Ταινία ο βίος του αγίου Πορφυρίου

Παρακολουθείστε το όμορφο βίντεο με τον βίο του αγίου Πορφυρίου.

Λέμε ότι οι νέοι μας δεν γνωρίζουν ιστορία... για να δούμε...

Πολλές φορές λέμε, η νεολαία ξέχασε την ιστορία, ξέχασε τις παραδόσεις, ξέχασε την Ελλάδα...όμως, να που υπάρχει Φως και Ελπίδα...

Η νεολαία δείχνει τον δρόμο!

Οι μαθητές δεν είναι ακροδεξιοί, όπως κάποιοι διατείνονται και λένε (και σε πολλές περιπτώσεις είναι και "δάσκαλοι", τρομάρα τους... ο Θεός να τους κάνει δασκάλους). Οι μαθητές δεν επηρεάζονται από ακροδεξιούς, δεν είναι φασίστες...

Φασίστες είναι αυτοί που φορούν την προβιά του αντιφασίστα!

Οι μαθητές είναι Ελληνάρες... ναι ρε Ελληνάρες και δείχνουν με τις κινητοποιήσεις τους για την Μακεδονία ότι η Ελπίδα δεν χάθηκε και το Ελληνικό Φως δεν σβήνει επειδή κάποιοι θολωμένοι μπαίνουν στη διαδικασία να απειλούν και να τρομοκρατούν τα ελληνόπουλα!

Οι μαθητές ξέρουν το ΣΩΣΤΟ γιατί κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους...κι αυτή χτυπάει ΕΛΛΗΝΙΚΑ...όσο κι αν κάποιοι δυσαρεστούνται .-

Άξιοι οι μαθητές, οι γονείς, οι καθηγητές (οι πραγματικοί ΔΑΣΚΑΛΟΙ) που δίνουν καθαρό, ελπιδοφόρο και πατριωτικό αγώνα για την Μακεδονία μας... Για την Ελλάδα μας!

Ένας απλοϊκός τσοπάνος που έφαγε μαζί με τον Εσταυρωμένο

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΪΚΟΣ ΤΣΟΠΑΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

...Αυτός ο τσοπάνος, που πήγε στον Παράδεισο, τον λέγανε Μαυρογένη, γιατί είχε µαύρα γένια και ζούσε µε την γυναίκα του απ' τον κόσµο µακρυά, µε τα ζωντανά του και δεν κατέβαινε στο χωριό, παρά µονάχα για να πουλήσει τα τυριά του και να ψουνίσει τα χρειαζούµενα, ξεκίνησε να λέει ο Προκόπης.

Μιαν ηµέρα το λοιπόν, όπου βρέθηκε στο χωριό για τις δουλειές του, πήγε να ανάψει ένα κερί στην εκκλησιά, γιατί ήτανε θεοφοβούµενος και καλής ψυχής άνθρωπος. Εκεί µιλούσεν ο παπάς στους χωριανούς του και τους έλεγε το κήρυγµα για τον ίσιο δρόµο του Θεού, που πάει ολόισια στον Παράδεισο, αν δεν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει να τραβούµεν ίσια και να είµαστε συµπονετικοί για κάθε άνθρωπο, όταν έχει την ανάγκη µας. Νάµαστεν δηλαδή ψυχηκάρηδες και να ελεούµε, γιατί το ίδιο κάνει και ο Θεός και ελεεί τον κόσµον όλον για να ζει και να πορεύεται. Κι όποιον δει πως κάνει κι αυτός το ίδιο, τον συµπαθά πολύ και τον παίρνει στον Παράδεισο, όπου είναι η ζωή µεγαλείο ατελείωτο! Έτσι τα έλεγε ο παπάς κι έτσι πρέπει να είναι, κατά την γνώµην µου. Η Εκκλησία δεν λέγει ποτέ της ψέµατα και γιατί να τα πει, µαθές;

Όλοι ακούγαµε τον απλοϊκό τσοπάνο, που µιλούσε µε τον δικό του παραστατικό τρόπο και κάθε λίγο σκούπιζε τα µουστάκια του, άγνωστο γιατί, και δεν έδειχνε δυσκολία στο να εκφραστεί αυθόρµητα και να πει την πίστη του. Ο φίλος µου, που είχε ενθουσιαστεί, ρώτησε, συντοµεύοντας την µικρή παύση στην διήγηση του Προκόπη:

- Και µετά τι έγινε: Πώς πήγε στον Παράδεισο;

- 'Όταν γύρισε στο καλύβι του, το είπε στην γυναίκα του χαρούµενος αυτό το ευχάριστο µαντάτο και της είπε πως θα πάει την άλλη µέρα να συναντήσει τον Θεό. 'Ετσι κι έγινε.

Την άλλη µέρα πήρε ψωµοτύρι µαζί του, χαιρέτισε την κυρά του και ξεκίνησε για τον Παράδεισο. Πήρε τον ίσιο δρόµο και προχωρούσε ανάµεσα στα χωράφια, χωρίς να στρίβει δεξιά τι αριστερά, όπως είπε ο παπάς και το βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο και συνέχισε την άλλη µέρα τον ίσιο δρόµο για τον Παράδεισο.

'Εφαγε και το ψωµοτύρι, που είχε µαζί του και συνέχισε και την τρίτη µέρα και την τέταρτη. Το ένα βουνό ανέβαινε, το άλλο κατέβαινε.

Την πέµπτη µέρα πείνασε πολύ και σκέφτηκε τι να κάνει και που να βρει τροφή. Κι όταν ανέβηκε το βουνό, πού ήταν µπροστά του, είδε στην απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι. Έσυρε λοιπόν και πήγε. Χτύπησε την πόρτα και ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς το Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στον δρόµο του. Τον βάλανε λοιπόν µέσα στην εκκλησιά του Μοναστηριού να περιµένει, ώσπου να του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο. Κι έβλεπε ολόγυρα τις εικόνες και τις θαύµαζε, όλες του φαινότανε ζωντανές, ολοζώντανες. Μόνο, που δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε το µάτι του και είδε στον σταυρό σταυρωµένον κι όλόγυµνο και µατωµένον τον Χριστό, αναφώνησε:

- Ώχου, το παλικάρι, το λαβώσανε οι άτιµοι! Ώχου και τον έχουν κρεµασµένον ακόµα!

Την ίδια στιγµή, ένας καλόγερος του έφερε λίγα φαγώσιµα, τα 'βαλε πάνω στον πάγκο και τού 'πε να φάει, συνέχισε ο Προκόπης.

Ο καλόγερος όµως, µπαίνοντας, τον άκουσε που µιλούσε στον Σταυρωµένον και τον ρώτησε:

- Μιλούσες µε κανέναν, αδερφέ;

Ο Μαυρογένης, που υποψιάστηκε τον καλόγερο, πως είναι απ' αυτούς, που τον σταυρώσανε, δεν είπε τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε στον Σταυρωµένον:

- Έ, παλικάρι! Μπορείς να κατέβεις από κει πάνω, να ΄ρθεις να φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θες να 'ρθώ να σε κατεβάσω εγώ;

- 'Οχι. Μπορώ και µόνος µου να κατέβω. 'Ερχοµαι.

Κατέβηκε το λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε ο Προκόπης την αφήγησή του, κάθισε στον πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µε τον τσοπάνο.

Εκείνος του 'πε να τον πάρει µαζί του, τώρα που πάει να συναντήσει τον Θεό.

- Θέλεις να σε πάρω κι εσένα; Ο Θεός είναι καλός και θα σε λυπηθεί και θα σε βάλει και σένα στον Παράδεισο. Εγώ γι' αυτό πάω στον Θεό. 'Ερχεοαι µαζί µου;

Δεν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν' αποκριθεί, γιατί ακούστηκε να έρχεται ο καλόγερος. Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε γρήγορα πάνω στον Σταυρό κι έµεινε µε ανοιγµένα χέρια.

Και ο καλόγερος ρώτησε τον τσοπάνο:

- Τώρα µή µου πεις πώς δεν µίλαγες µε κανέναν. Σ' άκουσα µε τα ίδια µου τ' αυτιά. Λέγε µε ποιόν µιλούσες;

Ό Μαυρογένης φοβήθηκε στην αρχή, δίστασε και στο τέλος είπε στον καλόγερο πως μιλούσε με το κρεμασμένο αυτό παλικάρι, που το λυπήθηκε και το κάλεσε να φάνε μαζί το βρισκάμενο. Και είπε στον καλόγερο:

- Μη με μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε, αλλά θέλω να πάω στον Παράδεισο και ο παπάς του χωριού μας είπε να πάρουμε τον ίσιο δρόμο και να είμαστε ψυχοπονιάρηδες. Κατάλαβες; Το λυπήθηκα λοιπόν το παλικάρι και το κάλεσα να πάρει κι αυτό μια μπουκιά ψωμί. Κακό έκανα;

- 'Οχι, όχι, καλά έκανες και πάντα να συμπονάς τους αναγκεμένους, αποκρίθηκε κατάπληκτος ο καλόγερος με τα όσα του είπε ο τσοπάνος. Κι έτρεξε και τα φανέρωσε όλα στον ηγούμενό του.

Ύστερα, λέει η ιστορία, φτάσανε όλοι οι καλόγεροι με τον ηγούμενο στην εκκλησιά και βάλανε μετάνοια στον τσομπάνο, που έφαγε μαζί με τον Σταυρωμένο Χριστό και τον παρακαλέσανε να πει καμμιά καλή κουβέντα και γι' αυτούς, όταν συναντήσει τον Θεό.

- Άμα τον δω τον Θεό, θα Του πω και για σας, αλλά γιατί το κρατάτε σταυρωμένο το παλικάρι; Τί σας έκανε; Κατεβάστε το να φάει και να ντυθεί, που είναι ολόγυμνος και πληγωμένος. Κι αν δεν τον θέλετε εσείς εδώ, τον παίρνω εγώ μαζί μου.

- Εκείνοι κοκαλώσανε απ' την καλοσύνη και την αθωότητα του Μαυρογένη και, αφού του δώσανε όλα τα χρειαζούμενα, τον συνόδεψαν κάμποσο στον ίσιο δρόμο που ακολουθούσε κι όταν εκείνος απομακρύνθηκε, τον βλέπανε που δεν πάταγε στην γη, αλλά περπατούσε στον αέρα μέχρι, που χάθηκε απ' τα μάτια τους.

Αυτός ο καλός άνθρωπος για μένα θα πήγε στον Παράδεισο το δίχως άλλο. Γιατί λυπότανε όλους τους πονεμένους, όπως κάνει κι ο Θεός. Εγώ γράμματα δεν ξέρω για να τα πω πιο όμορφα, αλλά θυμάμαι τον παππού μου τον Χαραλάμπη, που έλεγε πως ό,τι κάνεις σ' αυτήν την ζωή τα ίδια θα σου κάνουνε κι εσένα στην άλλη. Κι αυτό το πιστεύω. Αυτή είναι n ιστορία, που άκουσα.

Εφημερίδα "ΔΙΨΩ" ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

Δ Ι Ψ Ω

Από την Ελληνορθόδοξη Κοινωνία Προσώπων «ΔΙΨΩ»

Οκτώβριος 2018

Για να διαβάσετε ολόκληρη την εφημερίδα ΔΙΨΩ πατήστε ΕΔΩ

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η αξία του Νόμου και το "κάτι παραπάνω" - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν

ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι" (Λουκ. ΙΗ΄ 20).

Ἡ ἀξία τοῦ Νόμου καὶ τὸ "κάτι πάρα πάνω".

Κάποιος πλούσιος ἄρχων, πλησιάζει τὸν Διδάσκαλον καὶ τοῦ ὑποβάλλει ἕνα ἐρώτημα: "Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;" Ἕνα ἐρώτημα, τὸ ὁποῖον θίγει, τεράστιον ζήτημα καὶ πολυχρόνιον, τὸ ὁποῖον ἀπασχολεῖ τὸν ἄνθρωπον κάθε ἐποχῆς, ἀλλὰ καὶ κάθε κοινωνικῆς κατηγορίας. Ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖον, ἀπὸ τὴν ὥραν ποὺ ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ τὸν ἑαυτόν του, εὐκαίρως τε καὶ ἀκαίρως, ἀναπολεῖ τὰ ... "μετὰ θάνατον". Εἴτε πιστὸς εἶναι, εἴτε ἄπιστος, εἴτε γέρων εἴτε νέος, εἴτε ἀκόμη καὶ παιδίον, ὅταν ἔρχεται καθημερινῶς ἀντιμέτωπος μὲ τὴν πραγματικότητα τοῦ θανάτου, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν σκέπτεται ἔστω καὶ δι' ὀλίγα δευτερόλεπτα τὴν μετὰ θάνατον ζωήν. Ἀκόμη καὶ ἂν παρασύρρεται ἀπὸ τὰς κοσμικὰς σκέψεις καὶ θέλει νὰ πιστεύῃ ὅτι εἰς τὸν κόσμον τοῦτον εὑρίσκεται ἡ ... ὅποια πραγματικότης, δὲν ἀποστασιοποιεῖται καὶ ἀπὸ τὸ ἐνδεχόμενο, ὅτι ἴσως νὰ ὑπάρχῃ καὶ ἡ ἀτελεύτητος ζωὴ καὶ ἀνάστασις.

Ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀνησυχεῖ διὰ τὴν αἰώνιον ζωήν, τὴν ὁποίαν καὶ θεωρεῖ βεβαίαν. Θέλει νὰ τὴν κληρονομήσῃ καὶ ἐρωτᾷ τὸν Διδάσκαλον, ὡς τὸν μόνον ἀρμόδιον, νὰ τὸν πληροφορήσῃ, διὰ τὸ πῶς καὶ μὲ ποίους τρόπους, δύναται νὰ ἐπιτύχῃ αὐτὴν τὴν ἐπιθυμίαν του. Ὁ Κύριος, τὸν παραπέμπει ἀμέσως εἰς τὴν τήρησιν καὶ ἐφαρμογὴν τῶν ἐντολῶν τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καὶ ἐκεῖνος, ἔχων ἀκολουθήσει "κατὰ γράμμα" τὰς ἐντολάς, ἀνακουφισμένος ἀπὸ τὴν ἀπάντησιν τοῦ Ἰησοῦ, σπεύδει νὰ ἀναχωρήσῃ, βέβαιος πλέον διὰ τὴν αἰώνιον ζωήν. Ὅμως ὁ Κύριος, ἔχει κάτι ἀκόμη νὰ τοῦ ὑποδείξῃ. Εἶναι ἐκεῖνο τὸ ἱερὸν στοιχεῖον ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπον τέλειον καὶ Ἅγιον. Εἶναι ἡ τελεία ἀπεξάρτησις τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ κάθε τι τὸ γήϊνον καὶ φθαρτὸν καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του καὶ ἐξάρτησίς του ἀπὸ τὴν μέριμναν τοῦ Κυρίου. Εἶναι, ἐκεῖνο ποὺ μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε ὅτι ἔχομεν Πατέρα, ἐνεργὸν καὶ ζῶντα καὶ δραστήριον καὶ μεριμνῶντα διὰ τὰς ἀνάγκας τῶν τέκνων του.

Τὰ ὑπάρχοντα καὶ ὁ "πλούσιος".

"πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι" (Λουκ. ΙΗ΄ 22). Δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἴσως νομίζουν κάποιοι, ὅτι δηλαδή, ὁ Κύριος θέλει τὸν Χριστιανὸν ἐπαίτην καὶ ἐξαθλιωμένον οἰκονομικῶς! Λάθος! Ἀλλοῦ ἀποσκοπεῖ ἡ ὑπόδειξις τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν συγκεκριμμένον πλούσιον ἄρχοντα! Εἰς τὸ στοιχεῖον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον καὶ ἀνωτέρω ἐτονίσαμεν˙ εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν μέριμναν τοῦ Κυρίου.

Ὁ Κύριος δὲν εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος, παρ' ὅτι ἐχόρτασεν πεντακισχιλίους ἄνδρας ἀφ' ἑνός, ἀλλὰ καὶ τετρακισχιλίους εἰς ἑτέραν περίπτωσιν, ἐν τούτοις ἐπέτρεπεν εἰς τοὺς μαθητάς Του νὰ διατηροῦν τὸ "γλωσσόκομον" καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ συλλεγόμενα χρήματα διὰ τὰς βιωτικάς των ἀνάγκας; Δὲν θὰ ἠδύνατο, ἆραγε, νὰ καλύπτῃ τὰς ἀνάγκας ταύτας, θαυματουργὼν διαρκῶς; Συνεπῶς, ὁ Διδάσκαλος, δὲν βάλλει κατὰ τῶν χρημάτων καὶ κατὰ τοῦ πλούτου, ἀλλὰ κατὰ τῆς ἐξαρτήσεως ἐξ αὐτῶν. Ἐπειδή δε, τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ κυρίως τὰ χρήματα, ἀποπροσανατολίζουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὑποχρεώνουν νὰ "βλέπῃ" μόνον εἰς αὐτὰ καὶ ὄχι εἰς τὸν Κύριον καὶ Πατέρα μας, διὰ τοῦτο καὶ καταδικάζει τοὺς πλουσίους! Πλούσιος δὲ ἐδῶ θὰ πρέπῃ νὰ νοῇται ὄχι ὁ ἔχων χρήματα καὶ συντηρούμενος ἐξ αὐτῶν, ἀλλὰ ὁ προσβλέπων εἰς αὐτὰ καὶ ἐξαρτώμενος ἐξ αὐτῶν. Πλούσιος, εἶναι ὁ φιλάργυρος καὶ ὁ πλεονέκτης, ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὰ χρήματά του καὶ τὸν ὁποῖον, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, ὀνομάζει "εἰδωλολάτριν". "Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ... καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας" (Κολασ. Γ΄ 5-6). Πλούσιος, τέλος, δὲν εἶναι ὁ ἔχων καὶ διανέμων καὶ ἀδιαφορῶν διὰ τὰ ὀλίγα ἢ πολλά, ποὺ εὑρίσκονται εἰς τὴν κατοχήν του, ἀλλὰ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει ἐναποθέσει τὰς ἐλπίδας του καὶ τὸ μέλλον του καὶ τὴν ὑγείαν του καὶ πᾶν ὅ,τι ἄλλο δύναται νὰ φαντασθῇ, εἰς τὴν ματαιότητα τοῦ πλούτου.

"πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!" (Λουκ. ΙΗ΄ 24).

Δὲν ἐπέτρεψεν, φίλε μου ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος εἰς τοὺς Ἀπόστόλους καὶ Μαθητάς Του, νὰ ἀποκτήσουν καὶ νὰ φέρουν εἰς τὰ θυλάκιά των (τσέπες των), ὅ,τι δήποτε περιττὸν ἢ ἀκόμη καὶ ἀναγκαῖον! "Μὴ κτήσησθε χρυσὸν μηδὲ ἄργυρον μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑμῶν, μὴ πήραν εἰς ὁδὸν μηδὲ δύο χιτῶνας μηδὲ ὑποδήματα μηδὲ ράβδον· ἄξιος γάρ ἐστιν ὁ ἐργάτης τῆς τροφῆς αὐτοῦ" (Ματθ. Ι' 9-10). Ἀντιθέτως, τοὺς ὑπεσχέθη ὅτι θὰ εἶναι μαζί τους πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Ματθ. ΚΗ΄ 20). Αὐτὴ ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Διδασκάλου των, ἦταν ἀρκετή, διὰ νὰ ἔχουν ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν τὴν βεβαιότητα, ὅτι ὅπως εἰς τὴν γῆν μεριμνοῦσε ὁ Ἰησοῦς γι' αὐτούς, πολὺ περισσότερον μετὰ τὴν Θείαν Ἀνάληψίν Του θὰ εὑρίσκεται δίπλα τους ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. Δὲν εἶναι δέ, περιττὸν νὰ ἀναφέρωμεν, ὅτι οὐδεὶς ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας παρεβίασεν αὐτὴν τὴν ἐντολήν, ἀλλά, ἀντιθέτως, ἅπαντες ἐκήρυξαν εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ὡς ἄποροι καί, ἐν πολλοῖς ἐπαῖται, ἐμπιστευόμενοι τοὺς ἑαυτούς των εἰς τὰς ἀσφαλεῖς χεῖρας τοῦ Διδασκάλου των.

Ὁ Θεῖος Λόγος καὶ μᾶλλον, Θεία ὑπόσχεσις, ἡ διὰ τοῦ προφήτου Ἠσαΐου διδομένη, εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι ἀρκετὴ ... γιὰ κάθε ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ. "μὴ ἐπιλήσεται γυνὴ τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μὴ ἐλεῆσαι τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; εἰ δὲ καὶ ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ᾿ ἐγὼ οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπε Κύριος" (Ἠσ. ΜΘ΄ 15). Τοῦτο δέ, εἶναι ἡ κεφαλαιώδης ἀλήθεια τὴν ὁποίαν θὰ πρέπῃ νὰ φέρωμεν κατὰ νοῦν καὶ καρδίαν. Ἐὰν πιστεύομεν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεὸς Πατήρ ἡμῶν καὶ ἐὰν ἀνατρέξωμεν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ Πίστεώς μας, ὑπάρχουν πλήθη γεγονότων τὰ ὁποῖα καταδεικνύουν τὴν ἀνύστακτον μέριμναν τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς ἀγαπῶντας καὶ ἐμπιστευομένους Αὐτόν. Συνεπῶς, "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα".

                                                                                                                             
  Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                  

 Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Κι όμως γίνεται!!!

Αρχιμανδρίτου Πορφυρίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας

Στο σημερινό Συναξάρι, διαβάζουμε: Τῇ αυτῇ ἡμέρᾳ, 22ᾳ Νοεμβρίου μηνός, Μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Κικιλίας, Βαλλεριανοῦ καί Τιβουρτίου. Οὗτοι ἤθλησαν ἐπί τῆς βασιλείας Διοκλητιανοῦ. Καί ἡ μέν Κικιλία ὑπῆρχεν ἐκ Ρώμης, προγόνους ἔχουσα λαμπρούς. Μνηστευθεῖσα δέ τῷ Βαλλεριανῷ, τοῦτον ἐπί τήν εἰς Χριστόν πίστιν μετηγάγετο, καί ἐν ἁγνείᾳ διάγειν ἔπεισεν Ὁ δέ Βαλλεριανός τόν Τιβούρτιον, ἀδελφόν αὐτοῦ γνήσιον ὄντα. Είς τοσαύτην δέ ἀρετήν ἀνήχθη ὁ Τιβούρτιος, ὡς καί ἀγγέλοις καθ’ ἑκάστην προσομιλεῖν...

Λέει, λοιπόν, το Συναξάρι ότι ήταν στην Ρώμη ένα πλούσιο, με σπουδαία καταγωγή, κορίτσι, και αρραβωνιάστηκε έναν νέο, που ονομαζόταν Βαλλεριανός.

Η Κικιλία ήταν Χριστιανή και έπεισε και τον μνηστήρα της να γίνει Χριστιανός. Και όχι μόνον αυτό, αλλά τον έπεισε και αποφάσισαν μαζί να ζουν ζωή αγνή, δηλαδή δίχως σαρκικές επαφές. Ο Βαλλεριανός έπεισε και τον αδερφό του, τον Τιβούρτιο, να γίνει και αυτός Χριστιανός και να ζη και αυτός παρθενική ζωή.

Μέσα στην Ρώμη, στο άντρο της ακολασίας και της διαφθοράς των ηθών, αρραβωνιάστηκαν δυό νέα παιδιά και το κορίτσι έπεισε το αγόρι να ζουν παρθενική ζωή.

Ειλικρινά μάς συγκλονίζουν οι τρόποι με τους οποίους ζούσαν οι αρχαίοι Χριστιανοί.

Ούτε λόγος να συγκρίνουμε το τότε και το τώρα.

Σήμερα, ακόμα και εμείς οι ιερείς, ντρεπόμαστε να μιλήσουμε γιά καθαρή, παρθενική ζωή. Και όχι μόνο αυτό.

Αλλά και αρραβωνιασμένοι και μη παρθενεύοντες αλλάζουν τον βίο τους και γίνονται και ιερείς.

Υποκλέπτουν την δήθεν Συμμαρτυρία και χειροτονούνται. Μπορεί γιά λίγον καιρό να μένουν μυστικά, αλλά ύστερα μαθαίνονται, και το σκάνδαλο σκανδαλίζει.

Φοβούναι οι κοπέλλες που έχουν το ωραίο, ποντιακό κυρίως, όνομα Παρθένα, προς τιμήν της Παναγίας, και το αλλάζουν σε Θένια, Πέρυ, Νόπη, Πόπη και ό,τι φανταστείς, αρκεί να μην αναφέρεται καν η λέξη περί παρθενίας.

Ντρέπεται αν κάποιο κορίτσι στα δεκατρία του έμεινε παρθένος.

Αλλοίμονο στο αγόρι που τολμήσει να πει στην παρέα ότι θέλει να παρθενεύει ή ότι θέλει να μείνει παρθένος γιά να γίνει ιερέας.

Ξέρω παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που έλεγαν κάποια, συγκαταβατικά, ψέματα. Ένας έλεγε πως έχει φιληνάδα μία Μαρία, άλλος ότι δεν κρατιέται, και άλλος άλλα, γιά να μην γίνεται αντικείμενο χλεύης.

Και όμως. Η νεαρή Κικιλία έπεισε τον αρραβωνιαστικό της να μένουν αγνοί.

Και ο Βαλλεριανός έπεισε τον αδερφό του, τον Τιβούρτιο, και αυτός να παρθενεύει.

Να πούμε: αλλάξαν οι καιροί;

Μα είναι δυνατόν; Ποιά χρονική περίοδος μπορεί να συγκριθεί με την κατείδωλη και παμβέβηλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Με έναν πυρομανή Νέρωνα και έναν σχιζοφρενή Καλλιγούλα;

Και όμως, τότε, έχουμε πολλά νέα ζευγάρια, που ακόμα και παντρεμένοι παρθένευαν.

Οι σημερινοί Άγιοι να ευλογούν όσους αγωνίζονται γιά την μέγιστη αυτήν αρετή.

Η Κυρία Θεοτοκος, η τριπάρθενος, πρό τόκου, εν τόκῳ και μετά τόκον και αιωνίως Παρθένος, να ευλογεί τους νέους και τις νέες που αγωνίζονται να παρθενεύουν.

Και να σκεπάζει τους μονάζοντες, που υποσχεθήκαμε το αγώνισμα αυτό, να αντέξουμε έως τέλους. Αμήν.

Εύχεσθε, αδελφοί, και ευχόμαστε. Αμήν.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Η πλάνη του πλούσιου και η παγίδα του πλούτου - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (18 ΝΟΕΒΡΙΟΥ 2018)

"ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά·" (Λουκ. ΙΒ΄ 19).

Ἡ ἀπάτη τῆς παρούσης ζωῆς.

Πολλοὶ εἶναι οἱ ἀπατεῶνες, φίλοι ἀναγνῶστες, οἱ ὁποῖοι παρουσιάζονται εἰς τὴν ζωήν μας καὶ καταφέρνουν νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν ἀπὸ τὴν βασικὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες στοιχειώδεις ἀλήθειες, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ βασικοὶ ὁδοδεῖκτες στὴν ἐν Χριστῷ πορεία μας. Ἐπιγραμματικὰ καὶ μόνον, νὰ ἀναφέρω, τὴν ἀπάτην τοῦ πλούτου καὶ τῶν χρημάτων. Πόσοι ἄνθρωποι δὲν ἔζησαν εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν, μὲ μοναδικὴν προοπτικὴν τὸν πλουτισμόν τους καὶ τὴν ἀποταμίευσιν χρημάτων καὶ ἄλλων ὑλικῶν ἀγαθῶν! Ἐλάχιστοι ἐξαιρέσεις ἀνάμεσα στὰ δισεκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴν γῆν αὐτήν, εἶναι ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι "παρεβίασαν" τὸν κανόνα αὐτὸν  τῆς ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν ὕλην καὶ εὐμάρειαν καὶ ἐνεπιστεύθησαν τὴν ζωήν των εἰς τὰς παντοδυνάμους χείρας τοῦ Κυρίου μας, ἀποδεχόμενοι ἐκ καρδίας ἐκεῖνο τὸ "λειτουργικόν", "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα"!

Πόσοι, ἐπίσης, ἀκόμη, ἠγάπησαν τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ ἐξηπατήθησαν θεωροῦντες, ὅτι ἡ ζωή των θὰ εἶναι μακρᾶς διαρκείας καὶ ὅτι ὁ θάνατος θὰ ἔρχεται δι' ὅλους τοὺς ἄλλους, ἐκτὸς τοῦ ἑαυτοῦ των! Πρὸς τοῦτο ἄλλωστε καὶ ἡ παροῦσα ζωή, εὐστοχώτατα ὠνομάσθη "αἰὼν ὁ ἀπαταιών", ὡς ἐξαπατοῦσα ἡμᾶς τοὺς παροικοῦντας καὶ διερχομένους καὶ πείθουσα διὰ τὴν ... μονιμότητα καὶ "ἀθανασίαν" αὐτῆς!!! Μία ἀκόμη ἀπάτη τῆς παρούσης καὶ ἐφημέρου ταύτης ζωῆς, εἶναι αἱ ἐπίγειοι δόξαι διὰ τὰς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος, κυριολεκτικῶς καταφθείρεται καὶ περιπίπτει εἰς ἀδικίας καὶ φθόνους καὶ ἔχθρας καὶ μίση, προκειμένου νὰ δοξασθῇ ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ δόξας φθειρομένας καὶ ματαίας αἱ ὁποῖαι συντόμως λήγουν καὶ ξεχνοῦνται! Δυστυχῶς δε, αὗται αἱ δόξαι προτιμοῦνται τῆς Θείας Δόξης καὶ Βασιλείας καὶ οἱ ἄνθρωποι ζοῦν ἔχοντες ὡς ἀπώτατον στόχον τὴν καταγραφὴν τοῦ ὀνόματός των "εἰς τὴν ἱστορίαν"!

Ἡ πλάνη τοῦ πλουσίου.

Ὁ πλούσιος τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ἔχει πολλὰ ἀγαθὰ καὶ μάλιστα, συμφώνως πρὸς τὴν ἐκτίμησίν του, "κείμενα εἰς ἔτη πολλά". Ἕως ἐδῶ, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι δὲν ὑπάρχει κάτι τὸ μεμπτὸν εἰς τὴν στᾶσιν του. Ἡ πλάνη του, εἰς ἄλλα σημεῖα καταφαίνεται καὶ διαπιστοῦται. Καὶ ἐν πρώτοις, διακρίνει ὁ κάθε μελετητής, ἕνα πνεῦμα κτητικότητος! Θεωρεῖ ὅτι, ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ εἶναι ... δικά του καὶ προορίζονται ὅλα διὰ τὴν καλοπέρασίν του εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Ἕνα δεύτερον σοβαρὸν λάθος του, εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἤδη ἀναφέραμεν˙ τὸ ὅτι, ὁμιλεῖ μὲ πολλὴν βεβαιότητα διὰ τήν, μεγάλης διαρκείας, ἐπὶ γῆς ζωήν του. Ἅπασαι αἱ κινήσεις του, ἐκ τούτου τοῦ λάθους ἐκκινοῦσι καὶ εἰς τοῦτο καταλήγουσι. "καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου" (Λουκ. ΙΒ΄ 18-19). Θεωρεῖ, ὅτι τὸ μέλλον του ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι ... ἀτελείωτον καὶ δὲν διακρίνει οὔτε κἂν ... κάπου εἰς τὸ βάθος, τὸν βεβαιότατον θάνατον, διὰ τοῦ ὁποίου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ διέλθωμεν κάποια στιγμή... Τέλος, ἕνα τρίτον σοβαρὸν ὀλίσθημα διακρίνομεν εἰς τὴν ὅλην ἐνθουσιώδη συμπεριφορὰν τοῦ, ἄφρονος ὄντως τούτου, πλουσίου. Σκέπτεται νὰ κατακρημνίσῃ τὰς ἀποθήκας του καὶ νὰ ἀνοικοδομήσῃ νέας μεγαλυτέρας καὶ εὐρυχωροτέρας, διὰ νὰ ἀποθηκεύσῃ ἐκεῖ τὴν πλουσίαν συγκομιδήν του. Ὄντως ἀνόητος καὶ ἐπιπόλαιος! Κατά δε τὴν πατερικὴν φιλοσοφίαν καὶ ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν σκέψιν, ἀνάλγητος καὶ ψυχρός, ἀνοικτίρμων καὶ μισάνθρωπος, φίλαυτος καὶ ἄκρως ἰδιοτελής, μὴ διαθέτων τὴν στοιχειώδη ἀγάπην καὶ τὸν στοιχειώδη πόνον διὰ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀνημπόρους καὶ γυμνούς, διὰ τοὺς ὁποίους τὴν μέριμναν καὶ ἐπιμέλειαν, ὁ Κύριος ἔχει ἐμπιστευθεῖ εἰς αὐτοὺς τούτους τοὺς πλουσίους! Οὐδ' ἐπὶ στιγμὴν ἐσκέφθη, ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσεν ὅλα τοῦτα τὰ γεννήματα τῆς γῆς, ὄχι μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν συντήρησιν κάποιων ἀκόμη πτωχῶν καὶ ἀναπήρων, τοὺς ὁποίους καὶ ἐνεπιστεύθη εἰς τὰ φιλάνθρωπα αἰσθήματά του καὶ διὰ τῶν ὁποίων θὰ εὕρισκεν καὶ οὗτος, ἔλεος κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, διὰ τὸν ἄφρονα τοῦτον πλούσιον, προεῖχεν ἡ ἰδιοτέλεια καὶ ὁ ἀτομισμός του καὶ ἀδυνατοῦσε, συνεπῶς, νὰ διαθέσῃ ἔστω καὶ στοιχειώδη ἀγάπην διὰ τὸν ἀδυνατοῦντα συνάνθρωπον.

Ἡ παγὶς τοῦ πλούτου.

Ὅταν, κάποτε, ἐπλησίασεν τὸν Κύριον, κάποιος ἄρχων ὁ ὁποῖος ζητεῖ νὰ μάθῃ πῶς θὰ κληρονομήσῃ τὴν αἰώνιον ζωήν, ὁ Κύριος, μαζὶ μὲ τὰς ἄλλας ἐντολὰς τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, τοῦ συνιστᾷ νὰ πωλήσῃ ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του καὶ νὰ τὰ διανείμῃ εἰς τοὺς πτωχούς. Μαζί δε μὲ τὴν ὑπόδειξιν αὐτήν, τοῦ δείχνει καὶ πῶς θὰ ... συνεχίσῃ νὰ εἶναι πλούσιος!!! "καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι" (Λουκ. ΙΗ΄ 22). Ὁ πλοῦτος του, γίνεται οὐράνιος καὶ αἰώνιος, ἀλλὰ καὶ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν αὐτήν, ἀκολουθῶντας τήν, κατὰ Χριστόν, ζωήν, δὲν θὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὰν ὑλικὴν ἀνάγκην! Ὅπως, ὅμως, ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Παραβολῆς, ἔτσι καὶ ἐκεῖνος, ἐπικράνθη ἀπὸ τὴν ἀπάντησιν ποὺ τοῦ ἔδωσεν ὁ Διδάσκαλος, "ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα" (Λουκ. ΙΗ΄ 23). Ἠναγκάσθη δὲ εἰς τὴν περίπτωσιν ἐκείνην ὁ Κύριος νὰ εἴπῃ τὰ ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια, "πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν" (Λουκ. ΙΗ΄ 24-25).

Γεννᾶται ὅμως τὸ ἐρώτημα: Ἀπὸ πόσα χρήματα καὶ ἐπάνω ... ἀρχίζει κάποιος νὰ θεωρῇται πλούσιος; Ἀπὸ πόση περιουσία ... ἀρχίζει νὰ στενεύῃ ἡ πύλη τῆς Οὐρανίου Βασιλείας; Ἂς μὴν νομισθῇ ὅτι φιλοσοφοῦμεν καὶ κάνομεν ἐπίδειξιν εὐφυΐας ... Εἶναι, δυστυχῶς, γεγονός, ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν πλουσίων, ἔχοντες τὴν αἴσθησιν ὅτι δὲ τοὺς ἀρκοῦν τὰ ὑπάρχοντά τους, αἰσθάνονται ... πτωχοὶ καὶ ἐπιδίδονται εἰς ἀγῶνα διαρκείας διὰ τὴν συλλογήν, ὅλο καὶ περισσοτέρων ... Ὑπάρχουν δὲ καὶ ὄντως πτωχοὶ μὲ ἐλάχιστον ἡμερίσιον εἰσόδημα καὶ ἐπαναπαύονται ὅτι ἡ εἴσοδός τους εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ... εἶναι ἐξησφαλισμένη! Ἔχουσιν οὕτως ἆραγε τὰ πράγματα;

Σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ... ὄχι! Εἰς τὴν παροῦσαν παραβολὴν δὲν καταδικάζεται ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ἡ ὕπαρξις τοῦ πλούτου καὶ οὔτε, ἀσφαλῶς, τὸ ὅτι εὑρίσκετο εἰς τὰς χεῖρας τοῦ συγκεκριμμένου πλουσίου. Καταδικάζεται, ἡ νοοτροπία τοῦ πλουσίου καὶ ἡ διαχείρισις τοῦ πλούτου καὶ τὸ ὅλον σκεπτικόν του! Ὑπάρχουν πλούσιοι ... ΑΓΙΟΙ, ἀλλὰ καὶ πτωχοὶ ΕΝΟΧΟΙ! Τοῦτο δε, διότι ἡ οὐσία εἶναι τὸ ἂν θεωροῦμεν τὸν Χριστόν ὡς τὸν καθαυτὸν καὶ ὑπὲρ πᾶν ἄλλο ὑλικὸν ἀγαθόν, μοναδικὸν καὶ ἀνυπέρβλητον πλοῦτον!

                                                                                                Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                           Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν 

Γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον.

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός εκτυλίχτηκε στα νερά του Σαρωνικού, στα τέλη του 20ου αιώνα. Το αφηγήθηκε μια απ' τις πιό εκλεκτές μαθήτριες του Οσίου Πορφυρίου, η οποία επρόκειτο να γίνει Μοναχή.

Σ' ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μια εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθήτριας του Οσίου. Στους αγώνες θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ' αυτό το άθλημα.

Πρέπει να τονιστεί, ότι η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή. Ήταν θεοσεβής, ευγενής, γενναιόψυχη. Όλοι την αγαπούσαν!

Την ημέρα των αγώνων πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στο καθορισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών.

Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχτηκαν βαθιά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα. Από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της. Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, είχε πάθει κράμπα! Αμέσως, με την φιλαλληλία που την διέκρινε, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της.

Δυστυχώς όμως οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφτηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν πλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθεί, την έπιασε απ' το λαιμό και βυθίστηκαν και οι δύο.

Όταν τελικά πήραν είδηση απ' την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις βρήκαν και τις δύο νεκρές!

Εύκολο είναι να φανταστεί κανείς, το θρήνο που έγινε απ' τους γονείς, αλλά και απ' όλον τόν κόσμο, ειδικά για την Άννα, την ηρωίδα αυτή της αγάπης. Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, για την σωτηρία του πλησίον! Εφάρμοσε τα Θεϊκά λόγια του Κυρίου...

Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε την ηρωική πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της. Εκείνη όμως κλονίστηκε! Ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της.

Τότε επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου. Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στο Θεό η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίστηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, για την ηρωίδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε.

Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει. Και, το θαυμαστό έγινε!

«Ήταν μεσημέρι», αφηγήθηκε η μαθήτρια του Οσίου Πορφυρίου, «δεν κοιμόμουν, ήμουν σε τελείως φυσική κατάσταση, οπότε ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, μ' ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα! Στην αρχή ταράχτηκα, αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε. Έμεινα άφωνη να την κοιτάζω. Τότε ακούστηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκειά.

Μου είπε:

– Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έρθω, να σ' ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου. Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ. Γνώριζα τον τρόπο ν' απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνο εγώ στην ακτή και ν' αντικρύσω τη μητέρα της (!!) Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε. Σ' εκείνες τις δύσκολες στιγμές μας παρουσιάστηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας. Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε: » Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή. Τί θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έρθετε μαζί μου;» Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του! Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του ομορφιά και αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου.

Μετά πρόσθεσε με περισσότερη ακόμη αγάπη:

- Για το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα μυστικό τ' Ουρανού. Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω καλοί και ενάρετοι. Αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, οικογενειάρχες και πιστεύουν, ότι θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό. Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ' αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους για τους άλλους! Σ' αυτούς που μιμούνται το Χριστό στην θυσία!

Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μια απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση...»

«Η πρώτη θέση στον Ουρανό είναι γι' αυτούς που θυσιάζουν τη ζωή τους για τον πλησίον!...»

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Συγκλονίζει η ανάσταση ενός νεκρού; - Τα "μετά θάνατον"! - π. Τιμόθεος Παπασταύρου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018)

"εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ

νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 31).

Τὰ "μετὰ θάνατον"!

Πολλὲς ἀπαντήσεις μᾶς δίνει, σήμερα, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ μάλιστα σὲ ἐρωτήματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ἴσως δὲ καὶ τὸν σημερινὸ χριστιανό. Θὰ λέγαμε ὅτι, μὲ τὴν σημερινὴ παραβολή, ὁ Κύριος, μᾶς ὁμιλεῖ μὲ κάθε λεπτομέρεια γιὰ τὴν "μετὰ θάνατον" ζωὴ καὶ δίνει ἀπαντήσεις καὶ στὸν πλέον ἀπαιτητικὸ μελετητὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἐν συντομείᾳ δέ, νὰ ἀπαριθμήσωμεν μερικὰς ἀπὸ αὐτάς! Ὑπάρχει μετὰ θάνατον ζωή! Ὅσον κι' ἂν κάποιοι προσπαθοῦν νὰ βεβαιώνουν "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους", ὅτι μετὰ τὸν σωματικὸν θάνατον, ἐπέρχεται μόνον ἡ σῆψις καὶ τὸ ... μηδέν! Ἐπίσης, ὑπάρχει Παράδεισος καὶ Κόλασις! Μία ἀπάντησις εἰς τὴν "ἀγαπητικὴν" θεωρίαν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι "Ἀγάπη" καὶ ἐν τῇ ἀγάπῃ Του, θὰ σώσῃ πάντας τοὺς ἀνθρώπους! Ἐπίσης, ὅτι οἱ ἐν τῷ Παραδείσῳ θὰ χαίρουν καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν αἰωνίαν εὐφροσύνην καὶ μακαριότητα, ἐνῶ, ἀντιθέτως, οἱ ἐν τῇ Κολάσει, θὰ "ὑπάρχωσιν ἐν βασάνοις" καὶ θὰ παρακαλοῦν διὰ τὴν παραμικρὰν ἀναψυχήν! Ἕνα ἐπὶ πλέον στοιχεῖο εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα, εἶναι καὶ ὁ λόγος, "τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 25), μὲ τὸν ὁποῖον βεβαιῴνει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὅτι ἡ δύσκολη καὶ ἐπώδυνη παροῦσα ζωή, θὰ εἶναι μεγάλο εὐεργέτημα κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἀντιθέτως, ἡ ἄνετος καὶ ἀνώδυνος θὰ εἶναι καὶ ἕνα ἐπὶ πλέον ἐπιβαρυντικὸν στοιχεῖον! Ἀκόμη, τέλος, δὲν θὰ εἶναι δυνατὴ ἡ προσέγγισις τῶν δύο καταστάσεων, ἀφοῦ, "μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 26).

Μεγαλύτερη, ὅμως, σημασία καὶ προσοχὴ θὰ δώσωμεν εἰς τὴν παροῦσαν, εἰς τὴν τελευταίαν φρᾶσιν καὶ ἀπάντησιν τοῦ Ἀβραὰμ πρὸς τὸν πλούσιον, ὅταν ἐκεῖνος τὸν διαβεβαιῴνει, ὅτι, ἐὰν ἕνας νεκρὸς ἀναστῇ ἐκ νεκρῶν, οἱ ἄπιστοι θὰ συγκλονισθοῦν καὶ θὰ μετανοήσουν! Ἂς δοῦμε ...

Συγκλονίζει ἡ ἀνάστασις ἑνὸς νεκροῦ;

Ἀναμφιβόλλως, ἴσως δὲν ὑπάρχει συγκλονιστικότερον θέαμα ἐπὶ τῆς γῆς, ὅσον ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ἐπανέλευσις στὴν παροῦσα ζωή, ἑνὸς ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ἀπέθανεν καὶ ὁ θάνατός του ἦταν βεβαιωμένος ἀπὸ κάθε ἄποψιν. Κυριολεκτικῶς, - ὅσον καὶ ἂν εἴμεθα βέβαιοι διὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωήν, - ἐξίσταται ἡ διάνοια τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ μόνον εἰς τὴν σκέψιν ἑνὸς τέτοιου γεγονότος καὶ διὰ τοῦτο αἱ προσευχαὶ καὶ δεήσεις ἡμῶν διὰ τὴν ὑγείαν τῶν ἀσθενῶν, γίνονται, ἐν ὅσῳ αὐτὸς εὑρίσκεται εἰς τὴν ζωήν. Ὅταν βεβαιωθῇ ὁ σωματικὸς θάνατός του, - ὅσον καὶ ἂν οὗτος εἶναι ὀδυνηρός, - αἱ δεήσεις ἡμῶν, γίνονται πλέον εὐχαὶ διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Ἀκόμη καὶ ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν εὐχῶν της, δέεται μόνον διὰ τὴν ἀνάπαυσιν τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων καὶ ὄχι διὰ τὴν ἀνάστασιν τῶν σωμάτων των. Ὄχι, βεβαίως, διότι ἀδυνατεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἀναστήσῃ τοὺς νεκρούς, - "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ" (Ματθ. Γ΄ 9), - ἀλλὰ διότι ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι, ἀφ' ἑνὸς μέν, κατ' ἐξοχὴν ἐκδήλωσις ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας πρὸς ἡμᾶς, ἀφ' ἑτέρου δέ, εἶναι ἡ κοινή πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. "ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν" (Ἐβρ. Θ΄ 27).

Ὅμως, ὁ συγκλονισμὸς ποὺ ἐπιφέρει μία ἀνάστασις νεκροῦ, εἶναι μικρῆς διαρκείας. Διαρκεῖ μόνον, κάποιες στιγμὲς ἢ ὧρες καὶ σιγὰ - σιγὰ ὁ ἄνθρωπος ἐξοικειώνεται καὶ συνηθίζει μὲ τὸ ὄντως φοβερὸ τοῦτο γεγονός καὶ στὴν συνέχεια ἡ ἀνάστασις γίνεται μία ... ἐξιστόρηση καὶ μία ... ἀνάμνηση! Τοῦτο δὲν ἐγίνετο μὲ τὶς ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσίαν Του; Ἀνέστησε τὸν υἱὸν τῆς χήρας εἰς τὴν Ναΐν, τὴν κόρην τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸν τετραήμερον Λάζαρον. Ἐξεπλάγησαν τὰ πλήθη, συνεκλονίσθησαν ἀκόμη καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ... ἀλλὰ μέχρις ἐκεῖ! Καμμία οὐσιαστικὴ ψυχικὴ ἀναδόμησις, καμμία πραγματικὴ πίστις εἰς τὸν Κύριον καὶ τὴν Θεότητά Του, οὐδεὶς καρδιακὸς συγκλονισμὸς μὲ ... διάρκεια ἢ μονιμότητα! Προσωρινὸς ἐνθουσιασμός, πρὸς στιγμὴν "ἐκρήξεις" καὶ ζητωκραυγαὶ καὶ ... τίποτε πλέον!

Τὸ ἴδιον ἆραγε δὲν γίνεται καὶ σήμερα, ὅταν οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν "ἰδίοις ὄμμασιν", θαύματα τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου; Τὸ Πανάγιον Φῶς, τὸ ὁποῖον κάθε χρόνο ἐξέρχεται ἐκ τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ τόσην παρρηγορίαν σκορπίζει εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ὀρθοδόξων, πόσην οὐσιαστικὴν διάρκειαν ἔχει εἰς τὰς ψυχάς μας; Οὐδεμίαν ... θὰ τολμοῦσα νὰ εἴπω! Τὸ ἀναμένομεν μέν, ἀλλὰ ἡ ἔλευσίς του οὐδεμίαν οὐσιαστικὴν μεταβολὴν δὲν ἐπιφέρει εἰς τὰς ψυχάς μας! Μήπως καὶ σήμερον δὲν ὑπάρχουν ἀναστάσεις νεκρῶν; Μία μικρὰ ἐπίσκεψις εἰς τὸ λεγόμενον διαδίκτυον, εἶναι ἀρκετὴ διὰ νὰ ἴδωμεν ... ! Συνεκινήθη ὁ κόσμος; Ἤλλαξε πρὸς τὸ καλύτερον; Ἀπηρνήθη τὴν ἁμαρτωλὸν ζωήν του; Ὄχι, δυστυχῶς! Ἀντιθέτως δέ, θὰ ἐλέγωμεν, ὅτι εἰς τὰς τοιαύτας ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου πρὸς ἡμᾶς, δηλαδὴ εἰς τὰ θαύματα, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὀργίζεται κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀγανακτεῖ, διότι ὁ Κύριος δείχνει τὴν παρουσίαν Του εἰς τὸν κόσμον! "Παρακαλεῖ" ὁ ἄπιστος ... τὸν Θεόν, νὰ χαθῇ, νὰ ἐξαφανισθῇ νὰ μὴν φαίνεται, γιὰ νὰ πείσῃ κάποια στιγμὴ τὸν ἑαυτόν του, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει!

Πείθεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα θαῦμα;

Ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἢ τοὐλάχιστον, δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς ... λείπει, γιὰ νὰ πιστέψωμεν! Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, εἶναι περισσότερον ἀπὸ ... σαφῆ! "εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ

νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται" (Λουκ. ΙΣΤ΄ 31). Ἐκεῖνο ποὺ ἀπαιτεῖται διὰ τὴν σωτηρίαν μας, εἶναι ἡ πίστις εἰς τὰ Λόγια καὶ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς! Τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα πάντοτε, ἐγίνονταν καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνονται, ἐνθουσιάζουν μὲν πρὸς στιγμήν, ἀλλὰ δὲν πείθουν ... ! Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς δίδῃ τὴν Πίστιν αὐτὴν εἰς τὰ δικά Του Λόγια καὶ τοῦτο ... ἀρκεῖ!

                                                                                                                        Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                                                                                                   Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Μαθήτρια τρίτης γενιάς Ελλήνων στον Καναδά εκφωνεί μία υπέροχη ομιλία για την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!

Αυτή την ομιλία θα την περιμέναμε από τα Ελληνόπουλα που ζουν στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν ούτε ΤΙ γιορτάζουμε.

Η μικρή Αθηνά Νικολή εκφωνεί τον λόγο με χαρισματικό τρόπο. Δίνοντας νόημα σε κάθε λέξη. Αυτό να το βλέπουν και η μεγάλοι που κάνουν το καθήκον τους εκφωνόντας ξύλινους λόγους που μεταδίδουν αποκρουστικότητα και βαρεμάρα.

Η μικρή μαθήτρια εκφωνεί το λόγο σε δύο γλώσσες. Γαλλικά και Ελληνικά.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

Εβδομαδιαίο  Φυλλάδιο 
«Για τους Γονείς της Ενορίας»

Ιερός Ναός Γενέσιον Τιμίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών

Πατήστε πάνω στις φωτογραφίες για να διαβάσετε τα κείμενα.

Ο τοξικός πατέρας και η «κληρονομιά» του

Εξωτερικά, φαίνεται μια τέλεια οικογένεια και αυτό ήταν το σχέδιο. Ένας άνδρας και μια γυναίκα, επιτυχημένοι και οι δύο, αν και προερχόμενοι από χαμηλά οικονομικά στρώματα. Εμφανίσιμα, υγιή παιδιά, αθλητικά, καλοί μαθητές. Η οικογένεια φαίνεται να έχει πετύχει όλους τους στόχους της.

Η τέλεια εικόνα. Εκτός από μια λεπτομέρεια. Αυτό είναι η βιτρίνα. Ο πατέρας, όπως αναφέρει το ένα από τα πέντε παιδιά, ήταν ένας τύραννος. Ήθελε τα παιδιά του να γίνουν το ίδιο επιτυχημένα όπως αυτός, χωρίς να έχει καμία σημασία το τι ήθελαν εκείνα. Ακόμα κι αν κάποιο από αυτά πετύχαινε το στόχο, δεν σταματούσε. Ζητούσε και απαιτούσε κι άλλα. Τίποτε δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ο πατέρας δεν γνώριζε πραγματικά κανένα από τα πέντε παιδιά του. Αυτή ήταν η αλήθεια.

Η αναγνώριση αυτής της κατάστασης από τα παιδιά έγινε σχετικά αργά στη ζωή, όταν εκείνα ήταν πια ενήλικα και είχαν ήδη κάνει δικά τους παιδιά. Αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο όλα τα παιδιά θεωρούν ότι αυτές οι συμπεριφορές και εμπειρίες συμβαίνουν σε κάθε σπίτι, παντού. Ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Η αναγνώριση της τοξικής συμπεριφοράς συμβαίνει συχνά αργότερα στη ζωή.

Και η βιβλιογραφία είναι γεμάτη από τέτοιους μπαμπάδες, όπως και η λογοτεχνία (που στέκουν τρομακτικοί πάνω από τα μικρά τους παιδιά). Όπως τα παιδιά διαμορφώνουν τις πρώτες εντυπώσεις για το πώς είναι μια γυναίκα, βλέποντας τη μητέρα τους, το ίδιο συμβαίνει και με τον πατέρα. Ο ναρκισσιστής, απολυταρχικός θύτης, που αναφέραμε παραπάνω, είναι απλά ένα είδος τοξικού πατέρα.

Υπάρχει και ο απών πατέρας. Εκείνος που δεν είναι δίπλα στα παιδιά του κυριολεκτικά ή συναισθηματικά. Αλλά υπάρχουν και άλλες μορφές τοξικού πατέρα. Αν υπάρχει ένα κοινό μοτίβο που αναδύεται από τις ιστορίες ενηλίκων που μεγάλωσαν σε δυσλειτουργικές ή τοξικές οικογένειες είναι η αποτυχία του άλλου γονέα να τους προστατεύσει από την κακοποίηση της μητέρας ή του πατέρα. Η αντιλαμβανόμενη αυτή προδοσία μπορεί να διαμορφώσει την οπτική τους για την εμπιστοσύνη και την εγγύτητα που σχετίζεται με το φύλο του γονέα με μυριάδες τρόπους.

Εξερευνώντας σε βάθος την πατρική επίδραση

Για χρόνια, η πατρότητα είχε επισκιαστεί ερευνητικά από τη μητρότητα. Οι άνδρες κυρίως ήταν εκείνοι που παρείχαν τα μέσα επιβίωσης. Είναι απίστευτο να σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο επαγγελματικό εγχειρίδιο για την πατρότητα δημοσιεύτηκε το 1979 (από τον Michael Lamb). Οι έρευνες δείχνουν πια ότι η πατρική επίδραση δεν είναι τόσο διαφορετική από τον τρόπο που οι μητέρες διαμορφώνουν την ανάπτυξη των παιδιών τους, αλλά πράγματι, όχι το ίδιο σημαντική. Όμως, σημειώστε: το «όχι το ίδιο σημαντική», δεν σημαίνει «χωρίς σημασία».

Προφανώς, οι μπαμπάδες δεν βιώνουν την γέννα, αλλά φαίνεται ότι οι νέοι μπαμπάδες εμφανίζουν ορισμένες ορμονικές αλλαγές, όταν ένα παιδί γεννιέται. Η πραγματικότητα είναι ότι οι μητέρες είναι εκείνες που περνούν περισσότερο χρόνο αναγκαστικά με τα νεογέννητα. Όμως, οι μπαμπάδες τείνουν να αλληλεπιδρούν με τα βρέφη, τα νήπια και τα παιδιά τους, απλά με διαφορετικό τρόπο.

Το μεγαλύτερο μέρος της αλληλεπίδρασής τους περιλαμβάνει παιχνίδι και ο πατέρας παίζει διαφορετικά από τη μητέρα. Η παιχνιδιάρικη πάλη είναι το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών και πολλές φορές επιλέγουν τον μπαμπά και όχι τη μαμά για την ώρα του παιχνιδιού. Επίσης, όπως οι μαμάδες, έτσι και οι μπαμπάδες τείνουν να προσαρμόζουν την ομιλία τους, όταν μιλούν στα βρέφη. Μιλούν πιο αργά, επαναλαμβάνοντας φράσεις.

Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο βαθμός ευαισθησίας και εγγύτητας που δείχνει ένας πατέρας επηρεάζει το παιδί του. Επίσης, οι επιτυχημένοι γάμοι πολλές φορές υποδεικνύουν και έναν καλό πατέρα. Σύμφωνα με έρευνες, συμπεριφορές που ένας πατέρας χρησιμοποιεί στο γάμο του, όπως τεχνικές και συμπεριφορές επίλυσης προβλημάτων, αποτελούν μοντέλο και πρότυπο για τα παιδιά που ρουφούν και επηρεάζονται από τα πάντα.

Η ευθύνη της κοινωνίας και η συναισθηματική σύγχυση

«Πώς μπορούμε όμως να διακρίνουμε αν ένας πατέρας ή μια μητέρα δεν είναι τρυφεροί; Εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ κανέναν από τους δύο να συνδέονται μαζί μου με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο. Με αγνοούσαν, σαν μια δουλειά που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, σαν κάποιος που απλά χρειαζόταν φαγητό, ρούχα και καταφύγιο. Αλλά κατηγορώ τη μητέρα μου περισσότερο. Είναι αυτό δίκαιο;»

Αυτή η μαρτυρία και η απορία δεν είναι ασυνήθιστες. Η κοινωνία είναι πιο πρόθυμη να χωνέψει την ιδέα ότι ο πατέρας είναι λιγότερο τρυφερός και δείχνει λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με τη μητέρα. Είναι περισσότερο έτοιμη να δικαιολογήσει τον πατέρα, αφού η μητέρα είναι εκείνη που βιολογικά είναι «προγραμματισμένη» να νοιάζεται περισσότερο για το παιδί της και όχι ο πατέρας.

Και είμαστε έτοιμοι να ζυγίσουμε την επίδραση των γονιών μας και να συμβιβαστούμε. Να πούμε ότι η παρουσία ενός τρυφερού, υποστηρικτικού γονέα θα καλύψει ή καλύπτει τις επιδράσεις ενός τοξικού. Όμως, αυτό δεν ισχύει με ψυχολογικούς όρους. Χάρη στην εξέλιξη, οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στα κακά, τα οποία αποθηκεύουμε στην μακρόχρονη μνήμη. Απωθώντας τα ή μη, βρίσκονται εκεί, στο ασυνείδητο και επηρεάζουν μεγάλο μέρος τη ζωής μας.

Η κακοποίηση, η ματαίωση, η απόρριψη, η έλλειψη αγάπης αφήνουν τα σημάδια τους, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Το ζήτημα δεν είναι να αγνοήσουμε την ιστορία μας, την ύπαρξη ενός τοξικού πατέρα ή της επίδρασής του στη δική μας ζωή. Ένας ψυχολόγος, ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να κάνει αυτή τη βουτιά μαζί μας στο παρελθόν και να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε και να ξεπεράσουμε όλα αυτά που μας πονούν.

Εμμανουήλ Ρουμελιώτης