολιτεύματος, και εκοιμήθη οσιακώς εν τη Ιερά Μονή Παναχράντου της Άνδρου, διανύων εν αυτή την επιβληθείσαν αυτώ εκκλησιαστικήν ποινήν εγκλεισμού.

 

Η μνήμη του επεβίωσε μέχρι σήμερον αγαθή εν τω εκκλησιαστικώ πληρώματι, ην προβάλλει και η υμετέρα Οσιολογιότης δια του αξιολόγου αυτού πονήματος, το οποίον είμεθα βέβαιοι ότι θα ωφελήση ποικιλοτρόπως τους αναγνώστας και θα επιδράση εις τας καρδιάς αυτών προς πνευματικήν οικοδομήν, εμμονήν εις την πίστην και καλλιέργειαν υγιούς εκκλησιαστικής συνειδήσεως.

Επί δε τούτοις, συγχαίροντες πατρικώς τη υμετέρα Οσιολογιότητι δια τον κόπον αυτής, παρέχομεν εκθύμως την Πατριαρχικήν ημών ευλογίαν προς ευόδωσιν και καρποφορίαν της αξιολόγου ταύτης εκδόσεως, και επικαλούμεθα επ’ αυτήν την χάριν και το άπειρον έλεος του Θεού.

 

29 Δεκεμβρίου 2009

Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης

Ο Κωνσταντινουπόλως Βαρθολομαίος

Άγιος Ανδριανός και Αγία Ναταλία - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ύμνος στον Άγιο Ανδριανό κ Αγία Ναταλία...🎶♥️

"Ο δρόμος έχει αγκάθια 

αλλ' όμως στον Παραδεισο υπάρχουν τριαντάφυλλα 

Δριμύς ο χειμώνας, αλλά υδής ο Χριστός!

Τι είναι αυτός ο ήχος στο σκοτεινό καταγώγιο?

Το σφυρί χτυπάει το σκληρό κοπίδι, αλλ' όμως δεν σφυρηλατεί το σίδερο ή το μολύβι...

σπάζει τα πόδια του μάρτυρος

σπάζει τα χέρια του μάρτυρος.

Ο μάρτυς είναι στρατιώτης του Χριστού 

Ένα αγνό κατάλευκο χέρι 

πέφτει στο χώμα αιμόφυρτο, 

είναι του Αγίου Αδριανού το χέρι.

Η Αγία Ναταλία παιρνει το χέρι του άνδρα της

και φεύγει τρέχοντας από τη φυλακή

πλένει το χέρι αυτό, το τυλίγει σε μεταξωτά,  

το ασπάζεται και το λούζει με δάκρυα.

Όπου κι αν πάει αυτό το χέρι μαζί της βαστάει. 

Όταν κοιμάται, βάζει αυτό για προσκέφαλα...

Ψιθυρίζει στο κομμένο χέρι απαλά:

Ωωω χέρι του Αγίου μου Αδριανού 

που τόσο συχνά με έχεις βοηθήσει, 

Ω χέρι βοήθησε με ξανά 

γρήγορα ύψωσέ με 

στον ουρανό ψηλά!

Εκεί που ο Αδριανός ζει

Με τους Αγίους μαζί.

Πράγματι η αναμονή της ήταν σύντομη.

Ο Ανδριανός εμφανίσθηκε στην Ναταλία 

Πιο όμορφος και πιο λαμπρός από βασιλέα!

Η ουράνια φωνή του

κοντά του τώρα την προσκαλεί

"Έλα σε εμένα αδελφή μου Ναταλία 

Έλα σε εμένα και για πάντα θα ζεις...

ο Βασιλιάς σε καλεί στην Αιώνια Βασιλεία!"

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γιατί δεν πρέπει να λες σε κανέναν τα μυστικά σου;

 

Μέγας Κωνσταντῖνος: Ὁ πατὴρ τῆς Ρωμηοσύνης

Τῆς Γερόντισσας Ὁλυμπιάδος Ντίτορα

 Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος δὲν γκρέ­μι­σε τὴ Ρώ­μη, ἀλ­λά, ὅ­πως ἔ­χει εἰ­πω­θεῖ, τὴ με­τέ­φε­ρε στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη. Γι᾿ αὐ­τὸ συν­τη­ροῦ­σε στὴ νέ­α πό­λη τὸ ρω­μα­ϊ­κὸ ὄ­νο­μα, τὸ κρά­τος τῶν Ρω­μαί­ων, τὴ ρω­μα­ϊ­κὴ πο­λι­τεί­α. Τὸ ὄ­νο­μα Ρώ­μη σή­μαι­νε τὸ ἔ­δα­φος τοῦ Βυ­ζαν­τι­νοῦ κρά­τους, ποὺ συ­χνὰ οἱ Βυ­ζαν­τι­νοὶ τὸ ἔ­λε­γαν ‹‹Ρω­μα­νί­α››. Ὁ ὅ­ρος ‹‹Ρω­μα­νί­α›› δή­λω­νε στὸ σύ­νο­λό της τὴν Αὐ­το­κρα­το­ρί­α. Οἱ Δυ­τι­κοὶ συγ­γρα­φεῖς ὀ­νό­μα­ζαν ‹‹Ρω­μα­νί­α›› τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ μέ­ρος τοῦ Ρω­μα­ϊ­κοῦ κρά­τους.

Ἀ­νά­μνη­ση αὐ­τῶν τῶν ἱ­στο­ρι­κῶν ἀρ­χῶν εἶ­ναι σή­με­ρα οἱ ὅροι ‹‹Ρω­μηός›› καὶ ‹‹Ρω­μη­ο­σύ­νη››. Ση­μαί­νουν τὸ...σύγ­χρο­νο Ἕλ­λη­να, τὸ σύγ­χρο­νο Ἑλ­λη­νι­σμό, τὴ συ­νέ­χεια τοῦ ρω­μα­ϊ­κοῦ καὶ ἑλ­λη­νι­κοῦ κό­σμου. Ἡ λα­ϊ­κὴ ποί­η­ση χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸν ὅ­ρο ‹‹Ρω­μηός››, γιὰ νὰ δη­λώ­σει τὸ λα­ό, ποὺ ἐ­πέ­ζη­σε με­τὰ τὴν πτώ­ση τῆς πό­λε­ως.

Ἡ Βυ­ζαν­τι­νὴ αὐ­το­κρα­το­ρί­α, ἡ Ρω­μηο­σύ­νη, γεν­νή­θη­κε ἀ­πὸ τὴ με­τα­μόρ­φω­ση τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς αὐ­το­κρα­το­ρί­ας ὑ­πὸ τὴν ἐ­πί­δρα­ση τοῦ ἑλ­λη­νι­σμοῦ καὶ τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ. Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος, χω­ρὶς νὰ εἶ­ναι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος Ρω­μαῖ­ος αὐ­το­κρά­το­ρας, για­τί δὲν τε­λεί­ω­σε ἡ Ρώ­μη, εἶ­ναι ὁ ἱ­δρυ­τὴς καὶ ὁ πρῶ­τος αὐ­το­κρά­το­ρας τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου καὶ τῆς Ρω­μηο­σύ­νης. Δὲν ἔ­κτι­σε τὴ Βυ­ζαν­τι­νὴ αὐ­το­κρα­το­ρί­α στὰ ἐ­ρεί­πια τῆς ρω­μα­ϊ­κῆς κλη­ρο­νο­μιᾶς, ἀλ­λὰ τὴ συν­τή­ρη­σε μὲ δύ­ο νέ­ες δυ­νά­μεις. Ἔ­τσι ἡ ρω­μα­ϊ­κὴ κλη­ρο­νο­μιὰ -δί­και­ο, ὀρ­γά­νω­ση, πει­θαρ­χί­α- τρο­φο­δο­τή­θη­κε ἀ­πὸ τὴ δύ­να­μη τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς παι­δεί­ας -ἰ­δέ­ες, ἀ­ξί­ες, ἦ­θος- καὶ ἀ­να­και­νί­στη­κε ἀ­πὸ τὶς δυ­νά­μεις τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ -πί­στη, ἀ­γά­πη, ἐγ­κρά­τεια- ὥ­στε νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν καὶ τὰ τρί­α μα­ζὶ τὴ βυ­ζαν­τι­νὴ πο­λι­τι­κὴ ἰ­δε­ο­λο­γί­α, τὴ Ρω­μηο­σύ­νη. 

Ἑ­πο­μέ­νως δὲν κα­τάρ­γη­σε τὴ Ρώ­μη ὁ Κων­σταν­τῖ­νος, ὅ­πως τὸν κα­τη­γο­ροῦν, ἀλ­λὰ ἄλ­λα­ξε τὸν πο­λι­τι­κὸ καὶ θρη­σκευ­τι­κὸ προ­σα­να­το­λι­σμό της. Μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸ ὁ Κων­σταν­τῖ­νος κα­τά­φε­ρε νὰ δι­α­σώ­σει ὅ­λα τὰ ὑ­γι­ῆ καὶ αἰ­ώ­νια στοι­χεῖ­α τῶν ἀρ­χαί­ων πο­λι­τι­σμῶν, κυ­ρί­ως τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ καὶ ρω­μα­ϊ­κοῦ ἀ­πὸ τὰ βάρ­βα­ρα κύ­μα­τα, ποὺ ἀ­πει­λοῦ­σαν τὴ Δύ­ση ἀ­πὸ Βορ­ρᾶ καὶ τὴν Ἀ­να­το­λὴ ἀ­πὸ τὰ Ἀ­να­το­λι­κά. Γερ­μα­νι­κὰ φύ­λα κα­τέ­βαι­ναν πρὸς τὴ Ρώ­μη ὁ­λο­τα­χῶς καὶ θὰ ἐ­ξα­φά­νι­ζαν μὲ τὶς βαρ­βα­ρό­τη­τές τους τὴν αἰ­ώ­νια πό­λη καὶ τὸν πο­λι­τι­σμό της. Ἐ­πί­σης οἱ Πέρ­σες καὶ ἄλ­λοι ἀ­πο­λί­τι­στοι λα­οὶ ἀ­πει­λοῦ­σαν τὴν κοι­τί­δα τοῦ ἀρ­χαί­ου ἑλ­λη­νι­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἀ­πὸ τὰ Ἀ­να­το­λι­κά. Ὁ Κων­σταν­τῖ­νος μὲ τὴν ἵ­δρυ­ση τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, δι­έ­σω­σε καὶ τὰ δύ­ο. Στὸ ‹‹ὄ­στρα­κο›› τοῦ Ρω­μα­ϊ­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ ἔ­κλει­σε τὴν ὑ­ψη­λὴ ἑλ­λη­νι­κὴ σκέ­ψη καὶ τὸ ἀ­φι­έ­ρω­σε ὡς ἀ­νά­θη­μα ἀ­θά­να­το στὸν ἀ­λη­θι­νὸ Θε­ό.

Συμ­πε­ρα­σμα­τι­κὰ ἀ­να­φέ­ρο­με ὅ­τι ὁ Ρω­μα­ϊ­κὸς πο­λι­τι­σμὸς με­τα­σχη­μα­τί­στη­κε ἀ­πὸ τὸν Κων­σταν­τῖ­νο σὲ Βυ­ζαν­τι­νὸ πο­λι­τι­σμό. Ἰ­σχυ­ροὶ πα­ρά­γον­τες με­τα­σχη­μα­τι­σμοῦ ἦ­ταν δύ­ο, ἡ κλασ­σι­κὴ σκέ­ψη καὶ ἀ­ρε­τὴ τῆς ἀρ­χαί­ας Ἑλ­λά­δος καὶ ἡ χρι­στι­α­νι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α, ποὺ πρό­σφε­ρε μο­να­δι­κὴ δύ­να­μη στὸν πο­λι­τι­σμὸ καὶ τὸν συν­τή­ρη­σε στὸν αἰ­ῶ­να. Αὐ­τὲς οἱ δύ­ο δυ­νά­μεις ἔ­χον­τας ὡς βά­ση τὸ μο­να­δι­κὸ ρω­μα­ϊ­κὸ δί­και­ο πρό­σφε­ραν με­γά­λη ἱ­στο­ρι­κὴ ὑ­πη­ρε­σί­α στὸν πο­λι­τι­σμό μας.

Τὰ δύ­ο αὐ­τὰ με­γέ­θη, ἡ Ἑλ­λά­δα καὶ ἡ Ρώ­μη, ἑ­νώ­θη­καν ἄρ­ρη­κτα ἀ­πὸ τὴν ἑ­νο­ποι­ὸ δύ­να­μη τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ καὶ οἰ­κο­δό­μη­σαν τὸ λαμ­πρὸ μνη­μεῖ­ο τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, ποὺ ἰ­σχύ­ει μέ­χρι σή­με­ρα. Ἡ Δύ­ση ἦ­ταν σχε­δὸν πε­θα­μέ­νη, ὅ­ταν τὸ Βυ­ζάν­τιο ἐ­ξα­κο­λου­θοῦ­σε νὰ προ­σφέ­ρει στὸν πο­λι­τι­σμό. Θὰ ἀ­να­κάμ­ψει ἡ Δύ­ση μό­νο, ὅ­ταν ἡ Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, ἡ Ρω­μη­ο­σύ­νη θὰ ἐν­τα­φια­στεῖ στὴν ὀ­θω­μα­νι­κὴ τέ­φρα καὶ οἱ φο­ρεῖς τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, οἱ Λό­γιοι τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου θά με­τα­κο­μί­σουν στή Δύ­ση.

Αὐ­τὸν τὸν κύ­κλο ἔ­κα­ναν τὰ πο­λι­τι­σμι­κὰ ἀ­γα­θά. Γεν­νή­θη­καν στὴν ἀρ­χαί­α Ἑλ­λά­δα. Δι­α­δό­θη­καν ἀ­πὸ τὸν Ἕλ­λη­να στρα­τη­λά­τη Ἀ­λέ­ξαν­δρο στὸν Ἀ­να­το­λι­κὸ κό­σμο. Δι­α­σκορ­πί­στη­καν στὴ Δύ­ση μὲ τὴ ρω­μα­ϊ­κὴ κυ­ρι­αρ­χί­α. Σὲ μί­α κρί­σι­μη καμ­πή, ὅ­ταν ἔ­τει­ναν νὰ χα­θοῦν ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ εὐ­δαι­μο­νι­σμοῦ καὶ τῆς βαρ­βα­ρό­τη­τος, δι­α­φυ­λά­χτη­καν ἀ­πὸ τὸν Κων­σταν­τῖ­νο στὸ χι­λι­ε­τὲς Βυ­ζάν­τιο. Ἔ­πε­σε τὸ Βυ­ζάν­τιο καὶ τὰ ἀ­γα­θὰ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ με­τα­κό­μι­σαν πά­λι στὴν Δύ­ση μὲ τοὺς Λο­γί­ους, γιὰ νὰ ἀ­πο­τε­λέ­σουν στα­θε­ρὴ βά­ση καὶ θε­μέ­λιο τοῦ σύγ­χρονου πο­λι­τι­σμοῦ.

Σὲ αὐ­τὴ τὴ δι­α­δρο­μὴ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ δὲν πρέ­πει νὰ λη­σμο­νεῖ κα­νέ­νας τὴν ἀ­φε­τη­ρί­α καὶ τὸ λί­κνο του, τὴν Ἑλ­λά­δα, καὶ τοὺς Με­γά­λους, ποὺ ἔ­παι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κὸ ρό­λο στὴ δι­ά­δο­ση καὶ δι­α­φύ­λα­ξή του. Αὐ­τοὶ ἦ­ταν ὁ Μα­κε­δὼν Μέ­γας Ἀ­λέ­ξαν­δρος καὶ ὁ Ρω­μαῖ­ος Αὐ­το­κρά­τωρ Μέ­γας Κων­σταν­τῖ­νος, ποὺ ἦ­ταν ὁ πα­τέ­ρας τῆς Ρω­μηο­σύ­νης καὶ ὁ ἱ­δρυ­τὴς τοῦ Βυ­ζαν­τι­νοῦ κρά­τους. Ἡ ἱ­στο­ρί­α ἐ­κτι­μών­τας αὐ­τὴ τὴ συμ­βο­λή τους στὴ δι­α­κί­νη­ση καὶ δι­α­φύ­λα­ξη αὐ­τοῦ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ τοὺς ὀ­νό­μα­σε Με­γά­λους.

Ὅ­ποι­οι τοὺς ἀμ­φι­σβη­τοῦν ἢ τοὺς κα­ταρ­γοῦν, εἶ­ναι ἀ­γνώ­μο­νες, ‹‹μι­κροί›› καὶ ἀ­πο­λί­τι­στοι.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010

Μία τρομερή προφητεία του Αγίου Πορφυρίου για το μέλλον!

 

Στις πρώτες επισκέψεις μου στον Άγιο, το 1984-85, μου είχε πει το εξής σημαντικό:

-Γέροντα, πώς βλέπετε γενικά το μέλλον;

–Θα έρθουν πολύ δύσκολες ημέρες, ιδιαίτερα όταν θα αρχίσουν να μετακινούνται οι λαοί. Ο κόσμος δεν θα μπορεί να αντέξει. Η Ελλάδα θα είναι μία από τις χώρες που θα σηκώσει το πιο πολύ βάρος. Πρέπει να κρατηθούμε ενωμένοι, να κάνουμε προσευχή και να μην φοβόμαστε.

-Τί είναι η Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Είναι καλά που μπήκαμε;

-Για τα μεγάλα κράτη καλά είναι. Όταν όμως αρχίσουν οι μετακινήσεις των λαών, εμείς θα υποφέρουμε. Θα είναι δύσκολα για όλους, αλλά κυρίως για την Ελλάδα που θα δεχτεί το μεγαλύτερο βάρος. Θα πέσουν όλοι επάνω μας…!

-Τί πρέπει να κάνουμε τότε;

-Ο Θεός θα τα φροντίσει όλα. Εμείς να προσευχόμαστε μέρα-νύχτα, να είμαστε ενωμένοι και ο Θεός έχει τη μέριμνά του για εμάς.

Κατάλαβα πώς η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων και δυνατών κρατών. Τότε αυτά μου φάνηκαν παράξενα και ταλαντευόμουνα να τα πιστέψω αλλά σήμερα, 35 χρόνια μετά, τα βλέπω να επαληθεύονται και σκέφτομαι πόσο πολύ φωτισμένος ήταν ο Άγιος. Τώρα τα βλέπω ζωντανά μπροστά μου, ενώ τότε μου φαίνονταν απίστευτα. Ο Άγιος μου είχε πει κι άλλα για το μέλλον μας, αλλά δυστυχώς δεν τα έγραψα και δεν τα θυμάμαι καλά.

Κάποτε ο Άγιος μου είπε και το εξής: «Οι άνθρωποι που θα πάρουνε την ευθεία οδό θα είναι λίγοι και αυτοί θα φτάσουνε στον προορισμό τους και θα είναι ευτυχείς. Οι μάζες παρασυρόμενες θα πέσουν σε άγριες θάλασσες και μαύρα βουνά. Πιο πέρα θα τους περιμένουν μαύρα λιοντάρια και άγρια θηρία που θα τους κατασπαράξουν. Θα βρεθούνε σε αδιέξοδο και δεν θα έχουν καλό τέλος. Αλίμονο, έχουμε φτάσει στο τέλος της ευθείας. Εμείς φεύγουμε και χαρά σ’ αυτούς που θα φύγουν και δεν θα δούνε αυτό το τέλος!»

Η απομάκρυνση του σημερινού ανθρώπου από τον δρόμο του Θεού είναι πλέον τόσο γενικευμένη, που νοιώθει κανείς πώς ζούμε σε μία ζούγκλα όπου ο καθένας θέλει να «φάει» τον άλλο. Οι περισσότεροι παρασύρονται απ’ αυτό το πνεύμα της απληστίας, από έναν διαρκή αγώνα να κυριαρχήσουνε απέναντι στον συνάνθρωπο, ενώ λίγοι είναι αυτοί που τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού. Ίσως να πήραμε την τελική ευθεία για το τέλος της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Ο Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης – Μαρτυρίες

Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων

Άγιον Όρος

Τόμος Γ, Β’ Έκδοση, σελ. 138-139

Ἅγιος Πανάρετος Ἐπίσκοπος Πάφου (1 Μαΐου)

Ἅγιος Πανάρετος Ἐπίσκοπος Πάφου (1 Μαΐου)

Ο Ἅγιος Πανάρετος γεννήθηκε στήν Κύπρο καί συγκεκριμένα στήν Περιστερωνοπηγή Ἀμμοχώστου, περί τό 1710. Ἡ ἐποχή ἐκείνη ἦταν δύσκολη. Τό πολύσκλαβο μαρτυρικό νησί ἦταν κάτω ἀπό τήν σκλαβιά τῶν Τούρκων. Οἱ γονεῖς του ἦταν ἄνθρωποι εὐλαβεῖς καί εὔποροι. Ὁ Ἅγιος ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα ἀπό τούς γονεῖς του καί μετά συνέχισε τίς σπουδές του στό Ἑλληνικό σχολεῖο στή Λευκωσία. Μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του ἐπέστρεψε καί ἐγκαταβίωσε στό ἐρειπωμένο μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου, πού βρισκόταν στό χωριό του.

Ἀργότερα χειροτονήθηκε ἱερέας καί διετέλεσε ἡγούμενος γιά πολλά χρόνια στό μοναστήρι τῆς Θεοτόκου στήν Παλλουριώτισσα Λευκωσίας. Ἡ περίοδος τῆς ἡγουμενίας του στό μοναστήρι ὑπῆρξε μία περίοδος ἐθνικῶν δοκιμασιῶν καί διωγμῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου. Ἕνας Τοῦρκος ἐπαναστάτης, ὀνόματι Χαλήλης, μέ δύο χιλιάδες περίπου ὁμοεθνεῖς του, θέλησε νά καταλάβει τήν Λευκωσία. Ἡ κατάσταση ἦταν μαρτυρική. Μέ κίνδυνο τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς του ὁ Ἅγιος Πανάρετος, στίς δύσκολες ἐκεῖνες στιγμές, ἔγινε ὁ παρήγορος ἄγγελος τῶν πονεμένων καί ὁ ὑπερασπιστής καί προστάτης τῶν καταδιωγμένων. Ἡ ζωντανή καί οὐσιαστική συμπαράστασή του στόν πόνο τοῦ λαοῦ ἐκτιμήθηκε τόσο, ὥστε κλῆρος καί λαός συνῆλθε καί τόν ἐξέλεξε Μητροπολίτη Πάφου τό 1767.

Ἀπό τή θέση αὐτή τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ἀναπτύξει ὅλα τά κρυμμένα χαρίσματά του καί ἔγινε τά σκοτεινά ἐκεῖνα χρόνια γιά τούς σκλαβωμένους βακτηρία καί στήριγμα καί φάρος φωτεινός. Ποίμανε τό ποίμνιό του μέ αὐταπάρνηση. Μέ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παραδέχονταν μέ εἰλικρίνεια τά λάθη τους καί ἀγωνίζονταν νά διορθωθοῦν, ἦταν ἐπιεικής. Τούς πονηρούς καί ἀδιόρθωτους τούς ἀντιμετώπιζε μέ τήν ἁρμόζουσα σέ κάθε περίπτωση αὐστηρότητα, προκειμένου νά ἀφυπνίσει συνειδήσεις καί νά προκαλέσει τή μετάνοια καί τή διόρθωση.

Κάποιος ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ἁγίου καταλήφθηκε ἀπό τό πάθος τῆς αἰσχροκέρδειας, μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἐνορίτες του νά ὑποφέρουν καί νά ἀναγκασθοῦν νά τόν καταγγείλουν στόν Ἐπίσκοπο. Αὐτός κάλεσε τόν ἱερέα, τοῦ ἔκανε τίς σχετικές παρατηρήσεις, τόν συμβούλευσε κατάλληλα καί ἐκεῖνος ὑποσχέθηκε ὅτι θά προσπαθήσει νά διορθωθεῖ. Στήν πραγματικότητα ὅμως δέν ἔκανε καμία προσπάθεια, ἀντίθετα μάλιστα τά πράγματα χειροτέρεψαν καί οἱ ἐνορίτες ζήτησαν τήν ἀπομάκρυνσή του. Ὁ Ἐπίσκοπος τόν συμβούλεψε καί γιά δεύτερη καί γιά τρίτη φορά. Ὅταν ὅμως βεβαιώθηκε γιά τήν ἀμετανοησία του καί γιά τήν προσπάθειά του νά παραπλανήσει τόν Ἐπίσκοπο μέ ψεύτικους ὅρκους, τόν τιμώρησε μέ ἕναν πρωτότυπο καί ἀσυνήθιστο τρόπο. Τήν ὥρα πού μιλοῦσε μέ θράσος καί ἔλεγε ψέματα, τοῦ εἶπε μέ αὐστηρότητα: «νά κλείσεις τό στόμα σου καί νά μήν ὁμιλεῖς, ἀφοῦ καταδέχεσαι νά ψεύδεσαι καί νά ὁρκίζεσαι χωρίς φόβο». Καί ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἔμεινε ἄλαλος καί δέν μποροῦσε νά μιλήσει. Μετά ἀπό ἀρκετό χρονικό διάστημα καί ἀφοῦ ὁ ἱερέας ἀρρώστησε βαριά, ζήτησε νά δεῖ τόν Ἅγιο καί μέ νεύματα νά ἐξομολογηθεῖ. Ἐκεῖνος ἔτρεξε κοντά του καί, ὅταν διέγνωσε τήν ἀληθινή του μετάνοια, τόν συγχώρεσε, τόν εὐλόγησε καί τότε λύθηκε ἡ γλῶσσα του. Ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε καί ἀπῆλθε τοῦ κόσμου τούτου μέ μετάνοια.

Τόν Ἅγιο Πανάρετο ἀπασχολοῦσε ἔντονα τό θέμα τῆς σωτηρίας του. Σέ ὅλη του τήν ζωή προετοιμαζόταν γιά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου του. Εἶχε τό χάρισμα τῆς μνήμης τοῦ θανάτου καί ἐπιθυμοῦσε τά τέλη τῆς ζωῆς του νά εἶναι χριστιανά, ἀνεπαίσχυντα καί εἰρηνικά. Ἀξιώθηκε δέ νά προγνώσει τήν ὥρα τῆς κοιμήσεώς του καί φρόντισε νά εἶναι πανέτοιμος. Λίγο πρίν τήν κοίμησή του εἶπε στόν πρωτοσύγκελό του ὅτι θά ἔλθει ὁ φίλος του Ἐπίσκοπος πρώην Καρπάθου Παρθένιος, γιά νά τόν ἐξομολογήσει. Ὁ πρωτοσύγκελος νόμισε ὅτι ὁ Ἅγιος παραμιλοῦσε λόγω τῆς ἀρρώστιας του καί παράκουσε. Στήν συνέχεια ὅμως, μετά τήν ἐπιμονή τοῦ Ἁγίου, ὑπάκουσε καί πραγματικά βρῆκε στήν προκυμαία ἕνα πλοῖο, τό ὁποῖο λόγω τῶν ἰσχυρῶν ἀνέμων πού ἔπνεαν, προσάραξε στήν Πάφο. Μέσα σέ αὐτό βρισκόταν ὁ Ἐπίσκοπος Παρθένιος, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε, γεμάτος συγκίνηση καί θαυμασμό, νά συναντήσει τόν Ἅγιο. Ἀφοῦ τόν ἐξομολόγησε, τήν ἑπόμενη ἡμέρα λειτούργησε καί τόν κοινώνησε. Ὁ Ἅγιος Πανάρετος τόν παρακάλεσε νά παραμείνει ἄλλη μία ἡμέρα, γιά νά τελέσει καί τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία του. Ἐκεῖνος παρέμεινε καί κήδευσε τό ἱερό λείψανο τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖο εὐωδίαζε καί μάλιστα θεράπευσε καί πολλούς ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐπικαλέσθηκαν τίς πρεσβεῖες του.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Τόν τῆς Πάφου Ποιμένα θεῖον Πανάρετον, ὡς Ἱεράρχην Κυρίου ἀνευφημήσωμεν, ὅτι ἐργάτης συνετός ὄντως καί ἄριστος, ποσῶν τῶν θείων ἀρετῶν, καί Ἁγίοις θαυμαστός ἐγένετο ἐπ’ ἐσχάτων, καί πάντων προστάτης καί φύλαξ, τῶν ἀνυμνοῦν τῶν αὐτοῦ τήν κοίμησιν.

Η Εορτή Προφήτου Ιερεμίου είναι 1 Μαΐου

Η Εορτή Προφήτου Ιερεμίου είναι 1 Μαΐου

Ο Προφήτης Ιερεμίας γεννήθηκε πιθανώς κατά το 650 π.Χ., στην μικρή πόλη της φυλής Βενιαμίν Αναθώθ, βορειοανατολικά της Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και ονομαζόταν Χελκίας. Ανατράφηκε στην ιερατική αυτή οικογένεια με αυστηρότητα. Μελετούσε τους προ αυτού Προφήτες Ησαΐα και Ωσηέ. Νεότατος στην ηλικία, περίπου 23 – 25 ετών, περί το 627 – 625 π.Χ., καλείται από τον Θεό στο προφητικό αξίωμα. Ανταποκρίνεται στο θέλημα του Κυρίου και έτσι το όνομά του (Ιερεμίας), που σημαίνει ο Θεός ανυψώνει ή καθιστά, εκφράζει και την αποστολή του.

Κατάπληκτος από την τιμή αυτή ο Ιερεμίας, αρνείται την υψηλή τιμητική κλήση, προβάλλοντας τις ασθενείς νεανικές του δυνάμεις. Ο Θεός όμως ενισχύει αυτόν υποσχόμενος, όχι υλικές αμοιβές και τιμές, αλλά το πολυτιμότερο όλων: τη βοήθειά Του. Ο Ιερεμίας υπακούει.

Ο Προφήτης Ιερεμίας καθαγιάσθηκε πριν από τη γέννησή του, όπως γράφει ο Άγιος Ιερώνυμος. Πράγματι, στην αρχή του προφητικού του βιβλίου ο Ίδιος ο Θεός του λέγει: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμεί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε».

Σε τέσσερις περιόδους δυνάμεθα να διαιρέσουμε την δημόσια δράση του. Πρώτον, επί του βασιλέως Ιωσίου προ της μετερρυθμίσεως (627 – 621 π.Χ.), δεύτερον, επί του βασιλέως Ιωακείμ μέχρι του Σεδεκίου (609 – 598 π.Χ.), τρίτον, επί Σεδεκίου (598 – 586 π.Χ.) και τέταρτον, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ και την αιχμαλωσία του Σεδεκίου.

Μετά την καταστροφή του βασιλείου του Ισραήλ, το βασίλειο του Ιούδα, όπου βρισκόταν ο Προφήτης Ιερεμίας, τελούσε υπό την επίδραση των Ασσυρίων, όχι μόνο πολιτικά αλλά και θρησκευτικά.

Η πολυθεΐα των Ασσυρίων είχε εισχωρήσει στους Ιουδαίους, διότι ο βασιλέας Μανασσής (693 – 639 π.Χ.) ήταν υποτελής των Ασσυρίων και είχε παραδοθεί σε θρησκευτικό συγκρητισμό και σε ειδωλολατρία. Όσες πόλεις υπήρχαν στην Ιουδαία, τόσοι ήταν και οι θεοί, όσοι οι δρόμοι της Ιερουσαλήμ, τόσα θυσιαστήρια του Βαάλ. Υπήρχε η ειδωλολατρία του Μολώχ με τα ανθρώπινα θύματα. Στις αυλές του ναού ήταν θυσιαστήρια των Ασσυρίων θεών και το είδωλο της Αστάρτης. Ο Ιερεμίας, επί της βασιλείας του Ιωσίου, από το 627 π.Χ., επέρχεται κατά της πολυθεΐας κηρύσσοντας τον Ένα και Μόνο Αληθινό Θεό και στηλιτεύοντας τη διαφθορά. Εκτός της ειδωλολατρίας και ανηθικότητας, ο Ιερεμίας πολεμάει κατά την περίοδο αυτή και τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι παραπλανούσαν τον λαό με ψευδείς προφητείες.

Ο Προφήτης Ιερεμίας διαισθάνεται κάποια μεταβολή του λαού, κάποια μετάνοια, διότι στην πρόσκληση του Θεού, ο λαός απαντά: «Ὁδοῦ, πρὸς Σὲ ἔρχομαι». Η μετάνοια όμως αυτή ήταν πρόσκαιρη λόγω της ανομβρίας. Ο Προφήτης Ιερεμίας πονάει, υποφέρει. Περιέρχεται σε απόγνωση. Όμως η μακροθυμία του Θεού δεν εξαντλείται. Ο Θεός συμβουλεύει τον Προφήτη να ερευνήσει την υπό του κακού τρυγηθείσα άμπελο, το λαό Του, μήπως εύρει ρώγα σταφυλιού, κάποιον άνθρωπο ευσεβή, ατρύγητο από το κακό. Έτσι τονίζεται η μεγάλη αξία του ανθρώπου. Ο Προφήτης δεν βρίσκει δυστυχώς καμία ρώγα σταφυλιού ατρύγητη από το κακό. Στην άκαρπη αυτή προσπάθεια του Προφήτη, ο Θεός συνιστά σε αυτόν και πάλι να συνεχίσει την εργασία του, για να πεισθεί και ο ίδιος ο Προφήτης για το αδιόρθωτο του λαού και τη δίκαιη τιμωρία του.

Ο Θεός παρομοιάζει τον Προφήτη με μεταλλουργό που δοκιμάζει τα μέταλλα και φροντίζει από το μείγμα να εξαγάγει αυτά που είναι ευγενή, δηλαδή το χρυσό και τον άργυρο. Μάταια όμως.

Εδώ τερματίζεται η πρώτη περίοδος της δράσεως του Προφήτη Ιερεμία.

Κατόπιν έρχεται η κατάλυση του Ασσυριακού βασιλείου διά της πίστεως της Νινευή το 621 π.Χ. Ο ευσεβής βασιλέας Ιωσίας, επωφελούμενος από την κατάρρευση αυτή, ανέλαβε πολιτική εξωτερικής ανεξαρτησίας και προέβη σε εσωτερικές μεταρρυθμίσεις, για να ορθώσει την πίστη στον Θεό. Ο Ιερεμίας, κατά το χρονικό διάστημα 621 – 608 π.Χ., αποσύρθηκε πιθανότατα σε μόνωση. Χαρακτηριστικό της ασκητικής του ζωής ήταν ότι αυτός «λινοῦν περίζωμα εἶχε μόνον. Ὡς δὲ τὰ εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι τὴν ἀκμήν, οὕτω καὶ τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ ἀνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται».

Κατά την δεύτερη περίοδο της δράσης του, επί της εποχής του βασιλέως Ιωακείμ (609 – 598 π.Χ.), ο Προφήτης Ιερεμίας στρέφεται κατά των ατόπων της Ισραηλιτικής θρησκείας. Ο μαγικός χαρακτήρας, τον οποίο απέδιδαν οι Ιουδαίοι στο ναό και στις τελετές, τον ενοχλούσε. Έλεγε δε, ότι «ο ναός, ο οποίος χρησιμεύει να καλύπτει τα κακουργήματα, είναι όχι ναός Θεού, αλλά σπήλαιο ληστών».

Κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του Ιωακείμ, σε κάποια μεγάλη εορτή, εμφανίζεται ο Προφήτης Ιερεμίας στην αυλή του ναού και μέσα στο ενθουσιώδες από τη θέα του ναού πλήθος, προσβάλλει την εσφαλμένη αυτή πίστη, την οποία είχε ο λαός περί του ναού και κηρύσσει την επερχόμενη καταστροφή του ναού. Όλος ο λαός εξεγείρεται και ζητεί τον θάνατό του. Σώζεται με την επέμβαση του Αχικάμ. Μεταβαίνει στο εργαστήριο του κεραμέως και παρατηρεί ότι ο κεραμέας μεταπλάσσει όσα από τα πήλινα δοχεία δεν αρέσουν σε αυτόν. Έτσι, λέγει ο Προφήτης, θα κάνει ο Θεός σε έθνη και ανθρώπους, τα οποία δεν αρέσουν σε Αυτόν. Για την αποφυγή της καταστροφής συνιστά την εσωτερική μετάνοια του ανθρώπου. Άρχοντες και λαός αντιδρούν. Κουρασμένος ο Προφήτης από τους άκαρπους αγώνες του ζητεί τη μόνωση και προβλέποντας την αμετανοησία του λαού του Θεού, προλέγει την καταστροφή του.

Κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να τον δηλητηριάσουν στην Αναθώθ.

Συνωμοτούν εναντίον του και συγγενείς του. Ο Προφήτης Ιερεμίας αποδίδει την σωτηρία του στον Θεό. Στρέφεται κατά των αρχόντων, του βασιλέως Ιωακείμ και των ανακτόρων, των οποίων κηρύσσει την καταστροφή. Όλος ο κόσμος είναι εναντίον του. Προς στιγμήν κάμπτεται, διότι νομίζει ότι έχει εγκαταλειφθεί από τον Θεό και παραπονείται. Συνέρχεται όμως και συνεχίζει το έργο του. Στην αυλή του ναού κηρύσσει και πάλι την καταστροφή του ναού. Το κήρυγμα αυτό προκαλεί αναταραχή. Γι’ αυτό ο στρατηγός του ιερού χώρου του ναού Πασχώρ τον ραβδίζει και τον ρίχνει στη φυλακή. Τα κηρύγματά του γίνονται δεκτά με ειρωνείες. Του απαγορεύουν να επισκέπτεται το ναό.

Ο Προφήτης Ιερεμίας σκέπτεται να εγκαταλείψει τον αγώνα. Η φωτιά όμως του λόγου του Θεού, που είναι μέσα του, δεν τον αφήνει. Κατά το τέλος του 605 π.Χ., μετά την ήττα των Αιγυπτίων στο Χαρκαμύς, επειδή ο ίδιος δεν ήταν δυνατόν να εισέλθει στην αυλή του ναού, δίδει στον μαθητή του Βαρούχ να αναγνώσει στο μέσο της αυλής του ναού, προφητεία, διά της οποίας κηρυσσόταν η καταστροφή του ναού. Όλοι τότε επαναστατούν εναντίον του. Ο Ιερεμίας και ο Βαρούχ κρύβονται, για να μη συλληφθούν. Η προλεχθείσα όμως καταστροφή επήλθε.

Οι Βαβυλώνιοι κατέστησαν φόρου υποτελή, το βασιλέα Ιωακείμ. Αυτός, επιθυμώντας την ανεξαρτησία και αφού παρακινήθηκε από άκριτους ανθρώπους, προκαλεί τη Βαβυλώνιο εκστρατεία κατά της Ιερουσαλήμ. Ο Ναβουχοδονόσωρ επέρχεται εναντίον του και πολιορκεί την Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας μάταια συνιστά στον βασιλέα Ιωακείμ, υποταγή στους Βαβυλώνιους. Ο Ιωακείμ πεθαίνει και η πόλη καταλαμβάνεται και πολιορκείται. Ο ναός καταστρέφεται. Ο άμεσος διάδοχος του Ιωακείμ, ο Ιωαχείμ (Ιεχονίας) πορεύεται σε αιχμαλωσία με τους αξιωματούχους της χώρας και δέκα χιλιάδες από το λαό. Ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ ορίζει ως διάδοχο του Ιεχονίου, τον Σεδεκία.

Κατά την Τρίτη περίοδο της δράσεως του Προφήτη Ιερεμίου, το 594 π.Χ., απεσταλμένοι των Ιδουμαίων, Αμμωνιτών, Τύρου και Σιδώνος, παρακάλεσαν τον Σεδεκία να συμμαχήσουν κατά των Βαβυλωνίων.

Οι ψευδοπροφήτες κηρύσσουν ότι τα ιερά σκεύη του ναού που είχαν κλαπεί θα επιστραφούν. Ο Ιερεμίας αντιτίθεται και συμβολικά θέτει ζυγό στον τράχηλό του, για να δηλώσει ότι θα είναι δούλοι του Ναβουχοδονόσορ. Ο ψευδοπροφήτης Ανανίας σπάζει το ζυγό πάνω στον τράχηλο του Ιερεμία, για να τονίσει την αποτίναξη του ζυγού των Βαβυλωνίων. Ο Ιερεμίας απαντά: «Έσπασες ξύλινους ζυγούς; Σιδερένιους θα θέσει ο Θεός στον τράχηλό σας».

Ο Σεδεκίας τήρησε συνετή πολιτική προς τους απεσταλμένους των άλλων περιοχών και ενέκρινε την γνώμη του Προφήτη Ιερεμία. Όμως, κατά το 588 π.Χ., ο φαραώ της Αιγύπτου Ουαφρής επαναστατεί κατά των Βαβυλωνίων. Το φρόνημα των Ιουδαίων αναπτερώνεται και λαμβάνουν και αυτοί μέρος στην επανάσταση αυτή. Ο Ιερεμίας τους αποτρέπει από το να συμμαχήσουν με τους Αιγυπτίους κατά των Βαβυλωνίων. Οι Ιουδαίοι δεν υπακούν και επαναστατούν. Ο Ιερεμίας επιμένει ότι η πόλη των Ιεροσολύμων θα καταστραφεί. Οι άρχοντες τον ρίχνουν σε λάκκο βορβορώδη, διότι με τον τρόπο που ο Προφήτης ομιλούσε παρέλυε τα χέρια των πολεμιστών. Με την επέμβαση όμως του Αβδεμέλεχ αποσύρεται από τον λάκκο. Η πόλη των Ιεροσολύμων καταλαμβάνεται και ο βασιλέας Σεδεκίας συλλαμβάνεται, τυφλώνεται και οδηγείται στη Βαβυλώνα. Η πόλις παραδίδεται στις φλόγες.

Κατά την τέταρτη περίοδο της δράσεώς του, ο Ιερεμίας, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ, αποφασίζει να διαμείνει πλησίον του Γοδολίου. Τον Γοδολία, ο βασιλέας Ναβουχοδονόσωρ εγκαθιστά κυβερνήτη της Ιουδαίας. Μετά από λίγο, όμως, ο Γοδολίας δολοφονείται και ο Ιουδαϊκός λαός, φοβούμενος την τιμωρία από τους Βαβυλωνίους, αποφασίζει να απέλθει στην Αίγυπτο παρά την γνώμη του Ιερεμίου και την εντολή του Θεού. Χωρίς την θέλησή του, παίρνουν μαζί τους και τον Ιερεμία, ο οποίος κηρύττει και στην Αίγυπτο. Προλέγει την εισβολή του Ναβουχοδονόσωρ, η οποία και έγινε. Εκεί οι Ιουδαίοι περιπίπτουν σε ειδωλολατρία.

Ο Προφήτης επέρχεται και πάλι εναντίον αυτών. Εκείνοι όμως δεν υπακούουν και ο Προφήτης προλέγει την καταστροφή τους.

Ο Προφήτης Ιερεμίας λιθοβολήθηκε από τους συμπατριώτες του στην πόλη Τάφνα της Αιγύπτου ή απήχθη μαζί με τον Βαρούχ αιχμάλωτος από τον βασιλέα Ναβουχοδονόσωρ σε κάποια εισβολή του στην Αίγυπτο το 568 π.Χ., ως λέγει κάποια Ραββινική παράδοση.

Η Σύναξη αυτού ετελείτο στο ναό του Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.

Το βιβλίο του Προφήτη Ιερεμία στην Παλαιά Διαθήκη δεν παρουσιάζει μόνο υψηλές θρησκευτικές ιδέες, αλλά κυρίως μια ζωηρή θρησκευτική προσωπικότητα, διότι ο Ιερεμίας δεν κήρυττε μόνο, αλλά ζούσε την διδασκαλία αυτή με τόση επιμονή, ώστε όχι μόνο ο θάνατός του υπήρξε μαρτυρικός, αλλά και ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα διαρκές μαρτύριο. Η διδασκαλία του Προφήτη Ιερεμία αφορούσε, α) τον άνθρωπο, β) τον Θεό και γ) το λαό του Θεού. Κέντρο και των τριών αυτών είναι η καρδιά, η βάση της προσωπικότητας του ανθρώπου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Γιορτή Προφήτου Ιερεμίου

Ἐκ γαστρὸς ἠγιάσθης τὴ προγνώσει τοῦ Κτίσαντος, καὶ προφητικῆς ἐπληρώθης ἐκ σπαργάνων συνέσεως, ἐθρήνησας τὴν πτῶσιν Ἰσραήλ, σοφὲ Ἱερεμία ἐν στοργῇ, διὰ τοῦτο ὡς Προφήτην καὶ Ἀθλητήν, τιμῶμεν σὲ κραυγάζοντες, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Ο Παπουλάκος επί θύραις! - Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης

Ὑπό τοῦ Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου: Ὁ Παπουλᾶκος ἐπί θύραις!

Ἐν δυσχειμέροις καιροῖς καί χρόνοις διά τόν σύμπαντα Ἑλληνισμόν κατά τήν

προεπαναστατικήν περίοδον, καί ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς διά τό νεοσύστατον

μικρόν Ἑλληνικόν Ἔθνος κατόπιν τετρακοσίων ἐτῶν Ὀθωμανικῆς δουλείας,

ἐφάνη ὡς ἀστήρ ἑωθινός ἐν Πελοποννήσῳ ἀνήρ ἰσχυρός κατά τήν ψυχήν, ὁ

περιώνυμος Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ἤ Παπουλᾶκος μέ τό

λαϊκόν παρωνύμιον (†1861).

Ὁ ἀπό Θεοῦ ἀπεσταλμένος ἱερός ἀνήρ ἦτο ἰσχνός τῷ σώματι, ἀλλ’ ὅμως

χαλκέντερος τῇ ψυχῇ. Ὁ Παπουλᾶκος, ὁρμώμενος ὡς ἀκράτητος χείμαῤῥος

ἀπό τό μικρόν ὀρεινόν χωρίον Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, περιῆλθεν ἅπασαν

τήν Πελοποννησιακήν χώραν, τήν Ἀττικήν καί διαφόρους παρακειμένους

νήσους, κηρύττων καί σπείρων μετά ζήλου τόν εὐαγγελικόν σπόρον καί

ἐπιστρέφων εἰς θεοσέβειαν τούς ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθείας ἀποσκιρτήσαντας

κατά τά πρῶτα ἔτη τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος.

Ὁ λόγος αὐτοῦ ἅλατι ἠρτυμένος καί ὁ ζῆλός του ἔνθεος ὡς τοῦ Προφήτου

Ἠλιού, διέῤῥηξε τόν τότε Βαυαρικόν ἰστόν τῆς ἀράχνης, εἰς σημεῖον ὥστε νά

πολεμηθῇ ἀπηνῶς ὑπό τοῦ συστήματος καί νά ἀγαπηθῇ σφοδρῶς ὑπό τοῦ

ἀδικηθέντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τό κήρυγμά του ἔκαμνε ζωηράν ἐντύπωσιν εἰς

τόν λαόν καί συνεκέντρωνε πέριξ αὐτοῦ χιλιάδας ἀκροατῶν.

Ὁ Παπουλᾶκος ὑπῆρξε συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἁγίου

Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί στενός συνεργάτης τοῦ λογίου καί Ὁμολογητοῦ

Διδασκάλου Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Προέδρου τῆς Ἑταιρείας Φιλορθοδόξων,

καθώς καί ἄλλων ἁγνῶν ἀγωνιστῶν· μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου

Ἰγνατίου Λαμπροπούλου, εἶτα Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Μεγάλου

Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ὁ Παπουλᾶκος ἠναντιώθη εἰς τήν Βαυαροκρατίαν

τοῦ Μάουερ καί τοῦ Ὄθωνος Α ́, καθώς καί εἰς τόν Θεόκλητον Φαρμακίδην

καί ἄλλους, οἵτινες ἠθέλησαν νά εἰσαγάγουν εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς ἀνατολήν τό

πνεῦμα τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Ῥωμαιοκαθολικισμοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου, ἐστοχεύθη οὐχί μόνον ὑπό τῶν ξενοφέρτων Βαυαρῶν, ἀλλά καί

ὑπό τῶν ἐντοπίων δυτικοφρόνων Διαφωτιστῶν, θεωρηθείς ὡς ἐμπόδιον εἰς τά

βέβηλα σχέδια αὐτῶν διά τήν Ἑλληνορθοδοξίαν καί τήν Ἐλευθέραν Ἑλλάδα.

Αἱ δικαστικαί ἐπίσης ἀρχαί καί τά ἐκτελεστικά ὄργανα τοῦ Κράτους τῆς

Βαυαροκρατίας, ἐκινήθησαν μέ σφοδρότητα ἐναντίον αὐτοῦ, μέ τήν δῆθεν

κατηγορίαν τῆς «καθοσιώσεως» [= ἐσχάτης προδοσίας].

Τά Κρατικά ὄργανα, μέ τήν σύμφωνον γνώμην καί αὐτῆς τῆς δυστύχου τότε

Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἔκαμον ἔρευναν παντοῦ διά τήν σύλληψιν αὐτοῦ,

ἀκόμη καί εἰς τήν οἰκίαν τοῦ λογίου Κωνσταντίνου Οἰκονόμου, πρᾶξις ἥτις

ἐχαρακτηρίσθη «ὡς ἐσχάτη ἠθική σμικρότης καί πολιτική ἀσυνεσία, ἄδικος

καί ἀναιδεστάτη προσβολή». Ἐπίσης, ἀρκετοί λαϊκοί, μοναχοί καί κληρικοί

ἐῤῥίφθησαν μέ τήν βίαν εἰς τάς φυλακάς τῆς Πάτρας, τοῦ Ῥίου καί ἀλλαχοῦ,

θεωρούμενοι ὡς ὁμοϊδεάται καί προστάται τοῦ Παπουλάκου.

Ὁ φιλόθεος, φιλάγιος καί φιλόπατρις οὗτος Ἀπόστολος τῆς Ῥωμιοσύνης,

διωχθείς ἕως ἐσχάτων ὑπό τῆς εἰρημένης συνομοταξίας, ἐγεύθη καί τό πικρόν

ποτήριον τῆς ἀχαριστίας καί προδοσίας ἀκόμη καί παρ’ ὁμογαλάκτων

ψευδαδέλφων, διά νά ἐκπληρωθῇ καί εἰς αὐτόν ὁ ἀδιάψευστος προφητικός

λόγος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν»

(Ἰω. ιε ́, 20).

Διά τήν ἀντιμοναρχικήν του δραστηριότητα συνελήφθη ἐν Καλάμαις ὑπό

στρατιωτῶν τήν 22 Ἰουνίου 1852, κατόπιν προδοσίας τοῦ γραικύλου ἱερέως

Ἀθανασίου Βασίλαρου ἐκ τῆς Λαγκάδας τῆς Δυτικῆς Μάνης. Ὁ ἴδιος δέ ὁ

Παπαβασίλαρος ἐτελειώθη ἀργότερον δι’ ἀποκεφαλισμοῦ, πληρώσας τό

τίμημα τῆς προδοσίας. Ἀπόγονος δέ τοῦ ἰδίου, ἐπισκεφθείς πρό τινων ἐτῶν

τήν ἡμετέραν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἰβήρων, μοί ἐξεμυστηρεύθη ὅτι οὐδείς ἐκ τοῦ

οἰκογενειακοῦ δένδρου τοῦ ἱερέως ἐκείνου εἶδε προκοπήν μέχρι σήμερον, καί

μοί ἐζήτει συμβουλάς περί τοῦ πρακτέου.

Ἀκολούθως ὁ Παπουλᾶκος ἐνεκλείσθη εἰς τάς φυλακάς τοῦ Ῥίου Πατρῶν,

ὅπου παρέμεινεν ἐκεῖ εἰς τελείαν ἀπομόνωσιν ἐπί δύο ἔτη. Μετά ταῦτα τοῦ

ἐδόθη ἀμνηστεία, ἀλλά τήν 22 Ἰανουαρίου 1854 μετεφέρθη εἰς τήν Ἱεράν

Μονήν τοῦ Προφήτου Ἠλιού Θήρας ὅπου ἐφυλακίσθη, διά νά καταλήξῃ ἐν

τέλει εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναχράντου Ἄνδρου, ὅπου καί ἐτελεύτησεν

ὀγδοηκοντούτης τό 1861 εἰς ἕν σκοτεινόν ὑπόγειον κελλίον.

Συμφώνως μέ τά ὅσα μοί διηγήθη ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἐξ Ἄνδρου ὁρμώμενος

Ἱερομόναχος Κυπριανός, ὁ Παπουλᾶκος, ὡρισμένας φοράς ἐχάνετο ἀπό τήν

φυλακήν· πολλάκις δέ κατά τό θέρος ἐπέστρεφε μέ σῦκα εἰς τάς χεῖρας, τά

ὁποῖα ἐμοίραζεν εἰς τούς φρουρούς του, ἱστάμενος ἔξωθεν τῆς θύρας. Καί

ἀφοῦ τούς τά ἔδιδε, τούς ἔλεγε: «τώρα ἀνοῖξτε νά μπῶ μέσα». Κατά τόν ἴδιον

πάλιν ἀφηγητήν, ἕν χωρίον κείμενον εἰς τό ἀπέναντι μέρος, ἦτο ἀφιλόξενον.

Καί ὁ Παπουλᾶκος προεφήτευσεν, ὅτι: «τοῦτο τό χωριό δέν θά ἔχῃ μέλλον».

Πράγματι, ἠρήμωσε παντελῶς!

Ὁ ἐθνικός Ἥρως καί μέγας Ἱεραπόστολος κατέλιπεν εἰς τό διάβα του μνήμην

Προφήτου καί Ὁσίου ἀνδρός, διά τοῦτο καί τιμᾶται εἰς τάς συνειδήσεις τῶν

Ὀρθοδόξων πιστῶν ὡς Ἅγιος. Ἀπ’ ὅπου διήρχετο ἐγίνοντο σημεῖα καί τέρατα,

ὁμολογούμενα μέχρι σήμερον. Εἰς ἕν χωρίον τῆς Γορτυνίας Πελοποννήσου, εἰς

τό ὁποῖον ἐλοιδορήθη καί μάλιστα κατεδιώχθη ὑπό διατεταγμένων κυνῶν [=

σκύλων], οἱ ὑπεύθυνοι εἶχον ἄσχημον τέλος καί αἱ ὄψεις αὐτῶν ἔλαβον ἐπί

τῆς νεκρικῆς κλίνης τήν μορφήν βοός [= βοδιοῦ].

Ἤκουσα παιδιόθεν, ὅτι ἐπεσκέφθη καί τό ἡμέτερον χωρίον, τούς Καμενιάνους

Ἀροανίας Καλαβρύτων, καί ἐφιλοξενήθη εἰς τήν οἰκίαν τῆς Βασιλάκαινας [=

τήν σημερινήν τοῦ Νικολάου Β. Καλογεροπούλου, κάτωθεν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ

Ἁγίου Ἀθανασίου]. Μάλιστα εἰς μίαν στιγμήν παρεκάλεσε τήν οἰκοκυράν νά

τοῦ φέρῃ ὀλίγον ὕδωρ. Ἐκείνη μετέβη προθύμως εἰς τό ἐγγύς ποτάμιον ῥεῦμα,

ἐκ τοῦ ὁποίου ἐλάμβανον πόσιμον ὕδωρ ὅλαι αἱ γυναῖκες τοῦ χωρίου, καί τό

προσέφερεν εἰς τόν ἁπλοῦν Γέροντα Μοναχόν. Ὅμως ἐξεπλάγη, διότι τῆς

εἶπε: «Καημένη, φοβήθηκες (ἦτο νύξ) καί δέν ἐπῆγες ἐκεῖ πού ἔπρεπε».

Ἐκείνη ἔῤῥιψεν εὐθύς τό ὕδωρ εἰς τήν γῆν καί μετέβη ὑψηλότερον ἀπό τό

ἀρχικόν μέρος. Ὅταν δέ ἐπέστρεψε, τῆς εἶπε καί πάλιν: « Ἔ !, δέν σοῦ εἶπα

νά πᾶς ἐκεῖ πάνω πού πῆγες». Ὅλα τά ἔβλεπε!

Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος τιμᾶται ὡς Ἅγιος εἰς ἅπασαν σχεδόν τήν

Πελοπόννησον, τήν Στερεάν, τάς Κυκλάδας καί ἀλλαχοῦ. Εἰς τόν νεόκτιστον

Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νεοσιομάρτυρος Παύλου εἰς τό Σοπωτόν ἤ Ἀροανίαν

Καλαβρύτων, οὗτος ἀπεικονίζεται εἰς τοιχογραφίαν μέ φωτοστέφανον εἰς τήν

κεφαλήν· καί τοῦτο, ἐξ ἀποφάσεως τῶν κτητόρων Αἰκατερίνης καί Ἰωάννου

Ἀναγνωστοπούλου καί ἐμοῦ προσωπικῶς, ὅστις εἶχον πλήν τῶν ἄλλων καί

τήν εὐθύνην τῆς ἱστορήσεως τῶν τοιχογραφιῶν. Πρός τοῦτο εἴχομεν τότε καί

τήν ἀμέριστον εὐλογίαν τοῦ οἰκείου Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί

Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου. Ἀνάλογοι τοιχογραφικαί ἀπεικονίσεις τοῦ Ὁσίου

μέ φωτοστέφανον εἰς τήν κεφαλήν αὐτοῦ ἀπαντῶνται καί εἰς ἄλλους Ἱερούς

Ναούς καί Μονάς τῆς χώρας, καθώς καί εἰς πλείστας φορητάς του Εἰκόνας.

Εἰς τό χωρίον ἐπίσης τοῦ Ὁσίου, τόν Ἄρμπουνα Καλαβρύτων, ἔχει συσταθῆ

Ἰνστιτοῦτον, μέ τήν ἐπωνυμίαν: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκο»ς, Πρόεδρος τοῦ

ὁποίου τυγχάνει ὁ φιλόσιος καί φιλάγιος Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ν.

Πέττας, γόνος Ἁγίων γονέων, ὅστις ἔχει παρουσιάσει ἄχρι τοῦδε ἕν ἀξιόλογον

καί πολύπλευρον κτητορικόν καί συγγραφικόν ἔργον διά τόν Ὅσιον καί

ἄλλους Ἁγίους. Εἴμεθα πάντως βέβαιοι, ὅτι ἐν καιρῷ εὐθέτῳ καί ἡ καθ’ ἡμᾶς

Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία θά προβοῦν

καθηκόντως εἰς τήν ἐπίσημον Ἁγιοκατάταξιν τοῦ Παπουλάκου.

Ἡ Ἁγιοκατάταξις τοῦ Παπουλάκου ἀσφαλῶς θά εἶχε ἐπιτευχθῇ πρό πολλοῦ,

ἀλλά δυστυχῶς, εὑρέθησάν τινες ἐκ τῶν κύκλων τῶν λεγομένων ὀρθολογιστῶν

ἤ καί ὀπαδῶν τοῦ ἐπαράτου Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ, οἵτινες ἠμπόδισαν καί

συνεχίζουν ἕως σήμερον τήν πανίερον ταύτην Ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν, πρός

βλάβην τῶν εὐαισθήτων συνειδήσεων τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Μεγάλην ἔκπληξιν προεκάλεσεν εἰς τό κοινόν ἡ ἐπίμονος θέσις τοῦ ἄρτι

ἀποβιώσαντος Σεβ. Μητροπολίτου Ἠλείας καί Ὠλένης Γερμανοῦ ἐναντίον

τοῦ Παπουλάκου, ὅστις μέ τήν γραπτήν εἰσήγησιν αὐτοῦ πρός τήν Μόνιμον

Συνοδικήν Ἐπιτροπήν ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων

τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τήν Συνεδρίαν τῆς 20

Ἰαν. 2005, ἀνέτρεψε τό εὔλογον καί δίκαιον αἴτημα τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ

Παπουλάκου, ὑποβληθέν ὑπό τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ τότε Σεβ. Μητροπολίτου

Καλαβρύτων καί Αἰγαλείας κ. Ἀμβροσίου.

Τό 2013 ὁ γηραιός Ἱεράρχης ἐδραστηριοποιήθη καί πάλιν διά σχετικῶν του

δημοσιευμάτων ἐναντίον τοῦ Παπουλάκου, γεγονός τό ὁποῖον προεκάλεσε

πλείστας ἀντιδράσεις. Τότε ἠγέρθη μεγάλη ὀργή εἰς ἅπαν τόν Καλαβρυτινόν

κόσμον καί πέραν αὐτοῦ, καί ἐπηκολούθησαν ψηφίσματα διά τόν Ὅσιον

Καλαβρυτινόν Μοναχόν Χριστοφόρον Παπουλᾶκον ἀπό τόν κ. Κωνσταντῖνον

Κατσιάρην, Πρόεδρον τῆς Ὁμοσπονδίας Πολιτιστικῶν Συλλόγων: «Ὁ

Ἀρχαῖος Κλείτωρ». Ὁ δέ Γερμανός, ἀντιστεκόμενος καί ἐκεῖνος, προέβη εἰς

Ἐξώδικον Διαμαρτυρίαν-Δήλωσιν τήν 23.4. 2013, δι’ ὅσα τοῦ κατελογίζοντο.

Ὁμολογουμένως, ὁ ἄρτι κοιμηθείς πρῴην Μητροπολίτης Ἠλείας καί Ὠλένης

Γερμανός, ἐνῷ ὑπῆρξε μία χαρισματική, ἰσχυρά καί ἐξέχουσα προσωπικότης·

ὅμως, τά ἐπιχειρήματα αὐτοῦ κατά τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Καλαβρυτινοῦ

Ἱεραποστόλου Χριστοφόρου Παπουλάκου τυγχάνουν λίαν ἐπιθετικά καί

ὀρθολογιστικά, μή δυνάμενα νά ἐξηγηθοῦν μέ τό μέτρον τοῦ ἀνδρός.

Ἀπ’ ὅ,τι πάντως δυνάμεθα νά συμπεράνωμεν, ὁ μακαριστός Γερμανός, ἕλκων

ἐκ γονέων καί ὁ ἴδιος τήν καταγωγήν ἐκ Καλαβρυτινοῦ χωρίου, προφανῶς

ἔφερεν οἰκογενειακά κατάλοιπα ἐξ ἀρῶν ἐνδεχομένως τοῦ Παπουλάκου πρός

παρεκτραπέντας προγόνους του, τάς ὁποίας ἀράς = κατάρας δέν ἠδυνήθη νά

διαχειρισθῇ. Ὁ δέ Ὅσιος Παπουλᾶκος ἦτο αὐστηρός εἰς τάς περιοδείας του:

πρός διόρθωσιν ἐπάτασσε λόγοις καί ἔργοις τάς λῃστείας, τάς ζῳοκλοπάς,

τάς ὕβρεις πρός τά θεῖα καί ὅλας τάς ἐν γένει παρεκτροπάς, καί δέν ἔκαμνεν

ἐκπτώσεις εἰς οὐδένα, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.

Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος εἰς τήν τεταραγμένην αὐτοῦ ἐποχήν ὑπῆρξε

σημεῖον ἀντιλεγόμενον διά πολλούς, καί ἀπετέλεσε πιστόν ἀντίγραφον τῶν

δύο Προφητῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς: Ἐνώχ καί Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου. Ὅπως

ἀσήμως ἐνεφανίσθη οὗτος εἰς τόν καιρόν τῆς Βαυαροκρατίας, παρομοίως

ἀσήμως θά ἐμφανισθοῦν καί οἱ δύο Προφῆται, καθώς ὑποστηρίζουν οἱ Ἅγιοι

Πατέρες: ὁ Ἀρέθας, ὁ Ἀνδρέας Καισαρείας, ὁ Ἱππόλυτος Ῥώμης, ὁ Ἐφραίμ ὁ

Σῦρος, ὁ Κύριλλος Ἱεροσολύμων, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἰωάννης ὁ

Δαμασκηνός κ.ἄ., μέ σκοπόν ὅπως ἐλέγξουν τόν κόσμον ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ

Ἀντιχρίστου. Ἀμφότεροι θά γίνουν πιστευτοί κυρίως ἀπό τούς ἀσήμους καί

ταπεινούς ἀνθρώπους, τό λεγόμενον «λεῖμμα».

Οἱ δύο Προφῆται τῆς Ἀποκαλύψεως Ἐνώχ καί Ἠλίας ἀποτελοῦν τύπον τῆς

Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἀπόδειξιν τῆς μελλούσης ἰδικῆς μας

ἀναστάσεως. Εἰς τό σχετικόν δέ χωρίον τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται, ὅτι:

«οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καί αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς

ἑστῶσαι» (Ἀποκ. ια ́ 4),

Οἱ δύο Προφῆται οὐχί μόνον δέν θά πιστευθοῦν ἀπό τόν κόσμον, ἰδίως τούς

πλουσίους καί τούς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἀλλ’ οὔτε καί ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς, τούς

Κληρικούς, τούς Θεολόγους καί τούς Ἐπιστήμονας, ἐκτός τινων φωτεινῶν

ἐξαιρέσεων. Ἅπαντες, λοιπόν, θά τούς ἐκλάβουν ὡς ἀνοήτους ἤ ἀσημάντους,

ἕνεκα τῆς ἀσήμου ἐμφανίσεως αὐτῶν μέ τήν μορφήν τοῦ Παπουλάκου, καί

τοῦ σφοδροῦ ἐλέγχου τόν ὁποῖον θά ἐξασκοῦν ἰδίως ἐναντίον τῶν ἀρχόντων

τῆς Πολιτείας καί αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐποχῆς. Ἐν τέλει, ἀφοῦ τούς

κατηγορήσουν καί στοχοποιήσουν ὡς «θορυβοποιούς καί μανιακούς», θά τούς

παραδώσουν οἱ ἴδιοι ὡς πρόβατα ἐπί σφαγήν εἰς τάς χεῖρας τοῦ Δολομήτου

σατάν πρός θανάτωσιν· ἐκεῖ εἰς τόν τόπον ὅπου ὁ Κύριος Ἐσταυρώθη, εἰς τήν

πλατεῖαν ἔξωθεν τῆς εἰσόδου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τῶν

Ἱεροσολύμων (Ἀποκ. ια ́, 3-7).

Περί τῶν λεκτέων τούτων καί πῶς μέλλει ταῦτα γενέσθαι, σαφῆ εἰκόνα

λαμβάνομεν καί ἀπό τήν παροῦσαν ἐποχήν. Ἀναφερόμεθα εἰς τήν ὑπόθεσιν

τοῦ ἐνσκύψαντος Κορωνοϊοῦ, ὅτε ἐνώπιον τοῦ τεθέντος ἠθικοῦ ζητήματος διά

τήν σύστασιν τῶν ἐμβολίων, ὁ κόσμος εἰς μέγα ποσοστόν «ἐμετρήθη, ἐζυγίσθη

καί εὑρέθη ἐλλιπής» (Δαν. ε ́ 25-29).

Ἡ στάσις τῶν ἰσχυρῶν ἀρχόντων ἔναντι τῶν ὀλίγων ἀντιδρόντων ἀρχομένων

τῆς ἐνεστώσης δυστύχου ἐποχῆς, καθώς καί ἡ ἀγαστή συνεργασία Πολιτείας

καί Ἐκκλησίας εἰς ἡγετικόν ἐπίπεδον, ἀποτελοῦν δεῖγμα καί προεικόνισμα διά

τήν μέλλουσαν πεπροφητευμένην Ἀντίχριστον ἐποχήν. Ἀψευδεῖς μάρτυρες

εἶναι οἱ ἄδικοι ἐκτοπισμοί χιλιάδων εὐσεβῶν ὑγειονομικῶν, τά ἐπιβληθέντα

πρόστιμα καί οἱ ἐστοχευμένοι ἀποκλεισμοί τῶν ἀνεμβολιάστων εἰς ὁρισθέντας

χώρους, ἐδημιούργησαν αὐθωρεί μέγαν διχασμόν εἰς τούς οἰκογενειακούς καί

κοινωνικούς ἱστούς τῶν Κρατῶν.

Ἀκόμη καί ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὑπῆρξεν μερικοί μεγαλοσχήμονες, οἵτινες ἄκουσον-

ἄκουσον ἐζήτουν εἰσαγγελικήν παρέμβασιν πρός ἐκφοβισμόν καί ἐκτοπισμόν

μεγάλου πλήθους Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, ἀντιταχθέντων σθεναρῶς τε καί

εὐσεβῶς εἰς τάς συστημικάς ἐντολάς, προσβαλλούσας τήν ἐλευθερίαν τοῦ

ἀνθρώπου.

Ἀλλά καί ταῦτα δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό μίαν ἄλλην προγενεστέραν ἐποχήν,

ἐκείνην τοῦ γνωστοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ΕΛΑΣ Ἄρη Βελουχιώτου. Ὁ ἴδιος καί οἱ

ὀπαδοί του ἐπρέσβευον, ὅτι ἀπό τό σύνολον τῶν ὑπαρχόντων Ἑλλήνων τῆς

δεκαετίας τοῦ 1940, ἤρκουν νά ἔμενον μόνον ὀλίγοι· οἱ δέ λοιποί ἔπρεπε νά

σφαγοῦν, διότι δέν ἦσαν ὁμοϊδεάται τοῦ κινήματός του.

Ἐπανερχόμενοι εἰς τά περί τοῦ θεμουργοῦ κήρυκος Μοναχοῦ Χριστοφόρου

Παπουλάκου, ὅστις «ἀπεστάλη ὑπό Θεοῦ ἐν ζήλῳ Ἠλιού διά νά κηρύξῃ τά

θεῖα διακιώματα, νά διδάξῃ τήν πατρῴαν πίστιν καί νά ἐλέγξῃ ὀθνείας

ἐπιδράσεις εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί κοινωνικοῦ σώματος»

(Πατριαρχικόν Γράμμα πρός τόν Ἀρχιμ. Νεκτάριον Ν. Πέτταν, ἀπό 24 Δεκ.

2009), παρατηροῦμεν ὅτι καίτοι παρῆλθον χρόνοι πολλοί ἀπό τήν πρός

Κύριον ἐκδημίαν τοῦ Ὁσίου Μοναχοῦ Χριστοφόρου Παπουλάκου, ἐν τούτοις

τό κήρυγμα αὐτοῦ, τά πολλά θαύματα, αἱ διδαχαί καί αἱ προητεῖαι αὐτοῦ

παραμένουν μέχρι σήμερον ἀνεξιτήλως κεχαραγμένα εἰς τήν μνήμην πολλῶν

εὐσεβῶν ἀνθρώπων. Ἀνεξαρτήτως δέ ἀπό τήν ἐπίσημον αὐτοῦ ἀναγνώρισιν

ὡς Ὁσίου, τό πρόσωπόν του θά συνεχίσῃ νά εἶναι σημεῖον ἀναφορᾶς εἰς τήν

σύγχρονον πραγματικότητα.

[Β ́ Κυριακή Νηστειῶν 2023]

Μου έμαθαν να κρατιέμαι από τον...

 

Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της ορθόδοξης πίστης στην Αιθιοπία

Ιωσίας το όνομά του. 

Γράφει ο  Μητροπολίτης ΑξώμηςΔανιήλ

Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι -με πολύ διακριτικότητα- μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας». 

Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».

Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία. 

Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.

Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου! 

Ο Ιωσίας βαπτίσθηκε στο αίμα του Μαρτυρίου του, γενόμενος κοινωνός της δόξας του Θεού και ομολογώντας την φράση του Κυρίου: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Γράφτηκε ήδη στο Βιβλίο της Ζωής, προγεύεται του Παραδείσου και πορεύεται εις «απάντησιν του Κυρίου». Ας προσεύχεται για εμάς τους «περιλειπομένους» στον Θρόνο του Θεού, να βρούμε έλεος την «φοβερά ημέρα της Κρίσεως». 

Αλήθεια, πότε θα σταματήσει η μάστιγα της θρησκευτικής βίας στον πλανήτη; Είναι δυνατόν «χριστιανοί» να πολεμούν ανθρώπους κάθε πίστης στην σημερινή εποχή; Ποιός είναι πραγματικά ο Θεός της Αγάπης που κηρύττουμε; Πού είναι η συγχώρηση και η αποδοχή του πλησίον; Πού ο σεβασμός των πιστευμάτων του Άλλου;

Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια από την έλευση του Χριστού, οι μάρτυρες της Αγάπης Του συνεχίζουν να ποτίζουν με το Αίμα τους το αειθαλές δένδρο της Εκκλησίας Του. Όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έτσι και η Αφρική, τόπο «σποράς του Λόγου» αγνό και καθαρό, δέχεται το μήνυμα της Σωτηρίας και προσφέρει πολλούς καρπούς στην Βασιλεία Του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες θαυμάτων μοναδικών, μεταστροφών και επιστροφών στην Πίστη. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή «εις πάντα τα Έθνη» είναι εντολή του Χριστού προς όλους, κι όχι μόνο για τους «εκλεκτούς». Ενεργείται ποικιλοτρόπως και πολυμερώς, εν τόπω και χρόνω, και πάντοτε εν κόπω και μόχθω! Είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Ιδρώτα και αίμα. Αγώνα και αγωνία. Υπομονή και επιμονή. Σκύψιμο της κεφαλής και ταπείνωση. Άδειασμα του εαυτού μας και αγαπητικό μπόλιασμα των Αδελφών. Αδιάκριτα, ανόθευτα, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουμε «ανταλλάγματα» και χωρίς να προσφέρουμε «χρυσίον» για να κερδίσουμε πιστούς. Κάνουμε καθημερινά το Σταυρό μας και προχωράμε μπροστά χωρίς φόβο και «κομπλεξικές απειλές». Πάντα με ελπίδα και αισιοδοξία!

Ο Θεός μου ζητά να αγαπώ όλους ακόμα και τους εχθρούς. Πώς γίνεται αυτό;!

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γράφει από την πείρα του για την αγάπη προς τους εχθρούς: «Στην αρχή βίαζε την καρδιά σου ν' αγαπά τους εχθρούς, και ό Κύριος, βλέποντας την αγαθή σου προαίρεση, θα σου δώση κάθε βοήθεια... Χωρίς την Χάρι του Θεού δεν μπορούμε ν' αγαπούμε τους εχθρούς».

Ο άγιος Σιλουανός κάθε φορά έκλεινε την προσευχή του με την ευχή ο Θεός να συγχωρεί τους εχθρούς του, γενικά εκείνους που τον είχαν πληγώσει και πικράνει. Δύο συνεχόμενα βράδια τον επισκέφθηκε ο Χριστός, μαλώνοντας τον και λέγοντας του, ότι δεν θέλει να προσεύχεται για τους εχθρούς του. Ο μακάριος Σιλουανός, ενώ του έδινε υπόσχεση ότι δεν θα το επαναλάβει, πάλι την νύχτα πριν πέσει στο κρεβάτι του, ζητούσε εκ νέου ο Θεός να συγχωρεί εκείνους που τον πλήγωναν. Τότε, ο Χριστός, του εμφανίστηκε τρίτη φορά, λέγοντας του, «γι' αυτό σε αγαπώ Σιλουανέ, γιατί μου μοιάζεις.»

Κάποιος άγιος Γέροντας είπε: «Αν ακούσης για κάποιον ότι σε μισεί και σε βρίζει, στείλε του κάποιο δώρο, ώστε να έχεις θάρρος στον Χριστό κατά την ώρα της Κρίσεως». Διότι, «τίποτε δεν εξευμενίζει τόσο τον Θεό, όσο το νά αγαπούμε τους εχθρούς μας και να ευεργετούμε εκείνους πού μάς βλάπτουν».

Για τον Χριστοφόρο Παπουλάκο ο όσιος Πορφύριος διακήρυξε ότι ο "Καημένος είναι μεγάλος Άγιος", ενώ άλλους τους ενοχλεί και τους ελέγχει η αγιασμένη ζωή του ειρημένου οσιοθέντα μοναχού Παπουλάκου.!

 

Για τον Χριστοφόρο Παπουλάκο ο όσιος Πορφύριος διακήρυξε ότι ο "Καημένος είναι μεγάλος Άγιος", ενώ άλλους τους ενοχλεί και τους ελέγχει η αγιασμένη ζωή του ειρημένου οσιοθέντα μοναχού Παπουλάκου. Δείτε την πνευματική επιστολή - διαμαρτυρία, για την εκπαραθύρωση του Παπουλάκου, από έναν ευλαβέστατο Κύπριο και τα συμπεράσματα δικά σας…!

Δείτε τα σχετικά βίντεο.

Ο Άγιος Παΐσιος κάτι θέλει να μας πει για τα όνειρα

 

Ο Άγιος Παΐσιος μας συμβουλεύει για τα άσχημα όνειρα

Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα.

Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος. Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρεθεί, όταν ξυπνήσει. Γι’ αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία.

Να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς. Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.

Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται.

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;

-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.

Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε: «Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις.

Τα ακούς; Θα πεθάνεις». Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει μe καλό τρόπο: «Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, γι’ αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Τ’ ακούς; Θα πεθάνεις»!

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του;

-Καλύτερα, ξυπνάει …; Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;

-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά. Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία. Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό.

«Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» . Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει! Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν. Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;». Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;-

Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα

-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! 

Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης